Tag: ιδεολογία

Μεσόγειος 1

Πέμπτη 11 Ιούλη. Δεν είναι ένα θεωρητικό ενδεχόμενο που σκεφτήκαμε. Είναι βεβαιότητά μας. Το γεγονός ότι η υπόθεση την οποία σχηματικά ας ονομάσουμε (για λόγους συνεννόησης) “υπόθεση Rackete” πέρασε αδιάφορα απ’ τον ορίζοντα των ντόπιων αντιρατσιστών δεν οφείλεται ούτε στο ότι ήταν απασχολημένοι με τις εκλογές (αρκετοί ήταν, αλλά όχι όλοι) ούτε στο ότι δεν άκουσαν κάτι. Ήταν η δυσάρεστη επιβεβαίωση (για άλλη μια φορά) ότι για την πρακτική υπεράσπιση των μεταναστών / προσφύγων καθώς προσπαθούν να περάσουν στο «φρούριο ευρώπη» εκείνοι κι εκείνες που ασχολούνται πραγματικά είναι, σε μεγάλο βαθμό, μέλη μ.κ.ο. Είμαστε βέβαιοι ότι αυτό είναι εξαιρετικά ενοχλητικό και μάλιστα όχι για τα κράτη και την ευρωφασιστική πολιτική αλλά και για τους υποτιθέμενους (πολύ υποτιθέμενους!) αντιπάλους τους: η ίδια σιωπή απλώθηκε πριν κάτι καιρούς γύρω από μια παρόμοια περίπτωση, στα μέρη μας. Ας την πούμε σχηματικά “υπόθεση Mardini”.

Για καλό (των μεταναστών) και για κακό (των ευαίσθητων νάρκισσων που παριστάνουν τους φίλους των μεταναστών) ναι: η “υπόθεση Rackete” είναι σκάνδαλο. Όπως ήταν και η “υπόθεση Mardini”. Υπάρχουν πολλά σ’ αυτές τις υποθέσεις που εκνευρίζουν ανομολόγητα όλους και όλες που την βγάζουν πουλώντας «αντιρατσισμό» και «αντιφασισμό» στις παρέες τους, άντε και σε κανά ντουβάρι, αν και όποτε το θυμηθούν.

Για να συνεχίσουμε, σας θυμίσουμε τα βασικά της «υπόθεσης Rackete», αν τυχόν και στ’ αλήθεια δεν τα ξέρετε. Η 31χρονη γερμανίδα καπετάνισσα Carole Rackete (έμπειρη καπετάνισσα παγοθραυστικών), πιλοτάροντας το ναυαγοσωστικό Sea-Watch 3 με μερικές δεκάδες αφρικάνους μετανάστες / πρόσφυγες που είχε σώσει από πνιγμό στα ανοικτά της λιβύης, αφού επί πολλές ημέρες έπλεε έξω απ’ τα ιταλικά χωρικά ύδατα χωρίς να μπορεί να πιάσει λιμάνι (λόγω των απαγορεύσεων της φασιστικής ιταλικής κυβέρνησης) αποφάσισε να σπάσει τον αποκλεισμό, παρά το γεγονός ότι δύο σκάφη της ιταλικής ακτοφυλακής προσπάθησαν να της κλείσουν τον δρόμο. Κατάφερε να μπει στο λιμάνι της Lampedusa και να ξεμπαρκάρει με ασφάλεια τους πρόσφυγες / μετανάστες. Την έδεσαν, την φυλάκισαν, αλλά αθωώθηκε από ιταλικό δικαστήριο, που έκρινε ότι «δεν έκανε τίποτα παράνομο»…

Πολύ περισσότερο απ’ το να θεωρήσουμε την Rackete ηρωΐδα, πολύ περισσότερο απ’ το να θεωρήσουμε την Mardini ηρωΐδα (εκφράζοντας όμως τον απεριόριστο σεβασμό μας σε όλες και όλους που τολμούν να κινούνται στα όρια της παρανομίας για να σπάσουν τον ευρωπαϊκό πρωτοκοσμικό κανιβαλισμό, ενώ εμείς δεν κάνουμε τίποτα…) αυτές οι «υποθέσεις» δείχνουν πολλά και δυσάρεστα για τον ευρωπαϊκό (και πιο ειδικά για τον ελληνικό) αντιρατσισμό. Για την ελληνική περίπτωση μπορούμε να το πούμε: όσο υπάρχουν Μόριες (που θα τις διαλύσει ποιος λέει; ο ρημαδοΚούλης!) τα αντιρατσιστικά παραμύθια είναι συνένοχα στις δολοφονίες, φυσικές – ηθικές – συναισθηματικές.

