Tag: ιστορία

Διευκρινίσεις (2)

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη>>

7 – Εκτός απ’ την λωρίδα της Γάζα και την Δυτική Όχθη όπου ο ισραηλινός στρατός εξασκεί το μονοπώλιο καταστροφής και θανάτου που έχει, υπάρχουν κι άλλα μέτωπα. Εκείνο στο βόρειο ισραήλ απ’ την Χεζμπ’ Αλλάχ, και οι διάσπαρτες επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στη συρία και στο ιράκ. Η «εισβολή του al Aqsa» και οι υπόλοιπες αντάρτικες δράσεις εγγράφονται άραγε στον ίδιο σχεδιασμό ή είναι συμπτωματικές;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Κάποτε στο Μπέλφαστ

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Αυτά τα πιτσιρίκια δεν είναι παλαιστινιάκια. Είναι ιρλανδάκια, στην κατεχόμενη απ’ τον αγγλικό στρατό βόρεια Ιρλανδία – εδώ στη δεκαετία του 1970.

Ο αγγλικός κατοχικός στρατός τότε δεν πυροβολούσε παιδιά∙ έδωσε όμως αρκετό know how «αντι-αντάρτικου» στον ισραηλινό. Η κατοχή στη βόρεια ιρλανδία έχει τελειώσει, οπότε στο Λονδίνο οι καραβανάδες ίσως παίρνουν εδώ και κάτι χρόνια μαθήματα-απ’-τους-πρώην-μαθητές-τους, για οποιαδήποτε μελλοντική χρήση…

Εμείς είμαστε οι τρομοκράτες….

Δευτέρα 13 Νοέμβρη>> Ο ισραηλινός στρατιώτης Eran Efrati κλήθηκε να κάνει την θητεία του στην κατεχόμενη Χεβρώνα… Προβιβάστηκε σε λοχία… «Επί τω έργω» ανακάλυψε ποιοι είναι οι τρομοκράτες… Εγκατέλειψε τον στρατό, την ιδεολογία του θεοναζί απαρτχάιντ καθεστώτος… Πέρασε στο πλευρό του δίκαιου των Παλαιστινίων…

Ο Efrati μίλησε στην Abby Martin των Empire Files πριν 6,5 χρόνια. Εξακολουθεί να έχει αξία.

Μετάφραση αποσπασμάτων:

3.37> Μετά από 7 μήνες εκπαίδευσης βρέθηκα στην Χεβρώνα. Είναι η μόνη πόλη που έχει μια (εποικιστική) εγκατάσταση στο κέντρο της. Συνεπώς, πηγαίνοντας στη Χεβρώνα, ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που έπρεπε να κάνω ήταν να προστατεύω την εβραϊκή γιορτή, και η δουλειά μου ήταν να επιτηρώ την απαγόρευση κυκλοφορίας 180.000 παλαιστίνιων έτσι ώστε οι εβραίοι έποικοι απ’ όλη τη Δυτική Όχθη και το Ισραήλ να μπορούν να έρθουν στη Χεβρώνα και να γιορτάσουν. Έρχονται πολλές χιλιάδες ισραηλινοί και εβραίοι έποικοι απ’ όλη την Δυτική Όχθη για να γιορτάσουν, και ο μόνος τρόπος να τους προστατέψουμε είναι να εξασφαλίσουμε ότι κανένας παλαιστίνιος δεν θα βγει απ’ το σπίτι του.

Οπότε ένα απ’ τα πρώτα καθήκοντά μου ήταν να περιπολώ στους δρόμους και να σιγουρέψω ότι οι παλαιστίνιοι καταλάβαιναν, ότι θα έμεναν στα σπίτια τους, και ότι δεν θα μπορούσαν να βγουν παρά μόνο μετά από καινούργια οδηγία.

Στην αρχή μου φαινόταν σαν σε κινηματογραφική ταινία. Γιατί μπήκαμε στην πόλη με τα όπλα στα χέρια, με τις στολές μας, με τα γιλέκα μας, με χειροβομβίδες και 6 γεμιστήρες, φωνάζοντας «απαγόρευση κυκλοφορίας». Και βλέπεις το χάος, τον κόσμο να τρέχει από ‘δω κι από ‘κει κλείνοντας τα μαγαζιά τους, να τρέχουν στα σπίτια τους, γιατί όπου βρεθείς όταν αρχίσει η απαγόρευση κυκλοφορίας μένεις εκεί και δεν μπορείς να πας πουθενά, οπότε καλύτερα να είσαι σπίτι σου όταν ξεκινήσουμε την απαγόρευση κυκλοφορίας. Οι επίσημες εντολές για όποιον παραβιάζει την απαγόρευση είναι να τον σκοτώσουμε.

Ποτέ δεν τον έκανα, ούτε είδα κάποιον άλλον να το κάνει σ’ αυτήν την διαδικασία απαγόρευσης κυκλοφορίας. Αλλά τέτοιες ήταν οι εντολές και όλοι το ήξεραν.

Αυτή η απότομη αίσθηση εξουσίας μου προκάλεσε σύγχυση. Δεν μου ήταν ξεκάθαρο αν απολάμβανα αυτή την εξουσία του ελέγχου πάνω σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους ή το γιατί τα παιδιά με κοιτούσαν φοβισμένα, γιατί έτρεχαν μακριά όταν περπατούσα σε κάποιον δρόμο. Πριν την θητεία δούλευα σα δάσκαλος, αγαπώ τα παιδιά, γι’ αυτό βρισκόμουν σε κάποια σύγχυση ως προς το γιατί τα παιδιά με φοβούνται. Συνειδητοποίησα αργότερα ότι αυτό είχε να κάνει με το ότι ήμουν αρματωμένος, με την στολή μου, το κράνος μου, τους 6 γεμιστήρες, με τις 2 χειροβομβίδες μου, το Μ16 στο χέρι, αλλά αυτό δεν το καταλάβαινα εκείνη την στιγμή, ούτε μπορούσα να το εξηγήσω.

Και νομίζω ότι πολύ γρήγορα άρχισα να καταλαβαίνω ότι η πραγματικότητα της δουλειάς που έπρεπε να κάνω ήταν να συντηρώ ένα σύστημα απαρτχάιντ. Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι τα δικαιώματα που έχουν οι εβραίοι έποικοι δεν είναι ίδια μ’ αυτά που έχουν οι παλαιστίνιοι. Κατάλαβα ότι δεν μπορώ να αγγίξω έναν εβραίο έποικο αν επιτίθεται σ’ έναν παλαιστίνιο. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να καλέσω την τοπική αστυνομία, όπως θα έκανα στην Ιερουσαλήμ. Οπότε οι εβραίοι έποικοι που ζουν στην Χεβρώνα έχουν τα ίδια δικαιώματα μ’ αυτά που έχω εγώ που ζω στην Ιερουσαλήμ, αλλά οι παλαιστίνιοι δίπλα τους, στο διπλανό σπίτι, στο διπλανό κτίριο, μερικές φορές στο διπλανό διαμέρισμα, ζουν κάτω απ’ την δική μου δικαιοδοσία, κάτω από στρατιωτικό νόμο, και μπορώ να τους κάνω ό,τι θέλω. Μπορώ να τους πάρω το σπίτι για να το κάνω προσωρινό φυλάκιο για μερικές ώρες ή μερικές μέρες ή μερικές βδομάδες, μπορώ να αποφασίσω να τους συλλάβω και να τους δέσω πάνω στον φράκτη της βάσης μου, αν πάρουμε διαταγή να γκρεμίσουμε το σπίτι τους ή να κλειδώσουμε την πόρτα τους και να μην τους αφήνουμε να βγουν στο δρόμο μπροστά στο ίδιο τους το σπίτι, στον δρόμο που μπορούν να περπατούν μόνο εβραίοι έποικοι ενώ οι παλαιστίνιοι δεν μπορούν, οπότε μετακινούνται πηδώντας απ’ τα παράθυρα, ή μέσα απ’ τις αυλές στην παλιά πόλη της Χεβρώνας.

