Tag: ιδεολογία

Τον λέοντα, τον λέοντα! 1

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Ο Bor-Duk είναι γνωστός ψεύτης. Έχει απολυθεί όχι μία αλλά δυο φορές από μήντια (όταν παρίστανε τον δημοσιογράφο) με αφορμή της ψευτιές του. Αλλά το ψέμα είναι “τρόπος ζωής”. Για παράδειγμα, ενώ είχε αποφασίσει να ζητήσει απ’ την αυτού μεγαλειότητα το γερό κλείσιμο του κοινοβουλίου δύο βδομάδες πριν ανακοινωθεί, το απέρριπτε μετά βδελυγμίας κάθε φορά που του γινόταν τέτοια ερώτηση· μέχρι που το έκανε.

Τώρα απορρίπτει μετά βδελυγμίας το ότι θα παραιτηθεί, για να προκαλέσει πρόωρες εκλογές. Ωστόσο αυτό θα κάνει, με την βοήθεια των 200 βουλευτών που ελέγχει. Και θα το κάνει όχι μετά αλλά πριν την 31η Οκτώβρη. Γιατί αν παραιτηθεί αφού θα έχει ζητήσει μια ακόμα παράταση απ’ την ε.ε., θα είναι εύκολο να χαρακτηριστεί «προδότης»…

Όλα έχουν στρωθεί για να αναδυθεί σαν ο «φύλακας της θέλησης του λαού» (του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του 2016), εν όψει των νέων εκλογών. Στα μάτια των οπαδών του (ή των οπαδών του Farage, που είναι πια το ίδιο) κάθε ενέργεια σε βάρος του Bor-Duk (από βουλευτές και λόρδους) είναι απόδειξη του ότι όλα τα υπόλοιπα κόμματα (και ο κοινοβολευτισμός σα σύστημα…) απλά συνωμοτούν για να κρατήσουν με το ζόρι τον βρετανικό λέοντα φυλακισμένο στον ευρωπαϊκό ζωολογικό κήπο.

Είναι αναγκαίο να θυμίσουμε τα πολύ πρόσφατα αποτελέσματα των ευρωεκλογών (Μάης 2019) στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας (εκλογών απ’ τις οποίες, κάλλιστα και λογικά, οι οπαδοί της εξόδου θα έπρεπε να απέχουν καταγγέλοντάς τες· ωστόσο η συμμετοχή ήταν η δεύτερη πιο υψηλή απ’ το 1979, στο όχι σπουδαίο πάντως 37%).

Σ’ αυτές τις (ευρω)εκλογές λοιπόν, ο φασίστας και απατεώνας Farage, φτιάχνοντας έναν συνδυασμό στο πόδι με το όνομα “brexit party”, πήρε 30,74% (ερχόμενος μακράν πρώτος). Ενώ οι επίσημοι συντηρητικοί γκρεμοτσακίστηκαν πέφτωντας στο 8,8%…. Γκρεμοτσακίστηκαν, επίσης, και οι εργατικοί (πήραν μόνο 13,72%) ενώ κερδισμένοι βγήκαν οι καθαρά και χωρίς εσωτερικές διαφωνίες υπέρ της παραμονής στην ε.ε. «φιλελεύθεροι», με 19,75% (από 7% στις προηγούμενες…) Σχετικά ενισχυμένοι βγήκαν και οι «πράσινοι», επίσης υπέρ της παραμονής (στο 11,76% από 7,9%).

Τον λέοντα, τον λέοντα! 2

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Από εκείνη την στιγμή και μετά έγινε σαφές ότι ο κίνδυνος για τους toris, το ιστορικό κόμμα της αγγλικής αστικής τάξης, δεν είναι απλά τεράστιος… Η «γεωγραφία» που διαμορφώθηκε σ’ εκείνες τις κάλπες είναι από μόνη της βαθύς γκρεμός. Και παρότι εκείνο το αποτέλεσμα αποτελεί έκφραση του πως ένα και μόνο ζήτημα (αυτό της «εξόδου» απ’ την ε.ε. αλλά και του «είδους» της) μπορεί να ανακατέψει συνολικά τον βούρκο της ολιγαρχικής «δημοκρατίας» βγάζοντας στην επιφάνεια τέρατα, η διάταξη (των αποτελεσμάτων) ήταν πράγματι τρομακτική· απ’ την σκοπιά της βρετανικής πολιτικής ιστορίας.

Παραδοσιακά / ιστορικά στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας εναλλάσσονται στο γκουβέρνο δύο κόμματα, οι τόρις (η «δεξιά») και οι εργατικοί (η «αριστερά»). Οι φιλελεύθεροι είναι γενικά ένα μικρό ενδιάμεσο κόμμα, εφεδρεία για περίπτωση κυβερνητικής ανάγκης. Και ξαφνικά, στην μεν «δεξιά» εμφανιζόταν να ηγεμονεύει μακράν ένας εσμός παλιάτσων τροφοδοτούμενος όμως απ’ τον μαζικό κοινωνικό ανορθολογισμό της «ηρωϊκής εξόδου»· η «αριστερά» πήγαινε στον διάολο, ενώ οι «φιλελεύθεροι» (επίσης «δεξιά» αλλά ξεκάθαρα φιλοευρωπαϊκή) εμφανιζόταν σαν ο δεύτερος πυλώνας εξουσίας. Πρακτικά (και μ’ έναν βαθμό γενίκευσης), οι μεν “brexiters” πήγαιναν στον Farage, οι δε «remainers» στους «φιλελεύθερους» και στους πράσινους. Όμως αυτό είναι σχήμα αντιπαλότητας κατάλληλο για μπάλα· όχι για διοίκηση από gentlemen…

