Tag: κοινωνικά

Βασικές ανάγκες: 13 μοίρες

Πέμπτη 19 Δεκέμβρη. Μιας και το έφερε η κουβέντα στις «αυτοκρατορικές» ανάγκες: αν νομίζατε ότι η εργονομία των αφεντικών έχει ολοκληρώσει τις εμπνεύσεις της για την εξασφάλιση της μέγιστης απόδοσης (της εργασίας) κάνετε κάθος!

Η πιο πάνω φωτογραφία δείχνει το γιατί μια ελεγχόμενη «επιτροφή στη φύση» μπορεί και να χρειαστεί. Αντί να ξαλαφρώσει το εντερό του ο Χ εργαζόμενος σε τέτοιες κατηφορικές χέστρες, να στρώνει εφημερίδες στο πάτωμα του wc… Μηδέν μοίρες – και με το πάσο του!

Κατά προτίμηση οι εφημερίδες που θα αξιοποιηθούν μ’ αυτόν το ιδανικό τρόπο, θα πρέπει να ορκίζονται ότι υπηρετούν την αλήθεια… Τα κυριακάτικα φύλλα τους μπορεί να βγάλουν και ολόκληρη την εβδομάδα… (Αργότερα, όχι πολύ αργά όμως, θα πρέπει να αντικατασταθούν από smart phones… Σαν «πλακάκια χεσίματος»…)

Οι κλειδοκράτορες

Τετάρτη 13 Νοέμβρη. Ο γνωστός κανόνας ότι οι παλιοί «αριστεροί» (ή αριστερούληδες) γίνονται ικανότατοι δεξιοί επιβεβαιώθηκε άλλη μια φορά με τον πρύτανη της ασοεε. Ωστόσο ο κυρ Μανώλης ο Γιακουμάκης θα πρέπει να το θυμάται: δεν είναι ιδιοκτήτης κανενός πανεπιστημίου, για να το κλειδώνει και να το ξεκλειδώνει κατά τα γούστα του. Όχι «λόγω ναρκωτικών» όπως πέρυσι, αλλά «προληπτικά»… Εν όψει αγίου Πολυτεχνείου… Πώς το είχε πει ο Μπους ο Β; Προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας! Ε, αυτό, σε συσκευασία Πατησίων…

Αυτό που έκανε ο κυρ Μανώλης έχει όνομα κακόηχο. Λέγεται lock out. Κυριολεκτικά «σας κλειδώνω έξω». Ουσιαστικά (και σε απλά ελληνικά) ονομάζεται «αντ-απεργία». Είναι παλιά μέθοδος των αφεντικών (που «ασκούν τα δικαίωματα της ιδιοκτησίας τους»…) για να αντιμετωπίζουν απεργίες και καταλήψεις εκ μέρους των εργατών τους. Αλλά η ασοεε δεν είναι το μαγαζί του κυρ Μανώλη. Κανένα πανεπιστήμιο δεν είναι «μαγαζί» οποιουδήποτε. Το πετάω τους φοιτητές («μου») έξω είναι μια απόφαση που θίγει βασικές λειτουργίες και σχέσεις στα «ιδρύματα» – σύμφωνα με τα mainstream ήθη και έθιμα…

To lock out ουσιαστικά δεν είναι «βάζω λουκέτο» για τους πάντες: όλες οι λειτουργίες που δεν απαιτούν την παρουσία εκείνων – που – κλειδώνονται – έξω γίνονται κανονικά. Τα στελέχη, τα επιστημονικά και παραεπιστημονικά κυκλώματα, οι προφεσόροι και τα γραφεία τους (προκειμένου για πανεπιστήμιο) μπαινοβγαίνουν και κάνουν τις δουλειές τους όμορφα κι ωραία. Συνεπώς το lock out σ’ ένα πανεπιστήμιο μπορεί θαυμάσια, και χωρίς κανένα τόνο υπερβολής, να ονομαστεί απαλλοτρίωση του πανεπιστημίου εκ μέρους όσων το θεωρούν μαγαζί τους· και έχουν το έξωθεν Ο.Κ. να το θεωρούν τέτοιο. Παρακαλούμε προσέξτε το: σε αντίθεση με ένα οποιοδήποτε κοινό μαγαζί, του οποίου ο ιδιοκτήτης δεν χρειάζεται την έξωθεν έγκριση για να το κλείσει, στα πανεπιστήμια καμμία διοίκησή τους δεν πρόκειται να πετάξει έξω τους φοιτητές αν δεν έχει εξασφαλίσει το Ο.Κ. της αστυνομίας ότι θα τους διαλύσει αν μαζευτούν γύρω γύρω!

