Tag: ιδεολογία

Καμμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους 1

Σάββατο 29 Φλεβάρη – Δευτέρα 2 Μάρτη. Δεν υπάρχει ούτε ένας ή μια απ’ το «δεύτερο κύμα» μεταναστών / προσφύγων, εδώ και χρόνια, που να μην έχει να διηγηθεί μια προσωπική ιστορία στέρησης, έμμεσης βίας, άμεσης βίας, ανάγκης, πολέμου του ενός ή του άλλου είδους. (Αλλά μαζί και μια απίστευτη ιστορία αντοχής, επιμονής, κουράγιου, θάρρους…)

Μα τι στο διάολο; Όταν οι πανέλληνες «κάβλωναν» για να αποθεώσουν τους ντοπαρισμένους «πρωταθλητές» τους στους ολυμπιακούς του 2004 γινόταν παγκόσμιος πόλεμος; Δεν ήταν όλοι σ’ όλον αυτόν τον (φωτισμένο απ’ τον «ελληνικό πολιτισμό»….) πλανήτη εξίσου εκστασιασμένοι; Αυτοί εκεί πέρα στο αφγανιστάν και στο ιράκ, και οι άλλοι στην υποσαχάρια Αφρική, δεν ήταν έτοιμοι να χειροκροτήσουν τον Κεντέρη και την Θάνου; Τι στο διάολο; Τόσο πρωτόγονοι ήταν; Έτσι φαίνεται: οι πολιτισμένοι είναι τέτοιοι όσο κάνουν πολέμους χωρίς να τους υφίστανται… Και δεν υπάρχει αμφιβολία: οι έλληνες είναι υπερ-πολιτισμένοι αυτούς τους καιρούς…

Το ότι υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε «πρόσφυγες» και «μετανάστες» είναι μια πρωτοκοσμική τυποποίηση. Που θέλει να κρύψει ότι πριν, στη διάρκεια ή μετά από μια πρωτοκοσμική στρατιωτική εκστρατεία έχει καταστρωθεί και μπει σε εφαρμογή ένα σχέδιο οικονομικής λεηλασίας. Ο άγνωστος Α. Β. Abrams το θύμισε:

… Αυτή η σύγκρουση την τελευταία 15ετία έχει κλιμακωθεί με παγκόσμιες συνέπειες, περιλαμβάνοντας την στρατιωτική, την οικονομική και την πληροφοριακή σφαίρα – και μοιάζει να οδεύει προς κορύφωση καθώς εμφανίζονται σημάδια ακόμα μεγαλύτερων εντάσεων σε πολλά πεδία, απ’ τις στρατιωτικές εξελίξεις και τον αγώνα δρόμου των εξοπλισμών ως τους σκληρούς οικονομικούς πολέμους και τον ακόμα σκληρότερο πληροφοριακό πόλεμο….

Η σκληρότητα της οικονομικής διάστασης του 4ου παγκόσμιου πολέμου δεν είναι μόνο οι διακρατικές κυρώσεις / τιμωρίες και οι δασμοί. Είναι επίσης το να λεηλατούνται ή να θάβονται οι στρατηγικές πρώτες ύλες σε διάφορα σημεία του πλανήτη, στερώντας απ’ τους ντόπιους πληθυσμούς ακόμα και τα στοιχειώδη για την ζωή τους. Αυτή η ουσιαστικά πολεμική σκληρότητα δεν έχει μόνο τους ορατούς οικονομικούς στόχους της· έχει και τις «αόρατες» εκστρατείες της, απ’ το μπαγκαντές ως το μάλι…

Αν σε κυνηγούν οι ένοπλοι (σύμμαχοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάποιας «μεγάλης» ή «μεσαίας» δύναμης) ίσως η «κακοτυχία» σου εξεταστεί με κάποια συμπάθεια· ίσως… Αν, όμως, σε κυνηγούν οι ceo που έχουν προσλάβει τους ένοπλους, τότε…. Στο κάτω κάτω, το να είσαι νικητής στον προηγούμενο παγκόσμιο πόλεμο (τον 3ο) σημαίνει ότι υπάρχουν ceo (και επιχειρήσεις) με δικά σου εθνικά διαβατήρια (ελληνικά εν προκειμένω) σε διάφορες περιοχές του κόσμου· όπου «ανάπτυξη» σημαίνει ακόμα και θάνατο…

Πότε γνώρισαν οι έλληνες μικροαστοί τους σύριους, τους ιρακινούς ή τους αφγανούς στα «σύνορά τους»; Τους ήξεραν από πάντα; Όχι, αλλά αυτό είναι μια αδιάφορη λεπτομέρεια της «μεγάλης κλίμακας γεγονότων» στα οποία συμμετέχουν κάνοντας τους ανήξερους. Το μόνο που ξέρουν γι’ αυτούς κι αυτές (αλλά και για τους παλαιστίνιους πρόσφυγες, και για τους αφρικάνους…) είναι πως πρόκειται για φουκαράδες. Άγνωστης κοινωνικής και πολιτικής αιτιολόγησης. Φουκαράδες εν δυνάμει επικίνδυνοι μάλιστα (καθότι αλλόθρησκοι…) Και το μόνο σχετικό μ’ αυτούς είναι η «χωρητικότητα» της ελληνικής «καλωσύνης»….

