Tag: internet

Η λογοκρισία κάνει άλματα!

Δευτέρα 10 Ιούλη>> Είστε, μήπως, από εκείνους που κάποτε πίστεψαν ότι το internet είναι «χώρος ελευθερίας» (έκφρασης); Εμείς όχι, αλλά πάντα είμασταν αιρετικοί. Τώρα όμως τα «μάγια της ελευθερίας στον κυβερνοχώρο λύνονται» για τους πάντες, πιστούς ή μη, επίσημα και κατηγορηματικά, όπως άλλωστε έχουν λυθεί σχεδόν παντού στις ολιγαρχικές δικτατορίες.

Στις 25 Αυγούστου, σε λιγότερο από 1,5 μήνα (αλλά και σε μια περίοδο ετήσιου διασκεδαστικού αποπροσανατολισμού των υπηκόων – καλοκαίρι γαρ…) οι μεγάλες πλατφόρμες των (αντι)social media θα πρέπει να αρχίσουν να εφαρμόζουν τον European Union Digital Service Act / DSA. To χρονικό περιθώριο να αποδείξουν την συμμόρφωσή τους είναι 50 ημέρες. Τι θα πρέπει να κάνουν; Να εξαφανίζουν το «παράνομο περιεχόμενο», το «μίσος» και την «παραπληροφόρηση» απ’ τους servers τους∙ σε μόνιμη και διαρκή βάση φυσικά. Αν δεν το κάνουν θα τιμωρούνται με πρόστιμα έως και 6% των παγκόσμιων κερδών τους.

Οι 19 «μεγάλες πλατφόρμες» (ή «πολύ μεγάλες πλατφόρμες») που εμπίπτουν άμεσα στο καθήκον της λογοκρισίας, είναι αυτές:

Alibaba Ali Express

Amazon Store

Apple AppStore

Booking.com

Facebook

Google Play

Google Maps

Google Shopping

Instagram

Linkedln

Pinterest

Snapachat

TikTok

Twitter

Wikipedia

YouTube

Zalando

Bing

Google Search

Άλλες μικρότερες πλατφόρμες θα προστεθούν στη λίστα των κυνηγών της παραπληροφόρησης απ’ το 2024, αν η τωρινή πρώτη μεγάλη φάση αποδειχθεί αποτελεσματική….

Τι είναι η «παραπληροφόρηση»; Το μάθατε και το μάθαμε καλά στην διάρκεια της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, απ’ το 2020 μετά: οτιδήποτε αμφισβητεί τα κυρίαρχα «δόγματα αλήθειας», όσες αποδείξεις και τεκμήρια κι αν διαθέτει.

Είχαμε υποστηρίξει έγκαιρα απ’ αυτήν την περιθωριακή γωνία του κυβερνοχώρου ότι εκείνη ήταν μόνο η αρχή. Καθόλου αισιόδοξοι!

Η τσέχα Vera Jourova, αντιπρόεδρος της «ευρωπαϊκής επιτροπής αξιών και διαφάνειας» (ανάξια γατάκια, φυσικά υπάρχει «επιτροπή αξιών» στην ε.ε.!!!) δήλωσε πριν μια βδομάδα, στις 2 Ιούνη, ξεκαθαρίζοντας ακόμα περισσότερο τα πράγματα:

…Η συνεργασία μεταξύ όσων υπογράφουν και ο μεγάλος αριθμός των νέων οργανισμών που θέλουν να υπογράψουν τον καινούργια Κώδικα Πρακτικής δείχνει ότι έχει γίνει ένα δυναμικό και αποτελεσματικό εργαλείο για την καταπολέμηση της παραπληροφόρησης. Ωστόσο, η πρόοδος παραμένει πολύ αργή σε κρίσιμα ζητήματα, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με την πολεμική προπαγάνδα του Κρεμλίνου ή την ανεξάρτητη πρόσβαση σε data… Καθώς προετοιμαζόμαστε για τις ευρωεκλογές του 2024, καλώ όλες τις πλατφόρμες να αυξήσουν τις προσπάθειές τους στην καταπολέμηση της παραπληροφόρησης και να εντοπίσουν την ρωσική χειραγώγηση των πληροφοριών, κι αυτό να γίνεται σ’ όλα τα κράτη μέλη και σε όλες τις γλώσσες, είτε μεγάλα είτε μικρά…

Για να το πούμε με απλά λόγια: στρατιωτικοποιείται οριστικά και ανοικτά και το διαδίκτυο, και όλος ο νταλκάς (προχτές οι «αρνητές», χτες το Κρεμλίνο, αύριο το Πεκίνο, οι παλαιστίνιοι, οποιοδήποτε κίνημα ή έστω και πρακτική ιδέα χειραφετικής αντίστασης, πάντα η αποκάλυψη της βρωμιάς των επιχειρήσεων και των πολιτικών βιτρινών, κλπ κλπ…) είναι η «συγκέντρωση της αλήθειας» στα χέρια εκείνων που έχουν την πραγματική εξουσία. Παλιά τους τέχνη κόσκινο!!!

Θα υποθέτατε ίσως ότι σαν στάχτη στα μάτια η ε.ε. θα ανέθετε τον προσδιορισμό του τι είναι «παραπληροφόρηση» και τι όχι σε κάποιους τυπικά «ανεξάρτητους», «σοφούς», κλπ. Λάθος!!! Την λογοκρισία θα την ελέγχει κεντρικά η commission, αυτό το «όργανο» που έχει επικεφαλής την κυρία Ursula, που ακόμα προσπαθεί να κουκουλώσει την πολλών επιπέδων συνεργασία της με την φαρμακομαφία του κτηνίατρου ceo, την οργανωμένη τρομοκρατική παραπληροφόρηση, την οριστική παραχώρηση του ΕΜΑ στις φαρμακομαφίες, και άλλα. Προκειμένου να κάνει την δουλειά η commission θα την ανεθέσει σε δικαστικο-αστυνομικούς μηχανισμούς που θα δημιουργηθούν γι’ αυτή τη δουλειά σε κάθε κράτος και, φυσικά, θα συνεργάζονται μεταξύ τους. Κάτι σαν «δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος» με ιδιαίτερα και κατά βούληση διευρυμένο τον ορισμό του τι είναι «ηλεκτρονικό έγκλημα»… (Προφανώς αυτοί οι μηχανισμοί θα έχουν την υποστήριξη των γνωστών “fact checkers”…)

Για να είμαστε ειλικρινείς δεν θέλουμε να κλάψουμε! Η ανάλυσή μας υποδείκνυε με ακρίβεια από το 2020 ότι ο κυβερνοχώρος μετά από κάποια χρόνια πειραματισμών (απ’ την μεριά διάφορων αφεντικών) έχει πλέον απαλλοτριωθεί σχεδόν εντελώς απ’ το κεφάλαιο∙ και ότι η μορφή-κράτος θα αναλάβει την «ασφαλή ρυμοτομία / αστυνόμευσή του» εφόσον η «ελεύθερη αγορά» (και η παράδοση που διαμορφώθηκε τα τελευταία 30 χρόνια) δεν μπορεί να το κάνει.

