Tag: καταλωνία

Ψαράκι;

Τετάρτη 20 Δεκέμβρη. Κάτι πιο ελαφρύ, αν μας επιτρέπεται, για να κλείσουμε την ημέρα ποδοσφαιρικά: κάτι παθαίνουν τα ματάκια των ισπανών διαιτητών με τα γκολ (αλλά, στο συγκεκριμένο ματς, και με τα οφσάιντ!!) της Barcelona. Τρίτη φορά που η μπάλα περνάει την γραμμή καθαρά και… «το ματς συνεχίζεται» – απέναντι στη La Coruna αυτή τη φορά. Την Κυριακή που πέρασε. Το συγκεκριμένο «διαιτητικό σφάλμα» δεν είχε συνέπειες (4 – 0 στο φωτεινό ταμπλώ), αλλά υπάρχει κάτι παραπάνω;

Περιμένει η ισπανική «παράγκα» το αποτέλεσμα των αυριακών εκλογών στην Καταλωνία;

(Φωτογραφία; Πως σας φαίνεται; Το έβαλε ο Suarez ή όχι;)

Βαρκελώνη

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη. Αυτή η μόδα της ακύρωσης των γκολ της Barca τι είναι; Μέρος της προεκλογικής περιόδου στην Καταλωνία, οργανωμένο απ’ τη Μαδρίτη; Του είδους ότι «κοιτάξτε, όχι ανεξαρτησία αλλά ούτε πρωτάθλημα δεν βλέπετε;».

Όχι τίποτα άλλο, αλλά οι ισπανοί δανείζονται λέξεις προσφιλείς στους έλληνες όταν σχολιάζουν τα της Καταλωνίας. Πήραν το «κωλοτούμπα». Θέλουν και το «παράγκα»;

Κι άλλος πράκτορας; Ε, ναι…

Κυριακή 26 Νοέμβρη. Όχι, δεν φταίμε εμείς. Τα είπαμε πριν πολλά χρόνια, από τότε τα ξαναείπαμε και τα ξαναείπαμε, ρισκάροντας να αχρηστευτούμε θεωρούμενοι “γραφικοί” και “οπαδοί θεωριών συνωμοσίας” από όλους αυτούς που βολεύονται να μην καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει καμία συνωμοσία (διάολε!) και ότι όλα είναι πεντακάθαρα – αρκεί να έχει κανείς το μυαλό του στη θέση του.

Το όνομα Abdelbaki Es Satty δεν σας λέει κάτι. Λογικό. Πρόκειται γι’ αυτόν που η ισπανική αστυνομία ονόμαστε σαν υπεύθυνο και καθοδηγητή της σφαγής στην Βαρκελώνη, στις 17 του περασμένου Αυγούστου. “Φανατικός ισλαμιστής”, “isis”, και τα λοιπά.

Και να που η εντελώς καθεστωτική el pais βγήκε πριν 2 βδομάδες για να πει τι; Ότι ο Abdelbaki Es Satty ήταν συνεργάτης των ισπανικών μυστικών υπηρεσιών… “Πληροφοριοδότης” λέει, αλλά – σιγά. Ο τύπος, μαροκίνος, δεν είχε καμία σχέση ούτε με θρησκείες, ούτε με ουαχαβιτισμό, ούτε με τρομοκρατία. Ποινικός ήταν. Νταραβεριτζής. Τον έδεσαν για εμπόριο χασίς απ’ το μαρόκο στην ισπανία (έσταξε η ουρά του γαϊδάρου!!!) και έφαγε 4 χρόνια φυλακή. Εκεί (πάει το παραμύθι) ριζοσπαστικοποιήθηκε επειδή επηρεάστηκε απ’ τον Rachid Aglif, φυλακισμένο για την σφαγή στο σταθμό της Μαδρίτης το 2004· άλλη βρωμερή ιστορία αυτή.

