Tag: νόμοι σχέσεις

Η σωτηρία σώζει!

Κυριακή 20 Σεπτέμβρη. Όταν κουβαλάνε τα πληκτρολόγιά τους στον απόπατο (εκεί που κάθε σπουδαίος άνδρας σκέφτεται και διαπράττει σπουδαία πράγματα!) είναι λαλίστατοι. Πότε πότε ρίχνουν μια καλή και στην ασταμάτητη μηχανή – ή έτσι νομίζουν. Όταν όμως το πράγμα σοβαρεύει, μούγκα στη στρούγκα!

Ο λόγος για τους κάθε είδους caradinieri και τα αντιcovid-19 εμβόλια. Αυτά είναι (και ήταν απ’ την αρχή) ο άμεσος (αλλά όχι ο μοναδικός ούτε και ο τελευταίος) στόχος όλης της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας παγκόσμια, κι όμως οι φίλοι της δεν πανηγυρίζουν που οι big pharma δηλώνουν όλο και πιο κοντά!

Έχουμε ήδη γράψει τεκμηριωμένα πως όλα τα δυτικά εμβόλια που είναι υποψήφια για τα γενναία κορμιά των «στρατιωτών κατά του αόρατου εχθρού», συν το ρωσικό και τουλάχιστον ένα κινεζικό είναι προϊόντα γενετικής μηχανικής και, στην «καλύτερη των περιπτώσεων», χρησιμοποιούν μεταλλαγμένους ιούς προκειμένου να «πουσάρουν» το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα. Έχουμε γράψει επίσης (κι αυτό είναι ευρύτερα γνωστό) πως όλες οι δυτικές φαρμακοβιομηχανίες θέλουν (και παίρνουν) απ’ τα δυτικά κράτη «αμνηστία» για οποιεσδήποτε παρενέργειες εμφανίσουν τα εμβόλια – πράγμα που είναι μια ακόμα απόδειξη, αν χρειαζόταν, ότι θα έχουν παρενέργειες και πιθανότατα άγνωστες. (Αυτές οι τεχνολογίες γενετικής μηχανής και μεταλλάξεων δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ σε βάρος ανθρώπων). Αφού, λοιπόν, οι γενικές και οι τοπικές «καραντίνες», οι μάσκες και οι ξεμάσκες, θα έχουν αυτήν την ολοκλήρωση, γιατί οι caradinieri έχουν καταπιεί τις μεγάλες γλώσσες τους; Πανηγύρισαν για τα «φιλικά προετοιμασίας» της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, και τώρα που αρχίζει το κανονικό «πρωτάθλημα» χασμουριούνται;

Μαθαίνουμε τώρα ότι μια απ’ τις κατασκευάστριες mRNA εμβολίου, η «εταιρεία που ήρθε απ’ το πουθενά», η αμερικανική moderna, είτε συνεργάζεται άμεσα με την αμερικανική darpa (ο τεχνολογικός βραχίονας του αμερικανικού πενταγώνου…) μέσω της θυγατρικής βιοτεχνολογικής profusa που έχει φτιάξει η τελευταία, είτε είναι εντελώς βιτρίνα της darpa. Η darpa μέσω της profusa προωθεί το δικό της σύστημα αλλοίωσης / μεταλλάξης των ανθρώπινων κυττάρων προκειμένου να «δουλέψει το συνθετικό RNA αγγελιοφόρος» που θα εισάγεται με το εμβόλιο. Και σαν κρατική επιχείρηση που είναι έχει προβάδισμα στην έγκρισή του για χρήση στους ανθρώπους, κάτι που αναμένεται ως το τέλος της χρονιάς.

Όταν οι κάθε είδους caradinieri στα μέρη μας απολάμβαναν αθώα αθώα τα καλοκαίρια και τους χειμώνες της, το 2006, η darpa έστηνε το δικό της «πρόγραμμα» μολυσματικών ασθενειών από ιούς, σαν τμήμα των ερευνών της για βιολογικό πόλεμο. Βασικό στοιχείο των αρχικών ερευνών ήταν η χρήση μεταλλαγμένων ιών για «αμυντικούς σκοπούς» (ως γνωστόν όλοι οι πόλεμοι και οι ιμπεριαλισμοί είναι «αμυντικοί»). Ένα άλλο βασικό στοιχείο ήταν οι τεχνολογικές δυνατότητες στενής επιτήρησης της «υγείας» των πληθυσμών – για το καλό του ελέγχου τους…

Ένα απ’ τα διαμάντια αυτών των ερευνών ήταν η κατασκευή μεταλλαγμένων εντόμων που θα μεταφέρουν καταστροφικούς ιούς στις φυτικές καλλιέργειες του εχθρού – πάντα για αμυντικούς λόγους -, το γνωστό (τουλάχιστον στο cyborg και τους αναγνώστες του) πρόγραμμα insect allies. Ένα άλλο διαμάντι ήταν η ανάπτυξη νανοτεχνολογιών μεταφοράς του mRNA στα κύτταρα.

Το «γραφείο βιολογικών τεχνολογιών» (ΒΤΟ) της darpa εμφανίζεται τώρα σαν «η μεγαλύτερη ελπίδα της ανθρωπότητας να σταματήσει τον covid-19», πράγμα που εκτός απ’ το να εξασφαλίσει την αύξηση της χρηματοδότησής του, σημαίνει επίσης  – για όποιον έχει μια στάλα μυαλό – ότι η θανατοπολιτική, η δημιουργική λογιστική πτωμάτων και το θέαμα της φονικότητας του covid-19 ήταν και είναι απόλυτα απαραίτητα για να μπορεί η γενετική μηχανική και οι πολεμικές εφαρμογές της να «σώσουν την ανθρωπότητα»: αν δεν κινδύνευε η έρμη γιατί να προσέτρεχε σε τέτοια σωτηρία;

Είναι αυτές οι νανοτεχνολογίες που βάζουν ένα στρατιωτικό / πολεμικό μαγαζί στην πρώτη γραμμή της τρομοεκστρατείας, στη συγκεκριμμένη περίπτωση δίπλα και μαζί με την άγνωστης προέλευσης moderna. Θα αναρωτηθεί ίσως κάποιος γιατί η darpa (και κάθε όμοιά της αλλού στον κόσμο…) νοιάζεται τόσο πολύ για το καλό της ανθρωπότητας ώστε να ασχολείται με βιο-τεχνολογίες που μετατρέπουν το ανθρώπινο σώμα σε «γενετικό εργαστήριο μεταλλάξεων». Η darpa δεν ενδιαφέρεται για κανένα «καλό της ανθρωπότητας». Ενδιαφέρεται να βρει τρόπους να μπορεί να εμβολιάσει γρήγορα και εύκολα τους αμερικάνους πεζοναύτες σε περίπτωση που βρεθούν εκτεθειμένοι σε ιούς, προκειμένου να επιβιώσουν / αντέξουν μερικούς μήνες – και πάντως όχι να πεθάνουν υγιέστατοι στα βαθιά γεράματα! Γι’ αυτό και ψάχνει τεχνολογίες εμβολιασμού fast track, αδιαφορώντας για παρενέργειες που είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν, αλλά μπορεί να εμφανιστούν ύστερα από 1, 2 ή 4 (όπως είπε ο ceo της astrazeneca…) χρόνια. Από κατεστραμμένους «βετεράνους» το αμερικανικό ιμπέριουμ έχει πάρα πολλούς. (Πολλοί αυτοκτονούν και απαλλάσουν το κράτος τους απ’ τα έξοδα συντήρησης μιας ψευτοζωής).

Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν: γεννήτριες και προαγωγοί της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας είναι τα συμφέροντα και οι σχεδιασμοί χρόνων των αφεντικών του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Μια απ’ τις αιχμές αυτών των συμφερόντων είναι η καθιέρωση της γενετικής μηχανικής ως «θεραπευτικής μεθόδου». Οι καταστροφικές συνέπειες αυτής της καθιέρωσης, αν επιτευχθεί, είναι βέβαιες – αρκεί να «θυμηθεί» κανείς τι συμβαίνει με τα μεταλλαγμένα φυτά βιομηχανικής παραγωγής πρώτων υλών διατροφής (σόγιες, καλαμπόκια, κλπ). Εν τέλει οι υγιεινιστικοί τρομοκράτες ΔΕΝ ενδιαφέρονται για την υγεία κανενός – για τις αρρώστιες ενδιαφέρονται! Απ’ αυτές βγάζουν τα τρελά τους κέρδη, σ’ αυτές στερεώνουν τις εξουσίες τους.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, αν πετυχαίνετε κάποιο φίλο της καραντίνας (υπάρχουν ακόμα πολλοί) να τον κτυπάτε φιλικά στην πλάτη, λέγοντάς του «καλά κρασιά»!

(φωτογραφία: Οι εταρείες πληρώνουν τα πειραματόζωά τους, αλλά οι αληθινά «κοινωνικά υπεύθυνοι» θα πρέπει να προσφερθούν αφιλοκερδώς… Τι φοβούνται; Μην σακατευτούν; Τι «κοινωνική υπευθυνότητα» μας διδάσκουν τόσο καιρό;

Εμπρός γενναίοι στρατιώτες! Το καθήκον σας καλεί!!)

Το «φιλεργατικό» κράτος

Σάββατο 19 Σεπτέμβρη. Η διαταγή για υποχρεωτική δουλειά στο σπίτι («τηλε-εργασία») για λόγους υγιειονομικού ενδιαφέροντος θα μπορούσε να είναι από μόνη της αποκαλυπτική. Κατ’ αρχήν σε ότι αφορά τον «τόπο εργασίας» και τις δεσμεύσεις (ή τις ελευθερίες…) κάθε εργοδότη να τον προσδιορίζει κατά βούληση: απλά, πολύ απλά, δεν υπάρχει καμμία εργασιακή σύμβαση που να αναγκάζει τον οποιονδήποτε να δουλεύει απ’ το σπίτι! Το ότι η υπάρχουσα εργατική νομοθεσία γίνεται κουρελόχαρτο (όπως, άλλωστε, και το τυπικό σύνταγμα), και μάλιστα με το πιο σαθρό επιχείρημα που έχει εφευρεθεί εδώ και δεκαετίες (την «αύξηση των κρουσμάτων»!!!), θα έπρεπε να είναι αρκετό σα σήμα σοβαρού κινδύνου… Για εκείνα τα μυαλά που δεν έχουν γεμίζει covid…

Δημιουργείται λοιπόν ένα είδος «εργασιακής καραντίνας» ή «εργασιακής απαγόρευσης εξόδου απ’ το σπίτι» που μας διαφωτίζει για το ότι η δουλειά απ’ το σπίτι είναι πολύ πιο χρήσιμη για τα αφεντικά απ’ ότι γίνεται γενικά παραδεκτό. Προφανώς η διαταγή για δουλειά απ’ το σπίτι δεν έχει το νόημα πληρωμένων διακοπών! Ούτε έχει επίσης σχέση με το κλείσιμο των κινηματογράφων, παρότι σερβίρεται στην ίδια υγιεινιστική τρομοκρατική συσκευασία. Είναι μάλλον (για τα ελληνικά δεδομένα) ένα είδος άσκησης σε πραγματικές συνθήκες για την εργοδοτική βελτίωση της οργάνωσης αυτής της νέας μορφής ελέγχου της εργασίας.

Ένας αριθμός μισθωτών θα αυτοπροταθεί για δουλειά στο σπίτι. Όσο πιο κοντά είναι ο αριθμός τους στο ποσοστό 40% που όρισε το ρημαδογκουβέρνο (το ίδιο αυθαίρετα και πραξικοπηματικά όπως και κάθε τι άλλο που έχει σκοπό την «προστασία της δημόσιας υγείας»…) τόσο πιο πετυχημένη θα θεωρηθεί ιδεολογική πλευρά αυτής της αναδιάρθρωσης. Επιπλέον, digital εφαρμογές επιτήρησης και ελέγχου που δεν δοκιμάστηκαν πριν λίγους μήνες θα βρεθούν τώρα στην πρώτη γραμμή.

Είναι κάτι που μας διαφεύγει; Μήπως θα πρέπει οι home workers να φορούν μάσκα για να μην μεταλλαχτεί ο τσαχπίνης που έχουν στο αναπνευστικό τους σύστημα σε κάποιον μοχθηρό ηλεκτρονικό ιό που θα διαλύσει τα συστήματα δικτύωσης;

Η στρατηγική της έντασης (και η έντασή της) 1

Σάββατο 19 Σεπτέμβρη. Μπορεί ο θάνατος μερικών συνταξιούχων, μιας μητέρας και των δύο μικρών παιδιών της καθώς και ενός ζευγαριού φοιτητών να σχετίζεται με σχεδιασμούς και μεθοδεύσεις πλανητικής κλίμακας; Θα ήταν δυνατόν ένα δυτικό κράτος (ή το παρακράτος του, ή η συνεργασία μεταξύ τους) να «καθαρίζουν» τους ίδιους τους δικούς τους υπηκόους; Υπάρχει «πολιτική υπεραξία» στη μαζική εκτέλεση τυχαίων ανθρώπων;

Διατυπώνουμε τις ερωτήσεις σκόπιμα. Η διανοητική νηπιακότητα πολλών υπηκόων, που θεωρούν αδιανόητο ότι ο μπαμπάς / κράτος (τους) θα έκανε (ή θα επέτρεπε ή θα υποδείκνυε) ποτέ κάτι «κακό» σε βάρος τους, έχει αναδυθεί μέσα απ’ τις αποχετεύσεις των κοινωνικών πεποιθήσεων στην επιφάνεια των ημερών: το κράτος και το κεφάλαιο σώζουν ζωές διατρανώνουν οι φίλοι της καραντίνας (αλλά μπορεί και να μην κάνουν το σωτήριο εμβόλιο – έχουν χεστεί, ελαφρά και ανομολόγητα).

