Tag: μήντια

Pay roll

Τρίτη 7 Ιούλη. Πήραν από 1 χιλιάρικο (το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους) μέχρι 830.000 (ο sky). Θα έλεγε κάποιος ότι ήταν «έξοδα διαφήμισης»: η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία θα μπορούσε να θεωρηθεί απλά μια ακόμα διαφημιστική καμπάνια, ανάμεσα σε πολλές άλλες εμπορικές, με την υπογραφή «η κυβέρνηση σας φροντίζει».

Υπάρχει όμως κι άλλος τρόπος να αντιληφθεί κανείς το πράγμα. Χίλια διακόσια τριάντα δύο (1232) μήντια, ιντερνετικά, έντυπα, ραδιόφωνα και κανάλια, με τους υπαλλήλους και τις ιεραρχίες τους (όσο και όπως έχουν) μπορούν άνετα να μπουν (και μπήκαν με χαρά) στο pay roll της κυβέρνησης (του κράτους / παρακράτους) για να φωνάζουν όλα το ίδιο πράγμα («θάνατος / θάνατος / θάνατος!») και να προβοκάρουν ελεεινολογώντας οποιαδήποτε αντίθετη γνώμη. Είναι μια απ’ τις γνωστές μορφές πολιτικής προσόδου!

Αυτό το ονομάσαμε (δημαγωγικό) carpet bombing. Τώρα που έγιναν γνωστά και τα μεγέθη ο καθολικός ιδεολογικός / ψυχοσυναισθηματικός βομβαρδισμός επιβεβαιώνεται και απ’ την μεριά των βομβαρδιστών… Είναι ένα μέρος του κρατικού / καπιταλιστικού οπλοστασίου. Υπάρχει και ένα δεύτερο μέρος: η λογοκρισία (οι απαγορεύσεις) όποιου διαφωνεί.

Σ’ όλη αυτήν την εκστρατεία η «υπογραφή» (ας πούμε το «έτσι λέει η κυβέρνηση» ή το «έτσι λέει η ιερά σύνοδος υγείας») δεν υπήρχε. Κάθε μικρό ή μεγάλο φυντάνι της δημαγωγίας όφειλε να εμφανιστεί σαν αυτή είναι η άποψή μου, και είναι η σωστή· η μόνη σωστή!

Αν στα πιο πάνω προστεθούν και οι στρατιές των trolls καθώς και οι ιντερνετικοί, αντιsocial media εθελοντές κάθε είδους, έχετε μια βασική αντίληψη του πεδίου μάχης (και των συσχετισμών) των προηγούμενων μηνών…

Εν τω μεταξύ ο κυρ Βασίλης, ο Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων, δηλώνει θυμωμένος … κατά των εταιρειών αντιsocial media (facebook, twitter) επειδή λέει αφήνουν αυτό που ονομάζει «παραπληροφόρηση σχετικά με τα εμβόλια». … Ανακατεύουν μερικές φορές και το όνομά μου σε κάποιες τέτοιες θεωρίες συνωμοσίας, πράγμα που είναι λίγο τρομακτικό είπε ο κυρ Βασίλης… που είναι καλοκάγαθος και ελεήμων, και δεν μπορεί να καταλάβει την καχυποψία εναντίον του. («Θύμα» λοιπόν κι αυτός ο άγιος άνθρωπος…)

Πράγμα που σημαίνει: η λογοκρισία έχει πολύ δουλειά μπροστά της…

(φωτογραφία: Αιχμάλωτοι σε πάρκο του San Francisco…)

Αλήτες – ρουφιάνοι

Σάββατο 20 – Κυριακή 21 Ιούνη. Μέσα στις μανίες καταδίωξης της άλλοτε «πρώτης φοράς» είναι ότι τα μήντια την αποκλείουν. Οι φαιορόζ, με τα asset τους όσο ήταν στα πόστα (τον νο 1 του Πειραιά και τον νο 2 της Σαλονίκης… ξέρετε ποιοί είναι…) μορφοποιούν ιδανικά το ψυχόδραμα της «ψωροκώσταινας», που όλο ο πλανήτης της χρωστάει, και όλος ο πλανήτης την κυνηγάει…

Ένα χτεσινό video της Κουμουνδούρου (άθλιας αισθητικής…) για τα κονδύλια του ρημαδογκουβέρνου προς τα media (για τον «πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού») εκφράζει όλη αυτή τη μιζέρια σε 1 λεπτό. Όχι επειδή κατηγορεί τους δημοσιογράφους ότι τα «πιάνουν» – ο αντ’ αυτού (you know who…) ξέρει καλά… Αλλά επειδή μέσα σ’ ένα λεπτό μπορεί ο καθένας να καταλάβει την αιτία της γκρίνιας: δεν τα πήραν οι (στενά) δικοί μας! Τόσο απλά.