Ωραιαιαίααααααα…. Ο Abdelbaki Es Satty ήταν επίσημος “πληροφοριοδότης” της ισπανικής αντιτρομοκρατίας, αλλά επίσης και ταυτόχρονα “φιλοτρομοκράτης ιμάμης”… Που έσπρωξε άλλους στη σφαγή στην Βαρκελώνη… Και τι έγινε αυτός ο Es Satty; Μετά το μακελειό “μαθεύτηκε” ότι είχε σκοτωθεί καμιά βδομάδα πριν σε μια έκρηξη φιαλών γκαζιού σ’ ένα σπίτι· αλλά έχουν παίξει κι άλλες εκδοχές. Όπως ότι έφυγε πριν την επίθεση απ’ την ισπανία….

Ζωντανός; Νεκρός; Σίγουρα (πρώην…) βαποράκι ή και κάτι περισσότερο. Συνεργάτης των αρχών πάντως. Και μάλιστα στο ευαίσθητο πόστο που επίσημα λέγεται απ’ τις κάθε φορές υπεύθυνες αρχές “πληροφοριοδότης” αλλά πρακτικά είναι pusher.

Δεν θα ρωτήσουμε «τι άλλο περιμένετε να πούμε;». Θα ρωτήσουμε μεγαλόφωνα «τι άλλο περιμένετε να γίνει;» Βγαίνουν και ξαναβγαίνουν καθεστωτικοί και λένε, όσο πιο διακριτικά μπορούν, “ναι ρε, σας σκοτώνουμε, τρέχει τίποτα;”

Και τίποτα δεν τρέχει.

Καταλωνία

Τετάρτη 15 Νοέμβρη. Είπε κι άλλα ενδιαφέροντα στη συνέντευξή του στη βελγική Le Soir o «εξόριστος πρωθυπουργός» Puigdemont· πέρα απ’ αυτό που μνημονεύσαμε χτες. Επειδή τα αντιγράφουμε απ’ την αγγλόφωνη έκδοση του καταλανικού φιλοανεξαρτησιακού ara.cat, είμαστε υποχρεωμένοι να τα θεωρήσουμε έγκυρα:

Στη συνέντευξη ο Puigdemont έδωσε στη Le Soir λεπτομέρειες απ’ την τελευταία του συνάντηση με τον πρωθυπουργό Rajoy, που έγινε με μυστικότητα. «Το Γενάρη συνάντησα τον πρόεδρο Rajoy και του είπα ότι είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε τα πάντα…. Πήρα αρνητική απάντηση σε κάθε πρότασή μου»…

Κατά την συνέντευξη ο Puigdemont περιέγραψε τον κατάλογο των σημείων που προσφέρθηκε να διαπραγματευτεί με τον Rajoy: «την ημερομηνία του δημοψηφίσματος, το ερώτημά του, ένα εναλλακτικό ερώτημα με επιλογή ανάμεσα σε ανεξαρτησία και αυτο-διοίκηση με πλήρη αυτονομία, την πλειοψηφία που θα ήταν απαραίτητη για να θεωρηθεί έγκυρη μια απόφαση… Ήμουν διατεθειμένος να αποδεχθώ ακόμα και το ότι για μια ολόκληρη γενιά θα κάναμε δημοψηφίσματα κάθε τρία χρόνια. Πήρα αρνητική απάντηση σε κάθε μια πρότασή μου».

Αν ο Puigdemont ευρισκόμενος στο βέλγιο θέλει να δείξει πόσο συζητήσιμος ήταν ο ίδιος και πόσο αδιάλλακτος ο Rajoy, επιτρέψτε μας: πολύ συγκινητικό! Κατά τα άλλα προκύπτει ότι απ’ τις αρχές του 2017 είχε δώσει ο ίδιος το σκοινί στον Rajoy· όχι για να αυτοκτονήσει ο δεξιός της Μαδρίτης, αλλά για να κρεμάσει ολόκληρη την εθνικιστική πολιτική σκηνή της καταλωνίας. Ας μην υπάρχει αμφιβολία: όταν στο «πόλεμο με άλλα μέσα» (: η πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας) η μία πλευρά «κουβεντιάζει τα πάντα» και μάλιστα τόσο προκαταβολικά, τότε είναι ισχυρά πιθανό ότι το μόνο που την νοιάζει είναι η επιβίωσή της.

