Tag: ιδεολογία

Τα πυρομαχικά του εχθρού

Σάββατο 7 Μάρτη. Ο σκιτσογράφος της καθεστωτικής καθημερινής έβγαλε προχτές τον καλύτερο φασιστικό εαυτό του, σύμφωνα άλλωστε με τις πεποιθήσεις της κοινής γνώμης και του κράτους. Το σκίτσο έχει την δυνατότητα να συμπυκνώσει στερεότυπα, κι εδώ γίνεται επίδειξη οριενταλισμού (οι «μουσάτοι»…), σεξισμού, ρατσισμού και εθνικισμού. Τέσσερα σε ένα.

Αλλά εφευρέτες της «εργαλειοποίησης» (ή και της «οπλοποίησης») των προσφύγων και των μεταναστών, όπως λέει το εντόπιο φασισταριό προκειμένου να δικαιολογήσει την «εθνική άμυνα» απέναντί τους, δεν είναι οι τούρκοι. Ο ντόπιος μικροαστός λωτοφάγος – μάζα δεν έχει φυσικά λόγους να θυμάται τι χειροκροτούσε πριν από σχεδόν 5 χρόνια. Αλλά στις 6 Μάρτη του 2015 ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek και ένα μήνα μετά, στις 7 Απρίλη, ο ψεκασμένος υπ.αμ. έτσι απειλούσαν την τρισκατάρατη «ευρώπη», κάνοντας πλάτη στον νάρκισσο υπ.οικ. που ετοιμαζόταν να την διαλύσει «απ’ τα μέσα»…

Αυτά τα εθνικά κατορθώματα πρέπει να πατεντάρονται – για να πληρώνουν όσοι θέλουν να τα αντιγράψουν.

(Εν τω μεταξύ διάφοροι «ευαίσθητοι φίλοι των μεταναστών» βγάζουν τον σκασμό, αφού επιπλέον – και κυρίως – είναι πατριώτες: φταίει ο Erdogan λένε, παρότι “λυπούνται για τους ανθρώπους”. Ξεπλένουν έτσι όλο το εντόπιο φασισταριό που έχει βρει πεδίο δράσης.

Εννοείται πως οι ίδιοι αριστερούληδες έβγαλαν τον σκασμό όταν ο Κοτζιάς και ο Καμμένος χρησιμοποιούσαν τους μετανάστες σαν απειλή… Στα λόγια μεν (αφού το ελλαδιστάν δεν έχει χερσαία σύνορα με την “ανθελληνική” γερμανία, αλλά στο ίδιο ακριβώς μοτίβο υποτίμησης / απανθρωποποίησής τους. Και με ζητούμενο λεφτά…

Έβγαζαν τον σκασμό κι όταν ο “ανθρωπιστής” Μουζάλας ανακοίνωνε, σα να επρόκειτο δελτίο καιρού, ότι “φέτος θα έχουμε νεκρούς απ’ το κρύο” στα κάτεργα των νησιών· ή ότι “οι καταγγελίες για βιασμούς στα κάτεργα είναι φαντασιώσεις και δεν ασχολούμαστε…”)

Η επέλαση… της επέλασης!

Σάββατο 7 Μάρτη. Τώρα που η υπόθεση (ή το θέαμα) του covid-19 έχει γίνει παγκόσμιο show, μοιάζει να ξεκαθαρίσουν ορισμένα στοιχεία της (δυτικής) σκηνοθεσίας του. Που γύρισε μπούμερανγκ.

Στην πρώτη φάση της εμφάνισης του λεγάμενου, στην κινεζική Wuhan, προέκυψε ότι οι τοπικές αρχές μάλλον αδιαφόρησαν για την περίπτωση. Αυτή η αδιαφορία κράτησε για μερικές ημέρες. Ωστόσο τα νέα (της εμφάνισης του covid-19) μαθεύτηκαν γρήγορα διεθνώς, από τον κινέζο οφθαλμίατρο Li Wenliang, που εντόπισε στις 30 του περασμένου Δεκέμβρη «περιπτώσεις τύπου SARS» στο νοσοκομείο που δούλευε στην Wuhan· και “ανέβασε” την σχετική διάγνωση σε μια ομάδα συζήτησης στο WeChat.

Αυτή η “διαρροή”, πριν γίνουν γνωστά τα στοιχεία “γενετικής ταυτότητας” του “νέου κορονοϊού”, και οπωσδήποτε η θνησιμότητά του, επέτρεψε στα δυτικά μήντια να συσκευάσουν την είδηση περί “κορονοϊού” με κάθε διαθέσιμη δόση αντισινισμού. Υπήρχε ένα προηγούμενο: στην περίπτωση του SARS, που είχε ξεκινήσει επίσης μια κινεζική επαρχία (την Foshan) στα τέλη του 2002, το κινεζικό καθεστώς είχε κρύψει την επιδημία για σχεδόν μισό χρόνο· και ο ιός τότε ήταν επίσης «κορονοϊός». Τότε όμως το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο θεωρούνταν απ’ την δύση απλά το «εργοστάσιο των φτηνών ειδών». Οπότε η απόκρυψη καταγγέλθηκε μεν, αλλά ο αντισινισμός δεν ήταν βασικό στοιχείο της ειδησειογραφίας.

Στις αρχές του 2020 τα (παγκόσμια) δεδομένα ήταν διαφορετικά. Στα τέλη του Γενάρη η μόλυνση είχε εξαπλωθεί, και το κινεζικό καθεστώς είχε αρχίσει να παίρνει δραστικά μέτρα. Αλλά το θέμα παρέμενε ακόμα (από μηντιακή άποψη) κινεζική υπόθεση. Και παρότι σήμερα πια, με δεδομένο το τι συμβαίνει σε άλλα μέρη του κόσμου, όλο και περισσότεροι «ειδικοί» αναγνωρίζουν ότι το Πεκίνο αντέδρασε υποδειγματικά (και αποτελεσματικά), για μερικές εβδομάδες όπου ο covid-19 παρέμενε αποκλειστικά (ή κυρίως) κινεζική υπόθεση, ο αντισινισμός «διασκέδαζε» με την διασπορά (στα δυτικά μήντια και παραμήντια) διάφορων θεωριών συνωμοσίας – μαζί με την καθημερινή επίδειξη του αυξανόμενου αριθμού κρουσμάτων και θυμάτων (στην κίνα).