Συνεπώς, το ότι οι απαλλοτριωτές δεν κρατάνε παλούκια αλλά φοράνε γραβάτες και, επιπλέον, ανεμίζουν κάποιου είδους «θεσμικό ο.κ.» έχει, βέβαια, την σημασία του· αλλά περί αντιδραστικής απαλλοτρίωσης και βίαιης έξωσης πρόκειται. Αυτό δεν αλλάζει.

Το πως αντιμετωπίζεται ένα «εργοδοτικό» ή «διοικητικό» lock out είναι γνωστό και ιστορικά κατοχυρωμένο. Είτε πρόκειται για εργοστάσιο, είτε πρόκειται για κτίρια γραφείων – είτε για πανεπιστήμιο. Σπάσιμο της αντιδραστικής, «ιδιοκτησιακής» απαλλοτρίωσης, και ανακατάληψη. Φυσικά τέτοιες απαντήσεις δεν αρέσουν καθόλου στα όποια (κάθε φορά) αφεντικά: αμφισβητούν την εξουσία τους και την απεριόριστη δυνατότητά τους να την ασκούν. Οπότε ρίχνουν τις μάσκες (αν συμβαίνει να φοράνε τέτοιες…) και αναθέτουν την «διαχείριση της υπόθεσης» στους καθ’ ύλην αρμόδιους…

Σωστά έπραξαν, λοιπόν, οι νεαρές και οι νεαροί των «αγωνιστικών κινήσεων» (αυτά τα πανό είδαμε…) Έπραξαν σωστά όχι βέβαια με βάση τα κριτήρια των «απαλλοτριωτών», αλλά με βάση την κινηματική ιστορία (και εις τα ευρώπας γίνονται αυτά – το λέμε για τους «ευρωπαϊστές»!..) Και με βάση την θέση τους στην εκπαιδευτική μηχανική. Αν είχαν περισσότερη εμπειρία ή/και λιγότερο φόβο θα πετύχαιναν, επίσης, να μην πατήσουν τις αρβύλες τους οι μπάτσοι μέσα στο ίδρυμα – για το συμβολισμό του πράγματος… Διότι (όλα κι όλα!): ο υπουργός τάξης είναι αυτός που είναι, αλλά όχι ηλίθιος. Καθόλου δεν θα ήθελε ανοιγμένα κεφάλια φοιτητών και φοιτητριών, όσους δημαγωγικούς μηχανισμούς κι αν διαθέτει…. (Σίγουρα δεν θα ήθελε ανοιγμένα κεφάλια που να εικονίζονται σε κάποια media… )

Προχτές στην Πατησίων αυτά τα συνεργαζόμενα «πανεπιστημιακά, εξω- και αντι-πανεπιστημιακά στοιχεία» (πρύτανης, υπουργός τάξης και λοιπά όργανα) έκαναν το λάθος που έδειχναν ότι προσπαθούν να αποφύγουν. Το έκαναν από υπερβάλλοντα ζήλο; Από λάθος υπολογισμό; Όπως και νάχει το έκαναν: έδειξαν ότι φοβούνται.

Όχι ειδικά τους συγκεκριμένους φοιτητές και τις φοιτήτριες της ασοεε. Φοβούνται ότι «η ρητορική της δημόσιας τάξης» δεν (θα) είναι πειστική απέναντι στο φασισταριό που τους παρακολουθεί αν ασχολείται μόνο με περιθωριακούς μύωπες – εύκολους στόχους.. Γι’ αυτό και το «plan B» τους (το βασικό ίσως) είναι να τρομοκρατήσουν πολύ ευρύτερα κοινωνικά υποκείμενα… Πάνω από 100 πάνοπλοι μπάτσοι όλων των ειδών για 200 νεαρούς διαδηλωτές; Άθλια δημαγωγία εκ των υστέρων; Σιγά ρε Χρυσοσεριφίδη!!! Σιγά! Τόσα κιλά πιστολάδες για την μόστρα;

Φοβούνται· κι αυτό τους κάνει περισσότερο επικίνδυνους… Όπως τους κάνει ακατάσχετα φλύαρους σ’ αυτή τη φάση: πρέπει να επιβάλλουν δημαγωγικά τους εαυτούς τους, για να μπορούν να επιβάλλονται ευκολότερα και πιο σιωπηλά στο μέλλον.

(φωτογραφία: Πετάμε στην άκρη τους συνηθισμένους “καλοθελητές / μεσολαβητές” και απαντάμε στην απλή ερώτηση: Ή με τους μεν ή με τους δε…. Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει!)