Μήπως αυτοί οι καλωσυνάτοι ντόπιοι μικροαστοί στηρίζουν το κράτος τους για να εκπαιδεύει τους ισραηλινούς πιλότους που βομβαρδίζουν τις πόλεις σύριων και ιρακινών; Μήπως αυτοί οι καλωσυνάτοι τύποι απλώνουν κόκκινα χαλιά όταν αποβιβάζονται για «ξεκούραση» (αλκοόλ και σεξ…) οι αμερικάνοι πεζοναύτες και λοιποί κατοχικοί της μέσης Ανατολής; Μήπως γλύφουν τους γάλλους δολοφόνους της υποσαχάριας Αφρικής; Μήπως δεν έχουν μπροστά τους «φουκαράδες» αλλά το αποτέλεσμα ενός καινούργιου παγκόσμιου πολέμου στον οποίο συμμετέχουν με χαρά, ελπίζοντας σ’ ένα ακόμα ωραίο πλιάτσικο;

Αν ναι τότε πράγματι έχουν απέναντί τους «εχθρούς», αδιάφορο αν είναι «πρόσφυγες» ή «μετανάστες»: είναι εχθροί επειδή θα έπρεπε να έχουν πεθάνει κι αυτοί…

Καμμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους 2

Σάββατο 29 Φλεβάρη – Δευτέρα 2 Μάρτη. Αν συμβεί οι μικροαστοί να στριμωχτούν απ’ την ένταση (ή το προφανές) των «μεγάλης κλίμακας γεγονότων», για να υπερασπιστούν την «αθωώτητά» τους οχυρώνονται στην «μικρότητά» τους, κλαψουρίζοντας: και τι να κάνω λοιπόν εγώ; είμαι μικρός κι αδύναμος… δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο…. Ε, το λοιπόν, αυτός ο «μικρός κι αδύναμος» που έχει ενοικιαζόμενα δωμάτια, ξενοδοχείο, κάμπινγκ, φαγάδικο ή μπαρ στο ανατολικό Αιγαίο (ή και οπουδήποτε αλλού στην επικράτεια) βγάζει έξτρα κέρδος απ’ το γεγονός ότι οι τουριστικές αγορές της συρίας και του ιράκ είναι κλειστές – για παράδειγμα… Ο καϋμενούλης ο «μικρός κι αδύναμος» εισπράτει το μέρισμά του απ’ την γεωπολιτική πρόσοδο της «όασης» – υπό την προϋπόθεση ότι δίπλα και παραδίπλα κατασκευάζεται έρημος… Αλλά είναι ανήξερος – φυσικά. (Μέχρι να ακούσει σε τίποτα ειδήσεις το ανατριχιαστικό «πεσμένη αναμένεται φέτος η τουριστική κίνηση, καθώς οι ρώσοι τουρίστες κατευθύνονται στην τουρκία»… )

Μ’ άλλα λόγια ο καϋμενούλης ο «μικρός και αδύναμος» εισπράτει ένα έξτρα όφελος απ’ την «συμφορά» των «φουκαράδων» – όχι μόνο άμεσα, απ’ τους ίδιους (το κάνει όσο περισσότερο μπορεί αυτό…), αλλά και έμμεσα, με όρους «διεθνών αγορών». Με όρους, δηλαδή, «μεγάλης κλίμακας γεγονότων»· για τα οποία παριστάνει τον ανήξερο – φυσικά….

Είναι πολύ βολική η «μισοκακομοιριά» και η «μικρότητα» και η «αδυναμία»… Ξέρετε πόσοι τέτοιοι και τέτοιες κάνουν, συμμετέχουν στους παγκόσμιους πολέμους; Εκατομμύρια… Γλεντάνε τις νίκες, και είναι ανήξεροι για όλα τα υπόλοιπα…

Να και μερικά απ’ αυτά τα υπόλοιπα: στο ελλαδιστάν χωράει απεριόριστος αριθμός νικητών (ή προς το παρόν τέτοιων). Εκτός απ’ τα εκατομμύρια των τουριστών, εκτός απ’ τον απεριόριστο αριθμό «επενδυτών» (που με 250.000 αγοράζουν εκτός από κάποιο ακίνητο και «χρυσή βίζα» με πλούσια οφέλη για όλους τους πρώτου βαθμού συγγενείς τους, όσοι κι αν είναι…), χωράει και απεριόριστο αριθμό πλουσίων – φοροφυγάδων από άλλα κράτη – αρκεί να “επενδύσουν”…

Ένα κράτος offshore με πυροβολεία στις φυσικές shores του; Αυτό θέλουν όλοι…

Εγκυκλοπαιδικά 1 (η καρδιά σας περιβόλι)…

Παρασκευή 28 Φλεβάρη. Τον συγγραφέα και «ειδικό γεωπολιτικό αναλυτή» της Ασίας, γνώστη διάφορων ασιατικών γλωσσών, δεν τον ξέρουμε· ούτε στάθηκε δυνατό να μάθουμε κάτι γι’ αυτόν ιντερνετικά. Πιθανόν το Α. Β. Abrams να είναι ψευδώνυμο. Παρόλα αυτά βρήκαμε ενδιαφέροντα τα λεγόμενά του σ’ ένα πρόσφατο άρθρο του για τις «μεγάλες δυνάμεις» σήμερα. Μεταφέρουμε λοιπόν τις αρχικές παραγράφους αυτού του άρθρου (η ορθογραφία του πρωτότυπου):