Υπήρξε μια σαδιστική διόγκωση του «κακού – που – είχε – βρει – την – αυταρχική – κίνα» (ακόμα και στο μεγαλύτερο μέρος του Φλεβάρη, όταν είχαν αρχίσει να υπάρχουν δεκάδες κρούσματα εκτός κίνας…) άλλοτε μέσα απ’ τις φήμες ότι ο covid-19 είναι ιός βιολογικού πολέμου του κινεζικού στρατού που διέφυγε κατά λάθος από ειδικό εργαστήριο, και άλλοτε μέσα απ’ τις φήμες ότι οι νεκροί είναι δεκαπλάσιοι, εκατονταπλάσιοι, και ότι το καθεστώς τους κρύβει.

Παρότι ο covid-19 ήταν ακόμα «μακρινός» (απ’ τον «πολιτισμένο κόσμο» της δύσης…), και εξαιτίας ακριβώς του γεγονότος ότι ήταν μακρινός αλλά και σ’ ένα μέρος που πρέπει να θεωρείται εχθρικό (στην κίνα…), η κατασκευή του φόβου στη δύση (αυτό που λέγεται «τρομοκρατία») προχώρησε εύκολα και «κανονικά». Το γεγονός ότι ο covid-19, παρά την σχετικά εύκολη μεταδοτικότητά του (επιπέδου γρίπης) ήταν ελάχιστα φονικός απαλείφθηκε απ’ την τρομοκρατική δημαγωγία: αν ήταν δυνατόν να σκοτώσει εκατομμύρια κινέζους και να γονατίσει τον κινέζικο καπιταλισμό (ακόμα καλύτερα: να προκαλέσει εξέγερση κατά του καθεστώτος!) θα ήταν τέλειος!

Aller retour

Παρασκευή 6 Μάρτη. Τα χρόνια πέρασαν… Εβδομήνα, εκατό, εκατον-εβδομήντα εκατομμύρια (ή όποιος άλλος αριθμός έχει προφητευτεί…) γήινοι πέθαναν από επιπλοκές του πιο «γατούλη» ιού στην ιστορία του είδους (των ιών)… Όσοι / όσες επέζησαν προσπαθούν να συνέλθουν απ’ την καταστροφή… Και, φυσικά, το σοκ έχει περάσει στην καθημερινή γλώσσα τους, με καινούργιες λέξεις…

Η ασταμάτητη μηχανή ταξίδεψε για χάρη σας στο μέλλον, και επέστρεψε μ’ ένα πρώτο, μικρό λεξικό απ’ αυτήν την εποχή. Πού ξέρετε; Μπορεί και να την βγάλετε καθαρή (απ’ τον covid-19 σίγουρα· απ’ τα «παράπλευρά» του δεν στοιχηματίζουμε…) Οπότε καλύτερα να ξέρετε από τώρα τι και πως να λέτε μελλοντικά, στο ευχάριστο σενάριο…

Πάμε λοιπόν:

Coronoviral: Κάθε τι που μεταδίδεται πολύ γρήγορα και έχει περιορισμένη θνησιμότητα. (Στο διαδίκτυο η «θνησιμότητα» αφορά τον διανοητικό, ηθικό και αισθητικό θάνατο – και ποτέ δεν είναι «περιορισμένη»). Σαν αργκώ το coronoviral είναι συντόμευση του “exchange fast – die idiot”.

Coronoβίτσιο, -βιτσιόζος, -βιτσιόζα: Η μανιακή ενασχόληση με ζητήματα υγείας, μαζί με την καλλιέργεια των ανάλογων φοβιών. (Παλιότερο ισοδύναμο: υποχόνδριος, υποχόνδρια…)

Coronoβίδα: Βίδα που σκρατσάρει εύκολα, με αποτέλεσμα κάθε φορά να καταστρέφεται το σύμπαν που στηριζόταν στις δικές της βόλτες. Κατά πάσα πιθανότητα κινεζικής κατασκευής. Εναλλακτικό νόημα: τρελλή, σπασμωδική, απρόβλεπτη, πανικόβλητη συμπεριφορά (π.χ.: του την coronoβίδωσε!).

Coronovision: η εξέλιξη (του διαγωνισμού) της eurovision. Σ’ αυτήν την εκδοχή δεν πρέπει να μαζεύει κάποιο κράτος πόντους, αλλά να τους ξεφορτώνεται. Αν, για παράδειγμα, το πάντα φιλικό ισραήλ σου δώσει 21 πόντους (covid-19) μέσω παπάδων και “θείας κοινωνίας” (τί άλλο να κάνει;) πρέπει να τους πετάξεις το γρηγορότερο. Αν είναι δυνατόν στην τουρκία.

Αλλιώς; Στο Αιγαίο…

(φωτογραφία: Δεν είναι απ’ το μέλλον, είναι απ’ το παρόν. Οι κύκλοι / φούσκες που απειλούν το ανθρώπινο είδος υπερκαλύπτουν κράτη μικρά, μεσαία, μεγάλα, τεράστια – και οι δεκάδες ή οι εκατοντάδες (των κρουσμάτων) σκεπάζουν πληθυσμούς εκατομυρίων. Δείτε, για παράδειγμα, την εξαφάνιση της ιταλίας. Έρμη Αιώνια Πόλη: άντεξες τόσα και τόσα, κι ήρθε ένας κόκκινος κύκλος να σε στείλει σε coronoανακύκλωση…

Μια αναπαράσταση του κακού, που όχι μόνο αναδεικνύει το πόσο ιδεολογική ήταν πάντα η γεωγραφία, αλλά επιπλέον το πόσο ικανή είναι η εικονογραφία του τρόμου: λίγο ακόμα και ο covid-19 θα σκεπάζει όλο το ηλιακό σύστημα…)

