Tag: ιδεολογία

Είναι ο καιρός (1)…

Κυριακή 22 Σεπτέμβρη. Ίσως οι μαθητές και οι μαθήτριες, σαν ανήλικοι / ες, σαν κάτω από 18 χρονών, να είναι πράγματι τα κατάλληλα κοινωνικά υποκείμενα να κινητοποιηθούν σε σχέση μ’ αυτό που εξαιρετικά αφηρημένα εμφανίζεται σαν ο νο 1 παγκόσμιος κίνδυνος (μετά ή πριν την «τρομοκρατία»; – κανείς δεν μας λέει την σειρά των απειλών…), την κλιματική αλλαγή. Είναι κατάλληλοι / ες επειδή, λόγω ηλικίας, δεν θυμούνται, και δεν ξέρουν. Όχι μνήμη, όχι ιστορία: θα πρέπει να θεωρούνται προσόντα.. Αλλά οι (αρκετά…) μεγαλύτεροι / ες δεν θα έπρεπε να είναι είναι / είμαστε τόσο αθώοι…

Πριν απ’ οτιδήποτε άλλο, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Κλιματικές αλλαγές συμβαίνουν πράγματι σ’ αυτόν τον πλανήτη, πολύ πριν το είδος μας αποκτήσει πόδια και χέρια. Αυτό, τουλάχιστον, υποστηρίζουν οι ειδικοί· και δεν έχουμε λόγους να τους αμφισβητούμε. Κλιματικές αλλαγές τρομακτικές (με τα σημερινά δεδομένα) σε έκταση, ένταση και διάρκεια: αυτή η περιστρεφόμενη πέτρα, με όλα μα όλα τα συστατικά της, έμβια και μη, είναι πολύ σύνθετη κατάσταση για να υποστηρίξει κανείς – όπως έμμεσα υπονοείται τώρα – ότι η κλιματική αλλαγή (προς οποιαδήποτε κατεύθυνση) είναι κάτι καινούργιο. Θα πρέπει να θυμίσουμε, για παράδειγμα, ότι στις αρχές του 14ου αιώνα η ήπειρος ευρώπη πέρασε μια μικρή εποχή παγετώνων· ενώ σε άλλες περιόδους, επίσης ιστορικά σχετικά πρόσφατες, η γροιλανδία είχε πολύ λιγότερους (παγετώνες) απ’ ότι τώρα.

Συνεπώς δεν θέλουμε (και δεν μπορούμε) να μπούμε σε οποιαδήποτε συζήτηση καφενείου για το «αν συμβαίνει» ή όχι κάποια σοβαρή κλιματική αλλαγή. Ούτε θα υποτιμούσαμε οποιονδήποτε αυθεντικά οικολογικό αγώνα! Το ζήτημα είναι εντελώς διαφορετικό. Είτε η κλιματική αλλαγή συμβαίνει προς την μία (αύξηση της μέσης θερμοκρασίας) είτε συμβαίνει προς την άλλη (μείωσή της)· είτε είναι «ανθρωπογενής» σε μικρό, σε μέτριο ή σε μεγάλο βαθμό, το απόλυτα βέβαια είναι πως «ανθρωπογενής» 110% είναι ο λόγος γι’ αυτήν!

Κι όχι απλά «ανθρωπογενής». Αλλά καπιταλιστικός. Διότι είναι αδύνατο να απομονώσει ο οποιοσδήποτε την οποιαδήποτε ρητορική για τέτοιας κλίμακας ζητήματα απ’ την εποχή, την συγκυρία, τα δεδομένα της εποχής όπου διατυπώνεται ο λόγος για – . Στον ύστερο μεσαίωνα, όταν η μικρή εποχή των παγετώνων χαρακτηρίστηκε από πτώση της μέσης θερμοκρασίας και διαρκείς και έντονες βροχές, καταστράφηκαν επι χρόνια πολλές σοδειές, με αποτέλεσμα εκτεταμένη έλλειψη τροφίμων, υποσιτισμό, αρρώστιες και πολλά εκατομμύρια θανάτων. Τότε ο «λόγος για –» ήταν θρησκευτικός / χριστιανικός: «θέλημα θεού», «μας τιμωρεί για τις αμαρτίες μας», κλπ κλπ..

Τώρα δεν είναι έτσι. Κι ούτε οι προβλέψεις για τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής είναι για λιμούς και εκατομμύρια νεκρούς (πρωτοκοσμικούς) από πείνα…

(φωτογραφία: Το αντιπυρηνικό κίνημα στα ‘80s αμφισβήτησε όχι μόνο το πυρηνικό ενεργειακό μοντέλο, αλλά και την εγκατάσταση αμερικανικών πυραύλων με πυρηνικές κεφαλές στη δυτική ευρώπη. Αν όχι αντικαπιταλιστική, είχε σίγουρα μια αντιπολεμική, αντιμιλιταριστική αιχμή, αρνούμενο την διάκριση ανάμεσα σε «κακή» (στρατιωτική) και «καλή» (ειρηνική) χρήση της πυρηνικής ενέργειας.)

Είναι ο καιρός (2)…

Κυριακή 22 Σεπτέμβρη. Στην αρχή, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980, η ανησυχία για τον επερχόμενο κλιματικό Αρμαγεδώνα λεγόταν «τρύπα του όζοντος». Κανείς απ’ τις (πρωτοκοσμικές) μάζες δεν ήξερε ως τότε πόσο σημαντικό ήταν το στρώμα όζοντος στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας. Το έμαθαν όλοι μαζί με την απειλή: μια εκτεταμένη σε έκταση «λέπτυνση» αυτού του στρώματος πάνω απ’ το νότιο πόλο θεωρήθηκε (επιστημονικά πάντα) σαν η νο 1 απειλή για την ανθρώπινη ζωή στον πλανήτη! Η υπεριώδης ακτινοβολία (του ήλιου) περνούσε με μεγαλύτερη ένταση απ’ αυτήν την «τρύπα»· κι έτσι (θα) ανέβαζε ανεξέλεγκτα την θερμοκρασία στην επιφάνεια· ενώ, ταυτόχρονα, θα προκαλούσε δερματικές αρρώστιες σ’ όσους τους έβλεπε ο ήλιος…

