Tag: ιδεολογία

Μύθοι και θρύλοι 4

Κυριακή 11 Αυγούστου. Ας το ξεκαθαρίσουμε: από ιστορική περίοδο σε ιστορική περίοδο οι οδομαχίες με την αστυνομία γίνονταν όλο και πιο φορμαλιστικές – τα υποκείμενα άλλαζαν. Για τις γηπεδικές συνιστώσες αυτών των οδομαχιών (όλο και πιο έντονες απ’ τις αρχές των ‘90s) τόσο το «πανεπιστημιακό άσυλο» όσο και το κέντρο της πόλης ήταν ξένα. Οι νεαροί αυτοί αυτοεκπαιδεύονταν σε άλλου είδους συγκρούσεις με την αστυνομία μέσα ή έξω απ’ τα γήπεδα, συχνά στις γειτονιές τους, σε περιοχές που αν όχι όλοι σίγουρα αρκετοί ήξεραν καλά. Αντίθετα το αθηναϊκό κέντρο τους ήταν παντελώς άγνωστο. Κι ακόμα πιο ξένο τους ήταν το να κλειστούν σ’ ένα κτίριο μόνο και μόνο για να βομβαρδίζονται με δακρυγόνα, παγιδευμένοι σε βαθμό ασφυξίας.

Αν συμμετείχαν σε «μπάχαλα» στο κέντρο ήταν μόνο για την απόλαυση του πράγματος. Το να αποκλειστείς σ’ ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, μακριά απ’ την γειτονιά και τον φυσικό σου χώρο, χωρίς να μπορείς να κάνεις οτιδήποτε, αδιαφορώντας (προφανώς) για διαδικασίες όπως οι συνελεύσεις, ήταν μάλλον ανάθεμα παρά επιδίωξη για τέτοιες φιγούρες. Ήταν συχνά οι αστυνομικές τακτικές που απέκλειαν αυτούς τους νεαρούς στο «άσυλο» / μη άσυλο, συντηρώντας το θέαμα του «κέντρου που καίγεται» – παρά οι δικές τους επιλογές.

Ακόμα κι όταν το “κέντρο” δεν καιγόταν έπρεπε να καίγεται: στις οθόνες των τηλεοράσεων εμφανίζονταν πλάνα άλλων στιγμών – χωρίς, φυσικά, καμμία σχετική αναφορά… Το καθεστωτικό ψέμα απολάμβανε και απολαμβάνει εδώ και δεκαετίες και τα ηλεκτρικά ποδάρια του…

Μύθοι και θρύλοι 5

Κυριακή 11 Αυγούστου. Την τελευταία δεκαετία η αναζωογόνηση του «προβλήματος» συνδέεται με τις φιλοδοξίες gentrification του κέντρου της Αθήνας. Δεν έχουμε πια πολιτικά και ιδεολογικά «προβλήματα» που πρέπει να κρυφτούν από πίσω· έχουμε σκέτο real estate. Αυτή τη φορά η κεντροποίηση του φαντασιακού και οι χάρτες του εμπορίου ακινήτων συμπίπτουν! Μην παρασυρθείτε όμως: η gentrification α λα ελληνικά περιλαμβάνει και πολύ «ξέπλυμα» – εντάξει; Πράγμα που μπορεί να σημαίνει διάφορα, όπως μια ορισμένη απόσταση ανάμεσα στις διακηρύξεις και στις πραγματοποιήσεις.

Ωστόσο, σε ότι αφορά το θέμα μας, ο καϋμένος ο νέος ρημαδοδήμαρχος, που νομίζει ότι η Αθήνα είναι ένα μεγάλο Καρπενήσι, έχοντας την υποστήριξη και του θείου του πρωθυπουργού ρημαδοΚούλη, «καρφώθηκε» όταν έβγαλε στον αφρό μια παλιά ιδέα: να γίνει το συγκρότημα του εμπ στην Πατησίων προέκταση του … αρχαιολογικού μουσείου… Θα ξεμπέρδευε έτσι, σα νέος μεγΑλέκος, απ’ τον «γόρδιο δεσμό» του συγκεκριμένου δόλιου «ασύλου» – με όλα τα real estate οφέλη, για τα πέριξ…