Νομίζω ότι συνειδητοποιώντας όλα αυτά πολύ πολύ νωρίς στην θητεία μου κατάλαβα ότι κάποιος μου έλεγε ψέματα, πολύ καιρό. Δεν ένοιωθα ότι προστάτευα κάποιους, δεν ένοιωθα ότι βοηθούσα κάποιους να νοιώθουν πιο ασφαλείς. Ένοιωθα ότι τρομοκρατούσα τον κόσμο. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένοιωσα ότι το όριο ανάμεσα στο καλό και το κακό που είχα μάθει από παιδί, όπου έμαθα ότι βρισκόμουν στη μεριά του καλού, αυτό το όριο είχε σπάσει. Ένοιωθα ότι είμαι ο τρομοκράτης, και ότι η δουλειά μου ήταν στην πραγματικότητα να τρομάζω τους ανθρώπους έτσι ώστε να μην τους περνάει απ’ το μυαλό να δράσουν κατά των ισραηλινών εποίκων ή του ισραηλινού στρατού.

…

12.40> Επίσημα στις πρακτικές του στρατού, της αστυνομίας ή της mossad, οι εκτελέσεις εν ψυχρώ είναι παράνομες. Αυτό είναι απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου στα μέσα των ’00. Αλλά τότε έγινε το εξής: … Οι αξιωματικοί κάλεσαν τους άνδρες τους και τους είπαν ότι «Απόψε να πάτε να συλλάβετε ένα επικίνδυνο άτομο. Θα πάτε μια ομάδα 5 ή 6 στρατιωτών, θα μπείτε στο σπίτι του ήσυχα μέσα στη νύχτα, θα πάτε στο υπνοδωμάτιό του, και θα κολλήσετε ένα όπλο στο κεφάλι του. Αν απλά σηκωθεί και παραδοθεί, θα τον συλλάβετε. Όμως αν φωνάξει θα τον πυροβολήσετε στο κεφάλι. Αν σηκώσει την κουβέρτα του θα τον πυροβολήσετε στο κεφάλι. Αν σηκώσει τα χέρια του, ή τα πόδια του, ή κάνει οποιαδήποτε κίνηση, θα τον πυροβολήσετε στο κεφάλι». Επειδή τώρα καταλαβαίνουμε σαν έλλογα όντα ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος αν ξυπνήσει μέσα στην άγρια νύχτα μ’ ένα όπλο στο κεφάλι του θα φωνάξει ή θα κουνηθεί, καταλαβαίνουμε επίσης ότι οι συγκεκριμένες εντολές είναι εντολές για εκτέλεση εν ψυχρώ που προσπαθούν να παρακάμψουν την απόφαση του δικαστηρίου. Δεν λένε οι εντολές «εκτέλεσέ τον», λένε «να τον συλλάβεις», αλλά συμπληρώνουν ότι «αν θεωρήσεις ότι κάνει κάτι απειλητικό, ότι μπορεί να έχει όπλο στο κρεβάτι του, ότι μπορεί να φωνάζει για βοήθεια, εκτέλεσέ τον».

Οι εν ψυχρώ εκτελέσεις είναι κάτι πολύ συνηθισμένο… στη Δυτική Όχθη. Τον Οκτώβρη του 2015, όταν ξεκίνησε η πιο πρόσφατη Ιντιφάντα, όλοι οι επίσημοι κανόνες κατά των εν ψυχρώ εκτελέσεων, πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Απ’ τον πρωθυπουργό ως τους υπουργούς, τους ανθρώπους των media, απ’ την αριστερά ως την δεξιά, όλοι μιλούσαν για το «shoot to kill». Αν δεις κοντά σου ένα κορίτσι που κρατάει ένα ψαλίδι, το εκτελείς. Οι εκτελέσεις είναι πολύ συνηθισμένη πρακτική στον στρατό, στην αστυνομία, και στον δημόσιο διάλογο ο κόσμος ζητάει εκτελέσεις. Όχι μόνο κατά εκείνων που αποκαλούν «τρομοκράτες», ή «μαχητές της αντίστασης», ζητάει επίσης και εκτελέσεις εκδίκησης. Είναι απαίτηση όλης της ισραηλινής κοινωνίας… 

Άλλοι στρατιώτες-του-θεού, εν δράσει, στη διάρκεια της 1ης Intifada, στα τέλη των ‘80s. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε τι κάνουν, δεν χρειάζεται να το γράψουμε, έτσι δεν είναι; (Μπορείτε μήπως να το νιώσετε; Μπορείτε να το θυμάστε άγρια, χωρίς κατευνασμό, για τα επόμενα χρόνια της ζωής σας;)

Οι τρομοκράτες κυβερνούν – όχι τυχαία…

Καύσιμα γιοκ. Οπότε ο ταπεινός γαϊδαράκος (το παλιό και αξιόπιστο 4Χ4!) εξακολουθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του – στη λωρίδα του θανάτου. (Παρακαλούνται οι φιλόζωοι να μην το κάνουν θέμα. Οι άνθρωποι εκεί υποφέρουν πολύ χειρότερα…)

Δευτέρα 13 Νοέμβρη>> Είναι πάνω από 38.000. Μέσα σε 9 χρόνια. Απ’ το 2014 ως το 2022. Ανάμεσα τους και παιδιά: πρόκειται για μετανάστες / πρόσφυγες που δολοφονήθηκαν (οι περισσότεροι με τους «γνωστούς τρόπους»: δια πνιγμού…) προσπαθώντας να φτάσουν δια θαλάσσης στο ευρωπαϊκό φρούριο. Πνίγηκαν / δολοφονήθηκαν για έναν απλό λόγο: επειδή δεν είχαν αρκετά λεφτά για να αγοράσουν μια «χρυσή βίζα», ευρωπαϊκά διαβατήρια δηλαδή για τους ίδιους αλλά και τους ανιόντες και κατιόντες συγγενείς τους πρώτου βαθμού – οπότε έπρεπε να ακολουθήσουν τον «φτηνό» τρόπο, τον τρόπο των «ανεπιθύμητων» (και ταυτόχρονα φτηνών….)

Αλλά η ευρωπαϊκή δύση δεν καμαρώνει πολύ γι’ αυτήν την σφαγή. Στο σύνολό της η νατοϊκή δύση έχει μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού”) πολέμου ένα καλύτερο ρεκόρ, αν και χρειάστηκε πάνω από 20 χρόνια για να το πετύχει: στην κατοχή του αφγανιστάν κατάφερε να «καθαρίσει» τουλάχιστον 46.320 αμάχους, όλων των ηλικιών και των φύλων. «Παράπλευρες απώλειες» είπαν, για έναν «ευγενή σκοπό»…

Ακόμα σπουδαιότερα (από την άποψη της δυτικής ιμπεριαλιστικής φονικότητας) ήταν τα αποτελέσματα στο ιράκ. Απ’ την εισβολή του αμερικανικού στρατού μαζί με την «συμμαχία των προθύμων» το 2003 και μετά, «εκκαθαρίστηκαν» πάνω από 200.000 άμαχοι∙ στο μεγαλύτερο ποσοστό τους γυναίκες και παιδιά.

