Tag: μήντια

Μαθήματα λογοτεχνίας – και προπαγάνδας

Κυριακή 7 Φλεβάρη. Βασίζεται στην τεχνολογία της μέγιστης και αιφνιδιαστικής εγγύτητας (μοτέρ εκατοντάδων ίππων). Ο επικεφαλής της ομάδας μεταφέρει στο πλήρωμα την πληροφορία ότι ο προορισμός του σκάφους έχει αλλάξει, με αποτέλεσμα την πρόκληση ανησυχίας και την δημιουργία νέων εντολών για την πορεία.

Κομψή διατύπωση, λογοτεχνική, επιδεχόμενη διάφορες ερμηνείες – ή και αδιαφορία. Είναι η περιγραφή πειρατείας όπως θα μπορούσε να την καταγράψει στο ημερολόγιό του ένα λόγιο μέλος / γραμματέας κάποιου πειρατικού crew… To καταλάβει o καθένας: το ζήτημα του από ποια θέση μιλάει ο καθένας είναι, συχνά, καθοριστικό για το τι περιγράφεται και, τελικά, για την εντύπωση που σχηματίζεται για ένα γεγονός. Λέγεται υποκειμενισμός και είναι αναπόφευκτος ως ένα σημείο…

Η χθεσινή καθεστωτική “καθημερινή” είχε την εξής μυστηριώδη “ενημέρωση” για τους αναγνώστες της σε ότι αφορά τις πλατφόρμες γενετικής μηχανικής mRNA:

Βασίζεται στην τεχνολογία του mRNA (αγγελιαφόρου ριβονουκλεϊνικού οξέος). Τα mRNA μεταφέρουν στο κύτταρο τη γενετική πληροφορία για την παραγωγή της πρωτεΐνης S που βρίσκεται στην επιφάνεια του SARS-CoV-2 με αποτέλεσμα την παραγωγή αντισωμάτων και κυτταρικής ανοσίας.

Και πάλι για περιγραφή πειρατείας πρόκειται, αυτή τη φορά γενετικής. Οποία κομψότης όμως, ε; Κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα αλλά οι πάντες καθησυχάζονται (ή αυτό πρέπει να κάνουν)… εκτός απ’ τα αιχμάλωτα, υπό πειρατεία κύτταρά τους. Όμως αυτά δεν μπορούν να μιλήσουν, να διαμαρτυρηθούν με τους συνηθισμένους τρόπους· δεν έχουν λογαριασμούς στα antisocial media, ούτε μισθούς στα mainstream media· δεν ψηφίζουν ούτε διαδηλώνουν…. Ίσως εξεγείρονται. Αλλά οι δικές τους εξεγέρσεις έχουν το όνομα «αρρώστια»…

Το ζήτημα είναι από ποια θέση μιλάει ο καθένας! Αν έχει την κατάλληλη θέση (και εξουσία και χρήμα και άφθονη αναίδεια και ατιμία) μπορεί να κάνει το άσπρο μαύρο και το ανάποδο. Εξού και μια κάποια λύσσα υπαλλήλων (και του συγκεκριμένου μήντιου αλλά και του κλάδου των δημαγωγών γενικότερα) για τις περιθωριακά (δυστυχώς) διατυπωμένες φράσεις δεν είναι εμβόλια, είναι πλατφόρμες γενετικής τροποποίησης των κυττάρων.

Φυσικά, αν ξέρει κανείς τι είναι οι πλατφόρμες mRNA, τα πλασμίδια DNA ή η γενετική τροποποίηση αδενοϊών, θα καταλάβει ότι η πιο πάνω ευγενής, κομψή, εγκεκριμένη και προσεκτικά «σκοτεινή» διατύπωση περιγράφει, πράγματι, πλατφόρμες γενετικής τροποποίησης των κυττάρων!!! Το κάνει όμως με το λεξιλόγιο της κρυψίνοιας και της «επιστημονικής εκτροπής»: Τα «αγγελιαφόρα ριβονουκλεϊνικά οξέα» (τα ποια;) τι κάνουν; «Μεταφέρουν γενετική πληροφορία» (ααα, ντάξ!)…. «για την παραγωγή της πρωτεΐνης S» (της ποιάς;)…. «που βρίσκεται στην επιφάνεια» (αααα!)… «με αποτέλεσμα….» (Μήπως η αναφορά είναι σε κάποιο software για design; Εεεεε… όχι ακριβώς…. Πρόκειται για body design…)

Σωστά, λοιπόν, θα περιέγραφε ένας ιστορικός τον τέτοιον παραπλανητικό λόγο της εξουσίας, χωρίς να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως εχθρός της: Βασίζεται στην τεχνολογία της ισχύος και του αιφνιδιασμού. Ο αρμόδιος μεταφέρει στον εμπλεκόμενο την πληροφορία ότι υπάρχει μια πρόταση που δεν μπορεί να αρνηθεί. Με αποτέλεσμα….

(Διαλέξτε κάποιο…. αποτέλεσμα…)

Ο νόμος του Lynch (το «ιδιόμορφο Δίκαιο της Ανάγκης»…)

Παρασκευή 5 Φλεβάρη. Τότε ήταν οι «ήρωες»…. Οι «πολεμιστές της πρώτης γραμμής»… Που συγκέντρωναν τα κατατονικά χειροκροτήματα των αιχμάλωτων κάθε απόγευμα… Τώρα είναι «προδότες»!! (Προοπτικά θα χρειάζονται όλο και λιγότερο… αλλά δεν το έχουν καταλάβει…)

Τότε τους επευφημούσαν… Τώρα τους κανιβαλίζουν.

Οι επαγγελματίες κανίβαλοι νοιώθουν, φυσικά, σαν το ψάρι στο νερό. Τα καθεστωτικά «νέα», για παράδειγμα, είχαν χτες ούτε ένα ούτε δύο αλλά συνολικά έξι «κομμάτια» (ρεπορτάζ, άρθρα γνώμης) που έριχναν στη φωτιά τους άλλοτε ήρωες· και φυσικά, ούτε μισό υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας επιλογής… (Αυτά είναι ξεπερασμένα λένε οι κανίβαλοι. «Πάνω απ’ όλα η υγεία»!). Σ’ αυτήν την υπερπαραγωγή λεκτικού λυντσαρίσματος μπορούσε να διαβάσει κανείς εντυπωσιακές θέσεις. Απ’ το:

… Αν η κυβέρνηση θεωρεί τον αυταρχισμό απαραίτητο σε αυτή την περίπτωση [της χωροφυλακής στα ιδρύματα] όπου διακυβεύονται περιουσίες και υπολήψεις, γιατί διστάζει να κάνει το ίδιο στην περίπτωση του υποχρεωτικού εμβολιασμού των υγιειονομικών, όπου κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές;

Μέχρι το:

… Δεν καταλαβαίνω γιατί για κάθε υποκατάστατο φαρμάκου, στρατιές ιατρικών επισκεπτών σπεύδουν στα ιατρεία και καταφέρνουν να πείσουν για τη χρησιμότητα του σκευάσματος τους γιατρούς και δεν μπορεί να γίνει κάποια αντίστοιχη καμπάνια τώρα. Όσοι γιατροί δεν πειστούν, πρέπει να αποκλειστούν…

Είναι ολοφάνερο ότι οι μεσαίοι αξιωματικοί των τμημάτων προπαγάνδας και psyops του «στρατού κατά του αόρατου εχθρού» έχουν πολύ σοβαρά προβλήματα – αλλά αυτό δεν τους κάνει λιγότερο απαραίτητους.

