Tag: ιστορία

Abdallah

Δευτέρα 18 Νοέμβρη (00.24) >> Ύστερα από 40 χρόνια φυλάκισης γαλλικό δικαστήριο έκανε πριν 3 ημέρες (στις 15 Νοέμβρη, την ημέρα που οι Παλαιστίνιοι έχουν ορίσει ως «επέτειο εθνικής ανεξαρτησίας»*) δεκτή την (11η…) αίτηση αποφυλάκισης του λιβανέζικης καταγωγής Georges Ibrahim Abdallah, υπό τον όρο «να φύγει απ’ την γαλλική επικράτεια και μην επιστρέψει ποτέ». Ο Abdallah, μέλος του κομμουνιστικού κόμματος του λιβάνου και του λαϊκού μετώπου για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP), καταδικάστηκε το 1984 σε ισόβια για συμμετοχή στη δολοφονία του αμερικάνου στρατιωτικού ακολούθου Charles Ray και του ισραηλινού διπλωμάτη Yaakov Barsimentov, στο Παρίσι, το 1982: ήταν η εποχή της κορύφωσης του αντιαποικιακού αγώνα στο λίβανο, εναντίον του ισραηλινού στρατού κατοχής και της αμερικανικής και γαλλικής στρατιωτικής υποστήριξης.

Επειδή η απόφαση έχει ισχύ απ’ τις 6 Δεκέμβρη, αφήνει περιθώριο για εισαγγελική έφεση – κάτι που έχει γίνει και στο παρελθόν, κατ’ απαίτηση της Ουάσιγκτον που έχει ρόλο «πολιτικής αγωγής». Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά δεν θα περάσει η μπογιά της, και ότι ο δεσμώτης θα γυρίσει στα μέρη του, στον Λίβανο.

Ο 73χρονος σήμερα Abdallah ανακηρύχτηκε τον Δεκέμβρη του 2013 απ’ το δημοτικό συμβούλιο του παρισινού προαστείου Bagnolet «επίτιμος δημότης», αναγνωρίζοντάς τον ως κομμουνιστή αγωνιστή, πολιτικό κρατούμενο, μέλος του λιβανέζικου αντιστασιακού κινήματος και αποφασιστικό υπερασπιστή των Παλαιστινιακών δικαίων.

*Λίγο μετά την έναρξη της 1ης intifada, ο Yasser Arafat υιοθέτησε στις 15 Νοέμβρη του 1988 απ’ το Αλγέρι την «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης» που είχε διαμορφώσει ο ποιητής Mahmoud Darwish. Με 146 κράτη / μέλη του οηε να έχουν αναγνωρίσει ως τώρα «παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967» υπάρχει ένας ωκεανός αίματος μεταξύ της Διακήρυξης του 1988 και της σημερινής κατάστασης∙ μέχρις ότου τα όπλα και όχι τα ψηφίσματα κάνουν πράξη την απελευθέρωση της Παλαιστίνης απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι…

Ghassan Kanafani

Δευτέρα 14 Οκτώβρη (01.00) >> Η συνέντευξη είναι παλιά, του 1970. Πολλοί που αλληθωρίζουν σήμερα όταν ακούν την λέξη «Παλαιστίνη» δεν είχαν γεννηθεί τότε∙ ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας των Παλαιστίνιων υπήρχε όμως!! Ο Ghassan Kanafani ήταν εκπρόσωπος του «Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (PFLP)∙ και η οργάνωση, όπως όλες εκείνης της εποχής, είχε «έδρα» στη Βηρυτό και στα στρατόπεδα των Παλαιστίνιων προσφύγων στα νότια του λιβάνου…

Δεν θα πούμε περισσότερα για την ιστορία – δεν χωρούν άλλωστε εδώ. Πολύ σύντομα: ο Kanafani μιλάει με αφορμή την αναμέτρηση ανάμεσα στην «Οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» και την ιορδανική (φιλοδυτική…) μοναρχία.

(Ο Kanafani δολοφονήθηκε απ’ την mossad το 1972).

Ένας χρόνος και μια βδομάδα μετά

Δευτέρα 14 Οκτώβρη (00.57) >> Είναι διάφοροι / ες που «ανακάλυψαν την Παλαιστίνη» στις οθόνες τους την 7η Οκτώβρη του 2023. Και, καθόλου περίεργο, την ανακάλυψαν-όπως-έπρεπε. Όπως τους είπαν: σαν βαρβαρότητα, θηριωδία… Με αποκεφαλισμένα μωρά, βιασμούς γυναικών, «ανεξήγητη» (και απαράδεκτη) βία… Ήταν έτοιμοι γι’ αυτήν την «ανακάλυψη». Γιατί δεν ήταν κάτι μικρό, κάτι λίγο…

Εκείνο που ήταν η πραγματική ανακάλυψή τους, εκτός εισαγωγικών, ήταν κάτι που η δειλία τους δεν επιτρέπει να παραδεχτούν: ανακάλυψαν ότι πέντε και βάλε αιώνες πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας, ιμπεριαλισμού, μαζικών δολοφονιών, λεηλασιών, κυλούν μέσα στις φλέβες τους!! Ναι, είναι άξιοι απολογητές της πρωτοκοσμικής κυριαρχίας πάνω στον πλανήτη επί 500 χρόνια, απ’ την εποχή των «Μεγάλων Εξερευνήσεων», και αυτό θα πρέπει να τους αναγνωριστεί, αρκεί πρώτα να το αναγνωρίσουν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους. Μέσα σ’ αυτήν την ανακάλυψη, η Παλαιστίνη είναι βέβαια εδώ, δίπλα, αλλά είναι μικρότερη απ’ την ανακάλυψη της αμερικής, της αφρικής, της ασίας, της αυστραλίας…

Ποτέ – ποτέ – ποτέ αυτά τα 500 χρόνια οι λευκοί, χριστιανοί αποικιοκράτες δεν ήταν κάτι άλλο από «ελευθερωτές» και «εκπολιτιστές»!…

Ποτέ – ποτέ – ποτέ αυτά τα 500 χρόνια οι αυτόχθονες δεν ήταν κάτι παραπάνω από βάρβαροι, απολίτιστοι, υπάνθρωποι…

Ποτέ – ποτέ – ποτέ αυτά τα 500 χρόνια οι αυτόχθονες που αντιστέκονταν δεν ήταν κάτι παραπάνω από φρικτοί, παρανοϊκοί εγκληματίες: για παράδειγμα έπαιρναν τα σκάλπ των λευκών (!!! οποία βαρβαρότητα!!!), έκλεβαν γυναίκες, έκαιγαν και κατέστρεφαν τις εγκαταστάσεις των εποίκων…

Ποτέ – ποτέ – ποτέ οι λευκοί κατακτητές δεν έπρεπε να σταματήσουν να σκοτώνουν αυτούς τους «δυστυχισμένους άγριους» έτσι ώστε να σωθούν (ίσως) στην «άλλη ζωή», στη «δευτέρα παρουσία»: ήταν καθήκον οι δολοφονίες τους, όχι (μόνο) διασκέδαση…

