Tag: ιδεολογία

Τρόμος και αθλιότητα στην 3η ελληνική δημοκρατία (4)

Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη. Εκείνο που δεν φανταστήκαμε τότε είναι αυτό που συμβαίνει την τελευταία εβδομάδα. Ότι, δηλαδή, την “υπεράσπιση των κολασμένων” της Μόρια (και όχι μόνο) θα την αναλάμβανε … η “δεξιά”, η επίσημη πολιτική “δεξιά” του ελληνικού κράτους και κεφάλαιου!!!! Δεν φανταστήκαμε ποτέ αυτήν την επίσημη “δεξιά” να παριστάνει με άνεση τον δημαγωγικό / μηντιακό “ήρωα της πληροφόρησης” για την κατάσταση στα κάτεργα· δεν φανταστήκαμε ποτέ τον επίδοξο αυριανό πρωθυπουργό να παριστάνει τον “ιππότη πάνω στο άσπρο άλογο” – υπέρ των «ξεγραμμένων»…

Είναι σαφές το γιατί: αξιοποιώντας το τεράστιο και επιβεβαιωμένο κενό η αξιωματική αντιπολίτευση “σκουπίζει” ακόμα και το αίμα των αιχμάλωτων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (αίμα που αυτή έχυσε ξανά και ξανά όταν είχε το γκουβέρνο, με τους σχεδιασμένους και παρακρατικά μεθοδευμένους πνιγμούς…) – για προεκλογικούς λόγους. Χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Ή, πιο σωστά: ο αντίπαλος που θα έπρεπε να έχει φρόντισε, (δια της σιωπής; της αδιαφορίας; της συνενοχής;) να ξεπλύνει την δεξιά. Κι αν η συνένοχη σιωπή για την βία στα κάτεργα, την περασμένη άνοιξη, ήταν πρακτικά εναντίον των προσφύγων / μεταναστών αιχμάλωτων, το τωρινό ξέπλυμα είναι ένα ελεεινό “καπάκι” υπέρ ενός συστήματος που δείχνει τα δόντια του (άσχετα αν πολλοί/ες κάνουν ότι δεν βλέπουν…)

Αυτή η “υπεράσπιση – απ’ – τα – δεξιά” και, κυρίως, το ότι της δόθηκε όλος ο χώρος, όλος ο χρόνος κι όλο το περιθώριο να εκδηλωθεί, είναι μια ακόμα ταφόπλακα πάνω σε οτιδήποτε θα μπορούσε να ονομαστεί “ανταγωνιστικά υποκείμενα” στην ελλάδα. Γιατί αν δεν μπορούν (κυρίως: αν δεν θέλουν) αυτά τα υποκείμενα να υπερασπιστούν (για όσο χρειάζεται) εκείνους κι εκείνες που δεν ξέρουν προσωπικά, εκείνους κι εκείνες που δεν είναι φίλοι τους, εκείνους κι εκείνες που δεν είναι “δικοί τους”, εκείνους κι εκείνες που δεν ανήκουν στις “κοινότητές” τους, εκείνους κι εκείνες που η εξόντωσή τους δεν βιντεοσκοπείται· αν δεν μπορούν να διακρίνουν σωστά τις προτεραιότητες του ανταγωνισμού· αν νομίζουν ότι όλα είναι “φάσεις” και “φασούλες” που αξίζουν μόνο όταν υπηρετούν ναρκισσισμούς· αν νομίζουν ότι η μικρο-πολιτική (τύπου φοιτητικού συνδικαλισμού) είναι το νόημα του ανταγωνισμού, τότε…

Τότε… τα υπόλοιπα έπονται “φυσιολογικά”… Όχι μόνο αυτά που έχουν γίνει, αλλά κι εκείνα που θα γίνουν…

(Η ασταμάτητη μηχανή δεν σπέρνει ούτε την μοιρολατρία ούτε την κατάθλιψη… Οφείλει όμως να δείχνει την ιστορικότητα των πράξεων και των παραλείψεων· τις συνέπειές τους. Ειδικά όταν κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος “σκουπίζουν”…

