Δευτέρα 9 Αυγούστου>> Είναι τρομακτική και ανησυχητική η γοητεία που προκαλεί το γεγονός ότι τεράστια ψέματα και τερατώδεις αναλήθειες μπορούν σε τελευταία ανάλυση να καθιερωθούν ως αναμφισβήτητα γεγονότα… ότι η διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα μπορεί να πάψει να είναι αντικειμενική και να γίνει απλή υπόθεση δύναμης και πονηριάς, πίεσης και αδιάκοπης επανάληψης…
Hannah Arendt
Δευτέρα 17 Μάη. Θα ήταν αρκετό το “επιχείρημα” Μα έτσι κι αλλιώς αυτό συμβαίνει ήδη, παράνομα… το νομιμοποιούμε λοιπόν για να γίνεται με ελεγχόμενο τρόπο για να ξεκαθαρίσει τα πάντα γύρω απ’ την “ατομική διαπραγμάτευση” σχετικά με τα ωράρια στις δουλειές. Είναι μια απ’ τις (επιδεικτικά προπαγανδιζόμενες) φορές όπου το τυπικό σύνταγμα (δηλαδή η επίσημη νομοθεσία) επικαλείται το πραγματικό σύνταγμα (τους πραγματικούς συχετισμούς δύναμης στην “αγορά εργασίας”) εφόσον το δεύτερο έχει διαμορφωθεί στα μέτρα των αφεντικών.
Δεν πρόκειται, βέβαια, για “διαπραγμάτευση ένας μ’ έναν” – ο νεοφιλελεύθερος που υποστηρίζει κάτι τέτοιο είναι αθεράπευτα ηλίθιος (ή τον παριστάνει). Απ’ την μεριά είναι πράγματι ένας ή μία – απ’ την άλλη όμως δεν είναι “μόνος του” (με την εξουσία του) ο εργοδότης· είναι και το κόμμα των αφεντικών, η μορφή – κράτος. Θα μπορούσαμε να πούμε διάφορα επ’ αυτού του “μοντέλου”, κι ίσως το κάνουμε ολοκληρωμένα κάποια άλλη στιγμή. Μια απορία μόνο έχουμε: όλοι εκείνοι που συναίνεσαν στο να παραχωρηθεί στ’ αφεντικά και στο κόμμα τους η απόλυτη εξουσία επί της ζωής (και της εργασίας) τρώγοντας την τρομοεκστρατεία δεν αναρωτήθηκαν άραγε ούτε για μισό λεπτό πώς θα σωθούν οι τραπατσαρισμένες “μικρομεσαίες” επιχειρήσεις και τα ζορισμένα “μικρομεσαία” αφεντικά μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα; Όχι βέβαια – σιγά μην τους κόβει τόσο! Ιδού λοιπόν πως θα σωθούν: με το απόλυτο μονοπώλιο στον καθορισμό του χρόνου (και της έντασης) εργασίας – σε καπιταλισμό ζούμε!!!
Αν η τάξη μας δεν συμπλήρωνε με αυτο-υποτίμηση και μοιρολατρεία την σχεδιασμένη απ’ τα αφεντικά υποτίμηση της ζωής, των σχέσεων και της δουλειάς της, αυτές οι εξελίξεις θα ήταν εύκολα προβλέψιμες· και από κάποιες συγκεκριμένες (πολιτικές) απόψεις αποτελεσματικά αντιμετωπίσιμες. Όμως οι αναπαραστάσεις και οι θεσμίσεις του “συλλογικού εργατικού συμφέροντος”, εκείνο που λέγεται “συνδικαλισμός”, έχουν χρεωκοπήσει προ πολλού στα μέρη μας. Σ’ όλες τις μορφές και βαθμίδες τους. Αν το “μεροδούλι μεροφάι” είναι το καλύτερο που μπορεί να επιδείξει ο εντόπιος συνδικαλισμός, δεν χρειάζεται σοφία για τις συνέπειες.
