Tag: ιδεολογία

Βιτρίνα: η εξουσία σαν αντανάκλαση

Πέμπτη 28 Νοέμβρη. Πολλοί 75άρηδες θα ήθέλαν να νοιώθουν νεώτεροι, πιο σφριγηλοί. Ελάχιστοι θα τολμούσαν να φωτοσοπ-άρουν εαυτούς ακόμα κι αν το είχαν τεχνικά: υπάρχει πάντα ένας κάποιος κοινωνικός περίγυρος έτοιμος να καγχάσει με τέτοια καμώματα. Τελικά ένας, ένας αλλά ψόφιο κουνάβι, το τόλμησε «χωρίς αιδώ, χωρίς περίσκεψη». Το ότι συμβαίνει να είναι πρόεδρος μιας παρακμάζουσας αυτοκρατορίας δεν είναι σύμπτωση. Είναι η πανουργία της Ιστορίας!

Το ότι το ψόφιο κουνάβι διάλεξε (κάποιο επιτελείο δούλεψε για να γίνει) το κορμί του Rocky Balboa (δηλαδή του Sylvester Stallone) έχει προκαλέσει άπειρους καγχασμούς – στους εχθρούς του. Επειδή ο καγχασμός είναι εύκολος, και επειδή η κριτική προσέγγιση της πραγματικότητας έχει γίνει ακόμα πιο ρηχή απ’ τα καμώματα του ψόφιου κουναβιού, θα πρέπει να νοιώθουν σίγουροι οι εχθροί του ότι η ψοφιοκουναβική ματαιοδοξία θάφτηκε τελικά κάτω από ένα σωρό «γιούχα»!

Λάθος! Το ψόφιο κουνάβι (και οπωσδήποτε κάποιοι επίσημοι ή ανεπίσημοι σύμβουλοί του) αντιλαμβάνεται, χωρίς να έχει ιδέα από Roland Barthes και Umberto Eco (απ’ τους οποίους δεν έχουν ιδέα πια ούτε οι κατηγοροί του), ότι η εξουσία είναι η εικόνα της εξουσίας. Αυτή η επίγνωση διατυπώθηκε καθαρά απ’ τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη – και δεν ήταν η «κοινωνία του θεάματος» που τον ενέπνευσε. Έκτοτε δεν έπαψε να επαληθεύεται, μαστορεμένη με όλο και πιο λεπτεπίλεπτους τεχνικά (: προπαγανδιστικά) τρόπους. Χοντροκομμένους πάντα για την εργατική κριτική αντίσταση, όταν αυτή ήταν ακμαία· εντυπωσιακούς όμως, και πειστικούς, για τους μικροαστούς.

Το ότι το (αμερικανικό) ψόφιο κουνάβι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την (ρωσική) ανεγκέφαλη αλεπού σε επίδειξη σωματικού σπορτιβισμού, δεν κάνει λιγότερο illusion τις κατά καιρούς φωτογραφήσεις του Putin. Απ’ την άλλη μεριά, το ότι η εικόνα που θέλει να πείσει ότι είναι εξουσία στην αμερικανική εκδοχή της μπορεί να «δανειστεί» τα κορμιά pop (και macho) «υπερ-ηρώων», αυτό είναι μέρος της γενικής κουλτούρας των αμερικάνων, λευκών προτεσταντών.

Το ενδιαφέρον είναι, λοιπόν, όχι η ματαιοδοξία ή ο καγχασμός αλλά η ιστορικότητα της στιγμής. Μέχρι και την προεδρία του Obama έμοιαζε ότι η αμερικανική ισχύς μπορούσε να εικονογραφηθεί (σε ότι αφορά τις πολιτικές βιτρίνες) μέσα απ’ την άρνηση της ρατσιστικής της παράδοσης, κάνοντας ένα εικονικό άνοιγμα στον 21ο multiculture αιώνα. Ο Obama σαν αντανάκλαση ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να εξωτερικεύσει σαν «εικόνα της εξουσίας» η αμερική όχι των ‘00s αλλά των ‘90s· με κάποια καθυστέρηση. Αντίθετα, η «εικόνα της εξουσίας» του Rocky Balboa με το κεφάλι του ψόφιου κουναβιού είναι η απελπισμένη επιστροφή σε κάποιο ένδοξο λευκό παρελθόν.