Είναι, λοιπόν, οι άλλοτε «ήρωες» υγιεινομικές βόμβες; Ήταν πάντα; Αν ναι γιατί δεν «αποσύρθηκαν» όπως, για παράδειγμα, τα πιτσιρίκια απ’ τα σχολεία; Μήπως έγιναν υγιειονομικές βόμβες τώρα, μόλις έσκασαν οι σωτήρες-με-τις-πλατφόρμες-γενετικής-μηχανικής; Γιατί, λοιπόν, δεν μπορούν να κάνουν την δουλειά που έκαναν πριν, όπως ακριβώς την έκαναν πριν; Ε;

Υπάρχουν λόγοι γι’ αυτήν την συγκεκριμένη λωβοτομή, που είναι συνέχεια όλων των παρόμοιων που έχουν επιχειρηθεί μαζικά εδώ κι ένα σχεδόν χρόνο. Ο πρώτος είναι πιο φανερός: αν ένα μεγάλο μέρος των «ηρώων» έχει σοβαρές επιφυλάξεις γις τις πλατφόρμες τότε ποιοί θα μείνουν να τις υποστηρίζουν; Μόνον οι πληρωμένοι;

Υπάρχει όμως κι άλλος λόγος. Ο καταναγκασμός των «ηρώων» σε κάτι που οι ίδιοι / ίδιες δεν θέλουν, σαν ταφόπλακα των τελευταίων ρεταλιών του κάποτε συντάγματος, είναι μόνον η αρχή. Με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα (και την ίδια κτηνώδη όρεξη για ανθρώπινη σάρκα…) θα κηρυχτούν «επικίνδυνοι για την δημόσια υγεία» οι πάντες στον τριτογενή τομέα – αν τολμήσουν να αμφισβητήσουν τα ιαματικά κατασκευάσματα των φαρμακο-μαφιών! Αφού σχεδόν παντού υπάρχει «επαφή» εργάτη / πελάτη. Οι εκπαιδευτικοί πρωτ’ απ’ όλα…. Αλλά και οι υπάλληλοι των μαγαζιών λιανικής κάθε είδους…. Μήπως οι εργάτες και οι εργάτριες της εστίασης θα εξαιρεθούν; Ή μήπως οι βιβλιοϋπάλληλοι; Οι κούριερ και οι ντελιβεράδες μήπως; Οι υπάλληλοι των διάφορων δημόσιων υπηρεσιών; Οι υπάλληλοι γραφείου γενικά;

Όπως οι πάντες βαφτίστηκαν μολυσματικοί, με την ίδια ακριβώς μέθοδο και την ίδια κρατική / δημαγωγική βία σχεδόν οι πάντες μπορούν να βαφτιστούν υγιεινομικές βόμβες!

Το κόλπο είναι πολύ σοβαρό· εξαιρετικά επικίνδυνο· και τα αφεντικά με τους λακέδες τους το ξέρουν. Γι’ αυτό λυσσάνε. Διαδοχικά, κατά κύματα, διάφοροι / διάφορες θα πετάγονται στη μέση της «κοινής δεξαμενής αρνητών» και θα λιθοβολούνται – απ’ τους προηγούμενους που βρέθηκαν και τους επόμενους που θα βρεθούν στην ίδια θέση – με όλους τους χαρακτηρισμούς και την βία που έχει ακονιστεί εδώ και μήνες. Όσοι περισσέψουν, είτε επειδή είναι λίγοι είτε επειδή είναι περιθωριακοί, είτε επειδή είναι «παρακατιανοί», θα βρίσκουν όλο και πιο συχνά «πόρτα» εδώ κι εκεί: το «πιστοποιητικό εμβολιασμού», που αργά ή γρήγορα θα γίνει (γίνεται ήδη…) υποχρεωτικό – όπως στα pets.

Θα περάσουν στην αντεπίθεση αυτοί οι πρώην ήρωες και τώρα δακτυλοδεικτούμενοι και καταραμένοι; Θα ανοίξουν το στόμα τους για όσα έχουν γίνει αυτούς τους μήνες στα νοσοκομεία; Θα πουν δημόσια αυτά που εκμυστηρεύονταν κατ’ ιδίαν; Δύσκολο, πολύ δύσκολο αν δεν έχουν την υποστηρίξη που αξίζει στην περίσταση.

Και την αξίζει…

Υ.Γ. Μνημείο της προστυχίας όλων των κανίβαλων φίλων της γενετικής μηχανικής είναι ότι επικαλούνται ή υπονοούν κάτι που δεν ισχύει, και δεν το υποστηρίζουν καν και καν ούτε οι ίδιοι οι κατασκευαστές / έμποροι των πλατφορμών! Ότι, δηλαδή, με τον πλατφοριασμό παύει η κυκλοφορία του τσαχπίνη!

Να πως έχουν τα πράγματα. Προκειμένου να στήσουν την τρομοεκστρατεία οι ειδικοί και οι δημαγωγοί του δυτικού κόσμου έφτιαξαν την ιδέα του ασυμπτωματικού διασπορέα του ιού. Χωρίς κανένα στοιχείο και καμμία απόδειξη· αυθαίρετα, επειδή ήταν απαραίτητη για να «μολυσματοποιηθούν» στο σύνολό τους και μ’ ένα κτύπημα όλες οι άμεσες, ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις. Οι ασιατικές έρευνες διαψεύδουν αυτήν την ανεδαφική έως φρικαλέα ιδέα· δεν έχουν σημασία όμως για το δυτικό κεφάλαιο…

Τώρα, πιστοί στην αρχική κατασκευή, οι οπαδοί της γενετικής μηχανικής λένε ανοικτά ότι «δεν είναι βέβαιο ότι κάποιος που εμβολιάστηκε δεν μεταδίδει τον ιό»! Τότε; Ποιά είναι η «κρίσιμη ασφάλεια» που προσφέρουν οι πλατφόρμες απέναντι στους όποιους ασθενείς στα νοσοκομεία, ακόμα κι αν τις κάνουν tattoo όλοι οι υγιειονομικοί; Καμμία!!! Με ή χωρίς πλατφόρμες το μασκάρισμα μασκάρισμα…

Ενδεικτικά χθεσινό δημοσίευμα σε δεξιό site μεγάλης επισκεψιμότητας:

Το χαλιφάτο…

Τετάρτη 20 Γενάρη. Caliphate… Ήταν μια δημοσιογραφική επιτυχία πρώτης γραμμής: μια σειρά ραδιοφωνικών εκπομπών / επεισοδίων (podcast), με βασικό σκελετό την συνέντευξη ενός (πρώην) «τρομοκράτη» του isis… Ονόματι Abu Huzaifa al-Kanadi… Ο καναδός πακιστανικής καταγωγής Huzaifa διηγήθηκε στη δημοσιογράφο Rukmini Callimachi (που βρήκε τον “τρομοκράτη” μέσω instagram…) το πως «ριζοσπαστικοποιήθηκε», πως ταξίδεψε στη συρία, πως εντάχτηκε στον isis, και το πόσες δολοφονίες / εκτελέσεις έκανε σαν μέλος του. Εμβόλιμα, για χάρη του εμπλουτισμού αυτού του ραδιοφωνικού σήριαλ, η Callimachi προσέθεσε και διάφορα άλλα στοιχεία, παρμένα απ’ το μήντιο για λογαριασμό του οποίου δούλευε: τους new york times… Απ’ τα 10 επεισόδια της σειράς (ξεκίνησαν τον Σεπτέμβρη του 2018) τα 7 είχαν πρωταγωνιστή τον Huzaifa, και τα υπόλοιπα 3 ήταν «γενικής πληροφόρησης»… Η Callimachi ήταν γνωστή, “βαρύ όνομα” στο payroll των new york times: είχε, άλλωστε, κι άλλη μια μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία στο ενεργητικό της: είχε κλέψει από κάποιο κυβερνητικό κτίριο στη Βαγδάτη αρχεία με στοιχεία για μέλη (ή υπόπτους για συμμετοχή) στον isis…

Η ακροαματικότητα του σήριαλ ήταν μεγάλη. Και η σειρά άρχισε να βραβεύεται. Το 2018 κέρδισε το βραβείο του καλύτερου ραδιοφωνικού ντοκυμαντέρ απ’ την international documentary association. Το 2019 κέρδισε άλλα δύο, το βραβείο Peabody (στο όνομα ενός βαθύπλουτου και φιλάνθρωπου αμερικάνου επιχειρηματία των μέσων του 20ου αιώνα), και το βραβείο της «λέσχης αμερικάνων δημοσιογράφων που δουλεύουν εκτός συνόρων» (“overseas press club of america”) – ενώ η Callimachi έφτασε στον τελικό των υποψήφιων για το βραβείο pulitzer το 2019.