Είναι ένα ζήτημα να μην έχει η τάξη μας την έγκαιρη επίγνωση των συνεπειών της αδράνειάς της και των συσχετισμών δύναμης· και είναι ένα εντελώς διαφορετικό το να μην έχει τα πιο πάνω αλλά, επιπλέον, να είναι πλακωμένη απ’ την χωματερή του παρελθόντος της… Στη δεύτερη περίπτωση τι θα περίμενε κανείς να κάνουν τ’ αφεντικά εκτός από πάρτυ;
Να θυμίσουμε το πλάνο 30/900; Υπερβολικά εργατικό, υπερβολικά έντιμο, υπερβολικά συνεπές με την πραγματική Ιστορία – δηλαδή: να πνιγεί το γρηγορότερο… Θα γιόρταζε τώρα τα 11α γενέθλιά του – αλλά τόλμησε να πάει κόντρα στο «θάνατος στη Μέρκελ», «έξω απ’ την ε.ε.» και «ζήτω η δραχμή», που φορέθηκαν πολύ για μερικά χρόνια, τόσα όσα χρειάζονταν για να εξαφανιστεί κάθε πιθανή ρανίδα αληθινής εργατικής αντίστασης στην κρίση / αναδιάρθωση και κάθε αντεπίθεση στ’ αφεντικά. Εκ των υστέρων θα το ανακαλύψουν οι αρχαιολόγοι το πλάνο 30/900 (και θα πουν: τσσσςςς, καταλάβαιναν οι τύποι) ή οι τυμβωρύχοι (και θα πουν: «κοιτάτε τι σκεφτήκαμε!»)
Ε, και;
(φωτογραφία: Τον παλιό εκείνο καιρό, ας πούμε το 2013…)
Τρίτη 16 Μάρτη. Αν έπρεπε κάποιος να διαβάσει ένα και μόνο ένα βιβλίο για να απομυθοποιήσει όχι μόνο την επανάσταση του 1821 αλλά συνολικά την δημιουργία (και την πραγματική εθνική ιδεολογία) του νέου ελληνικού κράτους, αυτό είναι το βιβλίο του Ν. Κασομούλη: Ενθυμήματα Στρατιωτικά της Επαναστάσεων των Ελλήνων 1821-1833. Η λέξη «βιβλίο» θα μπορούσε βέβαια να ξεγελάσει. Πρόκειται για 3 τόμους 553+749+633=1935 σελίδων (!), γραμμένων σε μια γλώσσα τυπικά μεν ελληνική αλλά και αρκετά d.i.y. (πραγματική πάντως μέσα σε εκείνα τα ιστορικά δεδομένα), που χρειάζεται εξοικείωση μέχρι να αρχίσει να γίνεται κατανοητή στις λεπτομέρειές της.
Κι όμως, μ’ αυτές τις δυσκολίες, τα “στρατιωτικά ενθυμήματα” έχουν ένα μοναδικό προσόν, ακριβώς εκείνο που τα έσπρωξε στο περιθώριο της εθνικιστικής μυθολογίας (για το ’21 και όχι μόνο), να είναι γνωστά μόνο σε εξιδεικευμένους ιστορικούς: γράφτηκαν από κάποιον που συμμετείχε στρατιωτικά αλλά και “γραφειοκρατικά” σ’ όλη αυτήν την ιστορία, κρατώντας διαρκώς σημειώσεις, έγγραφα και προφορικές συνεννοήσεις, χωρίς να νοιάζεται να “κτενίσει” (δηλαδή να λογοκρίνει) την πραγματικότητα ώστε να ταιριάζει σε κάποια επική κρατική ιδεολογία! Μ’ άλλα λόγια τα “στρατιωτικά ενθυμήματα” είναι ό,τι πιο κοντινό θα μπορούσε να φανταστεί κανείς σε ρεπορτάζ – απ’ – την – πρώτη – γραμμή, σε μια εποχή που θα ήταν αδιανόητο για κάποιον να κάνει τέτοια δουλειά για τόσο πολύ καιρό.
Δεν θα διδάσκονταν ποτέ και πουθενά επιλεγμένα αποσπάσματα αυτού του ρεπορτάζ! Θα κατέστρεφαν τα εθνικά παραμύθια!
Ποιά είναι η πραγματικότητα όπως εντοπίζεται απ’ το έργο του Κασομούλη; Ένα μικρό, ελάχιστο δείγμα (τόμος Β, σελ. 32 – 33):
… Πριν έβγουν οι βαθμοί και οι μισθοί από την Κυβέρνησιν εύρισκες μέγα μέρος των Ελλήνων όπου έτρεχαν εις τον πόλεμον μόνο από πατριωτισμόν….
[σ.σ.: Από τις αρχές του 1822 συστάθηκε κάτι σαν “κράτος” του οποίου η βασικότερη δουλειά ήταν να μοιράζει – κατά προτίμηση στους “οικείους και φίλους” – λεφτά που έρχονταν είτε σαν δάνεια είτε σαν χορηγείες ελλήνων αστών και φιλελλήνων της ευρώπης, αλλά επίσης αξιώματα (“βαθμούς”) και γη· γη που θα γινόταν “κρατική” μετά την “απελευθέρωση”…]
Οι παλαιοί Αρματωλοί αισχύνοντο να ονομασθούν μισθωτοί. Τους βαθμούς τους περιφρονούσαν, αλλά και πολλοί άλλοι άξιοι, οίτινες είχον την επιρροήν από μόνην την παληκαργιάν εις τους στρατιώτας, δεν εδέχθησαν ούτε βαθμόν ούτε μισθόν, έως έναν καιρόν.
