Tag: ισλάμ

Συμμαχική εγκύκλιος

Δευτέρα 2 Νοέμβρη. Σε ένδειξη συμπαράστασης στον σατυρικό βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron σήμερα, όλα τα σχολεία, «καθ’ άπασαν την επικράτειαν» του ελλαδιστάν, θα κρατήσουν ενός λεπτού σιγή… Τυπικά ο λόγος είναι η δολοφονία του καθηγητή Samuel Paty σε ένα προάστειο του Παρισιού – σύμφωνα με την εγκύκλιο του ντόπιου υπουργείου θρησκευμάτων.

Δεν χρειάζεται να πει κανείς οτιδήποτε για την επιλεκτικότητα της ευαισθησίας του χριστιανικού υπουργείου. Είναι φρικτό το να μαχαιρώνεται ένας καθηγητής, αλλά αν δεν κάνουμε λάθος στο (συμμαχικό) αμέρικα έχει συμβεί κάμποσες φορές να γαζώνονται καθηγητές και μαθητές από ένοπλους «πυροβολημένους» – ζήτημα «ενός λεπτού σιγής» δεν υπήρξε ποτέ. Ούτε, φυσικά, υπήρξε τέτοιο ζήτημα για (ένα παράδειγμα λέμε) την δολοφονία 51 ανθρώπων (και των τραυματισμό άλλων 40) έξω από ένα τζαμί και ένα πολιτιστικό κέντρο στην Christchurch (όνομα και πράμα;) της νέας ζηλανδίας, στις 15 Μάρτη του 2019: υπήρχαν και παιδιά ανάμεσα στους δολοφονημένους, σχολικής ηλικίας – για την περίπτωση που θα χρειαζόταν ένας τυπικός λόγος για το ελληνικό υπουργείο θρησκευμάτων. Αλλά, φυσικά, ήταν όλοι τους μουσουλμάνοι…

Τώρα είναι διαφορετικό το θέμα. Ο αστείος χριστιανός βασιλιάς κρατικοποίησε και ιδεολογικοποίησε τόσο ακραία την καταδίκη του εγκλήματος ώστε, πρακτικά, κήρυξε πόλεμο στους μουσουλμάνους μέσα και έξω απ’ την επικράτειά του – επειδή είναι μουσουλμάνοι. Οπότε, απ’ την εγγύς Ανατολή (της επικράτειας του βασιλιά) και την ανατολική Μεσόγειο, η υπουργική διαταγή μιας χριστιανικής όασης για ενός «λεπτού σιγή» σημαίνει, απλά, συγχαρητήρια στον σύμμαχο. Και μια κάποια «παιδαγωγική πίεση» προς τους μαθητές και τις μαθήτριες των ντόπιων σχολείων που πιστεύουν στο ισλάμ…

Αυθεντικά βλακώδης και ρατσιστική η ευαισθησία του υπουργείου θρησκευμάτων – αλλά ποιος περιμένει κάτι άλλο; Ο βασιλιάς, έχοντας κάνει συλλογή αποτυχιών, ψάχνει απεγνωσμένα φασιστικά κουκιά ενόψει των του ερχόμενου Απρίλη…

Το ελληνικό υπουργείο τι ψάχνει; Την «διεθνή» του αντιμουσουλμανισμού; Τα κουκιά των βοθρολυμάτων; Την δόξα τους;

(άσχετη φωτογραφία: Αυτός στη μέση, κάπως ταλαίπωρος, πίσω από τα αστεία σήματα, δεν είναι βέβαια ο βασιλιάς Macron. Είναι ο ένδοξος αντίπαλός του, ο Borduk (κατά κόσμο Johnson), καθώς αναγγέλει έναν ακόμα γενικό αποκλεισμό και κατ’ οίκον εγκλεισμό στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας. Θα βγάλει και τον στρατό στο μεϊντάνι είπε – αλλοίμονο. Σιγά μην έμενε πίσω απ’ τον βασιλιά Macron.

Υγεία χωρίς στρατοαστυνομία δεν γίνεται! Αλλά ειδικά στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας προκύπτει ότι υγεία δεν γίνεται ούτε χωρίς το Imperial College, τον Ferguson και την συμμορία του… Αφού δεν έχει ξεσπάσει ακόμα ένα γιγάντιο κύμα punk 2.0 “βρίσκουν και τα κάνουν”…

Αυτά βλέπουν οι ντόπιοι caradinieri και ξερογλύφονται! “Άιντε και στα δικά μας” εύχονται…)

Γαλλικοί κυνόδοντες

Τετάρτη 28 Οκτώβρη. Δεν προχωράει καλά η εκστρατεία του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron για την δημιουργία ενός «γαλλικού ισλάμ». Είτε αποκτάει καινούργιους εχθρούς, είτε εκδηλώνονται εκείνοι που είχε ήδη. Κι αφού υιοθέτησε (σαν βασιλιάς) ένα έντυπο με ακροδεξιά «αίσθηση του χιούμορ», ότι ψυχωτικό κι αν ξερνάει από χτες το charlie hebdo θα έχει νοερά την υπογραφή του, φαρδιά πλατειά. Και οι μεν εκδότες θα αυξήσουν προσωρινά τις πωλήσεις τους – τα φράγκα κυνηγούν άλλωστε, εδώ και πολλά χρόνια. Όσο για τον προστάτη τους βασιλιά; Θα αυξήσει μόνιμα τους εχθρούς του.

Εν τω μεταξύ, όπως και άλλοι στη θέση του, πρέπει να διαχειριστεί και το Θ.Θ. (Θέαμα του Θανάτου από τον covid…) με μια «ευέλικτη» γενική απαγόρευση… Αξίζει τόσο πολύ το εμβόλιο της γαλλικής Sanofi; Αξίζουν τόσο πολύ οι γαλλικές tech; Ή απλά πέφτει στον λάκο που άνοιξε; Καλά ξεμπερδέματα!

Eπειδή “κόσμος” δεν είναι πια (προ πολλού) τα ευρωπαϊκά κράτη, ενδεικτικά οι παρενέργειες του βασιλικού λουμπενισμού αλλού…

Τα σύννεφα δεν φοβούνται τα σκυλιά: Nablus, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη.

Ο βασιλιάς σαν χαλάκι εισόδου σε κοτοπουλάδικο: Idlib, συρία.

Aντι-Macron διαδήλωση: Dhaka , μπαγκλαντές.

