Tag: ιστορία

Εθνικιστικές μυθολογίες

Τετάρτη 16 Γενάρη. Το 2008 ο καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ Shlomo Sand εξέδωσε (στα εβραϊκά) ένα βιβλίο / ιστορική έρευνα 350 σελίδων, με τίτλο Η Εφεύρεση του Εβραϊκού Λαού. Παρότι οι ιστορικές αποδείξεις του Sand δεν αμφισβητήθηκαν στα σοβαρά (κανείς σοβαρός ιστορικός δεν ρισκάρει το κύρος και την θέση του φτιάχνοντας πλαστά στοιχεία), το Η εφεύρεση του εβραϊκού λαού ήταν σκάνδαλο για τους οπαδούς του ισραηλινού εθνικισμού. Πέρα απ’ το γίνει best seller εντός ισραήλ επί 5 μήνες, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες του κόσμου – είναι το πιο πολυμεταφρασμένο βιβλίο ισραηλινού συγγραφέα.

Ο Sand ξεκίνησε την έρευνά του ψάχνοντας γραπτά στοιχεία και ντοκουμέντα για τον διωγμό των εβραίων απ’ την περιοχή που λέγεται «Παλαιστίνη» και σήμερα είναι άμεσα ή έμμεσα το ισραηλινό κράτος. (Ο «διωγμός των εβραίων» είναι βασικό στοιχείο για την έγερση «προγονικών δικαιωμάτων» στην περιοχή). Ο Sand δεν βρήκε κανένα τέτοιο στοιχείο, γιατί (διαπίστωσε) πρόκειται για μύθο, και μάλιστα χριστιανικής προέλευσης. Το χριστιανικό παπαδαριό έφτιαξε και διέδωσε τον μύθο του «διωγμού των εβραίων» σαν απόδειξη της «τιμωρίας τους απ’ τον θεό» – ώστε να πετύχει προσηλυτισμό σε βάρος τους. Μετά την καταστολή απ’ τους ρωμαίους της εξέγερσης του Bar Kokhba, στο 2ο μ.χ. αιώνα (εποχή κατά την οποία, υποτίθεται, έγινε ο διωγμός), η ρωμαϊκή διοίκηση δεν εξανδραπόδισε τους ντόπιους. Για τον πολύ απλό λόγο ότι αν το έκανε θα ερήμωνε η οικονομία της περιοχής. Οι λεγεωνάριοι δεν θα φρόντιζαν τα χωράφια και τους στάβλους…

Ο Sand απέδειξε επιπλέον, ότι αντίθετα απ’ την σχετική μυθολογία, ο εβραϊσμός σαν θρησκεία (όπως ο χριστιανισμός και ο μουσουλμανισμός) έκανε προσηλυτισμό. Ακόμα και μαζικό. Ο οποίος, σε μια μεγάλη ζώνη της σημερινής ευρώπης, άρχισε περίπου παράλληλα με την προσηλυτιστική εξάπλωση του χριστιανισμού. Σύμφωνα με τα στοιχεία του οι μαζικότεροι προσηλυτισμοί έγιναν μεταξύ των Χαζάρων στον Καύκασο (απ’ όπου κατάγονται οι Ασκενάζι), στις φυλές των Βερβέρων στην βόρεια Αφρική, και στις Υεμενίτικες φυλές στη νοτιοδυτική άκρη της αραβικής χερσονήσου. Ωστόσο, αλλαγές θρησκεύματος έγιναν και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έτσι, σύμφωνα με τα στοιχεία του Sand, μετά την κατάληψη της Παλαιστίνης απ’ τους άραβες τον 7ο μ.χ. αιώνα, πολλοί απ’ τους ντόπιους εβραίους προσηλυτίστηκαν στο ισλάμ. Κι εδώ είναι ένα απ’ τα προκλητικά αλλά και (ιστορικά) μη αμφισβητήσιμα συμπεράσματα του Shlomo Sand: οι απόγονοι των εβραίων της περιοχής τον 7ο και τον 8ο αιώνα είναι οι μουσουλμάνοι και χριστιανοί παλαιστίνιοι του 20ου αιώνα…

Με άλλα λόγια: δεν υπάρχει «βιολογική συνέχεια» εκατοντάδων ή και χιλιάδων χρόνων για πληθυσμούς που έζησαν σε διαδοχικές αυτοκρατορίες. Τέτοια είναι μόνο τα θεωρήματα των ρατσιστών / εθνικιστών του 19ου αιώνα, που ασχολήθηκαν με το να διαλύσουν τις πολυ-πολιτισμικές κοινότητες, και να τις μαντρώσουν σε εικονικά και βίαια εξαγνισμένες απ’ τις επιμιξίες “εθνικότητες”, σε αυστηρά σύνορα και περιφράξεις. Υπήρξαν μόνο πολιτιστικοί (άρα και θρησκευτικοί) συγκερασμοί, ανταλλαγές, αλλαξοπιστήσεις, ρευστότητα στο χώρο και στο χρόνο.

