Tag: κρίση

Συμμαχικά αναμμένα κάρβουνα

Δευτέρα 2 Νοέμβρη. Οι οπαδοί και οι συνήγοροι του ψόφιου κουναβιού υποστηρίζουν ότι, σαν ένοικος του άσπρου σπιτιού, δεν ξεκίνησε κανέναν (καινούργιο) πόλεμο· σε αντίθεση μ’ εκείνους που ξεκίνησε στην οκταετία του ο Obama. Λένε ψέμματα. Το ψόφιο κουνάβι ξεκίνησε έναν κανονικό πόλεμο όταν διέταξε την δολοφονία του επικεφαλής των ειδικών δυνάμεων του ιρανικού στρατού Qasem Soleimani (και του επικεφαλής των ιρακινών PMF Abu Mahdi al-Muhandis), στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, στις 3 του περασμένου Γενάρη. Το γεγονός ότι η άμεση αντίδραση του ιρανικού καθεστώτος στις 8 Γενάρη (πυραυλική επίθεση σε δύο αμερικανικές βάσεις στο ιράκ) είχε «μόνο» πάνω από 100 αμερικάνους πεζοναύτες τραυματίες και κανέναν νεκρό (σίγουρα δεν ανακοινώθηκε τέτοιος), και ότι το ψόφιο κουνάβι με την εμπορική του λογική είπε «εντάξει», δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος Ουάσιγκτον – Τεχεράνης ήταν / είναι … λιγότερο πολεμικός! Πρακτικά αυτός ο πόλεμος συνεχίστηκε τους επόμενους μήνες στο ιρακινό έδαφος, αναγκάζοντας τον αμερικανικό κατοχικό στρατό να αναδιπλωθεί από 3 τουλάχιστον βάσεις του. Και θα συνεχιστεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όποιος και να εκλεγεί στις 3 Νοέμβρη…

Η λογιστική του ποιός έχει κάνει τους περισσότερους πολέμους ένα πράγμα δείχνει: ότι το αμερικανικό κράτος μόνο για τέτοιους ζει. Κι αυτό θα ισχύει και στις 4 Νοέμβρη, όποιος κι αν νικήσει στο ελ Πάσο… Πέρα απ’ αυτό έχει την σημασία της η ασυνήθιστη πόλωση στο εσωτερικό του ψοφιοκουναβιστάν: και οι δύο πλευρές ετοιμάζονται να αμφισβητήσουν την ήττα τους· και πιθανόν όχι μόνο με λόγια… Τι είναι αυτό που πολώνει το αμερικανικό «εκλογικό σώμα» στα τέλη του 2020, ως το σημείο απειλών για ένοπλες συγκρούσεις; Όχι, πάντως, η γοητεία του ψόφιου κουναβιού και του νυσταλέου Jo!!

Είναι πολλές οι αιτίες αυτής της πόλωσης, και σχεδόν όλες συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με την παρακμή της άλλοτε υπερδύναμης. Το επιχείρημα των υποστηρικτών του ψόφιου κουναβιού ότι δεν είναι πολεμοχαρής είναι μεν έωλο αντικειμενικά· είναι όμως βάσιμο αν συγκριθεί με τις βλέψεις της συμμαχίας των δεξιών «δημοκρατικών» με τους «νεοσυντηρητικούς» του Μπους του Β, που υποστηρίζουν τον νυσταλέο Jo σαν βιτρίνα τους.

Ο τρόπος που οι μεταπολεμικές αμερικανικές κυβερνήσεις μπορούσαν να ελέγχουν (όσο και όπως…) τις εσωτερικές αντιθέσεις, ταξικές, φυλετικές, ακόμα και πολιτισμικές, ήταν το «american dream», ή αλλιώς η αμερικανική ιμπεριαλιστική ηγεμονία σε μεγάλο μέρος του πλανήτη. Παρότι υπήρχε και υπάρχει φτώχια (και άρα σκληρή ταξική διαστρωμάτωση) στο αμέρικα, ακόμα και η σχετική αξία του δολαρίου οφειλόταν σ’ αυτήν την ηγεμονία.

Όμως όλα αυτά τελειώνουν. Και το τέλος τους εκφράζεται στο εσωτερικό είτε με διάφορες «υπο-κρίσεις» (απ’ τα σπουδαστικά δάνεια ως τις σχιστολιθικές εξορύξεις), είτε με διάχυτους συλλογικούς φόβους διάφορων και διαφορετικών προελεύσεων. Οι δεξιοί / ακροδεξιοί κοκκινόσβερκοι φοβούνται ότι σύντομα σαν «λευκοί» θα είναι μειονότητα στο ψοφιοκουναβιστάν· οι πιο κοσμοπολίτες των δύο ακτών φοβούνται τον covid και τους κοκκινόσβερκους· κι όλοι φοβούνται ένα (κατ’ αρχήν οικονομικό) μέλλον αβέβαιο. Όλο και πιο έντονα διαγράφεται στον ορίζοντα κάτι του είδους βγάλτε τα πέρα μόνοι σας! Την τελευταία φορά που τα “κατάφεραν μόνοι τους” μέσα σ’ αυτή την εδαφική ζώνη που σήμερα είναι οι ηπα ήταν εξοντώντας τους αυτόχθονες. Τώρα μπορεί να πρέπει να αλληλοεξοντωθούν.

Αν το αμερικανικό «μερίδιο» εσόδων από την εκμετάλλευση εκτός συνόρων περιοριστεί (κι αυτό είναι περισσότερο από βέβαιο: κίνα ‘n’ friends…) κι αν επρόκειτο να διατηρηθεί μια κάποια εσωτερική ισορροπία, αυτό θα ήταν ίσως εφικτό μόνο μέσω της γενναίας φορολόγησης των αμερικάνων ζάμπλουτων. Οι οποίοι θα μετακόμιζαν ακαριαία σε φορλογικούς παραδείσους. Εκτός απ’ την αριστερή (και μάλλον «στριμωγμένη» προς το παρόν) πτέρυγα των «δημοκρατικών» αυτό δεν το προτείνει κανένας, κι ούτε πρόκειται να το κάνει. Η παρακμή της παγκόσμιας ηγεμονίας μεταφέρεται έτσι σαν όξυνση της αβεβαιότητας (και της «καθοδικής κοινωνικής / οικονομικής πορείας») στο εσωτερικό· κι απέναντι σ’ αυτήν οι μικροαστοί αντιδρούν με τους γνωστούς τρόπους… Αυτή η αβεβαιότητα θα γίνει ακόμα χειρότερη όταν αρχίσει να ξεδιπλώνεται σ’ όλο το μεγαλείο της η 4η βιομηχανική επανάσταση και στις ηπα. Πού θα εξάγονται οι αμερικανικές κρίσεις; Πού θα είναι η χωματερή των βομβών τους; Ο κόσμος μικραίνει και γίνεται πιο ακριβός…

Τα πιο πάνω παραείναι περιληπτικά για να έχουν την αξίωση κανονικής ανάλυσης. Υποδεικνύουν όμως το γιατί υπάρχει αυτή η έντονη πόλωση: ενώ ως προς την διατήρηση της πλανητικής ηγεμονίας δεν υπάρχει πια κανένα σχέδιο που να εγγυάται αποτελέσματα (μετά την αποτυχία των «οικονομικών πολέμων» του ψόφιου κουναβιού), και ενώ ένας full out πόλεμος είναι όλο και περισσότερο η μοναδική (και επίφοβη…) option του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, στο εσωτερικό «δεν χωράνε όλοι». Όχι πληθυσμιακά· σαν προοπτικές.

