Tag: ιράκ

Παραλίγο κράτος…

Τετάρτη 20 Δεκέμβρη. Αυτό που συμβαίνει στο ιρακινό κουρδιστάν είναι προμήνυμα του τι θα συμβεί στο υποτιθέμενο «κουρδικό κράτος στη συρία» που σπρώχνουν Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ: όχι απλά εργατικές διαδηλώσεις κατά της «κυβέρνησης»· αλλά διαδηλώσεις στις οποίες οι μπάτσοι (ναι, μπορεί να μην υπάρχει κράτος, μπάτσοι όμως υπάρχουν πάντα!) σκοτώνουν – άοπλους διαδηλωτές.

Σε μια σειρά πόλεις του ιρακινού κουρδιστάν (Sulaimani, Halabja, Rania, Chamchamal, Seyid Sadiq, Qaladize, Taq Taq, Kalar, και Rawanduz) έγιναν την περασμένη Δευτέρα μαζικές διαδηλώσεις, κυρίως (αλλά όχι μόνο) δασκάλων και άλλων δημόσιων υπαλλήλων, που είναι απλήρωτοι επί μήνες, μπορεί και χρόνια! Πέρα απ’ τους μισθούς τους οι διαδηλωτές απαιτούσαν μεταρρυθμίσεις, ενώ στρέφονταν κατά της “διαφθοράς” των κυβερνώντων κουρδικών κομμάτων. Έκαψαν γραφεία, συγκρούστηκαν με την μπατσαρία, που απάντησε στις πέτρες των διαδηλωτών με σφαίρες. Όπως, ακριβώς, κάνει το Τελ Αβίβ κατά των παλαιστινίων πληβείων της 3ης εξέγερσης / intifada.

Ένα καθεστώς που ελπίζει σε γεωπολιτικές προσόδους, σε “παροχές” δηλαδή σε χρήμα ή/και σε είδος από “διεθνείς εταίρους” (ηπα, ισραήλ, σαουδική αραβία – στη συγκεκριμμένη περίπτωση) είναι επίσης ένα καθεστώς που πολύ εύκολα τσεπώνει αυτά τα γεωπολιτικά νοίκια. Είναι εύλογο κι απλό: οι περσόνες κάνουν τα νταραβέρια, άρα δικαιούνται τα περισσότερα βαζάκια του μελιού. Αν, τώρα, αυτές οι πρόσοδοι μειωθούν επειδή “έγινε στραβή”, θα μειωθούν τα ψίχουλα που προορίζονται για τους πληβείους. Για τους ιρακινούς κούρδους πληβείους που, ας το θυμίσουμε, ψήφισαν τον περασμένο Σεπτέμβρη υπέρ ενός δικού του κράτους· δηλαδή υπέρ της διαιώνισης της δικής τους, “εθνικής” φεουδαρχίας.

Το Erbil (η διοικητική πρωτεύουσα του ιρακινού κουρδιστάν) έχασε τα πετρέλαια του Κιρκούκ, απ’ το λαθρεμπόριο των οποίων εξασφάλιζε κάποια έσοδα. Εννοείται ότι οι καθεστωτικοί συνεχίζουν να περνάνε καλά, και μάλλον πληρώνουν και τους μπάτσους τους. Απλά δεν περισσεύει τίποτα για το πόπολο. Οπότε αυτό το πόπολο παίρνει πέτρες. Μπορεί και εμπρηστικά κοκτέιλ. Και το καθεστώς απαντάει πυροβολώντας στο ψαχνό.

Θα έλεγε κανείς στα αφεντικά του ιρακινού κουρδιστάν: εύγε!!! Έχετε όλα τα υποκειμενικά προσόντα για να στήσετε κράτος· αλλά κανένα αντικειμενικό…

(φωτογραφία: Απ’ τις προχθεσινές διαδηλώσεις στο Sulaimani…)

Συρία: δύσκολοι δρόμοι

Τρίτη 19 Δεκέμβρη. Πανηγυρίζουν απ’ την Τεχεράνη ως την Βηρυττό: ένα πρώτο κομβόι με 20 φορτηγά άγνωστου φορτίου έκαναν την χερσαία διαδρομή απ’ το ιράν μέσω ιράκ, ύστερα μέσω της συνοριακής συριακής πόλης al – Bukamal και της Deir ez-Zor, για να φτάσουν στη Δαμασκό… Από εκεί ο λίβανος είναι δίπλα…

