Tag: κρίση

Οι μεγάλοι παρανοϊκοί

Πέμπτη 4 Φλεβάρη. Ο κυρ Βασίλης, ο Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων, παίζει με τα “στρατιωτάκια” του· ενόσω (τι άλλο;) αναγγέλει την καταστροφή του κόσμου – και την σωτηρία του. Επιπλέον μιλάει για mRNA πλατφόρμες, πράγμα που θα μας αναγκάσει (σαν αυτόνομους εργάτες) να τον στείλουμε πακέτο σ’ όλους όσους έπεσαν μικροί στο βαρέλι και μας κατηγορούν για ψευδολόγους και «ψεκά».

Πολλοί βλέπουν στα λεγόμενά του την «παγκόσμια διακυβέρνηση» κι άλλα τέτοια δακρύβρεχτα…. Πάσχουν από ασυγχώρητη επιπολαιότητα!!! Εδώ και αιώνες όλοι οι διάσημοι, πλούσιοι, “επώνυμοι” παρανοϊκοί εμφανίζονται σαν «σωτήρες του κόσμου»! Αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν «θεούς» και είναι αδύνατο να πεισθούν πως δεν είναι. Ούτε αυτοί ούτε οι οπαδοί τους… Δεν το έχετε μάθει;

Συνεπώς οι διακηρύξεις του κυρ Βασίλη ανήκουν στο είδος παθολογικό άγριο παραλήρημα. Ο τύπος αυτός, σαν εκπρόσωπος μιας καλής παρτίδας «γενικού καπιταλισμού», παραληρεί το καπιταλιστικό μεγαλείο· στο βαθμό (και μόνον σ’ αυτό το βαθμό) που αποφέρει κέρδη στους συγκεκριμένους μετόχους. Είναι ένα μεγαλείο «παγκόσμιο», «πανγήινο», «πανγαλαξιακό», «πανσυμπαντικό», και ό,τι άλλο…

Είναι παρανοϊκός όπως εκείνο που εκπροσωπεί!! Όποιος ζει πραγματικά σ’ αυτόν τον κόσμο (κι όχι σ’ ένα καβούκι) το καταλαβαίνει αμέσως.

Αν όχι… κρίμα!

Κάτω τα χέρια!

Τρίτη 2 Φλεβάρη. Κάποιοι δαιμόνιοι βρήκαν μια απεικόνιση της εισβολής των Βανδάλων στη Ρώμη – και την διασταύρωσαν (με αρκετό χιούμορ) με το ντου των ψοφιοκουναβικών στο Καπιτώλιο. Υποκλινόμαστε στο εύρημα, αλλά: σαν (κάποτε) Απόγονοι των Βανδάλων δηλώνουμε («προς πάσαν κατεύθυνση»): κάτω τα χέρια απ’ τους Βάνδαλους! Ήταν τίμιοι βάρβαροι αντι-ιμπεριαλιστές, που έκαναν άνω κάτω την παρακμιακή Ρώμη.

Και σε καμμία περίπτωση δεν ήταν κοκκινόσβερκοι ψηφοφόροι!

Gamestop

Παρασκευή 29 Γενάρη. Οι λεγόμενοι «σορτάκηδες» είναι ένα είδος αγέλης ύαινας που ζει στα χρηματιστήρια. Βγάζουν λεφτά, πολλά λεφτά, ποσά με πολλά μηδενικά ποντάροντας (κυριολεκτικά), για παράδειγμα, στο ότι οι μετοχές της Χ ή της Ψ εταιρείας θα κατρακυλήσουν ως ένα συγκεκριμένο σημείο σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Φροντίζουν και οι ίδιοι γι’ αυτό με τις κατάλληλες «οικονομικές ειδήσεις» για τα χάλια αυτής της Χ ή της Ψ εταιρείας.

Αλλά τις τελευταίες ημέρες έγινε στο αμερικανικό χρηματιστήριο κάτι πρωτοφανές. Κάποιοι «μικροεπενδυτές» (πολλοί όμως) διάλεξαν μια εταιρεία σε μετριο-χάλια κατάσταση, την εταιρεία video gaming gamestop, για την οποία οι «μεγάλοι σορτάκηδες» είχαν ποντάρει πολλά (για να κερδίσουν πολλαπλάσια) ότι θα βουλιάξει μαζί με την μετοχή της… και άρχισαν να αγοράζουν επιθετικά αυτή τη μετοχή… ανεβάζοντάς την… Οι «μεγάλοι σορτάκηδες» είχαν ποντάρει ότι απ’ τα 10 δολάρια η μετοχή της gamestop θα πέσει σε λίγες ημέρες στα 5. Αλλά η μεγάλη αγέλη των «μικροεπενδυτών» ανέβασε την μετοχή απ’ τα 10 σχεδόν στα 300 δολάρια!

Αν κάποιος στοιχηματίσει ότι η μετοχή θα πέσει κι αυτή ανέβει θα χάσει πολλά, ανάλογα με την άνοδο. Φαίνεται ότι οι «μικροεπενδυτές» είχαν στόχο ένα τουλάχιστον συγκεκριμένο hedge fund, το Melvin Capital, το οποίο εξαιτίας αυτής της ξαφνικής και ορμητικής ανόδου της gamestop (είχε ποντάρει στο αντίθετο) έχασε σε ελάχιστες ημέρες πάνω από 2 δις δολάρια – φτάνοντας στα όρια της χρεωκοπίας!

Θα ήταν κάπως ζόρικο να εξηγήσουμε πως ακριβώς επιτέθηκαν αυτοί οι θεωρούμενοι «ερασιτέχνες επενδυτές» στα μεγάλα πεπόνια. Το ενδιαφέρον είναι ότι προκλήθηκε πανικός χωρίς προηγούμενο στο χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης, με πολιτικές και τεχνολογικές προεκτάσεις. Πλατφόρμες ψηφιακής μεσολάβησης χρηματιστηριακών αγορών και πωλήσεων «κατέβασαν τους διακόπτες» τους για να σταματήσουν την επίθεση των «ερασιτεχνών» και να προστατέψουν τους «επαγγελματίες»· στη συνέχεια η «αριστερά των δημοκρατικών» πολιτικοποίησε το ζήτημα σαν δίκαιη επίθεση των φτωχών (επενδυτών) εναντίον των πλούσιων· φήμες άρχισαν να κυκλοφορούν ότι οι «φτωχοί» (επενδυτές) ήταν απλά η βιτρίνα κάποιων πλούσιων που είχαν ανοικτούς λογαριασμούς με κάποια hedge funds· κι άλλοι, πιο “κοινωνιολόγοι”, διέβλεψαν την ανερχόμενη “δύναμη των μαζών” (μέσω ψηφιακών επικοινωνιών και συντονισμού) ενάντια στους κυριλέ τζογαδόρους. Ευτυχώς δεν μίλησε κανείς (ακόμα) για την “επανάσταση του Γενάρη”, για “μπολσεβίκους επενδυτές” και για “επίθεση στα χειμερινά ανάκτορα”!…

Το περιστατικό αυτό θα ξεχαστεί γρήγορα: η gamestop έχει όντως τα χάλια της, και η τεχνητή αύξηση της τιμής της δεν πρόκειται να αντέξει. Επίσης δεν πρόκειται για το «κίνημα occupy wall street».