Ο κόσμος σήμερα βρίσκεται σε μια περίοδο ανανεωμένης σύγκρουσης μεταξύ μεγάλων δυνάμεων, βάζοντας το δυτικό μπλοκ οδηγούμενο απ’ τις ΗΠΑ εναντίον των «4 μεγάλων ανταγωνιστών» – όπως ονομάζονται απ’ τους δυτικούς αμυντικούς σχεδιαστές – συγκεκριμένα την Κίνα, την Ρωσία, την Βόρεια Κορέα και το Ιράν. Αυτή η σύγκρουση την τελευταία 15ετία έχει κλιμακωθεί με παγκόσμιες συνέπειες, περιλαμβάνοντας την στρατιωτική, την οικονομική και την πληροφοριακή σφαίρα – και μοιάζει να οδεύει προς κορύφωση καθώς εμφανίζονται σημάδια ακόμα μεγαλύτερων εντάσεων σε πολλά πεδία, απ’ τις στρατιωτικές εξελίξεις και τον αγώνα δρόμου των εξοπλισμών ως τους σκληρούς οικονομικούς πολέμους και τον ακόμα σκληρότερο πληροφοριακό πόλεμο.

Παρότι ο όρος «Γ Παγκόσμιος Πόλεμος» βρίσκεται σε χρήση απ’ την δεκαετία του 1940, σε σχέση με την πιθανότητα ενός μεγάλο πολέμου μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων ακόμα μεγαλύτερης κλίμακας σε σχέση με τον Α και τον Β παγκόσμιο πόλεμο, ο Ψυχρός Πόλεμος ανάμεσα στο Δυτικό και στο Σοβιετικό μπλοκ ήταν, στην κορύφωσή του, τόσο καθολικός, τόσο παγκόσμιος και τόσο θερμός όσο οι προηγούμενοι. Καθώς εξελίχθηκε η οπλική τεχνολογία, η δυνατότητα μιας απευθείας αναμέτρησης μειώθηκε αξιόλογα – σπρώχνοντας τις κυριότερες δυνάμεις να ψάξουν εναλλακτικά μέσα για να μεθοδεύσουν την συνθηκολόγηση των αντιπάλων τους και την διεκδίκηση της δικής τους κυριαρχίας.

Αυτό φαίνεται απ’ τον τρόπο με τον οποίο ο Ψυχρός Πόλεμος και η παρούσα φάση της παγκόσμιας σύγκρουσης την οποία κάποιοι ονομάζουν «Ψυχρό Πόλεμο 2» διακρίνονται απ’ τους δύο πρώτους παγκόσμιους πολέμους, παρά το γεγονός ότι οι τελικοί στόχοι των εμπλεκόμενων έχουν πολλές ομοιότητες. Θα πρότεινα λοιπόν να επαναπροσδιοριστεί το τι είναι ένας «παγκόσμιος πόλεμος», και να αναγνωρίσουμε ότι η παρούσα φάση της παγκόσμιας σύγκρουσης είναι, σε κάθε πλευρά της, τόσο έντονη όσο οι «θερμοί πόλεμοι» μεταξύ μεγάλων δυνάμεων στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα.

Εγκυκλοπαιδικά 2…

Παρασκευή 28 Φλεβάρη. Αν οι διηπειρωτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι και η σμίκρυνση των πυρηνικών κεφαλών είχαν γίνει 20 χρόνια νωρίτερα, οι Σύμμαχοι πιθανόν θα είχαν βασιστεί πολύ περισσότερο σε έναν οικονομικό και πληροφορικό πόλεμο για να ανασχέσουν και τελικά να εξουδετερώσουν τη ναζιστική Γερμανία. Ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος θα είχε γίνει πολύ διαφορετικά, αντανακλώντας τις τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής. Αν δει κανείς το ζήτημα μέσα απ’ αυτήν την οπτική, ο Ψυχρός Πόλεμος μπορεί να θεωρηθεί σαν ο «Γ Παγκόσμιος Πόλεμος» – μια ολοκληρωτική σύγκρουση, πιο διευρυμένη, συνολική και διεθνής σε σχέση με τις προηγούμενες· που κράτησε πάνω από 40 χρόνια. Η τωρινή σύγκρουση, ο «Δ Παγκόσμιος Πόλεμος», βρίσκεται σε εξέλιξη. Η αξιολόγηση των προηγούμενων «πολέμων μεταξύ μεγάλων δυνάμεων» και ο πρωτοφανής χαρακτήρας της εξελισσόμενης σύγκρουσης τώρα, μπορούν να προσφέρουν μερικές αξιόλογες γνώσεις για το πως εξελίσσεται ο πόλεμος και τα καθοριστικά στοιχεία των εμπλεκόμενων.