Ποτέ – ποτέ – ποτέ αυτοί οι αυτόχθονες δεν είχαν πολιτισμό, ηθική, αξιοπρέπεια, οτιδήποτε άξιο (πρωτοκοσμικού, λευκού, χριστιανικού) σεβασμού. Το καλύτερο που θα μπορούσαν να ελπίζουν και να παρακαλάνε ήταν να «εκπολιτιστούν» και, αν συνέφερε, να «εκχριστιανιστούν»…

Ποτέ – ποτέ – ποτέ η λευκή, δυτική «ανωτερότητα» (στρατιωτική αλλά και ηθική, ιδεολογική, τεχνολογική…) δεν ήταν κάτι λιγότερο από αναπόφευκτη, θεού θέλημα…

Αυτοί που ανακάλυψαν τους Παλαιστίνιους και τις Παλαιστίνιες στις 7 Οκτώβρη του 2023 δεν συμφωνούν πως ισχύουν και γι’ αυτούς κι αυτές όλα τα πιο πάνω; Δεν συμφωνούν ότι η εξόντωσή τους είναι εκπολιτιστικό έργο, η ευθύνη, το «φορτίο του λευκού ανθρώπου» όπως είπε κάποιος κάποτε; Συμφωνούν. Συμφωνούν και παρασυμφωνούν!!! Δεν συμφωνούν ότι οι Παλαιστίνιοι (και οι άραβες γενικότερα) είναι το ίδιο απολίτιστοι με όλους μα όλους τους αυτόχθονες, όπου γης, όταν πάτησε στα μέρη του η αρβύλα του λευκού κατακτητή; Συμφωνούν και παρασυμφωνούν!!! (Ίσως είναι ντροπαλοί για να το φωνάξουν, να το πουν με το όνομά του…)

Βρίσκονται λοιπόν στη «σωστή μεριά»: στη μεριά πολλών γενεών καθαρμάτων! Τουλάχιστον πρέπει να τους αναγνωριστεί ότι έχουν μια ενστικτώδικη ιστορική στράτευση και συνέχεια: αν τους δινόταν η ευκαιρία (κι αν το επέτρεπαν τα βίτσια και η δειλία τους) ευχαρίστως θα έκοβαν με τα χέρια τους μερικά λαρύγγια «απολίτιστων». Ελλείψει θάρρους και με περίσσεια «καθημερινότητας» και μεσολαβήσεων αφήνουν την δουλειά σε άλλους ομοίους τους, και χειροκροτούν από απόσταση και εκ του ασφαλούς.

Ζουν ανάμεσά μας (ή μήπως εμείς ζούμε ανάμεσά τους; Θέμα συσχετισμών…) Όπως και νάχει είναι άξια τέκνα του ιμπεριαλιστικού «οικοσυστήματος», και σαν τέτοιους / ες πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε.

Οι υπόλοιποι / ες δείτε πως ήταν οι «απολίτιστοι» Παλαιστίνιοι ΠΡΙΝ οι πρωτοκοσμικοί (άγγλοι κατά κύριο λόγο…) καταστρέψουν τις ζωές τους, και ΠΡΙΝ στείλουν τους εποίκους τους, όχι για να τους «απελευθερώσουν» (αυτό δεν ήταν αρκετό…) αλλά για να τους εξαφανίσουν εντελώς: τους απαρτχάιντ, θεοναζί χωροφύλακές τους… Δείτε πως ήταν η Παλαιστίνη πριν έναν αιώνα (τότε που το μεγαλύτερο μέρος του ελλαδιστάν ήταν…. Τι ήταν;).

(Τι; Υπήρχαν Παλαιστίνιοι και Παλαιστίνιες ΠΡΙΝ την δημιουργία του ισραηλινού κράτους; Υπήρχαν Παλαιστίνιοι και Παλαιστίνιες το 1920; Αν είναι δυνατόν!!!)

Αφιερώστε 50 λεπτά απ’ την ζωή σας σε ένα καλοσκηνοθετημένο ντοκυμαντέρ του al Jazeera – δεν θα το μετανιώσετε… Κι αν δεν τα καταφέρνετε με τα αγγλικά, θα τα καταφέρετε σίγουρα με τις εικόνες και τους χάρτες…

Και θα μάθετε καλύτερα τι χρώμα είναι το αίμα των υποστηρικτών της (μεσανατολικής και όχι μόνο) αποικιοκρατίας: μαύρο, κατάμαυρο…

Mέση Ανατολή: φθινόπωρο…

Δευτέρα 7 Οκτώβρη (01.18) >> Η βροχή πυραύλων που αφού διέσχισαν έως και σχεδόν 2 χιλιάδες χιλιόμετρα κτύπησαν δύο (ή, κατ’ άλλους, τρεις) αεροπορικές βάσεις του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος και μερικές δεκάδες μέτρα μακριά απ’ τα «κεντρικά» της mossad, ενθουσίασε εκατομμύρια αιχμαλώτους σε μεγάλο μέρος του κόσμου, αποστόμωσε πολλούς που είχαν διαγνώσει «δειλία» του ιρανικού καθεστώτος∙ και έχει ωθήσει τον άξονα Ουάσιγκτον / Λονδίνο / (Αθήνα) / Τελ Αβίβ όχι απλά να οργανώσει μια κάποια «απάντηση» αλλά μάλλον να «αρπάξει την ευκαιρία» – μια «ευκαιρία» που πριν ακριβώς ένα χρόνο και μια μέρα δεν υπήρχε στον ορίζοντα.

Πριν, όμως, απ’ το «τώρα» πρέπει να θυμίσουμε μια «ιστορική λεπτομέρεια» (;;;) για όσους (που δεν είναι λίγοι) επιμένουν να υποτιμούν την Τεχεράνη, εκδηλώνοντας (τι άλλο;) τον οριενταλισμό / πρωτοκοσμικό ρατσισμό τους.

