Tag: κκε

Δημαγωγία undercover

Τρίτη 22 Γενάρη. Η ρητορική του “γνήσιου όχι” (στην συμφωνία των Πρεσπών) έχει πολλά μέσα στη διάθεσή της, και τα αξιοποιεί. Αν μας αφορά είναι επειδή καλλιεργεί συστηματικά την διάλυση της λογικής. Έτσι ώστε να μοστράρει σαν “επαναστατική αλήθεια” όχι απλά την απόρριψη της συμφωνίας αλλά έναν στραμπουληγμένο “συλλογισμό” που είναι, από πολλές απόψεις, άλλη μια έκφανση του Παραδείγματος της εξαφάνισης της ανταγωνιστικής, εργατικής κριτικής.

Ποιος είναι αυτός ο “συλλογισμός”; Ότι ναι μεν (μετά την συμφωνία) η βόρεια μακεδονία δεν θα απειλεί τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και την επικράτεια (αφού σχεδόν δεν έχει στρατό) αλλά, εντασόμενη στο νατο μπορεί κάποια στιγμή να γίνει υποχείριο των αμερικάνων. Και να τα απειλήσει αυτά (τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και την επικράτεια) σαν proxy της Ουάσιγκτον!

Το ότι αυτά τα λένε οι ίδιοι που καταγγέλουν (σωστά) την σφικτή συμμαχία Αθήνας και Ουάσιγκτον (πολύ πιο σφικτή απ’ την όποια μεταξύ Σκοπίων και Ουάσιγκτον) ας σημειωθεί στο περιθώριο του συλλογισμού. Το κύριο ερώτημα, χάρη της λογικής και τίποτα άλλο, είναι το εξής: για ποιους σατανικούς λόγους η βόρεια μακεδονία, αν δεν έμπαινε στο νατο, και έμενε αιώνια μια καταραμένη και αδέσποτη που-γου-δου-μου όπως μέχρι προχτές, δεν θα μπορούσε να γίνει proxy της Ουάσιγκτον; Ή, διατυπωμένο αλλιώς: ποια είναι η διαφορά μεταξύ «νατο» και «όχι νατο» στους όποιους αμερικανικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς;

Δεν υπάρχει απάντηση. Δεν υπάρχει επειδή δεν μπορεί να υπάρξει! Ακόμα και η πιο επιπόλαιη ματιά στον κόσμο θα ήταν αρκετή για να δείξει ότι εδώ και χρόνια ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ΔΕΝ δρα μέσω του νατο, παρά μόνο σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, αν το νατο είναι μια βολική φόρμουλα· όχι, όμως, και απαραίτητη. Γενικά δρα «μονομερώς» με ad hoc «πρόθυμους» συμμάχους….

Ο συλλογισμός του «γνήσιου όχι» είναι, επιεικώς, προσβλητικός της νοημοσύνης. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι άχρηστος. Μάλλον το αντίθετο. Αν κάποιοι προσπαθούν να συγκεντρώσουν την προσοχή σε κάτι παράλογο, είναι επειδή θέλουν να κρύψουν κάτι λογικό. Αν κάποιοι πουλάνε «αντιιμπεριαλισμό» πάνω σε παρανοϊκές βάσεις είναι επειδή θέλουν να κρύψουν κάτι. Τι είναι αυτό;

Αφενός η οργανική συμμετοχή τους στους πραγματικούς ελληνικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις ανάλογες ιδεολογίες. Απ’ τον αντι-τουρκισμό ως τον (συν)έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου. Αφετέρου η διακριτική (;) υποστήριξή τους (δια της σιωπής ή δια της ευκαιριακής / εκτονωτικής «αντίδρασης»… αυτά είναι παλιά κόλπα…) στις «εκτός νατο» ελληνικές συμμαχίες.

Προφανώς είμαστε περιθωριακοί με τα μυαλά που έχουμε. Αλλά δεν κάνουμε λάθος!

Η θεία Λίτσα καθαρίζει (θα το μάθει αργότερα…)

Τρίτη 22 Γενάρη. Η διάζευξη ανάμεσα σε “ναι” και “όχι” στη συμφωνία των Πρεσπών είναι χαρακτηριστική περίπτωση των διλημμάτων / παγίδα που παράγει η εξουσία. Και δεν είναι καν η πρώτη τέτοια περίπτωση!

Να, κατά την δική μας εργατική κριτική άποψη, τρία ζητήματα που είναι “κεντρικά” σ’ αυτή τη συμφωνία (μιλώντας σαν εχθροί του ελληνικού ιμπεριαλισμού / κράτους / κεφάλαιου) και έχουν θαφτεί εύκολα, για όλες τις πλευρές, κάτω απ’ το θέαμα του “ναι” – “όχι”.

Πρώτα απ’ όλα οι εκβιασμοί διαρκείας που θα μπορεί να κάνει το ελληνικό κράτος σε βάρος του βορειομακεδονικού στη διάρκεια των πολύχρονων διαπραγματεύσεων για την ένταξή του στην ε.ε. Ανοίγει κεφάλαιο; Δεν ανοίγει; Κλείνει; Δεν κλείνει; Πάντα σε σχέση με τους κάθε φορά συσχετισμούς. Αν το ροζ γκουβέρνο μπορούσε (: επιτρεπόταν…) να το φωνάξει θα έλεγε: Ώρε θείες Λίτσες! Αντικαταστήσαμε τον αδρανή και πρακτικά ξεπερασμένο έλεγχο πάνω τους μέσω του που-γου-δου-μου τσαμπουκά, μ’ έναν δυναμικό και ευέλικτο έλεγχο / εκβιασμό μέσω της ένταξής τους στην ε.ε.! Δεν είναι καλύτερα έτσι;

Δεύτερο, η εξαφάνιση της σλαβομακεδονικής μειονότητας μέσα στην ελληνική επικράτεια. Αυτή η μειονότητα υπάρχει ακόμα· και έχει υπάρξει στο παρελθόν πολύ πιο ακμαία. Τουλάχιστον 50.000 σλαβομακεδόνες εκτοπίστηκαν απ’ την ελληνική επικράτεια (σαν μέλη ή υποστηρικτές του δημοκρατικού στρατού) μετά το 1949. Τους αφαιρέθηκε η υπηκοότητα / ιθαγένεια, κατασχέθηκαν οι περιουσίες τους. Οι περισσότεροι / περισσότερες κατέφυγαν τότε στα νότια της γιουγκοσλαβίας – νυν βόρεια μακεδονία.

