Tag: ιστορία

Η Ευρώπη

Τετάρτη 10 Γενάρη. Ο μύθος λέει ότι την Ευρώπη, πριγκίπισσα της Φοινίκης (σημερινή παλαιστίνη / λίβανος), την έκλεψε ο Δίας, μεταμορφωμένος σε ταύρο: αφού την έπεισε ν’ ανέβει στην πλάτη του, έφυγε τρέχοντας πάνω στη θάλασσα, μέχρι να φτάσει στην Κρήτη. Φτερωτός ταύρος ο Δίας, τα έκανε αυτά ο μπερμπάντης, από ανάγκη: δεν υπήρχε τότε πλοίο της γραμμής…

Τώρα ξεβράστηκε το πτώμα ενός ταύρου στη Σύρο… Και πτώματα αγελάδων στη Σύρο, στην Τήνο και στη Σίφνο. Αποκλείεται να είναι κάποιος θεός που πήγε, ξανά, για φλερτ στις ακτές της ανατολικής Μεσογείου… Αποκλείεται να είναι undercover πριγκηπέσες που την κοπάνησαν από κάποιο παλάτι….

Μάλλον από κάποιο φορτηγό πλοίο έπεσαν τα ζώα.

Πεζοί καιροί…

(κάτω φωτογραφία: το τέλος του ταξιδιού…)

Γενεαλογία

Παρασκευή 5 Γενάρη. Ευκαιρίας δοθείσης οι εθνικόφρονες έχουν εκτοξευτεί για να μας ξαναπρήξουν τα συκώτια. “Οι σκοπιανοί δεν είναι απόγονοι του μεγάλου αλεξάνδρου, να το πουν ανοικτά!” ουρλιάζουν.

Φυσικά και δεν είναι· όπως δεν είναι ούτε οι έλληνες ούτε οι ελληνάρες! Είναι ιστορικά βεβαιωμένο με κάθε ακρίβεια ότι οι δύο γυιοί του αμφίφυλου μακεδόνα βασιλιά (ο Αλέξανδρος της Ρωξάνης και ο Ηρακλής της Βαρσίνης) “καθαρίστηκαν” απ’ τους διαδόχους του μεγΑλέκου (μαζί με τις μανάδες τους) πριν αποκτήσουν απογόνους. Καθαρίστηκε κι όλο το υπόλοιπο σόι, έτσι ώστε ούτε από σπόντα να μην μπορεί κανείς να διεκδικήσει κληρονομικά δικαιώματα. Απόγονοι του μεγΑλέκου γιοκ!!!

Οι έλληνες, ως γνωστόν, είναι οι εκλεκτοί του θεού… Και μπορούν να του ζητήσουν να τους κληροδοτήσει κάποιον γαλαξία, υπάρχουν ένα σωρό, να έχουν την άνεση να μεγαλουργήσουν. Να επαναπατριστεί και αυτός ο πολιτικός εξόριστος, ο Σώρρας, που ξέρει από διαστημική τεχνολογία, και όχι μόνο…

Όσο για τους υπήκοους του κράτους της μακεδονίας; Αν θεωρήσουν εαυτούς απόγονους του Γάιου Ιούλιου Καίσαρα Οκταβιανού Αυγούστου, θα έχουν πολλαπλά οφέλη. Πρώτον, θα ξεφορτωθούν τους ελληνάρες χαρίζοντάς τους και κάτι αντιαισθητικά αγάλματα. Και δεύτερον, σαν κληρονόμοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, θα μπορούν να διεκδικήσουν όχι τα ψίχουλα της γεωγραφικής Μακεδονίας, αλλά κάτι περισσότερο – απ’ τον πιο πάνω χάρτη (με αποχρώσεις του πράσινου οι περιοχές που προσέθεσε ο Οκταβιανός Αύγουστος στην Ρώμη – κίτρινο χρώμα. Με ροζ οι υποτελείς περιοχές).

