Tag: ιδεολογία

Η ερώτηση των χιλιάδων συνειδήσεων

Πέμπτη 7 Νοέμβρη. Θα υπερασπιζόσασταν την επιλογή / απόφαση του ρημαδοΚούλη να μεταφέρει πρόσφυγες απ’ τα «νησιά / εξορίες» στην ενδοχώρα, ως και το 1% του εντόπιου πληθυσμού των αντίστοιχων περιφερειών;

Η ασταμάτητη μηχανή απαντάει γραπτά ναι!! Με πλήρη συνείδηση, εργατική, ταξικά εμπόλεμη. Θα μπορούσε το κίνημα (αν υπήρχε, λέμε τώρα) να μαξιμάρει ελαφρά, λέγοντας ότι το 2% είναι πιο δίκαιο απ’ το 1%: 200.000 πρόσφυγες / μετανάστες μπορεί και πρέπει να ξεφύγουν απ’ την παγίδα των κάτεργων των συνόρων άμεσα… Θα μπορούσε το κίνημα (αν υπήρχε, λέμε τώρα) να είναι πολύ προσεκτικό και αυστηρό σχετικά με τις συνθήκες εγκατάστασης και καθημερινής ζωής αυτών των ανθρώπων… Θα μπορούσε το κίνημα (αν υπήρχε, λέμε τώρα) να είναι αυστηρό και μαχητικό ενάντια στις απελάσεις άλλων πίσω στην τουρκία. Όχι επειδή η «τουρκία είναι κόλαση». Αλλά επειδή το καθεστώς των πανάκριβων «παράνομων μετακινήσεων» προς (και από) το ελλαδιστάν συνεπάγεται συνεχόμενη άγρια εκμετάλλευση αυτών των προλεταριοποιημένων πληθυσμών…

Αλλά ούτε κίνημα υπάρχει, ούτε εργατικός ανταγωνισμός… Οπότε δεν ξεφυτρώνουν τέτοιου είδους «πολιτικά διλήματα»… (Ουφ!!!) Άλλωστε όλα εκτονώθηκαν και τελείωσαν με τα μπινελίκια προς τις μκο… «Σιγά μην ασχοληθούμε με το κράτος και το παρακράτος»…

Μα (θα πουν οι «επαναστάτες») «είναι δυνατόν μια δεξιά κυβέρνηση να κάνει κάτι σωστό; Είναι δυνατόν να προσφέρουμε άλλοθι στον ρημαδοΚούλη;». Θα μπορούσαμε να αντιστρέψουμε τέτοιες ερωτήσεις με διάφορους τρόπους. Αλλά δεν ψάχνουμε για κουβεντολόι και σοφιστείες… Η λογική του συμψηφισμού είναι έτσι κι αλλιώς ολέθρια – και δεν είναι καν «λογική». Απ’ την άλλη μεριά ποιος (θα) προσφέρει «αντικυβερνητικό άλλοθι» στους λαϊκό-φασίστες; Φαίνονται πολλοί διατεθειμένοι – δια της αδράνειας και της δειλίας, μην και φανεί ότι κάνουν πλάτες σε μια ρημαδοκυβέρνηση… (Ενώ με τους φιαορόζ μια χαρά ήταν…) Για κάθε πέτρα που εκτοξεύεται εναντίον των μεταναστών / προσφύγων, υπάρχει μια πέτρα που δεν πετάχτηκε στα κεφάλια των νοικοκυραίων…

Γιατί αυτοί βέβαια, ακόμα και όσοι που ψήφισαν τον ρημαδοΚούλη, δεν κάνουν διακοπές… Έχουν σε ετοιμότητα τα ανθρωποφαγικά μικροαστικά τους αισθητήρια, άσχετα με το ποιος κυβερνάει… Και το δείχνουν!!!

Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά; Έχουμε άλλα να ασχολούμαστε.

(Και μετά οι μελλοντικοί ιστορικοί θα ψάχνουν να βρουν τι έφταιξε…)

Once upon a time…

Σάββατο 2 Νοέμβρη. Το σχετικά παλιό αλλά πάντα επίκαιρο σύνθημα των i.b.p. «κάποτε καίγαν τα βιβλία, τώρα καίνε τα μυαλά» μπορεί να έχει μια παραλλαγή: κάποτε ήταν ζήτημα εκπαίδευσης, άσκησης και επώδυνης τριβής της νοημοσύνης του καθενός το να μην είναι ευκολόπιστος· τώρα «κάποιοι» (εταιρείες και κράτη…) αναλαμβάνουν την προστασία του απέναντι στη διασπορά ψευδών ειδήσεων.

Η επιχείρηση «twitter» αποφάσισε να απαγορεύσει τις «πολιτικές διαφημίσεις» (εν όψει αμερικανικών εκλογών) για να προστατέψει τους πελάτες της απ’ την πιθανή διαφθορά των συνειδήσεών τους… Η ανταγωνιστική επιχείρηση «facebook» δεν έχει πάρει ακόμα τέτοιες «ριζοσπαστικές» αποφάσεις· υπόσχεται όμως ότι θα αντιμετωπίσει το (αναγνωρισμένο) πρόβλημα με τεχνολογικό τρόπο: το λογισμικό της (και μερικές χιλιάδες κακοπληρωμένων υπαλλήλων) θα εντοπίζουν τα ψέμματα και θα τα σκοτώνουν πριν τρυπήσουν τα κρανία… Στο ωκεανό του ψέμματος των social media θα φτιάξουν, έτσι, μερικές τρύπες…

