Δευτέρα 29 Γενάρη. Ένα αγώνας με τόσους δολοφονημένους, που κρατάει ήδη 70 χρόνια, δεν φοβάται μια μέρα ή μια νύχτα. Κι εμείς, ελάχιστοι ανάμεσα στους ελάχιστους, χρωστάμε – σ’ αυτούς και σ’ αυτές – για το παράδειγμά τους. Και όχι μόνο. Είναι ένα χρέος τάξης, είναι ένα χρέος αίματος.
Δεν ξεπληρώνουμε έτσι. Μόνο, μες την αδυναμία μας (θα πρέπει να είναι προσωρινή και σύντομη), “υποδεχόμαστε” τον υψηλό καλεσμένο του ελληνικού φαιού χεριού, μ’ ένα τραγούδι του ιρακινο-άγγλου ράπερ Kareem Dennis. (Ραπάρουν μαζί και άλλοι…)
Αυτά. Και ευχόμαστε να μην μας / σας παρασέρνουν οι βολικές συνήθειες και οι ακόμα βολικότεροι συμβιβασμοί. Η Ιστορία δεν ασχολείται με τους ζωντανούς νεκρούς. Και η καθημερινότητα δεν είναι δικαιολογία· αλλιώς θα είχαμε ακόμα αλυσίδες στα πόδια.
Ποιος είναι που δεν θα μπορούσε, μέσα στην ιστορία, να επικαλεσθεί την καθημερινότητά του για να δηλώσει “απασχολημένος”, “κουρασμένος”, “αδιάθετος”;