Δεν είναι ο μόνος που αντιλαμβάνεται την δημόσια τάξη με όρους πολεοδομίας – και την πολεοδομία με όρους δημόσιας τάξης. Ούτε ο πρώτος. Ήδη απ’ το 2009, “προ κρίσης”, η ιδέα της πεζοδρόμησης της Πανεπιστημίου (μια rambla α λα ελληνικά…) και της προέκτασης του τραμ ως τις πλατείες Λαυρίου και Αιγύπτου, που θα έδενε «ψυχαγωγικά / τουριστικά» κι αυτό το κομμάτι της πόλης με τις ήδη υπάρχουσες ζώνες κατανάλωσης στου Ψυρρή και στο εμπορικό τρίγωνο, έβαλε φωτιά στα όνειρα των ιδιοκτητών και των εμπόρων ακινήτων· αλλά και των μηχανισμών δημόσιας τάξης. Έβαλε, επίσης, πολλές φωτιές στα πέριξ της Σταδίου και της Πανεπιστημίου, στις 12 Φλεβάρη του 2012… (Άλλο ένα «μυστήριο», όπου το ελληνικό real estate αξιοποίησε για λογαριασμό του μια πολιτική συγκέντρωση διαμαρτυρίας – αν μπορεί να θεωρήσει κανείς «μυστηριώδη» την διαλεκτική υποβάθμιση / αναβάθμιση εκ μέρους των ντόπιων εμπόρων ακινήτων / φιλέτων… Όμως αν οι εμπρησμοί κτιρίων είναι μέρος των ελληνικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, τότε…)

Η ασταμάτητη μηχανή έχει την άποψη ότι η επίθεση στις καταλήψεις στα τέλη του 2012 (και ειδικά η εντελώς γκαγκστερική και κυριολεκτικά «εκτός νόμου» εκκένωση της villa Amalia, η εκκένωση της “Σκαραμαγκά” επί της Πατησίων, και η προοπτική εκκένωσης της “λέσχης” που εμποδίστηκε την τελευταία στιγμή) ήταν τμήματα αυτού του πολεοδομικού σχεδιασμού που είχε σαν “κορμό” την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου και την gentrification της ζώνης του κέντρου απ’ την Ομόνοια ως την Βικτώρια. Όλα αυτά δεν είχαν φανερά (τουλάχιστον) «ενοποίηση μουσείου – πολυτεχνείου» (και, άρα, «θέμα ασύλου»…) – αλλά δεν είναι δύσκολο να το υποθέσει βάσιμα κάποιος αν δει τον χάρτη της περιοχής.

Το σχέδιο βούλιαξε όταν το 2014 η παλιο-ε.ε. ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να χρηματοδοτήσει το έργο, επειδή το θεώρησε (σαν αυτό που ήταν): έργο βιτρίνα. Πράγματι, εν μέσω της κρίσης και της διαχείρισής της α λα ελληνικά, μόνο με ευρωπαϊκό χρήμα θα μπορούσε να γίνει η δουλειά.

Αλλά η «τουριστική ανάπτυξη» του αθηναϊκού κέντρου τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι έχει αναζωπυρώσει διάφορες «ιδέες» – και, μαζί τους, την μυθολογία περί «πανεπιστημιακού ασύλου».

Θα ρωτούσε κάποιος: Καλά, έστω ότι το εμπ (και η διπλανή Τοσίτσα, η εγκατελειμένη Σπύρου Τρικούπη, ακόμα και η Στουρνάρα…) συνδέονται με γνωστούς ή μη σχεδιασμούς gentrification… Αλλά η ασοεε και οι όχι παραπάνω από 20 – 30 μετανάστες μικροπωλητές στο πεζοδρόμιο μπροστά της τι σχέση έχουν;

Δεν έχουμε ακόμα μια πλήρη απάντηση… Θα την αποκτήσουμε όταν αρχίσει η “ανάπτυξη” της περιοχής… Εν τω μεταξύ όμως, θα έπρεπε να προσέξει κανείς αφενός τα κτίρια της περιοχής και αφετέρου τον νομαδισμό του πρεζεμπορίου· αυτόν τον τελευταίο πιο γενικά. Γιατί απ’ την εποχή της “πλατείας Θεάτρου” ξέρουμε ότι πίσω απ’ τα τζάνκια (και εν αγνοία τους) γίνονται αξιοσημείωτες αγοραπωλησίες…

Είναι αυτή η διαλεκτική υποβάθμισης / αναβάθμισης που μόνο υπαινικτικά μπορούμε να υποδείξουμε εδώ.