Και – ω!!! – υπάρχει κάτι ακόμα καλύτερο, κάτι ακόμα πιο δυνατό. Σύμφωνα με τον βετεράνο John Pilger:

… Μια μελέτη του πανεπιστημίου Brown βρήκε πως απ’ τον 9η Σεπτέμβρη και μετά, όταν ξεκίνησε ο «παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», οι ηπα και οι ακόλουθοί τους έχουν σκοτώσει 6.000.000 άντρες, γυναίκες και παιδιά… Ο πρώτος και μοναδικός πρωτοκοσμικός που πρόκειται να δικαστεί στις 13 Νοέμβρη [σήμερα δηλαδή] σε σχέση με αυτά τα εγκλήματα, είναι ο David McBride, ένας αυστραλός δικηγόρος του Κέντρου Νομοθεσίας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, που αποκάλυψε / δημοσιοποίησε όσα φρικτά έκανε ο στρατός της αυστραλίας συμμετέχοντας στην κατοχή του αφγανιστάν. Κατηγορείται για «αποκάλυψη στρατιωτικών μυστικών», κινδυνεύοντας με ισόβια φυλάκιση…

Σωστά διαβάσατε. Έξι εκατομμύρια δολοφονίες από πρωτοκοσμικούς στρατούς, επίσημους, «ανεπίσημους» ή και «εργολάβους» μέσα σε 22 χρόνια∙ έξι εκατομμύρια δολοφονίες για κάτι στο οποίο οι πρωτοκοσμικοί υπήκοοι αρνούνται να αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους ως συμμέτοχους και συνένοχους, έστω παθητικά∙ έξι εκατομμύρια δολοφονίες σε έναν παγκόσμιο πόλεμο που δεν αναγνωρίζεται ακόμα σαν τέτοιος, και δεν έχει ακόμα κορυφωθεί…

Και τι μας νοιάζει; Γιατί να τα θυμίζουμε αυτά;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Matzpen

Δευτέρα 6 Νοέμβρη>> Η ιστορία μιας εποχής απ’ την οποία πολλοί θα έπρεπε να θέλουν να μάθουν πολλά, αν δεν το θεωρούσαν «βαρετό», «κουραστικό», «παλιό», «που να τρέχεις;», «εγώ ξέρω»…

Η Σοσιαλιστική Οργάνωση στο Ισραήλ, που έγινε γνωστή κυρίως απ’ τον τίτλο της εφημερίδας της (Matzpen, που σημαίνει πυξίδα) μια οργάνωση της διεθνούς «νέας αριστεράς», αντι-εθνικιστική / αντι-ιμπεριαλιστική / αντι-σιωνιστική, επαναστατική, με μέλη ισραηλινούς και άραβες / παλαιστίνιους, έδρασε εντός και εκτός των ορίων του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ απ’ το 1962 ως την δεκαετία του 1980. Ήδη από τότε τα μέλη της αλλά και υποστηρικτές του δίκιου των παλαιστινίων, μπορούσαν να προσδιορίσουν σα στόχο τους την διάλυση όλων των αποικιακών, απαρτχάιντ θεσμίσεων, και την δημιουργία ενός ενιαίου δημοκρατικού κράτους, κοινού για όλους.

Πολλές δεκαετίες μετά αυτός ο στόχος ξαναγίνεται επίκαιρος, αυτή τη φορά μέσα σε διαφορετικό πολιτικό και ιδεολογικό περιβάλλον… Αφήστε στην άκρη τις ψόφιες ελευθερίες, τα βίτσια, τα «ψυχολογικά», τα σήριαλ και τα σκρολαρίσματα! Ή έχουμε καθήκοντα που οφείλουμε να υπηρετήσουμε με καρδιά και μυαλό, ή πάμε κατευθείαν για τις χωματερές της Ιστορίας, μεταφορικά και κυριολεκτικά!!!

(Αυτό το video προβλήθηκε δημόσια στην Αθήνα στις 19 Απρίλη του 2019, απ’ το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία, σαν μέρος της πολύμηνης εκστρατείας «Παρασκευές για την Παλαιστίνη»).

Οι φύλακες του «διεθνούς δικαίου»…

Δευτέρα 6 Νοέμβρη>> Ο Graig Mokhiber (60 χρονών σήμερα) είναι αμερικάνος δικηγόρος με καταγωγή απ’ τον λίβανο, ειδικευμένος στα ανθρώπινα δικαιώματα, την διεθνή νομοθεσία γι’ αυτά, και την πολιτική υπεράσπισής τους. Απ’ το 1992 ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος του ΟΗΕ, υπεύθυνος για την δημιουργία του σχετικού «γραφείου ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Στη δεκαετία του 1990 έζησε κάποια χρόνια στη Γάζα, ως σύμβουλος του ΟΗΕ. Στη συνέχεια επιλέχτηκε ως διευθυντής των κεντρικών γραφείων αυτής της υπηρεσίας στη Ν. Υόρκη. Παραιτήθηκε στις 28 Οκτώβρη του 2023, καταγγέλλοντας τον ΟΗΕ ως ανίκανο να εμποδίσει την ισραηλινή κτηνωδία.

Τα παρακάτω είναι μερικά αποσπάσματα απ’ την επιστολή της παραίτησής του:

Γράφω σε μια στιγμή μεγάλης απελπισίας για τον κόσμο, συμπεριλαμβανόμενων πολλών απ’ τους συναδέλφους μου. Για άλλη μια φορά βλέπουμε μια γενοκτονία να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, και ο Οργανισμός που υπηρετούμε δείχνει ανίκανος να την σταματήσει. Ως κάποιος που έχει ερευνήσει τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Παλαιστίνη απ’ την δεκαετία του 1980, έζησε στη Γάζα ως σύμβουλος του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη δεκαετία του 1990, και πραγματοποίησε διάφορες αποστολές προστασίας τους σ’ αυτό το μέρος πριν απ’ το 1990 και μετά, αυτή η ανικανότητα έχει μια πολύ προσωπική διάσταση για μένα.

Έχω δουλέψει ερευνώντας τις γενοκτονίες εναντίον των Tutsi, των Βόσνιων μουσουλμάνων, των Yazidi, και των Rohingya. Κάθε φορά, όταν κατακαθόταν η σκόνη απ’ τον τρόμο που είχε προκληθεί κατά ανυπεράσπιστων πληθυσμών, γινόταν οδυνηρά ξεκάθαρο ότι είχαμε αποτύχει στο καθήκον μας να εμποδίσουμε αυτές τις μαζικές κτηνωδίες, να προστατέψουμε τους απροστάτευτους και να αποδώσουμε τις ευθύνες στους αυτουργούς τους. Και το ίδιο έχει συμβεί με τα κύματα δολοφονιών και διώξεων κατά των Παλαιστίνιων από τότε που δημιουργήθηκε ο ΟΗΕ.

Αποτυγχάνουμε ξανά.