Αυτό δεν είναι θέμα ορολογίας 4

Κυριακή 10 Νοέμβρη. Θα πρέπει να πάρει κανείς υπόψη του κι αυτό το γεγονός: η παρακμή (ή, έστω, τα πολύ σοβαρά ζόρια) του αμερικανικού ιμπεριαλισμού συμβαίνουν ταυτόχρονα με μιαν άγουρη πολιτικά όξυνση του ανταγωνισμού στο εσωτερικό των ηπα. Μπορεί να μην έχει εκδηλωθεί ακόμα η «στιβαρή» ενότητα ανάμεσα σε εργατικά κινήματα σαν το fight for 15 και τις φοιτητικές κινήσεις υπέρ του μποϋκοτάζ στο απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς· μπορεί το black life matters να είναι σε ύφεση και η οργανωμένη δημαγωγία να δρα ακόμα αποπροσανατολιστικά. Αλλά υπάρχει πράγματι μια πόλωση, με την όλο και μεγαλύτερη σκλήρυνση των αμερικάνων συντηρητικών και, απ’ την άλλη μεριά, την κατά περίπτωση (μεταμοντέρνα…) ριζοσπαστικοποίηση διάφορων κοινωνικών ομάδων, κυρίως των «μη λευκών και μη προτεσταντών».

Αν ο αμερικανικός καπιταλισμός χάσει την ισχύ του (και αυτό μπορεί να γίνει χωρίς να πέσει ούτε μισή σφαίρα σ’ έναν all out πόλεμο· για παράδειγμα με τον περιορισμό της διεθνούς κυκλοφορίας / χρήσης του δολαρίου…) αυτό θα έχει συνέπειες (αν δεν έχει ήδη…) στην όξυνση της εσωτερικής κρίσης.

Το «στιβαρό κράτος» έχει διπλή αποστολή…

(φωτογραφίες: Portland rules o.k.!)

Όλα τα γουρούνια…

Σάββατο 9 Νοέμβρη. …Την ίδια μούρη έχουν. Όπως λέει μια ψυχή: απ’ τον βαθύ αμερικάνικο νότο στο βαθύ ελλαδιστάν: ένας φλεγόμενος σταυρός δρόμος!

(Στο κάτω κάτω, με τόση εθνική συμμαχία, γιατί το ντόπιο φασισταριό να μην αντιγράφει το αμερικάνικο, έστω και στις εκδοχές των ‘50s;)

Συμβιβασμοί – or not?

Παρασκευή 8 Νοέμβρη. Η Αλίκη, που βρίσκεται ήδη στη χώρα των θαυμάτων, βρίσκεται ξαφνικά σ’ ένα δωμάτιο με μια πόρτα τόσο μικρή ώστε δεν μπορεί να την περάσει για να διαφύγει. Σ’ ένα μικρό τραπέζι ανακαλύπτει ξαφνικά ένα μικροσκοπικό μπουκάλι, που σίγουρα δεν ήταν εκεί πριν. Γύρω απ’ το λαιμό του μπουκαλιού υπάρχει μια χάρτινη ετικέτα με τις λέξεις «ΠΙΕΣ ΜΕ» με ωραία μεγάλα γράμματα.

Η Αλίκη εξετάζει προσεκτικά το μπουκάλι. Δεν γράφει πουθενά δηλητήριο. Η Αλίκη αδειάζει το υγρό στο στόμα της – έχει μια παράξενη γεύση. Αλλά μόλις το πιεί η Αλίκη αρχίζει να μικραίνει, να μικραίνει, να μικραίνει, και γίνεται μόλις δεκαεπέντε πόντους ύψος. Όσο χρειαζόταν για να βγει απ’ την πόρτα…

Το παραμύθι του Lewis Carroll (ψευδώνυμο του Charles Lutwidge Dodgson), γραμμένο το 1865, δύσκολα θα θεωρούνταν αλληγορία της συμβιβασμένης ζωής στον 21ο αιώνα· ακόμα κι αν τα παραισθησιαγόνα είναι πολύ αποτελεσματικότερα απ’ ότι 150 χρόνια πριν. Και πολύ πιο δημοφιλή.

Είναι αλήθεια όμως ότι για διάφορους λόγους (και μ’ όχι πολλούς τρόπους) είναι πανεύκολο να μικραίνει σήμερα ο καθένας. Όχι επειδή πρέπει να περάσει μια πόρτα μικρή. Αλλά επειδή θέλει να κρυφτεί, να περάσει απαρατήρητος – την ώρα που, ταυτόχρονα, νοιώθει πολύ σπουδαίος και σημαντικός. Είμαι μικρός για να τα βάλω με τη σαπίλα του κόσμου· αλλά είμαι ένα υπετροφικό Εγώ στον μικρότερο ή μεγαλύτερο κοινωνικό κύκλο μου. Που αποτελείται από επίσης υπερτροφικά Εγώ.

