Tag: κλίμα

Όταν οι ειδικοί ξύνουν το κεφάλι τους

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη (00.07) >> Κι έτσι ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι, κόντρα σε προβλέψεις, γραφήματα, καμπύλες και τον Αρμαγεδώνα της «κλιματικής κρίσης» (όπου θα ψηθούμε…) το κομμάτι του Ατλαντικού που βρίσκεται γύρω απ’ τον Ισημερινό (η πιο ζεστή περιοχή του πλανήτη…), άρχισε να ψύχεται! Και μάλιστα με ρυθμούς πρωτοφανείς (για τους ειδικούς)!!!

Ως τις αρχές Ιούνη το πράγμα πήγαινε σύμφωνα με τις καμπύλες: αυτή η περιοχή του ωκεανού ήταν αρκετά ζεστή. Και ξαφνικά, απ’ τους 30 βαθμούς Κελσίου τις πρώτες μέρες του μήνα, το νερό άρχισε να κρυώνει, και μάλιστα γρήγορα, φτάνοντας στους 25 στα τέλη του μήνα.

Οι ειδικοί δεν μπορούν να καταλάβουν τι και πως. «Ξύνουν το κεφάλι τους» – και το παραδέχονται. Αυτό είναι καλό! Είναι καλό επειδή όταν τα μοντέλα αποδεικνύονται άκυρα, ίσως (ίσως λέμε…) αντί να φτιάξουν καινούργια, «διορθωμένα», κάποιοι ασχοληθούν με κάποια απ’ τα πολλά που δεν ξέρουν. Σε σχέση με το κλίμα. Η φράση «και ξαφνικά ο ωκεανός άρχισε να κρυώνει μόνος του!» τυπικά δεν είναι ακριβής∙ ουσιαστικά όμως είναι, αφού όλοι οι (γνωστοί στους ειδικούς) παράγοντες που καθορίζουν την θερμοκρασία των νερών σ’ εκείνη την περιοχή του Ατλαντικού, είτε ήταν αντίθετοι στη ραγδαία ψύξη είτε ήταν άσχετοι μ’ αυτήν.

Δεν ξέρουμε. Αυτό θα ήταν τίμιο, και ίσως να αποκαθιστούσε την κοινωνική αξία εκείνου που λέγεται «επιστήμη». Το κλίμα είναι τόσο σύνθετο «σύστημα» ώστε το δεν ξέρουμε θα ήταν πολύ προτιμότερο απ’ όλον αυτό τον θηριώδη χορό «ειδικών» και εθελοντών που παριστάνει όχι μόνο ότι ξέρει, αλλά κι ότι μπορεί να προβλέπει το μέλλον σε βάθος 2, 5, 10 ή και 20 χρόνων.

Η ανεξήγητη καλοκαιρινή «ανωμαλία» στη μέση του Ατλαντικού είναι μια κάποια παρηγοριά…

 

Κλιματική αλλαγή (;)

Δευτέρα 22 Ιούλη (00.16)>> Μια φορά κι έναν καιρό κοροϊδεύαμε τους άγγλους που είχαν πρώτο (μπορεί και μοναδικό…) θέμα στις γρήγορες κουβέντες τους τον καιρό… Πέρασαν τα χρόνια και «γίναμε όλοι άγγλοι» – σε σχέση μ’ αυτήν την κοινοτοπία. Είναι διάφορα που έχουν συμβάλει σ’ αυτό. Απ’ το γεγονός ότι ο καιρός έχει γίνει ένα εύκολο θέμα δημαγωγίας των καθεστωτικών μήντια και μέσω αυτών, ειδικά σε πληθυσμούς που έχουν αστικοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να αντιλαμβάνονται τον καιρό (ειδικά τις θερμοκρασίες εκτός του φάσματος των 20 έως 25 βαθμών Κελσίου…) σχεδόν ως εχθρό… Μέχρι το άλλο γεγονός, ότι διάφοροι εργασιακοί χώροι του τριτογενούς, τα ι.χ. και τα σπίτια έχουν γίνει προεκτάσεις των air condition (τα οποία ταυτόχρονα αυξάνουν, έστω και λίγο, την γενική θερμοκρασία των «εξωτερικών» χώρων…).

Η γενικότερη φιλολογία περί «κλιματικής αλλαγής» (που είναι μια μάλλον υπόγεια μετατόπιση της προηγούμενης φιλολογίας περί «φαινομένου του θερμοκηπίου» αφού αυτή, η «κλιματική αλλαγή», περιλαμβάνει εξ ορισμού όχι μόνο τις ζέστες αλλά και τα κρύα, όχι μόνο τις βροχές και τις πλημμύρες αλλά και τις ανομβρίες, τα χιόνια αλλά και τους πάγους στους πόλους) παίζει κι αυτή τον ρόλο της.

Το κλίμα, σε αντίθεση με τον καιρό, δεν αλλάζει μήνα τον μήνα ή χρόνο τον χρόνο. Η εμπειρική παρατήρηση όλων ημών, δηλαδή το τι ζούμε (και τι θυμόμαστε απ’ το κοντινό ή πιο μακρινό παρελθόν) είναι φτωχή για να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει σοβαρές και μόνιμες αλλαγές στο κλίμα ευρύτερων περιοχών.

Μία έρευνα που κατατέθηκε στο 17ο δασολογικό συνέδριο (τον Οκτώβρη του 2015) παρατηρεί στον επίλογό της την στρατηγική σημασία που έχει το χρονικό εύρος των στοιχείων που συγκεντρώνονται και συγκρίνονται μεταξύ τους. Σημειώνεται εκεί ότι:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Κορεσμός

Δευτέρα 11 Σεπτέμβρη>> Ο τόπος είναι μικρός, γεωγραφικά σχεδόν ασήμαντος (αλλά με «γεωπολιτικά μεγαλεία»!). Ο πληθυσμός συνολικά είναι μικρότερος από εκείνον οποιασδήποτε mega-city του πλανήτη. «Χωριό» σα να λέμε. Και ζορίζεται, τόσο υλικά όσο και ψυχο-συναισθηματικά, εδώ και 15 χρόνια: μισή γενιά.

