Tag: ιδεολογία

Ο κύριος 600 δις στην παγίδα του νόμου

Κυριακή 17 Ιούνη. Τυχαίο είναι; Πείτε: τυχαίο είναι; Ότι την ώρα που «ξεπουλάνε την πατρίδα στους σκοπιανούς» (ίσως και στους αμερικάνους, που παίρνουν τεφαρίκι πράμα) δένουν και έναν αυθεντικό κυματοθραύστη απέναντι στα σχέδιά τους; Όχι, τυχαίο είναι;

Ο κυρ Αρτέμης, ο καπιταλισμός ας τον συγχωρέσει, βρίσκεται στα χέρια των αρχών. Ένα, ακόμα, θύμα σκευωρίας! Όμως ο λαός-θεία Λίτσα αγρυπνεί. Πρώτη του επιλογή είναι μια «lega nord». Αν δεν κάτσει, ο αιχμάλωτος του κράτους Αρτέμης είναι στις επόμενες επιλογές.

Εσύ πίσω απ’ τα κάγκελα κι αυτοί στους υπονόμους….

Πίσω, και ακόμα πιο βαθιά

Σάββατο 9 Ιούνη. Στο στιγμιότυπο μπορείτε να απολαύσετε (;) μια καλή όψη της ελληνικής παρακμής: είναι το «κρυφό σχολείο», α λα 21ος αιώνας! Παπαδαριό, μαθητές και μαθήτριες γονατιστοί, και στα δεξιά (ένθετη φωτογραφία) ένα πανέρι με ευλογημένα στυλό… Αυτά πριν λίγες ημέρες μόνο, σε διάφορα μέρη του ελλαδιστάν, εν όψει των πανελλήνιων…

Το κόλπο του αγιασμού των υποψηφίων είναι καινούργιο, λίγων μόνο χρόνων. Και εξαπλώνεται. Προφανώς υπάρχει και ένα κάποιο οικονομικό όφελος για το παπαδιαριό· τι να πει κανείς, όμως, για το ιδεολογικό;

Μπορεί επίσης, κάποιος, να υποστηρίξει ότι πρόκειται για στιγμιαίο έγκλημα. Κι ότι «κατά βάθος» οι νεαροί και οι νεαρές δεν ελπίζουν σε κάποια επιφοίτηση για να πετύχουν στις εξετάσεις τους…

Πράγματι, το ιερό πουλί δεν θα κοτσιλίσει κανέναν μέσα στις αίθουσες των εξετάσεων. Στα πόσα, όμως, «στιγμιαία» περιστατικά μπορούν οι εγκληματίες της θρησκοληψίας να καμαρώσουν ότι έχουν νικήσει οριστικά;

Και γιατί να μην καμαρώνουν ήδη;

Amber alert!

Τρίτη 29 Μάη. Άτομο πατριωτικών ιδεωδών, γνωστό ως «θεία Λίτσα», έχει εξαφανιστεί τις τελευταίες ώρες απ’ τους διαδρόμους της συζήτησης για το όνομα του αβάπτιστου Παναγιώτη (κατ’ αυτήν «μπέμπη»). Φορούσε γαλανόλευκη εσάρπα, περικεφαλαία, και σανδάλια με μαίανδρους. Πιθανόν να κατευθύνεται προς βορρά, προς Ευζώνους μεριά, και όχι μόνο λόγω ατυχούς νεανικού έρωτα.

Προσοχή! Ενδέχεται να κρατάει μαχαίρι!!! Όποιος γνωρίζει κάτι γι’ αυτήν ας ψάλλει τον εθνικό ύμνο και ας κάνει δέκα φορές τον σταυρό του!

Ζήτω!!

Τρίτη 22 Μάη. Ζήτω οι επετειακοί εορτασμοί για τον Μάη του ’68!!! (Δεν λέμε τίποτα άλλο!! Βλέπετε; Δεν λέμε!!! Κρατιόμαστε! Σφίγγουμε τα δόντια!!! )

Ζήτω η πτωμαΐνη των χρεωκοπημένων πολιτικών επιγόνων!!!