Από τον Σεπτέμβρη του 1980 ως τον Αύγουστο του 1988 έγινε ο πόλεμος ανάμεσα στο ιράκ (του Σαντάμ Χουσεϊν…) και το ιράν (όπου μόλις πριν 1,5 χρόνο είχε ανατραπεί ο σάχης, και βρισκόταν στην πρώτη μετεπαναστατική «χαοτική» φάση του). Η Βαγδάτη επεδίωκε να καταλάβει εδάφη του ιράν, και ο πόλεμος ξεκίνησε με εισβολή του ιρακινού στρατού. Στο πλευρό του Σαντάμ Χουσεϊν σ’ εκείνο τον πόλεμο προμηθεύοντάς τον με κάθε είδους όπλα συμπεριλαμβανομένων χημικών (: απαγορευμένα «όπλα μαζικής καταστροφής» που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον – προμηθευτής ήταν οι ηπα…) βρίσκονταν (προσέξτε): οι ηπα, η αγγλία, η σοβιετική ένωση, η γαλλία, η ιταλία, η (ενιαία ακόμα) γιουγκοσλαβία, και σχεδόν το σύνολο των αραβικών πετροδικτατοριών. Βοήθεια στην Τεχεράνη προσέφεραν η συρία, η λιβύη, η (τότε…) κίνα και η (τότε..) βόρεια κορέα. Παρά το γεγονός ότι υπήρχε τέτοια τεράστια διαφορά (υπέρ της Βαγδάτης) στη διεθνή υποστήριξη∙ παρά το γεγονός ότι η συστηματική χρήση χημικών αερίων (με την έγκριση της «δύσης» και της τότε σοβιετικής ένωσης) απ’ τον στρατό του Χουσεϊν είχε σαν αποτέλεσμα διπλάσιες απώλειες του ιρανικού στρατού (τόσο σε νεκρούς όσο και σε τραυματίες) σε σχέση με εκείνον του ιράκ∙ παρά το γεγονός ότι ο ιρακινός στρατός (χάρη στη συστηματική βοήθεια από τις μείζονες βιομηχανικές «μεγάλες δυνάμεις» του πλανήτη…) είχε φτάσει στο τέλος του 1987 να έχει εξαπλάσιο αριθμό τανκς και δεκαπλάσιο αριθμό αεροπλάνων σε σχέση με τον ιρανικό, παρ’ όλα αυτά η Τεχεράνη δεν ηττήθηκε! Αντίθετα προσπάθησε πάνω από μια φορά (με προσωρινή επιτυχία) να καταλάβει ιρακινά εδάφη, κυρίως την Βασόρα.

Η διαφαινόμενη και πιθανή ήττα του (τότε) προστατευόμενού τους, ανάγκασε τις «μεγάλες δυνάμεις» να προωθήσουν μια απόφαση του «συμβουλίου ασφαλείας» του οηε για τερματισμό του πολέμου, που έγινε δεκτή και απ’ τις δύο πλευρές, το καλοκαίρι του 1988. Στην πράξη τα 4 απ’ τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας ήταν με την μεριά του Χουσεϊν, οπότε…

Ας το επαναλάβουμε: απ’ το 1980 ως το 1988 το (προφανώς ανοργάνωτο ακόμα) νέο ιρανικό καθεστώς πολεμούσε εναντίον του ιρακινού και, έμμεσα αλλά καθαρά, εναντίον των ηπα, της αγγλίας, της γαλλίας, της ιταλίας, της σοβιετικής ένωσης και των θησαυροφυλακίων των πετροδικτατοριών… Όμως όλοι αυτοί μαζί, με «εργολάβο» το μεγάλο στρατό του Σαντάμ Χουσεϊν, ΔΕΝ κατάφεραν να το καταβάλλουν! (Αντίθετα διάφοροι παρατηρητές εκείνου του πολέμου εντυπωσιάστηκαν απ’ την ταχύτητα με την οποία το καινούργιο ιρανικό καθεστώς κατάφερνε να διασταυρώνει την φαντασία με την μηχανική, φτάνοντας να γίνει σχεδόν αυτάρκες σε πολλά είδη χερσαίων και θαλάσσιων όπλων, φτιάχνοντας ως και τα πρώτα drones…)

Αυτά έγιναν τότε… Ποιοι είναι οι πολεμοκάπηλοι «εγκέφαλοι» που διανοούνται ότι τώρα θα πετύχουν εκείνο που τότε στάθηκε αδύνατο για την αφρόκρεμα του βιομηχανικού καπιταλισμού;

Κι όμως υπάρχουν τέτοιοι!!

Αντίσταση 3

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη (00.15) >> Αξίζει να θυμόμαστε αυτό: (γράφει ο Ali Abunimah, εκτελεστικός διευθυντής του site The Electronic Intifada, πριν 3 μέρες, στις 28 Σεπτέμβρη) Σε σχεδόν κάθε ασύμμετρο πόλεμο, όταν η ισχυρότερη πλευρά – ο εισβολέας ή ο αποικιστής – ξεκινάει την επίθεσή του, συχνά φαίνεται να επιτυγχάνει γρήγορη και εντυπωσιακή νίκη.

Πράγματι, «σοκ και δέος» είναι το όνομα ενός δυτικού, ειδικά αμερικανικού, στρατιωτικού δόγματος, που αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1990 και προβλήθηκε εμφατικά όταν οι ηπα εισέβαλαν στο ιράκ το 2003.

Ονομάζεται επίσης «γρήγορη κυριαρχία», και ο στόχος του είναι να αποθαρρύνει και να παραλύσει τον αντίπαλο με τη χρήση συντριπτικών και θεαματικών βίαιων ενεργειών. Σύμφωνα με τους ιδρυτές του δόγματος, επιδίωξη είναι «να υπερφορτωθεί τόσο η αντίληψη όσο και η κατανόηση των γεγονότων απ’ την μεριά του αντιπάλου, έτσι ώστε να είναι ανίκανος να αντισταθεί σε τακτικό και στρατηγικό επίπεδο».

Το έχουμε δει ξανά και ξανά τις τελευταίες δεκαετίες, και το βλέπουμε πάλι τώρα.

Μόλις εβδομάδες μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001, οι ηπα επιτέθηκαν στο αφγανιστάν ανατρέποντας γρήγορα την κυβέρνηση των ταλιμπάν, με το πρόσχημα ότι είχε δώσει καταφύγιο στον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Η αμερικανική εμπιστοσύνη μετά από εκείνη την γρήγορη επιτυχία αναμφίβολα ώθησε την Ουάσιγκτον να προχωρήσει στο επόμενο στάδιό της: την εισβολή στο ιράκ τον Μάρτιο του 2003.

Με την κυβέρνηση του Σαντάμ Χουσεϊν να ανατρέπεται γρήγορα και τα αμερικανικά τανκς να καταλαμβάνουν την Βαγδάτη, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους έδωσε την περιβόητη ομιλία «Mission Accomplished» την 1η Μάη του 2003 – λόγια που τον κυνηγούσαν συνέχεια καθώς οι ηπα βούλιαξαν σ’ έναν πόλεμο φθοράς με την αντίσταση τόσο στο αφγανιστάν όσο και στο ιράκ.

Αυτές οι γρήγορες νίκες (ή τέτοιες φάνηκαν) πυροδότησαν πραγματικούς φόβους εκείνη την εποχή ότι ο αμερικανικός στρατός θα προχωρούσε προς την Δαμασκό και την Τεχεράνη, ή ίσως άλλα «rogue states» απ’ την αμερικανική λίστα στόχων. Ξέρουμε τώρα, απ’ τα λεγόμενα Afghanistan Papers, ότι οι πολεμοκάπηλοι στην Ουάσιγκτον ήξεραν από τότε ότι έχουν χάσει τον πόλεμο, αλλά έλεγαν ψέματα επί σχεδόν δύο δεκαετίες στο αμερικανικό κοινό ότι κερδίζουν.

