Tag: νίγηρας

Operation exploitation

Κυριακή 24 Δεκέμβρη. Δεν υπάρχει ειδική επιχείρηση μ’ αυτό το όνομα: είναι η γενική καπιταλιστική «επιχείρηση». Δεν είναι μόνο οι στρατηγικές πρώτες ύλες της Αφρικής στον πάγκο του χασάπη· είναι και η εργασία. Και μάλιστα σ’ αυτά τα είδη της που στον πρώτο κόσμο ούτε σαν αναμνήσεις δεν επιτρέπεται να υπάρχουν: ορυχεία, μεταφορές / χαμαλίκια, πρώιμη επεξεργασία βιομηχανικών ορυκτών.

Η διαχείριση δεν αφορά μόνο την εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων σε επίκαιρες θέσεις σε σχέση με κοιτάσματα ή χερσαίους και θαλάσσιους δρόμους μεταφοράς των στρατηγικών πρώτων υλών. Αλλά και την μεθοδική κατασκευή μεγάλων μεταναστευτικών κινήσεων από περιοχές που έχουν μικρότερο «επενδυτικό» ενδιαφέρον (ή προορίζονται σαν back up γεωργικής γης) σε περιοχές που χρειάζεται μαζικά ανειδίκευτη εργασία. Κατ’ αρχήν μέσα στην αφρική.

Αυτό το δίπολο στρατιωτικός έλεγχος εδώ – καταστροφή, δυστυχία και εξανδραποδισμός εκεί παράγεται και μέσα απ’ την χρήση (την κατασκευή…) των «τρομοκρατών». Αυτές οι ένοπλες συμμορίες κατάκτησης και μοιρασιάς του «σχεδόν τίποτα», του «σχεδόν τίποτα» που μπορεί να έχει την μορφή υπόγειων χρηματοδοτήσεων από αόρατες μυστικές υπηρεσίες (ακόμα και του Ριάντ… γιατί όχι;), ή την μορφή λεηλασιών και σφαγών, επιταχύνουν, εκβιάζουν, εκείνο που άλλοτε ο καπιταλιστικός πρώτος κόσμος ήλπιζε να γίνεται μέσω «φυσικών καταστροφών». Ή δικτατοριών: την διαχείριση της εργασίας, την μοιρασιά του εδάφους, την ανεπίσημη και ωμή αστυνόμευση.

Είναι τόσο πετυχημένη ως τώρα αυτή η διαδικασία, ώστε ξεχυλίζει: οι αφρικανοί μετανάστες εργάτες φτάνουν ως το χείλος της ηπείρου προς τον πρώτο κόσμο: την Μεσόγειο. Εκεί τους περιμένουν (κανονικοί) δουλέμποροι· ή πάλι ο πρωτοκοσμικός στρατός απ’ τον οποίο πιθανότατα προσπάθησαν να διαφύγουν στα μέρη τους…

Εν τω μεταξύ υπάρχει κι αυτή η παράπλευρη μεν καθόλου ασήμαντη δε αξιοποίηση της κατασκευής των «τρομοκρατών»: πλαστογραφούν και τα όποια απελευθερωτικά κινήματα (όπως των Tuareg για παράδειγμα). Υπό τον γενικό τίτλο «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας» η πρωτοκοσμική νεο-αποικιοκρατία ξεμπερδεύει (και) με τους πραγματικούς (και υπαρκτούς) ταξικούς αντιπάλους της, όπου καταφέρνουν να εμφανιστούν τέτοιοι.

(φωτογραφία: προστατεύοντας επενδύσεις με οπλοπολυβόλα).

Sahel 2

Κυριακή 24 Δεκέμβρη. Οι εκπρόσωποι του γαλλικού ιμπεριαλισμού υποστηρίζουν ότι έχουν μόνο 3.000 – 4.000 στρατιώτες σ’ αυτήν την εκστρατεία τους. Δεν είναι υποχρεωμένοι να λένε την αλήθεια· και δεν την λένε. Επιπλέον, όπως πασίγνωστα κάνει η Ουάσιγκτον, τα στρατιωτικά τμήματα των G5 είναι οι proxies (και) του Παρισιού: αυτοί που θα έχουν μακράν τα περισσότερα θύματα στην εκστρατεία. Και επειδή ούτε αυτοί οι ντόπιοι φτάνουν (άσε που μπορεί να αλλάξουν γνώμη…), προκύπτει (π.χ. από ένα αεροπορικό / στρατιωτικό ατύχημα που έγινε στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη στην ακτή ελεφαντοστού…) ότι το Παρίσι πληρώνει και κανονικούς μισθοφόρους απ’ την ανατολική ευρώπη, προφανώς για διάφορες πιο «βρωμοδουλειές» απ’ όσες επιτρέπει το πρωτοκοσμικό πρεστίζ: τα guns for hire είναι μια δουλειά με παγκόσμια προοπτική!