Οι πιο πάνω ερωτήσεις είναι απαντημένες εδώ και 50 χρόνια! Ανάμεσα στον Δεκέμβρη του 1969, όταν μια βόμβα τοποθετημένη στην τράπεζα banca nazionalle dell’agricoltura στο Μιλάνο, ως τις αρχές Αυγούστου του 1980 όταν μια άλλη βόμβα έσκασε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολώνια, το ιταλικό κράτος / παρακράτος σκότωνε στο σωρό τους υπηκόους του. Επειδή αυτές οι μαζικές δολοφονίες θα απέφεραν ιδεολογικά και πολιτικά οφέλη στην τότε εξουσία. Η ιταλία εκείνης της περιόδου σωστά ονομάστηκε «το εργαστήρι του καπιταλιστικού κόσμου». Μόνο που η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που κατάλαβαν, προς στιγμήν, τι σημαίνει «κρατικές προβοκάτσιες» και «κρατική τρομοκρατία», βιάστηκαν να κλείσουν το κεφάλαιο το μαθήματος: εν τέλει επρόκειτο για ένα αποκλειστικά ιταλικό σύμπτωμα (είπαν)…

Αλλά όχι – αυτά είναι γνωστά. Πίσω απ’ τις μαζικές δολοφονίες βρίσκονταν φράξιες του νατοϊκού σχεδίου “stay behind” – πράγμα που σήμαινε πως ο θάνατος «σε καιρό ειρήνης» είχε πάψει προ πολλού να είναι λίγο πολύ ιδιωτική υπόθεση. Και επειδή τέτοιου είδους σχεδιασμοί είναι πολύτιμοι για τα αφεντικά, ακόμα κι όταν οι στόχοι του “stay behind” (ο «κόκκινος κίνδυνος») ξεπεράστηκαν, απλά άλλαξαν οι προσανατολισμοί. Απ’ την 11η Σεπτέμβρη του 2001 και μετά εμφανίστηκε ο «πρασινόμαυρος κίνδυνος» (οι «τζιχαντιστές»), και τα κράτη / παρακράτη ξανάπιασαν την βρωμοδουλειά της δολοφονίας των υπηκόων τους, επειδή πάντα ο Φόβος έχει μια σπουδαία πολιτική επένδυση με σπουδαία υπεραξία…

Η στρατηγική της έντασης (και η έντασή της) 2

Σάββατο 19 Σεπτέμβρη. Επί σχεδόν 20 χρόνια οι πρωτοκοσμικοί υπήκοοι (και, ανάμεσά τους, κορυφαίοι, οι ψηφιακοί πετεινοί της «επανάστασης») έχασαν την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν σε ποια φάση βρίσκονται τα κράτη και τα αφεντικά μεγάλης κλίμακας. Και, στη συνέχεια, να δημιουργήσουν διατάξεις άμυνας και αντεπίθεσης εναντίον τους. Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και οι σφαγές στο ψαχνό, απ’ τη Νέα Υόρκη ως το Λονδίνο και απ’ το Παρίσι ως τη Μαδρίτη, ήταν μια πολύτιμη αναβάθμιση των τακτικών ψυχολογικού πολέμου εκ μέρους των τυρράνων της ζωής μας. Ονομάσαμε αυτήν την αναβάθμιση “stay in front” – νομίζοντας οι αφελείς ότι η ανάλυση και η ανάδειξη του φονικού χαρακτήρα του σύγχρονου κράτους / κεφάλαιου, το ίδιο στην Παλαιστίνη ή στην Καμπούλ όσο και στις πρωτοκοσμικές μητροπόλεις θα υπηρετούσε την απόμαγευση ενός συστήματος όλο και πιο δηλητηριώδους. Αποτύχαμε! Εκείνο που νίκησε στη διάρκεια του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» ήταν εκείνο που επεδίωκαν τα αφεντικά: Εγώ δεν έχω πάθει τίποτα – και τι με νοιάζει, τελικά, τι παθαίνουν οι άλλοι, και κυρίως πραγματικά ΓΙΑΤΙ και πραγματικά ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ; Δεν με αφορά…

Απ’ αυτό το σημείο ήταν που δουλεύτηκε η νέα κρατική / επιχειρηματική τρομοκρατία, η υγιεινιστική. Απ’ το σημείο που σχηματικά θα περιγράφαμε σαν «Δεν σε αφορά; Δεν σε αφορά είπες; Τώρα θα σε αφορά!» Όλα όσα η ασταμάτητη μηχανή έχει εκθέσει τεκμηριωμένα εδώ και μήνες συγκλίνουν στο ίδιο κρίσιμο πολιτικό συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν και κάμποσοι αξιοπρεπείς, λογικοί, έντιμοι και διεισδυτικοί αναρχικοί, κομμουνιστές, αντιεξουσιαστές, σ’ όλον τον καπιταλιστικό πλανήτη: η «βιο-ασφάλεια» του κράτους και του κεφάλαιου είναι, για τον 21ο αιώνα, ένα απ’ τα βασικά ονόματα της πολεμικής βιο-πολιτικής. Ειδικά στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, που βλέπει το τέλος της παγκόσμιας ηγεμονίας του όλο και πιο κοντά.

Και πάλι το ερώτημα, στα τωρινά δεδομένα: θα μπορούσαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες θανάτων (και οι ακόμα μεγαλύτερες «κοινές δεξαμενές») που αποδίδονται σ’ έναν μάλλον ασήμαντο κωρονοϊό να σχετίζονται με σχεδιασμούς και μεθοδεύσεις πλανητικής κλίμακας;

Η στρατηγική της έντασης (και η έντασή της) 3

Σάββατο 19 Σεπτέμβρη. Μεταξύ του μικροαστικού εμπειρισμού και του καπιταλιστικού βολονταρισμού η απόσταση είναι μεγαλύτερη από χαώδης. Για τον μικροαστικό εμπειρισμό ο covid 19 είναι το «κακό» που του λένε ή ένα ανύπαρκτο «κακό» που κρύβει το αληθινό κακό … των κεραιών 5G!!! Ο μικροαστικός εμπειρισμός δεν έχει ιδέα για τις τεχνολογίες επικοινωνιών, και μέσα στην βλακώδη άγνοιά του νομίζει ότι οι κεραίες μεταδίδουν ιούς… Ο μικροαστικός εμπειρισμός δεν έχει ιδέα καν για την καπιταλιστική εποχή στην οποία ζει – θέλει μόνο μια ατομική / οικογενειακή φούσκα για να την βγάζει.