Αυτή ήταν η πιο πρόσφατη, μαζική επιχείρηση εθνοκάθαρσης στο ελλαδιστάν! Κι όσοι έμειναν (κάποιες λίγες εκατοντάδες) υπέφεραν επί δεκαετίες ό,τι, περίπου, οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί “πίσω απ’ την μπάρα” στη Θράκη. Διαρκή αστυνομικό/ασφαλίτικο έλεγχο και καταπίεση, απειλές και απαγορεύσεις – ένα είδος “αόρατης” εσωτερικής κατοχής…

Αυτή η μειονότητα, που υπάρχει ακόμα, “εξαφανίστηκε” – χάρη στη συμφωνία των Πρεσπών. Και μαζί της εξαφανίστηκε η υποχρέωση του ελληνικού κράτους είτε να επιστρέψει στους “απαγορευμένους” (ή στους απογόνους τους) τις περιουσίες τους· είτε να τους αποζημιώσει για τις κατασχέσεις. Αν αυτό δεν είναι φασιστικός θρίαμβος, τι είναι; Αν αυτό δεν είναι εκείνο που ονειρευόταν το “εμφυλιακό κράτος” του 1949 τι είναι; Το δήλωσε (αρχές ‘90ς) ο Μητσοτάκης ο Α: «… Είδαμε και πάθαμε να τους διώξουμε…» (δες το video για την ελληνοσερβική φιλία και την σφαγή στη βοσνία…) Γιατί να διαφωνεί ο κυρ Κούλης;

Τρίτο, σα συνέπεια του δεύτερου: η εξαφάνιση ή/και παραχάραξη της Ιστορίας. Πριν την εθνοκάθαρση των σλαβομακεδόνων, είχε “καθαριστεί” με την βοήθεια των ντόπιων συνεργατών των ναζί το μεγαλύτερο μέρος των εβραϊκών κοινοτήτων, ειδικά εκείνης στη Σαλονίκη. Ειδικά η Σαλονίκη έπρεπε να πάψει να είναι πολυεθνική – τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το Ολοκαύτωμα ήταν “εθνική ευλογία” για το ελλαδιστάν. Πριν απ’ αυτούς είχαν εκκαθαριστεί άλλοι “αλλοεθνείς” πληθυσμοί της επικράτειας, είτε οι μουσουλμάνοι με την ανταλλαγή πληθυσμών μετά την “εθνική καταστροφή” του ’22, είτε άλλοι (πολλές χιλιάδες) μετά τους βαλκανικούς πολέμους.

Η Ιστορία της συγκρότησης του ελληνικού εθνικού / εθνικιστικού κράτους, ειδικά στον 20ο αιώνα, είναι μια ιστορία διαδοχικών εθνοκαθάρσεων, αποκλεισμών και τυραννίας σε βάρος των “μη συμβατών” εντόπιων κοινωνικών, θρησκευτικών, πολιτιστικών κοινοτήτων. (Ακριβώς αυτό που κάνει το κατά ένα αιώνα νεώτερο ισραηλινό κράτος). Εκείνο που ήταν το δημιουργικό (και για τον εργατικό, ταξικό ανταγωνισμό) στα μέρη μας, η πολυεθνικότητα· αυτό που ήταν και είναι η σταθερή αλήθεια της τάξης μας, απαγορεύτηκε, καταστάλθηκε, εξορίστηκε, διαγράφτηκε. Η “εξαφάνιση” της σλαβομακεδονικής μειονότητας είναι το πιο πρόσφατο επεισόδιο του εσωτερικού, εντός συνόρων, εθνικού / μικροαστικού ιμπεριαλισμού· όχι, πάντως, το μοναδικό.

Αυτά τα τρία στοιχεία, που συσχετίζονται άμεσα με την συμφωνία των Πρεσπών, είναι αρκετά για την δική μας εργατική, ανταγωνιστική συνείδηση αφενός για να αποκαλύψουν το πραγματικό νόημα του σικέ διλήμματος “ναι ή όχι”, και αφετέρου για να στερεώσουν την επιλογή της απόρριψής του συνολικά! Παρότι καταλαβαίνουμε πολύ καλά τις διαφορές ανάμεσα στο “ναι” και στο “όχι”, δεν μας είναι δύσκολο να διακρίνουμε ότι πρόκειται για διαφορές μεταξύ εναλλακτικών του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που έχουν έναν πολύ βασικό και ενιαίο πυρήνα. Ακόμα κι αν διάφοροι κτυπιούνται ότι το δικό τους “όχι” είναι το γνήσιο… επειδή μηρυκάζει παρανοϊκά επιχειρήματα για τους “εθνικούς κινδύνους” που θα φέρει η ένταξη της βόρειας μακεδονίας στο νατο…

Όχι λοιπόν! Πρόκειται για το “αριστερό” κουκούλωμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που – παρότι δεν είναι καθόλου στα πάνω του… – καταφέρνει, χάρη στην πολύμορφη εσωτερική υποστηρίξη, να διαχειρίζεται όσο επωφελώς μπορεί τους λογαριασμούς που άνοιξε (διακομματικά / εθνικά…) το ’92 στα βόρεια σύνορά της επικράτειάς του… Υπό διεθνή πίεση, αλλοίμονο. Αλλά τα είπαμε αυτά.

Αν υπήρχε πραγματική εργατική αντιπολίτευση με συνείδηση και της θέσης της και της ιστορίας της, ο τενεκεδένιος δεν θα καμάρωνε για “αριστερός”, ούτε σ’ αυτό το θέμα. Θα ήταν για κλωτσιές.