Τελικά τι είναι το «πανεπιστημιακό άσυλο» όταν δεν προκύπτει να είναι αυτό που υπονοούν οι λέξεις; Ένας αντιπεριασπασμός – πάντα αυτό ήταν…

Ω, η ωραία “κανονικότητα”!

Σάββατο 10 Αυγούστου. Τα παραμύθια δεν κάνουν καλό στο μυαλό (αν τα παίρνεις τοις μετρητοίς). Μπορεί, βέβαια, να κάνουν καλό στις συγκινήσεις…. Οπότε άντε να τα βάλεις με δαύτες…

Σε κάθε περίπτωση, περισσότερο για να υπερασπιστούμε την τιμή μας (σαν ξέρετε τί… ξέρετε;) και λιγότερο για να πείσουμε οποιονδήποτε, πρέπει να θυμίσουμε ότι το «πανεπιστημιακό άσυλο», νοούμενο σαν ένας αυτόματος νομικο-ηθικός «κόφτης» της μπατσαρίας, κάτι σαν taboo δηλαδή (και καλό θα ήταν να ψάξετε τι σημαίνει «ταμπού» από ανθρωπολογική άποψη, πριν νομίσετε ότι είναι κανά παιχνίδι…) αυτό το «άσυλο» λοιπόν έπαψε να υπάρχει στις 18 Νοέμβρη του 1985. Πριν σχεδόν 34 χρόνια… Το «τέλειωσε» πανηγυρικά η ίδια ακριβώς κυβέρνηση, το ίδιο ακριβώς κράτος, που το είχε θεσμοθετήσει πριν 3 χρόνια… Το πασοκ…

Στις φωτογραφίες που ακολουθούν απλά ανακαλούμε το γεγονός της αστυνομικής εφόδου στο κατειλημμένο από μια χούφτα αναρχικούς Χημείο («πανεπιστημιακό άσυλο»; μα τι λέτε τώρα;) πολύ νωρίς το πρωί της 18ης Νοέμβρη του 1985, λίγες μόνο ώρες μετά την δολοφονία του Μιχάλη Καλτέζα… Τέτοια αστυνομική επιχείρηση (έφοδος απ’ την ταράτσα, πίξιμο με δακρυγόνα στο εσωτερικό) δεν έχει ξαναγίνει. Δεν έχει σημασία: οι αυταπάτες (μας) τέλειωσαν τότε. Ευτυχώς!!!

Επιπρόσθετα να θυμίσουμε (αν έχει κάποια σημασία… έχει;) ότι τα χαράματα της επόμενης ημέρας, της 19ης Νοέμβρη του 1985, οριτζινάλ φασίστες και «αγανακτισμένοι πολίτες», πασόκοι δηλαδή (από τότε η «αγανάκτιση» ήταν κρατικά ελεγχόμενη… τι να καταλάβαιναν ποιοί μετά από 26 χρόνια;) σε άψογη μεταξύ τους συνεργασία, μπούκαραν στο Πολυτεχνείο, κόβοντας την αλυσίδα μιας μικρής πόρτας στην Πατησίων, για να σπάσουν την κατάληψη για την δολοφονία του Μιχάλη… Απωθήθηκαν απ’ την περιφρούρηση μετά από ζόρικη μάχη, μ’ έναν σοβαρά τραυματία απ’ την μεριά μας – νάναι καλά ο άνθρωπος, όπου και να βρίσκεται τώρα…

Για να μην πολυλογούμε: από τότε και μετά ήταν σαφές (σ’ εμάς, τους όποιους…) ότι «άσυλο» δεν υπάρχει, και πως όλα έχουν επιστρέψει στην αυθεντική καταγωγή τους: ζήτημα συσχετισμών δύναμης (συμπεριλαμβανόμενης κυρίως της οργανωτικής και διανοητικής κατάστασης εκείνων που θα πρέπει να αμυνθούν έναντι των «αρχών»…).

Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο κουβέντας, ούτε για «νομική υπόσταση» του πανεπιστημιακού ασύλου, ούτε για «ενίσχυση» ή “κατάργησή” του – για εμάς. Ευχόμαστε οι «παλιοί» (ξέρουν αυτοί ποιοί είναι) να καταλαβαίνουν· έχουν γνώση από πρώτο χέρι για ποιό πράγμα μιλάμε.