Τι προκαλεί αυτή η ταυτόχρονη, διαρκής και εντατική συστολή / διαστολή; Ανισορροπία, έως παράνοια, σαν κοινωνική συνθήκη. Αλλά όταν μια κατάσταση ανισορροπίας γίνεται κοινωνική συνθήκη, τότε όποιος κρατάει ισορροπία γίνεται ο «ξένος», ο «τρελός»· ακόμα και ο εχθρός.

Στην εποχή του «βασιλιά socializing» όποιος φωνάξει «ο βασιλιάς είναι γυμνός» κινδυνεύει να γίνει απόβλητος…

Ένας λόγος παραπάνω για όσους και όσες το αντέχουν να μένουν στην άκρη του κόσμου βλέποντάς τον ολόκληρο, σ’ όλο το μέγεθος της αθλιότητάς του – κι ας τους πουν περιθωριακούς.

Η ερώτηση των χιλιάδων συνειδήσεων

Πέμπτη 7 Νοέμβρη. Θα υπερασπιζόσασταν την επιλογή / απόφαση του ρημαδοΚούλη να μεταφέρει πρόσφυγες απ’ τα «νησιά / εξορίες» στην ενδοχώρα, ως και το 1% του εντόπιου πληθυσμού των αντίστοιχων περιφερειών;

Η ασταμάτητη μηχανή απαντάει γραπτά ναι!! Με πλήρη συνείδηση, εργατική, ταξικά εμπόλεμη. Θα μπορούσε το κίνημα (αν υπήρχε, λέμε τώρα) να μαξιμάρει ελαφρά, λέγοντας ότι το 2% είναι πιο δίκαιο απ’ το 1%: 200.000 πρόσφυγες / μετανάστες μπορεί και πρέπει να ξεφύγουν απ’ την παγίδα των κάτεργων των συνόρων άμεσα… Θα μπορούσε το κίνημα (αν υπήρχε, λέμε τώρα) να είναι πολύ προσεκτικό και αυστηρό σχετικά με τις συνθήκες εγκατάστασης και καθημερινής ζωής αυτών των ανθρώπων… Θα μπορούσε το κίνημα (αν υπήρχε, λέμε τώρα) να είναι αυστηρό και μαχητικό ενάντια στις απελάσεις άλλων πίσω στην τουρκία. Όχι επειδή η «τουρκία είναι κόλαση». Αλλά επειδή το καθεστώς των πανάκριβων «παράνομων μετακινήσεων» προς (και από) το ελλαδιστάν συνεπάγεται συνεχόμενη άγρια εκμετάλλευση αυτών των προλεταριοποιημένων πληθυσμών…

Αλλά ούτε κίνημα υπάρχει, ούτε εργατικός ανταγωνισμός… Οπότε δεν ξεφυτρώνουν τέτοιου είδους «πολιτικά διλήματα»… (Ουφ!!!) Άλλωστε όλα εκτονώθηκαν και τελείωσαν με τα μπινελίκια προς τις μκο… «Σιγά μην ασχοληθούμε με το κράτος και το παρακράτος»…

Μα (θα πουν οι «επαναστάτες») «είναι δυνατόν μια δεξιά κυβέρνηση να κάνει κάτι σωστό; Είναι δυνατόν να προσφέρουμε άλλοθι στον ρημαδοΚούλη;». Θα μπορούσαμε να αντιστρέψουμε τέτοιες ερωτήσεις με διάφορους τρόπους. Αλλά δεν ψάχνουμε για κουβεντολόι και σοφιστείες… Η λογική του συμψηφισμού είναι έτσι κι αλλιώς ολέθρια – και δεν είναι καν «λογική». Απ’ την άλλη μεριά ποιος (θα) προσφέρει «αντικυβερνητικό άλλοθι» στους λαϊκό-φασίστες; Φαίνονται πολλοί διατεθειμένοι – δια της αδράνειας και της δειλίας, μην και φανεί ότι κάνουν πλάτες σε μια ρημαδοκυβέρνηση… (Ενώ με τους φιαορόζ μια χαρά ήταν…) Για κάθε πέτρα που εκτοξεύεται εναντίον των μεταναστών / προσφύγων, υπάρχει μια πέτρα που δεν πετάχτηκε στα κεφάλια των νοικοκυραίων…

Γιατί αυτοί βέβαια, ακόμα και όσοι που ψήφισαν τον ρημαδοΚούλη, δεν κάνουν διακοπές… Έχουν σε ετοιμότητα τα ανθρωποφαγικά μικροαστικά τους αισθητήρια, άσχετα με το ποιος κυβερνάει… Και το δείχνουν!!!

Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά; Έχουμε άλλα να ασχολούμαστε.

(Και μετά οι μελλοντικοί ιστορικοί θα ψάχνουν να βρουν τι έφταιξε…)

Ο παπαγάλος

Σάββατο 19 Οκτώβρη. Πριν πολλά χρόνια, όταν οι τωρινοί ανθρωπο-παπαγάλοι δεν ήταν καν οικογενειακός προγραμματισμός, λένε ότι σ’ ένα καφενείο στο Παγκράτι ο καφετζής είχε σ’ ένα μεγάλο κλουβί έναν ωραίο παπαγάλο. Που μιλούσε. Έλεγε διάφορες λέξεις και μικρές φράσεις. Ο παπαγάλος ήταν το μεγάλο σουξέ της ευρύτερης περιοχής, για μόνιμους θαμώνες και περαστικούς: όλοι θα του μίλαγαν και σ’ όλους απαντούσε. Κουβέντα να γίνεται.

Πλην ωστόσο, για άγνωστους λόγους, αυτός ο φημισμένος παπαγάλος κάποια στιγμή απέκτησε κακό χούι: άρχισε να μαδιέται. Ξερίζωνε ένα ένα τα πούπουλά του, μέχρι που έγινε ένα άσχημο ξεπουπουλιασμένο πλάσμα. Συνέχιζε να μιλάει βέβαια, αλλά δεν άφηνε ούτε τρίχα, που λέει ο λόγος, να φυτρώσει πάνω του.

Ο καφετζής εύλογα θορυβήθηκε. Ζήτησε την βοήθεια εξειδικευμένου κτηνίατρου / ψυχολόγου πτηνών. Κι αυτός συμπέρανε ότι ο παπαγάλος, για άγνωστους λόγους, ζούσε ένα υπαρξιακό δράμα. Παρότι ο παπαγάλος μιλούσε ο ψυχο- δεν μπορούσε να τον ρωτήσει για να μάθει τι και πως. Οπότε συμβούλεψε τον καφετζή να δοκιμάσει να αγοράσει άλλον έναν, όχι απαραίτητα ομιλητικό αλλά οπωσδήποτε με πλουμιστό φτέρωμα, έτσι ώστε ο μαδημένος να ζηλέψει και να σταματήσει να ξυρίζεται με το ράμφος του.

Έτσι έκανε ο καφετζής. Πήρε έναν καινούργιο παπαγάλο με μακριά χρωματιστά φτερά, και τον έβαλε σ’ ένα κλουβί δίπλα στον μαδημένο. Οι θαμώνες έριχναν βέβαια μια ματιά στον καινούργιο, αλλά συνέχιζαν να ασχολούνται με τον καράφλα, με τον οποίο αντάλλασαν τις γνωστές, παλιές, καλές ατάκες. Θαμώνες καφενείου ήταν οι άνθρωποι. Τι θα έπρεπε να κάνουν; Κονσομασιόν σε φτερωτά κόμπλεξ;

Μια βδομάδα, δυο και τρεις: όλοι περίμεναν ότι αυτός ο καράφλας, κάτι η συνεχιζόμενη συμπάθεια κάτι ο ανταγωνισμός απ’ τον έγχρωμο και σινεμασκόπ δίπλα του, θα έκοβε την κακιά του συνήθεια. Δυστυχώς έγινε το ανάποδο. Ο πλουμιστός αλλά σιωπηλός παπαγάλος, βλέποντας ότι όλοι ασχολούνταν με το καράφλα δίπλα, φαίνεται πως αναρωτήθηκε τι τάχα παραπάνω να έχει αυτός ο παλιός και μαζεύει τόσους θαυμαστές. Και το βρήκε: δεν είχε πούπουλα! Οπότε άρχισε να μαδιέται κι αυτός. Μέχρι που ο καφετζής βρέθηκε με δυο ξεβράκωτα πτηνά. Το στριπτίζ θα γινόταν τάση στο μαγαζί του αν αγόραζε και τρίτον παπαγάλο· και δεν το έκανε. Ήταν σεμνός και συμπονετικός άνθρωπος.