Στο τέλος ίσως υποδειχθεί ρωσικός ή/και κινέζικος δάκτυλος. Μπορεί και παλάμη ολόκληρη, απ’ την Τεχεράνη ή το Καράκας. Γιατί όχι;

Μην ανησυχείτε!

Τετάρτη 27 Γενάρη. Ο καπιταλισμός θα διορθώσει τον καπιταλισμό!! Και το μέλλον (του) θα είναι λαμπρό!

Αυτό υπόσχεται ένας οργανισμός απ’ τους αρμόδιους – ή, πιο σωστά, απ’ αυτούς που αναδύθηκαν μέσα απ’ την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία σαν ένα κράμα «προφήτη» και «σωτήρα»… Το φετεινό «Davos» που οργανώνει, όπως, πάντα το «παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ», αφιερώνεται … στην προπαγάνδα! Είναι, ίσως, μια έμμεση παραδοχή ότι το carpet bombing του 2020 δεν πέτυχε όσα ήλπιζαν τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Συνεπώς το σύνθημα / τίτλος «built trust» του φετεινού «Davos» μπορεί (και πρέπει) να μεταφραστεί σαν πως θα εμπλουτίσουμε τους εκβιασμούς μας με «θετικά» μηνύματα… Για την «συνεργασία των πολλών», για «αυτο-περιορισμό του καπιταλισμού των (συμφερόντων των) μετόχων», «περιορισμό των ανισοτήτων», «συνεργασία των ιδιωτικών επιχειρήσεων με τα κράτη (και το ανάποδο)» – πασπαλισμένα με αρκετή σωτηρία της υγείας και της φύσης… Ωωωω! Υπέροχος θα είναι ο “θαυμαστός καινούργιος κόσμος”!!!

Τι θα έπρεπε να διακρίνουμε «πίσω απ’ τις γραμμές» απ’ αυτόν τον σπαραξικάρδιο ανθρωπισμό του δυτικού κεφάλαιου; Πιθανότατα την ανησυχία των αφεντικών του για το πως θα εξελιχθούν οι άμορφες, πολυσυλλεκτικές και μαζικές αντιδράσεις που έχει προκαλέσει η «προέλαση του τρόμου» στις δυτικές μητροπόλεις.

Ενόσω οι διαδηλώσεις κατά των απαγορεύσεων και της επιτήρησης γίνονται πιο βίαιες, η γνωστή ανθρωπιστική οργάνωση oxfam δημοσιοποίησε μια έκθεση για τις κρατικές / καπιταλιστικές «επιτυχίες» του 2020 σ’ εκείνες τις περιοχές του κόσμου που έχουν υποστεί την πιο βίαιη επίθεση όχι του τσαχπίνη αλλά …. της αντιμετωπισής του! Η έκθεση της oxfam με τίτλο «ο ιός της ανισότητας» (the inequality virus) δημοσιοποιήθηκε την ίδια μέρα με το «άνοιγμα» του (με ψηφιακή μεσολάβηση) «συνεδρίου του Davos 2021». Συνεπώς είναι υποχρεωτικό για την εργατική κριτική μας να συνδέσουμε τις «διαγνώσεις» της πρώτης με τις «διακηρύξεις» του δεύτερου.

Ιδού λοιπόν τα ευρήματα της oxfam:

– Η ύφεση τελείωσε για τους πιο πλούσιους. Οι δέκα πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη αύξησαν τον πλούτο τους συνολικά κατά 500 δισεκατομύρια δολάρια στη διάρκεια της πανδημίας… Την ίδια περίοδο εκατοντάδες εκατομμύρια μισθωτών είναι είτε προσωρινά είτε μόνιμα άνεργοι…

– Οι γυναίκες κτυπήθηκαν περισσότερο…

– Η ανισότητα στοιχίζει ζωές. Οι βραζιλιάνοι αφρικανικής καταγωγής είναι κατά 40% πιθανότερο να πεθάνουν εξαιτίας του covid σε σχέση με τους λευκούς. Σχεδόν 22.000 αφροαμερικάνοι και λατίνοι στις ηπα θα είχαν ζήσει αν είχαν το ίδιο ποσοστό θνητότητας με τους λευκούς. Οι μολύνσεις και η θνησιμότητα είναι μεγαλύτερη στις φτωχότερες περιοχές κρατών όπως η ινδία, η γαλλία και η ισπανία. Στις πιο φτωχές περιοχές της αγγλίας η θνησιμότητα είναι διπλάσια σε σχέση με εκείνη των πλουσιότερων…

– Η μεγαλύτερη οικονομική δικαιοσύνη είναι κλειδί για την γρήγορη οικονομική ανάκαμψη απ’ τον covid…

Άξιο προσοχής: στα παραδείγματα της μεθοδευμένης ταξικής / εργατικής καταστροφής περιλαμβάνονται η γαλλία, η αγγλία, η ισπανία, οι ηπα… και όχι, για παράδειγμα, η ακτή του ελεφαντοστού ή η νότια κορέα…

Τόσοι έξυπνοι και «επαναστάτες» οι caradinieri απέτυχαν να καταλάβουν το βασικό: ότι τα lock-down που τόσο αγάπησαν ήταν/είναι (στην πραγματικότητα, απ’ την πρώτη στιγμή) lock-out που επιβλήθηκαν απ’ τα πιο δυναμικά τμήματα του δυτικού κεφάλαιου, εκείνα που έχουμε ονομάσει βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα. Αν είχαν καταλάβει (ή αν είχαν κρατήσει τα πληκτρολόγιά τους σιωπηλά…) μπορεί να μην άλλαζε θεαματικά ο ρους της ιστορίας· σίγουρα, ωστόσο, η σύγχιση θα ήταν πολύ μικρότερη.

Τώρα το σχεδιαζόμενο προπαγανδιστικό ανακάτεμα της τρομοεκστρατείας με διάφορες «ελπιδοεκστρατείες» θα σπρώξει το μαχαίρι της σύγχισης ακόμα πιο βαθιά. Τα δυτικά αφεντικά ξέρουν καλά τι θέλουν. Ο κρατικο-επιχειρηματικο-τεχνολογικός πατερναλισμός θα προσπαθήσει να επεκταθεί πέρα απ’ το πεδίο «του στρατού της σωτηρίας» μέσω γενετικής μηχανικής και data φυλακίσεων και μαζί μ’ αυτό, σε μοντέλα αναδιοργάνωσης της εκμετάλλευσης της εργασίας (συμπεριλαμβανόμενου του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος»), της κατανάλωσης, της καθημερινής ζωής.