Ούτε θα απολάμβανε απερίσπαστος στο ψώνισμά του την προοπτική ενός μερδικού από “νόμπελ ειρήνης”…

Η ανύπαρκτη μειονότητα… (το αριστερό τμήμα της θείας Λίτσας)

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Ας πάμε, λοιπόν, πίσω στο χρόνο…. Ενώ η «εθνική γραμμή» (και ο «εθνικός κορμός» της) ξέρουν πολύ καλά τις φασιστικές τους αιτίες, αυτό που τις καθαρίζει (και τους δίνει μεγάλο χώρο και ελευθερία κινήσεων) είναι εκείνοι οι σύμμαχοί τους που εμφανίζονται σαν … «αντιμπεριαλιστές»… Το μοτίβο είναι γνωστό απ’ την δεκαετία του ’80. Ο δεξιός αντιτουρκισμός συμπληρωνόταν (και εξηγούνταν) απ’ τον αριστερό αντιτουρκισμό. Που δικαιολογούσε τον εαυτό του με το θέωρημα ότι «η τουρκία είναι το αγαπημένο παιδί του νατο» και ότι «πίσω απ’ την Άγκυρα βρίσκεται η Ουάσιγκτον»…

Τώρα είναι κομμάτι δύσκολο να επαναληφθούν οι ίδιες βολικές βλακείες για την Άγκυρα. Η εθνική αδυναμία για τέτοιες «καταγγελίες» είναι οδυνηρή, αλλά… Never mind. Τώρα η Ουάσιγκτον είναι πίσω απ’ τα Σκόπια, και μάλιστα πίσω απ’ το ζήτημα της ύπαρξης (ή όχι) σλαβομακεδονκής μειονότητας στην ελληνική επικράτεια. Επειδή (έτσι πάει το θεώρημα) ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θέλει να φτιάχνει μειονότητες εδώ κι εκεί, για να διαλύει τα κράτη…

Δεν πρόκειται απλά για διαστρέβλωση της ιστορίας. Πρόκειται για διαστροφή· στην οποία είναι αναγκασμένοι να πέφτουν οι όποιοι «αριστεροί ψάλτες» του ελληνικού εθνικισμού!

Η σλαβομακεδονική μειονότητα υπάρχει στην ελλάδα!!! Μπορεί να έχει μικρύνει σε μέγεθος, αλλά υπάρχει! Και δεν την δημιούργησε κανένας «αμερικανικός ιμπεριαλισμός». Την ύπαρξή της την αναγνώρισε κοτζάμ 5η ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής του κκε, στις αρχές του 1949 – αναλυτικά στην ασταμάτητη μηχανή, η πολιτική σαν ενοχή, 3 Φλεβάρη 2018.

Ήταν, βέβαια, η (επιεικώς) ηλίθια πολιτική του Ζαχαριάδη που ανέτρεψε ουσιαστικά την άποψη του κκε για το ζήτημα της σλαβομακεδονικής μειονότητας απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’20, και υποσχέθηκε κράτος – την στιγμή, μάλιστα, που ο δημοκρατικός στρατός είχε ουσιαστικά ηττηθεί. Λάθος, τραγικό λάθος (ο Ζαχαριάδης δεν έκανε και τίποτα άλλο εκτός από τραγικά λάθη…).

Το γεγονός είναι ότι από τότε, απ’ το 1949 δηλαδή, οι νικητές «εθνικοί φασίστες» άρπαξαν την ευκαιρία που τους έδωσε το κκε, και «διέγραψαν» τους σλαβομακεδόνες όχι απλά σαν μειονότητα, αλλά σαν «συμμορίτες», σαν κομμουνιστική απειλή… Έκτοτε «αυτοί δεν υπάρχουν» – και «δεν υπήρχαν» (ως τα τέλη των ‘80s) όχι επειδή ήταν πιόνια της Ουάσιγκτον αλλά επειδή ήταν ενεργούμενα της ε.σ.σ.δ. – που ήθελε να διαλύσει την ελλάδα…. Ειρωνεία της ιστορίας: απ’ τις αρχές των ‘90s (με πρώτο τεστ το “μακεδονικό”) οι «αριστεροί» του ντόπιου εθνικισμού άλλαξαν τον «κακό» που κρυβόταν πίσω απ’ την σκηνή, στη θέση των σοβιετικών έβαλαν τους αμερικάνους, και ξεχύθηκαν να αντιγράφουν κατά βούληση τα εθνικά «επιχειρήματα» των «δεξιών»…

Οι αποδείξεις της ύπαρξης της σλαβομακεδονικής μειονότητας βρίσκονται στα όσα υπέφερε και υποφέρει επί πολλές δεκαετίες κάτω απ’ την «ημικατοχή» των χωριών της (πέριξ της Φλώρινας και ως τα βόρεια σύνορα με την τωρινή δημοκρατία της – βόρειας – μακεδονίας) απ’ τους μπάτσους και τους ασφαλίτες· στις απαγορεύσεις και στο κυνηγητό· που έφτασαν ως το σημείο τα τοπικά τραγούδια τους εδώ και δεκαετίεςνα μην έχουν λόγια, αλλά μόνο μουσική… Αφού η ντοπιολαλιά τους ήταν η γλώσσα που απαγορευόταν να υπάρχει: σλαβομακεδονικά… Μιλούσαν κρυφά την γλώσσα τους οι άνθρωποι…
Απ’ την άλλη μεριά η εθνικιστική ψύχωση εναντίον τους, χωρίς – φυσικά – κανέναν «αντιαμερικανισμό» σαν δήθεν νομιμοποιητική αιτία, είναι διαχρονική και διακομματική. Για παράδειγμα, όταν το πρώτο πασοκ αναγνώρισε την «εθνική αντίσταση», επέτρεψε σε όλους τους πολιτικούς εξόριστους του εμφυλίου να γυρίσουν στην ελλάδα· εκτός απ’ αυτούς! Τους έλληνες σκλαβομακεδόνες, που είχαν καταφύγει και ζούσαν στην τότε «μακεδονία των Σκοπίων». Δέκα χρόνια μετά ο Μητσοτάκης ο Α απέρριπτε την πρόταση του Μιλόσεβιτς για διαμελισμό και μοιρασιά μεταξύ σερβίας και ελλάδας της «μακεδονίας των Σκοπίων» με το επιχείρημα … αυτούς είδαμε και πάθαμε να τους διώξουμε, και τώρα θα τους φέρουμε πίσω; (Υπάρχει η σχετική δήλωση στο video ντοκουμέντο για την «ελληνοσερβική φιλία»).

Η ανύπαρκτη μειονότητα… (το δεξιό τμήμα της θείας Λίτσας)

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Η «ανακάλυψη του αμερικανικού δάκτυλου» για να δικαιολογηθεί απ’ τα «αριστέρα» η εθνικιστική ψύχωση κατά της σλαβομακεδονικής μειονότητας (έως η ματαιωμένη ιμπεριαλιστική στόχευση στα βαλκάνια) είναι πολύ όψιμη για να είναι κάτι άλλο εκτός από γελοία, σε μια ιστορία 70 χρόνων με πολύ πόνο και αίμα.

