Tag: ιδεολογία

Ο δρόμος του θεού

Δευτέρα 5 Νοέμβρη. …Εκ μέρους του ουκρανικού λαού θέλω να ευχαριστήσω την αγιοσύνη του και όλους τους επισκόπους του οικουμενικού πατριαρχείου για την εξαιρετικά σημαντική και σοφή απόφαση να ανοίξει τον δρόμο του θεού για το ουκρανικό έθνος και την εκκλησία του…

Ο Poroshenko, ανώτατος διοικητικός υπάλληλος του κιέβου (το «πρόεδρος» είναι μεν το αξίωμά του αλλά όχι και η βεβαίωση της εξουσίας του…), έχει καταχαρεί που ο «οικουμενικός» αρχιτράγος εξασφάλισε την διάσπαση του χριστιανικού κοπαδιού στην ουκρανία. Το δήλωσε με την επίσκεψή του στο πατριαρχείο στην Istanbul, για τις τελικές τεχνικές διατυπώσεις του θέματος. Επρόκειτο άλλωστε για βασικό ζήτημα της προεκλογικής του εκστρατείας (οι εκλογές – ή αυτό που θα μοιάζει τέτοιο – θα γίνουν στην ουκρανία τον ερχόμενο Μάρτη) – ένα είδος «θρησκευτικής απελευθέρωσης απ’ τον ζυγό της Μόσχας».

Ο αγιοποιμενότατος Βαρθολομαίος ο Α, αφού συμβουλεύτηκε το ελληνικό υπ.εξ., τράβηξε το χαρτί της ευλογίας στη θρησκευτική κάλυψη του ουκρανικού φασιστο-εθνικισμού. Όπως, όμως, συμβαίνει παντού στον χριστιανικό κόσμο, οι καυγάδες τέτοιου τύπου έχουν πάντα να κάνουν (και) με assets. Με περιουσιακά στοιχεία.

Το νέο «αυτοκέφαλο» – με τις ευλογίες του αρχιτραγότατου – ουκρανικό παπαδαριό θα προσπαθήσει να αρπάξει κτήρια, εκκλησίες, μοναστήρια (μαζί με τα χρυσά και τα κειμήλιά τους) απ’ το άλλο ουκρανικό παπαδαριό, που παραμένει πιστό στον αρχιτραγότατο Μόσχας. Είναι γνωστό το χριστιανικό «ήθος» όταν πρόκειται για τέτοια ταπεινά, υλικά πράγματα: το διαζύγιο και οι μοιρασιές θα γίνουν με φωτιά και τσεκούρι…. Όπου το «αυτοκέφαλο» θα έχει την υποστήριξη του ουκρανικού κράτους / παρακράτους (αστυνομία, στρατός, φασίστες) και το «υπό τον ρώσο αρχιποιμένα» θα έχει την αντίστοιχη υποστηρίξη της Μόσχας.

Με δυο λόγια ο Βαρθολομαίος έβαλε την κρίσιμη υπογραφή του σ’ έναν εμφύλιο, ρίχνοντας το «βάρος» του στην μία πλευρά. Και το έκανε απόλυτα συνειδητά, σαν «εξωτερική πολιτική» – τίνος άραγε; Της Αθήνας σκέτης ή της Αθήνας σαν λακέ της Ουάσιγκτον; (Έλα ντε…) Σε κάθε περίπτωση μπορεί να μην αργήσει η στιγμή να συνειδητοποιήσει ότι ο θεός του δεν θα τον βοηθήσει όταν τον χρειαστεί· και τα κοσμικά σωσίβιά του είναι λιγοστά.

(φωτογραφία: Μιας και οι πανέλληνες είναι πεισμένοι ότι υπάρχει θεός μήπως, λέμε μήπως, και με το συμπάθειο δηλαδή, πρόκειται γι’ αυτό το φασιστόμουτρο δίπλα στον γεροβοσκό;)

Οι terminators διαθέτουν ειδικούς δημόσιων σχέσεων

Δευτέρα 5 Νοέμβρη. Τον Ιούλη του 2002 ο Muhammad Shahid Alam, πακιστανικής καταγωγής, καθηγήτης οικονομικών στο Northeastern university στη Βοστώνη (με ειδικότητα την ιστορία των ρατσιστικών οικονομικών πολιτικών των δυτικών κρατών στις αποικίες τους…) έγραψε ένα άρθρο στο γνωστό αμερικανικό αριστερό site CounterPunch, όπου σημείωνε ότι ένα ακαδημαϊκό / πανεπιστημιακό μπουκοτάζ στο ισραηλινό κράτος θα μπορούσε να συμβάλει στη μείωση των βίαιων αντιδράσεων απ’ την μεριά των παλαιστίνιων. “Όταν οι νεαροί παλαιστίνιοι μάθουν ότι τα πανεπιστήμια όλου του κόσμου … στέκονται στο πλευρό τους” έγραψε “αυτό θα τους πείσει πως δεν είναι μόνοι τους· κι όταν σιγουρευτούν ότι έτσι συμβαίνει, μπορεί να πεισθούν να αναθεωρήσουν τις ενέργειές τους που τις καθοδηγεί η απελπισία”.

Ένα μήνα μετά η καθεστωτική ισραηλινή εφημερίδα Jerusalem Post έκανε αναφορά στο άρθρο του Alam κάτω απ’ τον τίτλο «Καθηγητής αμερικανικού πανεπιστημίου δικαιολογεί τις παλαιστινιακές τρομοκρατικές επιθέσεις». Ήταν διαστρέβλωση – σέντρα. Δυο μέρες μετά η αμερικανική Boston Herald έπιασε την κεφαλιά σε κενή εστία, προσθέτοντας την δική της «πινελιά» κάτω απ’ τον τίτλο: «Καθηγητής προκαλεί σοκ στο πανεπιστήμιο Northeastern υπερασπιζόμενους τους βομβιστές αυτοκτονίας».

