Tag: ιράκ

Μέση Ανατολή

Τρίτη 1 Οκτώβρη. Οι ιρακινές πολιτοφυλακές είναι βέβαιες ότι οι επιθέσεις που γίνονται με drones εναντίον τους απ’ τα μέσα Αυγούστου και μετά, είναι ισραηλινή υπόθεση· με την χρήση (και την υποστηρίξη) μιας συγκεκριμένης αμερικανικής βάσης στην ypgκρατούμενη συρία. Κατά συνέπεια χαίρονται ιδιαίτερα για την επιτυχία της επίθεσης των Houthis στις εγκαταστάσεις της aramco: ήταν ένα είδος διαφήμισης των ικανοτήτων των drones, τα οποία (θεωρούν ότι) θα τους χρειαστούν εναντίον των αμερικανικών βάσεων. Τόσο στο ιράκ όσο και στη συρία. Αν και εφόσον το πράγμα χοντρύνει: ο αμερικανικός στρατός δεν έχει (έχει όμως ο ισραηλινός) τρόπο αντιμετώπισης των drones.

To «αν και το εφόσον» θα μπορούσε να είναι παρηγοριά: δεν επίκειται κάτι για αύριο. Ωστόσο ο τρόπος που ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (με το τελευταίο να είναι στη κατάσταση που καταλαβαίνετε…) αρθρώνει τον ιμπεριαλισμό και τον μιλιταρισμό του στη μέση Ανατολή, πρώτα μέσω proxies και ύστερα «αυτοπροσώπως» αλλά χωρίς ανάληψη καμμία ευθύνης, αυτή η «ανεπισημότητα» για να το πούμε έτσι του πολέμου που συνεχίζουν να κάνουν, είναι εν τέλει στα μέτρα τέτοιων πολιτοφυλακών. Όσο εύκολα τα ρομποτικά ιπτάμενα κτυπάνε στη μία μεριά άλλο τόσο κτυπάνε και στην άλλη – κι αφήνουν πίσω τους το «μυστήριο» για τους δράστες…

Πρακτικά τίποτα δεν κρύβεται. Κυρίως δεν κρύβονται οι προθέσεις. Ενόσω το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ συνεχίζει να σκοτώνει και να σακατεύει παλαιστίνιους διαδηλωτές (αυτά δεν σταματούν ούτε όταν υπάρχει «κενό» πολιτικής διεύθυνσης…) έχει επιλέξει να εμπλακεί σ’ έναν πόλεμο εκτός συνόρων, που αρχίζει απ’ το λίβανο και φτάνει προς το παρόν ως το ιράκ. Έναν πόλεμο που είναι αόρατος στην επικράτειά του…

Ως τώρα δεν δέχεται επιθέσεις / αντίποινα ούτε απ’ το συριακό έδαφος, ούτε απ’ το ιρακινό, ούτε από πουθενά αλλού. Πιθανότατα ο συνδυασμός μιλιταρισμού και ακροδεξιάς παράνοιας που επικρατεί πλέον στο Τελ Αβίβ να οδηγεί τους εκεί καθεστωτικούς στο συμπέρασμα ότι μπορούν να δρουν ανενόχλητοι, ατιμώρητοι, κατά βούληση.

Είναι έτσι; Θα μπορούσε να είναι έτσι; Η σιγουριά της ατιμωρησίας στηρίζεται σε μια βαθιά υποτίμηση των αράβων και των μουσουλμάνων, ταιριαστή με τον ρατσισμό (και) του ισραηλινού κράτους. Αλλά οι κατασκευές του ιμπεριαλιστικού οριενταλισμού έχουν αρχίσει να ραγίζουν – δεν είναι φανερό;

Κινήσεις επί του εδάφους 1

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Άσχετα με το τι πιστεύουν ποιοί (για την επίθεση στις σαουδαραβικές πετροεγκαταστάσεις πριν 2 βδομάδες), τόσο οι καθαροί εχθροί του μπλοκ της Αστάνα όσο και οι “αμφίθυμοι παρατηρητές” (εδώ βάζουμε οπωσδήποτε το Βερολίνο) βρέθηκαν σε μια θέση δύσκολη, τόσο από “πολιτική” όσο και από “στρατιωτική” άποψη. Δεν είναι καθόλου εύκολο στον καπιταλιστικό κόσμο να κατηγορείται ένα κράτος (το ιρανικό) γι’ αυτήν την επίθεση που διαταράσσει υποτίθεται την παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου, αλλά κανείς να μην τολμάει να το “τιμωρήσει”. Η ασταμάτητη μηχανή το είχε γράψει έγκαιρα: το να αποδοθεί ολόκληρη η ευθύνη της επίθεσης στους Houthis είχε μεν ζόρικες συνέπειες αλλά τουλάχιστον θα είχε απαλλάξει τις δυτικές πρωτεύουσες, και οπωσδήποτε την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της (Τελ Αβίβ και Ριάντ) απ’ την επίδειξη μεγαλοστομίας και αδυναμίας ταυτόχρονα. Σε τελευταία ανάλυση, έτσι όπως έχει εξελιχθεί αυτή η υπόθεση, θα είχε δίκιο όποιος θα υποστήριζε ότι το πετρέλαιο δεν είναι πλέον στρατηγικής σημασίας εμπόρευμα για τον δυτικό καπιταλισμό…

Απ’ την μεριά της η Τεχεράνη (διακριτικά και οι υπόλοιποι του μπλοκ της Αστάνα) δεν έμεινε να απολαμβάνει την επιτυχία αυτή. Δυο μέρες μετά την επίθεση, στις 16 Σεπτέμβρη ο επικεφαλής των επίλεκτων (Quds force) των «φρουρών της επανάστασης» στρατηγός Qassem Soleimani (μακράν ο πιο ικανός, χωρίς δεύτερον, αρχικαραβανάς στον πλανήτη σήμερα…) φέρεται να πήγε στη Βαγδάτη για να συντονίσει τις κινήσεις της σιιτικής φιλοϊρανικής πολιτοφυλακής Hashd Al-Shaabi. (Η συγκεκριμένη οργάνωση είναι περίπου το ανάλογο της Χεζμπ’ αλλάχ στο ιράκ – και φτιάχτηκε στη διάρκεια της αμερικανικής κατοχής, κάτω απ’ την μύτη των κατοχικών…).

