Tag: ιστορία

Go global 3

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Αυτή η αναγκαστικά περιληπτική εξιστόρηση πολύ πρόσφατων γεγονότων και εξελίξεων είναι απαραίτητη (λέμε) για να υποστηρίξουμε την θέση ότι οι ισλαμοδημοκρατικές πολιτικές βιτρίνες της τουρκίας, εκπροσωπώντας ένα πολύ σύγχρονο και δυναμικό κράτος / κεφάλαιο (το έχουμε ξαναγράψει: την θέση στους G20 δεν την πήρε με μέσο η Άγκυρα!) επιχειρούν ως τώρα να ρεφάρουν απ’ την λάθος επιλογή τους το 2011· και τις συνέπειές της. Εξακολουθούν να θέλουν (λέμε…), κι αυτό είναι συνεπές με την εποχή, όχι έδαφος – αλλά επιρροή. Είναι η επιρροή στους σουνίτες και όχι η κατάκτηση εδάφους στον πυρήνα της στρατηγικής της Άγκυρας όταν υποστηρίζει την παλαιστινιακή αντίσταση. Είναι η επιρροή στους σουνίτες και όχι η κατάκτηση εδάφους που εμπνέει την διαχείριση της δολοφονίας του Khashoggi – ενάντια στην ουαχαβίτικη μαφία του Ριάντ. Είναι η επιρροή στους σουνίτες και όχι η κατάκτηση εδάφους που στηρίζει την στρατηγική συμφωνία «μοιρασιάς» με την σιιτική Τεχεράνη της ιδεολογικής / πολιτικής διαχείρισης των μουσουλμάνων απ’ το ιράκ ως το μαρόκο κι απ’ το σουδάν ως το… · την υποστηρίξη στην ανατροπή τους αιγυπτιακής χούντας· την υποστηρίξη της «διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης» στη λιβύη, ακόμα κι αν πρόκειται για σχεδόν «νομαρχία Τρίπολης»· και την κατά κύματα εισβολή στη βόρεια συρία με την σιωπηλή συγκατάθεση του καθεστώτος Άσαντ, άσχετα απ’ τους ρητορικούς βρυχηθμούς του τελευταίου.

Όλα αυτά έχουν μόνο γενεαλογική σχέση με την ιστορία του 20ου αιώνα στη μέση Ανατολή· με τα σύνορα στις ερήμους· με τις διεθνείς συνθήκες· με αυτά που θα χωρούσαν σε «μια μεσανατολική εξήγηση για ένα μεσανατολικό πρόβλημα». Ο 20ος αιώνας δεν είχε (ή δεν είχε φανερές) συγκρούσεις περιφερειακών αντιπάλων μεταξύ μουσουλμανικών κρατών στη μέση Ανατολή· ο πόλεμος ιράκ – ιράν ήταν στη πραγματικότητα ο πόλεμος της δύσης ενάντια στην χαμένη πετρο-αποικία του.

Στο κάτω κάτω, αν επρόκειτο γι’ αυτό, αν δηλαδή το συριακό πεδίο μάχης ήταν απλά και μόνο αυτό, η Μόσχα θα είχε ίσως και πάλι ένα ρόλο – αλλά το Πεκίνο; Γιατί το Πεκίνο στηρίζει διακριτικά αλλά μάλλον αποτελεσματικά, με επενδύσεις, το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο τώρα; Γιατί έστειλε «ειδικούς» να εκπαιδευτούν στο συριακό πεδίο μάχης; Μήπως επειδή η μέση Ανατολή δεν είναι καθόλου ένα «τοπικό πρόβλημα»; Και μήπως επειδή η επιρροή ξεπερνάει σ’ αυτήν τη συγκεκριμμένη ιστορική περίοδο της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικου ανταγωνισμού, και σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνάει κατά πολύ όταν πρόκειται για στρατηγικές των αρχών του 21ου αιώνα, την κατάκτηση εδάφους;

Και μόνη της η μάσκα που φόρεσαν οι ypg/pkk στην αμερικανική κατοχή επί του 1/3 της συριακής επικράτειας θα ήταν αρκετή για να αποδείξει ότι εδώ συγκρούονται global (και περιφερειακοί) ιμπεριαλισμοί – η «τοπική» ιστορία απλά είναι μέρος του ιδεολογικού υλικού της σύγκρουσης. Όχι, όμως, η αιτία της, ούτε η πηγή των βασικών (συχνά δυσδιάκριτων απ’ τους αφελείς και τους καλοπροαίρετους) βασικών χαρακτηριστικών της.