Η αιτία για την «τρύπα του όζοντος»; Ανθρωπογενέστατη. Η υπερβολική χρήση χλωροφθορανθράκων, κυρίως στις ψυκτικές συσκευές (στα ψυγεία και στα air condition). Την εποχή, λοιπόν, της “τρύπας του όζοντος”, οι χημικές βιομηχανίες έτριβαν τα χέρια τους (και εξακολουθούν να τα τρίβουν, παρότι η αρχική αφορμή έχει ξεχαστεί) με το δόγμα «ο ήλιος είναι επικίνδυνος», αφού λάνσαραν το ένα μετά το άλλο τα τρομερά αντι-ηλιακά τους. Και τα ψυγεία σταμάτησαν να δουλεύουν με το επικίνδυνο φρέον…

Η μεγα-απειλή της «τρύπας του όζοντος» κράτησε κάμποσα χρόνια. Για να την διαδεχτεί η μεγα-απειλή του «φαινόμενου του θερμοκηπίου». Σαν ξαφνικά να αποκαλύφθηκε ότι όλος ο πλανήτης ήταν τυλιγμένος μ’ ένα νάυλον· αλλά όχι. Το κακό προερχόταν απ’ τον διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, απ’ την καύση άνθρακα και, κυρίως, πετρελαίου και βενζίνης. Σε αντίθεση με το όζον (που απειλούσε επειδή ήταν «τρύπα») το διοξείδιο του ανθρακα απειλούσε επειδή ήταν «παχύ στρώμα» στην ατμόσφαιρα, γύρω απ’ τον πλανήτη. Εννοείται ότι το αποτέλεσμα του «χοντρού στρώματος» διοξειδίου του άνθρακα (θα) ήταν το ίδιο με του «λεπτού στρώματος / τρύπας» του όζοντος: αύξηση της μέσης θερμοκρασίας… Για κάποιον λόγο οι ηλιακές ακτίνες διαπερνούσαν αυτό το «χοντρό στρώμα» ερχόμενες στη γη· αλλά όχι ανακλώμενες στην επιφάνειά της.

Φυσικά υπάρχει διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα· και προφανώς έχει αυξηθεί λόγω του ενεργειακού μοντέλου και της έκτασης της 2ης βιομηχανικής επανάστασης… Αλλά υπάρχουν και τα φυτά που το απορροφούν. Ήταν, άραγε, μόνο του το διοξείδιο του άνθρακα «παράγοντας αύξησης της μέσης θερμοκρασίας»; Υπήρχαν κι άλλοι; Δεν έχει σημασία: το βασικό, όπως και στην περίπτωση της «τρύπας του όζοντος», ήταν το ανθρωπογενές της υποδεικνυόμενης αιτίας. Ο λόγος για – θα έπρεπε να μοιράζει καθολικές ευθύνες. Αν όχι γι’ αυτήν καθαυτήν την δημιουργία του προβλήματος, οπωσδήποτε για την λύση του. Μια δόση συνενοχής έπρεπε να βαραίνει κάθε αξιοπρεπή επιβάτη του πλανήτη…

Το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» άρχισε να μπαίνει στην άκρη σαν το όνομα του Θηρίου για να αντικατασταθεί απ’ την «υπερθέρμανση του πλανήτη». Φαίνεται πως το δεύτερο όνομα προτιμήθηκε σε σχέση με το πρώτο επειδή υποδείκνυε άμεσα το επερχόμενο κακό· κι άρα το επείγον των ευθυνών. Ατομικών και κρατικών. Το ενεργειακό μοντέλο θα έπρεπε να αλλάξει ριζικά, οι υδρογονάνθρακες να εγκαταλειφθούν το γρηγορότερο σαν πηγή ενέργειας, να εφευρεθούν και να εφαρμοστούν εκτεταμένες «καθαρές (ή ανανεώσιμες) πηγές ενέργειας» – αν το είδος μας σκόπευε να σωθεί απ’ τον κλιματικό Αρμαγεδώνα. Και δεν θα έπρεπε να γίνονται καχύποπτες ερωτήσεις, όπως για παράδειγμα το πόσο ενεργειακά οικολογική και οικονομική είναι η κατασκευή των μηχανών που παράγουν «καθαρή ενέργεια». Πόσο «οικολογική» είναι, για παράδειγμα, η επεξεργασία των σπανίων γαιών απ’ τις οποίες προκύπτουν οι πολύτιμες πρώτες ύλες για τις “πράσινες” τεχνολογίες…

Εν τέλει, κι αυτό είναι πολύ πρόσφατο, ένας καινούργιος όρος ήρθε να αντικαταστήσει τους προηγούμενους, και πάλι σαν το όνομα του Θηρίου: κλιματική αλλαγή. Όλοι – τώρα – κινητοποιούνται – για – την – «κλιματική – αλλαγή»· οι νεώτεροι / ες κτυπάνε την καμπάνα (και τα απαθή κεφάλια των «μεγάλων») καλώντας τους να πάρουν μέτρα ενάντια – στην – «κλιματική – αλλαγή».