Πληρώθηκαν τα media απ’ το ρημαδογκουβέρνο για να παίξουν σωστά την νεκροπολιτική, την υγιεινιστική τρομοκρατία, το πραξικόπημα α λα ελληνικά; Πληρώθηκαν για να ελεεινολογήσουν ή να διαστρέψουν οποιαδήποτε αντίθετη γνώμη; Πληρώθηκαν για να κάνουν παιχνίδι με τις δύο «κοινές δεξαμενές»; Υπάρχουν στρατιές πληρωμένων troll; Η απάντηση είναι απλή: χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;

Ποιά αφεντικά των media πληρώθηκαν για να τρομοκρατήσουν; Μόνο η κοινή περιέργεια μπορεί να νοιάζεται. Ήταν άλλωστε τόσοι πολλοί οι «εθελοντές»! Και το κόμμα της Κουμουνδούρου συμμετείχε ολόψυχα στην τρομοεκστρατεία – δωρεάν (υποθέτουμε).

Αυτό μας φέρνει ξανά στο γνωστό ερώτημα: Πληρωμένος ή ηλίθιος; Εγκάθετος ή κόπανος; Πληρώθηκε για να τα λέει ή τα νοιώθει; Πρακτικά και οι δύο εκδοχές συμβαίνουν – διαχρονικά. Έτσι ώστε να είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς ανάμεσα στο πληρωμένο μεγάφωνο και στο μεγάφωνο που απλά πήρε μια εντολή απ’ τον προϊστάμενό του – και την τηρεί για να μη χάσει τη θέση του – ή στο μεγάφωνο που νομίζει ότι εξυπηρετεί τον «λαό» (υποβιβάζοντάς τον σε pets…)

Η δύναμη των εντυπώσεων

Παρασκευή 5 Ιούνη. Τι συνέβη στη Ν. Υόρκη στις 11 Σεπτέμβρη του 2001; «Οι πάντες το ξέρουν»: δύο αεροπλάνα έπεσαν πάνω σε δύο ουρανοξύστες και τους γκρέμισαν… Πάνω από 3.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν… Αυτή είναι η κοινότοπη βεβαιότητα: υπήρξε live μετάδοση, που χάρη στην ψηφιακή αποθήκευσή της έχει ειδωθεί και ξαναειδωθεί εκατομμύρια φορές. Συνεπώς: αυτό που φάνηκε να συμβαίνει, αυτό πράγματι συνέβη…

Ξέρουμε όμως ότι καθόλου δεν είναι έτσι! Ξέρουμε ότι η εικόνα είναι εικόνα κι όχι εξήγηση… Ξέρουμε ότι δεν κατέρρευσαν 2 αλλά 3 ουρανοξύστες· στον τρίτο δεν έπεσε κανένα αεροπλάνο… Ξέρουμε ότι οι ουρανοξύστες δεν κατέρρευσαν εξαιτίας των αεροπλάνων και των πυρκαγιών που προκλήθηκαν, αλλά κατεδαφίστηκαν κανονικά, καθώς ο μεταλλικός σκελετός τους ήταν παγιδευμένος με υψηλής τεχνολογίας εκρηκτικά – τέτοια που αποκλείεται να είχαν οι «τζιχαντιστές»… Ξέρουμε ότι μεγάλο μέρος των νεκρών ήταν πυροσβέστες, που είχαν τοποθετηθεί απ’ τους διοικητές τους στην περίμετρο του πρώτου ουρανοξύστη· ένα γιγαντιαίο λάθος εκτίμησης των κινδύνων εκ μέρους αυτών των διοικητών… Ξέρουμε, τέλος, ότι ο bin Laden δεν είχε καμμία σχέση μ’ αυτά τα γεγονότα· οι μυστικές υπηρεσίες του Ριάντ όμως είχαν και παραείχαν…

Τι σημασία έχουν όμως όλα αυτά σε σχέση με την αλήθεια; Πολλές χιλιάδες σοβαροί και αξιοπρεπείς άνθρωποι στις ηπα ψάχνουν χιλιοστό χιλιοστό αυτήν την αλήθεια, και έχουν πλησιάσει πολύ. Είναι οι οικογένειες των νεκρών, είναι δικηγορικές ενώσεις, είναι το «τεε» των ηπα (αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί), είναι κατασκευαστές ουρανοξυστών. Ωστόσο, σχεδόν 19 χρόνια μετά, οι εντυπώσεις απ’ την 11η / 9ου στις ηπα παραμένουν τόσο ισχυρές ώστε να διεκδικούν την θέση της «αλήθειας» – ενώ αυτές οι εντυπώσεις είναι ένα τεράστιο, βρώμικο ψέμα!