Ως δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων με εμπειρία πάνω από 3 δεκαετίες ξέρω καλά ότι η απόδοση του χαρακτηρισμού γενοκτονία γίνεται συχνά θέμα πολιτικής κατάχρησης. Αλλά η τρέχουσα καθολική σφαγή του Παλαιστινιακού λαού, που προέρχεται από μια φυλετικο-εθνικιστική ιδεολογία εποικιστικής αποικιοκρατίας, ως τελευταία φάση δεκαετιών συστηματικών διωγμών και εκκαθαρίσεων σε βάρος των Παλαιστινίων αποκλειστικά και μόνο επειδή είναι Άραβες, σε συνδυασμό με τις ξεκάθαρες δηλώσεις προθέσεων απ’ τη μεριά της κυβέρνησης και του στρατού του Ισραήλ, δεν αφήνει περιθώριο αμφιβολίας ή συζήτησης. Στη Γάζα, σπίτια πολιτών, σχολεία, εκκλησίες, τζαμιά και ιατρικές υποδομές γίνονται στόχος ηθελημένα καθώς χιλιάδες πολίτες δολοφονούνται. Στη Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανόμενης της κατεχόμενης Ιερουσαλήμ, καταλαμβάνονται και γκρεμίζονται σπίτια με βάση αποκλειστικά την φυλή, και βίαια πογκρόμ με δράστες εποίκους προστατεύονται απ’ τον ισραηλινό στρατό. Από άκρου εις άκρο το Απαρτχάιντ είναι το αφεντικό.

Πρόκειται για τον ορισμό της γενοκτονίας. Το Ευρωπαϊκό, φυλετικο-εθνικιστικό, εποικιστικό αποικιακό σχέδιο για την Παλαιστίνη έχει μπει στην τελευταία του φάση, με στόχο την επίσπευση της καταστροφής των τελευταίων υπολειμμάτων της ζωής των αυτοχθόνων στην Παλαιστίνη. Επιπλέον, οι κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ηνωμένου Βασιλείου και πολλές Ευρωπαϊκές, συνεργάζονται απόλυτα μ’ αυτήν την τρομακτική επίθεση. Όχι μόνο αυτές οι κυβερνήσεις αρνούνται να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στο «να εξασφαλίσουν τον σεβασμό» στις Συμβάσεις της Γενεύης, αλλά στην πραγματικότητα με ενεργητικό τρόπο εξοπλίζουν τους επιτιθέμενους παρέχοντας οικονομική και πληροφοριακή υποστήριξη, όπλα, και πολιτική / διπλωματική κάλυψη για τις θηριωδίες του Ισραήλ.

… Δεκαετίες αποπροσανατολισμού απ’ τις απατηλές και σε μεγάλο βαθμό υποκριτικές υποσχέσεις του Όσλο εξέτρεψαν τον Οργανισμό απ’ το βασικό του καθήκον να υπερασπίζεται το διεθνές δίκαιο, τα διεθνή ανθρώπινα δικαιώματα, και το Καταστατικό του το ίδιο. Το mantra της «λύσης των δύο κρατών» έχει γίνει ένα κοινότοπο ανέκδοτο στους διαδρόμους του ΟΗΕ, τόσο επειδή είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί, όσο και για την πλήρη αποτυχία του να πάρει υπόψη του τα αναπαλλοτρίωτα ανθρώπινα δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού. Το αυτοαποκαλούμενο «Κουαρτέτο» έχει καταντήσει φύλλο συκής για την αδράνεια και την υποταγή σ’ ένα βάρβαρο status quo. Ο αμερικανικής έμπνευσης σεβασμός «στις συμφωνίες μεταξύ των μερών» (αντί της εφαρμογής της διεθνούς νομοθεσίας) ήταν πάντα μια ολοφάνερη ταχυδακτυλουργία, σχεδιασμένη για να ενισχύει την δύναμη του Ισραήλ ενάντια στα δίκαια των κατεχόμενων και εξοστρακισμένων Παλαιστίνιων.

… Τις τελευταίες δεκαετίες βασικά τμήματα του ΟΗΕ έχουν παραδοθεί στην δύναμη των ΗΠΑ, στον φόβο απέναντι στο Ισραηλινό Λόμπυ, κι έτσι εγκατέλειψαν τις αρχές τους και την διεθνή νομοθεσία αυτή καθ’ αυτή. Έχουμε χάσει πολλά απ’ αυτή τη στροφή, και ανάμεσά τους την παγκόσμια αξιοπιστία μας. Αλλά οι Παλαιστίνιοι έχουν υποστεί τις μεγαλύτερες απώλειες σα συνέπεια των αποτυχιών μας. Είναι εντυπωσιακή ειρωνεία της ιστορίας ότι η Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων υιοθετήθηκε την ίδια χρονιά με την επιβολή της Nakba (: καταστροφή) στον Παλαιστινιακό λαό. Καθώς γιορτάσαμε την 75η επέτειο αυτής της Διακήρυξης, καλά θα κάναμε να εγκαταλείψουμε το παλιό κλισέ ότι αυτή η Διακήρυξη γεννήθηκε απ’ τις θηριωδίες που είχαν προηγηθεί, και να παραδεχτούμε ότι γεννήθηκε παράλληλα με μια απ’ τις μεγαλύτερες και πιο θηριώδεις γενοκτονίες του 20ου αιώνα, την καταστροφή της Παλαιστίνης. Από κάποιες απόψεις τα άρθρα της υπόσχονταν ανθρώπινα δικαιώματα στους πάντες, εκτός από τον Παλαιστινιακό λαό. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο ΟΗΕ κουβαλάει το προπατορικό αμάρτημα του ότι βοήθησε να πραγματοποιηθεί ο εξοστρακισμός των Παλαιστινίων εφόσον ενέκρινε το Ευρωπαϊκό σχέδιο εποικιστικής αποικιοκρατίας που έκλεψε την γη απ’ τους Παλαιστίνιους και την έδωσε στους εποίκους. Είναι πολλά που πρέπει να κάνουμε για να εξιλεωθούμε.

…

Τάδε έφη Joseph Massad (αυστηρά για πολιτικά ενήλικους…)

Τρίτη 31 Οκτώβρη>> Σ’ αυτό το χρονικό / ιστορικό σημείο, όπου μεγάλα κύματα συμπαράστασης (εν πολλοίς με ανθρωπιστικές καταβολές…) στους παλαιστίνιους εκδηλώνονται με μεγάλες διαδηλώσεις όχι μόνο στον λεγόμενο «τρίτο κόσμο» αλλά (μετά από πολλά χρόνια…) ακόμα και μέσα στις δυτικές μητροπόλεις, θεωρούμε απαραίτητο να απομακρυνθούμε απ’ την στρατιωτική συγκυρία της σύγκρουσης ανάμεσα στους δυτικούς ιμπεριαλισμούς – με αιχμή και κύριο αλλά όχι μοναδικό δράστη το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ – και τον υπόλοιπο πλανήτη στο παλαιστινιακό πεδίο μάχης, και να «βουτήξουμε» στην πολιτική γενεαλογία του δυτικού ιμπεριαλισμού σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου.

Γιατί (θεωρούμε ότι) έχει σημασία η ανάδειξη όλου του ορίζοντα; Επειδή υπάρχει ο σοβαρός κίνδυνος αυτά τα κύματα συμπαράστασης στην παλαιστινιακή αντίσταση να παγιδευτούν απ’ την ρητορική των αφεντικών, και να εξαντλήσουν τόσο τον ανθρωπισμό τους όσο και τις καταγγελίες τους ΠΡΙΝ ωριμάσουν αποκτώντας έναν σαφή, συμπαγή, αδιαπραγμάτευτο, μαχητικό πολιτικό στόχο, για έναν αγώνα μεγάλης διάρκειας.

