Tag: κρίση

Προσεισμικά φαινόμενα;

Δευτέρα 8 Μάη>> Τέσσερεις τράπεζες βαράνε κανόνι μέσα σε δύο μήνες; Ναι… Θα ακολουθήσουν κι άλλες. Όμως «ο τραπεζικός τομέας είναι υγιής και σταθερός» στις ηπα – λέει η fed. Και ο Krugman…

Είναι; Η JPMorgan που «έφαγε» πρόσφατα την First Republic έχει αξιολογηθεί ως η πιο επικίνδυνη τράπεζα στις ηπα. Αλλά…. Όπως και 3 ακόμα «συστημικές» τελεί υπό άμεση κρατική «προστασία».

Η αιτία που γονατίζει μικρομεσαίες τράπεζες (ως τώρα) είναι η ίδια που πριονίζει και τις μεγαλύτερες:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Κομμάτια και θρύψαλα; (1)

Δευτέρα 24 Απρίλη>> To Council on Foreign Relations είναι απ’ τα πιο παλιά αμερικανικά think tanks του αμερικανικού imperium, ηλικίας ενός αιώνα. Παλιό και «επιδραστικό». Εμφανίζεται σαν «ανεξάρτητο» αλλά φυσικά χρηματοδοτείται από «φιλάνθρωπους» του είδους Rockefeller foundation, κλπ.

Η κυρία Christine Lagarde, πρόεδρος της ΕΚΤ (: «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα») έδωσε εκεί πριν μια βδομάδα μια διάλεξη για τον επερχόμενο κατακερματισμένο κόσμο – για το «τέλος της παγκοσμιοποίησης» θα μπορούσε να πει… Κανονικά όλοι εκείνοι που διαδήλωναν (πιο σωστά: παρήλαυναν…) πριν 24, 23, 22, 21, 20 χρόνια «κατά της παγκοσμιοποίησης» θα έπρεπε να παρακολουθούν με χαρούμενο πάθος τέτοιου είδους «τοποθετήσεις» των τεχνικών της εξουσίας… Απίθανο να το κάνουν, το έχουν ξεχάσει το θέμα. Ευτυχώς που υπάρχει η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή για να προσφέρει την άχρηστη (;;, μάταιη;;) αντιπληροφόρηση.

«Και τι μας νοιάζει τι λένε και τι κάνουν οι αρχιτραπεζίτες;» θα πουν κάποιοι. «Έχουμε τα προβλήματα και τα βάσανα μας…» (Έχουμε και εκλογές!) Χμμμ… Κι άλλες φορές ήταν αδιάφορο το τι λένε και τι κάνουν τα αφεντικά και οι τεχνικοί τους – πράγμα που έκανε τα προβλήματα και τα βάσανα ακόμα πιο μυστηριώδη, ακόμα πιο αφόρητα… (Ας μην θυμίσουμε πόσες και ποιες ήταν αυτές οι «άλλες φορές» τα τελευταία 25 χρόνια∙ δεν θα πείσουμε: όταν η (διανοητική…) μιζέρια ποτίζει ως το μεδούλι, η έξοδος γίνεται πολύ δύσκολη.)

Η ομιλία της κυρίας ΕΚΤ, ακόμα και μέσα στην (μέτρια) αργκώ της, ήταν μια ακόμα μαρτυρία της διαρκούς όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού – του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου. Δεν ήταν μεγάλη η ομιλία. Μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να την διαβάσει (στα αγγλικά) εδώ. Για τις ανάγκες της εργατικής κριτικής (μας) θα μεταφέρουμε μεταφρασμένα μερικά αποσπάσματα:

Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε μια περίοδο μετασχηματιστικών αλλαγών. Μετά την πανδημία, τον αδικαιολόγητο πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, την οπλοποίηση της ενέργειας, την ξαφνική επιτάχυνση του πληθωρισμού, καθώς και τον εντεινόμενο ανταγωνισμό ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Κίνα, οι τεκτονικές πλάκες της γεωπολιτικής μετατοπίζονται γρηγορότερα.

Είμαστε μάρτυρες ενός κατακερματισμού της παγκόσμιας οικονομίας σε ανταγωνιζόμενα μπλοκ, με το κάθε μπλοκ να προσπαθεί να τραβήξει όσο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου γίνεται κοντύτερα στα στρατηγικά του συμφέροντα και στις κοινές αξίες. Κι αυτός ο κατακερματισμός μπορεί να συσσωματωθεί γύρω από δύο μπλοκ υπό την ηγεσία των δύο μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου.

Όλα αυτά μπορεί να έχουν εκτεταμένες επιπτώσεις σε πολλούς τομείς της ασκούμενης πολιτικής. Και σήμερα με τις παρατηρήσεις μου θα ήθελα να εξερευνήσω τι επιπτώσεις μπορεί να υπάρχουν για τις κεντρικές τράπεζες.

Εν συντομία, μπορεί να δούμε δύο σοβαρές επιπτώσεις στο περιβάλλον της ασκούμενης πολιτικής των κεντρικών τραπεζών: πρώτον, μπορεί να δούμε μεγαλύτερη αστάθεια καθώς η ελαστικότητα της παγκόσμιας προσφοράς μειώνεται∙ και δεύτερον, μπορεί να δούμε μεγαλύτερη πολυπολικότητα καθώς οι γεωπολιτικές εντάσεις συνεχίζουν να οξύνονται.

Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ο κόσμος επωφελήθηκε από ένα αξιοσημείωτα ευνοϊκό γεωπολιτικό περιβάλλον. Κάτω απ’ την ηγεμονική ηγεσία των ΗΠΑ, οι βασισμένοι σε κανόνες διεθνείς οργανισμοί άνθησαν και το παγκόσμιο εμπόριο επεκτάθηκε. Αυτό οδήγησε σε ένα βάθεμα των παγκόσμιων αλυσίδων [παραγωγής] αξίας και, καθώς η Κίνα εντάχθηκε στην παγκόσμια οικονομία, σε μια μαζική αύξηση της παγκόσμιας προσφοράς εργασίας.

Σαν αποτέλεσμα, η παγκόσμια προσφορά έγινε πιο ελαστική στις αλλαγές της εγχώριας ζήτησης, οδηγώντας σε μια μακρά περίοδο σχετικά χαμηλού και σταθερού πληθωρισμού. Αυτό, με τη σειρά του, στήριξε ένα πλαίσιο πολιτικής στο οποίο οι ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες θα μπορούσαν να επικεντρωθούν στη σταθεροποίηση του πληθωρισμού κατευθύνοντας την ζήτηση χωρίς να χρειάζεται να δίνουν μεγάλη προσοχή σε διαταραχές της προσφοράς.

Αλλά αυτή η περίοδος σχετικής σταθερότητας μπορεί τώρα να δίνει τη θέση της σε μια διαρκή αστάθεια, με αποτέλεσμα χαμηλότερη ανάπτυξη, υψηλότερο κόστος και πιο αβέβαιες εμπορικές εταιρικές σχέσεις. Αντί για την πιο ελαστική παγκόσμια προσφορά, μπορεί να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους επαναλαμβανόμενων σοκ στην προσφορά…

Αυτό έχει γίνει περισσότερο ορατό στην Ευρωπαϊκή ενεργειακή κρίση, αλλά εκτείνεται επίσης σε άλλες κρίσιμες προμήθειες. Σήμερα οι ΗΠΑ εξαρτώνται απόλυτα από εισαγωγές τουλάχιστον 14 κρίσιμων ορυκτών. Και η Ευρώπη εξαρτάται από την Κίνα για το 98% των αναγκών της σε σπάνιες γαίες. Οι διακοπές εφοδιασμού σ’ αυτά τα μέτωπα θα μπορούσαν να επηρεάσουν κρίσιμους τομείς της οικονομίας, όπως η αυτοκινητοβιομηχανία και η μετάβασή της στην παραγωγή ηλεκτρικών οχημάτων.

Σαν αντίδραση, οι κυβερνήσεις νομοθετούν για να αυξήσουν την ασφάλεια των προμηθειών, ειδικά με τον Inflation Reduction Act στις ΗΠΑ, και την ατζέντα στρατηγικής αυτονομίας στην Ευρώπη. Όμως αυτά μπορεί, με τη σειρά τους, να επιταχύνουν τον κατακερματισμό, καθώς οι εταιρείες προσαρμόζονται περιμένοντας. Πράγματι, μετά την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, το ποσοστό των παγκόσμιων εταιρειών που σχεδιάζουν να περιφερειοποιήσουν τις προμηθευτικές τους αλυσίδες διπλασιάστηκε – περίπου στο 45% – σε σύγκριση με ένα χρόνο πριν.