Όσοι Β.Α./Ε.Κ. νόμισαν ότι είδαν τον (δυτικό…) καπιταλισμό να αυτοκαταστρέφεται εξαιτίας του υποτιθέμενου «φονιά» ας καθησυχαστούν. Είναι καλά στην υγεία του – με μεγαλύτερους και πιο κοφτερούς κυνόδοντες.

Και τους στέλνει τα χαιρετίσματά του…

Προβλήματα επιμελητείας

Δευτέρα 25 Γενάρη. Αφού, λοιπόν, «όλα φαίνονται εντάξει» γιατί θα πρέπει να κατηγορούνται οι φαρμακο-μαφίες; Για την γενετική μηχανική που με βία και ψέμματα προσπαθούν να επιβάλλουν / νομιμοποιήσουν; Ή για την ασυνέπεια στη διάθεση της πραμάτειας τους; Διαλέξτε (εμείς το έχουμε κάνει…)

Οι πολιτικές βιτρίνες της ε.ε., που ανέλαβαν καθόλου τυχαία την δουλειά του «ιμάντα μεταφοράς» της «γενετικής σωτηρίας απ’ το θηρίο» (αφού πρώτα είχαν αναλάβει την δουλειά εκπροσώπου τύπου του υγιεινιστικού Αρμαγεδώνα…) νοιώθουν τώρα «κρεμασμένες»: οι φαρμακο-μαφίες δηλώνουν αδυναμία παραγωγής των ποσοτήτων που προβλέπονταν (;) στα συμβόλαια, τα οποία παρεπιπτόντως παραμένουν διπλοκλειδωμένα μυστικά· κι όχι για καλούς λόγους.

Πού οφείλεται αυτή η αδυναμία; Ήταν ξαφνική, ας πούμε κάτι σαν απρόσμενη διακοπή ρεύματος σ’ όλα τα εργοστάσια; Ή μπορούσε να έχει προβλεφτεί έγκαιρα; Κι αν ισχύει το δεύτερο, γιατί δεν έγινε έτσι; Μήπως επειδή οι πολιτικές βιτρίνες είχαν την ίδια ή και μεγαλύτερη ανάγκη τα «χαρμόσυνα νέα» των εκατομυρίων δόσεων που έρχονται όπου νάναι;

Κάνουν εκβιασμούς οι φαρμακο-μαφίες; (Γιατί όχι;) Έχουν εμφανιστεί παρενέργειες που τις κρύβουν οπότε κόβουν τον ρυθμό των πλατφορμιασμών με προφάσεις για να μην γίνουν γρήγορα τα πράγματα ακόμα χειρότερα; Ποιός ξέρει; Η «επικίνδυνη μετάλλαξη» είναι αληθινή ή πρόσχημα φρεσκαρίσματος της τρομοεκστρατείας; Σ’ αυτό το θέατρο σκιών που είναι εδώ και σχεδόν ένα χρόνο η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία στη δύση οτιδήποτε είναι πιθανό… Όπως και το αντίθετό του…

Εν τω μεταξύ ακούγονται διάφορες ακόμα πιο ανόητες παρηγοριές. Ότι, για παράδειγμα, θα εγκριθούν κι άλλα σκευάσματα γενετικής μηχανικής, από άλλες εταιρείες, οπότε θα πλημμυρίσει ο δυτικός κόσμος από σύριγγες και υγεία! Είναι όμως συμβατά όλα αυτά μεταξύ τους; Μπορεί κάποιος πρόθυμος να κάνει πρώτη δόση pfizer/biontech και δεύτερη johnson & johnson, μόνο και μόνο επειδή αυτό είναι βολικό για να ηρεμήσουν οι αντιδράσεις των πρόθυμων να γίνουν περιαματόζωα; Διάφοροι καλοθελητές (μεταξύ των οποίων και ο αγαπημένος μας Johnny Bananas) έσπευσαν να διαβεβαιώσουν πριν λίγες ημέρες ότι Mα ναι, αλλοίμονο! Tι λέτε; Όλα «κουμπώνουν» με όλα! Το εγγυόμαστε εντελώς επιστημονικά!! Σωστά. Κι αν δεν φτάνουν αυτά τα όλα-με-όλα, κάπου θα έχουν περισσέψει τίποτα υπόλοιπα από εμβόλια μηνιγγίτιδας, ηπατίτιδας, κοκκύτη… Σύριγγες να είναι κι ας έχουν μέσα ό,τι νάναι…

Σαν εκείνο το παλιό ανέκδοτο, που διαδραματιζόταν στο μπακάλικο: – Χμμμμ, συγγνώμη, ξέρετε μας τέλειωσε το κωλόχαρτο… Έχουμε όμως γυαλόχαρτο!…

(φωτογραφία: Η εποχή των παγετώνων…)

Θεωρία παρκαρίσματος

Κυριακή 24 Γενάρη. Σ’ όλον τον αναπτυγμένο καπιταλιστικά δυτικό κόσμο η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι parking ανέργων!… Πώς παρκάρουν οι γάλλοι, οι ισπανοί, οι άγγλοι, οι γερμανοί ή οι έλληνες στους δημόσιους χώρους; Ε ανάλογη είναι η «τάξη» ή η «αταξία» και στα ιδρύματά τους… Έχουν χωροφύλακες με αυτόματα στο κέντρο της πόλης στο Βερολίνο ή στη Βαρσοβία; Όχι – στην Αθήνα έχουμε όμως (και στο Κάιρο…) Η ιδέα ότι με σφυρί, πολύ σφυρί, ακόμα περισσότερο σφυρί θα προκύψει «τάξη μέσα στο χάος» μόνο σφυροκέφαλους πείθει… Αλλά εφαρμόζεται.