Απο εκεί και πέρα αρχίζουν τα (χειραγωγικά…) «γούστα»: αυτός ο ιμπεριαλισμός μου αρέσει, αυτός δεν μου αρέσει… Λάθος προσέγγιση, μοιραία προσέγγιση σε βάθος χρόνου, τραγική προσέγγιση από εργατική άποψη, το λέμε και το ξαναλέμε – αλλά συμβαίνει.

Έχει τις ευκολίες του…

Αληθινή εθνική υπερηφάνεια

Τετάρτη 9 Οκτώβρη. Ποιός είπε ότι οι brexiters (σαν κοινωνικά υποκείμενα και κουλτούρα) ζουν μόνο με την σύγχυση του παρόντος; Μια χαρά τα καταφέρνουν και με την διαστρέβλωση της ιστορίας – κάτι στο οποίο, θα πρέπει να το πούμε, ο παγκόσμιος διαγωνισμός για το «χρυσό μετάλλιο» είναι πολύ πολύ σκληρός και αμφίρροπος.

Δεν κερδίσαμε δύο παγκόσμιους πολέμους για να μας κάνει ό,τι θέλει ένας kraut [σ.σ.: το αγγλικό παρατσούκλι για τον γερμανό στρατιώτη στον Α και στον Β παγκόσμιο]. Αυτά τα λέει το leave.eu, μια επίσημη οργάνωση για την απελευθέρωση του βρετανικού λέοντα.

Στ’ αλήθεια; Κερδίσατε δύο παγκόσμιους; Ποιούς ακριβώς; Για τον πρώτο το θέμα είναι συζητήσιμο· ας πούμε, όμως, ότι η βασίλισσα ήταν με την μεριά των νικητών… Στον δεύτερο; Όχι απλά έχασε η βασίλισσα, αλλά συνετρίβη: απ’ τον σύμμαχο, τις ηπα… Στον τρίτο; Ποιός νίκησε; Η αυτού εξοχότης; Όχι βέβαια!!! Δύο κερδισμένοι παγκόσμιοι; Όχι, δεν βγαίνουν στο μέτρημα…

Τι, άραγε, θα μπορούσαν να πουν απ’ τους τάφους τους ο Οκταβιανός Αύγουστος, ο Αννίβας, ο Αττίλας, ο Ναπολέοντας και αρκετοί άλλοι; Δεν κέρδισα τόσους πολέμους για να … για να γίνει ερείπια το βασίλειο μου!

Κρίμα. Κρίμα που ο Bor-Duk, σαν αρχηγός / στρατηγός, θα μνημονεύεται μόνο στα ανέκδοτα της Ιστορίας… Κρίμα που η μετεμψύχωση του Τσώρτσιλ (όπως σχεδόν πιστεύει ο ίδιος ότι είναι) προορίζεται για μια ακόμα πιο ελεεινή Δουκέρνη…

Και ποιος θα το περίμενε; Η χώρα που άλλοτε έδωσε στον κόσμο “τα φώτα του πολιτισμού” (ε;) συνεχίζει με επιτυχία τις εξαγωγές της. Τώρα με “αντιΜερκελισμό”!! Η αγορά της αυτού εξοχότητας διψάει, αλλά μπορεί να βάλει δασμούς αφού δείχνει να στήνει δική της παραγωγή…

Η αστραφτερή υπενθύμιση της ιστορίας την στιγμή του κινδύνου…

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. Για επείγοντες τωρινούς λόγους η ασταμάτητη μηχανή οφείλει να θυμίσει το εξής:

Πριν την επίσημη έναρξη του Β παγκόσμιου, το ελληνικό φασιστικό καθεστώς, αν και ιδεολογικά “αδελφό” του Χίτλερ και του Μουσολίνι, ήταν σύμμαχο του Λονδίνου. Παράξενο; Όχι… Αυτό (είχε ξεκαθαρίσει ο δικτάτορας Μεταξάς σε δημοσιογράφους) επέβαλαν τα “εθνικά συμφέροντα”. Δηλαδή τα συμφέροντα τότε ελλήνων εφοπλιστών, και η παράδοση των γεωπολιτικών προσόδων ήδη απ’ την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, που οφείλονταν σχεδόν αποκλειστικά στη γεωγραφική θέση του στην ανατολική Μεσόγειο. Και στις “διευκολύνσεις” που παρείχε στην θαλασσοκράτειρα του 19ου αιώνα Βρετανία.