Ο πόλεμος κατά των Ανταρτών [σ.σ.: Εννοεί τον εμφύλιο ρουμελιωτών – μωραϊτών που ξεκίνησε πολύ γρήγορα, με υλικό επίδικο ακριβώς τις “αμοιβές”…] έβαλεν εις την αυτήν την Κυβέρνησιν να μεταχειριστή και το εν και το άλλο [σ.σ.: και τους μισθούς και τους βαθμούς / αξιώματα], τα οποία εστάθησαν η πηγή των επόμενων διχονοιών και έριδων αναμεταξύ των στρατιωτικών.
Οι Σουλιώται όλοι σχεδόν εμισθώθησαν, οι μεν υπό την άμεσον διοίκησιν της Κυβερνήσεως, οι δε υπό άλλους οπλαρχηγούς, και άγοντο και με την περίστασιν. [σ.σ.: Δρώντας σαν μισθοφόροι πήγαιναν σε όποιον έδινε τα περισσότερα]. Αφού αποσύρθηκαν από την πατρίδα τως εις τα Νησιά, και εβγήκαν έπειτα και έξω, αναγκασμένοι από την δυστυχίαν, έτρεξεν ο καθείς όπου ήτον μισθός.
Εις Κορυφούς [σ.σ.: Corfu, η Κέρκυρα] εκατοικούσαν έως τότε, και απ’ εκεί η επιτροπή της εκεί συστημένης Ελλ. Εταιρίας τους επλήρωνε ανά δώδεκα δίστηλα και τους έβγαζεν εις την Ελλάδα από εκει, μυστικώς από την εκεί Αγγλικήν κυβέρνησιν, και με αδρά έξοδα…
Οι Πελοποννήσιοι προύχοντες εμίσθωσαν εκτελεστικήν δύναμιν από Ρουμελιώτας να υπερασπίζονται και να επιρρεάζουν εις τους λαούς της Πελοποννήσου.
Αφού η διαφθορά αυτή των βαθμών και μισθών διεδόθη εις όλους, ο λαός ετραβήχθη από το πολεμικό χρέος, στηριζόμενος εις τα μισθωτά στρατεύματα…
(φωτογραφία: Αυτός λένε ότι είναι ο συγγραφέας, ο Κασομούλης. Δεν του φαίνεται…)
Τρίτη 16 Μάρτη. Θα υπέθετε κάποιος πως, έστω, πληρωνόταν κάθε ένας που μπορούσε να πολεμήσει… Λάθος!!! Τα λεφτά δίνονταν στους «αξιωματικούς» τους, ανάλογα με το πόσους «στρατιώτες» δήλωνε ο καθένας ότι έχει υπό τις διαταγές του! Οι οποίοι, προφανώς, ήταν … εκατοντάδες, μπορεί και χιλιάδες – αλλά συνήθως ανύπαρκτοι! (Μετά από πολλά πολλά χρόνια, με τις αγροτικές επιδοτήσεις της ε.ε., οι έλληνες αγρότες θα δήλωναν εκτάσεις συνολικά όσο η έκταση της ελληνικής ξηράς συν όλο το Αιγαίο! ¨Οσο για κοπάδια; Εκατοντάδες χιλιάδες ζώα έβοσκαν στις απέραντες ελληνικές πεδιάδες…)
Γι’ αυτόν τον λόγο είχαν σημασία οι «βαθμοί», τα «αξιώματα» που μοίραζε το… Κράτος! Ο Κασομούλης μιλάει για τα «διπλώματα», που ήταν απόδοση βαθμών αξιωματικού τακτικού στρατού στους χύμα οπλαρχηγούς ώστε, στη συνέχεια, να δηλώνουν ότι έχουν «στρατολογήσει» τόσους όσους επέτρεπε ο «βαθμός» τους· εικονικά βέβαια…. (τόμος Β, σελ. 25):
… Τα διπλώματα με ψηφίσματα [σ.σ.: του «νομοθετικού» και του «εκτελεστικού» του «κράτους»] έβγαιναν ωσάν από τον φούρνον πλέον, και στάσιν δεν είχαν. 25 διπλώματα ζητούσεν και ο Στορνάρης – παραδειγματιζόμενος από τους άλλους – αντιστρατηγίας, χιλιαρχίας και εκατονταρχίας με αναφοράν του προς την Κυβέρνησιν, τα οποία επικυρώθηκαν την 25 Φεβρουαρίου, και ετιμήθην κ’ εγώ με τον βαθμόν του χιλιάρχου.
