Tag: λιβύη

Μεσόγειος 7

Παρασκευή 12 Ιούλη. Δύο τουλάχιστον ερωτήματα πρέπει να απαντήσουμε. α) Τι θέλει ο τουρκικός ιμπεριαλισμός στη λιβύη; Και β) Δεν έρχεται η Άγκυρα σε αντίθεση και με την Μόσχα στο λιβυκό πεδίο μάχης αφού η δεύτερη υποστηρίζει επίσης τον Haftar;

Αυτό που λέει δυνατά το τουρκικό καθεστώς είναι ότι θέλει να κάνει συμφωνία οριοθέτησης αοζ με την λιβύη (;;;;!!!!), συνεπώς θέλει μια φιλική κυβέρνηση· και τέτοια είναι η «αναγνωρισμένη». Τα τουρκο-λυβικά όρια αοζ ανήκουν στην ίδια κατηγορία προπαγανδιστικής βλακείας με το θεώρημα περί αοζ του Καστελορίζου! Το τουρκικό καθεστώς χρησιμοποιεί αυτήν την «αιτιολόγηση» για εσωτερική κατανάλωση.

Το ΑΚP, μετά τις αραβικές εξεγέρσεις / επαναστάσεις του 2011, απέκτησε προνομιακές σχέσεις με τα ισλαμικά – ισλαμοδημοκρατικά αραβικά κόμματα (ή ενίσχυσε ήδη υπαρκτές ιδεολογικές σχέσεις) σ’ όλη την αραβική ζώνη. Μπορεί να έχασε τον ισλαμοδημοκράτη Morsi στο Κάιρο (μετά την χούντα Sisi), αλλά διατηρεί σχέσεις με το “κίνημα Ennahda”, το δεύτερο σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμμα στην τυνησία, που συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό. To “κόμμα δικαιοσύνης και ανάπτυξης” στη λιβύη (κόμμα της «μουσουλμανικής αδελφότητας») δεν είναι ισχυρό όσο το τυνησιακό, και έχει διάφορα εσωτερικά προβλήματα. Ωστόσο η πλήρης επικράτηση του Haftar θα είναι δικτατορική, και θα βγάλει την μουσουλμανική αδελφότητα ξανά στην παρανομία (όπως ήταν επί Καντάφι).

Αυτό που λογικά επιδιώκει η Άγκυρα στηρίζοντας την «αναγνωρισμένη» είναι αυτό που επιδιώκει και η ίδια η «αναγνωρισμένη», και θα είναι χρήσιμο στο «κ.δ.α.»: συμβιβασμούς εκ μέρους του Haftar, τέτοιους που θα διατηρήσουν μια κάποια πειστική επίφαση δημοκρατίας στη λιβύη. Δύσκολο – εξού και η Άγκυρα είναι υποχρεωμένη να υποστηρίξει στρατιωτικά την «αναγνωρισμένη».

Εννοείται ότι αν επιτευχθεί μια τέτοια επίφαση, οι τουρκικές επιχειρήσεις θα έχουν κάποιο πεδίο δράσης στη λιβύη. Εξάλλου στην Άγκυρα μιλούν για την «πολιτική για την αφρική»: πράγματι το τουρκικό καθεστώς έχει δείξει ιδιαίτερη φροντίδα για την εξασφάλιση επενδύσεων για τα αφεντικά του τόσο στην υποσαχάρια αφρική όσο και στο Μάγκρεμπ και το σουδάν· όπου έχει εξασφαλίσει (απ’ το προηγούμενο καθεστώς) και στρατιωτική βάση.

Όσο για το ενδεχόμενο τριβής με την Μόσχα; Το ρωσικό καθεστώς είναι ρεαλιστικό και προφανώς καταλαβαίνει τα συμφέροντα των συμμάχων του. Η στήριξή του στον Haftar έχει στόχο την ρωσική «παρουσία» (άμεση ή/και έμμεση) στην κεντρική Μεσόγειο· όχι υποχρεωτικά την πλήρη επικράτησή του. Φυσικά όχι μόνο η Ουάσιγκτον αλλά και το Παρίσι και το Λονδίνο ενοχλούνται βαθύτατα με μια τέτοια προοπτική (ρωσικής εγκατάστασης, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στη λιβύη).

Συνεπώς Μόσχα και Άγκυρα δρουν μάλλον συμπληρωματικά παρά ανταγωνιστικά στο λιβυκό πεδίο μάχης.