Κάτι ακόμα: η post-post-modern αποχαύνωση υποδεικνύει ότι «δεν τρέχει τίποτα». Καθότι ο Μητσοτάκης junior «δεν απευθύνεται σ’ εμάς, ούτε θα τον ψηφίσουμε»… Μεγαλειωδώς βλακώδες!!! Όταν οι επίσημοι δεξιοί / ακροδεξιοί δηλώνουν «φίλοι των μεταναστών» – και ο κυβερνοψεκασμένος υπ.αμ. είναι ήδη μια ορατή έκφραση του πράγματος – το κάνουν για να αποενοχοποιήσουν τον ρατσισμό και τον μιλιταρισμό τους. Όταν αυτή η αποενοχοποίηση πάρει όγκο, (θα) είναι αργά για τους post-post-modern ηλίθιους να καταλάβουν σε τι πράγμα συνέργησαν, ενεργητικά ή παθητικά…)

Ο καθένας έχει τον ψεκασμό που του αξίζει

Πέμπτη 13 Σεπτέμβρη. Δεν υπάρχουν μόνο στα μέρη μας χιλιάδες ψεκασμένοι. Στην πραγματικότητα είναι σε ισχύ ένα «ενιαίο ψεκαστικό δόγμα» Έβρος – Λευκωσία.

Στις 9 Σεπτέμβρη η καθεστωτική δεξιά νοτιοκυπριακή εφημερίδα «φιλελεύθερος», απ’ τις μεγαλύτερες εκεί, κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο θέμα κάτω απ’ τον τίτλο: «Η πυρκαγιά στο Μάτι και ο Άγιος Παΐσιος» (η ορθογραφία του πρωτότυπου):

Ήταν η στιγμή που η πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου είχε ολοκληρώσει το καταστροφικό για ζωές και περιουσίες έργο της στο Νέο Βουτζά και στο Μάτι (ώρα 7 περίπου το απόγευμα) και άρχισε να επεκτείνεται βορειοανατολικά προς Άγιο Ανδρέα (όπου οι παιδικές κατασκηνώσεις του Δήμου Αθηναίων) και νοτιοδυτικά προς Ραφήνα.

Οι παρευρισκόμενοι στο λιμάνι της Ραφήνας (όπου είχαν καταφύγει για να γλυτώσουν) άκουσαν να κτυπά η καμπάνα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, που βρίσκεται σε ύψωμα ακριβώς πάνω από το λιμάνι. Ήδη οι φλόγες πλησιάζαν απειλητικά το εκκλησάκι. Ορισμένοι ανέβηκαν στον προαύλιο χώρο του, για να δουν μήπως υπάρχει ανάγκη για βοήθεια.

Μεταξύ αυτών και μια κυρία, που πλησιάζοντας παρατηρεί στο παγκάκι του προαύλιου χώρου, δίπλα στο περιτείχισμα όπου προσήγγιζε η φωτιά, τη μορφή ενός ρασοφόρου ιερωμένου, που καθόταν στο παγκάκι μέσα στους καπνούς και είχε στραμμένο το σώμα του προς τις φλόγες.

Εντυπωσιασμένη, τράβηκε από μακριά μια φωτογραφία με το κινητό της. Πλησιάζοντας, τράβηξε άλλη μία. Μόλις, όμως, προσήγγισε το παγκάκι, η μορφή εξαφανίστηκε αναπάντεχα και μυστηριωδώς μέσα στους καπνούς.