Το τελευταίο: η μυστικότητα της διαπραγμάτευσης Puigdemont… Η καταλανική αγάπη στη άμεση δημοκρατία (ή και στην σκέτη) τις σηκώνει τις κρυφές διαπραγματεύσεις και τα υπόγεια deal; Αν ναι ας μην αναρωτιέται τι της φταίει. Αν, πάλι, όχι, ας κτυπήσει το κεφάλι της σ’ ένα γερό ντουβάρι…

Το «μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι, ότι αυτών έστιν η βασιλεία της Βαρκελώνης» δεν παίζει…

Καταλωνία

Τρίτη 14 Νοέμβρη. Ώστε ο “αυτοεξόριστος πρωθυπουργός του αυτοεξόριστου καταλανικού κράτους” Puigdemont είναι έτοιμος να αποδεχθεί την πραγματικότητα μιας άλλης σχέσης μέσα στην ισπανία· χωρίς κρατική ανεξαρτησία; Αυτό φέρεται να δήλωσε στη βελγική καθεστωτική εφημερίδα Le Soir – και δεν είμαστε εμείς που θα το αμφισβητήσουμε. Αυτό σημαίνει πιθανότατα την συμφωνία του 2006, μετά την απαραίτητη αλλαγή του ισπανικού συντάγματος, ώστε να μην ξανακριθεί παράνομη. Αυτό σημαίνει ότι η αλλαγή του ισπανικού συντάγματος είναι ζήτημα υψηλής πολιτικής προτεραιότητας. Αυτό, τέλος, σημαίνει ότι όλα όσα έχουν γίνει απ’ την μεριά του καταλανικού εθνικισμού, ειδικά μετά την μεγάλη και χαμένη (από πολιτική άποψη) ευκαιρία της ισπανικής βίας κατά του δημοψηφίσματος της 1ης Οκτώβρη, ήταν παπατζίδικα. Γιατί; Επειδή, πολύ απλά, αυτό που τώρα «συζητάει» ο Puigdemont, στις 2 Οκτώβρη θα ήταν απαίτηση βαριά, θηλειά στο λαιμό του Rajoy – και με αξιόλογες προοπτικές. Τώρα; Τώρα είναι συμβιβασμός.

Δεν είναι ο Puigdemont ένας “ηγέτης κατώτερος των περιστάσεων”. Είναι η μεγάλη μάζα των μικροαστών και μεσοαστών καταλανών εκτροχιασμένη – με την δική μας τάξη, την εργατική, να έχει “εξατμιστεί” (απ’ την άποψη του ανταγωνισμού και της αυτο-πεποίθησης). Κι αν αυτό ήταν αποκλειστικά καταλανικό σύμπτωμα, το κακό θα ήταν μικρό. Πρόκειται για γενικευμένη πρωτοκοσμική κατάσταση: στην ιστορική φάση μιας ακόμα κρίσης / αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού, στην ιστορική φάση της 3ης – 4ης βιομηχανικής επανάστασης με όλα τα ιδεολογικά, ηθικά, συναισθηματικά και πολιτικά παρεπόμενα, οι λεγόμενες “αναπτυγμένες” πρωτοκοσμικές κοινωνίες παραδέρνουν, σα σκαριά χωρίς πυξίδα στη φουρτούνα…

Στα ηθικο-συναισθηματικο-διανοητικά ναυάγια η ανθρωποφαγία εμφανίζεται σαν αναπόφευκτη…

(Σίγουρα δεν θα είναι οι καταλανοί, ούτε καν οι εθνικιστές ανάμεσά τους, ανθρωποφάγοι. Όμως αυτό το είδος ατομικής και συλλογικής α-νοησίας που επέδειξαν δεν είναι αποκλειστικά δικό τους χαρακτηριστικό. Έχει διάφορες παραλλαγές. Το ελεεινό του είδωλο βρίσκεται στους ψηφοφόρους του brexit, του ψόφιου κουναβιού, του Babis, του Kurz… Πρόκειται για ταξικό χαρακτηριστικό, μέσα στη δίνη της εποχής· κι ο τεράστιος κίνδυνος βρίσκεται ακριβώς εκεί: στη μαγική σκέψη… )