Όλοι οι Έλληνες γελούσαν δια τούτο, πλην και κανένας από όσους πλησιάζαν την Κυβέρνησιν δεν το έρριπτεν. Ωμιλήθη εις το Βουλευτικόν αύτη η κατάχρησις· εγνωμοδότησαν ότι, δια να παύση η κατάχρησις, πρέπει να δώσουν σε όσους ζητήσουν ό,τι λογής βαθμόν ζητήσουν, και ούτως πάλιν να επιστρέψωμεν εις τα πρώτα [σ.σ.: Στις διαρκείς προαγωγές…]
Αρκεί να είχες ένα Βουλευτήν ή ένα γραμματικάκι φίλου – η δουλειά σου τελείωνεν. Όλοι οι εν τοις πράγμασι συνήργησαν και δια τους συγγενείς των και δια τους φίλους των, και ούτως εκάρπισαν τόσοι συμβιβασμοί, όσοι δεν ήλπιζεν κανένας. Και κανένας δεν ζητούσεν χρήματα του βαθμού. [σ.σ.: Τακτική «διαδοχικών προσεγγίσεων»! Πρώτα «έκλειναν» το αξίωμα και απαιτούσαν αργότερα τον μισθό που του αντιστοιχούσε και τα λεφτά για τους μισθούς των πραγματικών και εικονικών στρατιών τους…]
… Πλήθος «αξιωματικοί της Διοικήσεως» εφύτρωσαν, και κανένας δεν ήξευρεν πόσους έχει ο ίδιος στρατιώτας. Οι νεοφυτευμένοι αξιωματικοί καμμίαν επίρροιαν προς τους στρατιώτας των είχαν· όλους τους προσκαλούσεν η Κυβερνησις υπό την οδηγίαν των επισημοτέρων και κηρυγμένων υπερ αυτής οπλαρχηγών, όμως η επιρροή των επισημότερων τούτων δεν έπιπτεν, μ’ όλην την ηθικήν επιρροήν όπου απέκτησε η Κυβέρνησις…
Να το θυμίσουμε, για να μην γίνει παρεξήγηση: αυτά συνέβαιναν το 1822, το 1823…
Τρίτη 16 Μάρτη. Οι (κανονικοί) παράδες δεν αρκούσαν βέβαια. Τα δανεικά ή/και οι δωρεές δεν ήταν συνεχούς ροής! Τι μηχανεύτηκε το (νέο ελληνικό) «κράτος» πριν καν και καν υπάρξει σαν αναγνωρισμένο διεθνώς; Χαρτιά, «βεβαιώσεις» – ένα είδος «επιταγών»!!! Ο Κασομούλης τα ονομάζει «προσόδους», όπως υποθέτουμε τις αποκαλούσαν γενικά!!… Παρακαλούμε συγκρατείστε το πόσο παλιές είναι οι πολιτικές πρόσοδοι και ο προσοδισμός στα μέρη μας! Πριν καν «ελευθερωθούν»…
Μπορεί αυτά τα «πιστοποιητικά» του είδους «έχει λαμβάνειν», οι πρόσοδοι (εν όψει της άφιξης μελλοντικών δανείων ή/και δωρεών…), να έλυναν το πρόβλημα της δωροδοκίας / μισθοφορίας, δημιουργούσαν όμως άλλα. Για παράδειγμα αφού δεν ήταν γρόσια, τι θα μπορούσε να πληρώσει κάποιος μ’ ένα τέτοιο «χαρτί», που ωστόσο είχε θέση φυσικού χρήματος; Αναπτύχθηκε έτσι γρήγορα μια παράλληλη αγορά «σπασίματος» αυτών των πρωτόλειων επιταγών! Όσοι είχαν ρευστό τις αγόραζαν (όχι, βέβαια, στην αναγραφόμενη «αξία»!) δίνοντας γρόσια. Συγκέντρωναν ύστερα αυτές τις «προσόδους», και επειδή ήταν οι πλούσιοι κοτζαμπάσηδες ή έμποροι της εποχής και είχαν «άκρες» στην κυβέρνηση, τις έστελναν μαζεμένες για να πληρωθούν! Και είναι αναμενόμενο πως όσοι μεσολαβούσαν για να γίνουν αυτές οι πληρωμές (όταν γίνονταν…) κρατούσαν κι αυτοί το ποσοστό τους, για τον κόπο τους…
Θα έλεγε κάποιος ότι η τοκογλυφία έγινε βασικό συστατικό στοιχείο της επανάστασης· έστω της διατήρησης ένοπλου δυναμικού ώστε να μοιάζει πειστικό προς τα έξω ότι γίνεται κάποια επανάσταση…