Στις 18 Σεπτέμβρη ξεκίνησε (και τέλειωσε εντυπωσιακά γρήγορα, μέσα σε 3 ημέρες) η επιχείρηση Θέληση για Νίκη της Hashd Al-Shaabi, υπό την διεύθυνση αξιωματικών της Quds force. Η επιχείρηση είχε στόχο τον έλεγχο όλων των συνόρων του ιράκ προς την σαουδική αραβία και την ιορδανία. Τυπικά αμυντική αυτή η επιχείρηση, δεν θα μπορούσε όμως να αφορά το ενδεχόμενο χερσαίας εισβολής οποιουδήποτε στο ιράκ. Κανείς δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Το νόημα της διάταξης (που ας το τονίσουμε: είναι εντός των συνόρων του ιράκ) φαίνεται απ’ τον επιπλέον εξοπλισμό της Hashd Al-Shaabi: δεκάδες βαλιστικοί πύραυλοι (ιρανικής κατασκευής) και άλλα όπλα (πιθανότατα και drones) μεταφέρθηκαν απ’ το ιράν στην οργάνωση και, μέσω αυτής, στην περίμετρο της ιρακινής επικράτειας.

Μένοντας σε αμυντικό σχηματισμό, η Τεχεράνη και οι ιρακινοί σύμμαχοί της έφτασαν καλά εξοπλισμένοι όχι μόνο πιο κοντά στο Ριάντ απ’ τα βόρεια και στις αμερικανικές βάσεις κοντά στα σύνορα ιορδανίας / συρίας, αλλά και πιο κοντά στο Τελ Αβίβ απ’ τα ανατολικά: το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς «προκάλεσε την τύχη του», αφού πριν λίγες εβδομάδες είχε «κτυπήσει» δυο φορές θέσεις της Hashd Al-Shaabi στο ιράκ…

Κινήσεις επί του εδάφους 2

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Στην αραβική χερσόνησο η Τεχεράνη έχει ενάμισυ σύμμαχο (κατάρ, Houthis / προσεχώς «βόρεια υεμένη»), δύο σχετικά ουδέτερα κράτη (κουβέιτ και ομάν) και τρεις δηλωμένους εχθρούς: σαουδική αραβία, εμιράτα, μπαχρέιν. Παρότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ προσπαθεί να αμφισβητήσει την πραγματική ιρανική υπεροχή στον περσικό κόλπο, η Τεχεράνη δεν κάνει ό,τι κάνει για να κρατήσει αυτήν την υπεροχή. Την θεωρεί δεδομένη, και έχει δίκιο (εκτός, ίσως, από έναν γενικευμένο πόλεμο με πλήρη αμερικανική συμμετοχή). Ακόμα και χωρίς αεροπορία ο ιρανικός στρατός δεν έχει υπολογίσιμο τοπικό αντίπαλο γύρω απ’ αυτήν την θαλάσσια ζώνη.

Το forward, εκείνο που ενδιαφέρει το ιρανικό ιμπεριαλισμό και στο οποίο στερεώνεται η συμμαχία του με την Άγκυρα, την Μόσχα και το Πεκίνο, είναι η “ασφαλής έξοδος” στην ανατολική Μεσόγειο. Είναι ακριβώς το αντίθετο «βέλος» σε σχέση με εκείνο του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, που επιδιώκει να κατοχυρώσει σαν «συνοριακή» ζώνη του την γραμμή απ’ την κασπία ως τον περσικό.

Η αμερικανική εισβολή στο ιράκ το 2003 και η από τότε στρατοπέδευση του αμερικανικού στρατού εκεί· και η δημιουργία αμερικανικών βάσεων στη συρία υπό την ζεστή φιλοξενία των ypg, έχει πολύ μικρότερη σχέση με τον περσικό και πολύ μεγαλύτερη μ’ αυτήν την χερσαία ζώνη, απ’ το ιράν μέχρι απέναντι απ’ την κύπρο. (Το ίδιο ισχύει για τις αμερικανικές βάσεις στο ελλαδιστάν, παλιές και καινούργιες… Αλλά γι’ αυτά άλλη φορά…)

Ακριβώς αυτός ο αμερικανο-αγγλο-ισραηλινός-σαουδαραβικός σχεδιασμός είναι που υπέστη στρατηγική ήττα στις 14 Σεπτέμβρη. Γιατί; Επειδή το εμπόδιο για να «τιμωρήσει» η Ουάσιγκτον την Τεχεράνη είναι, ακριβώς, αυτές οι βάσεις και το πόσο εκτεθειμένες είναι στους ιρανικούς πυραύλους! Αν η Ουάσιγκτον απέσυρε όλο της τον στρατό απ’ το ιράκ, την συρία, τη σαουδική αραβία, το κατάρ και το αφγανιστάν, «θα λύνονταν τα χέρια της» για να ισοπεδώσει το ιράν· αλλά θα έχανε τον έλεγχο όσο και όπως τον κρατάει ακόμα σ’ αυτές τις περιοχές. Αν, απ’ την άλλη μεριά, κρατήσει αυτές τις βάσεις, δεν μπορεί να ισοπεδώσει την ιρανική επικράτεια: αποτελούν, κόντρα στον αμερικανικό σχεδιασμό, την εγγύηση ασφάλειας του ιράν!