Όπως είναι γνωστό μόλις τέλειωσε ο Β παγκόσμιος πόλεμος στα μέρη μας ξεκίνησε αμέσως ο Γ. Αλλού τον ονόμασαν “ψυχρό”. Εδώ όμως σακάτεψε τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας. Δεν ξέρουμε τι “τύχη” θα είχαν τα ντόπια φασιστικά κατακάθια αν το Λονδίνο δεν τα έπαιρνε στην αγκαλιά του· δεν θα ήταν σπουδαία πάντως. Αυτή η συμμαχία στα τέλη του ’44 (που δεν ήταν “εθνική συμμαχία” με την ακόμα δημοκρατική Ουάσιγκτον αλλά με το αγγλικό στέμμα στα τελευταία του ιμπεριαλισμού του) όχι μόνο ξέπλυνε το φασισταριό, όχι μόνο το βοήθησε να νικήσει, αλλά διαμόρφωσε τους πολιτικούς, ιδεολογικούς και υλικούς όρους του ελληνικού καπιταλισμού για τις επόμενες δεκαετίες. Παρότι, κάποια στιγμή, το Λονδίνο αναγκάστηκε να παραχωρήσει την θέση του στο ελλαδιστάν στην ακροδεξιά πια μακαρθική Ουάσιγκτον.

Το ιστορικό μάθημα είναι ότι δεν πρέπει να έχει κανείς αυταπάτες για τις άμεσες και έμμεσες συνέπειες των συμμαχιών των ελληνικών αφεντικών, ειδικά όταν οξύνονται οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Είτε οι σύμμαχοί τους είναι στην “ακμή” τους, είτε – εξίσου σοβαρό – όταν είναι σε παρακμή. Όπως τότε το Λονδίνο και τώρα η Ουάσιγκτον.

Η κουβέντα του έμμισθου δημαγωγού πιο πάνω περί “κλειδώματος” είχε πρωτοδιατυπωθεί απ’ τον ψεκασμένο υπ.εξ. των φαιορόζ, όταν είχε πάψει να είναι τέτοιος, στις αρχές του 2019. Εννοούν και οι δύο, προφανώς, την “αποφασιστικότητα” των ντόπιων αφεντικών (οπωσδήποτε του πιο διεθνοποιημένου τμήματός τους) να κάνουν, αν χρειαστεί, ερείπια τις ζωές μας· αρκεί να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Θα πρέπει να θυμάστε κι αυτό. Υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε αφεντικά των οποίων οι βάσεις καπιταλιστικής συσσώρευσης βρίσκονται στο εσωτερικό της κρατικής επικράτειάς τους, και σε αφεντικά των οποίων αυτές οι βάσεις βρίσκονται εκτός, είτε σε “ασφαλείς” χερσαίες περιοχές είτε στη θάλασσα.

Η δεύτερη κατηγορία είναι ακόμα πιο αδίστακτη με τους “ιθαγενείς”… Το έχει αποδείξει, και το ξέρουμε.

Ιστοριο-κάθαρση 1

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. …Ο ιστορικός υλιστής δεν μπορεί να παραιτηθεί από την αντίληψη ενός παρόντος – που δεν αποτελεί σημείο μετάβασης – στο οποίο ο χρόνος πιστοποιείται και στέκει ακίνητος. Γιατί αυτή η αντίληψη οριοθετεί εκείνο ακριβώς το παρόν, στο οποίο αυτός, για το άτομό του, γράφει ιστορία. O ιστορικισμός δίνει την “αιώνια” εικόνα του παρελθόντος· ο ιστορικός υλισμός παρέχει μια μοναδική εμπειρία με το παρελθόν. Ο ιστορικός υλιστής αφήνει τους άλλους να εξαντληθούν με την πόρνη που ονομάζεται “Μια φορά κι ένα καιρό” στο μπουρδέλο του ιστορικισμού. Παραμένει κύριος των δυνάμεών του: ώριμος αρκετά για να ανατινάξει το συνεχές της ιστoρίας…