Αν οι συμβολισμοί και οι εικόνες τέτοιου είδους υπηρετούν ιδεολογίες (όχι κατ’ ανάγκην γραμμικά, αλλά οπωσδήποτε στη δούλεψή τους) ο Trump-Stallone είναι ο αντι-Joker – την εποχή της επιταχυνόμενης παρακμής και όσων την συνοδεύουν αναγκαστικά.

Κάτι σαν «ένεση ηθικού από ψηλά». Όποιος εκτονώνεται καγχάζοντας αυτό και απολαμβάνει το γέλιο του, ας είναι έτοιμος να αυτο-οικτιρθεί για τις συνέπειες των ευκολιών του…

Project europe 2

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Όταν η καταλανική ανταρσία βρισκόταν στο φόρτε της (με το ψημοψήφισμα για την κρατική ανεξαρτησία, και η ισπανική καταστολή), πριν δύο χρόνια, ο γνωστός Γιούνκερ είχε δηλώσει (για να στηρίξει την άποψη ότι η ε.ε. και η ευρωζώνη δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν ένα καταλανικό κράτος) ότι εδώ δεν θα καταφέρνουμε με 28, θα τα καταφέρουμε με 98;

Ο Γιούνκερ είχε δίκιο απ’ την ανάποδη!!! Το πολιτικό (και ιδεολογικό) πρόβλημα του project europe είναι, ακριβώς, το «28»: το ότι, δηλαδή, στα συστατικά του μέρη περιλαμβάνονται όλα τα ιστορικά ιμπεριαλιστικά «έθνη κράτη», με τις αντίστοιχες ιδεολογίες / μυθολογίες για κατανάλωση των υποτελών, και όλα τα (συχνά φαντασιακά) “Plan B” των αφεντικών τους όταν ζορίζονται.

Όταν η «οικονομική σύνθεση» είναι εφικτή – κι αυτό έχει συμβεί σε αρκετό βαθμό στο project europe – η μορφή έθνος / κράτος (εξοπλισμένη με όλα τα «παλιά μεγαλεία»…) είναι αντιδραστική! Δεν είναι τυχαίο ότι η κατάλληλη ιδεολογία για να υποστηρίξει την «εθνικότητα» μέσα στο project europe είναι αυτή του φασισταριού! Η αριστερά (του κράτους και του κεφάλαιου) προσπάθησε φιλότιμα να κολλήσει «αριστερό πρόσημο» σ’ αυτήν την ιστορία· απέτυχε παταγωδώς, και το μόνο που έκανε είναι «να ρίξει νερό στον μύλο της αντίδρασης»…

Αν τα συστατικά του project europe ήταν εφικτό να γίνουν όχι τα «28» ευρωπαϊκά έθνη / κράτη αλλά οι «98» ευρωπαϊκές περιφέρειες, οι «ενωμένες πολιτείες της ευρώπης» θα ήταν ήδη γεγονός.

Φυσικά, το ακούμε ήδη, είναι αρκετοί (που παριστάνουν τους «αντι-ιμπεριαλιστές») που με χαρά θα έβλεπαν την πλήρη διάλυση του project europe. Στα μέρη μας το δήλωναν ανοικτά επί χρόνια. Καθόλου παράδοξο το ότι άλλους τους καβάλησαν οι ντόπιοι φασίστες, και άλλοι έγιναν εξουσία για να κάνουν ένα καλό μέρος της λάτζας της «αντιευρωπαϊκής δουλειάς»: συμμαχία με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Κάιρο· και παραχώρηση βάσεων στους δύο πρώτους.

Επ’ αυτού, επί της εθνικής γραμμής, ο «αντι-εε αντι-ιμπεριαλισμός» κάτι έπαθε… Και κλάταρε…

(Μιας και η ασταμάτητη μηχανή, σαν αυτόνομη εργάτρια, δεν συμμετέχει στα διλήματα των αφεντικών, του είδους «μένουμε ευρώπη» vs «μένουμε άνω τζούτζουλα» – αφίσα επάνω, πριν το θρυλικό “δημοψήφισμα” του ’15 και ενάντιά του – έχει την πολυτέλεια να τα καταλαβαίνει, και να αναλύει το πως αυτά μεταφέρονται στους πληβείους. Κατά συνέπεια θεωρεί γελοίο το «επαναστατικό πάθος» του να πάρει κάνεις θέση υπέρ της μιας ή της άλλης μερίδας του κεφάλαιου.