Μεσόγειος 8

Παρασκευή 12 Ιούλη. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και την “εστία Γιβραλτάρ”, την ισπανο-αγγλική “τριβή”, που θα ενταθεί αν και εφόσον ο βρετανικός λέων καταφέρει να ξεσφηνώσει απ’ την πόρτα εξόδου απ’ την ε.ε. πηγαίνοντας προς αναζήτηση των παλιών αυτοκρατορικών μεγαλείων. Αλλά καλύτερα να γυρίσουμε στην αρχή της σημερινής αναφοράς.

Το γεγονός ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (με το νοτιοκυπριακό συμπλήρωμά του) είναι αναγκασμένος να υποχωρήσει απ’ τις “ελπίδες που έρχονταν” (με άρωμα γκαζιού) κάτω απ’ τις μασχάλες του ογκόλιθου Κοτζιά και μέσα απ’ τους βρυχηθμούς και την απλοχεριά (προς τις ηπα) του ψεκασμένου είναι κάτι δυσάρεστο για τα ντόπια αφεντικά. Κι όπως δεν έκαναν ποτέ κάτι άλλο χωρίς ισχυρή πίεση απ’ έξω, έτσι και τώρα, σε ότι αφορά τις αοζ στην ανατολική Μεσόγειο, θα προσπαθήσουν να ξεγλυστρίσουν θολώνοντας την κατάσταση, αναζητώντας οτιδήποτε συμμαχικό.

Όχι για να γεμίσει η περιοχή με κανονιοφόρους που θα σημαδεύουν την τουρκική επικράτεια! Αυτό είναι απίθανο ακόμα και για ελληνάρες ιμπεριαλ-οραματιστές… Αλλά για να γίνουν οι μικρότεροι κατά το δυνατόν συμβιβασμοί (με την Άγκυρα), διατηρώντας όσο το δυνατόν περισσότερες εκκρεμότητες… Για ένα “καλύτερο μέλλον” από άποψη συσχετισμών. (Όπως πάντα).

Θα επανέλθουμε κάποια στιγμή, εστιάζοντας κυρίως στην κύπρο…

Εν τω μεταξύ, όσο πιο πολύ «πυκνώνει» ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος (και) στην περιοχή (χαμηλής έντασης; χαμηλής – αλλά….) τόσο πιο βαριά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου η εργατική πολιτική μαχητική ετοιμότητα και δράση εναντίον του.

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…

Λιβύη

Κυριακή 21 Απρίλη. Οποία τιμή! Κοτζάμ ψόφιο κουνάβι επικοινώνησε τηλεφωνικά πριν λίγες ημέρες με ποιον; Αυτόν τον τρομοκράτη, τον στρατηγό Khalifa Haftar της λιβύης, που βρίσκεται στα περίχωρα της Τρίπολης (αν και προς το παρόν δυσκολεύεται να την καταλάβει…). Μα δεν είναι ο Haftar asset του Παρισιού, και της Μόσχας (και του Καΐρου, και του Ντουμπάι), ε; Πως είναι δυνατόν κοτζάμ αμερικάνος πρόεδρος να τηλεφωνεί σ’ έναν τύπο που δεν είναι τίποτα επίσημα, δεν λέγεται καν Guaido, και τα έχει βρει με τους εχθρούς (προκειμένου για την Μόσχα);

Είναι και παραείναι! Το ψόφιο κουνάβι (και οι σωματοφύλακες πίσω και γύρω του) προσπαθούν να κάνουν παιχνίδι διεθνούς ηγεμονίας με βαρέλια πετρελαίου. Αν ο Haftar μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή ροή του λιβυκού oil στη διεθνή αγορά, ίσως και μια κάποια αύξησή της, τότε η Ουάσιγκτον μπορεί να ελπίζει ότι θα επιβάλει ακόμα περισσότερες τιμωρίες («κυρώσεις») στις εξαγωγές της Τεχεράνης και του Καράκας. Χωρίς να ανέβουν οι τιμές του πετρελαίου – κάτι που καθόλου δεν θέλει.

Φαίνεται παρακμιακή σαν εξωτερική πολιτική – και είναι. Το Καράκας και η Τεχεράνη παρακάμπτουν τις «τιμωρίες» τους, μέσω Μόσχας και Πεκίνου. Στα αδιέξοδά του το ψοφιοκουναβιστάν, μην μπορώντας πια να συγκρατήσει συμμάχους και να εμποδίσει εχθρούς μέσω «κυρώσεων», φτάνει στο σημείο να ευλογεί έναν τύπο (τον Haftar) που αύριο θα δώσει «διευκολύνσεις» στον ρωσικό στρατό.

Ουαί τοις ηττημένοις!