Πριν σχεδόν 14 χρόνια, σ’ έναν 80σέλιδο οδηγό επιβίωσης στην εκπαιδευτική κρίση ξεκινούσαμε έτσι:

Προσέξτε τα πιο κάτω αποσπάσματα:

Α) … Οι 130 συγγραφείς που εστάλησαν σε 71 Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα έμειναν έκπληκτοι από την κλίμακα του προβληματος που αντιμετώπισαν. Ανακάλυψαν ότι οι περισσότεροι … φοιτητές στερούνται της βασικής ικανότητας να εκφραστούν γραπτώς… Οι ατομικές περιγραφές των συγγραφέων / ερευνητών μοιάζουν με ρεπορτάζ από ένα «πολεμικό μέτωπο», όπου οι φοιτητές αγωνίζονται να επιβιώσουν χωρίς βασικά εφόδια και εκπαίδευση… Η ανικανότητα γραφής, αποτέλεσμα της έλλειψης σχετικής προετοιμασίας και πρακτικής εξάσκησης, πλήττει την αυτοπεποίθηση των νέων και οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο άρνησης και στασιμότητας… Δεν ξέρουν από πού ν’ αρχίσουν, πώς να οργανώσουν το υλικό τους ή να διατυπώσουν μια σειρά σκέψεων με συνοχή. Υποφέρουν από «λεκτική ένδεια και συντακτική χρεωκοπία»… Τα προβλήματα αυτά φαίνεται να αφορούν μια μεγάλη γκάμα φοιτητών, ανεξαρτήτως δυνατοτήτων, ακαδημαϊκών στόχων ή επιστημονικού αντικειμένου… Η ανεπάρκειά τους αυτή γίνεται οδυνηρά αισθητή στον επαγγελματικό στίβο, τον οποίο έμαθαν να πιστεύουν ότι θα κατακτήσουν μόλις πάρουν το δίπλωμά τους…

Β) Παραδόξως η τύχη του πανεπιστημίου δε φαίνεται να ανησυχεί κανέναν… Είμαστε πεπεισμένοι ότι το τριτοβάθμιο εκπαιδευτικό σύστημα υπάρχει η πιθανότητα να διασωθεί μόνον αν κατορθώσουμε να μετατρέψουμε ένα άθροισμα εγωϊστικών και ανταγωνιστικών εκπαιδευτικών σχεδίων σε ένα ορθολογικό συλλογικό σχέδιο προς όφελος του συστήματος παιδείας. Έργο μεταστροφής – ή κινητοποίησης – το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό για να εγκαταλειφθεί σε κάποιο υπουργείο, ακόμα κι αν έχει τα φώτα διάφορων επιτροπών και συμβούλων, και το οποίο, για νa επιτύχει, προϋποθέτει ότι όλοι οι ενδιαφερόμενοι (μαθητές ή φοιτητές, γονείς μαθητών, καθηγητές όλων των βαθμίδων και όλων των κλάδων) κατανοούν ότι η αξία όλων όσων θα αποκτήσουν από το εκπαιδευτικό σύστημα, πτυχία, ικανότητες, γνώσεις κ.α., εξαρτάται από την αξία αυτού του εκπαιδευτικού συστήματος… Τίποτε δε θα ήταν πιο επικίνδυνο για τους πολίτες μιας χώρας από το να πιστεύουν ότι έχουν εκπαιδευτικό σύστημα όταν στην πραγματικότητα το μόνο που έχουν είναι ορισμένα είδη «εθνικών εργαστηρίων» που ανταμείβουν με κάποια χωρίς αντίκρισμα σχολικά παλιόχαρτα μαθητές δήθεν απασχολημένους σε εικονικές μαθήσεις.

Σε ποιές χώρες γίνονται τέτοιες παρατηρήσεις, γεμάτες απγοήτευση και θρήνο;… Θα μείνετε με την έκπληξη μαθαίνοντας πως το πρώτο απόσπασμα αφορά τα περίφημα βρετανικά πανεπιστήμια (από ρεπορτάζ που αναδημοσιεύτηκε στην εφ. «ελευθεροτυπία» στις 1/7/2006) και το δεύτερο αφορά τα περίφημα γαλλικά πανεπιστήμια (από μεγάλη έκθεση με τίτλο «επείγουσες διαγνώσεις και θεραπείες για ένα πανεπιστήμιο σε κατάσταση κινδύνου» ομάδας γάλλων πανεπιστημιακών, εκδ. στα ελληνικά Πατάκης»)…

Είτε επειδή δεν ψάχνουν «προβλήματα δημόσιας τάξης» παντού σ’ αυτά τα πολιτισμένα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, είτε επειδή ξέρουν να χρησιμοποιήσουν κι άλλα εργαλεία εκτός από σφυρί, μπορούν να δουν βασικά προβλήματα (εντός ή εκτός εισαγωγικών) με κάπως τιμιότερο τρόπο. (Σίγουρα μπορούσαν να το κάνουν στις αρχές του 21ου αιώνα).

Δεν πρέπει να έχει βελτιωθεί κάτι ούτε κι εκεί – μάλλον έχουν επιδεινωθεί οι καταστάσεις. Πτυχία, φυσικά, δίνονται· και πτυχιούχοι βγαίνουν απ’ τις μηχανές μαζικά. Όταν όμως το φλερτ (και) σ’ αυτές τις ηλικίες γίνεται μέσω tinder (ένα “πολιτισμικό” παράδειγμα είναι αυτό) είναι απίθανο ότι η ανθρωπο-φοβία θα οδηγήσει τις μάζες των ειδικευμένων ή μισο-ειδικευμένων σε κάτι διαφορετικό απ’ το να υιοθετήσουν κι αυτοί / αυτές, κάποια στιγμή, την εξουσία του σφυριού.

Είναι μάταιο, το ξέρουμε, αλλά σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι τις γνωσιολογικές και μεθοδολογικές ανάγκες και επιθυμίες της η σύγχρονη εργατική τάξη μπορεί να τις υπηρετήσει μόνο η ίδια· ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φτιάξει δικά της σχολεία, ολοδικά της εκπαιδευτικά συστήματα. Τα επίσημα, όταν δεν είναι ξένα είναι αλλοτριωτικά.

Οι χωροφύλακες-στα-ιδρύματα είναι ένα θέμα· αλλά, επίσης, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η μετατόπιση προς την πειθαρχική διαχείριση των πληθυσμών (και όχι μόνο των φοιτητών), όχι παντού με το ίδιο τέμπο, είναι σαφής επιλογή των αφεντικών. Διαφορές από μέρος σε μέρος υπάρχουν και θα υπάρχουν, για διάφορους λόγους. Αλλά «είναι γραμμένη στον τοίχο» – δεν την βλέπετε;

Πράγμα που έχει διάφορες συνέπειες και προεκτάσεις.

(φωτογραφία: Ριζική επίλυση προβλημάτων…)

Περιπέτειες του γεωπολιτικού προσοδισμού 3

Παρασκευή 22 Γενάρη. Χάρη σ’ αυτή τη συμμαχία και με πολύ φιλόδοξες προσδοκίες γεωπολιτικών προσόδων σε βάρος της Άγκυρας, η Αθήνα προσχώρησε πανηγυρικά στον άξονα στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, σφυρηλάτησε «ημιαξόνιο» με το πλυντήριο Λευκωσία, το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, ονειρεύτηκε την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»… Και φυσικό αέριο, πολύ φυσικό αέριο· σωλήνες, πολλούς σωλήνες· θαλάσσια πηγάδια σε θαλάσσια οικόπεδα, πολλά τέτοια… Ωωωω μεγαλεία! Ωωωω υψηλού επιπέδου εθνικός τυχοδιωκτισμός!