Για παράδειγμα στο Καλά κρασιά! (29 Μάη 2020) σημειώναμε μεταξύ άλλων:

… Αναλυτικά και θεωρητικά, σαν αυτόνομοι εργάτες, είμασταν έτοιμοι γι’ αυτή την εξέλιξη πολύ πριν αρχίσει να ξεδιπλώνεται. Έτσι ώστε όταν άρχισε η ευγενής εκστρατεία των αφεντικών των social media να προστατέψουν την διανοητική υγεία και την πληροφόρηση των πελατών τους απ’ τους κακόβουλους αποπλανητές τους, πατήσαμε το κουμπί «start» και περιμέναμε. Περιμέναμε κάτι πιο χειροπιαστό, είτε απ’ την «ιδιωτική πρωτοβουλία» είτε απ’ τα κράτη.

Εν τω μεταξύ, αυτή η δήθεν εξυγίανση των κοινωνικών ψηφιακών επικοινωνιών και της καθολικής σαπίλας τους σαν «ένδειξη ευθύνης» των διάφορων Zuckerberg είχε εξ αρχής πάνω της μια αμηχανία. Γιατί οι εν λόγω επιχειρηματίες, που έκτισαν τις αυτοκρατορίες τους πάνω στο «πείτε ότι μαλακία θέλετε» (κι εμείς θα μαζεύουμε και θα αξιοποιούμε τα data σας…) ήταν δύσκολο να πάψουν να είναι αρχιεπίσκοποι της «ελευθερίας» και να το γυρίσουν σε παπάδες της πειθαρχίας. Υπήρχε μια αντίφαση στον κυβερνο-αέρα, οπότε περιμέναμε την αναπόφευκτη «λύση» της: την επίσημη και καθαρή εμπλοκή της μορφής-κράτος στο θέμα.

Η ισχυρή προσεισμική ένδειξη ήρθε στις 18 του περασμένου Φλεβάρη (2020), όταν ο κοτζάμ βασιλιάς της λάσπης και της κοινωνικής μεσολάβησης Zuckerberg, άλλοτε αγέρωχος υπερασπιστής της «ελευθερίας στο διαδίκτυο» (και οπωσδήποτε στους πελάτες του…) ζήτησε απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη / ε.ε. να καθορίσουν τους κανόνες του τι επιτρέπεται να λέγεται και τι όχι στα (αντι)social media.

Ο ίδιος Zuckerberg ένα χρόνο νωρίτερα, στις 30 Μάρτη του 2019, είχε γράψει άρθρο στην καθεστωτική Washington post, όπου χωρίς covid, «ψεκασμένους» και άλλα τέτοια προσχήματα, ζητούσε «ρυθμίσεις» (δηλαδή ψηφιακές περιφράξεις) στον κυβερνοχώρο σε 4 τομείς: «επιβλαβές περιεχόμενο» (δηλαδή;), την προστασία των εκλογών, την ιδιωτικότητα και την μεταφορά των δεδομένων. (Η ψηφιακή «ιδιωτικότητα» είναι το τυράκι, μουχλιασμένο προ πολλού…) Και (αυτό εξυπακούεται) το θέμα δεν είναι μόνο τα (αντι)social media∙ είναι το σύνολο της κίνησης στον κυβερνοχώρο.

Καινούργια βάρη πέφτουν στις πλάτες όσων επιμένουν να κάνουν σοβαρή και τεκμηριωμένη αντι-πληροφόρηση για εργατική χρήση…. Μήπως όμως είναι κι αυτοί ένα ξεπερασμένο, προκατακλυσμιαίο είδος, που τείνει προς εξαφάνιση;

(Ως τέτοιο «είδος» θα συνεχίσουμε να αντι-πληροφορούμε και γι’ αυτό το σοβαρό ζήτημα. Μέχρι….)

 

Άδειες οδήγησης

Δευτέρα 1 Φλεβάρη. Βρισκόμουν σ’ ένα πάνελ συζήτησης περί της ασφάλειας στο internet και, θα το πω, ήταν τρομακτικό. Ανάμεσα σε ατομικές απάτες, οργανωμένο έγκλημα, επιχειρηματική και κρατική κατασκοπεία, είναι πολύ επικίνδυνα τα πράγματα εκεί έξω. Κάτι το οποίο σύμφωνα με έναν ομιλητή του πάνελ, επιδεινώνεται εκθετικά.

Υπάρχουν εξαιρετικά σύνθετα προβλήματα που ακόμα και ο εξυπνότερος των έξυπνων θα παραδεχόταν ότι δεν μπορούν να λυθούν εύκολα. Όμως ο Craig Mundie, επικεφαλής του τμήματος ερευνών της microsoft, πρότεινε μια εκπληκτικά απλή λύση που δείχνει καλή αφετηρία για να αντιμετωπιστούν όλα αυτά τα προβλήματα: άδειες οδήγησης στο internet.

Το ζήτημα με το internet είναι ότι δεν φτιάχτηκε σκόπιμα για να είναι ένα παγκόσμιο σύστημα μαζικής επικοινωνίας. Μερικές δεκάδες τύπων, που ήξεραν ο ένας τον άλλον, ξεκίνησαν το δίκτυο. Η ανωνυμία που έχει γίνει ο πυρήνας και αγαπημένο χαρακτηριστικό του internet δεν υπήρχε στην αρχή: ήταν σαφές ποιος ήταν ποιος.

Καθώς το internet άρχισε να επεκτείνεται και να συγκεντρώνει περισσότερους χρήστες, σταμάτησε το να ξέρει ο καθένας ποιοί είναι οι άλλοι, αλλά σε κανένα σημείο δεν έγινε αλλαγή στο πως δουλεύουν τα πράγματα. Το web άρχισε να γίνεται ένας χώρος μη ταυτοποίησης, και συνεχίζει να είναι έτσι μέχρι σήμερα. Ο καθένας μπορεί να μπει online και κανείς δεν χρειάζεται να πει ποιος είναι. Αυτό είναι που επιτρέπει έναν μεγάλο όγκο κυβερνοεγκλήματος: αν υποστείτε επίθεση από έναν υπολογιστή, μπορεί να εντοπίσετε που ακριβώς βρίσκεται αυτό το μηχάνημα, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να προχωρήσετε ένα βήμα ακόμα και να βρείτε την ταυτότητα του υπολογιστή που χάκαρε τον υπολογιστή που χάκαρε εσάς.