Λέει / τεκμηριώνει πολλά ακόμα στο Η εφεύρεση του εβραϊκού λαού ο Sand. Ο βασικός πυρήνας της ιστορικής δουλειάς του είναι οικείος στην ασταμάτητη μηχανή (θα ευχόμασταν και σ’ όσους / όσες την διαβάζουν): μέσα στην εθνικιστική έξαψη του 19ου αιώνα στην ευρώπη, ομάδες διανοούμενων άρχισαν να κατασκευάζουν την μυθολογία διάφορων «εθνών», ανακωδικοποιώντας σε ενιαίες «εθνικές αφήγησεις» (η κάθε τέτοια ομάδα την δική της) επιλεγμένα θρησκευτικά, γλωσσικά, πολιτιστικά και μυθολογικά στοιχεία.

Βασικές παράμετροι της κατασκευής «εθνών» ήταν, απ’ την μια μεριά ο προσδιορισμός ενός καταγωγικού εδάφους, μιας «εδαφικής πατρίδας» στην οποία το «έθνος» θα έπρεπε να δηλώσει ιστορικά δικαιώματα – αξιοποιώντας την μυθολογία του. Και απ’ την άλλη μεριά η διαμόρφωση μιας μυθικής ιστορικής συνέχειας ανά τους αιώνες, που να «συνδέει» τους πληθυσμούς του 19ου αιώνα (προς τους οποίους απευθυνόταν προπαγανδιστικά η όποια «εθνογένεση») με όσο πιο μακρινό (και πιο «ηρωϊκό», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) παρελθόν. Σαν εθνική / εμπορική “ονομασία προέλευσης”.

Το «βασίλειο του Δαβίδ» και η μ’ αυτό καταγωγική σχέση / «ιστορική τεκμηρίωση της απαίτησης για χωροθέτηση της εθνικής πατρίδας» υπήρξε, λοιπόν, για τον εθνικισμό που αναπτύχθηκε (μειοψηφικά) στις εβραϊκές κοινότητες της ευρώπης, το ανάλογο εκείνου που ήταν (σε πρώτο χρόνο) ο «Αθηναϊκός χρυσός αιώνας» για την γέννηση του ελληνικού εθνικισμού. Σε δεύτερο χρόνο, κι αφού το μικρό κι ασήμαντο ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε (απ’ τις «μεγάλες δυνάμεις») οι ιμπεριαλιστικοί προσανατολισμοί του αυτο-νομιμοποιήθηκαν με την εφεύρεση ενός ακόμα γενεαλογικού / καταγωγικού μύθου με εδαφικές αξιώσεις: του μεγΑλέξανδρου και του βασίλειου των μακεδόνων…

Ζώντας μέσα στην ελληνική εθνικιστική κατάρα (που ξερνάει πάντα τα «απαράγραπτα δικαίωματά» της…) καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι σημαίνει η εφεύρεση μιας καθαρής εθνικότητας – σε βάρος του μπασταρδέματος, της πολυπολιτισμικότητας… Και απ’ αυτήν την ιστορική / γεωγραφική θέση, καταλαβαίνουμε πόσο σκάνδαλο (αδύνατο παρόλα αυτά!) θα ήταν ένας τόμος 350 σελίδων με τίτλο Η εφεύρεση του ελληνικού λαού!

Προκύπτει έτσι ακόμα και μέσα απ’ την κριτική εμπειρία ότι ο ισραηλινός εθνικισμός / ρατσισμός / μιλιταρισμός είναι 110% πρωτοκοσμικός και καπιταλιστικός…

Πολύ οικείος… Αιμοβόρα οικείος…

Και η Angela (εννοείται…)

Παρασκευή 11 Γενάρη. Το ρατσιστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό κράτος αποφάσισε ότι η Angela Davis έχει πέσει βαθιά στο αμάρτημα του (αντεστραμμένου) αντισημιτισμού – επειδή υποστηρίζει την παλαιστινιακή αντίσταση. Ως εδώ τίποτα παράξενο: οι φασίστες του Τελ Αβίβ, οι οπαδοί και οι σύμμαχοί τους, είναι αδίστακτοι: όταν σκοτώνεις κατά βούληση και ανεμπόδιστα διαδηλωτές επί μήνες μπορείς να κάνεις οτιδήποτε.

