Tag: οικονομικά

Gazorubles reloaded: θερμοσίφωνας εναντίον καταψύκτη

Δευτέρα 4 Απρίλη>> Έγινε όπως αναμενόταν. Για την ακρίβεια επιταχύνθηκε: όποιος χάνει την ιστορική διάρκεια για χάρη των εντυπώσεων της στιγμής δεν καταλαβαίνει. Για λογαριασμό της συνέχειας της εργατικής κριτικής / αντιπληροφόρησης ας θυμίσουμε εισαγωγικά ότι πριν μια βδομάδα (Δευτέρα 28 Μάρτη, gazorubles) γράφαμε μεταξύ άλλων:

… Μετά την οργάνωση της απαίτησης πληρωμής σε ρούβλια (σε καμμιά βδομάδα), οι ευρωπαίοι, «μη φιλικοί» αγοραστές θα πρέπει να ανοίξουν λογαριασμούς σε ρωσικές τράπεζες (σε μία απ’ αυτές τις δύο όχι-τιμωρημένες), να καταθέσουν σ’ αυτές γενναίες ποσότητες ευρώ που θα μετατρέπονται σε ρούβλια, και να πληρώνουν μέσω αυτών των λογαριασμών το γκάζι. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο έλεγχος των πληρωμών θα βρίσκεται σε ρωσικές και όχι σε ευρωπαϊκές τράπεζες – για να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος «παγώματος» των σχετικών ποσών. Εκτός απ’ τον έλεγχο μεγαλώνει αισθητά και η (διεθνής) ζήτηση σε ρούβλια∙ πράγμα που είχε ήδη σα συνέπεια, και μόνο με την αναγγελία της ανεγκέφαλης αλεπούς, την ανατίμηση της διεθνούς ισοτιμίας του ρουβλιού. Κι αυτό είχε / έχει αλυσιδωτά αποτελέσματα στις τιμές των εισαγόμενων στη ρωσική επικράτεια (και τιμολογημένων σε δολάριο ή ευρώ) ευρείας χρήσης εμπορευμάτων, που πληρώνονται απ’ τους ντόπιους σε ρούβλια: έπεσαν (οι τιμές), με αποτέλεσμα οι συνέπειες των «κυρώσεων» για τον ρωσικό πληθυσμό να είναι πια ιδιαίτερα περιορισμένες. (Δεν εννοούμε τα είδη πολυτελείας…)

Πρόκειται για μίνι διεθνοποίηση του ρωσικού νομίσματος. Που βέβαια απέχει πολύ, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, απ’ το να το καθιερώσει σαν ένα ισχυρό διεθνές νόμισμα. Αν, λοιπόν, μείνει κάποιος εκεί θα συμπεράνει ότι δεν πρόκειται για κάτι που να αξίζει τον χαρακτηρισμό “golden bullet”. Λάθος!…

Τώρα έχει αρχίσει ο ντόρος. Και οι απειλές διάφορων δυτικών πολιτικών βιτρινών ή/και δημαγωγών ότι «εξαιτίας των απαιτήσεων αυτών των άθλιων στη Μόσχα» θα παγώσουμε… «Να φοράτε κανά πουλόβερ παραπάνω» συνέστησε ένας γερμανός υπουργός του υποτελείς του, και πρέπει να αναρωτηθούμε αν το άλλοτε διάσημο ανταγωνιστικό πνεύμα ενός καλού τμήματος της γερμανικής κοινωνίας φοράει πλέον διπλές και τριπλές παντόφλες ώστε να αντέχει τέτοιες προσβλητικές συμβουλές…

Αυτό που επιβάλει η Μόσχα είναι απλό και παραδειγματικό: αντί οι σε ευρώ πληρωμές (κατ’ αρχήν για το γκάζι) να γίνονται στα γερμανικά, ιταλικά, αυστριακά παραρτήματα της gazprombank, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή από «πάγωμα», θα γίνονται στη ρωσική έδρα της. Αντί να «τραβάει» η gazprom τις πληρωμές απ’ το ευρωπαϊκό έδαφος διακινδυνεύοντας να μην μπορεί να το κάνει, οι πελάτες της θα στέλνουν τα ευρώ τους (ή τα δολάριά τους) σε ρωσικό έδαφος, σε δικούς τους λογαριασμούς στα κεντρικά της gazprombank. Την οποία θα έχουν εξουσιοδοτήσει να τα μετατρέπει σε ρούβλια στο χρηματιστήριο της Μόσχας (στην τρέχουσα κάθε φορά ισοτιμία), ώστε να πληρωθεί (πάντα επί ρωσικού εδάφους) η μητρική gazprom. Εδώ το νόμισμα, μέσω μιας αλληγορίας για το έδαφος, είναι η σημαία του κράτους.

Γιατί διάφορες πολιτικές βιτρίνες, ο έρμος γερμανός καγκελάριος, ο βασιλιάς Μακρόν, ο τραπεζίτης Ντράγκι, πετάχτηκαν αγανακτισμένοι να δηλώσουν «όχι, ποτέ σε ρούβλια!»; Κανείς τους δεν αγοράζει ρωσικό γκάζι, άλλη είναι η δουλειά τους. Κανείς τους δεν θα στερηθεί την θαλπωρή απ’ το πιθανό “δελτίο” στο ρεύμα ή στη θέρμανση. Το αέριο το αγοράζουν εταιρείες, εταιρείες ιδιωτικές, κρατικές ή σ.δ.ι.τ. Και το καταναλώνουν οι υπήκοοι (που μπορεί να φορέσουν διπλά και τριπλά πουλόβερ, έχοντας μια τρύπα στο μπράτσο για να κάνουν τριπλά και τετραπλά «τσιμπήματα» γενετικής μηχανικής…) αλλά επίσης και οι βιομηχανίες. Υποτίθεται ότι οι πολιτικές βιτρίνες στον καπιταλιστικό κόσμο είναι οι εκπρόσωποι αυτών των βιομηχανιών. Τι γνώμη έχουν τα αφεντικά των βιομηχανιών (για παράδειγμα των γερμανικών) για την «προτάσσω το στήθος μου στο εχθρό» στάση των τωρινών πολιτικών τους εκπροσώπων;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Swift 1