Το «american dream» έχει συρρικνωθεί πολύ, και δεν είναι καθόλου ευρύχωρο πια…

Λευκοκεντρισμός!

Παρασκευή 23 Οκτώβρη. Η διαχείριση του covid 19 και, σε τελευταία ανάλυση, όλες οι αναπαραστάσεις του, ήταν πολιτικές (με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας) ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ! Ήταν τέτοιες απ’ την στιγμή που ο covid 19 εντοπίστηκε στην Wuhan και ανακοινώθηκε στον Π.Ο.Υ.: για μεν το κινέζικο κράτος ήταν μια πρόκληση σε on line, παγκόσμια θέαση, του αν μπορεί να σταματήσει μια μεταδοτική αρρώστια που, θεωρητικά, θα μπορούσε να είναι πραγματικά σοβαρή· για τον παρακμιακό δυτικό κόσμο ήταν μια ευκαιρία να ελεεινολογήσουν οι δημαγωγοί του το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο, και να προφητέψουν την σοβαρή, μεγάλης κλίμακας ζημιά που θα πάθει, ώστε να οπισθοχωρήσει τεχνο-επιστημονικά… Όσες / όσοι διαβάζετε συστηματικά αυτές εδώ τις σελίδες έχετε δει τα ντοκουμέντα αυτού του διπολικού, ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού με θέμα τον covid 19, ήδη απ’ τον περασμένο Γενάρη.

Από την στιγμή που ο covid έφτασε απειλητικά σε πρωτοκοσμικό έδαφος (ιταλία) ό,τι κι αν συνέβαινε σ’ αυτό το έδαφος προβαλλόταν σαν «καθολικό». Σαν παγκόσμιο! Πριν ήταν «κινέζικο πρόβλημα»… και «καλά να πάθουν»… Μετά έγινε «παγκόσμιο πρόβλημα» που είναι ακριβώς όπως το σκηνοθετούμε εμείς (οι πρωτοκοσμικοί). Ακόμα και τώρα ελάχιστα έως τίποτα αναφέρονται για το τι έχει συμβεί σε άλλες γωνιές του πλανήτη αν δεν ταιριάζει την «αφήγηση» του πρωτοκοσμικού λευκού, των κρατών, των εταιρειών του – και των «κινδύνων» απ’ τους οποίους οι εταιρείες του θα μας σώσουν ξανά και ξανά… Κούβα; Νικαράγουα; Κόστα ρίκα; Γκάνα; Σενεγάλη; Σιγκαπούρη; Μπαλί; Όλα αυτά είναι ανύπαρκτα για την ρητορική που επιμένει ότι ο covid 19 είναι το ψευδώνυμο του θανάτου! Ακόμα και η κίνα εξαφανίστηκε πολύ νωρίς, μόλις ο covid 19 έπαψε να είναι «το πρόβλημα των κινέζων»…

Για τους λευκούς πρωτοκοσμικούς υποτελείς ό,τι συμβαίνει σ’ αυτούς είναι «παγκόσμιο»… Και, κατά συνέπεια, αφού είναι «παγκόσμιο» δεν χωράει καμμία σοβαρή απομυθοποίηση του κινδύνου, τέτοια που θα ξεβρακώσει τα δικά τους κράτη, τον δικό τους υγιεινισμό, την δική τους εμπορευματική / φετιχιστική αλλοτρίωση! Όλος ο πλανήτης ήταν το Bergamo!! Όλος ο πλανήτης ήταν το Queens της Ν. Υόρκης… Έκτακτη συμμετοχή; Η βραζιλία (του Bolsonaro)… Όλος ο κόσμος ήταν το βέλγιο. Το βελγικό κράτος βέβαια έδωσε ρεσιτάλ «κοινής δεξαμενής» – αλλά ποιός τολμάει να το πει αφού παντού (στον κόσμο) οι νεκροί είναι άπειροι;

Είναι; Δεν είναι! Οι λευκοί ειδικοί ψάχνουν να βρουν «γιατί δεν είναι» εννοώντας ότι «θα έπρεπε να είναι»…! Η Manu Mormina πλησιάζει στο σημείο 0, αλλά τελικά ηθικολογεί:

… Υπάρχει μια ξεκάθαρη άρνηση να μάθουμε απ’ τις αναπτυσσόμενες χώρες – ένα νεκρό σημείο που αποτυγχάνει να αναγνωρίσει ότι η δική τους «τοπική» γνώση μπορεί να έχει σχέση με τα δικά «μας» προβλήματα του αναπτυγμένου κόσμου μας…

… Το πρόβλημα… είναι η εμμονή σε μια διάχυτη αντίληψη για την παγκόσμια υγεία που παρουσιάζει τα βιομηχανικά κράτη σαν «πλεονεκτούντα» σε σχέση με τις «πίσω αυλές» ή τον «φτωχό» αναπτυσσόμενο κόσμο, όπως έχει περιγραφτεί απ’ τον Edward Said στο θεμελειώδες βιβλίο του «Οριενταλισμός». Η αποτυχία της ευρώπης να μάθει απ’ τις αναπτυσσόμενες χώρες είναι η αναπόφευκτη συνέπεια βαθιά ριζωμένων αντίλήψεων για την ανάπτυξη και την υπανάπτυξη που καταλήγουν στην απόψη ότι ο αυτο-αποκαλούμενος αναπτυγμένος κόσμος μπορεί να διδάξει τα πάντα και δεν έχει τίποτα να μάθει…

Όντως, δεν είναι ο κορονοϊκός το θέμα! Είναι οι συσχετισμοί δύναμης… Αλλά όχι, δεν υπάρχει πρωτοκοσμική «αποτυχία»! Πρόκειται για ιμπεριαλιστική επιτυχία! Ιμπεριαλιστική επιτυχία στραμμένη προς τα μέσα, ώστε να «πάρει δυνάμεις» για την προς τα έξω αναμέτρηση!.. Άγρια, πρωταρχική συσσώρευση λέγεται αυτό – μας το έμαθε ο Μαρξ. Και δεν έγινε μια φορά και τέλος. Συμβαίνει ξανά και ξανά σε κάθε φάση αναδιάρθρωσης.

Όπως συμβαίνει στις ιμπεριαλιστικές αναμετρήσεις οι πληθυσμοί στα «μετόπισθεν» πρέπει να δώσουν με τον απαιτούμενο τρόπο «σάρκα και αίμα» για να βελτιωθεί η πολεμική αποδοτικότητα των στρατών τους. Προς το παρόν αυτοί οι πρωτοκοσμικοί στρατοί είναι το δυτικό σκέλος του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος: για να αναμετρηθεί με το σινο-ρωσο-ασιατικό αντίστοιχο πρέπει να «ποτιστεί», να δυναμώσει με την ενσωμάτωση των πρωτοκοσμικών υπηκόων στο engineering of everything…

(Δεν το έχετε καταλάβει; Προκειμένου να μην κυριαρχήσει η ασιατική (και κινέζικη) τεχνολογία 5G στη δύση, τα δυτικά κράτη προτιμούν να μείνουν πίσω… ακόμα και απ’ τα αφρικανικά… που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αγοράσουν την ετοιμοπαράδοτη Huawei…)

Τρύπες, δίπλα σε άλλες τρύπες: far west…

Δευτέρα 19 Οκτώβρη. Ίσως ξέρετε ότι το ψοφιοκουναβιστάν έχει γίνει εξαγωγέας υδρογονανθράκων – πετρελαίου και φυσικού αερίου. Αυτός είναι ένας βασικός λόγος που πολεμάει (ανοικτά) τον nord stream 2, αλλά και τον turk stream 2, πιο συγκεγκαλυμένα (μέσω της προοπτικής ενός πλωτού σταθμού εξαέρωσης αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου έξω απ’ την Αλεξανδρούπολη). Αντί να αγοράζετε το ρώσικο να αγοράζετε το δικό μας φυσικό αέριο απαιτεί το ψόφιο κουνάβι. Δεν είναι σίγουρο ότι αν αντικατασταθεί απ’ τον νυσταλέο Jo θα αλλάξει η τακτική.

