Tag: ιδεολογία

Ειλικρινά δικός σας!

Παρασκευή 12 Γενάρη. Κάτι φιλαράκια, με μια ανησυχητική μελαγχολία, έλεγαν τις προάλλες: Νόμιζαμε ότι υπάρχει πάτος, και ότι το πράγμα είχε φτάσει εκεί… Αλλά ύστερα βρέθηκε κι άλλο, πιο κάτω…

Αν η γλώσσα του δεν ήταν πετσωμένη, θα είχε βγάλει καντήλες πολύ καιρό πριν – απ’ το γλύψιμο. Είναι όμως, γλώσσα και μυαλό, σκέτη σόλα. Οπότε, συμπεριφερόμενος σαν γυιός οικογένειας με μεγάλες αγκαλιές με τους εκπροσώπους του θεού, ξεκινάει το γράμμα του στον αρχιτράγο (γραμμένο, φυσικά, από κάποιον / κάποια που έχει το δυσάρεστο καθήκον της γραμματείας) ως εξής:

…Εύχομαι, επί τη ευκαιρία, σε Σας και στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας μας, ειρηνικό, δημιουργικό, έμπλεο αγάπης και αγαθών έργων, το 2018…

“Χριστεπώνυμο”; “Έμπλεο”; “Πλήρωμα”; “Εκκλησία μας”; Που τα διδάσκουν αυτά; Στη νεολαία του συ.ριζ.α. όπου ξεκίνησε την καριέρα του; Έχει και φράξια κατηχητικού εκεί; Ή την “προς αρχιστράγους επιστολή” την έγραψε ο ίδιος ο γραμματέας της “ιεράς συνόδου” και την ταχυδρόμησε στον εαυτό του μετά την πρωθυπουργική υπογραφή; Ρε μπας και ο ψόφιος κοριός έχει αρχίσει να κουναβίζει;

Για να συνεχίσει ο εξοχότατος (προς το τέλος):

… Μ’ αυτές τις σκέψεις, και με την επιθυμία να είναι πάντα ανοιχτές οι πόρτες του διαλόγου μεταξύ της συνταγματικά υπεύθυνης για την διαχείριση των εθνικών θεμάτων Πολιτείας, και της πάντοτε σε χριστιανική και εθνική εγρήγορση Εκκλησίας, παρακαλώ και εύχομαι να συμβάλλετε, στο μέτρο των δυνάμεών σας, ώστε η Ελλάδα, με πνεύμα ενότητας και ορθού λόγου, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος, να αντιμετωπίσει με επιτυχία το θέμα των σχέσεων με την ΠΓΔΜ, όπως και τα άλλα εθνικά θέματα που την απασχολούν…

Η “χριστιανική και εθνική εγρήγορση” αφορά “το όνομά της”…. Το γλύψιμο και τα σάλια είναι τόσο πολλά που θα προκαλούσαν απέχθεια και αηδία και σε μαθητή πρώτης δημοτικού. Υπάρχει, όμως, και κάτι χειρότερο: αυτή η άτυπη μεν ουσιαστική δε συνδιοίκηση, συγκυβέρνηση με την συμμορία με τα μαύρα, που επιβεβαιώνει ένας ντενεκές μεν πρωθυπουργός δε (και οι παρατρεχάμενοί του), θεωρείται “φυσιολογική”. Γιατί το πόπολο γουστάρει τον εθνεγερτήριο ρόλο του ράσου, αφού (από διανοητική άποψη) βρίσκεται καθηλωμένο κάτι αιώνες πριν.

