Tag: ιδεολογία

Η θεία Λίτσα καθαρίζει (θα το μάθει αργότερα…)

Τρίτη 22 Γενάρη. Η διάζευξη ανάμεσα σε “ναι” και “όχι” στη συμφωνία των Πρεσπών είναι χαρακτηριστική περίπτωση των διλημμάτων / παγίδα που παράγει η εξουσία. Και δεν είναι καν η πρώτη τέτοια περίπτωση!

Να, κατά την δική μας εργατική κριτική άποψη, τρία ζητήματα που είναι “κεντρικά” σ’ αυτή τη συμφωνία (μιλώντας σαν εχθροί του ελληνικού ιμπεριαλισμού / κράτους / κεφάλαιου) και έχουν θαφτεί εύκολα, για όλες τις πλευρές, κάτω απ’ το θέαμα του “ναι” – “όχι”.

Πρώτα απ’ όλα οι εκβιασμοί διαρκείας που θα μπορεί να κάνει το ελληνικό κράτος σε βάρος του βορειομακεδονικού στη διάρκεια των πολύχρονων διαπραγματεύσεων για την ένταξή του στην ε.ε. Ανοίγει κεφάλαιο; Δεν ανοίγει; Κλείνει; Δεν κλείνει; Πάντα σε σχέση με τους κάθε φορά συσχετισμούς. Αν το ροζ γκουβέρνο μπορούσε (: επιτρεπόταν…) να το φωνάξει θα έλεγε: Ώρε θείες Λίτσες! Αντικαταστήσαμε τον αδρανή και πρακτικά ξεπερασμένο έλεγχο πάνω τους μέσω του που-γου-δου-μου τσαμπουκά, μ’ έναν δυναμικό και ευέλικτο έλεγχο / εκβιασμό μέσω της ένταξής τους στην ε.ε.! Δεν είναι καλύτερα έτσι;

Δεύτερο, η εξαφάνιση της σλαβομακεδονικής μειονότητας μέσα στην ελληνική επικράτεια. Αυτή η μειονότητα υπάρχει ακόμα· και έχει υπάρξει στο παρελθόν πολύ πιο ακμαία. Τουλάχιστον 50.000 σλαβομακεδόνες εκτοπίστηκαν απ’ την ελληνική επικράτεια (σαν μέλη ή υποστηρικτές του δημοκρατικού στρατού) μετά το 1949. Τους αφαιρέθηκε η υπηκοότητα / ιθαγένεια, κατασχέθηκαν οι περιουσίες τους. Οι περισσότεροι / περισσότερες κατέφυγαν τότε στα νότια της γιουγκοσλαβίας – νυν βόρεια μακεδονία.

Αυτή ήταν η πιο πρόσφατη, μαζική επιχείρηση εθνοκάθαρσης στο ελλαδιστάν! Κι όσοι έμειναν (κάποιες λίγες εκατοντάδες) υπέφεραν επί δεκαετίες ό,τι, περίπου, οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί “πίσω απ’ την μπάρα” στη Θράκη. Διαρκή αστυνομικό/ασφαλίτικο έλεγχο και καταπίεση, απειλές και απαγορεύσεις – ένα είδος “αόρατης” εσωτερικής κατοχής…

Αυτή η μειονότητα, που υπάρχει ακόμα, “εξαφανίστηκε” – χάρη στη συμφωνία των Πρεσπών. Και μαζί της εξαφανίστηκε η υποχρέωση του ελληνικού κράτους είτε να επιστρέψει στους “απαγορευμένους” (ή στους απογόνους τους) τις περιουσίες τους· είτε να τους αποζημιώσει για τις κατασχέσεις. Αν αυτό δεν είναι φασιστικός θρίαμβος, τι είναι; Αν αυτό δεν είναι εκείνο που ονειρευόταν το “εμφυλιακό κράτος” του 1949 τι είναι; Το δήλωσε (αρχές ‘90ς) ο Μητσοτάκης ο Α: «… Είδαμε και πάθαμε να τους διώξουμε…» (δες το video για την ελληνοσερβική φιλία και την σφαγή στη βοσνία…) Γιατί να διαφωνεί ο κυρ Κούλης;

Τρίτο, σα συνέπεια του δεύτερου: η εξαφάνιση ή/και παραχάραξη της Ιστορίας. Πριν την εθνοκάθαρση των σλαβομακεδόνων, είχε “καθαριστεί” με την βοήθεια των ντόπιων συνεργατών των ναζί το μεγαλύτερο μέρος των εβραϊκών κοινοτήτων, ειδικά εκείνης στη Σαλονίκη. Ειδικά η Σαλονίκη έπρεπε να πάψει να είναι πολυεθνική – τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το Ολοκαύτωμα ήταν “εθνική ευλογία” για το ελλαδιστάν. Πριν απ’ αυτούς είχαν εκκαθαριστεί άλλοι “αλλοεθνείς” πληθυσμοί της επικράτειας, είτε οι μουσουλμάνοι με την ανταλλαγή πληθυσμών μετά την “εθνική καταστροφή” του ’22, είτε άλλοι (πολλές χιλιάδες) μετά τους βαλκανικούς πολέμους.