Η Μεσόγειος στενεύει

Σάββατο 6 Απρίλη. Ούτε και στο λιβυκό πεδίο μάχης τα νέα είναι “ευχάριστα” για τον άξονα – παρότι, κατ’ αρχήν, οι χαμένοι είναι κατ’ αρχήν το Λονδίνο και η Ρώμη.

Ο στρατηγός Khalifa Haftar ξεκίνησε προχτές την αναγγελμένη (ενημερώσαμε στις 17 Μάρτη: λιβύη) επίθεση κατάληψης της Tripoli που είναι η «επίσημη» πρωτεύουσα της «διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης» του Fayez al-Serraj. Και ο στρατός του, αφού κατέλαβε χωρίς σοβαρή αντίσταση τις ενδιάμεσες κωμοπόλεις, βρίσκεται ήδη στα νότια προάστεια της πόλης.

O Haftar μπορεί να διάλεξε προσεκτικά την στιγμή της «τελευταίας επίθεσης» για να «αποκτήσει η λιβύη μια και μόνο, ενιαία κυβέρνηση»: χτες στην Tripoli βρισκόταν ο γ.γ. του οηε Antonio Guterres… Ίσως για να δώσει κουράγιο στον al-Serraj… Ή, ίσως, για να κανονίσουν τις λεπτομέρειες της διαφυγής του, μια απ’ τις επόμενες ημέρες. Το σίγουρο είναι ότι ο ίδιος, ενώ σκόπευε να κάτσει μια βδομάδα, την έκανε γρήγορα και “με βαριά καρδιά” όπως δήλωσε…

(Ο Guterres, μαζί με την Federica Mogherini εκ μέρους της ε.ε., τον Ahmad Abulgheit γενικό γραμματέα του αραβικού συνδέσμου και τον Moussa Faki απ’ το δ.σ. της αφρικανικής ένωσης, σαν «κουαρτέτο για τη λιβύη», δοκίμασαν τα διπλωματικά τους ταλέντα πριν μια βδομάδα στην Τύνιδα – για να λύσουν το «λυβικό πρόβλημα». Πήγαν, κουβέντιασαν, έφαγαν και έφυγαν – χωρίς αποτέλεσμα…)

Την Tripoli θα την υπερασπιστούν, υποτίθεται, διάφορες ένοπλες οργανώσεις που πρόσκεινται στην όπουναναιξεψυχάει «κυβέρνηση εθνικής ενότητας». Αλλά ο Haftar πλησιάζει (και μπαίνει στην πόλη) από δυο μεριές, νότια και δυτικά. Οπότε έχουμε αμφιβολίες για το αν αυτοί οι ένοπλοι θα προτιμήσουν να πεθάνουν για μια τελειωμένη υπόθεση αντί να κάνουν ένα συμβιβασμό με τον Haftar καταθέτοντας τα όπλα. Θα φανεί.

Αν η Tripoli «πέσει» στα χέρια του Haftar (και αργά ή γρήγορα δεν προβλέπεται κάτι άλλο, εκτός αν το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον στείλουν την αεροπορία τους…) η Μόσχα, το Παρίσι και το Κάιρο θα έχουν νικήσει εντελώς· σίγουρα σ’ αυτή τη φάση. Και υποθέτουμε ότι ειδικά η γνωστή εμπλοκή της πρώτης στο πλάι του Haftar, θα εκνευρίσει ακόμα περισσότερο κάποιους απ’ τον άξονα – σε ότι αφορά τον έλεγχο της Μεσογείου. Με (ίσως) κάποια ρωσική βάση στη βόρεια λιβύη, με μη ελεγχόμενες απ’ την Ουάσιγκτον επίσημες εξαγωγές λιβυκού πετρελαίου σε μεγάλη κλίμακα (και σήμερα γίνονται, λαθραία…), και με κινεζικής αξιοποίησης λιμάνια στην Τεργέστη και στη Γένοβα (το Παλέρμο το κρατάμε για «άσσο»…) η κεντρική Μεσόγειος γίνεται πολύ επικίνδυνα «δρόμος του μεταξιού»… Ε;

Άρα «κάποιοι» θα εκνευριστούν πολύ. «Κάποιοι»….

Λιβύη

Κυριακή 17 Μάρτη. Πολύ πιο αθόρυβα απ’ ότι άλλα μέτωπα του 4ου παγκόσμιου, στη λιβύη σχεδόν ολοκληρώνεται η νίκη “κάποιων” και η ήττα “κάποιων άλλων”.