Η αντιπαράθεση της αλήθειας με το ψέμα έχει πολλά, σημαντικά, και κάποιες φορές ηρωϊκά κεφάλαια στην ιστορία του είδους μας. Συστηματικοί ψεύτες έχουν υπάρξει και εξακολουθούν να υπάρχουν άπειροι, επαγγελματίες και δυνατοί: Ποιός ξεχνάει το χριστιανικό παπαδαριό; Ποιός ξεχνάει τους διαφημιστές; Κι ωστόσο, παρά την δύναμη των κάθε είδους εξουσιών να παρουσιάζουν τους άρχοντές τους καλοντυμένους ενώ είναι ξεβράκωτοι, υπήρχε πάντα η δυνατότητα (ή η ελπίδα) του «σε τελευταία ανάλυση»: των ατόμων, των σχέσεών τους, των ηθικών και διανοητικών δυνατοτήτων τους να αμφισβητήσουν…

Σίγουρα απ’ τον Διαφωτισμό και ύστερα εκεί βρισκόταν η εστία της αντίστασης σε κάθε είδους, μικρό ή μεγάλο καθεστωτικό ψέμα: στην καλλιέργεια της ανθρώπινης νόησης, αντίληψης και αισθαντικότητας. Απ’ την άλλη μεριά ναι, είναι γεγονός, έχει υπάρξει ιδιαίτερα ελκυστικό για πολλές εξουσίες το να ορίζουν τι είναι τι, τι είναι «αλήθεια» και τι «ψέμα», αναλαμβάνοντας την ευθύνη να απαγορεύσουν το δεύτερο για να προστατέψουν την υγεία της υποδούλωσης των υπηκόων τους.

Από μακρο-ιστορική άποψη μπορεί να είναι μια ακόμη φορά… Για κάποιες γενιές είναι όμως η πρώτη φορά που «μεγαλο»παραγωγοί και «μεγαλέμποροι» ψέμματος φτύνουν στα μυαλά τους λέγοντάς τους, ούτε λίγο ούτε πολύ, πως επειδή είναι ανίκανες (αυτές οι γενιές) να ξεχωρίσουν την ήρα απ’ το σιτάρι, θα αναλάβουν εκείνοι την προφύλαξή τους.

Το ότι στην εποχή της μηχανοποίησης των διανοητικών διαδικασιών, στην εποχή των «έξυπνων» αλγορίθμων και μηχανών, το είδος μας ξεπέφτει σ’ ένα καινούργιο, μη αναγνωρίσιμο αλλά μαζικό είδος βλακείας, αυτό το έχουμε αναλύσει αλλού (τετράδιο για εργατική χρήση νο 3: η μηχανοποίηση της σκέψης). Η κατασκευή της νηπιακότητας (της αντίληψης), της νηπιακότητας που θέλει (ψηφιακή) στοργή και (αλγοριθμικό) προδέρμ, είναι σε εξέλιξη.

Καίνε τα μυαλά, πράγματι. Και μετά έρχονται να πουλήσουν first hand τα κάρβουνα…

Ελευθερία είπατε;

Τετάρτη 30 Οκτώβρη. Η έρευνα (δειγματοληπτική…) έγινε στο ψοφιοκουναβιστάν απ’ την εκστρατεία για την ελευθερία του λόγου (“campaign for free speech”). Συνεπώς, απ’ αυτήν την άποψη, δεν μπορεί να κατηγορηθεί για χειραγώγηση. Ωστόσο το αποτέλεσμα ήταν αντίθετο: το 61% όσων ρωτήθηκαν θεωρούν ότι η (αμερικανική) κυβέρνηση πρέπει να βάλει όρια στην ελευθερία λόγου. Και πάνω απ’ τους μισούς πιστεύουν ότι η θεμελειώδης και θρυλική «πρώτη τροποποίηση» του αμερικανικού συντάγματος (απαγορεύει οποιονδήποτε περιορισμό στην έκφραση άποψης) πρέπει να αναδιατυπωθεί· για να ταιριάζει με τις τωρινές νόρμες (που επιδιώκουν απαγορεύσεις).

Πρόκειται για ανοικτή έκκληση / υποστηρίξη στη λογοκρισία! Τα ενδιαφέροντα σημεία της έρευνας είναι τουλάχιστον δύο. Πρώτον, ότι – ειδικά στις νεώτερες ηλικιακά ομάδες – υπάρχει πλειοψηφική καταδίκη των «λόγων μίσους», παρότι τα άτομα αυτών των ηλικιών δεν μπορούν να ορίσουν τι είναι οι «λόγοι μίσους». Είναι σίγουροι / ες ωστόσο ότι πρέπει το κράτος να φροντίσει για τον περιορισμό – εκείνου που δεν μπορούν να προσδιορίσουν, άρα θα το προσδιορίσει το κράτος… Δεύτερον, ανάλογα με τα υποκειμενικά χαρακτηριστικά όσων απάντησαν, το κράτος πρέπει να απαγορεύσει την έκφραση απόψεων εναντίον τους. Εναντίον των ομοφυλόφιλων ή των trans· αλλά και εναντίον των «πατριωτών» που υπερασπίζονται την αμερικανική προτεσταντική λευκότητα… Γενικά μιλώντας όλοι (όσες αντιθέσεις κι αν έχουν μεταξύ τους, και ακριβώς εξαιτίας αυτών των αντιθέσων) θέλουν πια το κράτος στο πλευρό τους… Σα να λέμε: αρκετά πια με την “αυτοδιαχείριση” (και την σχετικότητα) των αντιθέσεων! Θέλουμε να γίνουμε όχι απλά νόμος αλλά Ο νόμος!!! Θέλουμε εξουσία – όχι ελευθερία για τους αντιπάλους μας! Αυτά τα παλιομοδίτικα της επαναστατικής μπουρζουαζίας του είδους “διαφωνώ μαζί σου αλλά θα υπεραπιστώ το δικαίωμά σου να εκφράζεις την άποψη του” πέθαναν! Τέλος!!