Γιατί τα θυμίζουμε αυτά; Επειδή πρόκειται για μια τρανταχτή απόδειξη ότι στις κοινωνίες του ώριμου θεάματος εκείνοι που είναι σε θέση να παράξουν έντονες συγκινησιακές εντυπώσεις κατασκευάζουν την «αλήθεια» στα μέτρα τους, προς υιοθέτηση απ’ την μεριά εκατομυρίων υπηκόων. Οι οποίοι είναι σίγουροι πως «έτσι έγιναν τα πράγματα» επειδή τα είδαν… Το ποιοί μπορούν να παράξουν τέτοιες έντονες εντυπώσεις δεν είναι γρίφος: οι διάφορες μορφές (φράξιες, κλπ) «κεντρικής εξουσίας». Η δυνατότητα, όμως, πρόκλησης έντονων συγκινήσεων (κυρίως ή και αποκλειστικά μέσω της επίδειξης του θανάτου…) έχει αποδειχθεί πολύ ισχυρό εργαλείο ελέγχου των πληθυσμών και των συνειδήσεων.

Για τον εργατικό ανταγωνισμό αυτή η τόσο αποδοτική συγκινησιακή πανούκλα είναι ένα πολύ δύσκολο εμπόδιο. Συχνά αξεπέραστο. Ο εργατικός ανταγωνισμός απαγορεύεται να χρησιμοποιεί μέσα ψυχολογικού πολέμου (psyops) ακόμα κι αν θα μπορούσε· απαγορεύεται να κάνει ψυχοσυναισθηματικούς εκβιασμούς· απαγορεύεται να παραποιεί τα γεγονότα. Ο εργατικός ανταγωνισμός απευθύνεται (κι αυτό είναι που πρέπει να κάνει) στη λογική, επειδή η λογική είναι βασικό συστατικό της συνείδησης (γενικά) και της εργατικής συνείδησης (ειδικά). Ο εργατικός ανταγωνισμός απαγορεύεται να δημιουργεί παραισθήσεις· απαγορεύεται να επιδιώκει τον ατομικό ή συλλογικό υπνωτισμό. Ο εργατικός ανταγωνισμός θέλει να είναι χειραφετικός, απελευθερωτικός· οι εξουσίες είναι που χειραγωγούν, που υποδουλώνουν ακόμα και τις αισθήσεις.

Πώς μπορεί, λοιπόν, να αναμετρηθεί η (εργατική) λογική κριτική με την εξουσιαστική κατασκευή συγκινήσεων και εντυπώσεων; Είναι πάρα πάρα πολύ δύσκολο. Για παράδειγμα εκείνη την ημέρα (την 11η Σεπτέμβρη του 2001) το αγγλικό bbc μετάδιδε live αυτά που συνέβαιναν στη Ν. Υόρκη. Η δημοσιογράφος είχε στην πλάτη της μια γιγαντοοθόνη που έδειχνε όρθιο το κτήριο 7 (τον 3ο ουρανοξύστη που κατέρρευσε μετά από ώρες χωρίς να πέσει επάνω του κανένα αεροπλάνο) ενόσω εκείνη ανάγγελνε ότι έχει γκρεμιστεί! Μετά από λίγο έγινε αυτό που είχε προφητεύσει! Η τυπική λογική και η αυστηρότητα της όρασης όλων όσων έβλεπαν το συγκεκριμένο πρόγραμμα (και ήταν εκατομμύρια) θα έπρεπε να «κολλήσει» μ’ αυτό το γεγονός! Πώς είναι δυνατόν να «προβλέπεται» η κατάρρευση ενός ουρανοξύστη, και μάλιστα αυτή τελικά να συμβαίνει χωρίς (προφανή) αιτία;

Φαίνεται πως στη διάρκεια της συγκινησιακής πλημμύρας ακόμα και ολοφάνερα λογικά «κενά» στην εξουσιαστική ρητορική «χάνονται». Καταστέλλονται… «Εξατμίζονται»… Η μόνη ελπίδα φαίνεται να είναι αυτή: μετά από καιρό (πόσο πολύ όμως;), όταν η συγκινησιακή πανούκλα έχει εξασθενίσει, να υπάρξει ένα κάποιο περιθώριο για την λογική επανεξέταση των εντυπώσεων – και την εκκαθάρισή τους.

Όμως αυτό το «μετά από καιρό» είναι μαχαιριά στον εργατικό ανταγωνισμό!! Το «μετά από καιρό» μπορεί ίσως να αποκαταστήσει την αλήθεια· δεν μπορεί όμως να αποκαταστήσει την πραγματική ροή της πραγματικής Ιστορίας. Αυτά που έγιναν έγιναν· αυτά που ακολούθησαν ακολούθησαν· οι σχεδιασμοί της εξουσίας επιτελέστηκαν… Όσο χρήσιμο κι αν είναι για την αποκατάσταση της αλήθειας, το «εκ των υστέρων» είναι συνήθως πολιτικά άχρηστο. Ούτε σαν παρηγοριά δεν αντέχει να σταθεί…

Ο εργατικός ανταγωνισμός χρειάζεται τη λογική και την λογική κριτική την στιγμή της φωτιάς! Μετά από καιρό; Μετά από καιρό συνήθως είναι πολύ αργά πια…

(Καθώς οι καπιταλιστικές κοινωνίες έχουν μπει για τα καλά στην εποχή των “πολλαπλών πραγματικοτήτων” η κατασκευή εντυπώσεων απ’ την μεριά των εξουσιών έχει γίνει, σχεδόν, παιχνιδάκι…)

Οι τσάτσοι – και οι άλλοι

Τρίτη 24 Μάρτη. Κατ΄αρχήν δείτε το πιο κάτω τετράλεπτο βίντεο: ένας «μεγαλο»δημαγωγός στήνει (κυριολεκτικά) προβοκατόρικη συνέντευξη με τον Γιάννη Ιωαννίδη.