Ένα «ινστιτούτο πολιτικών δικαιωμάτων» (στο Birmingham της Alabama, όπου έχει γεννηθεί και μένει η Davis) την βράβευσε τον περασμένο Οκτώβρη, αναγνωρίζοντάς την σαν μια απ’ τις πιο αναγνωρισμένες παγκόσμια προσωπικότητες στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που δίνει φωνή σ’ αυτούς που δεν έχουν δύναμη να μιλήσουν.

Λάθος, μεγάλο λάθος κυρ ινστιτούτο! Ρώτησες το Τελ Αβίβ; Ρώτησες τους οπαδούς και τους τσατσορουφιανούς του; Πήρες άδεια; Όχι. Συνεπώς το κυρ ινστιτούτο, αφού του τράβηξαν οι αρμόδιοι και τα δύο αυτιά, στις αρχές Γενάρη εξέδωσε μια νέα ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία «…Εξέτασε από πιο κοντά τις δηλώσεις και την δημόσια παρουσία της κυρίας Davis, και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν πληροί όλα τα κριτήρια για την βράβευσή της…». Ήταν, μάλιστα, τόσο «γενναίο» και «σίγουρο» το κυρ ινστιτούτο για την αναθεώρηση της άποψής του για την Davis ώστε ΔΕΝ της είπε (παρά τα αίτηματά της) ποια ήταν τα «ψεγάδια» της. Ξεφτιλίστηκε το κυρ ινστιτούτο!!.. Λιβανιστήρι του Netanyahou έγινε το κυρ ινστιτούτο… Η Davis (και όχι μόνον αυτή) έμαθε, τελικά, τα κουσούρια της “ανεπίσημα”: δικαιοσύνη και δικαιώματα στην Παλαιστίνη γιοκ!

Σε ότι αφορά τους φασίστες του Τελ Αβίβ τα δεδομένα είναι γνωστά. Προσέξτε όμως πόσο εύκολα αυτά τα “δεδομένα” φτάνουν ακόμα και να γελοιοποιούν (με την συναίνεσή τους) ανθρώπους που, υποθέτουμε, θα ήταν αξιοσέβαστοι – μέχρις ότου “συλληφθούν επ’ αυτοφώρω” απ’ την αστυνομία σκέψης για (αντεστραμμένο) αντισημιτισμό από σπόντα. Αναφερόμαστε στα στελέχη του κυρ ινστιτούτου (διάφοροι απο ‘κει, που πέρα απ’ τις απόψεις τους έπρεπε να διαφυλάξουν πια και την αξιοπρέπειά τους, παραιτήθηκαν και τα βρόντηξαν…) Άντε, τώρα, να τους ξαναδώσει κανείς σημασία (εκτός απ’ τους εγκάθετους) για “προστάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”…

Δείτε το ζήτημα στο ευρύτερο πεδίο του: οι φασίστες Α ή οι φασίστες Β, ανάλογα με τους στόχους τους, καταφέρνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (έχουν γίνει γνωστοί απ’ τα ντοκυμαντέρ the lobby, τόσο για την αγγλία όσο και για τις ηπα) να επιβάλλονται.

Κι έτσι πράγματι η Παλαιστίνη έχει ξαναγίνει ένα απ’ τα βασικά σημεία «περιστροφής» του πλανήτη, στον 21ο αιώνα…

(φωτογραφία πάνω: η Angela Davis, καταζητούμενη απ’ το fbi ως Μαύρη Πάνθηρας και κομμουνίστρια, το 1970. Την έδεσαν τον Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς.