Όντως ο δρόμος έχει ανοίξει· αλλά απέχει πολύ απ’ το να είναι σίγουρος. Σίγουρος απέναντι στην Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και τους συμμάχους τους. Το ζήτημα της τροφοδοσίας της Χεζμπ’ αλλάχ με ιρανικά όπλα μέσω αυτής της χερσαίας διαδρομής είναι σοβαρό μεν αλλά τακτικό πρόβλημα· και αφορά μόνο το Τελ Αβίβ. Το στρατηγικό ζήτημα, που αφορά (κυρίως) την Ουάσιγκτον είναι ότι την ίδια διαδρομή μπορούν να (και ο στόχος είναι ΝΑ) ακολουθήσουν αγωγοί φυσικού αερίου (κατά κύριο λόγο, δευτερευόντως και πετρελαίου) που θα μεταφέρουν την ιρανική (πιθανόν και την καταριανή) παραγωγή στην ανατολική Μεσόγειο, και απο κεί, είτε δια θαλάσσης είτε μέσω τουρκίας και βαλκανίων στην κεντρική ευρώπη. Για να γίνει ακόμα χειρότερο αυτό το πρόβλημα: είναι η ρωσική gazprom που θα κάνει την δουλειά (και) αυτών των αγωγών αερίου· με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Θα ήταν ασυγχώρητη αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι με τέτοιες διακυβεύσεις η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ θα κάτσουν να παραδεχτούν την ως τώρα ήττα τους. Όπως είναι εγκληματικός καιροσκοπισμός (εγκληματικός σε βάρος μας ως εργατών φυσικά) το ότι το ελληνικό βαθύ κράτος και όλες οι πολιτικές του βιτρίνες θεωρούν ότι μπορούν να «χωθούν» σ’ αυτή τη εν εξελίξει σύγκρουση, με την μεριά των αμερικάνων· και να κερδίσουν… Για την ακρίβεια: εμείς θα πληρώσουμε ακριβά και τα πιθανολογούμενα (απ’ τα ελληνικά αφεντικά) κέρδη αλλά και τις ακόμα πιο πιθανές χασούρες τους.

Ο δρόμος άνοιξε μεν· αλλά (με την ευρεία έννοια) δεν θα τον αφήσουν εύκολα ανοικτό όσοι πόνταραν (και το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο ανάμεσά τους…) στο να τον κρατήσουν κλειστό.

Η μυρωδιά της ανθρώπινης σάρκας θα συνεχίσει να απλώνεται στον αέρα…

Σπασμωδικές κουβέντες;

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Η ρωσία και η κίνα είναι “αναθεωρητικές δυνάμεις που προσπαθούν να αποσπάσουν συμμάχους των ηπα και υπονομεύουν την διεθνή τάξη”… Το ιράν και η βόρεια κορέα είναι “καθεστώτα εκτός νόμου που υποστηρίζουν την τρομοκρατία και προσπαθούν να αποκτήσουν όπλα μαζικής καταστροφής”… Η τουρκία και το κατάρ “είναι υποστηρικτές μιας ριζοσπαστικής ισλαμικής ιδεολογίας που ολοφάνερα αποτελεί απειλή για όλους τους πολιτισμένους λαούς”…

Αυτή είναι η πανοπτική άποψη του αμερικάνου συμβούλου εθνικής ασφάλειας McMaster (του ενός απ’ τους τρεις σωματοφύλακες της ψοφιοκουναβικής προεδρίας) όπως την διατύπωσε πριν μερικές μέρες αγορεύοντας σε think tank στην Ουάσιγκτον (αναφερθήκαμε και χτες: τρομοκράτες;). Έχει την σημασία του: στην μεν τουρκική επικράτεια (μέλος του νατο…) ο αμερικανικός στρατός χρησιμοποιεί σαν στρατηγικής σημασίας την αεροπορική βάση του το Incirlik κοντά στα Άδανα, ενώ υπάρχει και ο ναύσταθμος στην Izmir, επίσης νατοϊκής χρήσης· ενώ στην Doha έχει μεγάλη βάση και το αρχηγείο της «κεντρικής διοίκησής» του. Με δυο λόγια: η ανησυχία της Ουάσιγκτον για τις απώλειές της στη μέση Ανατολή εκδηλώνεται επιθετικά και εναντίον συμμάχων της (έστω με την τυπική έννοια).

Τι σημαίνουν αυτά; Η σιωπή των δημαγωγών στην ελλάδα εξηγείται: είναι σύμμαχοι του McMaster και δεν σχολιάζουν. Ωστόσο το ότι η Ουάσιγκτον δείχνει διατεθειμένη να τσακωθεί με τον μισό πλανήτη δεν σημαίνει καθόλου ότι έχει τον άλλο μισό με το μέρος της.

Και what about nato; Η αμφισβήτηση (για να το πούμε κομψά) της αμερικανικής πολιτικής στη μέση Ανατολή απ’ την Άγκυρα δεν θα ήταν για χαμό αν δεν συνέπιπτε με τις (δειλές, εκ των πραγμάτων) προσπάθειες πολλών ευρωπαϊκών κρατών να χειραφετηθούν στρατιωτικά απ’ την Ουάσιγκτον (: «καιρός να τραβήξουν τους δικούς ιμπεριαλιστικούς δρόμους”)· και την επέκταση των ζωνών επιρροής της Μόσχας και του Πεκίνου.