Αν δεν έχετε διαβάσει το κείμενο του Γ. Ιωαννίδη (Σάββατο 21 Μάρτη: Η γάτα και ελέφαντας 1 και 2) δεν θα καταλάβετε τι συμβαίνει εδώ, και το βάθος που έχει. Όσοι το έχετε διαβάσει θα καταλάβετε – τουλάχιστον κατ’ αρχήν.

Ο Γ.Ι., σ’ ένα άρθρο με τον δηλωτικό τίτλο Ένα φιάσκο υπό κατασκευή; Ενώ η πανδημία του κορονοϊού εδραιώνεται, λαμβάνουμε αποφάσεις χωρίς αξιόπιστα δεδομένα… αμφισβήτησε, όσο πιο κομψά επιτρέπει η πανεπιστημιακή θέση και η φήμη του διεθνώς, την ορθότητα τόσο των τρομοκρατικών ρητοριών όσο και των κυμάτων απαγορεύσεων – για την ανάσχεση (υποτίθεται) της πανδημίας του covid 19. Χωρίς καμμία αμφιβολία ή κενό, η θέση του είναι εναντίον, όσο δεν υπάρχουν συγκεκριμένα και σαφή δεδομένα, συμβατά με τις πάγιες πρακτικές της επιδημιολογίας, που να στηρίζουν τόσο τις ρητορίες όσο και τις αστυνομίες.

Ο μεγαλοδημαγωγός βλάκας δεν είναι, και γράμματα ξέρει. Προφανώς κατάλαβε πολύ καλά τι υποστηρίζει ο Γ.Ι. Την επιλογή της σύντομης συνέντευξης (ο Γ.Ι. δεν μιλάει πάνω από 2 λεπτά) την έκανε επειδή πρόκειται για πασίγνωστο «ειδικό». Αλλά και για έναν άλλο λόγο: με μια «στημένη» εισαγωγή, επιλεγμένες ερωτήσεις και κατάλληλους υπότιτλους, για να διαστρέψει / αντιστρέψει την άποψη του Γ.Ι. Αντί, π.χ., για την βασική ερώτηση «μιλάτε για φιάσκο· θεωρείτε πως αυτά που λέγονται και γίνονται είναι στον αέρα;», η ερώτηση είναι …. για τον αριθμό των κρουσμάτων. Απομονώντας δυο νούμερα, ο μεγαλοδημαγωγός έκανε την δουλειά του. Πέρασε την άποψη (στο γενικά άσχετο και φοβισμένο κοινό του) πως και ο Γ.Ι. υποστηρίζει ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απ’ όσο μας λένε (!!).

Ως εδώ έχουμε μια καραμπινάτη περίπτωση «χειρουργικής» λαθροχειρίας / ψέματος· εκ μέρους του μεγαλοδημαγωγού. Που δεν κάνει την προβοκάτσιά του κατά λάθος, επειδή δεν κατάλαβε. Αντίθετα: την κάνει με πλήρη συναίσθηση. Την κάνει επειδή την τρομοκρατία υπηρετεί συνειδητά, έχοντας τα όποια οφέλη… Αλλά αυτό είναι η αρχή και όχι το τέλος της ιστορίας.

Ο μεγαλοδημαγωγός είναι ιδιοκτήτης επιχείρησης μέσων «επικοινωνίας». Με πολλούς υφιστάμενους / υπαλλήλους. Σαν αφεντικό έχει δώσει τις οδηγίες / διαταγές υποστηρίξης της υγιεινιστικής τρομοκρατίας. Σαν αφεντικό, όμως, έχει και ανταγωνιστές. Αν κινδύνευε κάποιος ή κάποιοι απ’ αυτούς να τον κάνουν «ρόμπα», σχολιάζοντας (ή κοροϊδεύοντας) την στάση του στη συνέντευξη με τον Γ.Ι., θα είχε άλλη. Ξέρει όμως ότι δεν κινδυνεύει: την ίδια γραμμή ακριβώς υπηρετεί το σύνολο των ντόπιων δημαγωγικών μήντια.

