Tag: ιστορία

Bring back the good old days!

Δευτέρα 26 Σεπτέμβρη>> Η μάνα φύση μας έφτιαξε κατάλληλα προετοιμασμένους και για κρύο και για ζέστη! Επίσης μας έφτιαξε με μηδενική «ενεργειακή επιβάρυνση» του πλανήτη, δηλαδή ένα εκατομμύριο φορές πιο «πράσινους» ακόμα κι απ’ τους πιο φανατικούς υπουργούς, βουλευτές, δημαγωγούς, επιχειρηματίες και λοιπούς πολέμιους της «ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής»!

Τι τον θέλαμε τον «πολιτισμό», την τεχνολογία… και το ηλεκτρικό ρεύμα; Εεεεεε; Καλά δεν ήταν τότε που είχαμε την full body τρίχα μας; Να, για παράδειγμα, ο Homo Erectus. Μια χαρά μοντελάκι δεν ήταν; Ανθεκτικό, carbon free, κοινωνικό, ολιγαρκές, fit (χωρίς γυμναστήρια…) αντικαταναλωτικό, κινητικό… Φανταστείτε ότι πήγε απ’ την αφρική στην ασία με τα πόδια – τι πιο οικολογικό;

Δυστυχώς περασμένα μεγαλεία!… Ή μήπως υπάρχει ακόμα κάποια ελπίδα; Μα φυσικά υπάρχει: η τεχνολογία!!! Αν έχουν την καλοσύνη οι φαρμακομαφίες (φυσικά και την έχουν…) μπορούν να φτιάξουν μια mRNA πλατφόρμα που να χακάρει τα κύτταρά μας για να ξαναφυτρώσει το παλιό, καλό τρίχωμά μας; (Για την σωτηρία του πλανήτη ρε γαμώτο!)

Κορμί φλοκάτη! Όχι;

(Όχι, η ασταμάτητη μηχανή δεν το γύρισε στον πριμιτιβισμό! Άλλοι είναι που για καθαρά πειθαρχικούς λόγους θέλουν η μετάβαση στην 4η βιομηχανική επανάσταση να γίνει μέσα από σπήλαια, και μάλιστα Πλατωνικά…)

Η ιστορία σαν κουφάρι

Δευτέρα 22 Αυγούστου>> Αυτή εποχιακή ξηρασία που έχει στεγνώσει μεγάλα ευρωπαϊκά ποτάμια αποκαλύπτωντας ναυάγια του 2ου παγκόσμιου πολέμου, θα μπορούσε να είναι μια αλληγορία.

Οι πολιτικές βιτρίνες του δυτικού κόσμου είναι επιεικώς ανιστόρητες. Τι σημαίνει όμως ότι κάποιος είναι «ανιστόρητος»; Ότι δεν έχει διαβάσει τα βασικά ιστορικά βιβλία; Ότι στο σχολικό μάθημα ήταν πάντα αδιάβαστος; Όχι. Σημαίνει κάτι πολύ χειρότερο: ότι δεν έχει (μάλλον επειδή ποτέ δεν είχε) επίγνωση της ιστορικότητας των πράξεών του. Την σχέση που έχουν αυτές με το παρελθόν (όχι το προσωπικό του) και το άγνωστο μέλλον, που διαμορφώνεται από πολύ περισσότερους απ’ ότι ο καθένας χωριστά, οι σύμβουλοί του και τα σκονάκια τους.

Αν είχαν έστω μια στιγμιαία ειλικρίνεια όλες αυτές οι πολιτικές βιτρίνες θα απαντούσαν: Και γιατί να μας ενδιαφέρει η ιστορικότητά μας; Γιατί να μας ενδιαφέρει οτιδήποτε εκτός απ’ αυτούς που μας έχουν στους στάβλους τους; Σωστά. Ακόμα και μπροστά στα ναυάγια των πολεμικών στο Δούναβη μπορεί ο καθένας να σκεφτεί «κοίτα πως σκούριασαν, αλλά και «αυτά γίνονταν άλλοτε»…

Ο Θουκυδίδης έγραψε τον «πελοποννησιακό πόλεμο» σαν τρίτος (αν και Αθηναίος), εκθέτοντας σκόπιμα δισσούς λόγους. Κι ενώ λένε ότι είναι ο πρώτος αυθεντικός ιστορικός, είναι ίσως ο πρώτος και ο τελευταίος που φρόντισε να καταγράψει πολεμικά γεγονότα με τέτοια μαεστρία ώστε να μην μπορεί να πανηγυρίσει κανείς για τις νίκες «μας» και τις ήττες «τους», απ’ όποια μεριά κι αν βρισκόταν. Ήλπιζε ότι αυτή η συμμετρική εξιστόρηση του πόσο καταστροφικός είναι ένας πόλεμος για όλους όσους εμπλέκονται σ’ αυτόν, και του πόσο εώλοι είναι τελικά οι παιάνες, τα εμβατήρια και η προπαγάνδα, θα ήταν κτήμα ες αεί.

