Tag: ιδεολογία

Και ως σύμβολα έσεσθε

Τετάρτη 29 Μάη. Η σκηνοθεσία για λογαριασμό των εγκαινίων ενός δημόσιου έργου που είναι ακόμα γιαπί, δεν είναι απλά ένα «πολιτικό» γεγονός. Είναι μάλλον κάτι πιο σύνθετο, ας το πούμε «πολιτικο-ηθικό». Τέτοιου είδους παραμυθιάσματα δεν είναι συνυφασμένα με την εξυπηρέτηση της εξουσίας· και, επιπλέον, δεν έχουν προκαθορισμένο «ιδεολογικό πρόσημο». Μπορεί μια πολιτική βιτρίνα να δεχτεί να πέσει τόσο χαμηλά, μπορεί όχι· το τι θα επιλέξει δεν αλλάζει τον ρόλο της. Φωτίζει όμως το ποιόν του «υποκειμενισμού» κάθε πολιτικής βιτρίνας. Και δεν πρόκειται για ποιόν στιγμιαίο, σαν σαρδάμ της γλώσσας. Η σκηνοθεσία χρειάζεται σχεδιασμό, δουλειά, έξοδα – και κυρίως έγκριση «απ’ τα πάνω». Η σκηνοθεσία είναι διάρκεια. Και έχει συνέπειες: εκείνος που θέλει να κάνει παιχνίδι με τέτοια φτηνά κόλπα εξαπάτησης, είναι ικανός να κοροϊδεύει με οποιονδήποτε τρόπο.

Η «πρώτη φορά αριστέρα» έχει δώσει ρεσιτάλ παραμυθιών, όχι μόνο σαν κυβέρνηση αλλά και νωρίτερα, σαν αντιπολίτευση. Το ότι οι ψηφοφόροι / πελάτες την συγχωρούν κατά καιρούς δεν διορθώνει το ζήτημα. Αναδεικνύει, πέρα απ’ την εξαπάτηση, και τον κυνισμό της ιδιοτέλειας – της μικροαστικής μάζας. Μπορεί ο καθένας να καταλαβαίνει ότι τον κοροϊδεύουν· μπορεί και να κολακεύεται μ’ αυτό, επειδή υποθέτει ότι έστω και σαν στόχος κοροϊδίας απ’ τους πολιτικούς, έχει μια κάποια σημασία. Μετά, απλά, κάνει τους δικούς του προσωπικούς και ιδιοτελείς λογαριασμούς για το τι τον συμφέρει.

Ο εξοχότατος π.ε.τ. συνεχίζει να λέει ψέμματα (πράγμα που είναι το λογικά αναμενόμενο) με ιδιαίτερες επιδόσεις στο να αυτοδιαψεύδεται. «Δεν είπα – ή δεν έκανα – αυτό» ενώ το έχει πει / κάνει· ενώ υπάρχουν και οι καταγραφές ότι το έχει πει / κάνει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων δίνει την εντύπωση, τόσο αυτός όσο και οι πέριξ του, ότι δεν θυμούνται καν τι έχουν πει / κάνει… Είναι παθολογικό γιατρέ;

Οι συγκεκριμένες βιτρίνες δεν ζουν την «πολιτική αποστολή» τους σαν κανονική ζωή. Την ζουν με πουσαρισμένο τρόπο, σαν σύμβολα. Τα σύμβολα δεν έχουν χρονικότητα· έχουν μόνο διάρκεια. Δεν έχουν παρελθόν· (θέλουν να) είναι εσαεί, έχοντας μόνο παρόν. Ένα αιώνιο παρόν, ένα παρόν που καλό θα ήταν να προεκτείνεται όσο περισσότερο γίνεται. Τα σύμβολα τα ίδια δεν έχουν μνήμη· μνήμη έχουν μόνο εκείνοι που τα βλέπουν ή τα χρησιμοποιούν.

Εν τέλει τα σύμβολα είναι σαν τις ζωγραφισμένες λινάτσες μπροστά απ’ το γιαπί. Σκηνοθετούν, φτιάχνουν ατμόσφαιρα.

Συνεπώς έχουμε μπροστά μας μια ειδική μορφή ψευδολογίας της εξουσίας (υπάρχουν και άλλες, εννοείται): την εκκένωση του ιστορικού χρόνου όταν γίνεσαι σύμβολο. Είναι παθολογικό, με ιδιαίτερο τρόπο: ανήκει στην παθολογία του Θεάματος – αν και σαν ειδική περίπτωση.

Φυσικά οι ενδοεξουσιαστικές σπρωξιές δεν γίνονται για την “αλήθεια” (ακριβώς γι’ αυτό χρησιμοποιούν συνέχεια την λέξη). Όμως υπάρχουν σ’ αυτές τις δουλειές ψεύτες και ψεύτες. Υπάρχουν ψεύτες προσεκτικοί, επιλεκτικοί και ικανοί. Υπάρχουν και αλέξιοι που είναι αδέξιοι: έχουν ενσωματώσει τόσο πολύ την συμβολική τους λειτουργία που, τελικά, την αποκαλύπτουν… Σα να λέμε: καίγεσαι τόσο πολύ να εγκαινιάσεις το μετρό Θεσσαλονίκη, που δεν σε νοιάζει καν αν δέκα λεπτά μετά τα “εγκαίνια” ένα χέρι δείξει την απάτη.

Ισχύει λοιπόν το καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα…

Το μη χείρον ως βέλτιστον

Τρίτη 28 Μάη. Μεσημέρι Δευτέρας 27 Μάη 2019. Φανάρι κόκκινο στην Κηφισίας, απέναντι απ’ το “Υγεία”. Τσάντα στην ποδιά του παπιού, εμφανώς «της δουλειάς».