Τη στιγμή εκείνη, ο δαιμόνιος θυελλώδης άνεμος στραμάτησε ξαφνικά εντελώς να φυσά, με αποτέλεσμα να μην επεκταθούν οι φλόγες προς τον οικισμό της Ραφήνας. Αντίστοιχο φαινόμενο, ξαφνικής διακοπής του ανέμου που έσπρωχνε τις φλόγες βορειοανατολικά, συνέβη την ίδια στιγμή στην αντίθεση πλευρά, στα όρια μεταξύ Ματιού και Αγίου Ανδρέα…

Η συνέχεια του ρεπορτάζ έχει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, εντελώς ακατάλληλες για άθεους και άθεες σαν εσάς! Μπορείτε να τις φανταστείτε πάντως: Η κυρία, λίγες ημέρες μετά επισκέφτηκε τον πατέρα Δωρόθεο… Ο οποίος αναφώνησε με δέος «μα αυτή είναι η μορφή του Αγίου Παΐσιου!»… Ο πατήρ έστειλε στον αδελφό του, μέσω viber, τις δύο φωτογραφίες…. Ο οποίος τις έστειλε στον Νίκο Κουλούρη, καθηγητή νομικής… Που έγραψε το άρθρο στον “φιλελεύθερο”.

“Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια. Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ’ αυτό μου φέρνει τρόμο…” (Πάλι καλά που δεν ήταν στο παγκάκι ο προστάτης της ελληνικής εκτόξευσης στο διάστημα, ο γνωστός Καψοκαλιβίτης!)

Κάτι άθεοι που διάβασαν το αποκαλυπτικό ελληνοκυπριακό ρεπορτάζ θύμωσαν: έπρεπε να σκοτωθεί τόσος κόσμος για να φιλοτιμηθεί ο «άγιος»; Τι έψαχνε; Το μαγικό του κάστανο ή τις παντόφλες του; (Ε, ναι!!!) Πιο ψύχραιμα αργότερα συμπέραναν: μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι…

Μακάριοι; Πάντως αποκλειστικές πληφορορίες της ασταμάτητης μηχανής δείχνουν ότι εκείνη την ημέρα, την ίδια ώρα, ένας τυφλός στην Καλαμαριά βρήκε το φως του!!! Θα πρέπει να οφείλεται στον αέρα, που άλλαξε κατεύθυνση – και ανέβηκε προς τα πάνω. Προσέξτε την σαδιστική άγια σύνδεση: ναι μεν κάηκε το Μάτι, αλλά μετά άνοιξαν τα μάτια ενός συνανθρώπου μας!…

Μακάριοι; Αποκαΐδια διαρκείας – μόνιμο προσάναμμα…

(φωτογραφία: Η φίλη των φωτογραφιών κυρία, μέσα στη φωτιά που ερχόταν πάνω της, δεν σκέφτηκε μήπως ο καλόγερος είχε πάθει καμιά αποπληξία και χρειαζόταν βοήθεια. Να τον φωτογραφήσει σκέφτηκε. Ε, τα πήρε κι αυτός στο κρανίο και εκτοξεύτηκε.

Που είναι το περίεργο; Έχετε δει ποτέ κυρία μέσα σε δασική πυρκαγιά να φωτογραφίζει καλόγερους;

Η μαμά του υιού του αφεντικού ήταν – χαζά!…)

Η χρησιμότητα των ηλιθίων

Τετάρτη 5 Σεπτέμβρη. … Είναι ηλίθιος. Είναι μάταιο να προσπαθείς να τον πείσεις για οτιδήποτε… Δεν ξέρω καν τι κάνουμε εκεί πέρα. Είναι η χειρότερη δουλειά που ανέλαβα ποτέ…

Αυτά εμφανίζεται να λέει ο γενικός γραμματέας του αμερικανικού άσπρου σπιτιού Τζον Κέλι, σύμφωνα με ένα καινούργιο βιβλίο ενός διάσημου αμερικάνου δημοσιογράφου με τίτλο «Φόβος: ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο». Ο γραμματέας δουλεύει δίπλα στο ψόφιο κουνάβι…