Ωωωω απανωτές ήττες!!! Εξαιτίας, φυσικά, του «αιώνιου εχθρού». Ούτε τα γκαζοπήγαδα των αδελφών κυπρίων… ούτε τα θρυλικά οικόπεδα… ούτε ο ακόμα πιο θρυλικός east med (δεν γιορτάστηκε φέτος η επέτειος ενός χρόνου απ’ την περσινή πανηγυρική υπογραφή για την κατασκευή του)… ούτε η μισή ανατολική Μεσόγειος «ελληνική λίμνη»… ούτε η απέραντη αοζ του Καστελόριζου…. Μόνο αμερικανικές βάσεις – αυτές ναι! Και γαλλικά rafale βέβαια…

Τι είναι που έχει πάει τόσο στραβά σε μια «εθνική στρατηγική» που έχει 100 και βάλε χρόνια πλούσιας εμπειρίας και λαμπρών επιτυχιών; Τι είναι που αναγκάζει το ρημαδογκουβέρνο σε γελοίους πανηγυρισμούς για το «μεγάλωμα της ελλάδας» επειδή έκανε στο Ιόνιο τα 6 μίλια χωρικών υδάτων 12; Πόσο επηρεάζει η παρακμή του μεγάλου συμμάχου την ελληνική παρακμή; Κι ακόμα: το νο 1 εθνικό κεφάλαιο (οι εφοπλιστές) διαβλέπει κάποιον «διάδοχο» θαλασσοκράτη με τον οποίο θα μπορούσε να κάνει καλές δουλειές έχοντας εξασφαλισμένη προτεραιότητα και μια ορισμένη «προστασία»; Οι κοτσαμπάσηδες εσωτερικού διαβλέπουν κάποια άλλη «μεγάλη δύναμη» που να ενδιαφέρεται για τα γεωγραφικά / γεωπολιτικά προσόντα αυτής εδώ της άκρης της βαλκανικής χερσονήσου που λέγεται ελλαδιστάν; Ή η μοναδική ελληνική ελπίδα είναι η γρήγορη και πετυχημένη ανάνηψη της «μεγάλης ασθενούς», της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας;

Θα έχουμε την ατυχία να μάθουμε τις απαντήσεις υφιστάμενοι τις ακροβασίες του ελληνικού ιμπεριαλισμού τους επόμενους μήνες και χρόνια. Εν τω μεταξύ πρέπει να τονίσουμε το βάρος της ιμπεριαλιστικής «παράδοσης» σε μια εποχή που τα δεδομένα έχουν αλλάξει τόσο ριζικά ώστε να μην υπάρχει κανένα manual με οδηγίες επιτυχούς καριέρας στην ιμπεριαλιστική ιεραρχία.

Αν έπρεπε να υποδείξει κάποιος ένα μόνο γεγονός που έχει σμπαραλιάσει τακτικές, σχεδιασμούς και φιλοδοξίες (ελληνικές και όχι μόνο) είναι η πρωτοφανής για την καπιταλιστική ιστορία μετατόπιση του κέντρου βάρους στην ασία, με πρωταγωνιστή το Πεκίνο· συν το παρεπόμενο ευρασιατικό project, που εκτός απ’ τον συνεταιρισμό του Πεκίνου με την Μόσχα, σκεπάζει (ή απειλεί να σκεπάσει) όλη την μέση Ανατολή και την Αφρική μ’ αυτόν τον απρόοπτο, δυνατό και επίμονο «ανατολικό άνεμο».

Ο αιώνιος εχθρός, η Άγκυρα, διέβλεψε έγκαιρα την τάση και πλασσαρίστηκε σωστά (και από γεωγραφική άποψη) σ’ αυτήν την ασιατική καπιταλιστική αναγέννηση· επεκτείνοντας ταυτόχρονα την οικονομική της επιρροή σε διάφορα σημεία της αφρικής· ακόμα και στη λατινική αμερική (βενεζουέλα…)! Δεν είναι πια η Άγκυρα την οποία η Αθήνα θεωρούσε πως κρατάει όμηρο μέσω της πιθανής ένταξής της στην ε.ε…. Ούτε επίσης είναι η Άγκυρα που εξαρτιέται απ’ το νατο και, συνεπώς, (όπως εξακολουθεί να διηγείται το αγαπημένο παραμύθι των ντόπιων αριστερών) είναι υπάκουη στην Ουάσιγκτον… Τηρουμένων των αναλογιών μοιάζει περισσότερο με τα πρώτα βήματα του τουρκικού κράτους, την Άγκυρα του Κεμάλ, που μπορούσε να κινείται αποτελεσματικά και με οφέλη ανάμεσα στους μπολσεβίκους του Λένιν και τους ιμπεριαλισμούς του Λονδίνου και του Παρισιού – προς μεγάλη θλίψη του ελληνικού…

Αλλά η «επανάσταση» των ισλαμοδημοκρατών δεν είναι «εθνικιστική» όπως του Κεμάλ. Είναι «ισλαμική». Και μπορεί να εξαχθεί σ’ όλον τον μουσουλμανικό κόσμο αλλά κι ακόμα πιο έξω τόσο εύκολα και πειστικά όσο το σήριαλ Ertugrul: επική αντιστροφή των δυτικών στερεοτύπων για τους μουσουλμάνους και την ιστορία τους· αντι-οριενταλισμός σε πλήρη ανάπτυξη!!! Αυτό λέγεται soft power – και πολλοί την ζηλεύουν.

Δεν υπάρχουν στον ορίζοντα “εναλλακτικές”, “διάδοχες καταστάσεις” που να ταιριάζουν με την παράδοση και τα συνηθισμένα κόλπα του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των βιτρινών του. Το κινέζικο κεφάλαιο δεν πρόκειται να δώσει τα κλειδιά των θαλάσσιων μεταφορών του στους έλληνες εφοπλιστές όπως έκανε το αμερικανικό. Άσχετα με το αν κάνουν δουλειές μαζί του (κάνουν) το Πεκίνο έχει τις δικές του μεγάλες ναυτιλιακές. Ούτε, επίσης, ενδιαφέρεται για στρατιωτικές βάσεις στην άκρη της βαλκανικής. Αδιαφορεί, επίσης, για το ποιος κυβερνάει· δεν υπάρχει “φιλοσινικό” κόμμα εδώ. Οι παραδοσιακές υπηρεσίες και τα παραδοσιακά ελληνικά “προσόντα” δεν γυαλίζουν ιδιαίτερα στο Πεκίνο ή στην υπόλοιπη ασία γύρω γύρω. Ακόμα και οι εγκαταστάσεις της cosco στον Πειραιά μπορούν να ξηλωθούν και να μοιραστούν σε χρόνο dt ανάμεσα στην πρόθυμη Σμύρνη και στην πρόθυμη Τεργέστη (ή στο εξίσου πρόθυμο Παλέρμο).