… Μια πρόσφατη μελέτη βασισμένη σε στοιχεία απ’ το 1900 διαπίστωσε ότι οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι έχουν οδηγήσει σε υψηλό πληθωρισμό, χαμηλότερες οικονομικές δραστηριότητες και πτώση του παγκόσμιου εμπορίου. Και η ανάλυση της ΕΚΤ εκτιμάει παρόμοια αποτελέσματα μπορεί να αναμένονται για το μέλλον. Αν οι παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες κομματιαστούν κατά μήκος γεωπολιτικών γραμμών, η παγκόσμια αύξηση των τιμών καταναλωτή μπορεί να κινείται μεταξύ του 5% βραχυπρόθεσμα και σχεδόν 1% μακροπρόθεσμα. Αυτές οι αλλαγές δείχνουν ότι μια δεύτερη αλλαγή βρίσκεται σε εξέλιξη στο περιβάλλον των κεντρικών τραπεζών: μπορεί να δούμε τον κόσμο να γίνεται περισσότερο πολυπολικός.

Κατά την διάρκεια της Pax Americana μετά το 1945, το αμερικανικό δολάριο ενισχύθηκε σταθερά ως το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα και μέσο συναλλαγών, και πιο πρόσφατα το ευρώ ανέβηκε στη δεύτερη θέση. Αυτό είχε μια σειρά από – κυρίως ευεργετικές – επιπτώσεις για τις κεντρικές τράπεζες. Για παράδειγμα η ικανότητα των κεντρικών τραπεζών να δρουν ως «ο μαέστρος της διεθνούς ορχήστρας» όπως σημειώνει ο Keynes, ή το να μπορούν οι εταιρείες να τιμολογούν στα εγχώρια νομίσματά τους, έκανε τις τιμές των εισαγωγών πιο σταθερές.

Παράλληλα, οι δυτικές δομές πληρωμών απέκτησαν έναν αυξανόμενο παγκόσμιο ρόλο. Για παράδειγμα, την δεκαετία μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ο αριθμός των κρατών που χρησιμοποιούσαν το δίκτυο εκκαθάρισης πληρωμών SWIFT υπερδιπλασιάστηκε. Και το 2020 πάνω απ’ το 90% των διασυνοριακών συναλλαγών γινόταν μέσω του SWIFT. Αλλά τώρα τα καινούργια εμπορικά πρότυπα μπορεί να έχουν συνέπειες στις πληρωμές και στα διεθνή συναλλαγματικά αποθέματα.

Τις τελευταίες δεκαετίες η Κίνα έχει αυξήσει πάνω από 130 φορές το διμερές εμπόριο αγαθών με τις αναδυόμενες αγορές και τις αναπτυσσόμες οικονομίες, και η χώρα αυτή έχει γίνει επίσης ο κορυφαίος εξαγωγέας στον κόσμο. Μια πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι υπάρχει σημαντική συσχέτιση ανάμεσα στο εμπόριο μιας χώρας με την Κίνα και στα αποθέματα που διατηρεί σε γουάν. Τα νέα εμπορικά πρότυπα μπορεί επίσης να οδηγήσουν σε νέες συμμαχίες. Μια μελέτη διαπιστώνει ότι οι συμμαχίες μπορεί να αυξήσουν το μερίδιο ενός νομίσματος στα αποθεματικά κάθε εταίρου του κατά περίπου 30%.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια ευκαιρία για ορισμένες χώρες που επιδιώκουν να μειώσουν την εξάρτησή τους απ’ τα δυτικά συστήματα πληρωμών και τα νομισματικά πλαίσια, είτε για λόγους πολιτικής προτίμησης, οικονομικών εξαρτήσεων, είτε λόγω της χρήσης των οικονομικών κυρώσεων την τελευταία δεκαετία.

Μη δημοσιευμένα στοιχεία και επίσημες δηλώσεις δείχνουν ότι ορισμένες χώρες σκοπεύουν να αυξήσουν τη χρήση εναλλακτικών λύσεων για την τιμολόγηση του διεθνούς εμπορίου σε μεγάλα παραδοσιακά νομίσματα, όπως το κινεζικό γουάν ή η ινδική ρουπία. Βλέπουμε επίσης αυξημένη συσσώρευση χρυσού ως εναλλακτικού αποθεματικού ενεργητικού, που πιθανά καθοδηγείται από χώρες με στενούς γεωπολιτικούς δεσμούς με την Κίνα και την Ρωσία. Υπάρχουν επίσης προσπάθειες να δημιουργηθούν εναλλακτικές λύσεις στο SWIFT. Από το 2014 η Ρωσία έχει αναπτύξει ένα τέτοιο σύστημα για εσωτερική και διασυνοριακή χρήση, με περισσότερες από 50 τράπεζες σε 12 χώρες να το χρησιμοποιούν το 2022. Και από το 2015 η Κίνα έχει δημιουργήσει το δικό της σύστημα εκκαθάρισης πληρωμών σε γουάν.

Αυτές οι εξελίξεις δεν υποδηλώνουν επικείμενη απώλεια κυριαρχίας του δολαρίου των ΗΠΑ ή του ευρώ. Μέχρι στιγμής τα στοιχεία δεν δείχνουν ουσιαστικές αλλαγές στη χρήση των διεθνών νομισμάτων. Ωστόσο υποδεικνύουν ότι το καθεστώς νομίσματος διεθνούς χρήσης δεν μπορεί πια να θεωρείται δεδομένο.

…

Κομμάτια και θρύψαλα; (2)

Δευτέρα 24 Απρίλη>> Η τελευταία (πιο πάνω) παράγραφος δείχνει την συγκρατημένη απελπισία της κυρίας Lagarde! Κι όχι μόνο την δική της! Αυτό εφόσον τα στοιχεία δείχνουν το ακριβώς αντίθετο. Αντιγράφουμε απ’ την καθεστωτική «καθημερινή» στις 19 Απρίλη 2023 (η πηγή είναι το moneyreview.gr). Ο τονισμός δικός μας:

… Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurizon SLJ Asset Management, το δολάριο αντιπροσώπευε περίπου τα δύο τρίτα των συνολικών διεθνών αποθεματικών το 2003, όμως το ποσοστό του έπεσε στο 55% το 2021 και στο 47% πέρυσι. «Αυτή η περιστολή της τάξεως του 8% μέσα σε διάστημα ενός έτους είναι πραγματικά αξιοσημείωτη», όπως υπογραμμίζουν αναλυτές της επενδυτικής εταιρείας που επεξεργάστηκαν τα σχετικά στοιχεία. Παράλληλα επεξηγούν ότι πρόκειται για δεκαπλασιασμό σε σχέση με τον μέσο ρυθμό μείωσης, που σημειωνόταν τα προηγούμενα χρόνια. Εν τω μεταξύ, αυτή η εξέλιξη κατέστη ραγδαία, ήτοι η πτώση του δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος, από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία και μετά. Οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν από τις ΗΠΑ και τις συμμαχικές χώρες κατά της Μόσχας έκαναν πολλά κράτη λιγότερο πρόθυμα να διατηρήσουν τις μεγάλες θέσεις τους στο δολάριο, αναφέρει η έκθεση…

Άλλες παρόμοιες μελέτες που έχει υπόψη της η ασταμάτητη μηχανή αναφέρουν κάπως διαφορετικά νούμερα «μεγαλείου» και πτώσης ως σήμερα: 75% τις παλιές-καλές-εποχές, 55% στο τέλος του 2022. Η πτώση στο ρόλο του δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος είναι και στις δύο περιπτώσεις 20%, με ιδιαίτερη επιτάχυνση το 2022. To ευρώ απ’ την μεριά του (δηλαδή η ΕΚΤ) δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα επωφεληθεί στα σοβαρά: η ζώνη του ευρώ κανιβαλίζεται ήδη συστηματικά απ’ την Ουάσιγκτον, και κάτι τύποι σαν τον Μικρό Δούκα του Λίγηρα δεν μπορούν να δέσουν ούτε τα κορδόνια τους∙ πολύ λιγότερο να διαμορφώσουν την θρυλική «στρατηγική αυτονομία» της ευρώπης. (Για τον «άσσο-στο-ημίχρονο-δύο-τελικό» του Βερολίνου δεν λέμε τίποτα. Κινδυνεύει δικαστικά ο άνθρωπος…)

Αν θυμάστε (;) σχετικά πρόσφατα χρησιμοποιήσαμε έναν τυπικά αδόκιμο όρο: ιδιοσυχνότητα. Ο παγκόσμιος κύκλος κυκλοφορίας του δολαρίου (είτε σαν αποθεματικό μέσο είτε σαν κυρίαρχο νόμισμα των διεθνών διασυνοριακών συναλλαγών) είναι η «ιδιοσυχνότητα» όχι μόνο του δυτικού χρηματοπιστωτισμού αλλά και της δυτικής ηγεμονίας στον πλανήτη συνολικά. Στα κτίρια ή στις κατασκευές γενικά η «ιδιοσυχνότητα» είναι ένα μέγεθος ιδιαίτερο για κάθε ένα χωριστά: το γνωστό παράδειγμα με τις γέφυρες. Αν με κάποιο τρόπο ασκηθεί πάνω σε μια γέφυρα κάποια δύναμη με συχνότητα ίδια με την «ιδιοσυχνότητά» της, τότε ξεκινάει μια ταλάντωση που στην αρχή είναι μικρή αλλά πολύ γρήγορα, σχεδόν ακαριαία, αποκτά πλάτος ίσο με το άπειρο – και η γέφυρα καταρρέει διαλυμένη. Το ίδιο ισχύει με τα κτίρια και τις σεισμικές δονήσεις: αν η ταλάντωση του εδάφους συμπέσει με την «ιδιοσυχνότητα» του Χ ή του Ψ κτιρίου, τότε συμβαίνει ό,τι και με τις γέφυρες: κατάρρευση.

