Tag: ιδεολογία

Κουκουλωμένη «μυωπία» 1

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. «Τι χτυπιόσαστε που οι «επαναστάτες» μας έθαψαν την Παλαιστίνη; Δεν βλέπετε το θάψιμο της Μόρια; Δεν βλέπετε το θάψιμο των στρατοπέδων εξόντωσης; Κάτι βαθιά βρώμικο συμβαίνει». Αυτά μας πέταξε στα μούτρα (ηλεκτρονικώ τω τρόπω) μια φίλη της ασταμάτητης μηχανής. Και έχει δίκιο.

Εδώ και κανά μήνα τουλάχιστον (ας αφήσουμε τα παλιότερα) η μεταχείριση των προσφύγων / μεταναστών στα κάτεργα των “hot spots”, όχι μόνο στα νησιά αλλά και στην ενδοχώρα, είναι θέμα διεθνούς προβολής από διάφορα καθεστωτικά μήντια. Ενώ όμως ο διεθνής θόρυβος για το θέμα είναι ιδιαίτερα έντονος, η «σιωπή εσωτερικού» είναι ακόμα πιο εκκωφαντική. Οι φαφλατάδες από ‘δω κι απο ‘κει μπορεί να φλυαρούν για οτιδήποτε ώστε να σωπαίνουν γι’ αυτό: την εξόντωση ανδρών και γυναικών, ενήλικων και ανήλικων στα ελληνικά Νταχάου. Απ’ τους ανθρωπιστές και τους φιλεύσπλαχνους μέχρι τους «τσακίστε τους φασίστες», όλοι έχουν πάθει «τράβηγμα στους προσαγωγούς» και βρίσκονται εκτός γηπέδου: η (επί εποχής μκο…) δακτυλοδεικτούμενη εγκληματικότητα της «ελληνικής φιλοξενίας», που πάντα ήταν και πάντα παραμένει πρώτα απ’ όλα κρατική και παρακρατική, σα να εξαφανίστηκε απ’ τον ορίζοντα. Τι στο διάολο; Δεν πρέπει να θιγεί το φαιορόζ γκουβέρνο;

Πράγματι, θα συμφωνήσουμε: κάτι βαθιά βρώμικο συμβαίνει εδώ.

Κουκουλωμένη «μυωπία» 2

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. Παρότι παίζουν (κανονικές) εξαγορές συνειδήσεων (κι όχι μόνο από έναν αγοραστή…) δεν θα ρίξουμε το φταίξιμο στους undercover πουλημένους. Θα ήταν εύκολο να τους διακρίνει κανείς αν δεν συνέβαινε ένα είδος γενικότερης παραίτησης / παράλυσης. Η ακηδία είναι ένα είδος εξαργύρωσης της πολιτικής, ηθικής και συναισθηματικής αποτυχίας στη διάρκεια αυτών των 8 και βάλε χρόνων διαχείρισης της κρίσης / αναδιάρθρωσης α λα ελληνικά. Στην πραγματικότητα ο μικροαστισμός και ο ατομισμός, ο selfie-σμος, όχι μόνο δεν υποχώρησε (και γιατί άλλωστε;) αλλά αποδείχθηκε πόσο βαθιά χαρακτηρίζει ακόμα και τους “επαναστατικούς κύκλους”. Που σημαίνει ότι μπορείς να δείξεις το ανθρωπιστικό σου ενδιαφέρον για τους πρόσφυγες / μετανάστες, αλλά, επιτέλους: κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθείς και με τον εαυτό σου…

Αν πριν 8 ή 9 χρόνια γράφαμε ότι αυτό θα συνέβαινε “στο τέλος”, ότι δηλαδή ο “υπαρξιακός νεοφιλελευθερισμός / εγωϊσμός / ατομισμός” που βρίσκεται παντού, πίσω ακόμα και από τις λίγο πολύ ευκαιριακές “επαναστατικές στρατεύσεις”, θα ξανα-κερδίσει αν δεν αντιμετωπιστεί σκληρά και σε πρώτο πρόσωπο, θα θεωρούμασταν καταστροφολόγοι. Δεν το κάναμε πριν 8 ή 9 χρόνια… επειδή το είχαμε κάνει πριν 18 ή 19 χρόνια: μπορεί κανείς να δει το μέλλον αν είναι σε θέση να διαρρήξει τα προφανή του κάθε φορά παρόντος, που προετοιμάζει αυτό το μέλλον…