Οπωσδήποτε αυτή η μειονότητα δεν είναι διεθνώς αναγνωρισμένη με κάποια διακρατική ή διεθνή συμφωνία. Αυτό, πάντως, δεν την κάνει λιγότερο υπαρκτή. Και το να αναφέρονται οι σοσιαλδημοκράτες του Zaev σ’ αυτήν δεν είναι “αλυτρωτισμός”!!! Στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ λιγότερο απ’ την μόνιμη “εθνική “ αναφορά στην ελληνική μειονότητα της αλβανίας. Η οποία επίσης δεν είναι αναγνωρισμένη από κάποια διεθνή ή διακρατική συμφωνία· είχε αναγνωριστεί όμως απ’ το καθεστώς του Χότζα. Ήταν πολύ πιο «large» στα ζητήματα μειονοτήτων εκείνο το καθεστώς απ’ το σύνολο των ελληνικών, ως τώρα.

Εν τέλει στην επικράτεια της δημοκρατίας της (βόρειας) μακεδονίας δεν υπάρχουν δρόμοι και πλατείες «Φλωρίνης». Δρόμοι και πλατείες «βορείου Ηπείρου» (που είναι «ελληνική»…) υπάρχουν όμως σε αφθονία στα μέρη μας, εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτό, ναι: είναι αλυτρωτισμός!

Ποιό, όμως, είναι το πραγματικό πρόβλημα του ελλαδιστάν και συνεχίζει να αρνείται την υπάρξη σλαβομακεδονικής μειονότητας στη βόρεια ελλάδα; Φοβάται στ’ αλήθεια μήπως ξεκινήσει ο ανύπαρκτος «μακεδονικός στρατός» (ή κάποιος άλλος, μασκαρεμένος σε «μακεδονικό») για να καταλάβει τα «προγονικά εδάφη», τις «χαμένες πατρίδες»; Κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια;

Πιθανόν. Στους εθνικισμούς μόνο παράνοιες βρίσκεις. Υπάρχει, όμως, και ένα υλικό, υλικότατο ζήτημα. Οι περιουσίες όλων αυτών των ανθρώπων, των σλαβομακεδόνων κομμουνιστών, που διώχτηκαν με το τέλος του εμφυλίου, και εκ τότε θεωρούνται «ανύπαρκτοι». Πολλές απ’ αυτές (σπίτια, χωράφια) καταπατήθηκαν από «υγιή εθνικά στοιχεία». Άλλες είναι παρατημένες έκτοτε – αν κάνει κάποιος την διαδρομή ως τις Πρέσπες θα δει ακόμα και σήμερα τα ερειπωμένα σπίτια με τα ίχνη των εμπρησμών να στέκονται στις ισιάδες, σα σκιάχτρα…

Η αναγνώριση της ύπαρξης σλαβομακεδονικής μειονότητας εντός ελλάδας θα σήμαινε όχι μόνο την εφαρμογή όλης της διεθνούς νομοθεσίας για την προστασία των δικαιωμάτων της· αλλά θα ήταν και η βάση διεκδίκησης αποζημιώσεων απ’ τους σλαβομακεδόνες που εξανδραποδίστηκαν τότε – όσους ζουν ακόμα σε βαθιά γεράματα, ή τους κληρονόμους τους.

Αποζημιώσεις; Ποτέ!!! Σλαβομακεδονική μειονότητα; Ποτέ!!!

(φωτογραφία: Δεν ξέρουμε ποιοί και πότε φτύνουν στους τάφους των νεκρών τους. Όποιοι κι αν είναι αξίζουν την χλεύη μας.

Ανύπαρκτοι, λοιπόν, οι σλαβομακεδόνες στην ελλάδα; Απ’ τα ονόματα των εκτελεσμένων της λίστας του ριζοσπάστη: η Ειρήνη Γκίνη λεγόταν Μίρκα Γκίνοβα – στην «ανύπαρκτη» δημοκρατία της μακεδονίας την θυμούνται με το όνομά της… – κάτω φωτογραφία.

Ο Χρήστος Στογιάννης λεγόταν Ρίστο Στογιάνοφ. Ο Θωμάς Μιχαήλ λεγόταν Τόμε Μιγιάνγκοφ. Ο Γιώργος Προϊός Γκεόρκι Πρόεφ. Ο Πέτρος Περτσεμελής λεγόταν Πέτρε Ποπ-Ντιμίτροφ. Και ο Δημήτρης Λίμπας Ντιμίταρ Λίμποφ.)

Εξαγωγή επανάστασης;

Παρασκευή 15 Ιούνη. Εν τω μεταξύ το κκε επιμένει να διαδίδει την πιο παρανοϊκή απ’ τις εθνικιστικές παραλλαγές: «κάτω η συμφωνία» για να μην μπουν τα Σκόπια στο νατο!!.. Απ’ όποια μεριά και να το πιάσει κανείς, η παράνοια είναι τέτοια που ξεπερνάει κατά πολύ το να είναι απίστευτη.

Το πιο προφανές είναι αυτό: ποιος, και από πότε, σε ένα κράτος – μέλος του νατο (μ’ έναν περίδρομο αμερικανικές βάσεις) θεωρεί θεμιτό πολιτικό καθήκον για τον εαυτό του το να χρησιμοποιήσει το πολιτικό προσωπικό αυτού του κράτους, «πιέζοντάς» το, για να μην μπει ένα άλλο κράτος στο νατο; Ή, διατυπωμένο αλλιώς: ποιος είναι που παριστάνει ότι κάνει «εξαγωγή επανάστασης» μέσω κρατικού / κυβερνητικού φορέα· του ίδιου που κατηγορεί (και σωστά) για την εντεινόμενη συμμαχία με το usa; Δηλαδή, αν οι φαιορόζ, υιοθετούσαν το κουκουέδικο «επιχείρημα», θα ήταν ο.κ.;

Αυτό, τελικά, μπορεί να είναι το κωμικό της υπόθεσης. Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα. Το επιτελείο του κκε το ξέρει, αλλά δεν πρέπει να το ξέρουν οι υπόλοιποι: η Ουάσιγκτον ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ για να κάνει τις δουλειές της!!! Η βάση Able Sentry λέει τίποτα; Ήταν η αμερικανική βάση στο Petrovec, κοντά στα Σκόπια, απ’ το 1992 κιόλας (όταν ο Περισσός αποκαλούσε «συντρόφους» τους Μιλόσεβιτς και Κάραζιτς…) ως το 2003 – χωρίς νατο!!! Το 2003 το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού της αμερικανικής βάσης μεταφέρθηκε στην θηριώδη αμερικανική βάση στο Κόσοβο, την επονομαζόμενη Bondsteel. Ας το επαναλάβουμε, για να χωνευτεί. Ούτε το μακεδονικό κράτος ούτε το κόσοβο ανήκαν (ή ανήκουν ως τώρα) σε κάποιο νατο… Αλλά ο αμερικανικός στρατός είναι εκεί (τώρα στο κόσοβο) – στη βάση διμερών διακρατικών συμφωνιών.