Για τους διαλεκτικούς υλιστές (η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί ότι ανήκει σ’ αυτό το υπό εξαφάνιση είδος…) τα αποτελέσματα του περασμένου Μάη είναι ένα σύμπτωμα. Ωστόσο το να «αντιμετωπιστεί το σύμπτωμα» είναι η αναμενόμενη πρώτη αντίδραση από καθεστωτικούς κάθε είδους. Και ο Bor-Duk έχει αναλάβει αυτό: να επαναπατρίσει τον μέγιστο αριθμό ψηφοφόρων των συντηρητικών, όχι βέβαια αλλάζοντας τα μυαλά τους, αλλά αναλαμβάνοντας την πολιτική τους έκφραση…. Σε σχέση με τον Nigel Farage o Bor-Duk είναι «τέλειος» με βάση τα κριτήρια της εξουσίας στην αγγλία. Κι αφού η (κοινωνική) δεξιά στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας έχει αποκτήσει λεπενικές ιδέες (δεν είναι μόνο η «έξοδος», αλλά και ο ρατσισμός ή/και η νοσταλγία των παλιών αυτοκρατορικών μεγαλείων, και φυσικά αυτή η «απλοϊκότητα» που σπάει κόκκαλα…) ένας γόνος της μπουρζουαζίας, ο Bor-Duk, και όχι ένας τυχάρπαστος τύπου Farage θα πρέπει να ηγηθεί του ρεύματος· σαν θεμιτό «πρόσωπο εξουσίας».

Με αυτά τα δεδομένα, όλα τα μπλόκα που η ενωμένη αντιπολίτευση (συν τους φυγάδες συντηρητικούς) βάζει στις διακηρύξεις του Bor-Duk, είναι πρακτικά η συμβολή της στην προσπάθεια διάσωσης των συντηρητικών· και μαζί μ’ αυτούς, της διάσωσης της πολιτικής τάξης στο Λονδίνο.

Ωστόσο η «αντιμετώπιση του συμπτώματος» δεν τελειώνει με την εκλογική ανασύνταξη των συντηρητικών πίσω απ’ τον Bor-Duk. Όσο εκκρεμεί το brexit – τι brexit – πως brexit, κι όσο πηγαίνει από «αναβολή» σε «παράταση» και από «παράταση» σε «αναβολή», τόσο θα ανακατεύεται ο βούρκος.

Φαίνεται πως είτε με την τωρινή είτε με οποιαδήποτε μελλοντική σύνθεσή του το αγγλικό κοινοβούλιο, ή θα έχει μια (κυβερνητική) πλειοψηφία καθαρά λεπενική (οπότε ο βρετανικός λέων θα εκσφενδονιστεί στο άπειρο) ή οι remainers θα κάνουν την καρδιά τους πέτρα και θα ψηφίσουν την μόνη υπαρκτή συμφωνία εξόδου· εκείνη που υπέγραψε η δόλια κυρά May.

Εκ των υστέρων μια χαρά φαίνεται το δεύτερο σαν γιατρικό για την «αντιμετώπιση του πυρετού»… Για το σύμπτωμα.

Όσο για τα αίτια; Απευθυνθείτε στον κυρ καπιταλισμό!

H 18η επέτειος του φόβου

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Τελικά υπάρχουν και πεισματάρηδες αμερικάνοι· τύποι και τύπες που θα μπορούσαν να είναι παράδειγμα προς μίμηση.

Κάποιοι/κάποιες απ’ αυτήν την κατηγορία, συγκροτούν την επιτροπή αρχιτεκτόνων και μηχανικών υπέρ της αλήθειας για την 11η Σεπτέμβρη. Πριν μερικές ημέρες ανακοίνωσαν το αποτέλεσμα μιας έρευνας που κράτησε 4 χρόνια, και έγινε σε συνεργασία μ’ ένα πανεπιστήμιο στην Αλάσκα – σχετικά με την θρυλική κατάρρευση του τρίτου ουρανοξύστη, του WTC 7, που δεν κτυπήθηκε από κανένα αεροπλάνο κανενός τρομοκράτη.

Οι αναγνώστες / αναγνώστριες του (χάρτινου) Sarajevo έχουν υπόψη τους τα στοιχεία που έχουμε αναδημοσιεύσει (15 χρόνια μετά: ο νανοπόλεμος στα τέλη του 2001) Το πόρισμα αυτής της πιο πρόσφατης τετράχρονης έρευνας ειδικών στις κατασκευές, είναι το αναμενόμενο: …Η κατάρρευση του WTC 7 δεν οφείλεται σε φωτιά, κόντρα στα συμπεράσματα του «εθνικού ινστιτούτου τεχνολογίας» (NIST)… Επιπλέον, συμπέρασμα της έρευνάς μας είναι ότι η κατάρρευση του WTC 7 οφείλεται στην ταυτόχρονη, γενική και όμοια αστοχία κάθε κολώνας του κτιρίου….

Οι ερευνητές στη συγκεκριμένη περίπτωση σταματούν ελάχιστα πριν απ’ αυτό που έχει γίνει δεκτό από πολλούς παρόμοιους ειδικούς κατασκευών και κατεδαφίσεων σ’ όλο τον καπιταλιστικό πλανήτη: ότι έγινε οργανωμένη κατεδάφιση του WTC 7, μέσω τοποθέτησης εκρηκτικών στα υποστυλώματά του… Αυτό, φυσικά, δεν το έκαναν οι «τρομοκράτες του bin Laden»… To έκαναν κάποιοι εντελώς διαφορετικοί.

Όμως αυτό που δεν ξεστόμισε (τώρα) η επιτροπή αρχιτεκτόνων και μηχανικών υπέρ της αλήθειας για την 11 Σεπτέμβρη το έκαναν άλλοι. Οι πυροσβέστες δύο περιοχών της Ν. Υόρκης (της πλατείας Franklin και της Munson, έξω απ’ το Queens) ζήτησαν πρόσφατα νέα έρευνα για τις αιτίες κατάρρευσης και των 3 πύργων, επειδή …Υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι εκρηκτικά που είχαν τοποθετηθεί από πριν προκάλεσαν την κατάρρευση και των τριών πύργων του παγκόσμιου κέντρου εμπορίου…

Είναι η δεύτερη φορά μετά από εκείνην την προβοκάτσια πριν 18 χρόνια που επίσημοι, δημόσιοι θεσμοί στις ηπα όχι απλά ζητούν νέα έρευνα, όχι απλά αμφισβητούν τις επίσημες εξηγήσεις, αλλά μιλούν ανοικτά για «απ’ τα μέσα δουλειά», υπονοώντας ότι στη συνέχεια οι επίσημες έρευνες και τα πορίσματα χειραγωγήθηκαν για να κρύψουν την αλήθεια.