Κι όταν ήρθε η αποχώρηση των αμερικάνων απ’ το αφγανιστάν τον Αύγουστο του 2021, η ταπεινωτική αποχώρηση απ’ το αεροδρόμιο της Καμπούλ συγκρίθηκε από πολλούς με τις χαοτικές σκηνές των ηττημένων αμερικάνων να φεύγουν με ελικόπτερα απ’ την ταράτσα της πρεσβείας των ηπα στη Σαϊγκόν του Βιετνάμ.

Κι όσον αφορά το ισραήλ, αυτό το μοτίβο είναι γνωστό. Όταν ο ισραηλινός στρατός εισέβαλε στο λίβανο το 1982 – μια επίθεση που ονομάστηκε «επιχείρηση ειρήνη για την Γαλιλαία» – οι δυνάμεις του αναπτύχθηκαν γρήγορα στη βόρεια Βηρυτό, πολιορκώντας και καταλαμβάνοντας μια αραβική πρωτεύουσα για πρώτη φορά στην ιστορία του εποικιστικού, σιωνιστικού κράτους. Το ισραήλ δολοφόνησε δεκάδες χιλιάδες λιβανέζους και παλαιστίνιους αμάχους και κατάφερε να διώξει απ’ το λίβανο την «οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης». Αλλά αυτό που απ’ την οπτική γωνία του ισραήλ ήταν επιτυχία, γρήγορα μετατράπηκε σε αποτυχία.

Κατά τη διάρκεια εκείνης της πολύχρονης κατοχής, η αντίσταση στο ισραήλ οξύνθηκε, ειδικά απ’ την Χεζμπαλλάχ που δεν υπήρχε καν την εποχή της ισραηλινής εισβολής. Η Χεζμπαλλάχ και άλλες αντιστασιακές οργανώσεις αφαίμαξαν τον ισραηλινό στρατό για δύο δεκαετίες μέσα απ’ έναν εξαντλητικό πόλεμο φθοράς, έως ότου το ισραήλ αναγκάστηκε να αποσυρθεί ηττημένο απ’ το λίβανο τον Μάη του 2000…

Η ιδεο-συναισθηματική μας αλλοτρίωση μας οδηγεί να «περιμένουμε» γρήγορα και εντυπωσιακά αποτελέσματα απ’ την αντιστασιακή δράση, αν είναι δυνατόν την άλλη βδομάδα – από απόσταση ασφαλείας φυσικά! Είμαστε ανυπόφορα πρωτοκοσμικοί αν τέτοια είναι που «περιμένουμε». Καμία αντιαποικιακή, αντιιμπεριαλιστική, απελευθερωτική οργάνωση δεν νίκησε σε βδομάδες ή μήνες, πουθενά στον πλανήτη∙ κανένας απελευθερωτικός αγώνας δεν ήταν χωρίς ποτάμια αίματος. Ο αντιαποικιακός, απελευθερωτικός αγώνας των αλγερίνων (του FLN) κατά του γαλλικού αποικιοκρατικού εποικισμού κράτησε αδιάλειπτα 7,5 ολόκληρα χρόνια, από το 1954 ως το 1962, και άφησε πίσω του τουλάχιστον 1 εκατομμύριο νεκρούς, κυρίως άμαχους, απ’ την σαδιστική κατοχική, φονική δράση του στρατού του Παρισιού. (Να θυμίσουμε ότι ο Λεπέν πατήρ ήταν αλεξιπτωτιστής εκείνου του κατοχικού στρατού…). Κι ας συνυπολογίσει κάποιος ότι η κατοχή της αλγερίας ήταν σημαντική για τον γαλλικό ιμπεριαλισμό, αλλά ΔΕΝ ήταν στρατηγικής σημασίας για το σύνολο των δυτικών, όπως είναι η κατοχή της Παλαιστίνης.

Ένας μόνο χρόνος «απολογισμού» της σφαγής στη Γάζα δείχνει την αποτυχία / ήττα όλων των δηλωμένων στόχων του κατοχικού, θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος∙ βουτηγμένη στο αίμα, όμως θα έρθει η ώρα-της-πληρωμής. Εν τω μεταξύ είναι η πρώτη φορά στην ιστορία αυτού του καθεστώτος που είναι υποχρεωμένο να προσπαθεί να ανακαταλάβει εδάφη που θεωρούσε δικά του∙ και απ’ ότι φαίνεται δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα…

Το ζήτημα της εξουσίας 1

Το κτίριο με την μεγαλύτερη σκιά στον κόσμο: ο πύργος WTC 7 (ο τρίτος στο “παγκόσμιο κέντρο εμπορίου” της Ν. Υόρκης) καταρρέει … μόνος του, χωρίς να τον έχει κτυπήσει κανένα αεροπλάνο, το απόγευμα της 11ης/9ου: “οργανωμένη κατεδάφιση”, όπως άλλωστε έγινε και με τους άλλους δύο ουρανοξύστες…

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.36) >> Άλλη μια χρονιά πλησιάζουμε την επέτειο. Όχι οποιαδήποτε επέτειο∙ εκείνην της 11ης Σεπτέμβρη 2001… Είναι πια βαρετό; Κάτι σαν παλιό μνημόσυνο; Κάτι σαν εικονοστάσι που σκούριασε στην άκρη του δρόμου; Όποιος / όποια αντιμετωπίζει έτσι το θέμα (κι αυτή είναι η στάση μιας τρομακτικής πλειοψηφίας στις δυτικές κοινωνίες) βρίσκεται σε δεινή θέση. Που θα γίνεται όλο και χειρότερη.

Δεν θα επαναλάβουμε όσα έχουμε γράψει ξανά και ξανά όλα αυτά τα χρόνια σχετικά με την «11η/9ου», το inside job…. Αν υπάρχουν ενδιαφερόμενοι μπορούν να τα αναζητήσουν ηλεκτρονικά. (Εντελώς ενδεικτικά: Η εποχή της εικονικότητας 3, Σάββατο 11 Σεπτέμβρη 2021, ασταμάτητη μηχανή). Έχουμε όμως πολιτική υποχρέωση να θυμίσουμε τι γράφαμε στο τέλος μιας ανάλυσης που κυκλοφόρησε 2 μόλις βδομάδες μετά την «11η/9ου» (για την ακρίβεια: στις 25 Σεπτέμβρη 2001), στο 40ο τεύχος του περιοδικού 3η γενιά, με τίτλο One Way Ticket (οι τονισμοί στο πρωτότυπο):

… Η περιβόητη «καταιγίδα της ερήμου» έγινε πριν 10 χρόνια, εμφανίστηκε σαν «κοινή» επιχείρηση της δύσης , και αποδείχθηκε πως μόνο τέτοια δεν ήταν. Η καπιταλιστική περιοχή ενέργεια / μεταφορές έχει δώσει ολόκληρη αυτήν την δεκαετία «περιφερειακούς πολέμους» (που είναι και έμμεσες αναμετρήσεις μεταξύ των υπό διαμόρφωση καπιταλιστικών μπλοκ – αλλά όχι μόνο). Έχει επίσης προσφέρει την υλική βάση για να μορφοποιηθεί η «εικόνα του διεθνούς τρομοκράτη»: είναι ιθαγενής της μέσης Ανατολής και της βόρειας Αφρικής. Και κατά πάσα πιθανότητα «φανατικός ισλαμιστής». Κυνηγώντας αυτήν την φιγούρα τα αφεντικά θα έρθουν, αργά ή γρήγορα, σε μεταξύ τους σύγκρουση.