Ταυτόχρονα ο ιρανικός και ο ρωσικός στρατός, οι τοπικοί σύμμαχοι και οι μισθοφόροι τους, μπορούν να κινούνται αν όχι εντελώς ελεύθερα σίγουρα με σχετική άνεση σ’ όλη αυτήν την περιοχή.

Προσεχώς και ο κινεζικός…

Πόλεμοι πετροχαρακωμάτων 2

Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη. Οι σκληροπυρηνικοί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού πιθανότατα να λυσσάξουν· και μάλιστα έχουν μεγαλύτερο περιθώριο να το δείξουν σε σχέση με την πετροχούντα του Ριάντ, που την έχουν ζώσει τα φίδια… Δεν τους νοιάζει η «τύχη» του συμμάχου τους· εξάλλου κάμποσοι από δαύτους προσπαθούν να εμποδίσουν την πώληση αμερικανικών όπλων στο Ριάντ εξαιτίας της δολοφονίας του Khashoggi. Τους νοιάζει όμως η ανατροπή των πετρελαϊκών δεδομένων στην περιοχή, σε βάρος των σχεδιασμών τους (και σε βάρος των σχεδιασμών του Τελ Αβίβ).

Θα πρέπει, μήπως, να δοκιμάσουν να «απαντήσουν», proxy εσείς proxy κι εμείς, κτυπώντας πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του ιράν; Εξαιρετικά επικίνδυνο. Πρώτον επειδή η τιμή του πετρελαίου θα εκτοξευτεί διεθνώς ίσως και σε τριψήφιο νούμερο, πράγμα που έχει συνέπειες και για τις αμερικανικές βιομηχανίες· θα προκαλέσει όμως και γενικότερη αναταραχή στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Και δεύτερο επειδή η Τεχεράνη θα αντεπιτεθεί, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον.

Αργά προχτές ο plus one Pompeo ανακοίνωσε ότι «δεν έκαναν οι Houthis την επίθεση». Όχι επειδή τους συμπαθεί, αλλά επειδή θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένοι· ενώ αυτός θέλει να κατηγορήσει κάποιους (του ιράν) για «τρομοκρατία». Χτες (Κυριακή) διάφοροι «ενημερωμένοι» άρχισαν να διαδίδουν ότι η επίθεση έγινε απ’ το ιρακινό έδαφος, από κάποια φιλο-ιρανική οργάνωση· με την τεχνική υποστηρίξη των «φρουρών της επανάστασης» φυσικά. Η επίθεση έγινε (λένε) σαν απάντηση στην πρόσφατη ισραηλινή επίθεση με drones στα σύνορα συρίας / ιράκ, που υποστηρίχτηκε απ’ το Ριάντ. Όλα αυτά χωρίς στοιχεία· όμως ποιος αμερικάνος τα χρειάζεται πια; Κι ύστερα τι σημασία έχουν οι «φυσικοί αυτουργοί» όταν είναι εύκολο να κατηγορηθούν οι «ηθικοί αυτουργοί»;

O βετεράνος ακροδεξιός βουλευτής Lindsey Olin Graham ζήτησε αμέσως προχτές «να μπει στο τραπέζι» μια επίθεση στα ιρανικά διυλιστήρια· όχι αμέσως όμως… Αν οι ιρανοί συνεχίσουν έτσι· αν «το ξανακάνουν» δηλαδή… Το ψόφιο κουνάβι δεν θα ήθελε να μπλέξει σε κάτι που δεν μπορεί να πουλήσει στους κοκκινόσβερκους οπαδούς και ψηφοφόρους του και θα είχε αβέβαιη εξέλιξη· και, παραδόξως, ούτε ο τοξικός φαίνεται να θέλει εδώ και τώρα αντίποινα στο ιράν. Και οι δυο φοβούνται για το τι θα ακολουθήσει.

Θεωρητικά απομένει ένας υποψήφιος για να «καθαρίσει». Το ισραήλ. Το έχει να κτυπάει χωρίς να αναλαμβάνει την ευθύνη… Τι θα γίνει όμως αν έστω και έμμεσα αποκαλυφθεί; Τι θα γίνει αν απλά χρεωθεί; Είναι και η Μόσχα στη μέση, είναι και το Πεκίνο…
Δεν θα κάνουμε αυστηρή πρόβλεψη αυτή τη στιγμή· δεν έχουμε τα απαραίτητα στοιχεία. Κάποιοι στην Ουάσιγκτον θα έχουν σίγουρα την διάθεση να φωνάξουν ας τους ξεφορτωθούμε επιτέλους αυτούς τους σαουδάραβες, σκέτος μπελάς έχουν γίνει!

Λογικό θα ήταν – αλλά τι θα έκανε μετά το ψοφιοκουναβιστάν στη μέση Ανατολή; Εμπόριο παστουρμά;

Μέση Ανατολή

Τρίτη 27 Αυγούστου. Ας το πούμε, λοιπόν, με το όνομά του· κατ’ αρχήν για να μην παραμυθιάζεται κανείς: το φασιστικό, απαρτχάιντ κράτος του ισραήλ έχει ξεκινήσει έναν ευρύ πόλεμο στη μέση Ανατολή. Όχι μόνο εναντίον των παλαιστινίων διαδηλωτών αλλά, επιπλέον, και οπουδήποτε αλλού θεωρεί – όπως άλλωστε το δηλώνει ανοικτά ο φασιστοNetanyahou – ότι «το παίρνει». Ακόμα και στην υεμένη… Αν οποιοδήποτε άλλο κράτος στον κόσμο έκανε το ένα δέκατο των επιθέσεων εναντίον άλλων κρατών απ’ αυτές που έχει κάνει το Τελ Αβίβ, οι πάντες θα το έδειχναν σαν «απειλή για την παγκόσμια ειρήνη». Ο ισραηλινός φασισμός έχει διεθνή ασυλία· αλλά δεν τελειώνει η ιστορία εκεί.