Σαν «ιδιοσυχνότητα» του δυτικού χρηματοπιστωτισμού εννοούμε εκείνον τον σμικρυμένο , minimum κύκλο διεθνούς κυκλοφορίας του δολαρίου (τάδε επί τοις εκατό των διεθνών συναλλαγματικών αποθεμάτων) που όταν «αγγιχτεί» θα εξελιχθούν χαοτικά φαινόμενα «συντονισμού», δηλαδή γρήγορης και εκτός ελέγχου υποτίμησής του. (Θα συμβεί αυτό, άραγε, όταν διάφορα κράτη αρχίσουν να αρνούνται την αποπληρωμή των δολαριακών χρεών τους στο ΔΝΤ; Ή μήπως όταν το αμερικανικό χρέος θεωρηθεί τελεσίδικα μη εξυπηρετήσιμο;)

Στην αργκώ του χρηματοπιστωτισμού (και του σχετικού τζόγου) υπάρχει ένας όρος που λέγεται «ψυχολογικό όριο» (!!!!). Δεν ξέρουμε αν τα καλοπληρωμένα παράσιτα των ειδικών διαθέτουν ένα «ψυχολογικό όριο» για το μέγεθος της διεθνούς κυκλοφορίας του δολαρίου, κάτω απ’ το οποίο οι νομισματο/οικονομικές εξελίξεις θα γίνουν ανεξέλεγκτες. Ξέρουμε όμως τι συμβαίνει ήδη:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Η συντήρηση στοιχίζει

Δευτέρα 2 Γενάρη>> Κάποιος παλιοχαρακτήρας δημοσιοποίησε τον πιο πάνω χάρτη με τις τιμές του ρεύματος στα ευρωπαϊκά κράτη στις 29 Δεκέμβρη του 2022 – προχτές δηλαδή. Οι τιμές είναι σε ευρώ ανά μεγαβατώρα.

Για έναν περίεργο αλλά και αξιοθαύμαστο λόγο το ρευματάκι στο ελλαδιστάν (τρεχούμενο και γάργαρο) πήγαινε 248 ευρώ (ανά μεγαβατώρα), μακράν το ακριβότερο στη γηραιά ήπειρο – κι αυτό δεν πρέπει να οφείλεται στο κρύο. Ο καιρός δεν έχει βγάλει ακόμα δόντια.

Επειδή χρονιάρες μέρες δεν θέλουμε να πάει ο νους σας στο κακό (σε καρτέλ ας πούμε, ή σε μεταγραφές ceo με πλούσιο βιογραφικό από βαλκανικές μπίζνες-ρημαδιό…) προτείνουμε σαν εξήγηση το γεγονός ότι εδώ είναι το μαιευτήριο της δημοκρατίας.

Δεν είναι και λίγο: βρίσκεται μόνιμα σε θερμοκοιτίδα, αρνείται να ξεμυτίσει, οπότε καίει ρεύμα. Αυξάνοντας δυσανάλογα την ζήτηση τελικά (δεν το είχατε πάρει χαμπάρι, ε;)… Τα υπόλοιπα είναι απλά «ο νόμος της αγοράς» που θάλεγε και κάθε νεοφιλελεύθερος, ρημαδο- ή όχι.

Έτσι δεν είναι;

Η αναδιάρθρωση ως ιδεολογία

Η έλξη του φόβου: μια μετα-ανάλυση της αποτελεσματικότητας και των θεωριών περί έλξης του φόβου… Paper του 2015

(Το fear factory έχει και τους θεωρητικούς του…)

Δευτέρα 2 Γενάρη>> Δεν έχει σημασία τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα∙ σημασία έχει το ποιος κουμαντάρει την συζήτηση: αυτό είναι το κεντρικό δόγμα, το κατά κάποιον τρόπο “there-is-no-alternative” της «εποχής της μετα-αλήθειας» όπως την έχουν ονομάσει, που διογκώνεται όλο και περισσότερο στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο. Δεν υπάρχουν βέβαια ούτε μετα-αλήθειες, ούτε προ-αλήθειες, ούτε μετα-ψέματα, ούτε προ-ψέματα! Υπάρχει όμως μια συγκεκριμένη ιστορική φάση «μετάβασης» όπου το κεφάλαιο (τα πιο δυναμικά αφεντικά του) κατασκευάζει ήδη «πραγματικότητες»: «επαυξημένες», «ενισχυμένες» (augmented) πραγματικότητες, «εικονικές» (virtual) πραγματικότητες, τα ανάλογα «βιώματα», τις αντίστοιχες «εμπειρίες», την διαρκή ροή και εναλλαγή, κινούμενη άμμο δηλαδή «αληθειών» και διαψεύσεων, και πάει λέγοντας∙ με κάθε σχιζοφρενική αντιφατικότητα ακόμα και στην ίδια τη «νέα» ορολογία… Το colpo grosso της 4ης βιομηχανικής επανάστασης είναι ακριβώς αυτό: η ολοκλήρωση του εμπορεύματος, του θεάματος και του ελέγχου μέσα απ’ το εμπόριο ή/και την επιβολή «πραγματικότητας» ή «πραγματικοτήτων» σύμφωνα με τις κάθε φορά κερδοφόρες και αποδοτικές προδιαγραφές.

Στη μορφή-εμπόρευμα, πράγματι, δεν υπάρχει ούτε αλήθεια ούτε ψέμα (ίσως κάτι σαν «ψεμολήθη» ή αληθοφάνεια)∙ υπάρχει όμως σε στρατηγική θέση η διαχείριση της «λειτουργίας» της/του. Όπως σωστά είχε σχολιάσει ο Μαρξ, ο φετιχισμός του εμπορεύματος είναι η εκκοσμίκευση του θρησκευτικού (χριστιανικού) φετιχισμού. Τώρα ο φετιχισμός της «πέρα απ’ την αλήθεια και το ψέμα» κυριαρχίας επιδιώκει να είναι η εκκοσμίκευση της θείας δίκης – που είναι βέβαια άγνωστη και μυστηριώδης. “Πέρα απ’ την αλήθεια και το ψέμα” βρίσκεται η αυθεντία…

Τι πάει να πει «σημασία έχει το ποιος κουμαντάρει την συζήτηση», άρα το ποιος όχι μόνο σκηνοθετεί αλλά επίσης διαλέγει ή/και επιβάλλει τις «διαφορετικές απόψεις» και τα χαρακτηριστικά τους; Πάει να πει σημασία έχει το ποιος κατέχει την εξουσία. Όχι, μόνο, επειδή αυτός λογοκρίνει. Αλλά επίσης (ίσως κυρίως) επειδή αυτός νοηματοδοτεί.

Στη διάρκεια της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας αυτή η καπιταλιστική στρατηγική έγινε κοινοτοπία. Εκείνα που τώρα (ψευτο…)αναγνωρίζονται σαν «προβλήματα» ή «αδυναμίες» της (όπως, για παράδειγμα, οι συνέπειες της κατ’ οίκον φυλάκισης στο ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών) ρίχνονταν στον Καιάδα ως ψέματα όταν λέγονταν έγκαιρα και ενάντια στα πραξικοπήματα. Είναι μια ήδη χειροπιαστή απόδειξη του «δεν έχει σημασία τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα∙ σημασία έχει…».