Στο μέρος του κόσμου που συμβαίνει να ζούμε αυτά δεν είναι εντελώς καινούργια. Μ’ ένα τρόπο κυοφορούνται από τότε που το επιτελείο του Μπους του Β χώρισε την ευρώπη σε «παλιά» (και παρακμιακή) και «νέα» (και ρωμαλέα), τοποθετώντας στη δεύτερη τα αμερικανόφιλα καθεστώτα της πρώην ανατολικής ευρώπης – πριν την εισβολή στο ιράκ. Τότε, το 2003, ο φρέσκος πρωθ. της τουρκίας Ερντογάν έκανε κάτι χειρότερο απ’ την άρνηση του Παρισιού και του Βερολίνου να συμμετάσχουν στην επίθεση στο ιράκ: εμπόδισε την εισβολή και απ’ το βορρά, απ’ την επικρατειά του, λέγοντας το δικό του «όχι» στο σχετικό αίτημα της Ουάσιγκτον. Κι έτσι δυσκόλεψε σημαντικά την αμερικανική επιχείρηση (που είχε σχεδιαστεί σαν «γρήγορος πόλεμος» με διπλή εισβολή ενώ έγινε τελικά μόνο απ’ το νότο). Εκείνο το «όχι» δεν είχε σαν πρόσχημα ούτε τον Γκιουλέν ούτε το πραξικόπημα. Ήταν το καθαρό «όχι» των τουρκικών γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, όπως τα εννοούσαν οι ισλαμοδημοκράτες. Ειπωμένο απλά: η ισλαμοδημοκρατική Άγκυρα δεν σκόπευε να δώσει στην Ουάσιγκτον περισσότερη γη και ουρανό απ’ όσο δικαιολογούσε μια αεροπορική βάση, στο Incirlik.

Τότε η Άγκυρα βρέθηκε αντικειμενικά στο πλευρό της «παλιάς» ευρώπης. Μετά από 15 χρόνια, και πίσω απ’ τους (συχνά «στημένους») καυγάδες, μήπως το τουρκικό καθεστώς βρίσκεται πάντα κοντύτερα στο Βερολίνο και στα συμφέροντα της κεντρικής ευρώπης απ’ ότι, ας πούμε, η Αθήνα;

Εν τω μεταξύ οι επικηρυγμένοι απ’ την Ουάσιγκτον κάθε άλλο παρά δευτεράτζες είναι…

(φωτογραφία: Τον περασμένο Μάη μια φιλοκυβερνητική τουρκική εφημερίδα απαιτούσε το κλείσιμο της βάσης του Incirlik. Μοιάζει σαν την “κόντρα”, οπότε την παίρνει ή δεν την παίρνει κανείς στα σοβαρά ανάλογα με την γωνία που την κοιτάει.

Θα θέλαμε ωστόσο να συμβεί (το κλείσιμο), για το απόλυτο χάζι εκείνου που θα ακολουθούσε: οι έλληνες πατριώτες της δεξιάς και της αριστέρας να υπερασπίζονται την αρτιότητα του νατο και τα δικαιώματα της αμερικανικής μιλιταριστικής μηχανής…)

Ψοφιοκουναβιστάν 3

Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Όντως η άλλοτε “μόνη υπερδύναμη του πλανήτη” δεν νοιώθει καλά τα τελευταία χρόνια· και δεν είναι το ψόφιο κουνάβι η αιτία. Αυτός είναι μόνο ένα απ’ τα συμπτώματα της παρακμής. Η αιτία βρίσκεται στο ότι εξαιρουμένης της στρατιωτικής υπεροχής (που, όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο συζητήσιμη· και πάντως όλο και λιγότερο “πειστική”) η Ουάσιγκτον δεν είχε ποτέ, όλον τον 20ο αιώνα, ένα μοντέλο ύπαρξης σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο “πολυπολικό”. Λογική μια τέτοια έλλειψη ίσως (όταν μάθεις στα πολλά δεν βολεύεσαι με τα λίγα) – αλλά καθόλου χρήσιμη…

Η “χρυσή εποχή” της αμερικανικής ηγεμονίας (στον μισό πλανήτη) ξεκίνησε στον β παγκόσμιο· και κράτησε στις λίγες δεκαετίες του 3ου παγκόσμιου πολέμου (του “ψυχρού”). Τις ήττες της στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα κατάφερε να τις κάνει να φαίνονται “τακτικές” – και το δυαδικό, μανιχαϊστικό μοντέλο αντίληψης του κόσμου (από εδώ το φως της δυτικής δημοκρατίας – από εκεί το σκοτάδι του σοσιαλιστικού ολοκληρωτισμού) πότισε βαθιά όχι μόνο τα μυαλά αλλά ακόμα και το μεδούλι των αμερικανικών κοκκάλων. Κι όχι μόνον εκείνων άλλωστε· τι να πούμε για το ελλαδιστάν;