Δίπλα φρενάρει άλλο πάπι. Τσάντα στην ποδιά, εμφανώς «της δουλειάς». Ο οδηγός σηκώνει το τζάμι του κράνους και μου απευθύνεται: Δουλεύεις 8 ώρες; Τώρα θα δουλεύεις 12…

Ύφος έκπληκτο (δικό μου). Είναι, μήπως, δήμαρχος της κουλοδεξιάς; Μπα! Άγνωστος… Συνεχίζει: Τώρα που θα έρθει ο Κούλης θα δουλεύεις 12ωρα! Το είπε: εφτά μέρες την βδομάδα!… Ο συριζα; Σκατά τα έκανε ο συριζα. Αλλά τουλάχιστον… Υποσχέθηκε 10 και έκανε μόνο το 1… Αλλά έστω κι αυτό… Καλύτερα 1 παρά…

Πράσινο φανάρι… «Πράσινο»; Πάει κανείς μακριά αν η ζωή του ισορροπεί στο «υποσχέθηκε 10, έκανε 1, αλλά έστω κάτι είναι κι αυτό»; Πάει μακριά η ζωή που ζητιανεύει και παζαρεύει;

Ναι. Πάει μακριά. Μπορεί να πάει πολύ μακριά. Ο δρόμος λέγεται μοιραλατρεία – αλλά δεν έχει σημασία. Κανένας δεν θα κόλωνε αν μάθαινε το όνομά του. Κι αυτό είναι το θέμα. Ακρωτηριασμένος, παράλυτος (μεταφορικά) καταλήγεις να ζυγίσεις τα genital της κάθε εξουσίας (της κάθε πολιτικής βιτρίνας) για να χαρείς μ’ εκείνη που θα σε σκοτώσει λιγότερο. Ή πιο φτηνά. Hey man, I kill for money – but you are a friend. So I’ll kill you for nothing…

Αυτή είναι η υποτίμηση, η ριζική υποτίμηση, για την οποία σαν αυτόνομοι εργάτες φωνάζαμε δημόσια το 2009! Αυτή ακριβώς. Δεν πετύχαμε τίποτα. Αλλά τον καυγά δεν πρόκειται να τον σταματήσουμε.

Γιατί όταν κάνεις καυγά με το αφεντικό (είτε το ατομικό είτε το γενικό και απρόσωπο) αυτόν δίπλα σου που μουρμουράει στ’ αυτί σου «μην το χοντραίνεις – καλούτσικα είμαστε εδώ – αλλού είναι χειρότερα», τον παίρνεις για ρουφιάνο. Μπορεί να μην είναι, μπορεί να είναι απλά γονατισμένος. Αλλά και πάλι;

Η έριδα συνεχίζεται επ’ αόριστον. Απ’ την μεριά μας οπωσδήποτε.

Marketing

Τρίτη 28 Μάη. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο ο καταναλωτής πολιτικού (με την έννοια της τεχνικής της εξουσίας) image θα συμπεριφερθεί διαφορετικά απ’τον εαυτό του σαν καταναλωτή απορρυπαντικών. Φυσικά διάφοροι επιμένουν ότι οι γιορτές της δημοκρατίας προκαλούν τους υπηκόους να σκεφτούν το συμφέρον τους – αλλά τι διαφορετικό κάνουν τα supermarkets, οι διαφημιστές και η αγορά εμπορευμάτων;

Ο εξοχότατος π.ε.τ. ήθελε να κάνει τα ψηφοδέλτια κουπόνια: ανομολόγητη αλλά συνεπής προσέγγιση του καταναλωτικού ήθους (ethos). Απέτυχε σ’ αυτή τη φάση. Αλλά αλλοίμονο αν οι επαγγελματίες διαφημιστές και PR τα παρατούσαν μετά απ’ τις αποτυχίες τους! Νέος είναι, τενεκές είναι, θα του κάτσει κάποια στιγμή. (Μπορεί και στην επόμενη προσπάθεια… Αν έβγαινε σπαράζοντας στο κλάμα δεν θα συγκινούσε το πόπολο; Αν έβαζε γραβάτα δεν θα έπειθε περισσότερο σαν statesman τώρα που η αίγλη του τρελόπαιδου έχει φάει τα ψωμιά της;)

Καταλαβαίνουμε ότι είναι δύσκολο σε όσους κυνηγούν κουκιά, με απόχη ή με πολυβόλο, να παραδεχτούν πως κάνουν την ίδια δουλειά με κάθε κυνηγό πελατών στον ύστερο, post modern καπιταλισμό – παρότι έχουν τους ίδιους συμβούλους… Καταλαβαίνουμε το γιατί θέλουν οι δικές τους υποσχέσεις να είναι ανώτερης τάξης από οποιαδήποτε άλλη (εμπορευματική / καταναλωτική) υπόσχεση. Αλλά ακόμα κι αν ήταν έτσι (που δεν είναι!), και για να διασωθεί αυτή η κρίσιμη διάκριση ανάμεσα στο «ψηφίζω» και στο «ψωνίζω», δεν θα έπρεπε όλοι αυτοί οι κήρυκες κάποιου (εγκόσμιου) παράδεισου να έχουν σίγουρα και αναμφισβήτητα στοιχεία ότι έστω για μια μέρα κάθε τόσα χρόνια, έστω για μια ώρα εκείνην την κρίσιμη ημέρα, οι αλαλιασμένοι (μερικές φορές και χρεωκοπημένοι) καταναλωτές παύουν να είναι τέτοιοι; Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ασφαλείς αποδείξεις ότι ο λαός δεν ψηφίζει όπως ψωνίζει;