Το κεφάλαιο-σχέση ως υπερ-νόρμα είναι, αν το σκεφτούμε από μια διαφορετική μεριά, η «συγκέντρωση», η οργάνωση και η αξιοποίηση του γενικευμένου κοινωνικού, ηθικού, διανοητικού, αισθητικού tribalism, της σύγχρονης «φυλετικοποίησης», της κονιορτοποίησης δηλαδή των σημείων προσανατολισμού, των σημείων αναφοράς, στις δυτικές κατά κύριο λόγο κοινωνίες τα τελευταία 30 «νεοφιλελεύθερα» χρόνια. Είναι η οργανωμένη συν-κίνηση, και με τις δύο έννοιες. Της (συνήθως διαλυτικής και πειθαρχικής) συναισθηματικής ταλάντωσης, αλλά και του μαγνητισμού των συμπεριφορών απ’ τον ίδιο πόλο. Καινοφανείς λέξεις που έχουν γίνει της μόδας όπως «συμπερίληψη» απηχούν αυτό ακριβώς: το μάντρωμα των πληθωρισμένων δι-ατόμων, των ναρκισσιστικών, τσακισμένων, παρανοημένων και παρανοούντων Εγώ-Κεφάλαιο που επιπλέουν αναίσθητα πια σε μια ταραγμένη, φουρτουνιασμένη θάλασσα σημείων-παραληρηματικής-εξουσίας∙ σε ένα υπονομευμένο, ναρκοθετημένο, υποθηκευμένο, παραλυτικό, σκοτεινό διαρκές Τώρα με μοναδικό πολικό αστέρα τον φόβο.  

Είναι παλιό, είναι διδακτικό, θα πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει στην πρώτη σελίδα των έργων των ιστορικών του μέλλοντος, και θα το επαναλάβουμε για μια ακόμα φορά:

O αξιωματούχος μου είπε ότι τύποι του είδους μου «ανήκουν σ’ αυτό που αποκαλούμε κόσμος – βασισμένος – στην – πραγματικότητα», τον οποίο περιέγραψε σαν αποτελούμενο από ανθρώπους «που πιστεύουν ότι οι λύσεις προκύπτουν απ’ την συνετή μελέτη της πραγματικότητας όπως αυτή εμφανίζεται μπροστά μας». Συμφώνησα και μουρμούρισα κάτι για τις αρχές του διαφωτισμού και του εμπειρισμού.

 Mε έκοψε. «Aλλά ο κόσμος δεν δουλεύει πλέον έτσι» συνέχισε. «Tώρα είμαστε αυτοκρατορία, κι όταν δρούμε δημιουργούμε την δική μας πραγματικότητα. Kαι την ώρα που εσείς μελετάτε αυτήν την πραγματικότητα που δημιουργήσαμε – όσο πιο συνετά μπορείτε – ξαναδρούμε, δημιουργώντας νέες πραγματικότητες, τις οποίες επίσης μπορείτε να μελετήσετε, κι έτσι προχωράνε τα πράγματα. Eίμαστε πρωταγωνιστές της ιστορίας …. και εσείς, όλοι εσείς, έχετε μείνει πίσω να μελετάτε αυτά που κάνουμε».
(New York Times Magazine, Oκτώβριος του 2004)

Δεν έγιναν αυτοκρατορία, αλλά στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Η βασική ιδέα παραμένει….

Ευτυχές το καινούργιο και θαυμαστό 2023, 2024, 2025… – σα να λέμε.

MNHCK

Δευτέρα 12 Δεκέμβρη>> Ίσως, «ίσως» λέμε, αν κάποιοι ιστορικοί του μέλλοντος θελήσουν να δώσουν ένα τίτλο με όνομα πόλης στην εξελισσόμενη «αναταραχή-στην-ευρώπη», να μην χρησιμοποιήσουν το Kyiv (Κίεβο). Αλλά το Minsk – την πρωτεύουσα της λευκορωσίας. Παρότι το Μινσκ δεν έχει μπει στρατιωτικά στο ουκρανικό πεδίο μάχης, έπαιξε τον ρόλο του σαν οικοδεσπότης των προσπαθειών να μην υπάρξει τέτοιο πεδίο. Ή, ίσως, «ίσως» λέμε, αναρωτηθούν (οι ιστορικοί του μέλλοντος) αν όντως υπήρξαν τέτοιες, ή αν οι προσπάθειες ήταν εικονικές. Σ’ αυτό το δεύτερο ενδεχόμενο το Βερολίνο θα βρίσκεται πίσω, δίπλα, πολύ κοντά στον τίτλο «Μινσκ».

Την πιο «επεισοδιακή» προτροπή για έναν τέτοιο τίτλο έδωσε η κυρία Μέρκελ, συνεντευξιαζόμενη την περασμένη Τετάρτη 7 Δεκέμβρη στην καθεστωτική εφημερίδα Die Zeit. Να τι είπε σχετικά μ’ εκείνες τις δύο συμφωνίες (Μινσκ 1 το 2014 και Μινσκ 2 το 2015), τις οποίες είχαν προσυγράψει το Κίεβο, οι εκπρόσωποι του Donbass, το Παρίσι και το Βερολίνο, έγιναν αποφάσεις του ΟΗΕ, και προέβλεπαν την τροποποίηση του ουκρανικού συντάγματος προς πιο ομοσπονδιακή μορφή και την απόδοση στις αντάρτισσες επαρχίες του Donbass αρκετής αυτονομίας ώστε να παραμείνουν εντός ουκρανίας – συμφωνίες που είχαν την έγκριση αν και όχι την υπογραφή της Μόσχας (που σωστά θεώρησε ότι αν γίνει επίσημα εμπλεκόμενο μέρος στο ζήτημα αυτό θα πρέπει να παρεμβαίνει συνέχεια):

… Οι συμφωνίες του Μινσκ ήταν μια προσπάθεια να δοθεί χρόνος στην Ουκρανία. Χρησιμοποίησαν αυτόν τον χρόνο για να δυναμώσουν, όπως φαίνεται σήμερα. Η Ουκρανία του 2014 – 2015 δεν είναι η σημερινή Ουκρανία. Όπως είδαμε στη διάρκεια των μαχών στην περιοχή του Debaltseve στις αρχές του 2015, η Ρωσία θα μπορούσε εύκολα να την έχει καταλάβει. Αμφιβάλω αν οι χώρες του ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να έχουν κάνει τότε όσα κάνουν σήμερα για να βοηθήσουν την Ουκρανία. Ήταν καθαρό για όλους μας ότι επρόκειτο για μια παγωμένη σύγκρουση, ότι το πρόβλημα δεν είχε λυθεί. Αυτό έδωσε στην Ουκρανία πολύτιμο χρόνο… 

Εντυπωσιακή πράγματι δήλωση απ’ την μεριά μιας ισχυρής γερμανίδας πολιτικού. Τι κρίση ειλικρίνειας ήταν αυτή; Μήπως είχε πυρετό; Αν πάντως διαβάσει κανείς μεγαλύτερο μέρος της συνέντευξης θα συμπεράνει ότι πρόκειται για δήλωση / συμπέρασμα εκ των υστέρων, με βάση τα τωρινά δεδομένα και τους συσχετισμούς, όχι εκείνα του 2014 και του 2015. Εκ των υστέρων; Όταν η φωτιά έχει ανάψει, κάθε κουβέντα για τα κάρβουνα έχει υποχρεωτικά «καυτή» επικαιρότητα!! Συνεπώς αυτό το αναδρομικό (όχι, ίσως, «σας κοροϊδεύαμε» αλλά σίγουρα) «επιτρέψαμε να σας κοροϊδεύουν οι φασίστες του Κιέβου τόσα χρόνια» (προς την Μόσχα και τους αυτονομιστές του Donbass κατ’ αρχήν) μένει, και δεν είναι αστείο – ακόμα κι αν η Μόσχα το είχε επίγνωση. Οπωσδήποτε την ενισχύει σημαντικά μαζί τα επιχειρήματά της ως προς το γιατί αναγκάστηκε να εισβάλει στην ουκρανία∙ υποθέτουμε όμως ότι δεν ήταν αυτός ο σκοπός της ομολογίας της κυρίας Μέρκελ…

