Ανορθόδοξος πόλεμος 1

Κυριακή 5 Αυγούστου. Στην αρχή η Ουάσιγκτον «επιβάλει κυρώσεις» (ας το πούμε αλλιώς: βγάζει εκτός – οικονομικού – νόμου) διάφορες ρωσικές εταιρείες όπλων ή εταιρείες / υπηρεσίες πληροφοριών. Ο λόγος; Απλός: ο ρόλος της Μόσχας στην ουκρανία… η προσάρτηση της Κριμέας… ο ρόλος της στη συρία… ακόμα ακόμα και η μόνιμη εμπλοκή της στις τακτικές αμερικανικές εκλογές (!!!) (Μήπως να τις καταργήσουν εντελώς, να ησυχάσουν εκεί στο αμέρικα;).

Αυτό έγινε νόμος του αμερικανικού κράτους πέρυσι, με την υπογραφή του ψόφιου κουναβιού. Μετά, και σα συνέπεια, «τιμωρούνται με κυρώσεις» όσα κράτη αγοράζουν όπλα ή έχουν σχέσεις με τις τιμωρημένες ρωσικές εταιρείες / υπηρεσίες: το πράγμα πάει αλυσιδωτά, αλλιώς δεν θα δούλευε…

Όμως έρχεται γρήγορα η στιγμή που η Ουάσιγκτον διαπιστώνει ότι αν αρχίσει να τιμωρεί πελάτες της ρωσικής πολεμικής βιομηχανίας θα τους χάσει για πάντα από εν δυνάμει δικούς της πελάτες αλλά και συμμάχους. Η ινδία, το βιετνάμ και η ινδονησία ανήκουν (δυστυχώς για τους σχεδιαστές της αλυσιδωτής κυρωτικής έκρηξης…) σ’ αυτήν την κατηγορία. Ψωνίζουν εδώ και δεκαετίες απ’ το ρωσικό οπλοστάσιο, είναι ευχαριστημένοι σαν πελάτες απ’ την ποιότητα, εννοείται ότι απ’ την Μόσχα ψωνίζουν και τα απαραίτητα ανταλλακτικά, και δεν γίνεται να αλλάξουν μαγαζί δια της βίας επειδή η αμερικανική πολεμική βιομηχανία «καίγεται» για πωλήσεις.. Τι μπορεί να γίνει λοιπόν;

Πριν 3 μέρες η αμερικανική γερουσία, με ψήφους 87 έναντι 10 ενέκρινε ένα νόμο (που είχε ήδη περάσει και απ’ την βουλή των αντιπροσώπων) που δίνει το δικαίωμα στο ψόφιο κουνάβι να κάνει εξαιρέσεις στην τιμωρία των πελατών των τιμωρημένων ρωσικών πολεμικών «οντοτήτων». Υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι θα δείξουν σαφώς την διάθεση να απομακρυνθούν απ’ την «ρωσική επιρροή». Να κόψουν, σα να λέμε, τις κακιές παρέες.

Έχουμε, λοιπόν, την αναβίωση μιας παλιάς μεθοδολογίας που λεγόταν «η πολιτική των κανονιοφόρων», σε καινούργια εκδοχή. Στο παρελθόν, όταν κάποια «μεγάλη δύναμη» θεωρούσε ότι κάποιο (με θέα την θάλασσα) κράτος / πελάτης της δεν συμπεριφέρεται (πολιτικά ή οικονομικά) «όπως πρέπει», έστελνε μερικά πολεμικά πλοία έξω απ’ το άτακτο λιμάνι της πρωτεύουσας. Τώρα η Ουάσιγκτον προσπαθεί να κάνει το ίδιο με όπλο τον παγκόσμιο κύκλο κυκλοφορίας του δολαρίου…

(φωτογραφία: το τάκλιν στην καρωτίδα είναι κόκκινη κάρτα ή απλή παρατήρηση;)