Η βλακεία με «επαναστατόσημα»…

Πέμπτη 5 Μάρτη. Η ασταμάτητη μηχανή είναι αναγκασμένη να επαναληφθεί αυτούσια – δυστυχώς είναι αναγκασμένη. Παρακάτω είναι η επανάληψη ενός απ’ τα πιο πρόσφατα (και καθόλου το μοναδικό: αυτή η ιστορία κρατάει χρόνια…) μάταια ουρλιαχτά της. Περσινά ουρλιαχτά, με ημερομηνία 11 Ιούλη (2019). Διαβάστε προσεκτικά:

Γιατί στα μέρη μας αυτό το κάθαρμα που λέγεται Μουζάλας την έβγαλε καθαρή και έξω από οποιαδήποτε κριτική όταν ασκούσε τα θεάρεστα για τους φαιορόζ καθήκοντά του σε βάρος των μεταναστών / προσφύγων; Γιατί στα μέρη μας το άλλο κάθαρμα που λέγεται Καμμένος την έβγαλε καθαρή και έξω από οποιαδήποτε κριτική όταν έκανε τα ίδια; Γιατί στα μέρη μας το ελληνικό κράτος και παρακράτος στη φαιορόζ αντιμεταναστευτική διαχείρισή του την έβγαλε καθαρή και έξω από οποιαδήποτε κριτική για τις δολοφονίες, τους βιασμούς, την φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης στα νησιά; Γιατί οι φαιορόζ δεν βρέθηκαν ούτε καν την προσχηματική ανάγκη να δώσουν λογαριασμό για τα εγκλήματά τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Γιατί ο φασισμός περνάει ντούκου αν έχει “προσεγμένο” και “αριστερό” περιτύλιγμα; Ποιοί παριστάνουν τους δήθεν “εχθρούς της κυβερνοαριστεράς” ενώ στην πραγματικότητα είναι αποφύσεις της;

Την απάντηση την ξέρουμε και την ξέρετε. Την έβγαλαν καθαρή τα αφεντικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι επειδή οι “φίλοι των μεταναστών” θεωρήσαν ότι ο νούμερο 1, 2, 3, 4 και 5 στόχος, χωρίς επόμενο, ήταν οι μ.κ.ο. Τόσο απλά: οι “φίλοι των μετανάστων” πέταξαν την μπάλα όσο πιο μακρυά γινόταν, άλλοι συνειδητά και άλλη από απεριόριστη βλακεία, και καθάρισαν. Όχι μόνο οι ίδιοι. Καθάρισαν και το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Κορδώθηκαν όσο κορδώθηκαν, κτύπησαν φιλικά οι μεν τις πλάτες των δε, και πήγαν γι’ άλλα…

Μήπως μέσα στο ροζ “αριστερό συννεφάκι” αυτών των καθαρμάτων της εξουσίας που λέγονται “συριζα” αναπτύχθηκαν και εφαρμόστηκαν συστηματικά “πρακτικές Σαλβίνι”, σα συνέχεια των ίδιων πρακτικών που έκαναν τα προηγούμενα πρασινομπλέ καθάρματα;

Μήπως η ανάθεση στον στρατό της “επιμελητείας” των στρατοπέδων συγκέντρωσης ήταν πρακτικά εγκληματική;

Μήπως τα κρατικά και παρακρατικά κυκλώματα έφαγαν συστηματικά τα λεφτά της ε.ε. που προορίζονταν για τους πρόσφυγες;

Μήπως οι δηλώσεις του Μουζάλα του είδους “ε, τον χειμώνα περιμένουμε να πεθάνουν μερικοί απ’ το κρύο” είναι έγκλημα πρώτης γραμμής;

Μήπως τα βασανιστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης στα νησιά είναι απλά η εισαγωγή στην οργανωμένη εγκληματοποίηση των μεταναστών / προσφύγων στην Αθήνα, όπου προσπαθούν όπως όπως να μαζέψουν λεφτά για να φύγουν απο εδώ;

Μήπως τα “προβλήματα δημόσιας τάξης” στην Αθήνα κατασκευάζονται απ’ το κράτος / παρακράτος (και) στα στρατόπεδα συγκέντρωσης;

Μήπως οι μετανάστες / πρόσφυγες είναι πρώτη ύλη εκμετάλλευσης απ’ το ενοποιημένο κράτος / παρακράτος στην ελλάδα;

Μήπως η κρατικοποίηση του εγκλήματος αλέθει τις ζωές των Άλλων;

Μήπως… μήπως… Μήπως όλα αυτά και άλλα θα έπρεπε να είναι εδώ και χρόνια στόχοι αποφασιστικής αντιρατσιστικής / αντιφασιστικής δράσης;

Όοοοοοχι! Όχι ρε, τρελός είσαι; Άσε μας τώρα, να τρέχουμε!… Οι μ.κ.ο. φταίνε! (Φυσικά τα αφεντικά διάφορων ντόπιων μ.κ.ο είναι χωμένα ως τις ρίζες των μαλλιών τους σ’ αυτήν την εγκληματική διαχείριση. Αλλά σαν τελευταίος τροχός. Δεν έχουν οι μ.κ.ο. τον έλεγχο, τον σχεδιασμό, τη νομική, αστυνομική, στρατιωτική διαχείριση!)

Αφού, λοιπόν, φταίνε (έφταιγαν) οι μ.κ.ο. ξεμπερδεύει ο κάθε ενδιαφερόμενος εύκολα: τις καταγγέλει, και έχει κάνει το “επαναστατικό” καθήκον του! Και, φυσικά, η κάθε Mardini και η κάθε Rackete είναι πολύ ενοχλητικές…

Ο ψευτοαντιρατσισμός σαν «το κινηματικό συμπλήρωμα» του ρατσισμού; Ναι, κάπως έτσι… Όπως, ακριβώς, ο ψευτοαντιφασισμός προωθείται σαν το συμπλήρωμα του ισραηλινού φασισμού και της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας… Παχιά λόγια, θεωρίες, παπαριές, ιδεολογικές αντιστροφές, προβοκάτσιες – και στην ούγια με ψιλά γράμματα η υπογραφή: «κράτος»…

