Tag: μεγέθη

Κρίση / αναδιάρθρωση reloaded 2

Παρασκευή 3 Απρίλη. (Πρώτη δημοσίευση Δευτέρα 19 Αυγούστου 2019).

Ερχόμαστε έτσι στην ιστορική φάση που διαδέχεται την προηγούμενη, και όπου το ακόμα περισσότερο πλεονάζον και «αδέσποτο» (από παραγωγική άποψη) χρήμα εξακολουθεί να μην μπορεί να «κερδοφορήσει» επενδυόμενο στην πραγματική οικονομία (επειδή είναι εξτρεμιστικά πολύ! – αλλά και για μερικούς ακόμα λόγους που δεν μπορούν να αναφερθούν εδώ). Δεν μπορεί όμως να κερδοφορήσει ούτε με την μορφή δανείων! Για την ακρίβεια υπάρχουν (δίνονται) ακόμα δάνεια με «θετικά επιτόκια» – μόνο που τα λόμπυ των δανειστών υποψιάζονται όλο και περισσότερο ότι πρόκειται σε ικανό βαθμό για «πεταμένα λεφτά»: πολλοί (από ιδιωτικές επιχειρήσεις έως απλοί ιδιώτες) είναι ήδη χρεωκοπημένοι, ή πρόκειται να χρεωκοπήσουν σύντομα. Αυτό ισχύει οπωσδήποτε για τις ηπα…

Απομένει το «ασφαλές λιμάνι» των δανείων προς κράτη. Αλλά αφού η «προσφορά χρήματος» που ψάχνει «επενδυτικό καταφύγιο» σε κρατικά ομόλογα είναι τόσο μεγάλη, τα επιτόκια πέφτουν. Και δεν σταματάνε στο μηδέν· γίνονται «αρνητικά»: δανείζουν (οι κάτοχοι μεγάλων ποσοτήτων χρήματος) τα πρωτοκλασσάτα κράτη όχι πια για να κερδίσουν αλλά για να παρκάρουν με ασφάλεια τα λεφτά τους· πληρώνοντας και ένα «νοίκι parking» – αντί να παίρνουν τόκο!

Δεν ισχύει πια ότι το «χρήμα γεννάει χρήμα» ούτε καν σαν προσωρινή κατάσταση. Τώρα το «χρήμα δαγκώνει χρήμα»… Ή, όπως το λένε διάφοροι ειρωνικά: τώρα ο δανειστής πληρώνει τον δανειζόμενο για να του κάνει την χάρη να δανειστεί… Αυτό δεν είναι νορμάλ. Καθόλου…

Εννοείται, βέβαια, ότι στο περιθώριο αυτής της διαδικασίας κάποιοι εξακολουθούν να κερδίζουν, όπως περίπου κέρδιζαν και στην προηγούμενη φάση: στοιχηματίζοντας, πόσο θα πέσουν, αν θα πέσουν, πόσο θα ανέβουν, αν θα ανέβουν τα επιτόκια· κλπ. Επιπλέον, αν τα κράτη (ή, έστω, τα πιο ισχυρά από καπιταλιστική άποψη) είναι πελάτες που αξίζει να τους πληρώνεις για να τους δανείσεις, δεν ισχύει το ίδιο γενικά. Οι τράπεζες, για παράδειγμα, δεν μπορούν να γράφουν κέρδη με «αρνητικά επιτόκια». Είναι αναγκασμένες να δανείζουν όπου υπάρχει δυνατότητα «θετικού» επιτοκίου για να κρατάνε τα βιβλία τους ζεστά· ακόμα κι αν αντιλαμβάνονται ότι η χρεωκοπία του πελάτη τους είναι πιθανή…

Γίνονται και άλλα νόστιμα. Το αυστριακό κράτος, για παράδειγμα, (ηλικίας 101 χρόνων…) διαβλέποντας τις ευκαιρίες που δίνουν τα αρνητικά επιτόκια, έβγαλε πριν 2 χρόνια ομόλογα 3,5 δις ευρώ διάρκειας 100 χρόνων – και τα πούλησε μ’ ένα επιτόκιο 2,1%. Μιας και τα ομόλογα παίζουν ρόλο «παράλληλου χρήματος», τα συγκεκριμένα θεωρήθηκαν τόσο «τεφαρίκι» ώστε έγιναν περιζήτητα στη «δευτερογενή αγορά» – έτσι το επιτόκιό τους έπεσε στο 1,16%. Η Βιέννη δεν έχασε χρόνο: δανείστηκε τις προάλλες άλλο 1 δις ευρώ, πάλι αποπληρωτέο σ’ έναν αιώνα, με 1,17%. Τζάμπα χρήμα!

Το πρώτο ομόλογο θα ξεχρεωθεί το 2117, το δεύτερο το 2119· πράγμα που σημαίνει πως στο παγκόσμιο εμπόριο χρήματος υπάρχουν πια ή πολλοί απελπισμένοι ή πολλοί αισιόδοξοι: ποιά κλιματική αλλαγή και ποιά «καταστροφή του κόσμου»;

(φωτογραφία / πίνακας: αν το 2009 και το 2010 οι φράσεις «το παγκόσμιο χρέος έχει ξεφύγει» και “κρίση χρέους” ήταν η κοινοτοπία των ημερών, τι θα λέγατε για τώρα; Οι φήμες λένε ότι απ’ το ύψος των 247 τρισεκατομυρίων δολαρίων που έχει φτάσει, το «παγκόσμιο χρέος» αντιστοιχεί 3,2 φορές στο «παγκόσμιο αεπ»· στην «αξία» δηλαδή (μετρημένη σε δολάρια) της πραγματικής οικονομικής δραστηριότητας / παραγωγής.

Αν χρωστάς 3,2 φορές αυτό που παράγεις είναι βέβαιο ότι δεν θα ξεχρεώσεις ποτέ· εκτός αν η παραγωγή σου εκτοξευτεί – μαζί και η ανάλωσή της….

Ο «κόσμος», έτσι γενικά, δεν είναι κάποιο υποκείμενο: ούτε χρωστάει ούτε παράγει τίποτα. Επειδή όμως είναι καπιταλιστικός, και επειδή είναι προφανές ότι με τέτοια αναλογία «χρεών – προς – ‘πραγματική οικονομία’» κάποιοι θα χάσουν υποχρεωτικά, είναι ανοικτό το ερώτημα ποιοί θα είναι αυτοί.