Καμπάνια Μ15 +

Στις 13 Νοέμβρη του 1974, όταν ο Yasser Arafat, ηγέτης της τότε «οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (μιας οργάνωσης / ομπρέλλα που περιλάμβανε διάφορες ένοπλες οργανώσεις…) μπήκε να μιλήσει στη γενική συνέλευση του οηε, είχε στη μέση του το πιστόλι του. Η αντίσταση στην ισραηλινή κατοχή ήταν ένοπλη, και απλωνόταν σε διάφορα μήκη και πλάτη του πρώτου κόσμου. Και ήταν ευρύτατα αποδεκτή σαν τέτοια!

Η πολιτική, κινηματική υποστήριξη στον αγώνα των Παλαιστινίων ήταν στα ’70s εξαιρετικά μαζική – στη δύση. Μέρος του γενικότερου πλέγματος αρνήσεων. Και, φυσικά, κανείς δεν τολμούσε, ούτε διανοούνταν καν, να ονομάσει είτε τον αγώνα των παλαιστίνιων είτε την αλληλεγγύη σ’ αυτόν «αντι-σημιτισμό»! Θα ήταν το ίδιο σα να κατηγορούσε τον αγώνα των μαύρων αιχμάλωτων γηγενών της νότιας Αφρικής κατά των λευκών αποικιοκρατών σαν … «ρατσισμό»!! Μόνο φασίστες θα έκαναν τέτοια αντιστροφή…

Στην πραγματικότητα αυτή η «κατηγορία» περί «αντισημιτισμού» εφευρέθηκε απ’ τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του Τελ Αβίβ και προωθήθηκε απ’ τις μυστικές του υπηρεσίες πολύ αργότερα. Μόλις στα ‘90s. Γιατί τότε, ειδικά μετά την πολύχρονη intifada απ’ το 1987 ως το 1992, που έδειξε σ’ όλο τον κόσμο το μιλιταριστικό, φασιστικό πρόσωπο του ισραηλινού κράτους, οι ειδικοί του διαπίστωσαν ότι μπορεί να «κέρδιζαν» στρατιωτικά, έχαναν όμως, απ’ τους άοπλους παλαιστίνιους, τον ιδεολογικό πόλεμο. Σε παγκόσμια θέα. Και χάνοντας αυτήν την ιδεολογική αναμέτρηση, έχοντας γίνει πια ο «Γολιάθ» απέναντι στον παλαιστινιακό «Δαβίδ», καταλάβαιναν πως αργά ή γρήγορα θα αναγκαστούν να συνθηκολογήσουν απέναντι στα παλαιστινιακά δίκαια. Έπρεπε, λοιπόν, να εφεύρουν γρήγορα κάτι που να τους θωρακίσει ιδεολογικά. Κάτι που να λειτουργεί σαν αυτόματη ασπίδα…

Έτσι κατασκευάστηκε το ιδεολόγημα ότι «όποιος αντιστέκεται στο ιερό κράτος του ισραήλ είναι ‘απολίτιστος’, κι όποιος του συμπαραστέκεται είναι σχεδόν ναζί»… Το πρώτο ήταν αντιγραφή και ρατσιστική εκλαΐκευση της θεωρίας του Χάντιγκτον περί επερχόμενων “πολέμων μεταξύ πολιτισμών”. Το δεύτερο ήταν μια κτηνώδης αντιστροφή της ιστορίας, εφόσον υποστηρικτές όχι μόνο του παλαιστινιακού αγώνα αλλά των ανάλογων αγώνων διάφορων καταπιεσμένων ήταν οι κομμουνιστές και οι αντιφασίστες· και μόνον αυτοί!

Ωστόσο αποδείχθηκε ότι στην postmodern εποχή της γενικής θεαματικής αποχαύνωσης, όπου η αλήθεια εμφανίζεται σαν μια στιγμή του ψέμματος, σιγά σιγά, με επίμονη «δουλειά», τέτοιες ιδεολογικά χρήσιμες αντιστροφές είχαν και έχουν το περιθώριο να «πείσουν» την απολίτικη πρωτοκοσμική ρατσιστική και αντι-μουσουλμανική μάζα να μένει απαθής (ή και υποστηρικτική) απέναντι στα εγκλήματα σε βάρος των παλαιστινίων.