Είναι δύσκολο να φανταστούμε πως κράτη σαν το ρωσικό ή το κινέζικο θα δεχτούν επ’ αόριστον την ηγεμονία ενός τουλάχιστον τμήματος της πάλαι ποτέ «δύσης». Απ’ την άλλη μας είναι σχεδόν αδύνατο να «πιστέψουμε» πως κρατάει την ισχύ της η συμμαχία του νατο. Αυτό που βλέπουμε είναι η διαμόρφωση ενός αγγλοσαξονικού μπλοκ, που περιλαμβάνει οπωσδήποτε τα κράτη των ηπα, του καναδά, της αγγλίας, του ισραήλ, της ινδίας, της νέας ζηλανδίας και της αυστραλίας, με επικεφαλής τις ηπα. Από την άλλη βρίσκεται υπό διαμόρφωση ένα ασιατικό «τετράγωνο» απ’ τα κράτη της ρωσίας, της κίνας, της βόρειας κορέας και του ιράν. Τα ερωτηματικά μοιάζουν να βρίσκονται προς το παρόν στα κράτη της ηπειρωτικής ευρώπης και στο ιαπωνικό.

…

Βρισκόμαστε ενώπιον ιστορικά πρωτότυπων εξελίξεων, με βαθύτατα κοινότοπο περιεχόμενο και στόχευση. Η αγγλοσαξονική συμμαχία επιχειρεί να επωφεληθεί από την ασάφεια των αντίπαλων συμμαχιών των αφεντικών, από μια (σχετική) τεχνολογική υπεροχή, και κυρίως από την μακρόχρονη πολιτική ήττα του προλεταριάτου, με διπλό σκοπό: αφενός να επιβάλλει τους όρους της στην εξέλιξη της κρίσης υπερσυσσώρευσης, αφετέρου να επιβάλλει τους όρους της στην εκμετάλλευση της εργασίας και των πρώτων υλών. Άλλα έθνη / κράτη και συμμαχίες θα «σηκώσουν το γάντι».

Τα οποιαδήποτε ριζοσπαστικά υποκείμενα, στην ευρώπη, στις ηπα και αλλού, έχασαν την δεκαετία του ’90 πολύτιμο χρόνο. Αφέθηκαν με πολλούς τρόπους στις φανταστικές εγγυήσεις του συστήματος∙ και παρ’ ότι έχουν υπάρξει σαφείς, σαφέστατες κινήσεις των αφεντικών, εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια, ελάχιστη προσοχή τους δόθηκε. Το χειρότερο απ’ όλα: υπήρξε μια σχεδόν συστηματική αδιαφορία ανάλυσης της κρίσης και εξαγωγής συμπερασμάτων….

Αυτά πριν 23 ολόκληρα χρόνια. «Περιθωριακή» η ανάλυση και τα συμπεράσματά της; Αλλοίμονο ναι – απ’ τις θέσεις της εργατικής αυτονομίας ήταν… όχι απ’ το μασατσούτσες γιουνιβέρσιτι… Αντιμετώπισε την 11η/9ου όχι ως «αστυνομικό γεγονός» αλλά ως inside job / κλιμάκωση στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, απ’ την μεριά μεγάλου μέρους των δυτικών αφεντικών – άλλο παλαβό αυτό!

Το «κλειδί της» ήταν αυτό το καταραμένο δίπολο: η μακρόχρονη πολιτική ήττα του προλεταριάτου και το ζήτημα της εξουσίας…

Το ζήτημα της εξουσίας 3

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.27)>> Όσοι / όσες υποστήριξαν και υποστηρίζουν ότι η 11η/9ου ήταν inside job έχουν κατηγορηθεί και κατηγορούνται ως «συνωμοσιολόγοι», «φαντασιόπληκτοι», ακόμα και «ακροδεξιοί»… Όσοι υποστήριξαν ότι η πιο πρόσφατη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ήταν κατασκευασμένη ως «εκτόξευση στον ουρανό» για τον έλεγχο σωμάτων, σχέσεων και αντιλήψεων απ’ το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα κατηγορήθηκαν επίσης ως «συνωμοσιολόγοι», «φαντασιόπληκτοι», ακόμα και «ακροδεξιοί». Γιατί υπάρχει αυτή η σταθερή επιμονή εδώ και 2,5 δεκαετίες τουλάχιστον να υποδεικνύονται οι βασικές «απιστίες» στις αλήθειες του συστήματος ως «ακροδεξιές»; Έχει αναρωτηθεί κανείς;

Στις πολύ αρχές της δεκαετίας του 1990, μαζί με τις θριαμβολογίες για την «οριστική νίκη» της δύσης, των πολιτικών της, της ιδεολογίας της (νεοφιλελευθερισμός) και των ιμπεριαλισμών της, προέκυψε και μια ανησυχία – που έμεινε διακριτικά στα παρασκήνια, ως όφειλε. Κάποιοι δυτικοί ειδικοί, πιο έξυπνοι και πιο διορατικοί απ’ τον συνηθισμένο μέσο όρο, έκαναν αυτόν τον συλλογισμό:

Πράγματι νικήσαμε… Όμως αυτό που νικήσαμε ήταν η σοβιετική εκδοχή περί κομμουνισμού. Που δεν είναι η μοναδική! Ξέρουμε ότι στα μέρη μας (στις δυτικές επικράτειες) υπάρχουν κι άλλες εκδοχές, οι οποίες δεν είχαν τα ιερά και όσιά τους στη Μόσχα: η εκδοχή της Ρόζας Λούξεμπουργκ, και η εκδοχή των ιστορικών αναρχικών… Τώρα που ηττήθηκε η σοβιετική εκδοχή δεν υπάρχει άραγε ο σοβαρός κίνδυνος αυτές οι άλλες εκδοχές να αποκτήσουν μεγαλύτερα περιθώρια και πεδία επικαιρότητας, πειθούς και δράσης; Τώρα που ηττήθηκε η σοβιετική εκδοχή δεν είναι αρκετά πιθανό να βρεθούμε μπροστά στην απειλή της μαζικοποίησης αυτών των άλλων εκδοχών, τις οποίες δεν θα μπορούμε να προβοκάρουμε με τον «παραδοσιακό» τρόπο; («Ναι» ήταν η εύλογη απάντηση!!!) Άρα θα πρέπει να κινηθούμε κατάλληλα…