Τίμια η πρόθεσή του – αλλά αδύναμη. Τώρα τα πολιτικά κουφάρια της δύσης, ακόμα κι αν βρεθούν μπροστά στα κουφάρια των πολέμων που έκαναν οι κοντινοί τους πρόγονοι, δεν καταλαβαίνουν…

Crisis 1

Πέμπτη 7 Ιούλη>> Τι είναι αυτό που κάνει τις «κρίσεις» τόσο αγαπητές απ’ τα αφεντικά και τους πολιτικούς λακέδες τους έτσι ώστε, στην αφετηρία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης τα δυτικά τέτοια να έχουν μεθύσει χάνοντας κυριολεκτικά το μυαλό τους και να συναγωνίζονται μεταξύ τους σε βλακεία και αναισχυντία;

Προς μεγάλη λύπη των εύπιστων και των ignorants υπάρχει μια σαφής απάντηση σ’ ένα κείμενο ηλικίας… χμμ… μόλις 174 χρόνων… Υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να είναι εκατομμύρια εκείνοι κι εκείνες που θα έπαιζαν στα δάκτυλα αυτή την απάντηση, επικαιροποιημένη όπου χρειάζεται – δεν είναι εκατομμύρια στη δύση οι «μαρξιστές», οι «μαρξίζοντες», όσοι και όσες πέρασαν τέλος πάντων κάποια φάση της νεότητάς τους τσαλαβουτώντας στα ρηχά ενός κάποιου επαναστατισμού; Είναι… αλλά τρέχα γύρευε…

… Τον καιρό που ξεσπούν οι εμπορικές κρίσεις καταστρέφεται κανονικά ένα σημαντικό μέρος όχι μόνο από τα έτοιμα προϊόντα μα κι απ’ τις δημιουργημένες κιόλας παραγωγικές δυνάμεις. Μια κοινωνική επιδημία ξεσπά, που σε όλες τις περασμένες εποχές θα φαινότανε παραλογισμός – η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία έξαφνα βρίσκεται πισωδρομημένη σε μια κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας. Νομίζει κανείς πως της κόπηκαν όλα τα μέσα της διατροφής από καμιά πείνα ή από κανένα εξολοθρευτικό πόλεμο. Η βιομηχανία και το εμπόριο φαίνονται νεκρωμένα. Και γιατί: Γιατί η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πάρα πολλά μέσα διατροφής, πάρα πολλή βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο…

Με ποιόν τρόπο ξεπερνά η μπουρζουαζία τις κρίσεις; Απ’ τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά ένα σωρό παραγωγικές δυνάμεις και απ’ την άλλη με το να κατακτά νέες αγορές και να εκμεταλλεύεται πιο εντατικά, πιο πλατιά όλες τις παλιές αγορές…

Συγχωρείστε αυτούς τους δύο γερμανούς (τον Ένγκελς και τον Μαρξ) που το 1848, στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο τους, δεν ήξεραν ότι το 2022 ένας άλλος γερμανός, πρώην μέλος της κεντρικής τράπεζας και νυν ομοσπονδιακός υπουργός οικονομικών ονόματι Christian Lindner, θα έφτυνε στα μούτρα τους υπηκόους του λέγοντάς τους σαν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο «φέτος τον χειμώνα θα παγώσετε»… Πού θα παγώσουν; Στο κέντρο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού!!! Συγχωρείστε τους που δεν ήξεραν πόσο άθλιος είναι ο Putin, πόσο σημαντική η «απεξάρτηση», πόσο σημαντικό είναι το ότι «η πατρίς θέλει θυσίες»∙ εδώ ούτε για τον τσαχπίνη δεν είχαν ιδέα…

Συγχωρείστε τους. Αυτοί οι δύο τότε υπέδειξαν την καπιταλιστική παραγωγή των καπιταλιστικών κρίσεων – μόνον αυτό! Αλλά τώρα ο αποπροσανατολισμός και η άγνοια προσφέρουν ηρεμιστικά σε χούφτες: την αδράνεια και την μοιρολατρεία…

Διαδοχικές «κρίσεις»

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Ποια είναι λοιπόν τα καπιταλιστικά συμφέροντα στην ευρώπη που ευνοούν, στηρίζουν, προωθούν αυτήν την έμμεση αλλά ανοικτή συμμετοχή στο ουκρανικό πεδίο μάχης, άρα (λαμβάνοντας υπόψη το ζήτημα στην ευρύτητά του) στη «θέρμανση» του 4ου παγκόσμιου πολέμου;

Η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να δώσει τώρα μια συνεκτική, τεκμηριωμένη απάντηση! Ψάχνει, ερευνά φιλότιμα, όπως οφείλει να κάνει – αλλά δεν έχει ακόμα όλα τα στοιχεία που χρειάζονται. Ωστόσο μπορεί (και πρέπει) να υποδείξει την συγκυρία και τις δυσοίωνες ομοιότητες ανάμεσα σε ορισμένες «παρενέργειες» (;) της ευρωπαϊκής συμμετοχής και στην πολύ πρόσφατη και εξελισσόμενη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία.