Τι θα έλεγαν, π.χ., για όλη την ανατολική Μεσόγειο, γύρω γύρω, ως την Κυρηναϊκή χερσόνησο;

Jerusalem

 

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Δεν είναι η συνύπαρξη των “ιερών τόπων” των 3 μονοθεϊστικών θρησκειών που έχουν διαμορφώσει την ιστορία σε μεγάλο μέρος του πλανήτη… Είναι η γεωπολιτική: το εμπόριο, οι αρμάδες, οι στρατοί. Είναι και οι ιδεολογίες, σαν μοχλοί κατασκευής και ανακατασκευής μορφών συλλογικής αυτοπεποίθησης.

Υπάρχει ένα ιστορικό πρόσωπο κι ένας τεράστιος θρύλος που πλανάται όχι μόνο πάνω απ’ την Jerusalem, αλλά πάνω απ’ όλη την μέση Ανατολή και την Ευρώπη. Το πλήρες όνομά του είναι An-Nasir Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub. Γνωστή είναι η συντόμευση του ονόματος: Salah ad-Din ή Saladin. Πριν από 830 χρόνια, το 1187, στη μάχη του Hattin, τσάκισε τους σταυροφόρους, στη συνέχεια ανακατέλαβε / απελευθέρωσε την Ιερουσαλήμ· και η πόλη έμεινε έκτοτε υπό μουσουλμανική κυριαρχία, ανεξίθρησκη, ανοικτή σ’ όλες τις υπόλοιπες μονοθεϊστικές θρησκείες, για αιώνες… Μέχρι που φτιάχτηκε απ’ τον πρωτοκοσμικό ιμπεριαλισμό το κράτος / φυλάκιο του ισραήλ· και η δική του ιμπεριαλιστική όρεξη…

Ο μουσουλμάνος Salah ad-Din δε νίκησε τους χριστιανούς ευρωπαίους μόνο στρατιωτικά. Τους νίκησε και ηθικά. Ενώ αυτοί κατεβαίνοντας προς τους “άγιους τόπους” είχαν σφάξει ό,τι εύρισκαν μπροστά τους (με κύρια διασκέδαση τους μουσουλμάνους) αυτός, απελευθέρωνοντας την Ιερουσαλήμ, δεν πείραξε ούτε χριστιανική τρίχα. Δεν πήρε εκδίκηση. Η πολεμική του ικανότητα και η ηθική του ανωτερότητα απλώθηκε σαν ενοχή, τότε, πάνω απ’ την χριστιανική ευρώπη: αυτός, σαν επικεφαλής των μουσουλμάνων (άρα και οι μουσουλμάνοι… έστω υπό την ηγεσία του) ήταν “αλλιώς”… Δεν ήταν σφάχτες γυναικόπαιδων… Δεν ήταν ψυχοπαθείς… Ήταν ανώτεροι…

Οι πρωτοκοσμικοί παραμένουν τέτοιοι: σφάχτες αμάχων· δεν χάνουν την ευκαιρία να το αποδεικνύουν. Το ψόφιο κουνάβι προσπαθεί να σχηματοποιήσει την παράταση της crusade που είχε κηρύξει (μ’ αυτή τη λέξη…) ο Μπους ο Β το 2001, αρχίζοντας με την καταστροφή / κατάκτηση του αφγανιστάν. Ο πρώτος κόσμος τρέφεται πάντα με αίμα.

Και ο μουσουλμανικός κόσμος (στον 21ο αιώνα…) θυμάται και αναζητάει τον επόμενο Salah ad-Din.

Να πούμε ότι υπάρχουν κάποιοι που θα ήθελαν να σηκώσουν το βάρος της κληρονομιάς; Ας το πούμε… Οι φαντασιώσεις, όμως, είναι παράπλευροι αποπροσανατολισμοί.

Αν “η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του ισραηλινού κράτους” τι θα κάνει αυτό το κράτος με την Βηρυττό ή την Tartus σαν “επίνειο της Τεχεράνης” (και, ακόμα πιο πέρα, του Πεκίνου) στη Μεσόγειο;

(φωτογραφίες: απ’ την ταινία The Kingdom of Heaven, του Ridley Scott, του 2005. Με την εξαίρεση της fiction love story και μιας ορισμένης μυθοποίησης του ιστορικού Balian (βαρώνου του Ibelin), η ταινία είναι ακριβής στα βασικά για το τέλος της κατοχής της μέσης Ανατολής απ’ τους σταυροφόρους, τον 12ο αιώνα…)