Αλλά θεωρεί επίσης αυτοκτονικές τις συνέπειες τέτοιων «παθών»: όπως η θρυλική «αντιπαγκοσμιοποίηση» γέννησε το μόνο που μπορούσε, φασιστοεθνικιστικές πολιτικές βιτρίνες, έτσι και η υπεράσπιση του «εθνικού κράτους» στην ευρώπη γεννάει τέρατα· και μόνο τέτοια θα μπορούσε να γεννήσει.

Όσο για το θεώρημα ότι «στην εθνική κλίμακα» οι ταξικοί, εργατικοί αγώνες είναι ευκολότεροι (;;;) πού αποδεικνύεται;)

Πετρέλαιο και θάνατος

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Τον Ιούλη του 2018 η ιταλική πετρελαϊκή eni (την οποία το νοτιοκυπριακό καθεστώς θέλει να κάνει «ασπίδα» των οικοπέδων του) υπέγραψε συμφωνία με την libyan national oil corporation για την δημιουργία μιας κοινής επιχείρησης εκμετάλλευσης και εμπορίου λιβυκών πετρελαίων. Την mellitah oil and gas company.

Η mog εκμεταλλεύεται κοιτάσματα στην επαρχία zawiya, στα δυτικά της Τρίπολης, μια περιοχή που ελέγχεται απ’ την μία απ’ τις δύο «διεθνώς αναγνωρισμένες» κυβερνήσεις στη λιβύη. Η eni, σαν ο φραγκάτος εταίρος, προέλαβε ένοπλους για να προστατεύουν τις εγκαταστάσεις. Αλλά το security δεν είναι η πρώτη, ούτε η μόνη δουλειά αυτών των ένοπλων. Πληρώνονται από το 2017 απ’ το ιταλικό κράτος για να «συντηρούν» στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων / μεταναστών σε λιβυκό έδαφος.

Το τι σημαίνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων / μεταναστών στη λιβύη δεν θα θέλατε να το ξέρετε… Είναι, σίγουρα, μια επικερδής επιχείρηση άπαξ και μια περιοχή αυτοχαρακτηριστεί σαν «συνοριακή ζώνη» – της ιταλίας ή/και της ε.ε. Υποθέτουμε πως έχετε παρακολουθήσει την ασταμάτητη μηχανή και τις προηγούμενες ημέρες· οπότε μπορούμε να συνεννοηθούμε.

Η δουλειά, λοιπόν, των ένοπλων συμμοριών στο λιβυκό έδαφος, που αν χρειαστεί «ξεπλένονται» σαν φύλακες καθώς πρέπει πετρελαϊκών επιχειρήσεων, είναι να εμποδίζουν αφρικάνους πρόσφυγες / μετανάστες να φύγουν προς λιβύη μεριά. Όσοι «συλλαμβάνονται» είτε στις λιβυκές ακτές είτε στα λιβυκά χωρικά ύδατα, αν είναι «τυχεροί», βασανίζονται με διάφορους τρόπους· προς παραδειγματισμό των υπόλοιπων. Αλλά οι πληρωμένες και απ’ το ιταλικό κράτος συμμορίες έχουν κι άλλη μέθοδο: από τότε που η Ρώμη τους χάρισε μερικά ταχύπλοα «λιμενοαστυνομίας» κυνηγούν τα πλοιάρια των δραπετών και τα βουλιάζουν. Επειδή (έτσι λένε τα συμβόλαιά τους) δεν πρέπει να φτάνουν ούτε τις ιταλικές ακτές ούτε τα πλοία των βορειευρωπαϊκών μκο που προσπαθούν να τους σώσουν…

Καταλαβαίνετε τώρα τι ακριβώς ήταν η «πολιτική» καθαρμάτων σαν τον Salvini: πρόκειται για την ιταλική εφαρμογή της συμφωνίας που έχει γίνει με τις λιβυκές συμμορίες ανθρωποκυνηγών, οι οποίοι μπορεί να χρειαστούν και σαν σεκιουριτάδες της eni· και ό,τι άλλο, μελλοντικά.