Οπότε; Φαίνεται ως τώρα ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και ο γεωπολιτικός προσοδισμός είναι καταδικασμένοι να μείνουν δεμένοι με την Ουάσιγκτον (και το Λονδίνο, σε δεύτερο επίπεδο) – ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πτώση. Είναι βέβαιο πως όταν ο ρημαδοΚούλης θα συναντήσει τον Erdogan οι ντόπιοι δημαγωγοί θα παιανίσουν ότι «του έτριψε τα μούτρα». Πόσους έλληνες πρωθυπουργούς και υπ.εξ. έχει συναντήσει ο Erdogan απ’ το 2002; Τόσους ώστε να έχει μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά τι σκέφτονται – και να του είναι όχι απλά «προβλέψιμοι» αλλά και βαρετοί.

Αυτό είναι, ίσως, μια κάποια ελπίδα: να έχεις ηττηθεί τόσο παραδειγματικά ώστε ο αντίπαλός σου να σε βαριέται…

Joνυσταλεάν

Τετάρτη 20 Γενάρη. Καλώς ή κακώς οι ορκωμοσίες των αμερικάνων προέδρων είναι δημόσιο θέαμα και αξιοθέατο – σίγουρα για τους οπαδούς τους. Με το ψόφιο κουνάβι το 2017 ξεκίνησε και μια αντιπαράθεση, εξαιτίας της παθολογικής του αντιπάθειας προς τον αφροαμερικάνο προκάτοχό του: ποιός είχε μαζέψει περισσότερο κόσμο σ’ αυτήν την πολύ μεγάλη πλατεία μπροστά στο άσπρο σπίτι που ονομάζεται «national hall»; Κι αφού η ορκωμοσία γίνεται μπροστά στο κοινό, φυσικό και τηλεοπτικό, χρειάζεται πάντα κι ένας «εναρκτήριος λόγος».

Τάφερε έτσι η Ιστορία και σήμερα ο νυσταλέος Jo θα ορκιστεί και θα μιλήσει μπροστά σε μια θάλασσα από (αμερικανικές) σημαίες. Για την ακρίβεια μπροστά σε 191.500 σημαίες που, υποτίθεται, αναπαριστούν τους απόντες οπαδούς του. Γύρω στους 26.000 «ελεγμένοι ένας προς έναν» πεζοναύτες της εθνοφρουράς θα έχουν γεμίσει εκατοντάδες σταυροδρόμια γύρω απ’ το άσπρο σπίτι, ώστε να μην μπορεί να πλησιάσει κανείς στην πλατεία.

Όλα εξηγούνται στις κοινωνίες του ώριμου θεάματος, και φυσικά υπάρχουν εξηγήσεις γι’ αυτό το αλλόκοτο show: ο νέος πρόεδρος των ηπα να ορκίζεται και να μιλάει μπροστά σε κάτι που περισσότερο θυμίζει νεκροταφείο «ηρωϊκώς πεσόντων» παρά ένα πολιτισμένο «κολοσσαίο» δημόσιας ενθρόνισης. Κάποιοι πανηγυρίζουν, όχι άδικα: ο αποκλεισμός που επέβαλε ο αμερικανικός κατοχικός στρατός στη Βαγδάτη, η περιβόητη «green zone», επιστρέφει στην καρδιά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, σαν «blue zone» – έγραψε κάπου ο Pepe Escobar. Σε κάθε περίπτωση το πολιτικο/αισθητικό γεγονός είναι κραυγαλέο: επειδή ο νέος αμερικάνος πρόεδρος φοβάται την εναντίον του αλλοφροσύνη που τρέφεται απ’ τον μισό αμερικανικό πληθυσμό, είναι αναγκασμένος να θυσιάσει τελετουργικά την άμεση, “φυσική” επευφημία του άλλου μισού.

Ό,τι “λειτουργήσει” απ’ την παλιά τελετή θα είναι τηλεοπτικό. Σα να μπήκε σε μια στιγμιαία καραντίνα το απευθείας φαίνεσθαι της εξουσίας! Ή μήπως αυτό είναι η αρχή (υποχρεωτική; επιλεγμένη;) ενός “great reset” στο θέαμά της; Μια εναλλαγή, ας πούμε, ανάμεσα σε great, μαζικές καταθλίψεις και great, μαζικές μανίες, τηλεκατευθυνόμενες;

Κι αν ο νυσταλέος Jo και το γκουβέρνο του φοβούνται σήμερα πότε, πως και γιατί θα ξε-φοβηθούν;

Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;

Σάββατο 16 Γενάρη. Ιδού η απορία! Είναι το ψόφιο κουνάβι που ριζοσπαστικοποίησε τον λευκό, κοκκινόσβερκο, αμερικανικό μικροαστισμό; Ή είναι αυτός ο τελευταίος που έφτιαξε το ψόφιο κουνάβι από μηντιακά υλικά – και μπορεί να φτιάξει οποιονδήποτε διάδοχό του, ακόμα χειρότερο;

Η ιμπεριαλιστική (και δήθεν «προοδευτική και κοσμοπολίτικη») παράταξη του νυσταλέου Jo έχει καταλήξει, βολικά, στο πρώτο συμπέρασμα. Αυτό δείχνει (χωρίς να το καταλαβαίνει ή να το παραδέχεται) πόσο βαθιά «δεξιά» είναι, μ’ έναν πιο post modern τρόπο. Η προσωποποίηση του «κακού» και η κατασκευή ενός αποδιοπομπαίου τράγου ώστε να κουκουλωθεί ένα πολύ βαθύτερο και ευρύτερο πρόβλημα ήταν ανέκαθεν – ειδικά στις καπιταλιστικές κοινωνίες – το σήμα κατατεθέν της απο-πολιτικοποίησης. Κι έτσι, απλά πολύ απλά, η εκκαθάριση ενός τέρατος αφήνει τον χώρο στο επόμενο· ένα ή και περισσότερα.