Παρασκευή 18 Μάρτη>> “Swift” σημαίνει σβέλτος. Σημαίνει όμως και πετροχελίδονο. Και, επιπλέον, “swift” είναι το όνομα ενός είδους κεντροαμερικάνικης σαύρας. Μπορεί να υποθέσει κάποιος ότι τα χελιδόνια και οι σαύρες έχουν στην κίνησή τους κάτι «σβέλτο». Η απόφαση της Ουάσιγκτον (και των Βρυξελών) να χρησιμοποιήσουν το “swift” σαν όπλο είναι κάτι διαφορετικό: απόδειξη πανικού. Και θα επιταχύνει μια σειρά εξελίξεων που τους επόμενους μήνες και λίγα χρόνια θα επηρεάσουν τις ζωές όλων μας, με παραπάνω από έναν τρόπους…

H «society for worldwide interbank financial telecommunication» (το swift σαν θεσμός), με κεντρική έδρα στο βέλγιο, ήταν – μέχρι πριν λίγα χρόνια –  το παγκόσμιο κέντρο ανταλλαγής «οικονομικών μηνυμάτων», πληρωμών ουσιαστικά (μεταφοράς χρημάτων) μεταξύ τραπεζών και τραπεζικών λογαριασμών, συμπεριλαμβανόμενης και της χρήσης καρτών. Θεωρητικά μιλώντας, αυτή η «society» θα έπρεπε να είναι «ουδέτερη» ως προς το περιεχόμενο των αγορών ή/και τις αιτίες των πληρωμών που καταγράφει. Και έτσι ήταν απ’ την άνοιξη του 1973 (όταν πρωτάρχισε να λειτουργεί) ως το καλοκαίρι του 2006.

Τότε διέρρευσε επίσημα στα αμερικανικά καθεστωτικά μήντια ότι η διοίκηση Bush του Β (του «μικρού») απαιτούσε να έχει πρόσβαση στα δεδομένα των συναλλαγών – για «αντιτρομοκρατικούς» λόγους… (Ουάου!) Η ε.ε. αντέδρασε επίσημα, προβάλλοντας την παραβίαση της ιδιωτικότητας. Αλλά το 2012 και το 2013 αποδείχθηκε ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν ουσιαστικά «χακέψει» τους υπολογιστές της «society» και μάθαιναν ό,τι γούσταραν. Ήταν «πάνω στη στιγμή»: για να είναι αποτελεσματικές οι «κυρώσεις» κατά του ιράν (κατ’ αρχήν αμερικανικής προέλευσης) έπρεπε να ελέγχονται (και να απαγορεύονται) οι διατραπεζικές πληρωμές της Τεχεράνης. Η «society» δεν μπορούσε, φυσικά, βάσει του καταστατικού της να απαγορεύσει οτιδήποτε. No problem: έμαθε να μπορεί!

Φαίνεται σαν παιχνίδι τεχνοκρατών σ’ έναν μακρινό γαλαξία; Δεν είναι! Φανταστείτε ένα τεράστιο φράγμα που μαζεύει το νερό από τουλάχιστον τα μισά ποτάμια του πλανήτη (και οπωσδήποτε απ’ τα μεγαλύτερα) και μοιράζει νερό παντού. Έρχεται ύστερα μια συμμορία πιστολέρο κι αρχίζει να λέει: «αυτοί θα διψάσουν, εκείνοι θα διψάσουν…» Στην προκειμένη περίπτωση το «νερό», το «ρευστό», είναι τα νομίσματα διεθνών συναλλαγών, το δολάριο (και σε μικρότερο βαθμό το ευρώ). Και η «δίψα» είναι ουσιαστικά η απαγόρευση εμπορικών σχέσεων μέσω της χρήσης αυτών των νομισμάτων.

Πρέπει λοιπόν να φύγουμε απ’ το «φράγμα» (το swift) και να ρίξουμε μια γρήγορη ματιά το «ρευστό» (τα κύρια νομίσματα διεθνών συναλλαγών, κατ’ αρχήν το δολάριο). Έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι νομίζει κάποιος.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Swift 3

Παρασκευή 18 Μάρτη>> Εκείνο που είχε ξεκινήσει ήδη απ’ την στιγμή που η Τεχεράνη είδε τις κάνες των πολυβόλων πάνω στο «φράγμα» ήταν η αναζήτηση τρόπων παράκαμψης (και ενδεχομένως εγκατάλειψης σε μεγάλο βαθμό) τόσο του δολαρίου όσο και του ευρώ στις διεθνείς συναλλαγές κρατών και αφεντικών. Ήδη το 2014 τα πολυβόλα τα είδε και η Μόσχα (μετά το φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο, την εξέγερση στο Donbass, και την αποτυχημένη προσπάθεια του ουκρανοφασιστικού στρατού να την καταστείλει). Το Πεκίνο ήταν το επόμενο, το Καράκας επίσης…

Μακριά απ’ την ατομική εμπειρία του καθενός και της καθεμιάς μας, το ζήτημα της παράκαμψης νομισμάτων που επί δεκαετίες έχουν υπάρξει ο διεθνής «μεσολαβητής» των τιμών δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Η πιο προφανής λύση είναι οι συναλλαγές στα εθνικά νομίσματα των εμπλεκόμενων. Όμως για να λειτουργεί κάτι τέτοιο θα πρέπει α) αυτά τα νομίσματα να έχουν σταθερή ή σχετικά σταθερή ισοτιμία μεταξύ τους, πράγμα που με την σειρά του απαιτεί είτε να βγουν εκτός του διεθνούς εμπορίου (τζόγου…) νομισμάτων είτε να έχουν ισχυρή υποστήριξη απ’ τα κεντρικές τους τράπεζες για να μην υπάρχουν μεγάλες διακυμάνσεις, και β) το εμπόριο μεταξύ αυτών των εθνικών νομισμάτων να είναι στοιχειωδώς συμμετρικό: για παράδειγμα δεν έχει ιδιαίτερη αξία να πουλάει η ρωσία φυσικό αέριο στην κίνα έναντι γουάν, αν αυτά τα γουάν δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει στην ίδια περίπου ποσότητα για να αγοράσει εμπορεύματα είτε απ’ την κίνα είτε από αλλού.