Αυτή η χαριτωμένη (πραγματική λένε) ιστορία έχει πολλές ενδιαφέρουσες υποδείξεις. Μία είναι ότι ένας ομιλών παπαγάλος αντιλαμβάνεται τις λέξεις σαν φωνήματα, σαν ήχους, χωρίς νόημα, παρά μόνο ίσως «πιάνοντας» τον θόρυβο και τις διαθέσεις του κοινού, της στιγμής. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορείς να μιλήσεις σε κάποιον τέτοιον περιμένοντας να καταλάβει· στη selfie εποχή όπου εκτελούμε την ποινή μας για άγνωστα αδικήματα οι ποζεριές κάθε είδους βρίσκονται πέρα, πολύ μακριά, απ’ αυτό που θα λεγόταν «επικοινωνία». Κι ας αφήσουμε οτιδήποτε που θα μπορούσε να ονομαστεί «συνεννόηση».

Μια άλλη υπόδειξη είναι ότι μέσα στις ποζεριές «κερδίζει» όποιος τραβάει την προσοχή, αδιάφορο πόσο μαδημένος είναι. Μεγάλη γλώσσα χρειάζεται, και τα υπόλοιπα περισσεύουν. Όπως ισχύει το ότι «όποιος κοιμηθεί με στραβούς το πρωί αλληθωρίζει» έτσι ισχύει και το ότι όποιος αγκαλιάζεται με μπαγλαμάδες γίνεται όργανο – της ματαιοδοξίας του. Η ματαιοδοξία είναι το μόνο χειροκρότημα· αλλά μην περιμένετε απ’ τους ομιλούντες παπαγάλους να καταλήξουν σε τέτοια συμπεράσματα.

Η τρίτη υπόδειξη είναι πιο σκοτεινή. Όταν οι λέξεις χωρίς νόημα, όταν τα λόγια χωρίς πραγματική ευθύνη, όταν ακόμα και η διαστροφή της λογικής γίνονται ελκυστικά, τότε μπορεί ίσως κάποιος (ας πούμε ένας παπαγάλος) να απολαμβάνει ακόμα ένα κάποιο κοινό, μια κάποια συμπάθεια. Θα νοιώσει δικαίωση μάλιστα αν κι ο διπλανός προσπαθήσει να μιμηθεί (στα λόγια χωρίς νόημα και ευθύνη τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο έχει το φαίνεσθαι). Και, έτσι, θα επικαλεστεί την φροντίδα του φαίνεσθαί του σαν «πολιτική». Επιβίωσης βέβαια, αλλά σε συνθήκες αιχμαλωσίας η αγωνία της επιβίωσης φαίνεται σαν «υψηλή πολιτική».

Υποθέτουμε ότι κανένας που έχει κλειστεί στο κλουβί του δεν ανησυχεί υπ’ αυτές τις συνθήκες. Πώς το έλεγε ο σύντροφος; Γιατί φοράς κλουβί; Τελικά υπάρχει μια απάντηση: επειδή είναι εύκολο να το φοράς, ειδικά από μέσα (νομίζεις ότι είναι ο θώρακας που σε προστατεύει…), κι αυτό ταιριάζει εντελώς με την γαμημένη μικροαστική, οικογενειακή μόδα: εκείνο που έχει σημασία είναι να σε κτυπάνε φιλικά στην πλάτη και να σου δίνουν κανά σποράκι. Κι άμα δεν σ’ αρέσει, άντε και μαδήσου!

(φωτογραφία: Ένα – ένα – ένα!! Σσσς… Σσσς… Ένα – δύο – ένα! Ακούγομαι;)

Μάθε παιδί μου γράμματα

Δευτέρα 23 Σεπτέμβρη. Ήταν γνωστό εδώ και χρόνια. Αν αρκετοί νεαροί αμερικάνοι κατατάσσονται σαν μισθοφόροι στον αμερικανικό στρατό για κάποιο διάστημα για να συγκεντρώσουν τα λεφτά που χρειάζονται για να σπουδάσουν, υπάρχουν αρκετές νεαρές αμερικάνες φοιτήτριες που εκδίδονται για τον ίδιο σκοπό.

Το δεύτερο γινόταν, γενικά, “κρυφά”. Όχι πια. Η πλατφόρμα SeekingArrangement προσφέρει την δυνατότητα αμοιβαίας επιλογής· εισάγεται έτσι και η «προσωρινή – ή soft – πορνεία» στις ευκολίες του ψηφιακού διαμοιρασμού.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο γίνονται προσιτά τόσο τα μεγέθη όσα και τα προφίλ. Τόσο των ενδιαφερόμενων φοιτητριών, όσο και των πελατών τους. Περίπου 2,7 εκατομμύρια φοιτήτριες («sugar babies») αμερικανικών πανεπιστημίων (μερικά απ’ τα οποία είναι πρωτοκλασσάτα) έχουν εγγραφεί στην πλατφόρμα προς αναζήτηση κάποιου «εραστή – χορηγού» («sugar daddies») για να πληρώνουν τα δίδακτρα και τα υπόλοιπα έξοδά τους. Παγκόσμια ο αριθμός των φοιτητριών που έχουν εγγραφεί στη SeekingArrangement είναι 4,5 εκατομμύρια. Άλλα περίπου 16 εκατομμύρια (παγκόσμια) είναι νεαρές γυναίκες που δουλεύουν. Όσο για τις πόλεις όπου η SeekingArrangement έχει την μεγαλύτερη πελατεία, είναι κατά σειρά η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Τορόντο, το L.A., το Σύδνεϋ, το Μαϊάμι και το Παρίσι.