Δείτε ξανά τον χάρτη των κρατών που «τιμωρούν» το ρωσικό καθεστώς∙ είναι τα ίδια (ή σχεδόν) που τροφοδοτούν το Κίεβο. Πρόκειται (ολοφάνερα) για μια στενά, πολύ στενά «δυτική στάση» (οι τιμωρίες) και, κατά συνέπεια, μια σειρά προβλήματα που προκύπτουν απ’ αυτές (τις τιμωρίες) είναι στενά, πολύ στενά, «δυτικής κατασκευής». Για να το πούμε αλλιώς: αν αυτή τη στιγμή, εξαιτίας όχι του πολέμου στο ουκρανικό πεδίο μάχης αυτού καθ’ αυτού αλλά της συμμετοχής των ευρωπαϊκών πολιτικών βιτρινών σ’ αυτό, υπάρχει μια «κρίση ενέργειας» ή/και μια «κρίση τροφίμων», αυτές είτε έχουν δυτικές καταβολές (είναι «δυτικογενείς») είτε είναι δυτικά προβλήματα.

Τι θα λέγατε τώρα αν υποστηρίζαμε ότι:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το πνεύμα του Rapallo

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Ένα φάντασμα πλανιέται εδώ και έναν αιώνα πάνω απ’ την ευρώπη, με ιδιαίτερες πυκνώσεις και εντάσεις σε διάφορες ιστορικές περιόδους, ένα φάντασμα που προκαλεί εφιάλτες στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Ουάσιγκτον – κι αυτό δεν είναι πια ο κομμουνισμός. Είναι οι σχέσεις ανάμεσα στο Βερολίνο (και ένα καλό κομμάτι της δυτικής ευρώπης) και στη Μόσχα…

Κάποιοι το θυμούνται – και θα ήθελαν να το γιορτάσουν. Άλλοι το θυμούνται και μελαγχολούν. Τέλος κάποιοι ακόμα όχι απλά το ξορκίζουν αλλά το πολεμούν με κάθε τρόπο∙ αυτήν την περίοδο «μέχρι τον τελευταίο ουκρανό»….

Πριν ακριβώς έναν αιώνα, τέτοιες ημέρες, στις 16 Απρίλη του 1922, σ’ ένα ακριβό ξενοδοχείο μιας ιταλικής επαρχιακής πόλης όχι μακριά απ’ την Γένοβα, στο Rapallo, υπογραφόταν μια συμφωνία φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στη νεαρή σοβιετική δημοκρατία και την σοσιαλδημοκρατική δημοκρατία της Βαϊμάρης, ανάμεσα στην επαναστατημένη Μόσχα και στο «μόλις προχτές πνίξαμε στο αίμα την προοπτική δικτατορίας του προλεταριάτου» (δολοφονώντας ανάμεσα σε άλλους την Rosa Luxemburg και τον Karl Liebknecht…) Βερολίνο. Ήταν μια συμφωνία οικονομικής (και κρυφά: στρατιωτικής) συνεργασίας που σαν τέτοια τίναζε στον αέρα όλες τις ιμπεριαλιστικές προσδοκίες του Λονδίνου και του Παρισιού μετά το τέλος του Α παγκόσμιου και την «Συνθήκη των Βερσαλιών»: η (ηττημένη) γερμανία και η (επαναστατημένη) ρωσία σπρώχνονταν συστηματικά στο περιθώριο απ’ τους νικητές του 1ου παγκόσμιου πολέμου…

Ήταν, τέλος, μια συμφωνία που έχει βρυκολακιάσει παραπάνω από μία φορές έκτοτε: απ’ το σύμφωνο Molotov – Ribbentrop τον Αύγουστο το 1939, ανάμεσα στο ναζιστικό και πολεμικό Βερολίνο απ’ την μια μεριά και την υπό τον Στάλιν Μόσχα / ε.σ.σ.δ. απ’ την άλλη, ως την “ostpolitik” («ανατολική πολιτική») που εγκαινίασε η γερμανική σοσιαλδημοκρατία κατά την πρωθυπουργία του Willy Brandt απ’ την Βόννη, πρωτεύουσα της δυτικής γερμανίας, το 1969. Απ’ την ειρηνική (ουσιαστικά) «παραχώρηση» της ανατολικής γερμανίας στη δυτική απ’ τον τότε πρόεδρο της ε.σ.σ.δ. Gorbachev και την «γερμανική επανένωση» το 1990 ως… Ακόμα κι ως τον nord stream 2 – όσο κι αν μοιάζει με ιστορικό ανέκδοτο το ότι ένας αγωγός φυσικού αέριου έγινε (και απαγορεύτηκε να είναι) ο «συμβολικός ομφάλιος λώρος» ανάμεσα στον γερμανικό και τον ρωσικό καπιταλισμό…

Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα μπει σε ιστορικές περιγραφές και λεπτομέρειες: όποιος / όποια ενδιαφέρεται είναι σχετικά εύκολο να τις βρει (στα αγγλικά). Δεν θα έκανε καν μια τέτοια ιστορική αναδρομή αν δεν συνέβαινε μια κωμική μαριονέτα που παριστάνει τον «πρόεδρο της ουκρανίας», να φτύσει (σχεδόν κυριολεκτικά!) πρόσφατα στα μούτρα τον γερμανό πρόεδρο Steinmeier. Επειδή (έκρινε) ότι δεν είναι αρκετά «αντιρώσος»!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Της αγίας σφαγής ανήμερα…