Στο λιβυκό έδαφος νικητής είναι ο στρατηγός Khalifa Haftar και ο «λιβυκός εθνικός στρατός του» (LNA). To τελευταίο ενάμισυ μήνα εύκολα και γρήγορα ο Haftar κατέλαβε τα πετροπήγαδα και τις λοιπές εγκαταστάσεις στην Fezzan στην έρημο, στη νοτιοδυτική λιβύη, και τώρα ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της λιβυκής επικράτειας, αλλά και την παραγωγή έως και 1 μυρίου βαρελιών πετρελαίου την ημέρα. Αρκετά λεφτά για να πληρώνει ακόμα και μη λίβυους μισθοφόρους… Αυτό που απομένει (και είναι δηλωμένος στόχος του) είναι η κατάληψη της πρωτεύουσας Tripoli, που είναι η έδρα της (ξεδοντιασμένης πια αν και) αναγνωρισμένης απ’ τον οηε «κυβέρνησης εθνικής συμφιλίωσης της λιβύης» (GNA).

Νικητές, μαζί με τον Haftar είναι οι διεθνείς υποστηρικτές του. (Ο Haftar είχε υπάρξει φυγάς στις ηπα, επί Καντάφι, και τότε είχε μπει στον στάβλο της cia. Στη συνέχεια όμως, διάλεξε άλλες παρέες).

Υποστηρικτές; Πρώτα ονόματα! Το Παρίσι (του προσέφερε αεροπορική υποστηρίξη, σίγουρα στις πρώτες φάσεις της επέκτασής του απ’ την Βεγγάζη· γάλλους πεζοναύτες πλήρως εξοπλισμένους «στο έδαφος»· και νοσοκομειακή φροντίδα όταν κινδύνεψε να πεθάνει). Η Μόσχα (του έχει προσφέρει αρβύλες στο έδαφος, άγνωστο αν είναι του τακτικού ρωσικού στρατού ή μισθοφόροι του wagner group – σίγουρα πάντως θα πρέπει να είναι απ’ τους έμπειρους του συριακού μετώπου). Το χουντοφασιστικό Κάιρο (του προσέφερε στρατόπεδα εκπαίδευσης σε αιγυπτιακό έδαφος, κοντά στα αιγυπτολιβυκά σύνορα). Το Ντουμπάι (χρήμα).

Οι ηττημένοι δεν είναι ασήμαντοι. Το Λονδίνο (υποστηρίζει την GNA, αλλά στην τωρινή του φάση παλεύει να υποστηρίξει τον εαυτό του…). Η Ρώμη (επίσης υποστηρίζε την GNA – με την προώθηση του Haftar η eni θα πρέπει να ξαναδιαπραγματευτεί μαζί του τα συμβόλαια πετρελαίου που είχε στην Fezzan). Και η Άγκυρα: καθυστερημένη και λαχανιασμένη προσπάθησε, τελευταία στιγμή, να παίξει στο πλευρό της GNA: στην «αναγνωρισμένη απ’ τον οηε» κυβέρνηση εθνικής συμφιλίωσης» συμμετέχουν και οργανώσεις της μουσουλμανικής αδελφότητας…

Απ’ τους υποστηρικτές του Haftar προκύπτει πως είναι κυρίως η Μόσχα και το Παρίσι που τον «καλύπτουν» στο να καταλάβει την Tripoli – για «να τελειώσει το παιχνίδι». Απ’ την μεριά της η Ουάσιγκτον, που μετά την ανατροπή και την εκκαθάριση του Καντάφι έπαψε να ασχολείται, τώρα ανησυχεί. Ο χάρτης είναι καλός μάρτυρας της αιτίας. Μια φιλική προς την Μόσχα λιβύη, και οι εύλογες στρατιωτικές εξυπηρετήσεις που θα ανταποδώσει ο Haftar (ακόμα και με την μορφή μιας άτυπης αεροναυτικής βάσης), δημιουργούν έναν κάποιο πονοκέφαλο στον έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου – έτσι δεν είναι; Ακόμα και σε σχέση με την «ζώνη του Sahel» θα μπορούσε να δημιουργήσει μελλοντικά προβλήμα μια τέτοια λιβύη.

Κι έτσι στο αμέρικα ανακαλύπτουν έναν “Qaddafi 2”…

(Και το ελλαδιστάν; Τι λέει το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο γι’ αυτήν την θες – δεν θες «γειτονική» κατάσταση; Ως τώρα ενδιαφέρον έδειχναν οι εφοπλιστές που κάνουν λαθρεμπόριο πετρελαίου. Και, πράγματι, αφού ο Haftar δεν έχει κάποια επίσημη διεθνή αναγνώριση, όπως έχει ο Guaido ας πούμε (!!!), το εμπόριο πετρελαίου που κάνει λέγεται και είναι λαθρεμπόριο.