Επιπλέον υπάρχει το ζήτημα των αποθεματικών των κεντρικών (εθνικών) τραπεζών – βασικό στοιχείο της υποστήριξης, in case of emergency, των νομισμάτων τους. Η αποθήκευση χρυσού είναι μια λύση, αλλά ο χρυσός δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί καθ’ αυτός για πληρωμές. Το πιο συνηθισμένο απόθεμα είναι «χρηματοπιστωτικά προϊόντα» κρατών με ισχυρά νομίσματα – κρατικά ομόλογα για παράδειγμα. (Τα νομισματικά αποθεματικά της κεντρικής ρωσικής τράπεζας ήταν στις 31 Γενάρη αξίας 469 δις δολαρίων. Απ’ αυτό το ποσό το 22% ήταν αμερικανικά ομόλογα, σε δολάριο∙ το 29% ευρωπαϊκά ομόλογα, σε ευρώ∙ και το 6% βρετανικά ομόλογα, σε στερλίνα. Το πρόβλημα μ’ αυτά είναι ότι δεν διακρατούνται στην κεντρική τράπεζα του αγοραστή – της Μόσχας εν προκειμένω – αλλά στην κεντρική τράπεζα του εκδότη – στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στις Βρυξέλες. Αυτό κάνει εύκολη την απαγόρευση χρήσης τους, το «πάγωμα» τους δηλαδή…).

Παρότι το δολάριο χάνει σταθερά το ποσοστό συμμετοχής του στις διεθνείς τρέχουσες συναλλαγές (κάτω από 50%) παραμένει το επικρατέστερο (γενικά) στα αποθεματικά των περισσότερων κεντρικών τραπεζών (πάνω από 60%). Όταν, όμως, τα οπλοπολυβόλα πάνω στη ρύθμιση της κυκλοφορίας του ξερνάνε μολύβι, η καπιταλιστική «κρίση» που δημιουργείται απαιτεί λύση το συντομότερο.

Κι έτσι ακριβώς επιταχύνονται οι τάσεις που είχαν δημιουργηθεί την τελευταία δεκαετία.

Κάτω απ’ την αγωνιώδη δυτική αναμονή για «ρωσική ήττα» στο ουκρανικό πεδίο μάχης, κάτω απ’ την εξαγριωμένα συστηματική δυτική παραπληροφόρηση (αναμενόμενη, όλο και πιο έντονη όταν η εξέλιξη των πραγμάτων είναι αντίθετη…), την Παρασκευή 11 Μαρτίου 2022, ύστερα από σύντομη τηλεσυνεννόηση μεταξύ τους, οι εκπρόσωποι της «ευρασιατικής οικονομικής ένωσης» (EAEU) και της κίνας ανακοίνωσαν το σχεδιασμό ενός νέου νομίσματος διεθνούς χρήσης και ενός νέου διεθνούς χρηματοπιστωτικού μηχανισμού! Αν η αποκοπή διάφορων ρωσικών τραπεζών απ’ το swift και η «διακράτηση» (δηλαδή η απαγόρευση χρήσης) των ρωσικών αποθεμάτων σε δολάριο, ευρώ και στερλίνα ήταν μια «πυρηνική βόμβα» με χρηματοπιστωτικούς / οικονομικούς όρους (μέχρι και ο γάλλος υπ.οικ. Bruno Le Maire το αναγνώρισε!), το «νέο διεθνές νόμισμα / σύστημα συναλλαγών» είναι η εξίσου «πυρηνική» απάντηση και κάτι παραπάνω.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Κυρώσεις και τιμωρίες γενικά

Δευτέρα 28 Φλεβάρη>> Έχει το ενδιαφέρον του ότι απ’ τα peace loving δυτικά κράτη κανένα δεν έχει επιδιώξει κάποια «ειρηνευτική μεσολάβηση» απ’ την στιγμή που έπεσε στην ουκρανία η πρώτη βόμβα. Είναι αυτό απόδειξη της συλλογικής ενοχής τους για το γεγονός ότι το φασιστοκαθεστώς του Κιέβου ειδικά μετά το 2014 συμπεριφερόταν κατά των θυλάκων στο Donbass ως νταβατζής και γενικά σαν «δεύτερη πατρίδα» για δυτικούς «συμβούλους» πολέμου και πρωτοκοσμικούς φασίστες; Ίσως. Είναι όμως, κυρίως, αναγνώριση του γεγονότος ότι ο «λόγος» τους δεν μετράει πλέον για την Μόσχα – και όχι μόνο. (Οι προτάσεις μεσολάβησης ήρθαν από άλλα μέρη του κόσμου, ασιατικά…)

Η τακτική των οικονομικών και χρηματοπιστωτικών «τιμωριών» (καθώς και διάφορων απαγορεύσεων: αθλητικών, καλλιτεχνικών, μηντιακών, κλπ) έχει λιώσει πια απ’ την χρήση! Θα θυμάστε ότι το ψόφιο κουνάβι και η διοίκησή του ήταν μετρ αυτής της τακτικής, κυρίως κατά του Πεκίνου, της Τεχεράνης, του Καράκας και της Αβάνα. Υποτίθεται ότι ο στόχος τους είναι να «αδυνατίσει οικονομικά» ο «άτακτος» – και να φρονιμέψει… Απέτυχαν εδώ και χρόνια, θα ξανα-αποτύχουν: ακόμα και το γεωργιανό κράτος, για παράδειγμα, δήλωσε ότι οι τράπεζές του θα διευκολύνουν τις ρωσικές σε κάθε πρόβλημα που θα έχουν στις συναλλαγές τους με δυτικές οντότητες. Υποθέτουμε ότι οι υποψήφιοι για τέτοιες διευκολύνσεις είναι πολύ περισσότεροι, έτσι ώστε στο τέλος η «συλλογική δύση» (ως γεωπολιτικό υποκείμενο) θα πρέπει να τιμωρήσει τους πάντες (εκτός απ’ τον εαυτό της) – ή απλά να μείνει στα προσχήματα.

Το ότι αποτυγχάνουν αυτές οι τακτικές δεν σημαίνει ωστόσο ότι δεν είναι πολεμικές – με σφαίρες από χαρτονομίσματα. Και δεν είναι καινούργιες. Το 1940 ο αμερικάνος πρόεδρος Ρούσβελτ «τιμώρησε» το Τόκιο με εμπάργκο πετρελαίου – του καυσίμου που ο γρήγορα ανερχόμενος ιαπωνικός καπιταλισμός είναι άμεση ανάγκη. Υπολόγισε ο Ρούσβελτ (σωστά όπως αποδείχθηκε) ότι το Τόκιο να αναζητήσει δια της βίας κοιτάσματα στην ανατολική ασία κατακτώντας τα σχετικά εδάφη∙ και ότι θα ρίξει την «πρώτη σφαίρα» κατά του ηγεμονικού στον Eιρηνικό αμερικανικού στόλου, έτσι ώστε να νομιμοποιηθεί (κυρίως έναντι των υποτελών) η συμμετοχή του «φιλειρηνικού» (τότε) στα λόγια αμερικανικού γκουβέρνου (του Ρούσβελτ δηλαδή) στον παγκόσμιο πόλεμο που βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Bye bye mali!