Είναι αυτές οι δοξασίες που γεφυρώνουν το χάσμα κάνοντας την στρατηγική της έντασης «φυσική». Κι αυτή είναι η επικοινωνιακή τακτική των αφεντικών, μια τακτική που είχε προβλέψει ο Debord: προκειμένου τα αφεντικά να κινδυνέψουν από την αυθεντική εργατική θεωρητική και πρακτική κριτική, κατασκευάζουν (ή και αξιοποιούν) τους «εχθρούς» που βολεύουν!

Και οι κάθε είδους λακέδες τους κάνουν ό,τι μπορούν για να επιτείνουν την σύγχιση. (Ευτυχώς με όλο και μικρότερη επιτυχία…)

Το «αντικαπιταλιστικό κράτος» 1

Παρασκευή 18 Σεπτέμβρη. Ένα απ’ τα βασικά (και πρώτα) «επιχειρήματα» των φίλων της καραντίνας που δεν αρκούνται στο να παραδεχτούν τους υγιεινισμούς  και τις φοβίες τους αλλά τις επενδύουν με «επαναστατική» ρητορική, ήταν ότι α) δεν θα ήταν δυνατόν η μορφή – κράτος να προχωράει σε καθολικές απαγορεύσεις που «θίγουν την οικονομία» αν ο κίνδυνος δεν ήταν σοβαρός, και β) ότι η μορφή – κράτος (πιεζόμενη απ’ την «συναίσθηση των ευθυνών» της; Η κάθε κυβέρνηση απ’ τον φόβο του πολιτικού κόστους πολλών θανάτων;) είναι ικανή και διατεθειμένη να ξεπεράσει την εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων και να γίνει «αντικαπιταλιστική»! Κάτι το οποίο ζούμε τώρα (έλεγαν και εξακολουθούν) οι φίλοι της καραντίνας) και μας υποχρεώνει να σταθούμε «αντικαπιταλιστικά» σαν πειθαρχημένοι στρατιώτες δίπλα στο κράτος (μέχρι την τελική του νίκη υποθέτουμε, δηλαδή την οριστική καταστροφή του καπιταλισμού!…) Απόδειξη αυτής της κρατικής «αντικαπιταλιστικής» εκστρατείας (πάντα για τους «επαναστάτες» φίλους της καραντίνας) ήταν «ο θάνατος του εμποράκου»… Δηλαδή του τυπικού, ιστορικού μικροαστού, ο οποίος σαν φυσιογνωμία και ρόλος μέσα στην καπιταλιστική διαστρωμάτωση πρέπει να έχει πεθάνει καμμιά 20αριά φορές τον τελευταίο καπιταλιστικό αιώνα – αλλά πάντα ανασταίνεται απ’ τις στάχτες του, μόνο για ξαναπεθάνει μια άλλη φορά, αργότερα…

Οι αγράμματοι και οι μικρόνοες αυτοί οι «επαναστάτες» είναι υποχρεωτικά και ανιστόρητοι! Κάθε καπιταλιστική αναδιάρθρωση, μικρότερη ή μεγαλύτερη, είναι (πέρα από γενική επίθεση στην κάθε φορά τεχνική και πολιτική σύνθεση της ανταγωνιστικής εργατικής τάξης) και ένας «εμφύλιος» στο εσωτερικό του κεφάλαιου. Για παράδειγμα η καθιέρωση των ατμομηχανών και, κυρίως, των μηχανών εσωτερικής καύσης (του αυτοκινήτου, του φορτηγού, κλπ) κατέστρεψε κυριολεκτικά δεκάδες δουλειές που είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με τα κάρα, τις άμαξες, τα μουλάρια και τα άλογα, κλπ. Η καθιέρωση του ατμόπλοιου κατέστρεψε επίσης κυριολεκτικά δεκάδες δουλειές που είχαν σχέση με τη ναυπήγηση και την συντήρηση ιστιοφόρων – για να μην πούμε τι καταστροφή προκάλεσε η καθιέρωση του χάλυβα στην ναυπήγηση των ξύλινων  πλοίων. Καμμία, όμως, απ’ αυτές τις αναδιαρθρώσεις (και πολλές άλλες παρόμοιες), είτε έγιναν υπό την αιγίδα και την διεύθυνση των τότε κρατών (πολλές οι περιπτώσεις) είτε όχι, δεν θεωρήθηκε απόδειξη … της αυτοχειρίας του καπιταλισμού! Ίσως επειδή οι επαναστάτες εκείνων των εποχών ήταν κανονικοί τέτοιοι και όχι ηλίθιοι με «μαρξίζουσα» περικεφαλαία όπως στους καιρούς μας.