Οδηγίες για το πως μπορεί ο βασιλιάς Macron να γίνει ο βασιλιάς Guy de Lusignan

Τρίτη 27 Οκτώβρη. Δεν ήταν δύσκολο να προβλέψει κανείς τις αντιδράσεις στη μεγαλοφυώς βλακώδη λούμπεν ιδέα του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης να προβάλει τα (κακόγουστα πέρα απ’ τα υπόλοιπα) αντιμουσουλμανικά σκίτσα του charlie hebdo σε κυβερνητικά κτήρια της επικράτειάς του…

Για τον Erdogan ήταν λάδι στα γρανάζια του: … Οι μουσουλμάνοι στην ευρώπη υφίστανται μια εκστρατεία λυντσαρίσματος παρόμοια με εκείνη που υπέστησαν οι εβραίοι πριν τον β παγκόσμιο… Οι επιθέσεις εναντίον τους έχουν γίνει πολιτική ενός επικεφαλής κράτους… Ακούστε: είστε φασίστες, είστε ένα κρίκος απ’ την αλυσίδα του ναζισμού… Αυτά δήλωσε και ανέβηκε κι άλλο στην εκτίμηση εκατομμυρίων· σε σχέση, για παράδειγμα, με τον τοξικό του Ριάντ ή τον χασάπη του Καΐρου, που δεν έβγαλαν κιχ…

Ο Erdogan απευθύνεται ταυτόχρονα στους μουσουλμάνους της ευρώπης και στους μουσουλμάνους εκτός· κυρίως τους άραβες σουνίτες. Οπωσδήποτε η αναφορά του σε «κρίκο του ναζισμού» είναι άκυρη για τους δεύτερους. Ιστορικά, έχοντας υποστεί τα πάνδεινα απ’ την αγγλική και την γαλλική αποικιοκρατία, μεγάλο μέρος των αράβων είχαν θεωρήσει τους ναζί στον β παγκόσμιο συμμάχους και απελευθερωτές…

Αλλά το λάδι εξασφαλίστηκε για τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες.

Εκείνο που απομένει στον βασιλιά Macron είναι να πάει την ερχόμενη Κυριακή σε εκκλησία: υπάρχει μια κεντρική χριστιανική θρησκευτική γιορτή / αργία στη γαλλία (η αργία ισχύει αν πέφτει σε εργάσιμη ημέρα), των «αγίων πάντων». Αν το κάνει (οι φήμες λένε ότι θα το κάνει) θα έχει «βαφτιστεί» οριστικά σαν σταυροφόρος. Και επειδή ένας γάλλος βασιλιάς σήμερα δεν μπορεί να είναι κάτι λιγότερο από ένας βασιλιάς τότε, θα έχει γίνει ο Guy de Lusignan: ο σύντομος (τελευταίος) σταυροφόρος / χριστιανός βασιλιάς της κατεχόμενης Ιερουσαλήμ.

Βασική λεπτομέρεια για δαύτον. Ήταν αλαζόνας και επιθετικός – μέχρι που τον τσάκισε κυριολεκτικά o An-Nasir Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub, γνωστός ως Salah ad-Din ή Saladin, στη μάχη του Χαττίν, το 1187, απελευθερώνοντας την Ιερουσαλήμ (και όχι μόνο).

Μπορεί να μην φαίνεται στον ορίζοντα ένας τέτοιος «εφιάλτης» για τύπους σαν τον βασιλιά Macron, ειδικά μετά την δολοφονία του Soleimani… Ή μπορεί να προετοιμάζεται…

(φωτογραφία: Ο de Lusignan (Marton Csokas) στην ταινία του Ridley Scott του 2005 Kingdom of Ηeaven).

Ο βασιλιάς δεν είναι τρελός. Είναι γυμνός

Δευτέρα 26 Οκτώβρη. Θα αρκούσε μόνη της η απόφαση του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron να φτιάξει «δικό του ισλάμ» (που μετά, όπως δήλωσε, θα το εξάγει στην υπόλοιπη ευρώπη…) για να αναρωτηθεί ο οποιοσδήποτε για το τι είδους καυγά θέλει να ανοίξει. Οι θρησκείες δεν φτιάχονται με διατάγματα…

Ωστόσο αυτός ακριβώς ο μέγας κατασκευαστής θρησκειών φρόντισε να καταστρέψει το φιλόδοξο σχέδιό του διατάσσοντας την προβολή των αντιμουσουλμανικών σκίτσων του charlie hebdo στις φάτσες δημόσιων κτιρίων· σαν εκδήλωση τιμής στον δολοφονημένο καθηγητή Samuel Paty.

Μια μεγαλοφυώς βλακώδης λούμπεν ιδέα. Γιατί όποιο βαθμό θρησκευτικότητας κι αν κουβαλάει ο οποιοσδήποτε μουσουλμάνος, ξέρει (όπως ξέρουν οι σχετικά ενημερωμένοι των υπόλοιπων θρησκειών) ότι το ισλάμ, όπως άλλωστε και ο εβραϊσμός, είναι ανεικονικές θρησκείες. Σε αντίθεση με τον χριστιανισμό που είναι ουσιαστικά ειδωλολατρικός. Το πως συγκροτούνται αυτές οι θρησκείες εφόσον δεν έχουν «ιερά» σύμβολα είναι ενδιαφέρον ζήτημα, που ξεπερνάει τον χώρο της ασταμάτητης μηχανής. Το γεγονός ότι έχουν στοχοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό επειδή οι ειδωλολάτρες χριστιανοί δεν μπορούν να διανοηθούν τι σημαίνει «λατρεία συμβόλων» και τι η ανυπαρξία τους, αυτό είναι γνωστό.

Η αν-εικονικότητα του ισλάμ δεν είναι διαπραγματεύσιμη… Είτε σκληροπυρηνικός πιστός είναι κάποιος, είτε απλά τυπικός σε κάποια θρησκευτικά έθιμα, δεν θα συζητούσε την «υπέρβαση» αυτού του χαρακτηριστικού. Όπως και κανένας χριστιανός δεν θα αποδεχόταν μια φράξια αν-εικονικού χριστιανισμού, χωρίς εικόνες, σταυρούς και τα λοιπά: θα την θεωρούσε επικίνδυνα αιρετική. (Όπως είναι γνωστό οι εικονοκλάστες μιας άλλη εποχής σφάχτηκαν στο γόνατο. Και οι σφαγείς τους έγιναν άγιοι και εορτάζονται απ’ το χριστεπώνυμο πλήθος με τιμές και φανφάρες…)