… Το μεσοδιάστημα ανάμεσα στον Γ και στον Δ «παγκόσμιο πόλεμο» ήταν αξιοσημείωτα μεγαλύτερο από εκείνο ανάμεσα στον Β και στον Γ. Αυτό οφείλεται σ’ έναν αριθμό παραγόντων – κυρίως στο ότι δεν υπήρχε άμεσος και σαφής αντίπαλος για να γίνει στόχος του Δυτικού Μπλοκ απ’ την στιγμή που εξαφανίστηκε η Σοβιετική Ένωση. Η Μετα-Σοβιετική Ρωσία ήταν η σκιά της σκιάς του προηγούμενου εαυτού της. Υπό την διακυβέρνηση του Boris Yeltsin η οικονομία της χώρας κατέρρευσε κατά 45% μέσα σε 5 μόλις χρόνια απ’ το 1992 και μετά, οδηγώντας σε εκατομμύρια θανάτους και κατρακύλα των στάνταρς της καθημερινής ζωής. Πάνω από 500.000 γυναίκες και νεαρά κορίτσια της πρώην ΕΣΣΔ έπεσαν στα νύχια σωματεμπόρων στη Δύση και στη Μέση Ανατολή – συνήθως σαν σκλάβες του σεξ· η εξάρτηση από ναρκωτικά αυξήθηκε κατά 900%· το ποσοστό αυτοκτονιών διπλασιάστηκε· ο HIV έγινε επιδημία σ’ όλη τη χώρα· η διαφθορά ήταν ανεξέλεγκτη· και ο αμυντικός τομέας της χώρας είδε τα βασικά οπλικά του συστήματα, κρίσιμα για την διατήρηση της ισορροπίας με την Δύση, να καθυστερούν ή να τερματίζονται εξαιτίας της έλλειψης χρηματοδότησης. Η πιθανότητα διάλυσης του κράτους, όπως συζητήθηκε πάμπολλες φορές μεταξύ υψηλόβαθμων αξιωματούχων, έγινε πολύ πιθανή, ακολουθώντας το γιουγκοσλαβικό μοντέλο.

… Όπως συνέβη με τον Ψυχρό Πόλεμο πριν, και σε μικρότερο βαθμό με τον Β Παγκόσμιο πόλεμο, οι μεγάλες δυνάμεις μάλλον κυλούν σε μια καινούργια φάση συγκρούσεων παρά την κηρύσσουν σε μια μεμονωμένη, συγκεκριμένη στιγμή. Ξεκίνησε ο Ψυχρός Πόλεμος με το τείχος του Βερολίνου, τις δυτικές ναπάλμ στην Κορέα ή μήπως όταν ρίχτηκαν οι ατομικές βόμβες στη Hiroshima και το Nagasaki – κάτι που επιτάχυνε τον ανταγωνισμό πυρηνικών όπλων; Ανάλογα δίνονται διάφορες ημερομηνίες για την έναρξη του Β Παγκόσμιου Πολέμου: η Γερμανική εισβολή στην Πολωνία το 1939, η έναρξη του Σινο-ιαπωνικού πολέμου δυο χρόνια πριν, η επίθεση της Ιαπωνικής αυτοκρατορίας στο Pearl Harbour και η κατάληψη της Νοτιοδυτικής Ασίας που συμβόλισε την πρώτη σημαντική επέκταση πέρα απ’ την Ευρώπη και την Βόρεια Αφρική το 1941, ή κάποια άλλη ημερομηνία τελικά. Η διολίσθηση σ’ έναν καινούργιο παγκόσμιο πόλεμο είναι, αν όχι κάτι άλλο, ακόμα πιο αργή απ’ τα προηγούμενα ανάλογα διαστήματα….

Όχι και τόσο εγκυκλοπαιδικά

Παρασκευή 28 Φλεβάρη. Η «αρίθμηση» των παγκόσμιων πολέμων θα μπορούσε να θεωρηθεί εν μέρει ανούσια έως αδιάφορη· εκτός αν σχετίζεται με το τι καταλαβαίνει (και τι δεν καταλαβαίνει) ο καθένας σαν παγκόσμιο πόλεμο. Όμως κι αυτό με την σειρά του μπορεί να είναι γελοίο: οι 11 στους 10 που θα ρωτούσε κάποιος σήμερα, φαντάζονται σαν «παγκόσμιο πόλεμο» τις σκηνές που έχουν δει στον σινεμά ή σε ντοκυμαντέρ απ’ τον Β (ή απ’ τον Α)… Αν δεν βλέπουν στις γειτονιές τους τανκς κι αν δεν κοιμούνται σε καταφύγια (ή σε σκηνές στις Μόριες…), τότε – απλά, πολύ απλά – δεν συμβαίνει κανένας «παγκόσμιος πόλεμος»! Τελεία και παύλα!!! (Εκεί είναι που το μικροαστικό θράσος “δεν χωράνε άλλοι φυγάδες πολέμου” γίνεται ενεργητικός πόλεμος το ίδιο – τμήμα του παγκόσμιου….)

Αν υποστηρίζει κανείς το θεώρημα ότι «δεν υπάρχει πραγματικότητα, όλα είναι σχετικά», τότε το «ποιός Δ και ποιός Γ παγκόσμιος πόλεμος;» είναι μια φυσιολογική αντίρρηση – θεόστραβων μεν, αλλά που νομίζουν ότι είναι ανοιχτομάτηδες. Ένα πρόβλημα υπάρχει μόνο: κανείς ποτέ δεν παρέλαβε στη διεύθυνσή του (ή τώρα πια στο έξυπνο τηλεχειριστήριο / κινητό του) επίσημη ειδοποίηση με την μεγάλη σφραγίδα του κράτους και περιεχόμενο του είδους «η κυβέρνηση της χώρας σας σας ενημερώνει ότι σε δύο μήνες θα πάρει μέρος σε παγκόσμιο πόλεμο»!!… Αντίθετα η απώθηση της πραγματικότητας (που είναι πολύ πιο παλιά απ’ το θεώρημα ότι «πραγματικότητα δεν υπάρχει»!!!) συμβούλευε πάντα ότι «δεν τρέχει τίποτα» – μέχρι που άρχιζε ο ένας μετά τον άλλον να τρέχουν… (Το ίδιο συμβουλεύει και τώρα….)