Κάτω: Δυο χρόνια, μετά την απελευθέρωσή της. Τώρα την κυνηγάει μια άλλη αστυνομία των λευκών ρατσιστών… Είναι μια ανάμεσα σε άλλες: οι εμπροσθοφυλακές…)

Παρασκευές για την Παλαιστίνη

Δείτε την διάλεξη του ιστορικού Joseph Massad (πέρυσι, στη Βιέννη), που προβλήθηκε απ’ το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία στις 21 Δεκέμβρη. Ο Massad διατρέχει (έντονα και συμπυκνωμένα – αλλά τεκμηριωμένα) την γέννεση του αντισημιτισμού στην Ευρώπη του 19ου αιώνα· κι ύστερα την στρατηγική συμμαχία του με τον εβραϊκό εθνικισμό…

 

Θαύματα και παραμύθια

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Όλες οι θρησκείες περιστρέφονται γύρω από «υπερβατικά κατορθώματα». Μπορεί να το διαπιστώσει κανείς ερευνώντας τον φετιχισμό και την μεταφυσική του εμπορεύματος: μπορεί ο καπιταλισμός σαν ιδεολογία να μην αναγνωρίζει την «θρησκευτικότητά» του, αλλά αυτή είναι εύκολο να διαπιστωθεί αντι-καπιταλιστικά!

Απ’ τις τρεις θρησκείες (η μία διάδοχη της άλλης) που κατασκευάστηκαν στη μέση Ανατολή και επεκτάθηκαν σε μεγάλο μέρος του κόσμου, μόνο ο χριστιανισμός έχει διπλή, συνεστραμμένη μεταφυσική. Διατείνεται πως είναι «μονοθεϊστική» θρησκεία ενώ είναι το ακριβώς αντίθετο: πολυθεϊστική, ειδωλολατρική, γεμάτη σύμβολα και φετίχ.

Η αφετηρία της «υπερβατικής» νομιμοποίησης των χριστιανικών αξιωμάτων είναι αυτό που οι χριστιανοί γιορτάζουν σήμερα: η γέννηση ενός παιδιού που είχε «μυστηριώδη» σύλληψη. Η ιδέα είναι ξεσηκωμένη κατευθείαν απο προηγούμενες (πολυθεϊστικές) θρησκείες, και τους μύθους για τα ζευγαρώματα θεών με ανθρώπους· κυρίως αρσενικών θεών με γυναίκες. Η ιδέα του «ημίθεου» προέρχεται απ’ τις «επιτυχίες» (ή τους βιασμούς…) του Δία και άλλων παρόμοιων. Συνεπώς με το καλημέρα ο χριστιανισμός κατασκευάστηκε με ειδωλολατρικά υλικά.

Γιατί όμως οι κατασκευαστές αυτής της θρησκείας (ο Παύλος και οι υπόλοιποι) δεν περιορίστηκαν στην εκδοχή ενός προφήτη (όπως πολύ νωρίτερα ο ιουδαϊσμός με τον Μωϋσή και αργότερα ο μουσουλμανισμός με τον Μωάμεθ) και επεδίωξαν να κατασκευάσουν έναν «ανώτερης τάξης» καθοδηγητή, «ημίθεο», που μάλιστα τον πούλησαν σαν «γυιό του αφεντικού»; Γιατί κατέφυγαν σε copy paste της μυθολογίας του Διονύσου (ή και άλλων θεοτήτων στην ευρύτερη περιοχή); Η απάντηση φαίνεται απλή: επειδή ήθελαν να διεκδικήσουν (και αργότερα να επιβάλλουν) μια ανωτερότητα ονόματος προέλευσης εξ αρχής – και εξ εφόδου. Προφήτες κυκλοφορούσαν πολλοί σ’ όλη αυτή τη ζώνη της ανατολικής Μεσογείου εκείνους τους ταραγμένους καιρούς… Γυιοί του μεγαλοδύναμου όμως; (Αυτή η α.ο.π. αποδείχθηκε η ιδεολογική βάση / νομιμοποίηση για να γίνει ο χριστιανισμός και οι οπαδοί του μακράν η πιο φονική, εγκληματική και ανόσια θρησκεία / συμμορία στην ιστορία του πλανήτη).