Μεσόγειος 2

Πέμπτη 11 Ιούλη. Γιατί στα μέρη μας αυτό το κάθαρμα που λέγεται Μουζάλας την έβγαλε καθαρή και έξω από οποιαδήποτε κριτική όταν ασκούσε τα θεάρεστα για τους φαιορόζ καθήκοντά του σε βάρος των μεταναστών / προσφύγων; Γιατί στα μέρη μας το άλλο κάθαρμα που λέγεται Καμμένος την έβγαλε καθαρή και έξω από οποιαδήποτε κριτική όταν έκανε τα ίδια; Γιατί στα μέρη μας το ελληνικό κράτος και παρακράτος στη φαιορόζ αντιμεταναστευτική διαχείρισή του την έβγαλε καθαρή και έξω από οποιαδήποτε κριτική για τις δολοφονίες, τους βιασμούς, την φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης στα νησιά; Γιατί οι φαιορόζ δεν βρέθηκαν ούτε καν την προσχηματική ανάγκη να δώσουν λογαριασμό για τα εγκλήματά τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Γιατί ο φασισμός περνάει ντούκου αν έχει “προσεγμένο” και “αριστερό” περιτύλιγμα; Ποιοί παριστάνουν τους δήθεν “εχθρούς της κυβερνοαριστεράς” ενώ στην πραγματικότητα είναι αποφύσεις της;

Την απάντηση την ξέρουμε και την ξέρετε. Την έβγαλαν καθαρή τα αφεντικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι επειδή οι “φίλοι των μεταναστών” θεωρήσαν ότι ο νούμερο 1, 2, 3, 4 και 5 στόχος, χωρίς επόμενο, ήταν οι μ.κ.ο. Τόσο απλά: οι “φίλοι των μετανάστων” πέταξαν την μπάλα όσο πιο μακρυά γινόταν, άλλοι συνειδητά και άλλη από απεριόριστη βλακεία, και καθάρισαν. Όχι μόνο οι ίδιοι. Καθάρισαν και το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Κορδώθηκαν όσο κορδώθηκαν, κτύπησαν φιλικά οι μεν τις πλάτες των δε, και πήγαν γι’ άλλα…

Μήπως μέσα στο ροζ “αριστερό συννεφάκι” αυτών των καθαρμάτων της εξουσίας που λέγονται “συριζα” αναπτύχθηκαν και εφαρμόστηκαν συστηματικά “πρακτικές Σαλβίνι”, σα συνέχεια των ίδιων πρακτικών που έκαναν τα προηγούμενα πρασινομπλέ καθάρματα;

Μήπως η ανάθεση στον στρατό της “επιμελητείας” των στρατοπέδων συγκέντρωσης ήταν πρακτικά εγκληματική;

Μήπως τα κρατικά και παρακρατικά κυκλώματα έφαγαν συστηματικά τα λεφτά της ε.ε. που προορίζονταν για τους πρόσφυγες;

Μήπως οι δηλώσεις του Μουζάλα του είδους “ε, τον χειμώνα περιμένουμε να πεθάνουν μερικοί απ’ το κρύο” είναι έγκλημα πρώτης γραμμής;

Μήπως τα βασανιστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης στα νησιά είναι απλά η εισαγωγή στην οργανωμένη εγκληματοποίηση των μεταναστών / προσφύγων στην Αθήνα, όπου προσπαθούν όπως όπως να μαζέψουν λεφτά για να φύγουν απο εδώ;

Μήπως τα “προβλήματα δημόσιας τάξης” στην Αθήνα κατασκευάζονται απ’ το κράτος / παρακράτος (και) στα στρατόπεδα συγκέντρωσης;

Μήπως οι μετανάστες / πρόσφυγες είναι πρώτη ύλη εκμετάλλευσης απ’ το ενοποιημένο κράτος / παρακράτος στην ελλάδα;

Μήπως η κρατικοποίηση του εγκλήματος αλέθει τις ζωές των Άλλων;

Μήπως… μήπως… Μήπως όλα αυτά και άλλα θα έπρεπε να είναι εδώ και χρόνια στόχοι αποφασιστικής αντιρατσιστικής / αντιφασιστικής δράσης;

Όοοοοοχι! Όχι ρε, τρελός είσαι; Άσε μας τώρα, να τρέχουμε!… Οι μ.κ.ο. φταίνε! (Φυσικά τα αφεντικά διάφορων ντόπιων μ.κ.ο είναι χωμένα ως τις ρίζες των μαλλιών τους σ’ αυτήν την εγκληματική διαχείριση. Αλλά σαν τελευταίος τροχός. Δεν έχουν οι μ.κ.ο. τον έλεγχο, τον σχεδιασμό, τη νομική, αστυνομική, στρατιωτική διαχείριση!)