Ίσως στο κοντινό μέλλον το ελλαδιστάν προσπαθήσει να πλησιάσει τον νικητή· ειδικά αν αποτύχει τελικά η Άγκυρα στη λιβυκή διπλωματία της. Ποιός ξέρει; Ίσως νάναι κι αυτό ένα θέμα προς συζήτηση στο ραντεβού της 20ης Μάρτη του π.ε.τ. με τον «πομπηία» και τον Netanyahou. Που, εννοείται, θα έχει κι αυτός τις ανησυχίες του για τις εξελίξεις…)

(φωτογραφία πάνω: Το ροζ είναι η περιοχή που ελέγχει ο Haftar. Το άλλο, πάνω αριστέρα, είναι ό,τι έχει απομείνει στην GNA. Και λίγο πιο πάνω δεξιά είναι η Κρήτη. Που έχει μια τουλάχιστον μεγάλη αεροναυτική αμερικανική βάση – αν δεν κάνουμε λάθος… ).

Κανάς άλλος για την Καραϊβική;

Τρίτη 5 Φλεβάρη. Θεωρητικά, τα ευρωπαϊκά καθεστώτα είχαν μια εναλλακτική στους σχεδιασμούς του ψοφιοκουναβιστάν: να προωθήσουν (βάζοντας στο κόλπο και τον ερειπωμένο οηε) μια «μεσολαβητική διαδικασία» μεταξύ καθεστώτος Μαδούρο και αντιπολίτευσης. Δεν έχει τόση σημασία πότε και αν θα οδηγούσε κάπου μια τέτοια «πολιτική». Σημασία έχει ότι θα στερούσε τους Bolton, Abrams και σία απ’ τα περιθώριά τους.

Αντί γι’ αυτό προτίμησαν να συνταχτούν πίσω απ’ την Ουάσιγκτον. Γιατί; Έχουν πληροφορίες ή εκτιμήσεις ότι ο αμερικανικός σχεδιασμός είναι προχωρημένος και θα αποδειχθεί νικηφόρος, οπότε δεν θέλουν να χάσουν την ευκαιρία στο πλιάτσικο; Ή, απλά, φοβούνται την δυναμική της οικονομικής επιρροής του κινεζικού καπιταλισμού στη λατινική αμερική (με την φανερή ή λιγότερο φανερή υποστήριξη των ρωσικών όπλων) και προσπαθούν να την ανασχέσουν μέσω united states;

Είναι γεγονός ότι η λατινική αμερική (και όχι μόνο η βενεζουέλα) έχει διάφορες πρώτες ύλες, που ενδιαφέρουν τα μέγιστα τους διάφορους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς που ζορίζονται. Είναι επίσης γεγονός ότι μετά την εκλογή του φασίστα Bolsonaro στη βραζιλία και τα πρώτα «σκάνδαλα» που δημοσιοποιούνται σε βάρος του, ο πειρασμός για «δημιουργικές καταστροφές» εδώ ή εκεί είναι μεγάλος – ειδικά όταν το ευρωπαϊκό φρούριο «δεν κινδυνεύει» από βάρκες με λατινοαμερικάνους μετανάστες.

Η ασταμάτητη μηχανή έχει όμως την εντύπωση ότι αυτές οι ευρωπαϊκές βιαστικές και κατ’ αρχήν εικονικές αναγνωρίσεις της μαριονέτας Guaido πάσχουν κι απ’ αυτό: δέος απ’ την μια και υποτίμηση απ’ την άλλη της κινεζικής και ρωσικής ιμπεριαλιστικής τακτικής και σ’ αυτό το μέρος του κόσμου. Πιθανολογούμε μια ανανεωμένη εκδοχή του «σεναρίου λιβύη», όταν ήταν το Λονδίνο και το Παρίσι που, για τα δικά τους άμεσα συμφέροντα, «έπεισαν» την Ουάσιγκτον (διοίκηση Obama) να βάλει άμεσα το στρατιωτικο της know how στην ανατροπή του Καντάφι – την Ουάσιγκτον που δεν έβλεπε άμεσο όφελος απ’ την υπόθεση.

Είναι ένας κυνικός υπολογισμός, αλλά είναι υπολογισμός κρατικο/καπιταλιστικός: η ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον να πετάξει το Πεκίνο και την Μόσχα απ’ τη λατινική αμερική, έτσι ώστε οι υπόλοιποι να μαζέψουν ότι δεν θέλει ή δεν προλάβει «ο στρατηγός των gringos».