Η διαστρέβλωση, η παραχάραξη, η συκοφαντία, η συσκότιση, η παραπληροφόρηση είναι στάνταρ εξοπλισμός της δημαγωγίας των αφεντικών και των εξουσιαστικών μηχανισμών τους (είτε σαν κράτη, είτε σαν μήντια, είτε όπως αλλιώς) – το ισραηλινό κράτος δεν είναι εξαίρεση. Μπορεί ο Γκαίμπελς να έμεινε στην ιστορία σαν ειδικός της ναζιστικής προπαγάνδας, όμως τα βασικά στοιχεία της μετατροπής του άσπρου σε μαύρο θα πρέπει να αναζητηθούν πολύ νωρίτερα. Στις θρησκείες και στις καθημερινές πρακτικές των αξιωματούχων τους· σίγουρα του χριστιανισμού.

Δεν μας εκπλήσσει, λοιπόν, το πόσο έχουν εμπλουτιστεί αυτές οι τακτικές χάρη στα «νέα μέσα» (από internet και μετά). Θα ήταν ηλίθιο να πιστεύει κανείς ότι ο κυβερνοχώρος είναι ο «άλλος κόσμος όπου η αλήθεια βασιλεύει». Το ενδιαφέρον βρίσκεται στην απέναντι μεριά. Στο πως και κάτω από ποιές συνθήκες τα καθεστωτικά ψέμματα βρίσκουν πρόθυμους αποδέκτες.

Παρά τις μόνιμες προσπάθειες των τεχνικών της όποιας εξουσίας (θρησκευτικής, πολιτικής, επιχειρηματικής) για να εξαφανίσουν κάθε αμφισβήτηση των «αληθειών» τους, η ιστορία του είδους μας αποδεικνύει ότι ποτέ δεν τα κατάφερναν. Ακόμα κι όταν ένοιωθαν σίγουροι ότι πέτυχαν. Η αμφισβήτηση θα μπορούσε να είναι ένα «στατιστικό ατύχημα» που διορθώνεται με την φυσική εξόντωση (ή το συστηματικό προβοκάρισμα) των αμφισβητιών. Προκύπτει όμως ότι η αμφισβήτηση των όποιων καθεστωτικών «αληθειών» δεν είναι ούτε ατομικό βίτσιο ούτε γενετική ανωμαλία. Είναι, μάλλον, το φυσιολογικό αποτέλεσμα της σκέψης (και της παρατήρησης) που είναι τόσο σύνθετες όσο η πραγματικότητα που τις περιβάλλει. Κι αυτήν την συνθετική ικανότητα της κριτικής την προκαλεί η ίδια η συνθετότητα της πραγματικότητας.

Συνεπώς, το στοίχημα των ειδικών της παραπλάνησης / αποπλάνησης δεν είναι απλά να γίνονται πιστευτά τα ψέμματά τους. Είναι, κυρίως, το να κρατούν μαζικά τους υποτελείς τους σε νηπιακή κατάσταση, από διανοητική, συναισθηματική και ηθική άποψη. Η επιτυχία των καθεστωτικών ψεμμάτων δεν έγκειται σ’ αυτά καθεαυτά· αλλά στη γενική διανοητική νωθρότητα, στην καλλιέργεια εξαρτημένων ανακλαστικών και συγκινησιακής πανούκλας – στο σύνολο της καθημερινής ζωής. Στην τελική, η πληθωρική και οργανωμένη παραγωγή σύγχισης («υπερπληροφοριακό βομβαρδισμό» ονόμασαν αυτήν την καθεστωτική τακτική κάποιοι πριν μερικές δεκαετίες, και ήταν εξαιρετικά εύστοχοι) μπορεί να δημιουργεί εκείνη την ομίχλη όπου κάθε κακούργος φαίνεται άγιος.

Μπορεί να αντιμετωπιστεί η τόσο σύνθετη (αν και εξαιρετικά απλή στον πυρήνα της) χειραγώγηση της σκέψης; Ναι, μπορεί. Το πρώτο σχολείο που πρέπει να περάσει είναι αυτό της αυτο-αμφισβήτησης. Δηλαδή του τακτικού ελέγχου των όποιων συμπερασμάτων της, όχι από εξωτερική πίεση (όπου ο εγωϊσμός φτιάχνει θωρακίσεις) αλλά μάλλον σαν αυτο-έλεγχος. Αν υποστηρίζεις το «α» μπορείς να αντιμετωπίσεις το «-α» σε μια τίμια «εσωτερική» διανοητική αναμέτρηση όπου δεν θα κάνεις χάρες στο «α» σου;

Οι ειδικοί των δημόσιων σχέσεων είναι από πρακτική άποψη προαγωγοί του παραληρήματος. Η αντιμετώπιση του πυρετού των ταυτολογιών τους είναι ευκολότερη απ’ ότι φαίνεται· αλλά χρειάζεται πείσμα και ετοιμότητα να ξεφορτώνεται κανείς την διανοητική, συναισθηματική και ηθική σαβούρα που ως χτες τον είχαν πείσει ότι είναι η περιουσία του.

Ο καπετάν Παναγιώτης με περικεφαλαία

Κυριακή 4 Νοέμβρη. – Κύριε Στίγκα ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση, και για τα καλά σας λόγια. Πρώτη φορά έρχομαι στην εκπομπή σας, που έχει ένα θαυμάσιο τίτλο. “Σπαρτιάτες”. Ένα ιστορικό όνομα, με μεγάλη ιστορική παρακαταθήκη, αρκετά ίσως παρεξηγημένη από κάποιους, αλλά με μεγάλο πολιτισμό, μεγάλη ιστορία, και μεγάλο ηρωϊσμό. Πράγματα που τα χρειαζόμαστε τώρα, στην εποχή μας, πάααρα πολυυύ.