Περίεργες απορίες έχουμε (πολύ χειρότερα: συνδεδεμένες με τις πολιτικές μας επιλογές και πρακτικές): αμφισβητούμε (κι ακόμα χειρότερα…) την «διαύγεια πνεύματος» του καταναλωτή (συμπεριλαμβανόμενου του ψηφοφόρου) στον προσδιορισμό, με ορθολογικά κριτήρια, των συμφερόντων του! Δεν είναι έλλειψη εμπιστοσύνης. Είναι καθαρή εχθρότητα απέναντι σ’ εκείνους που εξουσιοδοτούν τους όποιους εκπροσώπους τους (είτε αποθεώνοντάς τους, είτε σαν το μη χείρον βέλτιστον…) ξέροντας εκ των προτέρων ότι δεν μπορούν να τους ελέγξουν πρακτικά ποτέ· εκτός απ’ το επόμενο ραντεβού κατανάλωσης, μετά από κάποια χρόνια. (Με τέτοια μυαλά πως να μην είμαστε αποσυνάγωγοι σαν αυτόνομοι εργάτες; Αμφισβητούμε το πλήθος των μικροαστών που ονομάζεται «λαός»; Καλύτερα να αμφισβητούσαμε τους νόμους της βαρύτητας ή την σφαιρικότητα της γης!!!)

Τουλάχιστον οι κατασκευαστές και έμποροι κλασσικών εμπορευμάτων βάζουν στις ετικέτες την σύνθεση του προϊόντος και ένα τηλέφωνο «παραπόνων» ή «εξυπηρέτησης του κοινού» – ανά πάσα στιγμή. Μπορεί να είναι παραμύθι, αλλά έστω συμβολικά αναγνωρίζει το θρυλικό «ο πελάτης έχει δίκιο» – την στιγμή που το έχει. Οι κατασκευαστές πολιτικών προϊόντων αρνούνται τέτοιες ετικέτες. Εντάξει. Αν, όμως, πάθεις δηλητηρίαση (απ’ το πολιτικό προϊόν) ώσπου να έρθει η στιγμή (της γιορτής της δημοκρατίας) για να το ξεράσεις με κάποιο αντίδοτο θα έχεις πέσει σε κώμα… (Πράγμα που συμβαίνει συχνά…)

Άμα το ψάχνει το δίκιο του (ο πελάτης…) για να το βάλει στον φάκελο μια φορά στο όποτε, μπορεί και να το μπερδέψει. Μπορεί να είναι ήδη ζόμπι – της πολιτικής αγοράς βέβαια…

Κάτι ψιλά

Δευτέρα 27 Μάη. Τώρα που τέλειωσε αυτή η γιορτή της δημοκρατίας, και πριν ξεκινήσει η επόμενη (στα μέρη μας every day is a party της δημοκρατίας…), κι αφού ο Γιάνης έκανε σεφτέ στα κουκιά, η ασταμάτητη μηχανή πρέπει να τονίσει κάτι που κανείς άλλος δεν θεώρησε άξιο προσοχής. Αυτή η καταραμένη η κουλοδεξιά έχει απεριόριστο τακτ απέναντι στο φαιορόζ γκουβέρνο – και μην δίνετε σημασία που μαλλιοτραβιούνται πότε πότε. Συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες οικογένειες.

Πώς αποδεικνύνεται αυτή η βαθιά σχέση ανάμεσα στις διάφορες «δεξιές» (ας πούμε: φράξιες) του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους; Σίγουρα σε όλα τα ζητήματα «εθνικής γραμμής». Μόνο που εδώ έχει γίνει κάτι άλλο.

Στις 7 Μάη (πριν 20 μέρες, σε κάργα προεκλογική περίοδο δηλαδή) ο ροζ βουλευτής κύριος Γιάννης Δέδες συνέπεσε στο ίδιο «τηλεοπτικό πάνελ» με το στέλεχος του πασοκ-Α κύριο Σπύρο Καρανικόλα. Ήταν υποχρεωμένοι να τσακωθούν, κι αυτό ακριβώς έκαναν. Αυτά είναι που ειπώθηκαν, σε γλώσσα ρεπορτάζ:

… Στην κορύφωση της έντασης ο κ. Καρανικόλας του είπε ότι «το πρώτο εξάμηνο του 2015 κόστισε στη χώρα 200 δισ. ευρώ».

Απαντώντας, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Δέδες είπε «πέστε τις αλήθειες, για να πούμε κι εμείς τις αλήθειες. Η αλήθεια είναι ότι ούτε πρόκειται για 200 δισ., ούτε για 100. Είναι συγκεκριμένα 86 δισ. ευρώ» τόνισε. Η παραδοχή του κ. Δέδε προκάλεσε την «έκρηξη» του εκπροσώπου του ΚΙΝΑΛ, ο οποίος τον ρώτησε αν θεωρεί «λίγα τα 86 δισ. που χρεώσατε στον ελληνικό λαό». Ο Γιάννης Δέδες στη συνέχεια είπε ότι «λέμε την αλήθεια. Εμείς ομολογούμε ότι κάναμε ένα σοβαρό λάθος. Το είπα ενδεχομένως στο διάλειμμα και δεν ακούστηκε στον φακό. Είπα ότι κάναμε ένα σοβαρό λάθος τους πρώτους έξι μήνες».