Θα σας φανεί «περίεργο» που τέτοιες ανησυχίες ανταλλάχτηκαν και στα «πλαίσια του νατο»; Δεν θα έπρεπε! Το γεγονός είναι αυτό: ενώ το (ιστορικό) φασισταριό είχε αξιοποιηθεί / ενσωματωθεί οργανικά στις δεκαετίες του αντικομμουνισμού / αντισοβιετισμού στον 20ο αιώνα (: η επιχείρηση / δίκτυο stay behind…) στις καινούργιες συνθήκες, και μπροστά στο ενδεχόμενο μιας σοβαρής πολιτικής (και διανοητικής) αναδιοργάνωσης του (και ευρωπαϊκού) προλεταριάτου στις γραμμές της Λούξεμπουργκ ή/και της θεωρητικά αναβαθμισμένης αναρχίας, το παλαιο- και, κυρίως, το νεο-φασισταριό (ουσιαστικά: συγκεκριμένες ιδέες) θα έπρεπε να αξιοποιηθεί / ενσωματωθεί / κινητοποιηθεί… Αυτή τη φορά στο φως της ημέρας, ως «κοινωνικό / πολιτικό φαινόμενο»∙ όχι απλά (ή όχι μόνο) ως υπόγεια δίκτυα προβοκατόρων. (Για την θέση αυτών των τελευταίων οι δυτικές υπηρεσίες και οι συνεργάτες τους στην άκρη της αραβικής χερσονήσου έφτιαξαν τους «τζιχαντιστές»…).

Αυτό μεθοδεύτηκε… Ήταν μόλις στο τέλος της δεκαετίας του 1990, το 1999 για την ακρίβεια, που το όνομα (και η προσωπικότητα…) Jorg Haider και το κόμμα του («κόμμα ελευθερίας») έδειξαν ότι πράγματι ήταν πλέον εφικτό να διαμορφωθούν, μέσα στις ώριμες κοινωνίες του Θεάματος, μαζικές μορφές κοινωνικο/πολιτικού είδους, που απ’ την μια να καταγγέλλονται ως ακροδεξιές και απ’ την άλλη να αποτελούν οργανικό και ελκυστικό μέρος της κρατικής / καπιταλιστικής εξουσίας. Παραφράζοντας την εύστοχη παρατήρηση του Guy Debord:

… Αυτή η Θεαματική δημοκρατία κατασκευάζει τους εχθρούς της αφού προτιμάει να κρίνεται σε σχέση μ’ αυτούς παρά σε σχέση με τα αποτελέσματά της…

Χρειάζονται αποδείξεις επ’ αυτού; Είναι πάμπολλες και, κυρίως, σε δημόσια θέα!!! Όταν, για παράδειγμα, ξέσπασε το πιο πρόσφατο κύμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, μιας κρίσης που είχε τέτοια και τόσα χαρακτηριστικά ώστε να «ανοίξουν τα μάτια» των υπηκόων για τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής κανονικότητας οδηγώντας σε ανεξέλεγκτη πραγματική και πραγματικά χειραφετική ριζοσπαστικοποίηση, συγχρονισμένοι όλοι οι δυτικοί δημαγωγοί (με σπάνια ετοιμότητα!!!) άρχισαν να χαρακτηρίζουν τα όποια ακροδεξιά μορφώματα ως «αντισυστημικά», και την εκλογική τους ενίσχυση ως, επίσης, «ανησυχητική» έκφραση της … «κοινωνικής αντισυστημικότητας»!!! Πώς; Γιατί; Από που ως που; Δεν χρειάζονταν εξηγήσεις!!! Τα μεγάφωνα ξερνούσαν «διαπιστώσεις» που στην πραγματικότητα ήταν υποδείξεις: αν δεν σας αρέσουν τα σκατά που τρώτε, να πάτε εκεί, μ’ αυτούς… Χάρη στη συντριπτική «νηπιοποίηση» (αλλά και ενσωμάτωση…) της υποτιθέμενης «αριστερής άποψης» το πεδίο ήταν ελεύθερο.

Το ιδεολογικό πνεύμα της 11ης/9ου και της «αντιτρομοκρατίας» ήταν εύκολο να μετακινηθεί ελαφρά. Όσο για το (κατά την ταπεινή μας γνώμη…) «κλειδί»; Παρέμενε στη θέση του… (Θέλετε να αναφερθούμε στο εντόπιο παράδειγμα, στα βοθρολύματα, στους εφοπλιστές που τα χρηματοδοτούσαν, στους μηχανισμούς του βαθέος κράτους που ήταν ο σκελετός τους; Ή μήπως στους συγκυβερνητικούς “ανεξάρτητους έλληνες”;)

Οι εθνικές επέτειοι είναι η αναίδεια των καιροσκόπων

Δευτέρα 22 Ιούλη (00.13)>> Όχι μισός αλλά ούτε δέκα αιώνες δεν (θα) είναι αρκετοί για να πεταχτούν οριστικά οι εθνικιστικές μυθολογίες γύρω απ’ το «κυπριακό». Για παράδειγμα το (νατοϊκό) «σεμινάριο της Ρώμης» στα μέσα Νοέμβρη του 1973 ή το γεγονός ότι ο ίδιος ο Μακάριος (απ’ την μονή Κύκκου όπου είχε καταφύγει μετά το εναντίον του πραξικόπημα) κάλεσε την Άγκυρα να επέμβει στρατιωτικά στην κύπρο σαν εγγυήτρια δύναμη, αυτά και πολλά άλλα κομμάτια της πραγματικότητας δεν χωρούν στην μυθολογία του «κατατρεγμένου χρυσοπράσινου φύλλου». Ούτε, φυσικά, στις «εθνικές επετείους».

Αν υπάρχει κάτι επίκαιρο σήμερα είναι ότι εκδηλώνεται μια κάποια υπόγεια αντίθεση μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας σε σχέση με την συνεχιζόμενη σφαγή των Παλαιστινίων, και το γεγονός ότι το νοτιοκυπριακό έδαφος χρησιμοποιείται πράγματι επιμελητειακά υπέρ του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος. Οι μόνιμες αγγλικές βάσεις εκεί και ο ρόλος τους ποτέ δεν είναι κεντρικό ζήτημα για την ντόπια εθνικιστική ρητορική∙ ούτε οι συμφωνίες «παροχής υπηρεσιών» της Λευκωσίας με το Παρίσι, την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ. Κι αν είναι αλήθεια ότι η Άγκυρα μεταφέρει στη βόρεια κύπρο αντιαεροπορικά συστήματα in case of… (: όξυνσης του πολέμου μεταξύ του θεοναζί καθεστώτος και της Χεζμπ’ Αλλάχ) τότε…

Τιμής ένεκεν θα γυρίσουμε ωστόσο πίσω 30 χρόνια, στον μακρινό Ιούνη του 1994, όταν ο αυτοδιαχειριζόμενος ρ/σ «Ουτοπία» στη Σαλονίκη, στη διάρκεια του καλοκαιρινού φεστιβάλ του, οργάνωσε εκδήλωση ενάντια στον εθνικισμό και στον ρατσισμό με την συμμετοχή (και) τούρκων αντιμιλιταριστών αλλά και του κύπριου αναρχικού Α.Π.: το «κυπριακό» ήταν ένα απ’ τα βασικά θέματα συζήτησης, και ο Α.Π. μετέφερε όχι μια «ιδεολογική» άποψη αλλά μια ιστορική – πολιτική – γεωγραφική εμπειρία, επεξεργασμένη φυσικά όπως θα έπρεπε. Αναπαράγουμε εδώ κάποια σημεία εκείνης της εισήγησης που έχουν πάντα αξία:

Καταρχήν δεν μιλώ ούτε σαν έλληνας-κύπριος ούτε σαν τούρκος-κύπριος. Μιλώ σαν κύπριος. Δεν εννοώ ότι υπάρχει κυπριακό έθνος, δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Με ενδιαφέρει η γεωγραφική και ιστορική μου εμπειρία.