Δευτέρα 21 Φλεβάρη>> Το ανακοίνωσε ο ίδιος ο βασιλιάς∙ συνεπώς είναι γεγονός: αποσύρει τον στρατό του απ’ το μάλι! Και μαζί του φεύγουν και διάφοροι ευρωπαίοι «σύμμαχοι» – να μια κάποια ανακούφιση για το ελλαδιστάν, που έπρεπε να τσοντάρει κάτι τις σε αρβύλες εκεί…

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πρόκειται για ένα «μικρό (καθότι γαλλικό) αφγανιστάν». Ύστερα από 9 χρόνια στρατιωτικής κατοχής, συγγνώμη, «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας» θέλαμε να πούμε, κάμποσους σκοτωμένους απ’ τον κατοχικό στρατό και άγνωστο πόσους απ’ τους εντόπιους, ο βασιλιάς έκρινε ότι «οι de–facto αρχές του μάλι έχουν κρυφή στρατηγική, την οποία δεν μοιραζόμαστε»… Τους επόμενους 4 με 6 μήνες, αν καταφέρουν αναίμακτα, ο γαλλικός (και ο ευρωπαϊκός) στρατός θα αδειάσουν τις βάσεις στο Gossi, στην Menaka και στην Gao… Ίσως, όμως, όχι για μακριά: υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι θα ξαναπαρκάρουν σε γύρω κράτη.

Το πρόβλημα του βασιλιά δεν είναι η χούντα του Assimi Goita στο Bamako. Η γαλλική δημοκρατία δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις χούντες! Το πρόβλημα είναι ότι το νέο στρατιωτικό καθεστώς (που απλά αναδύθηκε μέσα απ’ το προηγούμενο στρατιωτικό καθεστώς…) είναι «αντιγαλλικό». Έχει απευθυνθεί (για «παροχή υπηρεσιών ασφαλείας») στην ρωσική σ.δ.ι.τ. wagner, που δέχτηκε με χαρά την δουλειά. Όμως πρόκειται για σύνθετη δουλειά.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το δυτικό μέτωπο (4)…

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Το τι κάνει το ελλαδιστάν το ξέρουμε (ή θα έπρεπε!). Μέσα στην υγιεινιστική μέγγενη δεν παίρνει την σημασία που θα έπρεπε… Αλλά, δυστυχώς, ο λάκος μας σκάβεται από πολλές μεριές. Kι αυτό δεν είναι σύμπτωση!

Να πόσα «φιλελληνικά» έγραφε η καθεστωτική Wall Street Journal πριν 5 μέρες:

Στον κουκιδωτό χάρτη της Ουάσιγκτον για την Ευρώπη, η εδώ και πολύ καιρό στριμωγμένη Ελλάδα είναι ένα απρόσμενα λαμπερό σημείο. Στα ζητήματα της άμυνας και της ασφάλειας, των ενεργειακών επενδύσεων και της ανάπτυξης επιχειρήσεων, η χώρα που επί χρόνια ήταν υπόδειγμα των κρίσεων στην Ευρώπη γίνεται όλο και περισσότερο ένας εποικοδομητικός εταίρος των ΗΠΑ καθώς και των συμμάχων τους στην περιοχή. Υγροποιημένο αέριο μεταφέρεται απ’ τις ΗΠΑ σε μια καινούργια τεράστια δεξαμενή κοντά στην Αθήνα. Αμερικανικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, συμπεριλαμβανόμενων των Microsoft, Pfizer, και Amazon έχουν ξεκινήσει ή ανακοινώσει τα τελευταία 3 χρόνια τοπικές επενδύσεις, μπαίνοντας σε μια αγορά που επί χρόνια δεν είχε σημασία για τις αμερικανικές εταιρείες.

Επιπλέον, καθώς οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία χειροτερεύουν, η Ελλάδα έχει γίνει το καινούργιο hub του Πενταγώνου για τις μετακινήσεις του στρατού στα Βαλκάνια και στη Μαύρη Θάλασσα… Η αναθέρμανση των σχέσεων είναι αξιοσημείωτη καθώς ξεκίνησε πριν περίπου 5 χρόνια, κάτω από έναν ακροαριστερό κυβερνητικό συνασπισμό, και έχει επιταχυνθεί με την τωρινή κεντρο-δεξιά κυβέρνηση… Σήμερα ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης υποστηρίζει τις αμερικανικές θέσεις απέναντι στη Ρωσία, αφήνοντας τα παλιά ανοίγματα της Αθήνας στη Μόσχα, και έχει κάνει την Ελλάδα λιγότερο φιλόξενη σε Κινεζικές εταιρείες. Ο αμερικανοσπουδαγμένος Μητσοτάκης βοηθάει επίσης την Ουάσιγκτον που αναζητεί την σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο ενισχύοντας τους δεσμούς με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τον Λίβανο και άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής…

… Ο Pyatt που κάνει μια ασυνήθιστα πολύχρονη θητεία σαν πρεσβευτής στην Αθήνα, θεωρεί τις Ελληνο-Αμερικανικές σχέσεις ένα παράδειγμα για την κυβέρνηση Biden, στην προσπάθειά της να ξαναβρεθεί στο κέντρο της παγκόσμιας σκηνής. «Πρέπει, σαν αμερικανική κυβέρνηση,  να χρησιμοποιούμε ολόκληρη τη εργαλειοθήκη που έχουμε» λέει μιλώντας για την πολυεπίπεδη προσπάθεια να σπρωχτούν πίσω οι ανταγωνιστές που είχαν εμπλακεί βαθιά στις τοπικές υποθέσεις και στην πολιτική. «Δεν μπορείς να πολεμήσεις κάτι τσάμπα» συμπληρώνει.