Εξ’ όνυχος τον λέοντα; Ακριβώς. Η προβοκάτσια του μεγαλοδημαγωγού απέναντι στον συνομιλητή του (δηλαδή: η διατροφή των απόψεών του) είναι μια σημαδούρα της δημαγωγικής προβοκάτσιας του συνόλου των μηχανισμών απέναντι στην «πραγματική» πραγματικότητα της επιδημίας! Αυτό θα πρέπει να αναγνωριστεί χωρίς ίχνος αμφιβολίας.

Τα ερωτήματα που ακολουθούν λογικά είναι: γιατί αυτές οι οδηγίες στο σύνολο των ντόπιων δημαγωγικών μηχανισμών;· για ποιον σκοπό;· και έναντι ποιας ανταμοιβής; Δεν είναι εύκολες οι ακριβείς απαντήσεις· και δεν θα παραστήσουμε πως τις ξέρουμε.

Ωστόσο γενικά καταλαβαίνετε – υποθέτουμε…

Τρομοκρατία

Κυριακή 16 Φλεβάρη. Οι 50 και βάλε νεκροί στο ελλαδιστάν απ’ τις επιπλοκές της εποχικής γρίπης (: πνευμονία) είναι απλά ένα νούμερο, που αναφέρεται αδιάφορα, βαριεστημένα, λίγο πριν τον καιρό ή τα αθλητικά. Ώχουουου! Πέθαναν άλλοι 15 την τελευταία εβδομάδα…. σιγά τ’ αυγά… Το σκάνδαλο, η έγνοια, η μεγάλη λαχτάρα των δημαγωγών είναι που στην ελλάδα δεν έχει υπάρξει ακόμα ούτε ένα κρούσμα του (επιτέλους τον βάφτισαν με όνομα που να ταιριάζει στις λατινογενείς γλώσσες!) covid-19! Ούτε ένα κρούσμα γαμώτο! Με τι θα δουλέψει η τρομοκρατική δημαγωγία; Με τους νεκρούς απ’ την γριπούλα; Σιγά!

Θα έχετε προσέξει την απόλαυση με την οποία ξεστομίζεται η φράση «ο πρώτος νεκρός απ’ τον covid-19 στην ευρώπη»!!! Έχει το νόημα «επιτέλους πέθανε κάποιος εδώ κοντά!!» Δεν υπάρχει ούτε θεός ούτε διάολος: ώσπου να δείξουν την απόλαυσή τους για την φονικότητα της φρέσκιας απειλής έχουν πεθάνει μερικές δεκάδες (στην ευρώπη) με διάφορους τρόπους… αλλά όχι! ΑΥΤΟΣ, ΑΥΤΟΣ Ο «ΠΡΩΤΟΣ ΝΕΚΡΟΣ» είναι όλα τα λεφτά!!!

Άιντε! Λίγο υπομονή! Πέθανε κάποιος από πνευμονία στη γαλλία – ο πρώτος στην ευρώπη μετά από βδομάδες ζόφου και Αποκάλυψης!… Δεν μπορεί, δεν γίνεται: όπου νάναι θα υπάρξει ένα κρούσμα, έστω ένα τόσο δα κρουσματάκι και στο ελλαδιστάν! Πριν κοπάσει η επιδημία – please!!!

Κάπως πρέπει να την βγάλουν οι έμποροι καινούργιων φόβων!!! Τα σκουλήκια στο πτώμα…

Παιχνίδια με τις λέξεις;

Παρασκευή 24 Μάη. Το ξέρετε (υποθέτουμε) καθώς το έχουμε επισημάνει απ’ το καλοκαίρι του 2016. Ακόμα κι αν τα δίκτυα των «social media» έχουν γίνει το αγαπημένο πεδίο της μαζικά και κρατικά / παρακρατικά οργανωμένης παραπληροφόρησης / αποβλάκωσης, τα «επίσημα» media, με βαριά ονόματα και ιστορία, είναι εξίσου βασικοί πυλώνες των προπαγανδιστικών εκστρατειών στον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Αν είναι σχετικά εύκολο να αποδώσει κανείς την απόλυτη ανυποληψία στο σύνολο των «social» δικτύων, η αντιμετώπιση των επίσημων και κυριλέ καθεστωτικών ψεμμάτων είναι πιο δύσκολη. Εδώ δεν πρέπει κανείς να διαγράφει εντελώς «τις γραμμές», αλλά να μπορεί να διακρίνει πίσω από αυτές.

Οι δύο πιο κάτω εικόνες έχουν διαφορά μόλις έντεκα ώρες – και οι δύο σαν τίτλοι για το ίδιο (ηλεκτρονικά αναρτημένο) ρεπορτάζ, των καθεστωτικών new york times. Στον πρώτο τίτλο η μαριονέτα Guaido χαρακτηρίζεται «σκασμένο λάστιχο» – και εξαιτίας αυτού να σκέφτεται να διαπραγματευτεί με τον Μαδούρο… Έντεκα ώρες μετά έγινε η διόρθωση: η μαριονέτα είναι ξανά «ηγέτης της αντιπολίτευσης», οπότε η διαπραγμάτευσή του με τον Μαδούρο μπορεί να εννοηθεί σα να γίνεται από θέση ισχύος….