Η Ιστορία της συγκρότησης του ελληνικού εθνικού / εθνικιστικού κράτους, ειδικά στον 20ο αιώνα, είναι μια ιστορία διαδοχικών εθνοκαθάρσεων, αποκλεισμών και τυραννίας σε βάρος των “μη συμβατών” εντόπιων κοινωνικών, θρησκευτικών, πολιτιστικών κοινοτήτων. (Ακριβώς αυτό που κάνει το κατά ένα αιώνα νεώτερο ισραηλινό κράτος). Εκείνο που ήταν το δημιουργικό (και για τον εργατικό, ταξικό ανταγωνισμό) στα μέρη μας, η πολυεθνικότητα· αυτό που ήταν και είναι η σταθερή αλήθεια της τάξης μας, απαγορεύτηκε, καταστάλθηκε, εξορίστηκε, διαγράφτηκε. Η “εξαφάνιση” της σλαβομακεδονικής μειονότητας είναι το πιο πρόσφατο επεισόδιο του εσωτερικού, εντός συνόρων, εθνικού / μικροαστικού ιμπεριαλισμού· όχι, πάντως, το μοναδικό.

Αυτά τα τρία στοιχεία, που συσχετίζονται άμεσα με την συμφωνία των Πρεσπών, είναι αρκετά για την δική μας εργατική, ανταγωνιστική συνείδηση αφενός για να αποκαλύψουν το πραγματικό νόημα του σικέ διλήμματος “ναι ή όχι”, και αφετέρου για να στερεώσουν την επιλογή της απόρριψής του συνολικά! Παρότι καταλαβαίνουμε πολύ καλά τις διαφορές ανάμεσα στο “ναι” και στο “όχι”, δεν μας είναι δύσκολο να διακρίνουμε ότι πρόκειται για διαφορές μεταξύ εναλλακτικών του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που έχουν έναν πολύ βασικό και ενιαίο πυρήνα. Ακόμα κι αν διάφοροι κτυπιούνται ότι το δικό τους “όχι” είναι το γνήσιο… επειδή μηρυκάζει παρανοϊκά επιχειρήματα για τους “εθνικούς κινδύνους” που θα φέρει η ένταξη της βόρειας μακεδονίας στο νατο…

Όχι λοιπόν! Πρόκειται για το “αριστερό” κουκούλωμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που – παρότι δεν είναι καθόλου στα πάνω του… – καταφέρνει, χάρη στην πολύμορφη εσωτερική υποστηρίξη, να διαχειρίζεται όσο επωφελώς μπορεί τους λογαριασμούς που άνοιξε (διακομματικά / εθνικά…) το ’92 στα βόρεια σύνορά της επικράτειάς του… Υπό διεθνή πίεση, αλλοίμονο. Αλλά τα είπαμε αυτά.

Αν υπήρχε πραγματική εργατική αντιπολίτευση με συνείδηση και της θέσης της και της ιστορίας της, ο τενεκεδένιος δεν θα καμάρωνε για “αριστερός”, ούτε σ’ αυτό το θέμα. Θα ήταν για κλωτσιές.

Ούτε θα απολάμβανε απερίσπαστος στο ψώνισμά του την προοπτική ενός μερδικού από “νόμπελ ειρήνης”…

Ανάθεμα στα ψευτο-όχι!

Δευτέρα 21 Γενάρη. Μερικοί δεν θα μάθουν ποτέ. Έχουν τους λόγους τους…

Δεν έμαθαν στους “αγανακτισμένους”. Το “όχι στο μνημόνιο” της “πάνω πλατείας” ήταν ψεύτικο. Γνήσιο ήταν το δικό τους, της “κάτω πλατείας”. Ήταν, άλλωστε, μικροαστικά “αμεσοδημοκρατικό” – ξέρετε τώρα… Μερικοί ψωνισμένοι τόλμησαν μάλιστα να πουν ότι το γνήσιο ήταν και “κομμουνιστικό”….

Δεν έμαθαν στο δημοψήφισμα του ’15. Το “όχι” των άλλων ήταν ψεύτικο. Γνήσιο ήταν το δικό τους, το “επαναστατικό” – άντε, όμως, να ξεχωρίσει κανείς τι είναι τι μέσα στο κουτί… Κι άντε μετά να γίνει η μοιρασιά της προίκας του 61,31%, πριν εξατμιστεί…

Ούτε τώρα έμαθαν. Το “όχι στη συμφωνία των Πρεσπών” των άλλων είναι αντιδραστικό, εθνικιστικό και πατριδοκάπηλο. Το γνήσιο είναι το δικό τους: ειρηνόφιλο, αντιιμπεριαλιστικό και αλληλέγγυο…

Δεν τους έχει περάσει απ’ το μυαλό ότι με τόση επαναστατική γνησιότητα (όπως νομίζουν) έχουν καταλήξει ουρά του βαθέος κράτους – όταν δεν του ανοίγουν τον δρόμο, όπως έκαναν με όλο το “αντιμνημονιακό” και “εθνοαπελευθερωτικό” πάθος τους επί χρόνια; Όχι.

Όταν αυτό που ονομάζεις “πολιτική” είναι το PR αλληθώρισμα (μπας και μαζέψεις κανά κουκί) είναι βέβαιο ότι δεν βλέπεις μακρύτερα απ’ τη μύτη σου. Πας να ψαρέψεις στον βούρκο; Σκουπίδια θα βγάλεις. (Οι κατάρες για τους συρφετούς περισσεύουν).