Υπήρχαν, τέλος, οι «παροχές σε είδος». Σε γη. Ο Κασομούλης περιγράφει αλλού ότι οι Υδραίοι καραβοκύρηδες αρνούνταν πεισματικά να μεταφέρουν με τα πλοία τους τρόφιμα και μπαρούτι στους πολιορκούμενους απ’ την στεριά στο Μεσολόγγι, αν δεν τους δινόταν γη, εκτάσεις, απέναντι, στην χερσόνησο της Τροιζήνας! Μόνο όταν πήραν αυτά που ζητούσαν ξεκίνησαν να κάνουν τον γύρο της Πελοποννήσου για να φτάσουν ως τους πεινασμένους και εξαθλιωμένους Μεσολογγίτες…
Καθώς περνούσαν τα χρόνια του «αγώνα» και το πλιάτσικο στο ρευστό συστηματοποιήθηκε (λιγότεροι τσέπωναν περισσότερα…), οι παροχές / υποσχέσεις γης διευρύνθηκαν απ’ το «κράτος». Ήταν ο μόνος πόρος που μπορούσε να μοιράζεται στα πιο χαμηλά κοινωνικά στρώματα, στα βουνά και στα λαγκάδια της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδας. Αυτό προϋπέθετε βέβαια ότι η επανάσταση θα κέρδιζε· πράγμα που έγινε μόνο χάρη στη στρατιωτική επέμβαση των «ξένων», των «μεγάλων δυνάμεων» – γιατί κατά τα υπόλοιπα η επανάσταση είχε ηττηθεί πλήρως πριν τη ναυμαχία στο Ναυαρίνο…
Μπορεί πάντως ο καθένας να φανταστεί πόσο «εθνικό ιδεώδες» υπήρχε σε έναν πληθυσμό που πολεμούσε (όπως και όταν πολεμούσε…) μόνο για τα λεφτά (ή άλλου είδους προσόδους…)… Καθώς και τι είδους σχέση, εν μέρει ιδιοτελή και εν μέρει φαντασιακή, ανέπτυξε αυτός ο πληθυσμός με τους χρηματοδότες του (και, εν τέλει, τους στρατιωτικούς σωτήρες του), τους «ξένους» (δηλαδή τις «μεγάλες δυνάμεις»). Η πεποίθηση ότι (οι ξένοι) «μας έχουν ανάγκη» δεν δημιουργήθηκε ούτε απ’ τον μύθο «του δοσίματος των φώτων του πολιτισμού» ούτε απ’ την γνώση της ευρωπαϊκής διπλωματίας· αλλά απ’ την ωμότητα του μας πληρώνουν (παρότι σε μεγάλο βαθμό επρόκειτο για δανεικά…). Σε συνδυασμό με την καθημερινή εμπειρία της φτώχιας (: «ψωροκώσταινα») διαμορφώθηκαν οι ιδεολογικοί όροι μιας εντελώς πρωτότυπης, πιθανότατα παγκόσμια, διπολικής εθνικής ιδεολογίας.
Ως γνωστόν ο «διπολισμός» στην ατομική αυτο-εννόηση θεωρείται σοβαρή ψυχολογική διαταραχή. Σκεφτείτε τι είναι όταν πρόκειται για μαζικό και διαρκώς ανατροφοδοτούμενο φαινόμενο…
Σάββατο 6 Μάρτη. Η επιδημία [Χ] «γονατίζει» τα εθνικά συστήματα υγείας σε χώρες της Ευρώπης.
Στη Γαλλία η κατάσταση στα τμήματα επειγόντων περιστατικών έφτασε σε οριακό σημείο.
Για το λόγο αυτό αποφασίστηκαν έκτακτα μέτρα.
Μεταξύ άλλων, όπως είπε η υπουργός Υγείας, θα αναβληθούν τα μη επείγοντα χειρουργεία, ώστε να αποσυμφορηθούν τα νοσοκομεία
«Παραμένουμε σε κινητοποίηση, απαιτείται διαρκής ενημέρωση. Τα νοσοκομεία σήμερα αντιμετωπίζουν μια τεταμένη κατάσταση. Βρίσκονται στα όριά τους και εμείς αντιμετωπίζουμε αυτήν την πίεση με την εφαρμογή των μέτρων που λάβαμε», τόνισε η Μαρισόλ Τουρέν, μετά την σύσκεψη που έγινε στο Μέγαρο των Ηλυσίων για το θέμα.
Στη Βρετανία, το Εθνικό Σύστημα Υγείας βρίσκεται το τελευταίο διάστημα υπό κατάρρευση, γεγονός που προκαλεί σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση.