Το περασμένο Δεκέμβρη η επιτροπή δικηγόρων υπέρ της αλήθειας για την 11η Σεπτέμβρη πέτυχε την ανάθεση σε ειδικό ομοσπονδιακό ανακριτή έρευνας των αποδείξεων ότι χρησιμοποιήθηκαν εκρηκτικά για να γκρεμιστούν και οι 3 πύργοι. Η συγκεκριμένη επιτροπή κατέθεσε και μια λίστα προσώπων που σύμφωνα με τις δικές της έρευνες έχουν πληροφορίες για την τοποθέτηση των εκρηκτικών. Οι δικηγόροι αξιοποιούν στοιχεία απ’ τα πορίσματα των αρχιτεκτόνων / μηχανικών· αλλά και από διάφορες άλλες πηγές.

Υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες τέτοιοι πεισματάρηδες, που δεν τσιμπάνε ούτε με τις επίσημες «εξηγήσεις»/κουκούλωμα, ούτε με τις θεωρίες συνωμοσίας που γέμισαν έκτοτε την παγκόσμια δημόσια σφαίρα, για να προκαλέσουν και να διατηρήσουν την σύγχιση. Έχουν τους λόγους τους. Για παράδειγμα οι μηχανικοί δεν μπορούν να δεχτούν την εξήγηση της «φωτιάς», επειδή πολύ απλά πολλές (και συχνά μεγάλες) φωτιές έχουν ανάψει σε ουρανοξύστες, αλλά ποτέ δεν κατέρρευσε ο ατσάλινος σκελετός κανενός. Όσο για τους δικηγόρους; Όταν αποδειχθεί ότι επρόκειτο για δουλειά κάποιας φράξιας του αμερικανικού κράτους / παρακράτους (και των συμμάχων του…) θα ξέρουν από που θα ζητήσουν τις μεγάλες αποζημιώσεις για τους νεκρούς.

Ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσουν 10 ή 20 χρόνια.

H καμμία επέτειος

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο ζήτημα, για το οποίο έχουμε εμπειρία από πρώτο χέρι. Κι αυτό είναι πολιτικό, με την τρέχουσα πρακτική και ανταγωνιστική έννοια της λέξης.

Σαν Sarajevo έχουμε υποστηρίξει όχι μόνο για την 11η/9ου αλλά και για άλλες «σφαγές στο ψαχνό» στην ευρώπη και όχι μόνο ότι ήταν / είναι δουλειές μυστικών υπηρεσιών. Κάθε φορά το κάναμε αξιοποιώντας τα διαθέσιμα στοιχεία τοποθετημένα στη θέση τους με αυστηρή λογική. Κι ωστόσο έχουμε κατηγορηθεί όχι μόνο για διασπορά «θεωριών συνωμοσίας» αλλά και για κάτι παράδοξο. Ό,τι, δηλαδή, αποδίδοντας διάφορες «σφαγές στο ψαχνό» σε πρωτοκοσμικές υπηρεσίες υποτιμάμε την «αγωνιστική δυνατότητα» διάφορων· ας πούμε των «τζιχαντιστών»…

Αν το σκεφτεί κανείς στα σοβαρά είναι τρομακτικό το να υποστηρίζει ο οποιοσδήποτε πως η «αγωνιστική δυνατότητα» οποιουδήποτε υποκειμένου, οποιασδήποτε ιδεολογίας, κρίνεται και αποδεικνύεται απ’ το πόσους άσχετους μπορεί να σκοτώσει… Σύμφωνα μ’ αυτόν τον συλλογισμό ούτε οι ζαπατίστας ούτε οι παλαιστίνιοι έχουν αγωνιστικό potential, αφού δεν γαζώνουν καφενεία στο Παρίσι, ούτε βάζουν βόμβες σε μετρό ή σε πολυκατοικίες εδώ ή εκεί.

Αν οι επιτροπές μηχανικών ή δικηγόρων καταφέρουν να αποδείξουν ότι η 11η Σεπτέμβρη του 2001 ήταν inside job, αυτό θα έχει αξία. Ακόμα κι αν το καταφέρουν το 2030 ή το 2040. Απ’ την άποψη της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας μισός ή ένας αιώνας δεν μειώνει κάτι…

Απ’ την άποψη, όμως, της τρέχουσας, ανταγωνιστικής πολιτικής, αυτή η αποκατάσταση είναι πρακτικά αδιάφορη. Ο ιστορικός χρόνος έχει κυλήσει, η αντίληψη των καταστάσεων έχει οργανωθεί με επιτυχία απ’ τα αφεντικά και τους ειδικούς τους (τώρα τρώμε τα ακόμα περισσότερα σκατά αυτής της επιτυχίας….), συνεπώς μια τέτοια αποκατεστημένη αλήθεια απ’ το παρελθόν είναι άχρηστη. Ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, ώστε αυτή η (καθυστερημένη) αλήθεια να αξιοποιηθεί κινηματικά / ανταγωνιστικά όπως θα έπρεπε.