Και ύστερα, οι ίδιοι ακριβώς λακέδες, “επώνυμοι κι ανώνυμοι”, θα καταγγείλουν τον “θρησκευτικό φονταμενταλισμό” και την “στροφή προς την άκρα δεξιά” – άλλων, φυσικά. Αλλά η πολιτική αλήθεια είναι μία και μοναδική: η για πολλούς (όχι, βέβαια για εμάς! – τα λέγαμε τότε που έπρεπε…) “πρώτη φορά αριστέρα” κατάφερε να κάνει τον φασισμό, την οπισθοδρόμηση, την μικροαστική πανούκλα, τον συντηρηστισμό του 21ο αιώνα normal. Ήταν η τελευταία αλλά κρίσιμη επικύρωση. Άξιοι οι μισθοί των στελεχών της, άξιες και οι τακτοποιήσεις των ανθρώπων της.

Αυτή είναι η μοναδική επιτυχία της. Που σημαίνει ότι: για να βγούμε απ’ τον σωρό των σκατών που συσσωρεύει ήδη και θα συσσωρεύσει ακόμα περισσότερο τα επόμενα χρόνια αυτή η επιτυχία θα πρέπει, σα σύγχρονη εργατική τάξη, να κάνουμε δουλειά που δεν έχουμε φανταστεί.

Κι ας μην περιμένουμε να φρακάρουμε στον πάτο. Δεν υπάρχει.

Μόνιμη δηλητηρίαση

Παρασκευή 12 Γενάρη. Η ιστορία αναφέρει το παράδειγμα ενός βασιλιά (του Μιθριδάτη του 6ου) που, φοβούμενος μην τον δηλητηριάσουν (γινόταν αυτό στα παλάτια), κατάπινε μόνος του μικρές δόσεις δηλητηρίων. Για να αντέξει την όποια εναντίον του απόπειρα.

Θα μπορούσε να είναι ο εφευρέτης της σχεδιασμένης ανοσίας! Ωστόσο ο όρος μιθριδατισμός παραπέμπει στη σταδιακή εξοικείωση με την δηλητηρίαση, έτσι ώστε κάποιος να είναι μόνιμια δηλητηριασμένος αλλά να δείχνει ζωντανός.

Η πολιτική, κοινωνική και ιδεολογική ιστορία του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου είναι, ανάμεσα σε άλλα, μια ιστορία μαζικού (και συχνά, αν και όχι πάντα, εθελοντικού) μαζικού μιθριδατισμού. Έτσι ώστε όταν ένας εκλεγμένος πρωθ. το 2018 ζητάει την άδεια ενός αρχιτράγου για να κάνει “πολιτική” (απ’ τα σχολεία μέχρι…), αυτό να θεωρείται φυσιολογικό. Ή, το χειρότερο, άξιο ειρωνικού σχολιασμού το πολύ για κανά δυο μέρες.

Ο.Κ. Μόνο που στο (καλώς ή κακώς) “παγκόσμιο χωριό”, τα ελληνικά βίτσια γίνονται ευρύτατα γνωστά. Και καταγέλαστα. Έτσι ώστε η διαπίστωση ότι εκεί πέρα αληθινή εξουσία έχουν εκτός απ’ τους εφοπλιστές και οι παπάδες θα ήταν η παγκόσμια (άρρητη) απάντηση στους καϋμούς των φαιορόζ κυβερνητών, αλλά και των συζύγων τους, περί κυβέρνησης και εξουσίας: Κυρία μου (θα έλεγε κάποιος στην πρωθυπουργική “πρώτη πολίτη”) αν ο σύντροφός σας δεν σας χωρίσει για να γίνει αρχιεπίσκοπος, δεν θα νοιώσει ποτέ τι είναι η εξουσία. Άρα: δεν σας φαίνεται προτιμότερο που είναι ένας υψηλόμισθος λακές;

“Αγαπητέ αρχιτράγε. Θέλω να σας ευχαριστήσω που δεν θέλετε να μας χειροτονήσετε αλλά αξιοποιείτε την δήθεν διάκριση των εξουσιών. Χάρη στην καλωσύνη μας μπορούμε ακόμα να το παίζουμε ‘της αριστέρας’…”