Όλα ήταν εκείνο που έπρεπε να είναι: η επιβράβευση των «ειδικών» της δημαγωγίας για μια δημοσιογραφική δουλειά που είχε ντοκουμεντάρει τα εγκλήματα και την βαρβαρότητα του isis στη συρία. Ένα μόνο προέκυψε: ο Shehroze Chaudhry (το πραγματικό όνομα του Huzaifa…) δεν είχε πάει ποτέ στη συρία, δεν είχε ενταχτεί ποτέ στον isis, δεν είχε σκοτώσει με ή χωρίς βασανιστήρια κανέναν!!.. Με μια κουβέντα είχε φτιάξει όλη την ιστορία που σέρβιρε με την φαντασία του…

Πώς αποκαλύφθηκε αυτή η φάρσα; Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή η καναδική αντιτρομοκρατική εντόπισε και άρχισε να παρακολουθεί τον Chaudhry / Huzaifa σαν «τρομοκράτη του isis» όταν άρχισαν να εκπέμπονται απ’ το site των new york times οι συνεντεύξεις του στην Callimachi. Το παρακολουθούσαν για καιρό. Έκαναν κάθε δυνατή έρευνα για την περίπτωσή του, μόνο για να ανακαλύψουν ότι ήταν ψεύτης ολκής. Τον έδεσαν τελικά στις 25 Σεπτέμβρη του 2020 με την κατηγορία της «ψευτο-τρομοκρατικής δράσης» που χρησιμοποιούνται για τα τηλεφωνήματα / φάρσες για τοποθέτηση βομβών. (Ο δικηγόρος του δήλωσε ότι η κατηγορία δεν είναι σοβαρά τεκμηριωμένη, και ότι ο Chaudhry / Huzaifa θα αθωωθεί).

Το κουβάρι υποχρεωτικά άρχισε να ξεδιπλώνεται ανάποδα. Οι καθεστωτικοί new york times αναγκάστηκαν να κάνουν «εσωτερική έρευνα» για το θέμα· για να ανακοινώσουν στις 18 Δεκέμβρη του 2020 (προσέξτε την κομψότητα της διατύπωσης) ότι «…σημαντικά σημεία της σειράς δεν υπηρετούσαν τα στάνταρ της ακρίβειας…». Αλλά, επίσης, ότι «… η έλλειψη βαθύτερης έρευνας για την αξιοπιστία των στοιχείων οφειλόταν στο ότι η εφημερίδα ήταν καινούργια στον τομέα του ραδιοφώνου, χωρίς πείρα…» Τα βραβεία ανακλήθηκαν (σεμνά και χωρίς τις φανφάρες της απονομής τους)… Η Calliachi υποστηρίξε ότι εξαπατήθηκε… και παραιτήθηκε (αλλά η παραίτησή της δεν έγινε δεκτή, αφού θεωρείται «ειδική» στην «ισλαμική τρομοκρατία»). Το σημαντικότερο όλων: όταν έγιναν όλα αυτά, τέλη του 2020, ο isis ήταν πια αδιάφορος σαν «εργαλείο» στη μέση Ανατολή, αφού είχε ηττηθεί απ’ το μπλοκ της Αστάνα, παρά τους ισχυρούς υποστηρικτές και χρηματοδότες που είχε…

Η περίπτωση αυτή είναι σημαντική επειδή είναι χαρακτηριστική: όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι και επαγγελματίες ειδικοί της δημαγωγίας ξεγελάστηκαν από έναν μυθομανή… Το «τρώτε»; Δεν θα έπρεπε!

Ο Chaudhry / Huzaifa βρήκε την Calliachi και η Calliachi τον Chaudhry / Huzaifa ακριβώς την στιγμή που έπρεπε! Οι συγγενείς διάφορων καναδών νεαρών που είχαν “πάει για πόλεμο” στις γραμμές του isis καθώς και αντιπολεμικοί ακτιβιστές, κορύφωναν το 2018 μια εκστρατεία υπέρ του επαναπατρισμού τους (από διάφορες φυλακές στην ανατολική συρία που ελέγχονται απ’ τον αμερικανικό στρατό και τους βαστάζους του, τους ypg), και είχαν ήδη ορισμένες επιτυχίες: συζητιόταν, σε επίπεδο κυβερνητικών στελεχών, η διαδρομή που θα ακολουθούσαν στην επιστροφή τους απ’ τη μέση Ανατολή…

Οι συντηρητικοί / δεξιοί καθώς και κρατικοί μηχανισμοί του καναδά ήταν εκνευρισμένοι μ’ αυτήν την εξέλιξη. Να δικαστούν όλοι αυτοί στον καναδά ήταν αδύνατο, αφού ήταν προφανώς αδύνατο να βρεθούν στοιχεία σε βάρος τους (από πού; απ’ τα αρχεία του isis;;;;) Υποχρεωτικά θα έμεναν ελεύθεροι… Και φυσικά η στάση του καναδικού κράτους θα λειτουργούσε σαν διεθνές παράδειγμα, πιέζοντας και άλλα πρωτοκοσμικά κράτη (αγγλία, γαλλία…) να κάνουν το ίδιο, να δεχτούν δηλαδή πίσω τους «φονταμενταλιστές» υπηκόους τους – κάτι που αποφεύγουν μετά βδελυγμίας, προτιμώντας να μάθουν ότι σάπισαν σε κάποια έρημο ή ότι κατάφεραν να φύγουν κρυφά προς φιλιππίνες μεριά…

Χρειαζόταν, λοιπόν, «κάτι» για να σταματήσει η καναδική γενναιοδωρία… Και εντελώς συμπτωματικά βρέθηκε, απ’ το δίδυμο Chaudhry / Huzaifa και Calliachi, υπό την δημοσιογραφική εγγύηση και σφραγίδα των new york times… Η ίδια η Callimachi το παραδέχτηκε, με την υπερηφάνεια που αντιστοιχούσε, αφού ως εκείνη την στιγμή (2 Δεκέμβρη του 2019) δεν είχε αποκαλυφθεί η φάρσα της σειράς «Χαλιφάτο». Το γεγονός ότι ο Chaudhry / Huzaifa μπορούσε να διηγείται πόσο φονιάς ήταν στη μέση Ανατολή κινούμενος ελεύθερα ήταν το κατάλληλο “πάτημα” για να κοπεί κάθε συζήτηση και σχεδιασμός για επαναπατρισμό άλλων τέτοιων “φονιάδων” (εντός ή εκτός εισαγωγικών).

Επρόκειτο, λοιπόν, για συνωμοσία των άστρων, για σατανική σύμπτωση, για “μεγάλη τύχη”; Μήπως το καναδικό κράτος άρπαξε την ευκαιρία αλλά δεν ασχολήθηκε καθόλου να την κατασκευάσει; Υπάρχουν διάφοροι που θα υποστηρίζαν ακριβώς αυτό (υποστηρίζουν το ίδιο για την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία).

Εντάξει…. Ζούμε σ’ έναν κόσμο “ευκαιριών” – κι όποιος προλάβει τις αρπάζει…

(φωτογραφία επάνω: Η Rukmini Callimachi και ο παραγωγός του “caliphate” Andy Mills παραλαμβάνουν το βραβείο Peabody τον Μάη του 2019.

φωτογραφία κάτω: τιτίβισμα της Callimachi στις 2 Δεκέμβρη του 2019. Όπως είπε ο … ο Καναδάς είχε ξεκινήσει να επαναπατρίσει κρατούμενους μέχρι την στιγμή που εμφανίστηκε το podcast μου. Το γεγονός ότι δεν μπορούσαν να τον δικάσουν προκάλεσε σοκ στο σύστημα, δείχνοντας ότι είναι σχεδόν αδύνατο να συγκεντρωθούν καταδικαστικά στοιχεία απ’ την μαύρη τρύπα που ήταν το χαλιφάτο…)

«Η σκουπιδοφαγία απελευθερώνει!»