Και τι σημασία έχουν αυτές οι παρατηρήσεις; Είναι φιλοσοφικού ή φιλολογικού ενδιαφέροντος; Είναι καλές για κουβέντες καφενείου; Ή μήπως συμβάλλουν στην αύξηση της χρήσης ηρεμιστικών και λοιπών καταπραϋντικών;

Όλα τα πιο πάνω είναι (δυστυχώς) πιθανά· ίσως και κάτι παραπάνω από πιθανά: βέβαια! Το πολιτικό ζήτημα (με τον τρόπο που η ασταμάτητη μηχανή καταλαβαίνει το νόημα της λέξης – ανταγωνιστική, εργατική κι αυτόνομη – «πολιτική»: η τέχνη της αντι-εξουσίας) βρίσκεται όμως κάτω απ’ τα προφανή· κάτω απ’ τις απειλές και κάτω απ’ τις απωθήσεις. Βρίσκεται στο ότι ακόμα κυριαρχεί στις σκέψεις και στις συμπεριφορές η (δήθεν) ασφάλεια της μικροκλίμακας. Το «ασχολούμαι με τα μικρά και όλα θα πάνε καλά». Ή το «ασχολούμαι πότε και πότε με κάτι μεγαλύτερο, σαν κατανάλωση και ξεκάρφωμα – αλλά κρατάω σφικτά τις μικρές σιγουριές μου. Τις αγοράζω κιόλας – για καλύτερα…».

(Ένα σχόλιο κάνουμε… Για την ελπίδα ότι η ζωή αρχίζει και τελειώνει στο άδειασμα των ραφιών των σούπερ μάρκετ…

Δεν είναι ελπίδα. Συμφορά είναι…)

Μερικά ακόμα tips για τον covid-19 (1)

Τετάρτη 26 Φλεβάρη. Περιμένοντας μερικά ακόμα σημεία της υπόθεσης “πως θα πανικοβληθείτε με το τίποτα!”, μερικές επιπλέον (μη) λεπτομέρειες.

Α) Επειδή η ροπή δείχνει προς τις θεωρίες συνωμοσίας, το τονίζουμε – κι όποιος μπορεί να καταλάβει ας καταλάβει: είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα η κατασκευή ενός γεγονότος απ’ την διαχείριση ενός γεγονότος. Οι δυτικές θεωρίες συνωμοσίας, επειδή στον πυρήνα τους είναι ακροδεξιές με βαθιά θρησκευτική (χριστιανική…) προέλευση, δίνουν “εξηγήσεις” αποκλειστικά (ή κυρίως) μέσω της “αποκάλυψης” κάποιου “ανώτατου δημιουργού” του ενός ή του άλλου συμβάντος: απ’ τους σεισμούς ως τις καπιταλιστικές κρίσεις. Η υλιστική, ιστορική διαλεκτική απ’ την μεριά της, παρότι δεν αγνοεί ότι υπάρχουν πράγματι γεγονότα που μπορεί να έχουν σχεδιαστεί και μεθοδευτεί εμπρόθετα (π.χ.: βόμβες στο ψαχνό), κατανοεί ότι αυτό δεν είναι καθόλου απαραίτητο. Αν η θεϊκή εξουσία στηρίζεται σε μορφές “δημιουργών”, οι ανθρώπινες εξουσίες δουλεύουν μια χαρά σαν διαχειριστικές. Οι τεχνικές των εξουσιών ξεδιπλώνονται συχνά (και ισχυρά) στη διαχείρηση του α γεγονότος ή του β – αξιοποιώντας όπου είναι δυνατό το τυχαίο ή/και το καθεαυτό φυσικό (σεισμούς, κλιματικές αλλαγές, ηφαίστεια, κλπ). Στην πράξη μάλιστα, όχι στις κορυφές της εξουσίας αλλά και στην κοινωνική βάση / πάτο, η διαχείριση των περιστάσεων και όχι η κατασκευή τους είναι η ρουτίνα.

Β) Η πρώτη φορά που έχει υπόψη της η ασταμάτητη μηχανή ότι η κρατική διαχείριση (και όχι η διαφημιστική προπαγάνδα υπέρ των φαρμακευτικών εταιρειών) μιας “κρίσης υγείας” εμφανίστηκε επί σκηνής με αξιώσεις κρατικής βιοπολιτικής για τον 21ο αιώνα ήταν με την “γρίπη των χοίρων”, το 2009 – απ’ το γαλλικό κράτος. Τότε, εν όψει ενός Αρμαγεδώνα γρίπης (που δεν ήρθε ποτέ…) η γαλλική κυβέρνηση έφτιαξε, μοίρασε και άρχισε να υλοποιεί ένα πρόγραμμα «distance learning» για την βασική εκπαίδευση. Που σήμαινε ότι (η προετοιμασία ήταν πως) τα σχολεία θα μείνουν κλειστά για πολλές εβδομάδες, αλλά τα μαθήματα θα γίνονται κανονικά, απ’ τα σπίτια, μέσω υπολογιστών και εκπαιδευτικών tutorials.