Και γίνεται όλο και πιο επείγουσα η απάντησή του…)

Ο σπασμένος καθρέφτης 1

Πέμπτη 26 Μάρτη. Καθώς «ο καιρός της μόλυνσης» περνάει και κάθε μέρα μοιάζει απελπιστικά το ίδιο φοβισμένη με την προηγούμενη, εκτός απ’ την συστηματική κυκλοφορία θεωριών συνωμοσίας, συμβαίνει κάτι πιο σημαντικό. Αρχίζουν να αναδύονται μεταξύ «ειδικών» (το ιερό δισκοπότηρο) διαφωνίες ως προς την αντιμετώπιση του «φαινομένου». Και ειδικά ως προς τις δρακόντιες, δικτατορικές απαγορεύσεις. Ο Ιωαννίδης έχει υπονοήσει παγκόσμιο φιάσκο (δεν έχει τις αναστολές και τις ενοχές που προσπαθούν διάφοροι να φορτώσουν όσους αμφισβητούν την τωρινή βιοπολιτική – του – θανάτου!) – και δεν είναι μόνος του.

Αυτές οι διαφωνίες ή αμφισβητήσεις της υγιεινιστικής ορθότητας των απαγορεύσεων έχουν ραγίσει σε κάποιο βαθμό την Τ.Ι.Ν.Α. της επιστημονικής άγνοιας που έχει γίνει κρατική τυραννία πάνω στις κοινωνικές σχέσεις. Αλλά δεν θα εμποδίσουν τις εξελίξεις· το νερό έχει μπει στο αυλάκι. (Τα τσιράκια που βάφτισαν «κορονοηλίθιους» όσους δεν γίνονται πειθαρχημένα στρατιωτάκια σ’ αυτόν τον «πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού» δεν πρόκειται να αλλάξουν βιολί…) Αξίζει πάντως να δούμε, σχηματικά, τα βασικά αυτών των διαφωνιών.

Η πρώτη (και σημαντική εφόσον κτυπάει τον σκληρό πυρήνα της παραγωγής του φόβου) έχει δύο πλευρές. Απ’ την μία τον πραγματικό αριθμό των κρουσμάτων. Και, απ’ την άλλη, τις πραγματικές αιτίες των θανάτων που αποδίδονται στον covid 19.

Το πρώτο ζήτημα αφορά αυτήν καθ’ εαυτήν την παράσταση της θνησιμότητας του covid 19. Όσο πιο μεγάλη είναι η βάση των απλών κρουσμάτων (είτε χωρίς συμπτώματα είτε με τα ελαφριά μιας συνηθισμένης γρίπης…) τόσο μικραίνει η αναλογία όσων πεθαίνουν προς τους συνολικά μολυσμένους. Τα επιχείρηματα όσων αμφισβητούν την προπαγανδιστική αριθμητική του φόβου είναι πραγματικά και ισχυρά. Τα περισσότερα δημόσια συστήματα υγείας έχουν παραιτηθεί απ’ τα τεστ σε κάθε «ύποπτη» περίπτωση, επειδή δεν έχουν αρκετές ποσότητες απ’ αυτά, και επειδή δεν έχουν καμμία αποκεντρωμένη διάταξη των τόπων που θα μπορούσαν αυτά τα τεστ να γίνονται· η υπερφόρτωση κάποιων λίγων σημείων θα δημιουργούσε διάφορα προβλήματα. Μεταξύ των οποίων και η καθυστέρηση στα αποτελέσματα: οι «υγιεινομικές βόμβες» θα κυκλοφορούσαν κανονικά με ευθύνη των διαγνωστικών μηχανισμών.

Το δεύτερο ζήτημα είναι εξίσου σοβαρό αλλά πιο επικεντρωμένο. Μόνο οι νεκροψίες δείχνουν την ακριβή αιτία οποιουδήποτε θανάτου. Αλλά τέτοιες δεν γίνονται στην περίπτωση της πανδημίας, ή γίνονται ενδεικτικά και σε ελάχιστους αριθμούς. Είτε λόγω των διάχυτων φοβιών (ακόμα και των «ειδικών» στο θέμα), είτε λόγω μεγάλου αριθμού περιπτώσεων. Τόσο η ιατρική / ιατροδικαστική εμπειρία απ’ τους θανάτους από πνευμονίες που αποδίδονται στην κοινή γρίπη, όσο και οι ενδεικτικές νεκροψίες στους τωρινούς θανάτους που αποδίδονται στον covid 19, δείχνουν επίμονα το ίδιο: ότι οι πνευμονικές επιπλοκές που οφείλονται πράγματι στον covid 19 είναι μικρό ποσοστό στους τωρινούς θανάτους από πνευμονία! Το κλειδί είναι τα «υποκείμενα νοσήματα» που βαραίνουν την υγεία της συντριπτικής πλειοψηφίας των θυμάτων. Προκύπτει ότι η κορονο-ίωση επιβαρύνει περισσότερο οργανισμούς ήδη επιβαρυμένους από άλλες αιτίες· αλλά δεν είναι η μόνη (και συχνά η βασική) αιτία των θανατηφόρων επιπλοκών. Αποδεικνύεται επίσης πια αναμφισβήτητα πως (σαν «μόδα»…) όποιος μπει σε νοσοκομείο με διάγνωση covid 19, αν του συμβεί το μοιραίο, θα βγει απ’ την εντατική γραμμένος στο κοντέρ των «αυξάνεται ο αριθμός των θυμάτων». Στο σωρό. Αυτό μπορεί ιατρικά και επιδημιολογικά να είναι απάτη. Πολιτικά όμως είναι μια χάρα.

Πολύ περισσότερα ήπια ή και ασυμπτωτικά κρούσματα· και αισθητά λιγότεροι θάνατοι που να οφείλονται άμεσα στον covid 19: η παραγωγή του φόβου και το θέαμα του φονιά ιού, στηριγμένα σ’ ένα στημένο κλάσμα, θα κατέρρεαν αν υπήρχε στοιχειώδης αξιοπρέπεια μεταξύ των «ειδικών» (για τις πολιτικές βιτρίνες δεν υπάρχει τέτοιο θέμα). Κι έτσι, ενώ πράγματι ανακυκλώνται διαδικτυακά (και όχι μόνο) διάφορες φήμες και ψευτιές, η στρατηγική παραγωγή τους γίνεται απ’ το «νόμιμο» κέντρο της εξουσίας!

Είναι τα γνήσια ψέμματα.

Ο σπασμένος καθρέφτης 2

Πέμπτη 26 Μάρτη. Το δεύτερο σημαντικό σετ διαφωνιών αφορά την «πολεμική μέθοδο» κατά του covid 19, και κατά συνέπεια τους στρατιωτικούς νόμους που εγκαθιδρύονται σε όλο και περισσότερα (πρωτοκοσμικά) κράτη, παράγοντας το δίπολο «ή ελευθερία ή υγεία», που είναι αντίγραφο εκείνου που είχε παραχθεί στο όνομα της «αντιτρομοκρατίας», του δίπολου «ή ελευθερία ή ασφάλεια».