– Πάρα πολύ κύριε Λαφαζάνη. Πάρα πολύ… Κι εγώ που είμαι στον δεξιό, εθνικιστικό χώρο…

Σταματήσαμε εκεί, για να μη ξεράσουμε. Σίχαμα: ο καπετάν Παναγιώτης ξεκίνησε δυνατά την προεκλογική εκστρατεία του κόμματός του. Υπάρχει περίπτωση να μαζέψει κουκιά απ’ τους φασίστες; Πολύ θα το ήθελε αλλά…

Μπορεί όμως να προσπαθήσει. Με μια επόμενη ευκαιρία να εξηγήσει πόσο «παρεξηγημένη» είναι η «κρυπτεία»…

(Όποιοι ανέχονται τέτοιους τύπους μπορούν να ανεχτούν τα πάντα!)

Η θεία Λίτσα να ντυθεί καλικάτζαρος please

Σάββατο 3 Νοέμβρη. H κυβέρνηση Zaev κατέθεσε χθες στο μακεδονικό κοινοβούλιο, για συζήτηση, τις συνταγματικές αλλαγές που προβλέπονται απ’ την «συμφωνία των Πρεσπών». Η κουβέντα θα αρχίσει την Δευτέρα (5 Νοέμβρη) και – σύμφωνα με τα προβλεπόμενα – θα διαρκέσει το μέγιστο 30 ημέρες. Όταν τελειώσει θα γίνει η δεύτερη ψηφοφορία έγκρισης, που χρειάζεται όχι 80 αλλά 61 ψήφους. (Ο Zaev έχει σταθερά τους 80, που θα αυξηθούν μετά την διάσπαση του vmro – ήδη φεύγουν καθημερινά στελέχη και βουλευτές πέραν των αρχικών 7. Επιπλέον, επειδή οι 80 συμφώνησαν ήδη τις προηγούμενες ημέρες στο περιεχόμενο των αλλαγών, το σούρσιμο της συζήτησης σ’ αυτή τη φάση περιττεύει. Μπορεί να κρατήσει και λιγότερο από 30 ημέρες – γενικά η διαδικασία προχωράει γρηγορότερα απ’ τα τυπικά χρονοδιαγράμματα).

Έστω, όμως, ότι το αργότερο στις 5 ή στις 6 Δεκέμβρη, θα εγκριθούν οι συνταγματικές αλλαγές. Μετά απ’ αυτό η κυβέρνηση έχει άλλον ένα μήνα στη διάθεσή της για να διαμορφρώσει τα οριστικά κείμενα (των αλλαγών) του νέου συντάγματος. Ώστε να γίνει η τρίτη και τελική ψηφοφορία (που απαιτεί ξανά 80 ψήφους).

Μ’ αυτό το χρονοδιάγραμμα, κι αν δεν εμφανιστεί κανά τέρας απ’ το πουθενά, πριν ανοίξουν τα σχολεία στην ελλάδα το happy new year 2019, η (βόρεια) μακεδονία θα έχει τελειώσει με το δικό της μέρος εφαρμογής της «συμφωνίας των Πρεσπών». Και θα απομένει το ελληνικό: μέρα μπαίνει – μέρα βγαίνει, «των φώτων», του «αη γιαννιού», την επόμενη, την μεθεπόμενη… ε, δεν χρειαζεται και ιδιαίτερη προσπάθεια.. Δεν είναι αλλαγή του ελληνικού συντάγματος, για μια τυπική επικύρωση πρόκειται – έτσι δεν είναι;

Κάπου εκεί, λίγο πριν – λίγο μετά, δεν αναμένεται να αρχίσουν τα νταούλια και οι ζουρνάδες εσωτερικής χρήσης; Η «συμφωνία θα επικυρωθεί» βέβαια· αλλά αυτό το «εκλογές τον Μάη» δεν είναι κάπως μακρινό; Ελπίζουν οι φαιορόζ ότι θα περάσουν 4 προεκλογικούς μήνες χοροπηδώντας; Ή τρέχοντας στα δικαστήρια για να κανονίζουν “την επιμέλεια των παιδιών” μετά το διαζύγιό τους;

(Δεν φανταζόμαστε να είναι κανείς με σώας τα φρένας που να ελπίζει ότι υπάρχει έστω και μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να επαναληφθεί το «εθνικά βολικό» σενάριο των δημοψηφισμάτων στα δύο κυπριακά κράτη για το «σχέδιο Ανάν», όπου οι μεν τουρκοκύπριοι ψήφισαν «ναι» και πήραν ας-μην-πούμε-τι ενώ οι ελληνοκύπριοι ψήφισαν «όχι» και μπήκαν στην ε.ε. – ε; Εννοούμε: να την έχει δει ότι η μακεδονική βουλή θα εγκρίνει την συμφωνία, η ελληνική όχι, και η (βόρεια) μακεδονία «θα την πληρώσει» μένοντας εκτός ε.ε. και νατο – ε;

Ένα δύο… Ένα δύο… Λαμβάνεις θεία Λίτσα; Over!!!)

Παιχνίδια με τις λέξεις

Παρασκευή 2 Νοέμβρη. Κυκλοφορούν διάφοροι που με φτηνή πονηριά παίζουν με τις λέξεις – με ολοφάνερο στόχο να ξελασπώνουν τα αγαπημένα τους κράτη. “Δεν μπορείς να λες ένα καθεστώς φασιστικό” υποστηρίζουν “αν σ’ αυτό υπάρχει μια κάποια ελευθερία του τύπου”. Αν ήταν στοιχειωδώς έντιμοι θα έπρεπε να πουν: δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις ένα τέτοιο καθεστώς φασιστικό με την παλιά, ιστορική έννοια της λέξης “φασισμός”.