Το ενδιαφέρον εκείνης της κρατικής δράσης ήταν πως ταίριαζε μια χαρά όχι σε μια γρίπη που θα άφηνε χιλιάδες πτώματα πίσω της, που τελικά ποτέ δεν ήρθε (οι φαρμακευτικές εν τω μεταξύ ήταν με το δάκτυλο στη σκανδάλη!), αλλά ΚΑΙ σε διάφορες μορφές πολέμου… Ήταν κάπως δύσκολο το 2009 να φανταστεί κανείς ότι εν όψει ενός επερχόμενου γενικού θανατικού από έναν ιό το μαράζι του γαλλικού κράτους ήταν το να μην χάσουν τα παιδιά τα μαθήματά τους… Έτσι ώστε ήταν εύλογη η υπόθεση εργασίας ότι η «αναγκαστικότητα» εκείνου του βιαστικού distance learning είχε πολύ μικρότερη (και ευκαιριακή) σχέση με την πιθανότητα μιας επιδημίας, και πολύ μεγαλύτερη (και οργανική) με κρατικούς σχεδιασμούς πολεμικού είδους. Πάντα σχετικά με την διαχείριση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης. Καθόλου συμπτωματικά την ίδια εποχή οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές ύαινες έκαναν μελέτες για το «με πόσο λίγους υπαλλήλους θα μπορούσαν να συνεχίσουν να δουλεύουν» αν οι υπόλοιποι πέθαιναν… από οποιαδήποτε αιτία…

Γ) Παρασύρθηκε ίσως η ασταμάτητη μηχανή και υιοθέτησε την άποψη ότι ο covid-19 είναι εξαιρετικά μεταδοτικός (αν και ακίνδυνος). Μια προσεκτική ματιά όμως στη δεύτερη εικόνα της χθεσινής ανάρτητης («καπετάνιε, στεριά στον ορίζοντα!»), με τις 488.000 περιπτώσεις εποχιακής γρίπης μέσα σε μια μόνο εβδομάδα στην ιταλία, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το τι σημαίνει «μεταδοτικότητα»!!! Ο covid-19 είναι ιππότης του μεσαίωνα κλεισμένος μέσα σε βαριές λαμαρίνες – μπροστά στην ευκινησία του Η1Ν1!!!

Η κατασκευή της παράνοιας 5

Κυριακή 23 Φλεβάρη. Ένας νεκρός σε τροχαίο ατύχημα είναι ένας νεκρός. Ένας νεκρός απ’ τον covid-19 δεν είναι «ένας» νεκρός. Είναι ο Πρώτος. Ούτε ο επόμενος είναι «ένας». Είναι ο Δεύτερος.

Η μετατόπιση στον τρόπο αρίθμησης ούτε τυχαία είναι ούτε αθώα. Το απόλυτο αριθμητικό επίθετο (ένας, δύο κλπ) δείχνει ποσότητα. Το τακτικό αριθμητικό επίθετο (πρώτος, δεύτερος, κλπ) δείχνει σειρά. Το αριθμητικό «ένας» σημαίνει «ένας». Το αριθμητικό «πρώτος» σημαίνει έπονται κι άλλοι· περιμένουμε κι άλλους· εντέλει (κρυφά…) θα θέλαμε κι άλλους.

Συνεπώς, πριν καν υπάρξει (μεγάλη) ποσότητα νεκρών απ’ τον covid-19 κατασκευάζεται ο προϊδεασμός του «επερχόμενου κύματος»· η αναμονή του· ή, ακόμα καλύτερα «ποιά αναμονή του;», είναι εδώ, κάπου γύρω! όπου νάναι εμφανίζεται!.. Τι εμφανίζεται; Ο θάνατος! Ατομικός μεν επειδή ΣΕ αφορά· μαζικός δε επειδή έτσι μοιάζει πειστικότερο (σε κοινωνίες υψηλού ατομισμού) ότι μπορεί-και-να-μην-την-γλυτώσεις.

Με το «πρώτος νεκρός» εγκαθίσταται μια «αγωνιστική παράσταση Θανάτου»: κατασκευάζεται η αγωνία (που στα ελληνικά έχει την ίδια ετυμολογική καταγωγή, απ’ τη λέξη «αγών», που με την σειρά της κατάγεται απ’ το «άγω»…) που πρέπει να γίνει αμέσως συναίσθημα, κι όχι να μείνει αδιάφορες λέξεις. «Πρώτος νεκρός»: δεν είναι κάποιος που βιάστηκε να πεθάνει, κάποιος που έτρεξε να πέσει πάνω στον Μαύρο Άρχοντα πριν προλάβουν άλλοι να του πάρουν την δόξα· είναι η αρχή ενός «ντόμινο»!…

Τι κι αν η καταμετρημένη πραγματικότητα δείχνει επίμονα το αντίθετο! Τι κι αν απ’ τους 634 με «θετικό τεστ» στο κρουαζερόπλοιο diamond princess έζησαν οι 632; Τι κι αν απ’ τα 1200 διαπιστωμένα κρούσματα σε 26 κράτη του κόσμου (εκτός κίνας) τα 1192 έζησαν; (Χθεσινή ανάρτηση). Τι κι αν όλες οι καταγραφές δείχνουν ότι ένα μεγάλο ποσοστό περιστατικών δεν εμφανίζει καν συμπτώματα, ενώ ένα ακόμα μεγάλο ποσοστό εμφανίζει ήπια τέτοια (τύπου ήπιας γρίπης);