Ανορθόδοξος πόλεμος 2

Κυριακή 5 Αυγούστου. Το ίδιο κόλπο ξεδιπλώνεται σε ότι αφορά τις κυρώσεις που έχει αποφασίσει η Ουάσιγκτον να επιβάλει απ’ τις 4 του ερχόμενου Νοέμβρη σε όποιον αγοράζει ιρανικό πετρέλαιο. Οι μεγαλύτεροι πελάτες της πετρελαϊκής βιομηχανίας της Τεχεράνης είναι το Πεκίνο, το Νέο Δελχί και η Άγκυρα. Τι να πει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον στο Πεκίνο (θεωρείται εχθρός…), στο Νέο Δελχί (θεωρείται πως μπορεί να ρυμουλκηθεί προς Ουάσιγκτον μεριά) ή στην Άγκυρα (εδώ συνεχίζεται το «ψάξιμο»…); Ότι απ’ τις 5 Νοέμβρη θα θυμώσουμε πολύ αν δεν αντικαταστήσετε το ιρανικό πετρέλαιο με αμερικανικό; Κάπως δύσκολο… Οπότε «υπάρχουν σκέψεις» στο ψοφιοκουναβικό επιτελείο, να γίνουν κι εκεί κάποιες «εξαιρέσεις» – υπό όρους φυσικα. Του είδους, για παράδειγμα, ο.κ, μπορείτε να συνεχίσετε, αλλά μόνο στο όριο ποσοτήτων που αγοράζατε ως τις 4 Νοέμβρη. Όχι περισσότερο. (Ενόψει ενός τέτοιου «ορίου» το Νέο Δελχί έχει διπλασιάσει τις αγορές του απ’ το ιράν σε σχέση με πέρυσι· το ανεβάζει τεχνητά δηλαδή).

Ως εδώ, κι αν συμπεριληφθούν στη λίστα τόσο τα εμπορεύματα της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας όσο κι εκείνα των «νέων τεχνολογιών», είναι ξεκάθαρο ότι πίσω απ’ τα καραγκιοζιλίκια του οποιουδήποτε ψόφιου κουναβιού, η κινούσα αιτία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ότι ο αμερικανικός καπιταλισμός (οπωσδήποτε η home παραγωγή) χάνει σταθερά έδαφος στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Και προσπαθεί να αντεπιτεθεί με την «πολιτική των κανονιοφόρων», προς το παρόν μέσα απ’ τον έλεγχο του παγκόσμιου εμπορίου χάρη στο δολάριο αλλά και τους διεθνείς μηχανισμούς (διακανονισμού των διεθνών πληρωμών) που ελέγχονται επίσης απ’ τις ηπα, απ’ το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.

Πετρέλαιο 1

Πέμπτη 28 Ιούνη. Η Ουάσιγκτον θέλει να πνίξει οικονομικά την Τεχεράνη – ολοκληρωτικός πόλεμος, προς το παρόν χωρίς βόμβες και κανόνια. Για να το πετύχει θέλει να απαγορεύσει στους αγοραστές του ιρανικού πετρελαίου να συνεχίσουν τις ιρανικές αγορές τους – απειλώντας τους με κυρώσεις (και πάλι πόλεμος χωρίς – προς το παρόν – βόμβες και κανόνια) αν δεν το κάνουν…

Η πετρελαϊκή βιομηχανία του ιράν εξάγει από 2,5 ως 2,8 εκατομμύρια βαρέλια αργού (και ισοδύναμου αερίου) την ημέρα. Συνολικά το 2017 έκανε εξαγωγή πάνω από 1 δισεκατομύρια βαρέλια. Κυριότερος πελάτης η κίνα, και ακολουθούν η ινδία, η νότια κορέα, και η ιαπωνία (το 62% των ιρανικών εξαγωγών ήταν προς την ασία). Το υπόλοιπο 38% κατευθύνθηκε προς τα δυτικά, προς ευρώπη μεριά, με κυριότερους πελάτες την τουρκία, την ιταλία, την αγγλία, την ουγγαρία και την ολλανδία.

Και τώρα (λοιπόν!) η Ουάσιγκτον εξέδωσε τελεσίγραφο: μέχρι τις 4 Νοέμβρη όλοι αυτοί θα πρέπει να έχουν μηδενίσει, εντελώς “μηδέν”, τις εισαγωγές ιρανικού πετρελαίου!!! Αλλιώς; Θα τιμωρηθούν!!!

Με άλλα λόγια: η Ουάσιγκτον θα επιβάλει στο Πεκίνο, στο Νέο Δελχί, στη Σεούλ και στην Άγκυρα από που θα αγοράζουν πετρέλαιο…

Πώς σας φαίνεται;

Ινδο – Ειρηνικός

Πέμπτη 7 Ιούνη. Ο αμερικάνος ναύαρχος Davidson (πιο πάνω) μίλησε το κογκρέσσο επ’ ευκαιρία της ορκομωσίας του σαν «αρχηγού του αμερικανικού στόλου» όχι στον Ειρηνικό, αλλά (πλέον) στον Ινδο-Ειρηνικό. Η Ουάσιγκτον (αυτό περιγράφεται άλλωστε και στο νέο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» της) προσπαθεί να επεκτείνει (ακόμα και τυπικά, μέσω ονοματοδοσιών) την γραμμή αντιπαράθεσης· και φαίνεται πως θεωρεί το Νέο Δελχί στρατηγικό σύμμαχο σ’ αυτήν την επέκταση. Είναι, όμως, έτσι;