Εκείνο που προετοιμαζόταν και ωρίμαζε πολλά χρόνια πριν και επιταχύνθηκε με τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα ήταν μια τέτοια «αλλαγή παραδείγματος». Η οποία, φυσικά, αλλάζοντας την τεχνική και πολιτική σύνθεση τόσο του κεφάλαιου όσο και της εργασίας, δεν μπορεί παρά να εμφανίζεται στα μάτια των τυφλών και αδαών σαν (ένας ακόμα) «θάνατος του εμποράκου». Δείτε, παραδειγματικά, το λιανικό εμπόριο. Ρούχων, παπουτσιών, συσκευών, γκάτζετς, βιβλίων, κλπ. Το «φυσικό» κατάστημα έχει συνυπάρξει για πολύ καιρό με το «ηλεκτρονικό». Και η amazon δεν εφευρέθηκε τους τελευταίους μήνες. Ωστόσο το «φυσικό» και το «ηλεκτρονικό» εμπόριο λιανικής ήταν δομικά αντίπαλες καπιταλιστικές διαδικασίες οργάνωσης και αξιοποίησης της αγοράς. Που έμοιαζαν να συνυπάρχουν ειρηνικά. Θα ήταν δυνατόν αυτό να συμβαίνει επ’ άπειρον; Όχι βέβαια – αν και θα βόλευε την «επαναστατική» νιρβάνα πολλών.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε αρκετά ακόμα παραδείγματα τέτοιου είδους «νέου» και «παλιού» καπιταλισμού που συνυπήρξαν για δυο δεκαετίες – όσες / όσοι καταλαβαίνετε την πραγματικότητα που ζείτε δεν χρειάζεσθε την βοήθειά μας. Το βέβαιο είναι πως ούτε καινούργιο ούτε πρωτότυπο είναι στην ιστορία του καπιταλισμού «παλιές» και ξεπερασμένες μορφές συσσώρευσης, εκμετάλλευσης, κερδοφορίας να καταστρέφονται, όχι απ’ τον «θεό» ούτε απ’ την επαναστατημένη εργατική τάξη, αλλά απ’ την ίδια την εξέλιξη του καπιταλισμού. Αυτή η καταστροφή ΔΕΝ είναι «αντικαπιταλιστική» – χρειάζονται πολλοί τόνοι βλακείας για να θεωρηθεί τέτοια.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι οι πόλεμοι, για παράδειγμα οι παγκόσμιοι, ήταν πέρα απ’ τα υπόλοιπα και τέτοιες «εσωτερικές» καπιταλιστικές διαδικασίες αναδιάρθρωσης και καταστροφής όχι μόνο εργασίας (εργατών / εργατριών) αλλά και «κεφαλαίου». ‘Ετσι ώστε θα ήταν υπεραρκετό το να εμφανιστούν οι πολιτικές βιτρίνες των αφεντικών λέγοντας ότι «κηρύσσουν πόλεμο» (… κατά του «αόρατου εχθρού») για να καταλάβει ή έστω να διαισθανθεί όποιος έχει στοιχειώδη γνώση της Ιστορίας ότι θα χυθεί αίμα! Απ’ τις μαζικές κατ’ οίκον φυλακίσεις πράγματι έχασε μια γκάμα αφεντικών με «παλιού τύπου» μορφές εκμετάλλευσης. Κέρδισε όμως πολλαπλάσια μια άλλη γκάμα αφεντικών, με «νέου τύπου» δραστηριότητες – σε κάποιες περιπτώσεις ούτε καν «νέου»! Τα ψώνια, οι αγορές, η κατανάλωση με τον παραδοσιακό «φυσικό» τρόπο κατέρρρευσαν – αλλά πολλοί περισσότεροι καταναλωτές στράφηκαν στο ηλεκτρονικό εμπόριο, ακόμα και για τα μπακαλικά, απογειώνοντας τα κέρδη είτε των επιχειρήσεων που είναι αμιγώς ηλεκτρονικού εμπορίου, είτε εκείνων που πρόλαβαν να πηδήξουν στην καρότσα της ψηφιακής εμπορικής μεσολάβησης.

Αν, λοιπόν, οι πολιτικές βιτρίνες μίλησαν για «πόλεμο» είχαν δίκιο σ’ αυτό: ριζική καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Κι αν οι «επαναστάτες» φίλοι της καραντίνας βρήκαν την «ριζική καπιταλιστική αναδιάρθρωση» σαν … αντικαπιταλισμό, είναι απλά επειδή δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα. (Κι ούτε θα μάθουν ποτέ!).

Το «αντικαπιταλιστικό κράτος» 2

Παρασκευή 18 Σεπτέμβρη. Κάποιοι, άσχετοι όσο και εγωϊστές, θα υποδείξουν την κατάρρευση της βιομηχανίας του τουρισμού σαν απόδειξη … χμμμ… «κρατικού αντικαπιταλισμού» και «σοβαρότητας της απειλής απ’ τον covid… H βιομηχανία του τουρισμού είναι (και πάντα ήταν) ενδιαφέρουσα περίπτωση, αφενός επειδή απέκτησε έναν γιγαντισμό χωρίς προηγούμενο σε σύντομο ιστορικό χρόνο, και αφετέρου επειδή θα μπορούσε να είναι case study και για άλλες περιπτώσεις.

Αυτό που έχουμε γνωρίσει σαν βιομηχανία του τουρισμού (παγκόσμια) είναι ηλικίας ουσιαστικά έξι ή εφτά δεκαετιών. Παρότι λουτροπόλεις άρχισαν να δημιουργούνται στην ευρώπη απ’ τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, ο μαζικός (και μάλιστα πληβειακός) «τουρισμός» (κατ’ αρχήν σαν καλοκαιρινές διακοπές) είναι προϊόν των καπιταλιστικών ρυθμίσεων μετά τον β παγκόσμιο, της γενίκευσης του φορντισμού / ταιηλορισμού και του κράτους πρόνοιας, της καθιέρωσης καλοκαιρινής άδειας ενός μήνα για τους μισθωτούς, της βελτίωσης των μέσων μεταφοράς, κλπ. Πρόκειται, λοιπόν, για μια πολύ «νεαρή» βιομηχανία, που ανέκαθεν ήταν ευπρόσβλητη σε μια σειρά παράγοντες: καιρικά φαινόμενα, πολιτικά γεγονότα, μόδες – ακόμα και ζητήματα υγείας.

Τι είναι όμως αυτό που πουλάει η βιομηχανία τουρισμού; Ποια είναι η υλική της βάση, το θεμέλιό της; Οι τόποι! Είτε πρόκειται για την «εξοχή» (θάλασσα / βουνό), είτε πρόκειται για ιστορικά μνημεία, μουσεία, κλπ, η βιομηχανία του τουρισμού υπεραναπτύχθηκε έχοντας σαν βάση της τους τόπους και την παροχή υπηρεσιών γύρω, μέσα, προς, από αυτούς. Απ’ αυτήν την άποψη ανήκει στην κατηγορία των γεωπροσοδικών επιχειρήσεων, όπως για παράδειγμα είναι η urban εκμετάλλευση ακινήτων… ή ακόμα και η ενοικίαση αγροτικών γαιών.

Ποιος είπε στα σοβαρά ότι αυτή η κατηγορία κερδοφορίας, οι γεωπρόσοδοι, είναι ακλόνητο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού; Όπως συμβαίνει με τον τόκο (: π.χ. βιομηχανία του χρηματοπιστωτισμού) έτσι και με την πρόσοδο (π.χ. βιομηχανία του τουρισμού), όσο ανθηρές μέθοδοι κερδοφορίας κι αν εμφανίζονται να είναι αυτές κατά περιόδους, είναι δυνατόν να γίνουν εμπόδια σε  ιστορικές φάσεις ριζικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και υπερέντασής της – όπως αυτή που έχει ξεκινήσει σαν 4η βιομηχανική επανάσταση. Σε τέτοιες φάσεις το χρήμα / κεφάλαιο που έχει συσσωρευτεί απ’ την «τουριστική βιομηχανία» (και σίγουρα τις πιο μεγάλες επιχειρήσεις της) θα πρέπει να στραφεί όχι στην ανανέωση του «παλιού» αλλά στην επένδυση υπέρ του «καινούργιου». Ας πούμε του “smart turism” σαν μαζικής καταναλωτικής συμπεριφοράς.