Απ’ την άλλη μεριά δεν ταιριάζει με τα γεγονότα, για όσους θέλουν να τα λαμβάνουν υπόψη τους: το Βερολίνο αγκάλιασε κυριολεκτικά τον κλόουν για όσο καιρό ήταν, σαν πρόεδρος, έτοιμος να τα βρει με την Μόσχα, το 2019∙ και ο τότε γερμανός υπ.εξ. (σήμερα πρόεδρος…) Steinmeier έβαλε τα δυνατά του για να υπογράψει ο Zelensky την «φόρμουλα Steinmeier» τον Σεπτέμβρη του 2019 για την γρήγορη εφαρμογή των συμφωνιών Minsk 1 και 2 – μόνο για να προκαλέσει την εναντίον του έκρηξη των χιλιάδων φασιστών, απειλές για το κεφάλι του, και (γρήγορα) να το γυρίσει. (Περισσότερα γράψαμε στις 14 Μάρτη και στις 18 Απρίλη). Κορόιδευε και το φθινόπωρο του 2019 το Βερολίνο; Ποιόν; Τον εαυτό του; Εν τέλει γιατί ο κλόουν και οι τοξικοί γύρω του δεν χάνουν ευκαιρία να σιχτιρίσουν, ακόμα και σήμερα, το Βερολίνο;

Ή μήπως τώρα το γερμανικό καθεστώς «γλύφει τις πληγές του»; Ποιες πληγές; Ας πούμε το γεγονός ότι ποτέ δεν τόλμησε να εκθέσει δημόσια είτε τον φασίστα Porosenko είτε τον γελοίο Zelensky για το γεγονός ότι υπέγραφαν και ξε-υπέγραφαν – όπως όφειλε να κάνει. Ή: ποτέ δεν κατήγγειλε ανοικτά το φασιστοπραξικόπημα στο Κίεβο στις 22 Φλεβάρη του 2014, που έγινε για να εμποδίσει την συμφωνία που είχε υπογραφτεί την προηγούμενη μόλις μέρα για εκλογές στην ουκρανία με την εγγύηση (και) της γερμανίας. Γιατί το Βερολίνο έμεινε μουγκό; Για τον ίδιο λόγο που έμεινε μουγκό και το Παρίσι: για να μην ενοχλήσουν την Ουάσιγκτον, για να μην διαταράξουν τις σχέσεις τους. Που ως γνωστόν, απ’ την απέναντι μεριά του Ατλαντικού, συνοψίζονταν σε δύο λέξεις: άντε γαμηθείτε! (Victoria Nuland).

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Baerbock

Δευτέρα 5 Δεκέμβρη>>

… Πρέπει να αρπάξουμε αυτήν την διατλαντική στιγμή. Πρέπει να την χρησιμοποιήσουμε για να κτίσουμε έναν δυνατότερο, μόνιμο διατλαντικό συνεταιρισμό για τον 21ο αιώνα.

Το 1989 ο πρόεδρος των ΗΠΑ George Bush προσέφερε στη γερμανία έναν «συνεταιρισμό για την ηγεσία». Τότε δεν υλοποιήθηκε. Ήταν μια ιδέα πολύ προχωρημένη εκείνη την στιγμή. Στις αρχές των ‘90s η χώρα μου ήταν πολύ απασχολημένη για να κάνει την επανένωση πραγματικότητα για όλους τους πολίτες της. Δούλευε για να θεμελιώσει μια επανενωμένη γερμανία μέσα στην ε.ε.

Αλλά σήμερα, στον κόσμο μιας νέας εποχής, αυτό έχει αλλάξει ριζικά. Το βλέπουμε καθαρά: Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να ασχοληθούμε με τον συνεταιρισμό της ηγεσίας.

(Annalena Baerbock, υπ.εξ. της τρικολόρε γερμανικής κυβέρνησης, σε ομιλία της στο New School της Ν. Υόρκης, στις 2 Αυγούστου 2022)

Το να είσαι ανιστόρητος είναι κακό. Το να είσαι αγεωγράφητος είναι επίσης κακό. Το να είσαι και τα δύο μαζί είναι στα όρια της πολιτικής ηλιθιότητας, τα οποία ξεπερνάει αν είσαι βιτρίνα καπιταλιστικού κράτους πρώτης γραμμής. Φυσικά η αγαπημένη μας Annalena έγινε με αθέμιτα μέσα πρώτα επικεφαλής του πιο φιλομιλιταριστικού, φιλονατοϊκού και πολεμοκάπηλου κόμματος αυτή τη στιγμή στην ευρώπη (των «πράσινων» στη γερμανία) και ύστερα υπ.εξ. Σκαρφάλωσε καριερίστικα σαν στέλεχος λέγοντας ψέματα για το βιογραφικό και τις σπουδές της, κρύβοντας απ’ το «πόθεν έσχες» της μερικές χιλιάδες ευρώ που είχε πάρει σαν έξτρα αμοιβή απ’ το κόμμα της (για άγνωστους λόγους) όταν ήταν βουλευτίνα: αυτά είναι προσόντα για να κάνει κάποιος πολιτική καριέρα στο ελλαδιστάν… αλλά και στο Βερολίνο;

(Έτσι φαίνεται πια…)

Η παρακμή, της παρακμής, ω παρακμή! Όταν το 1989 ο Bush ο Α πρότεινε συνεταιριλίκια στη Βόννη η αγαπημένη Annalena ήταν μόλις 9 χρονών. Δεν γινόταν να ασχοληθεί. Δυστυχώς, μεγαλώνοντας, δεν φρόντισε να μάθει τι είδους πρόταση ήταν εκείνη. Δεν έμαθε λοιπόν ότι η πρόταση έγινε επειδή η Ουάσιγκτον φοβόταν την ενοποιημένη γερμανία. Δεν έμαθε ότι η ενοποίηση ήταν ένα μεγάλο οικονομικό και γεωπολιτικό δώρο του Γκορμπατσώφ προς την Βόννη, που τρόμαξε ταυτόχρονα εκτός απ’ την Ουάσιγκτον τόσο το Λονδίνο όσο και το Παρίσι. Πάλι ενιαία γερμανία στο κέντρο της ευρώπης; Ο συνεταιρισμός ηγεμονίας ήταν, για να το πούμε έτσι, μια σπασμωδική «πρόταση αντιπερισπασμού», που δεν προχώρησε (ούτε αυτό ξέρει η αγαπημένη Annalena) όχι επειδή το ενοποιημένο γερμανικό κράτος ήταν απασχολημένο με τα εσωτερικά του, αλλά επειδή σχεδίαζε την δική του ηγεσία / ηγεμονία (κι όχι μόνο στην ευρώπη) ενάντια στις ψυχροπολεμικές δεκαετίες της αμερικανικής ηγεμονίας! Με την οποία βρέθηκε πολύ σύντομα σε proxy σύγκρουση στα δυτικά βαλκάνια. Πρώτα με την διάλυση της γιουγκοσλαβίας και ύστερα στο κόσοβο…

Ούτε βέβαια θυμάται η πλούσια σε φιλοδοξίες και φτωχή στο μυαλό Annalena πως όταν ήταν 23 χρονών, το 2003

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Schröder

Δευτέρα 12 Δεκέμβρη>>

… Επίσης παράξενο – και σημαντικό – ήταν το ότι στις 15 Σεπτέμβρη, ο πρώην γερμανός καγκελάριος Schroeder μπήκε απρόσκλητος στο γραφείο του Scholtz όπου βρίσκονταν μόνο ο καγκελάριος και ο αντικαγκελάριος Robert Habeck. Ο Schroeder έριξε δυνατά πάνω στο γραφείο μια μακροπρόθεσμη πρόταση προμήθειας φυσικού αερίου απ’ την Gazprom, κάτω απ’ τα μάτια του Scholtz.

O καγκελάριος και ο πρώην καγκελάριος κοιτάχτηκαν για μια στιγμή – χωρίς να πουν κουβέντα. Ύστερα ο Schroeder άπλωσε το χέρι του, πήρε πίσω το ντοσιέ, γύρισε την πλάτη και έφυγε απ’ το γραφείο. Δεν ειπώθηκε τίποτα.