Τα υπόλοιπα απλά έπονται…

Όλα για την “πρόοδο”

 

Δευτέρα 21 Γενάρη. John’s Hopkins: πανεπιστήμιο… Bristol-Myers Squibb: φαρμακευτική εταιρεία… Rockefeller Foundation: ίδρυμα χρηματοδότησης καλών προθέσεων (γενικά)… Πως σας φαίνονται σαν μαγαζιά;

Με απόφασή του στις 3 Γενάρη ο δικαστής Theodore Chuang του Maryland έκρινε ότι αυτά τα τρία ευαγή ιδρύματα πρέπει να πληρώσουν αποζημίωση 1 δισεκατομυρίου δολαρίων στα θύματα (ή στους νόμιμους κληρονόμους τους) ενός υπερμυστικού αμερικανικού κυβερνητικού προγράμματος που έγινε στη γουατεμάλα την δεκαετία του ’40: μολύνθηκαν σχεδιασμένα εκατοντάδες άτομα με σύφιλη…

Ο σκοπός του top-secret προγράμματος, που ξεκίνησε το 1946, ήταν να δοκιμαστούν ορισμένα αντιβιοτικά, στο κατά πόσον μπορούν να προλάβουν την σύφιλη και άλλα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα πριν αυτά εκδηλώσουν τα συμπτώματά τους. Είναι εύλογο ότι το αμερικανικό κράτος είχε κατά νου να προστατεύσει τους στρατιώτες του στις βάσεις που θα άνοιγε ανά τον πλανήτη, μετά την νίκη του στον β παγκόσμιο πόλεμο.

Γι’ αυτό το λόγο, σε πρώτη φάση, οι «ερευνητές» πλήρωσαν εργάτριες του σεξ στη γουατεμάλα, που είχαν σύφιλη, να κάνουν σεξ με φυλακισμένους, έτσι ώστε να χρησιμοποιήσουν αυτούς σαν πειραματόζωα – για τα αντιβιοτικά. Αργότερα, επειδή χρειάζονταν περισσότερα πειραματόζωα, μόλυναν επί τούτου εθελοντές, που δεν ήξεραν τίποτα για το πρόγραμμα (και το τι θα τους συνέβαινε). Αυτή η «συμβολή στην βελτίωση της υγείας» είχε 444 θύματα, εκ των οποίων 83 πέθαναν από αιτίες σχετιζόμενες με το ερευνητικό project. Είτε απ’ την σύφιλη, είτε από παρενέργειες των υποτιθέμενων «αντιδότων».

Το πρόγραμμα, που κράτησε 3 χρόνια (ως το 1948) έμεινε πολύ καλά κρυμμένο. Μόλις το 2010 ένας πανεπιστημιακός ανακάλυψε τα ντοκουμέντα του…

Είστε σίγουροι ότι ο ναζισμός ηττήθηκε το 1945;

(φωτογραφία: Τέσσερεις γυναίκες απ’ την γουατεμάλα, θύματα της σχεδιασμένης μόλυνσης με σύφιλη…)

Οι γενναίοι τενεκέδες

Κυριακή 20 Γενάρη. Μπορεί να μας είναι εκνευριστική η προβολή ότι ο τενεκεδένιος πρωθυπουργός (σαν άλλος μεγΑλέκος;) “λύνει τον γόρδιο δεσμό του μακεδονικού” … επειδή είναι “αριστερός”!!! Και μας είναι εκνευριστική επειδή, πολύ απλά, αυτή η “λύση” είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να πετύχει ο οποιοσδήποτε, μέσα στις προδιαγραφές της “εθνικής γραμμής” – άρα τίποτα ηρωϊκό. Ωστόσο, πρέπει να το αναγνωρίσουμε, τέτοια είναι η καθεστωτική πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας: κουκιά τρως, κουκιά χέζεις.

Με τους φασίστες όμως; Αυτοί είναι έξω απ’ την ηρωϊκή “λύση”; Όχι βέβαια! Τα είπαμε (πιο πρόσφατα) χτες. Τα “συλλαλητήρια για την μακεδονία”, σαν αναβίωση του εθνικισμού των ‘90s, είναι πια για εσωτερική κατανάλωση αποκλειστικά· και υπήρξαν βασικό στοιχείο στον σχεδιασμό που κλήθηκε να υπηρετήσει (με χαρά της!) η ροζ φράξια της κυβερνοσκηνής, εδώ και πάνω από ένα χρόνο.

Αν αυτό το τσούρμο (χαρακτηρισμός Γιάνη…) ήταν έστω και ελάχιστα «αριστερό» κι αν όντως θεωρούσε εχθρούς τους φασίστες του «το όνομά μας είναι η ψυχή μας», θα είχε φροντίσει να τους εξουδετερώσει («πολιτικά») εξ αρχής! Έκανε το αντίθετο. Τους έκλεισε πονηρά το μάτι: το ραντεβού με τον αρχιτραγότατο αυτό εξυπηρετούσε. Όταν θέλεις ο «συνομιλητής» σου να είναι ένα απ’ τα βασικά αφεντικά του βαθέος κράτους, αυτό σημαίνει ότι αποδέχεσαι τον ιδεολογικό και πολιτικό ρόλο της ντόπιας άκρας δεξιάς. Και σκοπεύεις σε μια «ασύμμετρη» συνεργασία – στη σκιά της επίσημης, της κυβερνητικής.

Έτσι έγινε. Η σημερινή συγκέντρωση στην Αθήνα, όπως κι όλες οι προηγουμένες, είναι «φαιορόζ έργο» – η κάλυψή της απ’ την κουλοδεξιά είναι παρεπόμενη, το άλλο μισό του κρατικού / παρακρατικού ελέγχου. Η μάζα, φυσικά, υπάρχει – δεν την έφτιαξε η Κουμουνδούρου! Αλλά αυτή η μάζα, που είναι βασικό μέρος του κοινωνικού βούρκου, δεν είναι σε θέση να κινητοποιηθεί «κεντρικά πολιτικά», ούτε είναι σε θέση να παράξει «κεντρικά γεγονότα»… εκτός αν την κουρντίσουν, την οργανώσουν και την κινητοποιήσουν κρατικοί / παρακρατικοί μηχανισμοί. Οι παπάδες, οι υπηρεσίες… Ο «λύνω τον κόμπο» πόνταρε σ’ αυτούς. Επειδή το σχέδιο στο οποίο παίζει τον ρολάκο του, προέβλεπε θείες Λίτσες με το κιλό, στο πεζοδρόμιο.