Και να που – με τα σημερινά κριτήρια – ο χριστιανισμός είναι η μόνη απ’ τις 3 «μεγάλες» θρησκείες που απ’ την κατασκευή της είναι σεξιστική, μισογυνική! Η ιδέα μιας αιώνιας «παρθένου», δηλαδή ασεξουαλικής γυναίκας, μιας γυναίκας – αντικείμενο, που «τιμήθηκε» απ’ το μεγάλο αφεντικό με έναν κρίνο, ίσια ίσια για να γίνει η (ανθρώπινη) μήτρα για να γεννηθεί ο «γυιός» του, είναι συνολικά παρανοϊκή ακόμα και για τα ειδωλολατρικά δεδομένα (ο Δίας, για παράδειγμα, δεν έσπερνε γυιούς και, σε καμμία περίπτωση, διαδόχους και σωτήρες. Ήταν απλά, ας το πούμε λαϊκά, «μπερμπάντης», «ηδονιστής»… Δεν είναι σκοπό την «αναπαραγωγή του είδους του». Ο θεός των χριστιανών όμως έτσι εμφανίζεται: σαν ιδιοκτήτης ανθρώπινης κλωσσομηχανής…)

Άντε, τώρα, πήγαινε να πεις στους χριστιανούς «αντί να βρίζετε τις άλλες θρησκείες για κατώτερες, αντί να κατηγορείτε τον μουσουλμανισμό για μισογυνικό, σεξιστικό, και ό,τι άλλο σας βολεύει, δεν κοιτάτε καλύτερα τα μαύρα σας τα χάλια;»

Πήγαινε να τους το πεις να δεις με πόση αγάπη και αυτοκριτική διάθεση θα σε κοιτάξουν…

(Ισχύει λοιπόν πάντα το παλιό φεμινιστικό σύνθημα: αν η Μαρία μπορούσε να κάνει έκτρωση, θα είχαμε γλυτώσει τόσους αιώνες παπαδοκρατίας!)

ρατσιστές και αντισημίτες ενάντια σε εβραίους και άραβες

Την (2η) Παρασκευή για την Παλαιστίνη, στις 21 Δεκέμβρη, στο κτ. Γκίνη του ΕΜΠ (στις 7.30 μμ – αυστηρά) το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία παρουσιάζει μια διάλεξη του Joseph Massad στη Βιέννη (2017), με αφορμή την συμπλήρωση των 100 χρόνων απ’ την «διακήρυξη του Balfur».

O Joseph Massad, παλαιστίνιος γεννημένος στην ιορδανία, καθηγητής σύγχρονης αραβικής πολιτικής και διανοητικής ιστορίας στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Columbia, θεωρείται σαν ο κορυφαίος παγκόσμια ιστορικός ερευνητής της μέσης Ανατολής, και κατά κάποιον τρόπο διάδοχος του Edward Said. Το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο Η εμμονή του Παλαιστινιακού Ζητήματος: Δοκίμια για τον Σιωνισμό και τους Παλαιστίνιους (2006) θεωρήθηκε από πολλούς καίρια συμβολή στην ευρωπαϊκή ιστορία. Δείγμα της αξίας της κριτικής ιστορικής ανάλυσης του «παλαιστινιακού ζητήματος» απ’ τον Massad είναι ότι ο ισραηλινός διανοούμενος Ephraim Nimni επαίνεσε τον Massad (μαζί με τον Said) σαν αυθεντικό διάδοχο του πλούτου και της ελευθερίας της σκέψης των εβραίων διανοούμενων της διασποράς.

Στην ιδιαίτερα πυκνή αλλά διαφωτιστική διάλεξή του στη Βιέννη ο Massad περιγράφει ντοκουμενταρισμένα την ιδεολογική και πολιτική συμμαχία του εβραϊκού εθνικισμού και του χριστιανικού / ευρωπαϊκού αντισημιτισμού στον 19ο αιώνα ως και το πρώτο μισό του 20ο, όταν παίρνει την σκυτάλη η αποφασιστική δράση στη μέση Ανατολή του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Εναντίον τόσο των αράβων / μουσουλμάνων όσο και εναντίον των εβραίων διεθνιστών – κομμουνιστών.

Ούτε ξέρω, ούτε μ’ ενδιαφέρει

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Ξέρουν και νοιάζονται, όμως, οι Άλλοι.

Προφυλάξου απ’ την πανουργία της ιδεολογίας και της πλαστογράφησης! Στο μυαλό σου σημαδεύουν!!

(φωτογραφία: Από άρθρο του Joseph Massad).

decolonizing Israel

Δείτε το (διπλό) video, συνολικής διάρκειας μίας ώρας και δέκα λεπτών, που προβλήθηκε από το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία την πρώτη Παρασκευή για την Παλαιστίνη στην Αθήνα, στις 23 Νοέμβρη. Το κύριο μέρος του είναι περσινή διάλεξη του ισραηλινού ιστορικού Ilan Pappe, με τίτλο decolonizing Israel. Προηγείται ένα μικρό, ιστορικό video, που βοηθάει στη διευκρίνηση διάφορων σημείων της εισήγησης του Pappe.