Η ισραηλινή εκστρατεία λογίζεται σαν «χαμηλής έντασης»… Αλλά αυτό μόνο αν πάρει κανείς τα ισραηλινά θεωρήματα στα σοβαρά. Κάποια απ’ αυτά ισχύουν από πρώτη ματιά. Περιμένει «κατανόηση» επειδή οι προεκλογικές εκστρατείες στο Τελ Αβίβ γίνονται με βόμβες και σφαίρες· φταίει η μιλιταριστική ιδιαιτερότητα της «μόνης δημοκρατίας»… Μπορεί να σκοτώνει, να σακατεύει, να τραυματίζει παλαιστίνιους, να γκρεμίζει τα σπίτια τους, να τους κλείνει φυλακή «έτσι», επειδή είναι αδύναμοι… Μπορεί να επιτίθεται στη συρία επειδή ο συριακός στρατός είναι απασχολημένος αλλού, και εξάλλου δεν είναι τόσο καλά εξοπλισμένος… Μπορεί να επιτίθεται στο ιράκ επειδή ο ιρακινός στρατός είναι μακρυά… Μπορεί να επιτίθεται στην υεμένη επειδή οι Houthis έχουν σοβαρότερο αντίπαλο να αντιμετωπίσουν· και είναι επίσης μακριά… Μπορεί να επιτίθεται στην κοιλάδα Bekaa στα σύνορα λιβάνου – συρίας επειδή το «λαϊκό μέτωπο για την απελευθέρωση της παλαιστίνης» δεν έχει πολλές στρατιωτικές δυνατότητες… Μπορεί να επιτίθεται στην Βηρυττό επειδή η Χεζμπ’ αλλάχ δεν θα απαντήσει…

Χμμμ… Αυτό το τελευταίο είναι αυθαίρετο. Πάνω απ’ τον ισραηλινό μιλιταρισμό πλανιέται πάντα το μαύρο σύννεφο της ήττας του στο νότιο λίβανο το 2006, περίπου τέτοια εποχή. Είναι το «βιετνάμ του ισραήλ», παρότι δεν κράτησε πολύ· κράτησε αρκετά, ωστόσο, για να σχετικοποιεί σοβαρά και καθαρά τις πραγματικές δυνατότητες του ρατσιστικού ισραηλινού στρατού (και τις αντοχές της ρατσιστικής κοινωνικής πλειοψηφίας εκεί) απέναντι σε έναν μαζικό και πειθαρχημένο στον ανορθόδοξο πόλεμο «μη κρατικό στρατό» σαν αυτόν της Χεζμπ’ αλλάχ. Που μετά από 13 χρόνια είναι και πολύ καλύτερα εξοπλισμένος και πολύ πιο έμπειρος (συρία γαρ…)

Αν η Χεζμπ’ αλλάχ μπορεί να κάνει καλά κάτι που δεν μπορεί να κάνει ούτε ο συριακός ούτε ο ιρακινός στρατός είναι η δική της εκδοχή πολέμου τριβής. Είναι κοντά (δίπλα) στο ισραήλ και έχει τον τρόπο. Αν η λιβανέζικη οργάνωση αποφάσιζε κάτι τέτοιο (στα λόγια το απειλεί…) θα μετέφερε στο Τελ Αβίβ το πρόβλημα της «κλιμάκωσης». Κι εκεί το φάντασμα του 2006 θα γινόταν ακόμα πιο βαρύ.

Το έχουμε ξαναπεί, ας το επαναλάβουμε: το ισραηλινό κράτος σε ένα όπλο υπερέχει καθαρά έναντι όλων των αντιπάλων του (εκτός του τουρκικού). Στην αεροπορία. Όμως όπως έχουν αποδείξει όλοι οι πόλεμοι των τελευταίων 30 χρόνων κανένας δεν κερδήθηκε έτσι! Αυτό σημαίνει ότι οι πύραυλοι και τα drones έχουν περιορισμένη αξία, για όσο ο όποιος αντίπαλος δεν αποφασίζει να κάνει τον πόλεμο και (ή κυρίως) χερσαίο, έχοντας μάλιστα ειδική γνώση και αντοχή στις «ανορθοδοξίες» του.

Τι κάνει, λοιπόν, ο στρατηγικός σύμμαχος του ελλαδιστάν, που έχει εκπαιδεύσει την αεροπορία του στα μέρη μας, κτυπώντας όπου και όποτε γουστάρει; Παίζει με τα σπίρτα; Ξύνεται στη γκλίτσα;

Ναι. Ο Netanyahou απειλεί ξανά (όπως ο Olmert το 2006…) ότι θα «ισοπεδώσει τον λίβανο» και ότι «θα γυρίσει το ρολόι της ιστορίας πίσω»… αν κουνηθεί η Χεζμπ’ αλλάχ…

Όπως όλοι οι φασιστοκαραγκιόζηδες νομίζει ότι η Ιστορία είναι το ακριβό μαραφέτι που φοράει… Ότι «την έχει στο χέρι»…

(φωτογραφίες: Πάνω, η “ορθή στάση” ενός ισραηλινού τανκ στο νότιο λίβανο, το καλοκαίρι του 2006. Κάτω, ακόμα και ερείπια στηρίζουν τις βάσεις των ρουκετών – πάλι το καλοκαίρι του 2006, στο νότιο λίβανο…)

Ο «ιερός» ιμπεριαλισμός

Παρασκευή 2 Αυγούστου. Το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ δεν χορταίνει με τις επιθέσεις που κάνει στο συριακό έδαφος. Άρχισε να απλώνεται: πριν 2 ημέρες έκανε δύο πυραυλικές επιθέσεις στο βόρειο ιράκ, σε «θέσεις φιλοϊρανικών» ιρακινών οργανώσεων. Επίσημα, φυσικά, δεν ανακοινώθηκε τίποτα· αλλά τέτοιος είναι ένας απ’ τους τρόπους που το φασιστικό καθεστώς κάνει τις δουλειές του: παριστάνοντας το «ανήξερο» και το «άσχετο»…