(φωτογραφία πάνω: Στη μέση ο Abd Al-Rahman Milad –“Bija”. Γνωστός αρχισυμμορίτης στη λιβύη, απ’ την zawiyah… και επίσημος συνομιλητής του ιταλικού υπ.αμ…

κάτω: Αυτοί είναι όσοι επέζησαν απ’ την βύθιση ενός πλοιαρίου, 5 μίλια απ’ την ακτή της al-Khoms, στις 25 Ιούλη του 2019. Τουλάχιστον 150 άλλοι πνίγηκαν…)

Γεωπολιτική και θάνατος

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Απάνθρωπες συνθήκες, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται πολύ έντονος υπερπληθυσμός, ανθυγιεινές συνθήκες, κακής ποιότητας φαγητό και νερό που καταλήγει στον υποσιτισμό, έλλειψη σωστής περίθαλψης… και βία απ’ τους φρουρούς, ξυλοδαρμοί και ηλεκτροσόκ… Αυτές ήταν, περιληπτικά, οι διαπιστώσεις της human rights watch το καλοκαίρι του 2018 απ’ την κατάσταση στα λιβυκά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αν βγάλει κανείς την βία των ανθρωποφυλάκων οι διαπιστώσεις ταιριάζουν απόλυτα και στα ελληνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης (σίγουρα επί φαιορόζ γκουβέρνου). Η βία των ανθρωποφυλακων, απλά, δεν χρειάζεται: πώς να φύγουν οι κρατούμενοι απ’ τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου; Αντίθετα στον Έβρο οι ξυλοδαρμοί και οι κλοπές σε βάρος προσφύγων / μεταναστών είναι αποδεδειγμένη πρακτική.

Το ελληνικό κράτος συμμετέχει (διακομματικά…) σ’ αυτήν την «μαύρη διεθνή». Σίγουρα δεν μπόρεσε να κάνει outsourcing τα κάτεργα· η τουρκία δεν είναι λιβύη. Τώρα ο ρημαδοΚούλης επιδεικνύει έναν κάποιον «ανθρωπισμό», με την μετακόμιση στην ενδοχώρα, σε κάπως καλύτερες συνθήκες, μερικών χιλιάδων απ’ αυτούς που έχουν ήδη υποφέρει στα ελληνικά κάτεργα. Υπόσχεται όμως και «κλειστά στρατόπεδα» – αυτά είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα του δεξιού ανθρωπισμού… Υπόσχεται, επίσης, και «αυστηρή φύλαξη» των θαλάσσιων συνόρων… Κάθε στοιχειωδώς νοήμων καταλαβαίνει τι σημαίνουν αυτά τα δύο.

(φωτογραφία: Δεν τον ξέρετε… Απλά τον έπνιξαν, κάπου στη Μεσόγειο… Και;

Πείτε: Ας αφήσουμε τους συναισθηματισμούς – έτσι κι αλλιώς κρατάνε λιγότερο από φτάρνισμα… Έχουμε τις δουλειές μας…)

Το κράτος σύνορο (η χωρητικότητα)

Κυριακή 24 Νοέμβρη. Να το άλλο φασιστοπαράδειγμα, του είδους «το πλοίο γέμισε». Στην μικρή κλίμακα του γνωστού δεξιού / ακροδεξιού κατά πλειοψηφία νησιού Σάμος. Το σύνολο των κατοίκων του νησιού είναι πάνω από 33 χιλιάδες, και είναι θυμωμένοι επειδή (λένε) 1.000 ή 2.000 πρόσφυγες / μετανάστες (που θα μένουν σε κάποιο στρατόπεδο) είναι too much, και δεν «χωράνε» στο νησί. Εφευρίσκουν κάτι αριθμητικά τρικ, και υποφέρουν.