Δευτέρα 14 Μάρτη>> Δεν ξέραμε ότι ο ρημαδοΚούλης έχει κάνει τάμα να πηγαίνει κάθε χρόνο, την «Κυριακή της ορθοδοξίας»* στο Πατριαρχείο, στην Istanbul. Δεν το ξέραμε επειδή δεν πήγαινε∙ φέτος όμως ένοιωσε κάτι… Ένοιωσε ότι πρέπει να μιλήσει με τον αιώνιο εχθρό, τον Erdogan (πριν διαλυθεί, καταστραφεί, χρεωκοπήσει η τουρκία – κάτι που αναγγέλλεται στα μέρη μας κάθε βδομάδα εδώ και χρόνια…). Γιατί τέτοια πρεμούρα; Μήπως θέλει να τον παρακαλέσει να πει καμιά καλή κουβέντα στην ανεγκέφαλη αλεπού, να ξεχαστεί ρε παιδί μου αυτή η ιστορία με τα 20.000 καλάσνικωφ και τις αντιαρματικές ρουκέτες; Μήπως πήγε να δει πρώτος πρώτος και να θαυμάσει το καινούργιο «ελαφρύ» αεροπλανοφόρο του αιώνιου εχθρού, το anadolu; Ή μήπως ετοιμάζονται κοινές γιορτές για την «μικροαστική καταστροφή»;

Έχει πάντως το ενδιαφέρον του: ξαφνικά οι ντόπιοι πατριώτες δημαγωγοί ανακαλύπτουν ότι … η τουρκία είναι φίλη μας!!! Ποιος; Το κράτος που διαλυόταν, και διαλυόταν, και διαλυόταν∙ και ο «σουλτάνος» που είχε ξοφλήσει, κι είχε ξοφλήσει, κι είχε ξοφλήσει!!! (Έχουμε ν’ ακούσουμε!!! Μέχρι το ότι το τουρκικό καθεστώς φοβάται τους ρώσους και παρακαλάει για την βοήθειά μας!… Άβυσσος το μυαλό του εθνικόφρονα…)

Το «ελαφρύ» βρίσκεται σε φάση δοκιμαστικών πλεύσεων. Το φθινόπωρο ίσως να είναι έτοιμο. Πρόκειται για “amphibious assault ship”, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν πλωτό κέντρο επιχειρήσεων… Να το δούμε να του γίνεται υποδοχή με όλες τις τιμές σε ελληνικό λιμάνι, με την μπάντα του λιμενικού, και τι άλλο στον κόσμο!!!

Όλες οι πολιτικές βιτρίνες μας τραβάνε εδώ και χρόνια στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, για τα συμφέροντα των αφεντικών, ειδικά του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου» (των εφοπλιστών). Το λέμε χρόνια, κάποιοι μας θεωρούν «γραφικούς», αλλά το γεγονός ότι η ουκρανική επικράτεια και, μαζί της, η Μαύρη Θάλασσα, φεύγουν απ’ τα χέρια των εθνικών συμμάχων (Ουάσιγκτον και σία) θα μεταφέρει (για την Ουάσιγκτον) την ένταση του ευρύτερου μετώπου «αποτροπής» του ευρασιατικού project στο Αιγαίο. Το θίξαμε ήδη απ’ την προηγούμενη εβδομάδα. Θα εστιάσουμε τώρα πιο συγκεκριμένα.

Τι ζητάει η Μόσχα απ’ το Κίεβο; «Αποστρατιωτικοποίηση της ουκρανίας»… Τι ζητάει η Άγκυρα απ’ την Αθήνα εδώ και χρόνια, έχοντας ανεβάσει πρόσφατα τους τόνους; «Αποστρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων»… Η ομοιότητα στην ορολογία είναι χαρακτηριστική, αλλά δεν τελειώνει στα λόγια το θέμα. Επειδή, σε αντίθεση με την θέση της Μόσχας υπέρ μιας ουδέτερης ουκρανίας, η θέση της Άγκυρας είναι κατοχυρωμένη εδώ και 75 χρόνια, σαν μέρος του (ανασκολοπισμένου) διεθνούς δικαίου! Κι αυτό αφού τα Δωδεκάνησα, έδαφος της (ηττημένης στον πόλεμο) Ρώμης, παραχωρήθηκαν το 1947 στην Αθήνα με βάση την (μετά το τέλος του Β παγκόσμιου πολέμου) «διάσκεψη ειρήνης στο Παρίσι»… Υπό μόνον τον όρο της μη οχυρώσεώς των – όπως μπορείτε να διαβάσετε (ελπίζουμε) στην πάνω φωτογραφία, στα δεξιά της εικόνας.