Το πολιτικό καθήκον που είχαμε σαν εργάτες (δεν τολμάμε να πούμε σαν «εργατική τάξη»…) ήδη απ’ την στιγμή που κατακαθόταν η σκόνη των πύργων στη Ν. Υόρκη (και από τότε πάμπολλες ακόμα φορές) ήταν να καταπολεμήσουμε με κάθε αυστηρά λογικό και συνεκτικά κριτικό τρόπο την «πειστικότητα» των καθεστωτικών / κρατικών «αφηγήσεων». Είχαμε καθήκον να αμφισβητήσουμε τις κρατικές «αλήθειες», όχι για αφηρημένα ιδεολογικούς λόγους, όχι από «συνήθεια», αλλά επειδή οφείλαμε να συνειδητοποιήσουμε α) την ανανεωμένη γενική (και εμπόλεμη) φονικότητα των πρωτοκοσμικών κρατών, και β) το γεγονός ότι σκότωναν και τους δικούς τους υπηκόους, προκειμένου να εξασφαλίσουν την συναίνεση για να σκοτώνουν ελεύθερα εκτός συνόρων…. Οφείλαμε όχι ασκήσεις ύφους αλλά την έγκαιρη επίγνωση του εξελισσόμενου 4ου παγκόσμιου…

Αυτό ήταν επείγον πολιτικό έργο ξανά και ξανά, από τότε μέχρι σήμερα. Δεν θα μπορούσε να περιμένει ούτε να βασιστεί στη σημαντική μεν αλλά υποχρεωτικά αργή δουλειά της αποκάλυψης της αλήθειας της προβοκάτσιας από μηχανικούς ή δικηγόρους. Αντίθετα θα έπρεπε να ακονίσει και να χρησιμοποιήσει τα όπλα της αντι-καπιταλιστικής και αντι-κρατικής κριτικής, μέσα στην κάθε φορά «συγκυρία»… Και, αρέσει δεν αρέσει ισχύει: αυτά τα όπλα ήταν (και παραμένουν) υπεραρκετά. Δεν χρειάζεται να γίνουμε ντετέκτιβς! Ποτέ δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο στην ιστορία του εργατικού ανταγωνισμού.

Ακόμα κι αν, λοιπόν, η αλήθεια για την 11η Σεπτέμβρη αποδειχθεί αύριο εμφατικά και χωρίς περιθώρια αμφισβητήσεων, δεν θα έχουμε λόγο να γιορτάσουμε. Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», αυτό το διεθνές ιμπεριαλιστικό σχέδιο υπό την ηγεμονία των ηπα, προχώρησε κανονικά· και πάντως δεν το φρέναρε κανένα επίκαιρο και σωστά προσανατολισμένο ανταγωνιστικό κίνημα. Προχώρησε κανονικά δολοφονώντας εκατοντάδες χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά· εξανδραποδίζοντας ακόμα περισσότερους. (Αυτούς τους τελευταίους τους μετέτρεψε σε «πρόβλημα» και σε «ροές»).

Μ’ άλλα λόγια: ενώ έπρεπε επειγόντως να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά, το ιμπεριαλιστικό σχέδιο πέτυχε ως τώρα, κάνοντας μια εύκολη (αν και αιματηρή) παρέλαση… Αυτή η ήττα μας – σαν παγκόσμια τάξη αλλά και σαν άτομα και συλλογικότητες παντού – δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να ξεχαστεί· αν και, δυστυχώς, αυτό ακριβώς συμβαίνει… Δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχαστεί επειδή έχει συν-διαμορφώσει τους όρους της μαζικής υποτέλειας και μοιλατρείας.

Αν και όποτε αποκτήσει αξία η ερώτηση πως φτάσαμε εδώ, οφείλουμε να ξέρουμε, να έχουμε σημαδέψει με σιγουριά, τα μονοπάτια της απάντησης.

Είμαστε Ιστορικά χρεωμένοι φίλε – μην σηκώνεις τους ώμους…

…αλλά και μία γνωστή

Παρασκευή 6 Σεπτέμβρη. Προσέξτε λοιπόν, για τους πιο πάνω και άλλους προφανείς λόγους, το πως έχει αρχίσει (κυρίως στις ηπα αλλά, εν μέρει, και στην ευρώπη, μέσω διάφορων μήντια…) η κατασκευή του αντι-σινισμού…

Διάφορα φαντάσματα πλανώνται πάνω απ’ την δύση (αλλά κανένα δεν είναι του κομμουνισμού)

Τετάρτη 4 Σεπτέμβρη. Η επική πολιτική ανάδυση των αντιδραστικών σε διάφορα σημεία του «αναπτυγμένου» δυτικού πρώτου κόσμου μπορεί να φαίνεται αναπόφευκτη λόγω «δημοκρατίας». Στην πραγματικότητα όμως, από μέσα και από έξω, τρώει το τελευταίο ψαχνό αυτών των υποτιθέμενων «δημοκρατιών», που στην πράξη είναι εδώ και πολλά χρόνια ολιγαρχίες.

Όταν οι κινέζοι υποστηρικτές του «κόμματος – κράτους» α λα 21ος αιώνας και 4η βιομηχανική επανάσταση ειρωνεύονται αυτές τις «δημοκρατίες» όπου (υποστηρίζουν) ρωτιούνται οι «λαοί» για πράγματα που αγνοούν μόνο και μόνο για να βγάζουν τα λεφτά τους οι κόλακες και οι δημαγωγοί, υποδεικνύουν κάτι που συμβαίνει ήδη στην «παλιότερη δημοκρατία της δύσης» και στην «χώρα της ελευθερίας»: οι διάφοροι ακροδεξιοί αναδεικνύονται σαν πολιτική εξουσία όχι επειδή έχουν το πλήρες σχέδιο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, αλλά επειδή αποτελούν μια μεταβατική φάση. Προς ένα σύστημα εξουσίας που θα θυμίζει σταθερά στους υπηκόους ότι είναι ικανοί να καταναλώνουν (και να αυτοκαταναλώνονται) αλλά ανίκανοι να καταλάβουν την συνθετότητα της οργάνωσης της (κοινωνικής) παραγωγής και αναπαραγωγής. Ανίκανοι, σα να λέμε, να παράξουν πολιτική.