Αν είναι έτσι (κι αυτό μένει να φανεί) οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί πάσχουν ήδη απ’το σύνδρομο η δυναστεία των Μινγκ προ των πυλών – και ταυτόχρονα το απωθούν…

(φωτογραφία: Στις αρχές του 15ου αιώνα, πολύ πριν τα ευρωπαϊκά παλάτια αρχίσουν να χρηματοδοτούν τυχοδιώκτες για να εξερευνήσουν τις θάλασσες και τις στεριές του πλανήτη, η δυναστεία των Μινγκ είχε φτάσει με τον στόλο της παντού. Όχι μόνο στην κοντινή ανατολική ασία, αλλά στην αφρική και στην αμερική, νότια και βόρεια. Το ναυτικό των Μινγκ είχε έως και εννιακάταρτα (!) πλοία, πολλαπλάσιου μεγέθους απ’ τα ευρωπαϊκά έναν αιώνα μετά, στελεχωμένα (πέρα από έμπειρους αξιωματικούς και πληρώματα) με κάθε είδους επιστήμονες της κινεζικής αυτοκρατορίας.

Το γιατί η δυναστεία των Μινγκ δεν κατέκτησε τον κόσμο τότε έχει ενδιαφέρουσα εξήγηση, που δεν είναι του παρόντος. Το ότι ο κινεζικός καπιταλισμός το επιχειρεί τώρα δεν μπορεί παρά να τρομάζει, ομολογημένα ή ανομολόγητα, πολλούς).

Άλλη μια καθεστωτική αντιστροφή / απαλλοτρίωση των εννοιών

Πέμπτη 24 Γενάρη. … Θα ήταν υποκρισία απλά το να συνεχίσουμε να μιλάμε για τα αποτελέσματα χωρίς να εξετάζουμε τις αιτίες. Αν, σήμερα, έχουμε ανθρώπους που έρχονται απ’ την Αφρική είναι επειδή μερικά ευρωπαϊκά κράτη όπως η γαλλία δεν σταμάτησαν ποτέ την αποικιοποίηση της αφρικής… Αν η γαλλία δεν είχε κτήσεις στην αφρική, απ’ τις οποίες αφαιρεί πλούτο, θα ήταν 15η διεθνώς από άποψη οικονομική. Αλλά τώρα είναι απ’ τις πρώτες…

Δεν θα διαφωνούσαμε, με την σημαντική συμπλήρωση ότι δεν είναι μόνο η γαλλία που ξανα-αποικιοποιεί την αφρική… Ούτε η μόνη που θα ήθελε να… Ποιός, όμως, τα λέει αυτά; Και τι εννοεί;

Πρόκειται για τον Luigi Di Maio, επικεφαλής των “5 αστέρων” και αναπληρωτή πρωθυπουργό της ιταλικής φασιστοκυβέρνησης… Προσεκτικός και προσανατολισμένος, δεν κατηγόρησε το Παρίσι για την στρατιωτική του απόβαση σε διάφορες αφρικανικές περιοχές· πάνω και (κυρίως) κάτω απ’ την Σαχάρα. Αλλά γι’ αυτό:

… Υπάρχουν δεκάδες αφρικανικών κρατών όπου η γαλλία τυπώνει το δικό της νόμισμα, το φράγκο των αποικιών, και μ’ αυτό χρηματοδοτεί το γαλλικό δημόσιο έλλειμμα… Έτσι αρμέγει αυτά τα κράτη και αναγκάζει τον κόσμο να φύγει…

Και σ’ αυτό έχει δίκιο. Το CFA franc είναι το όνομα δύο (μόνο τυπικά) διακριτών νομισμάτων, και τα αρχικά CFA δεν αφήνουν περιθώρια παρανόησης: Colonies Françaises d’Afrique. Το δυτικοαφρικανικό CFA franc χρησιμοποιείται από 8 δυτικοαφρικανικά κράτη, και το κεντροαφρικανικό CFA franc σε έξι κράτη της κεντρικής αφρικής. Η «αξία» του CFA franc είναι υπό την εγγύηση του γαλλικού κράτους, και έχει σταθερή ισοτιμία με το ευρώ (1 ευρώ προς 656 CFA francs). Ο γαλλικός καπιταλισμός διαθέτει ένα αντίστοιχο αποικιακό εθνικό νόμισμα για τις κτήσεις του στον ειρηνικό (CFP franc).