Αφού, λοιπόν, φταίνε (έφταιγαν) οι μ.κ.ο. ξεμπερδεύει ο κάθε ενδιαφερόμενος εύκολα: τις καταγγέλει, και έχει κάνει το “επαναστατικό” καθήκον του! Και, φυσικά, η κάθε Mardini και η κάθε Rackete είναι πολύ ενοχλητικές…

Ο ψευτοαντιρατσισμός σαν «το κινηματικό συμπλήρωμα» του ρατσισμού; Ναι, κάπως έτσι… Όπως, ακριβώς, ο ψευτοαντιφασισμός προωθείται σαν το συμπλήρωμα του ισραηλινού φασισμού και της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας… Παχιά λόγια, θεωρίες, παπαριές, ιδεολογικές αντιστροφές, προβοκάτσιες – και στην ούγια με ψιλά γράμματα η υπογραφή: «κράτος»…

(φωτογραφία: Να ένας τρόπος ξεπλύματος του κράτους και του παρακράτους: “συμπυκνώνονται” σε συσκευασία … μ.κ.ο….)

Μεσόγειος 3

Πέμπτη 11 Ιούλη. Δεν είναι πρώτη φορά που το γράφουμε, θα το επαναλάβουμε – όσο “μάταιο” κι αν είναι. Εδώ και πολύ καιρό στη Μεσόγειο, είτε πρόκειται για την κεντρική είτε για το Αιγαίο, γίνεται ένας πόλεμος “δεύτερης τάξης” σα συνέχεια και συμπλήρωμα των πολέμων που κάνουν τα πρωτοκοσμικά αφεντικά άμεσα ή μέσω εργολάβων στην αφρική και στη μέση ανατολή. Αυτοί κι αυτές που προσπαθούν να γλυτώσουν διαφεύγοντας προς το ευρωπαϊκό φρούριο το μόνο στο οποίο μπορούν να ελπίζουν πια είναι οι αποφασισμένοι/ες και θαρραλέοι/ες των δομών ανθρωπιστικής επιμελητείας: των μ.κ.ο. (προερχόμενοι κυρίως απ’ την κεντρική και βόρεια μεριά του φρουρίου).

Οι “αντι-ιμπεριαλιστές”; Οι “αντιρατσιστές”; Οι “αντιφασίστες”; Είναι όλο και περισσότερο μόνο κατ’ όνομα τέτοιοι. Έχουν συνθηκολογήσει, τα έχουν παρατήσει, έχουν συμβιβαστεί με την όλο και πιο ωμή κρατική βία (το να μην αφήνεις πλοίο που έχει σώσει ναυαγούς να δέσει σε λιμάνι είναι έγκλημα εδώ και πολλές δεκαετίες…) και… Πώς την παλεύουν; Κάτι βρίσκουν ή/και εφευρίσκουν για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους! Φαίνεται ότι η συνείδηση είναι κάτι που κοιμάται νωρίς και βαριά…

Δεν ρωτάμε “γιατί δεν μπαίνουν σε πλοία να κάνουν την δουλειά των μ.κ.ο.”. Δεν ρωτάμε “γιατί δεν περιθάλπτουν τους πρόσφυγες”. Όχι. Ρωτάμε γιατί δεν στοχοποιούν θεωρητικά, πρακτικά, κινηματικά και αδιάλλακτα, σταθερά και μόνιμα (και φυσικά: φτύνοντας οποιαδήποτε “πολιτική υπεραξία”!!!) όλους τους κρίκους της αντιεργατικής ιμπεριαλιστικής προς τα έξω και προς τα μέσα “αλυσίδας”, τους συγκεκριμένους μηχανισμούς δηλαδή που παράγουν και ασκούν είτε την βία κατά των μεταναστών / προσφύγων προλετάριων είτε την συναίνεση σ’ αυτή τη βία, είτε την εκτροπή της πραγματικότητας, την συκοφάντηση των προσφύγων και όσων τους διασώσουν και την “εγκληματοποίηση” τους.

Η κάθε “γερμανίδα” Rackete και η κάθε “σύρια” Mardini δεν κάνουν απλά «ανθρωπιστικό έργο». Μπαλώνουν (ελάχιστα, μιας και δεν είναι αυτό που τους αναλογεί, ούτε και θα έπρεπε) μια τεράστια τρύπα αντικαθεστωτικής κινηματικής δράσης. Ή, αν το δει κανείς αλλιώς, δείχνουν την απάνθρωπη έκταση και το εγκληματικό βάθος αυτής της τρύπας, για την οποία κανείς δεν φταίει, κανείς δεν ξέρει τίποτα, «δεν μπορεί», «δεν προλαβαίνει», «έχει ένα πάρτυ μωρέ», «έχω κουραστεί πια», «τώρα κάνω κάτι για μένα», κλπ κλπ.