Χμμμμ… Κωμωδία ή φάρσα; Ό,τι και νάναι, είναι υποδόρειο…

 

Θέαμα

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. …Στη Γαλλία δέκα χρόνια νωρίτερα, ένας πρόεδρος της δημοκρατίας, που κατόπιν ξεχάστηκε αλλά τότε ξεχώριζε στην επιφάνεια του θεάματος, εξέφραζε αφελώς τη χαρά που ένοιωθε, “γνωρίζοντας ότι στο εξής θα ζήσουμε σ’ ένα κόσμο δίχως μνήμη όπου, όπως στην επιφάνεια του νερού, η μία εικόνα κυνηγάει ακατάπαυστα την άλλη”…

… Το πεδίο της ιστορίας ήταν το αξιομνημόνευτο, η ολότητα των συμβάντων οι συνέπειες των οποίων εκδηλώνονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επίσης αξεχώριστα η γνώση έπρεπε να διαρκεί και να βοηθάει στην κατανόηση, τουλάχιστον εν μέρει, όσων συνέβαιναν εκ νέου: “κτήμα ες αεί” λέει ο Θουκυδίδης. Μ’ αυτό τον τρόπο η ιστορία ήταν το μέτρο μιας πραγματικής καινοτομίας. Κι όποιος πουλάει την καινοτομία έχει κάθε συμφερον να εξαλείψει το μέσο αποτίμησής της.

Όταν το σημαντικό αναγνωρίζεται κοινωνικά σαν αυτό που είναι στιγμιαίο, και πρόκειται να είναι τέτοιο και την επόμενη στιγμή, όντας άλλο και το αυτό, και θα αντικαθιστά πάντοτε μιαν άλλη στιγμιαία σημασία, μπορούμε κάλιστα να προσθέσουμε ότι το χρησιμοποιούμενο μέσο εξασφαλίζει ένα είδος αιωνιότητας σ’ αυτή την ασημαντότητα που μιλάει τόσο μεγαλοφώνως…

Αυτά μεταξύ άλλων έγραφε μεταξύ άλλων ο Guy Debord στις αρχές του 1988 («σχόλια πάνω στην κοινωνία του θεάματος»). Σε σχέση με την κατάσταση των καπιταλιστικών κοινωνιών το 2018, τριάντα χρόνια μετά, οι απόψεις του αποδεικνύονται μια μάλλον δυσνόητη προειδοποίηση. Τώρα ζούμε στις τότε προβλέψεις· ζούμε μέσα στις συνθήκες όπου «το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου», μέσα στις διαδικασίες της γενικευμένης πλαστοποίησης. Και για να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο ζόρικα, ενώ είναι σαφές ότι υπάρχει μια «κεντρικά ελεγχόμενη» παραγωγή πλαστότητας, είναι τέτοια η αποδοχή, η αναπαραγωγή αλλά και η πρωτογενής πλαστογραφία «απ’ τα κάτω» ώστε εκείνο που άλλοτε φαινόταν διακριτό, οι δομές εξουσίας, εμφανίζεται τώρα όχι απλά «σαν το ψάρι στο νερό» αλλά συχνά σαν το (βρώμικο) νερό το ίδιο.

Το επίθετο «εικονικός» σήμαινε ως πριν λίγα μόνο χρόνια το ψεύτικο. Τώρα θεωρείται σαν μέρος της πραγματικότητας, κι ακόμα περισσότερο σαν η μόνη πραγματικότητα άξια λόγου.

Κάτεργα της συνείδησης

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Το πολύτιμο όφελος αυτών των εξελίξεων είναι πως εκείνοι που κατέχουν εξουσίες, “μικρές” ή “μεγάλες” αδιάφορο, μπορούν να είναι ταυτόχρονα ορατοί (κατά τις επιλογές τους) και αόρατοι (κατά τα συμφέροντά τους). Η θεωρητική και πρακτική εργατική κριτική μοιάζει διαρκώς άστοχη, και εύκολα θεωρείται “γραφική” όταν δεν γίνεται δεκτή η ύπαρξη της πραγματικότητας σαν κοινής για όλους, αλλά πολλές παράλληλες και ρευστές “πραγματικότητες”, μία για τον καθένα, στα μέτρα του.

