Tag: κολομβία

Κυριακή 24 Φλεβάρη. Δεν ξέρουμε αν η μαριονέτα Guaido μάζεψε χτες 600.000 υποστηρικτές του (πεινασμένους μέχρι θανάτου) για να πεθάνουν (μέχρι θανάτου… συγχωρείστε μας, αλλά στην εποχή της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης όλα είναι δυνατά σαν virtual, κυρίως η ζωή και ο θάνατος). Ξέρουμε με βεβαιότητα όμως ότι σε ένα κράτος με πληθυσμό 32 μύρια, οι 600 χιλιάδες είναι, αναλογικά, λιγότερες από 200 χιλιάδες στο ελλαδιστάν: αρκετοί για να παράξουν εντυπώσεις, λίγοι για εμφύλιο.

Οι δικές μας εντυπώσεις κεντράρουν όμως αλλού. Η μαριονέτα ΔΕΝ μπήκε επικεφαλής της πορείας των υποσιτισμένων συμπατριωτών και οπαδών του, φορώντας το άσπρο κράνος του, έτοιμος να θυσιάσει την ζωή του για τα ενεργειακά μπισκότα του Bolton, του Abrams και του Pompeo – όπως νομίζαμε. Αντίθετα: καβάλησε ένα ελικόπτερο του κολομβιανού στρατού, και την έκανε προς κολομβία μεριά, υπό την προστασία του εκει στρατού – για να κάνει, υποτίθεται, come back / ανθρωπιστική εισβολή προς την μεριά των οπαδών του. Με το συμπάθειο, αλλά εδώ έχει γίνει τερατώδες λάθος στη σκηνοθεσία του πράγματος: «στρατηγός» που εγκαταλείπει τον στρατό του για να πάει με άλλον στρατό είναι, επιεικώς, προδότης.

Το άλλο (χαριτωμένο) που αξίζει προσοχής είναι ότι ο άγγλος δισεκατομμυριούχος Richard Branson (που χάθηκες ρε λεβέντη τόσο καιρό;) οργάνωσε χτες συναυλία στην κολομβιανή πλευρά των συνόρων – μπας και μαζευτεί κόσμος… (Μόλις είχε εκτοξευτεί το διαστημόσκαφος της εταιρείας του για βόλτα γύρω απ’ τη γη, δεύτερη τέτοια εκτόξευση στη σειρά, οπότε γαλήνιος αποφάσισε να ασχοληθεί και με τα ταπεινά του πλανήτη…)

Έχουμε εδώ μια σαφέστατη απόδειξη της παρακμής του αυτά ξέρω, αυτά κάνω. Ή για τόσα είσαστε εσείς οι φουκαράδες… «Live aid concert» τελευταία στιγμή και υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, με το ψοφιοκουναβιστάν να βρυχάται, είναι σα να θέλεις να παρατάξεις Ουρσουλίνες στο Idlib για να προστατέψεις του αγαπημένους σου τζιχαντιστές: καραγκιοζιλίκι πολλών καρατίων! Να όμως που το αυτά ξέρω – αυτά κάνω είναι το επιχειρησιακό δόγμα των ημέρων. Σα να κάνεις τα τελευταία χιλιόμετρα με τη ρεζέρβα, και να ξεμένεις σε νεκροταφείο…

Εννοείται (πως δεν το σκεφτήκατε;): ο Guaido έκανε «εμφάνιση έκπληξη» στη συναυλία! Όχι, δεν τραγούδησε ένα δικό του κομμάτι. Όμως έχει μια τάση που θα δούμε αν ολοκληρωθεί: «αυτοεξόριστος πρόεδρος» – και γλετζές….

