Tag: ιδεολογία

Κυριακή 6 Γενάρη. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και ακόμα εντονότερα απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και μετά, σημαντικοί ιδεολογικοί (και όχι μόνο) μετασχηματισμοί άρχισαν να γίνονται (μερικές φορές επιβλήθηκαν ακαριαία) στο βόρειο ημισφαίριο του καπιταλιστικού κόσμου. Ειδικά στην (δυτική) ευρώπη, στην (βόρεια) αμερική, και στην ιαπωνία. Η προσεκτική έρευνα μπορεί να δείξει την αλυσίδα των εξελίξεων και μέσα σ’ αυτήν τι ήταν αιτία και τι αποτέλεσμα. Ωστόσο, λόγω μεγέθους, μια τέτοια ανάλυση ξεπερνάει τα περιθώρια χώρου της ασταμάτητης μηχανής.

Επι τροχάδην ένας κατάλογος, χωρίς αιτιακή αξιολόγη: Η ανάπτυξη του τριτογενούς καπιταλιστικού τομέα, δηλαδή πολλών ειδών εξαρτημένης, μισθωτής εργασίας που έμοιαζαν να διαφέρουν (αισθητικά αλλά και, κάποιες φορές, οργανωτικά) απ’ τις δουλειές στον πρωτογενή (αγρο/κτηνοτροφία) και στον δευτερογενή (βιοτεχνία, βιομηχανία, ορυχεία, λιμάνια, μεταφορές, κατασκευές)… Η κατάρρευση του “ανατολικού μπλοκ” και, σύμφωνα με τις κυρίαρχες αναπαραστάσεις, η εξαφάνιση του “κομμουνιστικού κινδύνου” (ο οποίος, ρητά ή άρρητα, ήταν εργατικός)… Η “νίκη του νεο-φιλελευθερισμού” (άρα και όλων των ιδεολογικών του αποσκευών) και, επιπλέον, η ανιστόρητη διάδοση της “είδησης” περί τέλους της ιστορίας… Η εκτόξευση της κατανάλωσης ως δημιουργού “ταυτότητας” (ατομικής κατά κύριο λόγο) ακόμα κι αν επρόκειτο για κατανάλωση με δανεικά… Η μαζική είσοδος στην ευρωπαϊκή αγορά εργασίας μεταναστών / μεταναστριών απ’ το πρώην “σοσιαλιστικό μπλοκ”, εκατομυρίων ανδρών και γυναικών που αντιμετωπίστηκαν όχι σαν εργάτες / εργάτριες αλλά σαν οι φουκαράδες ηττημένοι του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού πολέμου”)… Διάφορες θεωρητικές κατ’ αρχήν δοξασίες για το “τέλος του προλεταριάτου” εξαιτίας των (αναμενόμενων) τεχνολογικών εξελίξεων…

Όλα αυτά μαζί (ας το επαναλάβουμε: τα αναφέρουμε επιγραμματικά!) απετέλεσαν βασικά συστατικά της κατασκευής (ή της ανακατασκευής) δύο εννοιών – ζήτημα που ήταν, και αποδεικνύεται ως σήμερα, στρατηγικής σημασίας για την καπιταλιστική ευρρυθμία. Ο ένας ήταν η επέκταση της έννοιας “μεσαία τάξη”. Ιστορικά η “μεσαία τάξη” ήταν το μεγαλύτερο μέρος της αστικής τάξης και συναπαρτιζόταν από σπουδαγμένους σε πανεπιστήμια ελεύθερους επαγγελματίες διαφόρων ειδών, υψηλόβαθμα στελέχη του κρατικού ή του ιδιωτικού τομέα, και διαφόρων ειδών “μεσαίου” μεγέθους εργοδότες. Και πάλι ιστορικά διακριτοί απ’ την “μεσαία τάξη” (ή “μεσαίο στρώμα της αστικής τάξης”) ήταν οι μικροαστοί· και, φυσικά, η εργατική τάξη.