Το μεγάλο ατού, που έκανε το ψοφιοκουναβιστάν εξαγωγέα, είναι οι σχιστολιθικοί υδρογονάνθρακες. Έχουμε γράψει στο παρελθόν για το πόσο «βρώμικη» και καταστροφική είναι αυτή η μέθοδος εξόρυξης. Δεν υπάρχουν κοιτάσματα με την μορφή λίμνης (για το πετρέλαιο) ή σπηλαίων αερίου (για το φυσικό αέριο) που πρέπει να αντληθούν. Πρόκειται, αντίθετα, για πορώδη πετρώματα (σχιστόλιθοι) που έχουν στους πόρους τους είτε το ένα (πετρέλαιο) είτε το άλλο (αέριο) και πρέπει να στραγγιχτούν – σα να ήταν σφουγγάρια. Η εξόρυξη τέτοιων ποσοτήτων κρατάει λίγο για κάθε πηγάδι, αφού δεν υπάρχει συγκεντρωμένη ποσότητα (κοίτασμα) να αντληθεί. Μπορεί σε μια βδομάδα, μπορεί σε δύο, το στράγγιγμα ενός μικρού όγκου πετρώματος να τελειώσει. Οπότε ανοίγει καινούργια τρύπα παραδίπλα. Κ.ο.κ.

Κάντε τώρα μια μαντεψιά για το πόσα τέτοια πηγάδια υπάρχουν στην αμερικανική στεριά. Χίλια; Δέκα χιλιάδες; Εκατό χιλιάδες; Χάσατε: υπάρχουν 2,6 εκατομύρια (!!) «επίσημα» τέτοια πηγάδια, και εκτιμάται ότι υπάρχουν άλλα 1,2 «ανεπίσημα» (δηλαδή: «μαύρα»). Σύνολο 3,8 εκατομμύρια τρύπες. Not bad…

Τα περισσότερα είναι εγκαταλειμμένα: έδωσαν ό,τι ήταν να δώσουν και «πάμε παρακάτω». Σύμφωνα με την αμερικανική νομοθεσία (που δεν είναι και η πιο φιλική προς το περιβάλλον στην καπιταλιστική δύση) οι εταιρείες όταν εγκαταλείπουν ένα πηγάδι έχουν υποχρέωση να καθαρίζουν την περιοχή και να διορθώνουν τις περιβαλλοντικές ζημιές που έχουν προκαλέσει…

Αμ δε!!! Το κλειδί για να ξεφορτώνονται αυτές τις υποχρεώσεις (που κοστίζουν) λέγεται χρεωκοπία! Πολλές χρεωκοπούν έτσι κι αλλιώς λόγω των χαμηλών διεθνών τιμών. Άλλες φροντίζουν να φτιάχνουν μικρές θυγατρικές των 20 ή 30 γειτονικών πηγαδιών, που «χρεωκοπούν» (σε εισαγωγικά) μόλις τελειώσει η άντληση. Και οι περιβαλλοντικές ζημιές; Ας τις αναλάβει ο κυρ κράτος! Ως τώρα υπολογίζεται ότι αυτός ο λογαριασμός είναι 500 εκατομύρια δολάρια – ίσα ίσα για να φανεί ότι έγινε κάποια «αποκατάσταση περιβάλλοντος». Να μπαζωθούν οι τρύπες κατ’ αρχήν! Δεν είναι πολλά. Ούτε και λίγα – αν σκεφτεί κανείς ότι αυτά τα λεφτά καταλήγουν στις τσέπες των ceo αυτών των μαγαζιών.

Ενώ είναι πολλοί οι άσχετοι που νομίζουν ότι αν κλείσουν μερικά μαγαζιά καταρρέει ο καπιταλισμός (αν είναι και «αντικαπιταλιστές» φίλοι της καραντίνας αυτή η σοφία φτάνει ως τα ουράνια) τα αφεντικά αυτής της θέλω-να-είμαι-και-εξαγωγική αμερικανικής βιομηχανίας υδρογονανθράκων έχουν άλλη προσέγγιση. Πολύ πιο ρεαλιστική. Το επιχειρηματικό τους μοντέλο είναι μονολεκτικό: χρεωκοπία! Η χρεωκοπία εξασφαλίζει ότι τα όποια κέρδη (απ’ τις εξορύξεις) είναι ιδιωτικά, ενώ οι ζημιές (απ’ τις περιβαλοντικές καταστροφές) δημόσιες.

Αν πει κάποιος ότι αυτός είναι ο καπιταλισμός, και ότι η «δημιουργική καταστροφή» (που συμπύκνωσε σαν όρο ο Σουμπέτερ) δεν είναι κενή περιεχομένου καθώς τα αφεντικά βρίσκουν πάντα τρόπους να είναι και τα δύο (και καταστροφικά για τους άλλους και δημιουργικά για πάρτη τους) ίσως συμφωνήσουν αρκετοί. Αν τους υποδείξεις να ρίξουν μια ματιά στους ισολογισμούς των big pharma και των big tech τα τελεύταια 3 τρίμηνα, θα γίνεις εχθρός τους. Μα καλά, μαλάκας είσαι; θα πουν. Τι σχέση έχουν τα πετρελαιοπήγαδα και οι σχιστόλιθοι με τις φαρμακευτικές;

Έλα ντε… Δεν έχουν; Έτσι λέτε;

Απουσία απ’ το internet;

Παρασκευή 2 Οκτώβρη. Μ’ εκείνη την αφελή σιγουριά που έχουν οι λαχανιασμένοι νεοφώτιστοι, το ελληνικό υπουργείο παιδείας και θρησκευμάτων θεώρησε ότι βρήκε έναν high tech τρόπο για να σπάσει τις καταλήψεις των σχολείων. Πρώτον, κάνοντας υποχρεωτική την λεγόμενη «τηλε-εκπαίδευση» για τα σχολεία που δεν λειτουργούν λόγω καταλήψεων. Και δεύτερον, «βάζοντας απουσία» στους καταληψίες, για τους οποίους θα απαγορεύεται η συμμετοχή στην «τηλε-εκπαίδευση».