Στην Αγγλία 23 νοσοκομεία βρίσκονται σε «μαύρο συναγερμό» και ανακοίνωσαν ότι δεν μπορούν να εγγυηθούν στο εξής την ασφάλεια των ασθενών.
Μάλιστα αποφασίστηκε να αναβληθούν χειρουργεία για καρκίκους ή αποφασίστηκε να εξετάζονται ενήλικες σε παιδιατρικές κλινικές.
Μια ασθενής δηλώνει συγκλονισμένη.
«Φοβήθηκα τόσο πολύ, ήθελα μόνο να γυρίσω σπίτι μου. Δεν υπήρχε καμιά φροντίδα, τίποτε απολύτως. Ζητούσες βοήθεια αλλά δεν σου την παρείχαν. Έβλεπες ανθρώπους να προσπαθούν να σηκωθούν από το κρεββάτι, προφανώς καταβεβλημένοι, και ουδείς τους πρόσεχε», δηλώνει χαρακτηριστικά.
Για κατάρρευση των τμημάτων επειγόντων περιστατικών και στην Ισπανία μιλούν τα ΜΜΕ της χώρας, λόγω της εκρηκτικής αύξησης των κρουσμάτων [Χ]
Αυξημένα περιστατικά [Χ] καταγράφονται και στην Ελλάδα.
Πριν λίγες ημέρες έγινε γνωστό ότι στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας ο αριθμός των ασθενών που προσήλθαν, μόνο σε ένα 24ωρο, ξεπέρασε τους 400.
Καταλάβατε, έτσι δεν είναι; Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη!! Τα συστήματα υγείας καταρρέουν … εξαιτίας της επικινδυνότητας του ιού (όχι για άλλους λόγους, ε; όχι λόγω της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης του συνόλου της βιομηχανίας και της ιδεολογίας της υγείας, ε;)
Συνεπώς η απάντηση στην ερώτηση τι είναι το [Χ] είναι εύκολη: ο τσαχπίνης φυσικά!
Αμ δε! Κανένας τσαχπίνης!! Είναι η εποχική γρίπη!… Χρονολογία; 12 Γενάρη 2017…. (Ευχαριστούμε την Π. που ξετρύπωσε το ρεπορτάζ). Το θυμάστε μήπως; Μόλις πριν 4 χρόνια έγινε αυτή η καταστροφή… Όχι, δεν το θυμάστε: τότε δεν εκδόθηκαν ιατρο-πολιτικο-εισαγγελικές αποφάσεις για μαζική κατ’ οίκον φυλάκιση των υπηκόων, ούτε εντάλματα σύλληψης, εξοστρακισμού, προβοκαρίσματος, χρηματικής τιμωρίας των αντιφρονούντων….
Όποιος δεν έχει καταλάβει ακόμα τι είναι η πρόσφατη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, ποιά είναι η γενεαλογία, η προετοιμασία και οι σκοποί της, ποιά είναι τα αφεντικά της και τι επιδιώκουν, να σηκώσει το μανίκι απ’ το μπράτσο του!
(φωτογραφία: Ο.Κ., δεν είχε φέρετρα η εικονογράφηση της “υγιειονομικής έκτακτης ανάγκης”… Το 2017 ίσως να μην ήταν σίγουροι οι δημαγωγοί και τ’ αφεντικά τους για το πόσο carpet θα πρέπει να είναι το bombing… Το 2020 ήταν… Όπως είπε, άλλωστε, εκείνο το γνωστό κάθαρμα, ο Ferguson, αν δεν υπήρχε η Κίνα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς…)
Δευτέρα 15 Φλεβάρη. Λέγονται Sangre Maiz Rootsband. Δρουν στην πόλη του μεξικό. Παίζουν ρέγκε. Τίποτα άλλο δεν ξέρουμε γι’ αυτούς – εκτός απ’ το ότι παίζουν δυνατά! (Ευχαριστούμε τον Τ. για την υπόδειξη…)
Το πρώτο τραγούδι, En la Mira, συνοδεύεται με video ντοκουμέντο απ’ την σφαγή στην πλατεία των Τριών Πολιτισμών στις 2 Οκτώβρη του 1968. Δέκα μέρες πριν την έναρξη των ολυμπιακών αγώνων στην πόλη και για να εξασφαλίσει την “ομαλή διεξαγωγή” τους, το καθεστώς του Diaz Ordaz έστειλε τον στρατό να «καθαρίσει» μια μεγάλη αντικαθεστωτική συγκέντρωση φοιτητών, συνέχεια ενός καλοκαιριού μεγάλων διαδηλώσεων. Κτυπώντας στο ψαχνό με τανκς και ελικόπτερα ο στρατός έκανε την δουλειά του: δολοφόνησε εκατοντάδες (άγνωστος έμεινε ο αριθμός) διαδηλωτές.