… που ανοίγει τον δρόμο στους φασίστες…

Πέμπτη 5 Μάρτη. Υποθέτουμε ότι το ξέρετε ήδη: το καινούργιο χόμπι των ντόπιων φασιστών (και όχι μόνο στα νησιά…) είναι το κυνήγι όσων δουλεύουν σε μκο που στηρίζουν μετανάστες και πρόσφυγες. Και όχι μόνο των ντόπιων: θα έρθουν και διεθνή βοθρολύματα, για να υπεραπιστούν «τα σύνορα της χριστιανικής ευρώπης» – οι μελλοντικοί Breivik…

Οι ντόπιοι αξιοποιούν… τι; Υιοθετούν την δήθεν “αριστερή ορολογία” (“αποθήκη ψυχών”…). Και αξιοποιούν το γεγονός ότι η δήθεν «κινηματική» (μικροαστική ως το μεδούλι) στοχοποίηση των μκο πήγαινε παράλληλα με την κρατική δυσφορία για την παρουσία τους, ειδικά σε «καυτά» σημεία – κι ας παρίσταναν οι «επαναστάτες» ότι δεν το ξέρουν. Φυσικά, το πρόβλημα του ελληνικού κράτους / παρακράτους δεν ήταν τα λαμόγια ιδιοκτήτες διάφορων ελληνικών μκο… Αλλά – κυρίως – οι διεθνείς μκο, και οι διεθνείς εθελοντές σ’ αυτές: γιατί αυτοί (και όχι τα καλόπαιδα των ελληνικών επαναστατημένων μπαρ και πάρτυ…) ήταν και είναι μάρτυρες του τι συμβαίνει στα κάθε είδους σύνορα, στις κωλοτρυπίδες της «ανθρωπιστικής φροντίδας» α λα ελληνικά, και στις Μόριες… Αυτοί συνέβαλαν στο να γίνεται γνωστή διεθνώς η ελληνική «πολιτική αποτροπής», δεξιά κι αριστερή…

Δεν πέρασε πολύς καιρός απ’ το περασμένο καλοκαίρι, ήρθε όμως δυστυχώς η ιστορική στιγμή για να αποδειχθεί, για άλλη μια φορά, πως όταν ρίχνεις στον γάμο του καραγκιόζη (επειδή έτσι ταΐζεται ο μικροαστικός ναρκισισμός σου) θα έρθει ο καραγκιόζης να σου πάρει το όπλο για να ρίξει εκεί που τον βοήθησες να σημαδέψει… Η «καταγγελία των μκο» ολοκληρώνεται τώρα απ’ τους «αγανακτισμένους»: είναι πράκτορες του … Σόρος! Οι φασίστες μάλιστα, έχοντας πίσω τους το κράτος / παρακράτος (αυτό που πάντα κτυπούσε τους πρόσφυγες / μετανάστες), δεν μένουν στα λόγια! Είναι και …. «αντι-μκο ακτιβιστές»!!!

Δεν πρόσεξε κανείς το πως η ντόπια αριστερά και άκρα αριστερά άνοιξαν τον δρόμο στα βοθρολύματα, με τα εθνικιστικά τους συνθήματα περί «εξόδου απ’ την ε.ε.» και «επιστροφής στο εθνικό νόμισμα» και με τις εθνικές σημαίες των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα; Όχι, κανείς δεν το πρόσεξε. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί βολεύονται με την “αριστεροσύνη”, ακόμα κι αν την βρίζουν…. Κι έτσι, απρόσεκτοι, ανόητοι, ή απλά σε κατάσταση selfie, επανέλαβαν το ίδιο έργο: αφού αθώωσαν το ντόπιο κράτος και παρακράτος για την βία κατά των μεταναστών / προσφύγων, αφού βρήκαν τους «ενόχους» γι’ αυτήν την βία, τώρα…

Τώρα; Θα απολογηθεί δημόσια κανείς για την βολική τυφλότητά του; Όχι. Θα απολογηθεί κανείς για τον μικροαστισμό του; Όχι. Θα απολογηθεί κανείς για την ευκολία του «είμαι γαμάτος, έβγαλα και ωραία αφίσα»; Όχι….

Γιατί να απολογηθεί; Οι παρέες και οι δημόσιες σχέσεις είναι που έχουν σημασία… Και η αμνησία (ή η επιλεκτική μνήμη)… Είναι μόδα να είσαι δεξιός και να παριστάνεις ότι δεν είσαι!

Και στην ούγια με ψιλά γράμματα πάντα η ίδια υπογραφή: «κράτος»…

Έρμε covid-19…

Πέμπτη 5 Μάρτη. Θα το επαναλάβουμε (παρότι η πειστικότητά μας είναι υποχρεωτικά περιορισμένη): δεν υπάρχει καμμία συνωμοσία στο πως κράτη και αφεντικά διαχειρίζονται, στη βάση των γνώσεων που τους προφέρουν οι ειδικοί (τους), των πόρων που έχουν διαθέσιμους, και της εξουσίας που ασκούν, την μία ή την άλλη πραγματική έκτακτη κατάσταση. Για ένα είδος (το ανθρώπινο) που παρά την μεγαλομανιακή παράνοιά του δεν παύει να είναι απλά μια απ’ τις πάμπολλες μορφές ζωής στον πλανήτη, οι πραγματικά έκτακτες καταστάσεις είναι μάλλον «φυσιολογικές».

Το θέμα είναι η διαχείριση αυτών των καταστάσεων· προς όφελος της εξουσίας. Σε άλλους καιρούς, για παράδειγμα, οι περίοδοι ανομβρίας, εξαιρετικά επώδυνες έως καταστροφικές για αγροτικές οικονομίες, αντιμετωπίζονταν (;) με λιτανείες, δεήσεις, ακόμα και ανθρωποθυσίες. Αυτά δεν επηρέαζαν το κλίμα· συντηρούσαν όμως τις σχέσεις εξουσίας. Μέχρις ότου κάποια στιγμή ξανάρχιζαν οι βροχές, και τα όποια αφεντικά (παπάδες, βασιλιάδες, παλατιανοί, τσατσορούφιανοι, δήμιοι) πανηγύριζαν.