Ιβηρική

Δευτέρα 6 Νοέμβρη. Για πολιτική βιτρίνα που θα μπορούσε να κάνει βόλτες στο προαύλιο κάποιας φυλακής ο Rajoy καλά τα έχει καταφέρει: έβγαλε απ’ την «αντιμετώπιση της καταλανικής παρανομίας» κάμποσο πολιτικό κέρδος. Η «ανεξαρτησιακή» πολιτική ελίτ της Καταλωνίας και οι οπαδοί της, ήθελαν δεν ήθελαν, ανέστησαν κάποιον που θα έπρεπε να είναι (πολιτικά) νεκρός.

Δυο ή τρεις μήνες πριν, εκείνο που είχε μπροστά του ο Rajoy ήταν τα πάνω από 60 «σκάνδαλα» στα οποία εμπλέκονται υψηλόβαθμα στελέχη του «λαϊκού κόμματος». Πρόκειται για συστηματικές «μαύρες» χρηματοδοτήσεις από διάφορες εταιρείες για να παίρνουν δουλειές του δημοσίου – πράγμα τόσο γνωστό διαχρονικά και στα μέρη μας.

Μία απ’ αυτές τις εταιρείες λέγεται Indra, και είναι ένας τεχνολογικός κολοσσός, μισοκρατικής – μισοϊδιωτικής ιδιοκτησίας, που αναλαμβάνει την διοργάνωση κάθε είδους εκλογών στην ισπανία. Η Indra φέρεται να έσπρωξε στο κόμμα του Rajoy 600.000 ευρώ, μέσα από ένα πολύπλοκο δίκτυο off shore μαγαζιών. Τώρα η Indra πρόκειται να οργανώσει τις εκλογές στην Καταλωνία, στις 21 Δεκέμβρη…. Είναι κι αυτό μια απόδειξη του τι αγνόησαν (;) στη Βαρκελώνη εδώ και μήνες…

Ενόσω ο Puigdemont και οι 4 υπουργοί του περιμένουν την απόφαση των βέλγων δικαστών υπέρ ή κατά της έκδοσής τους (μια πρώτη απόφαση αναμένεται σήμερα – ακόμα, όμως, κι αν είναι υπέρ, η διαδικασία θα κρατήσει τουλάχιστον τρεις μήνες…) και ενόσω οι οπαδοί της Barca κρεμάνε πανιά υπέρ της «δικαιοσύνης» (η «ανεξαρτησία» έχει φύγει απ’ την ημερήσια διάταξη), το ισπανικό καθεστώς τρίβει τα χέρια του: η ατζέντα των μεγαλύτερων «ανεξαρτησιακών» καταλανικών κομμάτων έχει αφήσει την «ανεξαρτησία» στην άκρη, και στις εκλογές θα επιδιώξει την επαναφορά της προηγούμενης αυτο-διοίκησης και την αποφυλάκιση των όποιων «πολιτικών κρατουμένων».

Βλέπει κανείς άλλον νικητή απ’ αυτή την ιστορία εκτός απ’ τον Rajoy;

Καταλωνία

Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Το ισπανικό καθεστώς «τραβάει το σκοινί», προφυλακίζοντας διάφορα μέλη της πρώην καταλανικής κυβέρνησης. Το κάνει επειδή το παίρνει. Και το παίρνει επειδή φαίνεται ότι οι εθνικιστές καταλανοί, μην έχοντας κανένα σχέδιο αντιμετώπισής του, έχουν καταφύγει στην έσχατη άμυνα. Την θυματοποίηση. Το να υπάρξουν καταλανοί «πολιτικοί κρατούμενοι» μοιάζει πως είναι πια το βασικό στήριγμα της υπόθεσης «κρατική ανεξαρτησία της Καταλωνίας», μετά απ’ την αλυσίδα τραγικών λαθών μέχρι σήμερα.