… Ανασύνθεση του παρελθόντος δεν σημαίνει αναγνώρισή του “με τον τρόπο που υπήρξε πραγματικά”. Σημαίνει το άρπαγμα μιας μνήμης καθώς αστράφτει σε μια στιγμή κινδύνου. Για τον ιστορικό υλισμό το ζήτημα είναι να συλλάβει μια εικόνα του παρελθόντος, καθώς αυτή εμφανίζεται απροσδόκητα στο ιστορικό υποκείμενο τη στιγμή του κινδύνου. Ο κίνδυνος απειλεί τόσο το περιεχόμενο της παράδοσης όσο και τους παραλήπτες του. Και για τους δύο είναι ο ίδιος: να γίνουν όργανα της κυρίαρχης τάξης. Κάθε εποχή πρέπει να κάνει τη δύσκολη προσπάθεια για την εκ νέου αρπαγή της παράδοσης από τον κoνφoρμισμό, που είναι έτoιμoς να την καταδυναστεύσει… Το χάρισμα να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας στο παρελθόν έχει εκείνος μόvο ο ιστορικός που είναι απόλυτα πεισμένος ότι ούτε ακόμη και οι νεκροί δεν θα ‘ναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν αυτός νικήσει. Και ο εχθρός αυτός δεν έχει πάψει να νικά….

Αυτά έγραφε κάποτε κάποιος ονόματι Walter Benjamin. Αυτός ο βαθιά, εξονυχιστικά αντιφασίστας θα κινδύνευε σήμερα να χαρακτηριστεί αν όχι «φασίστας» σίγουρα «συνυπεύθυνος με τη ναζιστική γερμανία για το ξέσπασμα του β παγκόσμιου πολέμου». Γιατί «η σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της ευρώπης» είναι ο λόγος των ανακατασκευαστών της ιστορίας. Ο λόγος του Θεάματος. Κι απ’ αυτόν τον εχθρό ακόμα και οι νεκροί δεν είναι ασφαλείς.

Ιστοριο-κάθαρση 2

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. Ποιός, ποιά, άραγε απ’ αυτούς κι αυτές τους 535 που πάτησαν το κουμπί του ευρωκαθίσματος τους ψηφίζοντας, στο ευρωκοινοβούλιο, την «συνυπευθυνότητα της σοβιετικής ένωσης για το ξέσπασμα του β παγκόσμιου πολέμου» θα είχε την ίδια γνώμη στις 23 Σεπτέμβρη του 1941 όταν ο γερμανικός στρατός είχε κυκλώσει το Λένινγκραντ; Ποιός, ποιά από δαύτους, θα είχε την ίδια γνώμη περί «συνυπευθυνότητας» στις 23 Σεπτέμβρη του 1942 όταν ξεκινούσε η πολιορκία του Στάλινγκραντ;

Κι όταν, στις 23 Σεπτέμβρη του 1943 ο «κόκκινος στρατός», έχοντας νικήσει στην τρομακτική «μάχη του Κουρσκ» ξεκινούσε την αντεπίθεση του προς τα δυτικά καταλαμβάνοντας το Κίεβο, αυτοί οι 535 της τωρινής «συνυπευθυνότητας» θα μιλούσαν γι’ αυτήν ή θα κρατούσαν την ανάσα τους και δεν θα έβγαινε λέξη απ’ το λαρύγγι τους απ’ την ελπίδα; Ακόμα, στις 23 Σεπτέμβρη του 1944, όταν στο βορρά ο «κόκκινος στρατός» διέσχιζε πολεμώντας την πολωνία απελευθερώνοντας τους επιζώντες των πολωνικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και στο νότο είχε εισβάλει ήδη στη βουλγαρία, αυτοί οι 535 για «συνυπευθυνότητα» θα μιλούσαν ή για ανακούφιση;

Όχι. Στις 23 Σεπτέμβρη του 1941, του 1942, του 1943 και του 1944, αλλά ακόμα και του 1951 ή του 1961, ο τότε εαυτός αυτών των 535 δεν θα έλεγε τέτοιες προστυχιές. Θα είχε την στοιχειώδη ειλικρίνεια, την στοιχειώδη ιστορική συναίσθηση. Τότε. Όχι τώρα. Η 23η Σεπτέμβρη του 2019 ανήκει σ’ έναν καινούργιο πόλεμο, κι αυτοί συμμετέχουν συνειδητά. Και σ’ αυτόν τον πόλεμο, όπως και σε κάθε άλλο, η προπαγάνδα είναι όπλο πρώτης γραμμής.