Ώπα! Ο κυβερνητικός βουλευτής κυρ Δέδες βγήκε και είπε ότι εκείνο το ηρωϊκό και περιπετειώδες “α εξάμηνο πρώτης φοράς” του 2015 είχε ένα κόστος 86 δισεκατομυρίων ευρώ… και; Και; Καμμία “αντιπολίτευση”, είτε αξιωματική είτε αναξιωματική, δεν πήρε την ασίστ! Κανένας. Όλοι έκαναν ότι δεν άκουσαν…

Το επιπλέον ενδιαφέρον είναι ότι το νούμερο “86” δεν είναι ένα “στρογγυλό νούμερο”, που το πετάς χοντρικά για να ξεμπερδέψεις. Δείχνει μετρημένο. Και έτσι πρέπει να είναι, αφού αυτόν τον λογαριασμό για το α εξάμηνο της πρώτης φοράς τον έβγαλε η τράπεζα της ελλάδας – του γνωστού τρισκατάρατου Στουρνάρα. Αυτόν τον υπολογισμό χρησιμοποίησε ο κυβερνητικός βουλευτής, μιας και αποφάσισε να πει αλήθειες. Και δεν άνοιξε η γη στην Κουμουνδούρου να τον καταπιεί.

Όμως 86 δισεκατομμύρια χασούρα σε 6 μήνες είναι 86 δισεκατομμύρια χασούρα σε 6 μήνες!! Είναι σχεδόν το ¼ του τωρινού δημόσιου χρέους (στα 355 δισεκατομμύρια), έτσι: μπαμ και κάτω!

Αλλά αυτό δεν είναι ζήτημα πολιτικής χρέωσης… Η ρημαδοδεξιά και οι υπόλοιποι είναι large και δεν απείλησαν με «εξεταστική επιτροπή» για να πάνε «όλοι οι υπεύθυνοι» στη φυλακή… Όχι. «Εθνική ενότητα» διάολε, κι ας παίζει μαλλιοτράβηγμα. (Για … τα Εξάρχεια).

Ακόμα πιο large είναι όμως ο λαός. Όχι μόνο δεν του λείπουν τα 86 δισεκατομμυριάκια, αλλά έριξε και κάμποσα κουκιά στον Γιάνη. Προφανώς η συνενοχή κρατάει ακόμα, αφού εκείνα τα 86 δισεκατομμυριάκια «πέταξαν» κάτω από τα συνεχή χειροκροτήματα του πλήθους, και τον απερίοριστο θαυμασμό για τους «μάγκες» που «κάνουν άνω κάτω την ευρώπη». Απ’ αυτή την άποψη υποσυνείδητα ο λαός ίσως νοιώθει ότι τα 86 δισεκατομύρια είναι η αναβίωση του:

Θα τα κάψω

τα ρημάδια τα λεφτά μου

για να δω αν την καρδιά μου

ή το χρήμα αγαπάς.

Πήρες την καρδιά μου,

πάρε και τα λεφτά μου,

πάρ’ τα και χαλάλι σου…

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί, ω πολιτικές βιτρίνες, μην κάνετε τσιγκουνιές! Όχι 86· 186 δισεκατομμύρια να πάει το γδάρσιμο!

(Για κάντε την διαίρεση των 86 δις με τα 10 μύρια του πληθυσμού. Για βγάλτε το κατά κεφαλήν εισιτήριο εκείνου του πανηγυριού…)

Ήταν ένας κότσυφας που τονε λέγαν Σταύρο…

Δευτέρα 27 Μάη. Καθαρά και μόνο για λόγους υπενθύμισης του παραμυθιάσματος στο οποίο είναι επιρρεπής ο λαός (όλος, όχι μόνο ο μισός, ο καθένας τα δικά του..), πρέπει να βοηθήσουμε τη σύγκριση ανάμεσα σε μια φαιορόζ προεκλογική εκστρατεία (για τις ευρωεκλογές) που έγινε αποκλειστικά και μόνο σαν εκστρατεία για «εθνικές» εκλογές (επιδεικνύοντας πολύ περισσότερα από ιδεολογική και πολιτική άποψη απ’ όσα φαίνονται από πρώτη ματιά), για να ρίξει τα θεμέλια του δικού του κόμματος ο π.ε.τ., με το τι είχε συμβεί πριν μόλις 5 χρόνια. Το ρεπορτάζ για το τότε είναι (τι άλλο;) απ’ την καθεστωτική «αυγή»:

Η επίσκεψη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα στη Ρώμη έδωσε μια νέα ώθηση στην κοινωνική, κινηματική και πολιτική Αριστερά της «Άλλης Ευρώπης», που ολοκλήρωσε το Σάββατο την πρώτη πανιταλική συνδιάσκεψη των επιτροπών της.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στη διήμερη επίσκεψή του στην Ιταλία συναντήθηκε με όλες τις συνιστώσες της ιταλικής Αριστεράς, από την Κομμουνιστική Επανίδρυση του Π. Φερέρο, την Αριστερά Οικολογία Ελευθερία του Ν. Βέντολα και του Ν. Φρατογιάνι έως την Πολιτική Δράση του Αντόνιο Ινκγρόια, με τον γραμματέα του ιστορικού συνδικάτου εργατών μετάλλου FIOM CGIL Μ. Λαντίνι, ενώ για μια ακόμη φορά το υπό κατάληψη Θέατρο “Βάλε” άνοιξε τις πόρτες του στον «σύντροφο Αλέξη» για να φιλοξενήσει τη συνάντησή του με τους εκπροσώπους της ιταλικής κουλτούρας και του πολιτισμού. Η επίσκεψη του πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε την Πέμπτη με μια συνέντευξη Τύπου με τον νομικό Στέφανο Ροντοτά και τους ευρωβουλευτές της «Άλλης Ευρώπης» Μπάρμπαρα Σπινέλι και Ελεονόρα Φορέντζα με θέμα την υπεράσπιση της δημοκρατίας, της εργασίας και των κοινών αγαθών στην Ιταλία και την Ευρώπη.