Η Ιστορία (αυτή που θεωρείται μάλλον ανύπαρκτη τέτοιους καιρούς) θα κρατήσει μια θέση για το ψόφιο κουνάβι για διάφορους λόγους. Ωστόσο αυτός ήταν ο πρόεδρος του οποίου οι αυλικοί μίλησαν για εναλλακτικές πραγματικότητες. Ο ισχυρισμός περιγελάστηκε και έτσι ξορκίστηκε. Κακώς. Το επιτελείο της αμερικανικής πολιτικής βιτρίνας μίλησε την “αλήθεια” του πλήθους. Δεν είναι “πολυδύναμο” όπως υπονοούσε ο όρος multitude που έγινε κάποτε της μόδας· είναι κονιορτοποιημένο, πιθανόν ως την κλίμακα των ζωϊκών κυττάρων.

Ο πρωτοκοσμικός συντηρητισμός είναι απλά μια απ’ τις εκφράσεις αυτής της ηθικής, διανοητικής και αισθητικής κοινωνικής και ατομικής παρακμής, των «πολλαπλών πραγματικοτήτων».

Οι υπόδουλοι είναι ευχαριστημένοι με τις αλυσίδες τους.

Heat

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Όχι μόνο οι υποτελείς αλλά και κυρίαρχοι δρουν πια τακτικά και μόνο. Όχι όλοι. Μπορεί κανείς (με κάποια προσπάθεια) να ξεχωρίσει μερικούς από εκείνους που δρουν στρατηγικά· βελτιώνοντας τη θέση τους στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Που οξύνεται με ασύμμετρο τρόπο· αλλά οξύνεται.

Η ασταμάτητη μηχανή κάνει όλες τις ευχές του κόσμου… Αλλά εκείνο που χρειαζόμαστε επειγόντως δεν είναι ευχή. Είναι έργο, δύσκολο: έχε το νου σου!!!

Hijab

Παρασκευή 29 Δεκέμβρη. Σε μια σταθερή και επίμονη αμφισβήτηση του πουριτανισμού του ισλαμικού drees code για τις γυναίκες (υπάρχει κάτι ανάλογο και για τους άντρες, αλλά γι’ αυτό – φυσικά! – δεν έχετε ακούσει ποτέ τίποτα στον «φεμινιστικό» υποτίθεται πρώτο κόσμο…) ένα 30% με 35% των ιρανών, κυρίως νεαρές και κυρίως στις πόλεις, φοράει το hijab κάθε άλλο παρά με τον τρόπο «του νόμου». Το επιβεβαιώνουμε «ιδίοις όμμασι»: ο συνδυασμός αμφισβήτησης και γυναικείας φροντίδας του εαυτού είναι τόσο φανερός στους δημόσιους χώρους του ιράν ώστε η πρωτοσμική ιδέα για τις αληθινές, ζωντανές γυναίκες σε ένα ισλαμικό καθεστώς (το ιρανικό είναι επίσημα τέτοιο) είναι, το λιγότερο, πολύ φτωχή και λαθεμένη.

