Tag: νικαράγουα

Τετάρτη 6 Μάρτη. Την περασμένη Κυριακή ο εθνικός σύμβουλος John Bolton συνεντευξιάστηκε στο cnn. Ο Bolton είναι 70 χρονών, και στο πόστο που βρίσκεται είναι μια παρηγοριά το να ατενίζει το σπουδαίο παρελθόν του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Δεν είναι σίγουρο ότι η νοσταλγία βοηθάει στην οξύτητα του πνεύματος (εννοούμε: μπορεί και να έχει αρχίσει να τα χάνει, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ο μόνος στην Ουάσιγκτον…). Να μια ενδιαφέρουσα και δηλωτική στιχομυθία:

Bolton: […] Νομίζω ότι απ’ την στιγμή που τα περισσότερα απ’ τα twetts μου γράφονται επίσης και στα ισπανικά, επειδή θέλουμε να απευθυνθούμε ειδικά στη λατινικοαμερικάνικη κοινή γνώμη, ότι πολλοί άνθρωποι, ειδικά απ’ την πολιτική αριστέρα, στο ημισφαίριό μας και σ’ όλο τον κόσμο, καταλαβαίνει τώρα ότι το αποτυχημένο πείραμα του Hugo Chavez και του Nicolas Maduro πρέπει να τελειώσει.

Έτσι, θα ήθελα να δω τον κατά το δυνατόν μεγαλύτερο συνασπισμό που μπορούμε να φτιάξουμε, για να αντικαταστήσουν τον Maduro, για να αντικαταστήσουμε ολόκληρο το διεφθαρμένο καθεστώς. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε.…

Δημοσιογράφος: Δεν καταλαβαίνετε όμως ότι η υποστηρίξη των ΗΠΑ σε άλλους βίαιους δικτάτορες σ’ όλο τον κόσμο υπονομεύει την αξιοπιστία της δήλωσης που κάνετε;

Bolton: Όχι, δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό. Νομίζω ότι είναι χωριστά θέματα. Και, κοιτάχτε, νομίζω ότι σ’ αυτή την κυβέρνηση δεν φοβόμαστε να χρησιμοποιούμε τις λέξεις Δόγμα Μονρόε. Αυτή [σ.σ.: εννοεί την βελεζουέλα] είναι μια χώρα του δικού μας ημισφαιρίου. Είναι στόχος των αμερικάνων προέδρων απ’ την εποχή του Ronald Reagan το να έχουμε ένα εντελώς δημοκρατικό ημισφαίριο.

Το τόνισα πρόσφατα, στο τέλος της περσινής χρονιάς, ότι έχουμε συγκεντρώσει την προσοχή μας στην τρόικα της τυρανίας, που περιλαμβάνει την Κούβα, την Νικαράγουα και τον Μαδούρο. Ένα μέρος του προβλήματος στη Βενεζουέλα είναι η έντονη παρουσία των Κουβανών, με 20.000 έως 25.000 Κουβανούς στρατιωτικούς εκεί, σύμφωνα με εκθέσεις που έχουν γίνει γνωστές.

Αυτό το θεωρούμε απαράδεκτο. Και γι’ αυτό προωθούμε αυτές τις πολιτικές.

Δύο τα κρατούμενα: πρώτον ο Bolton σηκώνει την κόκκινη σημαία επικεφαλής της μεγάλης πορείας της ανατροπής του Μαδούρο!!… Και δεύτερον, η προσπάθεια αναβίωσης του «Δόγματος Μονρόε»: το 1823 (πριν διακόσια χρόνια…) ο τότε αμερικάνος πρόεδρος James Monroe (οι ηπα είχαν τότε τα 2/3 της σημερινής έκτασης και ήταν κατοικημένες μόνο στην ανατολή…) δήλωσε ότι «οποιαδήποτε προσπάθεια των ευρωπαϊκών κρατών να πάρουν τον έλεγχο οποιουδήποτε ανεξάρτητου κράτους στη βόρεια ή στη νότια αμερική θα θεωρηθεί εχθρική κίνηση προς τις ηπα». Ήταν η αντι-αποικιακή φάση της αμερικανικής ιστορίας. Πριν 200 χρόνια.