Ο μέσος έλληνας μπορεί να νομίζει πως η αποστρατιωτικοποίηση αυτού του συμπλέγματος νησιών ήταν (και παραμένει…) «απαίτηση της τουρκίας»…. Λάθος! Ήταν όρος της σοβιετικής ένωσης! (Η Άγκυρα, σαν ουδέτερη στη διάρκεια του 2ου παγκόσμιου, δεν είχε δούναι και λαβείν μετά το τέλος του). Όρος απόλυτα λογικός! Ας το επαναλάβουμε μπας και εντυπωθεί: ο μη εξοπλισμός των Δωδεκανήσων αφορούσε τις ανησυχίες της σοβιετικής ένωσης… Και τώρα, το μαντεύετε, τις ανησυχίες της ρωσικής ομοσπονδίας…

Γιατί ο Μολότωφ, σαν υπ.εξ. του Στάλιν, δεν ήθελε το 1947 να υπάρχουν όπλα και στρατοί στα Δωδεκάνησα; Κοιτάξτε τον χάρτη και θα καταλάβετε: επειδή λόγω θέσης «ελέγχουν» (μπορούν να ελέγξουν…) το πέρα/δώθε πλοίων (πολεμικών πλοίων…) στο Αιγαίο… από και προς την Μαύρη Θάλασσα….

Η Μαύρη Θάλασσα (όπως όλα δείχνουν) θα μείνει στα χέρια της Μόσχας και της Άγκυρας κατά κύριο λόγο. Και για το πέρα/δώθε των πολεμικών τους το ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης των Δωδεκανήσων παραμένει το ίδιο σοβαρό και λογικό όσο το 1947∙ Χ2 πια.

Κι εδώ αρχίζουν τα ζόρικα…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ο παρτιζάνος

Τετάρτη 15 Δεκέμβρη>> Πολέμησε τους φασίστες σαν πιτσιρίκι… Και τώρα (πέρυσι) γυρνάει στους άδειους δρόμους της Νάπολη, “σαν τρελός”, βρίζοντας τους δειλούς που κλείστηκαν στα σπίτια τους επειδή το κράτος τους είπε να φοβηθούν και να κλειδαμπαρωθούν.

Καλύτερα μια ώρα σα λιοντάρι παρά εκατό σαν πρόβατο φωνάζει ο ανταγωνιστικός, μαχητικός 20ος αιώνας. Αλλά οι συνειδήσεις έχουν πια εντοιχιστεί, κουρνιάζουν στην επιπλοποιία των ψευδαισθήσεών τους… Φοβούνται ακόμα και να καταλάβουν…

Vingt mille lieues sous les mers*

Δευτέρα 20 Σεπτέμβρη>> Το συμβόλαιο ήταν παχύ παχύ. Πενήντα δισεκατομύρια αυστραλέζικα δολάρια, για 12 υποβρύχια. Ήταν τέλος του 2015 ή αρχές του 2016, και νικητής στο διαγωνισμό ήταν η γαλλική DCNS (μετέπειτα Naval Group). Ο τότε γάλλος πρόεδρος Hollande πανηγύρισε για την «συμφωνία του αιώνα»: χιλιάδες θέσεις εργασίας για το γαλλικό στρατοβιομηχανικό σύμπλεγμα…

Υπήρχαν, βέβαια, κάποια προβληματάκια. Ο εν λόγω τύπος υποβρυχίων ήταν στα σχέδια, δεν είχε κατασκευαστεί ούτε ένα. Με δυο λόγια η Καμπέρα αγόραζε «μακέτο». Μετά προέκυψε αυτό που στα ελληνικά λέγεται «υπερκοστολόγηση εκ των υστέρων»: άλλα 50 δισεκατομυριάκια θα ήταν απαραίτητα για την συντήρηση των 12 υποβρυχίων, υπό την καθοδήγηση φυσικά της κατασκευάστριας. Εν τω μεταξύ είχαν αρχίσει οι γκρίνιες. Πόσο κομμάτι της κατασκευής θα γίνει στη γαλλία και πόσο στην αυστραλία; Η δεύτερη δεν έχει ναυπηγείο κατάλληλο για υποβρύχια, αλλά κάποιες καλές υπεργολαβίες για τα ηλεκτρονικά συστήματα θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να τις αναλάβει…

Η παράδοση των πρώτων κομματιών είχε κανονιστεί για το 2030… Αλλά απ’ τον περασμένο Μάη το deal έδειχνε ότι πάει για ναυάγιο σε ρηχά νερά. Πολύ περισσότερο που διάφοροι ανταγωνιστές της Naval Group δεν είχαν πάψει να πηγαίνουν με ντοσιέ στο αυστραλέζικο υπ.αμ. για φτηνότερες και γρηγορότερες προσφορές…

Μπορεί ο τρόπος της αλλαγής παραγγελίας να μην ήταν και τόσο κομψός. Αλλά η Καμπέρα είχε αλλάξει ήδη σχεδιασμούς. Θα προτιμούσε να πληρώσει την ρήτρα ακύρωσής της και να ξεφορτωθεί τα έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτα γαλλικά υποβρύχια. Όμως ο πομπώδης τρόπος που αυτό ανακοινώθηκε έσπασε τα νεύρα του βασιλιά Μακρόν: ήταν κομμένος και ραμμένος γι’ αυτό. Είχε και ο βασιλιάς τα δίκια του: τον ξεφτύλισαν…

Το τι τα θέλει τα made in usa υποβρύχια το αυστραλέζικο καθεστώς είναι προφανές: να κάνουν παρέα στα αμερικανικά στις περιπολίες τους στη νότια θάλασσα της κίνας. Συμβατά συστήματα επικοινωνιών, συμβατά όπλα… μια ωραία ατμόσφαιρα. Όμως δεν θα είναι έτοιμα ούτε αύριο ούτε σ’ ένα χρόνο, ούτε σε δύο.