Μια μικρή νίκη λοιπόν: η αστυνομία της Τεχεράνης ανακοίνωσε χτες ότι δεν θα είναι πλέον «στην αρμοδιότητα του νόμου και των κυρώσεών του» όσοι / όσες δεν τηρούν τον αυστηρό ισλαμικό ενδυματολογικό κώδικα. Αυτό δεν σημαίνει, αυτόματα, κατάργησή του, εφόσον στην ίδια ανακοίνωση περιλαμβάνεται και η προειδοποίηση ότι οι σοβαρές παραβιάσεις του θα συνεπάγονται ένα είδος “κηρύγματος” σε κάποιο αστυνομικό τμήμα… Ωστόσο η αστυνομία (και οι συντηρητικοί οπαδοί του καθεστώτος) είχαν ήδη συμφιλωθεί πρακτικά με το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των γυναικών φορούν το hijab με τρόπο ελάχιστα μακρινό απ’ το να το ξεφορτωθούν εντελώς…

Οπωσδήποτε υπάρχουν άλλα ζητήματα, πιο σοβαρά, σχετικά με την πειθάρχηση των γυναικών (αλλά και των αντρών) σε ένα καθεστώς που έχει σαν ανώτατη πολιτική αρχή παπάδες, αυτοδιορισμένους. Όμως η ιρανική καπιταλιστική κοινωνία αποκτάει σταθερά την αυτοπεποίθηση που της στερούσαν οι οικονομικές κυρώσεις της Ουάσιγκτον και οι στρατιωτικές απειλές του Τελ Αβίβ· μια κατάσταση του είδους «η πατρίς κινδυνεύει», πραγματική μεν, αλλά που στήριζε και ενίσχυε τα πιο συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας, μαζί με τις ιδέες και τις θεσμίσεις τους.

Πράγμα που σημαίνει πως τον κόσμο που βρίσκεται κάτω απ’ τα πρωτοκοσμικά όπλα δεν μπορεί κανείς να τον κρίνει με τα ίδια κριτήρια όπως τον κόσμο που τα κρατάει…

Γεννήτριες προβοκάτσιας

Τετάρτη 27 Δεκέμβρη. Στις 20 του περασμένου Ιούλη η ισραηλινή καθεστωτική εφημερίδα haaretz στην ηλεκτρονική αγγλόφωνη έκδοσή της, κάτω απ’ το τίτλο το ισραήλ ξεκινάει μονάδα «βρώμικων κόλπων» για να βρίσκει και να σκορπάει βρωμιά σε βάρος των ομάδων του BDS, έριχνε ένα διαγώνιο φως σε κάτι που σαν ασταμάτητη μηχανή το γνωρίζαμε (ή το υποψιαζόμασταν βάσιμα), χωρίς κάποια ιδιαίτερη έκπληξη: το ισραηλινό κράτος διαθέτει (εδώ και χρόνια) μηχανισμούς «συνειδησιακού πολέμου» για χρήση όχι μόνο στο εσωτερικό του, όχι μόνο εναντίον των παλαιστινίων, αλλά εναντίον οποιωνδήποτε, οπουδήποτε στον πρώτο κόσμο, αμφισβητούν τις ισραηλινές ιμπεριαλιστικές «αλήθειες».

Δεν πρόκειται μόνο για φανερούς μηχανισμούς προπαγάνδας. Πρόκειται επίσης (και κυρίως) για κρυφούς μηχανισμούς, undercover, απο-πληροφόρησης, διαστρέβλωσης, δυσφήμισης ή/και ακύρωσης των αντιπάλων του ισραηλινού ρατσισμού. Κρυφούς μηχανισμούς που, όπου χρειάζεται, μπορούν και πρέπει να παίρνουν ακόμα και “κινηματική” μορφή….

Το άρθρο της haaretz (που περιγράφει πολύ περιληπτικά κι ένα είδος γενεαλογίας του project) είχε αφορμή μια αναδιάρθρωση των σχετικών μηχανισμών:

… Με σκοπό να πετύχει τους σκοπούς του, o επικεφαλής της σπίλωσης στο υπουργείο προπαγάνδας και παραπληροφόρησης «θα αναπτύξει και θα εφαρμόσει νέα εργαλεία και μηντιακά κανάλια, συμπεριλαμβανόμενων των έμμεσων, μέσα από εξω-κυβερνητικούς οργανισμούς». Μ’ άλλα λόγια θα δημιουργήσει, θα προσλάβει ή θα δελεάσει μη κερδοσκοπικές οργανώσεις ή ομάδες που δεν έχουν σχέση με το ισραήλ, με σκοπό να διασπείρουν το υλικό της σπίλωσης. Αυτή η δραστηριότητα περιγράφεται σαν «στρατολόγηση και προώθηση της συνεργασίας μεταξύ διαφορετικών ομάδων στο ισραήλ και διεθνώς»

Συνεχίζει αντιγράφοντας την αργκώ της κρατικής ανακοίνωσης που σχολιάζει ο αρθρογράφος. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς περί τίνος πρόκειται, έστω γενικά και αόριστα…

Σημαίνουσες διαφορές

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Όταν λευκοί, πρωτοκοσμικοί, ακόμα και δηλωμένοι φασίστες, πυροβολούν και σκοτώνουν στο ψαχνό πρωτοκοσμικούς, είναι μεμονωμένες περιπτώσεις «ψυχικά διαταραγμένων». Μπορούν να επιδιώξουν, μάλιστα, ελαφρυντικά στις δίκες τους. Όταν λευκοί, πρωτοκοσμικοί, ακόμα και δηλωμένοι φασίστες, σκοτώνουν στο ψαχνό βομβαρδίζοντας, στη χειρότερη γι’ αυτούς περίπτωση οι δολοφονημένοι είναι «παράπλευρες απώλειες». Δεν χρειάζονται καν ελαφρυντικά για τους δράστες· δεν φταίνε…

Κι όταν σκουρόχρωμοι σκοτώνουν στο ψαχνό είναι «τρομοκράτες του isis» (παλιότερα της αλ-Κάιντα). Συμπεραίνει κανείς ότι η «ψυχική διαταραχή» είναι το μονοπώλιο των λευκών, πρωτοκοσμικών· και πάλι μόνο αν δρουν εκτός διαταγών.

Αντίθετα, η «τρομοκρατική προδιάθεση» είναι η επιβράβευση του έργου των διαφόρων υπηρεσιών…

Καταλωνία

Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Το ισπανικό καθεστώς «τραβάει το σκοινί», προφυλακίζοντας διάφορα μέλη της πρώην καταλανικής κυβέρνησης. Το κάνει επειδή το παίρνει. Και το παίρνει επειδή φαίνεται ότι οι εθνικιστές καταλανοί, μην έχοντας κανένα σχέδιο αντιμετώπισής του, έχουν καταφύγει στην έσχατη άμυνα. Την θυματοποίηση. Το να υπάρξουν καταλανοί «πολιτικοί κρατούμενοι» μοιάζει πως είναι πια το βασικό στήριγμα της υπόθεσης «κρατική ανεξαρτησία της Καταλωνίας», μετά απ’ την αλυσίδα τραγικών λαθών μέχρι σήμερα.

Η διαφυγή του Puigdemont και άλλων 5 υπουργών του στις Βρυξέλες επιβάρυνε σημαντικά την θέση όσων έμειναν· ή, αυτό μπορεί να λέει το δικαστικό σκέλος του ισπανικού καθεστώτος: προφυλάκισε τους 8 θεωρώντας τους ύποπτους φυγής… Και τώρα, αφού με την στάση του (υπήρξε κάποια συλλογική απόφαση να φύγουν αυτοί οι 5+1; ή ήταν ατομική τους επιλογή; ψύλλοι στ’ άχυρα…) έδωσε πάτημα στην ισπανική «δικαιοσύνη», έχει να αντιμετωπίσει (ο Puigdemont) το “διεθνές ένταλμα σύλληψης” που εξέδωσε η Μαδρίτη: ένας απ’ τους βέλγους δικηγόρους του δήλωσε ότι θα προσπαθήσει να εμποδίσει την εκτέλεσή του. Υποθέτουμε ότι κάτι τέτοιο θα γίνει μέσω κατάθεσης αίτησης πολιτικού ασύλου. Θα φανεί.