Για παράδειγμα, μια μεγάλη παγίδα απ’ την μεριά των δυτικών αφεντικών είναι η περιβόητη «λύση των δύο κρατών»… Ο don Rico & Co έχει αυτή τη «λύση» στην άκρη της πολιτικά φιδίσιας γλώσσας του, αλλά δεν είναι καθόλου ο μοναδικός! Το αντίθετο. Χρησιμοποιείται σαν «πυροσβεστικό» και «αναισθητικό» μέσο ακριβώς επειδή είναι ομολογημένα κάτι παραπάνω από αδύνατη μια τέτοια «λύση» εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες∙ απ’ την εποχή των περιβόητων «συμφωνιών του Όσλο» (1993). Μένοντας μόνο στη συναισθηματική πλευρά της κατάστασης στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, αγνοώντας την πολιτική ιστορία των δυτικών ιμπεριαλισμών σε ότι αφορά την Μέση Ανατολή και την Παλαιστίνη (και όχι μόνο…), αγνοώντας το πως χρησιμοποιούν την ανθρωπιστική προπαγάνδα τους σαν βιτρίνα, είναι βέβαιο ότι υπάρχει μεγάλο περιθώριο να ξαναπουληθεί στη δύση το παραμύθι «της λύσης των δύο κρατών», ως δήθεν ειρηνοποιός και καλοκάγαθη δυτική πρόθεση. Βλέπουμε ήδη (και ακούμε) αυτήν την καραμέλα να είναι στο στόμα ακόμα και διάφορων «συμπαραστατών»…

Ανάλογος είναι ο κίνδυνος για την απαίτηση «μη εμπλοκής» (;;;;) του ελλαδιστάν σ’ αυτόν τον πόλεμο: η έκταση, η ένταση και το ιστορικό βάθος αυτού του πολέμου ΔΕΝ αντιμετωπίζονται με ευχές, κατάρες ή καταγγελίες, όσο μαζικές κι αν είναι αυτές. Ακόμα λιγότερο βοηθάει η χρόνια απώθηση του γεγονότος ότι βρισκόμαστε στη δίνη του 4ου παγκοσμίου πολέμου: ο κίνδυνος εδώ είναι η σοβαρή πιθανότητα πως εάν και εφόσον η τωρινή φάση της εξόντωσης των παλαιστινίων αλλά και της παλαιστινιακής αντίστασης επεκταθεί ως σύγκρουση, τότε μεγάλο μέρος της ανθρωπιστικής συμπαράστασης θα καταρρεύσει ακριβώς εξαιτίας των λειψών πολιτικών χαρακτηριστικών της. Λέμε: κι αν σ’ αυτήν την σύγκρουση δεν είναι κάποια στιγμή μόνοι τους in arms οι παλαιστίνιοι; Τότε τι;;;;

Ας το θυμίσουμε: οι παλαιστίνιοι και οι παλαιστίνιες πολεμούν εδώ και 4, 5 γενιές με κάθε διαθέσιμο μέσο για την απελευθέρωσή τους! Αυτή η απελευθέρωση οφείλει να έχει συγκεκριμένη πολιτική μορφή∙ κι αυτή η συγκεκριμένη πολιτική μορφή πρέπει να γίνει ο ώριμος στόχος, δικός τους και δικός μας. Οτιδήποτε άλλο είναι ένα κράμα απελπισίας και ευχολογίων, που το μόνο που εγγυάται είναι ότι αυτό το μέγα-έγκλημα θα συνεχίζεται επ’ αόριστον.

Σαν πρώτη συμβολή σ’ αυτή την αναγκαιότητα πολιτικής εμβάθυνσης σας καλούμε να δείτε το παρακάτω υποτιτλισμένο video διάρκειας μιας ώρας. Προβλήθηκε δημόσια (και απωθήθηκε εξίσου δημόσια…) στις 21 Δεκέμβρη του 2018 στην Αθήνα, στη διάρκεια της πολύμηνης εκστρατείας του συμβουλίου για την εργατική αυτονομία, εκστρατείας συμπαράστασης στην «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής» στη Γάζα, υπό τον τίτλο ΠΑΡΑΣΚΕΥΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ – και υπότιτλο ενάντια στον ελληνικό ιμπεριαλισμό.

Πρόκειται για ομιλία του Joseph Massad στη Βιέννη, στις 4 Νοέμβρη του 2017.

Ο Massad είναι διεθνώς αναγνωρισμένος ιστορικός, καθηγητής στο τμήμα Μεσανατολικών, Νοτιοασιατικών και Αφρικανικών σπουδών του αμερικανικού πανεπιστημίου Columbia∙ ιορδανικής καταγωγής. Πέρα απ’ τα βιβλία του για την δυτική αποικιοκρατία και την Παλαιστίνη, είναι συγγραφέας του ιδιαίτερα σημαντικού Desiring Arabs, στο οποίο μεταξύ άλλων απομυθοποιεί την σύγχρονη δυτική αποικιοκρατική προσπάθεια εξαγωγής «σεξουαλικής ορθότητας» στους αραβικούς πληθυσμούς. Το Desiring Arabs θεωρήθηκε (σωστά!) ως το ίδιο σημαντικό με το κομβικό Orientalism του παλαιστίνιου Edward Said.

Σ’ αυτή την ομιλία του τον Νοέμβρη του 2017 ο Massad τεκμηριώνει την γέννηση των «δίδυμων» αντι-σημιτισμός / εβραϊκός εθνικισμός (σιωνισμός) στην Ευρώπη του 19ου αιώνα∙ την πρακτική αξιοποίηση του δίδυμου απ’ τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς στο πρώτο μισό του 20ου για την κατασκευή του χωροφύλακα στη Μέση Ανατολή∙ και την μετέπειτα «μεταστροφή» του σε αντι-μουσουλμανισμό – μέχρι σήμερα.

Βρείτε μια ώρα απ’ την ζωή σας∙ βρείτε την γρήγορα∙ και ασχοληθείτε προσεκτικά! (Οπωσδήποτε το cc για τους υπότιτλους).

Να μια σωστή αναγνώριση (μεταξύ χασάπηδων αλληλεγγύη!)

Τρίτη 31 Οκτώβρη>> …Σε συνέντευξή της στις 16 Οκτώβρη η Tzipi Hotovely, ισραηλινή πρέσβειρα στο ηνωμένο βασίλειο, απέρριψε τις ανησυχίες για τις χιλιάδες αθώων που σκοτώνονται απ’ τις επιθέσεις του IDF [: ο ισραηλινός στρατός] στη Γάζα υποστηρίζοντας ότι εφόσον οι Σύμμαχοι σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες γερμανούς πολίτες με ατελείωτες αεροπορικές επιθέσεις στη δεκαετία του 1940, το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να κάνει το ίδιο.

«Ήταν πάρα πολλοί οι πολίτες που κτυπήθηκαν απ’ τις επιθέσεις σας στις Γερμανικές πόλεις» είπε στη δημοσιογράφο του Sky News. «Η Δρέσδη ήταν ένα σύμβολο, αλλά επιτεθήκατε και στο Αμβούργο, επιτεθήκατε και σε άλλες πόλεις, και όλοι μαζί ήταν πάνω από 600.000 γερμανοί πολίτες που σκοτώθηκαν».

Συγκρίνοντας τον πληθυσμό της στρατιωτικά αποκλεισμένης και κατεχόμενης Παλαιστίνης με του ναζί, η Hotovley συνέχισε: «Άξιζε τον κόπο προκειμένου να ηττηθεί η ναζιστική Γερμανία; Η απάντηση ήταν ναι».