Το περίεργο μ’ αυτό το καινούργιο όνομα, αν συγκριθεί με το «η υπερθέρμανση του πλανήτη», είναι πως είναι σκόπιμα ουδέτερο. «Κλιματική αλλαγή» θα μπορούσε να είναι η αύξηση της μέσης θερμοκρασίας· αλλά επίσης και η μείωσή της… Εκείνοι που εφηύραν και καθιέρωσαν στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας / δημαγωγίας αυτόν τον ασαφή όρο έχουν υπόψη τους κάτι που δεν το ξέρουμε οι υπόλοιποι; (Υπάρχουν κάποιες φήμες…)

(φωτογραφία: Σαν φρούτο που έχει αρχίσει να σαπίζει η εικονογράφηση μιας «τρύπας του όζοντος» που απειλεί να φάει τον πλανήτη ήταν η μόδα των ‘90s. Δεν υπήρχε και η «ισλαμική τρομοκρατία», οπότε ήταν ο μόνος μεγα-φόβος διαθέσιμος να τον αγαπήσουμε…)

Είναι ο καιρός (3)…

Κυριακή 22 Σεπτέμβρη. Το να πούμε ότι οι κινητοποιήσεις – για – την – κλιματική – αλλαγή συμβαίνουν σε μια εποχή που, για παράδειγμα, τα ίδια ή παρόμοια υποκείμενα αδιαφορούν γενικά για τους πρόσφυγες ή τους μετανάστες θα δημιουργούσε την υποψία πως τις εννοούμε αποπροσανατολιστικές. Όχι, καθόλου. Είναι to the point! Ποιό είναι όμως αυτό το point;

Όποιος έχει διαβάσει την «Λευκή Βίβλο» της ε.ε., προϊόν της «συνθήκης του Μάαστριχτ» (τέλη 1991 – αρχές του 1992) θα πρέπει να θυμάται (;) ότι σ’ εκείνους τους καιρούς που συνέβαιναν δραματικές αλλαγές (διάλυση του «ανατολικού μπλοκ» και των κοινωνιών του, ανάδειξη των ηπα σαν «μόνης υπερδύναμης» του πλανήτη) η τότε ευρωπαϊκή ένωση, προσπαθώντας να συσπειρωθεί σαν οικονομικό μπλοκ και όχι μόνο, όριζε την προστασία του περιβάλλοντος σαν βασικό κριτήριο τόσο της δικής της (καπιταλιστικής) ανάπτυξης όσο και των εμπορικών / οικονομικών σχέσεών της με τον υπόλοιπο κόσμο. Ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός «ορκιζόταν» ότι θα γίνει πράσινος, «οικολογικός» όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για όποιον θα ήθελε να έχει παρτίδες μαζί του. Κατά την «Λευκή Βίβλο» η ε.ε. θα επέβαλε την «πράσινη αναδιάρθρωση» και στους εμπορικούς της εταίρους…

Πού είναι το κακό; – θα ρωτήσει κάποιος. Όχι στην επιφάνεια – είναι η απάντηση. Μετά μια περίοδο έντονων και μαχητικών οικολογικών κινημάτων (‘70ς – ‘80ς) το ότι απ’ τις αρχές των ‘90s ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός (με πρωτεργάτη στο θέμα τον γερμανικό) υιοθετούσε / αφομοίωνε «κριτήρια περιβάλλοντος» θα μπορούσε να είναι, απλά, έκφραση της ιστορικής διαλεκτικής…

Θα μπορούσε να είναι απλά αυτό; Όχι. Οι κατευθύνσεις της «Λευκής Βίβλου» έκαναν καθαρό ότι το «περιβάλλον», η «προστασία του», η «οικολογία», θα γινόταν ένα απ’ τα μέσα, ένα απ’ τα όπλα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού απέναντι στους όποιους ανταγωνιστές του· τότε, κυρίως, τις ηπα. Απ’ την μια μεριά αναπτύσσοντας «πράσινες», «οικολογικά φιλικές» τεχνολογίες σε διάφορους τομείς· απ’ την άλλη προωθώντας ή και επιβάλλοντάς τες σαν «διεθνή πρότυπα». Φρενάροντας, όπου χρειαζόταν, τα «αντι-οικολογικά» εμπορεύματα των άλλων, εμποδίζοντάς τα κατ’ αρχήν να μπουν στην ευρωπαϊκή κατανάλωση.

Δεν έγινε ακριβώς έτσι… Έγινε περίπου έτσι… Αλλά εκείνο που δεν έπρεπε να ξενίζει ήδη από τότε είναι αυτό: ένας, κάποιος «πράσινος» καπιταλισμός δεν είναι τέτοιος σαν «καλός για τον πλανήτη»· αλλά σαν «καλός για τα συμφέροντα των μεν εναντίον των συμφερόντων των δε».

Καμμία έκπληξη δεν επιτρέπεται!

Είναι ο καιρός (4)…

Κυριακή 22 Σεπτέμβρη. Η ιδέα πίσω απ’ τις κινητοποιήσεις – για – την – κλιματική – αλλαγή είναι πως απ’ την μια μεριά βρίσκονται οι (ανθρώπινοι) εκφραστές της «φωνής του πλανήτη» (μια εκπροσώπηση εντελώς μεταφυσική για κάτι ακόμα πιο μεταφυσικό!) και απ’ την άλλη οι «κύριοι» (του πλανήτη) που πρέπει να ακούσουν την φωνή και να πράξουν τα δέοντα. Αλλά αυτό είναι, κατά κάποιον τρόπο, το τυράκι (που ισοπεδώνει τάξεις, πολιτισμούς, ιστορία, εκμετάλλευση, τα πάντα). Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια απ’ τις μορφές του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, όπου η «φροντίδα για το κλίμα» αποκτάει δημόσια, δηλαδή πολιτική αξία μόνο επειδή κάποιοι κύριοι, όχι δευτερεύοντες, «αδιαφορούν γι’ αυτό»… Οι κλιματικά “άγιοι” αξίζουν όσο υπάρχουν κλιματικά αμαρτωλοί…

Μέσα σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό, ακόμα και τα πρόσωπα γίνονται icons, Θέαμα, είτε το ξέρουν είτε όχι, είτε το επιδιώκουν είτε όχι. Η νεαρή Greta Thunberg είναι αυθεντική στην έγνοια της για το κλίμα. Αλλά η αυθεντικότητα τελειώνει εκεί: στις εφηβικές ευαισθησίες. Θα ήταν απίθανο να ξεκινήσει απ’ τη σουηδία καμπάνια εναντίον των νορβηγικών εξορύξεων πετρελαίου (οι εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι βασικό έσοδο του νορβηγικού κράτους / κεφάλαιου, αλλά ανήκουν στο αντι-οικολογικό παράδειγμα…) αλλά είναι πολύ πιο πιθανό να ταξιδέψει ως τις ηπα για να μεταφέρει το μήνυμα. Δεν θα μπορούσε, όμως, να κατάγεται απ’ το Τέξας και να κάνει το ανάποδο ταξίδι. Τα πρόσωπα και η συμβολοποίησή τους είναι ιστορικά προσδιορισμένα!