Οι μαζικές μικροβιακές μολύνσεις είναι μάλλον κοινότοπες στην ανθρώπινη ιστορία. Εκείνο που τις διαφοροποιεί (πέρα απ’ την φονικότητά τους) είναι το πλέγμα των κοινωνικών θεσμών (άρα και των δομών εξουσίας) εντός των οποίων ξετυλίγονται. (Το ίδιο ισχύει για τους σεισμούς, τις εκρήξεις ηφαιστείων, τις πλημμύρες, κλπ). Και, μέσα σ’ αυτά τα πλέγματα, μπορεί και πρέπει να εντοπιστεί και να αναλυθεί κάθε φορά η ένταση του αιτήματος φροντίδας ή/και σωτηρίας που απευθύνεται απ’ τους θιγόμενους προς την / τις κεντρική / ες δομή / ες εξουσίας. Είτε είναι θρησκευτικές, είτε είναι πολιτικές. Νομιμοποιούνται αυτές οι δομές εξουσίας (δηλαδή οι σχέσεις υπεξαίρεσης του πλούτου) στη βάση μιας κάποιας εγγύησης για φροντίδα του συλλογικού; Αν ναι σε ποιο βαθμό;

Πριν έναν (καπιταλιστικό) αιώνα, για παράδειγμα, δεν θα υπήρχε η κοινωνική απαίτηση απ’ την μορφή κράτος (βασιλιάδες συνήθως) να βρει εμβόλιο για μια επιδημία. Ίσως να περιοριζόταν στην εξασφάλιση φαγητού σε συνθήκες διαλυμένου εμπορίου. Τώρα οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές.

Φαίνεται «φυσιολογικό» αυτό, αλλά δεν είναι. Είναι ιστορικά προσδιορισμένο! Σε συνθήκες «νεοφιλελευθερισμού» και «όσο λιγότερο κράτος τόσο το καλύτερο», η ευθεία εφαρμογή αυτών των δογμάτων θα (υπέθετε κανείς ότι θα) ήταν «όποιος ζήσει έζησε – κι όποιος πεθάνει πέθανε». Αλλά όχι! Η ιδέα ενός «προστάτη», μιας «πατερναλιστικής διαχείρισης» είναι ζωντανή· εν μέρει για σωστό λόγο: η συνθετότητα των κοινωνικών σχέσεων και δομών δεν επιτρέπει την πλήρη και χωρίς εμπόδια εφαρμογή του κοινωνικού δαρβινισμού που έχει προωθήσει με επιτυχία σε πολλά σημεία αυτών των σχέσεων ο νεοφιλελευθερισμός.

Ακριβώς γι’ αυτό, επειδή δηλαδή η ιδέα μιας «κεντρικής φροντίδας» δεν έχει εξαφανιστεί (ούτε μπορεί να εξαφανιστεί) στις post modern καπιταλιστικές κοινωνίες της «ελεύθερης αγοράς», τα πεδία της δημόσιας υγείας και της δημόσιας τάξης είναι εκείνα στα οποία κατεξοχήν δουλεύεται η ανάδυση εκείνου που ονομάζουμε (σαν αυτόνομοι εργάτες) νεοκρατισμό. Με άλλα λόγια η βιοπολιτική σαν σύνθετη τεχνική της εξουσίας (πολιτικής, νομικής, επιστημονικής), ταυτόχρονα κεντρικής και αποκεντρωμένης, συγκεντρωμένης και διάχυτης, δεν είναι μια διαδικασία που μόνο κατεβαίνει απ’ τα πάνω προς τα κάτω· ανεβαίνει επίσης απ’ τα κάτω προς τα πάνω, σαν «κοινωνικό αίτημα».

Είναι γι’ αυτό που η κινεζική κρατική / καπιταλιστική βιοπολιτική σε συνθήκες μυθοποιημένης «κρίσης» (ελέω covid-19) αποδεικνύεται όχι απλά νικήτρια, αλλά σαν μια ακόμα απόδειξη της γενικής ισχύος του «παραδείγματος του Πεκίνου» για τον 21ο αιώνα: το να κινητοποιεί ο «προστάτης» όλους τους διαθέσιμους πόρους με ευστοχία ήταν ζητούμενο συνήθως (αν και όχι αποκλειστικά) σε καιρούς πολέμου. Τώρα χρειάζεται και σε καιρούς «ειρήνης» – ακόμα κι αν αυτή είναι προ-πολεμική· ή παρα-πολεμική…

Τα σύνορα, προ πάντων αυτά!!

Τρίτη 3 Μάρτη. Αξιοποιώντας την μεγάλη συγκέντρωση μεταναστών και προσφύγων, κατασκευάζοντας το θέαμα της εχθρικής εισβολής, το ελληνικό κράτος / παρακράτος κέρδισε αυτό που έψαχνε: την ανοικτή κοινοποίηση της στρατιωτικής αντιμετώπισης των «ροών» – υπό τα θερμά χειροκροτήματα των λακέδων της «εθνικής ενότητας» και των δημαγωγών. Τώρα «μπορούμε ακόμα και να τους σκοτώνουμε»· υπό την γενική επευφημία… (Στους κυβερνοσκουπιδότοπους των λεγόμενων «social media» ο κανιβαλισμός οργιάζει…) Γι’ αυτήν την επιτυχία οι βιτρίνες του βαθέος ελληνικού κράτους θα πρέπει να ευχαριστήσουν θερμά τον Erdogan: τους έδωσε την ευκαιρία!

Χρησιμοποιεί το τουρκικό καθεστώς στη δεδομένη συγκυρία τους πρόσφυγες / μετανάστες για δικούς του λόγους; Ναι – αν και δεν είναι βέβαιο ότι αυτοί οι λόγοι εξαντλούνται στην ρυμούλκηση του «ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος» στις εξελίξεις στο Idlib. Υπάρχουν κι άλλα σοβαρά ενδεχόμενα, που δεν είναι του παρόντος.