Κάποιοι παρατηρούν, και σωστά, πως όταν τα κράτη δεν ξέρουν τι να κάνουν, κάνουν αυτό που ξέρουν: στρατιωτικοποιούν την όποια διαχείριση του όποιου ζητήματος, κινητοποιώντας τον σκληρό πυρήνα των μηχανισμών τους: αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, στρατό. Όμως κατά την ταπεινή γνώμη της ασταμάτητης μηχανής ο μονόδρομος της στρατιωτικοποίησης δεν οφείλεται στην άγνοια· ή, πιο σωστά, ενώ η άγνοια των «ειδικών» είναι δομική και ανομολόγητη, η άγνοια των κρατικών βιτρινών είναι σε μεγάλο βαθμό εσκεμμένη, βολική και πολιτική· σαν τεχνική της εξουσίας.

Φαίνεται πως όχι η ασταμάτητη μηχανή αλλά α) η διεθνής βιβλιογραφία και β) οι τρόποι που χρησιμοποίησαν διάφορα κράτη του πρώτου, ασιατικού «κύματος μόλυνσης» (εν μέρει και το κινεζικό) δείχνουν ότι η α λα βιετνάμ «σωτηρία της υγείας των λαών» (καίω το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων για να καταστρέψω τον κατεργάρη ιό που κρύβεται κάπου ανάμεσά τους) όχι μόνο δεν είναι η μοναδική, αλλά είναι και συζητήσιμης αποτελεσματικότητας μεσομακροπρόθεσμα. Ειδικά αν είναι το μόνο “όπλο”.

Στην πραγματικότητα η μέθοδος πρώτα γενική τρομοκρατία και ύστερα καθολικός αποκλεισμός / φυλάκιση των πληθυσμών ΔΕΝ επιλέχτηκε γι’ αυτό που λέει! Η “λογική” της είναι η λογική σφαγείου αγέλης· κι ας μην αρέσει αυτό στους πειθαρχημένους στρατιώτες της! Το πρώτο της μέρος έχει μία μόνο εξήγηση: ο συστηματικός αντισινισμός που επιδείχθηκε στον πρώτο ασιατικό γύρο της επιδημίας έγινε μπούμεραγκ για τις δυτικές κοινωνίες, όταν άρχισαν να ανιχνεύονται τα πρώτα κρούσματα. Οι δημαγωγικοί μηχανισμοί είχαν ήδη μπει σε τροχιά· και επιπλέον κανείς δεν πρέπει να αγνοεί τις υπόγειες αρθρώσεις των μηντιοκρατών με διάφορα επιχειρηματικά ή κρατικά συμφέροντα. Το δεύτερο μέρος της (οι απαγορεύσεις) έχει (διακηρυγμένο…) στόχο να μην υπερφορτωθούν, ως το σημείο κατάρρευσης, τα δημόσια συστήματα υγείας. Αν, όμως, λεγόταν καθαρά και παστρικά αυτό και μόνον αυτό σαν εξήγηση των όποιων μέτρων αντί της τρομοκρατίας του θανάτου, τότε ακόμα και οι κινήσεις υπέρ της διάσωσης των συστημάτων υγείας θα βρίσκονταν υπό τον έλεγχο λογικών συνειρμών και όχι του φόβου. (Αν τα συνεργεία αυτοκινήτων ξεμείνουν από κάποιο ανταλλακτικό δεν απαγορεύεται η κυκλοφορία των ι.χ…)

Δεν υπάρχει πάντως καμμία αντίθετη προσέγγιση που να στηρίζεται στην ύπαρξη «άπειρου» αριθμού κρεβατιών στις εντατικές κλινικές οποιαδήποτε επικράτειας! Εκείνοι που αμφισβητούν τις γενικευμένες απαγορεύσεις υποστηρίζουν (και σωστά) ότι τα κοινωνικά υποκείμενα που είχαν / έχουν ιδιαίτερη ανάγκη κατ’ αρχήν προστασίας (απέναντι στη μόλυνση) και στη συνέχεια, σε περίπτωση ανάγκης, νοσοκομειακής φροντίδας, είναι πολύ συγκεκριμένα, επειδή άλλωστε είναι τα ίδια με εκείνα των επιδημιών γρίπης: όσοι / όσες έχουν ήδη βεβαρυμένους οργανισμούς από πολύ συγκεκριμένες παθήσεις. Συνεπώς (συνεχίζει ο συλλογισμός) το πρώτο και βασικό καθήκον οποιασδήποτε ορθολογικής προσέγγισης θα ήταν η προστασία αυτών που πράγματι κινδυνεύουν απ’ την μόλυνση. Όχι η προστασία μιας αφηρημένης ιδέας περί «υγείας». Και καθόλου η επίδειξη δύναμης απέναντι σε κάποιον «αόρατο εχθρό» με καταστροφή των κοινωνικών σχέσεων!

Υπάρχουν τεχνικά μέσα γι’ αυτό (μάσκες, γάντια..). Υπάρχουν και κοινωνικά: η πρόληψη στενών επαφών των ευάλωτων με «φορείς» (ασυμπτωματικούς ή με ήπια συμπτώματα) του covid 19. Αντί για την γενικευμένη απαγόρευση των κοινωνικών σχέσεων η άποψη αυτή υποδεικνύει τον γενικευμένο έλεγχο («τεστ για όλους»!) έτσι ώστε το μικρό ποσοστό των «φορέων» κατ’ αρχήν να εντοπιστεί και, στη συνέχεια, να επιφορτιστεί με τις ευθύνες του απέναντι στους ευάλωτους. Θα σήμαινε αυτό αποχή από κάποιες συγκεκριμένες κοινωνικές επαφές; Θα σήμαινε μάσκες και γάντια σ’ αυτές; Ατομικές καραντίνες; Κάτι άλλο;

Δεν είναι «θεωρίες» αυτή η πολύ πιο ήπια (και πιθανότατα πιο αποτελεσματική) προσέγγιση! Δοκιμάστηκε (και πέτυχε) στη Σιγκαπούρη, αλλά και στο Vo’ Euganeo, μια κωμόπολη 3.300 ψυχών 50 χιλιόμετρα δυτικά της Βενατίας – μέσα στον κυκλώνα δηλαδή. Αυτό το χωριό μπήκε συνολικά (και όχι σπίτι σπίτι!) σε καραντίνα στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη, και έγιναν τεστ σε όλους τους κατοίκους. Οι «θετικοί» μπήκαν σε ατομική καραντίνα. Μέσα σε 10 ημέρες, πριν τα τέλη του μήνα, ο αριθμός των ασθενών αντί να αυξηθεί (όπως βολεύει την υγιεινιστική τρομοκρατία) έπεσε απ’ τους 88 στους 7…

