Tag: ιδεολογία

«Στο διάολο και η Sarah και ο Sean, κι όλοι σαν δαύτους!»

Τετάρτη 31 Οκτώβρη. Στο διάολο!!! Αυτή είναι η λογική συνέπεια πάμπολλων βερμπαλιστικών καταγγελιών εναντίον όσων, σαν μέλη διάφορων μκο, έχουν εμπλακεί τα τελευταία χρόνια στη διάσωση ή/και φροντίδα ανθρώπων (μεταναστών και προσφύγων) που είτε κινδυνεύουν να πνιγούν είτε κινδυνεύουν να απανθρωποποιηθούν.

Ας πούμε οι πολίτες ναυαγοσώστες: ας πάνε στο διάολο! Στο ανατολικό αιγαίο… Εκεί που εκατοντάδες άνθρωποι με υπερφορτωμένα φουσκωτά, προσπαθούν να περάσουν απ’ τα τουρκικά παράλια σε κάποιο ελληνικό νησί. Αυτές κι αυτοί που γλυτώνουν απ’ τον θάνατο μετανάστες / πρόσφυγες είναι (κατά τους άψυχους και ψεύτες «είμαστε όλοι…») καθάρματα.

Κι αφού γυναίκες σαν την Sarah και άντρες σαν τον Sean καταγγέλθηκαν και ξανακαταγγέλθηκαν το 2016 και το 2017, είναι λογικό που το 2018 παίζει «επαναστατικό» τουμπεκί ψιλοκομμένο… τώρα που η Sarah και ο Sean είναι προφυλακισμένοι, με τον μισό ποινικό κώδικα στις πλάτες τους… Κατηγορούμενοι σαν «traffickers»… Ή, επί το ελληνικότερο, σαν «δουλέμποροι που διακινούν παράνομα ανθρώπους» (κάνοντας, εννοείται, κι ένα κάρο άλλα συναφή «αδικήματα»…).

Τουμπεκί ψιλοκομμένο ακόμα κι αφού η συμμορία Salvini (σαν αιχμή του ευρωφασισμού / ευρωμιλιταρισμού) έχει δείξει εδώ και μήνες τι ακριβώς σκοπεύει να κάνει με άλλες διεθνείς μκο διάσωσης, που δραστηριοποιούνται (ή πρέπει να πούμε πια «δραστηριοποιούνταν»;) στην κεντρική Μεσόγειο: να τις ποινικοποιήσει, για να τις αναγκάσει να φύγουν… απ’ τα «πόδια» των στρατών (και των στρατολιμενικών…) που θέλουν τον αποκλειστικό έλεγχο της Μεσογείου. Ακόμα και μετά απ’ αυτές τις εξελίξεις, γνωστές σε όλους, η Sarah και ο Sean είναι «αόρατοι». “Να πάνε στο διάολο!!!”

Όχι, δεν είναι μόνον αυτοί αόρατοι. Αόρατη (και σίγουρα έξω απ’ την δυναμική, κινηματική στοχοποίηση που θα έπρεπε να υπάρχει εδώ και μήνες…) παραμένει ολόκληρη η τακτική των ευρω-αφεντικών· και του ελληνικού κράτους / παρακράτους φυσικά.

Να λοιπόν πόσο εύκολοι είναι οι συνεχόμενοι πνιγμοί. Όχι στη θάλασσα αλλά στην ξηρά…

(φωτογραφία: Η Sarah Mardini με φόντο το Αιγαίο, αλλά όχι τον πάτο του. Πως είναι δυνατόν να φωνάζει κανείς “στον πάτο του Αιγαίου κρίνεται η ασφάλεια του κάθε ευρωπαίου” και να μην μπορεί να καταλάβει πως γλυτώνουν τόσοι και τόσες;

Ίσως επειδή τα συνθήματα έχουν γίνει αδιάφορες λέξεις…)

Μισο-αγιογραφίες, μισο-αστυνομικές πλάνες

Τετάρτη 31 Οκτώβρη. Στις 31 του περασμένου Αυγούστου, δέκα ημέρες μετά την σύλληψη της Sarah Mardini, 23 χρονών, απ’ την Δαμασκό, στο αεροδρόμιο της Αθήνας (πριν μπει στο αεροπλάνο για την επιστροφή της στη γερμανία όπου έχει ήδη άσυλο, και μάλιστα τιμητικό, για να συνεχίσει τις σπουδές της…) η φιλοκυβερνητική «εφημερίδα των συντακτών» έπαιξε τον δημαγωγικό ρόλο που της αντιστοιχεί. Αφενός μεν έκανε παρουσίαση της ιστορίας της Sarah και της αδελφής της Yusra, απ’ το καλοκαίρι του 2015. Μιας και είναι εύκολο να την βρείτε διαδικτυακά, εδώ μόνο αυτό: τότε η 20χρονη Sarah και η 19χρονη αδελφή της Yusra Mardini, αθλήτριες κολύμβησης κυριολεκτικά από κούνια (ο πατέρας τους ήταν προπονητής κολύμβησης στη Δαμασκό), προσπάθησαν να περάσουν παράνομα και νύχτα στη Μυτιλήνη, με μια βάρκα μαζί με άλλα 18 άτομα· η βάρκα κανονικά χωρούσε το πολύ 8. Όταν χάλασε η μηχανή και άρχισε να μπάζει μεσοπέλαγα νερά, οι δύο νεαρές μαζί με δύο ακόμα άντρες συνταξιδιώτες / πρόσφυγες που ήξεραν κολύμπι, έπεσαν στη θάλασσα, και έσπρωξαν / ρυμούλκησαν κολυμπώντας μέσα στην άγρια νύχτα επί 3 ώρες την βάρκα στην ελληνική ακτή.

(Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει 3 ώρες μεσοπέλαγα, μέσα στο σκοτάδι, να κολυμπάς με το ένα χέρι μόνο, αργά και βασανιστικά, πνίγοντας μέσα σου κάθε λογικό ή αλλόκοτο φόβο… παρηγορώντας, ταυτόχρονα, φοβισμένους έως πανικόβλητους συνταξιδιώτες… Επί 3 ώρες. Τα φώτα στο πολύ βάθος να μην έρχονται με τίποτα κοντύτερα, και να σε περονιάζει το νερό, η υποθερμία και η κούραση. Ξέροντας ότι αν είναι κάποιος που θα πνιγεί πρώτος, αυτός θα είσαι εσύ… Κάποιοι είπαν: δείτε, δεν κολύμπησαν για να σωθούν οι ίδιες. Νιάστηκαν για όλους. Και κάποιοι άλλοι λένε: “είναι κράτος”!…)

Το ρεπορτάζ εκείνο της “εφημερίδας των συντακτών” ήταν κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες της κρυφά ρατσιστικής φαιορόζ κυβέρνησης. Αφενός ύμνοι για τον ηρωϊσμό των δύο κοριτσιών απ’ την συρία (και την αναγνώρισή τους στη γερμανία, όπου έφτασαν το 2015 με τον τρόπο που έφτασαν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες εκείνο το καλοκαίρι)· απ’ την άλλη μεριά ούτε νύξη για το γεγονός ότι η σύλληψη της Sarah το 2018, μαζί με την σύλληψη του 24χρονου γερμανού διασώστη Sean Binder (και, σε πρώτη φάση, 2 ελλήνων επίσης εθελοντών) αποτελούσε μέρος σχεδίου. Και η προφυλάκισή τους, επίσης το ίδιο. Αναμενόμενο. Μια δουλικά φιλοκυβερνητική φυλλάδα δεν θα μπορούσε να εκθέσει τα αφεντικά της!

Στην πρόσφατη Σαββατοκυριακάτικη έκδοσή της (27/28 Οκτώβρη 2018) η καθεστωτική «καθημερινή» το πήγε ακόμα μακρύτερα. Η απόλυτη αγιογραφία – και μετά; «Πυκνό μυστήριο» – σε βαθμό σχεδόν ένεσης ολικής διανοητικής καταστροφής! Προσέξτε την παράγραφο που αφορά την σύλληψη της Sarah (ο τονισμός με όρθια δικός μας):

… Στις 21 Αυγούστου, οι δύο κολλητές της στο νησί, η Κλαούντια και η Άλεξ, τη συνόδευσαν στο αεροδρόμιο. Ηταν και οι τρεις ξενυχτισμένες από το πάρτι του αποχαιρετισμού και η Σάρα, που απεχθάνεται τα αντίο, αστειευόταν μαζί τους για να ελαφρύνει το κλίμα. Με μια μικρή βαλίτσα στο χέρι και τη γάτα της σε ένα μικρό κλουβί, περπατούσε προς την πύλη επιβίβασης όταν πέντε άνδρες με πολιτικά τη συνέλαβαν….

Αυτό! Τελεία και παύλα!!! Εφτά λέξεις όλες κι όλες… Εκεί που κρατούσε την βαλίτσα και την γάτα της ήρθαν “πέντε άνδρες με πολιτικά και την συνέλαβαν”… Όσο για την αιτία της σύλληψης; Μια μονάχα πρόταση, σε διαφορετικό σημείο, ανακατεμένη με άλλες, για την ψυχραιμία και την δύναμη της Sarah:

… Νιώθουν [σ.σ.: οι φίλοι και οι φίλες της] πως η υπόθεση έχει να κάνει με την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης στα νησιά.

(Γιατί η καθεστωτική “καθημερινή” θυμήθηκε την επί δύο μήνες προφυλακισμένη στον Κορυδαλλό Sarah, ξεχνώντας παρεπιπτόντως τον επίσης προφυλακισμένο Sean; Επειδή ήξερε πως στην ευρωβουλή μαζεύουν υπογραφές ζητώντας απ’ το ελληνικό κράτος την απελευθέρωσή τους· η λίστα ανακοινώθηκε χτες…)

Επαναλαμβανόμενες ελληνικές αστυνομικές πλάνες

Τετάρτη 31 Οκτώβρη. Όμως το ελληνικό φαιορόζ κράτος / παρακράτος, αόρατο απ’ τα ραντάρ των δήθεν εχθρών του, δεν είναι η πρώτη φορά που ποινικοποιεί την έμπρακτη αλληλεγγύη σε πρόσφυγες / μετανάστες, ειδικά από μη έλληνες εθελοντές, τους οποίους δεν μπορεί να ελέγξει αλλιώς.

Τη νύχτα της 14ης Γενάρη 2016, τρεις Σεβιλιάνοι πυροσβέστες / εθελοντές διασώστες και δύο δανοί, πάνω στο σκάφος μιας δανέζικης μκο, ανοίχτηκαν απ’ την Μυτιλήνη για να σώσουν αυτούς / αυτές που ήταν πάνω σε ένα φουσκωτό που, κατά πληροφορίες, είχε ανατραπεί. Δεν βρήκαν τους ανθρώπους, αλλά στο γυρισμό τους έδεσαν (και τους 5) οι έλληνες λιμενόμπατσοι, κατηγορώντας τους για “παράνομη διακίνηση ανθρώπων”. Προσήχθησαν, τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες (με φιλική τιμή: φυλάκιση 10 χρόνων…) και αφέθηκαν ελεύθεροι εν αναμονή της δίκης τους. Γύρισαν στις διασώσεις τους (χαρά στο κουράγιο τους!) και μάλιστα το λιμενικό τους έδωσε και ζώνη θαλάσσιας ευθύνης!

Όχι, δεν πουλάει τρέλα το ελληνικό κράτος / παρακράτος! Απλά ειδικά με τους 3 ισπανούς είχε πέσει σε ξέρα: είχαν την “κάλυψη” των τότε ισπανών υπ.εσ. και υπ.εξ., καθώς και της πρωθυπουργού της Ανδαλουσίας… Έτσι, στις αρχές Μάη του 2018, αθώωθηκαν – αφού έμειναν βέβαια 2,5 χρόνια υπόδικοι…

Με την Sarah και τον Sean τα πάει καλύτερα (το ελληνικό κράτος / παρακράτος): παρότι έχουν διεθνή συμπαράσταση, αυτή δεν φτάνει μέχρι κρατικούς αξιωματούχους… Η επιλογή των στόχων ήταν καλύτερη… Εννοείται πως εσωτερικά, εντός ελλαδιστάν, άκρα του τάφου σιωπή…

(φωτογραφία: Μικρή συγκέντρωση κάπου στο Σύνταγμα – από «ξένους», διασώστες και πρόσφυγες… Ξέρουμε: το “λευτεριά στους ανθρωπιστές” δεν κάνει σε πολλούς. Ας είχαν βρει κάτι άλλο. Σαν τι; Ίσως κάτι σαν “λευτεριά στους ψυχάκηδες”, αν αυτό θεωρείται καλύτερο….)