Η ιταλική Αριστερά επεφύλαξε μια ιδιαίτερα θερμή υποδοχή στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε στην ανοιχτή συγκέντρωση που πραγματοποίησε στην κατάμεστη πλατεία Φαρνέζε την Παρασκευή το απόγευμα και στη γιορτή της Αριστεράς Οικολογίας Ελευθερίας στην ιστορική για τους αριστερούς πλατεία Σαν Τζιοβάνι την Πέμπτη το βράδυ.

… Μέσα σε ιδιαίτερα θερμό και συντροφικό κλίμα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συναντήθηκε στο Θέατρο «Βάλε» με τη συλλογικότητα της κατάληψης και τους εκπροσώπους της ιταλικής διανόησης, του πολιτισμού και των τεχνών, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για ένα ευρωπαϊκό μανιφέστο στήριξης του πολιτισμού και των ανθρώπων του και τη δημιουργία δικτύου των μορφών αντίστασης στην πολιτιστική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού.

… Το Σάββατο το πρωί πραγματοποιήθηκε η πρώτη εθνική συνδιάσκεψη των επιτροπών στήριξης του «Ψηφοδελτίου Τσίπρας», όπου αποφασίστηκε η δημιουργία ενός συντονιστικού οργάνου με τη συμμετοχή και των συντονιστών των ομάδων εργασίας που θα διαμορφώσουν την πολιτική του ιδιαίτερου αυτού χώρου τους επόμενους μήνες. Η «Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα» στοχεύει να αποτελέσει έναν ανοικτό πολιτικό χώρο διαλόγου και κοινής δράσης των δυνάμεων της ιταλικής Αριστεράς, φιλοδοξώντας να διευρύνει την παρουσία της στην πολιτική και κοινωνική ζωή μέσα από μέτωπα για τη δημιουργία μιας μεγάλης λαϊκής Αριστεράς στην Ιταλία…

Γειά σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη!… Που την ψώνισες, μαζί με τους αυλικούς και τους σφουγγοκωλάριους, ότι είσαι “παγκόσμιας εμβέλειας”…

Ένα μόνο υπήρξε το πραγματικό πολιτικό σου έργο: “ξέπλυνες” τους οριτζινάλ δεξιούς… Αυτό και μόνον αυτό. Τώρα τους παραδίδεις την σκυτάλη, όπως ήταν αναμενόμενο…

Γιατί στον κόσμο αρέσουν τα σκουπίδια;

Τρίτη 21 Μάη. Ονομάζονται (στα μέρη μας) “σειρές” και όχι “σήριαλ” – μια γελοία μετονομασία, μόνο όσο χρειάζεται για τους κάτω των 35 χρόνων θεατές ώστε να είναι σίγουροι ότι δεν έχουν γίνει ίδιοι με τους γονείς τους· πιθανόν χειρότεροι… Τότε που υπήρχαν «σήριαλ» και όχι «σειρές»· σαν, ας πούμε, το peyton place…. Ανάμεσα στους τωρινούς εθελόδουλους των διάφορων «games of…» και τους γονείς τους μεσολαβούν πλήθος από σήριαλ, απ’ το «τόλμη και γοητεία» μέχρι τα «φιλαράκια», απ’ τα βραζιλιάνικα σήριαλ ως τα τουρκικά, απ’ το CSI μέχρι (…) που ξεχάστηκαν: από πολιτική άποψη εκείνο που ενώνει τις γενιές των εξαίσιων θυμάτων είναι αυτό: η απώλεια της κριτικής μνήμης. Λογιών λογιών πανέξυπνοι (έτσι νομίζουν…) οπαδοί της μίας ή της άλλης «σειράς», δεν έχουν καταλάβει το στοιχειώδες: ότι όλο το κόλπο (των «σειρών»….) είναι η λεηλασία της μνήμης τους μέσα απ’ την (όλο και πιο χειρουργική) οργάνωση των εντυπώσεων. Μια λεηλασία που ίσως δεν θα καταλάβουν ποτέ: ξεδοντιάζεται η συσχέτιση του παρόντος με το παρελθόν και το μέλλον, κι αυτό είναι στρατηγικής σημασίας. Τελικά όλα είναι ένα παρόν και μάλιστα ειδικού τύπου: είναι το αιώνιο παρόν της θέασης, προσφερόμενο σε εξαρτησιογόνες δόσεις.

Δεν είναι βαρετό, είναι εκνευριστικό το να προβάλουν διάφοροι οπαδοί τις «σεναριακές» ή τις «σκηνοθετικές» αρετές του ενός ή του άλλου σήριαλ / σειράς. Προφανώς!!! Η βιομηχανία του θεάματος έχει κάνει πολλές προόδους απ’ τα ‘60ς! Προόδους τεχνικές, ψευδοπροόδους σεναριακές. Είναι άλλο πράγμα το δι-κάμερο και άλλο το εξα-κάμερο τράβηγμα – σωστά… Είναι άλλο το μοντάζ στο χέρι και άλλο το ψηφιακό – σωστά… Όμως το σημαντικό γεγονός είναι διαφορετικό. Είναι άλλο να το γίνεσαι (mainstream) σε κλίμακα γειτονιάς, δουλειάς ή σογιού (από στόμα σε στόμα δηλαδή), και είναι άλλο να γίνεσαι το ίδιο πράγμα, global event, ψηφιακά. Η δόση της αυτοεπιβεβαίωσης στην δεύτερη περίπτωση είναι χιλιάδες mg! Εδώ η ποσοτική διάσταση μετατρέπεται σε ποιοτική! Για τον (διαρκή) συγκινησιακό έλεγχο μέσα στο κοινωνικό εργοστάσιο πρόκειται διάολε!!!