Να “πείσουν”; Ίσως ούτε καν. Ίσα ίσα να δώσουν μια δικαιολόγηση στην πρωτοκοσμική απάθεια / εγωπάθεια, να ανοίξει διάπλατα στον δρόμο στην κλιμάκωση της “δημιουργικής καταστροφής” που τόσο έχει ανάγκη, και πάλι, ο καπιταλιστικός κόσμος και τα αφεντικά του.

Γιατί, πράγματι, όταν οι λέξεις “εργατικός ανταγωνισμός” και “αντίσταση” είχαν νόημα και δεν ήταν πτώματα που περιφέρονται από στόμα σε στόμα, όπως τώρα, θα μπορούσε κανείς να έχει ορισμένες επιφυλάξεις για τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες… Θα μπορούσε, απ’ την άλλη, να καταλάβει την χωρίς τέλος σημασία της φράσης “γη κι ελευθερία”.

Πλάτες, πάντως, στους πρωτοκοσμικούς δεσμοφύλακες και στις “λευκές φρουρές” δεν διανοήθηκε ποτέ να κάνει κανείς!!!

Οι συνένοχοι 1

Δευτέρα 21 Μάη. Φαίνεται ότι η τσατσορουφιανιά έχει όλα τα προσόντα να γίνει επίσημο «ήθος» ακόμα κι εκεί που δεν θα το περίμενε κανείς. Οι δολοφονημένοι στην μεγαλύτερη ever εξέγερση αιχμαλώτων – στη λωρίδα της Γάζας – ήταν «μέλη της Χαμάς» λέει ο φρεσκοσιδερωμένος κυνισμός, αντιγράφοντας κατευθείαν τις ανακοινώσεις του καθεστώτος του Τελ Αβίβ… Οπότε; Οπότε καλά κάνει ο ισραηλινός στρατός να γαζώνει άντρες, γυναίκες και παιδιά…

Ώστε έτσι; Από πότε τα κρατικά εγκλήματα κατά άοπλων (διαδηλωτών) δικαιολογούνται ανάλογα με το σε ποια οργάνωση ανήκουν αυτοί; Από πότε η «νόρμα» είναι οι διαδηλωτές να προχωράνε έχοντας στο στόμα δαγκωμένη την «πολιτική ταυτότητά» τους, για να εξετάσουν οι ιατροδικαστές αν σωστά δολοφονήθηκαν ή όχι;

Οι καλοθελητές εκτοξεύονται με ταχύτητα στα βάθη της καπιταλιστικής και κρατικής ιστορίας: στην άγρια, πρωταρχική συσσώρευση… Πηδάνε και βουλιάζουν, επίσης, σε κάτι που θα έπρεπε να το σιχαίνονται όσο τίποτα άλλο: την κρατική ολοκληρωτική ιδέα περί «συλλογικής ευθύνης». Πριν λίγα χρόνια ήταν κάποιοι άλλοι που «καλά τους έκαναν και τους καθάριζαν»: ήταν βόσνιοι και βόσνιες, εντελώς «συμπτωματικά» μουσουλμάνοι. Από περίπτωση σε περίπτωση και από το ένα γεωγραφικό σημείο στο άλλο η απ-ανθρωποποίηση θεωρείται, πλέον, «μαγκιά»…

Τώρα η ιδεολογική και πολιτική συνενοχή στο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που λέγεται «κατοχή της Παλαιστίνης» καλπάζει και στα μέρη μας. Για έναν καθόλου παράξενο λόγο, καλπάζει με ακρίβεια πάνω στην εθνική γραμμή: την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία.

Κι ύστερα τι θα συνεχίσουν να πουλάνε όλοι αυτοί οι συνένοχοι; «Αντιφασισμό»; «Αντιμιλιταρισμό»; «Αντιρατσισμό»; Τι;

(Έχουν την ελάχιστη συναίσθηση, όλοι αυτοί, με τι «επιχειρήματα» νομιμοποιήθηκε κάποτε η εξόντωση των εβραίων; Όχι, δεν έχουν. Γι’ αυτό τα ανανεώνουν και τα επαναλαμβάνουν, εναντίον Άλλων…)