Συνεχόμενοι πνιγμοί

Τετάρτη 31 Οκτώβρη. Η σύλληψη, το κατηγορητήριο και η προφυλάκιση της Sarah Mardini και του Sean Binder, ήταν υποδειγματική συμβολή – εκ μέρους της Αθήνας – στην ευρωπαϊκή διεθνή του τρόμου και της στρατιωτικοποίησης. Είναι απόλυτα συγχρονισμένη με την ιταλική, την γαλλική και την μαλτέζικη παραλλαγή. Ο Jonathan Cooper, άγγλος δικηγόρος ειδικευμένος στα ανθρώπινα δικαίωματα, το διατύπωσε απλά:

…Οι ελληνικές αρχές χρησιμοποιούν τη Sara για να στείλουν ένα πολύ ανησυχητικό μήνυμα ότι, αν είσαι εθελοντής για τους πρόσφυγες, κινδυνεύεις…

Μετά την φυλάκιση των 2, και σε συνδυασμό μ’ αυτό που είναι ξεκάθαρο σ’ όσους δεν πουλάνε ιδεολογία και φύκια για μεταξωτές κορδέλλες, οι διεθνείς εθελοντές / διασώστες που βρίσκονται στα ελληνικά νησιά “έπιασαν το νόημα”. Άρχισαν να φεύγουν (απ’ τη Μυτιλήνη έχουν φύγει οι περισσότεροι) – οπότε οι “επαναστάτες” μπορούν τώρα να τους κατηγορήσουν για δειλία… (Γιατί όχι;)

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι απλά η προφυλάκιση 2 εθελοντών. Ελπίζουμε ότι θα απελευθερωθούν το γρηγορότερο, ακόμα κι αν οι έλληνες «φίλοι των προσφύγων» τους έχουν χεσμένους – παρότι η Sarah είναι πρόσφυγας… Παρότι, ακόμα, ενώ εξασφάλισε ένα καλό μέλλον στη γερμανία, γύρισε πίσω για να βοηθήσει στη διάσωση και άλλων, άγνωστων. (Θα θέλαμε να ξέραμε πόσοι / πόσες απ’ αυτούς τους πρωτοκοσμικούς που ανακαλύπτουν κάποια στιγμή ότι “αρκετά έκανα για τους άλλους, τώρα θα κάνω για τον εαυτό μου” θα είχαν ποτέ τέτοια καρδιά σαν αυτής της γυναίκας, και πολλών ακόμα, που παράτησαν τις βολές τους για να έρθουν στις ελληνικές δανδελωτές παραλίες, να βγάζουν ζωντανούς και νεκρούς απ’ την θάλασσα…

Όταν όλοι αυτοί οι πρωτοκοσμικοί “πρώην κάτι” αρχίσουν να ντρέπονται, θα ξεκινήσει μια καινούργια, κάπως πιο αισιόδοξη εποχή… )

Το ζήτημα είναι πολύ ευρύτερο. Αρχίζει απ’ το κατηγορητήριο, που μετατρέπει πράξεις γενναίας πρακτικής αλληλεγγύης σε εγκλήματα, στα αχνάρια ακριβώς της μεθόδου Orban για την υποστηρίξη σε πρόσφυγες / μετανάστες στην ουγγαρία. (Στην προκειμένη περίπτωση κατηγορητήριο που προβλέπει έως και 20 χρόνια φυλακή· για να υπάρχει ένα κάποιο μέτρο του τι σημαίνει «ποινικοποίηση» α λα ελληνικά: το κράτος / παρακράτος είναι large!!!) Προχωράει στην (για άλλη μια φορά) αποκάλυψη του ρατσισμού του φαιορόζ γκουβέρνου, πίσω απ’ τα δήθεν ανθρωπιστικά προσωπεία – αλλά και στο τι θα παραδώσει στους επόμενους κλασσικά δεξιούς κυβερνήτες. Και φτάνει στη γενικότερη στρατιωτικοποίηση της Μεσογείου, που εξελίσσεται με «δικαιολογία» την «αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών»· αλλά έχει, προφανώς, ευρύτερες στοχεύσεις.

Όλα αυτά τα εξαιρετικά επείγοντα ενδιαφέρουν – από ανταγωνιστική, εργατική άποψη; Ή όχι; Κι αν όχι γιατί;

(Και επειδή, το ξέρουμε, κυκλοφορεί απεριόριστη βλακεία: το να συγχέεται, από ανοησία ή αδιαφορία, αυτός ή αυτή που δουλεύει σε οποιαδήποτε μκο μ’ εκείνους που εισπράτουν είναι το ίδιο με το να μπερδεύει (;) κανείς τους εργάτες ενός μαγαζιού με τα αφεντικά του…

Δεν θα χρειαζόταν ιδιαίτερη σοφία για να ξεχωρίσει κανείς την ήρα απ’ το σιτάρι – και στις μκο. Ακόμα περισσότερο όμως, το να μπερδεύει (;) κανείς την θέση πολιτών, που δεν εμπίπτουν ούτε υπακούουν σε διαταγές και σε «στρατιωτικούς κώδικες σιωπής» σε ότι αφορά την διάσωση και την φροντίδα αδυνάτων, με το τι είναι ο στρατός ή η αστυνομία, σημαίνει ότι δεν ξέρει τι του γίνεται.

Σε απλά ελληνικά: η εναντίωση στην ποινικοποίηση της πρακτικής αλληλεγγύης – και από μέλη μκο – και η εναντίωση στη στρατιωτικοποίηση το μόνο που δεν συνεπάγεται είναι συγκατάθεση στα βρώμικα πάρτυ των ιδιοκτητών μκο – ελληνικών, κυρίως…

Τόσο δύσκολο είναι;)

(φωτογραφία: Sean Binder και Sarah Mardini. Όχι τουρίστες, όχι πελάτες του airbnb. Και λοιπόν;

Ακόμα κι αν η προσωποποίηση δεν είναι η καλύτερη προσέγγιση, η απρόσωπη γενίκευση δείχνει σοβαρές ροπές ιδεολογίας – δηλαδή τάσεις χρεωκοπίας. Καλό είναι, λοιπόν, σε τέτοιες συνθήκες, να προσέχει κανείς ότι μερικές ζόρικες επιλογές γίνονται από πραγματικά ανθρώπινα όντα, με πραγματικά χέρια, πόδια, κεφάλια… Και καρδιές.)