Η διαφυγή του Puigdemont και άλλων 5 υπουργών του στις Βρυξέλες επιβάρυνε σημαντικά την θέση όσων έμειναν· ή, αυτό μπορεί να λέει το δικαστικό σκέλος του ισπανικού καθεστώτος: προφυλάκισε τους 8 θεωρώντας τους ύποπτους φυγής… Και τώρα, αφού με την στάση του (υπήρξε κάποια συλλογική απόφαση να φύγουν αυτοί οι 5+1; ή ήταν ατομική τους επιλογή; ψύλλοι στ’ άχυρα…) έδωσε πάτημα στην ισπανική «δικαιοσύνη», έχει να αντιμετωπίσει (ο Puigdemont) το “διεθνές ένταλμα σύλληψης” που εξέδωσε η Μαδρίτη: ένας απ’ τους βέλγους δικηγόρους του δήλωσε ότι θα προσπαθήσει να εμποδίσει την εκτέλεσή του. Υποθέτουμε ότι κάτι τέτοιο θα γίνει μέσω κατάθεσης αίτησης πολιτικού ασύλου. Θα φανεί.

Η «συναισθηματική ικανοποίηση» σαν ζητούμενο και η «πολιτική αξιοποίησή» των συνεπειών μιας σειράς διαδοχικών πολιτικών αποτυχιών, δεν είναι στέρεο έδαφος. Είναι μαζικός μαζοχισμός. Η πρώην πια καταλανική κυβέρνηση αναγνώρισε ουσιαστικά την εφαρμογή του άρθρου 155, καθώς τα κόμματά της αποδέχτηκαν τις εκλογές που όρισε η Μαδρίτη, και τα συνδικάτα του καταλανικού δημόσιου τομέα δεν έκαναν ούτε μια συμβολική στάση εργασίας απ’ την προηγούμενη Δευτέρα. Αυτό που υποψιαζόμαστε ότι συμβαίνει τώρα είναι η αναζήτηση «ηρώων» εν όψει των εκλογών του Δεκέμβρη.

Το γεγονός, ωστόσο, ότι η Μαδρίτη δεν αρνείται να προσφέρει αυτούς τους «ήρωες» δείχνει ότι κατ’ αρχήν δεν φοβάται. Μέρα με την ημέρα, ως τις 21 Δεκέμβρη, το πιο επείγον ζήτημα της καταλανικής μεσαίας τάξης και των μικροαστών συμμάχων της δεν θα είναι η «μονομερής ανεξαρτησία» … αλλά η «σταθερότητα».

Στην αγγλική ηλεκτρονική έκδοση της ara.cat, μιας καταλανικής φιλο-ανεξαρτησιακής ιστοσελίδας, διαβάζουμε σ’ ένα χθεσινό άρθρο:

… Πρέπει να πάμε πίσω στις κάλπες, για να στείλουμε ένα καθαρό μήνυμα που θα μας επιτρέπει να ξαναφέρουμε την σταθερότητα στην Καταλωνία και να πάρουμε πίσω τους θεσμούς μας, ακούγοντας την φωνή όλων των ανθρώπων. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αναλύσουμε το πως χάσαμε τον έλεγχο του σπιτιού μας και κερδίσαμε μια συμβολική ανακήρυξη που δεν ήταν μαγική, όπως λίγοι έκαναν τον κόπο να πουν δημόσια…

«Κάποια στιγμή θα πρέπει..» Δεν θα έπρεπε τους μήνες και τα χρόνια που προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος, και καθ’ οδόν προς τα εκεί, να έχουν αποκλειστεί τα «μάγια» και οι ταχυδακτυλουργοί;