Αυτό που προτείνει ο Mundie είναι να επιβληθεί ταυτοποίηση. Κάνει μια αναλογία με την χρήση του αυτοκινήτου. Αν θέλεις να οδηγήσεις αυτοκίνητο πρέπει να έχεις άδεια οδήγησης (συν ασφάλεια κλπ). Αν κάνεις κάτι άσχημο με αυτό το αυτοκίνητο, για παράδειγμα αν παραβιάσεις το νόμο, είναι πιθανό ότι θα χάσεις την άδεια οδήγησης και θα σου απαγορευτεί να ξανα-οδηγήσεις στο μέλλον. Μ’ άλλα λόγια υπάρχει ένα νομικό και κοινωνικό καθεστώς που επιβάλει την πειθαρχία. Ο Mundie φαντάζεται ότι θα υπάρχουν διαφορετικά είδη ταυτότητας για χρήση στο internet: ένα για τους ανθρώπους, ένα για τις μηχανές και ένα για τα προγράμματα (που συχνά δουλεύουν σαν proxies των άλλων δύο).

Φυσικά υπάρχουν κάποια εμπόδια για να γίνει αυτό το σχέδιο πραγματικότητα. Ακόμα και εδώ που βρίσκομαι, στα βουνά της ελβετίας, μπορώ να ακούσω την παγκόσμια κραυγή: «Μα έχουμε δικαίωμα στην ανωνυμία στο Internet!» Αλήθεια; Το έχετε; Πώς σας ήρθε κάτι τέτοιο;

Ο Mundie υπέδειξε ότι στον φυσικό κόσμο νοιώθουμε εντελώς άνετα με το γεγονός ότι υπάρχουν συγκεκριμένα μέρη που δεν μας επιτρέπεται να πάμε χωρίς να ταυτοποιηθούμε. Μπορείς να περπατήσεις στο δρόμο χωρίς κανένας να ξέρει ποιός είσαι; Εντελώς. Μπορείς να μπεις σ’ ένα μηχάνημα τράπεζας χωρίς να δώσεις το όνομά σου; Όχι.

Είναι εύκολο να οραματιστούμε το ίδιο είδος διαφοροποιημένων δομών για το Internet είπε ο Mundie. Δεν έδωσε κάποια παραδείγματα, οπότε σκέφτηκα εγώ ένα. Αν θέλεις να μπεις στο Time.com και να διαβάσεις τι γίνεται στον κόσμο, μια χαρά είναι. Κανείς δεν χρειάζεται να ξέρει ποιος είσαι. Αν όμως θέλεις να φτιάξεις ένα site που να δέχεται δωρεές, μέσω καρτών, για τα θύματα του σεισμού στην αιτή; Ωραία, θα πρέπει να δείξεις την ταυτότητά σου για να το κάνεις.

Η αλήθεια με το θέμα αυτό είναι ότι το Internet βρίσκεται ακόμα στη φάση της Άγριας Δύσης. Σε μεγάλο βαθμό δεν υπάρχει νόμος εδώ. Όμως καθώς όλο και περισσότεροι μπαίνουν στο διαδίκτυο, αυτή η έλλειψη νόμων γίνεται όλο και μεγαλύτερο πρόβλημα. Καθώς οι ανθρώπινες κοινωνίες εξελίσσονται αναπτύσσουν πιο αυστηρά στάνταρ για τους εαυτούς τους, έτσι ώστε να ελέγχουν την ποσοτική τους μεγέθυνση. Δεν υπάρχει λόγος να σκεφτούμε ότι αυτό δεν μπορεί να ισχύσει για το Internet.

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί σύντομα. Οι κυβερνήσεις μιλάνε σίγουρα η μία με την άλλη γι’ αυτό το θέμα (αν και, εξ ορισμού, κάθε αποτελεσματική προσπάθεια θα πρέπει να είναι διεθνής εκ φύσεως), αλλά ακόμα και στην ευρώπη, που υπάρχει ένας οργανισμός κυβερνοασφάλειας, μόνο τα μισά κράτη της ηπείρου έχουν υπογράψει την συμμετοχή τους σ’ αυτόν.

Ένα κάπως μπερδεμένο ζήτημα που υποδείχθηκε στη σημερινή συζήτηση: οι μυστικές υπηρεσίες των κυβερνήσεων είναι οι πολύ μεγάλοι ωφελημένοι της ανωνυμίας του Internet. Παρακολουθούσαν τον καθένα και πριν το web, αλλά πόσο ευκολότερο έχει γίνει τώρα το να κυκλοφορούν σ’όλο τον κυβερνοχώρο χωρίς κανείς να τους παίρνει χαμπάρι;

Συνεπώς μην περιμένετε αλλαγές σύντομα. Αλλά να ξέρετε ότι εκείνοι που είναι υπεύθυνοι – όπως σχεδόν όλοι όσοι έχουν ευθύνες για οτιδήποτε σχετικά με το Internet – το σκέφτονται.

Αυτά έγραφε η κοινωνιολόγος Βarbara Kiviat στο αμερικανικό καθεστωτικό time. Μεταφράσαμε όλο το άρθρο της. Πότε τα έγραφε; Χτες; Μήπως προχτές ή, έστω, πριν μερικούς μήνες;

Όχι. Ήταν πριν ακριβώς 11 χρόνια. Στις 30 Γενάρη του 2010…

“Κοινωνική ευθύνη”…

Δευτέρα 1 Φλεβάρη. Είναι υποχρέωσή μας, σαν εργάτες αυτόνομοι, να προ-ειδοποιούμε όσο πιο καθαρά γίνεται για την «προετοιμασία» του μέλλοντος, για τις καπιταλιστικές και κρατικές τάσεις, γυρίζοντας όσο πίσω χρειάζεται για να εντοπίσουμε τα ίχνη των ιστορικών διαδρομών… Το ίδιο κάνουμε μέσω cyborg εδώ και 5,5 χρόνια για μια σειρά ζητημάτων σχετικών με τις «νέες τεχνολογίες», συμπεριλαμβανόμενων των βιοτεχνολογιών… Το ότι ο κόσμος βαριέται να ξεκολλήσει απ’ την καθημερινή τριβή και μιζέρια του, αρνείται το να ξέρει τα καθοριστικά για την ζωή του, και το ότι εμείς είμαστε de facto περιθωριακοί (επειδή είμαστε καθαροί από κάθε άποψη…) περιορίζει κατά πολύ την εμβέλεια όλης αυτής της δουλειάς, για την οποία δεν έχουμε κανένα «δικό μας» όφελος.

Θα συνεχίσουμε ωστόσο, όσο μπορούμε. Το άρθρο του 2010 φωτίζει (ελπίζουμε) καθαρά τι έχει ξεκινήσει επιθετικά σχετικά με την λογοκρισία και τον έλεγχο στον κυβερνοχώρο από το 2020· στο όνομα, ως γνωστόν, της «υγείας»… Αλλά δεν είναι το μόνο σήμα-κινδύνου-απ’-το-παρελθόν για αυτά που γίνονται ήδη και θα γίνουν (όπως όλα δείχνουν) πολύ πιο συστηματικά και μεθοδικά το 2021.