Ο βασιλιάς Macron είχε λοιπόν την ιδέα να «προβάλει» τα ρατσιστικά σκίτσα κατά του Μωάμεθ πάνω στα κυβερνητικά κτίρια – θεωρώντας ότι έτσι υπερασπίζεται την κοσμικότητα του γαλλικού κράτους…. Ξέχασε πως άλλο είναι ένα σατυρικό περιοδικό και άλλο το κράτος (του). Εκτός αν του ξέφυγε η παραδοχή ότι είναι βασιλιάς σ’ ένα κράτος σατυρικό…

Εν τω μεταξύ πριν λίγες ημέρες ο υπουργός του επί των εσωτερικών Gerald Darmanin είχε δηλώσει ότι τα γαλλικά σούπερ μάρκετ δεν πρέπει να έχουν χωριστά ράφια με χαλάλ προϊόντα, γιατί αυτά ενισχύουν την «κοινοτική αυτάρκεια» των μουσουλμάνων υπηκόων του βασιλείου… η κοσμικότητα του οποίου εκτός απ’ τα συνταγματικά πραξικοπήματα και τις υγιεινιστικές απαγορεύσεις θα πρέπει να περνάει πια και απ’ τα «πολιτιστικά ορθά» ράφια των μπακάλικων… (Ίσως αύριο διατάξουν να κλείσουν και τα μικρομάγαζά τους…)

Σαν πολιτική βιτρίνα του γαλλικού ιμπεριαλισμού ο βασιλιάς Macron έχει βλέψεις στην υποσαχάρια αφρική (Sahel), στη λιβύη, στον λίβανο. Στον λίβανο οι εκβιασμοί του δεν πέρασαν. Στη λιβύη ο εκλεκτός του «τζενεράλ» έχασε έξω απ’ την Tripoli, και η «πένσα» Άγκυρας και Μόσχας εγκαταστάθηκε χωρίς να νοιαστεί για τους βασιλικούς καϋμούς. Στο Nagorno Karabakh, όπου ο βασιλιάς δεν θα ανεχόταν αζέρικο πόδι, ο στρατός του Baku (με την βοήθεια της Άγκυρας) έχει καταλάβει το 1/3 του θύλακα. Και στο μάλι, μετά την ανατροπή του φιλογάλλου προέδρου, μεγάλες διαδηλώσεις απαιτούν το ξεκούμπισμα του γαλλικού «αντιτρομοκρατικού» στρατού – φωτογραφία επάνω.

Εντελώς συμπτωματικά ο βασιλιάς έχει απλώσει (ή προσπαθεί να απλώσει) τα πόδια του σε κοινωνίες μουσουλμανικές. Ο πρωτοκοσμικός, χριστιανικός «γαλλισμός» που υπηρετεί μπορεί να συγκινήσει μερικούς γάλλους φασίστες, αλλά δεν θα καταφέρει να φτιάξει το «σωστό ισλάμ» που φαντασιώνεται· και θα εξαγριώσει ακόμα περισσότερο τους υποτελείς στις υποψήφιες αποικίες του.

Δεν θα φταίει ο Erdogan γι’ αυτές τις ήττες του βασιλιά Macron – απλά θα τις αξιοποιήσει… Όντας σε ανομολόγητο στρίμωγμα ο βασιλιάς βάζει τα χεράκια του και βγάζει τα ματάκια του. Αλλά τέτοιους μεταβατικούς καιρούς αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες…

Δεν είναι απλός βασιλιάς!

Τρίτη 6 Οκτώβρη. Επιτυχίες και μόνο επιτυχίες σε όλα όσα καταπιάστηκε, ένας «πολιτικός Μήδας του 21ου αιώνα» θα έλεγαν οι θαυμαστές του (;;;), ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης ανήγγειλε χτες την πιο προωθημένη (ως τώρα) ιδέα / πρωτοβουλία του. Την δημιουργία (στη γαλλία) ενός «ισλάμ του διαφωτισμού»! Καλά διαβάσατε: ένα ισλάμ του διαφωτισμού θέλει να φτιάξει ο βασιλιάς Macron, κατ’ αρχήν για γαλλική χρήση…

Τι είναι αυτό; Νοιώθει ο καινούργιος Μωάμεθ; Θέλει να φτιάξει μια αίρεση για να την κάνει εξαγωγή; Κατά τα λεγόμενα του βασιλιά αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστεί ο «ισλαμικός ριζοσπαστισμός»: μια «φωτισμένη παραλλαγή της θρησκείας», που θα την φτιάξει το γαλλικό κράτος εκπαιδεύοντας κατάλληλα ιμάμηδες (παπάδες) και στέλνοντάς τους ύστερα στα τζαμιά για κήρυγμα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο (λέει ο βασιλιάς) θα σταματήσει η εισαγωγή ιμάμηδων απ’ τις ισλαμικές χώρες, και οι μουσουλμάνοι στη γαλλία θα γίνουν cool άτομα.

Παρότι στην ισλαμική θρησκεία δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο με τον πάπα ή τον πατριάρχη του χριστιανισμού, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης φαίνεται ότι θέλει να αναβιώσει τον «καισαροπαπισμό» του Καρλομάγνου, εξελιγμένο σε «καισαρο-ιμαμισμό»: το γαλλικό κράτος θα εκπαιδεύει και θα διορίζει τους μουσουλμάνους παπάδες του γούστου του και νομίζει ότι μ’ αυτόν τον τρόπο (μαζί με την αστυνομία του πάντα…) θα πείσει τους πληβείους μετανάστες πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς απ’ την αφρική ή/και απ’ την ασία να τον αγαπήσουν.

Μήπως, σαν μέγας εφευρέτης του «ισλάμ του διαφωτισμού», θα κόψει κάθε σχέση με τις ουαχαβίτικες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, που είναι καλοί πελάτες της πολεμικής βιομηχανίας του; Μήπως θα αποσύρει τους συμβούλους που έχει στείλει εναντίον των υεμενιτών Huthis; Μήπως θα αποσύρει τους κατάσκοπους που έχει στείλει προς υποστήριξη των ypg στην χρηματοδοτούμενη απ’ τα κράτη του “ριζοσπαστικού ισλάμ” κατοχή της ανατολικής συρίας;

Όχι βέβαια: άλλο ο διαφωτισμός και άλλο ο ιμπεριαλισμός….