Αν δεν κάνουμε λάθος οι ελληνικές κατηγορίες είναι κατά τι ηπιότερες απ’ το ότι ο Erdogan χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες / μετανάστες σαν «ανθρώπινη ασπίδα»… Λοιπόν; Τί κάνει το ελληνικό φασιστικό κράτος / παρακράτος στην περίπτωση που έχει απέναντί του «ανθρώπινες ασπίδες»; Τις πυροβολεί (ένας σύρος μετανάστης δολοφονήθηκε – σε τουρκικό έδαφος – από ελληνικές σφαίρες) κι αυτό δεν είναι δήλωση του Erdogan αλλά ρεπορτάζ του guardian· ή προσπαθεί να τις πνίξει.. Το παρακάτω video είναι ενδεικτικό:

Οι ντόπιοι φασίστες απολαμβάνουν τον ευχάριστο αιφνιδιασμό τους: μπορούν να «προσφέρουν φαγητό στις δυνάμεις ασφαλείας» σ’ αυτήν την πρόβα εκστρατείας. (Και θέλουν να σκοτώσουν τους Άλλους, επιτέλους σαν “εθνική ανάγκη”…)

Go back! (Απ’ την Μέρκελ στην Τζαμίλα)

Τρίτη 3 Μάρτη. Το όποιο αντιρατσιστικών προθέσεων εντόπιο πολιτικό ρεύμα έχασε όχι μόνο χρόνο αλλά (κυρίως) τον προσανατολισμό του όταν, τα προηγούμενα χρόνια, βρήκε σαν πιασάρικο (και τεμπέλικα εύκολο) θέμα το να κατηγορεί τις μ.κ.ο. Κι αν ούρλιαξε η ασταμάτητη μηχανή «λάθος μαλάκες!» κι αν δεν ούρλιαξε αποδείχθηκε αδιάφορο. Κι αν πάλι ούρλιαξε: προσέξτε, ο στρατός και το παρακράτος κάνουν κουμάντο, και πάλι αποδείχθηκε αδύναμο. Αποδείχθηκε όμως και κάτι ακόμα. Πρώτον, ότι την στρατηγική κατά των μ.κ.ο. την είχε / έχει το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Και δεύτερον, ότι ο θάνατος των Άλλων δεν είναι τοπικό φαινόμενο· είναι η πρωτοκοσμική κάθε φορά «εθνική συμβολή», ένας κρίκος δηλαδή, σε μια ιμπεριαλιστική φονική αλυσίδα. Αν ένας από εσάς που διαβάζετε αυτές εδώ τις αράδες είχε ξεκινήσει από (διαλέξτε μέρος του κόσμου σαν αφετηρία…) και βρισκόταν τώρα στις Καστανιές θα το ήξερε πολύ καλά· και θα το εξέφραζε με τον πιο απλό τρόπο: με πέτρες….

Η σύνθεση κρατικού, θεσμικού ρατσισμού και εθνικού ιμπεριαλισμού δεν έγινε προχτές. Συστηματοποιήθηκε στα χρυσά χρόνια του φαιορόζ γκουβέρνου. Που ήταν αρκετά σε διάρκεια έτσι ώστε ο οποιοδήποτε δεν είχε ποτίσει απ’ το καιροσκοπισμό των public relations να καταλάβει ότι κάτι βρώμικο συνέβαινε, και ότι κάποια σχέση υπήρχε ανάμεσα στο κάθαρμα Μουζάλα (: «φέτος θα έχουμε νεκρούς απ’ το κρύο» – στα κάτεργα των νησιών) και στο κάθαρμα ψεκασμένο υπ.αμ. (: «αμερικάνοι πάρτε βάσεις στο Αιγαίο»).

Εκείνο που συμβαίνει τώρα είναι η ωρίμανση αυτής της σύνθεσης! (Το ελληνικό κράτος δεν περιμένει στον Έβρο – δηλαδή στην Αλεξανδρούπολη – την frontex! Αυτό που περιμένει είναι τον αμερικανικό στρατό…) Όπως θα ήταν αναμενόμενο, το τωρινό «βήμα μπροστά», το «αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους» (!!), αποδίδεται, σαν αιτιολόγηση και ευθύνη, στον «εθνικό εχθρό»: στο τουρκικό καθεστώς. Πράγματι, η Άγκυρα κάνει την δική της σύνθεση ανάμεσα στα πλήθη των μεταναστών / προσφύγων και στην εξωτερική (ιμπεριαλιστική) πολιτική της. Αλλά η πραγματική αιτία της ελληνικής σύνθεσης, με τα δικά της ειδικά χαρακτηριστικά, δεν είναι η τουρκική! Στα δακρυγόνα και στις σφαίρες του Έβρου και στις φασιστοσυγκεντρώσεις στη Λέσβο και όπου αλλού, δεν εκδηλώνεται «ο αντίπαλος ενός τωρινού σατανικού σχεδίου του Erdogan», αλλά η ελληνική εκδοχή του Salvini – plus η ελληνική συμμετοχή στον 4ο παγκόσμιο στην ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή. Τα δακρυγόνα και οι σφαίρες στον Έβρο ΔΕΝ είναι η «αναγκαστική» αντίδραση στα σχέδια του παλιοErdogan αλλά η ιστορική κλιμάκωση του φράχτη, των «επαναπροωθήσεων», των ξυλοδαρμών (ακόμα και των κλοπών) στην ίδια περιοχή, τα προηγούμενα χρόνια. Το λιμενοφασισταριό (που προσπαθεί να βουλιάξει τις βάρκες) και οι «επιτροπές πολιτών» στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου δεν είναι το δήθεν φυσιολογικό reflex στο πως ο Erdogan διαχειρίζεται τον θύλακα του Idlib· αλλά η κατευθείαν προέκταση των τακτικών «ανάσχεσης» (των «ροών») των κυβερνήσεων Σαμαρά και Τσίπρα.

Για να το πούμε πιο σύνθετα: η εθνική ιδεολογία δεν ανακαλύπτει τώρα ξαφνιασμένη έναν μοχθηρό εχθρό. Αντίθετα αρπάζει την ευκαιρία για να ακονίσει ακόμα πιο συστηματικά τα δίκοπα μαχαίρια της, αφενός εναντίον των φυγάδων απ’ τη μέση Ανατολή, την Αφρική, την κεντρική Ασία (που είναι πεδία πολέμου των συμμάχων της…), αφετέρου εναντίον του «αιώνιου εχθρού» σε βάρος του οποίου μεθόδευσε την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου· και έχασε.