Φασιστική παράκρουση

Τρίτη 30 Οκτώβρη. Ύστερα απ’ την εν ψυχρώ δολοφονία / εκτέλεση 11 αμερικανοεβραίων στο Pittsburgh το περασμένο Σάββατο, στη συναγωγή Tree of life, το τελευταίο που θα περίμενε κανείς θα ήταν ισραηλινούς ακροδεξιούς (στελέχη του κυβερνώντος Likud…) να κατηγορούν για την σφαγή τα ίδια τα θύματα…

Κι όμως, έτσι ακριβώς συμβαίνει! Οι δολοφονημένοι εβραίοι ανήκαν σε μια αριστερή ανθρωπιστική οργάνωση, την Hebrew Immigrant Aid Society (HIAS), που υποστηρίζει πρόσφυγες από εμπόλεμες περιοχές του πλανήτη να πάρουν πολιτικό άσυλο στις ηπα. Ο δολοφόνος τους, ο φασίστας Robert Bowers, είχε ποστάρει πριν την επίθεση ότι «η HIAS γουστάρει να φέρνει εδώ εισβολείς που σκοτώνουν το λαό μας».

Οι ισραηλινοί φασίστες συμφώνησαν. Κορυφαίος ο Yoav Eliasi (με το ψευδώνυμο «the shadow»), αναγνωρίσιμο μέλος του Likud. Σύμφωνα με την social media “συμβολή” του στη δολοφονία των 11:

…. Ο Bowers ήταν ένας άνθρωπος που σιχάθηκε τους υπονομευτές προοδευτικούς εβραίους αριστερούς που προωθούν τις άρρωστες ατζέντες τους… Η HIAS μεταφέρει τους εισβολείς που καταστρέφουν κάθε χώρα. Ο δολοφόνος σιχάθηκε ανθρώπους σαν εσάς. Οι εβραίοι σαν εσάς προκάλεσαν το ολοκαύτωμα και τώρα προκαλούν αντισημιτισμό. Σταματείστε να παίρνετε τα λεφτά μίσους απ’ τον Soros…

Πρόκειται για «μεμονωμένη περίπτωση»; Αυτό θα υποστήριζαν οι λακέδες του Τελ Αβίβ. Καμμία σχέση – απλά δεν χωρούν εδώ τα υπόλοιπα ανάλογα φασιστικά “σχόλια” για την σφαγή στο Pittsburgh, με προέλευση πολιτικούς και θρησκευτικούς αξιωματούχους του Τελ Αβίβ. Η βασική ιδεολογία της ισραηλινής δεξιάς σε όλες της τις αποχρώσεις είναι ρατσιστική, ακόμα κι αν πρόκειται για αφρικανούς εβραϊκού θρησκεύματος. Πολύ χειρότερα αν δεν είναι ομόθρησκοι. Οι συχνές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στο Τελ Αβίβ μεταναστών / προσφύγων απ’ το σουδάν ή την ερυθραία εναντίον των φυλακίσεων και των βίαιων απελάσεων («επαναπροωθήσεων»…) το δείχνει.

Ως εδώ το ρατσιστικό, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ είναι απλά ένα συνηθισμένο πρωτοκοσμικό καθεστώς. Ωστόσο το μίσος εναντίον εβραϊκών αριστερών οργανώσεων εκτός ισραήλ είναι κάτι διαφορετικό. Και το να κατηγορούνται όχι μόνο σαν υπεύθυνοι για την ίδια την δολοφονία τους (και για καλλιέργεια του αντισημιτισμού!!!) αλλά αναδρομικά ακόμα και για το ολοκαύτωμα, δείχνει ορισμένα πράγματα που είναι γνωστά στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ», όχι όμως ευρύτερα.

Το πρώτο είναι ότι το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς είναι έξαλλο απ’ το γεγονός ότι παρά τις καλοπληρωμένες προβοκάτσιές του χάνει σταθερά την ιδεολογική του επιρροή στην εβραϊκή νεολαία σε διάφορα γεωγραφικά πλάτη και μήκη του κόσμου· απ’ την αυστραλία ως τις ηπα… Μια νεολαία που υπερασπίζεται την παλαιστινιακή αντίσταση: είναι δυνατόν να μην είναι κι αυτοί οι εβραίοι νεαροί / νεαρές «αντισημίτες», όπως όλοι οι υπόλοιποι;

Το δεύτερο είναι ακόμα πιο βαθύ και πιο μακρόχρονο στην ιστορία: ο ισραηλινός εθνικισμός (αυτό που έχει ονομαστεί «σιωνισμός»), σαν γνήσιο πρωτοκοσμικό δημιούργημα, ήταν απ’ την αρχή τον 19ο αιώνα μειοψηφία αστών, και εχθρός των πολλών χιλιάδων κομμουνιστών και σοσιαλιστών εβραίων εργατών της ευρώπης. Που ήταν διεθνιστές και, σαφώς αντίθετοι στην προοπτική δημιουργίας ενός, ακόμα, «εθνικού κράτους», οπουδήποτε. (Ακόμα και τα πιο φλύαρα παπαγαλάκια των ισραηλινών υπηρεσιών δεν πρόκειται ποτέ να σας πουν έστω και μισή λέξη για την Bund· την μαζική σοσιαλιστική οργάνωση των εβραίων εργατών στην ανατολική ευρώπη, απ’ τα τέλη του 19ου αιώνα… Δεν τους συμφέρει: ήταν απόλυτα εχθρικοί στον εθνικισμό / σιωνισμό…)

Η ευκολία με την οποία αποδίδεται ο βρώμικος και προβοκατόρικος χαρακτηρισμός «αντισημίτες» απέναντι σε οποιουσδήποτε είτε κάνουν κριτική στο απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς είτε, απλά, δεν συμφωνούν με την κρατική ιδεολογία του Τελ Αβίβ επειδή είναι αριστεροί, σοσιαλίζοντες, αναρχικοί ή οτιδήποτε παρόμοιο, είτε εβραίοι είτε οτιδήποτε άλλο, δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Είναι ένδειξη του πανικού των αφεντικών και των υπηκόων ενός πρωτοκοσμικού προκεχωρημένου φυλακίου που προσπαθεί να κρατήσει την μιλιταριστική / γεωπολιτική του αξία.