Αν, όμως, είσαι 15, 16, 17 ή 18 χρονών και έχεις μεγαλώσει στον πρώτο κόσμο έχεις περιθώριο να το αγνοείς αυτό. Γι’ αυτό γίνεσαι το κατάλληλο κοινωνικό υποκείμενο να υπερασπιστείς «κάτι» χωρίς ιστορία, χωρίς κοινωνικούς και ιδεολογικούς προσδιορισμούς. «Κάτι» που εμφανίζεται μπροστά σου σαν το «καθ’ αυτό Κακό».

(Εν τω μεταξύ, πολύ πριν καλά καλά αλλάξουν οι κακιές «ανθρώπινες» συνήθειες που την είχαν δημιουργήσει, η «τρύπα του όζοντος» σταμάτησε να μεγαλώνει στα μέσα των ‘90s. Λίγα χρόνια μετά άρχισε να μικραίνει. Κουβέντα δεν ειπώθηκε επ’ αυτού. Αν το κακό είχε μείνει εκεί, στην «τρύπα του όζοντος», θα είχαμε ησυχάσει.

Αλλά ξέρετε πως είναι ο διάολος: μεταμορφώνεται συνέχεια…)

Area 51

Σάββατο 21 Σεπτέμβρη. Η σημερινή συγκέντρωση / πάρτυ έξω απ’ την θρυλική area 51 (μια αμερικανική στρατιωτική βάση για την οποία οι «φίλοι των ufo» υποστηρίζουν ότι σ’ αυτήν το κράτος κρύβει τα στοιχεία που έχει για alien πολιτισμούς) δεν θα είναι το extraterrestrial Woodstock – απ’ την άποψη του πλήθους. Είναι, ίσως, η αρχή. Θα μπορούσε όμως να θεωρηθεί μια συγκέντρωση για την επί γης ειρήνη.

Διότι το ίδιο το αμερικανικό κράτος, ο στρατός του συγκεκριμένα, στα τέλη του περασμένου Ιούλη, άφησε να του διαφύγουν 3 πολύ πρόσφατα video από πολεμικά του αεροπλάνα, στα όποια φαίνονταν «άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα» που είχαν πιάσει τα ραντάρ τους.

Στο video πιο κάτω, απ’ το γνωστό καθεστωτικό fox news, ένας βουλευτής εκδηλώνει την ανησυχία του για το περί τίνος πρόκειται, ενώ τα πλάνα απ’ τα video παίζουν στο πλάι. (Υπάρχει καθυστέρηση στην εμφάνιση των υπότιτλων).

Η ανησυχία του εκπροσώπου του αμερικανικού λαού είναι δικαιολογημένη. Κι αν αυτά τα «α.τ.ι.α.» δεν είναι εξωγήινοι αλλά προχωρημένα μυστικά όπλα της Μόσχας ή του Πεκίνου; Πώς να το αντέξει αυτό το ψοφιοκουναβιστάν; Συνεπώς χρειάζονται εξηγήσεις – και διαφάνεια…

Να γιατί οι «φίλοι των ufo», έχοντας απαντήσει στο θέμα, είναι ειρηνόφιλοι: Ούτε ρωσία, ούτε κίνα· wellcome aliens!

(Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν στα σοβαρά ότι αυτοί οι τεχνολογικά υπερεξελιγμένοι πολιτισμοί κάπου στο σύμπαν θα πρέπει να είναι σίγουρα κομμουνιστές, αφού έχουν φτάσει στο ανώτατο σημείο ανάπτυξης του καπιταλισμού τους, που είναι η ικανή και αναγκαία φάση για το πέρασμα στην αταξική κοινωνία.

Χμμμ… Αν είναι έτσι μήπως έχουν δώσει κάποια τεχνικά τους μυστικά στην κίνα, σαν πρωτόγονη μεν αλλά κομμουνιστική; Ή στον Putin, σαν πρώην καγκεμπίτη, υπηρέτη δηλαδή του υπανάπτυκτου σοβιετικού κομμουνισμού; Μήπως, τελικά, οι «φίλοι των ufo» είναι undercover κόκκινοι;

Απ’ την άλλη μεριά τι σχέση έχουν με τους συμπατριώτες τους flat earthers; Θα τα έβρισκαν «κάπου στη μέση», στην άποψη ότι η γη είναι κι αυτή ένας ιπτάμενος δίσκος;)

Κι αυτές οι διαμαρτυρίες “αντισημιτισμός” είναι…

Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη. Μετράνε μόλις 140.000 ψυχές. Είναι αιθίοπες εβραίοι, που πείστηκαν να μεταναστεύσουν στο ισραήλ στις δεκαετίες του ’80 και του ‘90. Είναι γενικά δεξιοί, παρόλο που το καθεστώς τους αντιμετωπίζει σαν β διαλογής (διάολε, είναι έγχρωμοι!)· οπωσδήποτε, πάντως, καλύτερα απ’ τους τυπικά παλαιστίνιους υπήκοους του.

Εδώ και 2 μήνες όμως διαδηλώνουν τακτικά, κατηγορώντας τον σκληρό πυρήνα του κράτους (την αστυνομία) για ρατσισμό· και την κυβέρνηση Netanyahu για συγκάλυψη. Αυτά μετά την δολοφονία τον περασμένο Ιούνη του 19χρονου Solomon Teka από μπάτσο εκτός υπηρεσίας· που πάει να πέσει στα μαλακά.