Μένουν, όμως, οι καθεστωτικές μορφές ακίνητες και αναλλοίωτες μέσα στην ιστορική κίνηση; Ο Μουσολίνι (υποθέτουμε ότι είναι γνωστός…) είχε δώσει έγκαιρα αυτόν τον ορισμό: φασισμός (είχε πει) είναι η ένωση του κράτους και του κεφάλαιου. Εννοούσε την στρατηγική ένωσή τους. Τις δεκαετίες του ’20, του ’30, του ’40, του ’50, του ’60 και του ’70, αυτή η ένωση μπορούσε να γίνει μόνο με τους τρόπους που η τάξη μας γνώρισε στο πετσί της όχι μόνο στην ευρώπη, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου (απ’ την λατινική αμερική ως την αφρική και μεγάλα τμήματα της ασίας). Ποιός ιστορικός “νόμος” επιβάλλει, όμως, ότι η στρατηγική ένωση κράτους και κεφάλαιου θα γίνεται στον αιώνα τον άπαντα με τον ίδιο τρόπο; Ποιος “νόμος”, για να το ρωτήσουμε διαφορετικά, σταματάει την ιστορική διαλεκτική στην εξέλιξη των μορφών κυριαρχίας και εκμετάλλευσης παγώνοντάς την αποκλειστικά σε “περασμένες μορφές”; Ποιος «νόμος», για να το πούμε τελικά χοντροκομμένα, επιβάλλει ότι η παρακολούθηση και το φακέλλωμα θα γίνονται ανοίγοντας την χάρτινη αλληλογραφία των «υπόπτων» και όχι μέσα απ’ την ηλεκτρονική, καθολική παρακολούθηση των πάντων – αφήνοντάς τους «ελεύθερους» να λένε ό,τι θέλουν;

Κανένας τέτοιος ιστορικός νόμος δεν υπάρχει, κι ούτε θα ήταν δυνατόν να υπάρξει – κι εκεί έγκειται μια απ’ τις μεγάλες ατιμίες των φίλων του ενός ή του άλλου (φασιστικού, απαρτχάιντ…) κράτους. Αντίθετα, η γνώση, η μελέτη και η έρευνα της πραγματικής ιστορικής κίνησης (των μορφών κυριαρχίας και των μορφών εκμετάλλευσης) μας δείχνει ότι σε κοινωνίες υψηλής κατανάλωσης και εντατικά κατασκευαζόμενων “Εγώ” είναι χρήσιμες ορισμένες “δόσεις ελευθερίας”. Υπό δύο προϋποθέσεις. Πρώτον ότι εκτονώνουν τις πιθανότητες πραγματικής, πρακτικής αμφισβήτησης του χ ή του ψ καθεστώτος. Και, δεύτερον (σε άμεση σχέση με το πρώτο) ότι δεν θίγονται πρακτικά τα κεντρικά σημεία της στρατηγικής σύσφιξης του κράτους με το κεφάλαιο.

Δεν είναι, λοιπόν, αυτή καθεαυτή η “ελευθερία του τύπου” του ενός ή του άλλου βαθμού δείκτης του αν ένα σύγχρονο καθεστώς είναι φασιστικό. Αν υπάρχει τέτοια “ελευθερία τύπου” (όπως και διάφορες άλλες, ας πούμε κάποιες πολιτιστικές / καλλιτεχνικές “ελευθερίες”) το μόνο που επιτρέπεται να πει κάποιος έντιμα είναι ότι το καθεστώς αυτό δεν είναι φασιστικό σύμφωνα με τις νόρμες της “μοντέρνας”, ιστορικής ένωσης “φορντικού” κεφάλαιου και “φορντικού” κράτους. Κι ως εκεί.

Υπάρχει ένα άλλος δείκτης, πολύ πιο βασικός, για να αναγνωρίσει κανείς τον φασισμό, είτε στις μοντέρνες είτε στις μεταμοντέρνες μορφές του. Κι αυτός είναι ο πολιτικός αποκλεισμός μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης. Αυτή είναι η μαύρη γραμμή που ενώνει όλες τις παραλλαγές του ιστορικού φασισμού (απ’ τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό ως τον φασισμό του Φράνκο, κι απ’ τον Πινοσέτ ως το ελληνικό μετεμφυλιακό κράτος, με “δημοκρατία” ή χούντα): η απαγόρευση (ρητή ή υπόγεια) της πολιτικής αυτονομίας της εργατικής τάξης. (Τις λέξεις “πολιτική αυτονομία” τις χρησιμοποιούμε κυριολεκτικά: τα κομμουνιστικά κόμματα αλλά και οι αναρχικές οργανώσεις στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, στην ευρώπη, ήταν έκφραση αυτής ακριβώς της πολιτικής αυτονομίας της εργατικής τάξης, απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο…)