Με την ανακατασκευή της η (νέα) “μεσαία τάξη” ορίστηκε έτσι ώστε να συμπεριλαμβάνει σχεδόν τους πάντες. Όχι, υποχρεωτικά, με οικονομικά κριτήρια (επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν χοντροκομμένο). Σίγουρα με ιδεολογικά. Για παράδειγμα ο μικροαστός του τέλους του 20ου αιώνα (ας πούμε: ιδιοκτήτης ενός επαρχιακού συνεργείου επισκευής αυτοκινήτων· ή ενός φορτηγού μεταφορών· ή, ακόμα πιο απλά: ο μισθωτός ιδιοκτήτης ενός ι.χ. και ενός σπιτιού προς ιδιοκατοίκηση) “βαφτίστηκαν” μεσαία τάξη επειδή, κυρίως, ιδεολογικά και πολιτιστικά ήταν (ή έπρεπε, ή ήθελαν να είναι) καταναλωτές των status symbols, των ηθών και των συμπεριφορών της “μεσαίας τάξης”.

Έτσι ορισμένη η post modern «μεσαία τάξη» δεν έπαψε να διογκώνεται στα ‘90s, ακόμα και (συχνά κυρίως με) δάνεια διαφόρων ειδών: εφόσον μπορούσε κανείς να φτάσει ή να αγγίξει ένα «ικανοποιητικό» επίπεδο κατανάλωσης, ήταν (αυτονόητα!) «μεσαία τάξη» – ακόμα κι αν για να φτάσει σ’ αυτήν την επιτυχία είχε υποθηκεύσει το σύνολο της ζωής του και των όποιων ισχνών ιδιοκτησιών του… Ταυτόχρονα ανακηρύχτηκε πανηγυρικά και με κάθε επισημότητα (οι σχετικές δηλώσεις «ειδικών» και «πολιτικών» ήταν η μόνιμη χρυσή βροχή…) σαν «η σπονδυλική στήλη της δημοκρατίας»: αυτή η μυθική «μεσαία τάξη» ήταν που ευνοούσε την πολιτική σύγκλιση των καθεστωτικών κομμάτων γύρω από ένα εξίσου μυθικό «κέντρο». Το «κέντρο» έγινε για τα ‘90s και τα ‘00s ο πολικός αστέρας της “δημοκρατικής πολιτικής ζωής”. Και τα κόμματα του “δημοκρατικού τόξου” αυτής της “πολιτικής ζωής” έπρεπε, με τις μικροδιαφορές / μικροπαραλλαγές μεταξύ τους, να ορκίζονται σ’ αυτό το “κέντρο”. Έτσι, στη θέση των πολιτικών όρων “δεξιά” και “αριστέρα” (που ήταν, υποτίθεται, αντίπαλες μεταξύ τους) κατασκευάστηκαν οι όροι “κεντροδεξιά” και “κεντροαριστέρα”. Με προσανατολισμό και σταθερό σημείο αγκύρωσης το “κέντρο”… Σαν κυβερνητικές αποφύσεις του.

(φωτογραφία: Χθες, καμαρωτοί. Με τους μπερέδες τους, τα μπάτσικα στο κεφάλι… Τώρα το που τα πήραν τα παράσημα μη ρωτήσετε…)

Κυριακή 6 Γενάρη. Συμπληρωματική και στρατηγικής σημασίας ήταν η εξαφάνιση του όρου “εργατική τάξη”. Στην ιστορική φάση που άρχιζαν ή/και εντείνονταν οι μετασχηματισμοί της 3ης βιομηχανικής επανάστασης, ό,τι συνέχισε να εννοείται (όλο και λιγότερο…) σαν “εργατική τάξη” στον καπιταλιστικό βορρά ήταν οι βιομηχανικοί εργάτες που συρρικνώνονταν σταθερά, τόσο σαν αριθμός όσο και σαν “βάρος” μέσα στη νέα σύνθεση της (υπαρκτής και πραγματικής μεν αλλά και ανομολόγητης) εργατικής τάξης, εξαιτίας της μετακόμισης πολλών βιομηχανιών στην μακρινή ασία· αλλά και της γενικής τριτογενοποίησης, του “τογιοτισμού” (όπως και όσο εφαρμόστηκε).