Το 2019, στη διάρκεια της τουριστικής σαιζόν, «χώρεσαν» στη Σάμο πάνω από 300.000 τουρίστες (ο αριθμός είναι υποεκτιμημένος…), εκ των οποίων οι μισοί έφτασαν αεροπορικά. Όχι όλοι μαζί, αυτό είναι βέβαιο. Αλλά είναι απίθανο να υπήρξε ημέρα που δεν «χωρούσαν» μια χαρά στο νησί 3, 4 ή 5 χιλιάδες τουρίστες· και θα ήταν ευχής έργο να είναι διπλάσιοι. Την τουριστική «χωρητικότητα» και τις ελπίδες της αποδεικνύουν τα καινούργια ξενοδοχεία που φτιάχνονται κάθε χρόνο εκεί….

Απέναντι σ’ αυτούς, κι άλλους τόσους κι άλλους τόσους, η Σάμος δεν είναι αυτό το επίφοβο που σημαίνει «σύνορο» (και μάλιστα εναντίον μοχθηρών Erdogan). Είναι «παράδεισος», είναι το «κέντρο του κόσμου»! Γίνεται «σύνορο» απέναντι στους ανεπιθύμητους. Που είναι τέτοιοι επειδή έρχονται με λαστιχιένιες βάρκες, χωρίς visa cards, φορώντας κάτι φωσφοριζέ γιλέκα και ταλαιπωρημένες εκφράσεις. Αν έρχονταν με κότερα και αέρα πεινασμένου θαλασσόλυκου που τρώει (και πληρώνει) τα πάντα, τότε…

Ωωωω τότε! Τεμενάδες θα τους έκαναν….

Το κράτος σύνορο (το πολιτικό επίτευγμα)

Κυριακή 24 Νοέμβρη. Τα πιο πάνω είναι κοινότοπα. Όσο κοινότοπα ότι το είδος «άνθρωπος» έχει σάρκες, κόκκαλα, αισθητηριακά όργανα, ανάγκες, επιθυμίες και φόβους. Με κοινοτοπίες αναλώνονται οι καθημερινές κουβέντες εκατομυρίων υπηκόων· όχι, όμως, μ’ αυτές που προκαλούν το κράτος και το παρακράτος!

Απ’ την στιγμή που η ιδέα του κράτους / σύνορο εμπεδώθηκε μαζικά από δεξιούς και αριστερούς (φασίστες τους θεωρούμε…), απ’ την στιγμή δηλαδή που οι πολιτικοί και ιδεολογικοί προσδιορισμοί του κράτους, των αφεντικών και των μικροαστών λακέδων τους καθιερώθηκαν σαν τόσο ακλόνητοι όσο είναι τα βουνά και οι θάλασσες, τα υπόλοιπα είναι παιχνιδάκι. Η ορολογία «ροές» έχει υιοθετηθεί τόσο ώστε αν και καθαρόαιμα φασιστική οι πιο ακραίοι ρατσιστές βαριούνται να την χρησιμοποιήσουν. (Προτιμούν το «εισβολή», «σχέδιο κατά της πατρίδας» κλπ). Το ότι, επίσης, πρόκειται για «πρόβλημα» είναι αυτονόητο· τα 30 εκατομμύρια τουριστών όχι, ούτε «ροές» είναι, ούτε «πρόβλημα», ούτε «εκβιασμός του Erdogan». Ούτε, βέβαια, όταν πρόκειται για τουρίστες ή «επενδυτές», ανακοινώνει κανείς κάθε μέρα «πόσοι έφτασαν» με εκείνο τον τόνο βογγητού στη φωνή που σημαίνει «πνιγόμαστε», «αμάν πια»!

Είναι η γενική (και ανομολόγητη συχνά) υιοθέτηση αυτών των βασικών ρατσιστικών θέσεων / προϋποθέσεων που έχει αφήσει στους κατά την γνώμη τους «αντιρατσιστές» ένα ελάχιστο και ευκαιριακό «παραθυράκι», αυτό του ανθρωπισμού. Το οποίο, αφού χλεύασε θανάσιμα το φαιορόζ γκουβέρνο, απαλλοτριώνει τώρα το δεξιό. Όταν φυλάκιζαν μέλη διασωστικών οργανώσεων για «σωματεμπορία» ελάχιστοι νοιάζονταν… Όταν πότε εδώ και πότε εκεί ξυλοφόρτωναν (και ξυλοφορτώνουν) κόσμο στον Έβρο και τον ξαναέριχναν (τον ξαναρίχνουν) στο ποτάμι κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν είδε… Όταν πέθαινε κόσμος απ’ το κρύο τα ίδια… Όταν, όταν, όταν…

Εδώ που τα λέμε μ’ αυτήν την πρόσφατη ιστορία δεν είναι δύσκολο για ένα γκουβέρνο που δεν είναι στο μήκος κύματος του Salvini να πουλάει έναν κάποιον ανθρωπισμό την ώρα που θέλει να «σφραγίσει τα σύνορα» – χερσαία και θαλάσσια – όπως κάθε Salvini.