Πράγματι, δεν είναι ούτε τσάμπα ούτε, όμως, πληρώνουν κάτι το νο 1 εθνικό κεφάλαιο (τους εφοπλιστές), οι σύμμαχοί τους και οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες να μας κάνουν «λαμπερό σημείο» τους. Μπορούν επίσης να δοκιμάσουν να αναβοσβήνουμε∙ μια γενετική επέμβαση χρειάζεται, κι αυτό είναι όλο…

Το κόστος είναι (και θα είναι ακόμα περισσότερο) δικό μας – εφόσον συνεχίσουμε να τους δίνουμε το Ο.Κ.

O «θάνατος» των κλινικών…

Δευτέρα 20 Δεκέμβρη>> Στην καθόλα αναπτυγμένη καπιταλιστικά γερμανία, με το υποδειγματικό δημόσιο σύστημα υγείας, μιλούν πια ανοικτά για τον «θάνατο» των κλινικών!! Δεν είναι μόνο λόγια. Η τάση (και η μεθόδευση) έχει μπει στις ράγες εδώ και μια 5ετία τουλάχιστον. Ανάμεσα στο 2016 και στο 2018 η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έδωσε 500 εκατομμύρια στα κρατίδια για να «συμμαζέψουν την πλεονάζουσα παραγωγική δυνατότητα» των υπαρχουσών δομών υγείας, σε όλα τα επίπεδα. Πράγμα που σήμαινε κλείσιμο νοσοκομείων, συγκεντροποίηση υπηρεσιών και σε κάποιες περιπτώσεις μετατροπή των γενικών κλινικών σε πρωτοβάθμια κέντρα υγείας.

Τώρα αναγγέλλεται στη γερμανία (φωτο επάνω) το κλείσιμο 34 (τριάντα τεσσάρων…) νοσοκομείων παρά τις «έντονες ανησυχίες για το επόμενο κύμα»… Μπαίνουμε στον πειρασμό να το δούμε ανάποδα: αυτές οι «σοβαρές ανησυχίες για το επόμενο κύμα» είναι που δημιουργούνται και αξιοποιούνται σαν επιταχυντής ενός σχεδιασμού μετάβασης στη «νέα φροντίδα υγείας» (με τις τεχνολογικές, ηθικές, ιδεολογικές και κοινωνικές προδιαγραφές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης), μέσω της τρομοκρατίας και της συστηματικής προσπάθειας να μείνουν-οι-ασθενείς-μακριά-απ’-τα-νοσοκομεία (με την ανάλογη εγκατάσταση / επέκταση της «τηλε-ιατρικής» για παράδειγμα…). Η ιδέα ότι υπάρχει, 24 ώρες το 24ωρο, ένα σύστημα υποδοχής για οποιονδήποτε πάσχοντα πρέπει να τελειώνει (λένε τα αφεντικά). Είναι πολύ ακριβή. Πρέπει να αντικατασταθεί με την ιδέα ότι κανείς δεν αρρωσταίνει ξαφνικά αν datoποιηθεί 24 ώρες το 24ωρο, και ότι “ατομική κοινωνική ευθύνη” είναι να παραδίδεις 24 ώρες το 24ωρο τα data σου σ’ αυτούς-που-ξέρουν… Για την μετάβαση, για το άλμα απ’ την “παλιά κανονικότητα” στην καινούργια, χρειάζεται βία, αίμα, θάνατος. Ο τσαχπίνης είναι το ψευδώνυμο της δημιουργίας μιας πραγματικής «πολυδύναμης» και «πολύμορφης» τεχνητής κρίσης («παλιά μου τέχνη κόσκινο» για τα αφεντικά του καπιταλισμού)!!

Όπως και να το εννοήσει πάντως κάποιος, το παραδοσιακό, μαζικό, φορντικό σύστημα υγείας (το παραδοσιακό, μαζικό, φορντικό, πολυλειτουργικό νοσοκομείο) έχει τελειώσει! Δεν το λένε παντού καθαρά, απλά το δείχνουν…

(φωτογραφία κάτω: Κλείνει ως το τέλος του μήνα ανάμεσα στα υπόλοιπα η πνευμονολογική κλινική του ερευνητικού κέντρου Borstel, 60 χιλιόμετρα απ’ το Αμβούργο. Η κλινική ήταν ειδικευμένη στα περιστατικά φυματίωσης, και κάθε χρόνο νοσήλευε κατά μέσο όρο 2.800 ασθενείς, ενώ δεχόταν και 4.500 περιστατικά από τα κέντρα υγείας της ευρύτερης περιοχής. Οι εργαζόμενοι της κλινικής απαγορεύεται να δουλέψουν αλλού για τους τρεις πρώτους μήνες του 2002 – θα συνεχίσουν να πληρώνονται απ’ το ίδρυμα της κλινικής ως τότε. Τόσο το κλείσιμο όσο και η απαγόρευση είναι ανεξήγητες αποφάσεις για γιατρούς και νοσηλευτές της κλινικής, αλλά…)

(Σας είχαμε αντι-πληροφορήσει έγκαιρα – μέσα σε καταιγίδες ελεεινολογιών… Κανείς δεν μας το ζήτησε, αλλά αυτό ορίσαμε σαν εργατικό καθήκον μας, κι έτσι θα συνεχίσουμε. Θα είναι δύσκολο, θα έχει «πολύ ξύλο», που ίσως δεν περνάει καν απ’ το μυαλό σας. Ας το ξέρετε όμως. Θα συνεχίσουμε. Βλέπετε: πέρα απ’ τα υπόλοιπα και γόνιμα είμαστε και «Μπενγιαμινικοί»: …Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού. Ένας λόγος που ο φασισμός έχει μια ευκαιρία είναι γιατί, στο όνομα της προόδου, αντιμετωπίζεται από τους αντιπάλους του σαν ιστορικό μέτρο. Η έκπληξη για το πως τα πράγματα που ζούμε είναι “ακόμα” και στον εικοστό αιώνα δυνατά, δεν είναι φιλοσοφική. Δεν είναι η απαρχή μιας γνώσης – εκτός κι αν πρόκειται για τη γνώση πως η αντίληψη της ιστορίας από την οποία κατάγεται δεν ευσταθεί…