Ποια φαγούρα, όμως, έχει πιάσει την ιταλική φασιστοκυβέρνηση; Γιατί ο φασίστας Salvini θέλει να δει τον Macron να φεύγει με ελικόπτερο; Πιστεύει ότι η Le Pen είναι λιγότερο γαλλική βιτρίνα;

Κατ’ αρχήν οι ιταλικές “καταγγελίες” δεν έχουν στόχο να αποκατασταθούν τα δικαιώματα των προσφύγων / μεταναστών που τολμούν να πλησιάσουν τις ιταλικές ακτές αλλά το ανάποδο. Έχουν στόχο να εντάξουν τον αντιμεταναστευτικό ρατσισμό μέσα στον (ευρωπαϊκό) ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, δίνοντάς του το αναγκαίο εθνικιστικό “άρωμα”: αγώνας κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας στην αφρική μέχρι να πνιγεί και ο τελευταίος αφρικανός μετανάστης!

Αυτό είναι συνέπεια του ότι ο ιταλικός καπιταλισμός άργησε να κινηθεί επεκτατικά προς την αφρική (αν και κάνει “καλές δουλειές” με την αιγυπτιακή χούντα), με αποτέλεσμα ο γαλλικός να έχει πιάσει ήδη πολλές θέσεις. Το πρόβλημα της Ρώμης δεν είναι η ζώνη του Σαχέλ, κάτω απ’ την Σαχάρα, αλλά η λιβύη. Ενώ στις εποχές Καντάφι η Ρώμη είχε ένα καλό μερίδιο “σχέσεων” με το λιβυκό καθεστώς, τώρα το Παρίσι έχει επεκτείνει σημαντικά την επιρροή του εκεί (μέσω του στρατηγού Haftar Khalifa) – και η Ρώμη ψάχνει πως θα χωθεί…

Αυτά συμβαίνουν την ιστορική στιγμή που το Βερολίνο δείχνει να κρατάει την προτίμησή του για τον σοσιαλφιλελεύθερο Macron, σε ότι αφορά τον θρυλικό (και μόνιμα ανύπαρκτο) «άξονα γαλλίας – γερμανίας». (Εξού και ο εκνευρισμός των διάφορων Salvini…) Δεν θα ήταν καθόλου απίθανο η φασιστοκυβέρνηση της Ρώμης να επιδιώκει στη θέση της ευθείας (του συγκεκριμένου άξονα) ένα τρίγωνο, στο οποίο να κρατάει την μία κορυφή. Την ίδια στιγμή που, ας μην το ξεχνάμε, προσπαθεί να ενισχύσει τις (στρατιωτικές κατά βάση) σχέσεις της με την Ουάσιγκτον…

Να, λοιπόν, ένα ψευδοanti-imp κήρυγμα απ’ τους εκπροσώπους ενός ζορισμένου ιμπεριαλισμού (του ιταλικού)! Και να η απόδειξη εκείνου που διαβάζετε εδώ επί πάνω από χρόνο: ότι η στρατιωτικοποίηση της «ανάσχεσης των μεταναστευτικών ροών» είναι τμήμα της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Είτε αφορά την κεντρική Μεσόγειο, είτε αφορά το Αιγαίο…

(Προφανώς δημιουργούνται καινούργια και επείγοντα πολιτικά / ανταγωνιστικά καθήκοντα… Που ίσως μείνουν «ορφανά» αν δεν βρεθούν ώμοι να τα σηκώσουν…)

(φωτογραφία: Mε το πράσινο η ζώνη του δυτικοαφρικανικού CFA franc· με το κόκκινο η ζώνη του κεντροαφρικανικού.

Happy new (all time capitalism)

Τρίτη 1 Γενάρη – Τετάρτη 2 Γενάρη. Εν τω μεταξύ στην μακρινή / κοντινή (και πολιτικά άγνωστη) αφρική οι πρωτοκοσμικοί ιμπεριαλισμοί φορτώνουν όπλα και στρατούς σε μια διαδικασία «παλαιού τύπου»: αποικιοκρατία για την εξασφάλιση πρώτων υλών. Χάρη σ’ αυτήν την μόνιμη εκδήλωση της καπιταλιστικής υγείας υπάρχει μια συνέπεια την οποία όλο και λιγότεροι πρωτοκοσμικοί υπήκοοι θέλουν να δουν κατά πρόσωπο, κι ακόμα λιγότεροι να πολεμήσουν τις αιτίες της: χιλιάδες αφρικάνοι πρόσφυγες / μετανάστες προσπαθούν να επιβιώσουν κατευθυνόμενοι στο ευρωπαϊκό κάστρο…