Ο καψοκαλύβης στον Δ του Κενταύρου

Παρασκευή 27 Απρίλη. Το ελλαδιστάν, μακριά απ’ όλα αυτά τα ασήμαντα (;;; όχι το βαθύ κράτος, σίγουρα!) ετοιμάζεται να εκτοξευτεί στο διάστημα, όπου είναι και η φυσική του θέση. Ο καινούργιος πρόεδρος του «ελληνικού διαστημικού οργανισμού» είναι αυτός ακριβώς που ταιριάζει να αντιπροσωπεύει αυτήν την ανάδελφη χώρα στο παγωμένο απέραντο άγνωστο. Η ερώτηση «μα που τους βρίσκουν;» είναι λαθεμένη. Υπάρχουν παντού στα μέρη μας, είναι πολλοί, κι έχουν όλοι την ευλογία του μεγάλου αφεντικού (ένα είναι!)

Ο διάδοχος αυτού του μηνπουμετίποτα Κριμιζή έχει όλες τις προδιαγραφές να αφήσει εποχή. Και στο διάστημα – φυσικά. Είναι θρήσκος, είναι φασιστάκος, τι άλλο χρειάζεται το σύμπαν για να μάθει όλη την αλήθεια για το ελλαδιστάν;

Να σας πούμε τι χρειάζεται: τον κύριο 600 δις Σώρρα! Αυτόν χρειάζεται!! Κι αν υπάρχει θεός (που κατά τον νέο διευθυντή του ε.δ.ο. υπάρχει και παραϋπάρχει…) θα πρέπει να φροντίσει ο Αρτέμης να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας. Για πάντα – for ever.

Όσο για τον αντ’ αυτού; Ας γίνει υπασπιστής του Σώρρα. Τα ταλέντα τα έχει.

(Αυτός ο «άγιος της τεχνολογίας» που ανακάλυψε και προσκυνάει ο κύριος Χριστόδουλος (άλλος ένας δούλος…) Πρωτοπαππάς, ο καινούργιος πρόεδρας, που έχει το προσωνύμιο «καυσοκαλιβίτης», τι δουλειά έκανε πριν αγιάσει; Έκαιγε καλύβες; Ήταν υποτακτικός, μπράβος κανενός φεουδάρχη;

Και τι φάση έπαιζε με τις δέκα καλόγριες που «είχε μαζί τους πολύ κέφι», και δεν τις άφηνε να φύγουν απ’ το τσαρδί του, κι ύστερα έκανε για πάρτη τους συστολή του χρόνου για να μην φάνε ποινή που καθυστέρησαν να γυρίσουν στο μοναστήρι τους, κι έπαθε την πλακάρα του ο κυρ πρόεδρας όταν διάβασε για το νταραβέρι μετά το κέφι με τις καλόγριες, επειδή δείχνει την δύναμη της ορθοδοξίας να συστέλει τον χώρο και τον χρόνο… τι φάση ήταν; Με ναρκωτικά ή χωρίς;

Αυτές οι γαργαλιστικές λεπτομέρειες δεν πρέπει να κρύβονται απ’ το φιλοθεάμον κοινό…)

(φωτογραφία: Αυτή είναι η άποψη του νέου πρόεδρα του ελληνικού διαστημικού οργανισμού για ένα μικρό μόνο μέρος του πλανήτη γη. Αποτελεί εγγύηση ότι ακόμα κι αν τολμήσουν τίποτα εξωγήινοι να πλησιάσουν – τον κυρ πρόεδρα – θα τους βάλει στη θέση τους. Τις κουφάλες…)

Με τα πόδια στον αέρα

Υπάρχει, στα μέρη μας, με την μορφή δήθεν «ανθελληνισμού», ένας αναποδογυρισμένος εθνικισμός, που συναντιέται με τον maistream: η πεποίθηση ότι το ελλαδιστάν είναι ένα «ισχυρό κράτος», που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, μπορεί ακόμα και πόλεμο κατά του αιώνιου εχθρού να επιχειρήσει (με βάσιμες ελπίδες να τον κερδίσει φυσικά).

Μια τέτοια προσέγγιση για την ισχύ του ελληνικού κράτους (όπως και οποιουδήποτε άλλου) είναι αν-ιστορική, αντιδιαλεκτική και, τελικά, μεταφυσική. Δεν υπάρχει (στην ανθρώπινη ιστορία) μορφή κρατικής οργάνωσης που να μην πέρασε περιόδους ακμής και περιόδους παρακμής. Το πόσο διαρκούν οι μεν και πόσο οι δε, όπως και οι αιτίες τους, είναι το κάθε φορά συγκεκριμένο καθήκον της ανάλυσης.