Υποθέτουμε ότι θα δυσκολευτείτε να αποσπάσετε τα γεγονότα απ’ την κυρίαρχη ιδεολογική εκστρατεία και να τα γυρίσετε στην ιστορική τους γενεαλογία και πραγματικότητα. Αν πράγματι σας ζορίζει αυτό, λυπούμαστε. Σας προτείνουμε φιλικά αυτό: αφιερώστε δέκα λεπτά απ’ την ζωή σας για να σκεφτείτε πώς θα ήταν αυτό το ζήτημα (το «μεταναστευτικό»….) αν η Αθήνα δεν βρισκόταν σε (ημι)εμπόλεμη κατάσταση με την Άγκυρα· αν υπήρχε αυτό που λέγεται «σχέσεις καλής γειτονίας»· κι αν οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες και τα εκατομμύρια των λακέδων τους (η θεία Λίτσα σαν κοινωνικό και πολιτικό γεγονός) δεν φλέγονταν απ’ το όνειρο ότι η τουρκία είναι ένα κράτος που πρέπει να διαλυθεί…

Δέκα λεπτά θα χρειαστούν, όχι παραπάνω…. Όσα «δεν φαίνονται» είναι τα σημαντικότερα στην ιστορία των σύγχρονων πολέμων!… Και ίσως αυτό συνέβαινε πάντα…

(Δεν ξέρουμε αν είναι εφικτή, δηλαδή ώριμη, η κινηματική απάντηση σ’ αυτήν την σύνθεση… Ξέρουμε ότι θα έπρεπε να είναι! Ξέρουμε ακόμα ότι αυτή εδώ η ελεεινά περιθωριακή άκρη του κυβερνοχώρου δεν λυπήθηκε κανέναν κόπο προκειμένου να συμβάλει σ’ αυτό.

Κι ακόμα αυτό: η εγκατάλειψη, η παραίτηση εισβάλουν από παντού, σαν «φροντίδα του εαυτού». Όταν ο πάγος θα είναι η κανονικότητα, μην ρωτήσετε τι πήγε στραβά…).

Να πεθάνετε ρε, να πεθάνετε!

Τρίτη 3 Μάρτη. Όταν ο αμερικανικός στρατός με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σκότωνε αμάχους στο αφγανιστάν (και αυτό μαθαινόταν…) σήκωνε αδιάφορα τους ώμους, λέγοντας «παράπλευρες απώλειες»… Η φράση «χρησιμοποιούν ανθρώπινες ασπίδες» (που τις «καθαρίζουμε»..) ειπώθηκε και ακούστηκε ξανά και ξανά εδώ και χρόνια – στο όνομα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Αναρωτήθηκε κανείς εδώ στα μέρη μας το πόσο δηλητηριώδη ήταν αυτά τα σλόγκαν και γιατί γίνονταν ευχάριστα και εύκολα αποδεκτά (όπως, άλλωστε, στο μεγαλύτερο μέρος του πρώτου κόσμου), ε; Αναρωτήθηκε κανείς ποτέ στα σοβαρά (δηλαδή: με το αναγκαίο ηθικό και πολιτικό μίσος) το πόσο στρατηγικά επικοινωνούσε ξανά ο ρατσισμός (οι Άλλοι, η ζωή και οι δολοφονίες τους) με τον ιμπεριαλισμό; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς για τις 10 ή τις 100 αποχρώσεις των σύγχρονων ολοκαυτωμάτων· για τους 10 ή τους 100 τρόπους να απανθρωποποιηθούν οι Άλλοι, άλλοτε σαν «φουκαράδες», άλλοτε σαν «άτυχοι» και άλλοτε σαν «ενεργούμενα του εχθρού»; Αναρωτήθηκε μήπως κανείς για την γραμμή του αίματος που συνδέει το να κηρύσσουν τα ευρωπαϊκά κράτη αμέσως μετά το τέλος του Α και ξανά του Β παγκόσμιου σαν «χωρίς χαρτιά» εκατομμύρια ευρωπαίους με τις πιο πρόσφατες αντιμεταναστευτικές, αντιπροσφυγικές και αντιμουσουλμανικές εκστρατείες;

Είτε η απάντηση είναι «ναι» είτε «όχι», η πραγματικότητα (δηλαδή η αμείλικτη καπιταλιστική Ιστορία σαν αλληλουχία) είναι εδώ. Η εθνικά υπερήφανη κλιμάκωση της απανθρωποποίησης είναι εδώ. Οι «εθνικά ευαίσθητοι» ας ρίξουν όσες ευθύνες θέλουν στον όποιο γείτονα τους βολεύει – πάντα αυτό κάνουν… Το δικό τους μερίδιο όμως το απολαμβάνουν!

Πριν μόλις 4 ημέρες, πριν κατασκευαστεί στο θέαμα της «εισβολής», γράφαμε (Καμμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους 1) σαν κατακλείδα (και καθόλου δεν χαιρόμαστε):

… Αν ναι τότε πράγματι έχουν απέναντί τους «εχθρούς», αδιάφορο αν είναι «πρόσφυγες» ή «μετανάστες»: είναι εχθροί επειδή θα έπρεπε να έχουν πεθάνει κι αυτοί…

Καμμία σοφία εκ μέρους της ασταμάτητης μηχανής! Καμμία προφητεία!!! Μόνον αυτό που είναι παντού, και τόσοι πολλοί αρνούνται να καταλάβουν – επειδή τους αποδίδει ευθύνες σοβαρές, τις οποίες η μικρόνοια (;) και η μικροψυχία (;) τους αρνείται να αναλάβει… Στο κάτω κάτω σε καιρούς ζόρικους ο καθένας έχει μια προσωπική ζωή (μια προσωπική σιωπή…) να φροντίσει· ακόμα κι αν την πληρώνουν άλλοι.