Ακόμα πιο γενικά ωστόσο, εφόσον το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο κεφάλαιο ξανα-αποικιοποιεί το έδαφος, δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι οι τόποι όπως τους διαμόρφωσε η φορντική βιομηχανία του τουρισμού  θα μείνουν ανεπηρέαστοι! Κι αυτό σημαίνει βασικά πράγματα. Όπως το ότι η «κρίση υπερπροσφοράς» που σοβούσε για πολλά χρόνια στην βιομηχανία τουρισμού, εκφρασμένη είτε με τις αεροπορικές εταιρείες low cost, είτε με τα all inclusive ξενοδοχεία, είτε με άλλες μορφές («πακέτα» κλπ) που, από καπιταλιστική άποψη λέγονται πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους (από εξαιρετικά υψηλό άλλοτε σε μέτριο…), αυτή λοιπόν η «κρίση υπερπροσφοράς» θα πρέπει να ξεπεραστεί!

Να λοιπόν που οι συνέπειες των καθολικών απαγορεύσεων και των πραξικοπημάτων στην (παγκόσμια) βιομηχανία τουρισμού, όχι μόνο δεν αποτελούν απόδειξη «αντικαπιταλισμού» εκ μέρους της μορφής – κράτος (!!!) αλλά είναι το αντίθετο: δείχνουν την επιτάχυνση των διαδικασιών «ξεσκαρταρίσματος» αλλά και τεχνικής / πολιτικής αναδιάρθρωσης στην διαχείριση τόσο των τόπων όσο και των καταναλωτικών σχέσεων μ’ αυτούς! Αν οι τόποι έγιναν «εικόνες» (κι αυτό έχει εμπεδωθεί προ πολλού) τότε η επαυξημένη και η εικονική πραγματικότητα θα αναλάβουν το πρόσταγμα, και όχι τα rooms to let και οι «γκρίκ μουζάκα»!!! Διότι αυτά τα τελευταία είναι εν δυνάμει μολυσματικά! Ενώ η εικονική και η επαυξημένη πραγματικότητα αντισηπτικές και ασφαλείς από κάθε άποψη!!

(Οπωσδήποτε αυτό δεν θα είναι ούτε απ’ την μια μέρα στην άλλη ούτε απ’ τον ένα μήνα στον άλλο. Αλλά αυτή είναι η τάση υποχρεωτικά!)

 

Η δουλειά μετά (την τρομοκρατία) 8

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Η δικτύωση σαν μορφή της «φυσικής» αποστασιοποίησης διαδοχικών κρίκων μιας παραγωγικής (ή και καταναλωτικής) διαδικασίας δεν είναι καινούργια εν έτει 2020. Πολλές δουλειές που γίνονταν ως τώρα στο «γραφείο» είναι ουσιαστικά «τηλέ-». Η μετατόπιση ενός λογιστή, ενός προγραμματιστή ή ενός ελεγκτή πληροφορικών συστημάτων απ’ το «γραφείο στο σπίτι» δεν αποτελεί γενέθλια στιγμή της «τηλε-εργασίας». Αλλά μιας δόλιας χωροτακτικής αποκέντρωσης / απομόνωσης.

Στο βαθμό που τα αφεντικά θα έχουν τον έλεγχο της «παραγωγικότητας της εργασίας» μέσω δικτύωσης (άρα τον έλεγχο των χρόνων και της έντασης), τα οφέλη τους απ’ αυτήν την μετατόπιση είναι αξιοσημείωτα. Πρώτ’ απ’ όλα αυτό που ήδη λένε: η δραστική μείωση των εξόδων τους για συντήρηση των «γραφείων». Ύστερα η δυνατότητά τους να εκτρέψουν τις μισθωτές σχέσεις σε εργολαβικές, με ό,τι κάτι τέτοιο σημαίνει για τις δεσμεύσεις τους. Ακόμα και το ιδεολογικό όφελος δεν είναι αμελητέο: αν οι εργαζόμενοι δηλώνουν ευχαριστημένοι που το μωρό τους μπουσουλάει κάτω απ’ το pc τους, οι εργοδότες μπορούν να είναι δυο και τρεις φορές ευχαριστημένοι. Ο χρόνος «ενασχόλησης με τα οικιακά», όσο διάσπαρτος κι αν είναι, θα αφαιρείται εύκολα απ’ τον χρόνο «ενασχόλησης με τη δουλειά», που θα μετριέται με το λεπτό, με το δευτερόλεπτο, με τα κλικ, και οτιδήποτε τέλος πάντων. Καινούργιες νόρμες «αποδοτικότητας» θα εφευρεθούν (εφευρίσκονται ήδη).

Απ’ τα τέλη του 2010, δηλαδή σχεδόν εδώ και μια 10ετία, με το «πλάνο 30/900» η εργατική αυτονομία υπέδειξε την σημασία του μισθού και του χρόνου εργασίας για την ανασύνθεση της εργατικής υποκειμενικότητας· και του ανταγωνισμού της. Κοιτώντας τα εργοδοτικά οφέλη της δουλειάς στο σπίτι μέσω δικτύωσης και τον τρόπο που μπορεί αυτή η φάκα να κρυφτεί πίσω απ’ το μικρό κομμάτι τυρί στο κέντρο της, θα λέγαμε ότι ενώ (για παράδειγμα) η μείωση του χρόνου μετακίνησης προς- και από- την δουλειά φαίνεται θετική, υποκαθιστά (και υποσκάπτει) την απαίτηση για δραστική μείωση του χρόνου εργασίας· ένα ζήτημα κρίσιμο για την καθημερινή ζωή των πάντων. Απ’ την ίδια προσέγγιση, η μετατροπή των μισθωτών σχέσεων σε de facto εργολαβικές υποσκάπτει την απαίτηση ενός βασικού μισθού που θα καλύπτει τις σύγχρονες εργατικές ανάγκες.