Το ελλαδιστάν (και, κατά συνέπεια, ο ιμπεριαλισμός του) πέρασε πράγματι μια περίοδο «δόξας», απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’00 (οι ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα το 2004 δεν έγιναν στην κορύφωση της ακμής αλλά μάλλον στην αρχή της παρακμής). Όμως σ’ αυτήν την δεκαετία έγιναν πράγματα μοναδικά σ’ όλη την ιστορία του 19ου και του 20ου αιώνα όχι μόνο του ελληνικού κράτους αλλά και της ευρύτερης περιοχής:

– μια σειρά κράτη, «παραδοσιακοί εχθροί» του ελλαδιστάν προς τα βόρεια (βουλγαρία, αλβανία) κατέρρευσαν σε ιστορικό χρόνο dt, με αποτέλεσμα την διάλυση των θεσμών, της κοινωνικής συνοχής, την μαζική φτώχια και την μαζική μετανάστευση·

– ο άλλος «αιώνιος εχθρός», το τουρκικό κράτος, σπαρασσόταν από έναν όλο και πιο αιματηρό εσωτερικό πόλεμο· και μάλιστα το pkk υποστηριζόταν τόσο απ’ τους «νικητές» του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου (ηπα, ευρωπαϊκά κράτη), όσο και απ’ τον μεγάλο ηττημένο σ’ αυτόν (ρωσία) – για διάφορους και διαφορετικούς λόγους που δεν μπορούμε να παρουσιάσουμε εδώ·

– η συμμετοχή της Αθήνας στην ε.ο.κ/ε.ε. (έστω και με τον τρόπο που γινόταν) εξασφάλιζε διαρκείς ροές χρήματος (μέσω διάφορων ευρωπαϊκών προγραμμάτων) μεταμορφώνοντας τον «παρία» της ευρώπης σε «μικρή αμερική» για τους βαλκάνιους και άλλους “ανατολικούς” μετανάστες / προλετάριους·

– η συμμετοχή της Αθήνας στο νατο έκανε το ελλαδιστάν να δείχνει όχι απλά «νησίδα σταθερότητας» αλλά ακόμα και κορυφή μιλιταρισμού (σε σχέση, ειδικά, με τα βαλκανικά κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ).

Τέτοιος συνδυασμός παραγόντων οικονομικής, στρατιωτικής, γεωπολιτικής και πολιτικής αναβάθμισης του ελληνικού κράτους (χωρίς το ίδιο να κάνει οτιδήποτε) εξαιτίας της ταυτόχρονης κατάρρρευσης ενός αριθμού κρατών στα βόρεια και στα ανατολικά του είναι ιστορικά μοναδικός σε ότι αφορά το νέο ελληνικό κράτος!! Η εθνικιστική / ιμπεριαλιστική παράνοια των ελλήνων, που εκφράστηκε αρχικά με την ελληνοσερβική φιλία, την συμμετοχή στη σφαγή των βοσνίων και το «εμπάργκο» στο καινούργιο κράτος της μακεδονίας, και στη συνέχεια με τις προβοκάτσιες και το «ενιαίο αμυντικό δόγμα» κατά της τουρκίας, ήταν αντανάκλαση (για άλλους συνειδητά και άλλους ασυνείδητα) αυτής της ιστορικής μοναδικότητας!!! Ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο ηγεμονικός μικροαστισμός αντιλήφθηκε την ανέλπιστη υπεροχή του στα περίξ, και την εκδήλωσε με κάθε μορφή βίας και μνησικακίας που διέθετε.