Φυσικά αυτή η προσέγγιση, που διακρίνει πολύ συγκεκριμένα τι πρέπει να προστατευτεί, έχει μια βασική προϋπόθεση: τα τεστ σε όλους / όλες. Κι εδώ, ακόμα κι ένα κράτος με πληθυσμό 10 μυρίων σαν το ελληνικό, θα απαντούσε σηκώνοντας τους ώμους: μα δεν έχουμε τόσα πολλά… Μάλιστα. «Δεν έχετε τόσα πολλά» αν και έχετε κάμποσες φαρμακοβιομηχανίες τις οποίες χαϊδεύετε από πάνω μέχρι κάτω… Έστω. Ωστόσο, αν σαν παρουσίαση του προβλήματος ήταν το Χμμμ… ξέρετε… θα έπρεπε να έχουμε τεστ για όλους, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε, οπότε κάτι άλλο πρέπει να κάνουμε… το λογικό συμπέρασμα ΔΕΝ θα ήταν το σλόγκαν του ρημαδοΚούλη «δεν είστε υγιείς, πρέπει να συμπεριφέρσθε σαν άρρωστοι»! Θα ήταν μάλλον η διαχείριση που περιγράψαμε νωρίτερα…

Σε κάθε περίπτωση, και επειδή τα πιο πάνω έχουν αντι-πληροφοριακή αξία: αυτοί οι «αμφισβητίες» της κυρίαρχης τρομοκρατικής αλήθειας δεν είναι η ασταμάτητη μηχανή, ούτε έχουν τις απόψεις της· είναι διακριτικοί ως εκεί που επιτρέπουν τα «επιστημονικά ήθη» και πάντως δεν βγάζουν πολιτικά συμπέρασματα· έχουν τα ίδια πτυχία με την μάζα των «ειδικών» του υγιεινιστικού τρόπου, μερικές φορές και καλύτερα· και χρησιμοποιούν μεθόδους της δυτικής ιατρικής, όχι κάτι άλλο…

Είναι το “υγιεινιστικό” ανάλογο εκείνων των “ειδικών” (μηχανικών κατά κύριο λόγο) που έχουν αποδείξει ότι οι δίδυμοι πύργοι (και το κτήριο 7…) δεν κατέρρευσαν την 11η 9ου απ’ τα αεροπλάνα… αλλά πως ήταν προετοιμασμένη από πριν και οργανωμένη κατεδάφιση. Που έγινε από… (όχι πολιτικά συμπεράσματα!)

Ηθικό δίδαγμα; Το γνωστό: Don’t believe the hype!

Η εικονική πραγματικότητα είναι ήδη εδώ – 1

Τετάρτη 25 Μάρτη. Αναγκαζόμαστε να ασχολούμαστε μ’ αυτό το μακάβριο body counting όχι από γούστο. Ούτε επειδή δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε… Ο σκληρός πυρήνας της παραγωγής του υγιεινιστικού τρόμου είναι ο θάνατος· όπως ακριβώς ο θάνατος είναι (ήταν;), για παράδειγμα, ο σκληρός πυρήνας της παραγωγής του τζιχαντιστικού τρόμου. Η μορφοποίηση που είχε αυτός ο τελευταίος ήταν ο «σκουρόχρωμος ξένος»: αυτός, κάθε ένας τέτοιος, ήταν (έπρεπε να θεωρείται) τρομοκρατική απειλή. Το «Περλ Χάρμπορ» που οραματίζονταν οι κατασκευαστές του «αμερικανικού 21ου αιώνα», οι επιθέσεις της 11ης 9ου, μαστορεύτηκε έτσι ώστε να εξαπολύσει για μαζική κατανάλωση ένα είδος φόβου με συγκεκριμένη, ρατσιστική (και γεωγραφική) μορφοποίηση. (Η παραγωγή ανανεώθηκε τα επόμενα χρόνια, στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη, στο Παρίσι… Δεν είναι όμως παράξενο που ούτε η «αλ Κάιντα» ούτε ο “isis”, τώρα που έχουν ηττηθεί συντριπτικά στη μέση Ανατολή, δεν καταφεύγουν, έστω σαν εκδίκηση, σε τέτοιες τυφλές σφαγές; Είναι, αλλά ποιος ασχολείται μ’ αυτά τα περίεργα; Ούτε καν οι «κόκκινοι» μπλόγκερ…)

Η μορφοποίηση του υγιεινιστικού τρόμου και του θανάτου είναι … οι αριθμοί! Είναι σίγουρο: προσφέρουν μια «καταφατικότητα» που την χρειάζονται οι «ειδικοί», οι οποίοι δεν ξέρουν τίποτα άλλο απ’ την κινδυνολογία. Είναι μέρος του επαγγελματισμού τους άλλωστε… Όμως τον θάνατο από ζητήματα υγείας, υπό τις «συνηθισμένες συνθήκες», κανείς δεν τον καταλαβαίνει στη γενικότητά του. Κάθε χρόνο (ΚΑΘΕ χρόνο!) στην ελλάδα πεθαίνουν πάνω από 13.000 άτομα από παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος. Το 2017, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, πέθαναν 1.188 με επίσημη αιτία θανάτου «πνευμονία», 5.578 από «άλλες οξείες λοιμώξεις του κατώτερου αναπνευστικού συστηματος», 3.260 από «χρόνια νοσήματα του κατώτερου αναπνευστικού» – και 93 με διάγνωση «γρίπη» (εννοώντας, προφανώς, τις πνευμονικές επιπλοκές από γρίπη).

Τα μεγέθη, τα συγκεκριμένα μεγέθη, επιβεβαιώνουν πως το τι προβάλλεται με ρυθμό πολυβόλου σαν σοβαρή υγιεινομική απειλή και τι, απ’ την άλλη μεριά, βιώνεται σαν οικογενειακό πένθος δεν σχετίζονται μόνο με την εμπειρική σχέση του καθενός με την υγεία. Σχετίζονται (στην κατασκευή της «μεγα-απειλής») με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς και την μαζική προπαγάνδα. Η πραγματικότητα δεν υπάρχει, απλά, καθεαυτήν και κάποιοι απλά την προσέχουν… Η πραγματικότητα κατασκευάζεται απ’ τις εξουσίες. Οι παπάδες, οι διαφημιστές και οι προπαγανδιστές των αφεντικών το ξέρουν καλά. Οι πρώτοι απ’ την εφεύρεση του θεού, και οι υπόλοιποι απ’ την εποχή της εφεύρεσης του ραδιοφώνου και του κινηματογράφου… Οι φοβισμένοι, οι τσάτσοι και οι «ιδεολογικά ευάλωτοι πληθυσμοί» το ξεχνούν…

Αφού, λοιπόν, ο σκληρός πυρήνας του υγιεινιστικού τρόμου είναι το επιλεγμένο (και συχνά, όπως συμβαίνει τώρα, εντελώς διαστρεβλωμένο) «μέτρημα νεκρών» (και «κρουσμάτων» – ούτε καν ασθενών!) είναι αδύνατο να τον πολεμήσει κάποιος, είναι αδύνατο να αποκαλύψει το ψέμα του, χωρίς να του αντιπαραθέσει πραγματικά «μεγέθη». Στην περίπτωση του ρατσιστικού τρόμου («είναι κλέφτες», «είναι βιαστές», κλπ) αν προσπαθήσει κανείς να αντιμετωπίσει τους ρατσιστές σαν μικροαστούς που αγνοούν το πως ο καπιταλισμός διαχειρίζεται την εργασία παγκόσμια, θα γίνει ίσως ένας καλός πανεπιστημιακός. Τελεία και παύλα. Αλλά το πολιτικά σωστό είναι οπωσδήποτε και το να «απελευθερώσει» τον «ξένο» απ’ τα ιδεολογικά δεσμά του αποκλεισμού και της εξορίας: να σταθεί δίπλα του όπως αυτός κι αυτή είναι στην πραγματικότητα. Ανάλογα, αν τα «μεγέθη» είναι ο σκληρός πυρήνας του υγιεινιστικού τρόμου που νομιμοποιεί την δικτατορική διαχείριση του κοινωνικού εργοστάσιου, όποιος είναι εχθρός του κράτους και του κεφάλαιου σε κάθε έκφανσή τους είναι υποχρεωμένος να ασχοληθεί και με τα πραγματικά «μεγέθη». Όχι μόνο μ΄ αυτά, και σε τελευταία ανάλυση όχι κυρίως μ’ αυτά. Αλλά οπωσδήποτε και μ’ αυτά.