Πρόκειται για όξυνση, με απρόβλεπτες συνέπειες. Απ’ τη μια μεριά ο αμερικανικός στρατός που προσπαθεί να κρατήσει βάσεις μέσα στο ιράκ δεν βολεύεται ιδιαίτερα με το να κτυπιούνται τμήματα του ιρακινού στρατού (αφού τυπικά όλες οι ένοπλες οργανώσεις υπάγονται σ’ αυτόν). Είναι ο εύκολος στόχος, όχι επιθέσεων αλλά απαίτησης (απ’ την Βαγδάτη) να ξεκουμπιστεί. Απ’ την άλλη μεριά το ιρανικό καθεστώς δεν μπορεί να αυτοσυγκρατείται διαρκώς αν πράγματι χτυπιούνται εγκαταστάσεις του, αξιωματικοί του, ή (έστω) «φίλοι» του.

Προφανώς το ισραηλινό καθεστώς υπολογίζει ότι μπορεί να το «χοντραίνει» ως εκείνο το σημείο που η ιρανική αυτοσυγκράτηση θα αντέχει. Εν μέρει τέτοιες επιθέσεις προορίζονται για εσωτερική κατανάλωση: η ραγδαία φασιστικοποίηση της ισραηλινής κοινωνίας δείχνει αντεστραμμένα ότι το «εθνικό ηθικό» της δεν είναι σπουδαίο.

Απ’ την άλλη αυτό που λέγεται «ασύμμετρος πόλεμος» είναι απ’ τα «αγαπημένα» του ιρανικού καθεστώτος – που ξέρει καλά τόσο τις στρατιωτικές δυνατότητες όσο και τις αδυναμίες του.

(φωτογραφία: Χάρτης με τα σημεία / στόχους των ισραηλινών πυραύλων. Too much, όπως και να το δει κανείς…)

“Είμαστε ειρηνόφιλοι ρε!” 2

Δευτέρα 20 Μάη. … Λοιπόν, το πράγμα πάει ως εξής: ο Pompeo σταμάτησε την ανανέωση δύο κρίσιμων εξαιρέσεων απ’ τις κυρώσεις των ηπα σε βάρος του ιράν. Αυτές οι δύο αρνήσεις σκοπεύουν να διαμορφώσουν μια πραγματική «αιτία πολέμου» – δείχνοντας τους αληθινούς στόχους των Pompeo και Bolton. Η μία ακύρωση αφορά την εξαγωγή του ιρανικού ουρανίου χαμηλού εμπλουστισμού, και η άλλη αφορά την εξαγωγή του «βαρέος ύδατος» απ’ τον αντιδραστήρα του Arak.

Το ζήτημα είναι ότι με βάση την συμφωνία 5 + 1 το ιράν δεν επιτρέπεται να έχει στην κατοχή του πάνω από 300 κιλά απ’ το πρώτο υλικό και πάνω από 300 λίτρα απ’ το δεύτερο. Συνεπώς, με βάση την συμφωνία, το ιράν πρέπει να εξάγει τις περισσευάμενες ποσότητες. Την πρώτη, του χαμηλά εμπλουτισμένου ουρανίου, την εξάγει στη ρωσία, και η δεύτερη αποθηκεύεται στο ομάν.

Ας το ξεκαθαρίσουμε: δεν υπάρχει κανένα πυρηνικό όφελος για το ιράν απ’ αυτές τις εξαγωγές. Αυτές υπηρετούν μόνο τα συμφέροντα των υπόλοιπων που υπέγραψαν την συμφωνία 5 + 1. Είναι, κατά κάποιον τρόπο, το υποθηκοφυλακείο αυτής της συμφωνίας.

Γιατί, λοιπόν, ο Pompeo απαγορεύει αυτές τις εξαγωγές;… Η μόνη απάντηση είναι ότι ο Pompeo και ο Bolton αναγκάζουν το ιράν να κρατήσει μεγαλύτερες απ’ τις επιτρεπόμενες ποσότητες αυτών των δύο υλικών ώστε να το κατηγορήσουν στη συνέχεια ότι δεν τηρεί τις δεσμεύσεις του με βάση την συμφωνία 5 + 1…

Είναι υπερβολικά χοντροκομμένο, αλλά είναι αληθινό! Αν νομίζετε ότι μια τέτοια «κατηγορία» αποκλείεται να επιστρατευτεί κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον αφού οι πάντες γνωρίζουν ότι η αμερικανική απαγόρευση είναι η αιτία, κάνετε λάθος! Δεν χρειάζεται να «πεισθεί» κανένας παραπάνω απ’ αυτούς που είναι ήδη «πεισμένοι»…

Κι εδώ βρίσκεται το νόημα του επαναλαμβανόμενου αμερικανικού «μα εμείς δεν θέλουμε πόλεμο»… Για να κηρύξει επίσημα πόλεμο το ψοφιοκουναβιστάν χρειάζεται έγκριση των κογκρέσσου… Για μερικούς «τιμωρητικούς πυραύλους» όμως δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω απ’ την εντολή του «γενικού αρχηγού του στρατού», δηλαδή του αμερικάνου προέδρου…