Η σφαγή στην πλατεία των Τριών Πολιτισμών ήταν καθοριστική επί δεκαετίες για τα κινήματα τόσο στη νότια όσο και στη βόρεια αμερική. Η επιρροή της φτάνει (για όσους / όσες ξέρουν τα βασικά της ανταγωνιστικής ιστορίας στη λατινική αμερική) ως και την εξέγερση στον μεξικάνικο νότο, στην Τσιάπας.
Τρίτη 2 Φλεβάρη. Κάποιοι δαιμόνιοι βρήκαν μια απεικόνιση της εισβολής των Βανδάλων στη Ρώμη – και την διασταύρωσαν (με αρκετό χιούμορ) με το ντου των ψοφιοκουναβικών στο Καπιτώλιο. Υποκλινόμαστε στο εύρημα, αλλά: σαν (κάποτε) Απόγονοι των Βανδάλων δηλώνουμε («προς πάσαν κατεύθυνση»): κάτω τα χέρια απ’ τους Βάνδαλους! Ήταν τίμιοι βάρβαροι αντι-ιμπεριαλιστές, που έκαναν άνω κάτω την παρακμιακή Ρώμη.
Και σε καμμία περίπτωση δεν ήταν κοκκινόσβερκοι ψηφοφόροι!
Δευτέρα 1 Φλεβάρη. Τω καιρώ εκείνω (στα αγγλικά ‘60s) το rock ήταν σχεδόν παράνομο – στα ραδιόφωνα. Ήταν βέβαια και οι ρόκερς, άντρες και γυναίκες, εντελώς ρεμάλια. Αθυρόστομοι, γκομένιζαν ασύστολα (αδιαφορώντας για την ιερότητα της οικογένειας), έκαναν και τα τρίφυλλά τους… Σατανάδες! (Αργότερα οι περισσότεροι μετάνοιωσαν, σοβαρεύτηκαν – κι έγινε χειρότερο απ’ τους γέρους τους… Οι λιγότεροι είτε πέθαναν είτε εξαφανίστηκαν… )
Έτσι ώστε η μόνη περίπτωση επιβίωσης ενός rock ραδιοφωνικού σταθμού στη γηραιά αλβιώνα τότε ήταν … τα διεθνή νερά της θάλασσας. Ένα καράβι δηλαδή, πέρα απ’ την αστυνομευόμενη ζώνη, μακριά απ’ την δικαιοδοσία της κυβέρνησης της αυτού μεγαλειότητας…. (Ο πουριτανισμός εμφανιζόταν πάντα σαν υγεία. Μέχρι που η υγεία άρχισε να εκδηλώνεται σαν πουριτανισμός…)
Οι καιροί άλλαξαν, και άλλαξαν πολύ. Το rock είναι ένα εμπόρευμα ανάμεσα στα άλλα, η αθυροστομία είναι ένα (βαρετό) χοντροκομμένο στυλ, το γκομένισμα είναι γεμάτο ανασφάλειες, πόζες και antisocial media, και οι φούντες μια σύμβαση χαμηλότερης κατηγορίας απ’ τις αμφεταμίνες. Αλλά δουλειά δεν είχε διάολος: για καθαρά υγιειονομικούς λόγους οι απαγορεύσεις έχουν επιστρέψει σαν λεφούσι. Απαγορεύονται οι συναθροίσεις, το συνέρχεσθαι, και οτιδήποτε που θυμίζει ότι τα στόματα είναι για φιλιά, τα χέρια για αγκαλιές, και τα σώματα για χορό. Σα να λέμε: οι σατανάδες πέθαναν, ζήτω οι σατανάδες!
Οι πάνω έχουν τους τρόπους τους να ξεφύγουν απ’ τις λαβίδες του νόμου. Οι κάτω; Πρέπει ίσως να σκάψουν λαγούμια, κατακόμβες, για να γιορτάζουν μακριά απ’ τους ρουφιάνους και το καινούργιο Πανοπτικό.