Φυσικά, μετά το χαρούμενο διάλειμμα των ‘90s, απ’ τις αρχές των ’00 η Ουάσιγκτον ξεκίνησε τον (προληπτικό) πόλεμο που χρειαζόταν για να επιδεικνύει τα μούσκλια της και να διατηρεί (αυτό ήλπιζε) προληπτικά οποιονδήποτε ανταγωνιστή και αμφισβητία “down”. Τον ονόμασε “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”. Της επέτρεψε να υπερεπεκταθεί στρατιωτικά ακόμα περισσότερο (απ’ ότι στα τέλη του 20ου αιώνα) στον πλανήτη σπέρνοντας βάσεις κατά βούληση… “On demand”… Mόνο που αυτού του είδους η υπερεπέκταση (έχουν παρατηρήσει οι ιστορικοί σ’ όλες τις προηγούμενες “αυτοκρατορίες”) είναι το αναμφισβήτητο σημάδι της επερχόμενης καθίζησης.

Που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγα χρόνια. Θα ήταν για παράδειγμα εύκολα εφικτό, με χρήση “φτηνών” και “ασύμμετρων” μέσων, ένα μεγάλο ποσοστό των αμερικάνων καραβανάδων που έχουν σπαρθεί στον πλανήτη να μείνει νηστικό και χωρίς σαμπουάν για πλύσιμο· καταρρακώνοντας το ηθικό τους. Αποδείχθηκε, επίσης, εφικτό εκείνο που η προηγούμενη αμερικανική διοίκηση (Ομπάμα) θεωρούσε απίθανο στη συρία: να βρεθούν υπό ενιαία διοίκηση και σχεδιασμό ρώσοι πιλότοι, μισοκατεστραμμένοι σύριοι πεζικάριοι, λιβανέζοι πολιτοφύλακες (Χεζμπ’ αλλάχ), ιρανοί “φρουροί της επανάστασης» και αφγανοί μισθοφόροι – και να νικήσουν. Να νικήσουν αμερικάνους, ισραηλινούς και άγγλους «συμβούλους» και την «πορωμένη» πολυεθνική στρατιά του isis.

Αυτή τη φορά η «τοπική» αμερικανική ήττα (στη μέση Ανατολή) δεν είναι τακτική. Συμπίπτει με την σχεδιασμένη, μεθοδική και πειστική «άνοδο» του κινεζικού καπιταλισμού. Το ότι το trademark “usa” έχει βρεθεί με κεντρικό πολιτικό ατζέντη το ψόφιο κουνάβι δεν είναι ένα ατύχημα της ιστορίας. Είναι συνέπεια του γεγονότος πως πίσω απ’ αυτό το εμπορικό σήμα υπάρχουν λίγα να πουληθούν· και μπροστά του λιγότεροι αγοραστές. Ο επόμενος ατζέντης θα προσπαθήσει να πείσει ότι έχει κάτι καλύτερο να πουλήσει· θα δούμε τότε ποιοι θα θέλουν να ψωνίσουν.

Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι ηπα είναι μια «τελειωμένη» υπερδύναμη!!! Σημαίνει ότι είναι επικίνδυνη, μ’ έναν διαφορετικό τρόπο απ’ ότι στη διάρκεια του «ψυχρού» πολέμου: τώρα χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια της. Και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι ηγετικές της ελίτ «το έχουν» με τους τεκτονικούς σεισμούς. Προϊστορία (οπότε και ανάλογη εμπειρία) τέτοιου είδους δεν έχουν…

(φωτογραφία: Την 1η Μάη του 2003, μιλώντας απ’ το κατάστρωμα του αεροπλανοφόρου Abraham Lincoln, ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Μπους ο Β ανακοίνωσε πανηγυρικά ότι «αποστολή εξετελέσθη». Η «αποστολή» ήταν η ανατροπή του καθεστώτος Χουσεΐν μέσω της κατάληψης του ιράκ. Μια πρώτης γραμμής νίκη στο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»…

Κάτι λιγότερο από 15 χρόνια μετά, δεν υπάρχει αμερικάνος που να πει «αποστολή εξετελέσθη» και να μην γελάσουν και οι πέτρες…)

Ο μεσίτης

Κυριακή 12 Νοέμβρη. Αφού το ελληνικό βαθύ κράτος ήθελε να σπρώξει 200.000 βλήματα πυροβολικού «κάπου», χωρίς να φαίνεται που, ΔΕΝ μπορούσε να υπογράψει απευθείας διακρατική συμφωνία με το Ριάντ. Αυτό το τελευταίο ήθελε μόνο 100.000, του φτάνανε· όχι 300.000.