Έχουν δίκιο. Τον περασμένο Γενάρη άλλος ισραηλινός μπάτσος σκότωσε τον 24χρονο Yehuda Biagada, και πάλι χωρίς λόγο. Η στάση της αιθιοπιο-ισραηλινής νεολαίας έχει αρχίσει να διαφοροποιείται απ’ την στάση των γονιών τους, που ήταν η πρώτη γενιά μεταναστών. Βλέπουν μπροστά τους ένα ξεκάθαρο no future… Μιλούν ανοικτά για ρατσισμό· αν και αναφέρονται μόνο στην δική τους μεταχείριση. Ριζοσπαστικοποιούνται, έστω εμπειρίστικα.

Αλλά ποιός μπορεί να κατηγορεί αυτό το «ιερό» κράτος για ρατσισμό, έστω κι έτσι, χωρίς να κινδυνεύει να πεταχτεί στη λίστα των δαιμόνων;

Ας βάλουν τα πράγματα στη θέση της τα ντόπια λεβεντόπαιδια που έχουν ειδικότητα στο θέμα…

Η εποποιία

Τετάρτη 11 Σεπτέμβρη. Το 2017 ο συντηρητικός βουλευτής Jacob Rees-Mogg δήλωσε, φουσκωμένος από πατριωτισμό, ότι η έξοδος απ’ την ε.ε. είναι ισοδύναμη με τις μάχες του Agincourt, του Waterllo και του Trafaglar, και είναι αληθινή απόδειξη της δύναμης της βρετανίας… Τις κερδίζουμε όλες αυτές τις μάχες συμπλήρωσε με epic βεβαιότητα. (Όπως, περίπου, το ψόφιο κουνάβι κερδίζει τους εμπορικούς πολέμους…)

Τώρα αυτός ο τύπος είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Bor-Duk· και είναι τόσο άνετος που βαριέται την αντιπολίτευση (φωτογραφία), οπότε κόντρα στα βρετανικά κοινοβουλευτικά ήθη, ρίχνει και καμιά τουφίτσα. Ο Μαρξ, μιλώντας για κάτι διαφορετικό, είχε γράψει κάπου ότι το παρελθόν βαραίνει πολύ πάνω στους ώμους των ανθρώπων, έτσι ώστε μπορεί να μην διακρίνουν καθαρά το παρόν και τον μέλλον των ίδιων των πράξεών τους. Για τον αγγλικό εθνικο-ιμπεριαλισμό το παρελθόν (κατάλληλα παραμορφωμένο για να βολεύει) δεν είναι βάρος. Είναι φτερά: μ’ αυτό θα πετάξουν οι brexiters ψηλά, πολύ ψηλά. (Όλοι οι φασίστες το ίδιο παθαίνουν: πετούν νοερά τόσο ψηλά στο «ηρωϊκό παρελθόν» ώστε χάνουν κάθε επαφή με την πραγματικότητα· εκτός απ’ την ωμή βία)

Για τον Bor-Duk λένε (οι αντίπαλοί του) ότι έχει χάσει όλες τις κοινοβουλευτικές μάχες, πράγμα σωστό· αλλά δευτερεύον. Γιατί χάρη σ’ αυτές τις ήττες έχει κερδίσει ήδη ιδεολογικά τον πόλεμο που τον ενδιαφέρει: εγώ, ο στιβαρός πολιτικός άνδρας, ενάντια σε ένα κοινοβούλιο με παρακμιακή σύνθεση, που εδώ και 3 χρόνια δεν μπορεί να αποφασίσει τι θέλει! Και κυρίως δεν μπορεί να εκφράσει αποτελεσματικά την “θέληση του λαού” (το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος). Δεν είναι ο πόλεμος κατά της ε.ε. που ο Rees-Mogg φανταζόταν σα νικηφόρο· εκεί δεν υπάρχει ελπίδα νίκης… Είναι μάλλον ένας πόλεμος υπέρ του μπετοναρίσματος της διάχυτης μικροαστικής λεπενικής αθλιότητας, α λα βρετανικά. Και έχει επιχειρήματα πια ο Bor-Duk: γιατί, για παράδειγμα, το κοινοβούλιο που τον εμποδίζει και του βάζει τρικλοποδιές, δεν προκηρύσσει (πρόωρες) εκλογές ώστε να εκλεγεί ένας άλλος για την καρέκλα, να κάνει αυτά που ζητάει (το κοινοβούλιο) πριν τα τέλη του Οκτώβρη;

Κάποιοι θα έλεγαν πως ο «αντικοινοβουλευτισμός» που θα αξιοποιήσει τώρα ο Bor-Duk (με κλειστό το house of commons) είναι απλά το μέσο για την επίτευξη του «αντι-ευρωπαϊσμού». Όμως ο Bor-duk ήταν υπέρ της παραμονής στην ε.ε. (!) μέχρι λίγους μήνες πριν το δημοψήφισμα, όταν και θεώρησε ότι το πολιτικό του μέλλον σαν δεξιού βρίσκεται δίπλα στις «μάζες» των brexiters. Θα μπορούσε λοιπόν να ισχύει το αντίθετο: ο «αντιευρωπαϊσμός» να είναι το μέσο για την ευόδωση του «αντικοινοβουλευτισμού», όχι με την έννοια της πλήρους κατάργησης του κοινοβουλίου, αλλά υπέρ της ανάδειξης ενός «ηγέτη» με πυγμή, που μπορεί να κινείται ακόμα και κόντρα σ’ αυτό. (Ο Bor-Duk είναι θαυμαστής του Τσώρτσιλ…)