Αν αυτά είναι σωστά, γεννιέται το ερώτημα: εντάξει, αλλα τι μπορούμε ή πρέπει να κάνουμε; Εκείνο που δεν μπορούμε και δεν πρέπει να επιδιώκουμε είναι η επιστροφή …. στα μυθικά χρόνια του φορντικού καπιταλισμού! Η μείωση του βασικού εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας και στην ψηφιακή εκδοχή της εξακολουθεί να είναι στρατηγικής σημασίας· χωρίς να αποτελεί ενισχυτικό επιχείρημα αν κάποιος / κάποια στο σπίτι του μεγαλώνει παιδί, σκυλί ή γεράνια! Επιπλέον θα ήταν έξυπνο να μην θεωρείται η δουλειά στο σπίτι επιθυμητή απ’ τους μισθωτούς. Αν πρόκειται τα αφεντικά να γλυτώσουν «πάγια» έξοδα (κι αυτό είναι το σίγουρο) θα πρέπει να πληρώσουν παραπάνω για την μετακόμιση του υπολογιστή εργασίας στο καθιστικό. Όχι με την μορφή bonus (μια ύπουλη διαχείριση) αλλά σαν αύξηση στον μισθό. Όλες οι μορφές άδειας που αφορούν την εξαρτημένη, μισθωτή σχέση θα πρέπει επίσης να μείνουν ακέραιες.

Όμως αυτά ακούγονται σαν ευχολόγια σε μια εποχή σχεδόν εξαφανισμένης εργατικής αυτο-οργάνωσης. Πιστεύει κανείς ότι κάποιο συνδικάτο (ή κάποιο κόμμα) θα προτάξει τα στήθη του; Καλύτερα να προσέξει τον δομικό αναχρονισμό που χαρακτηρίζει αυτές τις πατερναλιστικές δομές, που κάποτε υπήρξαν βασικά στηρίγματα της εξουσίας αλλά είναι εχθρικές προ πολλού απέναντι στα εργατικά συμφέροντα.

Πριν το να κάνουμε αυτό κι αυτό, υπάρχουν οι βασικές προϋποθέσεις για την δράση…

(προσωρινό τέλος)

Οι «συνωμοσιολόγοι»

Τρίτη 15 Σεπτέμβρη. Δεκαεννιά χρόνια μετά οι περισσότεροι (και στα μέρη μας) «πιστεύουν» ότι την 11η Σεπτέμβρη του 2001 κατέρρευσαν δύο ουρανοξύστες στη Ν. Υόρκη επειδή κτυπήθηκαν με επιβατικά αεροπλάνα από τρομοκράτες του Μπιν Λάντεν. Πρόκειται για «πίστη» με ότι μεταφυσικό χωράει: στις 11 Σεπτέμβρη του 2001 κατέρρευσαν 3 και όχι 2 ουρανοξύστες· ο τρίτος δεν κτυπήθηκε από κανένα αεροπλάνο κανενός τζιχαντιστή…

Όποιος τολμούσε τότε (το κάναμε ανοικτά και δημόσια μόλις μετά από 2 εβδομάδες, με συγκεκριμένη πολιτική και όχι αστυνομική ανάλυση, στην «Τρίτη γενιά»…) αλλά και έκτοτε να υποστηρίξει ότι η «11η Σεπτέμβρη του 2001» ήταν inside job, έργο της συνεργασίας κάποιας φράξιας των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών με τις ισραηλινές και τις σαουδαραβικές (ίσως και άλλες) θα χαρακτηριζόταν σαν τόσο ελεεινός ώστε το «συνωμοσιολόγος» που έχει γίνει της μόδας φέτος θα έμοιαζε με φιλοφρόνηση… Οι περισσότεροι πίστεψαν την επίσημη εκδοχή του αμερικανικού κράτους· και «αυτό που είδαν με τα μάτια τους».

Αυτό που είδαν με τα μάτια τους; Χμμμ… Με τα μάτια τους, τα ίδια δικά τους μάτια, είδαν και την κατάρρευση του τρίτου ουρανοξύστη, του «κτιρίου 7» – προβλήθηκε την ώρα που γινόταν… Αλλά το ξέχασαν γρήγορα. Πώς έγινε δυνατό να ξεχάσουν κάτι που είχαν δει με τα μάτια τους και όχι απλά δεν ταίριαζε με την επίσημη εκδοχή αλλά ήταν το «κλειδί» για να πλησιάσουν την (απαγορευμένη) αλήθεια; Πώς έγινε δυνατό οι μεν αισθήσεις τους να τροφοδότησαν τον εγκέφαλό τους με τις απαραίτητες πληροφορίες (η «μυστηριώδης» κατάρρευση του «κτιρίου 7») ο δε εγκέφαλός τους να κατακτηθεί απ’ την εξήγηση του αμερικανικού κράτους και όλων των δυτικών, απ’ τις υποδείξεις όλων των δυτικών καθεστωτικών μήντια, έτσι ώστε να σβήνει τις αισθήσεις;

Μήπως οι αισθήσεις δεν είναι πια αρκετές σαν οδηγός για την αλήθεια; Μήπως το να βλέπεις κάτι με τα μάτια σου είναι ασήμαντο μπροστά στο δημαγωγικό carpet bombing; Μήπως οι μηχανισμοί της «πίστης» είναι παντοδύναμοι ακόμα και σε κοινωνίες που καμαρώνουν ότι είναι «κοσμικές» στην όρασή τους;

Στην εξέλιξη της ιστορίας αποδείχθηκε πως η περιθωριακή «τρίτη γενιά» δεν ήταν μόνη της. Το σημαντικότερο είναι ότι την επίσημη εκδοχή για την κατάρρευση των 3 ουρανοξυστών την αμφισβήτησαν οι τότε «ειδικοί»: μηχανικοί, αρχιτέκτονες, κατασκευαστές ουρανοξυστών, οι ενώσεις τους στις ηπα· αλλά και σε άλλα δυτικά κράτη (σα να λέμε το «αμερικανικό τεε»…) Αλλά τι σημασία είχε αυτό; Κι αυτοί «συνωμοσιολόγοι» (και πιθανόν «φιλοτρομοκράτες») ήταν!!!

Έχουν περάσει 19 χρόνια από τότε. Αυτοί οι «ειδικοί» που βόλεψε τόσο πολύ να χαρακτηριστούν «συνωμοσιολόγοι» δούλεψαν σκληρά και συστηματικά για να βρουν όσες περισσότερες αποδείξεις ήταν δυνατόν: οι 3 πύργοι δεν κατέρρευσαν απ’ τα 2 αεροπλάνα αλλά από οργανωμένη κατεδάφιση – ήταν 110% inside job… Δούλεψαν σκληρά και συστηματικά κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στην κυρίαρχη «αλήθεια» που απαιτούσε να είναι η μοναδική, κόντρα στα σαμποτάζ σε βάρος της αξιοπρέπειας και των γνώσεων τους, κόντρα στην υποτίμηση της νοημοσύνης. Δεκαεννιά χρόνια μετά όχι μόνο έκαναν πρόσφατα ένα 3ήμερο συνέδριο («επετειακό») αλλά έχουν καταφέρει με την δουλειά τους να «ανοίξουν τα μάτια» σε ένα ικανό ποσοστό της αμερικανικής κοινωνίας. Και συνεχίζουν ως την οριστική αποκάλυψη της αλήθειας.