Η «δημοκρατική έκκληση» σ’ ένα απαγορευτικό κράτος θα είναι χρήσιμη σαν στοιχείο στην έρευνα των συντρόφων και των συντροφισσών (ξέρουν αυτοί κι αυτές ποιοί είναι…) Πρέπει να τονίσουμε ωστόσο ότι με την εξαίρεση των φοιτητών / φοιτητριών στις ηπα που είναι κατά πλειοψηφία αντίθετοι / ες στη λογοκρισία (όσες / όσοι απάντησαν στην έρευνα), η έκκληση προς το (αμερικανικό σήμερα, αύριο κι άλλα…) κράτος να περιορίσει την «ελευθερία του λόγου» είναι το αποτέλεσμα μιας καλοδουλεμένης εκστρατείας. Η οποία μπορεί να μην είχε απ’ την αρχή τον συγκεκριμένο στόχο, σίγουρα όμως τον απέκτησε πολύ γρήγορα. Σας βομβαρδίζουν με ψευδείς ειδήσεις μέσω social media λένε και ξαναλένε οι ειδικοί της παραπληροφόρησης και της αποπληροφόρησης. Θα σας προστατέψουμε για το καλό σας! (“Θα αποπληθωρίσουμε το ψέμα για να γίνουμε ξανά ολιγοπώλιο – και άρα πειστικοί”, λένε οι ειδικοί…)

Το γεγονός ότι η λογοκρισία εμφανίζεται (ή μπορεί να εμφανιστεί) σαν «αίτημα των απο κάτω» χωρίς να χρειάζεται να αποκαλυφθεί σαν στόχος των από πάνω, οφείλεται στην μαζική ενσωμάτωση της νηπιακότητας και της «αδυναμίας» των υποτελών μέσα στην υπερπληφοριοποιημένη φάση του καπιταλισμού. Αυτή η νηπιακότητα έχει πολλές ακόμα πλευρές, που δεν είναι τώρα η στιγμή να εξετάσουμε. Καταλήγει, ωστόσο, με μαθηματική ακρίβεια, στην αναζήτηση ενός πατερναλισμού και καλύτερα του κρατικού πατερναλισμού· που, καθόλου συμπωματικά, είναι συγχρονισμένη με άλλες ανάγκες μέσα στην όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Ανάγκες των αφεντικών βέβαια. Αλλά οι υποτελείς θεωρούν αρκετές απ’ αυτές δικές τους πια…

Τα φώτα του ελληνικού πολιτισμού

Δευτέρα 28 Οκτώβρη. Ο μορφωτικός πολιτιστικός σύλλογος Βρασνών ιδρύθηκε από τους κατοίκους του οικισμού το 1979 σε μια προσπάθεια αναβάθμισης του πολιτιστικού επιπέδου του χωριού αλλά, περισσότερο, της διατήρησης των πατροπαράδοτων ηθών και εθίμων, αυτών που κινδυνεύουν να χαθούν λόγω σύγχρονου τρόπου ζωής. Άλλωστε οι κάτοικοι των Βρασνών είναι γηγενείς και όχι πρόσφυγες από την Μικρά Ασία και κατοικούν αυτόν τον τόπο περισσότερο από 2.000 χρόνια.

Μ’ αυτή τη λιτή αλλά εξαιρετικά περιεκτική ανακοίνωση ο «φορέας του πολιτισμού» των Βρασνών (ενός χωριού του δήμου Βόλβης) ανέλαβε την ευθύνη για την φασιστική επίθεση με πέτρες σε πούλμαν που μετέφεραν 200 πρόσφυγες, προς εγκατάσταση σε 2 ξενοδοχεία του χωριού. Σαν διατηρητές των πατροπαράδοτων ηθών και εθίμων οι βρασνιώτες οργώνουν με μοσχάρια που σέρνουν το ινί και το αλέτρι, και δεν έχουν ρεύμα, τηλεόραση και κινητά. Έχουν μόνο πέτρες. Αν δεν είχαν διατηρήσει τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα θα πετούσαν τα κινητά τους… Αλλά – ευτυχώς… Αυτά έγιναν πριν 5 ή 6 ημέρες: πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία. Αν τα πούλμαν μετέφεραν 200 επενδυτές, οι μούμιες (μετά από 2000 χρόνια τι άλλο να είναι;) θα έδιναν και τα ταπεινά τους οπίσθια. Αλλά πρόσφυγες; Όχι δα!

Για λόγους που επιφανειακά μοιάζουν ανεξήγητοι, ωστόσο, οι πολιτισμένοι επιχειρηματίες των Βρασνών έσπευσαν να «διαχωριστούν» με κάτι ηλικίας σχεδόν 100 χρόνων. Τους πρόσφυγες απ’ την Μικρά Ασία! Μέχρι πριν απ’ αυτόν τον διαχωρισμό οι βρασνιώτες ήταν καθόλα μικροαστοί έλληνες: φασισταριό δηλαδή. Με την υπενθύμιση, όμως, που πρόσθεσαν, περί προσφύγων απ’ την Μικρά Ασία, έδωσαν – σκόπιμα υποθέτουμε – ένα ιστορικό βάθος στις ιδέες τους. Για να πουν (;) ότι είναι πολύ περισσότερο έλληνες μικροαστοί απ’ ότι θα νόμιζε κανείς… Φασισταριό με πλήρη γενεαλογία.