Η απόδειξη του ό,τι οι εβραίοι της HIAS και της Tree of life θεωρούν τον καλύτερο σύμμαχο του Τελ Αβίβ σαν ηθικό αυτουργό της μαζικής δολοφονίας στο Pittsburgh, είναι ότι τον κήρυξαν ανεπιθύμητο στο πένθος και στα μέρη τους… Μέχρις ότου αποκηρύξει στον ρατσισμό και τον λευκό “ματσισμό” του.

Πρόκειται για το ψόφιο κουνάβι…

… Τα τρία τελευταία χρόνια τα λόγια σας και οι πολιτικές σας έχουν ενισχύσει ένα ογκούμενο λευκό εθνικιστικό κίνημα… Η χθεσινή σφαγή δεν είναι η πρώτη πράξη τρομοκρατίας που έχετε υποδαυλίσει εναντίον κάποιας μειονοτικής ομάδας στη χώρα.. Έχετε υπονομεύσει την ασφάλεια των μουσουλμάνων, της κοινότητας lgbtq, των έγχρωμων και των ατόμων με ειδικές ανάγκες…

Αυτά έγραψε χτες, χύμα και τσουβαλάτα, σε ανοικτή επιστολή της η Behind the Arc, μια οργάνωση προοδευτικών εβραίων… Σε απόλυτη αντίθεση με το καθεστωτικό εργαλείο του Τελ Αβίβ, το επίσημο ισραηλινό λόμπυ στις ηπα, το AIPAC, που στηρίζει με τα χίλια το ψόφιο κουνάβι, το καθεστώς του, τον ρατσισμό, τον μιλιταρισμό και την «πολιτική τους για τη μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο».

Έχουμε και λέμε, λοιπόν: ή ενάντια στους φασίστες χωρίς καμία εξαίρεση· ή μαζί με τους «ιερούς» τέτοιους, τους «ευλογημένους», και τα λοιπά και τα λοιπά, ξεπλένοντας ουσιαστικά τους ανθρωποφάγους, ανεξάρτητα από εθνικότητα ή θρήσκευμα.

Ενδιάμεση στάση δεν υπάρχει!

Τα εθνικά συμφέροντα πάνω απ’ όλα!

Κυριακή 28 Οκτώβρη. Όταν διακομματικά, “εθνικά”, και πια με σχεδόν μηδενικές εσωτερικές αντιρρήσεις / αντιστάσεις, έχει αναλάβει το ελληνικό κράτος / παρακράτος τον ρόλο του μαντρόσκυλου σε βάρος των προσφύγων / μεταναστών που έρχονται απ’ τα ανατολικά, ένα είδος ψόφιου κουναβιού στον κύβο, δεν μπορεί να περιμένει άλλη διεθνή αντιμετώπιση παρά μόνο αυτή απέναντι σε σκύλο.

Και να τι συμβαίνει. Ενώ το ελλαδιστάν έχει ανακηρυχτεί παγκόσμια σαν υπόδειγμα κόλασης (η Μόρια σημαίνει: ελληνικό κράτος / παρακράτος με κεφαλαία γράμματα…) κι ενώ γίνονται ευρωπαϊκές έρευνες για “φαγωμένα λεφτά για τους πρόσφυγες” (απ’ το υπουργείο του ψεκασμένου…) η ίδια ακριβώς ε.ε. υμνεί την στάση του τουρκικού καθεστώτος απέναντι στα πάνω από 3 εκατομύρια πρόσφυγες που βρίσκονται στο έδαφός του.

Πριν 3 ημέρες, στις 25 Οκτώβρη, ο σουηδός Christian Danielsson, γενικός διευθυντής της ευρωπαϊκής επιτροπής για την πολιτική γειτνίασης και τις διαπραγματεύσεις διεύρυνσης, έσταζε μέλι κυριολεκτικά:

Τα παιδιά πρόσφυγες απ’ την συρία αντιμετωπίζουν την απειλή να γίνουν μια χαμένη γενιά… Η τουρκία έκανε μια φανταστική προσπάθεια να αντιμετωπίσει αυτήν την απειλή… Τώρα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά απ’ την συρία πηγαίνουν στο σχολείο…

Η ε.ε. έχει δώσει ως τώρα 3 και θα δώσει άλλα 3 δισεκατομύρια ευρώ για την στήριξη των σύρων προσφύγων στην τουρκία. Το ίδιο το τουρκικό καθεστώς ισχυρίζεται πως έχει διαθέσει ως τώρα 33 δισεκατομύρια δολάρια απ’ τα δικά του ταμεία, για τον ίδιο σκοπό. Το νούμερο μπορεί να είναι φουσκωμένο. Επιπλέον είναι αναμενόμενο πως και στην τουρκία οι εργολάβοι «τρώνε λεφτά».

Όμως υπάρχουν τεράστιες διαφορές ανάμεσα στην ελληνική και στην τουρκική αντιμετώπιση των προσφύγων, κι αυτές είναι τόσο πανθομολογούμενες ώστε δεν μπορεί παρά να έχουν μεγάλη δόση αλήθειας. Για παράδειγμα, σε ότι αφορά τα παιδιά πρόσφυγες και την εκπαίδευσή τους. Το τουρκικό καθεστώς δεν τα πέταξε δυο εδώ και τρία εκεί σε κάποια σχολεία, «κι ας κόψουν τον λαιμό τους». Πρώτα, σε συνεργασία με την ε.ε. και τον οηε εκπαίδευσε τους δασκάλους και καθηγητές που θα αναλάμβαναν την φροντίδα / εκπαίδευση αυτών των παιδιών που έχουν περάσει την βία ενός πολέμου, άρα έχουν σοβαρά συναισθηματικά ζόρια, ασταθείς συμπεριφορές, ξεσπάσματα… Ύστερα έφτιαξε ειδικά σχολικά προγράμματα γι’ αυτά τα παιδιά, συνθέτοντας στοιχεία του τουρκικού και του συριακού εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε η ύλη και η μεθοδολογία να τους είναι κάπως οικεία…