Αν πούμε ότι αυτή η εγκληματική πολιτική συνενοχή μέσω «απουσίας» είναι δίδυμη της πολιτικής συνενοχής στο διαρκές έγκλημα κατά των Παλαιστίνιων και ότι προέρχονται και οι δύο ακριβώς απ’ την ίδια «κρυφή», ανομολόγητη ιδεολογική μήτρα εξυπηρετώντας ακριβώς το ίδιο ευρύτερο σχέδιο, θα είμαστε υπερβολικοί;

Μεσόγειος 4

Πέμπτη 11 Ιούλη. Γιατί δεν κλήθηκε ποτέ, όλα αυτά τα χρόνια, αντικυβερνητική διαδήλωση στην Αθήνα αμέσως μετά τα τακτικά ανά καιρούς ρεπορτάζ ξένων μήντια για την κατάσταση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Γιατί τόσοι “κάλυψαν” τον συριζα στη “σαλβίνι” τακτική του κατά των μεταναστών / προσφύγων; Γιατί αγνοοήθηκαν τα σημεία / πρακτικοί στόχοι κινηματικής δράσης ενάντια σ’ αυτόν τον “αριστερό” θεσμικό / κρατικό ρατσισμό;

Είναι ο ναρκισσισμός και η βλακεία που παράγουν την δειλία, ή είναι η δειλία που παριστάνει την “χαζή” για να γλυτώσει και να διαθοθεί;

Όπως και νάχει είμαστε βαριά χρεωμένοι.

Η κατάργηση…

Τετάρτη 10 Ιούλη. Υπάρχουν “στόχοι” που καλό είναι να επιτυγχάνονται. Υπάρχουν και άλλοι που καλό είναι να διαφεύγουν πάντα στο βάθος του ορίζοντα, για να φωτίζουν τον δρόμο (αφήνοντας πίσω μακρυά σκιά).

Για την δεξιά του ελληνικού καθεστώτος ένας τέτοιος “στόχος – φάρος” είναι η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Η ύπαρξή του είναι ήδη πολύχρονος μύθος. Δεν υπάρχει κανένα “άσυλο” για να καταργηθεί… Για παράδειγμα η αστυνομία τάξης (τα ματ) μπαινοβγαίνει κατά βούληση στο θρυλικό ΕΜΠ της Αθήνας στις τακτικές αμοιβαία εκπαιδευτικές συναντήσεις της με μια χούφτα νεαρούς (που έχουν κωδικοποιηθεί σαν “μπαχαλάκηδες”). Αλλά και στα campus, είτε στην Αθήνα είτε στη Σαλονίκη, η αστυνομία μπορεί να μπει και να βγει όποτε θέλει, προτιμότερο undercover, ειδικά τις όχι εκπαιδευτικές ώρες…

Φυσικά μπορεί κάποιος φανατικός της “κατάργησης” να υποστηρίξει ότι συμβαίνουν κι άλλα “κακά” πράγματα στα πανεπιστήμια. Όπως, για παράδειγμα, τα “στέκια” διάφορων φοιτητικών ομάδων και οργανώσεων. Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι η ύπαρξή τους σαν τέτοια δεν συνιστά κάποιο αδίκημα· η δε “επέμβαση της έννομης τάξης” με πλήρη εξοπλισμό καταστολής μάλλον υπέρ αυτών των ομάδων θα λειτουργούσε παρά εναντίον τους. Και σίγουρα θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα στην “εύρυθμη λειτουργία” των ιδρυμάτων / ενυδρίων. Η διανόηση δεν τα αντέχει τα διακρυγόνα…

Επιτέλους μια ελάχιστη τιμιότητα κύριοι της καταστολής! Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι μια απ’ τις ψυχώσεις που αποκτήσατε απ’ το γεγονός ότι δεν έχετε να αντιπαραθέσετε κάτι ανάλογο του πολυτεχνείου του ’73 (απ’ την μεριά της αριστέρας) που να το πουλήσετε σαν “αγώνα για την δημοκρατία”. Κι αφού σαν μεταχουντική δεξιά δεν έχετε σπουδαία πράγματα να πουλήσετε σαν μαχητική υπεράσπιση της δημοκρατίας, σας έχει κάτσει στο λαιμό το “πανεπιστημιακό άσυλο”, που μέσα στα ψυχοσύνδρομά σας το καταλαβαίνετε σαν μόνιμο κίνδυνο κάποιου μελλοντικού ηρωϊκού έπους που θα σας κοντράρει.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι “καταργήθηκε το άσυλο” και ότι το άρωμα εκπαιδευτικού νεκροταφείου απλώνεται σ’ όλα τα ιδρύματα της επικράτειας. Ας πούμε ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια γίνονται κυριολεκτικά “άσυλα” – ανίατων φιλοδοξιών. Μετά; Τι θα κάνετε μετά ότι δεν θα μπορείτε να “καταργήσετε το άσυλο”; Πως θα βγάζετε το πολιτικό σας πεντεσπάνι χωρίς βαρβάρους;

Μήπως κυνηγώντας την “πάταξη της φοροδιαφυγής”;