Το ρεπορτάζ, παραμένοντας το ίδιο, δεν δίνει πόντους στη μαριονέτα. Σαν αποτυχημένος χαρακτηρίζεται. Αλλά ποιος κάθεται να διαβάσει τόσα πολλά γράμματα; Ο τίτλος (οποιοσδήποτε τίτλος) μεταφέρει συμπυκνωμένο το «νόημα» πολύ πιο αποτελεσματικά. Συνεπώς, σ’ αυτό το μικρό αλλά ενδεικτικό παράδειγμα, η δουλειά βρίσκεται στα bold και μεγάλα γράμματα. Αλλού (κι αυτό είναι το συνηθισμένο) προχωράει και στα plain και πολλά…

Αυτή είναι μόνο μια μεταβατική βάση του προπαγανδιστικού πολέμου. Θα έρθουν πολύ χειρότερα…

Γιατί στον κόσμο αρέσουν τα σκουπίδια;

Τρίτη 21 Μάη. Ονομάζονται (στα μέρη μας) “σειρές” και όχι “σήριαλ” – μια γελοία μετονομασία, μόνο όσο χρειάζεται για τους κάτω των 35 χρόνων θεατές ώστε να είναι σίγουροι ότι δεν έχουν γίνει ίδιοι με τους γονείς τους· πιθανόν χειρότεροι… Τότε που υπήρχαν «σήριαλ» και όχι «σειρές»· σαν, ας πούμε, το peyton place…. Ανάμεσα στους τωρινούς εθελόδουλους των διάφορων «games of…» και τους γονείς τους μεσολαβούν πλήθος από σήριαλ, απ’ το «τόλμη και γοητεία» μέχρι τα «φιλαράκια», απ’ τα βραζιλιάνικα σήριαλ ως τα τουρκικά, απ’ το CSI μέχρι (…) που ξεχάστηκαν: από πολιτική άποψη εκείνο που ενώνει τις γενιές των εξαίσιων θυμάτων είναι αυτό: η απώλεια της κριτικής μνήμης. Λογιών λογιών πανέξυπνοι (έτσι νομίζουν…) οπαδοί της μίας ή της άλλης «σειράς», δεν έχουν καταλάβει το στοιχειώδες: ότι όλο το κόλπο (των «σειρών»….) είναι η λεηλασία της μνήμης τους μέσα απ’ την (όλο και πιο χειρουργική) οργάνωση των εντυπώσεων. Μια λεηλασία που ίσως δεν θα καταλάβουν ποτέ: ξεδοντιάζεται η συσχέτιση του παρόντος με το παρελθόν και το μέλλον, κι αυτό είναι στρατηγικής σημασίας. Τελικά όλα είναι ένα παρόν και μάλιστα ειδικού τύπου: είναι το αιώνιο παρόν της θέασης, προσφερόμενο σε εξαρτησιογόνες δόσεις.

Δεν είναι βαρετό, είναι εκνευριστικό το να προβάλουν διάφοροι οπαδοί τις «σεναριακές» ή τις «σκηνοθετικές» αρετές του ενός ή του άλλου σήριαλ / σειράς. Προφανώς!!! Η βιομηχανία του θεάματος έχει κάνει πολλές προόδους απ’ τα ‘60ς! Προόδους τεχνικές, ψευδοπροόδους σεναριακές. Είναι άλλο πράγμα το δι-κάμερο και άλλο το εξα-κάμερο τράβηγμα – σωστά… Είναι άλλο το μοντάζ στο χέρι και άλλο το ψηφιακό – σωστά… Όμως το σημαντικό γεγονός είναι διαφορετικό. Είναι άλλο να το γίνεσαι (mainstream) σε κλίμακα γειτονιάς, δουλειάς ή σογιού (από στόμα σε στόμα δηλαδή), και είναι άλλο να γίνεσαι το ίδιο πράγμα, global event, ψηφιακά. Η δόση της αυτοεπιβεβαίωσης στην δεύτερη περίπτωση είναι χιλιάδες mg! Εδώ η ποσοτική διάσταση μετατρέπεται σε ποιοτική! Για τον (διαρκή) συγκινησιακό έλεγχο μέσα στο κοινωνικό εργοστάσιο πρόκειται διάολε!!!

Τα υπόλοιπα; Ας ονομαστούν και ας σκηνοθετηθούν με οποιοδήποτε άρτιο τεχνικά τρόπο… Trush πολυτελείας είναι – όπου τα θύματα νομίζουν ότι βλέπουν το “περιεχόμενο” ενώ βλέπουν μόνο την συσκευασία. (Όποιος νομίζει ότι οι psy-ops είναι του “χεριού” του είναι πανηλίθιος!)