Αυτή η απαγόρευση μπορεί να γίνεται πια (κι τέτοια είναι η αδιαπραγμάτευτη ιστορική διαλεκτική!) με πολλούς τρόπους. Η μεταμοντέρνα φάση του κεφάλαιου και του κράτους είναι και “πολυσυλλεκτική” και “εφευρετική”! Μπορεί να γίνεται με ανοικτή σωματική βία ή με υπόγεια ψυχοσυναισθηματική βία. Μπορεί να έχει φανερές “ελευθερίες” και υπόγειους καταναγκασμούς· ή να έχει μόνο απαγορεύσεις, αλλά για τους Άλλους… Για παράδειγμα, είναι φασισμός το να φυλακίζονται πολλές χιλιάδες προλετάριων και να τους απαγορεύονται ακόμα και τα στοιχειώδη, επειδή έχουν “λάθος φυλετικά χαρακτηριστικά”! Ή επειδή είναι αυτόχθονες. Ή επειδή ψήφισαν “λάθος κόμμα”! Επειδή έχουν “λάθος πολιτικούς εκπροσώπους” στους οποίους εμπιστεύτηκαν την πολιτικο-κοινωνική τους απελευθέρωση… Αλλά είναι επίσης φασισμός το να επιτρέπεται, μεν, μια κάποια “ελευθερία του τύπου”, να απαγορεύεται όμως το να πουν πρώην φαντάροι τι διατάχτηκαν να κάνουν σε βάρος αυτών των “απαγορευμένων” προλετάριων… Είναι φασισμός η επ’ αόριστο προφυλάκιση χωρίς δίκη τέτοιων “απαγορευμένων” υποκειμένων… Όπως είναι φασισμός η νόμιμη “ειδική νομοθεσία έκτακτης ανάγκης” σε βάρος τους…

Συνεννοήκαμε; Όχι βέβαια: με τους εγκάθετους και τους λακέδες δεν υπάρχει κανένα περιθώριο!!!

Δεν θέλουμε να τους πείσουμε – ξέρουν γιατί υποστηρίζουν αυτά που υποστηρίζουν! Ξέρουν αυτοί, ξέρουμε κι εμείς… Ωστόσο πότε πότε θα επανερχόμαστε σ’ αυτά τα θέματα – που μόνο θεωρητικά δεν είναι…

(Και επειδή η ασταμάτητη μηχανή έχει κάτι εφήμερο από κούνια, θα συνεχίσουμε με όλους τους διαθέσιμους τρόπους – ας μην υπάρχει αμφιβολία!)

(φωτογραφία: Πλάνο της μαύρης γραμμής…)

Όρτσα τα πανιά!

Παρασκευή 2 Νοέμβρη. Αν είναι σωστά τα νούμερα της δειγματοληψίας: με το 76% να ψηφίζει δαγκωτό το (χουντικό) “ελλάς – ελλήνων – χριστιανών”· με το 89% να ψηφίζει δαγκωτή την διαγαλαξιακή “ανωτερότητα του πολιτισμού του” (του ποιού;)· με το 52% να ψηφίζει δαγκωτή την απαγόρευση των εκτρώσεων και με το 70% να δηλώνει περήφανα ομοφοβικό, ε, ναι! Είναι η κατάλληλη στιγμή: δημοψηφίσματα για όλο το λαό!

Είναι αλήθεια ότι οι φαιορόζ το σκέφτονται για συνταγματική κατοχύρωση της δημοψηφισματικής “άμεσης δημοκρατίας”; Δεν ξέρουμε, αλλά είναι σίγουρο ότι ζουν ανάμεσά μας διάφοροι από άλλους γαλαξίες, που είναι πεπεισμένοι ότι οι έλληνες είναι βαθιά δημοκράτες…

Κακό στο κεφάλι τους (και στο κεφάλι μας). Όχι “άμεση δημοκρατία” άλλα άμεση δικτατορία των αφεντικών και των λακέδων τους θα γίνει η φάση.

Μήπως το γκουβέρνο να πάει καλύτερα για ψάρεμα – αντί να ψάχνει με ποιον άλλο τρόπο θα μας πηδήξει;

«Στο διάολο και η Sarah και ο Sean, κι όλοι σαν δαύτους!»

Τετάρτη 31 Οκτώβρη. Στο διάολο!!! Αυτή είναι η λογική συνέπεια πάμπολλων βερμπαλιστικών καταγγελιών εναντίον όσων, σαν μέλη διάφορων μκο, έχουν εμπλακεί τα τελευταία χρόνια στη διάσωση ή/και φροντίδα ανθρώπων (μεταναστών και προσφύγων) που είτε κινδυνεύουν να πνιγούν είτε κινδυνεύουν να απανθρωποποιηθούν.

Ας πούμε οι πολίτες ναυαγοσώστες: ας πάνε στο διάολο! Στο ανατολικό αιγαίο… Εκεί που εκατοντάδες άνθρωποι με υπερφορτωμένα φουσκωτά, προσπαθούν να περάσουν απ’ τα τουρκικά παράλια σε κάποιο ελληνικό νησί. Αυτές κι αυτοί που γλυτώνουν απ’ τον θάνατο μετανάστες / πρόσφυγες είναι (κατά τους άψυχους και ψεύτες «είμαστε όλοι…») καθάρματα.

Κι αφού γυναίκες σαν την Sarah και άντρες σαν τον Sean καταγγέλθηκαν και ξανακαταγγέλθηκαν το 2016 και το 2017, είναι λογικό που το 2018 παίζει «επαναστατικό» τουμπεκί ψιλοκομμένο… τώρα που η Sarah και ο Sean είναι προφυλακισμένοι, με τον μισό ποινικό κώδικα στις πλάτες τους… Κατηγορούμενοι σαν «traffickers»… Ή, επί το ελληνικότερο, σαν «δουλέμποροι που διακινούν παράνομα ανθρώπους» (κάνοντας, εννοείται, κι ένα κάρο άλλα συναφή «αδικήματα»…).