Κι εκεί θα προκύψει σίγουρα ένα πρόβλημα: δεν είναι σοφό να λέγεσαι αυστραλία και να προκαλείς τόσο ανοικτά το Πεκίνο. Το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο έχει αποδεδειγμένα την δυνατότητα να ναυπηγεί 4 υποβρύχια ταυτόχρονα, στο ίδιο διάστημα που οπουδήποτε αλλού στον καπιταλιστικό πλανήτη ναυπηγούν ένα. Πράγμα που σημαίνει ότι ο αυστραλέζικος υποβρύχιος στόλος, όταν θα είναι έτοιμος, δεν θα αλλάξει στο ελάχιστο τους συσχετισμούς όπλων (και δυνάμεων) στην ευρύτερη περιοχή υπέρ των αμερικανο-αγγλο-αυστραλών…

Αντίθετα θα σπρώξει κάποιους γείτονες προς την μεριά της κίνας. Εκτός απ’ το θυμωμένο Παρίσι με την τελευταία αμερικανική παραγγελία έχει θορυβηθεί και η ισλαμική Τζακάρτα (ινδονησία): βρίσκεται ακριβώς απέναντι.

Τι απομένει απ’ αυτήν την σύντομη οικονομική – πολιτική διαμάχη; Κάποτε το Παρίσι είχε μεγάλες αποικίες στην ινδοκίνα. Κάποτε… Τώρα δεν μπορεί να ελπίζει σε οποιαδήποτε σημαντική επιρροή χωρίς την άδεια (και τον έλεγχο) της Ουάσιγκτον. Τον περασμένο Ιούλη ο γάλλος υπ.αμ. Jean-Yves Le Drian ευρισκόμενος στην αμερικανική πρωτεύουσα, είχε την έμπνευση να δηλώσει αλαζονικά τις φιλοδοξίες του γαλλικού ιμπεριαλισμού: Η Γαλλία είπε ήταν ένα έθνος του ινδικού-ειρηνικού, κατέχοντας περιοχές που της έδιναν την δεύτερη σε μέγεθος αποκλειστική οικονομική ζώνη, και μόνιμη στρατιωτική παρουσία 8.500 ανδρών…

Η απάντηση της Ουάσιγκτον δεν άργησε: «ήταν!!» “Πάρτε τα υποβρύχιά σας και δρόμο!!”, χοντροκομμένα… Περασμένα μεγαλεία… Αλλά ο βασιλιάς Μακρόν φαίνεται πως έχει ξεχάσει την μάχη και την ήττα του γαλλικού στρατού και των συμμάχων του στο Dien Bien Phu του βιετνάμ. Είναι «παλιά» βέβαια, του 1954. Οπότε λίγος ρεαλισμός δεν θα έβλαπτε. Καλύτερα μια χαμένη παραγγελία τώρα παρά ένα, δύο, τρία πολλά Dien Bien Phu στο μέλλον…

* Είκοσι χιλιάδες λεύγες υπό την θάλασσα – Ιούλιος Βερν, 1859 (;)…

(φωτογραφία: Οι Viet Minh σηκώνουν την σημαία τους στο αρχηγείο του γαλλικού στρατού στο Dien Ben Phu. Μετά την συντριπτική ήττα του το Παρίσι αναγκάστηκε, το 1954, να αποχωρήσει απ’ όλες τις αποικίες του στην ινδοκίνα…)

Ινδοκούς: the chessboard 2

Πέμπτη 19 Αυγούστου>> Το διάστημα 2009 – 2011 είναι ίσως το (από ιστορική άποψη) κρισιμότερο καθώς αποτελεί την γενεαλογία εκείνων που συμβαίνουν τώρα και θα ακολουθήσουν. Η καινούργια αμερικανική διοίκηση («δημοκρατικοί» / Obama) άρχισε να διαβλέπει απ’ την μια μεριά την «αναδυόμενη» δύναμη του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου και απ’ την άλλη την χωρίς τέλος φθορά του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» που είχε ξεκινήσει το 2001 η διοίκηση Bush του Β. Στο σχεδιασμό μπήκε πια η «απεμπλοκή» από διάφορα δευτερεύοντα πεδία «αντιτρομοκρατικού πολέμου» (στη μέση Ανατολή και στο Ινδοκούς) και η συστηματικότερη πολιτικο-στρατιωτική στόχευση απευθείας στο Πεκίνο και στη Μόσχα. (Για την μέση Ανατολή την «δουλειά» της διαρκούς δημιουργικής καταστροφής σαν ύστατης γραμμής ανάσχεσης μιας πιθανής επιρροής του Πεκίνου και της Μόσχας θα την αναλάμβαναν εργολάβοι, τύπου isis, με την βοήθεια δημοκρατικών συμμάχων σαν τους τοξικούς του Ριάντ και Αμπού Ντάμπι).