Ο μόνος τρόπος να γίνει η «μαύρη» δουλειά ήταν να υπογραφτεί deal με κάποιον μεσίτη. Για 300.000. Στη συνέχεια, αυτός θα έστελνε τις 100.000 στο Ριάντ και τις 200.000 «κάπου αλλού» – χωρίς να φαίνεται το ελληνικό κράτος…

Εκεί ήταν που χάλασε την δουλειά ο έλληνας ταξίαρχος (διευθυντής αμυντικών προγραμμάτων και κυρίων συμβάσεων) κάνοντας έξαλλο τον ψεκασμένο (πολιτικό εκπρόσωπο του βαθεος κράτους και, κατά συνέπεια, υπεύθυνο της “μαύρης” αποστολής των 200.000 οβίδων “κάπου”). Τι έκανε ο ταξίαρχος, πιθανόν εν αγνοία του για το τι παίζει; Έδωσε στον επίσημο εκπρόσωπο της σαουδαραβικής χούντας τηλέφωνα πιστοποιημένων ελληνικών μεταφορικών εταιρειών για την μεταφορά των 100.000 οβίδων στο λιμάνι. Αν, όμως, οι σαουδάραβες έπαιρναν οι ίδιοι το φορτίο που τους ενδιέφερε, ποιος και πως θα “έστελνε” (μαϊμουδένια) τις υπόλοιπες 200.000 (με προορισμό “κάπου αλλού”) μαζί με τις 100.000, δήθεν προς σαουδική αραβία; Η αυτοτελής και με σαουδαραβικό διακανονισμό μεταφορά μόνο 100.000 βλημάτων χάλαγε την δουλειά της μεταφοράς των 300.000 πακέτο!

Έγιναν τόσο έξαλλοι ο ψεκασμένος και το ελληνικό πεντάγωνο, που ήθελαν να κρεμάσουν τον ταξίαρχο!!! Μετά το σκέφτηκαν λίγο πιο ψύχραιμα, και αποφάσισαν να τον μεταθέσουν. Μια μέρα πριν είχε προλάβει ο μεσίτης να τηλεφωνήσει στον ταξίαρχο, για να του πει (όχι μ’ αυτά τα λόγια…): μαλακία έκανες, τώρα την γ…ες!

Αυτά έγιναν το περασμένο καλοκαίρι. Η δουλειά “χάλασε” και φαίνεται ότι την χάλασε ο ταξίαρχος που “αναγνώρισε” ουσιαστικά τον απεσταλμένο του σαουδαραβικού καθεστώτος βγάζοντας στην άκρη τον μεσίτη· χαλώντας άρα όλο το κόλπο που μόνο μέσω του μεσίτη μπορούσε να ευοδωθεί. Αλλά ο παλιοταξίαρχος έκανε και αναφορές, αφού (φαίνεται ότι) τα πήρε στο κρανίο για την μεταχείρισή του απ’ τον πολιτικό του προϊστάμενο.

Έτσι μάθαμε κι εμείς ότι περισσεύουν πολλά βλήματα, που το ελληνικό βαθύ κράτος θα ήθελε “να επενδύσει κάπου”…

Κάθε εμπόριο για καλό 1

Σάββατο 11 Νοέμβρη. Ο υπουργός εξωτερικών της κύπρου δήλωσε ότι η χώρα του θα στείλει περισσότερα ελαφρά όπλα και πυρομαχικά που δεν χρειάζεται πια στους κούρδους του ιράκ σαν υποστήριξη του αγώνα τους κατά του ισλαμικού κράτους.

Ο Ιωάνης Κασουλίδης δήλωσε την Παρασκευή ότι η κύπρος έχει στείλει ήδη δύο φορτία επιθετικών όπλων σερβικής κατασκευής τύπου zastava και πυρομαχικά στους κούρδους μαχητές, τα οποία παραλήφθηκαν απ’ τις αρχές των ηπα…

Αυτό είναι απόσπασμα (περίπου το μισό) από χθεσινό τηλεγράφημα του διεθνούς ειδησειογραφικού πρακτορείου associated press. Θα αναφωνήσουμε «πάνω στην ώρα»: γράφαμε προχτές (πολυπλόκαμη – αλλά σουπιά!):

…η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ έχουν ακολουθήσει συστηματικά αυτήν την τακτική, την αγορά, δηλαδή, φορητών όπλων (αυτομάτων) και πυρομαχικών απ’ την «βαλκανική αγορά» (κυρίως την σερβία…) μέσω εικονικών εταιρειών και φυτευτών «αντιπροσώπων» / μεσολαβητών, με πλαστά πιστοποιητικά «τελικού χρήστη», προκειμένου να εξοπλίζουν στη συρία «συμμάχους» τους, είτε τμήματα του isis είτε της al-Nusra… … Οι “εξαιρετικά λίγοι” ενδιαφερόμενοι για 200.000 βλήματα πυροβολικού μπορεί να είναι, τελικά, ένας: ακολουθώντας τον ποιον θέλει η Ουάσιγκτον να κρατήσει καλά εξοπλισμένο στο συριακό πεδίο μάχης είναι εύκολο να τον βρείτε…