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 1

Κυριακή 26 Ιούλη. Σαν αντί-θεη η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει όρεξη να ασχολείται με τα θρησκευτικά καπρίτσια – παρά μόνο για λόγους (εύκολης, είν’ αλήθεια!) διασκέδασης. Ειδικά αν πρόκειται για τον χριστιανισμό. Όμως μερικές φορές ζητήματα (και αντιθέσεις, και συγκρούσεις) που εμφανίζονται σαν “θρησκευτικά” απλά μοστράρονται σαν κουκούλα μιας βαριάς πολιτικής, κοινωνικής (και γεωπολιτικής) ατζέντας, που έχει τους λόγους της να μένει στα παρασκήνια. Τέτοια περίπτωση ήταν, για παράδειγμα, η ουαχαβίτικη εκστρατεία (και) στη μέση Ανατολή, των τοξικών του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι και των μισθοφόρων τους, υπό την όχι και τόσο σεμνή, όχι και τόσο διακριτική, αλλά πάντως καίρια υποστήριξη κράτων και υπηρεσιών κάθε άλλο παρά “ισλαμικών”: της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Παρισιού και του Τελ Αβίβ. Η φιγούρα του “τζιχαντιστή τρομοκράτη” που με τόσο κόπο και αίμα κατασκευάστηκε απ’ την συνεργασία των συγκεκριμένων κρατών, δευτερευόντως εξυπηρετούσε την ανάδειξη της “θρησκευτικής αλλοφροσύνης”. Είχε άλλα βασικά πεδία επενέργειας. Όπως η ενίσχυση του αντιμουσουλμανισμού στις γεμάτες μετανάστες και πρόσφυγες πρωτοκοσμικές κοινωνίες, με σκοπό την ακόμα μεγαλύτερη υποτίμησή τους. Ή η απόβαση στρατών σε περιοχές του πλανήτη που είναι “ανίκανες να αυτοκυβερνηθούν επειδή είναι φανατικά θρησκόληπτες”… Ή οι νομοθεσίες (μόνιμης) έκτακτης ανάγκης στις μητροπόλεις, για γενική χρήση…

Τέτοιο είδους “σημείο συστροφής” γεωπολιτικών συγκρούσεων προκύπτει να είναι η μετατροπή της “αγιασοφιάς – μουσείο” σε “αγιασοφιά – τζαμί + μουσείο”. Το ελληνικό φασισταριό δεν το απασχολούσε το 1922 ότι η “αγιασοφιά” ήταν τζαμί, όταν ξεχυνόταν προς τον Σαγγάριο, για να κάνει πραγματικότητα την “μεγάλη ελλάδα”. Ούτε, απ’ την ανάποδη, το απασχολούσε ότι η “αγιασοφιά” ήταν μουσείο το 1974 όταν μιλούσε για “προδοσία της κύπρου”, χωρίς να εξηγεί ποτέ ποιος ήταν ο προδότης… Δεν το απασχολούσε αν η “αγιασοφιά” είναι μουσείο ούτε το 1976 όταν το σοσιαλεθνικιστικό πασοκ “ανέβαινε” και ο κατασκευαστής του ζητούσε την “βύθιση του Χόρα”, ενός τουρκικού ωκεανογραφικού που τόλμησε να βγει στα διεθνή νερά του Αιγαίου για (έτσι πήγαινε το πράγμα) πετρελαϊκές έρευνες.

Ακόμα σημαντικότερο: το τι ήταν και το τι δεν ήταν η “αγιασοφιά” ήταν παντελώς αδιάφορο όταν ο υπ.αμ. Αρσένης με τον οπαδό του δήμαρχο Καλύμνου έστειναν την προβοκάτσια των Ιμίων… (Δείτε το εξαιρετικό σχετικό ντοκυμαντέρ του antifa projector…) Και όταν, λίγο πριν και λίγο μετά, το κυβερνοπασοκ της εποχής έστηνε την στρατηγική περικύκλωση της τουρκίας, με το χαριτωμένο όνομα “ενιαίο αμυντικό δόγμα Έβρος – Κύπρος”… Η “αγιασοφιά” (και τα λοιπά “θρησκευτικά ζητήματα”) ήταν αδιάφορα όταν η Αθήνα (και μαζί της η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Παρίσι, η Μόσχα) περίμεναν και μεθόδευαν στα ‘90s την διάλυση του τουρκικού κράτους, σα συνέχεια της διάλυσης πρώτα της εσσδ και ύστερα της γιουγκοσλαβίας, με αιχμή αφενός το ένοπλο pkk και αφετέρου ένα ανάλογα προετοιμαζόμενο αρμενικό αντάρτικο μέσα στην τουρκική επικράτεια.

Όχι. Τότε ο αναδυόμενος παγκόσμιος και περιφερειακός ιμπεριαλισμός (το «περιφερειακός» αφορά τα τότε όνειρα του ελλαδιστάν…) είχαν αρκετή αυτοπεποίθηση και ωμότητα ώστε να επιστρατεύουν «θρησκευτικά ζητήματα» μόνο όπου τα χρειαζόταν. Τότε ο ελληνικός φασισμός / ιμπεριαλισμός είχε εφεύρει το «μουσουλμανικό τόξο» που θα κύκλωνε υποτίθεται το ελλαδιστάν στα βαλκάνια, βάζοντας μέσα (στο «τόξο»…) όχι μόνο μουσουλμανικούς αλλά και χριστιανικούς πληθυσμούς· όπως τους (βορειο)μακεδόνες…

Η ελληνική εθνικιστική ιδεολογία διαπνέεται απ’ την αναχρονιστική και αντι-ιστορική αυτοκρατορική ιδέα της «κληρονομιάς του βυζαντίου». Αυτό το κόλπο τέλειωσε το 1922. Αλλά ξαναζωντάνεψε, βρυκολάκιασε την δεκαετία του 1990, όταν ένας μοναδικός και σπάνιος συνδυασμός διεθνών συγκυριών έκανε το ελλαδιστάν για πρώτη φορά στην ιστορία του να εξέχει κατά πολύ σε σχέση με τους ρημαγμένους βαλκάνιους (πρώην «σοσιαλιστικούς») γείτονες· και την καταρρέουσα λόγω κουρδικού πολέμου τουρκία. Τότε, στο πρώτο μισό των ‘90s, μέσα στην κάψα της «ελληνοσερβικής φιλίας» και της «απελευθέρωσης της βορείου ηπείρου» ένα μεγαλοστέλεχος του πασοκ, ονόματι Κώστας Σημίτης, είχε αρθρογραφήσει για την ελλάδα των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών… Ένα άλλο μεγαλοστέλεχος, ονόματι Θεόδωρος Πάγκαλος, υποδείκνυε ότι ο σωστός στόχος για τα ελληνικά όπλα δεν είναι προς βορρά αλλά προς ανατολάς… Ένα τρίτο μεγαλοστέλεχος, επίσης απ’ την θέση του υπ.αμ., ονόματι Άκης Τσοχατζόπουλος, απειλούσε λίγο αργότερα ότι «θα ισοπεδώσουμε την βιομηχανική καρδιά της τουρκίας, την Σμύρνη!!»… Κι όλοι μαζί, παρέα με το νοτιοκυπριακό φασισταριό, οργάνωσαν την προβοκάτσια των «κυπρίων μοτοσυκλετιστών»…

Καμμία «αγιασοφιά» δεν έπαιζε έστω και ελάχιστο ρόλο εκείνες τις «ηρωϊκές» εποχές!