Μήπως πάρει υποψηφιότητα για νόμπελ ειρήνης και συγχιστεί το ψόφιο κουνάβι με την αχαριστία του;

Τετάρτη 6 Φλεβάρη. Ένας γνωστός αμερικάνος δημοσιογράφος ονόματι Max Blumentan, αναλαμβάνει να μάθει τι σκέφτονται οι «εκπρόσωποι του λαού» στις ηπα για την βενεζουέλα. Το αποτέλεσμα δεν κάνει κανέναν σοφότερο, εκτός – ίσως – απ’ αυτό: έχουν κι άλλες δουλειές… (Οπότε μπορεί να υποθέσει κανείς ότι για «αλλαγές καθεστώτων» υπάρχει κάτι σαν αυτόματος πιλότος – κάπου…)

Εν τω μεταξύ το «σχέδιο αιΒασίλης» (το όνομα δικό μας προφανώς!) που αφορά το πως η «ανθρωπιστική βοήθεια» που με τόση καλωσύνη θέλουν ξαφνικά να προσφέρουν τόσοι πολλοί στα σύνορα κολομβίας – βενεζουέλας μπορεί (και πρέπει) να εξελιχθεί σε ευκαιρία για στρατιωτική εισβολή, πάει ως εξής:

Εμφανίζονται τα φορτηγά στα σύνορα… Ένα απ’ τα «σημεία διανομής» είναι η Cucuta… (Ένα άλλο βρίσκεται στα σύνορα με την βραζιλία…) Κανονικά πρέπει απ’ την άλλη μεριά να μαζευτούν χιλιάδες «ευεργετούμενοι»… Αν η συνοριοφυλακή (ή ο στρατός) του Μαδούρο τους εμποδίσουν να πάρουν την «βοήθεια», θα πρέπει να ξεκινήσουν συγκρούσεις· οπότε ο κολομβιανός στρατός (που ήδη έχει στείλει πεζοναύτες στο «σημείο» γι’ αυτή την δουλειά…) θα «αναγκαστεί να παρέμβει» (στο έδαφος της βενεζουέλα) για να προστατέψει τους αναξιοπαθούντες, και τον ανθρωπισμό. Σ’ αυτό το σενάριο προβλέπονται συγκρούσεις με τον στρατό της βενεζουέλα – εκτός αν αυτός ο τελευταίος την αποφύγει οπισθοχωρώντας κανά δυο χιλιόμετρα…

Το άλλο σενάριο είναι ότι οι βενεζουεαλάνοι συνοριοφύλακες (ή ο στρατός) θα συγκινηθούν απ’ την ανάγκη του κόσμου, οπότε θα λιποτακτήσουν – και θα ενωθούν με τους ανθρωπιστές.

Για να είμαστε ειλικρινείς μας φαίνεται ότι το σχέδιο είναι επιεικώς πανηλίθιο. Αν κανείς δεν εμποδίσει κανέναν να πηγαίνει να παίρνει μια τσάντα με πορτοκαλάδες και ψωμί πως θα εκβιάσουν την εισβολή τους, άραγε, οι ανθρωπιστές;

Απ’ την άλλη δεν βρίσκονται και στην καλύτερη φόρμα της ιστορίας τους – έτσι δεν είναι;

Τρίτη 29 Γενάρη. Είτε επειδή είναι ένα σκληροπυρηνικό ραμόλι, είτε επειδή κάποιος παρασύμβουλός του το υπέδειξε σαν μέρος του θεάτρου, ο εθνικός σύμβουλος Bolton εμφανίστηκε χτες σε συνέντευξη τύπου στο άσπρο σπίτι κρατώντας επιδεικτικά αυτό το σημείωμα (πάνω φωτογραφίες). Δεν ήταν δύσκολη η μεγέθυνση. Ο αυτοκρατορικός σφουγγοκωλάριος κρατούσε ένα χαρτί που έγραφε:

(3) Αφγανιστάν > καλοδεχούμενες οι συνομιλίες.

5.000 στρατός στην Κολομβία.

Υποτίθεται πως η Ουάσιγκτον κατέληξε σε συμφωνία με τους ταλιμπάν (μετά από εντατικές διαπραγματεύσεις στη Ντόχα), σε ένα σχέδιο που περιλαμβάνει «εξομάλυνση» στο αφγανιστάν, με (μεταξύ άλλων) αποχώρηση του αμερικανικου στρατού μέσα στους επόμενους 18 μήνες. Συνεπώς (έτσι πάει η Μπολτόνια επίδειξη) «παίρνουμε τον στρατό μας απ’ το ινδοκούς και τον φέρνουμε στην πίσω αυλή μας».