 

Η ανύπαρκτη μειονότητα… (το αριστερό τμήμα της θείας Λίτσας)

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Ας πάμε, λοιπόν, πίσω στο χρόνο…. Ενώ η «εθνική γραμμή» (και ο «εθνικός κορμός» της) ξέρουν πολύ καλά τις φασιστικές τους αιτίες, αυτό που τις καθαρίζει (και τους δίνει μεγάλο χώρο και ελευθερία κινήσεων) είναι εκείνοι οι σύμμαχοί τους που εμφανίζονται σαν … «αντιμπεριαλιστές»… Το μοτίβο είναι γνωστό απ’ την δεκαετία του ’80. Ο δεξιός αντιτουρκισμός συμπληρωνόταν (και εξηγούνταν) απ’ τον αριστερό αντιτουρκισμό. Που δικαιολογούσε τον εαυτό του με το θέωρημα ότι «η τουρκία είναι το αγαπημένο παιδί του νατο» και ότι «πίσω απ’ την Άγκυρα βρίσκεται η Ουάσιγκτον»…

Τώρα είναι κομμάτι δύσκολο να επαναληφθούν οι ίδιες βολικές βλακείες για την Άγκυρα. Η εθνική αδυναμία για τέτοιες «καταγγελίες» είναι οδυνηρή, αλλά… Never mind. Τώρα η Ουάσιγκτον είναι πίσω απ’ τα Σκόπια, και μάλιστα πίσω απ’ το ζήτημα της ύπαρξης (ή όχι) σλαβομακεδονκής μειονότητας στην ελληνική επικράτεια. Επειδή (έτσι πάει το θεώρημα) ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θέλει να φτιάχνει μειονότητες εδώ κι εκεί, για να διαλύει τα κράτη…

Δεν πρόκειται απλά για διαστρέβλωση της ιστορίας. Πρόκειται για διαστροφή· στην οποία είναι αναγκασμένοι να πέφτουν οι όποιοι «αριστεροί ψάλτες» του ελληνικού εθνικισμού!

Η σλαβομακεδονική μειονότητα υπάρχει στην ελλάδα!!! Μπορεί να έχει μικρύνει σε μέγεθος, αλλά υπάρχει! Και δεν την δημιούργησε κανένας «αμερικανικός ιμπεριαλισμός». Την ύπαρξή της την αναγνώρισε κοτζάμ 5η ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής του κκε, στις αρχές του 1949 – αναλυτικά στην ασταμάτητη μηχανή, η πολιτική σαν ενοχή, 3 Φλεβάρη 2018.

Ήταν, βέβαια, η (επιεικώς) ηλίθια πολιτική του Ζαχαριάδη που ανέτρεψε ουσιαστικά την άποψη του κκε για το ζήτημα της σλαβομακεδονικής μειονότητας απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’20, και υποσχέθηκε κράτος – την στιγμή, μάλιστα, που ο δημοκρατικός στρατός είχε ουσιαστικά ηττηθεί. Λάθος, τραγικό λάθος (ο Ζαχαριάδης δεν έκανε και τίποτα άλλο εκτός από τραγικά λάθη…).

Το γεγονός είναι ότι από τότε, απ’ το 1949 δηλαδή, οι νικητές «εθνικοί φασίστες» άρπαξαν την ευκαιρία που τους έδωσε το κκε, και «διέγραψαν» τους σλαβομακεδόνες όχι απλά σαν μειονότητα, αλλά σαν «συμμορίτες», σαν κομμουνιστική απειλή… Έκτοτε «αυτοί δεν υπάρχουν» – και «δεν υπήρχαν» (ως τα τέλη των ‘80s) όχι επειδή ήταν πιόνια της Ουάσιγκτον αλλά επειδή ήταν ενεργούμενα της ε.σ.σ.δ. – που ήθελε να διαλύσει την ελλάδα…. Ειρωνεία της ιστορίας: απ’ τις αρχές των ‘90s (με πρώτο τεστ το “μακεδονικό”) οι «αριστεροί» του ντόπιου εθνικισμού άλλαξαν τον «κακό» που κρυβόταν πίσω απ’ την σκηνή, στη θέση των σοβιετικών έβαλαν τους αμερικάνους, και ξεχύθηκαν να αντιγράφουν κατά βούληση τα εθνικά «επιχειρήματα» των «δεξιών»…