Το «the boat that rocked» είναι μια rock κωμωδία του 2009, που ανατρέχει στην ιστορία ενός παράνομου πλωτού rock ραδιοσταθμού. Υπήρξε άραγε ποτέ κάτι τέτοιο; Πολλοί λένε «ναι». Άλλοι λένε ότι είναι θρύλος. Μπορεί να ισχύουν και τα δύο, ποιός ξέρει;
Ελλείψει τολμηρών με πλοία, μπορεί στους τωρινούς καιρούς οι γιορτές να γίνονται σε αερόστατα…
Τετάρτη 27 Γενάρη. Ονομάστηκαν (απ’ τους δυτικούς) «αραβική άνοιξη» για να ξεδοντιαστούν απ’ το επαναστατικό του περιεχόμενο, τόσο από κοινωνική και από πολιτική άποψη, όσο και από γεωπολιτική. Τρόμαξαν τόσο πολύ τον δυτικό οριενταλισμό / ιμπεριαλισμό ώστε διαστρεβλώθηκαν όσο περισσότερο γινόταν: εξεγέρσεις / επαναστάσεις με εκατοντάδες δολοφονημένους, χιλιάδες αιχμάλωτους να βασανίζονται, διάρκεια εβδομάδων, αποδόθηκαν …. στα “social media”…. στις αμερικανικές εταιρείες “κοινωνικής δικτύωσης” δηλαδή!!… Και πάλι ο λευκός ήταν ο “κρίσιμος παράγοντας” είπαν οι δυτικοί λευκοί!!! (Αλλοίμονο, ποιός άλλος;)
Έχει περάσει μια δεκαετία απ’ τις μαζικές εξεγέρσεις / επαναστάσεις στις περισσότερες αραβικές κοινωνίες, που – φυσικά – έχουν θαφτεί. Με την εξαίρεση της πρώτης, στην τυνησία, που αιφνιδιάζοντας τόσο τους ντόπιους καθεστωτικούς όσο και τα δυτικά τους στηρίγματα κατάφερε να ολοκληρωθεί θεσμικά, οι υπόλοιπες είτε καταστάλθηκαν με πολύ αίμα άμεσα, είτε λίγο αργότερα.
Ανάμεσα σ’ αυτές τις επαναστάσεις εκείνη της 25ης Γενάρη του 2011 στην αίγυπτο είναι αυτή που καθόρισε, σημάδεψε το Sarajevomag, από πολλές πλευρές, απόψεις, προσεγγίσεις (ακόμα και συναισθηματικά). Μπορεί η πλατεία Tahrir να έγινε ένα ρηχό, πρόχειρο και στρεβλωμένο σύνθημα για διάφορους ντόπιους που αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα μόνο μέσα από οθόνες, αλλά η αληθινή πλατεία Tahrir, στο κέντρο του Καΐρου, η πλατεία του αίματος και της υπερηφάνειας, υπήρξε ένα μοναδικό εγχείρημα ανταγωνιστικής πολιτικοποίησης εν θερμώ, πίσω απ’ τα οδοφράγματα, πάνω απ’ την κρατική βία. Ένα πολιτικό γεγονός / παράδειγμα που θα έπρεπε να θεωρηθεί, μαζί με όλα τα ανάλογα σε άλλες αραβικές κοινωνίες, ως προς τον πλούτο, την ένταση και τις δυνατότητες που απελευθέρωσε, ισοδύναμο του «παγκόσμιου Μάη» το ’68… Με την διαφορά ότι το 2011 ήταν καθαρά αραβικό – πράγμα ασυγχώρητο!!
Σαν ελάχιστο φόρο τιμής και μνήμης σ’ εκείνη την επανάσταση, σ’ εκείνη την έφοδο στον ουρανό 30 μοίρες βόρεια του ισημερινού, μερικές φωτογραφίες.
Διαδηλωτής επιστρέφει δακρυγόνο στη διάρκεια συγκρούσεων με την αστυνομία κοντά στο θηριώδες “υπουργείο εσωτερικών”, δυο γωνίες απ’ την πλατεία Tahrir…
Τα γραφεία του «κόμματος» του δικτάτορα Mubarak στο Κάιρο καίγονται, στις 28 Γενάρη 2011…
H θρυλική μάχη της γέφυρας Kasr πάνω απ’ το Νείλο. Αν και άοπλοι οι χιλιάδες διαδηλωτές ανάγκασαν την στρατοαστυνομία σε άτακτη υποχώρηση…
Χιλιάδες διαδηλωτές στην Αλεξάνδρεια, στις 1 Φλεβάρη…
Σκληρές μάχες, σώμα με σώμα, των εξεγερμένων με ορδές πληρωμένων οπαδών και χαφιέδων του Mubarak, που επιχείρησαν να ανακαταλάβουν την πλατεία Tahrir, στις 2 και στις 3 Φλεβάρη…
Μια απέραντη γιορτή στο Κάιρο και σ’ όλες τις πόλεις της αιγύπτου: ο για τους δυτικούς «ακλόνητος» επί δεκαετίες δικτάτορας Mubarak, έχοντας εξαντλήσει όλη την διαθέσιμη καταστολή, ανακοινώνει την παραίτησή του στις 8 Φλεβάρη στους πραγματικά ακλόνητους εξεγερμένους…