Ναι, δεν υπήρξε όταν έπρεπε έστω κι ένα μικρό αλλά υπολογίσιμο κοινωνικό υποσύνολο που να διαβλέψει έγκαιρα την επερχόμενη δίνη του 21ου αιώνα, τους άγνωστους μεν στροβιλισμούς αλλά σίγουρα στροβιλισμούς…. Ναι, αντί να ερευνούν τον ορίζοντα, οι σύγχρονοι προλετάριοι κοιτούσαν το 2010 και το 2012 τον αφαλό τους. Ναι, οι «πολιτικοί εκπρόσωποι», «μεγάλοι», «μεσαίοι» και «μικροί», απέτυχαν πανηγυρικά (και σκόπιμα…) να προβλέψουν τι σημαίνει καπιταλιστική αναδιάρθρωση, τόσο γενικά όσο και α λα ελληνικά. Ναι, το χοντρό παιχνίδι, οι εκβιασμοί, οι απειλές, οι γοητείες και οι ανταμοιβές, γίνεται εδώ και πολλά χρόνια με όρους συγκινήσεων. Και ναι, στο τέλος, συμβαίνει το αναμενόμενο: φορτωμένος ο συλλογικός «ψυχισμός» πέρα απ’ τα όριά του, χωρίς ριζοσπαστικές απελευθερωτικές διεξόδους, παγιδευμένος, καταρρέει. Ή/και λιμνάζει σε βάλτους ακηδίας και σκληρότητας. Φραστικής και σωματικής βίας. Ακόμα και το Θέαμα ρηγματώνεται, ενόσω οι υλικές παράμετροι της καθημερινής ζωής επιδεινώνονται σταθερά.

Οι στατιστικές δείχνουν σταθερή και διαρκή αύξηση των καταθλίψεων και των ιδεασμών αυτοκτονίας. Εννοείται ότι τα ψυχοφάρμακα κάθε είδους κάνουν θραύση: ο πληθυσμός ζει (επιβιώνει δηλαδή…) υπό συναισθηματική χημική καταστολή. (Αυτό ισχύει για όλη την καπιταλιστική δύση, με τις όποιες «εθνικές» ιδιαιτερότητες…)

Δεν υπάρχει ένα manual παρακμής με οδηγίες για το πως, υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο «πάτος του βαρελιού» ξεσηκώνεται δημιουργικά. Δεν υπάρχουν έτοιμες έξοδοι κινδύνου. Θα πρέπει να φτιαχτούν, όσες δυσκολίες υποκειμενικές και αντικειμενικές κι αν υπάρχουν, ακόμα και μέσα στο σκοτάδι. Προς το παρόν τα αφεντικά έχουν χρόνο: δεν υπάρχουν τα απαραίτητα μυαλά (και χέρια) για ένα τέτοιο «σκάψιμο». Αντίθετα, την ερχόμενη τηλεοπτική σαιζόν, 14 καινούργια σήριαλ καλούν το πόπολο – να ξεχαστεί. Η συνταγή είναι δοκιμασμένη.

(Εν τω μεταξύ κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας», «εθνικής σωτηρίας», «εθνικής συστράτευσης» χασκογελούν απ’ το όχι μακρινό βάθος του ορίζοντα, δείχνοντας τα σάπια δόντια τους. Έχει ξαναγίνει∙ το έχουμε ξαναπληρώσει ακριβά…)

«Σύστημα πλημμύρα»

Δρουν σε γερμανία, αυστρία, βόρεια ιταλία – προς το παρόν – κατά της «κλιματικής κρίσης», ένα είδος «συλλογικής Γκρέτας». Υποθέτουμε ότι θα είναι αποφασισμένοι συνήγοροι και της γενετικής μηχανικής… Λέγονται «last generation», όνομα μακάβριο αλλά και βαθιά θρησκόληπτο (νέου τύπου): μετανοείστε για τις αμαρτίες της 2ης καπιταλιστικής βιομηχανικής επανάστασης γιατί έρχεται το «τέλος του κόσμου» (όπως τον ξέρατε…)… Που σημαίνει «έρχεται η 4η». Είναι μια πολιτική μορφή του βαθιά τσαλακωμένου Εαυτού – Κεφάλαιο, της αντεργατικής υποκειμενικότητας του νεοφιλελευθερισμού, πριμοδοτούμενη πάνω και κάτω απ’ το τραπέζι απ’ τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Είναι οι πρόσκοποι του παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ και των μετόχων του…

Δευτέρα 11 Σεπτέμβρη>> Θα μπορούσε να είναι «θέλημα θεού». «Τιμωρία». Γιατί όχι; Μήπως δεν είναι αμαρτωλές οι δυτικές κοινωνίες; Αλλά όχι. Αυτή η παλιομοδίτικη θρησκευτική μεταφυσική είναι μόνο για τους παλιομοδίτες περιθωριακούς της θρησκείας. Για τους πιο σύγχρονους χρειάζεται άλλη μεταφυσική. Θρησκευτική στον πυρήνα της, αλλά κοσμική στα τυπικά της χαρακτηριστικά: κλιματική αλλαγή. Εν τέλει εκεί βρίσκεται η αιτία!!