«600.000 Γερμανοί σκοτώθηκαν απ’ τις επιθέσεις σας στο Αμβούργο και στη Δρέσδη» επανέλαβε. «Γιατί; Επειδή ξέρατε πως αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να μπορέσετε να νικήσετε τους ναζί».

Αλλά δεν είναι η Hotovely η μόνη ισραηλινή αξιωματούχος που χρησιμοποιεί τις επιθέσεις των συμμάχων στους Γερμανούς αμάχους για να δικαιολογήσει την επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα. Στη διάρκεια μιας έντονης λογομαχίας με έναν άλλο παραγωγό του Sky News ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Naftali Bennett δήλωσε πως «όταν η Μεγάλη Βρετανία πολεμούσε τους ναζί στη διάρκεια του Β παγκόσμιου πολέμου, κανείς δεν ρώτησε τι γίνεται στη Δρέσδη». Σχεδιασμένη για να σπάσει το ηθικό του γερμανικού πληθυσμού καθώς ο στρατός κατέρρεε στο πεδίο της μάχης, η υπό την βρετανική ηγεσία εκστρατεία καταστροφής της Δρέσδης άφησε τουλάχιστον 30.000 πολίτες νεκρούς και ολόκληρη την πόλη σε ερείπια τον Φλεβάρη του 1945.

Ο ιστορικός Donald Miller έγραψε για τον εφιάλτη που άπλωσε η αεροπορική επίθεση των συμμάχων: «Τα παπούτσια των ανθρώπων έλιωναν εξαιτίας της καυτής ασφάλτου στους δρόμους, και η φωτιά προχωρούσε τόσο γρήγορα ώστε πολλοί διαλύθηκαν στον αέρα πριν καν προλάβουν να βγάλουν τα παπούτσια τους. Η φωτιά έλιωσε το σίδερο και το ατσάλι, έκανε τις πέτρες σκόνη, και έκανε τα δένδρα να εκρήγνυνται απ’ τον βρασμό των ίδιων των υγρών τους. Όσοι έτρεχαν για να γλυτώσουν την φωτιά ένοιωθαν την λάβα στην πλάτη, να τους καίει τα πνευμόνια»….

Υπάρχει λοιπόν «βιβλιογραφία» στην μαζική εξόντωση αμάχων με πρόφαση τον πόλεμο, ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για τους αμάχους της πλευράς που έχει ηττηθεί ήδη ή πρόκειται ή πρέπει να ηττηθεί! Οι δυτικοί χασάπηδες με ισραηλινά διαβατήρια δεν είναι απλά γνώστες αυτής της «παράδοσης». Είναι κληρονόμοι της! Και μπορούν να την τρίψουν στα μούτρα των δυτικών που παριστάνουν τους «ανθρωπιστές».

Ένα πράγμα δεν έχουν θυμίσει ως τώρα οι αρμόδιοι φασίστες ισραηλινοί αξιωματούχοι: τις δύο ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Σβέλτα, χωρίς τον «κόπο» των βομβαρδισμών των γερμανικών πόλεων, με δυο μονάχα «ρίψεις», στις 6 και στις 9 Αυγούστου του 1945, οι αμερικάνοι «καθάρισαν» τουλάχιστον 230.000 αμάχους∙ ενώ πολλαπλάσιοι υπέφεραν στην όποια υπόλοιπη ζωή τους απ’ τους καρκίνους που τους προκάλεσε η ραδιενέργεια, έτσι όλοι στον πλανήτη να θυμούνται για δεκαετίες ποιος είναι το «σκληρό αφεντικό».

Εκείνη η πυρηνική μαζική εξόντωση ήταν ακριβώς στο ίδιο «πνεύμα» που επικαλούνται τώρα, και προφανώς δεν την εξαιρούν από την γκάμα των πιθανών ενεργειών τους. Απλά δεν την φωνάζουν. Άλλωστε, οι πάνω από 15.000 τόνοι εκρηκτικών που έχουν ρίξει στη Γάζα τώρα ξεπερνούν από την άποψη της καταστροφικής ισχύος την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα… Και θεωρούνται απ’ τα δυτικά πολιτικά καθάρματα και τους λακέδες τους ως «εντός των κανόνων του διεθνούς δικαίου» – του δικού τους «δικαίου».

Έχουμε και λέμε λοιπόν: αρκεί να χαρακτηρίσει εκείνος που θεωρεί εαυτόν «δυνατό» έναν πληθυσμό υπό την κατοχή του, έναν πληθυσμό που τον έχει σκλαβώσει κι αυτός αντιστέκεται και εξεγείρεται, «ναζί», για να έχει το ελεύθερο να τον εξοντώσει.

Ωστόσο δεν είναι «ναζί» όποιος βολεύει κάθε κυρίαρχο… «Ναζί» είναι όποιος δρα ναζιστικά… Οι ναζί και οι συνεργάτες τους στα μέρη μας “καθάριζαν” τους αμάχους επειδή δεν μπορούσαν να βρουν τους αντάρτες, στη διάρκεια της κατοχής. Στα Καλάβρυτα… Στο Δίστομο… Στην Κάνδανο… Στον Χορτιάτη… Συνολικά σε 90 μέρη… Σκότωσαν γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά… Έκαψαν…

Τι διαφορετικό κάνει το φασιστικό, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ εδώ και δεκαετίες στην κατεχόμενη Παλαιστίνη; Τίποτα. Ακριβώς τα ίδια…

Ποιοι είναι οι τρομοκράτες;

Τρίτη 31 Οκτώβρη>> Σ’ έναν δυτικό κόσμο, σε κοινωνίες που έχουν βουλιάξει πια στη σαπίλα των μήντια, των «αναπαραστάσεων» και των ψευδαισθήσεων που ονομάζονται «εικονική πραγματικότητα» είναι μόνο μειοψηφίες που μπορούν να καταλάβουν ότι ο αντιαποικιακός / αντικατοχικός αγώνας, ένοπλος ή όχι, δεν είναι «εικόνα στις ειδήσεις»! Οι μάζες είναι επιρρεπείς στις εντυπώσεις, είτε αφορά την επικινδυνότητα του «αόρατου εχθρού» (: Sars-Cov-2) είτε αφορά την βαρβαρότητα τέτοιων αγώνων, αντιαποικιακών / αντικατοχικών. Και τις εντυπώσεις στη δύση τις κατασκευάζουν τ’ αφεντικά και οι λακέδες τους. Συνεπώς οι οργανώσεις της ένοπλης παλαιστινιακής αντίστασης είναι «τρομοκράτες» – αυτό λέει ο Κεντρικός Βιδοσφίκτης, άρα αυτό πρέπει να θεωρείται η αλήθεια. (Οτιδήποτε άλλο είναι, ως γνωστόν, «ψέκα», «διασπορά ψευδών ειδήσεων», «συνωμοσιολογία», «ανορθολογισμός» κλπ…)

‘Όμως τι άλλο θα έκαναν τ’ αφεντικά; Τι άλλο θα έκαναν οι μεσανατολίτες χωροφύλακες και τα δυτικά κράτη / σύμμαχοί τους αν όχι να χαρακτηρίσουν «τρομοκράτη» όποιον αμφισβητεί, είτε με πέτρες είτε με ρουκέτες, την κυριαρχία τους; Είναι εντυπωσιακό το πόσοι έχουν φάει το παραμύθι της «τρομοκρατίας της Χαμάς» και της «βαρβαρότητας της εισβολής της» στην ιερή, αμόλυντη, αθώα γη του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ, ακόμα και από διάφορους που κατά τα άλλα εκφράζουν φτηνά (και απολίτικα) «ανθρωπιστικά αισθήματα» για τους Παλαιστίνιους και τις Παλαιστίνιες: θεωρούν καθήκον τους να καταδικάσουν την «τρομοκρατική Χαμάς» πριν εκφράσουν συμπάθεια ή και αποτροπιασμό για τις δολοφονίες αμάχων στη Γάζα – συγχρονιζόμενοι με τις βασικές γραμμές της δυτικής «αντιτρομοκρατίας».