Η μετατόπιση απ’ τις ολιγαρχίες σε πιο «σφικτές» και «πειθαρχικές» νεοκρατικές εξουσίες και δομές θα φτάσει κάποια στιγμή να θεωρείται ακόμα και σαν «ανακουφιστική». Τύποι σαν τον Bor-Duk ή το ψόφιο κουνάβι (μεταβατικές περσόνες) είναι γελοίοι… Αν, όμως, προσέξει κανείς χωρίς προκαταλήψεις τι λένε και τι κάνουν, είναι εύκολο να καταλάβει τι είδους είναι η «κοινωνική αποδοχή» που απολαμβάνουν.

Είναι πιο δύσκολο (αλλά όχι αδύνατο) να καταλάβει τίνος την απουσία αξιοποιούν…

Ιστορίες καιροσκοπισμού και ανοησίας 1

Παρασκευή 30 Αυγούστου. Όταν, τον Φλεβάρη του 2016, ο δεξιός πρωθ. David Cameron, επιστρέφοντας νικητής από διαπραγματεύσεις εντός ε.ε. για ευνοϊκότερες ρυθμίσεις (για το αγγλικό κράτος /κεφάλαιο) στη σχέση Λονδίνου – ε.ε., αποφάσιζε ότι μπορεί επιτέλους να κάνει από θέση ισχύος το «θρυλικό» δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι, ούτε ο ίδιος ούτε κανείς άλλος πίστευε ότι το αποτέλεσμα θα ήταν οτιδήποτε άλλο από «ναι». Κυρίως δεν είχαν τέτοια ελπίδα οι δεξιοί και αριστεροί προωθητές της «εξόδου». Η κάθε πλευρά υπέρ της «εξόδου» έκανε τους δικούς της υπολογισμούς για κέρδη απ’ το δημοψήφισμα· και πουθενά δεν υπήρχε η ανησυχία ότι η «έξοδος» θα γινόταν απ’ τις 24 Ιούνη του ’16 και μετά κάτι πολύ πιο πραγματικό και απαιτητικό απ’ αυτό που ήταν ως τις 22 Ιούνη: ένα βολικό (και πολλαπλά «ερμηνευόμενο») σύνθημα…

Ιστορικά το ζήτημα της συμμετοχής ή μη του Λονδίνου στην ε.ε. είχε περάσει από διάφορες «αναστροφές» στην αγγλική πολιτική και κυρίαρχη ιδεολογία. Στα ‘70ς και στα ‘80s “ευρωσκεπτικιστές” ήταν οι εργατικοί (η καθεστωτική “αριστέρα”) και “ευρώφιλοι” ήταν οι συντηρητικοί (η καθεστωτική “δεξιά”). Οι δεύτεροι έβλεπαν την συμμετοχή τους στην εοκ (και μετά ε.ε.) σαν ευκαιρία αξιοποίησης του βρετανικού καπιταλιστικού δυναμισμού στο χωρίς σύνορα ευρωπαϊκό εμπόριο. Οι πρώτοι έβλεπαν την ε.ε. σαν το “κέλυφος” ενίσχυσης του θατσερισμού… Και σαν εμπόδιο σε μελλοντικές επανακρατικοποιήσεις…

Στα ‘90s ωστόσο ο πολισμός αυτός άλλαξε. Οι εργατικοί , μετατοπισμένοι πιο «δεξιά» (Blair), διαπίστωσαν ότι η εργατική νομοθεσία της ε.ε. κρατούσε τα βασικά σοσιαλδημοκρατικά στάνταρ, ενώ από πολιτική άποψη η ε.ε. φαινόταν αντίβαρο στον (χωρίς σοβιετικό αντίπαλο πια) αμερικανικό ηγεμονισμό. Απ’ την μεριά τους οι συντηρητικοί άρχισαν να εξοργίζονται με τις όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές ρυθμιστικές αποφάσεις που έβαζαν φρένο στον «αναρχοφιλελευθερισμό» αμερικανικού τύπου που θεωρούσαν απαραίτητο για την ηγεμονία του αγγλικού κεφάλαιου. Επιπλέον θεωρούσαν ότι λόγω ε.ε. το Λονδίνο απομακρύνεται απ’ την Ουάσιγκτον και την «προνομιακή σχέση» / άξονα της παγκόσμιας «αγγλόσφαιρας»… Οι φασίστες είχαν ακόμα πιο καθαρούς λόγους κατά της ε.ε.: την ελεύθερη μετακίνηση των εργατών, ειδικά των «ανατολικών». (Για λόγους που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε εδώ, η αγγλική εθνικιστική ιδεολογία έχει τον ειδικά δικό της «κόκκινο» εχθρό, που λέγεται «πολωνία». Ο πολωνός τεχνίτης που μπορούσε να εγκατασταθεί και να δουλέψει ελεύθερα στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας έμοιαζε στον μέσο άγγλο φασίστα σαν αντιστροφή της «νίκης κατά του κομμουνισμού»…)

Σ’ αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε τις αλλαγές (καπιταλιστικών) συσχετισμών που γίνονταν σταδιακά τόσο εντός ε.ε. όσο και σε σχέση με την ευρωζώνη. Η επιτυχία στην εφαρμογή των «μεταρρυθμίσεων» της γερμανικής «agenda 2010» που η τότε συμμαχία σοσιαλδημοκρατών / πρασίνων πέρασε απ’ το γερμανικό κοινοβούλιο το 2003, έδινε σταθερά παγκόσμια εμβέλεια στο γερμανικό κεφάλαιο… Πράγμα που σήμαινε ότι ο στηριγμένος στον χρηματοπιστωτισμό αγγλικός καπιταλισμός έβλεπε ενοχλημένος την γερμανική ανάπτυξη….