Η σύγχρονη, post modern και post industrial κατασκευή της παράνοιας ξεπερνάει (για την ακρίβεια: ξεσκίζει!) ακόμα κι εκείνα τα δεδομένα που πριν μισό αιώνα, στον (τότε) καπιταλιστικό κόσμο, θα ήταν καθησυχαστικά…

Η κατασκευή της παράνοιας 6

Κυριακή 23 Φλεβάρη. Η Σούζαν Σόντακ, στο Illness as Metaphor, Aids and its Metaphors (εκδόθηκε το 1991) σημειώνει απ’ την αρχή: … Κάθε νόσος η οποία αντιμετωπίζεται ως μυστήριο και προκαλεί έντονο φόβο πιστεύεται πως είναι ηθικά, αν όχι κυριολεκτικά, μεταδοτική…

Η «μεταδοτικότητα» είναι μεν ένα πραγματικό στοιχείο για κάποιες ασθένειες· αλλά δεν είναι από μόνη της «αρρώστια»!!! Όμως στην περίπτωση του covid-19 που έχει πραγματική θνησιμότητα πολύ μικρότερη κι από εκείνη της κοινής γρίπης, στην κατασκευή του Φόβου αξιοποιείται με το ίδιο βάρος (ή και με ελαφρά μεγαλύτερο) ο αριθμός των κρουσμάτων· δίπλα στον αριθμό των νεκρών (αρκεί αυτός ο τελευταίος να είναι τουλάχιστον τετραψήφιος). Η ταχύτητα μετάδοσης ενος ιού που γενικά περνάει απαρατήρητος (ως προς τα συμπτώματα) υπονοείται η ίδια σαν παθολογικό ζήτημα, σαν αρρώστια· σαν προκαταβολή θανάτου. Το κοντέρ των κρουσμάτων στην κίνα, πενταψήφιο ήδη, χρησιμοποιείται σαν γενική αναπαράσταση του Κακού (άσχετα απ’ το γεγονός ότι το 97% ζει…)· κι έτσι όχι το μικρό ποσοστό της θνησιμότητας αλλά η «πιθανότητα να κολλήσεις» εμφανίζεται σαν θανατηφόρα αρρώστια!

Ο Σόντακ μνημονεύει ένα σχόλιο του Νίτσε (απ’ το Αυγή: σκέψεις για τις ηθικές προλήψεις):

…Η σκέψη της αρρώστιας! – Πιστεύω πως θα ήταν σημαντικό να ηρεμήσουμε τη φαντασία του ανήμπορου, έτσι ώστε τουλάχιστον να μην πρέπει να υποφέρει, όπως γίνεται μέχρι τώρα, περισσότερο από τη σκέψη της αρρώστιας παρά από την ίδια την αρρώστια. Θα ήταν κάτι πολύ σημαντικό!…

Το αντίθετο ακριβώς είναι το πολύ σημαντικό για τους κατασκευαστές της παράνοιας! Η σκέψη της αρρώστιας (μιας αρρώστιας στατιστικά ασήμαντης…) πρέπει να γίνει έμμονη ιδέα· η σκέψη της αρρώστιας πρέπει να γίνει αρρώστια η ίδια· η σκέψη της αρρώστιας πρέπει να εξασφαλίσει την αποδοχή οποιουδήποτε «μέτρου προστασίας της δημόσιας υγείας» – που οπωσδήποτε περιλαμβάνει στα θεμέλιά του ένα digital (υγιεινιστικό) υπερ-πανοπτικό!

Η σκέψη της αρρώστιας συμπεριλαμβανόμενης της σκέψης της μεταδοτικότητάς της (αποχωρισμένης απ’ την πραγματική θνησιμότητα ή την βαριά νόσηση…) είναι καθολική, μονότονα επαναλαμβανόμενη Προτροπή Φόβου. Ο «ιός» είναι αόρατος – και «παμφάγος». Είναι (εν δυνάμει) παντού: σε πράγματα, σε συνηθισμένες καθημερινές επιφάνειες, στον αέρα. Κι αφού δεν υπάρχει προληπτικό εμβόλιο «θωράκισης» του σώματος του καθενός και, αφηρημένα, της κοινωνίας, η μόνη άλλη λύση είναι ο αποκλεισμός, η καραντίνα όλων όσων προκύπτουν «θετικοί» στα τεστ: ευτυχώς, όμως, χάρη στην 3η βιομηχανική επανάσταση, ο αποκλεισμός δεν είναι απόλυτος… Μπορεί να επικοινωνεί ο καθένας (αποκλεισμένος) με τον «έξω κόσμο» ηλεκτρονικά· ο covid-19 είναι εντελώς «αναλογικός» και δεν κρύβεται σε ηλεκτρόνια…

Έχουμε λοιπόν «προσωρινές Σπιναλόγκες» σαν αναγκαστικό μέτρο, εκπολιτισμένες κατά το ότι η επικοινωνιακή δικτύωση δεν είναι τυπικά παθολογική… Με βάση τις αναπαραστάσεις του Κακού δεν είναι μια χαρά επίκαιρη βιοπολιτική;

Απ’ ότι φαίνεται είναι… Αρκεί να μην σου τύχει!