Στις 26 Σεπτέμβρη (11 μέρες αργότερα) έγινε το σαμποτάζ στον αγωγό nordstream. Έκπληξη (ναι ή όχι);

(Μια μικρή λεπτομέρεια της εποχής: απ’ το Necessary Illusions (…) του Alastair Crooke, στις 5 Δεκέμβρη του 2022)

Τι να σκέφεται άραγε ο Schroder για την «κρίση ειλικρίνειας» (;) της κυρίας Μέρκελ ότι υπέγραψε μια, δυο, τρεις συμφωνίες για να δώσει την ευκαιρία στους ουκρανοφασίστες να προετοιμαστούν καλύτερα παραβιάζοντάς τες; Τι θα της πει όταν συναντηθούν στο σύλλογο συνταξιούχων γερμανών πρωθυπουργών; Δεν ξέρουμε. Το γεγονός ωστόσο ότι ο σοσιαλδημοκράτης πρώην καγκελάριος πήρε το πόστο του ceo της εταιρείας του Nord stream 1 μετά την πρωθυπουργική και κομματική αποστρατεία του το 2006 (τυπικά παραιτήθηκε λόγω κατακραυγής τον Μάρτη του 2022) δεν οφειλόταν στο ότι δεν θα εύρισκε αλλού τέτοιου είδους καλοπληρωμένο πόστο. Είχε βρει. Ήταν συνέπεια, μάλλον, της “ostpolitik” του, που κι αυτή ήταν μέρος του γενικού και σταθερού γερμανικού προσανατολισμού προς-τα-ανατολικά ήδη απ’ την εποχή του Willy Brandt, την δεκαετία του 1970. Κατά τη γνώμη του Schroder (και, υποθέτουμε, του συνόλου των γερμανών βιομηχανιών τότε) η μακρόχρονη, σταθερή παροχή φτηνού ρωσικού φυσικού αερίου μέσω υποθαλάσσιων αγωγών, αλλά και άλλων κρίσιμων πρώτων υλών, ήταν μέρος και μαζί απόδειξη της στρατηγικής σχέσης μεταξύ Βερολίνου και Μόσχας. Αυτό έλεγε…

Η σταθερή ανάπτυξη του ευρασιατικού project (και η θρυλική «μετατόπιση του κέντρου βάρους του παγκόσμιου καπιταλισμού στην ασία») είχε μια καλή θέση για το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο, μια θέση την οποία μπορούσε να προτείνει στο Βερολίνο και να διαχειριστεί (και προς το δικό της όφελος) η Μόσχα. Γιατί η Μόσχα; Αν και στρατιωτικά σαφώς πολύ ανώτερη σε σχέση με το Βερολίνο, αυτή η ανωτερότητά της θα μπορούσε να είναι μέρος της «ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας» απέναντι σε πιθανούς αμερικανικούς τυχοδιωκτισμούς-μέσα-στην-παρακμή. Ταυτόχρονα, επειδή το ρωσικό κεφάλαιο δεν ήταν επικίνδυνος βιομηχανικός ανταγωνιστής του γερμανικού, Μόσχα και Βερολίνο θα μπορούσαν να σχηματίσουν ένα συνεργατικό δίπολο μέσα στο ευρασιατικό project, όχι ακριβώς αντίβαρο αλλά σίγουρα «εξισορροπιστή ισχύος» απέναντι στο εκτοξευόμενο καπιταλιστικά, παραγωγικά και τεχνολογικά Πεκίνο. Η γερμανική ostpolitik θα έφτανε έτσι στην ωριμότητά της, αν και όχι υποχρεωτικά σαν «πολιτική της ε.ε.» εφόσον χάρη στον γαλλικό τυχοδιωκτισμό η ε.ε. διευρύνθηκε στα ‘90s (προς τα πρώην κράτη του «ανατολικού μπλοκ», γνωστά τα περισσότερα για τον εθνικιστικό / νεοναζί αντιρωσισμό τους…) πριν εμβαθύνει σοβαρά και αξιόπιστα τους πολιτικούς θεσμούς της προς κάποιου είδους ομοσπονδιοποίηση.

Εννοείται πως η δημιουργία ενός τέτοιου διπόλου μέσα στο ευρασιατικό project θα σήμαινε (και θα επέβαλε) σημαντικό περιορισμό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Η ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin) ποτέ δεν έκρυψε ότι η αμερικανική κυριαρχία θα φάει τα ψωμιά της και ότι ο καπιταλιστικός πλανήτης θα πάψει να είναι «μονοπολικός» αργά ή γρήγορα. Η διάσημη ομιλία του στο «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου» το 2007 ήταν κάτι παραπάνω από σαφής∙ και, το 2007, το ευρασιατικό project ήταν κάτι που οι δυτικοί υπολόγιζαν ότι θα χρειαστεί καμμιά 50αριά χρόνια το λιγότερο για να ευδοκιμήσει, οπότε ήταν ήσυχοι… Συνάντησε φυσικά τότε τους ειρωνικούς μορφασμούς των αμερικάνων και άλλων δυτικών στις πρώτες γραμμές του ακροατηρίου: η ρωσία (ήταν σίγουροι) θα μείνει για πάντα ένας νάνος-με-πυρηνικά, και μερικές «χρωματιστές επαναστάσεις» θα την αποτελειώσουν.

Ήταν αυτή η άποψη της κυρίας Μέρκελ που ήδη κυβερνούσε στο Βερολίνο; Υποθέτουμε πως όχι. Στην πράξη, τουλάχιστον, έδειχνε κάποιον ρεαλισμό.

Άλλαξε λοιπόν κάτι τα τελευταία χρόνια;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Analysis

Δευτέρα 12 Δεκέμβρη>> Αν, μιλώντας για το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο, η ασταμάτητη μηχανή κάνει μια (ευκαιριακή) νύξη σε πολιτικές βιτρίνες του είδους Annalena Baerbock, Gerhard Schroder, Angela Merkel ή/και Olaf Scholz, μήπως πέφτει στο εύκολο αλλά και βαρύ αμάρτημα της προσωποποίησης (του κράτους και του κεφάλαιου); Δεν εκπροσωπούν όλοι / όλες συμφέροντα λιγότερο ορατά; Δεν θα έπρεπε αυτά και μόνον αυτά να μας απασχολούν;

Ναι, κάπως έτσι είναι… Ως ένα σημείο κανένας απ’ τους πιο πάνω και κανένα παρόμοιο πρόσωπο δεν αποφασίζει ερήμην. Έχουμε άλλωστε μιλήσει ξανά και ξανά στο κοντινό παρελθόν γι’ αυτά τα συμφέροντα, πιθανολογώντας τους προσανατολισμούς τους∙ έτσι ώστε να μην χρειάζεται να «μετανοήσουμε».

Υπάρχει όμως κάτι που μόνο υπαινικτικά θα θίξουμε αμέσως τώρα. Για κάθε mainstream «αναλυτή» (εντός ή εκτός εισαγωγικών…) τα αφεντικά είναι τέρατα ορθολογισμού∙ δρουν και αποφασίζουν με την ακρίβεια αλγορίθμων∙ έχουν μια εντελώς τετράγωνη αντίληψη για τα συμφέροντά τους και το τι πρέπει να κάνουν για να τα υπερασπίσουν… Πράγμα που σημαίνει ότι η δουλειά αυτού του είδους ανάλυσης είναι το να αποκαλύψει αυτήν την λίγο πολύ υπερανθρώπινη φύση των αφεντικών, τον άψογο ορθολογισμό τους, τα κίνητρα και τους σκοπούς τους. (Ας μην φανεί περίεργο πως μόλις αυτή η «ανάλυση» τελειώσει την επίδειξη της υπερανθρωπινότητας των αφεντικών ακολουθεί συχνά μοιραλατρεία για τους χύμα, ξεμοναχιασμένους υποτελείς. Κάπως έτσι άλλωστε γεννιούνται οι «θεωρίες συνωμοσίας»: απ’ την προβολή του υπερανθρωπισμού των αφεντικών…).

Δεν ισχύουν αυτά! Ασφαλώς και κάθε αφεντικό έχει αντίληψη των συμφερόντων του∙ οι ιδέες, όμως, για το πως θα τα υπερασπιστεί και θα τα προωθήσει είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Υπάγονται (ακόμα κι αν κανένα δεν θα το παραδεχόταν) στα ιδεολογικά, θεσμικά, τυπικά δεδομένα της απρόσωπης γενικής καπιταλιστικής κίνησης. Υπάγονται, ακόμα ακόμα, και στις «συνήθειες», στις ελπίδες και στις ψευδαισθήσεις κάθε αφεντικού χωριστά (περισσότερα δεν λέμε…)

Γι’ αυτό ακριβώς τα αφεντικά κάνουν λάθη∙ είτε όταν και όποτε έχουν να αντιμετωπίσουν τον καλά οργανωμένο και αποφασισμένο ταξικό εφιάλτη τους (την εργατική τάξη), είτε όταν έχουν να αντιμετωπίσουν το ένα το άλλο στις μεταξύ τους ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις. Γι’ αυτό ακριβώς τα αφεντικά κάνουν λανθασμένες εκτιμήσεις… Γι’ αυτό ακριβώς τα αφεντικά κάποτε (κι όχι σπάνια) φοβούνται…

Οι φόβοι των κάθε είδους αφεντικών και τα παράγωγά τους (η αναίδεια, η τυφλότητα, η σύγχυση ή η δειλία) ποτέ δεν λαμβάνονται υπόψη απ’ τις κλασσικές, ακαδημαϊκές, φιλόδοξες «αντι- αναλύσεις». Φόβοι; Δειλία; Διανοητική σύγχυση; Αυτά ισχύουν μόνο για τους υποτελείς!!…

Τα αφεντικά είναι άλλη κατηγορία – ή αυτό υπονοεί η ανάλυση που δεν αφήνει ποτέ και πουθενά περιθώριο για «αδυναμίες των καπιταλιστών». Εν μέρει επειδή είναι δύσκολο να εντοπιστούν, σε σχέση (ας πούμε) με το τάδε ή το δείνα υλικό συμφέρον. Εν μέρει επειδή οι «αναλυτές» υπερανθρωποιώντας τα καπιταλιστικά αφεντικά, απαλλάσσοντάς τα «εξ ορισμού» από κάθε αδυναμία ως προς την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, νοιώθουν υπεράνθρωποι και οι ίδιοι. Αυτό πάντως καθόλου δεν σημαίνει ότι οι φόβοι, οι αδυναμίες, η σύγχυση κορυφής είναι ασήμαντοι παράγοντες της Ιστορίας. Και τα λάθη το ίδιο.