Ο σχεδιασμός προέβλεπε ένα «γερό surge» του στρατού κατοχής στο αφγανιστάν για να εκμηδενιστούν οι ταλιμπάν έτσι ώστε στις αρχές του 2011 να αρχίσει η σταδιακή αποχώρηση του αμερικανικού στρατού από ‘κει και η ανάληψη πλήρους και αποτελεσματικής εξουσίας από την «νικηφόρα» κυβέρνηση της Καμπούλ. Κάποιες αμερικανικές βάσεις θα παρέμεναν εκεί, φυσικά, αφού άλλωστε θα το ζητούσε ευγενικά η «νικηφόρα»… Ταυτόχρονα, το 2011 ανακοινώθηκε το θρυλικό «pivot στην Ασία»: η Ουάσιγκτον άνοιξε επίσημα το μέτωπο του Ειρηνικού με πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά μέσα.

Μόνο που ο σχεδιασμός και τα χρονοδιαγράμματα σε ό,τι αφορούσε το αφγανιστάν απέτυχαν. Παρότι βρέθηκαν συγκεντρωμένοι εκεί πάνω από 100.000 αμερικάνοι πεζοναύτες (μαζί με όλα τα σέα τους), ο «δυνατότερος στρατός του κόσμου», δεν κατάφερε να καταβάλει τους ταλιμπάν που εξακολουθούσαν να ελέγχουν κάποιες (σχετικά μικρές) περιοχές του αφγανιστάν, κυρίως όμως εξακολουθούσαν να έχουν την υποστηρίξη μεγάλου μέρους του πληθυσμού.

Το ερώτημα, κατά συνέπεια, γιατί ο επανα-ορισμός των προτεραιοτήτων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού άμεσα κατά του Πεκίνου και της Μόσχας σήμαινε ήδη απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’10 (κάποιοι είδους) στρατιωτική αποχώρηση απ’ το Αφγανιστάν (απ’ το «μαλακό υπογάστριο…) θα έπρεπε να έχει γίνει τότε. Και η απάντηση είναι, ήταν από τότε, στο χάρτη: πακιστάν αλλά και τα υπόλοιπα –σταν του «μετασοβιετικού χώρου».

Τα δεύτερα είχαν αρχίσει ήδη να προσανατολίζονται περισσότερο προς την Μόσχα… Αλλά το «όχι-με-ιδιαίτερο-ζήλο» συμμαχικό αλλά στρατηγικής σημασίας πακιστάν ήταν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα: η όποια «συμμαχία κατά της κίνας» υπό αμερικανική διεύθυνση θα έπρεπε να περιλάβει οπωσδήποτε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το Νέο Δελχί… Συνεπώς, στην πορεία των πραγμάτων, η Ισλαμαμπάντ θα έδειχνε όλο και μικρότερο ζήλο να βοηθάει την συντήρηση αμερικανικών βάσεων στο αφγανιστάν – κατά του Πεκίνου….

Μια ισχυρή στρατιωτική παρουσία του αμερικανικού στρατού στα αφγανικά υψίπεδα θα απαιτούσε «ένα άλλο» πακιστάν, «ένα άλλο» τατζικιστάν, «ένα άλλο» κυργιζιστάν και, πιθανότατα, «ένα άλλο» ιράν: το κυργιζιστάν και το τατζικιστάν όμως είχαν προσχωρήσει ήδη στο «σύμφωνο της Σαγκάης» (SCO), μαζί με την Μόσχα και το Πεκίνο. Το πακιστάν μπήκε αργότερα. Και σύντομα θα έχει ενταχθεί σ’ αυτή την συμμαχία και το ιράν (γι’ αυτά προσεχώς…). Με απλά λόγια: η αμερικανική κατοχή του αφγανιστάν θα ήταν εύκολο να απομονωθεί και να γυρίσει μπούμεραγκ κάποια στιγμή· συνεπώς θα έπρεπε να αναθεωρηθεί…

Το γιατί χρειάστηκαν τόσα χρόνια για αυτήν την αναθεώρηση είναι ένα ερώτημα του οποίου η απάντηση αφορά τις δομές, την ισχύ και τα συμφέροντα του αμερικανικού στρατο-βιομηχανικού συμπλέγματος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι και το ψόφιο κουνάβι είχε προσπαθήσει να κάνει αυτήν την αποχώρηση (την οποία άλλωστε είχε υποσχεθεί). Αν απέτυχε ήταν επειδή δεν ήλεγχε το αμερικανικό μιλιταριστικό σύμπλεγμα. Ωστόσο πρόλαβε να υπογράψει την συμφωνία της αποχώρησης – με τους ταλιμπάν… τον Φλεβάρη του 2020…