Αντίθετα, επανεμφανίστηκε δυναμικά ένας παλιός, γνωστός όρος, και διακριτικά ένας κάπως καινούργιος. Ο πρώτος ήταν η φτώχεια. Οι μόνιμες και επίμονες αναφορές στα “όρια φτώχειας” και στα ποσοστά “πάνω ή κάτω απ’ αυτά” ήταν κρίσιμο ιδεολογικό συμπλήρωμα της κατασκευής της διευρυμένης έννοιας της “μεσαίας τάξης”. Οι “φτωχοί” όχι μόνο δεν είναι “κοινωνική τάξη” αλλά ούτε θα έπρεπε να εννοούν τους εαυτούς τους έτσι! Θα ήταν σα να θέλουν να καθηλωθούν στη φτώχεια!!! Όχι. Οι “φτωχοί” και τα “όρια φτώχειας” έγιναν βασικά ιδεολογικά εργαλεία εκκαθάρισης του υποκειμενισμού της εργατικής τάξης, έγιναν “αντικειμενικές μετρήσεις” για να την μετατρέψουν σ’ ένα είδος “κοινωνικού θερμόμετρου”, μέσα στο οποίο ο καθένας και η καθεμιά μια έγνοια μόνο θα έπρεπε να έχει: το πως θα “ανέβει” ξεφεύγοντας (ατομικά / οικογενειακά) απ’ τις “παγίδες φτώχειας” (έτσι μας έλεγαν ξανά και ξανά) ώστε να πηδήσει στη “μεσαία τάξη”… Οι όροι “φτώχεια” κλπ ήταν το απαραίτητο συμπλήρωμα του πυρετού του (νεο)φιλελευθερισμού… Η “υποθερμία” του…

Ο καινούργιος όρος (γαλλικής προέλευσης αν δεν κάνουμε λάθος) ήταν “υποτάξη”. Αν και ποτέ δεν ορίστηκε με ακρίβεια, η “υποτάξη” είχε έμφαση στο “υπό-“. Και πρακτικά αφορούσε τους μετανάστες / τις μετανάστριες εργάτες / εργάτριες, ειδικά αν δεν “ενσωματώνονταν” (ούτε “συνδικαλιστικά”, ούτε “κομματικά”) ώστε να προσβλέπουν στο μεγάλο πλατώ της “μεσαίας τάξης” (ακόμα κι αν δυσκολεύονταν να το φτάσουν). Το “υπό-“ παρέπεμπε στο “υπόγειο”, δηλαδή σε θολές, μισοσκοτεινές κοινωνικές φιγούρες στις οποίες επ’ ουδενί δεν θα έπρεπε να αναγνωριστεί “νόμιμη” ταξική θέση! Ακριβώς επειδή την είχαν (: εργατική) αλλά, μέχρι να “βαπτιστούν” στα νάματα της όποιας (εθνικής ή παγκόσμιας) “μεσαίας τάξης”, θα έπρεπε να παραμένουν λίγο ή πολύ allien…