Μιλώντας πριν 5 ημέρες σ’ ένα απ’ τα πολλά και διάφορα διεθνή φόρουμ ασφάλειας, τον διάλογο Shangri-La, στη Σιγκαπούρη, ο ινδός πρωθ. Narendra Modi περιέγραψε μια διαφορετική, και πάντως όχι συγκρουσιακή αντίληψη για την «στρατηγική ασφάλειας» στον ινδικό – ειρηνικό· σε σχέση με εκείνη του «τρελού σκύλου» Mattis, στην δική του ομιλία.

Πριν 20 ή ακόμα και 15 χρόνια, ο ινδικός και ο κινεζικός καπιταλισμός θεωρούνταν ότι βρίσκονται περίπου στο ίδιο επίπεδο «ανάπτυξης». Και ότι θα κινούνταν με περίπου παρόμοια ταχύτητα. Εν έτει 2018 η σύγκριση είναι συντριπτική – σε βάρος του ινδικού καπιταλισμού. Παρότι έχει κάνει κι αυτός βήματα «ανάπτυξης» τα κινεζικά άλματα τον έχουν αφήσει πολύ πίσω. Οι αιτίες γι’ αυτό το «άνοιγμα της ψαλίδας» είναι ενδιαφέρουσες, αλλά δεν θα τις αναφέρουμε αυτή τη στιγμή.

Η σημαντική (και αυξανόμενη) υστέρηση έναντι του Πεκίνου είναι ένα δεδομένο που το ινδικό καθεστώς είναι αναγκασμένο να παίρνει πολύ σοβαρά υπόψη του, παρότι υπάρχουν και συνοριακές και ιστορικές διαφορές / αντιπαλότητες με το κινεζικό. Απ’ την άλλη μεριά, για τις ινδικές ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες, το να γίνει το Νέο Δελχί εξάρτημα της Ουάσιγκτον δεν είναι η λύση… Συνεπώς ο Modi, παρότι κατηγόρησε «κάπως» το Πεκίνο για τις επιχειρήσεις του στη νότια θάλασσα της κίνας, εξέθεσε μια «αρχιτεκτονική ασφάλειας» με όλους μέσα: και το Νέο Δελχί, και την Ουάσιγκτον, και το Πεκίνο και την Μόσχα. Με διάφορους τρόπους ο Modi επιβεβαίωσε την «στρατηγική ανεξαρτησία» του ινδικού καπιταλισμού και την παράδοση της «ανεξάρτητης πολιτικής» του. Όπως ήταν αναμενόμενο αυτά δεν ήταν όσα θα ήθελε να ακούσει ο Mattis…

Επιπλέον το Νέο Δελχί συμμετέχει στο «σύμφωνο της Σαγκάης»… Ακόμα κι αν δεν μπορεί να θεωρηθεί μια «συμπαγής στρατιωτική συμμαχία», ούτε το νατο είναι πλέον κάτι τέτοιο…

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ 2

Τρίτη 5 Ιούνη. Υπάρχουν, πάντως, και χειρότερα, που χωρίς να βγάλουν «πρωτοσέλιδα» πιστοποιούν πολλά. Όπως, για παράδειγμα, το ενδεχόμενο να γίνει συνάντηση του Kim με τον Putin πριν απ’ το ραντεβού του δεύτερου με το ψόφιου κουνάβι· ίσως (λένε κάποιοι) στην σύνοδο του SCO στο Qingdao της κίνας, στις 9 και 10 Ιούνη. Σε μια τέτοια περίπτωση αυτή η σύνοδος του «οργανισμού της Σαγκάης» θα κρατήσει μια θέση στην ιστορία…

Ωστόσο, και χωρίς αυτό το ενδεχόμενο, οι τεκτονικές πλάκες στον δυτικό ειρηνικό κινούνται σταθερά. Δύο μέρες πριν συνοδεύσει τον Lavrov στην Πγιονγκγιάνγκ, στις 29 Μάη, ο ρώσος υφ.υπ.εξ. Igor Morgulov πήγε στο Πεκίνο. Και απο εκεί έκανε κάποιες δηλώσεις που έδωσαν το περίγραμμα της δουλειάς στην Πγιονγκγιάνγκ· και προφανώς θύμωσαν ακόμα περισσότερο την Ουάσιγκτον:

…Θέλω να πω…. για την ιδέα της ζώνης του Ινδο-Ειρηνικού, που προωθούν οι ηπα και η ιαπωνία. Στην πράξη είναι σχεδιασμένη για να μοιράσει τις χώρες της περιοχής σε φίλους και εχθρούς… Τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα έχουν την ακριβώς αντίθετη άποψη. Είναι αντίθετες στην δημιουργία μπλοκ και πιστεύουν ότι μια αποτελεσματική και εκτεταμένη απάντηση στις απειλές ασφάλειας στον ασιατικό Ειρηνικό πρέπει να περιλαμβάνει μια αποτελεσματική στρατιωτική και πολιτική αποτροπή, και ενιαίους κανόνες του παιχνιδιού… Αυτή η αρχιτεκτονική πρέπει να βασίζεται στις παγκόσμιες αρχές της αδιαίρετης ασφάλειας και της υπεροχής της διεθνούς νομοθεσίας, καθώς και στην μη χρήση ή την απειλή βίας…

Όχι πως είχαμε αμφιβολίες. Όμως έχει την αξία του το γεγονός ότι αυτά λέγονται ανοικτά: Μόσχα, Πεκίνο, Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ (κατ’ αρχήν) δεν πάνε στη Σιγκαπούρη απλά για να ταΐσουν την ματαιοδοξία μιας πολιτικής βιτρίνας που εκπροσωπεί το σχέδιο «έχω ένα σφυρί οπότε όλα τα θέματα είναι πρόκες».

Τα γεγονότα έχουν ήδη μια πυκνότητα, ειδικά εφόσον μιλάμε για το κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Η μέχρι τώρα, και για σχεδόν ένα 6μηνο, βραχυκύκλωση του αμερικανικού μιλιταριστικού σχεδιασμού με κέντρο την κορεατική χερσόνησο και τα πέριξ, είναι πετυχημένη. Αλλά δεν είναι αυτό το «τέλος του έργου». Το αμερικανικό πεντάγωνο προσπαθεί να κρατήσει «ψηλά την ένταση» στη νότια θάλασσα της κίνας. Για να το πούμε διαφορετικά: το «θαλάσσιο μέτωπο» έχει μεγάλο εύρος, αν και όχι παντού τις ίδιες ευκολίες για τις ηπα.

Γι’ αυτό ο Mοrgulov θέωρησε σωστό να θυμηθεί το αμερικανικό σχέδιο “ινδο-ειρηνικός”…

Που πάτε ωρέ χωρίς την θεία Λίτσα;

Τρίτη 8 Μάη. Υπάρχουν αλλά δεν πολυακούγονται. Μπορεί να ζορίζονται· τι άλλο, όμως, θα μπορούσε να τους συμβεί εκτός από ζόρια; Αφού εκείνο που θα ήταν η «σπονδυλική στήλη» τους έμεινε έξω απ’ το «σώμα» τι άλλο θα σχηματιζόταν εκτός από μια άμορφη μάζα;

Ο λόγος για τις θρυλικές b.r.i.c.s.: βραζιλία, ρωσία, ινδία, κίνα, νότια αφρική… Μπορεί να το ξεχάσατε, όχι όμως και η ασταμάτητη μηχανή: τέτοιες μέρες (για την ακρίβεια: ήταν 11 του Μάη…), πριν από 3 μόλις χρόνια, το σύμπαν κράτησε την ανάσα του: η θεία Λίτσα κλήθηκε να γίνει το 6ο μέλος των θρυλικών brics!!! Ή, πιο σωστά, αυτό υποστήριξε η ίδια…

Πως θα ήταν δυνατόν ένα κρατικό πορτοφόλι χρεωκοπημένο μέχρι αηδίας, με επικεφαλής «Ιππότες της Αποκάλυψης» σαν τον αξέχαστο Γιάνη, τον καπετάν Παναγιώτη και, φυσικά, τον ψόφιο κοριό, όχι να γίνει «μέλος των b.r.i.c.s.» αλλά έστω να περάσει χιλιόμετρα απ’ έξω; Αυτό έμεινε για πάντα μυστικό. Με μια συμβολή μόνο 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων («ψιλά» για την θεία Λίτσα) θα μπορούσε φυσικά να γίνει μέτοχος της «αναπτυξιακής τράπεζας» που έστηναν οι brics… Αλλά που θα τα έβρισκε αυτά τα 10 δισ. δολάρια η θεία Λίτσα, που είχε πάρει σβάρνα την υφήλιο για δανεικά και δεν έβρισκε ούτε σέντσι;