Οι αποδείξεις της ύπαρξης της σλαβομακεδονικής μειονότητας βρίσκονται στα όσα υπέφερε και υποφέρει επί πολλές δεκαετίες κάτω απ’ την «ημικατοχή» των χωριών της (πέριξ της Φλώρινας και ως τα βόρεια σύνορα με την τωρινή δημοκρατία της – βόρειας – μακεδονίας) απ’ τους μπάτσους και τους ασφαλίτες· στις απαγορεύσεις και στο κυνηγητό· που έφτασαν ως το σημείο τα τοπικά τραγούδια τους εδώ και δεκαετίεςνα μην έχουν λόγια, αλλά μόνο μουσική… Αφού η ντοπιολαλιά τους ήταν η γλώσσα που απαγορευόταν να υπάρχει: σλαβομακεδονικά… Μιλούσαν κρυφά την γλώσσα τους οι άνθρωποι…
Απ’ την άλλη μεριά η εθνικιστική ψύχωση εναντίον τους, χωρίς – φυσικά – κανέναν «αντιαμερικανισμό» σαν δήθεν νομιμοποιητική αιτία, είναι διαχρονική και διακομματική. Για παράδειγμα, όταν το πρώτο πασοκ αναγνώρισε την «εθνική αντίσταση», επέτρεψε σε όλους τους πολιτικούς εξόριστους του εμφυλίου να γυρίσουν στην ελλάδα· εκτός απ’ αυτούς! Τους έλληνες σκλαβομακεδόνες, που είχαν καταφύγει και ζούσαν στην τότε «μακεδονία των Σκοπίων». Δέκα χρόνια μετά ο Μητσοτάκης ο Α απέρριπτε την πρόταση του Μιλόσεβιτς για διαμελισμό και μοιρασιά μεταξύ σερβίας και ελλάδας της «μακεδονίας των Σκοπίων» με το επιχείρημα … αυτούς είδαμε και πάθαμε να τους διώξουμε, και τώρα θα τους φέρουμε πίσω; (Υπάρχει η σχετική δήλωση στο video ντοκουμέντο για την «ελληνοσερβική φιλία»).

Η ανύπαρκτη μειονότητα… (το δεξιό τμήμα της θείας Λίτσας)

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Η «ανακάλυψη του αμερικανικού δάκτυλου» για να δικαιολογηθεί απ’ τα «αριστέρα» η εθνικιστική ψύχωση κατά της σλαβομακεδονικής μειονότητας (έως η ματαιωμένη ιμπεριαλιστική στόχευση στα βαλκάνια) είναι πολύ όψιμη για να είναι κάτι άλλο εκτός από γελοία, σε μια ιστορία 70 χρόνων με πολύ πόνο και αίμα.

Οπωσδήποτε αυτή η μειονότητα δεν είναι διεθνώς αναγνωρισμένη με κάποια διακρατική ή διεθνή συμφωνία. Αυτό, πάντως, δεν την κάνει λιγότερο υπαρκτή. Και το να αναφέρονται οι σοσιαλδημοκράτες του Zaev σ’ αυτήν δεν είναι “αλυτρωτισμός”!!! Στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ λιγότερο απ’ την μόνιμη “εθνική “ αναφορά στην ελληνική μειονότητα της αλβανίας. Η οποία επίσης δεν είναι αναγνωρισμένη από κάποια διεθνή ή διακρατική συμφωνία· είχε αναγνωριστεί όμως απ’ το καθεστώς του Χότζα. Ήταν πολύ πιο «large» στα ζητήματα μειονοτήτων εκείνο το καθεστώς απ’ το σύνολο των ελληνικών, ως τώρα.

Εν τέλει στην επικράτεια της δημοκρατίας της (βόρειας) μακεδονίας δεν υπάρχουν δρόμοι και πλατείες «Φλωρίνης». Δρόμοι και πλατείες «βορείου Ηπείρου» (που είναι «ελληνική»…) υπάρχουν όμως σε αφθονία στα μέρη μας, εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτό, ναι: είναι αλυτρωτισμός!