Θα ήταν γελοίο το «μήνυμα» αν δεν ήταν κάτι χειρότερο: πολύ γελοίο! Φυ-σι-κά και δεν πρόκειται να φύγει ο αμερικανικός στρατός απ’ το αφγανιστάν, παρά μόνο με τον τρόπο που έφυγε κάποτε απ’ το βιετνάμ! Δεν πήγε εκεί για διακοπές! Ούτε στήθηκε η 11^η/9^ου επειδή είχαν φαγούρα μέσα απ’ τις αρβύλες τους οι αμερικάνοι πεζοναύτες! Υπάρχουν διάφοροι τρόποι παραμονής – και ενάμισυ χρόνος είναι πολύς καιρός για να μεθοδευτούν οι πιο κατάλληλοι (για τα αμερικανικά συμφέροντα). Ή να βουλιάξουν, εξαιτίας του μπλοκ του ινδοκούς…

Απ’ την άλλη μεριά, η απειλή για αμερικανικό στρατό στην σύμμαχο κολομβία θα έπρεπε – αφού επιδεικνύεται – να θορυβήσει … το ίδιο το καθεστώς της κολομβίας! Διότι αν αυτά τα κόλπα ανακοινώνονται έτσι, τότε και ο αντίπαλος (επιπλέον: οι σύμμαχοί του) θα πάρει τα μέτρα του. Κι αν τα πάρει, πόσο καιρό θα χρειαστεί για να αρχίσει ο κολομβιανός στρατός να “αμύνεται της πατρώας γης”;

Θέλουμε να πούμε: ένα πράγμα η επίδειξη σχεδίων (που τα έχουμε υποδείξει εδώ και λίγο καιρό καθότι είναι γνωστά με κάποια έννοια) και άλλο η εφαρμογή τους…

(Οι γραβάτες με τα ιπτάμενα ελεφαντάκια είναι της μόδας; Παίζουν και με Μίκυ Μάους; Εδώ, στα μέρη μας, έχει παίξει μοντέλο shocking, αλλά χωρίς να φορεθεί ακόμα…

Επίσης: τα ιπτάμενα ελεφαντάκια πάνε σετ με τον χάρτη πίσω; Το μεξικό συμπεριλαμβάνεται στις “δυνάμεις του κακού”, στις “κόκκινες”;)

Πέμπτη 24 Γενάρη. Σ’ ένα ακόμα βήμα – με – αρβύλες στην όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, εν προκειμένω στη λατινική Αμερική, χτες ο Juan Guaido (επικεφαλής της αντικυβερνητικής πλειοψηφίας στη βουλή της βενεζουέλας) «ορκίστηκε πρόεδρος της χώρας», μπροστά σε μια ογκώδη συγκέντρωση οπαδών του. Τους οποίους κάλεσε σε «μάχη».

Ο Maduro παραμένει μεν πρόεδρος κι αυτός – αλλά δεν αναγνωρίζεται απ’ την Ουάσιγκτον (όπως και απ’ τον «οργανισμό αμερικανικών κρατών»…) Εννοείται πως, σαν έτοιμο και ενημερωμένο απο καιρό (!!!), το ψοφιοκουναβιστάν αναγνώρισε ήδη τον Guaido…  Ακολούθησαν, σαν πολυβόλο και χωρίς δεύτερη σκέψη, η αναγνώριση του καναδά, της βραζιλίας, της παραγουάης, της κολομβίας, της αργεντινής, του περού, του εκουαδόρ, της κόστα ρίκα και της χιλής. Αλλά και του Donald Tusk, ως προέδρου του ευρωπαϊκού συμβουλίου· και της Federica Mogherini, ως “επιτρόπου εξωτερικών” της ε.ε….