Δυο χρόνια πριν την συγγραφή του πιο πάνω άρθρου, ο Lawrence Lessig, καθηγητής νομικής στο πανεπιστήμιο του Stanford και απ’ τους συνιδρυτές των Creative Commons, μιλούσε στο τεχνολογικό συνέδριο Fortune’s Brainstorm στο Half Moon Bay της καλιφόρνια. Κι εκεί, ανάμεσα σε άλλα, είπε κι αυτό:

… Σε κάποια φάση, σ’ ένα δείπνο όπου βρισκόταν και ο Richard Clark, τον ρώτησα «Υπάρχει κάτι ισοδύναμο με τον Patriot Act – ένας i-Patriot Act – που να είναι σε αναμονή ενός σημαντικού γεγονότος ώστε να βρεθεί η δικαιολογία να επιβληθεί αλλάζοντας ριζικά τον τρόπο που δουλεύει το Internet;». Και μου απάντησε «Φυσικά και υπάρχει…» – και ορκίζομαι ότι έτσι ακριβώς το είπε – «… και δεν θα αρέσει πολύ στον Vint Cerf».

Ο Richard Clark ήταν «εθνικός συντονιστής για την ασφάλεια, την προστασία των υποδομών και την αντιτρομοκρατία» στις ηπα απ’ το 1998 ως το 2003. Στη συνέχεια προσελήφθη απ’ την πετροχούντα των εμιράτων, και έφτιαξε για λογαριασμό της μια δομή κυβερνοκατασκοπείας, υποτίθεται για την παρακολούθηση των «εξτρεμιστών». Οι τοξικοί του Ντουμπάι το χρησιμοποιούν, φυσικά, εναντίον των πάντων: απ’ τις γυναίκες ακτιβίστριες μέχρι τους αξιωματούχους της fifa… Ο Clark δεν πρέπει να έχει πρόβλημα: έχει συμμετάσχει σε διάφορες «βρώμικες» εκστρατείες του αμερικανικού κράτους…

Ο Vint Cerf (Vinton Gray Cerf) είναι απ’ τους πρωτοπόρους της δημιουργίας του internet όπως το ξέρουμε, και μαζί με τον Bob Kahn (δημιουργό του πρωτοκόλλου TCP/IP) θεωρούνται «οι πατέρες του διαδικτύου». Οπότε είναι εύκολο να καταλάβει ο καθένας γιατί δεν θα του άρεσε ένας …i-Patriot Act… (Εν τω μεταξύ κάποια video με σχετικές δηλώσεις του Lessig έχουν εξαφανιστεί απ’ το διαδίκτυο…)

Έχουμε, λοιπόν, τα εξής δεδομένα. Πρώτον, εδώ και 1,5 (μπορεί και παραπάνω) δεκαετία υπάρχουν αμερικανικά / δυτικά σχέδια για την πειθάρχηση «της κυκλοφορίας στο internet». Σίγουρα μέσω της αυστηρής προσωποποίησης όλων όσων μπαίνουν είτε στο σύνολό του κυβερνοχώρου είτε σε ορισμένες περιοχές του (το πρώτο είναι αρκετά πιθανό).

Δεύτερον, δημιουργήθηκαν σ’ όλο αυτό το διάστημα (απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα) και επιβλήθηκαν οι τεχνολογίες «αποκοπής» της πρόσβασης σε διάφορες περιοχές του κυβερνοχώρου, από κράτη, «για την προστασία των υπηκόων».

Τρίτον, μέσα στο κουρνιαχτό που έχει σηκώσει η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, εκτός απ’ την βιο-ασφάλεια έχει σηκωθεί ψηλά και εξίσου δημαγωγικά και το ζήτημα της κυβερνο-ασφάλειας. Η συστηματική λογοκρισία, που προς το παρόν, και με την αναμονή επίσημων κρατικών νομοθεσιών, γίνεται με αποφάσεις των ιδιωτικών εταιρειών / πλατφορμών των antisocial media, είναι μόνο μια πλευρά αυτής της εξέλιξης. Οι καταγγελίες για κυβερνοεπιθέσεις (στις ηπα…) που αποδίδονται είτε στη Μόσχα, είτε στο Πεκίνο, είτε στην Πγιονγκγιάνγκ, είτε είναι πραγματικές είτε είναι προβοκατόρικες, είναι μια άλλη πλευρά. Και το γεγονός ότι με την εξάπλωση των 5G επικοινωνιών πολύ μεγαλύτεροι όγκοι δεδομένων θα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο (έχοντας μετατραπεί σε «ων ουκ άνευ» για πλήθος καπιταλιστικών και κυβερνητικών λειτουργιών…) έχει ήδη κάνει την «κυβερνο-ασφάλεια» νο 1 ζήτημα στις διεθνείς συζητήσεις των αφεντικών· και στην αναζήτηση των τεχνολογικών και νομικών μέτρων που θα ληφθούν.

Εκείνο που είναι ακόμα κάπως θολό είναι το είδος των δικαιολογιών που θα εφευρεθούν για να νομιμοποιήσουν, όσο είναι δυνατόν, την δυτική «ρύθμιση της κυκλοφορίας» στο internet (σε άλλες περιοχές του κόσμου συμβαίνει ήδη…), και πιθανότατα με πολύ μεγαλύτερη αυστηρότητα απ’ ότι η φυσική ρύθμιση κυκλοφορίας στους δρόμους. Θα είναι τα λεγόμενα «fake news» που μολύνουν τις «συνειδήσεις» των υπηκόων εμποδίζοντας τα κράτη και τα αφεντικά να έχουν το μονοπώλιο της «αλήθειας»; Θα είναι μια «μεγάλη κυβερνοεπίθεση» που θα αποδοθεί σε κάποιο κράτος rival και θα είναι «αποσταθεροποιητική» ώστε το δίλημα «internet ή ελευθερία», όπως το «υγεία η ελευθερία» να ποτίσει τους υποτελείς; Θα είναι ένας συνδυασμός των δύο; Κάτι τρίτο; Θα γίνει εκκαθάριση του κυβερνοχώρου από «ύποπτα περιεχόμενα του παρελθόντος» (κάτι σαν «τα βιβλία στη φωτιά» σε ψηφιακή version); Προς το παρόν οι τάσεις δείχνουν πως όλα αυτά είναι εξαιρετικά πιθανά.