Ημέρα της ανεξαρτησίας

Πέμπτη 31 Αυγούστου. Προφανώς αυτή είναι η εθνική επέτειος των “άλλων”. Των απέναντι. Πράγματι. Στις 30 Αυγούστου γιορτάζεται στην τουρκία η “ημέρα της ανεξαρτησίας”: η οριστική ήττα του ελληνικού στρατού στη μάχη του Τουμπλού Μπουνάρ (Dumplupinar), το 1922. Ήταν η τελευταία απελπισμένη μάχη ενός ιμπεριαλιστικού σχεδίου 110% ελληνικού: χωρίς επίγνωση και χωρίς επαφή με την πραγματικότητα. Μετά την ήττα εκείνη το μόνο που μπορούσε να κάνει ό,τι απέμεινε απ’ τον ελληνικό στρατό ήταν αυτό που έκανε: να υποχωρήσει άτακτα και τρέχοντας προς την Izmir (Σμύρνη), 300 χιλιόμετρα πίσω, καίγοντας και καταστρέφοντας ότι είχε μείνει όρθιο απ’ την αρχική προέλασή του. Με την ελπίδα να καθυστερήσει την τελική προώθηση του στρατού του Κεμάλ, μέχρι να βρει έναν τρόπο να περάσει και την θάλασσα.

Οι έλληνες έχουν σαν εθνική επέτειο την έναρξη ενός πολέμου που κατέληξε σε κάποιου είδους εθνική ανεξαρτησία χάρη στην στρατηγικής σημασίας εμπλοκή του στρατού των μεγάλων δυνάμεων: 25 Μάρτη 1821. Είναι, ως προς το περιεχόμενο της γιορτής, μια χαλκευμένη επέτειος· αλλά έτσι θα έπρεπε να είναι μια ελληνική γενέθλια «εθνική γιορτή»: να έχει μέσα και παπάδες.

Οι τούρκοι έχουν την δική τους εθνική επέτειο έναν αιώνα μετά, για το τέλος ενός πολέμου που κατέληξε στην δική τους εθνική ανεξαρτησία χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια (στο πεδίο της μάχης) από κανέναν: 30 Αυγούστου 1922. Η τουρκική επέτειος δεν έχει παπάδες… Επιπλέον εκείνο που το σύγχρονο τουρκικό κράτος θεωρεί ότι ξεφορτώθηκε το 1922 δεν είναι μόνο ή τόσο οι έλληνες αλλά κυρίως τα αφεντικά τους: οι άγγλοι…

Δεν είναι, πάντως, μόνο αυτή η ασυμμετρία των δύο «ημερών ανεξαρτησίας». Για τους έλληνες σχεδόν δυο αιώνες μετά, η εθνική ιδεολογία παραμένει αρρωστημένα τουρκοφοβική. Για τους τούρκους το ελληνικό κράτος είναι έως και αδιάφορο σαν αντίπαλος. Στη διάρκεια των εορτασμών θυμούνται, φυσικά, όσα έκανε ο ελληνικός στρατός σαν κατοχικός· δεν ήταν λίγα… Κι ως εκεί.

Επιπλέον, η τουρκική νίκη του ’22 και η ανάδυση του κοσμικού εθνικισμού, υπό τον Κεμάλ, απ’ την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση, μετά το 2002, απ’ την θρησκευτική πολυεθνική προσέγγιση των ισλαμοδημοκρατών. Ο εθνικισμός αντίθετα είναι η μοναδική και αιώνια «κεντρική ιδέα» του ελληνικού κράτους, των υπηκόων του – και των παπάδων του!

Παραπάνω συγκρίσεις; Πολλές και ενδιαφέρουσες, αλλά δεν υπάρχει χώρος εδώ.

(φωτογραφία: ο Ερντογάν και αρχικαραβανάδες αποχωρούν χτες απ’ το μαυσωλείο του Ατατούρκ, μετά το επετειακό μνημόσυνο).