Η γάτα και ελέφαντας 2 (συνέχεια)

Σάββατο 21 Μάρτη. Μπορεί το ποσοστό θνησιμότητας του covid-19 να είναι τόσο χαμηλό; Όχι λένε κάποιοι, δείχνοντας το μεγάλο ποσοστό στους ηλικιωμένους. Ωστόσο, ακόμα και κάποιοι ήπιοι κορονοϊοί, ή κορονοϊοί που προκαλούν το κοινό κρυολόγημα, είναι γνωστοί εδώ και δεκαετίες σαν υπεύθυνοι ποσοστών θνησιμότητας έως ακόμα και 8% όταν προσβάλλουν ηλικιωμένους σε γηροκομεία. Στην πραγματικότητα, τέτοιοι «ήπιοι» κορονοϊοί μολύνουν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων κάθε χρόνο, και ευθύνονται για το 3% έως 11% όσων νοσηλεύονται στις ηπα κάθε χειμώνα με λοιμώξεις του κατώτερου αναπνευστικού συστήματος.

Αυτοί οι «ήπιοι» κορονοϊοί μπορεί να ευθύνονται για κάμποσες χιλιάδες θανάτους κάθε χρόνο παγκόσμια, αν και στη μεγάλη πλειοψηφία τους δεν τεκμηριώνονται με ακριβείς αναλύσεις. Αντίθετα, χάνονται σαν θόρυβος ανάμεσα στα 60 εκατομμύρια θανάτων από διάφορες αιτίες κάθε χρόνο.

… Σε μια σειρά αυτοψιών που έγιναν προς αναζήτηση ιών του αναπνευστικού συστήματος σε δείγματα από 57 ηλικιωμένους που πέθαναν κατά την γριπική περίοδο 2016 – 2017, ιοί της γρίπης εντοπίστηκαν στο 18% των δειγμάτων, ενώ διάφορα άλλα είδη αναπνευστικών ιών στο 47%. Σε μερικούς ανθρώπους που πεθαίνουν από παθογόνους ιούς του αναπνευστικού συστήματος, στις αυτοψίες εντοπίζονται παραπάνω από ένας ιοί, ενώ υπάρχουν μεγάλες συγκεντρώσεις βακτηριδίων. Ένα τεστ θετικό στον κορονοϊό δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι αυτός ο ιός είναι πάντα ο κύριος υπεύθυνος για τον θάνατο του ασθενούς.1

Εάν υποθέσουμε ότι το ποσοστό θνησιμότητας μεταξύ ατόμων που έχουν προσβληθεί απ’ τον SARS-CoV-2 είναι 0,3% του γενικού πληθυσμού – μια μεσαία υπόθεση με βάση την ανάλυση του diamond princess – και ότι το 1% του πληθυσμού των ηπα θα προσβληθεί απ’ αυτόν (γύρω στα 3,3 εκατομμύρια άνθρωποι), αυτό θα μεταφραζόταν σε περίπου 10.000 θανάτους. Αυτό ακούγεται σαν πολύ μεγάλος αριθμός, αλλά είναι ένας αριθμός που θάβεται στον θόρυβο των εκτιμήσεων των θανάτων από μια «γριπώδη ασθένεια». Αν δεν ξέραμε ότι εκεί έξω υπάρχει ένας καινούργιος ιός, κι αν δεν είχαν γίνει εξετάσεις PCR σε άτομα, ο συνολικός αριθμός των θυμάτων μιας τέτοιας «γριπώδους ασθένειας», δεν θα φαινόταν ασυνήθιστος φέτος. Το πολύ πολύ να σκεφτόμασταν ότι η φετεινή σαιζόν γρίπης ήταν λίγο χειρότερη απ’ ότι συνήθως. Η κάλυψη των μήντια θα ήταν μικρότερη απ’ ότι σε ένα παιχνίδι του NBA ανάμεσα σε δύο αδιάφορες ομάδες.

Κάποιοι ανησυχούν ότι οι 68 θάνατοι απ’ τον covid-19 στις ηπα ως τις 16 Μαρτίου θα αυξηθούν εκθετικά σε 680, 6.800, 68.000, 680.000… παράλληλα με παρόμοιες καταστροφικές εξελίξεις σ’ όλο τον κόσμο. Είναι αυτό ρεαλιστικό σενάριο, ή κακή επιστημονική φαντασία; Πώς μπορούμε να πούμε σε πιο σημείο θα σταματήσει μια τέτοια τροχιά;

Η πιο πολύτιμη πληροφορία για να απαντήσουμε αυτές τις ερωτήσεις θα ήταν να μπορούσαμε να μάθουμε την συχνότητα εξάπλωσης της μόλυνσης σ’ ένα τυχαίο δείγμα του πληθυσμού και να επαναλαμβάνουμε αυτόν τον έλεγχο σε τακτικά διαστήματα για να εκτιμήσουμε την προσθήκη νέων μολύνσεων. Δυστυχώς είναι η πληροφορία που δεν έχουμε.

Απουσία δεδομένων, η προετοιμασία για το χειρότερο ενδεχόμενο οδηγεί σε ακραία μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης και απαγορεύσεις. Δυστυχώς δεν ξέρουμε αν αυτά τα μέτρα πετυχαίνουν. Το κλείσιμο των σχολείων, για παράδειγμα, μπορεί να μειώσει τον ρυθμό μετάδοσης. Αλλά μπορεί επίσης να φέρει αντίθετα αποτελέσματα αν τα παιδιά συνεχίσουν να κοινωνικοποιούνται με οποιονδήποτε τρόπο, αν το κλείσιμο των σχολείων οδηγήσει τα παιδιά στο να παιρνούν περισσότερο χρόνο με ευπαθή ηλικιωμένα άτομα της οικογένειας, αν τα παιδιά ενοχλούν την δυνατότητα των γονιών τους να δουλεύουν, και διάφορα άλλα.