Όσο για τους νεώτερους; Δεν ξέρουν – και είναι κουραστικό να μάθουν… Αν και όποτε χρειαστεί καλό θα είναι όμως να τεντώσουν τ’ αυτιά τους αντί για τα μπουκάλια τους…

Εν τω μεταξύ τα παραμύθια νικάνε… Η μυθολογία σκοτώνει!

Mythology?

Σάββατο 10 Αυγούστου. Οι μυθολογίες είναι ιδεολογία. Και ο ρόλος των μυθολογιών / ιδεολογιών (: ψευδής συνείδηση…) στην καθημερινή ζωή, συμπεριλαμβανόμενων των πράξεων που ορκίζονται ότι είναι ανταγωνιστικές, είναι τόσο καίριος ώστε – σίγουρα στα μέρη μας – είναι πολύ ευκολότερο να βρεις ανθρώπους που με πείσμα αγωνίζονται κατά φαντασμάτων παρά ανθρώπους ικανούς να τα ξεφορτώνονται γρήγορα (όσο αγαπημένα κι αν είναι αυτά τα φαντάσματα…) για να αναμετρηθούν με την ωμή πραγματικότητα, όπως είναι αυτή κάθε δεδομένη στιγμή.

Ένα μέρος της αποτυχίας μας (σαν αυτόνομοι εργάτες) οφείλεται σ’ αυτό: δεν συνθηκολογήσαμε με τις βολικές φαντασιώσεις – κι έτσι είμαστε εκτός του mainstream, περίεργοι έως ακατανόητοι.

Ξέρουμε, ωστόσο, ποιο είναι το πραγματικό θηρίο απέναντι και γύρω. Εσείς;

Δικέφαλα κοτόπουλα 2

Σάββατο 27 Ιούλη. Ξαφνιασμένο το αμερικανικό καθεστώς απ’ την προχτεσινή γελοιοποίηση του ψόφιου κουναβιού, «πνίγει» το θέμα με τα παραποιημένα σήματα, σαν «τεχνικό λάθος». Τι σόι «τεχνικό λάθος»;

Η καθεστωτική washington post βρήκε τον σχεδιαστή του πλαστού (πλην εύστοχου!) σήματος, έναν ρεπουμπλικάνο γραφίστα που δεν γουστάρει το ψόφιο κουνάβι. Το σήμα το έφτιαξε το 2017, το ανέβασε στο διαδίκτυο και το πούλησε (είπε). Του έκανε (είπε) εντύπωση που κάποιος το ανέσυρε και το χρησιμοποίησε τόσο χοντρά.

Και ποιος ήταν αυτός, για να έχουμε καλό ερώτημα; Άγνωστο. Η εταιρεία που ετοίμασε τα σκηνικά της ομιλίας του ψόφιου κουναβιού εικάζει ότι κάποιος υπάλληλός της έψαχνε βιαστικά να βρει το σήμα – και κατέβασε «κάτι» απ’ το internet. Ενδιαφέρουσα άποψη: πριν το προχθεσινό εντυπωσιακό ντεμπούτο του, το παραποιημένο σήμα είναι απίθανο να βρισκόταν μέσα στα 10 πρώτα σε μια σχετική αναζήτηση.

Ο σχεδιαστής, πάντως, είχε γεμίσει την δική του παραλλαγή με τόσες διαφορές που μόνο κάποιος πολύ βιαστικός (και μισότυφλος) δεν θα έβλεπε ότι «κάτι δεν πάει καλά εδώ». Εκτός απ’ τα δύο κεφάλια, τα μπαστούνια του μπέιζμπολ και τα χαρτονομίσματα, είχε αλλάξει και λατινικό ρητό πάνω απ’ το κεφάλι (τα κεφάλια). Το πρωτότυπο λέει E pluribus unum, που σημαίνει «από τους πολλούς, ένας». Το αντίγραφο γράφει το ισπανικό 45 es un titere, δηλαδή «ο 45 είναι μαριονέτα». 45ος πρόεδρος των ηπα είναι το ψόφιο κουνάβι.