Στον 20ο  αιώνα… Και πάλι στον 21ο…. Αυτή η κουβέντα του Benjamin δεν είναι λόγια όπως βολεύει την ρηχότητα των καιρών. Είναι η καρδιά–δίπλα-στην–καρδιά, η καρδιά που δεν πρόκειται να την τσακίσει καμμιά ιδεολογική, χημική, γενετική μυοκαρδίτιδα και περικαρδίτιδα. Είναι η λάμψη της ακονισμένης λεπίδας της Ιστορίας την στιγμή του κινδύνου. Είναι η παρακαταθήκη των προγόνων μας. Είναι η ηχώ του παρελθόντος, η φωνή όλων εκείνων που αγάπησαν τον Κόσμο και ζητούν δικαίωση. Είναι το μέτρο μας, αυτό που δείχνει το αληθινό μπόι μας: πάντα μικρό αλλά και πάντα με το κεφάλι ψηλά. Οι ελεεινολόγοι κατά της εργατικής κριτικής, επαγγελματίες ή εθελοντές, όλοι αυτοί οι «πετυχημένοι» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κανάγιες, κι όσοι κρύβονται πίσω απ’ τους φόβους τους (λες και οι φόβοι τους δεν είναι δικοί τους, λες και δεν πρέπει να τους πιάσουν απ’ τα κέρατα) έχουν κάνει ένα στρατηγικό λάθος: νόμιζαν ότι το Sarajevo / αόρατες πόλεις και η ασταμάτητη μηχανή είναι σαν τα μούτρα τους.

Αλλά δεν είναι: … Ελάχιστοι μπορούν να μαντέψουν πόσο χρειάστηκε να είναι κανείς θλιμμένος για να αναστηθεί η Καρχηδόνα…)

Με το δελτίο…

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> Αν τα λιμάνια είναι έτοιμα για να φορτώσουν δεν υπάρχουν οδηγοί για τις νταλίκες… Αν υπάρχουν οδηγοί για τις νταλίκες δεν υπάρχουν καύσιμα… Αν υπάρχουν καύσιμα δεν υπάρχουν κοντέινερ για να φορτωθούν… Με μια μέθοδο του είδους «ο σκύλος κυνηγάει την ουρά του – και δεν την πιάνει» διάφορα αφεντικά του καπιταλισμού σκηνοθετούν την «επόμενη σπανιότητα», μετά την σπανιότητα υγείας… «Ελλείψεις των πάντων, συμπεριλαμβανόμενων των τροφίμων»: να μια εκστρατεία που έχει αρχίσει να ξεδιπλώνεται. Μαζί με την μεταφυσική της: όπως έγινε με έναν γενικά μικρής σοβαρότητας ιό, έτσι και τώρα η «πηγή των προβλημάτων» είναι ομιχλώδης τόσο όσο χρειάζεται για να επιβληθούν καινούργιες πειθαρχίες.

Έχουμε γράψει ήδη για τον ρόλο των τζογαδόρων στα χρηματιστήρια στην εκτόξευση πολλών τιμών σε βασικά  εμπορεύματα. Δυο κουβέντες τώρα για τα μαγικά κουτιά μεταφορών μεγάλων αποστάσεων για τα είδη που μπορούν να συσκευαστούν έτσι: containers… Υπάρχει μεγάλη έλλειψη containers διεκτραγωδούν οι «ειδικοί»… Μα που πήγαν τα containers;

Όταν, πέρυσι, επιβλήθηκαν στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο όλες οι απαγορεύσεις (που πέτυχαν να αρρωστήσουν όσο το δυνατόν περισσότερους), οι αγορές μέσω ηλεκτρονικών παραγγελιών εκτοξεύτηκαν (στη δύση), όχι όμως στα πάντα. Υπήρξε μια αξιοσημείωτη κάμψη του διεθνούς εμπορίου, και ειδικά των εξαγωγών απ’ την ασία προς την ευρώπη και την βόρεια αμερική.

Αυτό κανονικά θα σήμαινε αξιοσημείωτη πτώση των ναύλων… Προκειμένου να κρατήσουν κάπως σταθερές τις τιμές των ναυλώσεων, οι εφοπλιστές με κοντεϊνεράδικα απέσυραν ένα ποσοστό του στόλου τους. Κυρίως όμως σταμάτησαν να φορτώνουν άδεια κοντέινερ απ’ την δύση προς την ανατολή: έχαναν χρόνο (τόσο στο φόρτωμα όσο και στην μεταφορά) και δεν τους συνέφερε (θεώρησαν).

Αυτό συνεχίστηκε και το 2021: απ’ την μια μεριά η ασιατική (και όχι μόνο η κινέζικη) παραγωγή εμπορευμάτων αυξήθηκε, μαζί με την (δυτική) ζήτηση. Απ’ την άλλη μεριά τα άδεια κοντέινερ άρχισαν να στοιβάζονται εντονότερα στα δυτικά λιμάνια. ‘Ετσι το πράγμα έφτασε στο σημείο το 40% των κοντέινερ που πηγαίνουν στις ηπα να συσσωρεύεται στα μεγάλα λιμάνια όταν αδειάζουν και να μην επιστρέφουν στην ασία για να ξαναγεμίσουν∙ σε μια περίοδο όπου η ασιατική παραγωγή και οι παραγγελίες / εξαγωγές προς τη δύση αυξάνονται, εντονότερα απ’ τον Μάη του 2021 και μετά.

Οι μεγαλύτερες βιομηχανίες κοντέινερ βρίσκονται σε ασιατικά κράτη. Τρεις κινεζικές (CIMC, DFIC, και CXIC) κατασκευάζουν το 80% της παγκόσμιας ποσότητας. Έχουν αυξήσει την παραγωγή τους, αλλά η κατασκευή καινούργιων δεν μπορεί να γίνει με την ταχύτητα που απαιτεί αυτή η μονόπλευρη συσσώρευση / εγκατάλειψη των άδειων σε δυτικά (κυρίως αμερικάνικα) λιμάνια. Προσθέστε κι αυτό: μεγάλη παραγωγή κοντέινερ υπήρξε μεταξύ 2005 και 2009, αλλά αυτά τα κουτιά έχουν μέσο όρο ζωής 15 χρόνια. Συνεπώς εκτός απ’ τα άδεια συσσωρευμένα στα δυτικά λιμάνια πρέπει να αντικατασταθούν και τα παλιά….

Η τεχνητή έλλειψη κοντέινερ ανεβάζει και την δική τους τιμή (τα αγοράζουν οι μεγάλες μεταφορικές) που φυσικά ανεβάζουν ανάλογα τις τιμές της μεταφοράς, αλλά και τα μεταφορικά τα ίδια (κέρδη για τους εφοπλιστές) αφού έχει ενταθεί ο συναγωνισμός μεταξύ των εισαγωγέων για το ποιος θα προλάβει να πάρει έγκαιρα τις παραγγελίες του. Μικρότερος όγκος μεταφερόμενων εμπορευμάτων (λόγω μειωμένου αριθμού κουτιών) + ακριβότερα μεταφορικά και «κόστος» κουτιού = αύξηση των τιμών αλλά και ελλείψεις.