Και οι πρεζάκηδες γουστάρουν την πρέζα – για να μην ξεχνάμε τα βασικά…

(φωτογραφία πάνω: Αν παραπέμπει στον καπιταλισμό της 2ης βιομηχανικής επανάστασης και στον φασισμό, κανένα πρόβλημα. Η 4η βιομηχανική επανάσταση χρειάζεται την μαζική παραγωγή βλακείας με διαφορετικό τρόπο. Τα αναισθητικά της «αισθητικής εξοικείωσης» με ένα παρελθόν που είναι – και σκηνοθετείται – σαν εξωτικό σε σχέση με το τώρα, βοηθούν σ’ αυτό…

κάτω: το Lord of the Ring ήταν κινηματογραφικό και όχι τηλεοπτικό σήριαλ. Η επιτυχία του γέννησε ένα αναβαθμισμένο αντίγραφο, με το ίδιο νόημα “δια-σκέδασης”. Η μυθολογία ενός φανταστικού “μεσαίωνα” σαν αλληγορία για τον ύστερο καπιταλισμό: το “καλό”, το “κακό”, η σχετικότητά τους… )

Υπόθεση Assange 1

Δευτέρα 15 Απρίλη. Ας ξεκαθαριστεί απ’ την αρχή: δεν είναι καθόλου του γούστου μας οι «περσόνες», οι «μηντιακές» περσόνες, κι ακόμα λιγότερο οι μηντιακές περσόνες που υποστηρίζουν ότι συμμετέχουν σε κάποιου είδους «πληροφοριακό αντάρτικο» εναντίον κρατών, επιχειρήσεων, κλπ. Ο αυστραλός Julian Assange είναι τέτοια περίπτωση (όχι, όμως, ο άλλοτε αμερικάνος στρατιώτης Chelsea Manning). Στον Assange ευθέως θα καταλογίζαμε ότι έκανε το “θανάσιμο αμάρτημα” που θα εύχονταν οι όποιοι εχθροί του (στην Ουάσιγκτον ή οπουδήποτε αλλού): προσωποποίησε με μια δόση αλαζονείας τα wikileaks (που, προφανώς, είναι συλλογικό έργο) και, στο τέλος, κατέφυγε σε κρατική προστασία – έστω εκείνη του μικροσκοπικού εκουαδόρ…

Σε συνάρτηση με αυτή την «αλυσίδα» γεγονότων στην αφετηρία των οποίων ήταν / είναι η (αλαζονική) προσωποποίηση («τα wikileaks είμαι Εγώ!») ήρθε και το τελικό του λάθος: η ιδέα (εντελώς λανθασμένη) πως η «κρατική προστασία» μπορεί να είναι αιώνια και άφθαρτη… Ήταν αρκετό να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές του 2017 στο εκουαδόρ ο Lenin Moreno (ο προηγούμενος πρόεδρος Rafael Correa δεν μπορούσε να ξαναεκλεγεί μετά από 2 θητείες) για να μετατραπεί η μισο-φυλακή / μισο-άσυλο πρεσβεία του εκουαδόρ στο Λονδίνο σε κάτεργο απομόνωσης. Και ο ίδιος ο Assange σε «διαπραγματευτικό asset» μεταξύ Ουάσιγκτον και Quito.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, και λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ψοφιοκουναβιστάν (και όχι μόνο), η «διαχείριση του Assange», και ειδικά η προοπτική έκδοσής του στις ηπα για να δικαστεί σαν κατάσκοπος του εχθρού, εγείρει ζητήματα γενικότερης σημασίας.

Υπόθεση Assange 2

Δευτέρα 15 Απρίλη. Δεν θα πέσουμε στις γραφικότητες περί «ιερής ελευθερίας του τύπου». Όπως και κάθε άλλη ελευθερία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) στον καπιταλιστικό πρώτο κόσμο, έτσι κι αυτή ήταν πάντα σχετική. Αυτή η σχετικότητα δεν ορίζεται ποτέ από αφηρημένα ιδεώδη· μόνο από πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης.

Αυτό που δεν θα γινόταν εναντίον του Assange πριν 10 χρόνια, γίνεται τώρα. Τώρα, για παράδειγμα, μια (προφανώς προπληρωμένη…) πρωτοκοσμική δημαγωγική εκστρατεία δυσφήμισης (έως γελοιοποίησής) του είναι εφικτή. «Αρρώστησε», «παρανόησε», «έβαζε σκατά στους τοίχους» (του δωματίου στην πρεσβεία), «δεν πρόσεχε την γάτα του»: αυτά είναι τα tips μιας εκστρατείας με στόχο το μην ασχολείστε με δαύτον, δεν αξίζει τον κόπο… Μπορεί αυτή η διαχείριση να προέρχεται απ’ τα καλύτερα manual του μοντέρνου ολοκληρωτισμού (όπου οι διαφωνούντες έπρεπε να επιδεικνύονται σαν «άρρωστοι», “ψυχικά διαταραγμένοι”, κλπ), ωστόσο έχει πιθανότητες να δουλέψει και στον μεταμοντέρνο καπιταλιστικό κόσμο – για μια persona. Μια persona που αυτο-φυλακίστηκε στην υπόγεια αντινομία: αν η “ψηφιακή αποκαλυπτική δημοσιογραφία” (τα wikileaks) είναι – και πρέπει να είναι – απρόσωπη, δεν γίνεται να είναι ταυτόχρονα και ισχυρά προσωποποιημένη· παρά μόνο σαν κάποια “διαταραχή”…