… Αν αποφασίσουμε να πηδήσουμε στο γκρεμό, χρειαζόμαστε κάποια δεδομένα για να μας πληροφορήσουν για τον ορθολογισμό μιας τέτοιας ενέργειας και τις πιθανότητες μιας ασφαλούς προσγείωσης.

[1: αυτό το ιατρικό δεδομένο, το γεγονός δηλαδή ότι οι πνευμονίες και οι θάνατοι απ’ αυτές είναι πολυπαραγοντικές καταστάσεις, θα μπορούσε να βάλει ένα μεγάλο ερωτηματικό στις αιτιολογήσεις των πρόσφατων θανάτων, τόσο στην ιταλία όσο και παντού αλλού… ].

Απαγορεύεται η γνώση της πραγματικότητας!

Πέμπτη 19 Μάρτη. Είναι ένα νούμερο όσο πιο επίσημο γίνεται, απ’ το στόμα του «κεντρικού ειδικού» του ελληνικού κράτους (: Σωτήρης Τσιόρδας). Με βάση τα παγκόσμια δεδομένα (μετά από 2,5 μήνες επιδημίας / πανδημίας) και με βάση όχι μόνο τα διαγνωσμένα κρούσματα του covid-19 αλλά και τα πολύ περισσότερα αδιάγνωστα όπως υπολογίζονται με αναγωγές των ειδικών, η πραγματική θνησιμότητα του covid 19 (δηλαδή: το ποσοστό των νεκρών στο σύνολο των προσβεβλημένων) είναι από 0,05% (πολύ χαμηλότερο απ’ αυτό της γρίπης) έως 1% (λίγο υψηλότερο)….

Το μέγεθος αυτό μπορεί να μην λέει τίποτα στις οικογένειες των ηλικιωμένων που πεθαίνουν: κάθε νεκρός είναι 100% νεκρός. Λέει όμως πολλά για την διαχείριση και την προπαγάνδα. Λέει πολλά, αφού ο ίδιος κύριος Τσιόρδας, στην ίδια (χθεσινή) ενημέρωση τύπου, παραδέχτηκε (προς τιμήν του) ότι υπάρχουν δεκάδες άλλοι ιοί σε δράση παγκόσμια (κάποιοι εξίσου φονικοί αν όχι φονικότεροι λέμε) για τους οποίους δεν υπάρχει ενδιαφέρον· και, φυσικά, κανένας πανικός και καμμία «κρατική ασπίδα» σαν αυτή που μας πλακώνει σαδιστικά.

Υπάρχουν κι άλλα στοιχεία αυτής της προπαγάνδας, που θα έπρεπε να προκαλέσουν θυμό σε κάθε απλά λογικό μυαλό, που δεν έχει (ή δεν θέλει να) θολώσει απ’ τον παρανοϊκό φόβο. Προσέξτε τον πίνακα της πάνω φωτογραφίας, που περιλαμβάνει τα χθεσινά στοιχεία απ’ όλον τον πλανήτη.

Τα διαπιστωμένα κρούσματα (παγκόσμια) ήταν χτες 213.547. Αυτός ο αριθμός είναι «καταδικασμένος» να μεγαλώνει με μεγαλύτερη ταχύτητα από οποιονδήποτε άλλον σχετικό με τον covid 19, αφού προστίθενται διαρκώς καινούργιες περιπτώσεις κρουσμάτων. Η φράση που επαναλαμβάνεται απ’ τους επαγγελματίες δημαγωγούς είναι «ο αριθμός των κρουσμάτων ανέβηκε σε…». Ανέβηκε! Ανέβηκε!! Στα μέρη μας (υποθέτουμε κι αλλού) τονίζουν την λέξη με σαδιστική ικανοποίηση! Ανέβηκε κι άλλο!!! Είναι ο ένας απ’ τους δύο αγαπημένους αριθμούς των μηχανισμών: δίνει την εντύπωση ότι 213.547 είναι άρρωστοι αυτή τη στιγμή ή πρόκειται να αρρωστήσουν σύντομα (και αύριο ακόμα περισσότεροι, και μεθαύριο ακόμα περισσότεροι) …

Κανείς όμως δεν λέει ότι απ’ αυτές τις 213.547 ανθρώπων οι 84.314 έχουν γίνει ήδη καλά!!! Και ότι άλλες 113.807 βρίσκονται σε «ήπια κατάσταση», που σημαίνει (κατά πάσα πιθανότητα) ότι βρίσκονται σπίτι τους με συμπτώματα γρίπης, χωρίς κανένα κίνδυνο! Αν, αντί να παπαγαλίζεται συνέχεια ένας εξαψήφιος αριθμός που επιδεικνύεται σαν «αγγελτήριο θανάτου», αναφερόταν συστηματικά και έντονα ο αριθμός όσων έχουν αποθεραπευτεί + ο αριθμός όσων περνάνε την γρίπη (γιατί για ένα είδος γρίπης πρόκειται!!!) covid 19 με ήπια συμπτώματα, με ζεστά ροφήματα, συνηθισμένα αντιπυρετικά και ξεκούραση, τότε όλη η σκηνοθεσία του θανάτου θα ανατρεπόταν. Γιατί το πραγματικό «μέτρο θανάτου» χτες, μετά από 2,5 μήνες επιδημίας / πανδημίας, ΔΕΝ ήταν βέβαια τα 213.547 κρούσματα σ’ όλον τον πλανήτη. Αλλά οι 8.790 (θάνατοι) + οι 6.636 (που βρίσκονται σε σοβαρή ή κρίσιμη κατάσταση) = 15.426· κι αυτός ο αριθμός σαν σύνολο υπό την μακάβρια υπόθεση πως όσοι / όσες βρίσκονται σε σοβαρή ή κρίσιμη κατάσταση (οι 6.636) θα πεθάνουν… Ευχόμαστε το αντίθετο! (Αρκετοί, ίσως περισσότεροι απ’ τους μισούς, γλυτώνουν…)

Κι αυτές οι λαθροχειρίες συμβαίνουν και «πιάνουν τόπο», αποτελειώνοντας τα μυαλά που φαίνεται πως ήταν από πριν «νιανιά» και νομιμοποιώντας την πιο βάρβαρη απόβαση της μορφής – κράτος στην καθημερινή ζωή των υπηκόων εδώ και 80 χρόνια, ενόσω (σύμφωνα με τον «παγκόσμιο οργανισμό υγείας») κάθε χρόνο, ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ, και πρόπερσι, και πέρυσι, πεθαίνουν παγκόσμια 650.000 άνθρωποι από επιπλοκές της εποχιακής γρίπης! (Είναι αυτό που μουρμούρισε ο κυρ Τσιόρδας: «υπάρχουν κι άλλοι ιοί… αλλά…”)

Σ’ όποιον θεό, δαίμονα ή άνθρωπο κι αν πιστεύετε: έχουμε καταδικαστεί ήδη να ζούμε σε κάποια εικονική πραγματικότητα που φρικαλέα (θα) διαμορφώνουν και θα επιβάλλουν τα αφεντικά και οι λακέδες τους;