Μισότυφλοι ήταν, σίγουρα, οι εκατοντάδες νέοι που παρακολούθησαν την ομιλία του ψόφιου κουναβιού. Τους τύφλωσε η λάμψη της προσωπικότητάς του; Ή, μήπως, η διαρκής ενασχόληση με τις οθόνες των smart phones έχει φτιάξει ένα καινούργιο είδος βαριάς μυωπίας;

Απλές οδηγίες αναγνώρισης κοινωνικών διαταραχών

Παρασκευή 26 Ιούλη. Το να είσαι κλασσικός δεξιός συνεπάγεται κοινωνικές ψυχώσεις. Στις ρητορικές του γιατί το «άσυλο (το ποιό;) πρέπει να καταργηθεί» στην πρώτη ή στην δεύτερη θέση επιχειρημάτων βρίσκονται οι μικροπωλητές στο πεζοδρόμιο έξω απ’ την ασοεε. Οι οποίοι (οι άθλιοι) τι κάνουν νομίζετε; Αν σκάει η αστυνομία καταφεύγουν πίσω απ’ τα κάγκελα. Τόσο χάλια η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας!..

Ε, ναι λοιπόν, είναι αλήθεια: Οι άνεργες και οι άνεργοι αλλά κι αυτοί που δουλεύουν σε σκατοδουλειές πληρωμένες με ψίχουλα· οι συνταξιούχοι που κτυπιούνται για τις κομμένες συντάξεις τους· όλοι όσοι ξηλώνονται για να λαδώσουν στα δημόσια νοσοκομεία· όλοι όσοι δεν κάνουν διακοπές το καλοκαίρι παραπάνω από 3 – 4 ημέρες (γιατί δεν τους παίρνει για παραπάνω ή γιατί, απλά, δουλεύουν και στις άδειές τους), οι εκατοντάδες χιλιάδες που μένουν με την μαμά και τον μπαμπά στα 30 τους, όλοι αυτοί κι αυτές κάθε φορά που θυμώνουν ένα πράγμα φέρνουν στο μυαλό τους: τον αφρικάνο μετανάστη που πουλάει ένα ζευγάρι παπούτσια (ή λαθραία τσιγάρα) όντας καβατζωμένος πίσω απ’ τα κάγκελα της ασοεε. (Σίγουρα τον έχουν δει και ξαναδεί στην τηλεόραση…)

Λαϊκίζουμε; Έτσι φαίνεται. Ωστόσο το «πανεπιστημιακό άσυλο» που πρέπει να καταργηθεί είναι το μικρό ψάρι. Το μεγάλο ψάρι είναι τα άσυλα που πρέπει να ανοίξουν σ’ όλη την επικράτεια: αυτοί οι ψυχωσικοί συνάνθρωποί μας, πολλές εκατοντάδες χιλιάδες, έχουν ανάγκη φροντίδας… (Δεν μπορεί το ρημαδοΚουλιστάν να τους πετάει ξεροκόμματα «νόμου και τάξης» και να περιμένει να χορτάσουν…)

Το ξαναλέμε: αν καταργήσετε αυτό το ανύπαρκτο πανεπιστημιακό άσυλο τι σκατά θα ταΐζετε τις μικροαστικές φαντασιώσεις;

(φωτογραφία: Αν φαρδαίνανε λίγο το πεζοδρόμιο;)

Fight back

Σάββατο 20 Ιούλη. Περισσότερη φασαρία έκανε ο φόβος και οι έμποροί του (: δημαγωγοί, επαγγελματίες τρομοκράτες) παρά ένας μέτριος σεισμός ο ίδιος.

Όμως: πώς λεγόταν η φοιτητική παράταξη στην οποία ανήκε, σαν φοιτητής πολιτικών μηχανικών, ο νεαρός Αλέξης; Εγκέλαδος!

Συνεπώς χτες έγινε κάτι απ’ τα πιο κάτω:

– Μια πρώτη επίδειξη εκείνου που το σε εκκόλαψη κόμμα του π.ε.τ. ονομάζει «δυναμική αντιπολίτευση»· ή

– Μια στιγμιαία νοσταλγική επιστροφή του π.ε.τ. στο παρελθόν του· ή

– Μια προκαταβολική κίνηση του λόμπυ των ντόπιων μηχανικών, για το τι χρειάζεται για να ανοίξουν οι δουλειές τους, τώρα που έρχεται επιτέλους η πολυαναμενόμενη ρημαδοΚουλοανάπτυξη.