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο «θέλημα θεού» και στην «κλιματική κρίση»; Μόνο στο είδος της επένδυσης. Στην πρώτη περίπτωση (σε μη χριστιανικές θρησκείες του παρελθόντος) υπήρχε πάντα ο κίνδυνος η «επένδυση στη σωτηρία» να είναι η θυσία (δηλαδή το μαχαίρι στον σβέρκο) του βασιλιά. Ευτυχώς αυτή η βαρβαρότητα έχει ξεπεραστεί. Η «επένδυση στη σωτηρία» απέναντι στην «κλιματική αλλαγή» (θα) είναι μαχαίρι στον σβέρκο πληβείων. Σε καπιταλισμό ζούμε διάολε!!!

Αλλά το κλίμα πάντα άλλαζε σ’ αυτήν την ασήμαντη μέσα στο σύμπαν περιστρεφόμενη πέτρα – σε μακρές περιόδους μεν, με μικρότερα ή μεγαλύτερα διαδοχικά βήματα, αλλά πάντως άλλαζε. Το αιρετικό «ημερολόγιο ενός ιού» κάνει μια πολύ σύντομη και χρήσιμη ανασκόπηση:

…Αλλάζει το κλίμα, τόσο σε μάκρο, όσο και σε μικρο-κλίμακα και μάλιστα ριζικά ανά τους αιώνες. Στην κρητάσιο περίοδο για παράδειγμα είχε πολύ περισσότερο ζέστη απο σήμερα τόσο που δεν υπήρχε σ΄ολόκληρο τον πλανήτη λίγος πάγος να βάλεις στο ποτό σου. Λίγο πριν τη γεωργική επανάσταση, κοντά 12000 χρόνια πριν, από την άλλη, είχες μπόλικο πάγο, αλλά καθόλου ποτό για να τον βάλεις: η μισή ευρώπη ήταν καλυμμένη από παγετώνες και άρα ακατάλληλη για καλλιέργειες σιτηρών που αποτελούν τη βάση για το αλκοόλ. Και σε πιο πρόσφατες περιόδους μεταξύ 900 και 1300 περίπου στο λεγόμενο μεσαιωνικό θερμικό μέγιστο, η μέση θερμοκρασία, στη βόρεια ευρώπη τουλάχιστον, ήταν περίπου 1-2 βαθμούς υψηλότερη από σήμερα. Και ακόμα και στη λεγόμενη μικρή περίοδο παγετώνων, μεταξύ 1500-1850 περίπου είχαμε μεμονωμένες χρονιές, το 1531 πχ, πιθανώς πιο ζεστές από το 2023 – και λέμε πιθανώς γιατί πριν τα μέσα του 19ου αιώνα όταν άρχισε η συστηματική χρήση του θερμομέτρου, δεν έχουμε παρά έμμεσους τρόπους αποτίμησης των θερμοκρασιών. Βρισκόμαστε άλλωστε προς το τέλος μιας μεσοπαγετωνικής περιόδου, σε ένα κύκλο εποχών των παγετώνων που διαμεσολαβούνται απο μεσοπαγετωνικές περιόδους, όπως αυτή που ξεκίνησε περίπου 12.000 χρόνια πριν, διάρκειας 10-15 χιλιάδες ετών. Και στα τελευταία 150 έτη με εξαίρεση λίγες δεκαετίες μετά το β΄ παγκόσμιο πόλεμο, υπάρχει μια αυξητική τάση στη μέση θερμοκρασία, όπως όμως έχει υπάρξει και πολυάριθμες φορές στο παρελθόν…

Θα ήταν παρανοϊκή ανθρωποκεντρική έπαρση η ιδέα ότι το κλίμα-αλλάζει-τώρα εξαιτίας της 2ης βιομηχανικής (καπιταλιστικής) επανάστασης απ’ τις αρχές του 20ου αιώνα, λόγω μηχανών εσωτερικής καύσης και διοξειδίου του άνθρακα, αν γινόταν γνωστό πόσο πολύ έχει αλλάξει στο παρελθόν χωρίς καπιταλισμό και χωρίς βιομηχανικές επαναστάσεις. Για παράδειγμα εκείνη η little ice age («μικρή περίοδος παγετώνων») μεταξύ 1500 και 1850 που να οφειλόταν άραγε; Τελείωσε, μήπως, χάρη στα φουγάρα της 1ης βιομηχανικής επανάστασης, χάρη στον πυρωμένο άνθρακα της τότε καπιταλιστικής παραγωγής; Μήπως εκείνο που την διαδέχτηκε (την little ice age) θεωρήθηκε η «νόρμα», το «μέτρο σύγκρισης» του τι είναι «κανονικό» και τι όχι σ’ αυτόν τον πλανήτη στον 20ο και στον 21ο αιώνα;

Η μεταφυσική της αποκλειστικά (ή κυρίως) ανθρωπογενούς «κλιματικής αλλαγής» δεν έχει τίποτα επιστημονικό, αν η λέξη επιστήμη εξακολουθεί ακόμα να σημαίνει τις κοσμικές αυστηρές περιπέτειες του ανθρώπινου πνεύματος κι όχι το τμήμα πωλήσεων της τάδε ή της δείνα εταιρείας. Με τέτοιο κλιματικό παρελθόν στον πλανήτη, οποιοσδήποτε θα ήθελε να κάνει καταμερισμό ευθυνών για τις όποιες τωρινές αλλαγές, θα έπρεπε

– πρώτα να έχει καλά τεκμηριωμένη γνώση των αιτίων για τις (τεράστιες) αλλαγές στο παρελθόν, ολοφάνερα χωρίς οποιουδήποτε είδους ανθρώπινη ευθύνη (μήπως οι πορδές των δεινοσαύρων προκάλεσαν την «κλιματική κρίση» που τους εξαφάνισε πριν 65 εκατομμύρια χρόνια; τι λέει επ’ αυτού ο παντογνώστης κυρ Βασίλης, Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων;)∙

– ύστερα να κάνει αναγωγή αυτών των όποιων αιτίων στο σήμερα∙

– να εντοπίσει τις σημερινές συνέπειές τους∙

– να τις διαχωρίσει απ’ τις καπιταλιστικές δραστηριότητες, με διοξείδιο του άνθρακα ή χωρίς∙

– και τελικά να αποδώσει σ’ αυτές τις τελευταίες το πραγματικό τους μερδικό.