Εννοείται ότι δεν ανήκει στο νατο ούτε η συρία. Ωστόσο εκεί βρίσκονται ήδη: αμερικάνοι, γάλλοι, άγγλοι, και εσχάτως και ιταλοί πεζοναύτες. Στην ypg/κρατούμενη ζώνη, στα βόρεια και στα ανατολικά της συριακής επικράτειας. Εκεί δεν χρειάζονται καν διμερείς διακρατικές σχέσεις!!! Είναι αρκετοί οι εξαγορασμένοι proxies… Άλλη μια απόδειξη: η Ουάσιγκτον κάνει τις δουλειές της όπως την βολεύει. Και οι «αντινατοϊκές παπαρολογίες», οι «αντιαμερικανικές παρελάσεις» και οι “συμβολικές ενέργειες” καθόλου δεν την απασχολούν… (Και γιατί θα έπρεπε: ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος είναι κανονικότατος!!!)

Φυσικά το κκε εξακολουθεί να λέει κι άλλα. Ότι δεν υπάρχει ούτε μακεδονική γλώσσα ούτε μακεδονική εθνότητα… Και ότι ποτέ μα ποτέ δεν υπήρξε ούτε υπάρχει (σλαβο)μακεδονική μειονότητα στην ελλάδα… Το κκε πυροβολεί τους κάποτε δικούς του ανθρώπους, τους γέροντες και τις γριές που ζουν ακόμα στη δημοκρατία της (βόρειας) μακεδονίας σαν φυγάδες μετά την ήττα του δημοκρατικού στρατού, το ’49… Τι μπορεί να πει κανείς γι’ αυτήν την αθλιότητα; Ότι το κκε κάνει την δουλειά των φασιστών για το συγκεκριμένο θέμα; Ότι «αποτελειώνει» όσους ζουν ακόμα, σε βαθιά γεράματα, από εκείνη τη γενιά που ήταν ο ανθός της τότε ελληνικής κοινωνίας; Ότι αφού τους κάλεσε στη μάχη κι εκείνοι / ες μπήκαν σ’ αυτήν, τώρα τους απαγορεύει ακόμα και να υπάρχουν; Ότι τους απαγορεύει να διεκδικήσουν, αν όχι οι ίδιοι τα παιδιά και τα εγγόνια τους, τα σπίτια που στέκονται ακόμα, μισοερείπια, καμμένα τότε, στα χωριά βόρεια της Φλώρινας – ή τις αποζημιώσεις για τα σπίτια και τα χωράφια που «απαλλοτρίωσαν» οι ωφελούμενοι (οι πελάτες δηλαδή) του ελληνικού εθνικισμού;

Θα ήταν υπερ-παρανοϊκό αν δεν επρόκειτο για τα εθνικιστικά διαπιστευτήρια απ’ την μεριά κάποιων που κάνουν την ιστορία τους (και, με πολλές έννοιες, την ιστορία μας!) κουρελού…

Όταν το κκε λέει αυτά για την μακεδονία, κι όταν λέει τα άλλα εθνικιστικο-πατριωτικά για τον «αιώνιο εχθρό», θα πρέπει πολλοί να ανησυχούν: για το πότε και πως θα ξεφυτρώσει κάποια «επαναστατική ιδέα» που θα μας συμβουλεύσει να πολεμήσουμε υπό τις διαταγές των ντόπιων αφεντικών· για τα καλά και συμφέροντα τα δικά τους, αλλά και του γνωστού άξονα…

Η «αντι-εε πρόβα» των προηγούμενων χρόνων έδειξε πως ακόμα και τα πιο ελεεινά έχουν μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας…

Αν αυτό είναι αντιϊμπεριαλισμός 1…

Κυριακή 4 Μάρτη. Την περασμένη Τρίτη το κκε έκανε μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα σαν “αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στα σχέδιο ΝΑΤΟ-ΕΕ και την εμπλοκή της Ελλάδας”. Πολιτικά σημαντική (ακόμα κι αν προοριζόταν για εσωτερική κατανάλωση) η ομιλία του γγ του κόμματος εκλαΐκευσε τον υποτιθέμενο “αντιϊμπεριαλισμό” του κκε… Υπάρχει τέτοιος; Τα συνθήματα ήταν και είναι άφθονα… Όμως τι σοι “αντιϊμπεριαλισμός” είναι αυτός;

Να ένα δείγμα του:

… Τις τελευταίες μέρες περίσσεψαν τα λιβανιστήρια για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που δήθεν παρέχουν ασφάλεια και σταθερότητα στους λαούς των χωρών – μελών τους.

Μάλιστα, ένα – ένα τα παπαγαλάκια του συστήματος λένε: Φανταστείτε τι θα έκανε η Τουρκία αν δεν ήταν “σύμαμχος” χώρα στο ΝΑΤΟ με την Ελλάδα.

Η πείρα των ελληντουρκικών σχέσεων όμως τους διαψεύδει!

Εμείς δεν ξεχνάμε, για παράδειγμα, το ρόλο ΗΠΑ – ΝΑΤΟ στη δικτατορία ’67 – ’74 και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο!

Δεν ξεχνάμε τον ρόλο τους, μαζί και της ΕΕ, στα διχοτομικά “σχέδια Ανάν”.

Δεν ξεχνάμε τα θέματα του Αιγαίου απ’ το ’74 έως το Γενάρη του ’96 και την κρίση των Ιμίων.

Δεν ξεχνάμε ότι η απώλεια τότε των τριών Ελλήνων στρατιωτικών ήταν μόνο το ανθρώπινο τίμημα της κρίσης, που όμως δεν ήταν και το μόνο!