Δεν πρόκειται, λοιπόν, απλά για την ελευθερία (ποιά ελευθερία;) του τύπου (ποιού τύπου;) στην εποχή της γενικευμένης ψηφιακής παραπληροφόρησης / αποπληροφόρησης / χειραγώγησης. Πρόκειται, ταυτόχρονα, για την επιστράτευση των “παλιών” εξουσιατικών, κρατικών και παρακρατικών μεθόδων, άλλοτε δαιμονοποίησης και άλλοτε γελοιοποίησης του “εχθρού”, κατά προτίμηση σαν προσώπου / ατόμου.

Στην κατασκευή των “παράλληλων πραγματικοτήτων” δεν επιπλέει η ανοχή, αφού μία και μοναδική είναι η επιτρεπόμενη πραγματικότητα: η εξουσιαστική θέληση της εκμηδένισης οποιουδήποτε εμποδίου…. Πρωτόγονη αλλά πάντα ισχυρή (πραγματικότητα). Που ενισχύεται απ’ την μαζική εγωϊκή κενοδοξία των υπηκόων.

(Το ότι αυτό επιβεβαιώνεται στο Λονδίνο και όχι στην Καμπούλ – για παράδειγμα – κρατείστε το…)

(φωτογραφία: Ο Lauri Love, ηλεκτρολόγος μηχανικός στην αγγλία, κατηγορήθηκε απ’ την Ουάσιγκτον σαν μέλος των anonymus, και πιο συγκεκριμένα ότι συμμετείχε σε χακαρίσματα που έγιναν το 2012 και το 2013 με στόχους το fbi, τη nasa, τον αμερικανικό στρατό, το υπουργείο άμυνας και το υπουργείο οικονομικών. Το ψοφιοκουναβιστάν ζήτησε την έκδοσή του, πράγμα που σήμαινε ότι κινδύνευε με καταδίκη 100 χρόνων φυλακή.

Τον Φλεβάρη του 2018 αγγλικό δικαστήριο απαγόρευσε την εκδοσή του – με αιτιολογία, ωστόσο, τους κινδύνους για την υγεία του: ο Love έχει διαγνωστεί για το σύνδρομο Aspreger. Αυτή ήταν μια καλή για τον Love αλλά μεσοβέζικη στάση του αγγλικού κράτους..)

Υπόθεση Assange 3

Δευτέρα 15 Απρίλη. Ο Assange και η «τύχη» του, πέρα απ’ αυτήν καθεαυτήν την προσωπική διάσταση, είναι ένας δείκτης. Ο βετεράνος John Pilger, ρεπόρτερ μιας «άλλης εποχής», σωστά το θυμίζει σ’ ένα προχθεσινό του άρθρο με αφορμή την σύλληψη του «κυρίου wikileaks»:

… Στη δεκαετία του ’70 συνάντησα την Leni Reifenstahl, στενή φίλη του Χίτλερ, της οποίας τα φιλμ βοήθησαν σημαντικά τη ναζιστική προπαγάνδα στη γερμανία.

Μου είπε ότι το μήνυμα των ταινιών της, η προπαγάνδα, δεν εξαρτιόταν από «εντολές απ’ τα πάνω» αλλά απ’ αυτό που η ίδια ονόμαζε «η υπάκουη κενότητα» του κοινού.

– «Περιλαμβανόταν σ’ αυτήν την υπάκουη κενότητα και η φιλελεύθερη, μορφωμένη διανόηση;» την ρώτησα.

– «Φυσικά» μου απάντησε, «ειδικά η διανόηση… Όταν ο κόσμος σταματάει να κάνει σοβαρές ερωτήσεις, γίνεται υπάκουος και χειραγωγήσιμος. Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί έτσι».

Και έτσι έγινε. Τα υπόλοιπα, θα μπορούσε να προσθέσει, είναι ιστορία.

Ο κόσμος έχει ξανασταματήσει να κάνει σοβαρές ερωτήσεις. Τρέφεται με σκατά (όχι του Assange στους τοίχους ενός δωματίου σε μια πρεσβεία!) και νομίζει ότι κάνει κάτι πολύ σοβαρό.

Αυτή η ναρκισσιστική πρωτοκοσμική κοπρολαγνεία είναι που έχει αλλάξει δραματικά τους συσχετισμούς δύναμης σε ότι αφορά πολλά, μεταξύ των οποίων και οι μυθικές “ελευθερίες”… Αυτό είναι που κάνει σήμερα εφικτό εκείνο που χθες έμοιαζε αδιανόητο…