(φωτογραφία. Είτε το πει κανείς σοσιαλεθνικισμό, είτε το πει εθνικοσοσιαλισμό, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, δηλαδή το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, έχει πάντα τους λακέδες του!)

Παρένθεση

Κυριακή 26 Ιούλη. Οι διαδικασίες εκδημοκρατισμού στις αραβικές κοινωνίες σταμάτησαν στις περισσότερες περιπτώσεις δια της βίας. Με πραξικοπήματα, μαζικές δολοφονίες, άπειρες φυλακίσεις και βασανιστήρια. Η υποτιθέμενα “υπερασπίστρια των ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων” δύση (συμπεριλαμβανόμενων διάφορων “επαναστατικών οργανώσεων”) συναίνεσε απόλυτα με μια βαθιά και βρώμικη σιωπή – και άφθονο πρωτοκοσμικό ρατσισμό. Δέχτηκε κάθε βλακεία, απ’ το ότι «οι επαναστάσεις έγιναν απ’ το twitter» μέχρι ότι «τις οργάνωσε η cia» – για να έχει ήσυχη την συνείδηση της συνενοχής στις σφαγές, στα διαρκή εγκλήματα των βολικών καθεστώτων.

Η αίγλη της “δυτικής φιλελεύθερης κοσμικότητας” πέθανε μαζί με τους εκατοντάδες αιχμάλωτους στο Κάιρο, στη Μανάμα και αλλού. Ξαναπέθανε στη λωρίδα της Γάζας, στην «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής». Είχε πεθάνει ήδη πριν στη βοσνία… Είναι αδύνατο να πείσεις κάποιον που τον πυροβολούν στο κεφάλι οι «πελάτες της δυτικής ελευθερίας», ή κάποιον που τον εξαφανίζουν για πάντα σε κάποιο μπουντρούμι, ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα σαν την «δυτική ελευθερία» που να αξίζει να επενδύσει για να κρατηθεί αξιοπρεπής. Εμείς οι περιθωριακοί αντί-θεοι είμαστε αναγκασμένοι να σκύψουμε το κεφάλι ντροπιασμένοι. Αν δεν έχουμε τίποτα της προκοπής να πράξουμε από που θα πέρναμε το «δικαίωμα» να κάνουμε υποδείξεις; Επειδή γεννηθήκαμε από πρωτοκοσμικό γαμίσι; Είναι αρκετό αυτό λέτε;

Δυστυχώς δεν έχουμε, δεν μπορούμε να έχουμε με πειστικότητα την κομμουνιστική, εργατική απάντηση στο ερώτημα όχι μόνο της ελευθερίας και της δέσμευσης αλλά και της αξιοπρέπειας – όπως θα έπρεπε. Λόγια παχιά και θεωρίες, αααα, τέτοια υπάρχουν πολλά! Έργο πρακτικό, με συνοχή; Σπανίζει. Το ότι κάποιες θρησκευτικές απαντήσεις βρίσκουν, άρα, τον χώρο και τον χρόνο να σταθούν και να απλωθούν είναι δείκτης των δικών μας (συλλογικών) αποτυχιών. Της δικής μας ήττας εδώ και κάτι δεκαετίες. Και επ’ αυτού δεν χωράνε ούτε κατάρες ούτε εξυπνάδες.

Ένας τούρκος κομμουνιστής ποιητής, ο Ναζίμ Χικμέτ, μας έμαθε ότι … το πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίσει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουμε… Kαι ότι πρέπει να βγάζουμε τη γλώσσα στ’ άστρα – ίσως, λέμε, πρέπει να κάνουμε κάτι πιο δυναμικό σ’ όσους μας τα δείχνουν, είτε τα άστρα είτε τις εθνικές σημαίες τους…
Έτσι είναι πάντα. Αρκεί να μπορείς να το νοιώσεις. Κι όταν το νοιώθεις… δεν κουνάς εύκολα το δάκτυλο στην Ιστορία! Γιατί αυτή σου κουνάει το έδαφος…

(φωτογραφία. Το ατέλειωτο ακόμα και σήμερα νεκροταφείο των σφαγμένων στη Srebrenica. Οι δολοφόνοι ξεχνούν, κουκουλώνουν τα ίχνη τους. Όσοι επέζησαν και όλοι όσοι συμμερίστηκαν στον πόνο δεν ξεχνούν. Ούτε συγχωρούν. Και είναι πολλά εκατομμύρια…)

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 3

Κυριακή 26 Ιούλη. Ο εύκολος και ανέξοδος συμβολισμός της “επαναθρησκειοποίησης” της “αγιασοφιάς” είναι ακατανόητος χωρίς το ευρύτερο περιβάλλον μιας μεγάλης κλίμακας σύγκρουσης. Που δεν είναι ούτε “σύγκρουση πολιτισμών”, ούτε “σύγκρουση θρησκειών”, παρότι τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά τέτοιου είδους πουλιούνται πιο εύκολα. Ο έπαινος προς την ενέργεια των τούρκων ισλαμοδημοκρατών απλώθηκε πολύ μακριά στον κόσμο. Ωστόσο δεν έκαναν τζαμί την “παναγιά Σουμελά” στην Trabzon – την αναστήλωσαν… Δεν έκαναν τζαμί τον “αηΓιώργη”, την εκκλησία του πατριαρχείου στην Istanbul. Δεν έκαναν τζαμί τον εντυπωσιακό βουλγαρικό “αηΣτέφανο” με την σκεπή, τον τρούλο και τον σκελετό από ατσάλι – τον αναστήλωσαν… Δεν έκαναν τζαμί κάποια απ’ τις 136 χριστιανικές εκκλησίες και μοναστήρια (όλων των φραξιών) που υπάρχουν διάσπαρτα σε τουρκικό έδαφος, σε ανατολή και δύση, βορρά και νότο. Το έργο ΔΕΝ ήταν «θρησκεία εναντίον θρησκείας» όπως πουλάνε οι εγκάθετοι! Ήταν κάτι διαφορετικό.