Το «δόγμα Μονρόε» εξελίχτηκε, φυσικά, στο αντίθετό του, ειδικά στον 20^ο αιώνα: στον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο της Ουάσιγκτον πάνω στη λατινική Αμερική – με ολοκληρωτικά καθεστώτα, στρατούς και «αποσπάσματα θανάτου», και όχι με ισπανόφωνα tweets.

Αφού, λοιπόν, ο Bolton σηκώνει (ή έτσι νομίζει) την κόκκινη σημαία, ενημερώνει τους λατινοαμερικάνους (συνολικά) τι τους περιμένει: μια αναβίωση του πιο αιμοβόρου παρελθόντος τους. Κι αν ξεχάστηκαν νομίζοντας ότι αυτό έληξε, τους καλεί να θυμηθούν πριν είναι αργά…

Αν οι Bolton, Pompeo, Abrams και σία δεν έχουν αρχίσει να τα χάνουν (δικαιολογημένο έτσι κι αλλιώς), τότε έχουν αναλάβει την υπόγεια προώθηση του βιβλίου Οι ανοικτές φλέβες της λατινικής Αμερικής, του Eduardo Galeano. Έτσι ώστε ακόμα κι αυτοί που δεν ξέρουν να μάθουν τι σημαίνει «δημοκρατικό ημισφαίριο» με τον τρόπο που το εννοούν οι πιο πάνω…

Κυριακή 24 Φλεβάρη. Η απειλή (ή η προειδοποίηση, ανάλογα με το τι καταλαβαίνει ο καθένας), δια χειλέων Pompeo, είναι η εξής: μόλις αποκαταστήσουμε την δημοκρατία στη βενεζουέλα, θα ασχοληθούμε με την αποκατάστασή της στη νικαράγουα και στην κούβα.

Αν έχουμε καταλάβει καλά, η απάντηση των θιγόμενων είναι απλή: “μόλις…”

Αν κάποιος μελετήσει γλωσσολογικά το ζήτημα θα διαπιστώσει ότι η ψοφιοκουναβική διοίκηση (θέλει να) είναι αντιπολίτευση (στην διοίκηση των δημοκρατικών / Οbama). Πράγμα που δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει κανέναν στα μέρη μας, μιας και το φαιορόζ (παραμένει πάντα τέτοιο!) γκουβέρνο διάγει τον κυβερνητικό του βίο επίσης σαν αντιπολίτευση στους προηγούμενους.

Προσέξτε σοφία πρώην διευθυντή της cia και νυν υπ.εξ. στην Ουάσιγκτον:

…Ναι, η κυβέρνηση του προέδρου Trump κάνει, και θα συνεχίσει να κάνει, όχι μόνο για την βενεζουέλα αλλά και για την νικαράγουα και την κούβα. Και το βλέπετε αυτό. Το βλέπετε στις πολιτικές της. Είναι πολύ διαφορετικές απ’ αυτές της προηγούμενης διοίκησης. Αναγνωρίζουν ότι αυτές οι κυβερνήσεις [σ.σ.: εννοεί στο Καράκας, στη Μανάγκουα και στην Αβάνα] μεταχειρίζονται τον λαό τους βίαια, αντιπροσωπεύουν πραγματικούς κινδύνους, κινδύνους ασφάλειας για τον λαό, απειλές στην ιδιωτικότητα, τους αρνούνται βασικές ελευθερίες. Κι αυτά είναι πράγματα που δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν στο δυτικό ημισφαίριο, και οι ηπα υπό τον πρόεδρο Trump εργάζονται συστηματικά όχι μόνο στη βενεχουέλα αλλά και σε κάθε μια απ’ αυτές τις δύο χώρες για να πετύχουν καλά αποτελέσματα για αυτούς τους λαούς. Οι λαοί πρέπει να ηγηθούν αυτών των προσπαθειών. Είμαι σίγουρος ότι είναι αποφασισμένοι να το κάνουν. Ο αμερικανικός λαός θα τους στηρίξει…