Το ζητούμενο δεν είναι ευκαιριακές σχέσεις, περιστασιακά “μεροκάματα”. Αλλά μισθωτές σχέσεις (χωρίς ένσημα και φορολόγηση…) πιο σταθερές και μεσοπρόθεσμες· σίγουρα για όσο διαρκούν οι σπουδές. Εφόσον τέτοιοι διακανονισμοί γίνονται μεταξύ ενηλίκων συναινετικά, έχουν την νομιμότητα ιδιωτικών εμπορικών συναλλαγών. – Τόσα δίνω… – Πόσα θες; – Στα campus θα βρεις αυτό που θες… Άλλωστε είναι γνωστό πως η άλλη λύση στις οικονομικές απαιτήσεις των σπουδών στις ηπα (και όχι μόνο) είναι τα φοιτητικά δάνεια. Κάποιοι θα χαρακτήριζαν τέτοια χρέη (που σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς είναι αδύνατο πλέον να πληρωθούν) χειρότερη εκπόρνευση.

Γίνεται, όμως, πράγματι εθελοντικά αυτή η επιλογή της «μισθωμένης ερωμένης» απ’ τις νεαρές αμερικάνες; Είναι, για να το πούμε αλλιώς, επιλογή ζωής; Το να προβάλεις, σε μια πλατφόρμα, μαζί με τα διανοητικά σου ενδιαφέροντα (τις σπουδές) και τα σωματικά σου προσόντα, σ’ ένα παζάρι “λευκής σαρκός plus” (όπου το «plus» σημαίνει ότι δεν είσαι του πεζοδρομίου αλλά του αμφιθεάτρου), αντέχει τον χαρακτηρισμό “επιλογή”; Δεν θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για οικονομική βία που αναγκάζει νεαρές γυναίκες να μοστράρονται σε κάθε φραγκάτο γιάπη; Τι θα συμβουλέψουν, άραγε, αυτές οι γυναίκες τις κόρες τους όταν τους ανακοινώσουν μελλοντικά ότι μπήκαν σε μια ανάλογη πλατφόρμα για να αγοράσουν ένα πανάκριβο ιπτάμενο ι.χ.; Τι θα έλεγε επ’ αυτού ο “παλιός” φεμινισμός, και τι ο “καινούργιος”;

Υποθέτουμε ότι ο σημερινός δεν θα έλεγε τίποτα· ειδικά αν ασχολείται με την “απελευθέρωση” των μουσουλμάνων γυναικών απ’ τους συντηρητικούς dress codes…

Κάτι τέτοια βλέπουν στο Πεκίνο ή στην Τεχεράνη και τα ανεμίζουν στην επικράτειά τους σαν αποδείξεις της δυτικής παρακμής. Αφού, με μαντήλια ή χωρίς, το να σπουδάζουν οι γυναίκες εκεί θεωρείται κρατική υποχρέωση· και δικαίωμά τους.

(φωτογραφία κάτω: Η άποψη ότι τα αμερικανικά πανεπιστήμια έχουν γίνει μπουρδέλα έχει τώρα μια κάποια τεκμηρίωση. Η λίστα του SeekingArrangement δεν επιτρέπει παρανοήσεις.)

Defence of the Ancients 2…

Τετάρτη 21 Αυγούστου. Για κάποιον άσχετο (όπως η ασταμάτητη μηχανή) με το gaming, το Dota2 είναι μια ακόμα έκφραση αγορίστικης ματαιοδοξίας. Αλλά ο κοινωνικός ρόλος των τελετουργικών μαχών πάει πολύ πίσω στην ιστορία του είδους μας. Έτσι ώστε το μόνο καινούργιο (σε εισαγωγικά) είναι τα ψηφιακά μέσα αυτών των τελετουργιών· και οι ικανότητες που πρέπει να αναπτύσσουν οι «πολεμιστές».