Για όσες / όσους αυτά τα έχουν ζήσει και τα ξέρουν στο πετσί τους το γενικό κοινωνικό σχήμα είναι εύκολα αντιληπτό: μια μαζική, εκτεταμένη “μεσαία τάξη” στο κέντρο του κοινωνικού χάρτη, που περιελάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της παλιάς και της νέας εργατικής τάξης (μικροαστικοποιημένης μέσα απ’ την κατανάλωση όμως!!!), όλη την παραδοσιακή μεσαία τάξη (που, εν τω μεταξύ πύκνωνε από νεόπλουτους μικροαστούς)· στην μια μεριά η “ανώτερη τάξη” που αποτελούνταν όχι μόνο από τους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, αλλά και μετόχους τους, υψηλόμισθα στελέχη, τους πετυχημένους καλλιτέχνες / περσόνες, κλπ· και στην άλλη ένα ασαφές μόρφωμα, γεμάτο “ξένους”, “αποτυχημένους” (της κοινωνικής ανόδου), “παραβατικούς”, “ασύμβατους”, “ξεπερασμένους” και, εδώ ή εκεί, σταθερά μειούμενους βιομηχανικούς εργάτες και εργάτες κατασκευών, συνήθως “ανειδίκευτους” (σε σημαντικό βαθμό μικροαστικοποιημένους μέσα απ’ την πίστη τους στα εμπορευματικά είδωλα).

Το σχήμα αυτό, που διαδόθηκε μαζικά και επίμονα και έγινε ευχάριστα δεκτό απ’ τις μάζες των πρωτοκοσμικών, αν και ήταν βλακώδες για οποιαδήποτε σοβαρή ανάλυση, ήταν απλό, ελκυστικό, “περιεκτικό”. Και, κυρίως, ξεμπέρδευε με την “κομμουνιστική απειλή” όχι ελέω εξαφάνισης της ε.σ.σ.δ. και των δορυφορικών καθεστώτων της αλλά ελέω εξαφάνισης της αυτοτελούς υποκειμενικότητας της εργατικής τάξης. Εργάτες και εργάτριες συνέχισαν φυσικά να υπάρχουν, κατά εκατομμύρια, και μάλιστα να αυξάνονται (συμπεριλαμβάνουμε και τους λεγόμενους “υπάλληλους”) – μαζί με τις “νέες σχέσεις εργασίας”. Αν, όμως, ατομικά και συλλογικά ένοιωθαν “κάτι άλλο”, τότε η εργατική τάξη δι’ εαυτήν είχε εξαφανιστεί!

Ε, δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω για την καπιταλιστική ευστάθεια!

Κυριακή 6 Γενάρη. Το σχήμα έμοιαζε συμπαγές και ανθεκτικό, μια “αυταπόδεικτη αλήθεια” , όσο τέλος πάντων συμπαγή, ανθεκτικά και “αλήθειες” είναι τα καπιταλιστικά ιδεολογήματα…

Τότε δεν υπήρχε βέβαια ασταμάτητη μηχανή, υπήρχε όμως “σαμποτάζ” και “3η γενιά”. Ήταν εντελώς μοναχική δραστηριότητα (στα όρια της παρανομίας / εξόριας) το να ασχολείται κάποιος με την “αποδιάρθρωση” αυτής της “αυταπόδεικτης αλήθειας” μελετώντας τόσο την τότε (στα ‘90s …) υπόγεια εξελισσόμενη κρίση / αναδιάρθρωση όσο και την επερχόμενη κλιμάκωσή της. (Τα γραπτά ίχνη έχουν απομείνει σκόρπια σε διάφορες κούτες ανά την επικράτεια που απέξω γράφουν «παλιά έντυπα»….Ή «για ανακύκλωση»…)