Υποτίθεται, τώρα, ότι το ψόφιο κουνάβι δεν θέλει πόλεμο με το ιράν – επειδή κάτι τέτοιο (εκτιμάει πως) θα βλάψει την εκστρατεία του για τις εκλογές του Νοέμβρη του 2020… Ακόμα κι αν είναι έτσι, δεν χρειάζεται να αποφασίσει «πόλεμο με το ιράν» (δηλαδή να ζητήσει την έγκριση του νομοθετικού…). Αρκεί να αποφασίσει «μόνο» μια κάποια πυραυλική «τιμωρία». Το έχει ξανακάνει (στην περίπτωση της δήθεν επίθεσης με χημικά του Άσαντ στην Douma), το έχουν κάνει κι άλλοι αμερικάνοι πρόεδροι στο παρελθόν (π.χ. ο Κλίντον στα ‘90s: πυραυλική επίθεση στο αφγανιστάν και μετά στο σουδάν). Και είναι εύκολο να «πεισθεί» για κάτι τέτοιο το ψόφιο κουνάβι αν «πεισθεί» ότι μια επίδειξη δύναμης εναντίον αυτού του δαίμονα (της Τεχεράνης) θα βοηθήσει την επανεκλογή του…

Πώς θα απαντήσει (αν απαντήσει) η Τεχεράνη; Ωωωωω! Μα γι’ αυτό θα φταίει αυτή! (Και για να έχουμε καλό ερώτημα: δεν ήταν οι proxies της Τεχεράνης που έριξαν χτες ρουκέτα ή ρουκέτες στην αμερικανική πρεσβεία στη Βαγδάτη;)

Πετρέλαιο και πόλεμος 1

Τρίτη 14 Μάη. Υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν με σιγουριά ότι «δεν συμφέρει τις ηπα ένας πόλεμος με το ιράν», γιατί θα γίνουν στόχος (και) οι υδρογονάνθρακες της αραβικής χερσονήσου, με καταλυτικές συνέπειες για τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Απ’ την σιγουριά τους εξαιρούνται οι «σωματοφύλακες» του ψόφιου κουναβιού, κάτι Pompeo, κάτι Βolton και σία – ως εάν οι ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις να αρχίζουν και να τελειώνουν σε φασιστόμουτρα…

Πρέπει να θυμίσουμε μερικά πράγματα· κάποια έχουν συμβεί ήδη και κάποια συμβαίνουν τώρα. Μετά την «καταιγίδα της ερήμου» το 1991 και τις «κυρώσεις» που επιβλήθηκαν στο καθεστώς Χουσεΐν, ο μεγάλος πετρελαϊκός τομέας του ιράκ τέθηκε, ουσιαστικά, εκτός αγοράς. Βαθμιαία, τα επόμενα χρόνια των ‘90ς, αντίπαλοι αυτού του made by usa ενεργειακού αποκλεισμού των ιρακινών πετρελαίων αναδύθηκαν η Μόσχα, το Παρίσι… αλλά και, αυτό είναι σημαντικό, οι ίδιες οι αμερικανικές πετρελαϊκές / εμπορικές εταιρείες. Κανείς δεν εξήγησε το γιατί η Ουάσιγκτον, είτε με κυβέρνηση συντηρητικών είτε με κυβέρνηση δημοκρατικών, αποφάσισε να «θάψει» ουσιαστικά το ιρακινό πετρέλαιο, ακόμα και κόντρα στα συμφέροντα των αμερικανικών εταιρειών…

Αντιμέτωπο μ’ αυτήν την από μέσα κι απ’ έξω πίεση το αμερικανικό καθεστώς, υπό τους συντηρητικούς του Μπους του Β, οργάνωσε την προβοκάτσια της 11ης Σεπτέμβρη το 2001 – και ο πρώτος στόχος ήταν πάλι το ιράκ. Ελλείψει άμεσα διαθέσιμης νομιμοποίησης μιας τέτοιας «αντιτρομοκρατικής τιμωρίας» του καθεστώτος Χουσεΐν, η εισβολή στο ιράκ καθυστέρησε περίπου 1,5 χρόνο – έγινε την άνοιξη του 2003 (μεσολάβησε η εισβολή στο αφγανιστάν). Στη διάρκεια εκείνης της εισβολής στη Μεσοποταμία πάμπολλα ιρακινά πετρελαιοπήγαδα πυρπολήθηκαν – οι φωτιές έκαιγαν για μήνες…

Κανείς δεν εξήγησε ούτε το 2003 το γιατί η Ουάσιγκτον ήθελε να κρατήσει στο ελάχιστο της παραγωγικής τους δυνατότητας τα ιρακινά κοιτάσματα… Κι ακόμα χειρότερο: κανείς δεν εξήγησε γιατί ΤΟΤΕ (το 2003 και το 2004) σχεδίαζε εισβολή και στο ιράν, πράγμα που θα έβγαζε εκτός αγοράς και τα ιρανικά κοιτάσματα. Η εισβολή δεν έγινε τότε επειδή ο αμερικανικός στρατός «βούλιαξε» στην κατοχή του ιράκ… Είχε ανακοινωθεί όμως.

Αργότερα, το 2011, Λονδίνο, Παρίσι και Ουάσιγκτον αποφάσισαν να τελειώσουν με το καθεστώς Καντάφι. Σχεδιασμένο εξ αρχής ή όχι το αποτέλεσμα ήταν να βγουν εκτός επίσημης, νόμιμης αγοράς και τα λιβυκά κοιτάσματα. Κανείς δεν πρόσεξε αυτή την συσχέτιση: ότι στόχος διάφορων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, πραγματοποιημένων ή υπο σχεδιασμό, απ’ το 1991 ως και το 2011, ήταν η διεθνής πετρελαϊκή παραγωγή. Δεν την πρόσεξε ούτε καν όταν ο αμερικανικός καπιταλισμός έβαλε μπροστά μια μεγάλη εκστρατεία για να γίνει «ενεργειακά αυτάρκης» με το παλιό μοντέλο, εκμεταλλευόμενος την εντελώς αντι-οικολογική εξόρυξη του σχιστολιθικού πετρελαίου / φυσικού αερίου.