Δευτέρα 18 Γενάρη. Να πει κανείς ότι το ψόφιο κουνάβι είναι ρατσιστικό, σεξιστικό, ψωνισμένο, και βάλε; Να το πει χωρίς δισταγμό. Αλλά η λογοκρίσια του απ’ τα antisocial media (των οποίων τα αφεντικά έχουν κάνει τεράστιες περιουσίες ακριβώς απ’ τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την βλακεία, και όχι βέβαια απ’ την σοφία και την ευγένεια των ανθρώπινων σχέσεων!) έχει τροφοδοτήσει μια καλοκουρντισμένη θύελλα άρθρων (τόσο ντόπια όσο και διεθνή…) υπέρ της λογοκρισίας γενικά, σαν «κοινωνικά υπεύθυνης» στάσης. Αν όχι απ’ την μεριά του κάθε υπήκοου χωριστά (δεν έχει βρεθεί ακόμα η ανάλογη «αλυσίδα μολυσματικότητας» σαν κι εκείνη που ξεκινάει από ένα φιλί στο δρόμο και καταλήγει στο θάνατο ενός ηλικιωμένου…), σίγουρα απ’ την μεριά των κρατών και των εταιρειών – στις υπό διαμόρφωση καινούργιες τεχνικές εξουσίας.

Η εποχή είναι κατάλληλη. Σχεδόν (τρομακτικά) ώριμη. Το ίδιο πράγμα που μέχρι πρόσφατα αποθεωνόταν (και διαφημιζόταν) σαν ο «ναός της ελεύθερης έκφρασης», ο κυβερνοχώρος, δαιμονοποιείται τώρα σαν το καταγώι της ακολασίας και της (επικίνδυνης) ανευθυνότητας. Υπάρχει κάτι που άλλαξε ας πούμε ανάμεσα στο 2018 και στο 2020; Σε μεγάλο μέρος του ο κυβερνοχώρος είναι σκουπιδαριό εδώ και πολλά χρόνια, και τέτοιος παραμένει. Τότε;

Για να αντιμετωπίσει κανείς την κυρίαρχη ρητορική / προβοκατορολογία, πρέπει να στήσει τις κοινωνικές (και τις πολιτικές) σχέσεις και τα μέσα που χρησιμοποιούν ξανά με τα πόδια τους στη γη· έργο ανόσιο, στα όρια του απαγορευμένου. Για παράδειγμα η καταχωνιασμένη Κοινωνία του Θεάματος εκδόθηκε το 1967, όταν o Guy Debord δεν μπορούσε καν να φανταστεί τον «κόσμο» των antisocial media. Κάπου στις σελίδες του βιβλίου θα μπορούσε κανείς να διαβάσει και το εξής (δυσνόητο πια!) – ο τονισμός της ελληνικής έκδοσης (ελεύθερος τύπος):

… Η τάση εκχυδαϊσμού που, κάτω από τις πολυποίκιλες παραλλαγές του θεάματος, κυριαρχεί παγκόσμια στη σύγχρονη κοινωνία, κυριαρχεί επίσης πάνω της σε όλα τα σημεία όπου η αναπτυγμένη κατανάλωση εμπορευμάτων πολλαπλασίασε φαινομενικά τους προς εκλογήν ρόλους και αντικείμενα…

Για να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα ο Debord επέλεξε σαν προμετωπίδα του πρώτου κεφαλαίου της Κοινωνίας του Θεάματος αυτήν την κουβέντα του Ludwig Feurebach (τονισμός απ’ την ίδια ελληνική έκδοση):

… Χωρίς αμφιβολία, η εποχή μας (…) προτιμά την εικόνα από το αντικείμενο, το αντίγραφο από το πρωτότυπο, την αναπαράσταση από την πραγματικότητα, το φαινόμενο από το είναι (…) Το ιερό γι’ αυτήν δεν είναι παρά η ψευδαίσθηση, και το ανίερο είναι η αλήθεια. Ή μάλλον, το ιερό μεγαλώνει στα μάτια της στο μέτρο που μικραίνει η αλήθεια και αυξάνεται η ψευδαίσθηση, έτσι ώστε, γι’αυτήν, το αποκορύφωμα της ψευδαίσθησης ν’ αποτελεί επίσης το αποκορύφωμα του ιερού…

Όσο επίκαιρη κι αν δείχνει η πιο πάνω παράγραφος, είναι απ’ το Das Weſen des Chriſtenthums – Η ουσία του χριστιανισμού. Που εκδόθηκε το 1841… (Το βιβλίο επηρέασε έντονα τόσο τον Marx όσο και τον Engels, ειδικά σε ότι αφορά την έννοια της αλλοτρίωσης…)

Σ’ αυτήν την μακρόχρονη, μισο-θρησκευτική / μισο-υλιστική αλληλουχία παρακμιακών καταστάσεων, το πως εκδηλώνεται η κυριαρχία της χυδαιότητας, των ψευδαισθήσεων, των ψεμμάτων είναι, αναπόφευκτα, συνάρτηση αρκετών παραγόντων. Οι τρόποι, τα μέσα που μπορούν να πολλαπλασιάζουν ή να περιορίζουν αυτήν την κυριαρχία, δεν είναι ποτέ απλά και μόνο τεχνικά. Ποιός είναι ο «καλός σπορέας» της; Είναι κάποια μορφή εξουσίας; Ποιά μορφή; Σε κάθε περίπτωση: τεχνική, ιδεολογία και πολιτική φτιάχνουν κόμπους που στον πυρήνα τους έχουν σταθερά το ίδιο: την διατήρηση, την διαχείριση, και την επέκταση εκείνης της εξουσίας που οφελείται.

Διαφορετικά ο Feurebach δεν θα μπορούσε να κάνει τέτοιο άλμα απ’ το 1841 στο 2021…

«Ο κυβερνοχώρος απελευθερώνει!»

Δευτέρα 18 Γενάρη. Η επιχείρηση με την επωνυμία facebook μπήκε στην παγκόσμια αγορά τον Φλεβάρη του 2004. Η επιχείρηση twitter τον Ιούλιο του 2006. Η επιχείρηση instagram τον Οκτώβρη του 2010. Ό,τι και να κάνουν οι πλαστογράφοι του συστήματος, το σύμπλεγμα που αποκαλούμε antisocial media είναι ηλικίας μικρότερης των 15 χρόνων. Απογειώθηκε δηλαδή, μέσα σε μια μόνο γενιά. Νωρίτερα υπήρξαν για ελάχιστο ιστορικό διάστημα blogs, υπήρξαν chats, υπήρξαν messages… Αλλά ακόμα κι αν προσθέσουμε μισή γενιά ακόμα, ο ιστορικός χρόνος είναι μικρός για να υποστηρίξει κάποιος ότι έγινε μια τόσο ριζική ανθρωπολογική μετάλλαξη ώστε εκατομμύρια πρωτοκοσμικοί (: υπήκοοι) που πριν ήταν συνειδητά και ώριμα ερωτευμένοι με την “αλήθεια” έκαναν βουτιά στο κενό και μετατράπηκαν σε μωρά που παρασέρνονται από τυχοδιώκτες ψευδολόγους, έτσι ώστε να πρέπει να κοπεί το κεφάλι των δεύτερων για να να σωθούν τα πρώτα!…

Από που προέκυψε ο χρήστης-μάζα των antisocial media; Απ’ το πουθενά; Απ’ τον Δ του Κενταύρου; Όχι. Βγήκε από 40, 50 ή 60 χρόνια (ανάλογα με την κοινωνία / κράτος) κατανάλωσης / εκπαίδευσης απ’ τα παραδοσιακά media: έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά κανάλια· επιχειρηματικούς ομίλους δηλαδή, επαγγελματίες της συστηματικής αλλοτρίωσης, παραπληροφόρησης, υπερπληροφόρησης, πλαστογράφησης, ειδικά απ’ την δεκαετία του ’90 και μετά. Βγήκε απ’ την κρεατομηχανή της παραγωγής και της αναπαραγωγής της ιδεολογικής ευστάθειας του συστήματος. Δεν είναι μία ούτε μιάμισυ η γενιά που γαλουχήθηκε απ’ την μονόδρομη ροή των ψευδαισθήσεων (και συχνά του εκχυδαϊσμού) απ’ τα πάνω προς τα κάτω, απ’ τα κέντρα ιδεολογικής, ηθικής, αισθητικής πανούκλας των αφεντικών, των κρατών και των εταιρειών τους, προς τους υποτελείς. Είναι δυο και τρεις αυτές οι γενιές.