Η «συναισθηματική ικανοποίηση» σαν ζητούμενο και η «πολιτική αξιοποίησή» των συνεπειών μιας σειράς διαδοχικών πολιτικών αποτυχιών, δεν είναι στέρεο έδαφος. Είναι μαζικός μαζοχισμός. Η πρώην πια καταλανική κυβέρνηση αναγνώρισε ουσιαστικά την εφαρμογή του άρθρου 155, καθώς τα κόμματά της αποδέχτηκαν τις εκλογές που όρισε η Μαδρίτη, και τα συνδικάτα του καταλανικού δημόσιου τομέα δεν έκαναν ούτε μια συμβολική στάση εργασίας απ’ την προηγούμενη Δευτέρα. Αυτό που υποψιαζόμαστε ότι συμβαίνει τώρα είναι η αναζήτηση «ηρώων» εν όψει των εκλογών του Δεκέμβρη.

Το γεγονός, ωστόσο, ότι η Μαδρίτη δεν αρνείται να προσφέρει αυτούς τους «ήρωες» δείχνει ότι κατ’ αρχήν δεν φοβάται. Μέρα με την ημέρα, ως τις 21 Δεκέμβρη, το πιο επείγον ζήτημα της καταλανικής μεσαίας τάξης και των μικροαστών συμμάχων της δεν θα είναι η «μονομερής ανεξαρτησία» … αλλά η «σταθερότητα».

Στην αγγλική ηλεκτρονική έκδοση της ara.cat, μιας καταλανικής φιλο-ανεξαρτησιακής ιστοσελίδας, διαβάζουμε σ’ ένα χθεσινό άρθρο:

… Πρέπει να πάμε πίσω στις κάλπες, για να στείλουμε ένα καθαρό μήνυμα που θα μας επιτρέπει να ξαναφέρουμε την σταθερότητα στην Καταλωνία και να πάρουμε πίσω τους θεσμούς μας, ακούγοντας την φωνή όλων των ανθρώπων. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αναλύσουμε το πως χάσαμε τον έλεγχο του σπιτιού μας και κερδίσαμε μια συμβολική ανακήρυξη που δεν ήταν μαγική, όπως λίγοι έκαναν τον κόπο να πουν δημόσια…

«Κάποια στιγμή θα πρέπει..» Δεν θα έπρεπε τους μήνες και τα χρόνια που προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος, και καθ’ οδόν προς τα εκεί, να έχουν αποκλειστεί τα «μάγια» και οι ταχυδακτυλουργοί;

Μαγεία

Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Παράγει γεγονότα αλλά είναι αόρατη. Κι όμως, έχουμε την γνώμη ότι η μαγική σκέψη (του είδους: θα ψηφίσουμε στο δημοψήφισμα ή στις εκλογές, ή θα κάνουμε αυτό ή εκείνο, και μετά… όλα θα πάνε καλά…) είναι το φάντασμα που απλώνεται διαρκώς όλο και περισσότερο πάνω απ’ τον πρώτο κόσμο. Με χαρά έως ενθουσιασμό! Η απόλυτη έλλειψη σχεδίου (και σχέδιο άξιο του ονόματός του είναι μόνο εκείνο που εκτιμάει και λαμβάνει υπ’ όψη εκ των προτέρων τις κινήσεις του όποιου αντιπάλου…) στην υπόθεση της κρατικής ανεξαρτητοποίησης της Καταλωνίας μπορεί να ήταν ένα σχέδιο από μόνη της· είναι μια σοβαρή και ενδιαφέρουσα άποψη, καταλανικής προέλευσης, που αξίζει να εξετάσουμε μελλοντικά.