Όλες οι δειγματοληψίες δίνουν στον Bor-Duk αυξημένα ποσοστά αποδοχής απ’ τον «λαό». Πέρα όμως απ’ αυτές, οι μεταμοντέρνες πρωτοκοσμικές κοινωνίες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συγκλίνουν (καθώς αντιλαμβάνονται την παγκόσμια κρίση / αναδιάρθρωση με μικροαστικούς τρόπους) σε κάτι προβλέψιμο (από εμάς). Συγκλίνουν σ’ ένα είδος αποπληθωρισμού των σημείων (των «συμβόλων» αν θέλετε) της δύναμης, της εξουσίας.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι τα «καθυστερημένα» κοινωνικά υποκείμενα (συμπεριλαμβανόμενου του «καθυστερημένου» κεφάλαιου και των ιδιοκτητών του) νοιώθοντας «αδύναμα» μέσα στη δίνη της κρίσης / αναδιάρθρωσης συγκλίνουν στην αναζήτηση της δύναμης μέσα απ’ την πιο σφικτή ταύτισή τους με την μορφή κράτος· και, κυρίως, μέσα απ’ τον συγκινησιακό προσανατολισμό τους προς «ηγέτες με πυγμή».

Ο φετιχισμός της κατανάλωσης πουλάει τέτοια σύμβολα, μέσω των εμπορευμάτων. Αλλά αυτό προϋποθέτει υψηλή δυνατότητα κατανάλωσης. Όταν αυτή για διάφορα τμήματα των υπηκόων περιορίζεται, τότε το συμβολικό ρεπερτόριο της δύναμης και της εξουσίας είναι εύκολο να (ξανα)κρατικοποιηθεί…

Αυτό που πουλάει ο Bor-Duk έχει αγορά. Έχει ζήτηση. Κι όχι μόνο στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας. Φυσικά, τα διανοητικά και συγκινησιακά κοινωνικά, μαζικά δεδομένα των αρχών του 21ου αιώνα δεν είναι τα ίδια μ’ εκείνα πριν 100 χρόνια. Οι σημερινοί οπαδοί της δύναμης του ηγέτη είναι υποχρεωτικά πολύ πιο ρευστοί, πολύ πιο ανυπόμονοι σε σχέση με τις αρχές του 20ου. Η κοινωνική αντίληψη για τον χρόνο και την διάρκεια έχει αλλάξει, ανεξάρτητα από κομματικά γούστα και ηρωϊκές αναπολήσεις.

Οι brexiters που κοπαδιάζει πίσω του ο Bor-Duk, είτε δεν πιάνουν στο στόμα τους τα σύνορα μεταξύ βόρειας ιρλανδίας / ιρλανδίας· είτε, αν τα πιάνουν, είναι τόσο φασίστες ώστε νομίζουν ότι μπορούν να τσακίσουν τους καθολικούς… Κάτι που δεν κατάφεραν ούτε «τότε»…

Όταν ο Jacob Rees-Mogg έκανε την λίστα των βρετανικών νικών, δεν έβαλε μέσα ούτε την μαλλιοκούβαρα υποχώρηση απ’ την Δουκέρνη στην αρχή του Β παγκόσμιου, ούτε την συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής. Η ιδεολογία του “εθνικού μεγαλείου”, είτε του βρετανικού, είτε του γαλλικού, είτε του αμερικάνικου, είτε του ελληνικού, είναι μια κουρελού γεμάτη τρύπες. Γεμάτη ήττες ή συμβιβασμούς όχι και τόσο ηρωϊκούς.

Κι εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Κανένας ηγέτης, “στιβαρός” ή όχι, δεν θέλει να πέσει σε τρύπα, ακόμα κι αν εκεί τον σπρώχνει ο λαός “του”…

Τον λέοντα, τον λέοντα! 1

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Ο Bor-Duk είναι γνωστός ψεύτης. Έχει απολυθεί όχι μία αλλά δυο φορές από μήντια (όταν παρίστανε τον δημοσιογράφο) με αφορμή της ψευτιές του. Αλλά το ψέμα είναι “τρόπος ζωής”. Για παράδειγμα, ενώ είχε αποφασίσει να ζητήσει απ’ την αυτού μεγαλειότητα το γερό κλείσιμο του κοινοβουλίου δύο βδομάδες πριν ανακοινωθεί, το απέρριπτε μετά βδελυγμίας κάθε φορά που του γινόταν τέτοια ερώτηση· μέχρι που το έκανε.

Τώρα απορρίπτει μετά βδελυγμίας το ότι θα παραιτηθεί, για να προκαλέσει πρόωρες εκλογές. Ωστόσο αυτό θα κάνει, με την βοήθεια των 200 βουλευτών που ελέγχει. Και θα το κάνει όχι μετά αλλά πριν την 31η Οκτώβρη. Γιατί αν παραιτηθεί αφού θα έχει ζητήσει μια ακόμα παράταση απ’ την ε.ε., θα είναι εύκολο να χαρακτηριστεί «προδότης»…

Όλα έχουν στρωθεί για να αναδυθεί σαν ο «φύλακας της θέλησης του λαού» (του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του 2016), εν όψει των νέων εκλογών. Στα μάτια των οπαδών του (ή των οπαδών του Farage, που είναι πια το ίδιο) κάθε ενέργεια σε βάρος του Bor-Duk (από βουλευτές και λόρδους) είναι απόδειξη του ότι όλα τα υπόλοιπα κόμματα (και ο κοινοβολευτισμός σα σύστημα…) απλά συνωμοτούν για να κρατήσουν με το ζόρι τον βρετανικό λέοντα φυλακισμένο στον ευρωπαϊκό ζωολογικό κήπο.

Είναι αναγκαίο να θυμίσουμε τα πολύ πρόσφατα αποτελέσματα των ευρωεκλογών (Μάης 2019) στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας (εκλογών απ’ τις οποίες, κάλλιστα και λογικά, οι οπαδοί της εξόδου θα έπρεπε να απέχουν καταγγέλοντάς τες· ωστόσο η συμμετοχή ήταν η δεύτερη πιο υψηλή απ’ το 1979, στο όχι σπουδαίο πάντως 37%).