Συνεπώς η στρατηγική εγκατάλειψη αυτής της “Άλλης εργατικής τάξης” (των προσφύγων και των μεταναστών) στα νύχια των κρατών, των αστυνομιών, των στρατών, αλλά και (αυτό είναι ακόμα χειρότερο) διάφορων post-post-modern ιδεολογιών του εαυτού (και του κώλου…) που υπόγεια τους ενοχοποιούν, άλλοτε για την «σεξουαλική καθυστέρησή τους» κι άλλοτε για την «θρησκευτική τους προσήλωση», είναι πράγματι αποτέλεσμα μιας δωροδοκίας. Όχι της «στενής», της χρηματικής, που προφανώς αφορά επιλεγμένα άτομα. Αλλά της «ευρύτερης», της κοινωνικο/ιδεολογικής, που συμβουλεύει ότι τελικά μπορούμε να την βγάζουμε κουτσά στραβά μεν, αλλά από ηθική άποψη «καθαροί», ακόμα κι αν σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων απ’ τον κώλο μας το ελληνικό κράτος και παρακράτος σκοτώνουν… Μπορούμε να την βγάζουμε «καθαροί» επειδή κάποτε «κάτι κάναμε» γι’ αυτούς· όμως όχι πια… «Αρκετά»…

Αυτό έλεγαν πάντα οι δεξιοί σ’ αυτό το μέρος: ξέρεις πόσο αριστερός ήμουνα στα νειάτα μου; Αλλά δεν βγαίνει τίποτα…

Να ένας λόγος που ανεβαίνουν εύκολα τα φασισταριά διεθνώς: έχουν αντιπάλους κατώτερους των περιστάσεων.

Κουκουλωμένη «μυωπία» 3

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. Το γεγονός, λοιπόν, ότι τις καταγγελίες για την κατάσταση των προσφύγων / μεταναστών στα ελληνικά Νταχάου την έχουν αναλάβει άλλοτε το bbc, άλλοτε ο guardian, άλλοτε η deutsche welle – και η αυθεντική ντόπια δεξιά – είναι πολιτική συντριβή για όλο το αντιφασιστικό ρεύμα. (Δεν θα το αναγνωρίσει κανείς, και επιπλέον το ότι το λέμε εδώ, δημόσια, μας εξασφαλίζει κι άλλους εχθρούς).

Η πολιτική συντριβή έγκειται στο γεγονός ότι αυτό το ρεύμα «εξαντλήθηκε» τα προηγούμενα χρόνια σε πύρινες και βερμπαλιστικές διακηρύξεις, σ’ αυτό που έγκαιρα και δημόσια (αλλά μάταια…) υποδείξαμε σαν «συναισθηματικό αντιφασισμό». Και τώρα πια δεν μπορεί (και δεν θέλει) να τοποθετήσει το κράτος και το παρακράτος, και με το σημερινό γκουβέρνο, στο κέντρο της ευθύνης για την μαζική απ-ανθρωποποίηση χιλιάδων φυγάδων. Με την μαζικότητα, την ένταση, την υπομονή και την συστηματικότητα που απαιτεί ένα τέτοιο ζόρικο πολιτικό καθήκον – ώστε να δημιουργηθεί ο «εσωτερικός εχθρός». Αντιμετωπίζοντας και τις δυσκολίες που έχει ένα τέτοιο εγχείρημα· δυσκολίες που για να αντιμετωπιστούν θέλουν συλλογική οξυδέρκεια και όχι μετεφηβική αθωώτητα.

Το ξαναλέμε: το ελληνικό κράτος / παρακράτος και οι «λειτουργοί του» είναι ο βασικός εγκληματίας. Οι μικροαστοί, σαν «αυθόρμητα» νεοναζί που είναι (όπως πάντα…), ακολουθούν και εύκολα επωφελούνται και αξιοποιούν τις ευκαιρίες που τους δίνονται – πάντα, όμως, υπό την κρατική προστασία. Όταν δεν την έχουν κάθονται στ’ αυγά τους.

Αυτό δεν είναι καινούργιο.