Αν δεν κάνουμε λάθος (δεν κάνουμε!) αυτό θα ήταν επιστημονικό! Ναι – αλλά δεν είναι καιρός για τέτοια.

Αντίθετα είναι καιρός για την κατασκευή μαζικών συλλογικών ενοχών, σα λάδι στα γρανάζια της βίαιης μετάβασης στις νόρμες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης (η οποία, με μεγάλη ιερότητα αλλά και αναίδεια, ονομάζεται «green»…). Μαζικές συλλογικές ενοχές για να νομιμοποιήσουν «λαϊκά» την τρέχουσα καπιταλιστική αναδιάρθρωση, εμφανίζοντάς την σαν «μη καπιταλιστική» (αλλά «ανθρώπινη») και σαν «μη αναδιάρθρωση» (αλλά «σωτηρία» του πλανήτη). Κωδικός; Χάρτινο καλαμάκι!

Τον Γενάρη του 2020, όταν ακόμα ο τσαχπίνης ήταν φανερά κινέζικη υπόθεση (και υπόγεια το ακόνι των μαχαιριών του δυτικού βιο-πληροφορικό-ασφαλίτικου συμπλέγματος) ο ceo του μεγαλύτερου δυτικού επενδυτικού ταμείου στον πλανήτη γη, ο Larry Fink της blackrock, έστειλε ένα γράμμα στους χρηματιστές της wall street και στους ceo άλλων παρόμοιων επιχειρήσεων, με τίτλο «a fundamental reshaping of finance», μια ριζική αναδιάρθρωση των επενδύσεων. Η blackrock, το μαγαζί που εκπροσωπεί ο Fink, διαχειρίζεται 7 τρισεκατομμύρια δολάρια – συνεπώς το να μιλάει για «αναδιάρθρωση» των επενδύσεων / χρηματοδοτήσεων είναι κάτι σαν δήλωση του πάπα πριν τον Λούθηρο. Το κλου της επιστολής του Fink ήταν αυτό:

… Στο κοντινό μέλλον – και γρηγορότερα απ’ όσο αναμένεται – θα υπάρξει μια σημαντική ανατοποθέτηση του κεφαλαίου… Η κλιματική απειλή είναι επενδυτική απειλή… Κάθε κυβέρνηση, εταιρεία και μέτοχος πρέπει να αντιμετωπίσουν την κλιματική αλλαγή…

Μπορεί να μην χρειάζεται να το τονίσουμε, αλλά ο Fink, σαν εκπρόσωπος του δυτικού συλλογικού καπιταλισμού με την μορφή της blackrock και ταμείο 7 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, δήλωσε στις αρχές του 2020 ότι «ε ναι λοιπόν, το κεφάλαιο θα σώσει τον πλανήτη γη»!! Ακολούθησε μετά από κάποια σκέψη και το άλλο (ανάλογο) αμερικανικό επενδυτικό ταμείο, παρόμοιου μεγέθους, η vanguard.

Μπορούμε να ησυχάσουμε. Και κυρίως να υπακούουμε και να μην έχουμε αντιρρήσεις: δεν θα χρειαστεί να θυσιαστεί τελετουργικά κανένα αφεντικό και, κυρίως, καμία δομικά απαραίτητη καπιταλιστική σχέση εξουσίας.

Τι μπορεί να πάει κόντρα σ’ έναν τέτοιο οχετό κεφαλαίου; Τι μπορεί να αμφισβητήσει την καλοσύνη του καπιταλισμού και τα μεταφυσικά κριτήρια που ο ίδιος δημιουργεί για να (ξανα)γίνει ιερός; Δεν βλέπετε τι γίνεται; Φωτιές, πλημμύρες…

Βλέπουμε… Βλέπουμε και πίσω απ’ αυτό που γίνεται. Όπως είχαμε ξεκαθαρίσει και στην περίπτωση του τσαχπίνη, ΔΕΝ χρειάζεται στ’ αφεντικά να κατασκευάζουν τις «απειλές» (αν και σε κάποιες περιπτώσεις μπορούν και θέλουν να το κάνουν) – αρκεί το ότι μπορούν να τις συσκευάσουν, να τις παρουσιάσουν και να τις διαχειριστούν προς όφελός τους.

Σύστημα επένδυση

Δευτέρα 11 Σεπτέμβρη>> Το κλίμα αλλάζει και πάντα άλλαζε σ’ αυτήν εδώ την πέτρα. Μόνο που αυτό συμβαίνει όχι σε μέρες, βδομάδες, μήνες ή χρόνια, αλλά σε διάρκεια αιώνων∙ δεκάδων, εκατοντάδων αιώνων. Απ’ την άλλη μεριά αυτά που γίνονται εμπειρικά αισθητά μέρα την μέρα, μήνα τον μήνα ή χρόνο τον χρόνο, οι μακριές περίοδοι μεγάλης ζέστης (: καύσωνες), οι νεροποντές, οι ανομβρίες, οι βαριοί χιονιάδες, αυτά είναι κάτι πολύ διαφορετικό από «κλίμα». Είναι ο καιρός. Οι μεταπτώσεις του καιρού είναι εμπειρικά αισθητές μέσα στην ζωή μιας ή δυο γενιών∙ οι αλλαγές στο κλίμα όχι. Κι έτσι συμβαίνει αυτό το παρανοϊκό: ενώ η πρόγνωση καιρού μετά από διάστημα 4 ή 5 ημερών είναι ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη (ακόμα και η πρόγνωση της επόμενης μέρας μπορεί να αποδειχθεί αβέβαιη…) το κεφάλαιο-που-θα-σώσει-τον-πλανήτη (μέσω των «ειδικών» του) κάνει προγνώσεις αλλαγής κλίματος χρονικού βάθους δεκαετιών αν όχι αιώνων!