Πριν 12 χρόνια, στις προεδρικές εκλογές του 2008 έγινε μια τέτοια “πολιτική εκκαθάριση”. Η ανερχόμενη επιθετικότητα αυτού του λευκού κατά κύριο λόγο και χριστιανικού αμερικανικού μικροαστισμού είχε βρει μια εκπρόσωπο / πολιτική βιτρίνα αισθητικά διαφορετική απ’ το ψόφιο κουνάβι. Μια 44χρονη πολιτικό, κυβερνήτη της Αλάσκα, οικογενειάρχισσα, μητέρα 4 παιδιών, περσόνα των μήντια, ακόμα και κυνηγό: ήταν το άστρο της Sarah Palin και του “tea party”…

H Palin κατέβηκε το 2008 στις εκλογές σαν υποψήφια αντιπρόεδρος του John McCain. Το δίδυμο έχασε απ’ τον Obama, καθώς ο ικανός ρήτορας αφροαμερικάνος δικηγόρος και ακαδημαϊκός από το Ιλινόις συνεπήρε και έπεισε να πάνε στις κάλπες ένα μεγάλο μέρος απ’ τους αδιάφορους ψηφοφόρους των μειονοτήτων. O John McCain δεν έμεινε άχρηστος ωστόσο: έγινε ο “άτυπος” υπ.εξ. των διοικήσεων Obama, ειδικά για τις βρωμοδουλειές στη μέση ανατολή…

Δεν ήταν το δήθεν «επαναστατικό» πρόγραμμα του 2 φορές εκλεγμένου Obama που «αγρίεψε» ως το 2016 τους ηττημένους συντηρητικούς και σε μεγάλο βαθμό θρήσκους λευκούς αμερικάνους προτεστάντες. Ήταν ότι έβλεπαν μπροστά τους τον χειρότερο εφιάλτη τους: πως γίνονται, αργά αλλά σταθερά, κοινωνική (και «πολιτιστική») μειοψηφία στο κράτος που θεωρούσαν δικό τους.

Ο μύθος της «χώρας των ευκαιριών / χωνευτηριού» άρχισε να τελειώνει απ’ την στιγμή που οι λευκοί μικροαστοί ένοιωσαν ότι χάνουν την εξουσία όχι από ένα διαφορετικό «πολιτικό πρόγραμμα» αλλά από διαφορετικά, αλλόφυλα κοινωνικά υποκείμενα. Οι ηπα φτιάχτηκαν σαν «προέκταση της κάνης», με το let’s go west, σε βάρος των αυτοχθόνων· έγιναν ιμπεριαλιστική δύναμη και, στη συνέχεια, υπερδύναμη πάλι σαν «προέκταση της κάνης», εναντίον πολλών στην ασία και στη λατινική αμερική· πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, μετά από τόσο και τέτοιο συλλογικό “φονικό ένστικτο” η μυθολογία (και η “αυτοπεποίθηση”) της δικαιολογημένης και νικηφόρας βίας να εξαφανιστεί την ώρα που αρχίζει η κατάρρευση; Δεν είναι δυνατόν· δεν γίνεται…

Πριν κάνουν το ψόφιο κουνάβι πρόεδρο οι ψηφοφόροι το 2016, τον είχαν εγκρίνει σε τουλάχιστον 8 εσωκομματικές αναμετρήσεις τα μέλη του κόμματος και οι εκπροσωποί τους. Το ουσιαστικό «προγραμματικό» στοιχείο του ψόφιου κουναβιού ήταν φαντασιωτικό. Αν ο Obama ανέμισε το «yes, we can» (με πολλαπλά νοήματα, μιας και καταλάβαινε καλά ότι η εσωτερική ευστάθεια των ηπα μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την διαιώνιση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας τους…) και άρχισε να αποτυγχάνει στη δεύτερη θητεία του, το ψόφιο κουνάβι εξέφραζε κάτι πολύ λιγότερο αλλά και έωλο: το φάντασμα της «αυτοδύναμης ανάπτυξης» μέσω φρακτών για τους διεθνείς ανταγωνιστές. Ο εξαγριωμένος λευκός μικροαστισμός δεν καταλαβαίνει πολλά από «εξωτερική πολιτική», αλλά η ιδέα του «america first» μπορούσε να γίνει λιανά για εσωτερική κατανάλωση. Και επειδή αυτές οι φαντασιώσεις είναι οι μόνες ελπίδες που αναλογούν στους μικροαστικούς ορίζοντες, δεν εγκαταλείπονται. Υπάρχει και μια αμερικάνα θεία Λίτσα, μην αμφιβάλετε!

Τώρα ο νυσταλέος Jo και το κόμμα του νομίζουν ότι αρκεί να κόψουν το πολιτικό κεφάλι του ψόφιου κουναβιού για να γίνουν οι οπαδοί του ψόφιοι κοριοί… Τον κατηγορούν ότι προκάλεσε κάτι «σαν χρωματιστή επανάσταση» στο εσωτερικό των ηπα, ενώ αυτό το είδος ήταν (και παραμένει) αποκλειστικά για εξαγωγές! Και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, υπουργοποιήθηκε απ’ τον νυσταλέο Jo μια απ’ τις «ειδικούς» αυτών των εξαγωγών: η “fuck E.U.” Victoria Nuland, επόπτρια (μαζί με τον μετέπειτα πρεσβευτή στην Αθήνα Pyatt…) της σφαγής στην πλατεία Maidan του Κιέβου και του φασιστικού πραξικοπήματος στην ουκρανία το 2014.

Όχι, οι «κοσμοπολίτες» του κράτους και του κεφάλαιου δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τους φασίστες· αρκεί να είναι υπάκουοι! Και φυσικά τους χρειάζονται στην Ουάσιγκτον: κάποιοι πρέπει να προστατέψουν με πάθος τα αμερικανικά σύνορα όσο πιο μακριά γίνεται απ’ τους δύο ωκεανούς, ειδικά προς τη δύση.

Αλλά οι λευκοί, χριστιανοί μικροαστοί έχουν μικρότερο ορίζοντα. Αντιλαμβάνονται πια το τομάρι τους σαν το σύνορο που κινδυνεύει. Και δεν πρόκειται να αλλάξουν γνώμη, με ή χωρίς ψόφιο κουνάβι.

(φωτογραφία: Η Palin και οι επιδόσεις της στο κυνήγι. Το ψόφιο κουνάβι δεν είχε να επιδείξει τέτοιες, κι εκεί υπάρχει ένα κάποιο κενό στη λευκή, αμερικάνικη “ψυχή”… Μπορείτε να φανταστείτε μια παραλλαγή νεώτερη ηλικιακά, με sport προσόντα τύπου “ανεγκέφαλης αλεπούς” / Putin; Θραύση θα έκανε!)