Η Ιστορία είναι σκληρός δάσκαλος και είναι λίγοι όσοι αντέχουν τα μαθήματά της. Το απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ έχει αντιγράψει και εξελίξει ένα άλλο απαρτχάιντ καθεστώς, εκείνο της νότιας αφρικής: η μειοψηφία των λευκών αποικιοκρατών, με την βοήθεια των δυτικών ιμπεριαλιστικών κρατών, είχε φυλακίσει την μεγάλη πλειοψηφία σε «μπαντουστάν», θύλακες ελεγχόμενους απ’ τον στρατό, ίσια ίσια για να επιβιώνουν και να δουλεύουν. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Παλαιστίνη.

Οι φυλακισμένοι εξεγείρονταν και φυλακίζονταν, δολοφονούνταν – όπως στην Παλαιστίνη. Στις 21 Μάρτη του 1960, στη διάρκεια μιας μεγάλης, άοπλης αλλά μαχητικής διαδήλωσης στην Sharpeville, η μπατσαρία των λευκών αποικιοκρατών σκότωσε 69 μαύρους διαδηλωτές, ανάμεσά τους 29 παιδιά (τι να πρωτοπεί κάποιος για τις δολοφονίες των Παλαιστινίων όταν «δεν κάθονται φρόνιμα» εδώ και δεκαετίες;) Μετά από εκείνη την σφαγή, η οργάνωση που ήταν η παράνομη «ομπρέλα» των μέχρι τότε αγώνων, το αφρικανικό εθνικό κογκρέσσο (ANC), σε συνεργασία με το επίσης παράνομο κομμουνιστικό κόμμα νότιας αφρικής, δημιούργησαν ένοπλο βραχίονα, τον ARM (African Resistance Movement). Ανάμεσα στους στόχους του ARM ήταν και λευκοί «άμαχοι» – αν μπορεί κάποιος να αθωώσει εκείνους που έστω και χωρίς όπλα επωφελούνται τα μέγιστα από ένα ρατσιστικό καθεστώς κυριαρχίας… Τον Ιούλη του 1964, για παράδειγμα, ένας πύρηνας του ARM έβαλε μια εμπρηστική βόμβα σ’ ένα σταθμό-λεωφορείων-μόνο-για-λευκούς. Αν και η αστυνομία ειδοποιήθηκε έγκαιρα για να απομακρύνει τον κόσμο, δεν το έκανε. Ένας λευκός σκοτώθηκε και 23 ακόμα έπαθαν σοβαρά εγκαύματα… Ένας απ’ τους τρεις επικεφαλής του ANC και του ARM λεγόταν Nelson Mandela…


Φωτογραφία επάνω: απ’ την καταστολή / σφαγή στην Sharpeville

Κάτω: Τον Ιούνη του 1976 εξεγέρθηκαν κατά του απαρτχάιντ πάνω από 20.000 μαύροι μαθητές του «θύλακα» του Soweto. Η λευκή στρατοαστυνομία του καθεστώτος αντιμετώπισε κατάλληλα τους νεαρούς «τρομοκράτες»: σκότωσε πάνω από 700…

Αν η φωτογραφία θυμίζει κάτι απ’ την κατεχόμενη Παλαιστίνη, χθεσινό, περσινό, πριν μια δεκαετία ή εικοσαετία, δεν είναι σύμπτωση…

Ποιοι μιλούσαν για «τρομοκράτες» στη νότια αφρική εκείνες τις δεκαετίες του αντι-απαρτχάιντ αγώνα, ένοπλου και μη; Όχι οι πάντες, καθόλου!!! Πολύ συγκεκριμένοι. Ο αμερικάνος πρόεδρος Nixon δήλωσε το 1986:

…Η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής [δηλαδή το απαρτχάιντ καθεστώς…] δεν έχει καμία υποχρέωση να διαπραγματευτεί το μέλλον της χώρας με μια οργάνωση που έχει στόχο τη δημιουργία κομμουνιστικού κράτους και χρησιμοποιεί τρομοκρατικές τακτικές και βία για να το πετύχει…

Ο άλλος εταίρος της απάντησης στα ‘80s στις μαζικές εργατικές αρνήσεις που ονομάστηκε «νεοφιλελευθερισμός», η Margaret Thatcher, δήλωσε την ίδια εποχή:

… Σημαντικός αριθμός ηγετικών στελεχών του ANC είναι κομμουνιστές… Όταν το ANC διακηρύσσει ότι επιθυμεί να πλήξει βρετανικές επιχειρήσεις, αυτό είναι τυπική συμπεριφορά τρομοκρατικής οργάνωσης. Πολέμησα την τρομοκρατία σε όλη μου τη ζωή. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση με μια οργάνωση που χρησιμοποιεί βία…

«Τρομοκράτες» και τότε. Κομμουνιστές, όχι ισλαμιστές (δεν υπήρχαν τότε!!) – αλλά οπωσδήποτε «τρομοκράτες»! Όμως το κίνημα υποστήριξης του αγώνα των αφρικάνων κατά των λευκών και του απαρτχάιντ δεν καταλάβαινε απ’ την ιδεολογική πλύση εγκεφάλου!!! Είχε καλά θεμελιωμένη πολιτική γνώση (είδος που λείπει σήμερα). Υπερασπιζόταν τους «τρομοκράτες» των αντιαποικιακών αγώνων γενικά και του αντι-απαρτχάιντ αγώνα ειδικά, χωρίς να τους βάζει όρους!! Κι αν υπήρχαν ζητήματα κριτικής εδώ ή εκεί, αυτά δεν ήταν κρέας για τα μήντια ή τους ηλίθιους!

Ανάγκασε έτσι πολλές πρωτοκοσμικές κυβερνήσεις να επιβάλλουν, με μισή καρδιά, εμπορικό εμπάργκο στο νοτιοαφρικανικό καθεστώς (αυτό που ζητούσε και ζητάει το κίνημα BDS κατά του Τελ Αβίβ…). Εν τέλει οι λευκοί αποικιοκράτες γονάτισαν και αναγκάστηκαν να παραδώσουν την πολιτική εξουσία – το 1994. Ο Nelson Mandela, o «αρχιτρομοκράτης», αποφυλακίστηκε μετά από 27 χρόνια στα μπουντρούμια, και έγινε ο πρώτος μαύρος πρόεδρος στη νότια αφρική. Φυσικά, οι πολιτικές βιτρίνες των δυτικών καθεστώτων που τον χαρακτήριζαν επί 30 χρόνια «τρομοκράτη» δεν παρέλειψαν να φωτογραφίζονται μαζί του – για να διαφημίσουν την «δημοκρατικότητά» τους…