Ξέρουμε περί τίνος πρόκειται. Το ξέρουμε απ’ το 1848: βλέπετε οι δικοί μας πρόγονοι δεν είχαν παραισθήσεις και δεν έγραφαν για το «χάραγμα του σατανά» και τις «7 σφραγίδες της κόλασης».

Κομμουνιστικό μανιφέστο λοιπόν:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

«Σύστημα πλημμύρα»: το κράτος επιτελείο

Δευτέρα 11 Σεπτέμβρη>> Τα πιο πάνω δεν αγγίζουν όσους και όσες έχουν χάσει σπίτια, οικοσκευές, καλλιέργειες, ζώα απ’ τον πρόσφατο «κατακλυσμό». Σωστά. Έχουν πολύ πιο άμεσες ανάγκες και προτεραιότητες, ακόμα κι αν αυτές οι άμεσες ανάγκες και προτεραιότητες κεφαλαιοποιούνται (γίνονται κεφάλαιο δηλαδή) πίσω απ’ την πλάτη τους ως «κλιματική κρίση». Εν τέλει έχουν να κάνουν μ’ έναν κοντινό μπελά, έναν παλιό γνώριμο, έναν εταίρο και συμπότη: το ελληνικό κράτος.

Οι προσπάθειες (ή οι διακηρύξεις) για την δημιουργία λειτουργικού κράτους (λειτουργικής δημόσιας διοίκησης) θα πρέπει να χρονολογούνται σχεδόν … απ’ τον καιρό της δημιουργίας του. Στον 19ο αιώνα. Δεν θα κάνουμε τέτοια εξιστόρηση. Η τελευταία περίπτωση «μεταρρυθμιστή» είναι αυτή του νυν don Rico, πρώην (ή μήπως νυν και αεί;) ρημαδοΚούλη.

Ανίδεος ο don Rico για το τι είναι η μορφή κράτος πέρα απ’ το να την θεωρεί λάφυρο, επένδυσε τον μεταρρυθμιστικό του οίστρο τεχνοφετιχιστικά. Η υπόθεσή του (δική του και άλλων στην Co.) ήταν / είναι ότι η ψηφιοποίηση ορισμένων διαδικασιών της δημόσιας διοίκησης θα «αναμορφώσει» το ελληνικό κράτος. Πράγματι η ψηφιοποίηση απλοποίησε ορισμένες πλευρές της κρατικής γραφειοκρατίας, και έκανε ακόμα πιο πολύπλοκες άλλες. Πράγματι η ψηφιοποίηση δημιούργησε έναν καινούργιο εξουσιαστικό γραφειοκρατικό και απρόσωπο μυστικισμό, που λέγεται «σύστημα»: «το σύστημα δεν με αφήνει να μπω∙ το σύστημα με πέταξε έξω…» κλπ., έναν μυστικισμό ιδιαίτερα ικανό και απαραίτητο σε περίπτωση ανάγκης, για να απωθεί τις «ανεπίτρεπτες» απαιτήσεις του πόπολου.

Αλλά όπως ήταν λογικά αναμενόμενο, η ψηφιοποίηση μέρους της κρατικής γραφειοκρατίας ΔΕΝ συνεπάγεται χρήσιμη κοινωνικά αναδιάρθρωση του συνόλου της δημόσιας διοίκησης. Μπορεί να συμβεί (και στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει) το αντίθετο: οτιδήποτε δεν μπορεί να ψηφιοποιηθεί αποδιαρθρώνεται, ακόμα περισσότερο απ’ ότι πριν. Η αποδιάρθρωση τομέων της δημόσιας διοίκησης μπορεί να είναι σκόπιμη, επιδιωκόμενη, επειδή ενισχύει διάφορες εκδοχές ιδιωτικοποίησης, σ.δ.ι.τ., κλπ. Αυτό για παράδειγμα ισχύει για το σύστημα υγείας ή το σύστημα εκπαίδευσης. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να είναι απλά αναπόφευκτη, άχρηστα ή χρήσιμα αναπόφευκτη, όπως για παράδειγμα συμβαίνει με τους διάφορους μηχανισμούς δημόσιας τάξης (π.χ.: η κάθοδος των κροατοφασιστών) ή του δικαστικού συστήματος (Γεωργίου; noor 1;).

Έτσι όλοι και όλες με τις άμεσες, επείγουσες ανάγκες και προτεραιότητες, βρίσκονται μπροστά στον «κοντινό μπελά, έναν παλιό γνώριμο, έναν εταίρο και συμπότη», μόνο που αυτός ρευστοποιείται ήδη. Παριστάνει ότι εγγυάται μόνο την απλή επιβίωση, την γυμνή ζωή (εκτός αν ούτε καν αυτήν…)∙ καλεί σε παραίτηση απ’ ότι θεωρεί «ανέμελα καλοκαίρια» (κάτι ανάλογο με την απαγόρευση των άσκοπων μετακινήσεων…)∙ και διατίθεται μόνο να χατζιλικώνει με διάφορα -pass, που είναι μια καινούργια ορολογία για την δωροδοκία και την εξαγορά συνειδήσεων (κάτι για το οποίο η don Rico & Co ίσως γνωρίζει περισσότερα…) τέτοια ώστε να παριστάνει το άλλοτε «κράτος πρόνοιας». Κουρελαρία, αλλά φτιάχνει (ή επιδιώκει να φτιάξει) «νομιμοποίηση».

