Συρία

Παρασκευή 2 Ιούνη. Η Ουάσιγκτον συνεχίζει να εξοπλίζει τις ypg, που δεν θα μπορούσαν παρά να ανταποδώσουν: θα εμποδίσουμε κάθε προσπάθεια εδαφικής επαφής μεταξύ ιράκ και συρίας δήλωσαν. Εννοώντας ότι η μόνη τέτοια επαφή που επιτρέπουν είναι μέσω των δικών τους εδαφών, απ’ όπου άλλωστε καταφτάνουν και οι συστηματικές αμερικανικές ενισχύσεις.

Εντελώς συμπτωματικά το βασικό εμπόδιο στα σύνορα ιράκ / συρίας είναι ο isis. Και, εντελώς συμπτωματικότερο του συμπτωματικού, δυνάμεις του isis προσπάθησαν να ανακαταλάβουν τα συνοριακά εδάφη που έχουν περάσει τον έλεγχο των PMU (δες χτεσινό σχόλιο). H προσπάθεια αποκρούστηκε, ενώ φτάνουν και ενισχύσεις απ’ τον επίσημο ιρακινό στρατό. Θα έλεγε κανείς ότι ο isis, «αντικειμενικά», μπορεί να βοηθήσει την Ουάσιγκτον – για μια ακόμα φορά! Μήπως να φύγουν κάποια στιγμή οι ένοπλοί του απ’ την Raqqa και να πάνε να πολεμήσουν αλλού τον Άσαντ;

Εν τω μεταξύ φαίνεται ότι στις ypgκρατούμενες περιοχές έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια «εθνικής ομογενοποίησης». Ως γνωστόν πολλές απ’ αυτές τις περιοχές κατοικούνται από άραβες σύρους και όχι κούρδους, που δέχτηκαν, με το καλό ή το κακό, (το πρώτο είναι οι αμερικανικές παροτρύνσεις και τα δολάρια) να συστρατευτούν με τις ypg.

Αλλά δεν τα πάνε τόσο καλά. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι λεφτά υπάρχουν και σε άλλες πλευρές, δεν θα ήταν παράξενο να εκδηλώσουν κάποια στιγμή με ενεργό τρόπο την δυσφορία τους, απομυθοποιώντας τον «απελευθερωτικό θρύλο» των ypg. Προληπτικά (;) η διοίκηση των ypg φαίνεται ότι προσπαθεί να επιβάλει στα αραβικά σχολεία να διδάσκονται τα κουρδικά…

Κάτι θυμίζει αυτό.

Συρία

Κυριακή 12 Μάρτη. Γιατί οι αμερικάνοι στέλνουν τώρα στρατό στη συρία, την στιγμή που ο Άσαντ έχει πάρει το πάνω χέρι εναντίον του isis; Αυτή η ερώτηση είναι όλα τα λεφτά!

Η προσέγγιση που κάναμε πριν δυο μέρες σε ότι αφορά την απόβαση των αμερικάνων πεζοναυτών στην κουρδοκρατούμενη ζώνη της συρίας, το ζήτημα της “απελευθέρωσης της Raqqa”, και κυρίως, το ζήτημα της σχέσης αυτού του “πακέτου” με την ρωσική, ιρανική και τουρκική παρουσία στο συριακό πεδίο μάχης άρχισε γρήγορα να φαίνεται σωστή. Αν όχι στο σύνολο της υπόθεσης εργασίας (είναι νωρίς ακόμα) σίγουρα ως προς την “αρχική κατάσταση”.

Μετά τις στρατιωτικές συζητήσεις των αρχικαραβανάδων τουρκίας, ρωσίας και ηπα, που εμφανίστηκαν σαν “συναίνεση”, η Ουάσιγκτον επανέρχεται με μια πολιτική πρωτοβουλία αυτή τη φορά, που δείχνει όμως καθαρά τις προθέσεις της. Στις 22 και στις 23 Μάρτη καλεί συνάντηση των υπ.εξ. ούτε 5 ούτε 10 αλλά 68 (!!!) κρατών που αποτελούν την υπό την αρχηγία της “παγκόσμια αντιτρομοκρατική συμμαχία κατά του isis”… (Όποιος αναρωτηθεί που ήταν και τι έκανε αυτή η «συμμαχία» τόσα χρόνια, θα πρέπει να ξέρει την απάντηση…)

Η πρόσκληση απευθύνεται και σε «αντιτρομοκράτες» όπως το Ριάντ και τα υπόλοιπα σεϊχάτα της επιρροής του· όχι, όμως, στη Μόσχα και στην Τεχεράνη… Κατά την άποψη του αμερικάνου υπ.εξ. Rex Tillerson αυτά τα δύο κράτη δεν ανήκουν στην παγκόσμια αντιτρομοκρατική συμμαχία.