Αντίθετα στο «δημοκρατικό» και «ανθρωπιστικό» ελλαδιστάν, ούτε καν όσοι αναλαμβάνουν την «φύλαξη» των «ασυνόδευτων ανηλίκων» προσφύγων δεν εκπαιδεύονται για την σωστή μεταχείριση παιδιών με συναισθηματικά / ψυχολογικά τραύματα πολέμου! Όσοι / όσες έχουν στοιχειώδες φιλότιμο και ψυχή αυτοσχεδιάζουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα καταφέρνουν πάντα. Οι υπόλοιποι / ες απλά «γράφουν» στα γεννητικά τους όργανα το ζήτημα. Και, φυσικά, έχουν μεγάλο στόμα, ενισχύοντας τις γενικές ρατσιστικές απόψεις…

Μπορεί να εφεύρει κανείς διάφορες δικαιολογίες· η απανθρωπιά στα μέρη μας είναι «σωστή και πρέπουσα» αν… και αν… Όμως αυτές οι δικαιολογίες έχουν, όσο έχουν, εθνικό κύκλο κατανάλωσης, και μόνο. Απλά ενισχύουν τον εντόπιο μικροαστικό / προσοδικό κυνισμό.

Που, φυσικά, ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Απλώνεται σ’ όλο το πεδίο των κοινωνικών σχέσεων. Έτσι ώστε εκτός από failed state να διαθέτουμε κάτι ακόμα χειρότερο: failed society…

Καθεστωτικές χαριτωμενιές

Παρασκευή 26 Οκτώβρη. Με αφετηρία (υποτίθεται…) την «συμφωνία των Πρεσπών» έχει ξεδιπλωθεί ένα χαριτωμένο σπρωξίδι («κατς, σικέ: όλα απάτη!») στην εντόπια πολιτική σκηνή. Ανάλογα με τα γούστα (της μικροαστικής πλειοψηφίας τα γούστα είναι γνωστά: trash) μπορεί κανείς να παρακολουθεί τα δυο βουνά, τον ογκόλιθο και τον ψεκασμένο, να μαλώνουν, με ή χωρίς Soros· και τους υπόλοιπους, «πηνειούς», σιγανά ποταμάκια ή χείμαρρους, να ελίσσονται ανάμεσα.

Η άλλη εκδοχή είναι να καταλάβει (όποιος το αντέχει…) ότι η «μεταμνημονιακή φάση» της ελληνικής διαχείρισης της κρίσης ξαναβάζει στον πάγκο τις πολιτικά προσοδικές ισορροπίες (ασταθείς και σε αναμονή, έτσι κι αλλιώς) που διαμορφώθηκαν στα 8 «μνημονιακά» χρόνια. Που σημαίνει ότι λαίμαργα κυκλώματα και μηχανισμοί είναι υποχρεωτικό να ξανασυγκρουστούν (ή/και να ξανασυμβιβαστούν) σε μια λίγο πιο διευρυμένη βάση κρατικών παροχών· στο βαθμό που πιστεύουν (ή ξέρουν) ότι τα περιθώρια τέτοιων παροχών έχουν διευρυνθεί.

Αν η πιο πάνω θέση είναι σωστή, τότε η αδυναμία επεκτάσεων εκτός συνόρων, δηλαδή η αδυναμία νέων εκστρατειών και πραγματικών, υλικών νέων γεωπολιτικών προσόδων (παρά την χωρίς όρια παροχή «διευκολύνσεων» προς τους συμμάχους…) δημιουργεί ένα αόρατο σχίσμα. Απ’ την μια η ιδεολογία της εθνικής γραμμής (πότε για το «μακεδονικό», πότε για την «τουρκία») που κρατάει την κάθε θεία Λίτσα «με το όπλο παρά πόδας», να χορταίνει (και να κρατάει μόνιμη την αρρώστια της) με εθνικό μίσος. Είναι μια φτηνή “διατροφή”, για να γίνει ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα μεταξύ των λιμασμένων. Απ’ την άλλη, και σε απόσταση απ’ το προηγούμενο, η λύσσα για την μοιρασιά των όποιων περιορισμένων εσωτερικών πόρων, δηλαδή τον έλεγχο του κρατικού προϋπολογισμού, της προσοδικής νομοθεσίας (: της βουλής), και του εκτελεστικού του κράτους (δικαστήρια, σώματα ασφαλείας: αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, λιμενικό, κλπ).

Το πρώτο μεταφέρει στο δεύτερο την επιβεβαίωση του εθνοκρατικού ιμπεριαλισμού προς το εσωτερικό του κοινωνικού σχηματισμού, με την ίδια έννοια που αυτός θα ήθελε να εκδηλωθεί προς τα έξω (αλλά δεν μπορεί): σα νομή. Θέσεων, προσβάσεων, πόρων, νόμων, διατάξεων… «βάσεων». Εκτός απ’ τις βάσεις διάφορων συμμαχικών στρατών, οι υπόλοιπες, οι «βάσεις προσοδισμού εσωτερικού», λέγονται «βύσματα». Και είναι λαοφιλείς.

Έτσι, μιας και τα αφεντικά των φαιορόζ (και όχι μόνο του ψεκασμένου) ξέρουν ότι το ιμπεριαλιστικό blame game τους, πότε κατά του μακεδονικού κράτους και πότε κατά του τουρκικού, συντρίβεται κάτω απ’ το βάρος παγκόσμιων συσχετισμών και ελιγμών δύναμης, το επιστρέφουν στη βάση του, στο εσωτερικό, σαν προεκλογικό θέαμα και μαφιόζικα νταραβέρια «εν όψει»…

Blame game εσωτερικού: Πληρώνει ο Σόρος; Πληρώνει ο Σώρρας; Που υπάρχουν λεφτά; Για ποιούς;

Γαμήλια έθιμα 1

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. «Φυσιολογικά» ο γάμος μιας τηλεπαρουσιάστριας και ενός ηθοποιού θα έπρεπε να είναι στις ρουτίνες του Θεάματος. Ίσως αλλού – όχι, όμως, στην αυτοαποκαλούμενη «μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή». Δεν είναι «αντιθεαματική δημοκρατία» – είναι ρατσιστικό καθεστώς.