Μισό λεπτό. Το ψόφιο κουνάβι διαφημίστηκε τόσο πριν όσο και μετά την ενθρόνισή του σαν ο πετυχημένος επιχειρηματίας που με τον σκληρό μεν αλλά προσγειωμένο πραγματισμό του θα φρεσκάρει την αμερικανική πολιτική· και τις διεθνείς σχέσεις. Κανείς δεν είπε πως αν είσαι επιχειρηματίας ακινήτων (πλυντήριο δηλαδή) ή χρηματιστής (ξανά πλυντήριο) ή πετυχημένος μαφιόζος, ο «προσγειωμένος πραγματισμός σου» μπορεί να είναι, απλά, ένας ναρκισσισμός με πολλά φράγκα ή/και εξουσία που κάνει τους γύρω να σε θαυμάζουν. (Ήταν ο Γιάνης στις δόξες του ηλίθιος; Όχι. Το 80% του πληθυσμού που τον χειροκροτούσε, ήταν!)

Αν, λοιπόν, πάρεις κάποιον που πυροβολεί με χρήμα και του δώσεις την εξουσία να πυροβολεί με σφαίρες, αυτό ακριβώς θα θελήσει να κάνει! Είναι αυτός ηλίθιος; Είναι οι σωματοφύλακές του;

Γύρω απ’ την άρρωστη (έτσι κι αλλιώς) προσωπικότητα ενός «μεγιστάνα / τηλεπερσόνας που έγινε πρόεδρος», όπως και γύρω απ’ τις προσωπικότητες διάφορων άλλων κεντρικών πολιτικών βιτρινών (του Erdogan, του Putin, της Merkel, κλπ) οι ιδεολογικοί μηχανισμοί των αφεντικών ξαναπαίζουν έντονα ένα παλιό, αγαπημένο τους παιχνιδάκι: της προσωποποίησης της εξουσίας. Το ψόφιο κουνάβι είναι «τρελό», «εντελώς τρελό» – εκτός απ’ όταν μειώνει δραστικά τους φόρους των εταιρειών και των πλουσίων, εκτός απ’ όταν παίρνει επάνω του τον «εμπορικό πόλεμο».

Στην πράξη οι αληθινά ηλίθιοι είναι όσοι κοιτώντας προς τις κορυφές της σύγχρονης καπιταλιστικής εξουσίας ψάχνουν κάποιον βασιλιά… Ίσως αλκοολικό, ίσως τρελό, αλλά πάντως “βασιλιά”…

Ένα σύνθημα…

Τετάρτη 5 Σεπτέμβρη. Οργή μου προλετάρισσα αν απεργήσεις χάθηκα! γράφαμε κάποτε σε ντουβάρια (τροποποιώντας έναν στίχο του Ρασούλη).

Σε απεργία διαρκείας είναι – εναντίον της… Πως θα σταματήσει να τρώει τις σάρκες της (και τις δικές μας); Τι να αντιπαραθέσουμε στο όλο και πιο μαύρο σκοτάδι του καπιταλιστικού κόσμου;

(Τα σούπερ Εγώ μας;)

Το χρέος! (1)

Δευτέρα 27 Αυγούστου. Άλλες εποχές αυτός ο σωρός διεθνών δηλώσεων κάθε προέλευσης (δημοσιογραφικής, οικονομολογικής, πολιτικής) του είδους «ναι μεν αλλά» για το τέλος του πολιτικού δανεισμού του ελλαδιστάν, θα είχε αντιμετωπιστεί όπως αξίζει σε κάθε εχθρό του έθνους: με φλογερές καταγγελίες για «εκβιασμούς απ’ τις ύαινες», «συνωμοσία της ευρωπαϊκής νομεκλατούρας», κλπ κλπ.