Οι αμφίδρομες ανταλλαγές που έγιναν εφικτές στον κυβερνοχώρο (πρακτικά, από πολιτική άποψη, ο κυβερνοχώρος είναι αυτό: η ψηφιακή, μηχανική μεσολάβησης της συνάφειας των κοινωνικών υποκειμένων) «εκδημοκράτησαν» αυτό που είχε ήδη παγιωθεί, το νομιμοποίησαν, το αναπαρήγαγαν. Και μ’ αυτήν την έννοια πολλαπλασίασαν τις πιο εύκολες, εύπεπτες, συγκινησιακές και εντυπωσιακές πλευρές του πραγματικά «υπάρχοντος» σαν κοινωνικό υλικό απ’ τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του ’00 και ύστερα. Δεν ήταν κυρίαρχα ούτε το καλό γούστο, ούτε η ευγένεια, ούτε τα επιχειρήματα, ούτε η διεξοδική επισκόπηση αντίθετων επιχειρημάτων, ούτε η αναζήτηση ακλόνητων τεκμηρίων. Μετά από 20 γερά χρόνια νεοφιλευθερισμού και Εγώ-Κεφάλαιο δεν υπήρχαν ούτε «καλοί τρόποι» ούτε ευφυία. Υπήρχε κηρυγμένος ή ακύρηχτος πόλεμος όλων εναντίον όλων, υπομανίες, χάπια με την χούφτα, ντρόγκες, πόζες και φόβοι. Κυρίαρχα ήταν οι εντυπώσεις, οι ατάκες, οι συναισθηματικοί εκβιασμοί, η ρηχότητα, το ζάπινγκ σαν τρόπος ζωής – επίσης τα ψυχολογικά προβλήματα και οι κρίσεις πανικού. Ε, αυτό ήταν που «έπιασαν» σαν ευκαιρία τόσο οι επιχειρηματίες των antisocial media όσο και οι πελάτες τους! Η σαπίλα ήταν παραγωγική με κάποιες έννοιες, ένα είδος “λιπάσματος” για την εξέλιξη διάφορων τεχνολογιών επιτήρησης και ελέγχου. Επεκτάθηκε με την ταχύτητα φωτιάς σε κάμπο με ξερά χόρτα· αλλά τα ξερά χόρτα ήταν κοινωνικές σχέσεις, εννοήσεις, συμπεριφορές, ηθικές, που αν και είχαν διαμορφωθεί ήδη απ’ το ώριμο Θέαμα παρέμεναν ακόμα παγιδευμένες απ’ την ψευτο-σεμνοτυφία της μονόδρομης προπαγάνδας των ιστορικών μηντιακών μεσολαβήσεων. Όταν άνοιξαν (επιτέλους!) οι πύλες άρχισε να ξεχύνεται εκείνο που ήταν ώριμο: οι ματαιοδοξίες, οι ανασφάλειες, οι άγνοιες, οι εγωισμοί, οι βολικές ευπιστίες, οι προκαταλήψεις, οι δεισιδαιμονίες, οι καταγραφές, τα κόμπλεξ, το δωρεάν ψηφιακό ξεβράκωμα / επίδειξη… και οπωσδήποτε το ερώτημα (αρχικά) και οι απαντήσεις (σύντομα, δηλαδή ήδη) του ελέγχου πάνω σ’ όλο αυτό το υλικό.

Έρχονται τώρα οι λογοκριτές (που είναι πάντα άνθρωποι των εξουσιών) να παραστήσουν τους σωτήρες / λυτρωτές· να παραστήσουν ότι είναι έτοιμοι να βάλουν τα χέρια τους στον βούρκο για να τον στεγνώσουν (η μυθική υπόσχεση του ψόφιου κουναβιού, παρεπιπτόντως, με μακριά «υγιεινομική» παραδήλωση: drain the swamp, που σημαίνει «αποξήρανση του έλους»…) και, οπωσδήποτε, να ανασύρουν απ’ αυτόν τους υποτελείς. Πώς; Με τον γνωστό τρόπο: με διατάγματα, απαγορεύσεις και ποινές. Είναι οι ίδιοι που έσωσαν τους πρωτοκοσμικούς απ’ τον Αρμαγεδώνα του covid· απ’ τον Αρμαγεδώνα της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας· απ’ τον Αρμαγεδώνα της ενεργειακής κρίσης στα ‘70s· απ’ τον Αρμαγεδώνα του «ψυχρού πολέμου» αργότερα… Έχουν ακόμα κι άλλες ιεραποστολές, αφού οι Αρμαγεδώνες ποτέ δεν τελειώνουν. Βρίσκεται σε εξέλιξη η σωτηρία απ’ τον Αρμαγεδώνα της κλιματικής αλλαγής, τον Αρμαγεδώνα της συνωμοσιολογίας… Κι έχει ο καπιταλισμός!

Πόσο γλυκούτσικες και ανθρωπιστικές αυτές οι σωτηρίες, ε;

«Η λογοκρισία απελευθερώνει!»

Δευτέρα 18 Γενάρη. Διεθνώς (και στα μέρη μας πια) τα τύμπανα και αυτού του πολέμου κτυπούν με εκκωφαντική ένταση: η ελευθερία της γνώμης προστατεύεται με την λογοκρισία! κρόζουν τα όρνια όλων των εξουσιών! Τι συγκινητικό αυτό το ενδιαφέρον για την «υγιή ελευθερία της έκφρασης», ε;

Αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτό. Πρόκειται για εκείνο που νωρίς νωρίς, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 είχαμε δημόσια προβλέψει (αλλά δεν θα σας πούμε που!) σαν αποπληθωρισμό των σημείων. Αποπληθωρισμό των σημείων εξουσίας, «εγκυρότητας», «αλήθειας», πειθαρχίας, «ταυτότητας». Διότι αυτό προέκυψε να είναι το πρόβλημα της «ψηφιακής ελευθερίας», όπως και γενικότερα το «πρόβλημα της ελευθερίας» στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, όταν βρέθηκε να συγκρίνεται με κριτήρια απόδοσης κεφαλαίου με την πειθαρχημένη, ελεγχόμενη κοινωνική παραγωγικότητα της κίνας: μέσα στην σημειωτική υπερπαραγωγή αληθειών, οδηγιών, φράσεων οι αλήθειες, οδηγίες και εντολές των (δυτικών) εξουσιών σχετικοποιήθηκαν! Χάνοντας το μονοπώλιο / ολιγοπώλιο που είχαν στους καιρούς των «παραδοσιακών μεσολαβήσεων / media» διαπίστωσαν τα αφεντικά ότι αυξανόταν επικίνδυνα η κοινωνική εντροπία· και ότι οι εξουσιαστικές και εξουσιο-δοτικές αλήθειες, οδηγίες και εντολές εδώ ή εκεί αντιμετωπίζονταν με μια καλά τροφοδοτούμενη «παραστρατική» και παραβατική ιεροσυλία. (Φυσικά αυτό δεν γινόταν και δεν γίνεται παντού με την ίδια ένταση. Τηρουμένων των αναλογιών όμως ήταν η τάση.)

Δείτε, για παράδειγμα, την διατεταγμένη μασκοφορία για (υποτίθεται) υγιειονομικούς λόγους. Αιφνιδιαστικά και κατηγορηματικά όλες οι «ταυτοτικές» ιδιο-τροπίες εξαφανίστηκαν – ή, πιο σωστά, συμπυκνώθηκαν σε ένα μόνο δίπολο, αδιάφορο και πέρα από οτιδήποτε σχετικό με φύλο, ηλικία, σεξουαλικότητα, φυλή, κοινωνική τάξη, οπαδική προτίμηση, αισθητικό γούστο: «ναι ή όχι»! «Πειθαρχημένοι» ή «αρνητές» (της μάσκας)! Μια μόνο κρατική διαταγή, καλά προπαγανδισμένη / βομβαρδισμένη, έσκισε στα δύο κάθε άλλη κοινωνική και πολιτική διαφοροποίηση, επιβάλοντας μία και μόνο μία «σημαία καλής, επιτρεπτής συμπεριφοράς», έναν μόνο «κώδικα κοινωνικής ευθύνης»… Ένα πραξικόπημα με ισχυρή και την σημειωτική του διάσταση… κάτι αναπόφευκτο αφού ζούμε στον 21ο αιώνα!