Όχι, λοιπόν, τέτοιες ερωτικές σχέσεις δεν επιτρέπονται, στο ρατσιστικό, απαρτχάιντ κράτος του Τελ Αβίβ. Όχι, επί ποινή κατακραυγής, όταν η νύφη (Lusy Aharish) είναι υπήκοος μεν του ισραήλ αλλά παλαιστίνια και μουσουλμάνα· και ο γαμπρός (Tzahi Halevy) ισραηλινός υπήκοος κι αυτός· αλλά εβραίος.

Οι δυό τους είχαν «παράνομη» σχέση επί τρία χρόνια – για να αποφύγουν την κατακραυγή της καθώς πρέπει κοινωνίας της «μόνης δημοκρατίας…». Δεν είναι μια σύγχρονη εκδοχή «Ρωμαίου και Ιουλιέτας»… Επειδή, απλά, στη «μόνη δημοκρατία», ο έρωτας εγκρίνεται ή απαγορεύεται με βάση το εθνικό / φυλετικό / ρατσιστικό συμφέρον· και όχι απ’ τις συγκρούσεις μεταξύ «οίκων».

Ο συγκεκριμένος γάμος έγινε σε μια παραλία· και δεν αναγνωρίζεται απ’ το ισραηλινό κράτος. Δεν είναι οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι «ψευτοπαντρεμένοι»: οι απαγορευμένοι γάμοι στην «μόνη δημοκρατία» γίνονται κάπου / κάπως για τους συγγενείς και τους φίλους… Και ύστερα κανονικά εκτός ισραήλ. Αλλά ούτε αυτό δεν είναι αρκετό.

Αρκετές (με την έννοια του ποια είναι η «γραμμή») ήταν αντίθετα οι δηλώσεις αξιωματούχων του καθεστώτος μόλις έγινε γνωστός ο γάμος Aharish-Halevy. Ο κοτζάμ υπουργός εσωτερικών (και μέλος της επιτροπής εθνικής ασφάλειας) Aryeh Deri (ένας απ’ τους πολλούς που είναι χωμένοι στις λοβιτούρες των πολιτικών προσόδων / “σκανδάλων”) είπε την καλή εθνική / ρατσιστική κουβέντα του:

… Ο πόνος της παγκόσμιας αφομοίωσης τρώει τον εβραϊκό λαό. Είναι προσωπική τους υπόθεση. Αλλά, σαν Εβραίος, πρέπει να σας πω ότι είμαι αντίθετος με τέτοια πράγματα, γιατί πρέπει να διατηρήσουμε τον Εβραϊκό λαό. Τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν, θα πάνε στο σχολείο και αργότερα θα θέλουν να παντρευτούν, και θα έχουν να αντιμετωπίσουν δύσκολα προβλήματα. Αν η Aharish θέλει να ενταχθεί στον Ιουδαϊσμό, υπάρχουν διαδικασίες γι’ αυτήν την μεταστροφή…

Ο βουλευτής του κυβερνώντος likud Oren Hazan ήταν πολύ πιο προσβλητικός στις αναρτήσεις του στο facebook και στο twitter:

… Δεν κατηγορώ την Lucy Aharish που αποπλάνησε την ψυχή ενός Εβραίου με σκοπό να βλάψει το κράτος μας και να εμποδίσει περισσότερους Εβραίους απογόνους να συνεχίσουν την Εβραϊκή γενεαλογική γραμμή. Αντίθετα, είναι καλοδεχούμενη να προσηλυτιστεί στον Ιουδαϊσμό. Κατηγορώ τον Tzahi που πήγε το show όπου παίζει (Fauda) πιο πέρα απ’ ό,τι έπρεπε. Αδελφέ, κόφτο. Lucy, δεν έχω κάτι προσωπικά μαζί σου, αλλά να ξέρεις ότι ο Tzahi είναι αδελφός μου και ο λαός του Ισραήλ είναι αδέλφια μου. Όχι άλλη αφομοίωση.

Και να σκεφτεί κανείς ότι η παλαιστινιακής καταγωγής τηλεπαρουσιάστρια κάθε άλλο παρά «αντάρτικο στοιχείο» είναι! Μάλλον το αντίθετο. Δηλώνει υπερήφανη που είναι «ισραηλινή». Αλλά τέτοιες πολιτικές «δηλώσεις πίστης» δεν είναι αρκετές για όσους αγρυπνούν υπέρ της φυλετικής καθαρότητας.

Αν σας θυμίσουν τη ναζιστική ρητορική περί «καθαρότητας του αίματος και του σπέρματος» δεν κάνετε λάθος. Απλά πρόκειται για την «μόνη δημοκρατία», στον 21ο αιώνα…

Της οποίας οι διεθνείς υποστηρικτές / τσατσορούφιανοι έχουν απύθμενο θράσος…

Γαμήλια έθιμα 2

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. Στη νομοθεσία της «μόνης δημοκρατίας» (που, κατά άλλα, μπορεί να πουλάει διάφορους “φιλελευθερισμούς”…) δεν υπάρχουν πολιτικοί γάμοι. Όλοι οι κρατικά αναγνωρίσιμοι γάμοι στο ισραήλ είναι θρησκευτικοί. Και αρμόδιοι να τους κάνουν είναι οι αντίστοιχοι παπάδες. Οι ραβίνοι για τους γάμους μεταξύ εβραίων, οι παπάδες για τους γάμους μεταξύ χριστιανών, και οι ιμάμηδες για τους γάμους μεταξύ μουσουλμάνων. Υπάρχουν και δρούζοι παπάδες για τους γάμους μεταξύ δρούζων.

Κατά συνέπεια γάμος μεταξύ ατόμων με διαφορετικό θρήσκευμα είναι αδύνατος, ειδικά αν ο ένας απ’ τους δύο είναι εβραίος. Για να αναγνωριστεί επίσημα τέτοιος γάμος πρέπει ο άλλος (ή η άλλη) να αλλάξει θρήσκευμα, να ενταχθεί στην ιουδαϊκή θρησκεία. Αν δεν θέλει ή αν το ζευγάρι δεν γουστάρει θρησκευτικό γάμο, η πιο εύκολη λύση είναι γάμος στη νότια κύπρο· όπου ανθεί μια βιομηχανία τέτοιων «απαγορευμένων» τελετών. Η τσεχία επίσης είναι μια δημοφιλής επιλογή.