Τα υπόλοιπα; Ας ονομαστούν και ας σκηνοθετηθούν με οποιοδήποτε άρτιο τεχνικά τρόπο… Trush πολυτελείας είναι – όπου τα θύματα νομίζουν ότι βλέπουν το “περιεχόμενο” ενώ βλέπουν μόνο την συσκευασία. (Όποιος νομίζει ότι οι psy-ops είναι του “χεριού” του είναι πανηλίθιος!)

Και οι πρεζάκηδες γουστάρουν την πρέζα – για να μην ξεχνάμε τα βασικά…

(φωτογραφία πάνω: Αν παραπέμπει στον καπιταλισμό της 2ης βιομηχανικής επανάστασης και στον φασισμό, κανένα πρόβλημα. Η 4η βιομηχανική επανάσταση χρειάζεται την μαζική παραγωγή βλακείας με διαφορετικό τρόπο. Τα αναισθητικά της «αισθητικής εξοικείωσης» με ένα παρελθόν που είναι – και σκηνοθετείται – σαν εξωτικό σε σχέση με το τώρα, βοηθούν σ’ αυτό…

κάτω: το Lord of the Ring ήταν κινηματογραφικό και όχι τηλεοπτικό σήριαλ. Η επιτυχία του γέννησε ένα αναβαθμισμένο αντίγραφο, με το ίδιο νόημα “δια-σκέδασης”. Η μυθολογία ενός φανταστικού “μεσαίωνα” σαν αλληγορία για τον ύστερο καπιταλισμό: το “καλό”, το “κακό”, η σχετικότητά τους… )

Η αισθητική της εξουσίας

Κυριακή 12 Μάη. Αν κατηγορήσετε την ασταμάτητη μηχανή για το αμάρτημα της προσωποποίησης της εξουσίας (σε «προεκλογική περίοδο»…) θα έχετε σχεδόν δίκιο. Σχεδόν. Όχι εντελώς.

Γιατί αν η ιστορία του «σύγχρονου ελληνικού κράτους» χωράει σε 35 δευτερόλεπτα διαφημιστικού / προεκλογικού promo αφήνοντας άλλα 25 για την αποθέωση του παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιου (εξοχότατου πρωθυπουργού), αν δηλαδή η ιστορία παρουσιάζεται τόσο λεηλατημένη ώστε να αποτελεί φυσιολογικό αποκορύφωμά της η τωρινή πολιτική βιτρίνα των ντόπιων αφεντικών, τότε στριμώχνεσαι, εκβιάζεσαι να «υπάρχεις» σαν το φιλοθεάμον κοινό στην παρέλαση της εξουσίας! Αν όλα υπήρξαν κάτι σαν «η συνωμοσία της ιστορίας» υπέρ του π.ε.τ. (και κάθε άλλου παρόμοιου, προηγούμενου και επόμενου), τότε δενόμαστε πισθάγκωνα, αιχμαλωτιζόμαστε στα ερείπια της εικονικότητας.

Ευρισκόμενη παρά τη θέλησή της σ’ αυτήν την θέση, στιγμιαία, απέναντι στην προσβολή της Ιστορίας, η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει να καταθέσει τίποτα άλλο εκτός από ένα σημαντικότερο καρέ, ένα καρέ που λείπει απ’ το πιο πρόσφατο προεκλογικό video του κυβερνείου· ένα καρέ το οποίο θα έπρεπε να ολοκληρώνει την προσωπολατρεία και την αποθέωση. Είναι αυτό:

Κατά μία «ανάγνωση της κοινωνίας» το ανώτατο σημείο, η κορύφωση της πολιτικής «διασημότητας», είναι να γίνεις εξώφυλλο (και πολυσέλιδο φωτογραφικό αφιέρωμα μέσα) σε ένα gossip περιοδικό. Ή, κατά μία άλλη «ανάγνωση της κοινωνίας», τα πρόσωπα της εξουσίας (οι βιτρίνες δηλαδή) πρέπει να είναι προσιτά στη «λατρεία των πολλών» αντανακλώντας θολά, μέσα απ’ το λούστρο τους, αυτούς τους «πολλούς».

Όπως και νάχει πρόκειται για πλάνα εκείνης της στιγμής όπου η πασοκική δεξιά (η οποία στην ειδωλολατρεία της εξουσίας εμφανίζεται σαν «αριστερά») αλληθωρίζει προς την άκρα δεξιά του θεάματος. Κι αυτό επειδή το (εικονικό) «σώμα της εξουσίας» κλείνει ραντεβού με τους φωτογράφους, μακιγιάρεται, ποζάρει, φτιάχνει το φωτογραφίσιμο πεδίο στα δικά του μέτρα διώχνοντας απ’ το πλάνο τους άλλους, με δυο λόγια μαστορεύει την Διασημότητα του Εαυτού (της εξουσίας) στα μέτρα όχι απλά ενός λατρευτικού «κοινού» αλλά ειδικά του εμπορίου (διασημοτήτων). Αλληθωρίζει προς την άκρα δεξιά του θεάματος επειδή αυτό το «σώμα της εξουσίας» εμφανίζεται σαν εξαιρετικό, σαν special, και ταυτόχρονα σαν πρωταγωνιστής στην παράσταση της εικονικής κοινο-τοπίας, δηλαδή της φετιχιστικής αισθητικής του εμπορεύματος.