(φωτογραφία: Πλάνο απ’ την επικερδή επιχειρηματική δραστηριότητα των βρασνιωτών: ξαπλώστρες – σκιά – φρέντο…. Εντελώς πατροπαράδοτα· και ετοιμοπαράδοτα…)

Πώς να βουλιάξουμε τα πλοία;

Δευτέρα 28 Οκτώβρη. Για να εξηγήσουμε την εθνική λάμψη της βρασνιώτικης έκρηξης πολιτισμού, αντιγράφουμε στοιχεία απ’ την μακριά (και κρυμμένη) ιστορία του ντόπιου φασισμού, ιστορικά τεκμηριωμένη:

… Από τις αρχές του 1922 είχε αρχίσει να συζητιέται σε υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια η εκκένωση της Μικράς Ασίας από τον ελληνικό στρατό. Παρ’ όλα αυτά, όμως, η ελληνική κυβέρνηση αποφασίζει να απαγορεύσει στον ελληνικό πληθυσμό να εγκαταλείψει τη Μικρά Ασία. Η απόφαση αυτή πήρε τη μορφή του νόμου 2870/1922, ο οποίος προέβλεπε αυστηρές πειθαρχικές και χρηματικές ποινές στην περίπτωση σύλληψης πλοίων που θα μετέφεραν πληθυσμό…

… Το πρώτο άρθρο του νόμου ανέφερε: «Απαγορεύεται η εν Ελλάδι αποβίβασις προσώπων ομαδόν αφικνούμενων εξ αλλοδαπής, εφ’ όσον ούτοι δεν είναιεφωδιασμένοι δια τακτικών διαβατηρίων νομίμως θεωρημένων…» Τα υπόλοιπα άρθρα περιγράφουν τις τιμωρίες που θα υφίσταντο οι παραβάτες…

Αν οι πρόσφυγες απ’ την Μικρά Ασία έρχονταν με λαστιχένιες βάρκες είναι σίγουρο ότι οι αρχαιολόγοι θα τις έβρισκαν στον πάτο του Αιγαίου λίγο έξω απ’ την Σάμο, την Χίο, την Μυτιλήνη – κάτω απ’ τις βάρκες των σύγχρονων φυγάδων. Ευτυχώς γι’ αυτούς επρόκειτο να ταξιδέψουν με σιδερένια πλοία – οι τορπίλες δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα. Όμως η πατρίδα είχε αναθέσει στον εαυτό της το καθήκον να κάνει ό,τι μπορεί για να τους εμποδίσει:

… Μετά την κατάρρευση του μετώπου, και πέντε ημέρες πριν ο κεμαλικός στρατός μπει στη Σμύρνη, στις 22 Αυγούστου με το παλιό ημερολόγιο, ο Αρμοστής της ελλάδας στην Ιωνία Αριστείδης Στεργιάδης στέλνει στην ελληνική κυβέρνηση τηλεγράφημα με το οποίο ζητά εντολές, αφού πρώτα παραθέτει κάποιες προτάσεις. Μια απ’ αυτές είναι: «Εγκρίνεται εμποδισθώσει αναχωρίσωσι Έλληνες Μικρασιάται δι’ Ελλάδα, ακόμα και όταν είναι εύποροι δυνάμενοι αναχωρήσωσι με συνήθη ταχυδρομικά ατμόπλοια;».

Αυθημερόν η ελληνική κύβέρνηση απάντησε: «Εις απάντησιν της υπ’ αριθμό 2873 συμφωνούμε μεθ’ υμών…»

Μπορεί η πατρίς να ήθελε αλλά να μην είχε τρόπο να εμποδίσει τους πρόσφυγες απ’ την Μικρά Ασία να φτάσουν στα τιμημένα εδάφη της· και να γίνουν, ακόμα και μετά από 100 σχεδόν χρόνια, επιχείρημα. Ήξερε, πάντως, τι ήθελε να τους συμβεί:

… Όλα αυτά υπήρξαν αποτέλεσμα της ειλημμένης πολιτικής εγκατάλειψης των ελλήνων της Μικράς Ασίας στο έλεος των νικητών του Μουσταφά Κεμάλ. Μόνο σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί να γίνει κατανοητός ο διάλογος Παπανδρέου – Στεργιάδη, που παραθέτει ο ιστορικός του μεσοπολέμου Γρηγόρης Δαφνής στο δίτομο έργο του «η ελλάς μεταξύ δύο πολέμων».

Όταν ο Στεργιάδης ανακοίνωσε στο νεαρό τότε πολιτικό Γιώργο Παπανδρέου την επερχόμενη καταστροφή, δέχτηκε την ερώτηση: «Γιατί δεν ειδοποιείτε τον κόσμο να φύγει;». Η απάντηση του έλληνα αρμοστή Σμύρνης ήταν η εξής: «Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα!»

Όχι, δεν ήταν ο Κεμάλ που ήθελε να τους σφάξει. Ήταν το ελληνικό κράτος που το ευχόταν… Οι ιστορικοί αποδίδουν αυτήν την ευχή στο γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση ήταν βασιλική, ενώ οι πρόσφυγες σε μεγάλο βαθμό βενιζελικοί. Ακόμα κι αν αυτό ισχύει, δεν παύει ισχύει και το άλλο: οι υπήκοοι του βασιλείου ένοιωθαν γηγενείς και «όχι πρόσφυγες απ’ την Μικρά Ασία».

Απέμεινε το ηρωϊκό φασισταριό των Βρασνών να υπερασπίζεται αυτά τα «πατροπαράδοτα»…

(φωτογραφία: Δυο τρία ταχύπλοα να είχε το τότε λιμενικό, έναν φασιστοΜουζάλα για υπουργό ανθρωπισμού και έναν ψεκασμένο για υπ.αμ. και θα βλέπατε τι θα γινόταν…)

Πώς θα αξιοποιηθούν τα κορίτσια;

Δευτέρα 28 Οκτώβρη. Αν νομίζετε ότι πήρατε μια γεύση για το τι σημαίνει «γηγενής έλληνας» σαν ιστορική συνέχεια ανάμεσα στους αιώνες (εν προκειμένω απ’ τον 20ο αιώνα στον 21ο) έχετε πολύ περισσότερα να μάθετε.