Το ίδιο ακριβώς ισχύει με την λογοκρισία, που έχει ήδη ξεκινήσει, πρώτα με τα «fake news» που αποδίδονταν στους «πράκτορες των εχθρών», ύστερα με τα «fake news» που αποδίδονταν συλλήβδην στους τερατολόγους, ύστερα με τα «fake news» που αποδίδονται στους αμφισβητίες της «δημοκρατίας» – και έχει ακόμα πολύ δρόμο. Δεν είναι ότι γέμισαν οι καπιταλιστικές κοινωνίες με ψεύτες· είναι ότι οι επαγγελματίες σ’ αυτή τη δουλειά άρχισαν να μοιάζουν με «ερασιτέχνες»!… Και τα αφεντικά τους άρχισαν να ψάχνονται.

Είναι ως εάν η antisocial mediaκή «ασυδοσία» (και η χρήση του κυβερνοχώρου γενικότερα) να έφτασε στο σημείο όπου ο καθένας μπορεί να φτιάχνει το δικό του νόμισμα και να βρίσκει κάμποσους ακόμα να το χρησιμοποιούν, χρησιμοποιώντας κι αυτός τα δικά τους… Από καλλιτεχνική άποψη αυτό είναι μια χαρά· από επικοινωνιακή άποψη είναι σκέτος θόρυβος και διανοητική υποβάθμιση, αλλά αυτά αφορούν τους χρήστες· όμως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δουλέψει έτσι! Δεν μπορεί να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει, έστω στο ψηφιακό σύμπαν! Ειδικά αφού ο καπιταλισμός ξεδιπλώνει πια κι εκεί τα άπειρα εμπορικά και πειθαρχικά πλοκάμια του. Με την σχετικοποίηση χάνεται το μέτρο της ανταλλακτικής αξίας! Ανάλογα ισχύει με τα «νομίσματα της αλήθειας»: αν υπάρχουν πολλά και διαφορετικά τότε τελικά η κεντρική τράπεζα («αληθειών»…) θα καταλήξει να αγοράσει φουφού και να πουλάει κάστανα σε κάποια πολυσύχναστη γωνία…

Δεν πρόκειται λοιπόν (και δεν θα ήταν δυνατόν!) για μια ιεραποστολική εκστρατεία «προστασίας της ελευθερίας της γνώμης»! Πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο, σερβιρισμένο με γεύση φράουλα: εξαφάνιση οποιασδήποτε γνώμης θεωρείται «προβληματική» ή/και «απειλητική» (ακόμα κι αν είναι ψευτο-, κατά φαντασίαν τέτοια) και «ελευθερία» μόνο για όσες γνώμες κρίνονται αποδεκτές μέσα στο συστημικό φάσμα, φαρδύτερο ή στενότερο, ανάλογα με την συγκυρία. Υπάρχει πρόβλημα παχυσαρκίας; Ε, διάολε, δεν επιτρέπεται να προβάλουν οι «αρνητές» το «τα πάχη μου τα κάλλη μου»! Υπάρχει «εθνικό πρόβλημα»; Ε, διάολε, δεν μπορεί να λέει ο καθένας ό,τι θέλει υποσκάπτωντας το ηθικό του λαού! Οξύνεται ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός; Ε, διάολε, δεν μπορεί να…

Δημαγωγία

Κυριακή 15 Νοέμβρη. …Μελέτησα πρόσφατα σχεδόν 20.000 δωρεές που έκανε το ίδρυμα Gates έως τα τέλη Ιούνη και εντόπισα περισσότερα από 250 εκατομμύρια δολάρια που διοχετεύτηκαν στη δημοσιoγραφία. Στους παραλήπτες αυτών των δωρεών περιλαμβάνονται ειδησειογραφικοί οργανισμοί: BBC, NBC, Al jazeera, ProPublica, National Journal, The Guardian, Univision, Medium, Financial Times, The Atlantic, the Texas Tribune, Gannet, Washington Monthly, Le Monde, και το Center for Investigative Reporting· φιλανθρωπικές οργανώσεις όπως η Media Action του BBC και το Ταμείο Neediest Cases των New York Times· εταιρείες μηντιακές όπως η Participant· δημοσιογραφικοί οργανισμοί όπως το Pulitzer Center on Crisis Reporting, the National Press Foundation και το International Center for Journalists· και μια γκάμα επιχειρήσεων που παράγουν ειδησειογραφικό περιεχόμενο για μήντια, όπως η Burnett Company… Σε μερικές περιπτώσεις οι παραλήπτες δήλωσαν ότι μοίρασαν μέρος αυτών των χρηματοδοτήσεων σαν επιχορηγήσεις σε δημοσιογραφικούς οργανισμούς που ελέγχουν οι ίδιοι. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι δύσκολο να έχει κανείς μια πλήρη εικόνα των χρηματοδοτήσεων του Gates στην «4η εξουσία»…

… Κατά την διάρκεια της πανδημίας, τα μήντια προσέβλεπαν σε μεγάλο βαθμό στον Bill Gates παρουσιάζοντάς τον σαν ειδικό της δημόσιας υγείας για τον covid, παρότι ο Gates δεν έχει σπουδές ιατρικής ούτε κατέχει δημόσιo αξίωμα. Οι PolitiFact και USA Today (που ελέγχονται απ’ το Poynter Institute και το Gannet αντίστοιχα, που χρηματοδοτήθηκαν και τα δύο απ’ το Ίδρυμα Gates) χρησιμοποίησαν τις πλατφόρμες τους για τον έλεγχο της αλήθειας των γεγονότων για να υπερασπιστούν τον Gates από «ψευδείς θεωρίες συνωμοσίας» και «παραπληροφόρηση», όπως για παράδειγμα το ότι το ίδρυμά του έχει κάνει οικονομικές επενδύσεις σε εταιρείες που αναπτύσσουν εμβόλια και θεραπείες covid. Στην πραγματικότητα το site του οργανισμού και οι πρόσφατες φορολογικές δηλώσεις του δείχνουν καθαρά επενδύσεις σε τέτοιες εταιρείες, συμπεριλαμβανόμενων των Gilead και CureVac…

Αυτά έγραφε μεταξύ άλλων ο Tim Schwab σε ένα πρόσφατο άρθρο του (21 Αυγούστου) με τίτλο Οι δημοσιογράφοι προστάτες του Gates στην Columbia Journalism Review. Είναι λάθος ωστόσο να αποδοθούν όλες οι ευθύνες στον κυρ Βασίλη, τον Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων. Η προσωποποίηση επενεργεί σαν εκτροπή. Όπως έχουμε δείξει ο κυρ Βασίλης, εκτός από αφεντικό της microsoft είναι «μπροστινός» δεκάδων άλλων επιχειρήσεων – και δεν είναι ο μόνος «φιλάνθρωπος» του καπιταλιστικού κόσμου.