(φωτογραφία: Η Thatcher το 1975 – δεν ήταν ακόνα πρωθυπουργός – στην εκστρατεία υπέρ της ένταξης στην τότε εοκ…)

Ιστορίες καιροσκοπισμού και ανοησίας 2

Παρασκευή 30 Αυγούστου. Τέτοια ήταν σε γενικές γραμμές η ιδεολογική-πολιτική διάταξη την άνοιξη του 2016: η δεξιά / ακροδεξιά στο μεγαλύτερο μέρος της υπέρ της «εξόδου», παρέα μ’ ένα μέρος της «αριστεράς» των εργατικών και τμήματα της αγγλικής άκρας αριστέρας, που ήταν επίσης υπέρ της «εξόδου» – για, στα λόγια τουλάχιστον, αντίθετους λόγους απ’ τους φασίστες. Το μεγαλύτερο μέρος των υπηκόων (κυρίως από μια ηλικία και κάτω) και, αυτό έχει σημασία, τα σημαντικότερα τμήματα του βρετανικού κεφαλαίου, υποστήριζαν την παραμονή· και πάλι για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

Αυτό που περίμεναν είτε οι μεν είτε οι δε του “exit” δεν ήταν βέβαια να κερδίσει το «όχι»! Οι δεξιοφασίστες επεδίωκαν την πολιτική / κομματική αναδιάταξη εντός βρετανίας, με την δημιουργία μιας υπολογίσιμης σε μέγεθος, συμπαγούς, μικροαστικής «αντι-ευρωπαϊκής» δεξιάς, του είδους Le Pen: ρατσιστικής, εθνικιστικής, κλπ… Η όποια «αριστέρα / ακροαριστέρα» απ’ την μεριά της περίμενε αυτό που φαντάζεσθε (απ’ τα ντόπια δεδομένα): να αυξήσει την επιρροή της μέσα στον γαλαξία των μικροαστών…

Είναι χαρακτηριστικά τα κείμενα και οι αναλύσεις αυτού του “αριστερού / επαναστατικού” είδους πριν το δημοψήφισμα. Αφού ξεδίπλωναν αναλύσεις (όχι, κατ’ ανάγκη λαθεμένες) κατέληγαν στο πολιτικό συμπέρασμα: «ναι» στην έξοδο (κάτι σαν «εθνική απελευθέρωση» σα να λέμε), «όχι» στον περιορισμό της μετακίνησης είτε ευρωπαίων είτε μεταναστών εργατών, «όχι» στην αντι-οικολογία του αγγλικού βιομηχανικού κεφάλαιου, κλπ. (Το πώς θα μπορούσαν να συνδυαστούν αυτά μόνο μυαλά αλεσμένα απ’ την ιδεολογία θα μπορούσαν να φανταστούν….)

Είναι χαρακτηριστικό κι αυτό: όλη η «επαναστατική σοφία» δεν είχε κουβέντα για το τι θα γίνει (μετά την «έξοδο») με την βόρεια ιρλανδία. Είναι κάτι παραπάνω από χαρακτηριστικό. Είναι εντυπωσιακό! Αν για τους φασίστες θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι προπαγανδίζοντας την «εθνική απελευθέρωση» τους σκόπιμα παρέλειψαν κάθε αναφορά στη βόρεια ιρλανδία, τι θα μπορούσε να πει για τους οπαδούς του “Lexit” (left exit); Δεν θα πούμε…

Το δημοψήφισμα τελικά έγινε στις 23 Ιούνη του 2016. Και προς έκπληξη των πάντων (συμπεριλαμβανομένων και εκείνων των χιλιάδων που ψήφισαν «όχι» χωρίς να ξέρουν τι ψηφίζουν…) η «έξοδος» κέρδισε! Με 17.410.742 ψήφους (51,89%) έναντι 16.141.241 (48,11%) που τάχθηκαν υπέρ της παραμονής…

Τυπικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν «συμβουλευτικό» και όχι «αποφασιστικό / δεσμευτικό». Ο γίγαντας Cameron όμως, σίγουρος ότι το αποτέλεσμα θα είναι «παραμονή», είχε δηλώσει προκαταβολικά ότι δεσμεύεται να εφαρμόσει την απόφαση… Μόλις την έμαθε παραιτήθηκε – έχοντας αποδειχθεί μεγαλειωδώς ηλίθιος με βάση τα κριτήρια των τεχνικών της εξουσίας…

Δεν νίκησε, φυσικά, ο «αντικαπιταλισμός» και ο «αντιρατσισμός»!.. Νίκησαν κάτι καθάρματα του είδους Nigel Farage, Boris Johnson ή Jacob Rees-Mogg, των οποίων το «σχέδιο» για την επιβίωση του αγγλικού καπιταλισμού στον 21ο αιώνα δεν είναι κρυφό. Είναι να μετατραπεί η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας σε παγκόσμια off shore: χαμηλή φορολογία, χαμηλή «προστασία» των εργατικών δικαιωμάτων, κλπ κλπ…

Με κάμποσο πατερναλισμό για τους αναξιοπαθούντες όμως.

Ιστορίες καιροσκοπισμού και ανοησίας 3

Παρασκευή 30 Αυγούστου. Είναι ένα ζήτημα αυτή η απίστευτη μυωπία (τέτοιος είναι ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός απ’ την μεριά μας…) των «αριστερών / ακροαριστέρων» που νομιμοποιούν πολιτικά τους φασίστες· το ζήσαμε όσο δεν πάει στα μέρη μας, με τα «αντι-Μέρκελ», «αντι-ευρώ» και «όχι»… Υπάρχει όμως ένα μεγαλύτερο ζήτημα: πως έγινε κατορθωτή αυτή η μη αναμενόμενη νίκη του υπό διαμόρφωση ακόμα τότε «λεπενικού» μπλοκ στη βρετανία το καλοκαίρι του 2016; Και γιατί αυτό το μπλοκ εξακολουθεί να είναι ισχυρό (αν και καθόλου πλειοψηφικό) μετά από 3 χρόνια;

Όλη η εκστρατεία των μούτρων του brexit ήταν αυτό το απλό και γνώριμο: μεταστροφή / διαστροφή των συνεπειών της κρίσης / αναδιάρθρωσης στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας (συνεπειών, κυρίως, σε βάρος μικροαστικών στρωμάτων και υποκειμένων σχετικά μεγάλης ηλικίας…) και απόδοση της ευθύνης …. στην ε.ε.