Η νότια αφρική είναι ένα παράδειγμα πολύ κοντινό στο τι συμβαίνει στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, ωστόσο δεν είναι καθόλου το μοναδικό ένοπλης αντιαποικιακής, αντικατοχικής αντίστασης στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Το γεγονός ότι ξανά και ξανά, και σίγουρα ως το 1990, αυτή η αντίσταση δεν θεωρούνταν «τρομοκρατία» απ’ την πλειοψηφία του πλανήτη αλλά, αντίθετα, θεωρούνταν νόμιμο, βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, δεν είναι απλά ένα κείμενο που κάπου αραχνιάζει. Είναι προϊόν, αποτέλεσμα, μια σκληρής, μακρόχρονης, αιματηρής ιστορικής εμπειρίας, όπου οι «ξυπόλυτοι» δεν αντιμετώπιζαν μόνο τις κυβερνήσεις «τους», τα κράτη «τους», τις στρατοαστυνομίες «τους», αλλά πάντα ένα ή περισσότερα δυτικά ιμπεριαλιστικά κράτη/κεφάλαια∙ σε άνισες αναμετρήσεις, στις οποίες οι «δυνατοί» εξαντλούσαν την πέρα από κάθε φαντασία βία και σκληρότητά τους. Και, φυσικά, φρόντιζαν να παρουσιάζουν την αντίσταση εναντίον τους σαν έργο «τεράτων».

Το γεγονός ότι οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες, μέσω του Erdogan, δήλωσαν ότι η Hamas δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση αλλά απελευθερωτικό κίνημα, δεν είναι βέβαια σκάνδαλο! Την ίδια γνώμη έχει όλος ο πλανήτης και σήμερα (όπως και το 1990), εκτός φυσικά απ’ τα 10 – 15 – 20 δυτικά κράτη, τα περισσότερα των οποίων έχουν βαρύ και αιματηρό αποικιοκρατικό / ιμπεριαλιστικό παρελθόν, παρόν – αλλά ελπίζουμε όχι μέλλον. Την ίδια άποψη διατύπωσε και ο βραζιλιάνος πρόεδρος Lula∙ όμως αυτό δεν βοηθάει καθόλου την «οργή» των εντόπιων εθνικιστών / ιμπεριαλιστών κατά του «αιώνιου εχθρού»…

Όσοι μιλούν περί «παλαιστινιακής τρομοκρατίας» ταυτίζονται οριστικά και αμετάκλητα με τα δυτικά αφεντικά και τα συμφέροντά τους.

Forza κράτος!

Δευτέρα 18 Σεπτέμβρη>> Είναι κυνικό, γελοίο, ή μήπως και τα δύο μαζί; Ορισμένοι φίλοι της don Rico & Co νοσταλγούν την περίοδο της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας ως εποχή κρατικής πυγμής και αποτελεσματικότητας (;;;) – και συμβουλεύουν την με-κάποιο-τρόπο αναβίωσή της. Ενδεικτικό (χθεσινό) απόσπασμα, δεν έχει σημασία τι, που, ποιος. Ο τονισμός δικός μας:

… Πώς μπορεί μια κυβέρνηση, όπου το επιτελείο δεν εμπιστεύεται τους υπουργούς και οι υπουργοί αισθάνονται αναλώσιμοι από το επιτελείο, να αναλάβει αυτόν τον πολιτικό και επιχειρησιακό άθλο; Η απάντηση είναι απλή: Μπορεί απλώς να μιμηθεί τον εαυτό της. Μπορεί να θυμηθεί το μοντέλο διαχείρισης της πρώτης φάσης της πανδημίας. Τότε, όπως και τώρα, η απειλή ήταν παγκόσμια και υπερέβαινε τις δυνάμεις ενός κράτους στοιχειωμένου ήδη από χρόνιες ανεπάρκειες. Τότε, όμως, σε αντίθεση με τώρα, το κράτος δεν εμφανίστηκε για να δηλώσει (μόνο) αδυναμία. Αντιθέτως. Εμφανιζόταν καθημερινά με ένα τελετουργικό όχι πολιτικής, αλλά επιστημονικής και επιχειρησιακής επικοινωνίας που κατάφερε να πείσει ότι υπάρχει σχέδιο άξιο να ακολουθηθεί, παρά τις μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές παρενέργειες…

Μάλιστα… Ένα «τελετουργικό επιστημονικής και επιχειρησιακής επικοινωνίας» χρειάζεται: τότε το ονομάσαμε «η προσευχή των 6.00 το απόγευμα»…. Όμως το ρημαδογκουβέρνο το μόνο που έκανε ήταν να ακολουθήσει πιστά (και κάποτε με υπερβάλλοντα ζήλο) τις οδηγίες / διαταγές του κυρ Βασίλη Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων, του κτηνίατρου ceo και διάφορων παρόμοιων, μασκαρεμένων φυσικά σε «επιστημονική κοινότητα». Η οποία «επιστημονική κοινότητα», εντόπια και διεθνής δυτική, δεν είναι εδώ και χρόνια τίποτα περισσότερο από κουκούλα της βιομηχανίας της υγείας – με το αζημίωτο…

Και ποιο ήταν το σχέδιο που έπρεπε να επιβάλει το «τελετουργικό της επιστημονικής και επικοινωνιακής επικοινωνίας»; Αυτό το απλό: τρομάξτε τους, κλειδώστε τους, και (αν τσινίσουν) τιμωρείστε τους! Με απλά λόγια: καταστολή, όλων των ειδών εκτός απ’ την άμεση, φυσική βία!

Γιατί, λοιπόν, είναι αξιοζήλευτη η απόδοση-σε-καταστολή, σε psy ops και προπαγάνδα, ώστε να αποτελεί την «λύση» για τα αλλεπάλληλα-κτυπήματα-της-μοίρας στην don Rico & Co; Μήπως όσοι νοσταλγούν αυτή την επιτυχία είναι φασίστες; Όχι, δεν πρόκειται απλά γι’ αυτό∙ όχι, σίγουρα, αν χρησιμοποιήσουμε τις κλασσικές έννοιες των λέξεων. Υπάρχει κάτι βαθύτερο και πλατύτερο: η παραγωγή και η διαχείριση κρίσεων (πραγματικών ή φανταστικών) είναι το manual του κράτους-κρίση/αναδιάρθρωση… αλλά απαιτεί την μόνιμη συσκότιση / παραπλάνηση / αποπλάνηση των υπηκόων έτσι ώστε να είναι υπάκουοι και σιωπηλοί σαν υπνοβάτες.

Μπορεί μια τέτοια συνταγή να «λύσει» το πρόβλημα της εσκεμμένης κρατικής αδυναμίας σε δασικές πυρκαγιές, πλημμύρες, σιδηροδρομικές γραμμές και τόσα ακόμα; Όχι. Απλά μπορεί (και πρέπει) να συσκευάσει την καταστροφή ή/και τον θάνατο σε κάτι «θετικό»: αυτό που έκανε η τρομοεκστρατεία. Αφού κάθε κρίση είναι μια υπέροχη ευκαιρία…

Εν τέλει είναι πολύ ευκολότερη η «απαγόρευση κυκλοφορίας καθ’ άπασαν την επικράτειαν» και η λογοκρισία παρά η κατασκευή μιας γερής γέφυρας και αποτελεσματικών υπονόμων. Αν σε δοξάζουν για τα πρώτα και σε ελεεινολογούν για τα δεύτερα, ίσως χρειάζεσαι περισσότερες (ή καινούργιες) δόσεις απ’ αυτά – για να ρεφάρεις…