Τώρα; Σιωπή. Όχι μόνο απ’ το γκουβέρνο, αλλά και από κάθε άλλο «αντιμνημονιακό» λαρύγγι αυτής της οκταετίας. Μπορεί να υπάρχουν πολλές εξηγήσεις γι’ αυτή τη σιωπή, αλλά θα πρέπει να συμβαίνει κι αυτό: η θρυλική «έξοδος» δεν είναι προς «τη γη της Χαναάν» (και δεν θα μπορούσε να είναι). Αόριστα, ασυνείδητα, ασυναίσθητα, το μέλλον δείχνει γκρίζο…

Το διεθνές «ναι μεν αλλά» συνοψίζεται σ’ αυτόν τον απολογισμό: ναι, μεν, το ελλαδιστάν κατάφερε να συμμαζέψει το κρατικό του λογιστήριο, αλλά το έχει πετύχει με τρόπο ανορθόδοξο και έωλο στο χρόνο (φορολογία, «υψηλά πλεονάσματα»)· ενώ, απ’ την άλλη μεριά, δεν διόρθωσε τα σοβαρά δομικά προβλήματα της λειτουργίας κράτους και (καπιταλιστικής) «αγοράς». Σημαντικότερο, σαν ο κοινός παρονομαστής αυτών των δύο: καμία κυβέρνηση (και καμία κοινωνική τάξη με ηγεμονικές φιλοδοξίες) δεν αναγνώρισε ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα: αυτό εκφράζεται κωδικά με την «μη υιοθεσία» των όποιων διορθωτικών μεταρρυθμίσεων.

Σαν επιτομή αυτού του γενικευμένου διεθνους «ναι μεν αλλά» αναδημοσιεύουμε τη γνώμη του αμερικανο-αυστριακού Thomas Wieser (χτεσινή συνέντευξη στην καθεστωτική “καθημερινή”), που διετέλεσε εκτός των άλλων και επικεφαλής των τεχνοκρατών του eurogroup working group (ο Γιάνης τον είχε κατηγορήσει σα συμμέτοχο “σ’ όλα τα πραξικόπηματα που έγιναν κατά της ελλάδας”):

Ερώτηση: Κοιτώντας πίσω, μπορείτε να εξηγήσετε ποια ήταν τα προβλήματα που οδήγησαν στην ελληνική κριση και αν μπορούμε να πούμε ότι έχουν λυθεί πλέον έπειτα από τόσα χρόνια μεταρρυθμίσεων;

Απάντηση: Πολλοί πιστεύουν ότι η ελλάδα ήταν θύμα μιας κρίσης που είχε τις ρίζες της στη δημοσιονομική σπατάλη και μόνο εκεί. Άλλοι εντοπίζουν τους λόγους στη χαμηλή και φθίνουσα παραγωγικότητα της οικονομίας. Πιστεύω ότι αυτοί είναι σημαντικοί λογοι, αλλά αποτελούν μόνο τα συμπτώματα και όχι την αιτία. Για μένα η ρίζα της κρίσης ήταν η αδυναμία ή η απροθυμία του πολιτικού συστήματος να εξελιχθεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις του τέλους του 20ου αιώνα. Ο ρόλος της πολιτικής δεν μπορεί να αφήνει φίλους, πελάτες και ομάδες ειδικού ενδιαφέροντος να δεσμεύουν το κράτος έτσι ώστε να επωφελούνται από μια ειδική σχέση.

…

Αυτό έχει αλλάξει; … Ο στόχος ενός προγράμματος δεν μπορεί να είναι να βουτήξει βαθια στα πολιτικά και συνταγματικά θεμελιώδη μιας κοινωνίας…. Αυτά είναι θέματα που η κοινωνία πρέπει να λύσει μόνη της, και αυτό γίνεται σε μεγάλο βαθμό μέσω εκλογών… Ο έντονα ανταγωνιστικός χαρακτήρας της ελληνικής πολιτικής σκηνής δεν έχει αλλάξει αισθητά τα τελευταία οκτώ χρόνια, κι αυτό συνήθως οδηγεί σε μια πελατειακή σχέση στην οποία βασίζεται το πολιτικό σύστημα και επηρεάζει τον ρόλο των μέσων ενημέρωσης και την ανεξαρτησία τους…

