Δευτέρα 13 Γενάρη. Πριν 17 χρόνια, στις 5 Φλεβάρη του 2003, ο τότε αμερικάνος υπ.εξ. Colin Powell παρουσίαζε με κάθε επισημότητα στη γενική συνέλευση του οηε τις «αποδείξεις» για το ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν διέθετε «βιολογικά όπλα»… Επεδίωκε την συναίνεση της «διεθνούς κοινότητας» για την επίθεση / εισβολή στο ιράκ, που η Ουάσιγκτον είχε ήδη σχεδιάσει.
Ο Powell, όλο το αμερικάνικο γκουβέρνο, έλεγε ψέμματα. Κι όχι απλά ψέμματα: οι «αποδείξεις» ήταν κατασκευασμένες – από κάποια φράξια των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών.
Η εισβολή έγινε· χημικά ή βιολογικά όπλα δεν βρέθηκαν στο ιράκ, αφού δεν υπήρχαν (και η Ουάσιγκτον το ήξερε πολύ καλά…). Η κατοχή του ιράκ συνεχίζεται μετά από 17 χρόνια και τουλάχιστον 200.000 άμεσα δολοφονημένους λόγω της κατοχής και των «εσωτερικών πολέμων» που υποδαύλισε. Κι όχι μόνο αυτό. Χάρη στην κατοχή του ιράκ μεθοδεύτηκε η κατασκευή του isis και όσα ακολούθησαν και συνεχίζονται στο συριακό πεδίο μάχης. (Αυτό δεν απαλλάσσει απ’ τις αρχικές ευθύνες του το κάθαρμα που λέγεται Άσσαντ).
Όλα αυτά στηριγμένα, νομιμοποιημένα, πάνω σε μια κατασκευή «αποδείξεων» απ’ τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Ατιμώρητα και ασταμάτητα μετά από 17 χρόνια.
Μπορούν να αναλυθούν όλα αυτά και έχουν αναλυθεί – για ιμπεριαλιστικό πόλεμο πρόκειται, «προληπτικό» μάλιστα τα περισσότερα χρόνια, αν και όχι πια. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι πως υπάρχουν πολλοί ακόμα, (που δεν είναι έμμισθοι υπάλληλοι κάποιας υπηρεσίας αλλά πρόθυμοι εθελοντές) που, οπλίζοντας την ρατσιστική, οριενταλιστική απέχθειά τους για το ιράν, συζητούν στα σοβαρά ποιες αποδείξεις άραγε να είχε η Ουάσιγκτον ώστε να σκοτώσει τον Soleimani. Είναι, δηλαδή, έτοιμοι να ζητήσουν «αποδείξεις» και να εμπιστευτούν ένα κράτος που αποδεδειγμένα κατασκευάζει τέτοιες, και μάλιστα όχι για να σκοτώσει ένα, δύο ή τρεις «εχθρικούς» καραβανάδες, αλλά για να καταστρέψει ένα μέρος του πλανήτη, μαζί μ’ αυτούς που το κατοικούν.
Το ζήτημα δεν είναι το τι ήταν και τι δεν ήταν ο Soleimani, o Laden ή ο Hussein. Το ζήτημα είναι ότι εδώ και σχεδόν 19 χρόνια, απ’ την 11η Σεπτέμβρη του 2001, η ιστορία συμβαίνει, «παράγεται», «εξελίσσεται» με ψέμματα και προβοκάτσιες, που προέρχονται όλες απ’ την Ουάσιγκτον (και τις διάφορες συνεργαζόμενες υπηρεσίες συμμαχικών κρατών) – και, αυτό, μοιάζει πια να έχει γίνει συνήθεια για εκατομμύρια πρωτοκοσμικούς!
Με άλλα λόγια: μπορεί κάθε ελληνικό κάθαρμα της εξουσίας, «δεξιό» ή «αριστερό», να συζητάει με τον πιο φυσικό τρόπο για τις συμμαχίες του πότε με την Ουάσιγκτον, πότε με το Τελ Αβίβ, πότε με το Κάιρο, πότε με το Ριάντ, κι αυτή η επίσημη και διαρκής συνενοχή στους serial killers της μέσης Ανατολής να είναι κοινωνικά και πολιτικά νομιμοποιημένη («ναι… αλλά και ο Erdogan είναι παλιάνθρωπος…») σαν κάτι «φυσιολογικό» – και, φυσικά, «εθνικά συμφέρον».
Αν πρόκειται για κάτι διαχωρισμένο και αμελητέο, για ζήτημα ηθικής δηλαδή, τότε τι μέλλον προσδοκούν άραγε όλοι αυτοί οι hard ή light συνένοχοι;