Αν έχει λοιπόν κάποια αξία η σύντομη αναφορά σε πρόσωπα / πολιτικές βιτρίνες είναι επειδή σ’ αυτά είναι ευκολότερο να ανιχνευτεί η αβεβαιότητα που, εφόσον εκπροσωπούν συμφέροντα, είναι ως ένα σημείο αβεβαιότητα στην υποστήριξη αυτών ακριβώς των πρακτικών, υλικών, καπιταλιστικών συμφερόντων απ’ τα αφεντικά ως τάξη. Αν αυτές οι βιτρίνες δεν είναι στιβαρές, αν κάνουν μπρος-πίσω ή αν είναι επιεικώς γελοίες, αυτό οφείλεται στο ότι τα υποκείμενα υλικά συμφέροντα δεν έχουν διαθέσιμο κάτι καλύτερο για να τα αντιπροσωπεύσει∙ ή στο ότι συγκρούονται μεταξύ τους στα παρασκήνια χωρίς (ακόμα) να υπάρχει καθαρός νικητής∙ ή στο ότι «ψάχνονται» για το τι και πως.

Δείτε, για παράδειγμα, την κυρία Μέρκελ. Σαν πρωθυπουργός ήταν ιδιαίτερα αποφασιστική όταν αναπαρήγαγε ακόμα και τα σκουπίδια των πραγματικών προαγωγών της υγεινιστικής τρομοεκστρατείας∙ σε τέτοιο ακραίο και προσβλητικό βαθμό ώστε να χρειαστεί κανά δυο φορές να την διορθώσουν οι «ειδικοί» εκθέτοντας τον υπερβάλλοντα ζήλο της. Ξέρουμε γιατί: υπερασπιζόταν τα συμφέροντα και τις προοπτικές των γερμανικών φαρμακομαφιών και της made in germany γενετικής μηχανικής σ’ όλο της το εύρος, και είχε επιλέξει επ’ αυτού τους κατάλληλους «συμβούλους», δημαγωγούς, κλπ.

Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως είτε αυτή είτε ο θλιβερός Scholz μπορεί να δείχνει την ίδια «καθαρή» αποφασιστικότητα αν, σαν πολιτική βιτρίνα, αιωρείται ανάμεσα στα συμφέροντα των βιομήχανων «πράσινης πυρηνικής ενέργειας» ή/και όπλων (που μια χαρά εκπροσωπεί η αγαπημένη Annalena και η κομματική της γραφειοκρατία) και σ’ εκείνα της βιομηχανίας λιπασμάτων και του αγροβιομηχανικού τομέα∙ συμφέροντα που σ’ αυτή την ιστορική φάση δεν είναι συμβατά μεταξύ τους. Ένα παράδειγμα: ακολουθώντας τις γενικές οδηγίες της ε.ε. και τις υποδείξεις της ομοσπονδιακής γερμανικής κυβέρνησης, το κρατίδιο του Βόρειου Ρίνου / Βεστφαλίας θα επιβάλει δελτίο στα λιπάσματα που χρησιμοποιούνται στην αγροτική παραγωγή (κατ’ αρχήν στο 1/3 των καλλιεργήσιμων εκτάσεων του κρατιδίου) ώστε να μειωθούν κατά 20%. Πράγμα που αν τελικά ισχύσει (υπάρχουν απ’ τις αρχές του φθινοπώρου μεγάλες αντιδράσεις) θα σημαίνει μείωση της παραγωγής…

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα σε τέτοιους καιρούς όχι μόνο καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης αλλά και «μετατόπισης της ισχύος μακριά απ’ τη δύση», οι (δυτικές) πολιτικές βιτρίνες (και όχι τα αφεντικά αυτά καθ’ αυτά) έχουν το καθήκον του ελέγχου των πληθυσμών. Των πληθυσμών, ειδικά των πληβειακών τάξεων / στρωμάτων (εργατικών ή/και μικροαστικών), που θίγονται σοβαρά απ’ την «αλλαγή παραδείγματος». Επ’ αυτού η γερμανική (ή η όποια) βιομηχανία όπλων, τ’ αφεντικά της δηλαδή, δεν θα κάνει κάτι άμεσα∙ τα κάστανα απ’ τη φωτιά θα πρέπει να τα βγάλει, να τα βγάζει διαρκώς, το όποιο γκουβέρνο. (Γι’ αυτό πληρώνεται…).

Σ’ αυτό το καθήκον, ειδικά σε συνθήκες κοινωνικής δυσθυμίας έως εκνευρισμού (που είναι προϊόντα, άμεσα και έμμεσα, μιας αυτο-ακυρωτικής εξωτερικής πολιτικής ενός κράτους / κεφάλαιου που πάντα είχε, στον 20 αιώνα, σοβαρό θέμα με πολλές απ’ τις πρώτες ύλες του…) είναι που παίζουν τον ρόλο τους κατάλληλες διαφημίσεις της «αντι-συστημικότητας», του είδους «ο Ερρίκος το τάδε και οι οπαδοί του ετοίμαζαν πραξικόπημα»∙ και οι σχετικές κυβερνητικές / κρατικές ενέργειες για την «διάσωση της δημοκρατίας». Παραμύθι… αλλά πόσο βολικό, ε;

(Τα γερμανικά καθεστωτικά μήντια είχαν ενημερωθεί για την συγκεκριμένη «αντιτρομοκρατική» επιχείρηση ΠΡΙΝ αυτή γίνει, και τους είχαν δοθεί αρκετές πληροφορίες σχετικά ΠΡΙΝ γίνει οποιαδήποτε σύλληψη… Επειδή κάτι τέτοιο είναι ανάθεμα σε πραγματικές αστυνομικές εφόδους κάποιος γερμανός συνταξιούχος πρώην διευθυντής μεγάλης καθεστωτικής εφημερίδας παρατήρησε: είναι άβολη αλήθεια, αλλά αν όλα τα μήντια της χώρας ξέρουν για μια μυστική επιχείρηση πριν αυτή γίνει, τότε δεν πρόκειται για μυστική επιχείρηση αλλά για εκστρατεία δημόσιων σχέσεων… Η βουλευτής του die linke Martina Renner, όταν ρωτήθηκε σε συνέντευξη στο κανάλι N-TV πότε έμαθε για πρώτη φορά για την «μυστική επιχείρηση» απάντησε μεταξύ άλλων:

Εγώ το ήξερα απ’ τα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας (30 Νοέμβρη) και ξέρω επίσης ότι διάφορα μήντια ήταν ενημερωμένα σχετικά μια βδομάδα νωρίτερα από εμένα (στις23 Νοέμβρη). Ήταν γνωστά τα ονόματα των κατηγορούμενων, οι διευθύνσεις τους και το timing της επιχείρησης… Ο νοών νοείτω…)

Θα πείτε: πόσοι θα το φάνε το παραμύθι του «κινδύνου για το πολίτευμα»; Δεν ξέρουμε. Το ίδιο, όμως, δεν έγινε με το παραμύθι του «υπερφορτωμένου» δημόσιου συστήματος υγείας και των «υπερπλήρων εντατικών» το 2020 και το 2021∙ πού; στο κράτος με το πληρέστερο δημόσιο σύστημα υγείας στην ευρώπη! Στη γερμανία… Το τρανταχτό ψέμα αποκαλύφθηκε κάποια στιγμή, με στοιχεία κι αποδείξεις∙ εν τω μεταξύ όμως η (επιχειρηματική) «κοινωνική ευθύνη» είχε δουλέψει… Και η αναδιάρθρωση αυτού ακριβώς του δημόσιου συστήματος επιταχύνθηκε για τα καλά…

Εν τω μεταξύ ένα τουλάχιστον τμήμα των γερμανικών αφεντικών δείχνει να φοβάται ότι θα υπερφαλαγγιστεί και θα αχρηστευτεί / ξεπεραστεί απ’ την ορμή της εξέλιξης του ευρασιατικού project. Και γι’ αυτό δέχεται ή/και αναζητεί την όποια προστασία μπορεί να του πουλήσει η Ουάσιγκτον.