Η διαρκής κατοχή

Παρασκευή 23 Ιούνη. Πριν ακριβώς 50 χρόνια, ανάμεσα στις 5 και στις 11 Ιούνη του 1967, το Τελ Αβίβ εξαπέλυσε και κέρδισε έναν «πόλεμο αστραπή» εναντίον της αιγύπτου, της ιορδανίας και της συρίας. Ο «πόλεμος των 6 ημερών» (έτσι έμεινε στην ιστορία) κερδήθηκε απ’ τον ισραηλινό στρατό χάρη στην καλύτερη ποιότητα των όπλων του και, κυρίως, τον σχεδιασμό και την προετοιμασία του. Η νίκη του απέφερε την κατάληψη της χερσονήσου του Σινά και της λωρίδας της Γάζας (σε βάρος του Καΐρου), της ανατολικής Ιερουσαλήμ και της δυτικής Όχθης (σε βάρος του Αμμάν) και των υψωμάτων του Γκολάν (σε βάρος της Δαμασκού).

Στα 50 χρόνια που μεσολάβησαν, κι αφού έγινε άλλος ένας αραβο-ισραηλινός πόλεμος τον Οκτώβρη του 1973 (αυτή τη φορά τον ξεκίνησαν οι άραβες), το Τελ Αβίβ επέστρεψε την χερσόνησο του Σινά στο Κάιρο, και συνέχισε την κατοχή των υπόλοιπων αραβικών (παλαιστινιακών) εδαφών. Απ’ την λωρίδα της Γάζας ο ισραηλινός στρατός αποχώρησε μεν επίσημα το 2005 (για «λόγους ασφαλείας») αλλά η κατοχή της συνεχίζεται «έμμεσα», με την μόνιμη περικύκλωσή της, τον συχνά ασφυκτικό αποκλεισμό της και την καταπάτηση των θαλάσσιων εκτάσεων που της αναλογούν.

Υψώματα του Γκολάν: απο εκεί το Τελ Αβίβ προσφέρει επιμελητειακή υποστήριξη στους αντι-Άσαντ ένοπλους, ακόμα κι αν πρόκειται για πυρήνες του isis…

Δυτική Όχθη και ανατολική Ιερουσαλήμ: έχοντας τον στρατιωτικό έλεγχο των περιοχών το Τελ Αβίβ έχει βάλει μπροστά εδώ και δεκαετίες ένα πρόγραμμα εποικισμού των παλαιστινιακών εδαφών, κτίζοντας δεκάδες χιλιάδες σπίτια (σε φυλασσόμενους απ’ τον στρατό οικισμούς) για ακροδεξιούς ισραηλινούς.

Λωρίδα της Γάζας: όποτε το Τελ Αβίβ θεωρεί ότι οι δεκάδες χιλιάδες αιχμάλωτοι εκεί είναι ανυπάκοοι περισσότερο απ’ όσο μπορεί να ανεχτεί, σηκώνει τα βομβαρδιστικά του και τους ισοπεδώνει. Το έκανε στα τέλη του 2008 – αρχές του 2009, και ξανά το καλοκαίρι του 2014. Συχνά ο αποκλεισμός ολοκληρώνεται και απ’ την μεριά του αιγυπτιακού καθεστώτος (όπως η τωρινή χούντα του Σίσι) αν και, απ’ αυτήν την μεριά, πάντα υπάρχουν τρόποι να γίνεται λαθρεμπόριο των βασικών ειδών για τις ζωές των παλαιστινίων.

Πάρα πολύ περιληπτικά (υπάρχουν κάμποσες εκτενείς αναφορές σε τεύχη του χάρτινου Sarajevo…) αυτός είναι ο πολύ καλός φίλος, σύμμαχος και «εταίρος» του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου.