… και το hangover της

Δευτέρα 8 Ιούλη. Ένα απ’ τα στοιχεία της φάρσας (μπορεί να μοιάζει περιθωριακό αλλά κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής μόνο τέτοιο δεν είναι) βρίσκεται στο εξής: μετά από 7 χρόνια γενναίας και πανηγυρικής κοινοβουλευτικοποίησης διάφοροι εντάσσουν στο πολιτικό βιογραφικό τους την χθεσινή (κοινοβουλευτική) αποτυχία των βοθρολυμάτων! Παριστάνουν όλοι αυτοί οι γενναίοι “αντιφασίστες” ότι κρατούσαν τη μύτη τους για πάνω από 2.500 χιλιάδες μέρες και νύχτες, απ’ τον Μάρτη του 2012… Αλλά επιτέλους (λένε) “η δημοκρατία μπορεί να αναπνεύσει ελεύθερα” – χάρη στους “αγώνες” τους φυσικά!!!!

Αλήθεια; Έγιναν τέτοιες σκληρές μάχες; Μάτωσαν τόσα παλληκάρια στο “αντιφασιστικό” μέτωπο; Ωιμέ! Πέρασε τόσος καιρός και δεν μάθαμε (οι ανόητοι) τι έχουν κάνει αυτοί οι γενναίοι ενάντια στον ελληνικό κρατικό / παρακρατικό φασισμό του παρακάτω είδους:

Ζήτω η “φτωχομεσαία αγροτιά”!

Τρίτη 4 Ιούνη. Στους κούρδους και σύρους πρόσφυγες και στους παράτυπους μετανάστες από το πακιστάν και το αφγανιστάν, που παρεμένουν εγκλωβισμένοι στα hotspots στρέφουν τις ελπίδες τους για συγκομιδή της σοδειάς των ροδακίνων οι παραγωγοί του κάμπου της Μακεδονίας.

… «Φέρνοντας πρόσφυγες, θα πληρώνονται νόμιμα και έτσι θα σπάσουμε τον «τσαμπουκά» των Αλβανών που ζητάνε «τρελά» λεφτά σε μαύρα μεροκάματα για να έρθουν» μας είπε αγροτοσυνδικαλιστής της περιοχής…

Τα αγροτοαφεντικά του ροδάκινου, του βερύκοκου, των κερασιών, και άλλων φρούτων, «κλαίνε» γιατί δεν βρίσκουν εργάτες. Ή, πιο σωστά: οι εργάτες που βρίσκουν είναι απ’ την αλβανία· που, κάνοντας το σωστό, αξιοποιούν τόσο την πείρα και την γνώση τους για την συγκομιδή όσο και το γεγονός ότι αυτές οι εποχικές αγροτικές δουλειές είναι (χρονικά) επείγουσες, και έχουν ανεβάσει (τις απαιτήσεις τους για) το μεροκάματο. Οπότε, η ελπίδα της ντόπιας «φτωχομεσαίας αγροτιάς» είναι οι αιχμάλωτοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης…

Θα τους πληρώσουν φυσικά… Θα τους δίνουν επίσης και κανά πάτο φαί, θα τους δίνουν και τίποτα στάβλους για ύπνο… Αλλά «θα τους κάνουν χάρη» – και τους ελπίζουν για φτηνούς…

Αν πρόκειται να υπάρξει τέτοια «συμφωνία», θα γίνει ανάμεσα στην «φτωχομεσαία αγροτιά» και το ελληνικό κράτος: οι «εγκλωβισμένοι στα hotposts» είναι ουσιαστικά κρατούμενοι. Πώς να φαντάζονται, άραγε, τα αγροτοαφεντικά μια τέτοια «λύση στο πρόβλημά» τους; Με μπάτσους στα χωράφια για να μην αποδράσουν οι «εγκλωβισμένοι» όταν βρεθούν σε στεριά που δεν είναι κυκλωμένη από θάλασσα;

Γιατί όχι; – θα τολμούσε να σκεφτεί κάποιος… Το έχουν ξανακάνει, όταν οι μετανάστες εργάτες απ’ την αλβανία ήταν καινούργιοι και κυνηγημένοι.

Υπενθύμιση των βασικών 2

Κυριακή 2 Ιούνη. Οι διαρκώς ενισχυόμενες απ’ τις “καταχθόνιες δυνάμεις” των τεχνοεπιστημών παραγωγικές δυνάμεις δεν κατέστρεψαν τα τείχη των παραγωγικών σχέσεων: την, σε τελευταία ανάλυση, ιδιωτική ιδιοκτησία των πρώτων και, κατά συνέπεια, την εκμετάλλευση της εργασίας και της ζωής. Σήμερα περισσότερο από ποτέ τον τελευταίο 1,5 αιώνα λείπει το υποκείμενο που θα διανοούνταν και θα επιχειρούσε να κάνει κάτι τέτοιο: η σύγχρονη εργατική τάξη, σαν συνειδητότητα, είναι στα χειρότερά της (εξηγήσιμο μεν, εξαιρετικά επικίνδυνο δε).