Ένα απ’ τα πιο διάσημα καθάρματα της εποχής, ο Klaus Schwab του Π.Ο.Φ., που έχει αναλάβει την κονσομασιόν για τα σχέδια του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος κάνοντας διάφορες Αρμαγεδωνικές προφητείες, προέβλεψε τον περασμένο Ιούλη και μια επερχόμενη «cyber πανδημία» (Έχει προβλέψει επίσης και μια «κατάρρευση των ηλεκτρικών δικτύων»… Τις καταστροφές μέσω πολύ φονικότερων ιών τις αφήνει στην αρμοδιότητα των φίλων του…)

Αν, στη συγκεκριμένη ιστορική φάση που ζούμε, έχει πολιτική σημασία η πρό-γνωση για τις προετοιμαζόμενες «νέες περιφράξεις» στον κυβερνοχώρο, δεν είναι μόνο γι’ αυτό καθαυτό το συγκεκριμένο πεδίο αναδιάρθρωσης της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Αλλά και για τον συνδυασμό (της συγκεκριμένης πρό-γνωσης) με την εκστρατεία ανακατασκευής των σωμάτων και των κοινωνικών σχέσεων που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, με τον κωδικό “covid-19″….

Τα καλά κρασιά!

Σάββατο 30 Μάη. Ενώ η Μιννεάπολη καίγεται, το ψόφιο κουνάβι παίζει κυνηγητό με μια ψηφιακή τσίχλα. Ή, ο ένδοξος πρόεδρος των ένδοξων ηπα νοιώθει προδομένος απ’ το αγαπημένο του social μήντιο, το twitter! Ωιμέ! Η ανθρωπότητα κυλάει πίσω στον πρωτογονισμό των τελάληδων!

Χαριτωμένα όλα αυτά. Αλλά όπως συχνά συμβαίνει το ψόφιο κουνάβι είναι ο λοξός διεκπεραιωτής καπιταλιστικών / κρατικών αναγκών (και σχεδιασμών) που είναι straight ahead. Εν προκειμένω, και καθόλου τωρινά, η διακύβευση είναι αυτό που ονομάστηκε «ελευθερία έκφρασης» στα (αντι)social media. Ευρύτερα όμως: στον κυβερνοχώρο.

Η αναδιάρθρωση σ’ αυτόν τον τομέα (που είναι υποτομέας της ιστορικής ψηφιακής «ελευθερίας της πληροφόρησης») ξεκίνησε όταν έγιναν μόδα αφενός τα λεγόμενα «fake news» και αφετέρου το κυνήγι τους. Για το καλό της κοινωνίας (όπως λέμε «για το καλό της δημόσιας υγείας»). Ότι κυκλοφορούν τερατώδη ψέματα και απίστευτες βλακείες (και) στα (αντι)social media είναι γεγονός… Αλλά το να εμφανιστούν προστάτες του μυαλού του καθενός… αυτό είναι εντελώς διαφορετική ιστορία!!..

Ποιό ακριβώς είναι το πρόβλημα; Κατά την αιρετική άποψη της ασταμάτητης μηχανής το πρόβλημα είναι ότι με τέτοιον και τόσον πληθωρισμό ψεμμάτων (προέλευσης από οπουδήποτε) τα κάθε φορά επίσημα, τα «τακτικής» (ενίοτε και «στρατηγικής») σημασίας ψέμματα, οι κρίσιμες ψευδείς ειδήσεις, η παραπληροφόρηση που προέρχεται απ’ τα κράτη, τα αφεντικά, τις υπηρεσίες τους, άρχισαν να χάνουν την αξία τους. Τυπική εξέλιξη κάθε πληθωρισμού!

Αναγκαία θα ήταν, κατά συνέπεια, μια διαδικασία «αποπληθωρισμού». Έτσι ώστε να απομείνουν τα «εγγυημένα ψέματα», τα εγκεκριμένα, να δουλεύουν. (Καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός παγκόσμιος ανταγωνισμός οξύνεται τι άλλο θα προβλέπατε απ’ την μεριά των αφεντικών;) Αποπληθωρισμός των ψεμμάτων (όπως και οποιοσδήποτε άλλος αποπληθωρισμός) σημαίνει συστηματικός περιορισμός της κυκλοφορίας τους. Κι αυτός, με την σειρά του, σημαίνει «απαγόρευση κυκλοφορίας». Πρακτικά όχι μόνο των ψεμμάτων και της παραπληροφόρησης που είναι unofficial, αλλά και σε οτιδήποτε θα μπορούσαν οι κεντρικοί, στρατηγικοί ψεύτες, να χαρακτηρίσουν έτσι.

Αναλυτικά και θεωρητικά, σαν αυτόνομοι εργάτες, είμασταν έτοιμοι γι’ αυτή την εξέλιξη πολύ πριν αρχίσει να ξεδιπλώνεται. Έτσι ώστε όταν άρχισε η ευγενής εκστρατεία των αφεντικών των social media να προστατέψουν την διανοητική υγεία και την πληροφόρηση των πελατών τους απ’ τους κακόβουλους αποπλανητές τους, πατήσαμε το κουμπί «start» και περιμέναμε. Περιμέναμε κάτι πιο χειροπιαστό, είτε απ’ την «ιδιωτική πρωτοβουλία» είτε απ’ τα κράτη.

Εν τω μεταξύ, αυτή η δήθεν εξυγίανση των κοινωνικών ψηφιακών επικοινωνιών και της καθολικής σαπίλας τους σαν «ένδειξη ευθύνης» των διάφορων Zuckerberg είχε εξ αρχής πάνω της μια αμηχανία. Γιατί οι εν λόγω επιχειρηματίες, που έκτισαν τις αυτοκρατορίες τους πάνω στο «πείτε ότι μαλακία θέλετε» (κι εμείς θα μαζεύουμε και θα αξιοποιούμε τα data σας…) ήταν δύσκολο να πάψουν να είναι αρχιεπίσκοποι της «ελευθερίας» και να το γυρίσουν σε παπάδες της πειθαρχίας. Υπήρχε μια αντίφαση στον κυβερνο-αέρα, οπότε περιμέναμε την αναπόφευκτη «λύση» της: την επίσημη και καθαρή εμπλοκή της μορφής-κράτος στο θέμα.

Η ισχυρή προσεισμική ένδειξη ήρθε στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη (προ covid-19!!!!), όταν ο κοτζάμ βασιλιάς της λάσπης και της κοινωνικής μεσολάβησης Zuckerberg, άλλοτε αγέρωχος υπερασπιστής της «ελευθερίας στο διαδίκτυο» (και οπωσδήποτε στους πελάτες του…) ζήτησε απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη / ε.ε. να καθορίσουν τους κανόνες του τι επιτρέπεται να λέγεται και τι όχι στα (αντι)social media.