Τρομοκρατία

Κυριακή 16 Φλεβάρη. Οι 50 και βάλε νεκροί στο ελλαδιστάν απ’ τις επιπλοκές της εποχικής γρίπης (: πνευμονία) είναι απλά ένα νούμερο, που αναφέρεται αδιάφορα, βαριεστημένα, λίγο πριν τον καιρό ή τα αθλητικά. Ώχουουου! Πέθαναν άλλοι 15 την τελευταία εβδομάδα…. σιγά τ’ αυγά… Το σκάνδαλο, η έγνοια, η μεγάλη λαχτάρα των δημαγωγών είναι που στην ελλάδα δεν έχει υπάρξει ακόμα ούτε ένα κρούσμα του (επιτέλους τον βάφτισαν με όνομα που να ταιριάζει στις λατινογενείς γλώσσες!) covid-19! Ούτε ένα κρούσμα γαμώτο! Με τι θα δουλέψει η τρομοκρατική δημαγωγία; Με τους νεκρούς απ’ την γριπούλα; Σιγά!

Θα έχετε προσέξει την απόλαυση με την οποία ξεστομίζεται η φράση «ο πρώτος νεκρός απ’ τον covid-19 στην ευρώπη»!!! Έχει το νόημα «επιτέλους πέθανε κάποιος εδώ κοντά!!» Δεν υπάρχει ούτε θεός ούτε διάολος: ώσπου να δείξουν την απόλαυσή τους για την φονικότητα της φρέσκιας απειλής έχουν πεθάνει μερικές δεκάδες (στην ευρώπη) με διάφορους τρόπους… αλλά όχι! ΑΥΤΟΣ, ΑΥΤΟΣ Ο «ΠΡΩΤΟΣ ΝΕΚΡΟΣ» είναι όλα τα λεφτά!!!

Άιντε! Λίγο υπομονή! Πέθανε κάποιος από πνευμονία στη γαλλία – ο πρώτος στην ευρώπη μετά από βδομάδες ζόφου και Αποκάλυψης!… Δεν μπορεί, δεν γίνεται: όπου νάναι θα υπάρξει ένα κρούσμα, έστω ένα τόσο δα κρουσματάκι και στο ελλαδιστάν! Πριν κοπάσει η επιδημία – please!!!

Κάπως πρέπει να την βγάλουν οι έμποροι καινούργιων φόβων!!! Τα σκουλήκια στο πτώμα…

Αντισινισμού συνέχεια

Πέμπτη 6 Φλεβάρη. Με τον «κορονωϊό» να είναι στις προπαγανδιστικές δόξες του (που να ήξερε ο καϋμένος τι σημαίνει «κοινωνία του Θεάματος»!) καθώς έχει εντοπιστεί τουλάχιστον μια περίπτωση σε 28 (απ’ τα σχεδόν 200) κράτη του πλανήτη, οι αντι-σινικές θεωρείες συνωμοσίας οργιάζουν. Συγκλίνοντας στο ότι το Πεκίνο «λέει ψέμματα», «κρύβει τα πραγματικά στοιχεία» (που, προφανώς, δείχνουν ότι ο 2019-nCoV είναι σκέτο δρεπανηφόρο) κλπ κλπ.

Το ενδιαφέρον του πως κατασκευάζονται αυτές οι ενέσεις αποβλάκωσης για μαζική χρήση δεν είναι μόνο στο τι υποστηρίζουν αλλά και στο τι κρύβουν. Όντως, είναι πολύ δύσκολο να υποστηρίξει κάποιος ότι «αποκλείεται, το κινεζικό κράτος είναι τιμιότατο»! Συνεπώς είναι δύσκολο να αμφισβητηθούν κατευθείαν οι ισχυρισμοί των συνωμοσιολόγων / αντι-σινιστών.

Υπάρχει όμως κάτι που κρύβουν, κάτι που πετάνε έξω απ’ τον ορίζοντα των θεωρημάτων τους, κι ωστόσο είναι πασίγνωστο. Στα 27 κράτη (το 28ο είναι το κινεζικό) έχουν ως τώρα εντοπιστεί 259 περιπτώσεις «κρουσμάτων» μόλυνσης απ’ τον «ιό τον Αναμενόμενο» – και συνολικά 2 θάνατοι. Ένας στις φιλιππίνες και ένας στο χονγκ κονγκ.

Με 2 νεκρούς σε 274 διαπιστωμένα κρούσματα, το ποσοστό θνησιμότητας είναι 0,77%. Ένα μέγεθος εντυπωσιακά μικρότερο απ’ την κινεζική θνησιμότητα 2% στη βάση των επίσημων στοιχείων του κινεζικού κράτους.

Όταν, λοιπόν, το εκτός κίνας διεθνές ποσοστό θνησιμότητας απ’ τον τρομοκράτη κορονωϊό είναι 0,77% και εντός κίνας είναι 2% τί μπορεί να κρύβει το Πεκίνο; Μήπως το ότι εντός κίνας η θνησιμότητα είναι 5%, 15% ή 25% (ενώ διεθνώς μόνο 0,77% – συγγνώμη για την κουραστική επανάληψη…) δηλαδή ότι όλος ο πλανήτης είναι βιολογικά πανίσχυρος ενώ οι κινέζοι υπήκοοι είναι ευάλωτοι σαν μύγες; Αυτό υποστηρίζουν οι συνωμοσιολόγοι ότι αποκρύβεται;

Δεν βγαίνει άκρη με την βλακεία…