Ο τότε εαυτός αυτών των 535 (και πολλών οπαδών τους) είναι νεκρός. Τον σκότωσε ο τωρινός εαυτός τους. Του έριξε μια σφαίρα ανάμεσα στα μάτια, ελπίζοντας να τον τυφλώσει για πάντα. Όμως ακόμα κι αυτός, ο τότε εαυτός τους, νεκρός προ πολλού, κινδυνεύει σήμερα. Πολλοί ιστοριο-καθάρτες είναι πρώην κάτι άλλο· κι αυτό τους κάνει ακόμα πιο επικίνδυνους.

Ιστοριο-κάθαρση 3

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. Δεν είναι, μόνο, ότι αυτοί οι 535 (και οι πολλοί οπαδοί τους) διαστρέφουν την συγκεκριμένη ιστορία, αυτήν την Β παγκόσμιου. Είναι ότι συνεπείς στον μεταμοντερνισμό προσπαθούν να θάψουν βαθιά την Ιστορία σαν αστραπιαία υπενθύμιση του καθήκοντος την στιγμή του κινδύνου. Πρόκειται για παραχαράκτες με την πιο πολιτική έννοια του όρου: υποστηρίζουν ότι η Ιστορία είναι «κείμενο» που μπορείς να το βάλεις σε οποιοδήποτε ηλεκτρονικό κειμενογράφο και, «κόψε / ράψε» να του αλλάξεις τα φώτα κατά βούληση… Υποστηρίζουν ότι η άποψη που θα τους ήταν αδιανόητη την δεκαετία του ’40, του ’50 ή του ’60 (η άποψη της «συνυπευθυνότητας»), τους είναι αυτονόητη σήμερα… Όχι επειδή «έμαθαν καινούργια σημαντικά στοιχεία για το τότε» αλλά επειδή το τώρα τους, το δικό τους εξουσιαστικό παρόν (υποστηρίζουν ότι) έχει απεριόριστα δικαιώματα ιδιοκτησίας πάνω στο οποτεδήποτε τότε, στο όποιο παρελθόν· και, κατά συνέπεια, μπορούν να το κάνουν ό,τι γουστάρουν. Μπορούν να ξεθάψουν και τους νεκρούς· και να σκορπίσουν τα κόκκαλά τους για να μην υπάρχουν καν μνήματα…

Όμως η Ιστορία δεν είναι «λόγια» όπως νομίζουν οι κακούργοι που προς το παρόν έχουν νικήσει. Είναι αίμα. Θα πρέπει να πετύχουν την απόλυτη πλύση όχι μόνο του εγκεφάλου αλλά και κάθε κύτταρού μας για να μας μετατρέψουν σε στρατιώτες τους στον 4ο παγκόσμιο…

Φροντίζουμε να αποτύχουν.

Το βάρος της Ιστορίας

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. Ο 20ος αιώνας υπήρξε γεμάτος, ξεχείλισε απ’ τα καλύτερα και τα χειρότερα της ανθρωπότητας· τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις του κόσμου. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως αντιλαμβάνονταν οι πρωτοκοσμικοί, στις αρχές του 20ου αιώνα, τον 19ο – που κι αυτός ήταν απίστευτα γεμάτος. Ο Μαρξ κάπου σημειώνει ότι το παρελθόν βαραίνει στους ώμους των ζωντανών· έχει δίκιο. Πόσο μακριά, άραγε, κουβάλησαν στις πλάτες τους τον 19ο αιώνα οι μακρινοί μας πρόγονοι στις αρχές του 20ου; Δεν ξέρουμε.

Ξέρουμε όμως ότι ο 20ος αιώνας βαραίνει τους ώμους όλων στις πρώτες δεκαετίες του 21ου. Οι πιο ευάλωτοι, για να κουμαντάρουν το βάρος πάνω τους, διαλέγουν μια περικοπή απ’ τον 20ο αιώνα, στα μέτρα τους – και πορεύονται έτσι, σαν τους τυφλούς στον άδη, κοιτώντας προς τα πίσω. Οι πιο απατεώνες τον «ξαναγράφουν», για να τον πουλήσουν χοντρική / λιανική – αυτοί καμαρώνουν, σαν τεχνικοί του ψέμματος. Οι πρώτοι ξεδοντιάζονται, γίνονται ακίνδυνοι. Οι δεύτεροι τροχίζουν τους κυνόδοντές τους: αποικίζουν τον κοινωνικό χρόνο που δεν τους ανήκει.