Και φαίνεται πως είναι η καταλληλότερη εποχή για τέτοιες «φιλίες»…

O Θουκυδίδης στην Ουάσιγκτον

Παρασκευή 23 Ιούνη. Πρωτοκοσμικοί είναι, αμερικάνοι είναι, τι άλλο θα έκαναν απ’ το να διαβάζουν τον Πελοποννησιακό πόλεμο του Θουκυδίδη σαν … πολεμικό ρεπορτάζ; Όμως ο (και στρατηγός) συγγραφέας, οπαδός της «διπολικής» εννόησης της πραγματικότητας (δεν θα την ονομάσουμε διαλεκτική για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις), γνήσιο διανοούμενο τέκνο του σύντομου αθηναϊκού «χρυσού αιώνα», δεν εξιστόρησε τον Πελοποννησιακό πόλεμο παρά μόνο με ένα πολιτικό κίνητρο: να γίνει «κτήμα ετ ες αιεί» η επίγνωση ότι κάθε πλευρά ενός πολέμου έχει τα δικά της «δίκια», πράγμα που καθόλου δεν εμποδίζει την γενική καταστροφή όλων των εμπόλεμων. Αυτό τότε…

Ο (με τα σημερινά δεδομένα) μεγαλοαστός Θουκυδίδης δεν έγραψε εγχειρίδιο διάσωσης ούτε «δυνάμεων που παρακμάζουν», ούτε «δυνάμεων αναθεωρητικών». Δεν είχε καν συμβουλές του είδους «θεωρία παιγνίων»!

Πολύ περισσότερο: είναι άχρηστος σε ένα οικονομικό / κοινωνικό σύστημα (τον καπιταλισμό) που «αναπνέει» μέσα απ’ την καταστροφή…

Αλλά τι να καταλάβουν αμερικανικές πολιτικές και στρατιωτικές βιτρίνες; Ψάχνουν το manual της επιβίωσής τους…

Κωμικό, τραγικό ή γελοίο;

Τρίτη 2 Μάη. Τι απ’ αυτά είναι, λοιπόν, το ότι απ’ τη μια μεριά “γιορτάζεται η επέτειος” (ανάθεμα κι αν αυτό δεν είναι μια κυκλική ρουτίνα) της πρώτης ημέρας γενικής απεργίας στις βιομηχανίες των ηπα (με επίκεντρο εκείνες του Σικάγο), εκείνο το μακρινό 1886, απαιτώντας την καθιέρωση 8ώρης εργασίας – και απ’ την άλλη, εν έτει 2017, ή 2016, ή 2015, ή 2014, ή… η απαίτηση του 30ωρου την εβδομάδα θεωρείται …. ufo;

Μήπως αυτό, τελικά, δεν είναι ούτε κωμικό, ούτε τραγικό, ούτε γελοίο, αλλά μόνο τρομακτικό; Μήπως είναι μόνο και σκέτα τρομακτικό, επειδή κάθε χρόνο «γιορτάζεται» (μιλάμε για τον πρώτο καπιταλιστικό κόσμο) το μέτρο μπροστά στο οποίο όλοι, «εορτάζοντες» και μη, αποδεικνύονται ανύπαρκτοι; Και, δήθεν, «θυμούνται»; «Θυμούνται» τι;

Και ξεχνούν τι; Μήπως ότι οι περισσότεροι απ’ όσους δέθηκαν και καταδικάστηκαν μετά την 4η Μάη του 1886, μαχητικοί εργάτες, ήταν μετανάστες; Ή μήπως ότι η εργατική τάξη είναι στ’ αλήθεια υπολογίσιμη έως απειλητική μόνο όταν απαιτεί να ξαναπάρει η ίδια τον έλεγχο (και) του χρόνου εργασίας (της);

Ντρεπόμαστε απέναντι στους πρόγονούς μας. Και σιχαινόμαστε όσους «λιάζονται» στον ίσκιο τους.

Ιστορική λεπτομέρεια

Τρίτη 4 Απρίλη. Η φωτογραφία είναι απ’ την απόδοση τιμών στους δολοφονημένους απ’ τις εκρήξεις στο μετρό…. Ποιας πόλης; Της «αγίας Πετρούπολης»…

Γι’ αυτό αναδημοσιεύουμε την φωτογραφία, ιερόσυλα σε σχέση με την σφαγή στο ψαχνό. Για τα χαρμάνια: κάπου έχει ξεμείνει το άλλο όνομα, το προηγούμενο: Λένινγκραντ.