Απ’ την άλλη μεριά ο καπιταλισμός ποτέ δεν ήταν και δεν είναι “υποκείμενο”. “Πρόσωπο”. Είναι μοντέλο σχέσεων. Όταν η κρίση που περιγραφόταν στο κομμουνιστικό μανιφέστο φτάνει σ’ εκείνο το σημείο όπου αναγκαστικά πρέπει να καταστραφούν ένα σωρό παραγωγικές δυνάμεις, κάποιοι πρέπει να παίρνουν τις σχετικές αποφάσεις.

Αυτοί δεν είναι οι μεμονωμένοι καπιταλιστές, ούτε οι ceo, ούτε οι συνελεύσεις των μετόχων… Γι’ αυτούς ισχύει εκείνο που έλεγε ο Κέυνς (χτεσινή ανάρτηση): λυσσασμένα κτυπιούνται διακινδυνεύοντας να βουλιάξουν ακόμα και την βάρκα. Με δεδομένο ότι τα συμφέροντα των αφεντικών, ανάλογα με τον κλάδο και το μέγεθος, πέρα απ’ την εκμετάλλευση της εργασίας, δεν «συμπίπτουν μεταξύ τους από μόνα τους», η μορφή κράτος (ή παρακράτος…), νομιμοποιημένη απ’ την εξουσιοδότηση των πολιτικών βιτρινών απ’ τους υπηκόους, είναι αυτή που ξαναεμφανίζεται στο κέντρο της σκηνής, με ένα ειδικό καθήκον: να κινητοποιήσει την «ιδανική μηχανή καταστροφής» (τον στρατό) προς όφελος του εθνικού συμφέροντος. Που εμφανίζεται σαν γενικό όσο χρειάζεται για να “χωράει” και να επιστρατεύει τους πληβείους· αλλά στον πυρήνα του είναι το συμφέρον των πιο δυναμικών κλάδων / αφεντικών.

Σ’ αυτή την ιστορική φάση βρισκόμαστε ήδη απ’ το 2001. Το ότι την πρωτοβουλία την είχε, ως το 2015, η αμερικανική μορφή κράτος, επιδιώκοντας «προληπτικά» να πιάσει πόστα απ’ το ινδοκούς ως την «εύφορη ημισέληνο» καταστρέφοντας (όσο αυτό ήταν δυνατόν…) εν τω μεταξύ την ιρακινή πετρελαϊκή βιομηχανία, έχει εξήγηση, που ξεπερνάει κατά πολύ τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των πολιτικών βιτρινών που ανέλαβαν διαδοχικά αυτή τη δουλειά. Απ’ το 2015 και μετά άλλη μια μορφή κράτος πρώτης γραμμής, η ρωσική, μπήκε στην αρένα. Και με πολύ ουσιαστικό τρόπο (υπερεξοπλισμός) ετοιμάζεται πυρετωδώς και το κινεζικό κράτος. (Κάμποσα ακόμα κράτη εξοπλίζονται, δηλώνοντας «διαθεσιμότητα» και για τις αναγκαίες καταστροφές και για τη νομή των λαφύρων…).

Αυτές οι εξελίξεις είναι βασικά (αν και όχι τα μοναδικά) στοιχεία του νεοκρατισμού. Ο νεοκρατισμός δεν είναι «αναβίωση» του κεϋνσιανισμού. Διαφέρει απ’ αυτόν σ’ ένα στρατηγικής σημασίας ζήτημα: στην εννόηση (ή στην μη εννόηση) της αυτονομίας της εργατικής τάξης. Στην «καθαρή» μορφή του ο Κέυνς αναγνώρισε την (οργανωμένη) εργατική τάξη σαν διακριτό και ανεξάρτητο στοιχείο της καπιταλιστικής συσσώρευσης· που θα έπρεπε να εισαχθεί επίσημα, για το «γενικό καλό», στη «διαμόρφωση των πολιτικών» της εκμετάλλευσής της και των συνθηκών ισορροπίας και ελέγχου της καπιταλιστικής επιδίωξης του μέγιστου κέρδους.

Ο νεοκρατισμός αντίθετα κρατάει (και θα κρατήσει σκληρά και αποφασιστικά) την βασική θέση και επιτυχία του νεοφιλελευθερισμού: την θέση ότι η οργάνωση της εργατικής τάξης (συνδικαλιστική και πολιτική) συνιστά καρτέλ, που διαμορφώνει από θέση ισχύος την «γενική βασική τιμή του εμπορεύματος εργασία».