Μαγεία

Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Παράγει γεγονότα αλλά είναι αόρατη. Κι όμως, έχουμε την γνώμη ότι η μαγική σκέψη (του είδους: θα ψηφίσουμε στο δημοψήφισμα ή στις εκλογές, ή θα κάνουμε αυτό ή εκείνο, και μετά… όλα θα πάνε καλά…) είναι το φάντασμα που απλώνεται διαρκώς όλο και περισσότερο πάνω απ’ τον πρώτο κόσμο. Με χαρά έως ενθουσιασμό! Η απόλυτη έλλειψη σχεδίου (και σχέδιο άξιο του ονόματός του είναι μόνο εκείνο που εκτιμάει και λαμβάνει υπ’ όψη εκ των προτέρων τις κινήσεις του όποιου αντιπάλου…) στην υπόθεση της κρατικής ανεξαρτητοποίησης της Καταλωνίας μπορεί να ήταν ένα σχέδιο από μόνη της· είναι μια σοβαρή και ενδιαφέρουσα άποψη, καταλανικής προέλευσης, που αξίζει να εξετάσουμε μελλοντικά.

Παρ’ όλα αυτά η έλλειψη σχεδίου είναι, επίσης, ένα κρίσιμο διανοητικό γεγονός, πολιτικό από μόνο του. Αποδεικνύεται και στην Καταλωνία (και σε πολλά άλλα μέρη του πρώτου κόσμου) αυτό που μάθαμε πολύ καλά αυτά τα χρόνια εδώ, στο ελλαδιστάν: ότι στη διάρκεια των χρόνων της ευδαιμονίας οι μάζες των υπηκόων, είτε οι «μεσαίες τάξεις» είτε οι μικροαστοί κολαούζοι τους (συμπεριλαμβανομένων σ’ αυτούς τους τελευταίους μεγάλων τμημάτων της τάξης μας), ξέχασαν οτιδήποτε σχετικό με τον πόλεμο – με – άλλα – μέσα, και ενσωμάτωσαν μια μαγική (δηλαδή: θεαματική σχέση) ανάμεσα σε αίτια και αποτελέσματα· ανάμεσα σε στόχους και πραγματικότητα. Συχνά τον κορπορατιβισμό της αντιπροσώπευσης και των πολιτικών προσόδων… Υιοθέτησαν επίσης την βεβαιότητα ότι «αγώνας» είναι η φαινομενικότητα της αντιπαράθεσης· όχι η τακτική της και, σε καμία περίπτωση, η στρατηγική της.

Απ’ αυτήν την εξαφάνιση της πραγματικότητας, της υλικότητας, των δυσκολιών του «πεδίου μάχης» προέρχεται όχι μόνο η εξαφάνιση της έγνοιας για κοντοπρόθεσμο, μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό (: όλα είναι «επικοινωνία», δηλαδή εικόνες και social media) αλλά και κάτι χειρότερο. Αυτό που μας ειπώθηκε το καλοκαίρι του ’15 σε μια αίθουσα στην καταλανική επαρχία από μέλη του ακροαριστερού cup: η αριστερά στην ευρώπη χρειάζεται έναν ηγέτη / σύμβολο για να αναθαρρήσει!!! Το ότι σαν τέτοιο θεωρούσαν, στα σοβαρά, τον ψόφιο κοριό είναι κάτι χειρότερο από καταγέλαστο. Ωστόσο ήταν εφιαλτικά αληθινό – για τον τρόπο της σκέψης τους…

Αυτός είναι ο πάτος της «μαγικής σκέψης» στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα: οι ηγέτες / σύμβολα που (άγνωστο με ποιες «μυθικές δυνάμεις») θα τα τακτοποιήσουν όλα… Υπάρχει μια κατάμαυρη γραμμή που συνδέει το «αριστερό πρόσημο» (για να χρησιμοποιήσουμε την άθλια ορολογία της «αριστεράς») αυτής μαγικής σκέψης με το δεξιό· έως και το ακροδεξιό. Ακόμα πιο καθαρά: αυτή η «αριστέρα» που το μόνο που ξέρει (κι αυτό μέτρια) είναι να στήνει επικοινωνιακά κόλπα παρουσιάζοντάς τα σαν «πολιτική», είναι πια τόσο δεξιά όσο δεν παίρνει. Φυσικά ορκίζεται στη «λαϊκή κινητοποίηση» – όπως, άλλωστε, κάνουν και οι φασίστες. Κυρίως, όμως, κάνει αυτό: ζήτω το συναίσθημα, ζήτω το συναίσθημα, ζήτω το συναίσθημα… Βουρ!!!