Ό,τι και να γίνει, ακόμα κι αν αύριο «ανοίξουν οι ουρανοί» και βρέχει εμβόλια και αντίδοτα σ’ όλον τον πλανήτη, στον πρώτο κόσμο τα αφεντικά έχουν πετύχει ήδη μια απίστευτη ιδεολογική, ηθική και διανοητική συντριβή των υποτελών, που μπροστά της ο κύκλος της «ισλαμικής τρομοκρατικής απειλής» απ’ το 2001 και μετά είναι όπως το δημοτικό μπροστά στο πανεπιστήμιο…

Δεν την επεδίωξαν «κατά λάθος» ούτε την προηγούμενη ούτε την τωρινή συντριβή… Δεν τρομοκρατούν από βαρεμάρα…. Αξιοποίησαν μια ευκαιρία. Κι αυτό δεν είναι απλά πρόβλημα «ιών». Είναι πολύ πολύ σοβαρότερο.

Οι “άγγελοι” στα σκουπίδια

Τρίτη 10 Σεπτέμβρη. Ήταν η 1η Οκτώβρη του 1908, πριν έναν αιώνα και βάλε, όταν το πρώτο αυτοκίνητο T Model της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας Ford βγήκε απ’ το εργοστάσιο για να πουληθεί. Ήταν ένα μοντέλο σχετικά φτηνό, προσιτό στις τσέπες της τότε αμερικανικής «μεσαίας τάξης» – κέρδισε την καρδιά της και τους τότε δρόμους. Το T Model, ο «επαναστατικός» τρόπος παραγωγής του (η αλυσίδα συναρμολόγησης σαν λογική ολοκλήρωση του ταιηλορισμού…), και ο αυτοκινητοβιομήχανος Henry Ford (με την αναδιάρθρωση στην οργάνωση της βιομηχανικής εργασίας) έμειναν σαν οι σημαίες της 2ης βιομηχανικής επανάστασης, και όχι μόνο στις ηπα: της μαζικής παραγωγής, του μεγάλου εργοστάσιου, της μαζικής βιομηχανικής εργατικής τάξης…

Χτες ο γνωστός «οίκος αξιολόγησης» moody’s υποβάθμισε τα ομόλογα της αυτοκινητοβιομηχανίας Ford (τα χρέη της δηλαδή) στην κατηγορία Ba1· κοινώς σκουπίδια. Είχαμε γράψει γι’ αυτό (που φαινόταν στον ορίζοντα) πριν μήνες: η άλλοτε ναυαρχίδα της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας (και, για μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα, του αμερικανικού καπιταλισμού) φλέρταρε εδώ και καιρό με τον “πάτο”. Τώρα τον έπιασε, αν και εκκρεμούν οι ανάλογες αξιολογήσεις άλλων “οίκων”. Που, πάντως, δεν αναμένεται να έχουν διαφορετική προσέγγιση.

Η Ford γλύτωσε την χρεωκοπία λίγο πριν το πιο πρόσφατο ξέσπασμα της κρίσης / αναδιάρθρωσης (2008…) με δανεισμό 23 δις δολαρίων. Τώρα χρωστάει 84 δις δολάρια, και δυσκολεύεται να ξεχρεώνει, σίγουρα για τα επόμενα 2 με 3 χρόνια. Έχει μπει εδώ και χρόνια σ’ ένα «πρόγραμμα αναδιάρθρωσης», το οποίο όμως θα αργήσει να αποδόσει· αν αποδόσει. Έχει ρευστό στη διάθεσή της (οπότε δεν χρεωκοπεί). Αλλά μια Ford στο Ba1 είναι «ένας καπιταλιστικός άγγελος στα σκουπίδια».

Πως απέτυχε αυτή η αμερικανική «πολυεθνική»; Πολλά μπορούν να ειπωθούν (και έχουν γραφτεί κατά καιρούς), αλλά το βασικό είναι ότι έχει ηττηθεί στον παγκόσμιο ενδο-καπιταλιστικό ανταγωνισμό. Και (παρότι όχι απίθανο) θα είναι δύσκολο να «σωθεί» τελικά, αφού η Αλλαγή Παραδείγματος στην κίνηση των οχημάτων δεν αφήνει πολλά κενά στην παγκόσμια αγορά. Πάντως κανένα ψόφιο κουνάβι δεν πρόκειται (και δεν μπορεί) να κάνει αύριο ή σε έξι μήνες την “Ford first”…

Ωστόσο η δανειοληπτική «πτώση» του άλλοτε διαμαντιού στο στέμμα του αμερικανικού καπιταλισμού, μεγέθους 84 δις, μπορεί να αποδειχθεί «σταγόνα στον ωκεανό». Οι «ειδικοί» φοβούνται πως αυτή θα είναι η αρχή για μια γενικευμένη «πτώση» των δανείων πολλών αμερικανικών επιχειρήσεων που δεν τα καταφέρνουν· ένα συνολικό ποσό γύρω στο 1 τρις δολάρια. Ένας «σεισμός» στην αγορά των εταιρικών junk bonds είναι εύκολο να επεκταθεί σαν πανικός αλλού.

Αν η «πτώση» της Ford συμπαρασύρει κι άλλους, το φινάλε θα είναι πράγματι grand. Ταιριαστό, απ’ την ανάποδη, με την αφετηρία…

Τα σκουπίδια στην μπρίζα

Τρίτη 10 Σεπτέμβρη. Θα υπέθετε ίσως κάποιος ότι η δανειοληπτική πτώση της Ford συμπίπτει με την άνοδο μιας άλλης αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, της Tesla· και πως κατά συνέπεια το παλιό πεθαίνει ενόσω έχει γεννηθεί το καινούργιο (διαμάντι).

Όμως τα νέα για την persona Elon Musk (ή, πιο σωστά, για την «περιπέτειά» του στην αυτοκινητοβιομηχανία) δεν είναι ευχάριστα. Η Tesla παραμένει σταθερά ζημιογόνος (την βγάζει με δάνεια και με αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου) και, κυρίως, δεν φαίνεται ικανή να πετύχει ένα επίπεδο παραγωγής που να αντιστοιχεί στη σχετική ζήτηση. Αυτό οφείλεται στο ότι ο Musk πρώτα επέδειξε το ηλεκτρικό αυτοκίνητο (σε διάφορες εκδοχές) σαν πρότυπο και μετά άρχισε να μαζεύει λεφτά για να φτιάξει τα εργοστάσια για την κατασκευή του. Η τελευταία του ελπίδα είναι ένα υπό κατασκευή εργοστάσιο στην κίνα.