Στη Σμύρνη υπήρχε ορφανοτροφείο, με 500 παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Με δεδομένο ότι είχε δημιουργηθεί ήδη (απ’ το τέλος του Α παγκόσμιου πολέμου) η Κοινωνία των Εθνών με φιλειρηνικούς και ανθρωπιστικούς σκοπούς, το ελληνικό κράτος θα έπρεπε, τουλάχιστον, να δείξει στην τότε «διεθνή κοινότητα» ότι κάνει κάτι γι’ αυτά τα 500 παιδιά (κάθε ομοιότητα με την πραγματική μεταχείριση των ανήλικων προσφύγων και των δύο φύλων, σήμερα υπόκειται, απλά, στα «πατροπαράδοτα»…)

Αλλά το ελληνικό κράτος δεν ήθελε να κάνει τίποτα. Ούτε γι’ αυτά τα 500 «ασυνόδευτα» παιδιά ούτε για κανέναν άλλον:

… Η ερευνήτρια Διονυσία Νέδα υποστηρίζει ότι αυτά που μεταφέρθηκαν με ασφάλεια στην ελλάδα είναι αυτά που κατέληξαν στα ορφανοτροφεία της ελλάδας. Τα υπόλοιπα βρέθηκαν μετέωρα… Κάποια απ’ αυτά με την άφιξή τους στον Πειραιά τα διοχέτευσαν στο κρατικό πορνείο των Βούρλων της Δραπετσώνας.

Το ακίνητο των Βούρλων ανήκε στην οικογένεια Πιπινέλη, η οποία το είχε νοικιάσει στο κράτος και εισέπραττε το ενοίκιο. Το κρατικό πορνείο δημιουργήθηκε το 1875 και ο εργολάβος που ανέλαβε να κατασκευάσει το συγκρότητα κτιρίων λεγόταν Νικόλαος Μπόμπολας. Είναι γνωστό ότι ιδιοκτήτρια του ακινήτου κατά τη δεκαετία του ’30 ήταν η μητέρα του πολιτικού Παναγιώτη Πιπινέλη.

Η εκτίμηση των ερευνητών είναι ότι υπήρχε δίκτυο συνεργασίας μεταξύ κρατικών υπαλλήλων, αστυνομικών και προαγωγών. Το γεγονός της προώθησης μικρών κοριτσιών από το ορφανοτροφείο Σμύρνης στο πορνείο των Βούρλων φαίνεται ότι υπήρξε ανεξάρτητο από το εμπόριο λευκής σαρκός που άνθισε με την άφιξη των μικρασιατών προσφύγων…

Το ότι μπορεί να χρειαστεί ακόμα κι ένας αιώνας για να καταγραφεί (διακριτικά και, προφανώς, έξω και μακριά απ’ τα σχολικά «βιβλία εθνικής ιστορίας») τι ακριβώς ήταν η «ελληνική φιλοξενία» στους «τουρκόσπορους», επιβεβαιώνει το γιατί τόσοι πολλοί σημερινοί «φιλάνθρωποι» και «φιλομετανάστες» το έχουν εύκολο να κάνουν το κορόιδο για το τι συμβαίνει σε βάρος των προσφύγων / μεταναστών τα τελευταία χρόνια. Με «εθνική ενότητα».

Νομίζετε ότι τα «δίκτυα συνεργασίας» του ’22 χάθηκαν μέσα στο χρόνο; Ότι ξεπεράστηκαν;

(φωτογραφία: Προσφυγικά παραπήγματα στο λιμάνι της Σαλονίκης το 1922. Οι βρασνιώτες γιόρταζαν τα 1903α γενέθλιά τους και δεν πήραν χαμπάρι…)

Ο παπαγάλος

Σάββατο 19 Οκτώβρη. Πριν πολλά χρόνια, όταν οι τωρινοί ανθρωπο-παπαγάλοι δεν ήταν καν οικογενειακός προγραμματισμός, λένε ότι σ’ ένα καφενείο στο Παγκράτι ο καφετζής είχε σ’ ένα μεγάλο κλουβί έναν ωραίο παπαγάλο. Που μιλούσε. Έλεγε διάφορες λέξεις και μικρές φράσεις. Ο παπαγάλος ήταν το μεγάλο σουξέ της ευρύτερης περιοχής, για μόνιμους θαμώνες και περαστικούς: όλοι θα του μίλαγαν και σ’ όλους απαντούσε. Κουβέντα να γίνεται.

Πλην ωστόσο, για άγνωστους λόγους, αυτός ο φημισμένος παπαγάλος κάποια στιγμή απέκτησε κακό χούι: άρχισε να μαδιέται. Ξερίζωνε ένα ένα τα πούπουλά του, μέχρι που έγινε ένα άσχημο ξεπουπουλιασμένο πλάσμα. Συνέχιζε να μιλάει βέβαια, αλλά δεν άφηνε ούτε τρίχα, που λέει ο λόγος, να φυτρώσει πάνω του.

Ο καφετζής εύλογα θορυβήθηκε. Ζήτησε την βοήθεια εξειδικευμένου κτηνίατρου / ψυχολόγου πτηνών. Κι αυτός συμπέρανε ότι ο παπαγάλος, για άγνωστους λόγους, ζούσε ένα υπαρξιακό δράμα. Παρότι ο παπαγάλος μιλούσε ο ψυχο- δεν μπορούσε να τον ρωτήσει για να μάθει τι και πως. Οπότε συμβούλεψε τον καφετζή να δοκιμάσει να αγοράσει άλλον έναν, όχι απαραίτητα ομιλητικό αλλά οπωσδήποτε με πλουμιστό φτέρωμα, έτσι ώστε ο μαδημένος να ζηλέψει και να σταματήσει να ξυρίζεται με το ράμφος του.