Συνεπώς αντί για έναν (εν μέρει απατεώνα) επιχειρηματία στην περίπτωση του κυρ Βασίλη πρέπει να αντιληφθεί ο καθένας μια μορφή του «συλλογικού καπιταλισμού», του κεφάλαιου στη γενικότητά του. Με μια διευκρίνηση: του κεφάλαιου εκείνου που ελέγχει, προωθεί, σχεδιάζει (και επωφελείται) απ’ την 4η βιομηχανική επανάσταση. Γιατί άλλα τμήματα «ηττώνται» απ’ την αναδιάρθρωση και θα πρέπει να προσαρμοστούν…

Κατά συνέπεια ο έλεγχος των καθεστωτικών μήντια (και πολλών, άγνωστο πόσων, απ’ τα λεγόμενα «εναλλακτικά», που δρουν στον κυβερνοχώρο), συν η χρηματοδότηση ολόκληρων στρατών από trolls, αλλά και πανεπιστημίων, ερευνητικών ιδρυμάτων και ινστιτούτων και διάφορων «influencers», ακόμα πιο συστηματικά πλέον λόγω υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Εκείνο που είναι καινούργιο είναι η ανοικτή, συστηματική και χωρίς τυπικές, θεσμικές διαδικασίες λογοκρισία όσων διαφωνούν με την τρομοεκστρατεία και, με «στοιχεία και αποδείξεις» απομυθοποιούν τις διαταγές μέσα σε δαύτην.

Δεν χρειάζεται να το επαναλάβουμε: αυτοί οι διαφωνούντες δεν είναι ένα σύνολο με κοινή ταυτότητα. Είναι ένα ετερόκλητο και συγκυριακό μίγμα από περιπτώσεις ακόμα και εξαιρετικά αντίπαλες μεταξύ τους… Από γνήσιους τερατολόγους (άγνωστο πόσοι είναι «ενσωματωμένοι» από καθεστωτικούς προπαγανδιστικούς μηχανισμούς) μέχρι έντιμους (και γι’ αυτό «αιρετικούς») ειδικούς· ενδιάμεσα ανθρώπους που διαισθητικά υποψιάζονται ότι αυτή η τρομοεκστρατεία με τον covid έχει άλλους στόχους, αλλά δεν έχουν παρακολουθήσει την ως τώρα διαδρομή και προετοιμασία ώστε να προσανατολιστούν.

Σε κάθε περίπτωση η καθεστωτική λογοκρισία δεν είναι κάποια ηθική εκστρατεία να προφυλαχτεί η «Αλήθεια»! Και ποτέ δεν ήταν: καμμία εξουσία ποτέ δεν στηρίχτηκε στην αλήθεια! Είναι το ακριβώς αντίθετο: μια επιχείρηση αποπληθωρισμού και αποπροσανατολισμού μέσα στο νέφος των παλιών και νέων μήντια, έτσι ώστε να επιβάλλεται ευκολότερα το οποιοδήποτε καθεστωτικό ψέμα.

Θα πει κάποιος ότι αυτή η λογοκρισία δεν είναι προχωρημένη. Πράγματι. Βρίσκεται ακόμα στο ξεκίνημά της. Αλλά η τάση είναι σαφέστατη. Και γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρη απ’ την μεθοδολογία της. Είτε οι εταιρείες που είναι μονοπώλια στον κυβερνοχώρο «κόβουν» τους ανεπιθύμητους με τυπικές “εξηγήσεις” μηχανής ή και χωρίς καν αυτές… Είτε τα κράτη κινούμενα στο σκοτάδι «κατεβάζουν» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σελίδες. Τι σημαίνει «κινούμενα στο σκοτάδι»; Σημαίνει οτιδήποτε αποφεύγει ακόμα και τις (άλλοτε) τυπικές διαδικασίες των καπιταλιστικών κρατών, όπως οι τελεσίδικες αποφάσεις δικαστηρίων στη βάση συγκεκριμένων (και μαχητών) κατηγοριών…

Ιδιόμορφο καθεστώς;

Σάββατο 3 – Κυριακή 4 Οκτώβρη. Για προσέξτε παρακαλούμε λίγο αυτό το απόσπασμα:

… Η μηχανή των μμε είναι μια μηχανή που ανάμεσα στα άλλα δημιουργεί συνθήκες έκτακτης ανάγκης (για μεσολάβηση)· είναι μια μηχανή που παράγει τις συνθήκες της αναπαραγωγής της. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, η προκλητικότητα του life style, η δήθεν τρομοκρατημενη φωνή των εκφωνητών και των παρουσιαστών, ο ειδικά βίαιος τρόπος με τον οποίο τα μμε έλκουν την προσοχή, είναι το άλλο μισό μιας περισσότερο κρυμμένης αλλά εξίσου διάχυτης κοινωνικής συνθήκης: το «επείγον», το «έκτακτο», ακόμα κι αν δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αντεστραμμένη μορφή μιας ή πολλών κανονικοτήτων, αποτελούν το διπλό άλλοθι, τόσο των μεσολαβητών, όσο και των μεσολαβούμενων. Αυτό το «επείγον», το «έκτακτο», δεν αποτελεί μια διανοητική σύλληψη, αλλά ένα υπαρκτό, διάχυτο, καθημερινό βίωμα μπροστά σε μια συνθήκη (αυτή των μμε) που δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο παρά ένας ολοκληρωτικός βομβαρδισμός με βόμβες έλλειψης.

Για να το πούμε αλλιώς: η έκτακτη ανάγκη, το επείγον της επικοινωνίας, είναι ο «γενικός τύπος» που εξασφαλίζει, δικαιολογεί, δικαιώνει και συγχωρεί την μεσολάβηση (της επικοινωνίας). Τα μμε έχουν αναθέσει στον εαυτό τους όχι απλά να παρεμβαίνουν σε τέτοιες στιγμές των κοινωνικών σχέσεων (στιγμές έκτακτης ανάγκης δηλαδή) αλλά να διαμορφώνουν κάθε κοινωνική σχέση σαν σχέση έκτακτης ανάγκης. Έκτακτης ανάγκης, εννοείται εκείνων που πρόκειται (και διατίθενται) να μεσολαβηθούν.

Με αυτή την έννοια, τα μμε αποτελούν μια πολύ καθοριστική συνθηκη διαμόρφωσης ακόμα και αυτών των ίδιων των κοινωνικών αναγκάων, και οπωσδήποτε των δημόσιων εκφάνσεων αυτών των αναγκών. Μπορούμε μάλιστα να προβλέψουμε πως η μεσολάβηση της «ικανοποίησης» των κοινωνικών αναγκών θα προχωρήσει προς περισσότερο αποκεντρωμένα μαζικά μέσα, όταν η δημιουργία τους θα είναι ήδη πλήρως μεσολαβημένη με έναν ανώτερο τεχνικά και πολιτικό τρόπο…

Πότε γράφονταν τέτοια πράγματα; Χμμμμμ…. Αφήστε… Παλιά… Το 1997… («μεσολάβηση και σε αντίθεση αυτονομίες»). Προϊστορική εποχή, ε; Τότε δεν υπήρχαν ούτε κινητά, ούτε antisocial media… Οπότε τι ήταν η πρόβλεψη της τελευταίας φράσης;

Ήταν η υπόδειξη της εργατικής ανάλυσης: τα «αποκεντρωμένα μαζικά μέσα», ενός «ανώτερου τεχνικά και πολιτικά τρόπου», ήταν προβλέψιμα απ’ αυτήν την ξεσκισμένη εργατική ανάλυση πολύ πριν τα θύματα των antisocial media φανταστούν καν και καν ότι θα μπορούν να αποπατούν πληκτρολογώντας. Η διαμόρφωση μιας μηντιακής (: πληθωρικής) μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης επίσης ήταν προβλέψιμη· αργότερα μάθαμε και το όνομά της: management by stress…

Και τι έγινε; Τίποτα… Ποιός νίκησε; Οι απόπατοι…

Οι δημαγωγοί

Σάββατο 3 – Κυριακή 4 Οκτώβρη. Υποψιαζόμαστε πως ελάχιστοι / ες έχουν απομείνει που να εξακολουθούν να υιοθετούν την παλιά, καλή διαπίστωση “αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι”, αφού διαπιστώνουμε ότι – λόγω”έκτακτης ανάγκης υγείας” βέβαια… – τρέφονται απ’ τα σκουπίδια που τους ταΐζουν. Όταν, για παράδειγμα, μαθεύτηκε ότι η ελληνική κυβέρνηση έδωσε ένα καλό ποσό με πολλά μηδενικά σε πάνω από 1.000 μηντιακά μέσα διάφορων ειδών (ανάλογα με την “επιρροή” τους) υπήρξε μια μικρή δήθεν αντιπολιτευτική φαγούρα του είδους “γιατί αυτοί κι όχι κι εκείνοι”… αλλά κανείς δεν αναρωτήθηκε στα σοβαρά το εξής: αν όντως πρόκειται για ένα ζήτημα ιδιαίτερης κοινωνικής σοβαρότητας (για τον τσαχπίνη μιλάμε…) για ποιον λόγο οι ιδιοκτήτες αυτών των μήντια πρέπει να πληρωθούν (και οι πιο «μεγάλοι» να καλοπληρωθούν); Δεν είναι αυτονόητο ότι «θα κάνουν το καθήκον τους» έτσι κι αλλιώς;