Κερδίζει κάποιος απ’ αυτές τις μανούβρες; Οι κατασκευαστές container, αλλά και οι ιδιοκτήτες των πλοίων που τα μεταφέρουν. Υπάρχει όμως κι ένα κέρδος επιπλέον. Η καπιταλιστική μεταφυσική περιστρέφεται γύρω απ’ τον όρο «προβλήματα στην εφοδιαστική αλυσίδα», λέξεις με νόημα αόριστο, που δεν γίνεται χειροπιαστά κατανοητό απ’ τον μέσο υπήκοο. Κατά συνέπεια κάνει εκείνο για το οποίο εκπαιδεύτηκε επί σχεδόν 2 χρόνια: φοβάται. Φοβάται την ακρίβεια, φοβάται τις ελλείψεις, χωρίς να μπορεί να αποδώσει κάπου συγκεκριμένα την ευθύνη.

Το fear factory είναι το μόνο που δεν έχει κανένα πρόβλημα…”Πουλάει” μαζικά, χοντρική, και χωρίς containers…

Περί αφόδευσης

Δευτέρα 24 Μάη>> …Αυτό πρέπει να το καταλάβετε καλά. Οι εφοπλιστές δεν έχουν ανάγκη την ελληνική κυβέρνηση, δεν έχουν ανάγκη το υπουργείο, δεν έχουν ανάγκη τον διεθνή οργανισμό ναυτιλίας, δεν έχουν ανάγκη τον πρωθυπουργό. Μπορούν να τον χέσουν. Δεν έχουν καμμία ανάγκη τον πρωθυπουργό. Γιατί; Επειδή η ναυτιλία δεν έχει σχέση με την ελλάδα. Δεν υπάρχει τίποτα που ένας πλοιοκτήτης μπορεί να κερδίσει απ’ την ελλάδα. Δεν υπάρχουν φορτία για την ελλάδα, δεν υπάρχουν συμβόλαια με την ελλάδα, τίποτα στην ελλάδα. Μόνο το γραφείο του είναι εδώ. Το 80% έχουν ξένη σημαία. Δεν τους ενδιαφέρει η ελληνική σημαία…

Αυτά (προφανώς μέσω άλλων) είπε ο κυρ Πάνος Λασκαρίδης – και προξένησε έναν κάποιον σάλο. Ο κυρ Πάνος εκτός από εφοπλιστής είναι και έλληνας, γνήσιος. Κάπως αθυρόστομος, κάπως ψευτάκος (στις πιο πάνω δηλώσεις του), και φυσικά (τι άλλο;) διατεθειμένος να βροντοφωνάξει ότι φταίνε οι «ανεκδιήγητοι πορτογάλοι δημοσιογράφοι» που «χρησιμοποίησαν βάναυσα» τις δηλώσεις του…

Σε γενικές γραμμές πάντως αυτή είναι η σχέση του νο 1 ελληνικού εθνικού κεφάλαιου (των πλωτών εργοστασίων) και του ελληνικού κράτους: οι εκπρόσωποι του πρώτου μπορούν να αφοδεύσουν, αν θέλουν, στις πολιτικές βιτρίνες του δεύτερου χωρίς να πάρει κανείς άλλος μυρωδιά. Ας μην το ξεχνάμε: το ελληνικό κράτος είναι ίσως το μόνο παγκόσμια που έχει κατοχυρώσει συνταγματικά την φορολογική ασυλία των εφοπλιστών που «τους συμφέρει η ελληνική σημαία».

Αλλά ο κυρ Πάνος (μαζί με τον αδελφό του Θανάση) είναι «εθνικοί ευεργέτες», με μια ιδιαίτερη προτίμηση τις δωρεές προς τα εντόπια σώματα ασφαλείας και τον στρατό. Γιατί αυτή η καλωσύνη αν «δεν έχουν ανάγκη»; Εκεί βρίσκεται το ψέμα του κυρ Πάνου: πότε πότε οι έλληνες εφοπλιστές «έχουν ανάγκη» τις εντόπιες πολιτικές βιτρίνες.

Η πρώτη ανάγκη τους είναι η εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους: οφείλει να στηρίζει (και να στηρίζεται από) την μεγαλη δυτική ναυτική δύναμη – άλλοτε την αγγλία και μετά τον β παγκόσμιο τις ηπα. Οι «καπεταναίοι» δεν έχουν πολιτική δύναμη οι ίδιοι· έχουν όμως τις ελληνικές πολιτικές βιτρίνες, που πρέπει να υπηρετούν την οικονομική τους δύναμη, όπως ισχύει παντού στις σχέσεις κράτους / κεφάλαιου. Ακόμα κι αν άλλα, πιο αδύναμα σαφώς, τμήματα των ελληνικών αφεντικών έχουν διαφορετικά συμφέροντα.

Η δεύτερη ανάγκη τους είναι η ελληνική ψήφος στις αποφάσεις της ε.ε. τις σχετικές με τη ναυτιλία· όπως και η «απο μέσα γνώση» του τι ψήνεται κατά καιρούς εκεί. Μιας και έχουν ανταγωνιστές (π.χ. τους γερμανούς εφοπλιστές) αυτή η ψήφος είναι σημαντική. Φυσικά έχουν άλλη μία (της νότιας κύπρου). Αλλά αυτή είναι κάπως αμφίβολης αξίας μόνη της, για εύκολα κατανοητούς λόγους.

Εκεί τελειώνουν οι σχέσεις· ή, πιο σωστά, το «έχουμε ανάγκη». Η αφόδευση είναι πέρα απ’ αυτά τα δύο: σαν κεφάλαιο που δρα παγκόσμια (και όποτε έχει την ευκαιρία πειρατικά) οι έλληνες εφοπλιστές στο σύνολό τους δεν έχουν, ούτε θα μπορούσαν να έχουν «συμμετρικές σχέσεις» με το ασήμαντο σαν οικονομικό ή πολιτικό μέγεθος ελληνικό κράτος. Αυτό τους διευκολύνει ιδιαίτερα: επιβάλλουν την «γραμμή» της εξωτερικής πολιτικής, ακόμα κι αν αυτή είναι καταστροφική για το πόπολο (όπως, για παράδειγμα, ο «φιλοαγγλισμός» μετά τον Β παγκόσμιο). Αδιαφορούν, γιατί τα «μπάζα» δεν τα πληρώνουν αυτοί.