Μετά απ’ τα λάθη και τις αποτυχίες του ο Maduro βρίσκεται τώρα μπροστά στο χειρότερο: το σοβαρό ενδεχόμενο ενός κανονικού εμφυλίου. Στην απέναντι μεριά του θα βρίσκονται τα περισσότερα κράτη της αμερικανικής ηπείρου.

Ακόμα κι αν ελέγχει τον στρατό (ή το μεγαλύτερο μέρος του), αυτή τη φορά η εσωτερική καταστολή δεν θα αποδόσει. Στον σχεδιασμό περιλαμβάνεται η εισβολή (στη βενεζουέλα) στρατού απ’ την κολομβία (με αμερικανική υποστήριξη, ασφαλώς!!! – ίσως και άλλων λατινοαμερικανικών καθεστώτων) με σκοπό την «αποκατάσταση της δημοκρατίας»…

Πριν 12 μέρες, το Σάββατο 12 Γενάρη, γράφαμε μεταξύ άλλων: … Η λατινική αμερική εξελίσσεται πολύ γρήγορα σε ένα ακόμα πεδίο αναμετρήσεων του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, καθώς δεν είναι «εκτός» ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο….

Μια μέρα μετά, την Κυριακή 13 Γενάρη, σημειώναμε:…Υπάρχει, όμως, και άλλη πιθανή εξήγηση για την «χρησιμότητα» ενός τέτοιου τείχους. Έχει σχέση με το τι ετοιμάζει το αμερικανικό βαθύ κράτος (ή κάποια φραξιά του…) για την λατινική αμερική. Υπάρχει η άποψη πως ετοιμάζει έναν πόλεμο «φιλικών» κρατών εναντίον της βενεζουέλας. Ακόμα κι έτσι να μην είναι ωστόσο, η κοινωνική / οικονομική καταστροφή που έχουν προκαλέσει ή/και θα προκαλέσουν αφενός αποτυχημένοι «σοσιαλισμοί» τύπου Maduro και αφετέρου μισοκαλυμένες χούντες τύπου Bolsonaro θα ξεσπιτώσουν πολλές χιλιάδες πληβείων. Που θα αναζητήσουν καταφύγιο (που αλλού;) και μια κάπως καλύτερη «τύχη» στις ηπα.

Επιβεβαιωθήκαμε (που να μην!). Θα το επαναλάβουμε λοιπόν: τα τραγικά λάθη και οι παραλείψεις του Maduro και του καθεστώτος του έγιναν το λάδι στα γρανάζια της «μεσανατολικοποίησης» της λατινικής Αμερικής. (Είναι και η κούβα στο λογαριασμό…) Προς όφελος… πεντακάθαρα ποιών… Προηγήθηκε η εκλογή του φασίστα Bolsonaro στη βραζιλία: τα βαριά βήματα εκείνου που ερχόταν ακούγονταν όλο και πιο δυνατά…

Απ’ την αδύναμη εργατική μας θέση δεν θα εξισώσουμε τις ευθύνες· ούτε θα τις αγνοήσουμε όμως.

Δυστυχώς τα χειρότερα έρχονται και σ’ αυτήν την περιοχή του πλανήτη…

(φωτογραφία πάνω: ο Guaido.

μέση: Ο Maduro χτες, μετά την αυτοανακήρυξη του Guaido σε «πρόεδρο», στο μπαλκόνι του Miraflores Palace. “Δεν θα πάω πουθενά” διακήρυξε…

τρεις κάτω φωτογραφίες: Οι οδομαχίες στο Caracas είναι χθεσινές. Κι άλλες φορές το καθεστώς Maduro βρέθηκε μπροστά σε τέτοιες εξεγέρσεις· και τις αντιμετώπισε δια της βίας. Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα μας φαίνονται διαφορετικά. Η «δυαρχία» στη βελεζουέλα είναι υπερ-διεθνοποιημένο προϊόν· και οι κοντινότεροι ισχυροί φίλοι του Maduro – τουρκία, ρωσία, κίνα – είναι πολύ μακρυά για να τον βοηθήσουν άμεσα… )