Τουμπεκί ψιλοκομμένο ακόμα κι αφού η συμμορία Salvini (σαν αιχμή του ευρωφασισμού / ευρωμιλιταρισμού) έχει δείξει εδώ και μήνες τι ακριβώς σκοπεύει να κάνει με άλλες διεθνείς μκο διάσωσης, που δραστηριοποιούνται (ή πρέπει να πούμε πια «δραστηριοποιούνταν»;) στην κεντρική Μεσόγειο: να τις ποινικοποιήσει, για να τις αναγκάσει να φύγουν… απ’ τα «πόδια» των στρατών (και των στρατολιμενικών…) που θέλουν τον αποκλειστικό έλεγχο της Μεσογείου. Ακόμα και μετά απ’ αυτές τις εξελίξεις, γνωστές σε όλους, η Sarah και ο Sean είναι «αόρατοι». “Να πάνε στο διάολο!!!”

Όχι, δεν είναι μόνον αυτοί αόρατοι. Αόρατη (και σίγουρα έξω απ’ την δυναμική, κινηματική στοχοποίηση που θα έπρεπε να υπάρχει εδώ και μήνες…) παραμένει ολόκληρη η τακτική των ευρω-αφεντικών· και του ελληνικού κράτους / παρακράτους φυσικά.

Να λοιπόν πόσο εύκολοι είναι οι συνεχόμενοι πνιγμοί. Όχι στη θάλασσα αλλά στην ξηρά…

(φωτογραφία: Η Sarah Mardini με φόντο το Αιγαίο, αλλά όχι τον πάτο του. Πως είναι δυνατόν να φωνάζει κανείς “στον πάτο του Αιγαίου κρίνεται η ασφάλεια του κάθε ευρωπαίου” και να μην μπορεί να καταλάβει πως γλυτώνουν τόσοι και τόσες;

Ίσως επειδή τα συνθήματα έχουν γίνει αδιάφορες λέξεις…)

Μισο-αγιογραφίες, μισο-αστυνομικές πλάνες

Τετάρτη 31 Οκτώβρη. Στις 31 του περασμένου Αυγούστου, δέκα ημέρες μετά την σύλληψη της Sarah Mardini, 23 χρονών, απ’ την Δαμασκό, στο αεροδρόμιο της Αθήνας (πριν μπει στο αεροπλάνο για την επιστροφή της στη γερμανία όπου έχει ήδη άσυλο, και μάλιστα τιμητικό, για να συνεχίσει τις σπουδές της…) η φιλοκυβερνητική «εφημερίδα των συντακτών» έπαιξε τον δημαγωγικό ρόλο που της αντιστοιχεί. Αφενός μεν έκανε παρουσίαση της ιστορίας της Sarah και της αδελφής της Yusra, απ’ το καλοκαίρι του 2015. Μιας και είναι εύκολο να την βρείτε διαδικτυακά, εδώ μόνο αυτό: τότε η 20χρονη Sarah και η 19χρονη αδελφή της Yusra Mardini, αθλήτριες κολύμβησης κυριολεκτικά από κούνια (ο πατέρας τους ήταν προπονητής κολύμβησης στη Δαμασκό), προσπάθησαν να περάσουν παράνομα και νύχτα στη Μυτιλήνη, με μια βάρκα μαζί με άλλα 18 άτομα· η βάρκα κανονικά χωρούσε το πολύ 8. Όταν χάλασε η μηχανή και άρχισε να μπάζει μεσοπέλαγα νερά, οι δύο νεαρές μαζί με δύο ακόμα άντρες συνταξιδιώτες / πρόσφυγες που ήξεραν κολύμπι, έπεσαν στη θάλασσα, και έσπρωξαν / ρυμούλκησαν κολυμπώντας μέσα στην άγρια νύχτα επί 3 ώρες την βάρκα στην ελληνική ακτή.

(Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει 3 ώρες μεσοπέλαγα, μέσα στο σκοτάδι, να κολυμπάς με το ένα χέρι μόνο, αργά και βασανιστικά, πνίγοντας μέσα σου κάθε λογικό ή αλλόκοτο φόβο… παρηγορώντας, ταυτόχρονα, φοβισμένους έως πανικόβλητους συνταξιδιώτες… Επί 3 ώρες. Τα φώτα στο πολύ βάθος να μην έρχονται με τίποτα κοντύτερα, και να σε περονιάζει το νερό, η υποθερμία και η κούραση. Ξέροντας ότι αν είναι κάποιος που θα πνιγεί πρώτος, αυτός θα είσαι εσύ… Κάποιοι είπαν: δείτε, δεν κολύμπησαν για να σωθούν οι ίδιες. Νιάστηκαν για όλους. Και κάποιοι άλλοι λένε: “είναι κράτος”!…)

Το ρεπορτάζ εκείνο της “εφημερίδας των συντακτών” ήταν κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες της κρυφά ρατσιστικής φαιορόζ κυβέρνησης. Αφενός ύμνοι για τον ηρωϊσμό των δύο κοριτσιών απ’ την συρία (και την αναγνώρισή τους στη γερμανία, όπου έφτασαν το 2015 με τον τρόπο που έφτασαν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες εκείνο το καλοκαίρι)· απ’ την άλλη μεριά ούτε νύξη για το γεγονός ότι η σύλληψη της Sarah το 2018, μαζί με την σύλληψη του 24χρονου γερμανού διασώστη Sean Binder (και, σε πρώτη φάση, 2 ελλήνων επίσης εθελοντών) αποτελούσε μέρος σχεδίου. Και η προφυλάκισή τους, επίσης το ίδιο. Αναμενόμενο. Μια δουλικά φιλοκυβερνητική φυλλάδα δεν θα μπορούσε να εκθέσει τα αφεντικά της!