Έκαναν τζαμί ένα κτήριο του οποίου η διακοπή της θρησκευτικής λειτουργίας του το 1934 είχε συνδεθεί (ή μπορούσε εύκολα να αποδοθεί) στη δυτική πολιτική επιβολή πάνω στον μουσουλμανικό κόσμο. Αυτός ήταν / είναι ο συμβολισμός, και γι’ αυτό η «επαναθρησκειοποίηση» έγινε ιδιαίτερα αποδεκτή, κατ’ αρχήν στα πιο συντηρητικά κοινωνικά στρώματα απ’ τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό· αλλά κι από όχι θρησκόληπτους, που κατάλαβαν τον συμβολισμό: ενάντια στη δυτική πολιτική ηγεμονία.

Αν οι δυτικοί, που βλέπουν ότι χάνουν αυτήν την ηγεμονία, όχι μόνο (ή όχι τόσο) απ’ την Άγκυρα αλλά απ’ το σύνολο των «αναθεωρητικών δυνάμεων» του ευρασιατικού project, κρατούσαν την ψυχραιμία τους και έκαναν μια εφάπαξ ανόρεχτη δήλωση, ο συμβολισμός θα έμενε λειψός και άτονος. Χάρη, όμως, στην «κατακραυγή» (που προβλήθηκε δεόντως και με ιδιαίτερη απόλαυση από πάμπολλα παλιά και νέα μήντια στον ισλαμικό κόσμο!) οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες πέτυχαν εκείνο που σκόπευαν: η «αγιασοφιά» τις ώρες και τις ημέρες που θα δουλεύει σαν τζαμί θα είναι το πιο φρέσκο ιστορικά, το πιο πολιτικά κατασκευασμένο και, σαν τέτοιο, παγκόσμιας εμβέλειας «κέντρο ισλαμικής λατρείας»!

Δεν υπήρχε ως τώρα τέτοιο μνημείο τέτοιας ακτινοβολίας στην τουρκική επικράτεια! Η Μέκκα και η Μεδίνα είναι στην εχθρική σαουδική αραβία· το αλ Ακσά είναι παγιδευμένο στην κατεχόμενη al Quds / Ιερουσαλήμ… Τώρα υπάρχει!!! Η βοήθεια των όποιων δυτικών και οπωσδήποτε των εθνοφασιστοχριστιανών ελλήνων σ’ αυτήν την ανάδειξη υπήρξε καίρια! (Και να σκεφτεί κανείς ότι ακριβώς δίπλα στην «αγιασοφιά» βρίσκεται το τζαμί του Sultan Ahmet… Εντυπωσιακής αρχιτεκτονικής, αλλά χωρίς την αύρα της απελευθέρωσης…)

Ας το επαναλάβουμε προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Η «αγιασοφιά» σαν τόπος προσευχής μουσουλμάνων δεν ανήκει στην αλυσίδα των ιερών θρησκευτικών σημείων με βάση την ιστορική κίνηση του Μωάμεθ ή των πρώτων επιγόνων του. Όχι. Η ιστορία της «αγιασοφιάς» είναι πολιτική – με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας. Η προσευχή της Παρασκευής στην «αγιασοφιά» δεν πρόκειται να είναι απλά μια προσευχή σ’ έναν ιερό τόπο με την θρησκευτική έννοια· τελεία! Θα είναι και ένα πολιτικό προσκύνημα ενάντια στην ιστορική δυτική κυριαρχία, ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλιστικό 20ο αιώνα! Ή τέτοιο είναι το περιεχόμενο και το ζητούμενο της αριστοτεχνικής κίνησης των τούρκων ισλαμοδημοκρατών. Κι αυτό ενόσω το κτήριο θα παραμένει ταυτόχρονα τουριστική ατραξιόν και μ’ όλα τα σημάδια του χριστιανικού παρελθόντος του. Κάποια στιγμή, όχι μακρινή, κάποιοι θα πουν: Ωωωω! Εδώ έχουμε χειροπιαστή την συμφιλίωση των θρησκειών! Και τζαμί, και (πρώην) χριστιανική εκκλησία, και πολιτιστικό μνημείο επισκέψιμο χωρίς εισιτήριο…

Οποιοσδήποτε ψυχρός καθεστωτικός παρατηρητής δεν θα μπορούσε παρά να συγχαρεί τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες που με τόσα λίγα έξοδα πέτυχαν τόσα πολλά!

Όσο για τους εντόπιους που άφρισαν και θα αφρίζουν; Παλιά έλεγαν σε τέτοιες περιπτώσεις (κάνοντας την ανάλογη χειρονομία): Πάρτα! Πέντε και πέντε δέκα!! Τώρα τα “δέκα” είναι λίγα. Αλλά έτσι είναι ο φασισμός. Τυφλώνει!

(φωτογραφίες: Το ντόπιο φασισταριό, οργανωμένο και χύμα, της μάζας ή των πανεπιστημίων, των παλιών media ή των καινούργιων, ζει τόσο έντονα τα κτηνώδη μελοδράματα που φτιάχνει για να αυτο-ντρογκάρεται, ώστε δεν έχει ούτε όρεξη ούτε χρόνο να δώσει μιαν απάντηση της προκοπής σ’ αυτήν την απλή ερώτηση: μα πώς έμειναν χριστιανικές τοιχογραφίες σ’ ένα τζαμί επί 480 χρόνια; Απ’το 1453 ως το 1934;

Μήπως, τελικά, αυτοί οι μουσουλμάνοι είναι αποδεδειγμένα πιο ανεκτικοί απ’ τους έλληνες ορθόδοξους; Ίσως πιο ανεκτικοί και από τους χριστιανούς γενικά;)

Η “αγιασοφιά” και η σουπιά: κοίτα ποιος μιλάει!