(Εν τω μεταξύ το ψόφιο κουνάβι πείσθηκε να «καθυστερήσει» την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία…)

Το 47λεπτο ντοκυμαντέρ του al Jazeera δεν είναι το καλύτερο για τη δική μας εργατική πολιτική άποψη, είναι όμως κατατοπιστικό για αρχάριους. Σημειώστε μόνο πως οργάνωση με το όνομα «al Qaeda» δεν υπήρξε ποτέ! Ήταν ένα όνομα «διαφημιστικό», που κατασκεύασαν οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες, για να μπορεί να προφέρεται – και να επικοινωνείται – εύκολα στις λατινογενείς γλώσσες. Σε σχέση με τα αραβικά ή άλλα «δύσκολα» αυθεντικά ονόματα πραγματικών οργανώσεων, κατασκευασμένων από ένα χρονικό σημείο και μετά απ’ τις ίδιες υπηρεσίες.

Ο Osama bin Landen υπήρξε βέβαια. Και πράγματι στήριξε – οικονομικά και ιδεολογικά – ένα αντι-ιμπ, αντιαμερικανικό αντάρτικο, με επιθέσεις σε θέσεις του αμερικανικού στρατού και πρεσβείες. Δεν ήταν όμως «στρατηγός» κάποιας ενιαίας οργάνωσης – που δεν υπήρξε ποτέ – και πολύ γρήγορα έπαψε να ελέγχει οργανωτικά τα δημιουργήματα των διάφορων υπηρεσιών· συμπεριλαμβανομένων των σαουδαραβικών…

Επιπλέον, το ζήτημα “πετρέλαιο” είναι πιο σύνθετο απ’ ότι παρουσιάζεται… Σε αντίθεση με το ζήτημα “ουράνιο”…

Εξαφανίζοντας τους ενοχλητικούς – και μετά τους υπόλοιπους

https://www.youtube.com/watch?v=08HTBl9omnQ

Παρασκευή 16 Νοέμβρη. Μία απ’ τις πρακτικές συνέπειες της απαγόρευσης των μκο διάσωσης να δρουν στην κεντρική Μεσόγειο διαδραματίζεται αυτές τις μέρες (ή ώρες) σ’ ένα λιβυκό λιμάνι: ένα διερχόμενο απ’ τα ανοικτά κοντεϊνεράδικο διέσωσε 94 πρόσφυγες / μετανάστες απ’ την ερυθραία, την σομαλία, το μπαγκαλντές και το σουδάν, όταν βούλιαξε το καΐκι που τους μετέφερε προς ιταλία.

Η επόμενη ερώτηση του (όποιου) καπετάνιου είναι λογική: που θα τους αποβιβάσουμε; Και η απάντηση είναι κοφτή: στη λιβύη…

Το συγκεκριμένο πλοίο έδεσε πράγματι σε λιβυκό λιμάνι· αλλά οι πρόσφυγες / μετανάστες αρνούνται να κατέβουν. Ένας 19χρονος σουδανός είπε το γιατί: προτιμώ να πεθάνω παρά να γυρίσω πίσω στη λιβύη… είναι φυλακή…

Περί αυτού πρόκειται. Τα πλοία διάσωσης των μκο δεν το συζητούσαν ότι θα γυρίσουν πίσω όσους τραβούσαν απ’ την θάλασσα. Τους μετέφεραν σε ιταλικά ή μαλτέζικα λιμάνια, σαν τα πιο κοντινά. Και, κυρίως, ευρωπαϊκά – απ’ την άποψη των στοιχειωδών εγγυήσεων για την ζωή των προσφύγων / μεταναστών. Αντίθετα τα τυχαία εμπορικά (και ακόμα πιο καθαρά τα πολεμικά ή τα στρατολιμενικά) γυρίζουν πίσω στη λιβύη. Μετά από μια τυπικά καταγραφή από υπηρεσίες του οηε οι πρόσφυγες / μετανάστες κλείνονται σε λιβυκά στρατόπεδα.

Με ότι (είναι γνωστό…) σημαίνει αυτό.

Ανθρωπιστικός μιλιταρισμός; Ούτε καν. Σκέτος: θα πεθάνετε, είτε έτσι είτε αλλιώς…

(Το πιο πάνω πρόσφατο ντοκυμαντέρ (του al jazeera), διάρκειας 25 λεπτών, δείχνει μερικά πράγματα. Αν τα αγγλικά σας το επιτρέπουν δείτε το οπωσδήποτε).