Εν τέλει, το «έχουμε χεσμένο τον πρωθυπουργό» έχει διαφορετικό νόημα: σας έχουμε χεσμένους όλους, η συσσώρευση και η κερδοφορία μας γίνεται αλλού, εσάς σας θέλουμε μόνο για «μπροστινούς»…

Πωλήσεις λιανικής 1

Πέμπτη 17 Δεκέμβρη. Τι σόι είναι οι (ως τώρα) νικητές των πραξικοπημάτων, των γενικών απαγορεύσεων, της τρομοεκστρατείας, της θανατοπολιτικής στο όνομα του τσαχπίνη; Οι απαντήσεις θα μπορούσαν απλά να ικανοποιούν μια λίγο πολύ αδιάφορη ή καφενειακή περιέργεια. Κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής συμβάλλουν στην καλύτερη κατανόηση (για όσους, φυσικά, θέλουν…) της δυναμικής του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Εννοημένου – επιμένουμε – όχι απλά σαν εκείνων των τμημάτων του καπιταλιστικού πλέγματος που έχουν επωφεληθεί ευκαιριακά («περνούσε από μπροστά τους μια καλή ευκαιρία και την άρπαξαν»….) αλλά σαν εκείνων των καπιταλιστικών τομέων που είχαν και έχουν στρατηγικό συμφέρον σε ριζικούς μετασχηματισμούς, σε κάθε κρίκο (παραγωγή, κυκλοφορία, κατανάλωση, κοινωνική αναπαραγωγή, αναπαραγωγή της φύσης…). Και άρα είχαν και έχουν στρατηγικό συμφέρον στη δημιουργία, στη διάδοση και στην επιβολή της τρομοεκστρατείας.

Έχουμε αναφερθεί ήδη στις big pharma. Σήμερα θα ρίξουμε μια ματιά στο λιανικό εμπόριο. Διάφοροι «φωστήρες», βλέποντας κλειστά τα εμπορικά λόγω των καθολικών απαγορεύσεων, έτρεξαν (οι ανόητοι) να συμπεράνουν ότι «το κράτος δρα αντικαπιταλιστικά»… Άβυσσος η ανθρώπινη βλακεία!

Τα στοιχεία που θα παρουσιάσουμε δεν είναι οριστικά για το 2020, όχι μόνο επειδή υπάρχουν ακόμα 2 ιδιαίτερες εβδομάδες λιανικού εμπορίου, αλλά και επειδή τα όποια μεγέθη ούτε υπολογίζονται ούτε δημοσιοποιούνται ακαριαία (στον κυβερνοχώρο). Εν τούτοις δείχνουν (ποσοτικά κατ’ αρχήν) τους μετασχηματισμούς που προκάλεσαν τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα στο λιανικό εμπόριο. Επιτρέποντάς μας να κρίνουμε από εργατική άποψη τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους.

Σύμφωνα με τα γενικά πορίσματα μιας έκθεσης του οοσα (7 Οκτώβρη 2020):

Η κρίση του covid-19 επιτάχυνε την επέκταση του e-εμπορίου προς επιπλέον εταιρείες, πελάτες (π.χ. ηλικιωμένους) και είδη εμπορευμάτων (π.χ. είδη μαναβικής)… Οι ηλεκτρονικές αγορές σε πολλές χώρες μετακινήθηκαν εν μέρει από είδη και υπηρεσίες πολυτελείας σε καθημερινές ανάγκες μεγάλων αριθμών ατόμων…. Πολλές απ’ αυτές τις αλλαγές στο τοπίο του e-εμπορίου είναι πιθανό ότι είναι μακροπρόθεσμου χαρακτήρα, υπό το φως της πιθανότητας νέων κυμάτων της επιδημίας, της βολικότητας των νέων καταναλωτικών ηθών, της συμπίεσης των τιμών και των κινήτρων των επιχειρήσεων να κεφαλαιοποιήσουν τις επενδύσεις σε καινούργιες μεθόδους πωλήσεων…

Οι μαζικές κατ’ οίκον φυλακίσεις, οπουδήποτε υπήρχε η δυνατότητα δικτύωσης, εκτίναξαν όντως τις ηλεκτρονικές παραγγελίες και πωλήσεις. Αλλά προκάλεσαν και αλλαγές στις προτεραιότητες τόσο στο λιανικό εμπόριο γενικά όσο και στο ηλεκτρονικό ειδικά (όπως είχε διαμορφωθεί ως τις αρχές του 2020). Στις ηπα, για παράδειγμα, μεταξύ Φλεβάρη και Απρίλη 2020 οι φυσικές πωλήσεις στο εμπόριο και στη σίτιση έπεσαν κατά 7,7% σε σχέση με τους ίδιους μήνες του 2019. Αντίθετα οι ηλεκτρονικές πωλήσεις τόσο των ειδών μαναβικής όσο και των μη φυσικών μαγαζιών γενικά ανέβηκαν κατά 16% και 14,8% αντίστοιχα. Στην ε.ε. τον Απρίλη του 2020 (μήνας καθολικών απαγορεύσεων στο μεγαλύτερο μέρος του μπλοκ) οι συνολικές πωλήσεις λιανικής έπεσαν κατά 17,9% (σε σχέση με τον Απρίλη του 2019)· αλλά ειδικά οι ψηφιακές αγορές ανέβηκαν κατά 30%. Μιλώντας με κριτήριο το «μερίδιο αγοράς» του ηλεκτρονικού εμπορίου λιανικής μέσα στο συνολικό εμπόριο λιανικής, ενώ μεταξύ πρώτου τριμήνου του 2020 και πρώτου το 2018 η αύξηση ήταν αργή (το ηλεκτρονικό σαν ποσοστό του συνολικού πήγε από 9,6% σε 11,8%), στο δεύτερο τρίμηνο το ποσοστό πήγε στο 16,1%. Στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας ήταν 20,3% το πρώτο τρίμηνο του ’20 και πήγε στο 31,3% στο δεύτερο. Στην κίνα, το πρώτο εξάμηνο της χρονιάς, έφτασε συνολικά στο 24,6% (από 17,3% το αντίστοιχο διάστημα του ’18 και 19,4% το ’19).