Το άθλιο υποκείμενο της postmodern «φιλοσοφίας», ο Ζίζεκ, είπε κάποτε: «δεν ξέρετε τι να κάνετε, αλλά κάντε το γρήγορα». Ήταν γελοίο. Όμως αποδεικνύεται, δυστυχώς, το ενσωματωμένο κοινωνικά «τιτίβισμα» της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης: στην ελλάδα, στην καταλωνία, στην αγγλία, στην ουγγαρία, στην αυστρία, στις ηπα…

Καταλωνία

Τετάρτη 1 Νοέμβρη. Σε ότι αφορά την «ποιότητα» των πολιτικών βιτρινών της Καταλωνίας (αλλά, επίσης, δυστυχώς, και μεγάλου, του μεγαλύτερου; μέρους των υποστηρικτών τους) τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ ότι νομίζαμε. Λες και είναι έλληνες! Σε ότι αφορά την καθημερινή ζωή τους επόμενους σχεδόν δύο μήνες δεν ξέρουμε.

Απ’ τις μακρινές Βρυξέλλες, όπου ο Puigdemont τελικά δεν ζήτησε “πολιτικό άσυλο” απ’ την βελγική κυβέρνηση αλλά “εγγυήσεις” απ’ την ισπανική (;), ο πρώην πρόεδρος αποδέχθηκε την εφαρμογή του περιβόητου άρθρου 155 και τις εκλογές στις 21 Δεκέμβρη… Σαν “ευκαιρία για την δημοκρατία”, αν έχουμε καταλάβει καλά. Ώστε η δημοκρατία στην Καταλωνία αναδύεται απ’ τον πάγκο που την στρίμωξε η Μαδρίτη… Δημοψήφισμα; Ποιο δημοψήφισμα;

Ακόμα πιο σημαντικό είναι όμως ότι οι υποστηρικτές της κρατικής ανεξαρτησίας στις διοικητικές δομές της Καταλωνίας φαίνεται να αποδέχονται την κήρυξη “κατάστασης έκτακτης ανάγκης” απ’ την Μαδρίτη, που ξεκίνησε την Δευτέρα. Δηλαδή το “πάγωμα” ακόμα και της αυτονομίας που είχαν ήδη… Καμία απεργία ή άλλη ένδειξη πολιτικής ανυπακοής… Όσο για το “πάγωμα” της ανεξαρτησίας; Δεν υπάρχει “φαινόμενο του θερμοκηπίου” να το αφορά!

Αν ο (μάλλον απεγνωσμένος υπολογισμός) του Puigdemont και των συμμάχων του (συμπεριλαμβανόμενου του ακροαριστερού cup) είναι ότι θα ξανακερδίσουν την πλειοψηφία στις ερχόμενες εκλογές, τότε το ερώτημα είναι: Και μετά; Θα ξανακάνουν ένα δημοψήφισμα, θα ξανάρθουν οι μπάτσοι, μετά από 8 ημέρες θα ξανα-ανακηρύξουν ανεξαρτησία–αλλά–όχι, και πάλι απ’ την αρχή; Υποθέτουμε, όμως, ότι το ισπανικό βαθύ κράτος θα φροντίσει να μην ξαναπροκύψει «αδιέξοδο» στη Βαρκελώνη… Δεν ξέρουμε αν το καταφέρει· όμως έχει ήδη πετύχει τα βασικά: το δικό του σύνταγμα είναι η πρώτη και τελευταία κουβέντα!