Ποιό, όμως, είναι το πραγματικό πρόβλημα του ελλαδιστάν και συνεχίζει να αρνείται την υπάρξη σλαβομακεδονικής μειονότητας στη βόρεια ελλάδα; Φοβάται στ’ αλήθεια μήπως ξεκινήσει ο ανύπαρκτος «μακεδονικός στρατός» (ή κάποιος άλλος, μασκαρεμένος σε «μακεδονικό») για να καταλάβει τα «προγονικά εδάφη», τις «χαμένες πατρίδες»; Κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια;

Πιθανόν. Στους εθνικισμούς μόνο παράνοιες βρίσκεις. Υπάρχει, όμως, και ένα υλικό, υλικότατο ζήτημα. Οι περιουσίες όλων αυτών των ανθρώπων, των σλαβομακεδόνων κομμουνιστών, που διώχτηκαν με το τέλος του εμφυλίου, και εκ τότε θεωρούνται «ανύπαρκτοι». Πολλές απ’ αυτές (σπίτια, χωράφια) καταπατήθηκαν από «υγιή εθνικά στοιχεία». Άλλες είναι παρατημένες έκτοτε – αν κάνει κάποιος την διαδρομή ως τις Πρέσπες θα δει ακόμα και σήμερα τα ερειπωμένα σπίτια με τα ίχνη των εμπρησμών να στέκονται στις ισιάδες, σα σκιάχτρα…

Η αναγνώριση της ύπαρξης σλαβομακεδονικής μειονότητας εντός ελλάδας θα σήμαινε όχι μόνο την εφαρμογή όλης της διεθνούς νομοθεσίας για την προστασία των δικαιωμάτων της· αλλά θα ήταν και η βάση διεκδίκησης αποζημιώσεων απ’ τους σλαβομακεδόνες που εξανδραποδίστηκαν τότε – όσους ζουν ακόμα σε βαθιά γεράματα, ή τους κληρονόμους τους.

Αποζημιώσεις; Ποτέ!!! Σλαβομακεδονική μειονότητα; Ποτέ!!!

(φωτογραφία: Δεν ξέρουμε ποιοί και πότε φτύνουν στους τάφους των νεκρών τους. Όποιοι κι αν είναι αξίζουν την χλεύη μας.

Ανύπαρκτοι, λοιπόν, οι σλαβομακεδόνες στην ελλάδα; Απ’ τα ονόματα των εκτελεσμένων της λίστας του ριζοσπάστη: η Ειρήνη Γκίνη λεγόταν Μίρκα Γκίνοβα – στην «ανύπαρκτη» δημοκρατία της μακεδονίας την θυμούνται με το όνομά της… – κάτω φωτογραφία.

Ο Χρήστος Στογιάννης λεγόταν Ρίστο Στογιάνοφ. Ο Θωμάς Μιχαήλ λεγόταν Τόμε Μιγιάνγκοφ. Ο Γιώργος Προϊός Γκεόρκι Πρόεφ. Ο Πέτρος Περτσεμελής λεγόταν Πέτρε Ποπ-Ντιμίτροφ. Και ο Δημήτρης Λίμπας Ντιμίταρ Λίμποφ.)

Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι… (Δεν ξέρεις τι είναι;)

Τρίτη 4 Δεκέμβρη. Εδώ ή εκεί στο κέντρο της πόλης μπορεί να προσέξει κανείς (ακόμα…) σε παλιά κτίρια, που δεν έχουν αναπαλαιωθεί, τις τρύπες απ’ τις σφαίρες εκείνου του Δεκέμβρη. Του ’44.

Ένα απ’ αυτά που δεν θα έπρεπε να ξεχάσουμε ποτέ (ΠΟΤΕ!) είναι ότι οι ντόπιοι φασίστες, οι μαυραγορίτες, ο «εθνικός κορμός» με δυο λόγια, δεν νίκησαν όταν συμμάχησαν με τους γερμανούς· νίκησαν όμως όταν συμμάχησαν με τους άγγλους….

(Αυτά για εκείνους – δεν είναι καθόλου λίγοι – που επιμένουν να αγνοούν, ή να παριστάνουν ότι αγνοούν, τι σχέση έχει η «εξωτερική πολιτική» του ελληνικού κράτους με την «εσωτερική πολιτική» του… Εκείνους – δεν είναι καθόλου λίγοι – που προτιμούν να απωθήσουν το μέλλον, νομίζοντας ότι μπορεί κανείς να πάρει διαζύγιο απ’ αυτό και τα αφεντικά του, χωρίς να κατασκευάσει, με όσο κόπο χρειάζεται, το αντίθετο παρόν… )