Έχει δίκιο ο π.ε.τ. να διαμαρτύρεται που φωτογραφήθηκε λαθραία να ξεκουράζεται σε ένα μπουρζουάδικο (πλωτό) asset. Έπεσε θύμα του παράνομου εμπορίου της εικόνας του. Εδώ, όμως, τον περασμένο Νοέμβρη, ποζάρει οικειοθελώς και με χαρά. Το οργανώνει αυτό το εμπόριο, και το απολαμβάνει.

Οπότε είναι ο.κ.! (Μένουν σ’ εμάς οι αμαρτίες…)

Ποιά επέτειος;

Παρασκευή 10 Μάη. …Ο ιστορικός υλιστής αφήνει τους άλλους να εξαντληθούν με την πόρνη που ονομάζεται “Μια φορά κι ένα καιρό” στο μπουρδέλο του ιστορικισμού…

Αυτό είπε ο Walter Benjamin τότε. Κάποτε. Προειδοποίησε, μπορεί μάταια, μπορεί όχι. Αν υπήρχε ιστορικός υλιστής σήμερα (υπάρχει;) θα σιχαινόταν τους ιστορικιστές κάθε είδους και ιδεολογικής ταυτότητας που χτες “γιόρτασαν” (τα εισαγωγικά απαραίτητα: ρουτινιάρικες στιγμές) την “νίκη κατά του φασισμού” στα show του συστήματος. Του Μάη στις 9, έτος 1945: το τρίτο ράιχ υπέγραψε την ήττα του στον Β παγκόσμιο. Νίκη κατά του φασισμού; Όχι δα! Νίκη κατά του τότε γερμανικού ιμπεριαλισμού στην ευρώπη; Ναι. Ως εκεί.

Ο ιστορικός υλιστής δεν πρέπει να λαθέψει για το “τότε”, για να μην λαθεύει στο κάθε “τώρα”. Πώς, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι “ήττα του φασισμού” η συνθηκολόγηση της ναζιστικής γερμανίας όταν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα νοτιοδυτικότερα το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο, στην ισπανία, καθεστώς αδελφό του χιτλερικού, εκείνη την ημέρα, στις 9 Μάη του 1945, και την επόμενη και την μεθεπόμενη, ήταν ακμαίο, και κράτησε τα στρατόπεδα μαζικής συγκέντρωσης / εξόντωσης κομμουνιστών και αναρχικών ως την δεκαετία του 1970; Πώς θα μπορούσε να είναι “ήττα του φασισμού” το γεγονός πως ήδη πριν την 9η Μάη οι γνώσεις και οι τακτικές των ναζί έμπαιναν εθελοντικά στην υπηρεσία των “νικητών”, ειδικά των ηπα; Πώς θα μπορούσε να είναι “ήττα του φασισμού” οι χούντες που πολλαπλασιάστηκαν σ’ όλο τον κόσμο στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα;

Οι ιστορικιστές στην πραγματικότητα γιόρτασαν χτες, σαν “νίκη κατά του φασισμού”, την ενσωμάτωσή του στη “δημοκρατική τάξη”! Ο ιστορικός υλιστής μπορεί και πρέπει να παρακολουθήσει τα βήματα αυτής της ενσωμάτωσης απ’ τα μέσα του 20ου αιώνα ως τις μέρες μας. Δεν ξαφνιάζεται με την επιστράτευση του φασισμού (με τις αναγκαίες προσαρμογές, αλλοίμονο) στις τακτικές κυριαρχίας του μεταμοντέρνου καπιταλισμού. Ξέρει ότι οι επιτυχίες του, το know how του, ούτε μια στιγμή δεν υποτιμήθηκαν απ’ τους σφετεριστές του πλούτου που δημιουργεί η εργασία.

…Για τον ιστορικό υλισμό το ζήτημα είναι να συλλάβει μια εικόνα του παρελθόντος, καθώς αυτή εμφανίζεται απροσδόκητα στο ιστορικό υποκείμενο τη στιγμή του κινδύνου. Ο κίνδυνος απειλεί τόσο το περιεχόμενο της παράδοσης όσο και τους παραλήπτες του. Και για τους δύο είναι ο ίδιος: να γίνουν όργανα της κυρίαρχης τάξης. Κάθε εποχή πρέπει να κάνει τη δύσκολη προσπάθεια για την εκ νέου αρπαγή της παράδοσης από τον κoνφoρμισμό, που είναι έτoιμoς να την καταδυναστεύσει…

Κι αυτό ο Benjamin το έγραψε. Και άλλα πολλά. Ποιός καταλαβαίνει; Ποιός έχει τα κότσια να κάνει πράξη το αστραποβολητό της ιστορικής συνείδησης;

Ποιός ζει την ιστορική στιγμή του κινδύνου; Ποιός ανταλλάσσει τον φόβο με την άγνοια;

Βοήθεια, έρχονται πάλι οι σωτήρες!