Έτσι έκανε ο καφετζής. Πήρε έναν καινούργιο παπαγάλο με μακριά χρωματιστά φτερά, και τον έβαλε σ’ ένα κλουβί δίπλα στον μαδημένο. Οι θαμώνες έριχναν βέβαια μια ματιά στον καινούργιο, αλλά συνέχιζαν να ασχολούνται με τον καράφλα, με τον οποίο αντάλλασαν τις γνωστές, παλιές, καλές ατάκες. Θαμώνες καφενείου ήταν οι άνθρωποι. Τι θα έπρεπε να κάνουν; Κονσομασιόν σε φτερωτά κόμπλεξ;

Μια βδομάδα, δυο και τρεις: όλοι περίμεναν ότι αυτός ο καράφλας, κάτι η συνεχιζόμενη συμπάθεια κάτι ο ανταγωνισμός απ’ τον έγχρωμο και σινεμασκόπ δίπλα του, θα έκοβε την κακιά του συνήθεια. Δυστυχώς έγινε το ανάποδο. Ο πλουμιστός αλλά σιωπηλός παπαγάλος, βλέποντας ότι όλοι ασχολούνταν με το καράφλα δίπλα, φαίνεται πως αναρωτήθηκε τι τάχα παραπάνω να έχει αυτός ο παλιός και μαζεύει τόσους θαυμαστές. Και το βρήκε: δεν είχε πούπουλα! Οπότε άρχισε να μαδιέται κι αυτός. Μέχρι που ο καφετζής βρέθηκε με δυο ξεβράκωτα πτηνά. Το στριπτίζ θα γινόταν τάση στο μαγαζί του αν αγόραζε και τρίτον παπαγάλο· και δεν το έκανε. Ήταν σεμνός και συμπονετικός άνθρωπος.

Αυτή η χαριτωμένη (πραγματική λένε) ιστορία έχει πολλές ενδιαφέρουσες υποδείξεις. Μία είναι ότι ένας ομιλών παπαγάλος αντιλαμβάνεται τις λέξεις σαν φωνήματα, σαν ήχους, χωρίς νόημα, παρά μόνο ίσως «πιάνοντας» τον θόρυβο και τις διαθέσεις του κοινού, της στιγμής. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορείς να μιλήσεις σε κάποιον τέτοιον περιμένοντας να καταλάβει· στη selfie εποχή όπου εκτελούμε την ποινή μας για άγνωστα αδικήματα οι ποζεριές κάθε είδους βρίσκονται πέρα, πολύ μακριά, απ’ αυτό που θα λεγόταν «επικοινωνία». Κι ας αφήσουμε οτιδήποτε που θα μπορούσε να ονομαστεί «συνεννόηση».

Μια άλλη υπόδειξη είναι ότι μέσα στις ποζεριές «κερδίζει» όποιος τραβάει την προσοχή, αδιάφορο πόσο μαδημένος είναι. Μεγάλη γλώσσα χρειάζεται, και τα υπόλοιπα περισσεύουν. Όπως ισχύει το ότι «όποιος κοιμηθεί με στραβούς το πρωί αλληθωρίζει» έτσι ισχύει και το ότι όποιος αγκαλιάζεται με μπαγλαμάδες γίνεται όργανο – της ματαιοδοξίας του. Η ματαιοδοξία είναι το μόνο χειροκρότημα· αλλά μην περιμένετε απ’ τους ομιλούντες παπαγάλους να καταλήξουν σε τέτοια συμπεράσματα.

Η τρίτη υπόδειξη είναι πιο σκοτεινή. Όταν οι λέξεις χωρίς νόημα, όταν τα λόγια χωρίς πραγματική ευθύνη, όταν ακόμα και η διαστροφή της λογικής γίνονται ελκυστικά, τότε μπορεί ίσως κάποιος (ας πούμε ένας παπαγάλος) να απολαμβάνει ακόμα ένα κάποιο κοινό, μια κάποια συμπάθεια. Θα νοιώσει δικαίωση μάλιστα αν κι ο διπλανός προσπαθήσει να μιμηθεί (στα λόγια χωρίς νόημα και ευθύνη τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο έχει το φαίνεσθαι). Και, έτσι, θα επικαλεστεί την φροντίδα του φαίνεσθαί του σαν «πολιτική». Επιβίωσης βέβαια, αλλά σε συνθήκες αιχμαλωσίας η αγωνία της επιβίωσης φαίνεται σαν «υψηλή πολιτική».

Υποθέτουμε ότι κανένας που έχει κλειστεί στο κλουβί του δεν ανησυχεί υπ’ αυτές τις συνθήκες. Πώς το έλεγε ο σύντροφος; Γιατί φοράς κλουβί; Τελικά υπάρχει μια απάντηση: επειδή είναι εύκολο να το φοράς, ειδικά από μέσα (νομίζεις ότι είναι ο θώρακας που σε προστατεύει…), κι αυτό ταιριάζει εντελώς με την γαμημένη μικροαστική, οικογενειακή μόδα: εκείνο που έχει σημασία είναι να σε κτυπάνε φιλικά στην πλάτη και να σου δίνουν κανά σποράκι. Κι άμα δεν σ’ αρέσει, άντε και μαδήσου!