Ανοιχτομάτα μυωπία…

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. Εδώ βρίσκεται η μαύρη γραμμή που συνδέει το «θάψιμο» της παλαιστινιακής αντίστασης με το «θάψιμο» των κάτεργων εξόντωσης προσφύγων / και μεταναστών εδώ ή εκεί: είναι η μικροαστική κουλτούρα της «επαρκούς ταυτότητας», ατομικής και μικρο-συλλογικής…. Η κουλτούρα του πρωτοκοσμικού εγωϊσμού, που έχει χίλιες μορφές, η μία πιο άθλια απ’ την άλλη. Η κουλτούρα που «δίνει κάτι για να πάρει κάτι» – κι αυτό μπορεί να το λέει από νταραβέρι μέχρι «πολιτική»…

Το δηλητηριώδες δώρο του νεοφιλελευθερισμού ήδη απ’ τα ‘80s…

Το σιχάθηκα από τότε (αν επιτρέπεται ένας πρώτος ενικός στην ασταμάτητη μηχανή).

Ποιο δημοψήφισμα, ποιοί γύπες (2);

Τετάρτη 3 Οκτώβρη. Τα νούμερα βοηθούν στο να καταλάβει κανείς το γιατί πριν το δημοψήφισμα όσοι είναι στοιχειωδώς σοβαροί είχαν βάλει το όριο της αξιοπρεπούς συμμετοχής στα 600.000 κουκιά (τελικό σκορ: 666.734).

Η αποχή δεν ήταν “όχι – τελεία και παύλα!”. Στην πιο hardcore εκδοχή της ήταν “όχι που δεν θέλει να ειπωθεί” – που στην καθεστωτική πολιτική σημαίνει “διαφωνία που βγάζει ήδη τον σκασμό ενώ θα μπορούσε να εκφραστεί· άρα θα βγάλει ακόμα περισσότερο τον σκασμό όταν δεν θα μπορεί να εκφραστεί”. Και ακόμα “βαρέθηκα”, “που να τρέχεις τώρα δεν χρειάζεται”, “ήμουνα άρρωστος”, “Zaev δεν έφτιαξες τον χωματόδρομο στο χωριό… ”, κλπ κλπ.

Γιατί, όμως, βγήκαν στα μέρη μας τόσο γρήγορα τόσοι πολλοί, όλη η γκάμα απ’ τους φασίστες μέχρι τον Μπογιόπουλο (λέμε τώρα….), για να “συμπεράνουν” ότι το δημοψήφισμα “απέδειξε ότι ο λαός της fyrom δεν θέλει την συμφωνία»; Μεταξύ αστείου και σοβαρού το αποκάλυψε ένας φιλελεύθερος χτες: … Ο ωραίος αυτός αγών για μια αμοιβαίως αποδεκτή λύση του Μακεδονικού χάθηκε από την αδιαφορία των ψηφοφόρων της γειτονικής χώρας.

Με απλά λόγια: «Εμείς θέλαμε αλλά αυτοί δεν θέλουν! Αυτοί φταίνε!!!» Κατεψυγμένο blame game; Ακριβώς: στην εθνική κωλότσεπη περίμενε!

Εδώ είμαστε.

Ο κακός καιρός

Σάββατο 29 Σεπτέμβρη. Γιατί βαφτίζουν τα καιρικά φαινόμενα με ανθρώπινα ονόματα; Είναι ανιμισμός; Είναι υπολογισμός; Μάλλον ένας συνδυασμός τους.

Το να αποκαλείς έναν τυφώνα «Κατερίνα» μπορεί να μην τον κάνει λιγότερο επικίνδυνο, τον κάνει όμως περισσότερο οικείο – στις καθημερινές κουβέντες. Ένα θηρίο χωρίς όνομα είναι ένα θηρίο που διαφεύγει κάθε «ορισμό». Ένα θηρίο με όνομα έχει, τουλάχιστον, «κατακτηθεί» συμβολικά. Βαφτίζοντας κάτι δηλώνεις μια ορισμενη συμβολική κυριότητα πάνω του…

Ακόμα κι αν είναι έτσι, δεν πρόκειται για μια διαδικασία απ’ τα κάτω. Το αντίθετο. Τα βαφτίσια γίνονται από ειδικούς· ίσως παρόμοιους μ’ εκείνους που φτιάχνουν τα εμπορικά ονόματα των μοντέλων των αυτοκινήτων, ανάλογα με τις γλωσσικές παραδόσεις (και τις στοματικές κοιλότητες) των εν δυνάμει αγοραστών, ανά αγορά. Πράγμα που σημαίνει ότι η ονοματοδοσία ορισμένων καιρικών φαινομένων είναι psy-op· ψυχοσυναισθηματική επιχείρηση κατευνασμού πιθανών «ακραίων» αντιδράσεων των πληθυσμών. Αμερικανιά μεν, όμως ποιος χρειάζεται κάτι παραπάνω;