Είναι ένας γνήσια ελληνικός συνδυασμός βλακείας και τεχνολογικού hype. Αρκετοί εστιάζουν στο ότι έτσι κι αλλιώς ούτε υπολογιστές ούτε καλές συνδέσεις έχουν όλα τα σπίτια (προτείνουμε να δοκιμάσουν οι «τηλε-εκπαιδευόμενοι» τις καφετέριες…) Πέρα απ’ αυτό δε φαίνεται να νομιμοποιείται η «απαγόρευση» – εκτός αν πρόκειται για απόφαση του συλλόγου διδασκόντων για αποβολή. Έτσι γινόταν, τουλάχιστον, στις προ «τηλε-εκπαίδευσης» εποχές… Χωρίς τέτοια απόφαση, σχολείο – σχολείο, και κατά παράβαση του τρόπου που λειτουργούν τα σχολεία στη βάση των κρατικών οδηγιών επί δεκαετίες, πώς ακριβώς σκοπεύει το υπουργείο παπάδων να κάνει πρακτικά τις απαγορεύσεις; Θα κόβει την σύνδεση;

Λείπει επιπλέον το σημαντικότερο, τόσο από συμβολική όσο και από πρακτική άποψη: το απουσιολόγιο! Δεν ξέρουμε ποιοί κάνουν αυτή τη δουλειά τώρα (κάποτε υπήρχαν οι «απουσιολόγοι», που ήταν συνήθως οι «καλοί μαθητές» που είχαν όρεξη να τιμηθούν με το καθήκον να είναι λιγάκι ρουφιάνοι για τις απουσίες των συμμαθητών τους) αλλά οπωσδήποτε πρέπει να φτιαχτεί.

Πρακτικά το σοφό υπουργείο υποδεικνύει την «τηλε-εκπαίδευση» σαν παρα-σχολείο· σα να πήγαιναν οι φρόνιμοι και νομιμόφρονες μαθητές στο σπίτι του καθηγητή όταν το σχολείο είχε κατάληψη….

Εν τω μεταξύ έχει γεννηθεί ένα καινούργιο ερώτημα: αν το διαδίκτυο χωράει απουσιολόγο πως κάνεις κατάληψη σ’ αυτό το «μαγαζί»;

Παρακμή α λα αμερικέν (1)

Πέμπτη 1 Οκτώβρη. Αν το θέαμα της λεκτικής αναμέτρησης του ψόφιου κουναβιού και του νυσταλέου Jo ήταν οικτρό, τουλάχιστον θα πρέπει να αναγνωριστεί αυτό: ακόμα κι ένα παρακμιακό κράτος (και σε μεγάλο βαθμό κοινωνία) έχει δικαίωμα να έχει τις πολιτικές βιτρίνες που του αναλογούν. Σε αντίθεση με ό,τι ξέρουμε στα μέρη μας και οι δύο υποψήφιοι ένοικοι του άσπρου σπιτιού πέρασαν από διαδοχικές εκλογές και την (ας την πούμε έτσι) «έγκριση» της βάσης των κομμάτων τους – πριν φτάσουν να επιδείξουν τις ικανότητές τους για κάποιο θεωρείο του Muppet Show.

Προαναγγέλονται (με βεβαιότητα) φοβερά και τρομερά πράγματα, ειδικά απ’ τη νύχτα των εκλογών (3 Νοέμβρη) και μετά. Σύμφωνα με το σενάριο, οι μεν οπαδοί του ψόφιου κουναβιού θα πάνε κανονικά στα εκλογικά τμήματα (επειδή είναι ατρόμητοι με τον covid 19) ενώ οι οπαδοί του νυσταλέου Jo (εκτός της αριστερής πτέρυγας που είναι αμφίβολο αν θα ασχοληθεί με την περίπτωσή του), επειδή φοβούνται τον τσαχπίνη, να ψηφίσουν μέσω ταχυδρομείου («επιστολική ψήφος»). Ποτέ πριν ένας ασήμαντος ιός δεν έκρινε την εξέλιξη της παρακμής μιας πυρηνικής άλλοτε υπερδύναμης!

Αν έτσι γίνουν τα πράγματα, τότε με βάση την καταμέτρηση των ψήφων απ’ τα εκλογικά τμήματα, κάποια στιγμή τα χαράματα της 4ης Νοέμβρη, θα προηγείται το ψόφιο κουνάβι – που θα αυτοανακηρυχτεί νικητής. Θα απομένει όμως η καταμέτρηση μερικών εκατομυρίων επιστολικών ψήφων, που θα κρατήσει μέρες. Το ψόφιο κουνάβι και το επιτελείο του αμφισβητούν από τώρα αυτές τις ψήφους, υποστηρίζοντας ότι οι αντίπαλοί τους θα κάνουν μεγάλης έκτασης νοθεία. Αυτό σημαίνει ότι απ’ την Τετάρτη 4η Νοέμβρη θα αρχίσει μια συγκρουσιακή διαδικασία αμοιβαίων αμφισβητήσεων και διαδικαστικών επικλήσεων (σαν φοιτητικές εκλογές στη νομική στα ‘80s ένα πράμα…), που θα περιλαμβάνει ενδιάμεσα διάφορα θεσμικά που δεν είναι σίγουρο ότι καταλαβαίνουμε (συν το ξαναμέτρημα των επιστολικών ψήφων), μαζικές συγκεντρώσεις και αντισυγκεντρώσεις, και στο τέλος μια απόφαση του «ανώτατου δικαστηρίου» που θα αποφανθεί για τον νικητή. Γι’ αυτό άλλωστε το ψόφιο κουνάβι θέλει (και πιθανότατα θα έχει) την πλειοψηφία αυτού του δικαστηρίου με τη μεριά του.

Αλλά απ’ την μεριά του ο νυσταλέος Jo φαίνεται ότι σκοπεύει να προσθέσει άλλες δύο χωριστές πολιτείες με δημοκρατικό προφίλ στις συνιστώσες των ηπα (την Washington D.C. και το puerto rico) αν εκλεγεί πρόεδρος και επίσης να προσθέσει 4 ακόμα θέσεις στο «ανώτατο δικαστήριο» ώστε ο συσχετισμός 6 – 3 υπέρ των συντηρητικών (και του ψόφιου κουναβιού) να γίνει 7 – 6 (υπέρ των δημοκρατικών). Κάτι ανάλογο είχε επιχειρήσει και ο Roosevelt το 1937, αλλά απέτυχε. Θεωρείται ανάθεμα επειδή από τότε τα νομοθετικά σώματα αποφάσισαν ότι ο αριθμός αυτών των ανώτατων δικαστών δεν μπορεί να αλλάξει – επειδή έτσι κατασκευάστηκε, κι αν αρχίσουν οι αλλαγές στον αριθμό τότε θα γίνονται συνέχεια τέτοιες ανάλογα με το ποιος ελέγχει το κογκρέσσο (οι δικαστές είναι ισόβιοι, συνεπώς η μόνη δυνατότητα να αλλάξουν οι συσχετισμοί εκεί είναι προστίθενται διαρκώς θέσεις). Επιπλέον οι δημοκρατικοί κουβαλάνε στις καμπούρες τους την αποκάλυψη του «transition integrity project» που είναι ένα καινοφανές σχέδιο για την περίπτωση εκλογικής ήττας (επ’ αυτού μελλοντικά, αν χρειαστεί).

Δεν ξέρουμε, δεν μπορούμε να ξέρουμε… Λέγεται ότι αυτόν τον καιρό (εδώ και λίγους μήνες) όλο και περισσότεροι αμερικάνοι αγοράζουν όπλα. Υποθέτουμε πως, αν χρειαστεί (αν δηλαδή τα οικιακά οπλοστάσια βγουν στους δρόμους), ο αμερικανικός στρατός μπορεί να εμφανιστεί επί σκηνής σαν ο εγγυητής της «κοινωνικής ειρήνης» – εννοούμε: με κάποιου είδους ημι-πραξικόπημα αφού το πολιτικό προσωπικό θα παίζει ξύλο.