(φωτογραφία: Ένα – ένα – ένα!! Σσσς… Σσσς… Ένα – δύο – ένα! Ακούγομαι;)

Οι τσάτσοι 1

Πέμπτη 17 Οκτώβρη. Με παράδειγμα τα εθνικιστικά κροξίματα της τελευταίας εβδομάδας, πρέπει να χωρίσουμε την παραγωγή και την κατανάλωση εθνικής βλακείας και δολιότητας σε τρία χοντρικά επίπεδα. Στο χαμηλότερο βρίσκεται η μάζα, που αποτελείται από εκατοντάδες χιλιάδες «να σου πω εγώ». Πρόκειται για την μάζα που μπορεί (και θέλει) να είναι «ειδική» στη σεισμολογία, στην οικονομολογία (του καπιταλισμού), την κοινωνιολογία, στην εθνολογία, στη διεθνή πολιτική, στην παιδαγωγική, στην οικολογία, και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή της· και βγάζει πάντα το ίδιο συμπέρασμα: πόσο σπουδαία είναι (ατομικά και συλλογικά). Αυτή η μάζα που παλιά τρεφόταν απ’ τα σκουπίδια των παραδοσιακών μήντια τώρα έχει προσθέσει στη διανοητική της διατροφή και τα άπειρα σκουπίδια του κυβερνοχώρου.

Στο ενδιάμεσο επίπεδο βρίσκονται οι «ιμάντες μεταφοράς» της κρατικής προπαγάνδας, της παραπληροφόρησης και της αποπληροφόρησης. Παραδοσιακά ήταν οι «αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι». Ειδικά για τα ζητήματα «εθνικής πολιτικής» τα αφεντικά τους (εκδότες, καναλάρχες) παίρνουν κατευθείαν γραμμή απ’ τις υπηρεσίες και το υπ.εξ., και την μεταφέρουν στους στάβλους των υπαλλήλων τους «διαμορφωτών κοινής γνώμης». Ανάλογα με την ένταση και την σημασία του θέματος πληρώνονται «μετρητά» και αυτοί του μεσαίου επιπέδου (τα θρυλικά «μυστικά κονδύλια» του υπ.εξ. στη διάρκεια της ελληνοσερβικής φιλίας είναι μια γνωστή περίπτωση· αν και, εννοείται, θάφτηκε βαθιά το ποιοί δημοσιογράφοι/δημαγωγοί πήραν πόσα. Αυτό το βιολί συνεχίζεται, καθώς υπάρχουν διάφοροι «ειδικοί κωδικοί» – μυστικοί λογαριασμοί δηλαδή – σε κάθε προϋπολογισμό, και κανείς δεν ξέρει ποιος τους διαχειρίζεται για να πληρώνει ποιούς).

Δίπλα στους παραδοσιακούς «αλήτες – ρουφιάνους» που ήταν περσόνες και κατά συνέπεια είχαν υποχρεωτικά όνομα και φάτσες, τα «νέα μήντια» έχουν προσφέρει την σπουδαία δυνατότητα της καλλιέργειας των ανώνυμων / ψευδώνυμων και αόρατων trolls. «Φάρμες trolls» μπορούν να διαθέτουν (και διαθέτουν) απευθείας διάφοροι μηχανισμοί, απ’ το υπ.εξ., το υπ.αμ. και την εκκλησία, μέχρι τις διάφορες υπηρεσίες. Και (προσοχή!) όχι μόνον οι ντόπιες υπηρεσίες… Αλλά και οι “συμμαχικές”… Η εντατική καλλιέργεια και δράση των trolls έχει αυξήσει την «απορροφητικότητα» της εθνικοφροσύνης και κάθε άλλου είδους παραπληροφόρησης, απόκρυψης, διαστρέβλωσης. Το αποτέλεσμα είναι ήπιες (προς το παρόν) μαζικές εκδηλώσεις διανοητικής παράκρουσης.

Στην κορυφή αυτής της διάταξης βρίσκονται οι «ειδικοί». Οι «ειδικοί εξωτερικής πολιτικής» είναι όλοι (όλοι!) εξαρτήματα των μηχανισμών του βαθέος κράτους· διαφορετικά δεν θα είχαν πανεπιστημιακές καρέκλες, δεν θα είχαν «κύρος», θα ήταν εντελώς άγνωστοι. Οι «ειδικοί» είναι μετρημένοι στα δάκτυλα. Η δουλειά τους είναι η αναπαραγωγή της «αυθεντίας» – και η (γενικά προσεκτική αν και όχι ιδιαίτερα ευφυής) παραγωγή ψεμμάτων.

Δείτε, για παράδειγμα, τον «ειδικό» καθηγητή (και δεξιό βουλευτή) Α. Συρίγο. Κατά την αποψάρα του ο Erdogan στραπατσαρίστηκε εισβάλλοντας στη συρία… Γιατί δεν θα πετύχει εκείνο που έλεγε, δηλαδή μια ζώνη μήκους 900 χιλιομέτρων και πλάτους 30 «χωρίς κούρδους» στα σύνορα συρίας – τουρκίας ανατολικά του Ευφράτη… Και γιατί έπαθε τέτοιο κάζο ο εθνικός εχθρός; Επειδή, πάντα κατά τον σοφό καθηγητή, ο Erdogan δεν έλαβε υπόψη του την ρωσία και την συρία… Μάλιστα!!! (Αυτά έλεγε χθες δημόσια στο καθεστωτικό κανάλι sky…)

Γιατί λέει τέτοιες βλακείες ο «ειδικός»; Επειδή η συγκεκριμένη δουλειά που έχει αναλάβει την συγκεκριμένη στιγμή είναι «να καθησυχάσει» την μάζα, που τις προηγούμενες ημέρες πήγαινε πέρα δώθε ανάμεσα στην «γενοκτονία κατά των κούρδων» και στην «στρατιωτική ήττα που θα υποστεί ο Erdogan απ’ τους κούρδους». Μιας και τίποτα απ’ τα δύο δεν έγινε (αλλοίμονο…) πρέπει στο μαντρί να πέσει άλλο ηρεμιστικό: στραπατσαρίστηκε ο «σουλτάνος» – χα!