Από τότε μέχρι σήμερα, πάντα υπό τη σκέπη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, συνεχίζεται η αμφισβήτηση του καθεστώτος του Αιγαίου, αφού το ΝΑΤΟ είναι αυτό που δεν αναγνωρίζει σύνορα ανάμεσα στα μέλη του, θεωρεί το Αιγαίο ενιαίο επιχειρησιακό χώρο…

Επιλεκτική μνήμη έχει το κκε… Στην πραγματικότητα εμφανίζει σαν “αντιϊμπεριαλιστική” όλη τη ρητορική της ντόπιας άκρας δεξιάς και του ελληνικού βαθέος κράτους· κι αυτό έχει πολύ σοβαρές συνέπειες εδώ και χρόνια:

– “Θυμάται” τον ρόλο του νατο και της Ουάσιγκτον στη χούντα και στην τουρκική εισβολή στην κύπρο· έχει ξεχάσει όμως τον ελληνικό ιμπεριαλισμό του πραξικοπήματος στην κύπρο, υπό τον Σαμψών, που προηγήθηκε της τουρκικής εισβολής και τη νομιμοποίησε διεθνώς, αφού άλλωστε την ζήτησε (την τουρκική στρατιωτική επέμβαση) ο έκπτωτος και κυνηγημένος “πρόεδρος Μακάριος”…

– “Θυμάται” τον ρόλο των ηπα, του νατο και της ε.ε. (της ποιάς;) στα “διχοτομικά σχέδια Ανάν”, ξεχνάει όμως τον βρώμικο ρόλο του ακροδεξιού ελληνοκύπριου προέδρου Τ. Παπαδόπουλου, ανθρώπου του Λονδίνου και, επιπλέον, αναγνωρισμένου “πλυντηρίου” των τεράστιων ποσών που έκλεψε ο “σύντροφος” Μιλόσεβιτς απ’ την σερβία…

– “Θυμάται” την “κρίση των Ιμίων” του ’96, αλλά ξεχνάει ότι επρόκειτο για ελληνική, ιμπεριαλιστική προβοκάτσια…

– “Θυμάται” τους τρεις νεκρούς καραβανάδες απ’ την πτώση του ελικοπτέρου τους, αλλά ξεχνάει ότι ο τιμητής της μνήμης τους κάθε χρόνο είναι τα βοθρολύματα – και όχι τυχαία…

Αν αυτό είναι αντιϊμπεριαλισμός 2…

Κυριακή 4 Μάρτη. Τι είδους “αντιϊμπεριαλισμός” είναι, λοιπόν, αυτός που υιοθετεί ατόφια την ακροδεξιά πρακτική και ρητορική του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / βαθέος κράτους και προσπαθεί να την παρουσιάσει σαν “κομμουνιστική” επειδή την συσκευάζει σε καταγγελίες κατά του νατο, των ηπα και της ε.ε.;

Είναι ακριβώς αυτός (άλλο απόσπασμα):

Όλες οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει αναλάβει ρόλο σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή, με το αζημίωτο φυσικά, δηλαδή την προώθηση των συμφερόντων των ελληνικών μονοπωλίων.

…

Κρατώντας τη σημαία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, η κυβέρνηση θέλει να λύσει και το ζήτημα με την ΠΓΔΜ – όχι τυχαία, με ορίζοντα τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ τον Ιούλη – και την ένταξη της γειτονικής χώρας στον ιμπερλιαστικό αυτό οργανισμό.

Έχουμε πει πολλές φορές και θα το επαναλάβουμε: Συμφωνία μπορεί να υπάρξει, μόνο που η οποιαδήποτε συμφωνία δεν αποτελεί και πραγματική λύση.

Εγγύηση είναι η μη ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, γιατί η ένταξη στο ΝΑΤΟ είναι παράγοντας ανασφάλειας, παραπέρα αποσταθεροποίησης, πολεμικών εμπλοκών και προβλημάτων.

Πραγματική λύση σημαίνει εγγυήσεις για εξάλειψη του αλυτρωτισμού, του εθνικισμού, των διεκδικήσεων, εξασφάλιση του απαραβίαστου των συνόρων, που αυτό σημαίνει αλλαγές τώρα και όχι στο απώτερο μέλλον στο Σύνταγμα της ΠΓΔΜ.

…

Ούτε ο πιο σκληροπυρηνικός εθνικόφρονας δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι η συνταγματική αποικιοποίηση της δημοκρατίας της μακεδονίας, μια σκληρή έκφραση του ελληνικού ιμπεριαλισμού, θα μπορούσε να είναι … “αντιϊμπεριαλιστική”, μιας και ένα άλλο κράτος (το ελληνικό) και όχι οι ταξικοί συσχετισμοί στη μακεδονική κοινωνία πρέπει (κατά το κκε) να αναλάβει να εμποδίσει την “ένταξη στο νατο”. Με άλλα λόγια: α) ο Καραμανλής ο Β ήταν σπουδαίος αντιϊμπεριαλιστής το 2008 με το δήθεν βέτο, και β) όποιος τον μιμηθεί θα είναι το ίδιο ένδοξος (μόνο που αυτό είναι αδύνατο πλέον: το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος δεν μπορεί να εξασφαλίσει την “επαναστατική” μοναξιά της δημοκρατίας της μακεδονίας, όπως θα ήθελε το κκε…).

Να επαναλάβουμε ποια ήταν η άποψη του κκε για τους μακεδόνες το 1949; Εν προκειμένω ίσως να έχει δευτερεύουσα σημασία: έχει ξημερώσει προ πολλού μια εποχή στον πλανήτη γη όπου ένα “κομμουνιστικό κόμμα” (το ελληνικό) αρνείται τον εθνικό αυτο-προσδιορισμό κάποιων – εδώ και 2,5 δεκαετίες… Εντελώς συμπτωματικά το ίδιο κάνουν και οι ντόπιοι φασίστες…

Συμφωνούν ότι “αυτοί πρέπει να αλλάξουν σύνταγμα επειδή αυτό απαιτούμε ΕΜΕΙΣ”. Και ύστερα, ο Περισσός, κατηγορεί τους αμερικάνους για την χούντα στην ελλάδα…

Γιατί να μην απαιτήσουμε αλλαγές στο αμερικανικό σύνταγμα; Εεεεε;

Αν αυτό είναι αντιϊμπεριαλισμός 3…

Κυριακή 4 Μάρτη. Εν τέλει ποια είναι η “εμπλοκή” του ελληνικού κράτους κατά το κκε; Συνοψίζεται σε μια περίεργη διατύπωση, ότι “η κυβέρνηση” (και όχι το ελληνικό κράτος…) είναι “σημαιοφόρος” (του νατο, των ηπα, της ε.ε). Ομολογούμε ότι δεν ξέρουμε την ιμπεριαλιστική βαρύτητα των “σημαιοφόρων” – θα μπορούσε να είναι και τριτεύουσα… Κατά το κκε πάντως – σύμφωνα με την ομιλία της Τρίτης 27/2 – η “σημαιοφορία” εντοπίζεται στην παραχώρηση επιπλέον βάσεων στις ηπα και το νατο στην ελληνική επικράτεια.