Άλλο να ονομάζεται ένας τυφώνας “Ζορμπάς» (γελοίο σαν έμπνευση, αποτελεσματικό ψυχο-πολιτικά) και άλλο VT 602! Ύστερα μπορεί να βαφτίζονται οι εκρήξεις των ηφαιστείων· ίσως και οι σεισμοί. Με ονόματα (πεθαμένων) ποδοσφαιριστών ή άλλων megastars του θεάματος.

Τι άλλο θα απομείνει να βαφτιστεί; Ίσως οι βομβαρδισμοί με ατομικές βόμβες… (Έχει γίνει· έτσι ξεκίνησε το πράγμα…)

Οδηγίες για βόλτα στο σκοτάδι

Πέμπτη 27 Σεπτέμβρη. Θυμίσου, κοίτα τ’ αστέρια κι όχι τα πόδια σου: αυτό συμβουλεύει μια φεστιβαλική αφίσα / πρόσκληση «αντίστασης»…

Θα πρέπει να έχουν περάσει αιώνες, πολλοί αιώνες, από τότε που ένας τούρκος ποιητής, ο Ναζίμ Χικμέτ, έγραψε τα παρακάτω (μελοποιήθηκαν στα μέρη μας πριν από αιώνες επίσης, κάπου στα ‘70s συγκεκριμένα, απ’ τον Θάνο Μικρούτσικο· και πρωτοτραγουδήθηκαν απ’ την Μαρία Δημητριάδη):

Και να, τι θέλω τώρα να σας πω
Μες στις Ινδίες, μέσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ’ έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο `κει που εβάδιζε.
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ’ αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ’ άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόση δα μικρή.

Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ’ άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.

Πράγματι, θα πρέπει να έχουν περάσει αιώνες “φωτός”… Ή, ίσως, πολιτικού σκότους. Αυτού του επιτήδεια φωταγωγημένου σκοταδιού που έκανε τα πάντα σχετικά με τον κοινωνικό / ταξικό ανταγωνισμό να φαίνονται (και να είναι) “PR”. Δημόσιες σχέσεις, διαφήμιση, promotion…

Γιατί να συμβουλέψεις κάποιον να μην κοιτάει μπροστά και γύρω του, να μην κοιτάει τον ορίζοντα, αν δεν θέλεις να τον σέρνεις απ’το μανίκι ενόσω ασχολείται με τα ζώδια;

Τρόμος και αθλιότητα στην 3η ελληνική δημοκρατία (1)

Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη. Στις αρχές του περασμένου Φλεβάρη σε χωριστές τους ανακοινώσεις η “ύπατη αρμοστεία του οηε για τους πρόσφυγες” και οι “γιατροί χωρίς σύνορα” περιέγραφαν την αθλιότητα και την απανθρωπιά που η ελληνική κυβέρνηση είχε επιβάλει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών (αναφέροντας ειδικά εκείνο στη Μόρια). Μέσα στα υπόλοιπα αναφέρθηκαν και σε κάτι που ακουγόταν τόσο επίσημα για πρώτη φορά: σε βιασμούς…

Θα ήταν πανεύκολο να καταλάβει κανείς ότι αυτοί οι βιασμοί ήταν κατάσταση που είχε επιβληθεί δια της βίας πάνω στους αιχμάλωτους και στις αιχμάλωτες των στρατοπέδων συγκέντρωσης, μέσα στη γενική, συστηματική, μεθοδική, σχεδιασμένη απανθρωποποίησή τους. Από πολύ νωρίτερα άλλωστε είχαν αναφερθεί και ξαναναφερθεί π.χ. οι “λεπτομέρειες” για τις τουαλέτες και τις ντουζιέρες των στρατοπέδων. Όχι μόνο ήταν ανύπαρκτος ο τόσο αυτονόητος διαχωρισμός ανάμεσα σε “γυναικών” και “ανδρών” αλλά, αντίθετα, μέσα – απ’ – την – βία – της – στέρησης επιβαλλόταν σε όλες / όλους να περιμένουν στην ουρά… Κι αυτό ήταν ένα μόνο απ’ τα στοιχεία του ελληνικού κρατικού εγκλήματος σε βάρος όλων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ακόμα εντονότερα όμως απέναντι στους πιο αδύναμους: τους ανήλικους / τις ανήλικες και τις γυναίκες…