Τρία χρόνια μετά κανείς δεν έχει ασχοληθεί τι συνέβη τότε και, τελικά, η θεία Λίτσα ενώ της είχαν στρώσει το κόκκινο χαλί (όπως νόμιζε) δεν μπήκε στο κλαμπ… Το θεώρησε, ίσως, δευτεράτζα; Μήπως σκέφτηκε ότι μπορεί να φτιάξει καλύτερη “αναπτυξιακή τράπεζα” παγκόσμιας εμβέλειας μόνη της; Μια δήλωση του ψόφιου κοριού ένα χρόνο μετά (φωτο από κάτω) δείχνει προς τα εκεί: η θεία Λίτσα ετοιμαζόταν (τότε) και ετοιμάζεται (ακόμα) να κατακτήσει το σύμπαν… Εξ εφόδου!!! Τι να ντζάσουν οι φτωχομπινέδες brics;

Εκτός κι αν έγινε κάτι άλλο. Όπως κάμποσες φορές πριν και μετά την 11η Μάη του 2015, ακόμα και στις μέρες μας, είτε ο ψόφιος κοριός έπεσε θύμα φάρσας (ξέρετε πόσοι θα πέθαιναν για να τον τρολάρουν;), είτε δεν κατάλαβε τι του είπε ο συνομιλητής του, όποιος κι αν ήταν, στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής!

Πως θα ήταν η παγκόσμια ιστορία αν όλοι μπορούσαν να καταλάβουν στοιχειωδώς ανεκτά μια απ’ τις βασικές ξένες γλώσσες; Άγνωστο. Το σίγουρο είναι ότι δεν δημιουργήθηκαν οι b.r.i.c.H.s….

Κεντρική ασία 2

Πέμπτη 11 Γενάρη. Χρησιμοποιώντας μια κάπως ουδέτερη αργκώ θα λέγαμε: οι σχέσεις Ουάσιγκτον – Ισλαμαμπάντ επιδεινώνονται σταθερά. Η Ουάσιγκτον αποφάσισε πριν μια βδομάδα να περικόψει την “οικονομική βοήθεια ασφαλείας” προς το πακιστάν κατά 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Επειδή η Ισλαμαμπάντ δεν βοηθάει τον αμερικανικό στρατό στην αντιμετώπιση των ταλιμπάν (για να είμαστε ειλικρινείς: μάλλον το αντίθετο κάνει…).

Πως σκοπεύει να αντιδράσει η Ισλαμαμπάντ; “Οδόντα αντί οδόντος και οφθαλμόν αντί οφθαλμού”: θα διπλασιάσει, μπορεί να αυξήσει και ακόμα περισσότερο, τα “διόδια” που πληρώνουν οι νταλίκες που μεταφέρουν όπλα, στρατιωτικό εξοπλισμό και οτιδήποτε άλλο, απ’ το λιμάνι του Karachi στις αφγανικές βάσεις του αμερικανικού στρατού. Ως τώρα πλήρωναν 2.500 δολάρια ανά κοντέινερ. Το ποσό μπορεί να πάει 5.000, μπορεί και 7.000. Αντίστοιχα η Ισλαμαμπάντ θα αυξήσει τα «διόδια» για την χρήση του ενάριου χώρου και των αεροδρομίων της απ’ τον νατοϊκό / αμερικανικό στρατό.

Αυτό το νταραβέρι προφανώς εκφράζει μια πόλωση, η οποία δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι βολεύει την Ουάσιγκτον. Αλλά είναι κωμική η έκφραση αυτή: τζάμπα λεφτά σας δίνουμε! – τα πορτοφόλια ή την ζωή σας τσακάλια! Πριν 40 ή 30 χρόνια το πράγμα δεν θα εκδηλωνόταν έτσι. Φταίει, όμως, η οικονομίστικη προσέγγιση της αμερικανικής συντηρητικής διοίκησης, όπως γλαφυρά τιτιβίζεται απ’ το ψόφιο κουνάβι.

Με αγωνία περιμένουμε τα επόμενα επεισόδια. Κυρίως το αν το Νέο Δελχί θα καταδεχθεί να ανακατευτεί· γιατί το μόνο «βαρύ χαρτί» σ’ αυτήν την περιοχή που θα μπορούσε να μπει στην αμερικανική πλευρά είναι ο ινδικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός.