Η κύπρος είναι ένα ακριβό οικόπεδο μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Τυχαίνει να βρίσκεται βόρεια της διώρυγας του Σουέζ, τυχαίνει να βρίσκεται δίπλα στην Ιερουσαλήμ που είναι ένας σημαντικός σημειολογικός χώρος, είναι και εμπορικά χρήσιμη σήμερα, κατά συνέπεια έχουμε έξι στρατούς (εγγλέζικο, ελληνικό, τουρκικό, ελληνοκυπριακό, τουρκοκυπριακό και ΟΗΕ), έχουμε βάσεις, έχουμε ένα κράτος κανονικό και ένα ημικράτος, οι βάσεις είναι επίσης δύο ημικράτη…

Με όλα αυτά οι ιθαγενείς, 800.000 όλοι κι όλοι, διαβιούμε μια κοινωνία που πάνω της πλανιέται διαρκώς η απειλή του πολέμου. Αυτό όμως που πλανιέται πιο έντονα πάνω από την κύπρο, τουλάχιστον όσο ζω εγώ, είναι το «εθνικό πρόβλημα». Στην κύπρο είναι αδύνατο (ή τουλάχιστον μέχρι πολύ πρόσφατα ήταν αδύνατο) να αρθρώσεις λόγο για οτιδήποτε αν δεν μιλάς ταυτόχρονα για το «κυπριακό».

… Στην κύπρο δεν είχαμε ουσιαστικά μία αποικιοκρατία, την αγγλική. Είχαμε τρεις αποικιοκρατίες. Μια πολιτική (την αγγλική) και δύο πολιτιστικές: την ελληνική και την τουρκική. Για παράδειγμα επί αγγλικής κατοχής το πρόγραμμα των σχολείων καθοριζόταν απ’ τα υπουργεία παιδείας της Αθήνας και της Άγκυρας.

Οι κύπριοι «εθνικοποιήθηκαν». Γιατί οι παραδοσιακοί κύπριοι του 19ου αιώνα δεν ανήκαν σε έθνη αλλά σε θρησκευτικές κοινότητες. Ήταν ορθόδοξοι ρωμιοί – όπως λέγονταν – δηλαδή χριστιανοί, ήταν μουσουλμάνοι, και υπήρχε και μια μεγάλη κοινότητα ενδιάμεση, οι λινοβάμβακοι, που ήταν χριστιανομουσουλμάνοι. Αυτή η κοινότητα διασπάστηκε κάθετα και δια της βίας. Οι περισσότεροι έγιναν μουσουλμάνοι, και οι υπόλοιποι χριστιανοί.

Αυτή η διαδικασία της «εθνικοποίησης» μέσα από την μεταγραφή των θρησκευτικών πεποιθήσεων σε εθνικές ταυτότητες (χριστιανοί = έλληνες και μουσουλμάνοι = τούρκοι) ευνοούσε την εγγλέζικη αποικιοκρατία. Γιατί αφού η κύπρος είναι ένα πολύτιμο οικόπεδο μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, το τελευταίο πράγμα που θα χρειάζονταν οι αποικιοκράτες ήταν να διεκδικήσουν οι ιθαγενείς το οικόπεδο. Είναι πολύ πιο χρήσιμο να πεισθούν οι ιθαγενείς πως κατά λάθος βρίσκονται σ’ αυτό το οικόπεδο, ότι είναι έποικοι των Αθηνών ή της Άγκυρας, ότι είναι κάτι άλλο εν πάσει περιπτώσει, και πως άρα ανήκουν σε αυτό το κάτι άλλο.

Υπάρχει φυσικά η ιστορία αυτών των ιθαγενών που δείχνει τα αντίθετα. Τον 19ο αιώνα υπάρχουν κοινές αγροτικές εξεγέρσεις – πριν από την κάθοδο των άγγλων. Όταν ήρθαν οι άγγλοι χώρισαν διοικητικά τις θρησκευτικές κοινότητες, κάθετα, σαν εθνικές κοινότητες. Με διαφορετικά σχολεία, διαφορετικές γλώσσες, κλπ. Αυτή η διαδικασία διαχωρισμού συνεχίστηκε αλλά παρεμβλήθηκαν ήδη από την δεκαετία του 1920 κινήματα μοντερνίστικα, όπως το εργατικό κίνημα που εξελίχθηκε αργότερα σε κομμουνιστικό, και ήταν κοινό όλων των κυπρίων.

Στη δεκαετία του 1950 ο εθνικισμός ήταν μια σαφέστατη προσπάθεια να σπάσει το εργατικό κίνημα. Η ΕΟΚΑ για παράδειγμα, την οποία λιβανίζουν και οι δικοί μας και οι δικοί σας, εκτός από το να πολεμά τους εγγλέζους είχε σαφέστατο στόχο να πολεμά το εργατικό κίνημα. Η ΕΟΚΑ σκότωσε περισσότερους ελληνοκύπριους παρά άγγλους. Σκότωσαν πολλούς αριστερούς, ακόμα και με λιθοβολισμούς, μπαίνοντας μέσα στα σπίτια τους, κλπ. Απ’ την άλλη πλευρά η τουρκοκυπριακή εθνικιστική οργάνωση, η ΤΜΤ, εφάρμοσε ένα ακριβώς ίδιο σχέδιο, με τις ίδιες ακριβώς μεθόδους, ίσως και χειρότερες, μιας και η τουρκοκυπριακή εργατική τάξη ήταν πιο μικρή αριθμητικά, άρα πιο αδύνατη. Έτσι, ενώ στην ελληνοκυπριακή πλευρά η εργατική τάξη κατάφερε κάποια στιγμή να αντισταθεί στην τρομοκρατία της ΕΟΚΑ αναγκάζοντάς την να σταματήσει, η τρομοκρατία της ΤΜΤ κατά της τουρκοκουπριακής εργατικής τάξης συνεχίστηκε απ’ το 1957 ως το 1962.