Έτσι ώστε αποδεικνύεται το αληθινά κυνικό νόημα της light αντι-μεταναστευτικής στάσης διάφορων τμημάτων των πρωτοκοσμικών κοινωνιών που ναι μεν λυπούνται για το ανθρώπινο κατάντημα όσων θαλασσοπνίγονται ή επιζούν προσπαθώντας να περάσουν την Μεσόγειο («ανθρωπισμός» γαρ…), κατηγορούν όμως τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που δεν μένουν στα μέρη τους να πολεμήσουν εκεί για μια καλύτερη ζωή…

Πότε και πως πολέμησαν, άραγε, αυτοί οι «σύμβουλοι επανάστασης» κατά των δικών τους αφεντικών που, εντελώς συμπτωματικά, είναι μεγάλο μέρος των ίδιων εκείνων αφεντικών που καταστρέφουν τις ζωές των «τριτοκοσμικών»; Εκτός από φτηνές και εύκολες συμβουλές προς τρίτους ποιο πολεμικό έργο έχουν άραγε να επιδείξουν οι ίδιοι; Κανένα. Μόνο συνένοχους συμβιβασμούς…

(φωτογραφία: ο αρχιστράτηγος Macron με το επιτελείο του στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, χτες, στο αρχηγείο της Operation Barkhane, στην N’Djamena, πρωτεύουσα του τσαντ).

Agadez: τα κουρέλια τραγουδάνε πάντα!

Δευτέρα 23 Οκτώβρη. Είναι μια περιοχή στον βόρειο νίγηρα. Μια απ’ τις άκρες της Σαχάρα. Περιοχή των Tuareg. O Bombino (ίσως τον ξέρετε από προηγούμενα βίντεο…) είναι από κει.

Βρήκαμε κάτι παλιότερο. Πριν 8,5 χρόνια. Κάτι μας θύμισε την Agadez… Γι’ αυτό στην πιο κάτω αναφορά.

Πριν κάτι χρόνια λοιπόν ο Bombino κάπου στη Burkina Faso, έπαιζε για πρόσφυγες Tuareg. (Desert blues τα λένε οι πρωτοκοσμικοί…)

American corpses

Δευτέρα 23 Οκτώβρη. Στις 4 Οκτώβρη 12 αμερικάνοι πεζοναύτες ετοιμάζονταν να φύγουν απ’ το χωριό Tongo Tongo στον δυτικό νίγηρα. Είχαν μόλις τελειώσει την «εκπαίδευση» τοπικών ενόπλων – πάρτε όπως θέλετε αυτό με την «εκπαίδευση». Πάντως δεν έριχναν σε κουτάκια μπύρας…

Κανείς δεν ήξερε ότι ήταν εκεί· σχεδόν κανείς δεν ήξερε ότι υπάρχει αμερικανικός στρατός στο νίγηρα, και κανείς δεν θα το μάθαινε. Αλλά έπεσαν σε ενέδρα ανταρτών. Τέσσερεις πεζοναύτες σκοτώθηκαν επί τόπου, άλλοι δύο τραυματίστηκαν. Θα πέθαιναν κι αυτοί στην έρημο αν δεν προσέτρεχε η γαλλική (πολεμική) αεροπορία να καλύψει την απομάκρυνση νεκρών και ζωντανών. Δεν μπόρεσαν να μαζέψουν έναν. Βρήκαν το πτώμα του μετά από δύο ημέρες: αυτό θεωρείται μεγάλη ντροπή για τον «καλύτερο στρατό στον κόσμο», που θάλεγε κι ένας φίλος του Alex – του – ηγέτη.

H Ουάσιγκτον και το αμερικανικό πεντάγωνο θα προτιμούσαν να μην ακουστεί το περιστατικό… Δεν πρόλαβαν. Την επόμενη μέρα το αφεντικό του νίγηρα, ο πρόεδρος Mahamadou Issoufou, “καταδίκασε” την επίθεση και ζήτησε “ενός λεπτού σιγή” για τα θύματά της. Την επόμενη, στις 6 Οκτώβρη, το χόντρυνε: κήρυξε τρίημερο εθνικό πένθος: μαζί με τους 4 αμερικάνους είχαν σκοτωθεί και 4 δικοί του. Το “τζίνι” είχε ξεφύγει απ’ το μπουκάλι: τώρα πια όλοι (όσοι ασχολούνται για τον έναν ή τον άλλο λόγο) έμαθαν με κάθε επισημότητα ότι ο αμερικανικός στρατός δρά (και) στο νίγηρα.