Ο καιρός πέρασε δυστυχώς, με βασανιστήρια άμεσα και έμμεσα· και, επιπλέον, με την συστηματική απανθρωποποίηση / εγκληματοποίηση των προσφύγων / μεταναστών, είτε κρατούνται αιχμάλωτοι στα κάτεργα των νησιών είτε «φιλοξενούνται» στην στεριανή ενδοχώρα. Ταυτόχρονα χάθηκαν (και χάνονται) τα σημαντικά σημεία προσανατολισμού των ανταγωνιστικών κινηματικών σκέψεων και πρακτικών· αν υποθέσουμε ότι υπήρξαν ποτέ στ’ αλήθεια.

Τώρα η μόνη αλήθεια είναι πως είμαστε όλοι αιχμάλωτοι, κρατούμενοι. Των ορατών καιι αόρατων συνοριοφυλάκων.

Μόνο οι «ανεπιθύμητοι ξένοι» το καταλαβαίνουν… Πάντα καταλαβαίνουν περισσότερα…

Φίλοι που καίνε: αυτοί που φυλάνε την καθαρότητα του αίματος

Τετάρτη 20 Νοέμβρη. Ένα μήνα πριν την έναρξη της καμπάνιας «καθαρίζουμε την αμαρτωλή βρωμιά των γυναικών», τον περασμένο Ιούλη, ένας άλλος ισραηλινός υπουργός (παιδείας αυτός) ο Rafi Peretz, είχε δηλώσει ότι οι μικτοί γάμοι των εβραίων της διασποράς είναι «σαν ένα δεύτερο Ολοκαύτωμα»…

Η νομοθεσία του ισραηλινού κράτους σε ότι αφορά του γάμους είναι θρησκευτική! Οι γάμοι είναι αποκλειστικά και μόνο θρησκευτικοί – δε νοούνται «πολιτικοί γάμοι», «σύμφωνα συμβίωσης» κλπ. στη «μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή» που, κατά τα άλλα, πουλάει μούρη διεθνώς με την απαίτηση να γίνεται πιστευτή. Πράγμα που σημαίνει ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ σε ισραηλινό ή ισραηλινή να παντρευτεί κάποιον ή κάποιαν που δεν είναι εβραίος. Αυτή η ακροδεξιά νομοθεσία στηρίζεται, φυσικά, στην απαίτηση «διαφύλαξης της καθαρότητας του αίματος» – και μόνο οι ηλίθιοι δεν ξέρουν και δεν καταλαβαίνουν από που κρατάνε την σκούφια τους και τι σημαίνουν όλα αυτά. Το γεγονός είναι ότι πολλά «μικτά» ζευγάρια στο ισραήλ παντρεύονται κρυφά (συνήθως στην κύπρο), αλλά εντός ισραήλ είναι στην «παρανομία», αφού το καθεστώς δεν αναγνωρίζει αυτούς τους γάμους… Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του ρατσισμού τότε ποιός είναι;

Αλλά ο Peretz το πήγε πολύ μακρύτερα, σημαδεύοντας τις ερωτικές σχέσεις των νεαρών εβραίων εκτός ισραήλ, ειδικά στη βόρεια αμερική… Και έχει πολύ μεγάλη σημασία ότι αυτούς τους «απαγορευμένους – μικτούς – γάμους» τους χαρακτήρισε «Δεύτερο Ολοκαύτωμα». Έχει τεράστια σημασία αυτός ο χαρακτηρισμός για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή αποδίδει έμμεσα αλλά καθαρά σ’ αυτές τις «ανόσιες ερωτικές επιλογές» την κατηγορία του αντισημιτισμού!!… Και δεύτερον, επειδή αποδεικνύει το πως χρησιμοποιεί το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς το Ολοκαύτωμα: σαν ένα φτηνό «επιχείρημα / κατηγορητήριο» γενικής χρήσης, εναντίον οποιουδήποτε δεν πειθαρχεί στις κρατικές προσταγές, είτε είναι εβραίοι είτε όχι. Μ’ άλλα λόγια το κάνει σκουπίδι.