Το ’60 παραχωρήθηκε στην κύπρο μια ανεξαρτησία περίεργη: έκατσαν δηλαδή η αγγλία, η ελλάδα και η τουρκία και έφτιαξαν ένα σύνταγμα της «ανεξάρτητης κύπρου» και το έδωσαν στους κυπραίους λέγοντάς τους «αυτό είναι το σύνταγμά σας, και αν δεν το δεχτείτε θα σας αφήσουμε να σκοτώνεστε». Οπότε «το δεχτήκαμε»… Εν πάσει περιπτώσει αυτό το σύνταγμα του 1960 περιείχε ένα μέρος της κυπριακής ιστορικής εμπειρίας. Παραδεχόταν δηλαδή πως οι δύο κοινότητες στην κύπρο, όπως είχαν διαχωριστεί από την αγγλική αποικιοκρατία, είχαν μια έντονη αλληλεξάρτηση. Δεν κατοικούσαν σε διαφορετικά μέρη. Υπήρχαν παντού κοινά χωριά, και υπήρχε κι ένα κοινό κίνημα 30 – 40 χρόνων. Το σύνταγμα λοιπόν του ’60 υποχρέωνε τις δύο ελίτ (ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή) να αλληλοεξαρτώνται στη διοίκηση της κύπρου.

Η ελληνοκυπριακή ελίτ, νοιώθοντας ίσως μια αριθμητική υπεροχή προσπάθησε το 1963 να απαλλαγεί από τις υποχρεώσεις που είχε στη βάση αυτού του συντάγματος, προσπάθησε να αλλάξει το σύνταγμα, και ουσιαστικά εξαπέλυσε μια μαζική επίθεση ενάντια στους τουρκοκύπριους. Έτσι οι τουρκοκύπριοι από το 1964 ως το 1974 ζούσαν ουσιαστικά σε καθεστώς εγκλωβισμού. Ενώ ήταν το 18% του πληθυσμού είχαν στριμωχτεί στο 4% του εδάφους.

… Θα κάνω μια παρένθεση εδώ, για να ξαναθυμίσω τις αγκυλώσεις που δημιουργεί ο «εθνικός λόγος». Λέει λοιπόν ο ελληνοκύπριος εθνικιστής: «Μα είμαστε το 80%. Γιατί το 20%, οι τουρκοκύπριοι, να μπερδεύονται στα πόδια μας;»

Αυτή είναι η λογική του ελληνοκυπριακού εθνικισμού. Αλλά με την ίδια λογική, αν το κοιτάξει κάποιος από άλλη οπτική γωνία, θα δει ότι η κύπρος ανήκει στον γεωγραφικό χώρο της τουρκίας. Η τουρκία είναι 40 μίλια μακριά απ’ την κύπρο. Συνεπώς θα μπορούσε, με την ίδια λογική πάντα, να απαντήσει κάποιος «μα είστε μια ελάχιστη μειοψηφία μέσα στον τουρκικό γεωγραφικό χώρο». Εξαρτάται που ζωγραφίζει ο καθένας τα σύνορα, στη φαντασία του: αν θέλεις να κόψεις τα σύνορα έτσι ώστε να φαντάζεσαι την κύπρο σαν ένα αυτόνομο νησί στην Αλάσκα, τότε ναι, οι ελληνοκύπριοι είναι πλειοψηφία. Αλλά έτσι, φυσικά, μπορεί η άλλη πλευρά να θυμηθεί τη γεωγραφία και να σου θυμίσει πως οι ελληνοκύπριοι είναι μια χριστιανική μειοψηφία σε μια θάλασσα μουσουλμάνων.

… Έρχομαι ξανά στην ιστορία. Το 1974 έγιναν δύο πράγματα στην κύπρο. Ένα πραξικόπημα του ελληνικού στρατού βοηθούμενο από την ελληνοκυπριακή ακροδεξιά, και ακολούθησε, στις 20 Ιούλη, η τουρκική εισβολή. Οι αμερικάνοι και οι άγγλοι ήθελαν με αυτό το πραξικόπημα να ξεφορτωθούν τον Μακάριο, επειδή απ’ την μια μεριά επέτρεπε την ύπαρξη του ΑΚΕΛ, ενώ από την άλλη ακολουθούσε ανεξάρτητη πολιτική έχοντας εντάξει την κύπρο στις αδέσμευτες χώρες. Ο ελληνοκυπριακός και ο ελληνικός εθνικισμός έκαναν τους δικούς τους λογαριασμούς, για πλήρη έλεγχο της κύπρου.

Σφαγές έγιναν και από τις δύο μεριές. Και από τους εθνικιστές ελληνοκεντρικούς σε πρώτη φάση, και από τον τουρκικό στρατό στη συνέχεια. Υπήρξαν όμως και συγκινητικές στιγμές ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων που αλληλοπροστατεύονταν….

 

*Όλες οι εισηγήσεις είχαν δημοσιευτεί στο περιοδικό σαμποτάζ νο 13 – 14. Αν κάποιος / α ενδιαφέρεται για το σύνολο της εισήγησης του Α.Π., υπάρχει σε ψηφιακή μορφή στην βιβλιοθήκη του site, με τίτλο: Μεσόγειος: το υπόλοιπο κύπρος. Στην ίδια θέση (στην βιβλιοθήκη…) υπάρχει (σε μορφή pdf) το Sarajevo νο 8 (μπροσούρα) με τίτλο κύπρος: ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο.

 

Προπάντων πρόληψη! (1)

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Με ή χωρίς τον ετοιμόρροπο νυσταλέο Jo στο άσπρο σπίτι η Ουάσιγκτον προσπαθεί να κάνει τη δουλειά της. Η ανακοίνωση της εγκατάστασης (το 2026… Γιατί τόσο αργά; Τι μπορεί να προκύψει ως τότε; Και με ποιον πρόεδρο στο άσπρο σπίτι;) στο γερμανικό έδαφος πυραύλων μέσου βεληνεκούς (που μπορούν να κουβαλήσουν και πυρηνικές κεφαλές…) θυμίζει μεν την δεκαετία του 1980 αλλά από κάποιες απόψεις είναι ακόμα χειρότερη ενέργεια. Μέχρι πριν κάποιους καιρούς η αμερικανική κοινοτοπία για την εγκατάσταση διάφορων πυραυλικών συστημάτων κοντά στα ρωσικά σύνορα ήταν «ωω, μην ανησυχείτε, δεν είναι για εσάς, είναι για το … ιράν». Τώρα, τουλάχιστον, μπορεί κάποιος να πιστέψει τους στόχους τους…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

My name is Palestine

Δευτέρα 27 Μάη>> Παίρνοντας αφορμή ένα γκράφιτι του Banksy, ο άγγλος συνθέτης και τραγουδιστής Garth Hewitt, γνωστός για τον προσανατολισμό του σε ζητήματα παγκόσμιας κοινωνικής δικαιοσύνης, έβγαλε έναν δίσκο με τίτλο Palestine Calling. Το My name is Palestine είναι ένα απ’ τα τραγούδια του αφιερώματος.