Σ’ αυτές τις (ευρω)εκλογές λοιπόν, ο φασίστας και απατεώνας Farage, φτιάχνοντας έναν συνδυασμό στο πόδι με το όνομα “brexit party”, πήρε 30,74% (ερχόμενος μακράν πρώτος). Ενώ οι επίσημοι συντηρητικοί γκρεμοτσακίστηκαν πέφτωντας στο 8,8%…. Γκρεμοτσακίστηκαν, επίσης, και οι εργατικοί (πήραν μόνο 13,72%) ενώ κερδισμένοι βγήκαν οι καθαρά και χωρίς εσωτερικές διαφωνίες υπέρ της παραμονής στην ε.ε. «φιλελεύθεροι», με 19,75% (από 7% στις προηγούμενες…) Σχετικά ενισχυμένοι βγήκαν και οι «πράσινοι», επίσης υπέρ της παραμονής (στο 11,76% από 7,9%).

Τον λέοντα, τον λέοντα! 2

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Από εκείνη την στιγμή και μετά έγινε σαφές ότι ο κίνδυνος για τους toris, το ιστορικό κόμμα της αγγλικής αστικής τάξης, δεν είναι απλά τεράστιος… Η «γεωγραφία» που διαμορφώθηκε σ’ εκείνες τις κάλπες είναι από μόνη της βαθύς γκρεμός. Και παρότι εκείνο το αποτέλεσμα αποτελεί έκφραση του πως ένα και μόνο ζήτημα (αυτό της «εξόδου» απ’ την ε.ε. αλλά και του «είδους» της) μπορεί να ανακατέψει συνολικά τον βούρκο της ολιγαρχικής «δημοκρατίας» βγάζοντας στην επιφάνεια τέρατα, η διάταξη (των αποτελεσμάτων) ήταν πράγματι τρομακτική· απ’ την σκοπιά της βρετανικής πολιτικής ιστορίας.

Παραδοσιακά / ιστορικά στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας εναλλάσσονται στο γκουβέρνο δύο κόμματα, οι τόρις (η «δεξιά») και οι εργατικοί (η «αριστερά»). Οι φιλελεύθεροι είναι γενικά ένα μικρό ενδιάμεσο κόμμα, εφεδρεία για περίπτωση κυβερνητικής ανάγκης. Και ξαφνικά, στην μεν «δεξιά» εμφανιζόταν να ηγεμονεύει μακράν ένας εσμός παλιάτσων τροφοδοτούμενος όμως απ’ τον μαζικό κοινωνικό ανορθολογισμό της «ηρωϊκής εξόδου»· η «αριστερά» πήγαινε στον διάολο, ενώ οι «φιλελεύθεροι» (επίσης «δεξιά» αλλά ξεκάθαρα φιλοευρωπαϊκή) εμφανιζόταν σαν ο δεύτερος πυλώνας εξουσίας. Πρακτικά (και μ’ έναν βαθμό γενίκευσης), οι μεν “brexiters” πήγαιναν στον Farage, οι δε «remainers» στους «φιλελεύθερους» και στους πράσινους. Όμως αυτό είναι σχήμα αντιπαλότητας κατάλληλο για μπάλα· όχι για διοίκηση από gentlemen…

Για τους διαλεκτικούς υλιστές (η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί ότι ανήκει σ’ αυτό το υπό εξαφάνιση είδος…) τα αποτελέσματα του περασμένου Μάη είναι ένα σύμπτωμα. Ωστόσο το να «αντιμετωπιστεί το σύμπτωμα» είναι η αναμενόμενη πρώτη αντίδραση από καθεστωτικούς κάθε είδους. Και ο Bor-Duk έχει αναλάβει αυτό: να επαναπατρίσει τον μέγιστο αριθμό ψηφοφόρων των συντηρητικών, όχι βέβαια αλλάζοντας τα μυαλά τους, αλλά αναλαμβάνοντας την πολιτική τους έκφραση…. Σε σχέση με τον Nigel Farage o Bor-Duk είναι «τέλειος» με βάση τα κριτήρια της εξουσίας στην αγγλία. Κι αφού η (κοινωνική) δεξιά στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας έχει αποκτήσει λεπενικές ιδέες (δεν είναι μόνο η «έξοδος», αλλά και ο ρατσισμός ή/και η νοσταλγία των παλιών αυτοκρατορικών μεγαλείων, και φυσικά αυτή η «απλοϊκότητα» που σπάει κόκκαλα…) ένας γόνος της μπουρζουαζίας, ο Bor-Duk, και όχι ένας τυχάρπαστος τύπου Farage θα πρέπει να ηγηθεί του ρεύματος· σαν θεμιτό «πρόσωπο εξουσίας».

Με αυτά τα δεδομένα, όλα τα μπλόκα που η ενωμένη αντιπολίτευση (συν τους φυγάδες συντηρητικούς) βάζει στις διακηρύξεις του Bor-Duk, είναι πρακτικά η συμβολή της στην προσπάθεια διάσωσης των συντηρητικών· και μαζί μ’ αυτούς, της διάσωσης της πολιτικής τάξης στο Λονδίνο.

Ωστόσο η «αντιμετώπιση του συμπτώματος» δεν τελειώνει με την εκλογική ανασύνταξη των συντηρητικών πίσω απ’ τον Bor-Duk. Όσο εκκρεμεί το brexit – τι brexit – πως brexit, κι όσο πηγαίνει από «αναβολή» σε «παράταση» και από «παράταση» σε «αναβολή», τόσο θα ανακατεύεται ο βούρκος.

Φαίνεται πως είτε με την τωρινή είτε με οποιαδήποτε μελλοντική σύνθεσή του το αγγλικό κοινοβούλιο, ή θα έχει μια (κυβερνητική) πλειοψηφία καθαρά λεπενική (οπότε ο βρετανικός λέων θα εκσφενδονιστεί στο άπειρο) ή οι remainers θα κάνουν την καρδιά τους πέτρα και θα ψηφίσουν την μόνη υπαρκτή συμφωνία εξόδου· εκείνη που υπέγραψε η δόλια κυρά May.