Πράγματι, αυτή η πραχώρηση είναι γεγονός. Αυτό, όμως, είναι όλο κι όλο το θανατηφόρο αποτύπωμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού; Πρόκειται, ξαναζεσταμένη, για την “θεωρία της εξάρτησης” των ‘60s και ‘70s; Σε μεγάλο βαθμό ναι. Γιατί ενώ το κκε με την επιλεκτική και εθνικόφρονα μνήμη του «θυμάται» αυτά που θυμάται, «ξεχνάει»:

– την ελληνο-ισραηλινή στρατιωτική, πολιτική, γεωπολιτική και οικονομική συμμαχία· μια συμμαχία που δεν την έχει επιβάλει κανένα νατο, καμία Ουάσιγκτον και καμία ε.ε. αλλά, αντίθετα, είναι ελληνικότατης έμπνευσης και συμφερόντων· στρέφεται κατευθείαν εναντίον των αγώνων των παλαιστινίων και όχι μόνο· και αποτελεί «εθνική συμβολή» του ελληνικού κράτους (και όχι κάποιας ιδιαίτερης κυβέρνησης) στις προσπάθειες ελέγχου της ανατολικής Μεσογείου…

– την ελληνο-αιγυπτιακή στρατιωτική, πολιτική, γεωπολιτική και οικονομική συμμαχία· την συμμαχία με μια χασάπικη χούντα, που σκοτώνει, φυλακίζει, «εξαφανίζει» χιλιάδες αγωνιστές εναντίον της. Κι αυτή η συμμαχία made by greece είναι, έχει σχέση και με τις “ελληνικές επενδύσεις” στην φτηνή εργασία των αιγυπτίων, και όχι μόνον αυτήν…

– την διακριτική (;) συμμαχία με την χούντα του Ριάντ και των εμιράτων, όπως αυτή έχει αποδειχθεί όχι μόνο απ’ την αποτυχημένη (τελικά) πώληση 300 (χιλιάδων) βλημάτων και τις πετυχημένες προηγούμενες πωλήσεις βομβών για χρήση στην υεμένη, αλλά και από τις τακτικές επισκέψεις του ψεκασμένου στα συγκεκριμένα σεϊχάτα…

– το πατρονάρισμα απ’ το ελληνικό υπ.εξ. του “ελληνορθόδοξου πατριαρχείου Ιεροσολήμων”, που πουλάει αραβική γη στους ισραηλινούς εποίκους – μήπως κι αυτό το επιβάλλει το νατο και οι αμερικάνοι;

– την παρανοϊκή (και εκτός οποιασδήποτε διεθνούς νομιμότητας, καπιταλιστικής, σοσιαλιστικής ή οτιδήποτε άλλο) θεωρία περί “αοζ του Καστελόριζου”. Αλήθεια: το να απαγορεύεται στο τουρκικό κράτος, με τα εκατοντάδες χιλιόμετρα ακτής στη Μεσόγειο, να έχει αοζ, δεν είναι ατόφιος ελληνικός ιμπεριαλισμός; Κι αυτό έργο του νατο και της ε.ε. είναι;

Με άλλα λόγια, ο «αντιϊμπεριαλισμός» έτσι όπως τον λανσάρει το κκε, έχει άφθονο νατο, αμερικάνους και ε.ε.· εξαφανίζει όμως όλα όσα είναι έργα του καθαρόαιμου ελληνικού ιμπεριαλισμού και δεν μπορούν (όσοι ακροβατισμοί και διανοητικά στραμπουλήγματα κι αν γίνουν) να αναχθούν στη «σημαιοφορία».

«Βρώμικη δουλειά»: διότι αν ξεδιπλωθεί όλο το φάσμα της «ελληνικής εξωτερικής πολιτικής» τότε θα αρχίσει να αποκτάει πολλά ερωτηματικά ο βολικός ελληνικός εθνικισμός περί «τουρκικής επιθετικότητας» – για παράδειγμα… Σε τελευταία ανάλυση: δύο και όχι ένας είναι οι επιτιθέμενοι στο Αιγαίο· και επειδή είναι τυπικά σύμμαχοι εντός νατο, θα προέκυπταν μετά ερωτήματα για το αν υπάρχει όντως, ακόμα, αυτή η καταραμένη συμμαχία…

Αν αυτό είναι αντιϊμπεριαλισμός 4…

Κυριακή 4 Μάρτη. Όσο ασήμαντοι κι αν είμαστε σαν αυτόνομοι εργάτες από πολιτική άποψη για να “κοντράρουμε” το κκε, δεν μπορούμε παρά να επιμείνουμε: καμμία πρεσβεία, ούτε η αμερικανική, ούτε η ισραηλινή, ούτε τα γραφεία της ε.ε. δεν είναι αντιϊμπεριαλιστικός στόχος στην ελλάδα. Αντίθετα, ο εχθρός βρίσκεται (και) στο ελληνικό υπουργείο εξωτερικών. Το καθήκον μας, σαν εργατική τάξη, δεν είναι να δείχνουμε τους διεθνείς συμμάχους των ντόπιων αφεντικών παρακάμπτοντάς τα διακριτικά, θεωρώντας τα (“εμμέσως πλην σαφώς”) περιορισμένης ευθύνης, και (ποιος ξέρει;) ίσως επιδεκτικά “εθνικής απελευθέρωσης”! Το καθήκον μας, πρώτα και κύρια, είναι η αντιπαράθεση μ’ αυτά ακριβώς τα αφεντικά, κάθε μέρα, όποιες κι αν είναι οι συμμαχίες τους· μαζί, φυσικά, με την επίγνωση ότι οι συμμαχικές επιλογές τους δείχνουν τους προσανατολισμούς τους, που οφείλουμε να τους ξέρουμε…

Ο πόλεμος τους είναι παντού· ο εχθρός μας είναι εδώ! Το είπαμε παλιά, ισχύει πάντα!!