Όπερ έδει δείξαι!

(Φωτογραφία: Νάτο! Νάτο λέμε! Κτύπησε ο αντίχριστος! Έρχεται το τέλος του κόσμου!!! Μετανοείτε!!!

Δεν θέλετε, ε; Α να χαθείτε παλιο υλιστές!)

Ρεφορμιστικές λύσεις

Παρασκευή 19 Ιούλη. Υπάρχει σεξιστικός τρόπος να κάθεται κάποιος άντρας στο λεωφορείο; Έτσι λέγεται: αν έχει τα πόδια του ανοικτά… (Συμβαίνει και στην οδήγηση δικύκλου, οπότε το αίσχος του σεξισμού είναι γενικότερο, ε;).

Εν πάσει περιπτώσει τέτοιες ιδέες κυκλοφορούν· οπότε υπάρχει ζήτηση για αντίστοιχες λύσεις. Μια φοιτήτρια στο τμήμα 3D σχεδιασμού του πανεπιστημίου του Brighton έκανε την διπλωματική της σχεδιάζοντας μία τέτοια. Ένα τριγωνικό κάθισμα όπως αυτό της φωτογραφίας, που υποχρεώνει τα πόδια να είναι κλειστά. Σχεδίασε άλλο ένα, μ’ ένα ξύλινο εμπόδιο στη μέση, για γυναίκες, ώστε να κάθονται με τα πόδια ανοικτά. «Με την άνεσή τους» είπε (έστω και με το ζόρι…)

Έχουμε την εντύπωση ότι η φιλόδοξη σχεδιάστρια προσπαθώντας να λύσει ένα σεξιστικό πρόβλημα δημιούργησε ένα άλλο: καρέκλες αποκλειστικά για το ένα ή το άλλο φύλο. Αλλά αυτό είναι η συνέπεια του ρεφορμισμού στην προσέγγισή της.

Υπάρχει πρόβλημα με τα ανοικτά αντρικά καθισμένα πόδια; Υποχρεωτικά μόνο όρθιοι οι παλιοσεξιστές! Και στο ένα πόδι – για να μάθουν! Ή, ακόμα καλύτερα: να τους απαγορευτεί η χρήση των μμμ!

Πάλι θα υπάρχει σεξισμός, αλλά τουλάχιστον θα είναι ριζοσπαστικός! (Τα εισαγωγικά περιττεύουν… Ως γνωστόν είναι πολλοί και δυνατοί εκείνοι που δουλεύουν για να χάσουν οι λέξεις το νόημά τους…)

Πού πήγε η θεία Λίτσα;

Πέμπτη 18 Ιούλη. Το ότι η θρυλική «συμφωνία των Πρεσπών» ήταν, τελικά, «εθνικά επωφελής» για το ελλαδιστάν (με βάση τους διεθνείς συσχετισμούς πάντα…) το είχατε διαβάσει εδώ έγκαιρα. Το ότι και η περί τον ρημαδοΚούλη νέα δημοκρατία συμφωνούσε μ’ αυτήν (όπως και το μικρό πασοκ / κινάλ) επίσης το είχατε διαβάσει εδώ έγκαιρα. Οπωσδήποτε διαβάσατε έγκαιρα το γιατί έτσι ήταν τα πράγματα… (Ήταν επίσης αυτή η συμφωνία, κατ’ αρχήν, χρήσιμη για το βορειομακεδονικό κράτος. Ωστόσο ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Κι αυτές μένει να φανούν μελλοντικά…)

Τα υπόλοιπα, είτε τα παλιότερα είτε τα χθεσινά είναι γελοία μεν – αλλά όχι και αδιάφορα. Ειδικά όταν η μικροαστική μάζα προτιμάει να μην καταλαβαίνει.

Εν τω μεταξύ, τα τελευταία νέα απ’ την θεία Λίτσα είναι απ’ τις πρόσφατες εκλογές. Ψήφισε (φυσικά!) τον γραμματοκομμιστή του γυιού του αφεντικού. Είπε ότι έψαχνε στο ψηφοδέλτιο το όνομα «ιησούς χριστός» για να το σταυρώσει. Κάποιος την ρώτησε με ειρωνική αυστηρότητα: Θεία; Θα έκανες τέτοιο πράγμα; Θα ξανασταύρωνες τον Χριστούλη;

Εκείνη την στιγμή η θεία Λίτσα εκτοξεύτηκε! Αν την δείτε πουθενά πάνω απ’ το κεφάλι σας φυλαχτείτε: ο νόμος της βαρύτητας ισχύει και γι’ αυτήν.