Το να πούμε ότι η κρατική ιδεολογία μπορεί να φτάνει μέχρι το κρεβάτι θα ενοχλούσε όλα τα ρετάλια του μεταμοντερνισμού, που βολεύονται να διυλίζουν τα κουνούπια και να καταπίνουν τις καμήλες. Η ασταμάτητη μηχανή έχει μεγάλη όρεξη για πόλεμο απέναντι σ’ αυτή την postmodern σαπίλα, αλλά θα τον κηρύξει όταν και όπως κρίνει. Εν τω μεταξύ, το «ντούκου» στον κρατικό προωθούμενο σεξισμό, απ’ όπου κι αν προέρχεται, βγάζει τόσο πολύ μάτι, ώστε αναδεικνύονται φαινόμενα πρωτόγνωρα ως προς το πως συγκροτούνται οι διάφορες σύγχρονες «ταυτότητες» με σκοπό αποκλειστικά και μόνο την κατανάλωσή τους. «Αντί-» το ένα, «αντί-» το άλλο… τί ωραία που είναι στα πάρτυ!

Το να πούμε ότι το ακροδεξιό ισραηλινό κράτος δεν έχει σχέση με τους εβραίους και τις εβραίες του πλανήτη που δεν είναι φασίστες θα έπρεπε να είναι κοινοτοπία. Ωστόσο σ’ αυτό το σημείο, το σημείο “άρνησης κρατικής εκπροσώπησης / υπαγωγής” εκ μέρους χιλιάδων εβραίων του κόσμου, βρίσκεται μια σημαντική θέση μάχης (και) για εμάς.

Εν τέλει, αφού «κανείς δεν έμαθε» για το «καθαρτήριο γυναικών» στο ισραήλ, είναι αναμενόμενο που «κανείς δεν έμαθε» για την «αντιεβραϊκή γενοκτονία των μικτών γάμων»… Και τα δύο γεγονότα βέβαια έτυχαν μιας κάποιας (όχι μεγάλης) διεθνούς αναφοράς· κι όποιος / όποια ενδιαφέρεται μαθαίνει. Όπως, υπογραμμίζει ένας σοφός εβραίος, ο Gabor Mate (περισσότερα προσεχώς), … Σημασία δεν έχει το τι νομίζεις ότι ξέρεις… Σημασία έχει το τι επιδιώκεις να μαθαίνεις, για να ξεφορτώνεσαι τις ψευδαισθήσεις σου…

Ακριβώς από εκεί ξεκινάει όχι μόνο η συνενοχή στα σύγχρονα κρατικά εγκλήματα (αυτά σε βάρος των παλαιστινίων και όχι μόνο) αλλά και η πλήρης υπαγωγή των δήθεν «εξτρεμιστών» του πρώτου κόσμου στα κράτη και στο κεφάλαιο: απ’ την τόσο βολική και επιθυμητή άγνοιά τους· που την κουκουλώνουν με την φλυαρία της εθελοδουλείας τους…

Οι ψευδαισθήσεις είναι της μόδας!!

(φωτογραφία κάτω: Ο υπουργός Peretz. Αν νομίζετε ότι «έρχεται απ’ το παρελθόν» σκεφτείτε μήπως η ανοχή και το «δεν ξέρω» απλά προετοιμάζει το όχι μακρινό μέλλον…)