Το «μακεδονικό», απ’ το 1992, υπήρξε βασικός μοχλός «πολιτικοποίησης» (με προδιαγραφές κρατικής / παρακρατικής εξουσίας) του διάχυτου κοινωνικού ρατσισμού. Αυτός ο τελευταίος εκδηλώθηκε μαζικά κατά των βαλκάνιων / ανατολικών προλετάριων μεταναστών / στριών – αυτό ήταν που μπορούσε να κάνει «μόνος» του… Το να αναχθεί, το να «κεφαλοποιηθεί» σε «κεντρική πολιτική» ήταν δουλειά των μηχανισμών.

Αυτό το μαύρο κεφάλαιο είναι που συντηρούν (έως υπηρετούν) και οι κυβερνορόζ. Φυσικά είναι ικανοί, σαν φτηνοί συνδικαλιστές, να φλομώσουν τους πάντες με το θέαμα της δήθεν αντίθεσής του με τους φασίστες… Όποιος έχει επίγνωση των κατορθωμάτων του ντόπιου συνδικαλισμού στο να κάνει τα άσπρα μαύρα και τα μαύρα άσπρα καταλαβαίνει… Υπάρχει, και σήμερα, σε άλλα δεδομένα, η ίδια μαύρη γραμμή που συνδέει τον εξουσιαστικό καιροσκοπισμό, τα «πατριωτικά συλλαλητήρια», και τις δολοφονίες προσφύγων / μεταναστών… «Κάπου μακρυά». Αυτήν την μαύρη γραμμή υπηρετεί το ροζ κυβερνητικό συνάφι – όπως έχει κάνει ως τώρα και κάθε άλλο. Μ’ άλλα λόγια: κρίκοι στην ίδια αλυσίδα…

Όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν έχει καταλάβει τίποτα!

Η θεία Λίτσα σε ρόλο τριπλαδόρου

Παρασκευή 18 Γενάρη. Η τελευταία δεκαετία έχει υπάρξει γκρεμοτσάκισμα για την διεθνή θέση του ελληνικού καπιταλισμού. Αρκεί να δει κανείς (δεν είναι δύσκολο) την σημερινή θέση των ελληνικών τραπεζών, που υπήρξαν η “δηλητηριώδης αιχμή του δόρατος” για την ελληνική (οικονομική) εισβολή στα βαλκάνια μετά το 1995, όταν η προοπτική στρατιωτικών κατακτήσεων τελείωσε. Να δει κανείς σε τι κατάσταση ήταν το 2000 και σε τι κατάσταση είναι τώρα.

Πολύ πριν το Βερολίνο και η Ουάσιγκτον αποφασίσουν ότι “θέλουν κάτι στα δυτικά βαλκάνια” η Αθήνα είχε γίνει (κρατικός / καπιταλιστικός) παρίας της περιοχής ακόμα και για τα βαλκανικά δεδομένα. Για παράδειγμα, πριν την θρυλική επιβολή των τραπεζικών ελέγχων (“capital controls”) στα μέσα του ’15, η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα είχε επιβάλει την αποκοπή των ελληνικών τραπεζικών θυγατρικών στα βαλκάνια απ’ τις μητρικές τους. Για να μην μεταδοθεί στα βαλκανικά κράτη το “bank run”. Τελικά, από τότε μέχρι τώρα, οι ελληνικές τράπεζες αναγκάστηκαν να πουλήσουν σχεδόν όλες τις θυγατρικές τους στα βαλκάνια, μπας και ρεφάρουν οι ίδιες…

Με άλλα λόγια ο ελληνικός χρηματοπιστωτικός ιμπεριαλισμός στα βαλκάνια, αν και ήταν συγχρονισμένος με την διεθνή τάση, βούλιαξε μέσα στις φαντασιώσεις του. (Το θέμα έχει το δικό του χωριστό ενδιαφέρον). Μ’ αυτό το δεδομένο, το ελλαδιστάν θα μπορούσε να συνεχίσει να διατηρεί τις αγαπημένες του εθνικές εκκρεμότητες και στο «μακεδονικό» μόνο στο βαθμό που δεν θα αναγκαζόταν (και λόγω αδυναμίας) από κάποιες «μεγάλες δυνάμεις» να σταματήσει τις καθυστερήσεις και το «πέσε κάτω!»

Αλλά του έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει!!! Ο έμπειρος στα «βουλιάγματα διαπραγματεύσεων» ογκόλιθος ανέλαβε να παραστήσει ότι διαπραγματεύεται (λόγω της «διεθνούς πίεσης») με τους σοσιαλδημοκράτες του Zaev, για μια «κοινά αποδεκτή λύση», παραφυλάγοντας να «αποδείξει» ότι αυτοί είναι που δεν θέλουν – ή δεν μπορούν.

Το πράγμα φαινόταν αρχικά ότι δουλεύει μια χαρά (για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό). Προσέξτε, παρακαλούμε, πως παρουσιάζει την κατάσταση για τότε ένα απ’ τα «στόματα» του ντόπιου βαθέος κράτους, ο δημοσιογράφος Βασίλης Νέδος, στην καθεστωτική «καθημερινή» στις 13 Ιανουαρίου 2019. Συγκρατείστε την χρονολογία (θα την τονίσουμε):

Πέρυσι, ανάλογες ημέρες στη Νέα Υόρκη (17 Ιανουαρίου 2018) καταγραφόταν από τις τηλεοπτικές κάμερες ένα άβολο ζωντανό στιγμιότυπο, με πρωταγωνιστή τον αντιπρόσωπο της ΠΓΔΜ για το ονοματολογικό Βάσκο Ναουμόφσκι και τον Έλληνα ομολογό του Αδαμάντιο Βασιλάκη, αλλά και τον ειδικό απεσταλμένο του γ.γ. του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς να στέκονται αποσβολωμένοι, έχοντας μικρή πίστη ότι υπήρχαν ελπίδες να σημειωθούν θετικές εξελίξεις ακόμα μία φορά.