Παρασκευή 17 Ιούλη. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μπορεί να θυμούνται τον μιναρέ στο μικρό τζαμί στο Μοναστηράκι. Οι νεώτεροι απλά μπορούν να προσέξουν ένα ολοκαίνουργιο καμπαναριό (στη θέση του ισοπεδωμένου μιναρέ…) δίπλα από ένα σαφέστατα πολύ παλιό κτίριο (πάντα για το μικρό τζαμί στο Μοναστηράκι μιλάμε). Οι παλιότεροι μπορεί να θυμούνται το τουρκολίμανο. Επί εθνοσοσιαλιστικού πασοκ έγινε μικρολίμανο. (Το πασαλιμάνι λέγεται ακόμα έτσι, αν και το επίσημο όνομα είναι ζέα. Επίσης τα τουρκοβούνια έτσι λέγονται, αν και το επίσημο όνομα είναι αττικό άλσος). Οι παλιότεροι μπορεί να θυμούνται τα κουτιά απ’ τα σπίρτα το 1982 (κρατικό μονοπώλιο) με την μια πλευρά τους να προπαγανδίζει 60 χρόνια χωρίς μικρασία… Οι νεώτεροι πιθανόν να ξέρουν ότι οι οριτζινάλ φασίστες μιλάνε για «χαμένες πατρίδες»…

Με δύο κουβέντες ο ελληνικός εθνο-φασισμός είναι τόσο πολύ συνυφασμένος με την διακομματική εθνική αλήθεια, τα μυαλά είναι τόσο ποτισμένα από δαύτον, ώστε δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να βρει κανείς λογική άκρη σ’ αυτό το κουβάρι. Η μαζική διπολική διαταραχή της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας (μοναδική στον κόσμο!!) δεν αντιμετωπίζεται εύκολα· και σίγουρα όχι μέσα στην εθνική επικράτεια. Είτε αφορά την οθωμανική /μουσουλμανική, είτε την σλαβική, είτε την αλβανική / αρβανίτικη, είτε την βλάχικη, είτε την σλαβομακεδονική, είτε την εβραϊκή πλευρά της ιστορίας αυτής της άκρης της βαλκανικής χερσονήσου, κάθε τι είναι είτε απαγορευμένο είτε ψίθυρος.

Κι έτσι, ένα κράτος που καταδικάζεται απ’ τα ευρωπαϊκά δικαστήρια μόνιμα για την βία κατά εθνοτικών μειονοτήτων και των στοιχειωδών δικαιωμάτων τους (γλώσσα, έθιμα…)· ένα κράτος που απαγορεύει πάντα στους σλαβομακεδόνες που έφυγαν μετά την ήττα του εμφυλίου να πάρουν πίσω τα σπίτια τους, που στέκουν ακόμα καμμένα ερείπια πάνω απ’ τη Φλώρινα και ως τις Πρέσπες, κουνάει το δάκτυλο (μαζί με τους πιστούς υπηκόους του) στο τουρκικό καθεστώς … για την «αγιασοφιά»… και τον «παγκόσμιο πολιτισμό» (τον οποίο έχει/ουν πατόκορφα χεσμένο)!! Άραγε όλοι αυτοί οι πύρινοι υπερασπιστές του «παγκόσμιου πολιτισμού» μπορούν να υποδείξουν ένα τζαμί κανονικό και λειτουργικό ή ένα μουσουλμανικό νεκροταφείο σ’ όλη την επικράτεια εκτός Θράκης (όπου οι διεθνείς συνθήκες ανάγκασαν το ελλαδιστάν σε συμβιβασμούς), ε; Όχι. Το ελλαδιστάν έχει μόνο ό,τι δεν χάλασαν οι χριστιανοί απ’ την κλασσική περίοδο· κάποια ρωμαϊκά – και άφθονες βυζαντικές εκκλησίες. Άλλη ιστορία δεν έχει: μόνο ό,τι προβλέπεται και επιτρέπεται απ’ την κατασκευή του Παπαρηγόπουλου!

Ένας νοτιοκύπριος δημοσιογράφος, ο Κώστας Κωνσταντίνου, έγραψε στις 13 του μήνα ένα άρθρο στον νοτιοκυπριακό «πολίτη», με τίτλο Τι απέγιναν αλήθεια τα τζαμιά της Ελλάδας; Καλή ερώτηση! Μεταφέρουμε κάποια αποσπάσματα.

Το ζήτημα της τουρκικής πρόκλησης στο καθεστώς της Αγίας Σοφίας ανοίγει – ή τουλάχιστον θα έπρεπε – κι ένα θέμα ταμπού στην Ελλάδα, το οποίο όμως είναι εκ των ων ουκ άνευ για την ιστορική αλήθεια.

Αφορά τον σεβασμό τον οποίο το ελληνικό κράτος επέδειξε έναντι των οθωμανικών μνημείων και ειδικά των τζαμιών από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι και σχεδόν στις μέρες μας που, πλέον, η μεγάλη πλειονότητα – όσων από τα μνημεία αυτά διασώθηκαν – συντηρείται με ευρωπαϊκά και άλλα κονδύλια και προστίθεται και στο τουριστικό προϊόν της Ελλάδας.

… Το «Αλκαζάρ» της Θεσσαλονίκης, είναι το πιο κλασικό παράδειγμα. Τo Χαμζάρ Μπέη Τζαμί, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, ο αρχαιότερος ισλαμικός ευκτήριος οίκος που χτίστηκε στη Θεσσαλονίκη (το 1467 μ.Χ) είναι πια ένα αναπαλαιωμένο στολίδι ισλαμικής αρχιτεκτονικής στην πόλη. Μέχρι πριν από δύο δεκαετίες όμως και επί αρκετές δεκαετίες πριν, το σπουδαίο αυτό τέμενος ήταν… σινεμά, το «Αλκαζάρ», κάτι που είχε συμβεί και με άλλα τεμένη. Και μάλιστα, για αρκετά χρόνια, πριν κλείσει, ο ιερός αυτός χώρος χρησιμοποιείτο ως σινεμά πορνό με τους θαμώνες να αυνανίζονται εντός του.

Πόσα τέτοια μνημεία διασώθηκαν; Το ελληνικό κράτος δεν είπε ποτέ. Τα όσα γνωρίζουμε οφείλονται στον Αναστάσιο Ορλάνδο, διευθυντή Αναστήλωσης στο διάστημα 1916 – 1958, ο οποίος κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες για την καταγραφή και τη διάσωση τους χωρίς όμως συχνά να το κατορθώσει.

… Από τη δεκαετία του ’20 είχε αρχίσει το κύμα των καταστροφών, αφού το νεοσύστατο κράτος προσπαθούσε να εξαλείψει και με αυτό τον τρόπο την οθωμανική ταυτότητα στο έδαφός του. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα τής Φλώρινας όπου, το 1926, με εντολή των Αρχών κατεδαφίστηκαν τα πέντε από τα επτά τζαμιά της πόλης.

… Εκεί όπου τα τζαμιά δεν κατεδαφίζονταν, συνήθως οι Αρχές γκρέμιζαν ή έκοβαν τους μιναρέδες οι οποίοι θεωρούνταν ανεπιθύμητο θρησκευτικό σύμβολο, παρά την ύπαρξη μουσουλμάνων Ελλήνων υπηκόων. Ο υπουργός Συγκοινωνιών της κυβέρνησης Βενιζέλου (1917 – 1922), Αλέξανδρος Παπαναστασίου, είχε καταθέσει τη μάλλον μοναχική του αντίδραση γραπτώς, καταγγέλλοντας την κατεδάφιση των μιναρέδων. «Είναι εθνικόν κτήμα, έχουν αξία και πρέπει να μένουν σεβαστά», έγραψε ματαίως.