Εκείνο που ήταν εφικτό να δει όποιος ενδιαφερόταν ήταν ότι αυτό το ιδεολογικό παραμύθι της «πλατιάς μεσαίας τάξης» διατρεχόταν από εσωτερικά χάσματα. Χάσματα – όχι «αντιθέσεις» με την συνειδητή έννοια. Χάσματα πολιτιστικά, ιδεολογικά, κλπ. Κυρίως όμως απ’ αυτό: μέσα στο ίδιο «κοινωνικό δοχείο», με τα ίδια υποτίθεται «χαρακτηριστικά», βρισκόταν δύο εντελώς διαφορετικές κοινωνικές καταστάσεις: αυτοί κι αυτές που μπορούσαν να συσσωρεύσουν (πλούτο, ιδιοκτησίες, προοπτικές, «άκρες») κι αυτοί κι αυτές που δεν μπορούσαν να συσσωρεύσουν (κατά κύριο λόγο μισθωτοί στα χαμηλά ή στη μέση της μισθωτής ιεραρχίας), αλλά ήταν, με διάφορους τρόπους, «καταναλωτές της στιγμής» και «αισιόδοξοι οραματιστές του μέλλοντος». Η διαφοροποίηση αυτή έγινε ακόμα πιο έντονη στο φόντο του μαζικού δανεισμού (καταναλωτικού, στεγαστικού, επιχειρηματικού, σπουδαστικού, κλπ). Δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη φιλοσοφία (χρειαζόταν, πάντως, η εργατική παρατηρητικότητα): οι συνεπιβάτες στον «ιπτάμενο δίσκο» της «μεσαίας τάξης» θα διαλύονταν εξαιτίας των χρεών τους (απέναντι στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο)· και του τρόπου που θα μπορούσαν να διαχειριστούν ή να μην διαχειριστούν όχι μόνο αυτά τα χρέη, αλλά και (κυρίως) όλες τις «επενδύσεις μέλλοντος» που είχαν κάνει πάνω σ’ αυτά!!!

Μ’ άλλα λόγια η περίφημη «μεσαία τάξη» είχε στο εσωτερικό της πολλή, πάρα πολλή εργασία· πολλή, πάρα πολλή εργατική τάξη· πολύ, πάρα πολύ απ’ αυτό που λέγεται «δεν έχω τίποτα άλλο εκτός απ’ την εργατική μου δύναμη» (σωματική ή/και διανοητική). Και απεριόριστη υποθήκευση όλων αυτών, ατομικά αλλά και μαζικά… Τα περιελάμβανε όμως τόσο καλά καμουφλαρισμένα ιδεολογικά, «διανοητικά», «αισθητικά», «ηθικά», ώστε όταν θα ερχόταν η στιγμή του «ξεκαθαρίσματος» θα συνέβαινε….

Τι θα συνέβαινε άραγε; Η αποκάλυψη, το ξεμασκάρεμα της πραγματικότητας; Ή μια ακόμα πιο συντριπτική, συνθλιπτική απόκρυψή της;

Κυριακή 6 Γενάρη. Από επιλογή και όχι από “τύχη” μιλήσαμε δημόσια κάποτε (σαν μητροπολιτικά συμβούλια αυτόνομων) για εκείνο που συνέβαινε ήδη: την προλεταριοποίηση τμημάτων της “μεσαίας τάξης”. Αν, μάλιστα, ήθελε να είναι κανείς ακριβέστερος θα μιλούσε, κυρίως, για την επανα-προλεταριοποίηση της επόμενης γενιάς μικροαστών (: μικροαστικοποιημένων μισθωτών / εργατών…) που είχαν σκαρφαλώσει σαν “λαθρεπιβάτες” (ας μας επιτραπεί ο όρος!) στον ιπτάμενο δίσκο της διευρυμένης “μεσαίας τάξης” – αλλά έτρωγαν πια κλωτσιές. Η κυρίως (αν και όχι η μοναδική) σκάλα της “λαθρεπιβίβασης” είναι βέβαια γνωστή: η μαζική “ανώτατη εκπαίδευση” με όλους τους αποπάνω ορόφους της, τις υποσχέσεις της…

Τι θα έκανε λοιπόν αυτό το μαζικό υποκείμενο που ποτέ στην ιστορία δύο αιώνων δεν υπήρξε σταθερά “αστικό” (και “δημοκρατικό”) με καμία σοβαρή έννοια, μόλις θα έχανε την “κοινωνική θέση” – ή, πράγμα που από πολλές απόψεις είναι ακόμα χειρότερο, την προοπτική μιας καλής και σταθερής θέσης στη “μεσαία τάξη”; Τι θα έκανε;