Μπαγιάτικες ιδέες! Η «εξαγωγή δημοκρατίας» είναι μοντέλο των ‘90s, και μετράει ήδη τόσες και τέτοιες «επιτυχίες» (αν το δει κανείς ψυχρά) ώστε θα ήταν παράδοξο να την πιστεύουν «λαοί» στα σοβαρά εν έτει 2019 – ακόμα κι αν πράγματι θέλουν (και έχουν κάθε δικαίωμα να θέλουν) αυτήν την (όποια) δυτική δημοκρατία. Είναι μερικά κλικ ζόρι, μόνο, για να έναν νικαραγουανό δημοκράτη να μάθει τι γίνεται, π.χ., στην αραβική χερσόνησο – με τις ευλογίες και τον στρατιωτικό εξοπλισμό των united states. Ή στο αφγανιστάν. Αν δεν πληρώνεσαι, έστω με ταπεινά ποσά (ή ενεργειακά μπισκότα), πως να το φας ότι η Ουάσιγκτον πουλάει σπαρταριστή δημοκρατία με εικοσαετή εγγύηση και πλήθος αξεσουάρ;

Υπάρχει, όμως, κάτι πιο σύγχρονο, που δείχνει την γελοιότητα και την παρακμή των αμερικανικών ιδεολογικών επιχειρημάτων: είναι αμφίβολο πια πόσοι και ποιοί ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την δημοκρατία της κατανάλωσης. Τις ελπίδες, δηλαδή, της τοποθέτησής τους μέσα στο φάσμα των status που σηματοδοτεί το επίπεδο αγορών εμπορευμάτων και συμβόλων. Τα πιο mainstream πειστήρια αυτής της τάσης (πειστήρια που έχουν εξαχθεί συστηματικά και επιθετικά για τρεις τουλάχιστον δεκαετίες) βρίσκονται, με βεβαιότητα, στον πρώτο κόσμο, άρα και στις ηπα: οι κοκκινόσβερκοι ψηφοφόροι και υποστηρικτές του ψόφιου κουναβιού δεν χολοσκάνε για την δημοκρατία καν στα μέρη τους – πολύ περισσότερο για να την κάνουν κονσέρβα export. Ένα καλό επίπεδο διαβίωσης θέλουν, και έναν γεμιστήρα στα όπλα τους – κι ας σκοτώνει η αστυνομία τους δέκα δέκα τους κολασμένους «αράπηδες» στα πεζοδρόμια των μητροπόλεων απλά επειδή δεν σταμάτησαν σ’ ένα μπλόκο, ή επειδή πήγαν να τρέξουν… Δημοκρατία; Δημοκρατία είπατε; Τι είναι αυτό; Την ησυχία μας και την κατανάλωσή μας θέλουμε κύριε!!!

Παρότι δεν αγνοούμε την επιρροή της προπαγάνδας, αν λάβει κανείς υπόψη του λίγο περισσότερες παραμέτρους απ’ τις υποσχέσεις ή τις απειλές ενός Pompeo, είναι εύκολο, έστω διαισθητικά, να τον αντιληφθεί (κουβανός, νικαρουγουανός ή οτιδήποτε άλλο) σαν αυτό που είναι: ένας κράχτης που κοροϊδεύει, στο μπαλκόνι ενός μεγάρου που καταρρέει.

Το ότι η Ουάσιγκτον νοιώθει να απειλείται ακόμα και απ’ την γειτονιά της (και όχι επειδή η Αβάνα ή το Καράκας έγιναν υπερδυνάμεις, αλλά επειδή το Πεκίνο, η Μόσχα, και άλλοι έχουν γίνει καλή εναλλακτική για αυτά τα καθεστώτα) είναι σαφές. Το να βγαίνει, όμως, ο κράχτης και να φωνάζει ότι «θα σας κανονίσουμε κι εσάς, μόλις τακτοποιήσουμε τον Μαδούρο» είναι φάρσα.

«Μόλις…»