Αυτό έγινε στις 18 Φλεβάρη, και όπως συνήθως τα διαφόρων ειδών πολιτικά τσακάλια του σύμπαντος κοιμόνταν ύπνο βαθύ και γλυκό, με όνειρα ασκανδάλιστα. Ακριβώς 4 μήνες νωρίτερα, στις 18 Οκτώβρη, στη διάρκεια του γνωστού Event 201 (το μελετήσατε προσεκτικά και κριτικά όπως σας συμβουλέψαμε;) μιλώντας για την πληροφοριακή διάσταση της αντιμετώπισης μιας φονικής πανδημίας (!!! κοίτα κάτι συμπτώσεις!) κάποιος απ’ τους «παίκτες» του Event 201 είχε πει στα ίσια το εξής, που μπορεί τότε να έμοιαζε κωδικοποιημένο: οι πλατφόρμες των social media θα πρέπει να σταματήσουν να θεωρούν εαυτούς σαν τεχνικούς παρόχους υπηρεσιών / πλατφόρμες και να παραδεχτούν ότι είναι «εκπομποί περιεχομένου»….

Το είχαμε κρατήσει κι αυτό στην άκρη. Γιατί τί σήμαινε αυτή η διαφορά, και τί σημασία θα μπορούσε να έχει (ακόμα και) στην «αντιμετώπιση ενός μολυσματικού θανατικού»; Το να είναι μια επιχείρηση «πάροχος υπηρεσιών / πλατφόρμα» σημαίνει ότι προσφέρει μεν το τεχνικό πλαίσιο των ψηφιακών επικοινωνιών, ΔΕΝ έχει όμως καμμία ευθύνη για ό,τι διακινείται εκεί. Την αλήθεια, την ακρίβεια, την πολιτικής ορθότητα και τα λοιπά. Ο πάροχος είναι, σα να λέμε, ουδέτερος απέναντι στους χρήστες των υπηρεσιών του.

Αυτή η ουδετερότητα ήταν βέβαια η βάση της εκτρωματικής ανάπτυξης των (αντι)social media, ήταν η βάση της σαβούρας τους, αλλά κυρίως ήταν η φυσική συνέπεια της ουδετερότητας του διαδικτύου συνολικά, σαν τεχνολογίας επικοινωνιών, όπως προσδιορίστηκε από την κατασκευή του την ίδια! Ο πόλεμος κατά αυτής της γενικής (και βασικής) ουδετερότητας έχει ξεκινήσει πριν απ’ την ανακάλυψη της διανοητικής δολιοφθοράς που κάνουν τα «fake news» (και ο ύπουλος ρόλος στον κυβερνοχώρο της ανεγκέφαλης αλεπούς / Putin…). Και, υποθέτουμε, ότι καταλαβαίνετε ποιοί και γιατί ήθελαν (και θέλουν) να την καταργήσουν αυτήν την ουδετερότητα.

Απ’ την άλλη μεριά το «πομπός περιεχομένου» θα σήμαινε ότι αυτές οι πλατφόρμες των (αντι)social media είναι σαν ένα τυπικό μήντιο, ας πούμε μια εφημερίδα, της οποίας ο ιδιοκτήτης / εκδότης έχει όλη τη νομική ευθύνη για το τι γράφεται και απο ποιόν. Προφανώς στη δομή διαχείρισης περιεχομένου των κλασσικών media (εφημερίδων, ραδιοφώνων, καναλιών…) δεν υπάρχει καμμία «ουδετερότητα», εκτός απ’ αυτήν που ορίζει το κάθε φορά αφεντικό τους, όπως το βολεύει. Συνεπώς ο έλεγχος είναι ο … σωστός!

Αυτό που είχε ειπωθεί, λοιπόν, στην 18 Οκτώβρη του 2019, στο Event 201, ήταν ότι «για το καλό της προστασίας της υγείας των ανθρώπων…» (ρε τι χωράει σ’ αυτό το νταβατζιλίκι!) οι ιδιοκτήτες των (αντι)social media θα πρέπει να χρεωθούν με τη νομική ευθύνη του τι κυκλοφοράει στις πλατφόρμες τους· αφήνοντας να εννοηθεί ότι αν δεν μπορούν να ανταποκριθούν αποτελεσματικά στη λογοκρισία θα αναλάβει αυτός που μπορεί: η μορφή κράτος. Ενώ εκείνο που ειπώθηκε δια στόματος Zuckerberg στις 18 Φλεβάρη του 2020 στους αξιωματούχους της ευρωπαϊκής commission (ευαίσθητους, ως γνωστόν, στις «ελευθερίες»….) ήταν ότι κανονίστε εσείς σαν κράτη τη νομοθεσία της λογοκρισίας (που πάει να πει: αναλάβετε εσείς την πολιτική ευθύνη του αποπληθωρισμού των ψεμμάτων ή των «ψεμμάτων»…) και εμείς, σαν ιδιωτικές εταιρείες, θα την εφαρμόσουμε.

Bingo!!!

Η λοξή εξέλιξη

Σάββατο 30 Μάη. Πριν λίγες ημέρες το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε ότι η “επιστολική ψήφος είναι ευκαιρία για νοθεία” – ενόψει των προεδρικών εκλογών του Νέμβρη. Έχει τους καϋμούς του ο άνθρωπος! Οι αλγόριθμοι του twitter κρέμασαν κουδούνια στο προεδρικό τιτίτιβισμα, ως ελεγχόμενο για «διασπορά ψευδών πληροφοριών». Το ψόφιο κουνάβι τα πήρε, γιατί φαίνεται ότι αυτοί οι αλγόριθμοι έχουν ακόμα μια πολιτική μάλλον παρά τεχνική αδυναμία: δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τις επίσημες, καθεστωτικές, επιτρεπτές παπαριές απ’ τις υπόλοιπες. Κι όταν ένα ψόφιο κουνάβι θυμώνει…

Χτες ξανατιτίβισε. Αυτή τη φορά απειλώντας ότι θα στείλει τον στρατό να πυροβολεί τους διαδηλωτές / looters στη Μιννεάπολη. Και πάλι οι αλγόριθμοι του twitter αστόχησαν: κρέμασαν κουδούνια στο εν λόγω προεδρικό τιτίβισμα, ότι προάγει την βία.

Ε, αυτό ήταν! Το ψόφιο κουνάβι, σαν πρόεδρος που φοράει παντελόνια, υπέγραψε ένα διάταγμα… που δεν λέει ότι «τα ψόφια κουνάβια επιτρέπεται να λένε ό,τι γουστάρουν» (όπως θα περίμενε κανείς…), αλλά που κάνει πράξη εκείνο που είχε ειπωθεί στις 18 Οκτώβρη του 2019, στο Event 201: ακυρώνει την αμερικανική νομοθεσία του 1996, που εξασφάλιζε την νομική ουδετερότητα των εταιρειών παροχής υπηρεσιών στο internet σε σχέση με τα περιεχόμενα που διακινούν οι χρήστες αυτών των υπηρεσιών!