Η ερώτηση των δύο αιώνων

Δευτέρα 27 Μάρτη. Είναι δυνατόν η εθνική ιδεολογία να παράγει και να αναπαράγει, επί σχεδόν 200 χρόνια, μια μαζική διπολική διαταραχή, τέτοια που να παραμορφώνει μόνιμα την πραγματικότητα;

Κάθε εθνική ιδεολογία είναι πηγή δεινών. Στην ελληνική περίπτωση όμως υπάρχει κάτι που δεν συναντιέται σε καμία άλλη απ’ αυτές που άμεσα ή έμμεσα συμβαίνει να γνωρίσουμε· και δεν είναι λίγες. Για να αποκτήσει μια ιδεολογική συνοχή το κρατίδιο / προτεκτοράτο που έφτιαξαν πριν σχεδόν 2 αιώνες οι τότε “μεγάλες δυνάμεις” στην πολυεθνική άκρη της χερσονήσου του Αίμου, δημιουργήθηκε ένα μίγμα μοναδικό. Απ’ την μια το αιώνιο χρέος των ευρωπαίων απέναντι “σ’ αυτούς που έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού”· η πρώτη και ίσως η μοναδική φορά στις αρχές του 19ου αιώνα που ο “πολιτισμός” θεωρήθηκε εμπορεύσιμο είδος, από κάποιους μάλιστα που είχαν ελάχιστη ή και καθόλου σχέση μ’ αυτό (: την αθηναϊκή δημοκρατία και τον “χρυσό αιώνα”…) αλλά κατάλαβαν ότι υπάρχουν φραγκάτοι αγοραστές. Απ’ την άλλη η βολική κακομοιριά την οποία θα έπρεπε οι πάντες να αντιμετωπίζουν με απεριόριστη κατανόηση και φιλανθρωπία. Ένα κόμπλεξ παγκόσμιας (έως συμπαντικής) ανωτερότητας και ένα κόμπλεξ οππορτουνιστικής κατωτερότητας, μαζί και ταυτόχρονα. Τι μπορεί να γεννήσει ένας τέτοιος συνδυασμός;

Ξέρουμε, κι όχι μόνο επειδή ζούμε το πιο πρόσφατο παρόν του. Αυτό που ονομάζουμε πολιτική πρόσοδος, γεννημένο και διαρκώς επιβεβαιούμενο απ’ αυτόν ακριβώς τον συνδυασμό (“όλοι μας χρωστάνε”, όχι μόνο σαν “έθνος” αλλά και σαν οικογένειες, σόγια ή άτομα· “όλοι πρέπει να μας βοηθήσουν” με το κάτι τις τους…) δεν είναι η ελληνική συνθήκη των τελευταίων δεκαετιών. Ξεκινάει απ’ την εποχή της ίδιας της “επανάστασης του ‘21”, όταν οι ένοπλοι έγιναν, πολύ γρήγορα, μισθοφόροι των “κονδυλίων” που έστελναν στην Πελοπόννησο είτε τα ευρωπαϊκά κράτη, είτε οι ευρωπαίοι φιλέλληνες, είτε η διάσπαρτη ελληνική (εμπορική, χρηματοπιστωτική και εφοπλιστική – ποτέ βιομηχανική…) αστική τάξη.

Τώρα διάφοροι εδώ κι εκεί ανακαλύπτουν ότι ποτέ “δεν φτιάχτηκαν θεσμοί” στην ελλάδα… Λάθος!! Φτιάχτηκαν εκείνοι οι θεσμοί που είναι αναγκαίοι για την διανομή των πολιτικών προσόδων!

Για όσους δεν το έχουν καταλάβει: η τελευταία ηρωϊκή και πένθιμη προσπάθεια για μια εντελώς διαφορετική θέσμιση έγινε στη δεκαετία του 1940 – με τα όπλα στο χέρι. Αλλά οι ωφελούμενοι του πολιτικού προσοδισμού τότε δεν ήταν διατειθένοι να μοιραστούν οτιδήποτε· πολύ περισσότερο να περάσουν στα σκουπίδια της ιστορίας. Συμμάχησαν με κάθε διαθέσιμο να τους υποστηρίξει· πρώτα με τους ναζί, ύστερα με τους άγγλους, στη συνέχεια με τους αμερικάνους. Και νίκησαν!