Όμως… Ενώ ξεκίνησε χωρίς ανταγωνιστές στο είδος, τώρα αυτοί φυτρώνουν σαν μανιτάρια, όχι μόνο στην κίνα (πάνω από 100 κατασκευαστικές ηλεκτρικών αυτοκινήτων) ή στην ιαπωνία και τη νότια κορέα, αλλά και στην ευρώπη. Με υπαρκτά εργοστάσια και έτοιμες γραμμές παραγωγής…

Διάφοροι υποστηρίζουν ότι η Tesla είναι τελειωμένη ιστορία… Θα φανεί οριστικά τους επόμενους μήνες. Πάντως οι προβλέψεις δείχνουν ότι ακόμα κι αν επιβιώσει σαν φίρμα, το «Tesla first» δεν έχει πια καμμία προοπτική.

Στο mass shooting πάντως το ψοφιοκουναβιστάν είναι αδιαφιλονίκητος παγκόσμιος πρωταθλητής!

(φωτογραφία: Ο Musk συμμετείχε πριν λίγες ημέρες σ’ ένα «debate» στη Σαγκάη, μαζί με τον Jack Ma, της Alibaba, με θέμα το μέλλον της ανθρωπότητας στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Ο Musk, ένας αποτυχημένος αμερικάνος επιχειρηματίας αλλά τυχερός ως τώρα «πλασιέ» και συλλέκτης χρηματοδοτήσεων, ήταν εξαιρετικά απαισιόδοξος. Αντίθετα ο Ma, ένας πετυχημένος επιχειρηματίας, ή έστω πετυχημένη βιτρίνα του Πεκίνου, προσπαθούσε να τον συμμαζέψει. Οι άνθρωποι θα είναι πάντα εξυπνότεροι απ’ τις μηχανές υποστήριξε.

Εξαρτάται απ’ το τι πουλάνε – θα λέγαμε. Οι άνθρωποι ή/και οι μηχανές… Να θυμίσουμε ότι ο Musk κυρίως πουλάει τρέλα. Για παράδειγμα η πρότασή του να βομβαρδιστεί ο Άρης με πυρηνικά για να γίνει κατοικήσιμος απ’ το είδος μας…

Με τέτοια μυαλά έχει δίκιο να ανησυχεί για τη νοημοσύνη των μηχανών. Ακόμα κι ένας θερμοσίφωνας φαίνεται ώρες ώρες εξυπνότερος μπροστά του…)

Οι ωραίοι έχουν χρέη;

Τρίτη 3 Σεπτέμβρη. Το γνωστό bloomberg έκανε μια έρευνα με μάλλον σκανδαλώδες θέμα: τι θα συνέβαινε στον καπιταλιστικό πλανήτη αν μια μέρα σταματούσε εντελώς οποιοσδήποτε δανεισμός χρημάτων. Αν είστε εργάτες και τα βγάζετε πέρα με το μεροκάματο ή/και τον μισθό αποκλειστικά, θα αντιμετωπίσετε με αμηχανία μια τέτοια έρευνα· ακόμα και ως προς τον σκοπό της. Αλλά το Bloomberg είχε τους λόγους του για ένα τέτοιο ψάξιμο.

Οι τεχνοκράτες του πήραν σαν βάση υπολογισμών τις προβλέψεις του διεθνούς νομισματικού ταμείου για το «κατα κεφαλήν εισόδημα» διαφόρων κρατών για το 2020. Και προσάρμοσαν αυτό το μέγεθος αφαιρώντας την δυνατότητα οποιουδήποτε δανεισμού για οποιονδήποτε το 2020· προσθέτοντας απ’ την άλλη «αποθέματα» και πάγια σαν εναλλακτικό μέτρο του κατά κεφαλήν πλούτου.

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Το αμερικανικό «κατά κεφαλήν εισόδημα» απ’ τα 66.900 δολάρια (όπως προβλέπεται για το 2020…) θα έπεφτε στο –4.857! Μ’ άλλα λόγια κάθε παιδί, γυναίκα και άντρας υπήκοος των ηπα θα έπρεπε να πουληθεί σαν σκλάβος… Τρία μόνο κράτη (και οι υπήκοοί τους) θα βρίσκονταν σε χειρότερη κατάσταση απ’ τις ηπα σύμφωνα μ’ αυτήν την έρευνα: η ιταλία, η ιαπωνία – και η ελλάδα… Προφανώς η κατάταξη έχει να κάνει με τα ήδη υπάρχοντα χρέη, κρατικά και ιδιωτικά.

Δεν θα κάνουμε μακάβρια αστεία για το τι ωραία είναι να σπας (σαν έλλην!) πέτρες στην ίδια αλυσίδα με έναν ιάπωνα και έναν ιταλό… Οι πιο κεφάτοι μπορεί να φτιάξουν τα κατάλληλα ανέκδοτα. Το θέμα είναι ότι η έρευνα του bloomberg ήταν μια «θεωρητική άσκηση», για να διερευνηθεί η έκταση και το βάθος του δανεισμού στον καπιταλισμό σήμερα. Η πλήρης και απόλυτη «στάση δανεισμού» δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί.

Κάτι άλλο, πιο «μετριοπαθές», είναι πράγματι πιθανό: οι «μεγάλοι δανειστές» να εκτιμήσουν ότι δεν τους συμφέρει να συνεχίσουν να δανείζουν υπό τις τρέχουσες συνθήκες. Δεν θα ήταν μια «καθολική εξαφάνιση του δανεισμού», θα ήταν ένας «μερικός περιορισμός του»: τα αρνητικά επιτόκια είναι μια σημερινή υπαρκτή «ορισμένη συνθήκη» που θα μπορούσε να οδηγήσει σε τέτοιες σκέψεις. (Αυτή ήταν, άλλωστε, η αιτία για την οποία το bloomberg έκανε τέτοια έρευνα…) Θα ήταν αρκετός ακόμα κι ένας τέτοιος (μη οργανωμένος και μη συντονισμένος από κάποιους συνωμότες…) μερικός περιορισμός της «προσφοράς» δανεικού χρήματος για να προκαλέσει σοβαρούς κρισιακούς σπασμούς στο μεγαλύτερο μέρος του καπιταλιστικού πλανήτη…

Όμως ακόμα και κάτι τέτοιο θα ήταν σύμπτωμα. Έντονο, οδυνηρό, αλλά πάντως σύμπτωμα. Αυτό που έγινε απ’ το 2007 – 2008 ως το 2011 ήταν επίσης σύμπτωμα… Ο χρηματοπιστωτισμός που είναι ένα σημαντικό μεν αλλά βοηθητικό κύκλωμα της ομαλής καπιταλιστικής λειτουργίας έχει γίνει η βάση του… Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στην ιστορία· αν και τα μεγέθη (των χρεών / δανείων) είναι, πράγματι, πρωτοφανή.

Έντεκα φορές στις δέκα αν στήσεις μια πυραμίδα με την κορυφή της κάτω και την βάση της επάνω θα πέσει. Και δεν έχει καμμία αξία να βάλεις στοίχημα πόσο θα κρατηθεί σ’ αυτήν την ανάποδη στάση… αφού πρόκειται να πέσει επάνω σου…