Είναι λογικό κι αναμενόμενο ότι αφού η δομή του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / κοινωνίας (αυτό που εμείς σαν αυτόνομοι εργάτες ονομάζουμε «πολιτικό προσοδισμό») υπό το βάρος της (φαινομενικής όπως αποδείχθηκε τελικά) αποτυχίας της να αγοράζει ταξική ειρήνη και να πουλάει «τακτοποιήσεις» δεν κατέρρευσε, το 2010 ή το 2011, αφού διέφυγε τον κίνδυνο του ξεπεράσματός της, είναι, ξανά, «στ’ άρματα»! Τα εκατόν ογδόντα χρόνια «εθνικής ιστορίας και ιδεολογίας» θα συνεχίσουν ένδοξα…

Καψοκαλυβίτες united…

Δευτέρα 27 Αυγούστου. Συνέβη (στην ασταμάτητη μηχανή) πριν, ας πούμε ένα χρόνο, να πέσει πάνω σε όργωμα γης με μουλάρια… Αλέτρι, υνί… Στο ελλαδιστάν – έχει την σημασία που, αλλά δεν αφορά αυτό το σχόλιο. Αλέτρι, υνί, το ζώο να τα σέρνει… πράγματα δηλαδή που θεωρούσε (η ασταμάτητη μηχανή) ότι είναι ιστορικά / τεχνολογικά ξεπερασμένα εδώ και δεκαετίες…

Το 2020 είναι κοντά, πολύ κοντά. Όπως είναι πολύ κοντά το hightech “made in china – 2025”. Φυσικά στο χωριό μπορεί να μην καταλάβουν τίποτα· ή να παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Μπορεί, για παράδειγμα, να γίνεται εξαγωγή διανοητικού κεφαλαίου σε διάφορα μέρη του πλανήτη, και ταυτόχρονα να βασιλεύει ο βαθύτερος επαρχιωτισμός, ο μεγαλύτερος συντηρητισμός, η στενομυαλιά και η μικροψυχία. Οι 50 αποχρώσεις του μικροαστισμού…

Μόνο που αυτά που κανονίζουν την καθημερινή ζωή στα μέρη μας βρίσκουν τους τρόπους να ανεβαίνουν ως τα «παλάτια», και να επιστρέφουν από εκεί δικαιωμένα σαν «εξουσία». Έτσι, ακριβώς, έγινε εφικτό 8 χρόνια διανοητικής μιζέριας, πολιτικής υποτέλειας και ηθικής (κι όχι μόνο) υποτίμησης να βαφτιστούν σαν «ανατρεπτικά»…

Στο χωριό – ελλαδιστάν το κάψιμο των μυαλών είναι (διαρκής) γιορτή. Στο χωριό – ελλαδιστάν οι φτωχοί τω πνεύματι (θα) είναι κληρονόμοι κάποιου βασιλείου…

Μπορεί στον 34ο αιώνα.

Ο Καβάφης στη μηχανή του κιμά

Τετάρτη 22 Αυγούστου. Η μυθο-λογία της ελληνικής εξουσίας είναι τόσο φτωχή όσο η ίδια· αλλά ο Αλεξανδρινός δεν χρωστάει τίποτα! Ο ποιητής στην «Ιθάκη» του δεν αναφέρεται σε τίποτα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάθε αγράμματος ντενεκές, ό,τι πόστο κι αν έχει. Δεν αναφέρεται, εννοείται, στη «λύτρωση του ναυαγού» (των «μνημονίων» ή του πολιτικού προσοδισμού), ή κάτι παρόμοιο. Το αντίθετο: Απ’ την αρχή, για όποιον έχει στοιχειώδη νοημοσύνη και αντίληψη, ξεκαθαρίζει το αντίθετο:

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Ύστερα:

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Και μετά:

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η καθεστωτική βλακεία μας είναι τόσο μισητή ώστε με δυσκολία μπορούμε να ασχολούμαστε μαζί της. Ο Καβάφης όμως δεν της ανήκει! Ο εξοχότατος πρωθυπουργός ας πηγαίνει όπου στην ευχή (κομψή διατύπωση…) θέλει να παίξει τον ρόλο του. Το υπονοούμενο, όμως, ότι είναι σε θέση να ντουμπλάρει την «Ιθάκη» (και δεν υπάρχει τίποτα άλλο, η «Οδύσσεια» σαν έπος έτσι κι αλλιώς δεν βολεύει για τίποτα – εκτός απ’ τους απόλυτα ηλίθιους), αυτό είναι πολιτιστικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Πέρα όλα τα υπόλοιπα, ούτε αυτός, ούτε κανένας άλλος απ’ την επαγγελματική κάστα του και όλους τους παρατρεχάμενους (δημαρχαίους, δημαγωγούς, αντ’ αυτού, συμπολιτευόμενους, αντιπολιτευόμενους, διαφημιστές, κλπ) κατάλαβε ή θα καταλάβει ποτέ

η Ιθάκες τι σημαίνουν.

(Να πούμε στις κυβερνοκουφάλες “κάτω τα ξερά σας”; Δεν χαμπαριάζουν…. Και είναι σκατοεποχή…)

«Αντισημιτισμός» είπατε;

Δευτέρα 13 Αυγούστου. Αν οποιοσδήποτε στον κόσμο κατηγορήσει το ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς γι’ αυτό που είναι και γι’ αυτά που κάνει, είναι (σύμφωνα με τις οδηγίες των υπηρεσιών του και τις εκδουλεύσεις των κατά τόπους συνεργατών αυτών των υπηρεσιών) «αντισημίτης». Η καραμέλα αυτή κοντεύει να λιώσει (γι’ αυτό και όπου μπορεί δίνει τα ρέστα της), υπάρχουν όμως και χειρότερα! Φαίνεται ότι αυτός ο δήθεν «αντισημιτισμός» απλώνεται ήδη και μέσα στην ισραηλινή επικράτεια, και μάλιστα όχι μόνο απ’ την μεριά των αράβων / παλαιστινίων β διαλογής υπηκόων του καθεστώτος.

Η πάνω φωτογραφία είναι από μεγάλη διαδήλωση που έγινε στο Τελ Αβίβ το περασμένο Σάββατο, ενάντια στον καινούργιο «Βασικό Νόμο» (γράφαμε την περασμένη Πέμπτη). Στην αρκετών χιλιάδων ανθρώπων διαδήλωση συμμετείχαν όχι μόνο άραβες / παλαιστίνιοι αλλά και μεγάλο μέρος της κοινωνικής αριστέρας στο ισραήλ, που βλέπει ότι η φασιστοποίηση του καθεστώτος δεν είναι πια ένα ενδεχόμενο αλλά πραγματικότητα.

Αυτή ήταν η δεύτερη διαδήλωση. Πριν μια βδομάδα είχαν διαδηλώσει εναντίον του νόμου χιλιάδες δρούζοι (μια φράξια του σιιτισμού) που θεωρούνται γενικά «νομοταγείς πολίτες» (κάτω φωτογραφία).

Ποια ήταν η απάντηση του κανονικά-θα-έπρεπε-να-είναι-σε-μπουντρούμι (αλλά και φίλος του ελληνικού κράτους / παρακράτους) Netanyahu σ’ αυτές τις διαδηλώσεις; Η εξής: είναι η καλύτερη απόδειξη για το πόσο αναγκαίος είναι για το κράτος αυτός ο νόμος. Με άλλα λόγια: όλοι εσείς είστε ο εσωτερικός εχθρός…

Το εγκληματικό καθεστώς και οι ελεεινοί του συνήγοροι θα καταρρεύσουν, αργά ή γρήγορα. Μόνο που θα χύσουν πολύ αίμα μέχρι εκείνη την στιγμή…

(Όλο και πιο δυνατά, οι πολλές χιλιάδες των εβραίων, είτε εντός είτε εκτός ισραήλ, που είναι αντίθετοι με το κρατικό απαρτχάιντ, μιλούν για τον αληθινό, επίσημο και mainstream αντισημιτισμό: το πως τους αντιμετωπίζει το ισραηλινό κράτος…)

Η Αθήνα χειροκροτεί (σεμνά)