Δεν θέλουν απλά την κατοχή, την ιδιοκτησία στο παρελθόν. Θέλουν μέσω αυτής την κυριότητα στο σήμερα και στο αύριο. Δεν είναι «αντισταλινικοί» όπως υποκρίνονται. Είναι γνήσιοι υπηρέτες των μηχανών του Θεάματος.

(φωτογραφία: Στις 29 Νοέμβρη του 1943, κατά τη διάρκεια της «διάσκεψης της Τεχεράνης» ο Τσώρτσιλ, προσέφερε στον Στάλιν εκ μέρους του βασιλιά Γεωργίου του 6, παρόντος του Ρούσβελτ, το ξίφος του Στάλινγκραντ. Το διακοσμημένο με πολύτιμους λίθους και με χρυσή λαβή ασημένιο σπαθί, ήταν δώρο αναγνώρισης του Λονδίνου στον αγώνα του «κόκκινου στρατού». Πάνω γράφει σε αγγλικά και ρωσικά: στους ατσαλένιους πολίτες του Στάλινγκρνατ – δώρο του βασιλιά Γεωργίου του 6ου…

Δεν είχε σκεφτεί τότε ο αγγλικός ιμπεριαλισμός τα περί «συνυπευθυνότητας»… Περίεργο…)

Το φάντασμα της “τεχνολογικής ανωτερότητας”

Τετάρτη 4 Σεπτέμβρη. Στα τέλη του Β παγκόσμιου πολέμου τα αμερικανικά χαλυβδουργεία (βασικός τομέας της καπιταλιστικής παραγωγής βιομηχανικών πρώτων υλών) είχαν τα πάντα για να κυριαρχήσουν παγκόσμια. Παρήγαγαν τα ¾ της παγκόσμιας ζήτησης, επωφελούμενα απ’ το ότι τα «καμίνια» των ανταγωνιστών τους (γερμανία, ιαπωνία) ήταν ερείπια. Για το προβλέψιμο μέλλον, δηλαδή για τις δεκαετίες του δεύτερου μισού 20ου αιώνα, η παγκόσμια παραγωγή χάλυβα θα εξαρτιόταν απ’ τις αμερικανικές «3 μεγάλες»: την Bethlehem, την U.S. Steel και την Republic. Δεν έγινε έτσι.

Το 1948, σ’ ένα μικρό χαλυβδουργείο στο αυστριακό Linz, οι μηχανικοί δοκίμασαν μια καινούργια μέθοδο παραγωγής. Ήταν τόσο πετυχημένη, που η εταιρεία εκείνη μετά από 4 χρόνια, το 1952, είχε εξελιχθεί σε πλήρως αναπτυγμένη εμπορική βιομηχανία παραγωγής χάλυβα. Η νέα μέθοδος είχε τα πάντα με το μέρος της: η κατασκευή των εγκαταστάσεων και των φούρνων της νέας μεθόδου ήταν 40% με 50% φτηνότερη απ’ την παλιά· τα λειτουργικά κόστη ήταν 25% μικρότερα· και η παραγωγικότητα τετραπλάσια. Το όνειρο της κερδοφορίας!

Το Linz έγινε κάτι σαν «Μέκκα» για την χαλυβουργία του καπιταλιστικού κόσμου. Η μέθοδος της εμφύσησης οξυγόνου υιοθετήθηκε παντού. Εκτός απ’ τις ηπα. Οι «3 μεγάλες», καθισμένες πάνω στην δόξα τους, απέρριψαν τη νέα μέθοδο εφευρίσκοντας πλαστά επιχειρήματα. Ακόμα κι όταν το 1957 το κογκρέσσο ενδιαφέρθηκε για το θέμα, οι εκπρόσωποι των «3 μεγάλων» καμάρωσαν ότι έχουν τρομακτική παραγωγικότητα, και σε μια ποιότητα που κανείς δεν μπορεί να φτάσει.

