Τετάρτη 1 Μάρτη. Το είπε μια ψυχή λαϊκή, πριν χρόνια: οι έλληνες… ξέρει ποιοί είναι αυτοί; Είναι αυτοί που οδηγούν το αμάξι τους, εσύ περπατάς δίπλα στο πεζοδρόμιο, πατάνε τη λούμπα, σούρχονται τα βρωμόνερα, και πριν προλάβεις να πεις κάτι, μόνο που γυρνάς στη μεριά τους, κατεβάζουν το τζάμι και σου πετάνε “άντε γαμήσου ρε μαλάκα!”.
Ακριβώς αυτοί είναι!
Τετάρτη 1 Μάρτη. Οι διαφημίσεις των ι.χ. πάντα τα δείχνουν μόνα τους στον κόσμο / δρόμο. Ολομόναχα. Έτσι αναδεικνύονται. Έτσι υπάρχουν. Ακόμα και το πιο κυριλέ και ακριβό αμάξι χάνει την αίγλη του μποτιλιαρισμένο στην Αλεξάνδρας, με μέση ταχύτητα 3 χιλιόμετρα την ώρα, και με δεκάδες “τιποτένιες” λαμαρίνες γύρω του.
Η “αυτοπραγμάτωση” του ι.χ., δηλαδή η επιβεβαίωση της αλαζονείας του οδηγού / ιδιοκτήτη του, γίνεται εκεί που το όχημα μπορεί να ξεχωρίσει. Και που είναι δυνατόν αυτό; Στον “ανοικτό” δρόμο – αδιάφορο αν είναι κλειστή highway ή επαρχιακός δρόμος. Εκεί τα αεροπλανικά πλάνα της διαφήμισης μπορούν να γίνουν η φαντασιακή πραγματικότητα του οδηγού. Εκεί μπορεί ο οδηγός να φανταστεί τον εαυτό του σα να βρίσκεται στην διαφήμιση (του εαυτού του), δηλαδή μόνος του. Εκεί δεν υπάρχει κανένας άλλος (ακόμα κι αν υπάρχουν πολλοί).
Όσο πιο μικροαστός, μεσοαστός, μεγαλοαστός αλλά πάντως αυτο-ικανοποιούμενος είναι κάποιος, τόσο περισσότερο ψάχνει “να ζήσει τον μύθο του”. Κι όποιον πάρει ο χάρος….