Θεωρητικά (για την όποια αναλυτική, πολιτική, και πάντα εργατική έρευνα που εξελίχθηκε, κάποια στιγμή, σε Sarajevo) δύο ήταν τα ενδεχόμενα. Είτε αυτό το υποκείμενο θα ξεφορτωνόταν, γρήγορα, ατομικά και συλλογικά, την φρικτή εσωτερίκευση της έκπτωσης· της “ματαίωσης των προσδοκιών”… Οπότε θα μελετούσε τις διαδικασίες “κοινωνικής ανόδου και καθόδου” κοιτώντας τες απ’ την καινούργια (έστω και ανεπιθύμητη…) εργατική, προλεταριακή κατάσταση… προκειμένου να συμβάλει στην ανασύνθεση των εργατικών / αντικαπιταλιστικών αρνησικυριών… Είτε θα κρατούσε και θα ανανέωνε (ενισχυόντάς τα μάλιστα) τα original ιστορικά μικροαστικά χαρακτηριστικά, παράγοντας και αναπαράγοντας «συγκινήσεις»: φθόνο, μνησικακία, φοβίες, ανασφάλειες, αδιαφορίες, επιθετικότητα κατά των πιο αδύναμων… κλπ.

Αρχές του 2019 πια και ξέρουμε τι έγινε και τι γίνεται ως τώρα. Το δεύτερο. Απ’ τα μαζικά φαινόμενα (τύπου «αγανακτισμένοι» α λα ελληνικά ως τα πρόσφατα «κίτρινα γιλέκα») που εκτοξεύονται στην υπόδειξη όχι «ζητημάτων εξουσίας» έτσι γενικά αλλά ζητημάτων πατερναλισμού της εξουσίας ειδικά έως αποκλειστικά… από τον μαζικό πρωτοκοσμικό ρατσισμό (απέναντι, φυσικά, στην Άλλη εργατική τάξη) και εθνικισμό, ως τις πολιτικές τους εκφράσεις, είναι ο «πληγωμένος μικροαστισμός» που εκδηλώνεται – ή ξερνάει. Ακόμα και των μισθωτών…

Κυριακή 6 Γενάρη. Θα πρέπει να παραδεχτούμε, πικρά, ότι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους και του κεφάλαιου έκαναν “καλή δουλειά” επί 3 τουλάχιστον δεκαετίες· εδώ και μια γενιά τουλάχιστον. Η τελευταία τους επιτυχία είναι ότι διαφήμισαν και διαφημίζουν σαν “αντισυστημικές” τις ακροδεξιές εκφάνσεις του πληγωμένου μικροαστισμού – για να του δώσουν αυτοπεποίθηση κολακεύοντάς τον, και να του δώσουν ένα νόημα “επαναστατικό”, έξω και πέρα απ’ τα όρια της δομικής ιδιοτέλειάς του. Εννοείται πως οι μικροαστοί (συμπεριλαμβανομένων των μικροαστικοποιημένων μισθωτών) δεν έχουν ιδέα για το τι είναι το “σύστημα”· και σε κάθε περίπτωση ενστικτώδικα εκείνο που θέλουν είναι να επωφεληθούν απ’ αυτό – όχι να το καταστρέψουν! (Δεν χώθηκαν, στα μέρη μας, στο χρηματιστηριακό κόλπο;) Κολακεύονται όμως όταν ακούνε ότι η συγκινησιακή τους πανούκλα είναι κάτι “καινούργιο” ευρύτερης αξίας κι όχι το ίδιο που έβγαζαν πάντα όταν δεν υπήρχε ισχυρός εργατικός / ταξικός ανταγωνισμός για να τους βάζει στη θέση που ανήκουν κι αυτοί και οι προσδοκίες τους, δηλαδή … στο σύστημα!