Τετάρτη 8 Μάη. Είμαστε εχθρικοί σ’ αυτό που τα καθεστώτα πουλάνε σαν «γιορτή της δημοκρατίας»: τις εκλογές. Πρόκειται για εξουσιοδότηση χωρίς διαρκή και αποτελεσματικό έλεγχο: οι υπήκοοι νομιμοποιούν τις πολιτικές βιτρίνες, και η επόμενη φορά που θα ερωτηθούν (μ’ όλες τις μεθόδους χειραγώγησης της γνώμης τους) είναι μετά από χρόνια· ενόσω οι πολιτικές βιτρίνες θα έχουν ασκήσει την εξουσία τους, την μοναδική πραγματική τέτοια, που είναι οι δημόσιες σχέσεις. Οποιοσδήποτε εμφανίζεται σαν «υποψήφιος» γι’ αυτήν την δομική κατάχρηση της εξουσιοδότησης χωρίς διαρκή και αποτελεσματικό έλεγχο, σε οποιασδήποτε εκλογές, είναι απλά απατεώνας. Αλλά οι απατεώνες βρίσκουν οπαδούς – και είναι οι μόνοι που μπορούν να έχουν οπαδούς: σε μια εποχή που τόσοι καταδέχονται να μαζεύουν «likes» είναι παιχνιδάκι για μερικούς να μαζεύουν «ψήφους»…

Κατά συνέπεια είμαστε εχθρικοί και στις «προεκλογικές περιόδους». Δεν μπορούμε όμως (και δεν πρέπει) να μην θυμίσουμε αυτό (κι όσοι δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου το βλέπουν): πριν ελάχιστα χρόνια η καθεστωτική δημαγωγία οργίαζε για το «τέλος του δικομματισμού». Όμως η ίδια η εθνική ιδεολογία (και οι κοινωνικές ιδεολογίες που κατάγονται άμεσα ή έμμεσα απ’ αυτήν) είναι διπολική. Μανιοκαταθλιπτική. Ο μέσος όρος «πολιτικής σκέψης» στο ελλαδιστάν φτάνει ως τον μανιχαϊσμό – δεν μπορεί κάτι άλλο.

Συνεπώς το διπολικό show των ημερών είναι κομμένο και ραμμένο στο ελληνικό βαθύ εθνικό μελόδραμα. Πείθει, όχι μόνο κατανέμοντας το μαντρί ανάμεσα στους δύο ποιμένες «πόλους», αλλά αφήνοντας κάποια περιθώρια και σε «τρίτους» να εμφανίζονται σαν το «περιθώριο του διπολισμού», αν και πατάνε στο ίδιο ακριβώς έδαφος: το έδαφος της ανάθεσης. Στο έδαφος της εξουσιοδότησης μέσω “like”.

Ο λουμπενισμός του show δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει. Είναι κι αυτός κομμένος και ραμμένος στο αισθητικό και ηθικό επίπεδο του ντόπιου μικροαστισμού. Όπως οι χουλιγκάνοι θέλουν έναν «πρόεδρο» (επιχειρηματία, ιδιοκτήτη της ομάδας τους και της ζωής τους) που να δείχνει πάθος ανάλογο του δικού τους, έτσι και οι μικροαστοί στο σύνολό τους θέλουν βία, λεκτική και όχι μόνο, για να «πορωθούν».

Σ’ όλες τις παραλλαγές του αυτό το θέαμα είναι βαθιά φασιστικό – άσχετα απ’ το συμβολικό ρεπερτόριό του. Το ότι επιτρέπεται στο εσωτερικό του κάποιοι να πουλιούνται σαν «αριστεροί», είναι απλά και μόνο θέμα σκηνοθεσίας. Αν πρόκειται να δεις το έργο με τίτλο «ο καλός, ο κακός και ο άσχημος», τότε πρέπει να δεις έναν «καλό», έναν «κακό» και έναν «άσχημο».

Δεν γίνεται αλλιώς: ο πελάτης έχει πάντα δίκιο!

Είναι επίσημο πια!

Τρίτη 7 Μάη. Ναι, είναι. Στο «ανώτατο επίπεδο» – λίγο πιο κάτω απ’ το θεϊκό (αν και ποτέ δεν ξέρεις…). Αφού το είπε ο «πομπηίας», πρέπει οι πάντες να πειθαρχήσουν.

Φυσικά ο «πομπηίας» είναι ένα πρώην στέλεχος ιδιωτικής εταιρείας που αφού έγινε βουλευτής και για ένα χρόνο διευθυντής της cia κατέληξε στην καρέκλα του υπ.εξ. σαν μπροστινός κάποιου αμερικάνου επιχειρηματία (είναι εύκολο να βρείτε ονόματα και λεπτομέρειες). Επιπλέον είναι σκληροπυρηνικός ευαγγελιστής. Ανήκει, δηλαδή, σ’ αυτή η ακροδεξιά χριστιανική φράξια, που περιμένει αύριο μεθαύριο την «δευτέρα παρουσία» (επί γης) ώστε οι εβραίοι είτε να μετανοήσουν και να γίνουν χριστιανοί είτε να εξολοθρευτούν… Μαζί με το ίδιο το ισραηλινό κράτος η ευαγγελική ακροδεξιά βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο αντισημιτισμού με τον ναζισμό… Σε μια εποχή, όμως, «πολλαπλών πραγματικοτήτων» μπορεί κάθε «πομπηίας» να παριστάνει τον αδιαπραγμάτευτο αντι-φασίστα…

Κτηνωδώς προβοκατόρικη αντιστροφή, διαστροφή και πλαστογράφηση της ιστορίας. Τις οποίες θα πληρώσουν και θα πληρώσουμε πολλοί ιδιαίτερα ακριβά – αν δεν προβάλουμε το γρηγορότερο την αντίσταση που επιβάλλεται.