Για παράδειγμα, το γεγονός ότι πολιτικές βιτρίνες σαν τον Σημίτη ή τον Πάγκαλο μιλούσαν (στο πρώτο μισό των ‘90s) για την «ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», ανακαλώντας την «μεγάλη ιδέα» των μέσων του 19ου αιώνα, έδειχνε την ιδεολογική παράκρουση (αλλά και σύγχιση…) που είχε προκαλέσει όχι μόνο στην κοινωνική βάση αλλά και στην «πολιτική κορυφή» αυτή η ξαφνική (και μοναδική) ιστορική «σύμπτωση»…

“Τους πήρε η χαρά από κάτω”…

Η δανία του νότου, part 2

Τρίτη 24 Απρίλη. Όταν, κατά καιρούς, διάφοροι κρατικοί / κυβερνητικοί αξιωματούχοι του ελλαδιστάν ανακοινώνουν ότι «θα αλλάξουν το παραγωγικό μοντέλο της χώρας», η ασταμάτητη μηχανή νοιώθει πως σύντομα θα πάρει προαγωγή: θα γίνει καφετιέρα.

Πως, άραγε, αλλάζει το εθνικά αιώνιο «παραγωγικό μοντέλο» του ελλαδιστάν; Με προσευχές; Με διατάγματα; Με δικτατορίες; Με ένα άλμα στον ουρανό ή μ’ ένα άλμα στο κενό; Δυστυχώς οι φωστήρες της «νέας αλλαγής» ποτέ δεν διαφωτίζουν την ασταμάτητη μηχανή (ούτε κανέναν άλλον…) γι’ αυτά τα τρία ζητήματα: α) ποιο θεωρούν σαν υπάρχον «παραγωγικό μοντέλο»· β) ποιο σχεδιάζουν να είναι το «άλλο παραγωγικό μοντέλο»· και γ) πως θα γίνει η μετάβαση. Άραγε θα περάσει το ελλαδιστάν απ’ την αλυσίδα airbnb – σουβλατζίδικα – καφέ – κομμωτήρια – μαύρη οικονομία (plus οργανωμένο έγκλημα) σε μια φάση: συνεργεία ποδηλάτων – νευρορομποτικές εφαρμογές – 30ωρο – «όχι άλλοι τουρίστες»; Ο γνήσιος οραματιστής της «δανίας του νότου» πέθανε (από «πολιτική άποψη»): φυτρώνουν κανούργιοι πάνω στον τάφο του (με την «πολιτική έννοια»);

Απάντηση δεν φαίνεται στον ορίζοντα, και η ασταμάτητη μηχανή δεν πρόκειται να αρχίσει να ζεσταίνει νερό! Εν τω μεταξύ, αν αυτοί οι σκληροί μεταρρυθμιστές έχουν τόση όρεξη όση διακηρύσσουν, μπορούν να κάνουν κάτι λιγότερο και πιο εύκολο απ’ το να αλλάξουν «παραγωγικό μοντέλο»· που ωστόσο θα βοηθήσει. Να αλλάξουν το «εκπαιδευτικό μοντέλο»! Πράγμα που σημαίνει: να πετάξουν έξω απ’ τα σχολεία του παπάδες και τους πρακτορές τους, τους φασίστες, τους διαταραγμένους και γενικότερα όλους όσους πηδάνε τη νεολαία (με το αζημίωτο).

Είναι πολλοί αυτοί, δεν υπάρχει αμφιβολία. Γι’ αυτό το απλό (την «αλλαγή του εκπαιδευτικού μοντέλου») θα γίνουν σκληρές συγκρούσεις. Αλλά την αλλαγή του «παραγωγικού μοντέλου» πως την φαντάζονται; Αναίμακτη;

Και πενταετή πλάνα να είχαν στο μυαλό τους, θα ήταν απαραίτητα τα ένοπλα σοβιέτ…

(φωτογραφία: ελληνικό σουβλατζίδικο στη Βενετία: τόσο πετυχημένο «παραγωγικό μοντέλο», ώστε γίνεται και εξαγωγή…)

Η μεγάλη ροχάλα…

Κυριακή 15 Απρίλη. Είναι κάπως διασκεδαστικό το να βρίσκει κανείς την αλήθεια κρυμμένη μέσα στα ψέμματα. Υπάρχει όμως κάτι που είναι φρικιαστικό: αυτά τα ψέμματα, τα ψέμματα των εξουσίων, δουλεύουν… Δουλεύουν αξιοποιώντας όχι μόνο την «τυφλή εμπιστοσύνη» των υπηκόων προς τους αφέντες (ίσως δεν υπάρχει τέτοια…) αλλά την απλή αδιαφορία, την βαρεμάρα…