Σε ένα πρώτο επίπεδο η Ουάσιγκτον προσπαθεί να ανταποδόσει (καθόλου κομψά…) στο γεγονός ότι δεν συμμετείχε (αν και είχε προσκληθεί) στις συζητήσεις στην Αστάνα, μεταξύ του Άσαντ και της ένοπλης αντιπολίτευσης, υπό την αιγίδα Μόσχας, Τεχεράνης και Άγκυρας. Αυτό, όμως, είναι επιφανειακό. Εκείνο που επιδιώκει είναι να αποκαταστήσει και «πολιτικά» την «ηγετική θέση της» στο συριακό πεδίο μάχης, με αφορμή την θρυλούμενη «απελευθέρωση της Raqqa”. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για την αναζήτηση μιας ισοπαλίας μετά την ανακατάληψη του ανατολικού Aleppo απ’ τον Άσαντ και τους συμμάχους του. Αλλά για ευθεία αμφισβήτηση της ως τώρα νίκης αυτών ακριβώς των συμμάχων. Οπωσδήποτε της Μόσχας και της Τεχεράνης.

Αυτή η επιδίωξη, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον δεν είναι διατεθειμένη (για τις ανάγκες αυτής της εκστρατείας) να βγάλει στην άκρη τις ypg, σημαίνει ότι για το τετράγωνο Μόσχας – Τεχεράνης – Άγκυρας – Δαμασκού η αμερικανική απόβαση και «πορεία προς την Raqqa» είναι ιδιαίτερα κρίσιμη.

Οπωσδήποτε δεν είναι εύκολο να την σαμποτάρουν ή να την δυσκολέψουν τόσο ώστε να έχει μεγάλο κόστος αυτή η ιμπεριαλιστική αντεπίθεση της Ουάσιγκτον στο συριακό πεδίο μάχης. Δεν είναι, όμως, λογικό ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν (χωρίς να φαίνεται) για να ζοριστούν τα μέγιστα οι αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους;

Σε κάθε περίπτωση η εδραίωση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στη συρία (στο όνομα κάποιας νικηφόρας «αντιτρομοκρατίας») είναι απόλυτα εχθρική τόσο στη Δαμασκό όσο και στην Τεχεράνη· σε ελαφρά μικρότερο βαθμό για την Μόσχα και την Άγκυρα. Κανείς δεν έχει αμφιβολίες. Ο αρχικαραβανάς Joseph Votel, επικεφαλής της «κεντρικής διοίκησης» του αμερικανικού στρατού (το «κεντρική» αφορά ολόκληρη την ευρύτερη μέση Ανατολή), δήλωσε την περασμένη Πέμπτη πως εκτός απ’ τους αρκετούς πεζοναύτες που θα χρειαστεί για την «απελευθέρωση της Raqqa», θα είναι απαραίτητοι ακόμα περισσότεροι μετά… Για να επιτηρούν την ειρήνη…

(φωτογραφία: αεροφωτογραφία της αεροπορικής βάσης που έχει δημιουργήσει ο αμερικανικός στρατός περίπου 40 χιλιόμετρα νότια του Kobani, κοντά στις όχθες του Ευφράτη. Η Ουάσιγκτον έχει πλέον 4 αεροπορικές βάσεις στην κουρδοκρατούμενη βόρεια συρία. Δύο για ελικόπτερα και άλλες δύο – η μία της φωτογραφίας – με δυνατότητα να εξυπηρετήσουν όχι μόνο βομβαρδιστικά, αλλά και μεγάλα μεταγωγικά…)

Συρία

7/2/2017. Στην επιχείρηση για την κατάληψη της al-Bab o τουρκικός στρατός και το συριακό πεζικό του κόλλησε. Ο βασικός λόγος είναι ότι ενόσω η επίθεση της «ασπίδας του Ευφράτη» εξελίσσεται απ’ τον βορρά, απ’ το νότο ο isis μπορούσε να μεταφέρει ανενόχλητος ενισχύσεις κατευθείαν απ’ την Raqqa, μιας και ελέγχει όλη τη διαδρομή.
Και να που τώρα συμβαίνει κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Μετά από ημέρες μαχών ο συριακός στρατός και η Χεζμπ’ Αλλάχ κατάφεραν να επεκτείνουν τον έλεγχό τους στην περιοχή νότια της al-Bab. Διακόπτοντας τις ενισχύσεις του isis προς την πόλη, στα βόρεια περίχωρα της οποίας βρίσκεται ο τουρκικός στρατός.
Ως τώρα οι “ειδικοί αναλυτές” προέβλεπαν ότι ο συριακός στρατός θα επιτεθεί κατευθείαν στην al-Bab προσπαθώντας να την καταλάβει πριν απ’ τον τουρκικό. Δεν έχει γίνει έτσι όμως, τουλάχιστον ως τώρα: το καθεστώς Άσαντ έστειλε τον στρατό του «ξώφαλτσα» απ’ την πόλη, πέντε ή έξι χιλιόμετρα νοτιότερα, με τέτοιον τρόπο ώστε αν μείνει εκεί να διευκολύνει την Άγκυρα. Ταυτόχρονα δημιουργεί ένα όριο / σύνορο για την προς το νότο επέκταση της «ασπίδας του Ευφράτη».
Θα δείξει αν αυτό είναι αποτέλεσμα μιας ουσιαστικής συμφωνίας: περικύλωση μιας «σκληρής» θέσης του isis, συντονισμένα, από δύο (υποτιθέμενους πια) «εχθρούς»…