Η παράγραφος 230 εκείνου του ευρύτερου νόμου για τις τηλεποικοινωνίες προέβλεπε ότι κανένας πάροχος ή χρήστης μιας διαδικτυακής ηλεκτρονικής υπηρεσίας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σαν εκδότης ή εκφωνητής οποιασδήποτε πληροφορίας που προέρχεται από άλλον πάροχο πληροφοριών… Αυτό σήμαινε πως οι εταιρείες (π.χ. η google) είχαν έκτοτε νομική ασυλία (δηλαδή «ουδετερότητα») για το όποιο περιεχόμενο διακινούνταν απ’ τα δίκτυά τους. Εκείνο που επέτρεπε η παράγραφος 230 στις εταιρείες ήταν να επέμβουν «κόβωντας» αν παραβιάζονται οι εταιρικές προδιαγραφές, υπό την προϋπόθεση ότι το «κόψιμο» γίνεται καλόπιστα… (Σ’ αυτές τις εταιρικές διακριτικές δυνατότητες περιλαμβανόταν και η προσφυγή στην εταιρεία, με αίτημα «κοψίματος» κάποιου εναντίον περιεχομένου για το οποίο μπορούσε να αποδείξει ότι τον βλάπτει προσωπικά…)

Εκείνη η εξαίρεση επέτρεψε την εκρηκτική διεύρυνση του internet. Αφού, λοιπόν, αυτό έχει ολοκληρωθεί (κι αφού έχουμε μπει στην 4η βιομηχανική επανάσταση…), η ασυδοσία τέλος! Το ψόφιο κουνάβι, θυμωμένο απ’ τους αδιακρισία των αλγόριθμων του twitter, αποφάσισε ότι το (αντι)social μήντιο είναι «εκδότης» και όχι «πλατφόρμα».

Πράγμα που σημαίνει ότι έχει πλήρη νομική ευθύνη και για αυτά που επιτρέπει να κυκλοφορούν στις λεωφόρους του, αλλά και για αυτά που απαγορεύει: αν, για παράδειγμα, ξανακρεμάσει κουδούνια στον πρόεδρο των ηνωμένων πολιτειών της αμερικής θα φάει ξεγυρισμένη μήνυση! Αλλά και αν αφήσει ασύδοτους τους αντιπάλους του, το ίδιο θα πάθει… Και μιλώντας γενικά: το traffico στο internet αποκτάει αυστηρούς τροχονόμους: τα κράτη (το ψοφιοκουναβιστάν είναι δεύτερο, εφόσον προηγείται το Πεκίνο!) και τις νομοθεσίες τους. Συμπεριλαμβανόμενων των νομοθεσιών «έκτακτης ανάγκης», που έχουν κάθε λόγο να μονιμοποιηθούν…

Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε! (Και εμείς επίσης….)

Η στόχευση

Σάββατο 30 Μάη. Απ’ την στιγμή που διαπιστώσαμε, μελετώντας τα λεγόμενα των παικτών του Event 201, ότι ο έλεγχος της διαδικτυακής πληροφόρησης (… στην περίπτωση μιας επιδημίας εντός ή εκτός εισαγωγικών… αλλά γιατί μόνον εκεί;) έχει γίνει πια ζήτημα πρώτης γραμμής, και απ’ την στιγμή που είναι γνωστό ότι έτσι ακριβώς συμβαίνει σε κάθε πόλεμο που κηρύσσουν τ’ αφεντικά, παρακολουθήσαμε (σιωπηλά…) το τι συνέβαινε στη διάρκεια των πραξικοπημάτων από αυτήν την άποψη. Συνέκλιναν, άραγε, τα κράτη προς τον έλεγχο και σ’ αυτόν τον τομέα;

Αυτό που συνέβη ως τώρα (και έγινε συστηματικά, μεθοδικά, με σχέδιο) είναι ότι όλα τα καθεστωτικά μήντια λειτούργησαν σχεδόν μονομπλοκ, σ’ όλα τα (ευρωπαϊκά) κράτη που μπορούμε να ξέρουμε, ακολουθώντας / υπηρετώντας την καθεστωτική γραμμή περί Αποκάλυψης, Αρμαγεδώνα, κλπ. Εκεί που υπήρξε κάποιος πλουραλισμός (συμπεριλαμβανομένων των «θεωριών συνωμοσίας»…) ήταν στον κυβερνοχώρο. Αν υπήρξε «αχίλλειος πτέρνα» στην δημαγωγία, αυτή βρισκόταν εκεί: στο πως οι αιρετικοί «ειδικοί» κατάφεραν να κυκλοφορήσουν, όσο κυκλοφόρησαν, τις κριτικές τους απόψεις. Είναι ακριβώς η περιοχή όπου εκκρεμεί ο κεντρικός έλεγχος!

Οι βλακώδεις και μικρόνοες «κατηγορίες» που άκουσε η ασταμάτητη μηχανή είναι χάδια μπροστά στην μεταχείριση που είχε, για παράδειγμα, ένας ειδικός καθόλα αναγνωρισμένος, του βεληνεκούς του Sucharit Bhakdi, στη γερμανία. (Πρόκειται για αυτόν που είχε προκαλέσει ανοικτά την Μέρκελ και την γερμανική κυβέρνηση για το πραξικόπημα α λα γερμανικά – σχετικό video στο εξ οικείων τα βέλη, ξανά, Τετάρτη 1 Απρίλη).

Σ’ αυτήν την πρώτη φάση της υγιεινιστικής εκστρατείας, ο έλεγχος όσων είχαν τεκμηριωμένη και ρεαλιστική άποψη εναντίον της τρομοεκστρατείας, έγινε μ’ έναν διπλό τρόπο: αφενός μέσω της διασποράς διάφορων πανηλίθιων «θεωριών συνωμοσίας», και αφετέρου με την συστηματική και προβοκατόρικη «δυσφήμιση». Όλοι οι εθελοντές, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, οπαδοί του κράτους έφτιαξαν μια «κοινή δεξαμενή» (κατ’ αναλογία εκείνης των νεκρών…) για να πετάνε εκεί, σαν συνωμοσιολόγους, «ψεκασμένους», «χριστιανοταλιμπάν», «οπαδούς του Τραμπ», όσους απειλούσαν την ενιαία κρατική / καπιταλιστική αλήθεια.

Αστυνομικά, απαγορευτικά μέτρα δεν γνωρίζουμε να πάρθηκαν σ’ αυτή τη φάση. Αλλά, εκτιμάμε, ότι αυτό είναι μια μεταβατική περίοδος. Πιθανότατα (γιατί όχι;) στη διάρκεια των προηγούμενων μηνών να έγινε αθόρυβα η απαραίτητη «καταγραφή των άπιστων και των αιρετικών» (σε κάθε κράτος) – εν όψει της συνέχειας.