Για να μετριάσει τις συνέπειες αυτού του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθέρου δόγματος χωρίς να αναγνωρίσει την εργατική τάξη σαν ανεξάρτητη μεταβλητή του καπιταλισμού, ο νεοκρατισμός επιστρατεύει μια «παλιά» διαδικασία: τον (κρατικό) πατερναλισμό. Αυτός ο πατερναλισμός (που είναι η βασική γραμμή λειτουργίας του ελληνικού κράτους απ’ την δημιουργία του: πολιτικός προσοδισμός!), πέρασε απ’ την κευνσιανική φάση στη νεοφιλελεύθερη και τώρα στη νεοκρατική μετασχηματίζοντας και επεκτείνοντας την ακτίνα δράσης του. Κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής εκεί βρίσκεται το «κλειδί» της εννόησης της «ανάπτυξης» των ακροδεξιών / φασιστικών ιδεών και εκδοχών εξουσίας ταυτόχρονα και σε συνδυασμό με νεοφιλελεύθερες «οικονομικές πολιτικές».

Ο μικροαστικός ατομισμός / εγωϊσμός / ναρκισσισμός ήταν η στρατηγική επιτυχία του νεοφιλελευθερισμού, που αγαπήθηκε απ’ τις μάζες των υπηκόων όσο τίποτα άλλο! Οι προωθητές του νεοκρατισμού δεν πρόκειται να ακυρώσουν αυτό το κρίσιμο όπλο τους! Ο μικροαστικός ατομισμός / εγωϊσμός / ναρκισσισμός είναι το «Κεκτημένο των κεκτημένων» της 4 τελευταίες δεκαετίες…

Κεκτημένο για ποιούς; Μα ελάτε τώρα!…

Και ως σύμβολα έσεσθε

Τετάρτη 29 Μάη. Η σκηνοθεσία για λογαριασμό των εγκαινίων ενός δημόσιου έργου που είναι ακόμα γιαπί, δεν είναι απλά ένα «πολιτικό» γεγονός. Είναι μάλλον κάτι πιο σύνθετο, ας το πούμε «πολιτικο-ηθικό». Τέτοιου είδους παραμυθιάσματα δεν είναι συνυφασμένα με την εξυπηρέτηση της εξουσίας· και, επιπλέον, δεν έχουν προκαθορισμένο «ιδεολογικό πρόσημο». Μπορεί μια πολιτική βιτρίνα να δεχτεί να πέσει τόσο χαμηλά, μπορεί όχι· το τι θα επιλέξει δεν αλλάζει τον ρόλο της. Φωτίζει όμως το ποιόν του «υποκειμενισμού» κάθε πολιτικής βιτρίνας. Και δεν πρόκειται για ποιόν στιγμιαίο, σαν σαρδάμ της γλώσσας. Η σκηνοθεσία χρειάζεται σχεδιασμό, δουλειά, έξοδα – και κυρίως έγκριση «απ’ τα πάνω». Η σκηνοθεσία είναι διάρκεια. Και έχει συνέπειες: εκείνος που θέλει να κάνει παιχνίδι με τέτοια φτηνά κόλπα εξαπάτησης, είναι ικανός να κοροϊδεύει με οποιονδήποτε τρόπο.

Η «πρώτη φορά αριστέρα» έχει δώσει ρεσιτάλ παραμυθιών, όχι μόνο σαν κυβέρνηση αλλά και νωρίτερα, σαν αντιπολίτευση. Το ότι οι ψηφοφόροι / πελάτες την συγχωρούν κατά καιρούς δεν διορθώνει το ζήτημα. Αναδεικνύει, πέρα απ’ την εξαπάτηση, και τον κυνισμό της ιδιοτέλειας – της μικροαστικής μάζας. Μπορεί ο καθένας να καταλαβαίνει ότι τον κοροϊδεύουν· μπορεί και να κολακεύεται μ’ αυτό, επειδή υποθέτει ότι έστω και σαν στόχος κοροϊδίας απ’ τους πολιτικούς, έχει μια κάποια σημασία. Μετά, απλά, κάνει τους δικούς του προσωπικούς και ιδιοτελείς λογαριασμούς για το τι τον συμφέρει.

Ο εξοχότατος π.ε.τ. συνεχίζει να λέει ψέμματα (πράγμα που είναι το λογικά αναμενόμενο) με ιδιαίτερες επιδόσεις στο να αυτοδιαψεύδεται. «Δεν είπα – ή δεν έκανα – αυτό» ενώ το έχει πει / κάνει· ενώ υπάρχουν και οι καταγραφές ότι το έχει πει / κάνει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων δίνει την εντύπωση, τόσο αυτός όσο και οι πέριξ του, ότι δεν θυμούνται καν τι έχουν πει / κάνει… Είναι παθολογικό γιατρέ;

Οι συγκεκριμένες βιτρίνες δεν ζουν την «πολιτική αποστολή» τους σαν κανονική ζωή. Την ζουν με πουσαρισμένο τρόπο, σαν σύμβολα. Τα σύμβολα δεν έχουν χρονικότητα· έχουν μόνο διάρκεια. Δεν έχουν παρελθόν· (θέλουν να) είναι εσαεί, έχοντας μόνο παρόν. Ένα αιώνιο παρόν, ένα παρόν που καλό θα ήταν να προεκτείνεται όσο περισσότερο γίνεται. Τα σύμβολα τα ίδια δεν έχουν μνήμη· μνήμη έχουν μόνο εκείνοι που τα βλέπουν ή τα χρησιμοποιούν.