Κάποια, όπως το Μολλά Τζαμί στη Δράμα, ισοπεδώνονται. Άλλα, όπως το Τζαμί το Ιμπραήμ Πασά στην Καβάλα μετατρέπονται σε εκκλησίες, πλέον η Εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

… Στις δεκαετίες μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η καταστροφή των πολύτιμων οθωμανικών κτισμάτων, εντάθηκε στο όνομα της «ανάπτυξης». Τμηματικά ή εν όλω, κτίσματα διαλύονται και είτε αλλάζει η μορφή τους είτε κατεδαφίζονται ολοκληρωτικά για να ανεγερθούν κτήρια.

Η Αρχαιολογική Υπηρεσία μάχεται ενάντια σε τοπικές αντιλήψεις οι οποίες συνδέουν τα οθωμανικά κτίσματα και τον πολιτισμό με τις διώξεις του τουρκικού κράτους κατά των Ρωμιών και συχνά καταφέρνει να διασώσει τα τζαμιά, έστω και μέσω της ανοχής της βεβήλωσής τους για άλλες χρήσεις, από γραφεία του δημοσίου και αποθήκες μέχρι συνεργεία κ.ά.. Μερικά τζαμιά, στην Ξάνθη, τη Μυτιλήνη και αλλού καταστρέφονται από εμπρησμούς σε διαφορετικές δεκαετίες.

… Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις – και δεν είναι λίγες – όπου τέτοια μνημεία μετατρέπονται σε χώρους που αν μη τι άλλο δεν παραβιάζουν τόσο το χαρακτήρα τους, όπως μουσεία και βιβλιοθήκες. Η καταστροφή όμως, δυστυχώς, αυξάνεται κατά πολύ με το Πραξικόπημα του 1967 και τη δικτατορία, η οποία ρίχνοντας νερό στο εθνικιστικό μίσος κατεδαφίζει αρκετά ακόμα. Ανάμεσά τους και το τζαμί Βαλιντέ του Ηρακλείου (1971), το οποίο πέρα από σπουδαίο οθωμανικό κτίσμα, ήταν και σημαντικό ενετικό μνημείο αφού προηγουμένως ήταν ο Ναός τους Σωτήρος.

…

(φωτογραφία: Το Χαμζάρ Μπέη στη Σαλονίκη, τότε που ήταν Αλκαζάρ και τσοντάδικο… Δεν ξέρουμε αν είχε και καράτε…)

Οι χριστιανοί και το ισλάμ

Παρασκευή 17 Ιούλη. Η Ιστορία έχει πολύ σκληρό κατηγορητήριο, και όχι μόνο για το ελλαδιστάν. Εκείνοι που έχουν υπάρξει κανίβαλοι εναντίον των “αλλόθρησκων” δεν ήταν οι μουσουλμάνοι (οι 52 χριστιανικές εκκλησίες όλων των φραξιών στο κέντρο του μουσουλμανικού Κάιρο είναι μια απ’ τις αποδείξεις…). Οι χριστιανοί ήταν οι κανίβαλοι, και τέτοιοι παραμένουν: με στόχο τόσο τους μουσουλμάνους όσο και τους εβραίους. Τα πογκρόμ κατά των τελευταίων είναι αδιάψευστος μάρτυρας: ποτέ και πουθενά δεν έγιναν από μουσουλμάνους. Από χριστιανούς έγιναν, και ξανα-έγιναν, και ξανα-έγιναν… Όσο για την στάση των μουσουλμάνων απέναντι στους χριστιανούς, ο κανόνας της οθωμανικής αυτοκρατορίας έχει όνομα. Millet-i Rum. Στην ελληνική εκδοχή της wikipedia μπορεί κάθε εθνοπρεζάκιας να ξεστραβωθεί (σιγά!):

… Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, το 1453 ο οθωμανός Σουλτάνος Μωάμεθ ανέθεσε τον έλεγχο των κατακτημένων στον υψηλότερο εναπομείναντα στην πόλη Βυζαντινό αξιωματούχο, τον Μέγα Δούκα Λουκά Νοταρά. Λίγο αργότερα ο Νοταράς έχασε την εμπιστοσύνη του Σουλτάνου, που διέταξε την εκτέλεσή του και στράφηκε στην εκκλησία. Επικεφαλής της αναδείχθηκε ο Γεννάδιος Σχολάριος που ενθρονίστηκε Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης τον Ιανουάριο του 1454. Σύμφωνα με τη μόνη σύγχρονη πηγή των γεγονότων, τον Κριτόβουλο, ο Σουλτάνος αποκατέστησε την εκκλησία στη θέση που είχε πριν την οθωμανική κατάκτηση και έδωσε στον Πατριάρχη «δώρα» και «ελευθερία», η σημασία των οποίων είναι δύσκολο να εξακριβωθεί. Ο πατριάρχης ήταν από τα ανώτερα αξιώματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και λογοδοτούσε μόνο στον σουλτάνο. Θεωρώντας ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ο διάδοχος της Βυζαντινής (Ελληνικής) Εκκλησίας, οι Οθωμανοί ανέθεσαν τις κυριότερες αρμοδιότητες της εκκλησιαστικής διοίκησης σε Έλληνες ή τουλάχιστον ελληνόφωνους…

Οι τελευταίοι που μπορούν να κουνάνε το δάκτυλο της “πολιτιστικής ανωτερότητας” είναι οι χριστιανοί. Όταν το αραβικό χαλιφάτο και, στη συνέχεια, η οθωμανική αυτοκρατορία, αναγνώριζε τα δικαιώματα και των άλλων δύο μονοθεϊστικών θρησκειών, αυτοί ζούσαν στις σπηλιές της μνησικακίας.

Και δεν έχουν βγει απο ‘κει. Απλά εξοπλίστηκαν και κατέκτησαν τον κόσμο – για 5 αιώνες…

Τώρα που η ηγεμονία τους τελειώνει … οι πνιγμένοι απ’ τα μαλιά τους πιάνονται…

(Η θρησκεία είναι όπιο – καλά το ‘πε ο κυρ Κάρολος. Αλλά ειδικά ο χριστιανισμός είναι sisa!)

(φωτογραφία: Al Andalus: το μεγάλο τζαμί της Cordoba).