Ζούμε πάντα στην επικράτεια των (τότε) νικητών, που εν τω μεταξύ “εκδημοκρατίστηκαν” από ιδεολογική άποψη. Μαυρ-αγορίτες λέγονται, αν το έχετε ξεχάσει. Και, φυσικά, κατέχουν με κάθε εθνική νομιμότητα τις ζωές μας – πράγμα που οι (ντόπιοι) περισσότεροι / ες της τάξης μας το θεωρούν σωστό…

Είναι, λοιπόν, δυνατόν η εθνική ιδεολογία να παράγει και να αναπαράγει μόνιμα μια μαζική διπολιτική διαταραχή που να παραμορφώνει την πραγματικότητα; Ασφαλώς!!! Κοιτάξτε προσεκτικά γύρω σας…

Επαναστατο-μνημόσυνα

Κυριακή 26 Μάρτη. Σωστές οι ιστορικές επισημάνσεις της προκήρυξης των εκπαιδευτικών του πα.με. σε ότι αφορά το ερώτημα (που οι ίδιοι θέτουν) “είμασταν όλοι μαζί εναντίον των τούρκων;” Μόνο που δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να ξεφύγουν ούτε οι ίδιοι από μια συγκεκριμένη ιδεολογική προσέγγιση. Ισχύει κι εδώ το ότι “οι μισές αλήθειες είναι ολόκληρα ψέμματα”.

Για την οικονομία ενός μικρού κειμένου που απευθύνεται “διαφωτιστικά” σε ανηλίκους που τρώνε με τον κιλό την καθεστωτική (ιστορική) εθνικιστική προπαγάνδα υπάρχουν σημαντικότερα απ’ τις δολοφονίες επαναστατών απ’ τα ελληνικά αφεντικά της εποχής, που έγιναν βέβαια.

Ένα απ’ αυτά τα σημαντικότερα είναι το ότι η επανάσταση ηττήθηκε (στρατιωτικά και όχι μόνο) και ότι το νέο ελληνικό κράτος φτιάχτηκε σαν “προτεκτοράτο” (αγαπημένη καταγγελία της ελληνικής αριστεράς… για άλλους…) των τότε “μεγάλων δυνάμεων” – εναντίον της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Που σημαίνει ότι φτιάχτηκε χωρίς εντόπια αστική τάξη, σαν υπο-προϊόν του τότε ιμπεριαλισμού και των ορέξεών του στην ανατολική Μεσόγειο. Με ό,τι αυτό σήμαινε για την εδαφική εξέλιξη, τον θεσμικό πρωτογονισμό του, αλλά και την μεταγενέστερη χειραφέτηση και τις δικές του ιμπεριαλιστικές ορέξεις, επιτυχίες και αποτυχίες.

Οπωσδήποτε έχει μικρή σημασία το πως αναλύεται η “επανάσταση του ‘21”. Έχει μεγαλύτερη το πόσα κρύβονται γι’ αυτήν. Το σοβαρό όμως είναι να μπορεί κανείς να εξηγήσει το πως και γιατί μετά από σχεδόν δύο αιώνες εξακολουθούν να κάνουν κουμάντο “οι πρόκριτοι και οι εκκλησιαστικές αρχές”. Με τους διεθνείς συμμάχους τους και τους ντόπιους λακέδες τους. Και πάντως όχι κάποια αυθεντική “αστική τάξη”, με την ανάλογη ιδεολογία και την θεσμική συγκρότηση.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά σύμφωνα με το (παλιό;) κομμουνιστικό manual θα έπρεπε πρώτα να γίνει και να νικήσει μια αστική επανάσταση, να εδραιωθεί· και ύστερα να ξεσπάσει και να νικήσει η προλεταριακή.

Πράγμα που αν ισχύει ακόμα σημαίνει ότι οι «ευρωπαϊκές αξίες» (τις οποίες πιο σωστά θα ονόμαζε κανείς «αξίες» που διαμορφώθηκαν σαν κυρίαρχες στην ευρώπη απ’ τον ταξικό ανταγωνισμό 2 αιώνων – και 3 παγκόσμιους πολέμους) δεν είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στο υπάρχον λούμπεν ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα…

Συμβαίνουν πολύ χειρότερα: οι σύγχρονες «ελληνικές αξίες»…