Λίγο αργότερα ο Σλαβομακεδόνας διπλωμάτης τορπίλιζε δημοσίως τη διαπραγμάτευση, μιλώντας για μη αξιοπρεπή λύση την οποία η χώρα του δεν φιλοδοξούσε να δεχτεί.

Εκείνη την εποχή, δύσκολα θα εισέπραττε οποιαδήποτε προσοχή όποιος ισχυριζόταν ότι σήμερα, ένα χρόνο μετά, η Βουλή της ΠΓΔΜ θα ψήφιζε αλλαγή του ονόματος της χώρας σε «Βόρεια Μακεδονία», ανοίγοντας τον δρόμο για την κύρωση μιας συνολικής συμφωνίας με την Αθήνα…

Τέλεια! Σούπερ!!! Τα πράγματα πήγαιναν κατ’ ευχήν! Δυο βδομάδες νωρίτερα, στις 4 Ιανουαρίου 2018 ο φαιός κυβερνητικός εταίρος, ο ψεκασμένος, ήταν κατενθουσιασμένος με τον ογκόλιθο υπ.εξ. Το ρεπορτάζ του ροζ site tvxs ξεκινούσε κι αυτό όλα χαρά εκείνη την ημέρα:

… Να περιβληθεί με απόλυτη εμπιστοσύνη ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, ζήτησε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος, εξερχόμενος από το Μέγαρο Μαξίμου, μετά την κυβερνητική σύσκεψη για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Σημειώνοντας με έμφαση ότι ο υπουργός Εξωτερικών δεν είναι από εκείνους που άλλα υπογράφουν και άλλα λένε στη συνέχεια…

Τέλεια!!! Σούπερ!!! Οι χαζοβιόληδες των «μεγάλων δυνάμεων» θα διαπίστωναν γρήγορα ότι «η ελλάδα θέλει – αλλά τα σκόπια δεν..!». Και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θα ξανάβρισκε την ησυχία του και την «εθνική εκκρεμότητά» του με το «μακεδονικό»… Για άλλες, καλύτερες εποχές…

Η θεία Λίτσα σε ρόλο τσιλιαδόρου

Παρασκευή 18 Γενάρη. Στις 17 Ιανουαρίου 2018 “οι σλαβομακεδόνες τορπίλιζαν την διαπραγμάτευση”…. Και στις 18 Ιανουαρίου 2018 ο τενεκεδένιος πρωθυπουργός είχε “συνάντηση κορυφής”, με ένα απ’ τα αφεντικά του. Τον αρχιτραγότατο. Για το “μακεδονικό”. Οι επαφές των φαιορόζ με τους παπάδες ήταν η μόνη εξω-κυβερνητική διαδικασία “συνενόησης” και “σύγκλισης” που ακολούθησαν, από τότε ως και σήμερα. Αυτός ο προσανατολισμός έμεινε ανεξήγητος (και έχει ξεχαστεί). Όπως ανεξήγητο (και ξεχασμένο…) είναι το ότι κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν ζήτησε πιεστικά την “εθνική συνεννόηση” τότε…

Και στις 21 Ιανουαρίου 2018 έγινε “το μεγάλο συλλαλητήριο για την μακεδονία” στη Σαλονίκη. Ακροδεξιό όσο μπορούσε να είναι. Με ομιλητή τον εθνοσωτήρα στρατηγό Φράγκο, και άλλους παρόμοιους. Και χρηματοδότη; Τα συλλαλητήρια έχουν αρκετά οργανωτικά έξοδα. Ποιος πλήρωσε γι’ αυτό; Είναι γνωστό: ο πολύτιμος asset (τότε) της κυβέρνησης, ο κυρ Ιβάν. Που εκτός από φράγκα έβαλε και τους οργανωμένους εθνικιστές της ομάδας του – να ανεβάζουν με γηπεδικά συνθήματα τον στρατηγό…

Τέλεια!!! Σούπερ!!! Στα μέσα Γενάρη του 2018 όλα πάνε ρολόι. Η διαπραγμάτευση θα βουλιάξει σε δύο ή τρεις μήνες με ευθύνη των «σκοπιανών»… Η ροζ βιτρίνα κάνει τις συνεννοήσεις της με τους παπάδες… Και το κυβερνητικό asset χρηματοδοτεί την συγκέντρωση των «πατριωτών το όνομά μας είναι η ψυχή μας».

Τι λέτε; Βγαίνει κάποιο νόημα;

Η ασταμάτητη μηχανή λέει «ναι» – το είπε από τότε. Έχοντας σαν δεδομένο ότι οι σοσιαλδημοκράτες του Zaev θα χάσουν το blame game κάποια στιγμή την άνοιξη, και θεωρώντας ότι ο κυρ Κούλης θα έχει εκφράσει εν τω μεταξύ την άποψή του (την αληθινή άποψή του) «υπέρ της διαπραγμάτευσης για ένα σύνθετο όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό», οι μηχανορράφοι του γκουβέρνου ήθελαν ένα ελεγχόμενο, «μέτριο» (ούτε μικρό για να μην περάσει απαρατήρητο και απογοητεύσει, ούτε μεγάλο για να μην δημιουργήσει προβλήματα στην «διαπραγματευτική τακτική» του ογκόλιθου) ακροδεξιό ξέσπασμα. (Κλασσική πασοκική συνταγή!!!)