Κάθε εμπόριο για καλό 2

Σάββατο 11 Νοέμβρη. Δώστε, τώρα, σημασία στα ψέμματα του τηλεγραφήματος που είναι ψέμματα του υπ.εξ. της νότιας κύπρου. Πρώτον, δεν υπάρχει εδώ και πάρα πολλούς μήνες isis στο ιράκ τον οποίο να πολεμούν οι εκεί κούρδοι!!! Η τελευταία μεγάλη μάχη ήταν η ανακατάληψη της Μοσούλης μετά από πολιορκία και καταστροφή πολλών μηνών (στις αρχές του καλοκαιριού). Αλλά εκεί δεν συμμετείχαν οι pesmerga! Ακόμα περισσότερο: τις ελάχιστες περιοχές που ελέγχει ακόμα ο isis τις πολιορκεί ο ιρακινός στρατός και οι pmu! Κανένας ιρακινός κούρδος δεν βρίσκεται σε αναμέτρηση με τον isis εδώ και πολύ πολύ καιρό…

Δύο τινά συμβαίνουν λοιπόν: είτε οι αμερικάνοι εξοπλίζουν τους κούρδους του ιράκ για να επιτεθούν κατά του συριακού στρατού (πράγμα που δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε αλλά το θεωρούμε ελάχιστα πιθανό)· είτε τα όπλα δεν πηγαίνουν εκεί, αλλά στις ypg. Στη συρία…

Δεύτερον, τα «σερβικής κατασκευής zastava με τα πυρομαχικά τους», που δεν τα χρειάζεται άλλο η νότια κύπρος…. Αν δεν κάνουμε λάθος η νότια κύπρος έχει έναν ολιγάριθμο «στρατό», την αποκαλούμενη «εθνική φρουρά». Και δεν έχει φορητά επιθετικά όπλα «σερβικής κατασκευής» – ψωνίζει απ’ αλλού. Ναι μεν δεν συμμετέχει στο νατο, αλλά τα στρατιωτικά ψώνια της είναι συμβατά με τις νατοϊκές προδιαγραφές. Ψωνίζει απ’ το ισραήλ (αλλοίμονο!), τις ηπα, την αγγλία, τη γερμανία, την γαλλία, την ελλάδα… Επιπλέον αυτό το «μας περισσεύουν» θα μπορούσε να είναι αστείο: πόσα φορτία όπλων «περισσεύουν ακόμα» στη νότια κύπρο;

Η δική μας εξήγηση είναι ότι η νότια κύπρος χρησιμεύει σαν hub για την μεταφορά όπλων και πυρομαχικών προς το συρο-ιρακινό πεδίο μάχης, πιθανόν σαν «ενδιάμεσος αγοραστής» ή απλά σαν προσωρινό πάρκινγκ. Οι παραλήπτες όμως (θεωρούμε εύλογο) ότι δεν είναι πλέον οι pesmerga· αν ήταν ποτέ ο τελικός προορισμός. Είναι οι ypg.

Το ότι δεν λέγεται είναι επίσης εύλογο…

Κάθε εμπόριο για καλό 3

Σάββατο 11 Νοέμβρη. Μέχρι πριν λίγες βδομάδες οι αμερικάνοι μετέφεραν τακτικά μεγάλα φορτία όπλων απ’ το ιρακινό κουρδιστάν στις ypg – οδικά. Φαίνεται ότι αυτό βόλευε για τεχνικούς λόγους (κατάλληλο αεροδρόμιο για μεταγωγικά στο ιρακινό κουρδιστάν). Μετά την προώθηση, όμως, του ιρακινού στρατού και των pmu σε μεγάλο μήκος των συνόρων ιράκ – συρίας, σχεδόν ως το τριεθνικό με την τουρκία, αυτή η διαδρομή έχει «ζορίσει». Δεν ξέρουμε αν έχει κοπεί εντελώς· αν συνεχίζεται είναι, πάντως, κάτω απ’ τα μάτια τόσο της Βαγδάτης όσο και της Άγκυρας. Καμία απ’ τις δύο δεν θέλει τον συνεχιζόμενο εξοπλισμό είτε των pesmerga είτε των ypg….

Μπορείτε, τώρα, να συνδυάσετε ακόμα καλύτερα τα δεδομένα για τους παραλήπτες της «μαύρης» αποστολής (που ωστόσο έχει στραβώσει ως τώρα) των 200.000 οβίδων πυροβολικού που «περίσσευαν στον ελληνικό στρατό» (πολλά περισσεύματα σε Αθήνα και Λευκωσία, δεν συμφωνείτε;) Στο ερώτημα: «γιατί ήταν ‘μαύρη’ και όχι ‘άσπρη’ σαν τα deal που όλο καμάρι ανακοίνωσε ο νοτιοκύπριος υπ.εξ.» η απάντηση μπορεί να αναζητηθεί είτε σε «μαύρες» πληρωμές, είτε στο ότι η Αθήνα δεν θέλει να «εκτεθεί» χοντρά· απέναντι στην Άγκυρα ας πούμε… Ή, ακόμα, και την Βαγδάτη.