Εν τέλει τα σύμβολα είναι σαν τις ζωγραφισμένες λινάτσες μπροστά απ’ το γιαπί. Σκηνοθετούν, φτιάχνουν ατμόσφαιρα.

Συνεπώς έχουμε μπροστά μας μια ειδική μορφή ψευδολογίας της εξουσίας (υπάρχουν και άλλες, εννοείται): την εκκένωση του ιστορικού χρόνου όταν γίνεσαι σύμβολο. Είναι παθολογικό, με ιδιαίτερο τρόπο: ανήκει στην παθολογία του Θεάματος – αν και σαν ειδική περίπτωση.

Φυσικά οι ενδοεξουσιαστικές σπρωξιές δεν γίνονται για την “αλήθεια” (ακριβώς γι’ αυτό χρησιμοποιούν συνέχεια την λέξη). Όμως υπάρχουν σ’ αυτές τις δουλειές ψεύτες και ψεύτες. Υπάρχουν ψεύτες προσεκτικοί, επιλεκτικοί και ικανοί. Υπάρχουν και αλέξιοι που είναι αδέξιοι: έχουν ενσωματώσει τόσο πολύ την συμβολική τους λειτουργία που, τελικά, την αποκαλύπτουν… Σα να λέμε: καίγεσαι τόσο πολύ να εγκαινιάσεις το μετρό Θεσσαλονίκη, που δεν σε νοιάζει καν αν δέκα λεπτά μετά τα “εγκαίνια” ένα χέρι δείξει την απάτη.

Ισχύει λοιπόν το καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα…

Το μη χείρον ως βέλτιστον

Τρίτη 28 Μάη. Μεσημέρι Δευτέρας 27 Μάη 2019. Φανάρι κόκκινο στην Κηφισίας, απέναντι απ’ το “Υγεία”. Τσάντα στην ποδιά του παπιού, εμφανώς «της δουλειάς».

Δίπλα φρενάρει άλλο πάπι. Τσάντα στην ποδιά, εμφανώς «της δουλειάς». Ο οδηγός σηκώνει το τζάμι του κράνους και μου απευθύνεται: Δουλεύεις 8 ώρες; Τώρα θα δουλεύεις 12…

Ύφος έκπληκτο (δικό μου). Είναι, μήπως, δήμαρχος της κουλοδεξιάς; Μπα! Άγνωστος… Συνεχίζει: Τώρα που θα έρθει ο Κούλης θα δουλεύεις 12ωρα! Το είπε: εφτά μέρες την βδομάδα!… Ο συριζα; Σκατά τα έκανε ο συριζα. Αλλά τουλάχιστον… Υποσχέθηκε 10 και έκανε μόνο το 1… Αλλά έστω κι αυτό… Καλύτερα 1 παρά…

Πράσινο φανάρι… «Πράσινο»; Πάει κανείς μακριά αν η ζωή του ισορροπεί στο «υποσχέθηκε 10, έκανε 1, αλλά έστω κάτι είναι κι αυτό»; Πάει μακριά η ζωή που ζητιανεύει και παζαρεύει;

Ναι. Πάει μακριά. Μπορεί να πάει πολύ μακριά. Ο δρόμος λέγεται μοιραλατρεία – αλλά δεν έχει σημασία. Κανένας δεν θα κόλωνε αν μάθαινε το όνομά του. Κι αυτό είναι το θέμα. Ακρωτηριασμένος, παράλυτος (μεταφορικά) καταλήγεις να ζυγίσεις τα genital της κάθε εξουσίας (της κάθε πολιτικής βιτρίνας) για να χαρείς μ’ εκείνη που θα σε σκοτώσει λιγότερο. Ή πιο φτηνά. Hey man, I kill for money – but you are a friend. So I’ll kill you for nothing…

Αυτή είναι η υποτίμηση, η ριζική υποτίμηση, για την οποία σαν αυτόνομοι εργάτες φωνάζαμε δημόσια το 2009! Αυτή ακριβώς. Δεν πετύχαμε τίποτα. Αλλά τον καυγά δεν πρόκειται να τον σταματήσουμε.

Γιατί όταν κάνεις καυγά με το αφεντικό (είτε το ατομικό είτε το γενικό και απρόσωπο) αυτόν δίπλα σου που μουρμουράει στ’ αυτί σου «μην το χοντραίνεις – καλούτσικα είμαστε εδώ – αλλού είναι χειρότερα», τον παίρνεις για ρουφιάνο. Μπορεί να μην είναι, μπορεί να είναι απλά γονατισμένος. Αλλά και πάλι;

Η έριδα συνεχίζεται επ’ αόριστον. Απ’ την μεριά μας οπωσδήποτε.