(φωτογραφία: Σκληρή εικόνα, εντελώς ακατάλληλη για πολιτικά ανήλικους. Ταλιμπάν με προβιές και αμερικάνοι ceo χωρίς, σε αναμνηστική φωτογράφηση απ’ την συνάντησή τους στη βίλλα του τότε αντιπροέδρου της πετρελαϊκής Unocal Marty Miller, στο Τέξας, με θέμα την κατασκευή πετρελαιαγωγού στο αφγανικό έδαφος. Ήταν το 1997, οι διαπραγματεύσεις γίνονταν με τις ευλογίες της διοίκησης Clinton, και οι ταλιμπάν πίστευαν ότι δεν φοράνε προβιές και ότι οι αμερικάνοι είναι φίλοι τους…

Μετά η γραμμή στην Ουάσιγκτον άλλαξε…)

Ινδοκούς: the graveyard

Δευτέρα 16 Αυγούστου>> Τελικά οι ταλιμπάν άκουσαν την κινέζικη συμβουλή με τον δικό τους τρόπο: προχώρησαν τόσο γρήγορα (ή ειπωμένο διαφορετικά: ο επίσημος αφγανικός στρατός παραδόθηκε / προσχώρησε στην τελευταία πράξη της αντικατοχικής εκστρατείας τόσο γρήγορα) ώστε η Καμπούλ (και ό,τι αυτή συμβολίζει πολιτικά και οικονομικά αυτά τα 20 χρόνια της κατοχής) να παραδοθεί ειρηνικά. Ο πρόεδρος / ανδρείκελο Ashraf Ghani την έκανε αεροπλανικά μαζί με την αυλή του, και η μάχη δρόμο δρόμο που Τεχεράνη, Ισλαμαμπάντ, Πεκίνο και Μόσχα δεν ήθελαν με τίποτα, τελικά δεν έγινε. Δεν την ήθελαν ούτε οι αφγανοί.

Η εικονογραφία της άρον άρον αποχώρησης των τελευταίων νατοϊκών κατοχικών θυμίζει έντονα μια άλλη ήττα. Στο βιετνάμ, το 1975. Υπάρχουν ομοιότητες αλλά και σοβαρές διαφορές. Οι ταλιμπάν δεν είναι κομμουνιστές, είναι συντηρητικοί ισλαμιστές (αλλά όχι ουαχαβίτες τύπου isis, το αντίθετο!). Η αποχώρηση του κατοχικού στρατού (δηλαδή η ήττα του) δεν προκλήθηκε (και) από ένα ρωμαλέο αντιπολεμικό κίνημα στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο – το αντίθετο. Οι δυτικοί «ειρηνιστές / αντιμιλιταριστές» (αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι) είναι στη μεγάλη πλειοψηφία τους απασχολημένοι με τα «δικά» τους, και ποτέ δεν είδαν στην κατοχή και στα εγκλήματα πολέμου στο αφγανιστάν τίποτα άλλο απ’ την κυρίαρχη άποψη: την ιεραποστολική προσπάθεια του λευκού ανθρώπου να εκπολιτίσει πρωτόγονους πληθυσμούς και κοινωνίες. Με δυο λόγια η χθεσινή ημέρα δεν σφραγίζει μόνο την ήττα του δυτικού / αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο ινδοκούς· σφραγίζει επίσης και τον αλαζονικό πρωτοκοσμικό (πολιτιστικό) ναρκισσισμό. Η «αυτοδιάθεση του αφγανικού λαού», κατακτημένη με τα όπλα μετά από 20 χρόνια αντίστασης, δεν εορτάζεται πουθενά στη δύση. Αλλά αυτό είναι πρόβλημα (ένα απ’ τα πολλά) των δυτικών κοινωνιών, κανενός άλλου!

(φωτογραφίες από πάνω προς τα κάτω:

Saigon 1975: κόσμος (όχι μόνο διπλωματικοί υπάλληλοι αλλά και νοτιο-βιετναμέζοι συνεργάτες των κατοχικών) συνωστίζεται για να ανέβει στα ελικόπτερα που προσγειώνονται στην ταράτσα της αμερικανικής πρεσβείας. Οι βιετκόνγκ έχουν εισβάλει ήδη στην πρωτεύουσα.

Kabul 2021: ένα απ’ τα αμερικανικά Σινούκ πετάει απ’ την ταράτσα της αμερικανικής πρεσβείας προς το αεροδρόμιο που οι ταλιμπάν έχουν αφήσει ανοικτό για να διευκολυνθεί η φυγή των τελευταίων αμερικάνων / νατοϊκών. Όσο για τους συνεργάτες της κατοχής; Όλοι οι νατοϊκοί (συμπεριλαμβανομένων και των ελλήνων που είχαν 80 ντόπιους συνεργάτες) τους υποσχέθηκαν πολλά, αλλά οι πραγματικότητα είναι ότι ελάχιστοι είναι πολύτιμοι. Όπως συμβαίνει παντού και πάντα η μεγάλη πλειοψηφία των «συνεργατών» είναι αναλώσιμοι. Αυτοί λοιπόν θα πρέπει τώρα να διαπραγματευτούν το μέλλον τους με τους απελευθερωτές ταλιμπάν…)