Εκείνο που δεν λέγεται ωστόσο είναι το ποια είναι η τόσο κεντρική (και τόσο πολωμένη) διακύβευση για το αμερικάνικο σύστημα, στα τέλη του 2020. Σε άλλους καιρούς, με λιγότερο θέαμα και μεγαλύτερη ικανότητα κριτικής σκέψης, κάποιοι θα έδειχναν τα διαφορετικά πολιτικά προγράμματα εσωτερικής εφαρμογής. Ας πούμε «νεοφιλελεύθεροι» εναντίον «σοσιαλιστών». Δεν είναι αυτή η περίπτωση! Ούτε το ψόφιο κουνάβι είναι «νεοφιλελεύθερο» (το αντίθετο) ούτε ο νυσταλέος Jo είναι «σοσιαλιστής» (!!!). Αν υποθέσουμε ότι έχουν προγράμματα (συζητήσιμο…) οι διαφορές τους δεν είναι αβυσσαλέες. Υπάρχει σε ορισμένα ζητήματα ιδεολογική αντίθεση (π.χ. για τους μετανάστες ή για τις εκτρώσεις), αλλά αυτές ούτε καινούργιες είναι, ούτε θα δικαιολογούσαν μια κεντρική, «θεσμική» (ακόμα και «συνταγματική») κρίση / κατάρρευση. Και σίγουρα δεν είναι κάποιες άλλες κεντρικές προγραμματικές πολιτικές διαφορές που ανεμίζουν στις κομματικές τους συγκεντρώσεις. Οι «δημοκρατικοί» έχουν ενισχυθεί απ’ τους «νεοσυντηρητικούς» της εποχής Bush· ενώ δεν αποκλείεται τμήματα των σχετικά εξασφαλισμένων μεταναστών να ψηφίσουν το ψόφιο κουνάβι. Για τους ίδιους πάνω κάτω λόγους που το έκαναν και το 2016…

Παρακμή α λα αμερικέν (2)

Πέμπτη 1 Οκτώβρη. Ποιό είναι, λοιπόν, το κρίσιμο πεδίο αυτής της σύγκρουσης; Κατά την ταπεινή μας άποψη είναι η διαχείριση αυτής καθ’ αυτής της παρακμής της αμερικανικής ηγεμονίας στον πλανήτη – παρότι αυτό δεν λέγεται με το όνομά του. Το ψόφιο κουνάβι φαίνεται πως ανάμεσα στα υπόλοιπα αντιπροσωπεύει εκείνα τα κοινωνικά υποκείμενα (και εκείνα τα τμήματα του αμερικανικού κεφάλαιου, ας πούμε τους επιχειρηματίες του σχιστολιθικού πετρελαίου ή της αγροτικής βιομηχανίας) που ζορίζονται άμεσα (και θα κτυπηθούν περισσότερο) απ’ την παγκόσμια καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Είναι αυτοί που υποστηρίζουν τον μερκαντιλισμό του ψόφιου κουναβιού, παρότι επί της ουσίας αυτός τους δίνει εικονικές προοπτικές επιβίωσης, αφού είναι συνώνυμος της σοβαρής συρρίκνωσης της αμερικανικής επιρροής. Είναι η ίδια φαντασίωση (και πάνω κάτω τα ίδια κοινωνικά υποκείμενα) του brexit: μένουμε μόνοι μας και μεγαλουργούμε – όπως παλιά! Μαζί με τον μερκαντιλισμό και σαν μέρος του έχουν την φαντασίωση της “σωτήριας αναδίπλωσης” της αμερικανικής στρατιωτικής ηγεμονίας.

Αξίζει να θυμηθούμε επ’ αυτού το γιατί (ίσως…) η ρητορική του ψόφιου κουναβιού “θα φέρω τον στρατό μας πίσω από διάφορα μέτωπα” (την οποία δεν μπορεί ωστόσο να πραγματοποιήσει…) θα μπορούσε να έχει πρακτικό νόημα για ένα τμήμα του αμερικανικού πληθυσμού – και σίγουρα όχι εξαιτίας πολιτικού, ανταγωνιστικού αντιμιλιταρισμού! Είναι γνωστό ότι πολλές χιλιάδες κατατάσσονται (εθελοντικά) στον αμερικανικό στρατό επειδή διαφορετικά δεν μπορούν να πληρώσουν για τις σπουδές τους. Σκεφτείτε τώρα: πώς μπορεί να λειτουργεί στη σκέψη ενός τέτοιου εθελοντή (και, ενδεχομένως, της οικογένειάς του) το γεγονός ότι απ’ την μια μεριά διακινδυνεύει να γυρίσει σε φέρετρο (ή να αυτοκτονήσει από ψυχολογικά προβλήματα μετά την αποστράτευση) για να πάρει αργότερα ένα ή και περισσότερα “χαρτιά”, και απ’ την άλλη αυτά τα “χαρτιά” γίνονται όλο και πιο άχρηστα στην αναδιαρθρούμενη αγορά της διανοητικής εργασίας; Γιατί η ιδέα “ο στρατός μας πίσω” να μην θεωρείται, με διάφορους τρόπους, σαν απαλλαγή έστω απ’ τον κίνδυνο του θανάτου;

Απ’ την άλλη μεριά ο νυσταλέος Jo φαίνεται να αντιπροσωπεύει τα πιο επιθετικά τμήματα του αμερικανικού κεφάλαιου, εκείνα με το πιο «κοσμοπολίτικο» παρελθόν, παρότι αυτά είναι που νοιώθουν με τον τρόπο τους όχι την απειλή της αναδιάρθρωσης (την προώθησαν…) αλλά την καυτή ανάσα του κινεζικού καπιταλισμού καθώς η αναδιάρθρωση προχωράει. Μια σειρά αμερικανικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, που έχουν ήδη «παγκόσμια αγορά», έχουν λόγους να πιστεύουν (ή να ελπίζουν) ότι θα την κρατήσουν – αρκεί να μην πέσουν θύματα του «εμπορικού πολέμου». Η εστίαση του ψόφιου κουναβιού στις 5G τεχνολογίες και στην πρωτοπορεία της Huawei απ’ τις αγωνίες αυτών των τμημάτων του αμερικανικού κεφάλαιου προήλθε, αν και δεν είναι βέβαιο ότι η τακτική του θα τις εξυπηρετήσει μέχρι τέλους. Απ’ την άλλη μεριά καταλαβαίνουν πως ίσως στο κοντινό μέλλον να δυσκολευτούν να ανταγωνιστούν τις ασιατικές όμοιές τους με όρους καινοτομίας. Το ότι καλοβλέπουν απ’ την μια μεριά την ακόμα μεγαλύτερη «ανάπτυξη» του αμερικανικού στρατοβιομηχανικού συμπλέγματος (που έχει γίνει και επί ψόφιου κουναβιού) και απ’ την άλλη την χρήση του κατά της κίνας (που δύσκολα θα ενέπνεε έναν real estater) δεν θα πρέπει να θεωρείται παράξενο…

Κανένα απ’ αυτά τα δύο αυτά υποσύνολα στην σχηματική αυτή διάταξη δεν έχει απάντηση και σχέδιο για το πως θα διασωθεί η αμερικανική ηγεμονία στον πλανήτη, όπως για παράδειγμα ο διεθνής κύκλος κυκλοφορίας του δολαρίου ή η τεχνολογική υπεροχή της άλλοτε θρυλικής silicon valley (που τείνει να ξεχαστεί σαν το κάστρο των τεχνολογικών καινοτομιών!). Όμως η μετακόμιση ικανού μέρους των πολεμοκάπηλων «νεοσυντηρητικών» στη μεριά του νυσταλέου Jo υποδεικνύει ότι εκείνο το μέρος του αμερικανικού κεφάλαιου που εκπροσωπεί είναι ίσως περισσότερο αποφασισμένο “να τραβήξει την σκανδάλη” διεθνώς· σε σχέση με τους κοκκινόσβερκους οπαδούς του ψόφιου κουναβιού που θα προτιμούσαν να την τραβήξουν στο εσωτερικό, εναντίον του antifa ή του black life matters.