Όμως δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε απλό.

Ένα ακόμα σταυρουδάκι…

Παρασκευή 22 Δεκέμβρη. Τώρα που η Ουάσιγκτον «μετράει συμμάχους» (ή έτσι λέει) έχει σημασία και μια προειδοποίηση προς την Ισλαμαμπάντ. Χτες ο αντιπρόεδρος Pence έκανε απόρρητο ταξίδι στο αφγανιστάν (το “απόρρητο” οφείλεται στο γεγονός ότι κάθε φορά που πηγαίνει εκεί αμερικάνος επίσημος βρέχει ρουκέτες των ταλιμπάν σε αμερικανικές βάσεις…) και απ’ την Καμπούλ προειδοποίησε την Ισλαμαμπάντ: έχει περισσότερα να κερδίσει συνεργαζόμενη με τις ηπα παρά στεγάζοντας εχθρούς της – είπε. Για να συμπληρώσει: ο πρόεδρος Trump έχει προειδοποιήσει το πακιστάν, και οι μέρες που προσέφερε ασφαλές καταφύγιο σε τρομοκρατικές οργανώσεις έχουν τελειώσει…

Υπάρχει, όντως, σοβαρό πρόβλημα της Ουάσιγκτον εκεί. Η Ισλαμαμπάντ ποτέ δεν είδε με καλό μάτι τον αμερικανικό στρατό στην αυλή της (το αφγανιστάν) , και συνεργάστηκε με την Ουάσιγκτον από ανάγκη και μόνο. Αυτό, φυσικά, συνεπάγεται πλέον και μια ορισμένη διάβρωση διάφορων βαθυκρατικών μηχανισμών του πακιστάν από αμερικανικά δάκτυλα.

Ωστόσο το τελευταίο διάστημα, με την πιο ενεργή εμπλοκή (άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο διακριτική) της Μόσχας, του Πεκίνου και της Τεχεράνης στο αφγανιστάν, φαίνεται ότι «δεύτερες σκέψεις» κερδίζουν έδαφος σε φράξιες (τουλάχιστον) του πακιστανικού καθεστώτος. Όπως οι υπόλοιποι έτσι και η Ισλαμαμπάντ με χαρά θα έβλεπε τον αμερικανικό στρατό να φεύγει τρέχοντας απ’ τα αφγανικά υψίπεδα. Για ευνόητους λόγους συν έναν επιπλέον: η Ουάσιγκτον θέλει να ρυμουλκήσει στο στάβλο της το Ν. Δελχί, περιφερειακό αντίπαλο της Ισλαμαμπάντ.

Συμβαίνουν πράγματα που θα πρέπει να εκνευρίζουν τα μέγιστα την Ουάσιγκτον. Ο πρώην δικτάτορας στο πακιστάν στρατηγός Pervez Musharraf δήλωσε στις αρχές του Δεκέμβρη δημόσια ότι βρίσκεται σε συνεννόηση για σχηματισμό συνασπισμού με τον Hafiz Saeed, ιδρυτή της ισλαμιστικής οργάνωσης που είχε κάνει την επίθεση στην Βομβάη το 2008, και αρχηγό της επίσης ισλαμιστικής Lashkar-e-Taiba. Μια σειρά κομμάτων πρόκειται να κατέβουν σα συνασπισμός στις εκλογές του 2008, και ο Musharraf ρίχνει το «βάρος του» σ’ αυτούς «πατριώτες», που αντιστέκονται στην τωρινή κυβέρνηση, την οποία κατηγορούν ότι «παίρνει οδηγίες απ’ έξω» – λέει.

Το δάκτυλο όλων αυτών δείχνει κατ’ αρχήν το Νέο Δελχί. Αλλά υποθέτουμε ότι το ζητούμενό τους είναι η «χειραφέτησή» τους απ’ τους αμερικανικούς σχεδιασμούς…