Μια ανανεωμένη (και πολιτικά ακέφαλη) ακροδεξιά μάζα, να την πλιατσικολογήσει ο «αδιάλλακτος πατριώτης» ψεκασμένος, έτσι ώστε αντί να βουλιάξει απ’ την κυβερνητική φθορά 4 χρόνων εξουσίας, να ανανεώσει το «πολιτικό κεφάλαιό» του, και να ξαναπιάσει (στις επόμενες εκλογές) βουλευτικές καρέκλες. Πριονίζοντας σε ικανό βαθμό την επιρροή του κυρ Κούλη μέσα στο ίδιο του το κόμμα…

Τέλεια!!! Σούπερ!!!

Η θεία Λίτσα σε ρόλο μπλοφαδόρου

Παρασκευή 18 Γενάρη. Το γεγονός ότι οι φαιορόζ απέφυγαν να αντιμετωπίσουν το “εθνικό θέμα” με τις συνηθισμένες για τέτοια ζητήματα διαδικασίες (ας πούμε με σύγκλιση “συμβουλίου αρχηγών”…) και, αντίθετα, το πήραν “πάνω τους – μόνοι τους”, όπως και το γεγονός ότι κανένας αντιπολιτευόμενος δεν απαίτησε σοβαρά την «εθνική συνεννόηση», δείχνει (κατά την ασταμάτητη μηχανή) πως οι πάντες ήλπιζαν ότι η διαπραγμάτευση θα τσακίσει με ευθύνη των “σκοπιανών”. Την θεωρούσαν “τελειωμένη ιστορία”: τι να κάθονται να συζητάνε για κάτι που θα αποτύγχανε;…

Το δυνατό χαρτί του διακομματικού ελληνικού ιμπεριαλισμού έχει όνομα. Λέγεται vmro. Το δεξιό, εθνικιστικό κόμμα, που κυβερνούσε επί χρόνια στη (βόρεια πλέον) μακεδονία. Κάλλιστα θα μπορούσε (θα έπρεπε κατά το ελλαδιστάν!!) να δημιουργήσει μια σοβαρή εσωτερική κρίση στο μακεδονικό κράτος, αναγκάζοντας τους σοσιαλδημοκράτες να οπισθοχωρήσουν· ή και να τα παρατήσουν…

Απ’ την άλλη μεριά το γεγονός ότι οι φαιορόζ θεώρησαν (και το έδειξαν) πως ο μόνος μη-κυβερνητικός συνομιλητής τους για το «εθνικό θέμα» ήταν οι παπάδες, δηλαδή ο βαθυκρατικός μηχανισμός φασιστοκινητοποιήσεων με «εθνικό κύρος», δείχνει ότι υπήρχε μια ορισμένη συναλλαγή εκεί. Ούτε «πολύ» ούτε «λίγο» απ’ αυτό που μπορεί να προσφέρει το παπαδαριό στην εσωτερική κατανάλωση. Μέτριο, ώστε να είναι διαχειρίσιμο – για το καλό του ψεκασμένου.

Ξέρουμε ότι παρότι πριν ένα ακριβώς χρόνο όλα έμοιαζαν τέλεια και σούπερ, δεν εξελίχθηκαν έτσι. Το ελλαδιστάν αναγκάστηκε να υπογράψει την «συμφωνία των Πρεσπών» με αξιόλογες υποχωρήσεις σε σχέση με την «καθαρή» εθνοφασιστική γραμμή. Τα χαμόγελα και οι γλύκες ήταν, απλά, προσποίηση: το γεγονός ότι στην διαδικασία επικύρωσής της μπήκαν πρώτα τα Σκόπια και τελευταία η Αθήνα κρατούσε ζωντανή την βασική εθνική ελπίδα. Ότι, τελικά, το vmro θα σηκώσει το μπόι του και θα μπλοκάρει την συμφωνία. Οπότε το ελλαδιστάν θα εμφανιζόταν απέναντι στους συμμάχους του σαν «αθώα περιστερά». Εμείς θέλαμε… αλλά αυτοί δεν… (Λυπηρό… Ας το αφήσουμε για κάποια άλλη φορά…)

Το ότι αυτός ήταν ο σχεδιασμός αποδεικνύεται απ’ τις ακατανόητες με οποιονδήποτε άλλο τρόπο «τρίπλες» του ψεκασμένου. Συνέχιζε να παριστάνει τον μακεδονομάχο, παραμένοντας όμως στο γκουβέρνο. Γιατί; Επειδή κι αυτός και οι συνεταίροι του περιμέναν ελπίζοντας. Περίμεναν ελπίζοντας σχεδόν ως το τέλος, ότι ο Zaev «δεν θα τα καταφέρει». Οπότε και ο «γλυκομίλητος» τενεκεδένιος και ο αφρίζων ψεκασμένος θα κρατούσαν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Δεν έγινε έτσι. Ο Zaev «τα κατάφερε»… Και ο ψεκασμένος έμεινε με τα πατριωτικά αθλητικά του στο χέρι. Έχοντας την ελπίδα ότι το «αρκετό» (των συνενοήσεων με τους παπάδες) του αφήνει ελπίδες για μια επανεκκίνηση…

Ωστόσο, το έχουμε πει: αυτό το κεφάλαιο θα λήξει όταν το ελληνικό κοινοβούλιο «κάνει το δικό του μέρος» απ’ την συμφωνία: την εγκρίνει. (Έχει κάτι μέρες ακόμα).