Όπως για τότε, την 11η Σεπτέμβρη του 2001, έτσι και τώρα, με τον τσαχπίνη covid, είναι πολλοί εκείνοι που υποστηρίζουν τις κυρίαρχες διαστρεβλώσεις, επειδή είδαν την «αλήθεια» με «τα μάτια τους».

Αλλά τα μάτια τους ήταν κλειστά τότε… Και είναι κλειστά τώρα.

Το παρακάτω σύντομο video περιπαίζει τα καθεστωτικά παραμύθια για την 11η Σεπτέμβρη, δείχνοντας την κατάρρευση του «κτιρίου 7». Το οποίο είναι εκείνο που γκρεμίζεται στο 0.26 λεπτό του video… Γι αυτό το αμερικανικό κράτος υποστήριξε ότι «κατέρρευσε προοδευτικά λόγω πυρκαγιάς»…

Η δουλειά μετά (την τρομοκρατία) 6

Τρίτη 15 Σεπτέμβρη. Η DAK, που συστήνεται σαν «ο τρίτος σε μέγεθος μη κερδοσκοπικός ασφαλιστικός οργανισμός» στη γερμανία, κάνει τακτικά έρευνες στους μισθωτούς του τριτογενή. Είχε την ιδέα, προφανώς προϊόν των κυρίαρχων ερωτήσεων της περιόδου, να βάλει στο ερωτηματολόγιο ερωτήματα σχετικά με την ψηφιοποίηση της εργασίας – στο τέλος του 2019. Ξαναέκανε ανάλογες ερωτήσεις την περασμένη άνοιξη. Συγκεκριμένα, μεταξύ Δεκέμβρη του 2019 και τον Γενάρη του 2020 (προ covid…) ρώτησε 7.054 εργάτες. Μεταξύ Απρίλη και Μάη του 2020 (φουλ covid…) ρώτησε 7.226. 5.854 εργάτες απάντησαν και στις δύο έρευνες. Μερικά απ’ τα ευρήματα αυτών των δειγματοληψιών (που όπως όλες οι παρόμοιες πρέπει να αντιμετωπίζονται όχι σαν η αποκάλυψη της αλήθειας αλλά σαν σοβαρή ένδειξη γι’ αυτήν) στη συνέχεια.

Στο τετράμηνο που μεσολάβησε ανάμεσα στις δύο έρευνες, ο καπιταλιστικός τομέας που προχώρησε περισσότερο στην καθιέρωση της δουλειάς στο σπίτι ήταν οι τράπεζες και οι ασφαλιστικές – κατά 80% σε σχέση με πριν. Ακολούθησαν διάφορες μεγάλες χημικές / φαρμακοβιομηχανίες (BASF, Bayer, κλπ) καθώς και ο δημόσιος τομέας – κατά 72%. Ύστερα η βιομηχανία των media και της τέχνης / πολιτισμού – 68%. Στην πιο χαμηλή σχετικά μετατόπιση προς την δουλειά στο σπίτι ήταν οι υπηρεσίες δημόσιας υγείας (29%), φροντίδας υγείας (29%) και εμπορίου (37%).

Πριν την τρομοεκστρατεία περίπου οι μισοί εργοδότες θεωρούσαν την δουλειά στο σπίτι σαν πιθανή επιλογή απ’ την μεριά τους κάποια στιγμή στο μέλλον· αλλά οι υπόλοιποι μισοί εμφανίζονταν ιδιαίτερα αρνητικοί θεωρώντας ότι θα χάσουν την επίβλεψη πάνω στους υπαλλήλους τους. Αλλά χάρη στον covid-19 η δουλειά στο σπίτι υπερδιπλασιάστηκε, αυξανόμενη κατά 116%, είτε σαν μόνιμη κατάσταση είτε σαν τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας.

Από υποκειμενική άποψη τώρα, το 41,3% όσων μισθωτών ερωτήθηκαν απάντησε πως θεωρεί ότι η δουλειά στο σπίτι αυξάνει την παραγωγικότητά τους· αλλά μόνο το 18% είπε ότι ήταν ελεύθερο να αποφασίσει το ποιές ώρες θα δουλέψει. Πράγμα που σημαίνει ότι σε πάνω από 4 στις 5 περιπτώσεις το αφεντικό εξακολουθούσε να ελέγχει το ωράριο, ακόμα και από απόσταση. Επιπλέον περισσότεροι απ’ τους μισούς, το 54,2% συγκεκριμένα, θεώρησε ότι η έλλειψη καθαρού διαχωρισμού μεταξύ χρόνου εργασίας και χρόνου εργασίας είναι πρόβλημα. Το 68% θεώρησε θετική συνέπεια την μείωση του χρόνου μετακίνησης από και προς την δουλειά, και λίγο παραπάνω απ’ τους μισούς (το 54%) δήλωσαν ότι θα προτιμούσαν να δουλεύουν απ’ το σπίτι στο μέλλον, ακόμα και χωρίς covid-19.

Αν και το σύνολο των αποτελεσμάτων δεν έδειξε μια διαμορφωμένη οριστικά πλειοψηφική τάση μεταξύ των μισθωτών του τριτογενούς στη γερμανία υπέρ της δουλειάς στο σπίτι, είναι βέβαιο ότι έχοντας την μαυρίλα της κοινωνικής μόλυνσης και των γενικών απαγορεύσεων απ’ την μια μεριά και την πιθανότητα ανεργίας ή «εργασιακής εφεδρείας» απ’ την άλλη, οι μισοί ή και περισότεροι απ’ αυτούς που ρωτήθηκαν αγάπησαν το σπίτι τους ως εργασιακό κελί. Είναι μια καλή μαγιά για την προώθηση αυτού του είδους των εργασιακών σχέσεων: αν συμφωνούν και οι μισθωτοί γιατί να μην τους «κάνουν την χάρη» οι εργοδότες, στο βαθμό που μπορούν να οργανώσουν κατάλληλα τον καταμερισμό εργασίας και να εντατικοποιήσουν τον δικτυακό έλεγχο σπίτι – σπίτι, όχι μόνο τον έλεγχο της δουλειάς αλλά και της καθημερινότητας;

(Αλήθεια: αυτά τα παιδιά που θα μεγαλώνουν παίζοντας με την δουλειά της μαμάς ή/και του μπαμπά, θα φεύγουν ποτέ απ’ το σπίτι; Πώς θα τους φαίνονται οι άλλες δουλειές;)