Στου διαόλου τη μάνα

Πέμπτη 3 Αυγούστου. Υπάρχει μια έκταση στο τριεθνικό σύνορο ανάμεσα στην κίνα, την ινδία και το μπουτάν (το «βασίλειο της αρμονίας») τόσο μικρή που δυσκολεύεται κανείς να την εντοπίσει στους χάρτες. Λέγεται Dok I am, αλλά δεν ορκιζόμαστε ότι δεν έχει και άλλα ονόματα. Είναι αμφισβητούμενης ιδιοκτησίας, αλλά όχι ανάμεσα στο Πεκίνο και το Ν. Δελχί. Ανάμεσα στο Πεκίνο και το Θιμπχού (την πρωτεύουσα του μπουτάν). Το Πεκίνο μνημονεύει μια συνθήκη του 1890 σαν απόδειξη της κυριότητάς του στην περιοχή, αλλά ο βασιλιάς της αρμονίας δεν την αναγνωρίζει, όπως έκανε και ο πατέρας του. Και επειδή το μικροσκοπικό βασίλειό του δεν έχει σπουδαίο στρατό έχει αναθέσει την ασφάλειά του στο ινδικό κράτος. Που εκπαιδεύει και τον μπουτανέζικο στρατό, ένα σκέτο στρατό ξηράς 16.000 στρατιωτών. Χωρίς αεροπορία…

Έτσι, όταν πρόσφατα το Πεκίνο άρχισε να φτιάχνει έναν δρόμο σ’ αυτό το ελάχιστο, ασήμαντο και αμφισβητούμενο οικόπεδο του Dok I am, πάνω στα άγρια Ιμαλάια, ο ινδικός στρατός ανέλαβε δράση, στις 18 Ιούνη: μπήκε στην περιοχή για να την προστατέψει. Για λογαριασμό του βασίλειου της αρμονίας.

Έκτοτε ξεκίνησε ένας φραστικός πόλεμος ανάμεσα στο Πεκίνο και το Ν. Δελχί, που έχει και πυροτεχνήματα συνηθισμένα σε κουλτούρες βαλκανιο-μεσανατολικές. Το Πεκίνο ζήτησε απ’ τον ινδικό στρατό να αποχωρήσει, το Ν. Δελχί απάντησε «σιγά, δεν είναι δικό σας το οικόπεδο, είναι των φίλων μας στο Θιμπχού», και οι κορώνες κι απ’ τις δυο μεριές έφτασαν μέχρι «αυτό είναι απειλή στην περιφερειακή ειρήνη». Εν τω μεταξύ οι εισβολείς (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ήταν όλοι κι όλοι 270 ινδοί στρατιώτες. Ο κινεζικός στρατός έμεινε σε μια κάποια απόσταση… κάνοντας ασκήσεις…

Αν κάποιος παρακολουθούσε τα πύρινα «άρθρα γνώμης» θα αναρωτιόταν μήπως επίκειται πόλεμος ινδίας – κίνας… Φαίνεται πως μάλλον και τα δύο καθεστώτα βρήκαν ευκαιρία να κάνουν εθνκιστική γυμναστική. Γιατί στα τέλη του Ιούλη οι 270 εισβολείς είχαν γίνει μόλις 40. Αθόρυβα.

Εξακολουθούν, βέβαια, να είναι «τεράστια προσβολή» ακόμα και αυτοί οι 40, αν θέλει να το δει κανείς έτσι. Μήπως, όμως, θα ήταν ευκολότερο για το Πεκίνο να αγοράσει, με κάποιον τρόπο το «βασίλειο της αρμονίας»; Σαν τμήμα, ας πούμε, κάποιου κλάδου του «δρόμου του μεταξιού»; Ή να περιμένει να πιάσει ο χειμώνας και να φύγουν εντελώς οι 40 γενναίοι ινδοί πριν τους σκεπάσουν τα χιόνια;

Ηθικό δίδαγμα: αν ψάχνετε ένα μέρος για να βρείτε την ησυχία σας, αυτό ίσως να μην είναι το Μπουτάν. Δοκιμάστε στον βόρειο πόλο, αλλά όχι όπου νάναι, γιατί κι εκεί υπάρχουν διεκδικούμενα εδάφη, βυθοί, πάγοι, κλπ. Ίσως να είναι cool (πολύ cool!) δίπλα στο παλούκι, στον άξονα της γης… που λογικά κάπου πρέπει να εξέχει αν μας έχουν πει αλήθεια ότι η γη είναι στρογγυλή…

(φωτογραφία πάνω: σπουδαγμένο στα καλύτερα αγγλικά πανεπιστήμια το νεαρό βασιλικό ζεύγος του μπουτάν καθιέρωσε και έναν «δείκτη ευτυχίας των υπηκόων» στις οικονομικές μετρήσεις του υπουργείου των οικονομικών του… Το πολίτευμα είναι συνταγματική μοναρχία, αλλά ο βουδισμός των σχεδόν 700.000 υπηκόων τους φέρνει αντικειμενικά πολύ κοντά στο Ν. Δελχί.