Πέμπτη 9 Αυγούστου. Όπως έκανε στη διάρκεια των σφαγών παλαιστινίων διαδηλωτών (που συνεχίζονται αν και όχι, προς το παρόν, με τον μαζικό ρυθμό του περασμένου Μάη), έτσι και τώρα το ελληνικό κράτος / παρακράτος σωπαίνει εγκρίνοντας. Ο πρόσφατος ισραηλινός «βασικός νόμος» παραβιάζει όλες τις διεθνείς (αν και εικονικές: χωρίς δυνατότητα εφαρμογής) αποφάσεις του οηε εδώ και δεκαετίες· ακόμα και την ίδια την ίδρυση του ισραηλινού κράτους – και λοιπόν; Όποιος έχει την ισχύ επιβάλλεται, και τα υπόλοιπα είναι σημειώσεις στην ιστορία.

Έχει, όμως, πραγματικά το ισραηλινό κράτος την ισχύ που νομίζει πως έχει; Η δική μας εκτίμηση είναι «όχι». Όλος ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ μοιάζει να κινείται μ’ έναν τρόπο του είδους «ή τώρα ή ποτέ», καθώς στροβιλίζεται στους χειρότερους (σε βάρος του) διεθνείς ενδοκαπιταλιστικούς συσχετισμούς ever.

Το ζήτημα δεν είναι οι δυνατότητες στρατιωτικής καταστροφικότητας· αν αυτό εξακολουθεί να είναι το μέτρο (δηλαδή το φάντασμα) της ισχύος. Καμμία αυτοκρατορία δεν κατέρρευσε επειδή ξέμεινε από στρατό! Οι διαδοχικές κινήσεις του φασιστικού, μιλιταριστικού κράτους του ισραήλ απ’ την στιγμή που έγινε ξεκάθαρο ότι το κόλπο που έπαιξε στη συρία ηττήθηκε, δείχνουν νευρικότητα και βιασύνη. Κι όλα όσα κάνει (μαζί με τις κακουργηματικές συνέπειες τους) προσπαθεί να τα κρύψει πίσω από ένα κουρελιασμένο παραβάν: όποιος είναι αντίθετος στο ισραηλινό κράτος είναι «αντισημίτης»! Don’t touch my racism, my imperialism!!! It’s the Holy One!!!!

Μεσόγειος 4

Τρίτη 26 Ιούνη. Το πραγματικό μέτρο των πολιτικών και ιδεολογικών συσχετισμών τόσο στα μέρη μας όσο και παντού αλλού στην ευρώπη, είναι αυτό: «υπό άλλες συνθήκες» την ερχόμενη Πέμπτη, ή ίσως – ακόμα καλύτερα – και αύριο και μεθαύριο, θα έπρεπε να έχουν οργανωθεί μεγάλες διαδηλώσεις σ’ όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, με κεντρικό ενιαίο σύνθημα «κάτω τα χέρια απ’ τους μετανάστες».

Μακάρι να κάνουμε λάθος, αλλά έχουμε την εντύπωση ότι αυτό δεν θα γίνει. Και δεν υπάρχουν δικαιολογίες γι’ αυτό. Κόσμος διατεθειμένος υπάρχει (ακόμα) – αν και συμβιβάζεται πια εύκολα, με ψίχουλα «σωτηρίας της συνείδησής του». Εκείνο που έχει εξαφανιστεί σίγουρα είναι η οξύνοια της κριτικής και οι θαρραλέες πολιτικές πρωτοβουλίες.

Και τι, άραγε, πρέπει να πούμε απέναντι στην Ιστορία; «Συγγνώμη αλλά δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή;». “Συγγνώμη αλλά δεν μας βόλευε η περίοδος, γιατί είχε μουντιάλ και καλοκαίριαζε;”. «Συγγνώμη αλλά είχαμε άλλες δουλειές;». «Συγγνώμη αλλά είχαμε ντεφορμαριστεί;»

Αυτά είναι που πρέπει να λέμε;