Είναι σαφές το γιατί πληρώθηκαν οι ιδιοκτήτες των μήντια (και όχι μόνο στην ελλάδα), και το γιατί επέβαλαν στους υφιστάμενούς τους, με το καλό ή με το κακό, την μία, μοναδική, ενιαία φωνή της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας. Στα μέρη μας αυτό συνήθως συμβαίνει στα «εθνικά θέματα», με πληρωμές απ’ τα φημισμένα «μυστικά κονδύλια» του υπουργείου εξωτερικών. Αλλά για την καινούργια τρομοεκστρατεία χρειαζόταν έξτρα «λάδωμα». Και έτσι έγινε.

Η παραγωγή κατάστασης έκτακτης ανάγκης είναι παιχνιδάκι για τα (παλιά) μήντια, και είναι επίσης το «αλάτι» των antisocial media. Αλλά δεν έφτανε αυτό σε σχέση με τον covid-19. Έπρεπε να απαγορευτεί / λογοκριθεί / παραμορφωθεί / προβοκαριστεί οποιαδήποτε αντίθετη γνώμη, άποψη, ετυμηγορία… Και όχι, βέβαια, των ανίδεων, των «ψεκασμένων». Αλλά οπωσδήποτε των ειδικών. Είναι μνημειώδης εκείνη η δήθεν συνέντευξη του αρχιδημαγωγού Χ’Νικολάου στον Γιάννη Ιωαννίδη (του Stanford), νωρίς νωρίς, στις 21 Μαρτίου, για το κανάλι που δουλεύει ο πρώτος. «Κατάφερε» μέσα από ηλίθιες ερωτήσεις και σχολιασμό των απαντήσεων, σε ελάχιστα λεπτά, να βγάλει και να σερβίρει στη μάζα σαν «συμπέρασμα» το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που έλεγε ο μισητός απ’ τους caradinieri προφέσορας… (Δεν το έκανε επειδή δεν καταλάβαινε τι έλεγε ο Ιωαννίδης. Το έκανε επειδή πληρωνόταν για την διαστρέβλωση…)

Η κριτική του 1997 είναι βασική αλλά όχι αρκετή πια. Η δημαγωγία έχει εδώ και κάτι χρόνια τόσους πολλούς διατεθειμένους να την υπηρετήσουν, επαγγελματίες αλλά και ερασιτέχνες, ώστε ο μεταξύ τους ανταγωνισμός έχει γίνει διαγωνισμός ψεμμάτων – όλο και πιο τερατωδών. Εδώ και τουλάχιστον μια 5ετία η ασταμάτητη μηχανή διαπιστώνει (και το έχουμε γράψει παραπάνω από μια φορά) ότι ακόμα και τα πλέον “επίσημα” και “φημιστά” διεθνή media, αυτά που έκαναν όνομα «ελέγχοντας την εξουσία» (άλλοτε) έχουν εξελιχθεί σε τόσο ξετσίπωτους μηχανισμούς ψευδο- έως και τερατο-λογιών «όπου πρέπει», ώστε ιστορικά μνημεία καθεστωτικής δημαγωγίας του είδους «πράβδα» να μοιάζουν πια σαν χαζοπροσπάθειες σχολιαρόπαιδων. Αυτοί που εμφανίζονται σαν κυνηγοί της «διασποράς ψευδών ειδήσεων» μέσω antisocial media (αναμφίβολα τεράστια «βιομηχανία») είναι οι κατεξοχήν σπεσιαλίστες του είδους! Ο μεταξύ τους εμπορικός ανταγωνισμός απλά παροξύνει τα παραμύθια τους.

Μ’ ένα κοινό εκπαιδευμένο εδώ και χρόνια στην άκριτη εσωτερικεύση της οποιασδήποτε “έκτακτης ανάγκης”· με τις υγιεινιστικές φοβίες να έχουν ποτήσει όχι μία αλλά δυο γενιές πρωτοκοσμικών· με “πολιτικοποιημένους” που έχουν καθηλωθεί στα μέσα του 20ου αιώνα και αδιαφορούν για την εξέλιξη του καπιταλισμού έκτοτε· με χρηματοδότες που διαθέτουν άπειρα ποσά για να εκβιάσουν υπέρ των συμφερόντων τους· με την ιστορική αναγκαιότητα της βίαιης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης· και με δημαγωγούς που έχουν κάνει τον Γκέμπελς να στριφογυρνάει ενθουσιασμένος στον τάφο του… τι πολεμάμε μέσα στη βαθιά νύχτα των άλλων;

Ο μικρός αυτοαπασχολούμενος (σεξουαλικά) 1

Πέμπτη 27 Αυγούστου. Γεμάτος πανέμορφους και πανέξυπνους καθοδηγητές και καθοδηγούμενους, ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός καμαρώνει που ο τοξικός των εμιράτων έστειλε 4 f-16 του (με μισθοφόρους πιλότους) για να εξασκηθούν πάνω απ’ τα μαγευτικά ελληνικά ακρογιάλια· τώρα που αδειάζουν. Οι υποτελείς κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου· αλλά τα αφεντικά μας τραβάνε όλο και πιο βαθιά στο ενοποιημένο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που τείνει να σχηματιστεί απ’ τη λιβύη ως το ιράν.

Η εκπαίδευση των πιλότων του τοξικού Mohammed bin Zayed είναι παντελώς αδιάφορη. Αν ποτέ χρειαστεί να πολεμήσουν (π.χ. κατά του ιράν) θα έχουν καταρριφθεί πριν καταλάβουν ότι απογειώθηκαν. Ο συμβολισμός, ότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ μάκρυνε επίσημα περιλαμβάνοντας και το Αμπού Ντάμπι, έχει πραγματική σημασία. Ειδικά την χρονική στιγμή που οι απαντήσεις στην επίσημη ανακοίνωση της συμμαχίας Τελ Αβίβ – Αμπού Ντάμπι αρχίζουν να ξεδιπλώνονται. Το «παρόντες!» των ελληνικών αφεντικών στην «σύναξη των παρακμιακών» της ανατολικής Μεσογείου ακούγεται πολύ μακρύτερα απ’ όσο νομίζουν οι υποτελείς· και δεν ακούγεται καθόλου «όμορφα». Με δυο λόγια: το ελλαδιστάν γίνεται όλο και πιο δομικό μέρος του προβλήματος…

Πριν 5 μέρες ο ηγέτης της παλαιστινιακής Hamas Ismail Haniyeh και ο νο 2 της οργάνωσης Saleh al-Arouri (ζουν στην ιορδανία αν δεν κάνουμε λάθος) έκαναν επίσκεψη στην Istanbul. Απ’ αυτήν την επίσκεψη η ντόπια δημαγωγία κράτησε μόνο το ότι το αμερικανικό υπ.εξ. έβγαλε αφρούς. Αντιτουρκικό, άρα βολικό. Μωραίνει ο κύριος…

(φωτογραφία: Κλασσικό παράδειγμα εθνικής παραπληροφόρησης, απ’ αυτές που όχι απλά δεν παραπέμπονται σε δικαστήρια αλλά, αντίθετα, αμοίβονται από τα γνωστά «μυστικά κονδύλια» του υπ.εξ. Οι πιο πάνω «νέες τουρκικές προκλήσεις» διαψεύστηκαν απ’ το ίδιο το λιμενικό· αλλά έπαιζαν μηντιακά συνέχεια απ’ το χθεσινό πρωί μέχρι και το μεσημέρι).