Έκαναν τραγικά λάθος. Όταν στη δεκαετία του ’60 η U.S. Steel αποφάσισε τελικά να υιοθετήσει την εμφύσηση οξυγόνου, το παιχνίδι είχε χαθεί: όλος ο καπιταλιστικός βορράς είχε χειραφετηθεί σε μεγάλο βαθμό απ’ την αμερικανική παραγωγή… Εκείνο που θα επεδίωκαν τα επόμενα χρόνια οι «3 μεγάλες» για να συγκρατήσουν, πια, την δική τους αγορά, ήταν δασμούς στις εισαγωγές…

Αυτή η μικρή (αν και καθόλου μοναδική στο νόημά της) ιστορία υπενθυμίζει, απλά, ότι είναι ένα πράγμα ο καπιταλισμός σαν σύστημα εκμετάλλευσης της εργασίας και ανάπτυξης / αξιοποίησης της τεχνολογίας, και εντελώς διαφορετικό πράγμα τα κάθε φορά συγκεκριμένα αφεντικά, η «εθνικότητά» τους, οι τακτικές τους, οι ιδέες του, οι ιδεοληψίες τους, κλπ…

Όλα τα εύφλεκτα καίγονται…

Πέμπτη 22 Αυγούστου. Πίσω, τώρα, στην επικήρυξη του Adrian Darya. Είναι ένα κουίζ που αυτή την στιγμή ούτε η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να απαντήσει με 100% σιγουριά. Πάει κάπως έτσι: οι πιστοί σύμμαχοι είναι πιστοί σύμμαχοι και ξέρουν από μόνοι τους τι να κάνουν, ειδικά όταν τα δεδομένα είναι απλά. Όμως ο Pompeo μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει βγάζει φωτιές. Οπότε όταν ο Πομπηίας φωνάζει απ’ την Ουάσιγκτον και δίνει κάτι σαν “εντολές” στην Αθήνα θυμίζοντάς της ότι το ιρανικό τάνκερ είναι wanted, το κάνει αυτό:

Α) Για να διαφημίσει διεθνώς έναν σκύλο που έχει στην περιοχή (το ελλαδιστάν)…

Ή

Β) Το κάνει επειδή δεν είναι εντελώς σίγουρος ότι ελέγχει το νέο γκουβέρνο, ανησυχεί μήπως δεν είναι 110% αφοσιωμένο στους αμερικανικούς σχεδιασμούς όπως το προηγούμενο φαιορόζ, και δεν είναι σίγουρος μήπως του κάνει τίποτα «νερά», όχι βέβαια για το τάνκερ αλλά αλλού; Ας το θυμίσουμε: μετά την απελευθέρωσή του το Adrian Darya μπορούσε να κάτσει σ’ ένα ευρωπαϊκό λιμάνι (το γιβραλτάρ) όσο έκρινε ο καπετάνιός του… Γιατί όχι σε οποιοδήποτε άλλο επίσης ευρωπαϊκό;

Το κουίζ αυτό μοιάζει να μην λαμβάνει υπόψη του τα προηγούμενα σχόλια, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Ειδικά αν η «εφοπλιστική γραμμή» είναι προοπτικά επικίνδυνη για την χερσαία επικράτεια ή για τα συμφέροντα άλλων τομέων του ντόπιου κεφάλιου… Κι αν ο ρημαδοΚούλης (αν όχι το κόμμα του συνολικά…) θα ήθελε να εκφράσει μια ιμπεριαλιστική γραμμή πιο «ισορροπημένη»… (Για την περίπτωση που το χάσμα ανάμεσα σε Βερολίνο ‘n’ friends και Ουάσιγκτον συνεχίσει να μεγαλώνει…)

Σας προτείνουμε λοιπόν να μην βιαστείτε να απαντήσετε. Σε μερικούς μήνες θα καταλαβαίνουμε περισσότερα…

Και να σας θυμίσουμε ότι οι «εθνικοί διχασμοί» στο ελλαδιστάν, που δεν είναι και λίγοι, πάντα είχαν στο κέντρο τους βασικά ζητήματα «εξωτερικής / ιμπεριαλιστικής πολιτικής»….

(φωτογραφία: Στις 12 Δεκέμβρη 1916, με επικεφαλής τους αρχιτράγους, πλήθος αθηναίοι βασιλόφρονες διαδηλωτές κατέληξαν στο Πεδίο του Άρεως, που υπήρχαν ήδη σωροί από πέτρες, για να αναθεματίσουν τον «σατανά» της πολιτικής ζωής του ελλαδιστάν. Τον Βενιζέλο… Οι πέτρες έπεσαν εκεί που είναι τώρα το άγαλμα της Αθηνάς, και ένας ένας οι διαδηλωτές έριχναν την πέτρα τους και επαναλάμβαναν: Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την βασιλείαν και την πατρίδα, ανάθεμα έστω. Θα πρέπει να ήταν πολύ ωραία φάση…