Υπάρχει ένας ψευδο-ορθολογισμός που στηρίζει αυτήν την ρευστοποίηση, ο οποίος κατάγεται στην καπιταλιστική δύση απ’ την δεκαετία του ’80 και τα πρώτα βήματα του νεοφιλελευθερισμού: η γνώμη των ειδικών. Στην περίπτωση των πρόσφατων πλημμυρών, η «γνώμη των ειδικών», για παράδειγμα, ξεκίνησε ως το ύψος-της-βροχής για να συνεχίσει με κάτι πιο βαρύ απ’ τα χιλιοστά, πιο εντυπωσιακό, με το πόσοι-τόνοι-νερού-έπεσαν-ανά-στρέμμα∙ ως εάν αυτό να αλλάζει ή να διευκολύνει την εμπειρία του να βρίσκεται κάποιος σκαρφαλωμένος επί ώρες (ή και μέρες) στην ταράτσα ενός σπιτιού που το ισόγειό του (και η έξοδος…) βρίσκεται κάτω απ’ το νερό, μετρώντας το βάθος με βάση το παράθυρό του.

Αλλά η «γνώμη των ειδικών» δεν επιστρατεύεται άσκοπα. Μπορεί να προβλέπει με επιτυχία ή όχι (: “οι δύο επόμενες εβδομάδες θα είναι κρίσιμες” – αυτό κάτι θα σας θυμίζει…), κι αυτό φαίνεται εκ των υστέρων. Κυρίως όμως σκηνοθετεί την σκληρή πραγματικότητα ως μέρος ενός συνόλου σημείων (σημαινόντων και σημαινομένων), εδώ τώρα της «κλιματικής κρίσης» και όχι, ας πούμε, ως συνέπεια της αβελτηρίας του «επιτελείου» και της ασυδοσίας των λίγο πολύ φίλων του (αντιπλημμυρικών) εργολάβων του πρόσφατου παρελθόντος. Ή ως συνέπεια της αδιαφορίας να έχεις (εσύ, το «επιτελείο»…) σχέδια και οργάνωση γρήγορης δημόσιας δράσης για την περίπτωση που το νερό ξεπεράσει τις «οχυρώσεις» σου, εκεί, σε μια περιοχή με μακρύ ιστορικό από πλημμύρες. Με δυο λόγια οι “ειδικοί” δεν κάνουν προβλέψεις του είδους με τόσες ίντσες διατομή σωλήνα σε λίγους μήνες θα πνιγείτε! Ούτε με τέτοια εργολαβία που δώσατε σ’ αυτόν, καλά κρασιά! Οι ειδικοί δεν κάνουν προβλέψεις που θα αμφισβητήσουν το “επιτελείο”. Κάνουν προβλέψεις για λογαριασμό του.

Πόσο απέχει η επίκληση της «κλιματικής κρίσης» απ’ το «θέλημα θεού»; Είπαμε ήδη. Η πλήρης διατύπωση / υπόδειξη είναι: το κεφάλαιο που ανατοποθετείται είναι θέλημα θεού… Μοιρολατρέψτε.

Η φωτιά πάνω απ’ τις φωτιές: financialization of nature

Δευτέρα 4 Σεπτέμβρη>> Πριν λίγες εβδομάδες (Δευτέρα 24 Ιούλη, πυρκαγιές…) ανάμεσα στα υπόλοιπα γράφαμε:

… Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (και) τα δάση θεωρούνται πια «οικονομικός πόρος». Όχι για όσους έχουν μελίσσια ή για τους ρετσινάδες. Γενικά. Κι όταν κάτι γίνεται «οικονομικός πόρος» γενικά, υπάγεται σε καπιταλιστική διαχείριση μεγάλης κλίμακας και υψηλής έντασης. Αυτό ισχύει και για τις πυρκαγιές, εντελώς άσχετα απ’ τις αιτίες τους! «Οικονομικός πόρος» σημαίνει υποχρεωτικά «διαχείριση», «απόδοση» – και στο βάθος «ιδιοκτησία». Ναι: όποιος νομίζει ότι τα δάση, καμένα ή όχι, μπορεί να γίνουν κερδοφόρα στρέμμα – στρέμμα, μια βιλίτσα εδώ και μια μπετονένια βάση ανεμογεννήτριας εκεί, κοιτάει πίσω… Τότε υποδεικνύαμε την προοπτική των «νέων δένδρων», μ’ αλλά λόγια της γενετικής μηχανικής κλίμακας δασών, με γενετικά τροποποιημένα είδη…

Από τότε παρακολουθώντας (θέλοντας και μη) τον «δημόσιο θόρυβο» (κοινοβουλευτικό, μηντιακό, (αντι)socialμηντιακό…) με αφορμή τις φετινές δασικές πυρκαγιές, επιβεβαιώσαμε δυστυχώς πόσο μεγάλο όπλο είναι η σύγχυση, η βλακεία, η (οργανωμένη ή «αυθόρμητη»!) δημαγωγία και, πάντα, η άγνοια του σύγχρονου καπιταλισμού (και) στο ζήτημα «δάση». Δεν είμαστε εμείς που θα σώσουμε-τον-κόσμο, θα κάνουμε όμως το καλύτερο που μας αναλογεί.

Πρώτο θέμα: financialization of nature. Που σημαίνει: χρηματιστικοποίηση της φύσης.