Ο νότος παντού

Τρίτη 12 Νοέμβρη. Το ουσιαστικό ερώτημα, ωστόσο, δεν είναι τι καταλαβαίνει και τι όχι ο Morales (ή ο μόλις αποφυλακισμένος, ίσως για λίγο, Lula στην βραζιλία). Οι «ηγετικές φυσιογνωμίες», στη λατινική αμερική όπως και στα περισσότερα μέρη του καπιταλιστικού κόσμου, ασκούν (θέλοντας ή μη, μάλλον το πρώτο) μια πατερναλιστική λειτουργία· ακόμα χειρότερα όταν πιάνουν τα επίσημα πόστα της κρατικής εξουσίας. Ακόμα κι αν είναι «θετική» αυτή η λειτουργία για τους πληβείους / προλετάριους των αντίστοιχων κοινωνιών, δεν παύει να είναι πατερναλιστική. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι διαφορετικό: τι κάνουν τα εκατομμύρια πληβείων / προλετάριων ώστε να είναι κατάλληλα οργανωμένοι ακόμα κι αν ο «πρόεδρός τους» ανατραπεί, δολοφονηθεί ή εξατμιστεί;

Αυτό είναι το ερώτημα της εργατικής αντι-εξουσίας· όχι σαν ιδεολογίας αλλά σαν πρακτικού μέτρου άμυνας / επίθεσης. Είναι ένα ερώτημα για τον 21ο αιώνα, που στη λατινική Αμερική (και όχι μόνο) έχει πίσω του την βαριά, δύσκολη, αιματηρή και πολύτιμη εμπειρία του 20ου. Αλλά δεν είναι ερώτημα / πολυτέλεια!

Δεν ξέρουμε την απάντηση! Οι γνώσεις μας για την λατινική Αμερική είναι περιορισμένες. Βλέπουμε ωστόσο τις ανύπαρκτες απαντήσεις αλλού στον πλανήτη. Παράδοξο ή όχι τα σύγχρονα εργατικά συμβούλια είναι στις αρχές του 21ου αιώνα τόσο σημαντικά όσο εκείνα των προγόνων μας. Κι ακόμα περισσότερο… Ούτε κόμματα προσοδικά, ούτε ηγέτες φωτισμένοι, ούτε μηντιακή αλλοτρίωση… Εργατικά συμβούλια!

(Αδυνάτο; Όχι ακριβώς…)

Αυτό δεν είναι θέμα ορολογίας 4

Κυριακή 10 Νοέμβρη. Θα πρέπει να πάρει κανείς υπόψη του κι αυτό το γεγονός: η παρακμή (ή, έστω, τα πολύ σοβαρά ζόρια) του αμερικανικού ιμπεριαλισμού συμβαίνουν ταυτόχρονα με μιαν άγουρη πολιτικά όξυνση του ανταγωνισμού στο εσωτερικό των ηπα. Μπορεί να μην έχει εκδηλωθεί ακόμα η «στιβαρή» ενότητα ανάμεσα σε εργατικά κινήματα σαν το fight for 15 και τις φοιτητικές κινήσεις υπέρ του μποϋκοτάζ στο απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς· μπορεί το black life matters να είναι σε ύφεση και η οργανωμένη δημαγωγία να δρα ακόμα αποπροσανατολιστικά. Αλλά υπάρχει πράγματι μια πόλωση, με την όλο και μεγαλύτερη σκλήρυνση των αμερικάνων συντηρητικών και, απ’ την άλλη μεριά, την κατά περίπτωση (μεταμοντέρνα…) ριζοσπαστικοποίηση διάφορων κοινωνικών ομάδων, κυρίως των «μη λευκών και μη προτεσταντών».

Αν ο αμερικανικός καπιταλισμός χάσει την ισχύ του (και αυτό μπορεί να γίνει χωρίς να πέσει ούτε μισή σφαίρα σ’ έναν all out πόλεμο· για παράδειγμα με τον περιορισμό της διεθνούς κυκλοφορίας / χρήσης του δολαρίου…) αυτό θα έχει συνέπειες (αν δεν έχει ήδη…) στην όξυνση της εσωτερικής κρίσης.

Το «στιβαρό κράτος» έχει διπλή αποστολή…

(φωτογραφίες: Portland rules o.k.!)

Όλα τα γουρούνια…

Σάββατο 9 Νοέμβρη. …Την ίδια μούρη έχουν. Όπως λέει μια ψυχή: απ’ τον βαθύ αμερικάνικο νότο στο βαθύ ελλαδιστάν: ένας φλεγόμενος σταυρός δρόμος!

(Στο κάτω κάτω, με τόση εθνική συμμαχία, γιατί το ντόπιο φασισταριό να μην αντιγράφει το αμερικάνικο, έστω και στις εκδοχές των ‘50s;)