Υπάρχει μια δέσμη τεχνικών της εξουσίας που είναι πολύ παλιά: οι συναισθηματικοί εκβιασμοί. Με τερατολογίες, ψέμματα, αντιστροφές της πραγματικότητες, καλλιέργεια φόβων… Επιτυχία αυτών των εξουσιών δεν είναι μόνο η «πίστη». Είναι και η απάθεια: πολύ βολεύει η μαζική απάθεια επειδή είναι κι αυτή υλικό διάδοσης των συναισθηματικών εκβιασμών. Όλοι οι «καλοί άνθρωποι», που «κοιτάνε την δουλειά τους» και «δεν έχουν εμπιστοσύνη ούτε στον κώλο τους», είναι κι αυτοί μια χαρά χειραγωγήσιμοι.

Το 2003 τρεις «ηγέτες», ο αμερικάνος Μπους ο Β, ο βρετανός Μπλερ και ο ισπανός Αθνάρ έπαιξαν αυτό το παιχνίδι, το έπαιξαν με επιτυχία (κρίνοντας απ’ το αποτέλεσμα) και ξεκίνησαν έναν πόλεμο καταστροφής της μέσης Ανατολής που συνεχίζεται κανονικά ακόμα. Ναι, ο Χουσεΐν ή ο Άσαντ είναι καθάρματα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Αλλά οι πρωτοκοσμικοί έχουν χειραγωγηθεί και συνεχίζουν να χειραγωγούνται όχι από «τριτοκοσμικούς» δικτάτορες· αλλά απ’ τα δικά τους «πολιτισμένα» αφεντικά, μήντια, social μήντια… Την δική τους ευπιστία, την δική τους συνωμοσιολογία, την δική τους απάθεια… Τον δικό τους μικροαστισμό…

Το 2011 ξέσπασαν στις αραβικές κοινωνίες μια σειρά πραγματικών αντι-χουντικών επαναστάσεων. Στην τυνησία, στην αίγυπτο, στο μπαχρέιν, στη συρία… Αν αυτές οι επαναστάσεις είχαν υποστηριχτεί έστω από σημαντικές μειοψηφίες των πρωτοκοσμικών, αν οι εξεγερμένοι και οι εξεγερμένες της «αραβικής άνοιξης» είχαν δικαιωθεί με μια διαρκή πολιτική αλληλεγγύη απ’ την μεριά μας, όχι μόνο θα δυσκολευόταν πολύ το «κόλπο ουαχαβιτισμός» να πιάσει δουλειά· αλλά και πολλά ακόμα θα ήταν διαφορετικά.

Ένα απ’ αυτά; Θα είχαμε την γνώση και την ωριμότητα να μην τρώμε στα μούτρα τη ροχάλα κάθε «τρελού σκύλου» ή «ψεκασμένου σκύλου», αδιάφορο απ’ την ιμπεριαλιστική του «εθνικότητα», και να παριστάνουμε ότι ψιχαλίζει – από φόβο, οκνηρία ή απωθήσεις.

Προσέξτε το, πριν είναι πολύ αργά: αν ο μαζικός βίαιος φυσικός θάνατος είναι η «κορυφαία» στιγμή στη λειτουργία της καπιταλιστικής μηχανής, αυτό που λέγεται «πόλεμος», προηγούνται σχεδόν πάντα μια σειρά άλλοι θάνατοι, αδιόρατοι, ανεπαίσθητοι, «αόρατοι», που προετοιμάζουν τον «τελικό». Θάνατοι ηθικoί, θάνατοι της λογικής, συναισθηματικές απονεκρώσεις…

Αυτοί οι θάνατοι συμβαίνουν ήδη, μαζικά, εδώ και χρόνια. Κι αν συνεχίσουν να συμβαίνουν, το φυτίλι θα καίγεται όλο και πιο γρήγορα…

(Η θέληση να το κόψουμε έγκαιρα είναι πιο ρεαλιστική απ’ την ιδέα κάπου να κρυφτούμε για να μην μας πάρουν τα σκάγια. Αν δεν το πιστεύετε ρωτήστε τους πρόσφυγες να σας εξηγήσουν γιατί δεν κατάφεραν να κρυφτούν…)