Ενδεχομένως υπάρχει και μια ακόμα εκδοχή, που συνδυάζει τις δύο προηγούμενες. Η «μαύρη» παραγγελία των οβίδων που «περισσεύουν» απ’ την Αθήνα (να) είναι αμερικανικής προέλευσης – όπως και των σερβικών όπλων και πυρομαχικών, που «περίσσεψαν» απ’ τη Λευκωσία.

Δεν ξέρουμε αν ο ελληνοκύπριος υπ.εξ. βγήκε και έκανε τις δηλώσεις του επειδή κινδύνευε να βρεθεί στη θέση του έλληνα φίλου του. Υποθέτουμε πάντως ότι κάποιοι στη φαιορόζ κυβερνητική παρέα (όχι ο ψεκασμένος ή ο ογκόλιθος) δεν θα ήθελαν να χρεωθούν τα παραμύθια που είπε ο κυρ Κασουλίδης.

Οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται – κι απ’ την άλλη μεριά

Σάββατο 11 Νοέμβρη. Θα μπορούσαν πράγματι αυτοί οι καλοί μηχανικοί να είναι ιρανοί. Θα μπορούσαν, όμως, να είναι και κάτι άλλο: ρώσοι. Οι υεμενίτικοι πύραυλοι είναι ρωσικής κατασκευής μικρού βεληνεκούς scud. Σαν αυτούς που είχε ο Χουσεΐν και έριχνε προς την μεριά του ισραήλ στη διάρκεια της “καταιγίδας της ερήμου”, στις αρχές του 1991. Οι scud θεωρούνταν ήδη τότε «ξεπερασμένοι», «κακής ποιότητας» και «καθόλου ακριβείς». Στη διάρκεια, ωστόσο, της περίπου δίμηνης επίθεσης των αμερικάνων και των συμμάχων τους στο ιρακινό καθεστώς συνέβη κάτι ενδιαφέρον, που κατέληξε σε κάτι που πόνεσε πολύ τον αμερικανικό στρατό, τόσο πολύ ώστε το κράτησε μυστικό: οι «ξεπερασμένοι», «κακής ποιότητας» και «καθόλου ακριβείς» scud του Χουσεΐν βελτιώνονταν σταθερά ως προς την ακρίβειά τους. Ώσπου στις 28 Φλεβάρη ένας τέτοιος κτύπησε το αμερικανικό αρχηγείο (της εκστρατείας) στη σαουδική αραβία με πολλές δεκάδες νεκρούς αξιωματικούς! Ούτε τα ραντάρ των (τότε) “patriot” ούτε άλλος κανείς πήρε χαμπάρι την τροχιά του… Μία μόνο βολή, και στο δόξα πατρί!! Εκείνη την ημέρα η Ουάσιγκτον κήρυξε την λήξη της «καταιγίδας της ερήμου» – προφανές το γιατί.

Τι είχε συμβεί; Κάποιοι καλοί μηχανικοί, γνώστες, προφανώς, των ατελειών των scud, «έσφιγγαν βίδες» (που λέει ο λόγος) όλο τον Γενάρη και τον Φλεβάρη του 1991… Και δεν ήταν ιρανοί· όπως επίσης δεν ήταν ιρακινοί. Ρώσοι; Γιατί όχι;!

Αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά πως και τώρα, κάπου μέσα στην τάξεις των υεμενιτών, βρίσκονται ρώσοι μηχανικοί… Θα μπορούσαν να είναι πράγματι ιρανοί, θα μπορούσαν να είναι λιβανέζοι (της Χεζμπ’ αλλάχ), θα μπορούσαν να είναι ακόμα και κινέζοι, που ενδιαφέρονται τα μέγιστα να μην περάσει ο έλεγχος των στενών του Aden στις ηπα ή συμμάχους τους· γι’ αυτό άλλωστε και έχουν φτιάξει βάση στο Djibouti.

Σημαίνει σίγουρα δύο πράγματα. Πρώτον, ότι αυτοί που έχουν το know how για τέτοια update δεν είναι υποχρεωτικά της εθνικότητας που βολεύει. Και δεύτερον, τόσο η Ουάσιγκτον όσο και οι κατά καιρούς συμμαχοί της (ή εργολάβοι της) έχουν μεγάλη ιστορία «στοχοποιήσεων» – που ήταν «πέτσινες»…

Μόνο που μετά το συριακό πεδίο μάχης είναι φανερό ότι οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει. Μπορεί ο τοξικός πρίγκηπας και η παρέα του να φωνάζει και να κατηγορεί όποιον θέλει· το μόνο που κάνει είναι να μεγαλώνει τους μπελάδες του.