Θα πρέπει να προσθέσουμε πάντως ότι η δομή του αμερικανικού συστήματος εξουσίας είναι τόσο μεγάλο βαθμό «λομπίστικη» και «κυκλωματική» (μέσα και έξω απ’ το νόμο), ώστε το σχήμα των δυο υποσυνόλων που παρουσιάζουμε θα πρέπει να θεωρηθεί κατ’ αρχήν αφαιρετικό – «σχήμα εργασίας».

Σε κάθε περίπτωση διατυπώνουμε (όχι αυθαίρετες) υποθέσεις για κάτι που επιφανειακά μεν φαίνεται μακρινό, ουσιαστικά όμως είναι πολύ κοντινό. Ο Πομπηίας έκανε την θριαμβευτική του περατζάδα απ’ τα μέρη μας, και η Ουάσιγκτον δείχνει να είναι η τελευταία ελπίδα του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις τρέχουσες συνθήκες…

Παρακμή α λα αμερικέν (3)

Πέμπτη 1 Οκτώβρη. Για την περιβόητη “υγιεινομική κρίση” υπήρξε έγκαιρα, πριν συμβεί, θεωρητική ανάλυση έως πρόβλεψη – αλλοίμονο στα αδαή Εγώ που ξύπνησαν μέσα στον εφιάλτη και τον αγάπησαν! Αλλά δεν υπάρχει κάποιο manual της «αυτοκρατορικής παρακμής» για τις καπιταλιστικές συνθήκες του 21ου αιώνα, το οποίο να μπορεί να συμβουλευτεί όποιος θέλει να την μετριάσει… Κατά καιρούς διάφοροι, φιλότιμα αλλά ανιστόρητα, προσπάθησαν να παραλληλίσουν την παρακμή της αμερικανικής «μόνης υπερδύναμης» με την παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (;;;!!!) – ή να την συγκρίνουν με την παρακμή της αγγλικής αυτοκρατορίας, ένα αιώνα πριν.

Ατυχείς απόπειρες, για πάμπολλους λόγους, αλλά και – επιμένουμε – για έναν ακόμα, ασυνήθιστο στην καπιταλιστική εποχή. Το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο «αναπτύχθηκε» γραμμικά / ανοδικά τον τελευταίο 1,5 αιώνα (απ’ το τέλος του εμφυλίου και μετά) με συγκεκριμένες «σταθερές» που έγιναν αναπόσπαστο τμήμα της ιδεολογίας των λευκών προτεσταντών υπηκόων του. Πρώτον, η «ανάπτυξη» γινόταν πάντα μ’ ένα όπλο στο χέρι: είναι η αμερικανική μυθολογία των συνόρων και των ορίων που διαρκώς μετακινούνται καθώς οι ένοπλοι (έποικοι ή στρατός) προχωρούν, η μυθολογία του “let’s go west”. Δεύτερον, η βεβαιότητα ότι η αμερικανική επικράτεια είναι ένα ασφαλές «νησί» το οποίο δεν μπορούν να φτάσουν οι όποιοι εχθροί. Σ’ όλες τις επεκτάσεις με το όπλο στο χέρι αφενός ο αμερικανικός στρατός εξαπλωνόταν όλο και περισσότερο στον πλανήτη, διαμορφώνοντας πραγματικά ή εικονικά σύνορα του imperium «κάπου μακριά», αφετέρου παρότι η τεχνολογία των διηπειρωτικών πυραύλων κατέστρεψε ουσιαστικά την ασφάλεια του «νησιού» που προστατεύεται από δύο ωκεανούς, έμεινε πάντα ένα απευκταίο, ένα μακρινό ενδεχόμενο.

Παρότι ο αμερικανικός στρατός έχασε νωρίς τον θρύλο του «αήττητου» (αρχίζοντας απ’ το βιετνάμ…) ποτέ το αμερικανικό κράτος και η κοινωνία του δεν βίωσε και δεν αναμετρήθηκε με την πραγματικότητα μιας ήττας τέτοιας που να συνεπάγεται σοβαρή, ζόρικη και μεγάλης διάρκειας συρρίκνωση της ηγεμονίας τους και των πλεονεκτημάτων της. Όλοι οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί (και στην ασία ο ιαπωνικός) έχουν ζήσει τέτοιες μεγάλες περιόδους, και έμαθαν να δρουν σαν ηττημένα κράτη / κεφάλαια στη σκιά των παλιών μεγαλείων. Ο αμερικανικός προτεσταντισμός δεν το έμαθε ποτέ· δεν ξέρει καν πως είναι κάτι τέτοιο, τι συμβιβασμούς και παραδοχές πρέπει να γίνουν και πως… Δεν έχει από πουθενά, από κανένα πανεπιστήμιο και κανένα think tank κάποιο κρατικό στελεχικό προσωπικό που να έχει θεσμική μνήμη τέτοιας κατάστασης. Απλά τέτοια μνήμη δεν υπάρχει. Όλοι τώρα νοιώθουν νευρικά και άβολα – αλλά όχι όλοι με τον ίδιο τρόπο, όχι όλοι κατασκευάζοντας τους ίδιους «αποδιοπομπαίους τράγους»…

Κι αυτό είναι ένα απ’ τα χαρακτηριστικά της τρέχουσας παρακμής: οι επίσημοι διαχειριστές της αδυνατούν να αναπτύξουν οποιοδήποτε εναλλακτικό σχέδιο συντεταγμένης αναδίπλωσης. Μιλούν πάντα για την αμερικανική υπεροχή. Το ψόφιο κουνάβι με το «make america great again» (που φτάνει στην παράνοια ότι αυτή η μεγαλοσύνη επιτεύχθηκε κιόλας!) και η συμμαχία νεοσυντηρητικών – δεξιών δημοκρατικών με το υπονοούμενο ότι ο στρατός «μπορεί ακόμα».

«Κανονικά» ένα συλλογικό σώμα που βρίσκεται μπροστά σε κάτι πρωτοφανές με βάση τις (ιστορικές) εμπειρίες του είναι αναμενόμενο ότι θα αντιδράσει ανορθολογικά. Αλλά στον καπιταλισμό «ορθολογισμός» και «παράνοια» της εξουσίας είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος! Κατά συνέπεια η αμερικανική παρακμή κινείται σ’ εκείνη την ομιχλώδη περιοχή του «διάφορα είναι πιθανά».