Οι τσάτσοι 2

Πέμπτη 17 Οκτώβρη. Ένας άλλος «ειδικός», ο Θ. Ντόκος (γενικός διευθυντής του γνωστού think tank ελιαμεπ αυτός…) έγραφε χτες στην καθεστωτική “καθημερινή” τα εξίσου καθησυχαστικά:

… Η τουρκική εμπλοκή στη Συρία δεν επηρεάζει άμεσα τα προβλήματα Ελλάδας και Κύπρου με τον δύσκολο γείτονά τους…

Αλλά χρειάζεται (λέει ο “ειδικός”) μια “νέα στρατηγική” σε σχέση με την τουρκία. Εδώ ο “ειδικός” λαχανιάζει στην προσπάθειά του να εντυπωσιάσει την μάζα με τις γνώσεις του γι’ αυτήν την “νέα…”· σε σημείο να γίνεται αξιολύπητος:

… Στοιχεία μιας τέτοιας στρατηγικής θα μπορούσαν να αποτελέσουν η ενίσχυση της δυνατότητας στρατηγικού σχεδιασμού και διαχείρισης κρίσεων, η ενεργοποίηση πολυεπίπεδων διαύλων επικοινωνίας με την άλλη πλευρά και μια πολιτική “χαμόγελου με σιδερένια δόντια” που προϋποθέτει μια ευρύτατη αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες, ανανέωση εξοπλισμού με σώφρονα διαχείριση εθνικών πόρων και στήριξη από ελληνική επιχειρηματική / εφοπλιστική κοινότητα, ρεαλιστικές προσδοκίες και βέλτιστη αξιοποίηση ευκαιριών στο πλαίσιο συμμαχιών, διαχειριση μεταναστευτικού σε ευρωπαϊκό επίπεδο και εμπλοκή τουρκοκυπρίων στο ενεργειακό μέσω μιας άτυπης επιτροπής, με αντάλλαγμα τον τερματισμό των τουρκικών ενεργειών στην κυπριακή αοζ και επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για κυπριακό. Χρησιμότατος σε όλα αυτά θα ήταν και ο μη συμβατικός τρόπος σκέψης.

Και οι εφοπλιστές να βοηθήσουν (βοηθάνε, βοηθάνε!!!), και οι τουρκοκύπριοι να γίνουν κορόιδα, και “χαμόγελο με σιδερένια δόντια” θέλει ο “ειδικός”. Δεν φαίνονται καθόλου “νέα” αυτά – είναι παραδοσιακά ελληνοπρεπή… Μήπως θα ήταν καλύτερο, έτσι για αλλαγή, εκείνο το τσίγκινο σωβρακάκι με παραπλανητική…. ξέρετε τι;

Ιστοριο-κάθαρση 1

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. …Ο ιστορικός υλιστής δεν μπορεί να παραιτηθεί από την αντίληψη ενός παρόντος – που δεν αποτελεί σημείο μετάβασης – στο οποίο ο χρόνος πιστοποιείται και στέκει ακίνητος. Γιατί αυτή η αντίληψη οριοθετεί εκείνο ακριβώς το παρόν, στο οποίο αυτός, για το άτομό του, γράφει ιστορία. O ιστορικισμός δίνει την “αιώνια” εικόνα του παρελθόντος· ο ιστορικός υλισμός παρέχει μια μοναδική εμπειρία με το παρελθόν. Ο ιστορικός υλιστής αφήνει τους άλλους να εξαντληθούν με την πόρνη που ονομάζεται “Μια φορά κι ένα καιρό” στο μπουρδέλο του ιστορικισμού. Παραμένει κύριος των δυνάμεών του: ώριμος αρκετά για να ανατινάξει το συνεχές της ιστoρίας…

… Ανασύνθεση του παρελθόντος δεν σημαίνει αναγνώρισή του “με τον τρόπο που υπήρξε πραγματικά”. Σημαίνει το άρπαγμα μιας μνήμης καθώς αστράφτει σε μια στιγμή κινδύνου. Για τον ιστορικό υλισμό το ζήτημα είναι να συλλάβει μια εικόνα του παρελθόντος, καθώς αυτή εμφανίζεται απροσδόκητα στο ιστορικό υποκείμενο τη στιγμή του κινδύνου. Ο κίνδυνος απειλεί τόσο το περιεχόμενο της παράδοσης όσο και τους παραλήπτες του. Και για τους δύο είναι ο ίδιος: να γίνουν όργανα της κυρίαρχης τάξης. Κάθε εποχή πρέπει να κάνει τη δύσκολη προσπάθεια για την εκ νέου αρπαγή της παράδοσης από τον κoνφoρμισμό, που είναι έτoιμoς να την καταδυναστεύσει… Το χάρισμα να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας στο παρελθόν έχει εκείνος μόvο ο ιστορικός που είναι απόλυτα πεισμένος ότι ούτε ακόμη και οι νεκροί δεν θα ‘ναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν αυτός νικήσει. Και ο εχθρός αυτός δεν έχει πάψει να νικά….

Αυτά έγραφε κάποτε κάποιος ονόματι Walter Benjamin. Αυτός ο βαθιά, εξονυχιστικά αντιφασίστας θα κινδύνευε σήμερα να χαρακτηριστεί αν όχι «φασίστας» σίγουρα «συνυπεύθυνος με τη ναζιστική γερμανία για το ξέσπασμα του β παγκόσμιου πολέμου». Γιατί «η σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της ευρώπης» είναι ο λόγος των ανακατασκευαστών της ιστορίας. Ο λόγος του Θεάματος. Κι απ’ αυτόν τον εχθρό ακόμα και οι νεκροί δεν είναι ασφαλείς.