Έτσι το Πεδίο δικαιωματικά το κοσμεί το άγαλμα του βασιλιά Κων/νου…)

Μια νύχτα στον κήπο

Κυριακή 18 Αυγούστου. Στις 20 Φλεβάρη του 1939 περίπου 20.000 αμερικάνοι ναζί συγκεντρώθηκαν στον Madison Square Garden για να διαδηλώσουν τον λευκό, χριστιανικό ρατσισμό τους, και το κράμα αντι-σημιτισμού / αντι-κομμουνισμού που ήταν τότε maistream μεταξύ των πρωτοκοσμικών λευκών όχι μόνο στις ηπα αλλά και στην αγγλία (Τσώρτσιλ), στη γαλλία και αλλού.

Ο τύπος που ορμάει στη σκηνή για να διαμαρτυρηθεί εναντίον των ναζί ήταν ο 26χρονος εβραίος εργάτης Isadore Greenbaum. Βρέθηκε τυχαία εκεί κοντά, και όπως είπε την επόμενη μέρα στο δικαστήριο “όταν άκουσα αυτά που έλεγαν ‘τρελλάθηκα’”.

Έχει το ενδιαφέρον της η σχετική ανακοίνωση της “αμερικανο-εβραϊκής επιτροπής”, όπως δημοσιεύτηκε τις επόμενες ημέρες στους New York Times. Αν και δήλωσε ότι η συγκέντρωση ήταν «εντελώς αντι-αμερικανική και αντι-δημοκρατική… επειδή πιστεύουμε ότι τα βασικά δικαίωματα της ελευθερίας λόγου και της ελεύθερης συνάθροισης δεν πρέπει ποτέ να προσβάλλονται στις ηπα, είμαστε αντίθετοι σε κάθε ενέργεια που θα εμποδίζει την ‘γερμανοαμερικανική ένωση’ να εκφράσει τις απόψεις της». Η «γερμανοαμερικανική ένωση» ήταν η ναζιστική οργάνωση που έκανε την συγκέντρωση… Η “κάθε ενέργεια” ήταν ο Greenbaum…

Ήταν «περιθωριακό φαινόμενο» ο ναζισμός στις ηπα πριν μπουν στον Β παγκόσμιο πόλεμο; Όχι και τόσο. Η εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή ενός καναδο-αμερικάνου φασιστοπαπά, ονόματι Charles Coughlin, είχε ένα ακροατήριο γύρω στα 30 εκατομύρια αμερικάνους – κάτι ελάχιστα λιγότερο απ’ το 1/4 του τότε πληθυσμού: οι έπαινοι στον Μουσολίνι και στον Χίτλερ ήταν βασικοί στο ραδιο-μενού… O ιδιοκτήτης της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας Henry Ford ήταν ανοικτά φιλοναζί. Μια persona της εποχής, ένας καραβανοπιλότος ονόματι Charles Lindbergh, το ίδιο. Ενώ υπήρχε και μια οργάνωση ονόματι «America First Committee» (οι αμερικανικές πρωτιές δεν κρύβουν τι εννοούν…) που εμφανιζόταν μεν σαν «αντιπολεμική» αλλά ήταν φιλοναζί, αντισημιτική και αντικομμουνιστική.

Τέλος ο ιδιοκτήτης του μεγαλύτερου εκδοτικού συγκροτήματος στις ηπα τότε (κατά καιρούς και βουλευτής) William Randolph Hearst είχε δηλώσει: …Όταν ακούτε να αποκαλούν κάποιον εξέχοντα αμερικάνο φασίστα, να ξέρετε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ένας νομοταγής πολίτης που υπερασπίζεται τον αμερικανισμό…

Όταν οι ηπα μπήκαν στον δεύτερο παγκόσμιο, απ’ τον γηγενή φασισμό των λευκών αφαιρέθηκαν τα αγκάθια του φιλοναζισμού / φιλογερμανισμού και του αντι-σημιτισμού. Έμεινε ο αντι-κομμουνισμός, η πρώτη ύλη του μακαρθισμού. Και η ιστορία συνεχίστηκε, εντελώς «δημοκρατικά»…

Το 7λεπτο ντοκυμαντέρ «A night in the garden» είναι φτιαγμένο από αρχειακό υλικό της εποχής.