Οπότε; Θα επανέλθουμε όταν χρειαστεί.

Ο ψόφος της εμπιστοσύνης

Πέμπτη 17 Γενάρη. Παρότι δεν έχουν τελειώσει όλα, οι εντόπιες εξελιξεις έδειξαν ότι δεν θα χρησιμοποιηθεί μια κάποια “ακυβερνησία” για να καθυστερήσει η έγκριση της συμφωνίας των Πρεσπών. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα γίνει κατευθείαν. Χλωμό. Σε κάθε περίπτωση το “κυβερνητικό” σκέλος ενός ενδεχόμενου «σχεδίου Β» καθυστέρησης δεν ίσχυσε. Εκκρεμεί ακόμα το «κοινοβουλευτικό».

Εν τω μεταξύ, συντευξιαζόμενος στον αρχιδημαγωγό Χ’νικολάου, ο κυρ Κούλης ομολόγησε ψιθυριστά πριν λίγες ημέρες αυτό που έχετε διαβάσει στην ασταμάτητη μηχανή εδώ και μήνες. Ότι, δηλαδή, η «καταραμένη» συμφωνία των Πρεσπών δίνει στο ελληνικό κράτος και στις κυβερνήσεις του σημαντική ευχέρεια να εκβιάζουν το κράτος της βόρειας μακεδονίας, στην πολύχρονη διαδικασία πλήρους ένταξης στην ε.ε. Πράγμα που σημαίνει ότι ουσιαστικά η συμφωνία είναι μέσα στην «εθνική γραμμή» – και καθόλου προδοτική! Ο κυρ Κούλης το ξεστόμισε αφού, πρώτα, εγκρίθηκε η συμφωνία στα Σκόπια· αλλά δεν το φώναξε, δεν το έκανε παντιέρα, μην και θυμώσει κανείς εκεί· και για να μην καταλάβει κανείς εδώ τα παραμύθια της «καθαρόαιμης» εθνικιστικής σκηνοθεσίας.

Ε, αφού αρχίσαν να το μουρμουρίζουν, ας το κάνουν λιανά τώρα και στα εθνομοσχάρια.

Θεία Λίτσα κάτσε κάτω! Έχεις νικήσει: από βασανίστρια παλαιού τύπου («εμπάργκο στα Σκόπια») μπορείς να γίνεις σαδίστρια νέου («να κλείσει αυτό το κεφάλαιο της ένταξης ή να μην κλείσει; Ιδού η απορία»)!

Ιδεολογία φουλ – και θρησκευτική 1 (ειδική αναφορά)

Πέμπτη 17 Γενάρη. Από πρώτη (ίσως και από δεύτερη) ματιά θα μπορούσε να είναι το λιγότερο παρανοϊκό. Προσέξτε αυτές τις κουβέντες:

… Αυτό το ταξίδι είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μένα σαν ευαγγελιστή χριστιανό, καθώς έχομαι αμέσως μετά τα εγκαίνια της εκκλησίας των κοπτών χριστιανών. Είναι σημαντικές στιγμές… Στο γραφείο μου έχω πάντα ανοικτή την βίβλο, για να μου θυμίζει το θεό, και τον λόγο του, και την αλήθειά του…

Ποιος θα πέρναγε απ’ το μυαλό σας ότι θα έλεγε τέτοια, και μάλιστα (άντε, ας το πάρει το ποτάμι) στο Κάιρο; Κάποιος χριστιανός αρχιτράγος το λιγότερο. Λάθος! Αυτά τα είπε ο σωματοφύλακας υπ.εξ. της Ουάσιγκτον Mike Pompeo σε ομιλία του στο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Καΐρου πριν λίγες ημέρες. Φάτσα στην πλατεία Tahrir. Πουλάει κάτι;

Ο ρόλος των ευαγγελιστών προτεσταντών, και πιο συγκεκριμένα της ηγεμονικής φράξιας ανάμεσά τους που λέγεται «χριστιανοί – σιωνιστές», στις ηπα και αλλού (στη βραζιλία ας πούμε), έχει ξεφυτρώσει για τα καλά στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου καπιταλιστικού πολέμου· κι αυτό μοιάζει «θεωρία συνωμοσίας». Θα μπορούσε να ακούσει κανείς ceo, καραβανάδες και γιάπηδες να ανεβάζουν την θερμοκρασία αυτής της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης… Αλλά η βίβλος και ο θεός των χριστιανών τι σκατά δουλειά έχει;

Όσο παράδοξο κι αν είναι, είμαστε αναγκασμένοι να λάβουμε υπόψη μας τον ρόλο της ιδεολογίας τόσο για τις μάζες όσο και για τα αφεντικά και τις πολιτικές βιτρίνες τους! Καθόλου δεν μας αρέσει. Όμως αν η ιδεολογία και όχι μόνο ο σκέτος υλισμός είναι μέρος της πραγματικότητας, τότε δεν θα κλείσουμε τα μάτια.

Οι ευαγγελιστές – σιωνιστές, η Ιερουσαλήμ, και το χιλιετές βασίλειο του θεού λοιπόν. (Να ξερνάς…) Πράγματι, ο «χιλιασμός» και οι διάφορες θρησκευτικές φράξιές του, χριστιανικές κατά κύριο λόγο (με εβραϊκή “Αποκαλυπτική” καταγωγή) είναι μια ιστορία τουλάχιστον χιλίων χρόνων. Στην ευρώπη, και με μετάγγιση στην βόρεια και στη νότια αμερική. Σύμφωνα με το βασικό χιλιαστικό / μεσσιανικό σενάριο, ο πλανήτης θα μπει πρώτα στην περιδίνηση της καταστροφής (υπό κάποια μορφοποίηση του «αντίχριστου»), ύστερα θα περάσει στην για χίλια χρόνια «βασιλεία του χριστού» επί της γης, και μετά θα έρθει το «τέλος των ημερών». Κλειδί, όμως, για όλα αυτά, είναι η Ιερουσαλήμ: θα πρέπει να γίνει εβραϊκή – κάτι σαν ο συνδυασμός που ανοίγει το χρηματοκιβώτιο (ή το «κουτί της Πανδώρας»).