Τι είναι αυτό; Μεταφράζουμε:

Η χρηματιστικοποίηση της φύσης περιλαμβάνει μια μεγάλη γκάμα μηχανισμών, συμπεριλαμβανόμενης της Μείωσης των Εκπομπών εξαιτίας της Αποψίλωσης και της Υποβάθμισης των Δασών, συμψηφισμούς του άνθρακα, τράπεζες βιοποικιλότητας και οικοτόπων, συμψηφισμούς βιοποικιλότητας, μεταξύ άλλων. Αυτοί οι μηχανισμοί μοιράζονται το κοινό χαρακτηριστικό της τιμολόγησης της φύσης, μετατρέποντάς την σε ένα χρηματιστηριακό περιουσιακό στοιχείο, σε κάτι που μπορεί να γίνει εμπόρευμα…

Παρακάτω, ο ίδιος ορισμός, συμπληρώνει:

… Η διαδικασία χρηματιστικοποίησης της φύσης … κάνει εφικτή την κατοχή, αγορά και πώληση ενός ολόκληρου δάσους ή ενός μεμονωμένου δένδρου, ή ακόμα και μιας λειτουργίας του δάσους, όπως για παράδειγμα η ικανότητά του να συγκρατεί το νερό ή να απορροφά διοξείδιο του άνθρακα…

Αν και μπορεί να υπάρξει μια κάποια «υποψία» του τι και πως γίνεται ήδη η χρηματιστικοποίηση της φύσης, οι κάθε φορά συγκεκριμένες μεθοδεύσεις παραπέμπουν περισσότερο σε «οικονομικές σπουδές» και λογιστήρια παρά σε οτιδήποτε φυσικό. Ο παρακάτω πίνακας, που αφορά την «εκτίμηση της οικονομικής αξίας» των δασών στις ηπα, μπορεί να δώσει μια πρώτη πιο καθαρή ιδέα:

Στην αριστερή στήλη παρατάσσονται τα επιμέρους χαρακτηριστικά (ή δυνατότητες) ενός δάσους και στην δεξιά γίνεται η μετάφρασή τους σε δις δολάρια. Κλιματική ρύθμιση, ρύθμιση των υδάτινων υποθεμάτων, προμήθεια νερού, διαμόρφωση του εδάφους, βιολογικός έλεγχος, παραγωγή τροφίμων, πρώτες ύλες, γενετικές πρώτες ύλες είναι μερικά απ’ αυτά τα χαρακτηριστικά (ή δυνατότητες) που μεταφράζονται σε δις δολαρίων.

Προσέξτε την δεύτερη απ’ τα αριστερά στήλη: NM σημαίνει κυρίως (primarily) εκτός αγοράς απ’ την φύση τους (non market in nature). Η έμφαση βρίσκεται στο «κυρίως»: το νόημα είναι, προφανώς, ότι απ’ την φύση τους δεν είναι εμπορεύματα, αλλά…

Έχουμε μήπως ήδη παραδείγματα φυσικών καταστάσεων ή φαινομένων που απ’ την φύση τους δεν είναι εμπορεύματα, αλλά…; Ναι!!!! Τον αέρα και τον ήλιο! Έχουν μετατραπεί σε «ακατέργαστες πρώτες ύλες» της ιδιωτικής (βιομηχανικής) παραγωγής ρεύματος (με τις ανεμογεννήτριες / φωτοβολταϊκά)∙ κι έτσι ενώ «δεν είναι εμπορεύματα απ’ την φύση τους» μετατράπηκαν σε ουσιαστικούς παράγοντες παραγωγής του εμπορεύματος ηλεκτρική ενέργεια… Μέχρι του σημείου να χρηματιστικοποιηθούν. (Συμβαίνει λοιπόν το εξής: οι αντιδράσεις κυρίως κατά των ανεμογεννητριών εστιάζουν στα προβλήματα που δημιουργούν, παρακάμπτωντας όμως το πιο καίριο και με προεκτάσεις ζήτημα, της ιδιωτικοποίησης / εμπορευματοποίησης φυσικών υποθεμάτων όπως ο αέρας και ο ήλιος που θεωρητικά δεν έχουν ιδιοκτήτη… Μέχρι, ίσως, να αποκτήσουν…)

Financialization of nature 2

Δευτέρα 4 Σεπτέμβρη>> H χρηματιστικοποίηση της φύσης επιδιώκει μεν την ιδιοκτησία επάνω σε διάφορα φυσικά υποθέματα, αλλά μπορεί να γίνει και χωρίς ιδιοκτησία με την στενή έννοια. Μέσω της (ιδιωτικής) διαχείρισης ενός τέτοιου υποθέματος. Μια εταιρεία / ιδιοκτήτρια ενός δικτύου ύδρευσης, για παράδειγμα, δεν έχει την ιδιοκτησία του νερού με την στενή έννοια. Διαχειρίζεται όμως τις ροές του. Αυτό δεν σημαίνει λιγότερη εμπορευματοποίηση. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τους ιδιωτικοποιημένους highways: δεν είναι ιδιοκτησία των εταιρειών, αυτές τους διαχειρίζονται / εκμεταλλεύονται.

Με την ίδια έννοια μια εταιρεία που αναλαμβάνει την αναδάσωση μιας καμένης δασικής έκτασης δεν αναγορεύεται αυτόματα σε ιδιοκτήτη της… Ωστόσο, με βάση την υπουργική απόφαση (του 2021…) έχει την πλήρη ευθύνη της αναδάσωσης, με έναν τυπικό έλεγχο από κάποια κρατική υπηρεσία (ότι κι αν σημαίνει τέτοιου είδους «έλεγχος»…)