Ίσως ελπίζουν ότι θα τους αφήσει κάτιτις….  

Για το κοινό καλό…

Όταν κοτζάμ ρημαδοπρωθυπουργός γινόταν πλασιέ φαρμακευτικής, το έκανε για την δημόσια υγεία, έτσι δεν είναι; (Ακόμα ακούγεται στ’ αυτιά μας το πανελλήνιο διακομματικό ζεστό χειροκρότημα για αυτές τις φιλίες…)

Δευτέρα 5 Δεκέμβρη>> Με επιχειρήματα άλλοθι απ’ τις προηγούμενες, φανερές και υπόγειες διαδικασίες ιδιωτικοποίησης του εσυ, το ρημαδογκουβέρνο έβαλε μερικά ακόμα καρφιά στο φέρετρό του. Ένα δημόσιο σύστημα υγείας που ήταν μεν (μια χρονικά καθυστερημένη) τομή στην ντόπια ιστορία το 1983 αλλά ταυτόχρονα ήταν ελβετικό τυρί απ’ την δημιουργία του την ίδια (τρύπες οφειλόμενες μεταξύ άλλων στους συσχετισμούς δύναμης μεταξύ του Γεννηματά / πασοκ της πρώτης φοράς απ’ την μια μεριά και των ασφαλιστικών ταμείων / γιατρών που δούλευαν εκεί απ’ την άλλη), αυτό λοιπόν το πρακτικά και ουσιαστικά «σ.δ.ι.τ.» σύστημα ξηλώνεται σταθερά, άλλοτε φανερά κι άλλοτε υπόγεια, εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες:

– Ιδιωτικοποίηση ήταν/είναι το λεγόμενο «φακελάκι».

– Ιδιωτικοποίηση ήταν/είναι η σπανιότητα δημόσιων μαιευτηρίων: η γέννα είναι μεγάλη μπίζνα.

– Ιδιωτικοποίηση ήταν/είναι οι μαζικές δωροδοκίες των γιατρών (και) του εσυ απ’ τις φαρμακομαφίες, δωροδοκίες χιλιάδων γιατρών που ακόμα κι όταν αποκαλύπτονται με κάθε λεπτομέρεια (με ονόματα και διευθύνσεις) εκτός συνόρων, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της novartis, κουκουλώνονται εδώ όμορφα κι ωραία σε κάθε επίπεδο εξουσίας: δικαστικής, δημαγωγικής, κομματικής.

– Ιδιωτικοποίηση ήταν, τέλος, το ουσιαστικό κλείσιμο των δημόσιων νοσοκομείων στο όνομα της «έκτακτης ανάγκης» με την μετατροπή τους σε «μονοθεματικά» κάτεργα, στη διάρκεια της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας.

Οι διακηρύξεις περί «υπεράσπισης του δημόσιου συστήματος», λόγια παχιά και ρητορείες, περίσσεψαν (και) απ’ αυτούς που χειροκρότησαν απ’ τα μπαλκόνια τους την αποδιάρθρωση του οτιδήποτε θα μπορούσε έστω και στοιχειωδώς να θεωρηθεί δημόσιο σύστημα υγείας και την μετατροπή του σε εξάρτημα των ελιγμών των ανελέητα επιθετικών φαρμακομαφιών. Ο κτηνίατρος ceo αναγορεύτηκε στον πολυτιμότερο γιατρό της δύσης μετά τον κυρ Βασίλη (τον Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων)∙ εκθειάστηκε όσο τίποτα στα μέρη μας∙ κι ας μην μιλήσουμε για τους κάθε είδους ακολούθους του.

Σε χρόνο καθόλου ανύποπτο, τον Δεκέμβρη του 2010, όταν ξεκινούσαμε την καμπάνια 30/900 σε σχέση με τον βασικό εργατικό μισθό και τον χρόνο εργασίας (ως βασικό στοιχείο της εργατικής απάντησης στην κρίση…) είχαμε υποδείξει δημόσια πως τρία ακόμα θα έπρεπε να είναι τα κύρια μέτωπα της εργατικής συνειδητοποίησης και ανασυγκρότησης εκείνη την κρίσιμη ιστορική περίοδο. Το ένα απ’ αυτά ήταν η «δημόσια υγεία». Όχι όμως για να επαναληφθούν απλά, σα χαλασμένο γραμμόφωνο, τα περί υποχρηματοδότησης του εσυ των προηγούμενων δεκαετιών. Αλλά για να ληφθούν σοβαρά υπόψη, από κριτική εργατική σκοπιά, τα καινούργια δεδομένα που διαμόρφωνε ήδη η βιομηχανία της υγείας, οι κοινωνικές συνήθειες και συμπεριφορές (: υγιεινισμός…) και οι στοχεύσεις των χημικών και βιοτεχνολογικών επιχειρήσεων μαζικής παραγωγής νοσηρότητας και καθολικού ελέγχου επί των σωμάτων στον 21ο αιώνα∙ έτσι ώστε να διαμορφωθεί ένα συνεκτικό και ριζοσπαστικό καθαρόαιμα εργατικό αντι-σχέδιο λειτουργικού δημόσιου συστήματος φροντίδας… που θα έπρεπε να γίνει θέμα σκληρών διεκδικήσεων τα επόμενα χρόνια.

Η πρόταση, ο εργατικός προσανατολισμός, έπεσε στο κενό των «αγανακτισμένων»… Τα επόμενα χρόνια ήρθαν… Αποδείχθηκε ότι μάταια ελπίζαμε ότι είναι δυνατόν να αποτοξινωθούν τα μυαλά  και οι συνειδήσεις απ’ τις κάθε είδους είδους κομματικές ανοησίες και τον μικροαστισμό. Τις κρίσιμες ιστορικές στιγμές η νόρμα είναι (και οι “επαναστάτες” είναι οι χειρότεροι) το vertigo. Vertigo διαρκείας. Και η μόνιμη ηττοπάθεια συνεχίζει να σκηνοθετείται σαν «όλοι στους δρόμους» όταν πλέον είναι αργά.

Το ρημαδογκουβέρνο χρησιμοποιεί σαν επιχείρημα ότι οι άρρωστοι θέλουν να γίνουν καλά και δεν τους ενδιαφέρει ποιος θα τους γιατρέψει. Θα είναι, άραγε, κάποια φαρμακομαφία ή μήπως κάποιος απ’ τον στάβλο της; Αυτό το «εσένα να μην σε ενδιαφέρει» είναι εκβιασμός, είναι γνωστό. Πάνω στον πάγκο ίσως δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια. Όμως όσοι δεν έχουν αρρωστήσει; Εκείνοι που έγιναν καλά; Εκείνοι που μπορεί να αρρωστήσουν; Δεν τους ενδιαφέρει;

Για παράδειγμα: πως και πότε άραγε θα συνειδητοποιηθεί ότι η δήθεν «εξατομικευμένη ιατρική φροντίδα» που βρίσκεται ήδη στον ορίζοντα σαν η «ανθρωπιστική πρόταση» του καπιταλιστικού 21ου αιώνα, και είναι πολύ κοντύτερα απ’ όσο νομίζουν πολλοί καθώς υλοποιείται διεθνώς με την διάλυση του άλλοτε μαζικού, φορντικού συστήματος υγείας, συμπεριλαμβανόμενων των ναών του, των νοσοκομείων, είναι το ακριβώς αντίθετο; Ότι είναι η πλήρης αξιοποίηση / εμπορευματοποίηση / πειθάρχηση / ψηφιακό φακέλωμα των υγιεινιστικών αγωνιών (και αναγκών) του Εαυτού-Κεφάλαιου με γενετικούς όρους, έτσι ώστε να είναι όχι υγιής αλλά λειτουργικός; Πρόκειται για τον ευγονισμό 2.0 – περίεργο;

Γράψαμε στην καρδιά της τρομοεκστρατείας για το τέλος της κλινικής… Επιμένουμε (και θα επιμένουμε!) πως τις κινήσεις του εχθρού δεν έχει νόημα να τις παίρνει κάποιος χαμπάρι όταν έχουν ολοκληρωθεί∙ αλλά πριν, έγκαιρα. Αλλιώς πιάνεται μόνιμα με τα βρακιά κατεβασμένα, αιώνιο θύμα, αιώνια παραπονούμενος.

Δείτε λοιπόν στη συνέχεια άλλη μια συντελεσμένη giga-ιδιωτικοποίηση… (Κι όποιος καταλάβει!)