Στην πρόσφατη Σαββατοκυριακάτικη έκδοσή της (27/28 Οκτώβρη 2018) η καθεστωτική «καθημερινή» το πήγε ακόμα μακρύτερα. Η απόλυτη αγιογραφία – και μετά; «Πυκνό μυστήριο» – σε βαθμό σχεδόν ένεσης ολικής διανοητικής καταστροφής! Προσέξτε την παράγραφο που αφορά την σύλληψη της Sarah (ο τονισμός με όρθια δικός μας):

… Στις 21 Αυγούστου, οι δύο κολλητές της στο νησί, η Κλαούντια και η Άλεξ, τη συνόδευσαν στο αεροδρόμιο. Ηταν και οι τρεις ξενυχτισμένες από το πάρτι του αποχαιρετισμού και η Σάρα, που απεχθάνεται τα αντίο, αστειευόταν μαζί τους για να ελαφρύνει το κλίμα. Με μια μικρή βαλίτσα στο χέρι και τη γάτα της σε ένα μικρό κλουβί, περπατούσε προς την πύλη επιβίβασης όταν πέντε άνδρες με πολιτικά τη συνέλαβαν….

Αυτό! Τελεία και παύλα!!! Εφτά λέξεις όλες κι όλες… Εκεί που κρατούσε την βαλίτσα και την γάτα της ήρθαν “πέντε άνδρες με πολιτικά και την συνέλαβαν”… Όσο για την αιτία της σύλληψης; Μια μονάχα πρόταση, σε διαφορετικό σημείο, ανακατεμένη με άλλες, για την ψυχραιμία και την δύναμη της Sarah:

… Νιώθουν [σ.σ.: οι φίλοι και οι φίλες της] πως η υπόθεση έχει να κάνει με την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης στα νησιά.

(Γιατί η καθεστωτική “καθημερινή” θυμήθηκε την επί δύο μήνες προφυλακισμένη στον Κορυδαλλό Sarah, ξεχνώντας παρεπιπτόντως τον επίσης προφυλακισμένο Sean; Επειδή ήξερε πως στην ευρωβουλή μαζεύουν υπογραφές ζητώντας απ’ το ελληνικό κράτος την απελευθέρωσή τους· η λίστα ανακοινώθηκε χτες…)

Επαναλαμβανόμενες ελληνικές αστυνομικές πλάνες

Τετάρτη 31 Οκτώβρη. Όμως το ελληνικό φαιορόζ κράτος / παρακράτος, αόρατο απ’ τα ραντάρ των δήθεν εχθρών του, δεν είναι η πρώτη φορά που ποινικοποιεί την έμπρακτη αλληλεγγύη σε πρόσφυγες / μετανάστες, ειδικά από μη έλληνες εθελοντές, τους οποίους δεν μπορεί να ελέγξει αλλιώς.

Τη νύχτα της 14ης Γενάρη 2016, τρεις Σεβιλιάνοι πυροσβέστες / εθελοντές διασώστες και δύο δανοί, πάνω στο σκάφος μιας δανέζικης μκο, ανοίχτηκαν απ’ την Μυτιλήνη για να σώσουν αυτούς / αυτές που ήταν πάνω σε ένα φουσκωτό που, κατά πληροφορίες, είχε ανατραπεί. Δεν βρήκαν τους ανθρώπους, αλλά στο γυρισμό τους έδεσαν (και τους 5) οι έλληνες λιμενόμπατσοι, κατηγορώντας τους για “παράνομη διακίνηση ανθρώπων”. Προσήχθησαν, τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες (με φιλική τιμή: φυλάκιση 10 χρόνων…) και αφέθηκαν ελεύθεροι εν αναμονή της δίκης τους. Γύρισαν στις διασώσεις τους (χαρά στο κουράγιο τους!) και μάλιστα το λιμενικό τους έδωσε και ζώνη θαλάσσιας ευθύνης!

Όχι, δεν πουλάει τρέλα το ελληνικό κράτος / παρακράτος! Απλά ειδικά με τους 3 ισπανούς είχε πέσει σε ξέρα: είχαν την “κάλυψη” των τότε ισπανών υπ.εσ. και υπ.εξ., καθώς και της πρωθυπουργού της Ανδαλουσίας… Έτσι, στις αρχές Μάη του 2018, αθώωθηκαν – αφού έμειναν βέβαια 2,5 χρόνια υπόδικοι…

Με την Sarah και τον Sean τα πάει καλύτερα (το ελληνικό κράτος / παρακράτος): παρότι έχουν διεθνή συμπαράσταση, αυτή δεν φτάνει μέχρι κρατικούς αξιωματούχους… Η επιλογή των στόχων ήταν καλύτερη… Εννοείται πως εσωτερικά, εντός ελλαδιστάν, άκρα του τάφου σιωπή…

(φωτογραφία: Μικρή συγκέντρωση κάπου στο Σύνταγμα – από «ξένους», διασώστες και πρόσφυγες… Ξέρουμε: το “λευτεριά στους ανθρωπιστές” δεν κάνει σε πολλούς. Ας είχαν βρει κάτι άλλο. Σαν τι; Ίσως κάτι σαν “λευτεριά στους ψυχάκηδες”, αν αυτό θεωρείται καλύτερο….)