«Αρνούνται να καταλάβουν»… Όμως ΑΥΤΟ, όσο δεν βρίσκει εμπόδια τόσο καλπάζει. Κι όσο καλπάζει τόσο…

Χίλιοι τρόποι να κάνεις έναν παγκόσμιο πόλεμο – παριστάνοντας τον ανήξερο

Σάββατο 29 Φλεβάρη – Δευτέρα 2 Μάρτη. Οι χθεσινές παρατηρήσεις, εφήμερες όπως όλα εδώ, μπορεί να καταναλώθηκαν (όπως συνήθως). Αν όχι, επιτρέπεται να δείξουμε το «ζουμί» τους.

Αν ΔΕΝ βρίσκεται σε εξέλιξη ένας παγκόσμιος πόλεμος τότε οτιδήποτε μπορεί να μοιάζει παράξενο, προϊόν συνωμοσίας, και οτιδήποτε κατεβάζει η κούτρα κάθε πυροβολημένου. Αν όμως ΟΝΤΩΣ βρίσκεται σε εξέλιξη ένας τέτοιος πόλεμος, τότε υπάρχει μια «μεγάλη κλίμακα γεγονότων» που καθορίζει (άλλοτε εντελώς κι άλλοτε σε μεγάλο βαθμό) κάμποσα γεγονότα μεσαίας και μικρής, καθημερινής κλίμακας. Μερικά – όχι όλα!

Ένα τέτοιο γεγονός, διαρκές εδώ και χρόνια και επίμονο, είναι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είτε απ’ την μέση Ανατολή και την Ασία είτε απ’ την Αφρική (πάνω και κάτω απ’ την Σαχάρα). Επειδή για τους μικροαστούς, δεξιούς και αριστερούς, όλος ο κόσμος είναι η τσέπη, τα γεννητικά τους όργανα και η οικογένειά τους, η «μεγάλη κλίμακα γεγονότων» (ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος…) είναι κάτι εξωτικό, για το οποίο ίσως φλυαρούν στις συναθροίσεις τους – και τέλος. Είναι απόλυτα βέβαιοι πως α) δεν τους αφορά, και β) δεν προκαλεί αποτελέσματα που να τους βάζουν μπροστά σ’ αυτήν την καταραμένη «μεγάλη κλίμακα γεγονότων» (αν τύχει να ασχοληθούν μαζί της την εννοούν μόνο σαν συνωμοσία εναντίον της τσέπης, των γεννητικών οργάνων τους και της οικογένειάς τους!)

Ένα «μεγάλης κλίμακας γεγονός» το οποίο αυτοί οι ίδιοι μικροαστοί απηύλαυσαν όσο δεν πήγαινε, ήταν η ήττα του «ανατολικού» μπλοκ στον 3ο παγκόσμιο πόλεμο – και οι συνέπειές του. Το ελλαδιστάν βρέθηκε απ’ τη μεριά των νικητών, και ο ντόπιος μικροαστισμός το γλέντησε όσο δεν πήγαινε – χωρίς να παραδεχτεί ότι τα πανηγύρια του ήταν απλά το μερίδιό του στη λεηλασία που έκαναν οι νικητές του 3ου παγκόσμιου.

Ο άγνωστος Α. Β. Abrams ανέφερε μεταξύ άλλων (χθεσινή ανάρτηση) κι αυτό: … Πάνω από 500.000 γυναίκες και νεαρά κορίτσια της πρώην ΕΣΣΔ έπεσαν στα νύχια σωματεμπόρων στη Δύση και στη Μέση Ανατολή – συνήθως σαν σκλάβες του σεξ… Ξέρει κανείς τίποτα γι’ αυτό το μαζικό έγκλημα κατά της ζωής, της αξιοπρέπειας εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων· κατά της ανθρωπότητας; Ξέρει κανείς έλληνας τίποτα επ’ αυτού, στα ‘90s αλλά και αργότερα;

Μπαααα… «Η ελλάδα είναι μια φτωχή πλην τίμια χώρα, που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στο σύμπαν, και το σύμπαν χρωστάει σ’ όλους όσους έχουν ελληνικές αστυνομικές ταυτότητες»… Ξέρει μήπως κανείς τίποτα για το άλλο έγκλημα; Για την άγρια εκμετάλλευση των ηττημένων του 3ου παγκόσμιου πολέμου, που εμφανίστηκαν στην ελληνική επικράτεια σαν μετανάστες εργάτες και εργάτριες; Ξέρει κανείς για τις εκατοντάδες δολοφονίες που έγιναν στα σύνορα ή λίγο πιο κάτω, για τους συστηματικούς βιασμούς, στα ελληνικά θριαμβευτικά ‘90s; Μπαααα…. «Οι έλληνες είναι φιλόξενοι»…

Κατά συνέπεια δεν ξέρει κανείς τι σημαίνει «ανάπτυξη μέσω άγριας συσσώρευσης»… Τι σημαίνει πλουτισμός μέσω της άγριας και χωρίς έλεος εκμετάλλευσης της δουλειάς και της ζωής εκείνων που βρέθηκαν να είναι οι «χαμένοι» του 3ου παγκόσμιου πολέμου… Πως αυτός ο κλεμμένος πλούτος διαχέεεται μέσα στις κοινωνία και στις κοινωνικές τάξεις… Τέλεια: αυτό είναι ένα πολύ σαφές, γνωστό και δεδομένο παράδειγμα του τι σημαίνει κερδίζουμε έναν παγκόσμιο πόλεμο – και κάνουμε τους ανήξερους…

Το τι καταλαβαίνει και τι όχι η μικροαστική μάζα, το τι την συμφέρει και τι όχι, είναι ασφαλώς κάτι σοβαρό που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Ούτε να ξορκιστεί. Όμως δεν είναι όλη η ιστορία· ούτε, καν, το μεγαλύτερο μέρος της. Η «μεγάλη κλίμακα των γεγονότων» εξακολουθεί να εξελίσσεται, ακόμα και μετά τους δημόσιους και ιδιωτικούς θριάμβους για το νικηφόρο πλιάτσικο ενός (προηγούμενου) πολέμου. Ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν σταματάει ποτέ· και πάντα υπάρχουν λόγοι σοβαροί για έναν επόμενο (παγκόσμιο) πόλεμο.