Το άρωμα του μιλιταρισμού

Παρασκευή 8 Γενάρη. Το να χαρακτηρίσουμε τους ψοφιοκουναβικούς σαν αυτό που είναι (λευκοί, κοκκινόσβερκοι, ακροδεξιοί / φασίστες) είναι εύκολο. Μπορούμε να το κάνουμε δέκα, εκατό, χίλιες φορές. Δεν είναι βέβαια ακριβές (μεγάλοι αριθμοί λατονοαμερικάνων μεταναστών αλλά και αφροαμερικάνων ψήφισαν ψόφιο κουνάβι στις πρόσφατες εκλογές….), αλλά προς στιγμήν μπορούμε να το αφήσουμε σαν χωριστό ζήτημα. Τα δύσκολα ερωτήματα βρίσκονται αλλού. Όπως, για παράδειγμα, σ’ αυτό: ποια είναι η σχέση της (βίαιης) μετάβασης στην 4η βιομηχανική επανάσταση, άρα και των αναδιαρθρώσεων σ’ όλη την διαστρωμάτωση των (δυτικών) καπιταλιστικών κοινωνιών, με την επιτάχυνση της μικροαστικής έντασης έως βίας, που είναι «φυσιολογικά» (από ιστορική άποψη) ακροδεξιά;

Η ευκολία με την οποία μια ορισμένη μάλλον χυδαία «αντιφασιστική προσέγγιση» προσωποποιεί την «ριζοσπαστικοποίηση» του μικροαστικού συντηρητισμού, είναι επικίνδυνη. Εκεί «φταίει το ψόφιο κουνάβι»… Αλλού «φταίει η Λεπέν»… Κ.ο.κ. Το ψόφιο κουνάβι (και κάθε παρόμοιο…) είναι σύμπτωμα της εσωτερικής κρίσης / αναδιάρθρωσης (των δυσκολιών της δεύτερης) στις δυτικές κοινωνίες· όχι αιτία της. Όπως εξίσου σύμπτωμα είναι ο νυσταλέος Jo, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, ο Borduk στο Λονδίνο, ο Orban και άλλοι…

Η καπιταλιστική συσσώρευση, με την πιο «ρευστή και ευέλικτη» μορφή (του χρήματος) είναι αποδεδειγμένα βασικός όρος για τέτοιου είδους ριζικές μεταβάσεις, τέτοιες γενικές Αλλαγές καπιταλιστικού Παραδείγματος. Επί δεκαετίες τα ίδια τα αφεντικά και οι μετρήσεις τους διαλαλούν ότι «οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι» – με πιο πρόσφατη επίδειξη την χρονιά του τσαχπίνη και μέσω της αξιοποίησής του. Τα ίδια τα αφεντικά επίσης επί χρόνια μιλούν για την «αναταραχή» που προξενεί αυτή η διαδικασία μετάβασης / συσσώρευσης / πόλωσης σ’ εκείνο που αποκαλούν «μεσαίες τάξεις», ένας ευφημισμός για τους μικροαστούς, ψάχνοντας για την κατάλληλη μορφή της “τάξης μέσα στο χάος”… (Τις εργατικές τάξεις τις θεωρούν δεδομένα ηττημένες / υποταγμένες, κυρίως στον μικροαστισμό τους). Πώς είναι επιτρεπτό, μετά απ’ αυτά, να προσωποποιούνται τέτοιες εξελίξεις, που έχουν προβλεφτεί (για να μην πούμε ότι μεθοδεύονται), ε;

Και πως είναι δυνατόν να αποσυσχετίζεται η «οχλοκρατία» απ’ την θεσμική αναδιάρθρωση που βρίσκεται σε εξέλιξη σχεδόν στο σύνολο των δυτικών ολιγαρχικών καθεστώτων; Αν το πρώτο είναι σύμπτωμα γιατί το δεύτερο δεν είναι η κυοφορούμενη «θεραπεία»;

Όταν «κουβεντιαζόταν» στο αμέρικα, εδώ και εβδομάδες, το τι θα συμβεί στις 6 Γενάρη (αν δεν το ξέρετε: κουβεντιαζόταν!) η γνώμη ορισμένων ήταν ότι: το ψόφιο κουνάβι θα σπρώξει τους οπαδούς του σε «έκνομες ενέργειες» ώστε στη συνέχεια να κηρύξει «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», να καλέσει τον στρατό να επιβάλει την τάξη, και να ακυρώσει την εκλογή του νυσταλέου Jo!… Άλλοι πάλι έλεγαν ότι αν σκοπεύει κάτι τέτοιο θα αποτύχει, επειδή ο στρατός δεν θα υπακούσει. Δέκα πρώην αμερικάνοι υπ.αμ. πρόλαβαν να στείλουν «ανοικτή επιστολή» στο ψόφιο κουνάβι, «να μην τολμήσει»…

Το ζήτημα δεν είναι, απλά, ότι το «σχέδιο» του ψόφιου κουναβιού (αν όντως υπήρχε τέτοιο…) δεν προχώρησε. Αλλά το ότι η κήρυξη «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» έχει γίνει πια «φυσιολογική», ένα εύλογο ενδεχόμενο, κάτι απαραίτητο και αποδεκτό, απ’ την στιγμή που νομιμοποιήθηκε (και μάλιστα επ’ αόριστο) με πρόσχημα τον τσαχπίνη!

Υπάρχουν, λοιπόν, δύο τρόποι, δύο διαδρομές εννόησης των πραγμάτων. Στην πρώτη ρίχνει κανείς τις κατάρες του στο φασισταριό (σωστό), ρίχνει τις κατάρες του το ψόφιο κουνάβι (κοινότοπο), και ύστερα μπορεί να απολαύσει την (ρηχή) πολιτική του ορθότητα χαζεύοντας. Στην δεύτερη διαπιστώνει ότι η διαδικασία της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης παράγει (ή οξύνει) τις εσωτερικές κοινωνικές εντάσεις χωρίς να υπάρχει οργανωμένη εργατική τάξη με τους δικούς της προσανατολισμούς και σχέδιο· ό,τι, κατά συνέπεια, η κήρυξη «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» είναι στο οπλοστάσιο των αφεντικών, όχι απέναντι στην εργατική / κομμουνιστική απειλή / προοπτική (όπως στις δεκαετίες του 1920 και του 1930 – τραγικό λάθος τέτοιες συγκρίσεις!) αλλά σαν μέθοδος γενικής πειθάρχησης του «κοινωνικού σώματος» κατά την διάρκεια των αλλαγών στο μοντέλο διακυβέρνησης / κράτος· συνεπώς το τι θα χρησιμοποιηθεί σαν «δικαιολόγηση» υπέρ αυτής της κήρυξης, το αν δηλαδή θα είναι οι φασίστες ψοφιοκουναβικοί ή άλλοι, οι τζιχαντιστές, το black life matters, ένας ιός, ο καιρός, οι ηλιακές εκρήξεις ή η παχυσαρκία είναι δευτερεύον ζήτημα· έτσι ώστε να συμπεράνει ότι από εργατική σκοπιά ο πόλεμος (θα έπρεπε να) είναι σύνθετος και πολυμέτωπος! Κομμουνιστικός (αν μας επιτρέπετε η λέξη) αλλά σε ένα σαφώς ανώτερο επίπεδο πολιτικής συνθετότητας και οργανωτικής ακρίβειας…

Περίεργα τα λέμε, ε;