Και, φυσικά, ούτε όταν (πρόσφατα) μπήκαν στο στόχαστρο τα κοιτάσματα της βενεζουέλα διαβάσαμε κάπου μια σοβαρή ανάλυση για τα πραγματικά γεγονότα και όχι για τις φαντασιώσεις διαφόρων. Μονότονα, απ’ το 1991 ως το 2019, οι περισσότεροι «ειδικοί» (;) επαναλαμβάνουν το ίδιο: ότι οι αμερικάνοι θέλουν «να πάρουν» αυτά τα πετρέλαια… Όχι ότι θέλουν να τα «θάψουν» και να κάτσουν από πάνω, για σιγουριά…

Μπορεί (το Sarajevo και) η ασταμάτητη μηχανή να είναι παγκόσμια εξαίρεση υποστηρίζοντας – ήδη απ’ το 2003 – ότι το αμερικανικό κράτος, ενόψει των αλλαγών στο καπιταλιστικό ενεργειακό υπόδειγμα, θέλει να μειώσει δραστικά την παγκόσμια «παραγωγή πετρελαίου» – και να ελέγχει, άμεσα ή έμμεσα, όση κυκλοφορία (εμπόριο) πετρελαίου και φυσικού αερίου απομείνει, για όσο….

Είμαστε δυστυχώς παράξενοι: υποστηρίζουμε ότι οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις συνεπάγονται και μεγάλης κλίμακας καταστροφές «κεφαλαίων» (συμπεριλαμβανομένων και ανθρώπων…). Την ηλεκτροκίνηση των ι.χ. την έχετε υπόψη σας; Τμήμα της ενεργειακής αναδιάρθρωσης είναι. Λέτε να μην έχει συνέπειες στη ζήτηση πετρελαίου;

Δεν είναι ευχάριστο, αλλά είναι ιστορικά αποδεδειγμένο: οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις εμφανίζονται σαν τεχνολογική εποποιία. Και κάπου στο δρόμο τους ανοίγουν μαζικά νεκροταφεία.

Πρωτοκοσμικός εκφασισμός 1

Τετάρτη 17 Απρίλη. Πώς είναι όταν στις δημοκρατικές (εντός ή εκτός εισαγωγικών) εκλογές οι διαγκωνιζόμενοι υποψήφιοι κάνουν αγώνα για να αποδείξουν πόσο περισσότερο φασίστες είναι οι μεν σε σχέση με τους δε; Οι «τύποι» είναι στη θέση τους: προεκλογική περίοδος, υποψηφιότητες, συγκεντρώσεις, λογίδρια, φανφάρες, κάλπες… Και η ουσία επίσης είναι στη θέση της: διαγωνισμός χασάπηδων για το ποιος θα πάρει την εξουσιοδότηση του «λαού».

Στον ιστορικό φασισμό (στον οποίο περιλαμβάνουμε όλες τις χούντες του 20ου αιώνα, όπου γης) το «τυπικό» δεν περιλάμβανε «γιορτή της δημοκρατίας». Επειδή, ακόμα κι αν οι ανθρωποφάγοι σε οποιαδήποτε κοινωνία είχαν ρεύμα, ήταν σίγουρο ότι υπήρχαν άλλοι τόσοι αντίπαλοί τους. Πολιτικά, ιδεολογικά, ηθικά, αισθητικά. Συνεπώς η κεντρική εξουσία διαμορφωνόταν μέσω του αποκλεισμού οποιουδήποτε πλουραλισμού – της απαγόρευσης εκείνου που στη Δύση μάθαμε να αποκαλούμε «δημοκρατία».

Το ισραηλινό καθεστώς δεν είναι έτσι. Υπάρχει ένας γαλαξίας ακροδεξιών κομμάτων με ποικιλία. Άλλο υποστηρίζει τη νομιμοποίηση της μαριχουάνας – μαζί με την εξόντωση των παλαιστινίων. Άλλο, αντίθετα, υποστηρίζει τις οικογενειακές αξίες – μαζί με την εξόντωση των παλαιστινίων. Ένα τρίτο μπορεί να υποστηρίζει τα δικαιώματα της lgbt κοινότητας – μαζί με την εξόντωση των παλαιστίνιων. Ενώ ένα τέταρτο μπορεί να υποστηρίζει την ποινικοποίηση των σεξουαλικών παρεκλήσεων – μαζί με την εξόντωση των παλαιστινίων. Άφθονη δημοκρατία – μαζί με την εξόντωση των…

Υπήρξε ένας μείζων υποψήφιος πρωθυπουργός επικεφαλής ενός «αντιπολιτευόμενου» συνασπισμού, ο (πρώην) στρατηγός Benny Gantz, τον οποίο ο αντίπαλός του (και τελικός νικητής) Netanyahou κατηγορούσε για «κεντροαριστερό». Το βασικό videospot αυτού του «κεντροαριστερού», η σφαγή στη Γάζα το 2014 (το είδατε, υποθέτουμε, εδώ πριν λίγο καιρό), θα ήταν υπεραρκετό για να καταδικαστεί σε ισόβια για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας – αλλά όχι. Όχι πια· όχι σ’ αυτήν την κοινωνία· όχι απ’ τους συμμάχους του ισραηλινού κράτους· όχι, πια, απ’ οπουδήποτε στον πλανήτη.

Αυτός ήταν ο … «κεντροαριστερός» υποψήφιος…. Αν ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Μπους ο Β «έντυνε» την προεκλογική του εκστρατεία το 2004 με ένα βίντεο απ’ την σφαγή που έκανε ο στρατός του στην ιρακινή Fallujah τον Απρίλη του 2003, θα είχαν σηκωθεί όλες οι πέτρες του πλανήτη εναντίον του… Όχι πια, «ποτέ και πουθενά». Το ισραηλινό καθεστώς είναι η «αιχμή του δόρατος», ξεπερνώντας τα κολαστήρια / «μαύρες τρύπες» τύπου Γκουαντανάμο του αμερικανικού καθεστώς και τις προβλέψεις του «patriot act»… Έχει γίνει η αυλαία. Επειδή είναι πρωτοκοσμικό και επειδή είναι «δημοκρατικό»…

Συνεπώς, ενώ η χούντα του Sisi δεν είναι ανοικτά «παράδειγμα προς μίμηση» (είναι, πάντως, από βολική έως συμμαχική), το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ είναι.