Συρία – ιράκ: τίτλοι τέλους;

Πέμπτη 9 Νοέμβρη. Η τελευταία πόλη υπό την κατοχή του isis (πιο σωστά: η τελευταία σημαντική πόλη), η Abu Kamal, βρίσκεται υπό πολιορκία· ορισμένες πληροφορίες υποστηρίζουν ότι ήδη ο συριακός στρατός έχει αρχίσει την εισβολή. Η σύνθεση των στρατών που δρούν εκεί (από νότο και δύση) δίνει έναν πανηγυρικό τόνο σ’ αυτήν την τελευταία σημαντική επιχείρηση: συριακός στρατός, Χεζμπ’ αλλάχ, «φρουροί της επανάστασης» και pmu (απ’ την μεριά του ιράκ)· κάτω από ρωσική και ιρακινή αεροπορική κάλυψη.

Όταν, σε λίγες ημέρες, η Abu Kamal θα έχει ανακαταληφθεί, θα απομένει η εκκαθάριση περίπου 40 χιλιομέτρων προς τον βορρά, στην ανατολική όχθη του Ευφράτη, ως τα περίχωρα της κωμόπολης al Mayadin. Από εκεί ο δρόμος ως την Δαμασκό, μέσω Deir ez-Zor και Palmyra, είναι “ανοικτός”. Το ίδιο ισχύει για τους δρόμους Δαμασκός – Βηρυττός και Βαγδάτη – Τεχεράνη.

Τίτλοι τέλους; Σίγουρα ναι για το “ισλαμικό κράτος στο ιράκ και στην ανατολή», ή αλλιώς isis – στη συρία και το ιράκ. Υπάρχουν κάποιες περιοχές που κατέχονται απ’ τον isis· αλλά η τελική εκκαθάριση θα είναι εύκολη, αφού δεν υπάρχουν σ’ αυτές τις ζώνες πόροι. Αν απομείνει κάτι (κι αυτό θα είναι δυσκολότερο να αντιμετωπιστεί) είναι η επιστροφή μελών / υποστηρικτών του isis στην παλιά συνταγή της «τρομοκρατίας» μέσα στα εδάφη είτε της συρίας είτε του ιράκ.

Υπάρχουν ακόμα ζητήματα, που δεν μπορούν να θεωρηθούν λεπτομέρειες· κι αυτά αφορούν τη συρία. Στη ζώνη που κατέχουν οι ypg σαν proxies των ηπα, στα βόρεια και τα ανατολικά της συριακής επικράτειας, υπάρχει ένταση μεταξύ των ντόπιων αράβων απ’ τη μια μεριά και των ypg απ’ την άλλη, που συμπεριφέρονται σαν κατοχική δύναμη. Βασική αιτία (αν και όχι μοναδική) είναι η τακτική της βίαιης επιστράτευσης αράβων, για να στελεχώσουν πολιτοφυλακές υπό κουρδική διοίκηση. Γίνονται διαδηλώσεις και απεργίες εναντίον τέτοιων μέτρων, και απ’ την μεριά του κατοχικού στρατού των ypg υπάρχει καταστολή, συλλήψεις και τα συναφή (προς μεγάλη χαρά, υποθέτουμε, εκείνων που ανακάλυψαν στη “Rojava” την «κομμουνιστική όαση» που έψαχναν…).

Στο θύλακα του Idlib, στα βορειοδυτικά της συριακής επικράτειας, το παρόν και το μέλλον είναι ασαφή. Ο τουρκικός στρατός έχει πιάσει θέσεις στα σύνορα του θύλακα με τον κουρδικό του Afrin, καλυπτόμενος απ’ τις «συμφωνίες της Astana» για τις «ζώνες αποκλιμάκωσης». Ο θύλακας του Idlib και η ζώνη που έχει πάρει ο τουρκικός στρατός μαζί με τους f.s.a. proxies του είναι, ωστόσο, οι περιοχές που έχουν συγκεντρωθεί σουνιτικοί πληθυσμοί.

Υπάρχει η πιθανότητα σ’ αυτά τα «χωροτακτικά / πολιτικά» ζητήματα να αναζητηθούν «πολιτικές λύσεις»· μέσα από ένα καινούργιο σύνταγμα για τη συρία. Αλλά ακόμα και στις καλύτερες των περιπτώσεων η διαμόρφωση ενός «συνταγματικού χάρτη» είναι πολύπλοκη υπόθεση, ακόμα χειρότερα αν έχει προηγηθεί ένας (και) εμφύλιος. Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα και Δαμασκός, μετά τις επιτυχίες στο πεδίο της μάχης, έχουν τώρα την δύσκολη δουλειά να τις μεταφράσουν σε μια ισορροπημένη και (κυρίως) αποδεκτή απ’ τους περισσότερους νομική κατασκευή – έτσι ώστε να παραδοθούν τα όπλα χωρίς αντεκδικήσεις. Υποθέτει κανείς ότι κάποιοι «ειρηνευτικοί στρατοί», σε θέση de facto κυανόκρανων, θα μείνουν για καιρό στο συριακό έδαφος.