Συνεχόμενοι πνιγμοί

Τετάρτη 31 Οκτώβρη. Η σύλληψη, το κατηγορητήριο και η προφυλάκιση της Sarah Mardini και του Sean Binder, ήταν υποδειγματική συμβολή – εκ μέρους της Αθήνας – στην ευρωπαϊκή διεθνή του τρόμου και της στρατιωτικοποίησης. Είναι απόλυτα συγχρονισμένη με την ιταλική, την γαλλική και την μαλτέζικη παραλλαγή. Ο Jonathan Cooper, άγγλος δικηγόρος ειδικευμένος στα ανθρώπινα δικαίωματα, το διατύπωσε απλά:

…Οι ελληνικές αρχές χρησιμοποιούν τη Sara για να στείλουν ένα πολύ ανησυχητικό μήνυμα ότι, αν είσαι εθελοντής για τους πρόσφυγες, κινδυνεύεις…

Μετά την φυλάκιση των 2, και σε συνδυασμό μ’ αυτό που είναι ξεκάθαρο σ’ όσους δεν πουλάνε ιδεολογία και φύκια για μεταξωτές κορδέλλες, οι διεθνείς εθελοντές / διασώστες που βρίσκονται στα ελληνικά νησιά “έπιασαν το νόημα”. Άρχισαν να φεύγουν (απ’ τη Μυτιλήνη έχουν φύγει οι περισσότεροι) – οπότε οι “επαναστάτες” μπορούν τώρα να τους κατηγορήσουν για δειλία… (Γιατί όχι;)

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι απλά η προφυλάκιση 2 εθελοντών. Ελπίζουμε ότι θα απελευθερωθούν το γρηγορότερο, ακόμα κι αν οι έλληνες «φίλοι των προσφύγων» τους έχουν χεσμένους – παρότι η Sarah είναι πρόσφυγας… Παρότι, ακόμα, ενώ εξασφάλισε ένα καλό μέλλον στη γερμανία, γύρισε πίσω για να βοηθήσει στη διάσωση και άλλων, άγνωστων. (Θα θέλαμε να ξέραμε πόσοι / πόσες απ’ αυτούς τους πρωτοκοσμικούς που ανακαλύπτουν κάποια στιγμή ότι “αρκετά έκανα για τους άλλους, τώρα θα κάνω για τον εαυτό μου” θα είχαν ποτέ τέτοια καρδιά σαν αυτής της γυναίκας, και πολλών ακόμα, που παράτησαν τις βολές τους για να έρθουν στις ελληνικές δανδελωτές παραλίες, να βγάζουν ζωντανούς και νεκρούς απ’ την θάλασσα…

Όταν όλοι αυτοί οι πρωτοκοσμικοί “πρώην κάτι” αρχίσουν να ντρέπονται, θα ξεκινήσει μια καινούργια, κάπως πιο αισιόδοξη εποχή… )

Το ζήτημα είναι πολύ ευρύτερο. Αρχίζει απ’ το κατηγορητήριο, που μετατρέπει πράξεις γενναίας πρακτικής αλληλεγγύης σε εγκλήματα, στα αχνάρια ακριβώς της μεθόδου Orban για την υποστηρίξη σε πρόσφυγες / μετανάστες στην ουγγαρία. (Στην προκειμένη περίπτωση κατηγορητήριο που προβλέπει έως και 20 χρόνια φυλακή· για να υπάρχει ένα κάποιο μέτρο του τι σημαίνει «ποινικοποίηση» α λα ελληνικά: το κράτος / παρακράτος είναι large!!!) Προχωράει στην (για άλλη μια φορά) αποκάλυψη του ρατσισμού του φαιορόζ γκουβέρνου, πίσω απ’ τα δήθεν ανθρωπιστικά προσωπεία – αλλά και στο τι θα παραδώσει στους επόμενους κλασσικά δεξιούς κυβερνήτες. Και φτάνει στη γενικότερη στρατιωτικοποίηση της Μεσογείου, που εξελίσσεται με «δικαιολογία» την «αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών»· αλλά έχει, προφανώς, ευρύτερες στοχεύσεις.

Όλα αυτά τα εξαιρετικά επείγοντα ενδιαφέρουν – από ανταγωνιστική, εργατική άποψη; Ή όχι; Κι αν όχι γιατί;

(Και επειδή, το ξέρουμε, κυκλοφορεί απεριόριστη βλακεία: το να συγχέεται, από ανοησία ή αδιαφορία, αυτός ή αυτή που δουλεύει σε οποιαδήποτε μκο μ’ εκείνους που εισπράτουν είναι το ίδιο με το να μπερδεύει (;) κανείς τους εργάτες ενός μαγαζιού με τα αφεντικά του…

Δεν θα χρειαζόταν ιδιαίτερη σοφία για να ξεχωρίσει κανείς την ήρα απ’ το σιτάρι – και στις μκο. Ακόμα περισσότερο όμως, το να μπερδεύει (;) κανείς την θέση πολιτών, που δεν εμπίπτουν ούτε υπακούουν σε διαταγές και σε «στρατιωτικούς κώδικες σιωπής» σε ότι αφορά την διάσωση και την φροντίδα αδυνάτων, με το τι είναι ο στρατός ή η αστυνομία, σημαίνει ότι δεν ξέρει τι του γίνεται.

Σε απλά ελληνικά: η εναντίωση στην ποινικοποίηση της πρακτικής αλληλεγγύης – και από μέλη μκο – και η εναντίωση στη στρατιωτικοποίηση το μόνο που δεν συνεπάγεται είναι συγκατάθεση στα βρώμικα πάρτυ των ιδιοκτητών μκο – ελληνικών, κυρίως…

Τόσο δύσκολο είναι;)

(φωτογραφία: Sean Binder και Sarah Mardini. Όχι τουρίστες, όχι πελάτες του airbnb. Και λοιπόν;

Ακόμα κι αν η προσωποποίηση δεν είναι η καλύτερη προσέγγιση, η απρόσωπη γενίκευση δείχνει σοβαρές ροπές ιδεολογίας – δηλαδή τάσεις χρεωκοπίας. Καλό είναι, λοιπόν, σε τέτοιες συνθήκες, να προσέχει κανείς ότι μερικές ζόρικες επιλογές γίνονται από πραγματικά ανθρώπινα όντα, με πραγματικά χέρια, πόδια, κεφάλια… Και καρδιές.)