Είναι προφανές (για κάποιον άσχετο σαν την ασταμάτητη μηχανή…) ότι τα προσόντα τους είναι πολύ πιο επίκαιρα τόσο από πολιτιστική όσο και από τεχνική άποψη, για τα δεδομένα του σύγχρονου καπιταλισμού… Σε σχέση, ας πούμε, με τα προσόντα κάποιου που κάνει τα 100 μέτρα σε 9 δευτερόλεπτα, σουτάρει στο πλεκτό από 40 μέτρα ή κολυμπάει «σαν δελφίνι». Πού χρειάζεται το γρήγορο τρέξιμο ή το πέταγμα του ακόντιου στη φάση της 4ης βιομηχανικής επανάστασης; Ποιο είναι το αλληγορικό νόημα του badminton, της κωπηλασίας ή του μπάσκετ σε σχέση με την πραγματική πραγματικότητα της σύγχρονης καθημερινής ζωής;

Ό,τι κι αν είναι οι gamers ανήκουν στην εποχή τους. Άλλα δημοφιλή σπορ ανήκουν σε παλιότερους αιώνες… Είναι υπόλοιπα…

Το ότι κατά συνέπεια το gaming έχει εξελιχθεί σε δημοφιλές show μπορεί να ξενίζει τους οπαδούς της σπορ παράδοσης αλλά είναι λογικό. Το ότι γίνονται διεθνείς αγώνες μεταξύ επαγγελματιών το ίδιο. Το ότι γίνονται παραδοσιακά φαντασμαγορικές «τελετές έναρξης» αυτών των αγώνων θα μπορούσε όμως να θεωρηθεί αντιφατικό. Για παράδειγμα, στους «τελικούς» του Dota2 #T19 (που γίνονται αυτές τις ημέρες στη Σαγκάη) η συσχέτιση του παλιού «αναλογικού» κόσμου, του κόσμου στον οποίο τα μαστόρικα σώματα ήταν τέτοια απ’ τα δάκτυλα των ποδιών ως τις ρίζες των μαλλιών τους, με τον καινούργιο «ψηφιακό» κόσμο, τον κόσμο όπου οι οι πιο γενναίοι πολεμιστές κάθονται πολεμώντας μέσω μιας εκρηκτικής σε ταχύτητα σχέσης ανάμεσα σε μάτια, δάκτυλα και μυαλό (μόνο…), αυτή η συσχέτιση είναι είτε ένα τολμηρό «αντίο» στο παλιό είτε μια μελαγχολική κατάφαση στο καινούργιο.

Κι αυτό αφού το παλιό (ο χορός, τα πανάρχαια κινεζικά gu gu τύμπανα) μπορεί άνετα να είναι ολογράμματα, ένα καπρίτσιο της τεχνικής, ψηφιακής, εικονικής «πραγματικότητας» μέσα στο ψηφιακό σύμπαν. Ο χορός και τα τύμπανα κάτι έλεγαν στο καιρό τους. Κάτι διηγούνταν με τον δικό τους τρόπο… Δεν ήταν η διακόσμηση της άρνησής τους! Απ’ την στιγμή που γίνονται αυτό, είναι ήδη μ’ έναν τρόπο «ancients» – για τους οποίους δεν υπάρχει καμμία άμυνα εκτός απ’ την ψηφιοποίησή τους…

Έτσι ώστε δεν μπορείς να είσαι σίγουρος τελικά αν υπάρχει κάπου ένας gamer που θα «εξαφανίσει» τα πάντα, τυμπανιστές και χορευτές, προσγειώνοντας ένα τέρας στη σκηνή…

Δείτε την φετεινή «τελετή έναρξης» της διεθνούς αναμέτρησης για την «άμυνα των αρχαίων 2» (απ’ το 5 λεπτό και μετά):

https://www.youtube.com/watch?v=YDfK28JHcn0

Δείτε και στιγμές απ’ αυτήν την αναμέτρηση (έχει «μετάδοση», έχει και στοιχήματα, για να μη χαλιούνται οι τζογαδόροι):

Θα πείτε «καλύτερη είναι η μπάλα»; Θυμηθείτε: και ο πετροπόλεμος μια χαρά παιχνίδι ομαδικής αναμέτρησης ήταν στον καιρό του…

Είναι η βλακεία δικαίωμα;

Τρίτη 20 Αυγούστου. Κάνουμε αυτήν την ερώτηση προλαβαίνοντας την στιγμή (φοβούμαστε ότι δεν θα αργήσει καθόλου) που κάποιου είδους «ορθότητα» θα επιβάλει σαν μόνη επιτρεπτή απάντηση το «Ναι!».

Απαντήστε (και φροντίστε) για το «όχι» όσο υπάρχει ακόμα καιρός… Αλλιώς…