Η πολιτική σαν ενοχή 1

Σάββατο 3 Φλεβάρη. … Δεν υπάρχει “μακεδονικό έθνος”, “μακεδονική γλώσσα”, “μακεδονικός λαός”. Είναι ανιστόρητα όλα αυτά, αυτά είναι η βάση του αλυτρωτισμού, αυτά εγείρουν και ζητήματα μειονότητας, άρα και διεκδικήσεων και δήθεν υπεράσπισης δικαιωμάτων…

Αυτή είναι η άποψη του Περισσού (εκφρασμένη ξανά και ξανά): όταν ζεις μόνιμα στο παρελθόν (και στις όποιες “εθνικές ενοχές”) καταλήγεις να γίνει δεξιότερος των δεξιών. Αλλά αυτό (και αυτό) δεν έχει καμία σχέση με οποιοδήποτε, έστω και φαντασιακό, ταξικό απελευθερωτικό προσανατολισμό.

Ποιο είναι το πρόβλημα του κκε, και γιατί παίρνει τόσο αντιδραστικές θέσεις αρνούμενο την ύπαρξη μακεδονικής γλώσσας και εθνικού αυτοπροσδιορισμού, πράγμα που σημαίνει πολλά; Το πρόβλημά του είναι η ιστορία του, την οποία δεν θέλει να κρίνει, ειδικά αν αφορά τον Ζαχαριάδη. Πιο συγκεκριμένα το πρόβλημά του είναι η 5η ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής του, στις αρχές του 1949. Αντιγράφουμε απ’ τον “ριζοσπάστη” της 17ης Γενάρη του 1997 κρατώντας τον τονισμό του πρωτότυπου:

… Είναι ευρύτερα γνωστό ότι με τις αποφάσεις της η 5η Ολομέλεια άλλαξε τη θέση του ΚΚΕ, για το Μακεδονικό, που μέχρι τότε ήταν “πλέρια ισοτιμία στις μειονότητες που ζούσαν στην Ελλάδα”, με τη θέση για αυτοδιάθεση των Σλαβομακεδόνων. Συγκεκριμένα, στην πολιτική απόφαση της Ολομέλειας αναφερόταν: “Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τα ‘δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει. Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού των. Ταυτόχρονα, οι Μακεδόνες κομμουνιστές πρέπει να προσέξουν τις διασπαστικές και διαλυτικές ενέργειες που ξενοκίνητα σοβινιστικά και αντιδραστικά στοιχεία αναπτύσσουν, για να διασπάσουν την ενότητα ανάμεσα στο μακεδονικό (σλαβομακεδονικό) και τον ελληνικό λαό, διάσπαση που μόνο τον κοινό τους εχθρό, το μοναρχοφασισμό και τον αμερικανοαγγλικό ιμπεριαλισμό θα ωφελήσει. Παράλληλα, το ΚΚΕ πρέπει ριζικά να βγάλει απ’ τη μέση όλα τα εμπόδια, να χτυπήσει όλες τις μεγαλοελλαδίτικες σοβινιστικές εκδηλώσεις και τα έργα, που προκαλούν δυσαρέσκεια και δυσφορία μέσα στο μακεδονικό λαό και έτσι βοηθούν τους διασπαστές στην προδοτική δράση τους, ενισχύουν το έργο της αντίδρασης. Ο σλαβομακεδονικός και ελληνικός λαός μόνον ενωμένοι μπορούν να νικήσουν. Διασπασμένοι μόνον ήττες μπορούν να πάθουν. Γι’ αυτό η ενότητα στην πάλη των δύο λαών πρέπει να φυλάγεται σαν κόρη οφθαλμού και να ενισχύεται και να δυναμώνει σταθερά και καθημερινά“. (“Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ”, τόμος 6ος, σελ. 337-338).

…

Η θέση της 5ης Ολομέλειας για το Μακεδονικό, σε ό,τι αφορά το ΚΚΕ, έχει μια μικρή προϊστορία στην οποία αξίζει ν’ αναφερθούμε, ώστε ο αναγνώστης να έχει πληρέστερη γνώση του θέματος. Τον Οκτώβρη του 1948 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Δημοκρατικός Στρατός” ένα άρθρο του αντισυνταγματάρχη του ΔΣΕ Παντελή Βαϊνά με τίτλο “Ο Δημοκρατικός Στρατός και οι Σλαβομακεδόνες”. Στο άρθρο αυτό γινόταν μια ιστορική αναδρομή στους κοινούς αγώνες ελλήνων και Σλαβομακεδόνων, υπογραμμιζόταν η συμβολή των τελευταίων στον αγώνα του ΔΣΕ και ανάμεσα στα άλλα τονιζόταν το εξής: “Μέσα στην καινούρια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα που ανοικοδομείται πάνω στα ερείπια, που άλλοι συσσώρευσαν, ο σλαβομακεδονικός λαός θα βρει την ισοτιμία, ισονομία, ισοπολιτεία και θα βρει τον καιρό ν’ αναπτύξει τον καινούριο εθνικό του πολιτισμό”. (Βλέπε ολόκληρο το άρθρο: Περιοδικό “Δημοκρατικός Στρατός”, έκδοση Ριζοσπάστη 1996, τόμος Α, σελ. 408-412).

Στο άρθρο αυτό απάντησε ο Ν. Ζαχαριάδης, με σημείωμα που δημοσιεύτηκε στο ίδιο περιοδικό – τεύχος 12, Δεκέμβρης 1948 – και έφερε για υπογραφή ένα “Κ”. Στην απάντησή του αυτή, μεταξύ άλλων, ο Ζαχαριάδης έλεγε: “Ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια, στην οικογένεια αυτή, όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με τη Λαϊκή Δημοκρατία. Γι’ αυτή την ανεξάρτητη κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου και βοηθά με όλη του την ψυχή, με όλα του τα μέσα, τον ΔΣΕ, τόσο που ξεσηκώνει το θαυμασμό για το μεγαλείο και το ολοκαύτωμα της προσπάθειάς του” (στο ίδιο, σελ. 528).

Είναι φανερό, ότι αυτή η θέση του Ζαχαριάδη υπονοούσε τη δημιουργία ενιαίου μακεδονικού κράτους στα πλαίσια μιας λαϊκοδημοκρατικής – σοσιαλιστικής Βαλκανικής Ομοσπονδίας Κρατών. Πρέπει, όμως, να πούμε ότι αυτή η θέση ούτε εμφανίστηκε, ούτε συζητήθηκε και πολύ περισσότερο δεν υιοθετήθηκε στην 5η Ολομέλεια. Η θέση αυτή είναι εντελώς διάφορη απ’ αυτή που η Ολομέλεια υιοθέτησε και, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, το ΚΚΕ την πολέμησε, όταν επιδίωξαν να την προωθήσουν οι σλαβομακεδονικές οργανώσεις.