Τίποτα δεν θα είναι «ειρηνικό»…

Ποσά σε μετρητά

Δευτέρα 28 Σεπτέμβρη. Διάφοροι βαθυστόχαστοι επιμένουν είτε άμεσα είτε έμμεσα ότι η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία κινήθηκε και κινείται εκτός καπιταλισμού· σαν ένα είδος «αυθεντικής φυσικής απειλής», μια αναμέτρηση της ανθρωπότητας συνολικά με έναν μοχθηρό ιό, ακριβώς όπως περιγράφεται απ’ τα κράτη και τους κάθε είδους λακέδες. Μερικοί μάλιστα έχουν ψηθεί ότι τα συνταγματικά πραξικοπήματα, οι γενικευμένες απαγορεύσεις, η τρομοκρατία, είναι «αντικαπιταλιστικά» – επειδή (λένε) είναι «αντικαταναλωτικά»… Προφανώς πρόκειται για μικροαστικές «θεωρίες» περί καπιταλισμού, αφού αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι μπορούν να δουν μόνο ό,τι βρίσκεται ακριβώς μπροστά στη μύτη τους (κι ούτε καν…)

Κάποιοι άλλοι δεν θα έκαναν καν τον κόπο να ειρωνευτούν αυτήν την «αντικαπιταλιστική σοφία». Ο γνωστός Jeff Bezos (της Amazon, ηλεκτρονικό εμπόριο…) μεταξύ Μάρτη και Ιούνη του 2020 αύξησε την προσωπική του περιουσία κατά 48 δισεκατομύρια δολάρια – ένα ποσό που κάθε βαθυστόχαστος θα θεωρούσε αμελητέο. Ο σινο-αμερικάνος ιδρυτής της Zoom (που έγινε “must” ακαριαία χάρη στις καραντίνες) έγινε πλουσιότερος κατά 2,5 δισεκατομύρια δολάρια. Και ο πρώην ceo της microsoft και νυν “επενδυτής” σε “ανερχόμενες φίρμες” Steve Ballmer αύξησε την περιουσία του κατά 15,7 δισεκατομύρια δολάρια. Συνολικά μιλώντας, μέσα σε 4 μήνες «υγιεινομικής κρίσης», οι αμερικάνοι δισεκατομυριούχοι έγιναν πλουσιότεροι κατά 637 δισεκατομύρια – τα οποία, παρακαλούμε την προσοχή σας – δεν τα «έβγαλαν» ούτε αποκλειστικά ούτε καν κυρίως απ’ την αμερικανική ενδοχώρα. Τα «έβγαλαν» απ’ την συσσώρευση που πραγματοποίησαν σε πολλά μέρη του πλανήτη. Κι ακόμα δεν έχει γίνει ο λογαριασμός για τα κέρδη των big pharma – αυτά έπονται.

Διάφορες σοφιστείες θα εφεύρισκαν οι σοφολογιότατοι φίλοι της καραντίνας προκειμένου να ξεπεράσουν αυτήν την πραγματικότητα. Ότι, δηλαδή, για καπιταλιστική αναδιάρθρωση και συγκέντρωση κεφαλαίου πρόκειται, κι όχι για απειλή κατά της ανθρωπότητας. Βαριεστημένα θα κατέληγαν στο γνωστό: «τον covid να πληρώσει η ολιγαρχία». Σωστό – αν βρεθούν χωροφύλακες να την αναγκάσουν… (Πάντως χρωστάει ακόμα την κρίση…)

Εν τω μεταξύ η προσοχή θα έπρεπε να έχει στραφεί στο ποιοί καπιταλιστικοί κλάδοι επωφελήθηκαν με τέτοιο θηριώδη τρόπο μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα απ’ αυτήν την «υγιεινομική κρίση»· μιας και εμπειρικά είναι μάλλον εύκολο να βρεθούν άλλοι καπιταλιστικοί κλάδοι που είχαν και έχουν ζημιές. Αν περάσει απ’ το μυαλό κάποιου σοφολογιότατου φίλου της καραντίνας ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια εντατική καπιταλιστική αλλαγή παραδείγματος με κερδισμένους και χαμένους κλάδους (όχι όμως αφεντικά! γιατί το κεφάλαιο / χρήμα μεταφέρεται ακαριαία από μη επικερδείς σε επικερδείς τομείς), κι αν επιπλέον τους περάσει απ’ το μυαλό ότι αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ συμβαίνει σε κάθε καπιταλιστική αναδιάρθρωση (με τους εργάτες να είναι η μάζα των «παράπλευρων απωλειών» αν δεν έχουν την γνώση και την πολιτική / οργανωτική ετοιμότητα να στραφούν εναντίον οποιουδήποτε είδος «πολέμου»…), αν λοιπόν συμβούν τέτοια απίθανα πράγματα, τότε οι βαθυστόχαστοι αναλυτές φίλοι της καραντίνας ίσως αρχίσουν να ανησυχούν για τις φιλίες τους με τα κράτη και τις βεβαιότητές τους περί «υγιειονομικού εφιάλτη».

(Το έσχατο σημείο αυτο-εξαπάτησης των υπέροχων Εγώ / θυμάτων του νεοφιλελευθερισμού είναι το να πιστεύουν ότι δεν χειραγωγούνται, ειδικά όταν κατάτασσονται σαν πειθαρχημένοι στρατιώτες στον «πόλεμο κατά του εχθρού», γνωστού ή άγνωστου, ορατού ή αόρατου. Είναι αυτή η φρεναπάτη που βασίλεψε επί 30 χρόνια αλλά τώρα γίνεται κιμάς που είναι, τώρα που μιλάμε, αντικείμενο δεκάδων, μπορεί και εκατοντάδων ερευνών, μετρήσεων και διδακτορικών σ’ όλο τον καπιταλιστικό πλανήτη…)

Η στρατηγική της έντασης (και η έντασή της) 3

Σάββατο 19 Σεπτέμβρη. Μεταξύ του μικροαστικού εμπειρισμού και του καπιταλιστικού βολονταρισμού η απόσταση είναι μεγαλύτερη από χαώδης. Για τον μικροαστικό εμπειρισμό ο covid 19 είναι το «κακό» που του λένε ή ένα ανύπαρκτο «κακό» που κρύβει το αληθινό κακό … των κεραιών 5G!!! Ο μικροαστικός εμπειρισμός δεν έχει ιδέα για τις τεχνολογίες επικοινωνιών, και μέσα στην βλακώδη άγνοιά του νομίζει ότι οι κεραίες μεταδίδουν ιούς… Ο μικροαστικός εμπειρισμός δεν έχει ιδέα καν για την καπιταλιστική εποχή στην οποία ζει – θέλει μόνο μια ατομική / οικογενειακή φούσκα για να την βγάζει.

Είναι αυτές οι δοξασίες που γεφυρώνουν το χάσμα κάνοντας την στρατηγική της έντασης «φυσική». Κι αυτή είναι η επικοινωνιακή τακτική των αφεντικών, μια τακτική που είχε προβλέψει ο Debord: προκειμένου τα αφεντικά να κινδυνέψουν από την αυθεντική εργατική θεωρητική και πρακτική κριτική, κατασκευάζουν (ή και αξιοποιούν) τους «εχθρούς» που βολεύουν!