Γιατί το σύστημα υγείας δεν λειτουργεί ικανοποιητικά; Επειδή κάθε εβδομάδα στέλνουμε 350 εκατομμύρια λίρες στην ε.ε. έλεγε ψευδολογώντας / τερατολογώντας ο Boris Johnson στην προδημοψηφισματική περιοδεία του στην επικράτεια…

Γιατί υπάρχουν χαμηλοί μισθοί; Επειδή έρχονται οι ξένοι και δουλεύουν εδώ έλεγε ο Farage ξανά και ξανά. Γιατί περιορίζονται τα κοινωνικά επιδόματα; Επειδή παίρνουν και οι ξένοι…

Το εύκολο είναι να πει κανείς ότι «οι ψηφοφόροι ξεγελάστηκαν»… Όντως, στην ακροδεξιά εκστρατεία των brexiters χρησιμοποιήθηκαν όλα τα σύγχρονα προπαγανδιστικά / δημαγωγικά μέσα και όπλα (του είδους cambridge analytica – αν έχετε υπόψη…). Όμως κατά την ταπεινή μας άποψη η «δικαιολογία» του «αθώου» και «εύπιστου» μικροαστού βολεύει μόνο εκείνους που εξακολουθούν να ελπίζουν στην ψήφο του και τον λιβανίζουν σαν ιερή αγελάδα.

Οι αρχές του 21ου αιώνα δεν μοιάζουν καθόλου με, ας πούμε, την κατάσταση στις αρχές του 20ου ή του 19ου, απ’ την άποψη των δυνατοτήτων να ψάξει ο οποιοσδήποτε όλες τις απόψεις για ένα θέμα που τον ενδιαφέρει / αφορά· και να καταλήξει σε μια λογική και καλά θεμελιωμένη γνώμη. Και μάλιστα χωρίς καν να βγει απ’ το σπίτι του / της. Οι υποτελείς του πρώτου κόσμου κάνουν τέτοιου είδους ιντερνετικά «ψαξίματα» για θέματα που τους ενδιαφέρουν: μπορεί να είναι για το ποδόσφαιρο και το στοίχημα, μπορεί να είναι για θέματα υγείας και φάρμακα, μπορεί να είναι για θέματα «μόδας» και gossip… Ακόμα και οι (άγγλοι) συνταξιούχοι, που ενδεχομένως πολιτιστικά ανήκουν στην εποχή της μονόδρομης εκπομπής (της τηλεόρασης), έχουν σίγουρα λογαριασμούς στα social media· όπως επίσης παιδιά ή/και εγγόνια.

Αυτός ο «φουκαράς» λοιπόν, ο «απλοϊκός» ψηφόφορος, που εύκολα τον ξεγελάς, δεν υπάρχει σαν κοινωνική φιγούρα πουθενά στον πρώτο κόσμο! (Αν υπήρχε, το ερώτημα θα ήταν γιατί δεν καταφέρνουν να τον ξεγελάσουν οι ακροαριστεροί….). Οι απλοϊκές / βολικές απαντήσεις, οι ευκολοχώνευτες / συνθηματικές φόρμουλες, κι ακόμα περισσότερο εκείνες που εκδηλώνουν μνησικακία, ρατσισμό ή σεξισμό, γίνονται αποδεκτές όχι λόγω «αθωώτητας». Αλλά λόγω συμφέροντος. Οι μικροαστοί (κι εκεί έλληνες, άγγλοι, γάλλοι ή οτιδήποτε ταιριάζουν απόλυτα) καταλαβαίνουν πολύ καλά: το να «ενοχοποιείται» η ε.ε. (ή οτιδήποτε άλλο μη απτό…) για τα βάσανά τους, πραγματικά ή φανταστικά, τους απαλλάσει απ’ την ευθύνη πριν απ’ όλα να τσακωθούν στα σοβαρά με τα αφεντικά τους! Τους απαλλάσει απ’ την ευθύνη να αμφισβητήσουν τις βασικές καθημερινές παραδοχές της υποτέλειάς τους. Επιτρέπει σε μισθωτούς και εργοδότες να βρίσκονται μαζί, απ’ την ίδια μεριά, επιβεβαιώνοντας το γιατί οι πρώτοι πρέπει να θαυμάζουν και όχι να μισούν τους δεύτερους.

Καταλαβαίνουν πολύ καλά: αντί να πρέπει να πλακωθείς (ενδεχομένως κυριολεκτικά) για παράδειγμα με τους βαρώνους του χρηματοπιστωτισμού στην αγγλία και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, είναι πολύ φτηνότερο και βολικό να σου φταίει είτε ο μετανάστης εργάτης (επειδή τον θεωρείς αδύναμο) είτε η ε.ε. (επειδή ξεμπερδεύεις με δαύτην ρίχνοντας ένα κουκί στην κάλπη…)

Παρότι οι δημαγωγοί σ’ αυτό σκοπεύουν πάντα (στην παραπλάνηση) δεν πρέπει αυτό να αναγνωρίζεται σαν «ελαφρυντικό» για κανέναν. Ειδικά όταν τα υλικά ή/και συμβολικά συμφέροντά του ευνοούνται απ’ την «παραπλάνηση». Η «θεωρία της εξαπάτησης» είναι το ακριβώς αντίθετο της ταξικής ανάλυσης χωρίς παρωπίδες: μια μεταφυσική δήθεν εξήγηση σ’ έναν κόσμο αφόρητα υλικό… Ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, δεν είναι ιδεολογίες και συμπεριφορές ατόμων που έχουν «εξαπατηθεί». Είναι εργαλεία μέσω των οποίων αυτά τα άτομα οργανώνουν την υπεράσπιση των συμφερόντων τους.