(φωτογραφία: Μαζί με τη θεία Λίτσα χάσαμε και το καθιστό εθνικό κεφάλαιο. Όχι όμως το μαυροφορεμένο σκυφτό – αλλοίμονο! – και το άλλο, το όρθιο, αριστερά, με το σακάκι και τα σταυρωμένα χέρια.

Κάπου τον έχουμε δει αυτόν τον τύπο… Μωρέ κάπου τον έχουμε δει…)

Οι μετανιωμένοι 1

Τρίτη 16 Ιούλη. Την άποψή μας την έχουμε διατυπώσει εδώ επίμονα, αν και μάταια (ως τώρα…): εξελίσσεται μια διεθνής σκληρή ιδεολογική και πολιτική επίθεση σε βασικές ιστορικές κινηματικές θέσεις όπως ο αντιφασισμός και ο αντιρατσισμός, με μεταμοντέρνα μέθοδο: την διάβρωση και την εκτροπή «απ’ τα μέσα». Η επίθεση αυτή έχει κάποιες επιτυχίες διεθνώς και στα μέρη μας· η κατανόηση των χαρακτηριστικών της μόνο πολύ τελευταία έχει αρχίσει να γίνεται· κι ακόμα όχι με συστηματικό και συνεκτικό τρόπο.

Έχουμε τώρα ένα συμπαγές και περιεκτικό δείγμα αυτής της επίθεσης που δεν πρέπει να περάσει χωρίς αποδιάρθρωση. Συγκεκριμένα: στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας της Κουμουνδούρου («εφημερίδα των συντακτών») κάτω απ’ τον τίτλο «είμαι φιλοϊσραηλινός και όχι αντισημίτης» ο ειδικός βοθρολυματολόγος δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς παρουσιάζει και σχολιάζει την αντίδραση του φασίστα βορΒορίδη στις ισραηλινές κατηγορίες ότι είναι αντισημίτης (με την κλασσική έννοια, όχι την αντεστραμμένη που προωθεί εδώ και χρόνια το ρατσιστικό ισραηλινό κράτος).

Ο βορΒορίδης είναι φασίστας. Συνεπώς και αντισημίτης… Είναι όμως πια; Ο ειδικός βοθρολυματολόγος (μέλος της αλλοτε ομάδας «ιός» της «ελευθεροτυπίας») εμφανίζεται σαν αντιφασίστας… Είναι όμως πια;

Το υλικό της συγκεκριμένης σελίδας είναι (πίσω απ’ την πλάτη των «πρωταγωνιστών») ένας έμμεσος «διάλογος» ανάμεσα στον νυν υπουργό και στον δημοσιογράφο, με ουσιαστικό επιβλέποντα και κριτή το ισραηλινό καθεστώς. Ο δημοσιογράφος (που, για να το πούμε κομψά: κανένα πρόβλημα δεν έχει με το Τελ Αβίβ…) εμφανίζεται σαν «η συνείδηση» του αντιφασισμού, μόνο, όμως, όσο και όπως αυτός (ο «αντιφασισμός»…) βολεύει ένα σκληροπυρηνικό, φονικό ρατσιστικό καθεστώς σαν το ισραηλινό. Κι αυτό αφού πέρα απ’ τον υπουργό, τον δημοσιογράφο και την ισραηλινή «επίβλεψη» αυτού του ιδιότυπου έμμεσου «διαλόγου», στη «σκηνή» εμφανίζονται και κάποιοι άλλοι. Οι παλαιστίνιοι. Τους εμφανίζει ο βορΒορίδης… Και προκύπτει ότι πάνω στην βία εναντίον τους συμφωνούν και ο φασίστας, και ο «αντιφασίστας» – και το ισραηλινό κράτος (αυτό είναι γνωστό).

Πάμε λοιπόν. Με πλάγια είναι αποσπάσματα από το δημοσίευμα, με όρθια η δική μας άποψη.