Εκ των υστέρων μια χαρά φαίνεται το δεύτερο σαν γιατρικό για την «αντιμετώπιση του πυρετού»… Για το σύμπτωμα.

Όσο για τα αίτια; Απευθυνθείτε στον κυρ καπιταλισμό!

H 18η επέτειος του φόβου

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Τελικά υπάρχουν και πεισματάρηδες αμερικάνοι· τύποι και τύπες που θα μπορούσαν να είναι παράδειγμα προς μίμηση.

Κάποιοι/κάποιες απ’ αυτήν την κατηγορία, συγκροτούν την επιτροπή αρχιτεκτόνων και μηχανικών υπέρ της αλήθειας για την 11η Σεπτέμβρη. Πριν μερικές ημέρες ανακοίνωσαν το αποτέλεσμα μιας έρευνας που κράτησε 4 χρόνια, και έγινε σε συνεργασία μ’ ένα πανεπιστήμιο στην Αλάσκα – σχετικά με την θρυλική κατάρρευση του τρίτου ουρανοξύστη, του WTC 7, που δεν κτυπήθηκε από κανένα αεροπλάνο κανενός τρομοκράτη.

Οι αναγνώστες / αναγνώστριες του (χάρτινου) Sarajevo έχουν υπόψη τους τα στοιχεία που έχουμε αναδημοσιεύσει (15 χρόνια μετά: ο νανοπόλεμος στα τέλη του 2001) Το πόρισμα αυτής της πιο πρόσφατης τετράχρονης έρευνας ειδικών στις κατασκευές, είναι το αναμενόμενο: …Η κατάρρευση του WTC 7 δεν οφείλεται σε φωτιά, κόντρα στα συμπεράσματα του «εθνικού ινστιτούτου τεχνολογίας» (NIST)… Επιπλέον, συμπέρασμα της έρευνάς μας είναι ότι η κατάρρευση του WTC 7 οφείλεται στην ταυτόχρονη, γενική και όμοια αστοχία κάθε κολώνας του κτιρίου….

Οι ερευνητές στη συγκεκριμένη περίπτωση σταματούν ελάχιστα πριν απ’ αυτό που έχει γίνει δεκτό από πολλούς παρόμοιους ειδικούς κατασκευών και κατεδαφίσεων σ’ όλο τον καπιταλιστικό πλανήτη: ότι έγινε οργανωμένη κατεδάφιση του WTC 7, μέσω τοποθέτησης εκρηκτικών στα υποστυλώματά του… Αυτό, φυσικά, δεν το έκαναν οι «τρομοκράτες του bin Laden»… To έκαναν κάποιοι εντελώς διαφορετικοί.

Όμως αυτό που δεν ξεστόμισε (τώρα) η επιτροπή αρχιτεκτόνων και μηχανικών υπέρ της αλήθειας για την 11 Σεπτέμβρη το έκαναν άλλοι. Οι πυροσβέστες δύο περιοχών της Ν. Υόρκης (της πλατείας Franklin και της Munson, έξω απ’ το Queens) ζήτησαν πρόσφατα νέα έρευνα για τις αιτίες κατάρρευσης και των 3 πύργων, επειδή …Υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι εκρηκτικά που είχαν τοποθετηθεί από πριν προκάλεσαν την κατάρρευση και των τριών πύργων του παγκόσμιου κέντρου εμπορίου…

Είναι η δεύτερη φορά μετά από εκείνην την προβοκάτσια πριν 18 χρόνια που επίσημοι, δημόσιοι θεσμοί στις ηπα όχι απλά ζητούν νέα έρευνα, όχι απλά αμφισβητούν τις επίσημες εξηγήσεις, αλλά μιλούν ανοικτά για «απ’ τα μέσα δουλειά», υπονοώντας ότι στη συνέχεια οι επίσημες έρευνες και τα πορίσματα χειραγωγήθηκαν για να κρύψουν την αλήθεια.

Το περασμένο Δεκέμβρη η επιτροπή δικηγόρων υπέρ της αλήθειας για την 11η Σεπτέμβρη πέτυχε την ανάθεση σε ειδικό ομοσπονδιακό ανακριτή έρευνας των αποδείξεων ότι χρησιμοποιήθηκαν εκρηκτικά για να γκρεμιστούν και οι 3 πύργοι. Η συγκεκριμένη επιτροπή κατέθεσε και μια λίστα προσώπων που σύμφωνα με τις δικές της έρευνες έχουν πληροφορίες για την τοποθέτηση των εκρηκτικών. Οι δικηγόροι αξιοποιούν στοιχεία απ’ τα πορίσματα των αρχιτεκτόνων / μηχανικών· αλλά και από διάφορες άλλες πηγές.

Υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες τέτοιοι πεισματάρηδες, που δεν τσιμπάνε ούτε με τις επίσημες «εξηγήσεις»/κουκούλωμα, ούτε με τις θεωρίες συνωμοσίας που γέμισαν έκτοτε την παγκόσμια δημόσια σφαίρα, για να προκαλέσουν και να διατηρήσουν την σύγχιση. Έχουν τους λόγους τους. Για παράδειγμα οι μηχανικοί δεν μπορούν να δεχτούν την εξήγηση της «φωτιάς», επειδή πολύ απλά πολλές (και συχνά μεγάλες) φωτιές έχουν ανάψει σε ουρανοξύστες, αλλά ποτέ δεν κατέρρευσε ο ατσάλινος σκελετός κανενός. Όσο για τους δικηγόρους; Όταν αποδειχθεί ότι επρόκειτο για δουλειά κάποιας φράξιας του αμερικανικού κράτους / παρακράτους (και των συμμάχων του…) θα ξέρουν από που θα ζητήσουν τις μεγάλες αποζημιώσεις για τους νεκρούς.

Ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσουν 10 ή 20 χρόνια.