Παρ’ όλα αυτά η έλλειψη σχεδίου είναι, επίσης, ένα κρίσιμο διανοητικό γεγονός, πολιτικό από μόνο του. Αποδεικνύεται και στην Καταλωνία (και σε πολλά άλλα μέρη του πρώτου κόσμου) αυτό που μάθαμε πολύ καλά αυτά τα χρόνια εδώ, στο ελλαδιστάν: ότι στη διάρκεια των χρόνων της ευδαιμονίας οι μάζες των υπηκόων, είτε οι «μεσαίες τάξεις» είτε οι μικροαστοί κολαούζοι τους (συμπεριλαμβανομένων σ’ αυτούς τους τελευταίους μεγάλων τμημάτων της τάξης μας), ξέχασαν οτιδήποτε σχετικό με τον πόλεμο – με – άλλα – μέσα, και ενσωμάτωσαν μια μαγική (δηλαδή: θεαματική σχέση) ανάμεσα σε αίτια και αποτελέσματα· ανάμεσα σε στόχους και πραγματικότητα. Συχνά τον κορπορατιβισμό της αντιπροσώπευσης και των πολιτικών προσόδων… Υιοθέτησαν επίσης την βεβαιότητα ότι «αγώνας» είναι η φαινομενικότητα της αντιπαράθεσης· όχι η τακτική της και, σε καμία περίπτωση, η στρατηγική της.

Απ’ αυτήν την εξαφάνιση της πραγματικότητας, της υλικότητας, των δυσκολιών του «πεδίου μάχης» προέρχεται όχι μόνο η εξαφάνιση της έγνοιας για κοντοπρόθεσμο, μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό (: όλα είναι «επικοινωνία», δηλαδή εικόνες και social media) αλλά και κάτι χειρότερο. Αυτό που μας ειπώθηκε το καλοκαίρι του ’15 σε μια αίθουσα στην καταλανική επαρχία από μέλη του ακροαριστερού cup: η αριστερά στην ευρώπη χρειάζεται έναν ηγέτη / σύμβολο για να αναθαρρήσει!!! Το ότι σαν τέτοιο θεωρούσαν, στα σοβαρά, τον ψόφιο κοριό είναι κάτι χειρότερο από καταγέλαστο. Ωστόσο ήταν εφιαλτικά αληθινό – για τον τρόπο της σκέψης τους…

Αυτός είναι ο πάτος της «μαγικής σκέψης» στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα: οι ηγέτες / σύμβολα που (άγνωστο με ποιες «μυθικές δυνάμεις») θα τα τακτοποιήσουν όλα… Υπάρχει μια κατάμαυρη γραμμή που συνδέει το «αριστερό πρόσημο» (για να χρησιμοποιήσουμε την άθλια ορολογία της «αριστεράς») αυτής μαγικής σκέψης με το δεξιό· έως και το ακροδεξιό. Ακόμα πιο καθαρά: αυτή η «αριστέρα» που το μόνο που ξέρει (κι αυτό μέτρια) είναι να στήνει επικοινωνιακά κόλπα παρουσιάζοντάς τα σαν «πολιτική», είναι πια τόσο δεξιά όσο δεν παίρνει. Φυσικά ορκίζεται στη «λαϊκή κινητοποίηση» – όπως, άλλωστε, κάνουν και οι φασίστες. Κυρίως, όμως, κάνει αυτό: ζήτω το συναίσθημα, ζήτω το συναίσθημα, ζήτω το συναίσθημα… Βουρ!!!

Το άθλιο υποκείμενο της postmodern «φιλοσοφίας», ο Ζίζεκ, είπε κάποτε: «δεν ξέρετε τι να κάνετε, αλλά κάντε το γρήγορα». Ήταν γελοίο. Όμως αποδεικνύεται, δυστυχώς, το ενσωματωμένο κοινωνικά «τιτίβισμα» της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης: στην ελλάδα, στην καταλωνία, στην αγγλία, στην ουγγαρία, στην αυστρία, στις ηπα…