φωτογραφία κάτω: πολύ καλά κάνουμε και κοροϊδεύουμε εκείνους που θα σκότωναν και θα πέθαιναν για βραχονησίδες. Υπάρχουν κι άλλοι όμως, του ίδιου τύπου αλλά διαφορετικού υψομέτρου. Που θα σκότωναν και θα πέθαιναν για βραχοκορφίδες…)

Η άλλη Astana

Τετάρτη 7 Ιούνη. Τις επόμενες μέρες της βδομάδας πρόκειται να συμβεί κάτι που θα αξίζει να θεωρηθεί «τεκτονική αλλαγή» στις παγκόσμιες καπιταλιστικές ισορροπίες· αλλά, επειδή δεν βολεύει τους αμερικάνους και τους φίλους τους (όπως το ελλαδιστάν) είτε δεν θα το ακούσετε, είτε θα το ακούσετε διαστρεβωμένο: το Νέο Δελχί και η Ισλαμαμπάντ θα γίνουν μόνιμα μέλη του «συμφώνου της Σαγκάης» (Shanghai Cooperation Organization – SCO). Και σύντομα πρόκειται να γίνει μόνιμο μέλος και τη Τεχεράνη.

Νέο Δελχί και Ισλαμαμπάντ έχουν κάμποσες «ιστορικές» διαφορές μεταξύ τους. Έχουν φτάσει και στα πρόθυρα πολέμου, που εμπόδισαν (λένε…) οι ηπα. Από ιστορική άποψη είναι «διαφορές» που κληρονόμησε και συντήρησε η αγγλική αποικιοκρατία μετά την επίσημη αναδίπλωσή της απ’ την περιοχή. Φυσικά τα τοπικά αφεντικά άλλο που δεν ήθελαν. Έχουν, άλλωστε, πυρηνικά όπλα…

Μέχρι τώρα και για κάμποσα χρόνια τα δύο κράτη είχαν καθεστώς παρατηρητή στο SCO. Την μόνιμη ένταξη του Νέου Δελχί προωθούσε η Μόσχα· της Ισλαμαμπάντ το Πεκίνο. Για να μπουν και οι δύο στην ίδια (στρατιωτική) συμμαχία σημαίνει ότι Μόσχα και Πεκίνο έχουν δουλέψει πολύ για να εξασφαλίσουν «πολιτικοοικονομικούς» ορίζοντες για τα δύο νέα μέλη τέτοιους που να μην συγκρούονται μεταξύ τους.

Η επίσημη υποδοχή των νέων μελών θα γίνει στη σύνοδο της SCO στην Astana. Την ερχόμενη Πέμπτη και Παρασκευή. Με δεδομένο πως ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο έχουν φήμη «επιπόλαιων» η διεύρυνση της συμμαχίας που, πλέον, θα καλύπτει το 60% της «ευρασίας» (αυτής που φοβόταν ο Μπρεσίνσκι), θα αλλάξει εντελώς τα δεδομένα – κατ’ αρχήν στην ασία. Και, μετά στην ευρώπη. (Το project europe για παράδειγμα πρέπει να επιταχυνθεί άμεσα…)

Συσχετίστε αυτήν την εξέλιξη με τα περιληπτικά που γράφαμε χτες για τις σχέσεις πακιστάν – σαουδικής αραβίας (: Ισλαμαμπάντ). Συσχετίστε την με την αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβική λύσσα για τις απώλειες τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ. Και αφήστε την νωχελική συνήθεια του «καλά μωρέ, αυτά είναι μακριά».

Ο πλανήτης είναι μεγάλος και μικρός! Ταυτόχρονα! Και ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος είναι σε εξέλιξη!

(Α, by the way: μεγάλη διπλωματική επιτυχία και γεωπολιτική αναβάθμιση το γεγονός ότι το ελλαδιστάν έγινε «μεσάζοντας» της αιγυπτιακής χούντας στη διένεξη με το κατάρ! Ας κοιτάξει ο μετρ και “διανοούμενος της δημοκρατίας” Nick the Greek μήπως υπάρχει καμία άλλη δικτατορία στον πλανήτη όπου μπορεί να πουλήσει τις υπηρεσίες του. Για φραγκοδίφραγκα; Ναι – αλλά σημασία έχει να μην χάνεις την γεωπολιτικο-προσοδική σου φόρμα!

Η Ιστορία θα κρατήσει για δαύτον, τους πολιτικούς του «συναδέλφους» και, επιπλέον, τα αφεντικά που είναι πίσω τους όχι μόνο μια «χρυσή σελίδα»… «Χρυσό τόμο», ολόκληρο!!!)