Ο “ΑνΑΑ” είναι ο ανάδοχος αναδάσωσης…

Με δεδομένο ότι μπορεί να αγοράσει «το απαραίτητο φυτευτικό υλικό» από ιδιωτικά φυτώρια, μπορούμε να υποθέσουμε βάσιμα ότι η εταιρεία / ανάδοχος έχει ουσιαστική, αποφασιστική αρμοδιότητα για το «μελλοντικό δάσος», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό… Επιπλέον, μπορεί να συμπεριλάβει αυτήν την δραστηριότητά της (σαν χρήμα / έξοδο) στο portfolio των δραστηριοτήτων της, να επιδείξει «πράσινο» προφίλ, και να πετύχει άνοδο της μετοχής της χάρη στην επίδειξη «κοινωνικής υπευθυνότητας». Μπορεί ακόμα να συμψηφίσει (σε κάποιο χρηματιστήριο «αποτυπωμάτων άνθρακα»…) αυτήν την «ενάρετη» και «κατά της κλιματικής κρίσης» δραστηριότητά της, με κάποια άλλη όχι και τόσο φιλική, κι έτσι να μειώσει τις «ποινές» της. Επειδή άλλωστε η αναδάσωση δεν είναι μια στιγμιαία πράξη αλλά περιλαμβάνει την παρακολούθηση, την φροντίδα των νέων δέντρων, το πότισμά τους επί χρόνια, συχνά αντιπλημμυρικά έργα και την συντήρησή τους, η ιδιωτική διαχείριση του καμένου δάσους που εμπορευματοποιείται έμμεσα μπορεί να θεωρηθεί ακόμα και «επένδυση». Η οποία («επένδυση») μπορεί να έχει ανταλλάγματα (απ’ το κράτος για παράδειγμα) σε άλλες επενδύσεις, πιο κλασσικές.

Δεν πρέπει να μπερδευτεί κανείς με τους παλιούς «εθνικούς ευεργέτες»! Εκείνοι ήταν αστοί της διασποράς που ήθελαν να βοηθήσουν τον πληθυσμό της ελληνικής ενδοχώρας παρακάπτοντας το κράτος στο οποίο δεν είχαν ιδιαίτερη εμπιστοσύνη… Τώρα πρόκειται για «εισηγμένες» στην εποχή του «εμπορίου ρύπων»…

Πέρα απ’ αυτά το δίκτυο της δεη θα μπορούσε να κατηγορηθεί ακόμα και για εμπρησμούς…

Συμβαίνουν μάλιστα και ενδιαφέρουσες (ας πούμε…) συμπτώσεις:

Η «φιλική» προς τα καμένα δάση στη βόρεια Εύβοια EREN Group είναι μια γαλλική εταιρεία που μεταξύ άλλων εγκαθιστά και εκμεταλλεύεται αιολικά πάρκα…

Ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του – για την εταιρική καλοσύνη…

Financialization of nature 3

Θα γίνει άραγε και ο us army «ανάδοχος»; Έχουν δημιουργηθεί πολλά στρέμματα ευκαιριών και γι’ αυτόν… στον Έβρο…

Δευτέρα 4 Σεπτέμβρη>> Το ότι «το Ελληνικό Δημόσιο δεν απεμπολεί οποιοδήποτε δικαίωμα του επί των εκτάσεων αυτών» πιθανόν να αφορά την ιδιοκτησία με την στενή έννοια των εκτάσεων που υιοθετούν οι «ανάδοχοι» (νονοί;), αλλά δεν σημαίνει κάτι παραπάνω. Ούτε και στις εκτάσεις των αμερικανικών βάσεων «το ελληνικό δημόσιο απεμπολεί…» – και λοιπόν;

Το ουσιαστικό στη συγκυρία των τελευταίων χρόνων είναι (κατά την ταπεινή άποψη της ασταμάτητης μηχανής) το αν γίνεται (και πως γίνεται…) μια «υπόγεια» μετάβαση προς την χρηματιστικοποίηση φυσικών υποθεμάτων (στην προκείμενη περίπτωση δασικών εκτάσεων) στο ελλαδιστάν – και κατά πόσον οι όποιες αδυναμίες προφύλαξης των δασών σχετίζονται («υποκειμενικά» ή «αντικειμενικά» είναι ένα υπο-θέμα) μ’ αυτήν την μετάβαση.

Κομβική κίνηση (για να βγει συμπέρασμα)

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Τροποποίηση καιρού;

Δευτέρα 29 Αυγούστου>> Οι δημαγωγικά προβαλλόμενες ξηρασίες και δασικές πυρκαγιές σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, μέρος (αυτή η προβολή…) του μενού πειθούς περί Αρμαγεδωνικής κλιματικής αλλαγής, οδηγούν αρκετούς στο να πιστεύουν ότι «κάποιοι» χειραγωγούν τον καιρό στον πλανήτη, προς όφελός τους φυσικά. Η αναζήτηση μυθικών «σκοτεινών υπερ-δυνατών κέντρων» είναι πολύ πιο εύκολη απ’ το ψάξιμο στοιχείων και τεκμηρίων∙ η ραστώνη της σκέψης οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην μεταφυσική. Να, λοιπόν, τέσσερα πράγματα συγκεκριμένα – και κόντρα.

Πρώτο και βασικό: είναι διαφορετικές μεταξύ τους έννοιες ο καιρός και το κλίμα. To δεύτερο (σαν ανθρώπινη έννοια) αφορά μεγάλες έως πολύ μεγάλες χρονικές περιόδους, εκατοντάδες χρόνια. Αντίθετα το πρώτο αφορά αυτό που συμβαίνει σήμερα, αύριο, μεθαύριο, άντε την άλλη βδομάδα.

Δεύτερο και εξίσου βασικό: η κατάσταση της γήινης ατμόσφαιρας είναι ένα πάρα πολύ σύνθετο και ευαίσθητο φαινόμενο, που στην εκδοχή του καιρού το επηρεάζουν πάμπολλοι (και συχνά άγνωστοι) παράγοντες. Η θεωρία του χάους, μια καθόλα σεβαστή φυσικο-μαθηματική θεωρία, δημιουργήθηκε εξαιτίας αυτής ακριβώς της πολυπλοκότητας του καιρού.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.