Μετά από μια σειρά φρικαλέων πολιτικών λαθών, τόσο η «πολιτική ηγεσία» όσο και οι ίδιοι οι οπαδοί της κρατικής ανεξαρτησίας της Καταλωνίας (η γενίκευση μπορεί να αδικεί κάποιους, δεν το θέλουμε…) αποδεικνύονται πολύ μικρότεροι των διακηρύξεών τους. Το πολύ άσχημο είναι ότι αυτό δεν είναι οικογενειακή τους υπόθεση: δίνει αντίστοιχα πολλούς πόντους σε μπόι στα στελέχη ενός καθεστώτος (την κυβέρνηση του ισπανικού «λαϊκού κόμματος») που θα έπρεπε να προβάρουν στολές με ρίγες και επιβίωση μέχρι τα βαθιά γεράματα σε μπουντρούμια. Ειδικά αυτός ο ακροδεξιός Rajoy, που παριστάνει τον ανήξερο για τις σχέσεις του κόμματός του με διάφορους ισπανούς καπιταλιστές / βαρώνους, φαίνεται να βγαίνει τόσο κερδισμένος, ώστε θα πρέπει να ανάψει για χάρη του Puigdemont, της κυβέρνησής του και των πολιτικών / κομματικών συστατικών της, μια λαμπάδα ίσια με το μπόι της Sagrada Familia…

Δεν είμασταν υπέρ της κρατικής ανεξαρτησίας της Καταλωνίας, κι ας μην μας πέφτει λόγος. Καταλαβαίναμε τα βαθύτερα κίνητρα, ξέραμε όμως και τις πραγματικές, πολύ πραγματικές αιτίες κι αφορμές για την καταλανική μήνι κατά του ισπανικού καθεστώτος. Όταν, όμως, τέτοια σοβαρά ζητήματα πέφτουν στις μυλόπετρες ανάμεσα σε de facto ολιγαρχικά καθεστώτα και de jure πολιτικά μωρούς, κι όταν οι «μάζες» δείχνουν ικανές και διατεθειμένες να χειραγωγηθούν συναισθηματικά αλλά ανίκανες να συμπεριφερθούν «πολιτικά» (: δηλαδή με όρους πολέμου με άλλα μέσα) τότε φίδια μας ζώνουν.

Φίδια, και μόνο φίδια.

(Όσο για την σημασία του ζητήματος, ίσως μια άλλη φορά, πιο αναλυτικά… Αν, πάντως, κάποιος πει “και τι έγινε; γρήγορα θα ξεχαστούν όλα” μπορεί να έχει δίκιο… )

Καταλωνία

Τρίτη 31 Οκτώβρη. Είναι θέμα ωρών και σίγουρα όχι ημερών το να επιβεβαιωθεί ή να διαψευστεί αν ο καταλανός Puigdemont και πέντε μέλη του υπουργικού του συμβουλίου “πετάχτηκαν” στις Βρυξέλλες για να ξεφύγουν απ’ την αμεσότητα των ευθυνών τους· ή για να πάρουν μια ανάσα απ’ την πίεση του Rajoy.

Η δεύτερη εκδοχή είναι απλή: να γυρίσουν πίσω το γρηγορότερο. Εντός της ημέρας, άντε αύριο· αν έχουν τίποτα ψώνια να κάνουν.

Γιατί αν επιβεβαιωθεί ότι «την έκαναν», τότε θα έχουν δώσει οριστικό χέρι βοηθείας στο καθεστώς του Rajoy με τον πιο ελεεινό τρόπο. «Πολιτικό άσυλο»; Πέρα απ’ το δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τους δοθεί, λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα, ισοδυναμεί με προδοσία. «Εξόριστη κυβέρνηση»; Μήπως, κατά συνέπεια, να φύγουν όλοι οι καταλανοί εθνικιστές για να υπάρξει και ο αντίστοιχος «εξόριστος λαός»;

Για την ανοησία (ο πιο ήπιος χαρακτηρισμός στο λεξιλόγιό μας) των πολιτικών βιτρινών της καταλανικής κρατικής ανεξαρτησίας έχουμε γράψει πολλές φορές. Η δειλία κάμποσων ανάμεσά τους μας εντυπωσιάζει. Και πιθανότατα να τρέφει ορισμένα «ανίερα» ερωτήματα.

Καλύτερα, κρίνουμε, για τους καταλανούς που ψήφισαν «ναι» στην ανεξαρτησία την 1η Οκτώβρη, σήμερα ή αύριο ο Puigdemont και οι 5 υπουργοί του να είναι στη Βαρκελώνη…