Ιδεολογία φουλ – και θρησκευτική 2 (ειδική αναφορά)

Πέμπτη 17 Γενάρη. Έχετε κάθε λόγο να καγχάσετε με την απύθμενη βλακεία των πιστών των θρησκειών· και ειδικά του χριστιανισμού. Κι εμείς μαζί σας! Ωστόσο το ενδιαφέρον δεν είναι η απάντηση (“είναι πανηλίθιοι” – κι ωστόσο παράγουν πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας…) αλλά η ερώτηση: ποιο είναι το ζόρι και για ποιούς ώστε να καταφεύγουν (“για να σωθούν”…) σε τέτοιες Αποκαλυπτικές δοξασίες (παράγοντας, ταυτόχρονα, πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας), ε; Υπάρχει τέτοιο ζόρι;

Ναι, υπάρχει! Και μάλιστα ο βασικός του χαρακτήρας δεν είναι καπιταλιστικός· μπορεί, όμως, θαυμάσια να επενδύσει τις καπιταλιστικές διαδικασίες, γινόμενος έτσι (αυτός ο βασικός χαρακτήρας) από ιδεολογικό λούστρο έως καταλύτης. Το ζόρι είναι δημογραφικό (τόσο κοινότοπο) και κωδικοποιεί μ’ έναν ενιαίο τρόπο τα εξής: την κοινωνική παράνοια της ανωτερότητας των λευκών δυτικών και την παρακμή τους· την μετανάστευση· την καπιταλιστική “άνοδο” της ασίας· την καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση και την πορεία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης· την “υπογεννητικότητα” στον πρώτο κόσμο· ίσως και άλλα, που μας διαφεύγουν. Το δημογραφικό άγχος φέρνει πολύ κοντά (μ’ έναν πολιτικό αλλά όχι κατευθείαν ορατό τρόπο) ιμπεριαλισμούς σαν τον αμερικανικό, τον αγγλικό και τον ισραηλινό. Και δείχνει γιατί αυτά που σε κάθε ιστορική φάση θεωρούνται (δίκαια) σαν αρχαϊσμός δεν είναι πάντα αμελητέος παράγοντας στην εξέλιξη της ιστορίας.

Τι πάει να πει δημογραφικό ζόρι; Εδώ και πολλά χρόνια οι αμερικάνοι, λευκοί, πιστοί προτεστάντες βομβαρδίζονται με τις (καθόλου αυθαίρετες) στατιστικές προβλέψεις ότι σύντομα (αν όχι ήδη) θα είναι μειονότητα στο αμέρικα, σε σχέση με τους λατίνος, τους έγχρωμους, τους ασιάτες – και τους μιγάδες. Παράλληλα (για να έρθουμε στην ανατολική Μεσόγειο) οι λευκοί, πρωτοκοσμικοί άποικοι του ισραηλινού κράτους ζουν με το μόνιμο φυλετικό άγχος (εθνικοποιημένο / θρησκευτικοποιημένο) αφού αποτελούν μια μικρή κουκίδα μέσα σε μια μουσουλμανική θάλασσα.

Για τους λευκούς, πιστούς, αμερικάνους προτεστάντες το να γίνουν μειοψηφία “μέσα στο κράτος Τους” είναι ένα γεγονός αδιανόητο. Εμείς κι εσείς δεν θα δίναμε/τε δεκάρα. Αλλά για εκείνους που έχουν γαλουχηθεί επί πολλές γενιές (στην εθνική ιστορία / μυθολογία τους) ότι είναι ανώτερη ράτσα και, κατά συνέπεια, δίκαια οι αφέντες μέσα σ’ ένα πληθυσμό, το να γίνουν μειοψηφία σε “δημοκρατικές συνθήκες” (όπου η φανερή εξουσία διαμορφωνεται με κριτήρια πληθυσμιακών μεγεθών) ισοδυναμεί με το να νοιώθουν ότι θα γίνουν δούλοι. Όχι, δεν θα γίνουν – αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχουν αυτά που νομίζουν.

Κι αυτά που νομίζουν είναι α) ότι η “δημοκρατία” δεν είναι πια καθόλου καλό πολίτευμα· και σίγουρα δεν είναι καθόλου καλό να αναγνωρίζεται, έστω και τυπικά, ισότητα δικαιωμάτων· β) αν πιθανολογείται το τέλος των “ιστορικών”, “πατροπαράδοτων” εξουσιαστικών δικαιωμάτων τους, τότε αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει το “τέλος του κόσμου”· γ) το οποίο μπορεί, όμως, να είναι αισιόδοξο αν αναπαρασταθεί σαν η έλευση της οριστικής νίκης τους· δ) η οποία (και σαν φαντασίωση και σαν τελεολογία) προβλέπεται, έχει αναγγελθεί και νομιμοποιείται πως; μα θρησκευτικά! (Πως να τολμήσουν να φανταστούν μια τέτοια νομιμοποίηση σαν “οικονομική” όπως έκαναν επί 5 αιώνες όταν απ’ την μεριά της Ασίας ακούγεται όλο και πιο κατηγορηματικά και δυνατά ότι το διάλειμα που μάθατε να το ξεχάσετε;)