Γιατί θα υπάρξει συνέχεια, δεν έχουμε αμφιβολίες. Ακόμα και τα «ψηφιακά» καμώματα του ψόφιου κουναβιού, που είναι άσχετα μεν με τον covid-19 είναι όμως σχετικότατα με τις ανάγκες γενικής (καπιταλιστικής) επιτήρησης, υποδεικνύουν την κατεύθυνση…

Η μόδα της εποχής

16/2/2017. Ο “ρωσικός δάκτυλος”, ειδικά ενόψει εκλογών, έχει γίνει της μόδας και στην ευρώπη μετά τα κλαψουρίσματα των αμερικάνων δημοκρατικών για την ήττα της Κλίντον. Βγαίνει, για παράδειγμα, ο Μακρόν και καταγγέλει συστηματικές “κυβερνοεπιθέσεις” εναντίον των υπολογιστών του. Οι οποίες (λέει) προέρχονται μεν απ’ την ουκρανία, αλλά ξέρουμε τι επιρροή έχουν οι ρώσοι στο ουκρανικό έδαφος!!!
Αλήθεια; Γιατί μέχρι χτες ξέραμε ότι στο ουκρανικό έδαφος (πλην Donbas) μεγάλη επιρροή έχουν αποκτήσει οι αμερικάνοι; Πως και τόσα χρόνια φάγαμε τέτοια παρεξήγηση;
Επιπλέον: έχει κάτι να κρύψει απ’ τους ψηφοφόρους του ο Μακρόν; Ή θέλει να κόψει ψήφους απ’ την Λεπέν καταγγέλοντάς την ότι σαν «επιλογή του Πούτιν» δεν είναι και τόσο «πατριώτισσα»;

Η παράνοια

8/2/2017. Τα απρόσωπα “κοινωνικά δίκτυα”, απ’ τα πρώτα τους βήματα, εκδημοκράτησαν τις αρρώστιες και τα βίτσια των εξοχοτήτων του θεάματος, επειδή απάλλαξαν τα πεδία των “συνηθισμένων” καθημερινών κοινωνικών συναναστροφών απ’ τους περιορισμούς της φυσικότητάς τους. Μέσα στον απέραντο ιδεατό χωροχρόνο των ψηφιακών ανταλλαγών / συναλλαγών μπορεί, ξαφνικά, ο καθένας να κυνηγήσει την επιβεβαίωση – του – εαυτού του σε έναν ορίζοντα εκατοντάδων, ακόμα και χιλιάδων “like”. Σα να μοσχοπούλησε κάποια αντίγραφά του. Ακόμα περισσότερο (στα όρια του θριάμβου!) θα μπορούσε να κάνει αυτό το κυνήγι μασκαρεμένος: κρύβοντας, δηλαδή, οποιοδήποτε ελάττωμά του, προβάλοντας μόνο ό,τι θεωρεί προσόν.
Ο «εκδημοκρατισμός της αποθέωσης του πλήθους», χωρίς την φυσική έννοια της συγκέντρωσης και των χειροκροτημάτων αλλά με την ψηφιακή έννοια του «κόμβου με τις άπειρα πολλαπλές επαφές» εικονικά μόνο επιτρέπει στον καθένα να νοιώθει «κέντρο του κόσμου». Στην πραγματικότητα επιτρέπει (έως επιβάλλει) την κατασκευή αλλεπάλληλων «κόσμων» μονταρισμένων πάνω στην επανάληψη και την ταυτολογία. Έτσι ώστε στο κέντρο τους να νοιώθουν βολικά οι προς αναγνώριση «εαυτοί».
Συμβαίνει έτσι το εξής. Μέσα στο (κατά τον Μακ Λούαν) «παγκόσμιο χωριό» των interactive media και των αμφίδρομων ψηφιακών επικοινωνιών, δεν ενισχύεται η κριτική σκέψη (η οποία, για να καλλιεργηθεί, επιδιώκει ακόμα και την αμφισβήτησή της) αλλά οι κατατονικές συγκεντρώσεις των ομοφρονούντων. Που αλληλοεπιβεβαιώνονται, απολαμβάνοντας τις «μεγάλες κλίμακες» της επανάληψης, που γίνονται πραγματικότητα, αδιάφορο πόσο ψευδή είναι τα περιεχόμενά τους.

Η απεριόριστη βλακεία

8/2/2017. Αφού η επιβεβαίωση ήταν το ζητούμενο, επιβεβαίωση προσφέρει (“πουλάει”) με τον τόνο το ψηφιακό σύμπαν. Αφού τα συμπλέγματα ανωτερότητας είναι αχόρταγα, η εικονική εξυπηρέτησή τους κατασπαράσσει την πραγματικότητα.
Ορισμένοι παρατηρούν την ευκολία που “απλώνονται” μέσα σ’ αυτήν την παρακμή τα κάθε είδους φασιστικά δόγματα. Δεν είναι παράξενο. Το σαλεμένο κυνήγι της επανάληψης του Ίδιου (και, αντίστροφα, η μανιακή απώθηση της κριτικής και αυτοκριτικής σκέψης) είναι το ιδανικό περιβάλλον του ρεπερτορίου της ωμότητας.
Τι ειρωνεία; Απ’ τα ‘80s και μετά, στους παραδρόμους του ανερχόμενου νεοφιλελευθερισμού και της αποθέωσης του Εαυτού, διάφοροι κοινωνιολόγοι και παρόμοιοι ειδικοί λάνσαραν την προβληματική της ταυτότητας σαν την κατ’ εξοχήν κινητήρια δύναμη των κοινωνικών σχέσεων (στις κοινωνίες του «ώριμου καπιταλισμού»). Η «προβληματική της ταυτότητας» υποδείκνυε, σαν «ανάγκη» και σαν «δικαίωμα» την αναζήτηση των ομοίων (και των ομοιοτήτων)· υποτιμώντας μέχρι βλακείας την σημασία που έχουν οι διαφορές και η ποικιλία των διαφορών μέσα στις ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις· ή θεωρώντας τες (τις διαφορές) γραμμές αντιπαράθεσης.
Η «προβληματική της ταυτότητας» ήταν, από πολλές απόψεις, η μεταμοντέρνα μυθοποίηση του πρωτογονισμού των «νόμων της ζούγκλας» (που εν τω μεταξύ ήταν οι «νόμοι της αγοράς»). Δεν χρειάστηκε να σπουδάσουν οι πρωτοκοσμικοί αυτού του είδους την κοινωνιολογία. Ανακάλυψαν πρακτικά την ελκυστικότητα της «ταυτότητας» με το ταυ κεφαλαίο: σαν Ταυτότητα, δηλαδή σαν διαρκή επανάληψη / επιβεβαίωση του «Ταυτού»· που σημαίνει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, το Ίδιο Πράγμα… ξανά και ξανά και ξανά. Μέχρι την οριστική διανοητική, ηθική και αισθητική κατάπτωση.
Πανηγύρια για τις καπιταλιστικές νόρμες! Που σημαίνει ότι η «πολιτισμένη καπιταλιστική ανθρωπότητα» σκαρφαλώνει με ταρατατζούμ πάνω στους βωμούς, όπου θα αυτοκατασπαραχθεί – για το καλό του κεφάλαιου.