Περιμέναμε ότι οι διεθνείς καταγγελίες θα προκαλούσαν έκρηξη στο εντόπιο κίνημα “αλληλεγγύης στους μετανάστες” αλλά και στις όποιες “φεμινιστικές” και “αντισεξιστικές” ομάδες…

Μάταια περιμέναμε… Μόνο μια παγερή αδιαφορία…

Τρόμος και αθλιότητα στην 3η ελληνική δημοκρατία (2)

Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη. Στις 9 Φλεβάρη το κάθαρμα ονόματι Μουζάλας (καθόλου μοναδικό στο φαιορόζ γκουβέρνο), ο ηθικά και πολιτικά υπεύθυνος για την γενική απανθρωποποίηση αλλά και, ειδικά, για τους βιασμούς στα κάτεργα, απάντησε στις διεθνείς καταγγελίες. Με ύφος χιλίων μαφιόζων, το “υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής” δήλωσε: …Θα περιμέναμε από την ύπατη αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες μια εμπεριστατωμένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη έκθεση που να βασίζεται και σε συγκεκριμένες καταγγελίες προς τις αρμόδιες αρχές, επίσημα στοιχεία και δεδομένα, χωρίς να περιορίζεται απλώς σε “ανώνυμες βιωματικές εμπειρίες”…. Σε plain ελληνικά: “δεν πα’ να γαμηθείτε;”

Επειδή ήταν ευνόητο πως τόσο οι υπηρεσίες του οηε όσο και οι «γιατροί χωρίς σύνορα» είχαν πολλές μαρτυρίες από πρώτο χέρι μέσα απ’ τα ελληνικά κάτεργα, η απάντηση του ελληνικού «ανθρωπιστικού» ροζ καθάρματος και του υπουργείου του, που μετέτρεπε τους βιασμούς σε «βιωματικές εμπειρίες», ένα νόημα μόνο είχε: σιγά μωρέ, και τι έγινε; – άντε τώρα με τις φαντασιώσεις του καθενός και της καθεμιάς…

Αφού η έκρηξη των κάθε είδους εντόπιων «αλληλέγγυων στους μετανάστες» και «αντισεξιστών / αντισεξιστριών» δεν είχε γίνει μετά τις διεθνείς καταγγελίες, περιμέναμε τουλάχιστον να γίνει πολλαπλάσια μετά την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης (για τους βιασμούς) απ’ το ελληνικό υπουργείο Θανάτου Των Άλλων.

Μάταια περιμέναμε… Μόνο μια παγερή αδιαφορία…

Τρόμος και αθλιότητα στην 3η ελληνική δημοκρατία (3)

Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη. Κόντρα σ’ αυτό που μας φαινόταν σαν “το έδαφος φεύγει κάτω απ’ τα πόδια μας” τυπώσαμε και τοικολλήσαμε τότε την πιο πάνω αφίσα· ήταν το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε… Μια ελάχιστη ενέργεια, μια ενέργεια στα όρια της ασημαντότητας αν την σύγκρινε κανείς με τις ανάγκες του ζητήματος, που πάνω στα ντουβάρια, καθώς περνούσαν οι μέρες, έμοιαζε όλο και περισσότερο σαν ασήμαντη μύγα μέσα στο γάλα της της πραγματικής, εθνικο-φασιστικής ενότητας… Ειρωνείες (για τους βιασμούς) απ’ τα πάνω· αδιαφορία και σιωπή για την απόλυτη απανθρωποποίηση των προσφύγων / μεταναστών απ’ τα κάτω: τι άλλα συστατικά έχει η πραγματική εθνική ενότητα αν όχι αυτά; Πόσο ψεύτικα είναι τα παχιά λόγια και οι διάφορες “κατάρες” πότε εδώ και πότε εκεί όταν γύρω απ’ τα πραγματικά κάτεργα όπου βασανίζονται χιλιάδες ψυχές έχει δημιουργηθεί, τελικά, μια ζώνη χοντρόπετσης αδιαφορίας· δηλαδή συνενοχής;

Το επιβεβαιώσαμε, τότε: πολύ ψεύτικα, πολύ εγωπαθή, ναρκισσιστικά κι αυτάρεσκα αυτά τα λόγια τα παχιά…