Φυσικά, αν μετά τον γάμο το ζευγάρι θέλει να ζήσει στη «μόνη δημοκρατία» πρέπει να επισημοποιήσει την σχέση του στα κρατικά κατάστιχα. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις θρησκευτικής επιμειξίας, η ισραηλινή γραφειοκρατία κάνει τα στραβά μάτια. Χριστιανοί, μουσουλμάνοι, βουδιστές, άθεοι, τελικά θα πάρουν τα χαρτιά, εφόσον δεν υπολογίζονται στη γενεαλογική συνέχεια και καθαρότητα…. Αν, όμως, το ένα απ’ τα δύο μέλη του ζευγαριού είναι εβραίος / εβραία, η υπόθεση περνάει στην αρμοδιότητα του υπουργείου εσωτερικών. Αν το ταίρι του / της εβραίου / εβραίας τύχει να μην έχει επίσημη ισραηλινή υπηκοότητα, κάθε προσπάθεια επίσημης αναγνώρισης του γάμου θα καταλήξει στην απέλασή του / της «αλλόθρηκου» στοιχείου… Δεν χρειάζεται να επιχειρήσει το ζευγάρι τέτοια κρατική αναγνώριση· καλύτερα να μετακομίσει…

Ακόμα, όμως, κι αν κάποιος ή κάποια εκτός ιουδαϊσμού αποπλάνησε την ψυχή ενός εβραίου / μιας εβραίας αλλά έχει την ισραηλινή υπηκοότητα και θέλει να επανορθώσει προσχωρώντας στην μόνη σωστή θρησκεία, τα πράγματα είναι ζόρικα. Αν μεταπηδήσει σε κάποια μη-ορθόδοξη φράξια του ιουδαϊσμού τότε θα φτύσει αίμα μέχρι να αναγνωριστεί η «προσχώρηση». Αλλά κι αν διαλέξει την μόνη επίσημη και κρατικά αναγνωρισμένη εκδοχή, του ορθόδοξου εβραϊσμού, η αίτηση αναγνώρισης της μεταστροφής θα απορριφθεί αν αυτός / αυτή που την κάνει παραδεχτεί πως η αιτία της είναι ο έρωτας και ο γάμος. Ακόμα κι αν δοθεί η έγκριση κι αργότερα οι ισραηλινές υπηρεσίες ανακαλύψουν ότι τόσο ταπεινός και ιδοτελής ήταν ο λόγος της θρησκευτικής προσχώρησης, μπορούν να ανακαλέσουν την αναγνώριση.

Τελικά αυτές οι καφκικές συνθήκες εξυπηρετούν τα ειδικευμένα δικηγορικά γραφεία που ασχολούνται με τέτοιες υποθέσεις…

Γαμήλια έθιμα 3

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. Είναι στο αλφάβητο του ρατσισμού (και της «ευγονικής») των τελευταίων δεκαετιών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα η απαγόρευση της γαμήλιας «φυλετικής επιμειξίας». Με σκοπό την διατήρηση ενός φυλετικά «ισχυρού έθνους», το οποίο κυριαρχεί πάνω στους κατώτερους και τους μπάσταρδους. Εν προκειμένω πάνω σ’ εκείνους κι εκείνες που βρίσκονται υπό κρατική / στρατιωτική κατοχή στην Παλαιστίνη.

Η ρατσιστική απαρτχάιντ κρατική ιδεολογία του ισραηλινού κράτους κάνει έναν μοναδικό συνδυασμό του «μοντέρνου» ιστορικά ρατσισμού / φασισμού του αίματος και του σπέρματος με τον «μεταμοντέρνο» ρατσισμό / φασισμό της πολιτιστικής ανωτερότητας. Όπως όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες στην ευρύτερη περιοχή έτσι και ο ιουδαϊσμός δεν είναι φυλετικός· το αποδεικνύει η ύπαρξη αφρικανών, έγχρωμων εβραίων. Μάλιστα ο φυλετισμός και η φυλετική καθαρότητα ήταν ανέκαθεν ανάθεμα για τον πυρήνα των μονοθεϊστικών θρησκειών, είτε την ιουδαϊκή, είτε την χριστιανική, είτε την μουσουλμανική, είτε οποιαδήποτε άλλη εμφανίστηκε κατά καιρούς. Όλες είχαν global φιλοδοξίες, «αδελφοποίησης των πάντων»· και δεν έκαναν διακρίσεις πιστών, με κανένα εδαφικό ή φυλετικό κριτήριο.

Αλλά γι’ αυτό υπάρχουν οι ιδεολογίες: για να φτιάχνουν και να επιβάλουν τέρατα. Η εθνικιστική / ιμπεριαλιστική ιδεολογία του ισραηλινού κράτους έχει κάνει πειρατεία πάνω στον ιουδαϊκό μονοθεϊσμό, μετατρέποντάς τον σε κρατική θρησκεία. Σαν τέτοια οφείλει να υπακούει σ’ αυτό το κράμα παλιού και νέου εθνικισμού / ρατσισμού / φασισμού: την «θρησκευτική καθαρότητα» σαν εγγύηση, σαν φύλακα της «καθαρότητας του αίματος και του σπέρματος». Ο πολιτιστικός ρατσισμός αφομοιώνει και αξιοποιεί τον ρατσισμό του αίματος / σπέρματος…

Και τι έγινε, λοιπόν, που μια τηλεπαρουσιάστρια κι ένας ηθοποιός παραβίασαν την εθνικιστική νόρμα; Σαν περσόνες του Θεάματος θα το τακτοποιήσουν. Σωστά. Το γεγονός, όμως, ότι ένα κράτος (και οι χιλιάδες λακέδες του) παρακολουθεί το κρεβάτι ακόμα κι όσων είναι επίσημα υπηκοοί του σημαίνει πολλά για τους πληβείους και τις πληβείες εκεί.

Το διεθνές πρωτοκοσμικό «απελευθερωτικό» κίνημα θα αναλάβει δράση – ε; Ακούμε ήδη τις οργισμένες αντιρατσιστικές / αντισεξιστικές ταξιαρχίες να συγκλίνουν γύρω απ’ το Τελ Αβίβ, οπλισμένες ως τα δόντια…

Ε;