Ανάμεσα σ’ εκείνους που δεν ήξεραν ήταν τα αμερικανικά νομοθετικά σώματα. Έψαξαν τα χαρτιά τους: ποτέ δεν είχαν εγκρίνει την αποστολή στρατού με αποστολή μαχών στο νίγηρα. Στο “πως και γιατί” η απάντηση αποδείχθηκε εύκολη: η αμερικανική πολεμική εμπλοκή στην περιοχή εξελίχθηκε unofficial… Από τυπική άποψη αυτό είναι ένα κάποιο θεσμικό προβληματάκι. Ειδικά όταν υπάρχουν πτώματα. Γιατί πως προέκυψαν; Αν ο αμερικανικός στρατός κάνει (επίσημα) πόλεμο στο νίγηρα, τότε είναι δυσάρεστες απώλειες. Αν, πάλι, δεν κάνει, είναι “θύματα τρομοκρατίας”. Σχολαστικότητα; Ίσως. Αλλά κάποιος πρέπει να αποφασίσει για το αν θα υπάρξουν αντίποινα και τι είδους θα είναι αυτά…

Λίγο μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001, αμερικάνοι «εκπαιδευτές» πήγαν (και) στο νίγηρα για να «βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα» του τοπικού στρατού. Κάποιο θαύμα τους φώτισε… Φαίνεται πως είτε αυτή η «αποτελεσματικότητα» δεν βελτιώθηκε, είτε η Ουάσιγκτον (και μαζί της το Παρίσι) έκριναν ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Απ’ το 2011 η αποστολή των αμερικανοκαραβανάδων άλλαξε, και έγινε πιο ενεργητική. Ο εκπρόσωπος της αμερικανικής «στρατιωτικής διοίκησης της αφρικής» Patrick Barnes παραδέχτηκε, μετά την αποκάλυψη των απωλειών, ότι στο νίγηρα βρίσκονται 800 αμερικάνοι, μεταξύ των οποίων και «κάποιοι των ειδικών δυνάμεων». Στην βόρεια πόλη της Agadez δήλωσε ο Barnes βρίσκονται μερικές εκατοντάδες προσωπικού της αεροπορίας και άλλοι, που βοηθούν στην επιτήρηση της πρωτεύουσας Niamey. Μόνο που η Agadez βρίσκεται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ την πρωτεύουσα. Οπότε ας το πούμε αλλιώς: η Agadez έχει μετατραπεί σε αμερικανική βάση στο νίγηρα. Κατά πάσα πιθανότητα όχι η μοναδική.

Το «πολιτικό τμήμα» της Ουάσιγκτον, δηλαδή το ψόφιο κουνάβι και η κυβέρνησή του, έκανε ό,τι μπορούσε για να καθυστερήσει την παραδοχή των απωλειών. Το άσπρο σπίτι τις ανακοίνωσε επίσημα μια μέρα πριν υποδεχτεί τον θαυμαστή του απ’ το ελλάντα Alex – τον – ψόφιο – κοριό. Εντελώς συμπτωματικό: η συνάντηση των δύο ηγετών μάλλον δεν είχε θέμα την «ειρήνη και σταθερότητα» στην υποσαχάρια αφρική. Λέμε «μάλλον» επειδή κανένας απ’ τους δύο δεν ξέρει που πέφτει η Σαχάρα – αυτό είναι το μόνο βέβαιο.

Εννοείται ότι η ενέδρα της 4ης Οκτώβρη αποδόθηκε στον isis. Υπάρχουν και «τζιχαντιστές» στην ευρύτερη περιοχή, αυτό είναι σίγουρο. Όχι μόνο τέτοιοι πάντως, κι αυτό είναι σίγουρο επίσης. Οπότε ένας ή δύο στρατοί κατοχής (αμερικανικός και γαλλικός) δύσκολα αντιμετωπίζονται με συμπάθεια απ’ τους ντόπιους, εκτός κι αν βγάζουν λεφτά. Ο απόστρατος αξιωματικός της αεροπορίας Ruly Atallah, τον οποίο πρόσφατα το ψόφιο κουνάβι προσέλαβε σα σύμβουλο για τα ζητήματα της αφρικής, παραδέχτηκε (μετά τα πτώματα) ότι ο νίγηρας «είναι δύσκολη περίπτωση για τον αμερικανικό στρατό»:

…Δεν έχουμε πολύ καλές πληροφορίες για τους κινδύνους ή για το πως αυτοί κλιμακώνονται, και οι πεζοναύτες μας δεν έχουν την υποστήριξη του τοπικού πληθυσμού… Πουτάνα Σαχάρα!!!

Ναι, λοιπόν, είναι αλήθεια: η υποστήριξη του ελληνικού βαθέος κράτους και του ψόφιου κοριού αυτοπροσώπως στον διαβολικό μεν αλλά για καλό σκοπό αμερικανικό ιμπεριαλισμό («πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική», you know) δεν φτάνει για παντού. (Αν, πάντως, η αναβάθμιση της βάσης της Σούδας βοηθάει, ευχαρίστως.)

Και οι Tuareg τραγουδάνε. Πάντα…