Και την εννοούν…

Ιστορίες καιροσκοπισμού και ανοησίας 4

Παρασκευή 30 Αυγούστου. Δεν είναι απόδειξη ιδιαίτερης ευφυίας η παρατήρηση ότι σε καιρούς «μετάβασης», Αλλαγής Καπιταλιστικού Παραδείγματος, όσο μακρόχρονες κι αν είναι, συμβαίνουν κοινωνικές αποδιαρθρώσεις και αναδιαρθρώσεις. Αν τέτοιες αλλαγές συμπίπτουν με κρίσεις (πράγμα σχεδόν βέβαιο και καθόλου πρωτότυπο…) τότε κάποιου είδους πόλωση είναι αναμενόμενη. Απ’ την μια μεριά στριμώχνονται τμήματα των κοινωνικών στρωμάτων (συμπεριλαμβανόμενου και τμήματος της εργατικής τάξης…) και του κεφάλαιου που «μένουν πίσω». Απ’ την άλλη μεριά βρίσκονται τμήματα των κοινωνικών στρωμάτων (συμπεριλαμβανόμενων άλλων τμημάτων της εργατικής τάξης) και του κεφάλαιου που προσαρμόζονται και συμμετέχουν στις όποιες αλλαγές, με μικρότερη ή μεγαλύτερη αισιοδοξία. (Η περιγραφή είναι σχηματική…)

Η μόνη αυθεντική πολιτική έκφραση των καθυστερημένων είναι η συντήρηση. Και πάντα περιλαμβάνει διάφορες μορφές «νοσταλγίας» για το πολιτικό και κοινωνικό παρελθόν. Η «συντήρηση» γίνεται υποχρεωτικά «αντίδραση» όσο περνάει ο καιρός. Και γίνεται όλο και πιο πορωμένη όσο νοιώθει ότι μπορεί να αποκτήσει κάποια «δύναμη» κεντρικής εξουσίας στα μέτρα της αντιδραστικότητάς της.

Δεν αλλάζει αυτή η κατάσταση γλύφωντάς την ή καλοπιάνοντάς την. Το αντίθετο συμβαίνει. Εκτραχύνεται. Η μόνη δυνατότητα να επηρεαστεί ένα τμήμα αυτών των υποκειμένων (πληβειακό) είναι αν το εργατικό τμήμα του άλλου, του αντίθετου πόλου, δείξει οργανωτικό και ανταγωνιστικό δυναμισμό και μαχητικότητα, ταιριαστά στα νέα δεδομένα. Μόνο αν τμήματα της κάθε φορά σύγχρονης εργατικής τάξης επιβάλλουν δυναμικά, αγωνιστικά, την δική τους επίκαιρη αντι-ερμηνεία για το τι είναι τι. Τότε (και μόνον τότε), στο βαθμό που υπάρχει απέναντι τους μια επίδειξη / απόδειξη εργατικής / πληβειακής δύναμης, είναι πιθανό τμήματα της μικροαστικοποιημένης εργατικής τάξης να αλλάξουν «ερμηνεία» για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους· άρα και πολιτική θέση… Πιθανό – καθόλου βέβαιο. (Στην τελική οι τσάτσοι και οι ρουφιάνοι πάντα προδότες της τάξης μας ήταν…)

Δεν θα προχωρήσουμε σε παραδείγματα, παρότι έχουμε τέτοια. Το γεγονός είναι πως εκτός απ’ τις ηπα (και το κίνημα fight for 15 ή το black life matters) πουθενά αλλού στον «πρώτο κόσμο» η σύγχρονη εργατική τάξη ή κάποια δυναμικά τμήματά της δεν έχουν επιδείξει εδώ και δεκαετίες αυτήν την ανταγωνιστική «αντι-ερμηνευτική» δυναμική και συνθετότητα που θα ήταν το πραγματικό κοινωνικό / ταξικό οδόφραγμα στις «εύκολες απαντήσεις» της νεοφασιστικής δημαγωγίας.

Κι αυτή η απουσία σε μεγάλο βαθμό (αν και όχι απόλυτα) οφείλεται στα βαθιά γεράματα των οργανώσεων της πάλαι ποτέ «αριστέρας», «νέας» ή όχι και τόσο.

Πέρα απ’ αυτά, η αγγλική κοινωνία δεν θα είχε τρομερές διαφορές από οποιαδήποτε άλλη πρωτοκοσμική στη φάση αυτής της «μετάβασης», αν δεν συνέβαινε αυτό το «ατύχημα» του Ιούνη του 2016: να βρεθούν χωρίς καν την θέλησή τους (τότε) νικητές εκείνοι που το μόνο τους σχέδιο για το μέλλον είναι η «επιστροφή στα παλιά μεγαλεία» μέσω σχεδιασμένης πτώχευσης όλων εκτός απ’ τα αφεντικά και τους συμμάχους τους, και μέσω μιλιταρισμού και ρατσισμού…

Τώρα αυτή η κοινωνία βρίσκεται στο σημείο όπου το «ατύχημα» του 2016, μετά από 3 χρόνια αδιεξόδων στη διαχείρισή του, μετατρέπεται σε πειρατεία εκ μέρους του τότε ηγετικού φασιστοσυναφιού. Πειρατεία· όχι «πραξικόπημα» με τη νομική έννοια του όρου… Είναι οι ίδιοι. Ο Johnson, πίσω του ο Farage… Μετά από 3 χρόνια εμφανίζονται σαν “η μόνη λύση” – δια της βίας….

Όμως αυτό το ρεσάλτο μόνο να οξύνει την εσωτερική πόλωση μπορεί· κι αυτό συμβαίνει ήδη από προχτες. Μπορεί ο forward «πόλος» να είναι πολιτικά (και ιδεολογικά) ετερόκλητος· αυτό (που προκαλεί μια αίσθηση αδυναμίας…) τον κάνει ασυνήθιστα αθυρόστομο, επιθετικό στα λόγια. Και, ενδεχομένως, τον οδηγεί σε σύγχυση στόχων. (Όμως, για το θυμίσουμε βιαστικά: αυτό ακριβώς δεν έγινε και στην Καταλωνία, από διαφορετική σκοπιά αλλά με ανάλογο κοινωνικό υποκείμενο, γύρω από ένα δημοψήφισμα, το 2017;)

Αυτά κάνουν την πόλωση «απλά» πιο χύμα…