Και οι κάθε είδους λακέδες τους κάνουν ό,τι μπορούν για να επιτείνουν την σύγχιση. (Ευτυχώς με όλο και μικρότερη επιτυχία…)

Το «αντικαπιταλιστικό κράτος» 1

Παρασκευή 18 Σεπτέμβρη. Ένα απ’ τα βασικά (και πρώτα) «επιχειρήματα» των φίλων της καραντίνας που δεν αρκούνται στο να παραδεχτούν τους υγιεινισμούς  και τις φοβίες τους αλλά τις επενδύουν με «επαναστατική» ρητορική, ήταν ότι α) δεν θα ήταν δυνατόν η μορφή – κράτος να προχωράει σε καθολικές απαγορεύσεις που «θίγουν την οικονομία» αν ο κίνδυνος δεν ήταν σοβαρός, και β) ότι η μορφή – κράτος (πιεζόμενη απ’ την «συναίσθηση των ευθυνών» της; Η κάθε κυβέρνηση απ’ τον φόβο του πολιτικού κόστους πολλών θανάτων;) είναι ικανή και διατεθειμένη να ξεπεράσει την εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων και να γίνει «αντικαπιταλιστική»! Κάτι το οποίο ζούμε τώρα (έλεγαν και εξακολουθούν) οι φίλοι της καραντίνας) και μας υποχρεώνει να σταθούμε «αντικαπιταλιστικά» σαν πειθαρχημένοι στρατιώτες δίπλα στο κράτος (μέχρι την τελική του νίκη υποθέτουμε, δηλαδή την οριστική καταστροφή του καπιταλισμού!…) Απόδειξη αυτής της κρατικής «αντικαπιταλιστικής» εκστρατείας (πάντα για τους «επαναστάτες» φίλους της καραντίνας) ήταν «ο θάνατος του εμποράκου»… Δηλαδή του τυπικού, ιστορικού μικροαστού, ο οποίος σαν φυσιογνωμία και ρόλος μέσα στην καπιταλιστική διαστρωμάτωση πρέπει να έχει πεθάνει καμμιά 20αριά φορές τον τελευταίο καπιταλιστικό αιώνα – αλλά πάντα ανασταίνεται απ’ τις στάχτες του, μόνο για ξαναπεθάνει μια άλλη φορά, αργότερα…

Οι αγράμματοι και οι μικρόνοες αυτοί οι «επαναστάτες» είναι υποχρεωτικά και ανιστόρητοι! Κάθε καπιταλιστική αναδιάρθρωση, μικρότερη ή μεγαλύτερη, είναι (πέρα από γενική επίθεση στην κάθε φορά τεχνική και πολιτική σύνθεση της ανταγωνιστικής εργατικής τάξης) και ένας «εμφύλιος» στο εσωτερικό του κεφάλαιου. Για παράδειγμα η καθιέρωση των ατμομηχανών και, κυρίως, των μηχανών εσωτερικής καύσης (του αυτοκινήτου, του φορτηγού, κλπ) κατέστρεψε κυριολεκτικά δεκάδες δουλειές που είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με τα κάρα, τις άμαξες, τα μουλάρια και τα άλογα, κλπ. Η καθιέρωση του ατμόπλοιου κατέστρεψε επίσης κυριολεκτικά δεκάδες δουλειές που είχαν σχέση με τη ναυπήγηση και την συντήρηση ιστιοφόρων – για να μην πούμε τι καταστροφή προκάλεσε η καθιέρωση του χάλυβα στην ναυπήγηση των ξύλινων  πλοίων. Καμμία, όμως, απ’ αυτές τις αναδιαρθρώσεις (και πολλές άλλες παρόμοιες), είτε έγιναν υπό την αιγίδα και την διεύθυνση των τότε κρατών (πολλές οι περιπτώσεις) είτε όχι, δεν θεωρήθηκε απόδειξη … της αυτοχειρίας του καπιταλισμού! Ίσως επειδή οι επαναστάτες εκείνων των εποχών ήταν κανονικοί τέτοιοι και όχι ηλίθιοι με «μαρξίζουσα» περικεφαλαία όπως στους καιρούς μας.

Εκείνο που προετοιμαζόταν και ωρίμαζε πολλά χρόνια πριν και επιταχύνθηκε με τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα ήταν μια τέτοια «αλλαγή παραδείγματος». Η οποία, φυσικά, αλλάζοντας την τεχνική και πολιτική σύνθεση τόσο του κεφάλαιου όσο και της εργασίας, δεν μπορεί παρά να εμφανίζεται στα μάτια των τυφλών και αδαών σαν (ένας ακόμα) «θάνατος του εμποράκου». Δείτε, παραδειγματικά, το λιανικό εμπόριο. Ρούχων, παπουτσιών, συσκευών, γκάτζετς, βιβλίων, κλπ. Το «φυσικό» κατάστημα έχει συνυπάρξει για πολύ καιρό με το «ηλεκτρονικό». Και η amazon δεν εφευρέθηκε τους τελευταίους μήνες. Ωστόσο το «φυσικό» και το «ηλεκτρονικό» εμπόριο λιανικής ήταν δομικά αντίπαλες καπιταλιστικές διαδικασίες οργάνωσης και αξιοποίησης της αγοράς. Που έμοιαζαν να συνυπάρχουν ειρηνικά. Θα ήταν δυνατόν αυτό να συμβαίνει επ’ άπειρον; Όχι βέβαια – αν και θα βόλευε την «επαναστατική» νιρβάνα πολλών.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε αρκετά ακόμα παραδείγματα τέτοιου είδους «νέου» και «παλιού» καπιταλισμού που συνυπήρξαν για δυο δεκαετίες – όσες / όσοι καταλαβαίνετε την πραγματικότητα που ζείτε δεν χρειάζεσθε την βοήθειά μας. Το βέβαιο είναι πως ούτε καινούργιο ούτε πρωτότυπο είναι στην ιστορία του καπιταλισμού «παλιές» και ξεπερασμένες μορφές συσσώρευσης, εκμετάλλευσης, κερδοφορίας να καταστρέφονται, όχι απ’ τον «θεό» ούτε απ’ την επαναστατημένη εργατική τάξη, αλλά απ’ την ίδια την εξέλιξη του καπιταλισμού. Αυτή η καταστροφή ΔΕΝ είναι «αντικαπιταλιστική» – χρειάζονται πολλοί τόνοι βλακείας για να θεωρηθεί τέτοια.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι οι πόλεμοι, για παράδειγμα οι παγκόσμιοι, ήταν πέρα απ’ τα υπόλοιπα και τέτοιες «εσωτερικές» καπιταλιστικές διαδικασίες αναδιάρθρωσης και καταστροφής όχι μόνο εργασίας (εργατών / εργατριών) αλλά και «κεφαλαίου». ‘Ετσι ώστε θα ήταν υπεραρκετό το να εμφανιστούν οι πολιτικές βιτρίνες των αφεντικών λέγοντας ότι «κηρύσσουν πόλεμο» (… κατά του «αόρατου εχθρού») για να καταλάβει ή έστω να διαισθανθεί όποιος έχει στοιχειώδη γνώση της Ιστορίας ότι θα χυθεί αίμα! Απ’ τις μαζικές κατ’ οίκον φυλακίσεις πράγματι έχασε μια γκάμα αφεντικών με «παλιού τύπου» μορφές εκμετάλλευσης. Κέρδισε όμως πολλαπλάσια μια άλλη γκάμα αφεντικών, με «νέου τύπου» δραστηριότητες – σε κάποιες περιπτώσεις ούτε καν «νέου»! Τα ψώνια, οι αγορές, η κατανάλωση με τον παραδοσιακό «φυσικό» τρόπο κατέρρρευσαν – αλλά πολλοί περισσότεροι καταναλωτές στράφηκαν στο ηλεκτρονικό εμπόριο, ακόμα και για τα μπακαλικά, απογειώνοντας τα κέρδη είτε των επιχειρήσεων που είναι αμιγώς ηλεκτρονικού εμπορίου, είτε εκείνων που πρόλαβαν να πηδήξουν στην καρότσα της ψηφιακής εμπορικής μεσολάβησης.

Αν, λοιπόν, οι πολιτικές βιτρίνες μίλησαν για «πόλεμο» είχαν δίκιο σ’ αυτό: ριζική καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Κι αν οι «επαναστάτες» φίλοι της καραντίνας βρήκαν την «ριζική καπιταλιστική αναδιάρθρωση» σαν … αντικαπιταλισμό, είναι απλά επειδή δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα. (Κι ούτε θα μάθουν ποτέ!).