(φωτογραφία: «Selfie» απ’ την Fallujah τον Απρίλη του 2003…)

Πού είναι οι τρομοκράτες;

Τρίτη 9 Απρίλη. Όπως είχε αναγγελθεί, το ψοφιοκουναβιστάν ανακήρυξε τους ιρανούς “φρουρούς της επανάστασης”, τον βασικότερο στρατιωτικό μηχανισμό της Τεχεράνης (: μεταξύ των άλλων είναι ο εγγυητής του τωρινού πολιτεύματος…) σαν “τρομοκρατική οργάνωση”. Η Τεχεράνη απάντησε ανακηρύσσοντας την “κεντρική διοίκηση” του αμερικανικού στρατού (“κεντρική” σε κλίμακα πλανήτη, άρα την διοίκηση που είναι υπεύθυνη για την μέση Ανατολή και την κεντρική Ασία / centcom) επίσης «τρομοκρατική». Αλλά δεν πρόκειται για συμμετρική απάντηση απ’ την μεριά του ιρανικού καθεστώτος.

Φαίνεται πως ο λόγος που το ψοφιοκουναβιστάν ανακάλυψε καινούργιους «τρομοκράτες» είναι πολύ απλός: για να νομιμοποιήσει την διατήρηση των βάσεών του στο ιράκ, ενόψει της αυξανόμενης πιθανότητας ότι η ιρακινή κυβέρνηση θα ζητήσει να ξεκουμπιστούν. Στο ιράκ οι «λαϊκές πολιτοφυλακές», που σε μέγεθος και εξοπλισμό αναλογούν με τον ιρακινό στρατό και τυπικά υπάγονται σ’ αυτόν αν και με ανεξάρτητη οργάνωση, έχουν εκπαιδευτεί και εξοπλιστεί απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης»· και είναι σαφώς εχθρικοί προς τις αμερικανικές βάσεις. Κάλιστα θα μπορούσαν να θεωρηθούν «τρομοκράτες» απ’ την Ουάσιγκτον. Κι εκεί αρχίζουν τα δύσκολα για το ψοφιοκουναβιστάν.

Η νομική βάση της στρατιωτικής παρουσίας των ηπα στο ιράκ είναι επίσημη συμφωνία μεταξύ Ουάσιγκτον και Βαγδάτης, με σκοπό την αντιμετώπιση του isis. Ο isis έχει τελειώσει σχεδόν, κυρίως χάρη στη δράση των «λαϊκών πολιτοφυλακών» – συνεπώς δεν υπάρχει η αιτία της συμφωνίας. Ενώ αυτή δεν έχει καταγγελθεί ακόμα επίσημα απ’ την Βαγδάτη, η Ουάσιγκτον πρόλαβε να βρει καινούργιο σκοπό για τον στρατό της στο ιράκ: να “επιβλέπει” το ιράν. Μετά την πρόσφατη (11 – 13 Μάρτη) μάλλον επική επίσκεψη του ιρανού προέδρου Rouhani στο ιράκ (έκανε περιοδεία σε πολλές πόλεις…), και την υπογραφή συμφωνιών (συμπεριλαμβανομένων και στρατιωτικών) μεταξύ Βαγδάτης και Τεχεράνης, η Ουάσιγκτον στριμώχτηκε – και θεώρησε πως πρέπει να διακηρύξει μια καινούργια “αντιτρομοκρατική” νομιμοποίηση.

Θα αρχίσει, λοιπόν, να επιτίθεται ο αμερικανικός στρατός κατά των «λαϊκών πολιτοφυλακών» στο ιράκ; Ούτε κατά διάνοια – θα είναι αυτοκτονία! Θα γίνει το αντίθετο; Μάλλον όχι, τουλάχιστον προς το παρόν. Αν, τελικά, η Βαγδάτη ζητήσει απ’ τον αμερικανικό στρατό να μαζέψει τα μπογαλάκια του, είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον δημιουργεί έδαφος για να απαντήσει «όχι, υπάρχουν τρομοκράτες εδώ γύρω» – κι αυτό θα οδηγήσει σε πολιτικο-στρατιωτικό αδιέξοδο. Αν δεν επιχειρήσει κάποιος να διώξει τον αμερικανικό στρατό δια της βίας, θα προσπαθήσει να μείνει αξιοποιώντας το αδιέξοδο· ίσως με μακρόσυρτες «διαπραγματεύσεις» με την Βαγδάτη.

Απέναντι σ’ αυτήν (ή σε οποιαδήποτε παρόμοια εξέλιξη) η Τεχεράνη δεν έχει να κερδίσει τίποτα κηρύσσοντας τον αμερικανικό στρατό «τρομοκρατική οργάνωση»! Θα πρέπει, μάλλον, να υποστηρίξει το ιρακινό καθεστώς για να εξασφαλίσει την μέγιστη διεθνή διπλωματική υποστήριξη ώστε να θεωρηθεί ο αμερικανικός στρατός εκεί «κατοχικός». Αν και δεν είναι σίγουρο ότι έτσι θα θορυβηθεί το ψοφιοκουναβιστάν (έτσι κι αλλιώς το ψόφιο κουνάβι απευθύνεται σε εντός ηπα κοινό…) αυτό φαίνεται το μέγιστο δυνατό – με τα τωρινά δεδομένα.

Τα υπόλοιπα, τις επιπλέον αμερικανικές κυρώσεις εναντίον της, η Τεχεράνη θα πρέπει να βρει τρόπο να τις αντιμετωπίσει· έτσι κι αλλιώς.