Επιπλέον οι μικροαστοί, απ’ την θέση τους στον καπιταλιστικό κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας και της εξουσίας δεν ήταν ποτέ (ποτέ!) ικανοί να συνθέσουν οποιοδήποτε σχέδιο γενικής (κρατικής / καπιταλιστικής) χρήσης. Οι αστοί (όταν υπήρχαν) ναι, μπορούσαν να κάνουν και να επιβάλλουν σχέδια. Η τάξη μας (οργανωμένη) ναι, μπορούσε να κάνει αντι-σχέδια. Οι μικροαστοί ποτέ: σαν «ενδιάμεσοι» πάντα κοιτούσαν προς τα πάνω, και πάντα πατούσαν τους κάτω. Κι όταν αυτή η ατομική / οικογενειακή / συλλογική «στάση του μικροαστικού σώματος» έχανε την ισορροπία της λύσσαγαν.

Όταν οι μικροαστοί ασχολούνται με την μορφή κράτος «πληγωμένοι, θυμωμένοι, αγανακτισμένοι», είναι για να αναζητήσουν έναν πιο ευνοϊκό πατερναλισμό – απ’ την μεριά του κράτους και του κεφάλαιου. Όταν οι φασιστικές πολιτικές τους εκφράσεις λένε ότι «νοιάζονται για τους φτωχούς και τους άνεργους» εννοούν αυτό ακριβώς που κάνουν οι φασιστοκυβερνήσεις στην αυστρία και στην ουγγαρία: να δουλεύετε περισσότερο («για να περάσετε πάνω απ’ τα όρια φτώχιας»…) ή να δουλεύετε υποτιμημένοι μεν αλλά με «κρατική εγγύηση» – και έλεγχο. Κι όταν οι μικροαστοί κατηγορούν τις κυβερνήσεις ότι «υπηρετούν τις μεγάλες επιχειρήσεις» εννοούν: κάντε κάτι για να ξανα-ανέβουμε στον ιπτάμενο δίσκο της «μεσαίας τάξης». (Αφού, ως γνωστόν, όταν ήταν καθισμένοι εκεί, τις περσόνες αυτών των μεγάλων επιχειρήσεων είχαν σαν ινδάλματα: ήταν οι «πετυχημένοι»!..)

Γίνεται, λοιπόν, μια (όχι και τόσο κρυφή) ταξική επίθεση όταν οι πληγωμένοι και προδομένοι μικροαστοί εκδηλώνονται μαζικά· και είναι τέτοια η επίθεση (ταξική) ακόμα κι αν η δική μας τάξη είναι «ανύπαρκτη» (σα συλλογικό και αυτόνομο υποκείμενο). Οι στόχοι είναι δύο. Αφενός να μην συνειδητοποιήσει κανένα τμήμα των «ξεπεσμένων» και των «φουκαράδων» ότι ανήκουν στη νέα εργατική τάξη αφού ο καπιταλισμός είναι που την δημιουργεί αυτήν την τάξη κι όχι τα γούστα, οι «ατυχίες» ή οι φιλοδοξίες του καθενός! Αντίθετα, να μείνουν όλοι και όλες προσδεδεμένοι (και οι προσδοκίες τους επίσης) στο κράτος, σε κάποια πιο αυστηρή πατερναλιστικά (άρα και πιο βίαιη) μορφή του. Να μείνουν προσδεδεμένοι σ’ αυτό ακόμα κι αν είναι ανοικτά πολεμικό, ιμπεριαλιστικό…

Αφετέρου να απαγορευτεί (ακόμα και προληπτικά) ιδεολογικά και όπου χρειαστεί αστυνομικά οποιαδήποτε μορφή επανεμφάνισης, εν μέσω παρατεταμένης κρίσης / αναδιάρθρωσης, της εργατικής αυτονομίας· έστω και εν σπέρματι. Γιατί είναι αυτή που μπορεί να «λύσει όλα τα μάγια» της ιδεολογικής και πολιτικής καθήλωσης…