Tag: ιδεολογία

Η κατασκευή της παράνοιας 6

Κυριακή 23 Φλεβάρη. Η Σούζαν Σόντακ, στο Illness as Metaphor, Aids and its Metaphors (εκδόθηκε το 1991) σημειώνει απ’ την αρχή: … Κάθε νόσος η οποία αντιμετωπίζεται ως μυστήριο και προκαλεί έντονο φόβο πιστεύεται πως είναι ηθικά, αν όχι κυριολεκτικά, μεταδοτική…

Η «μεταδοτικότητα» είναι μεν ένα πραγματικό στοιχείο για κάποιες ασθένειες· αλλά δεν είναι από μόνη της «αρρώστια»!!! Όμως στην περίπτωση του covid-19 που έχει πραγματική θνησιμότητα πολύ μικρότερη κι από εκείνη της κοινής γρίπης, στην κατασκευή του Φόβου αξιοποιείται με το ίδιο βάρος (ή και με ελαφρά μεγαλύτερο) ο αριθμός των κρουσμάτων· δίπλα στον αριθμό των νεκρών (αρκεί αυτός ο τελευταίος να είναι τουλάχιστον τετραψήφιος). Η ταχύτητα μετάδοσης ενος ιού που γενικά περνάει απαρατήρητος (ως προς τα συμπτώματα) υπονοείται η ίδια σαν παθολογικό ζήτημα, σαν αρρώστια· σαν προκαταβολή θανάτου. Το κοντέρ των κρουσμάτων στην κίνα, πενταψήφιο ήδη, χρησιμοποιείται σαν γενική αναπαράσταση του Κακού (άσχετα απ’ το γεγονός ότι το 97% ζει…)· κι έτσι όχι το μικρό ποσοστό της θνησιμότητας αλλά η «πιθανότητα να κολλήσεις» εμφανίζεται σαν θανατηφόρα αρρώστια!

Ο Σόντακ μνημονεύει ένα σχόλιο του Νίτσε (απ’ το Αυγή: σκέψεις για τις ηθικές προλήψεις):

…Η σκέψη της αρρώστιας! – Πιστεύω πως θα ήταν σημαντικό να ηρεμήσουμε τη φαντασία του ανήμπορου, έτσι ώστε τουλάχιστον να μην πρέπει να υποφέρει, όπως γίνεται μέχρι τώρα, περισσότερο από τη σκέψη της αρρώστιας παρά από την ίδια την αρρώστια. Θα ήταν κάτι πολύ σημαντικό!…

Το αντίθετο ακριβώς είναι το πολύ σημαντικό για τους κατασκευαστές της παράνοιας! Η σκέψη της αρρώστιας (μιας αρρώστιας στατιστικά ασήμαντης…) πρέπει να γίνει έμμονη ιδέα· η σκέψη της αρρώστιας πρέπει να γίνει αρρώστια η ίδια· η σκέψη της αρρώστιας πρέπει να εξασφαλίσει την αποδοχή οποιουδήποτε «μέτρου προστασίας της δημόσιας υγείας» – που οπωσδήποτε περιλαμβάνει στα θεμέλιά του ένα digital (υγιεινιστικό) υπερ-πανοπτικό!

Η σκέψη της αρρώστιας συμπεριλαμβανόμενης της σκέψης της μεταδοτικότητάς της (αποχωρισμένης απ’ την πραγματική θνησιμότητα ή την βαριά νόσηση…) είναι καθολική, μονότονα επαναλαμβανόμενη Προτροπή Φόβου. Ο «ιός» είναι αόρατος – και «παμφάγος». Είναι (εν δυνάμει) παντού: σε πράγματα, σε συνηθισμένες καθημερινές επιφάνειες, στον αέρα. Κι αφού δεν υπάρχει προληπτικό εμβόλιο «θωράκισης» του σώματος του καθενός και, αφηρημένα, της κοινωνίας, η μόνη άλλη λύση είναι ο αποκλεισμός, η καραντίνα όλων όσων προκύπτουν «θετικοί» στα τεστ: ευτυχώς, όμως, χάρη στην 3η βιομηχανική επανάσταση, ο αποκλεισμός δεν είναι απόλυτος… Μπορεί να επικοινωνεί ο καθένας (αποκλεισμένος) με τον «έξω κόσμο» ηλεκτρονικά· ο covid-19 είναι εντελώς «αναλογικός» και δεν κρύβεται σε ηλεκτρόνια…

Έχουμε λοιπόν «προσωρινές Σπιναλόγκες» σαν αναγκαστικό μέτρο, εκπολιτισμένες κατά το ότι η επικοινωνιακή δικτύωση δεν είναι τυπικά παθολογική… Με βάση τις αναπαραστάσεις του Κακού δεν είναι μια χαρά επίκαιρη βιοπολιτική;

Απ’ ότι φαίνεται είναι… Αρκεί να μην σου τύχει!

Τρομοκρατία

Κυριακή 16 Φλεβάρη. Οι 50 και βάλε νεκροί στο ελλαδιστάν απ’ τις επιπλοκές της εποχικής γρίπης (: πνευμονία) είναι απλά ένα νούμερο, που αναφέρεται αδιάφορα, βαριεστημένα, λίγο πριν τον καιρό ή τα αθλητικά. Ώχουουου! Πέθαναν άλλοι 15 την τελευταία εβδομάδα…. σιγά τ’ αυγά… Το σκάνδαλο, η έγνοια, η μεγάλη λαχτάρα των δημαγωγών είναι που στην ελλάδα δεν έχει υπάρξει ακόμα ούτε ένα κρούσμα του (επιτέλους τον βάφτισαν με όνομα που να ταιριάζει στις λατινογενείς γλώσσες!) covid-19! Ούτε ένα κρούσμα γαμώτο! Με τι θα δουλέψει η τρομοκρατική δημαγωγία; Με τους νεκρούς απ’ την γριπούλα; Σιγά!

Θα έχετε προσέξει την απόλαυση με την οποία ξεστομίζεται η φράση «ο πρώτος νεκρός απ’ τον covid-19 στην ευρώπη»!!! Έχει το νόημα «επιτέλους πέθανε κάποιος εδώ κοντά!!» Δεν υπάρχει ούτε θεός ούτε διάολος: ώσπου να δείξουν την απόλαυσή τους για την φονικότητα της φρέσκιας απειλής έχουν πεθάνει μερικές δεκάδες (στην ευρώπη) με διάφορους τρόπους… αλλά όχι! ΑΥΤΟΣ, ΑΥΤΟΣ Ο «ΠΡΩΤΟΣ ΝΕΚΡΟΣ» είναι όλα τα λεφτά!!!

Άιντε! Λίγο υπομονή! Πέθανε κάποιος από πνευμονία στη γαλλία – ο πρώτος στην ευρώπη μετά από βδομάδες ζόφου και Αποκάλυψης!… Δεν μπορεί, δεν γίνεται: όπου νάναι θα υπάρξει ένα κρούσμα, έστω ένα τόσο δα κρουσματάκι και στο ελλαδιστάν! Πριν κοπάσει η επιδημία – please!!!

Κάπως πρέπει να την βγάλουν οι έμποροι καινούργιων φόβων!!! Τα σκουλήκια στο πτώμα…

Αντισινισμού συνέχεια

Πέμπτη 6 Φλεβάρη. Με τον «κορονωϊό» να είναι στις προπαγανδιστικές δόξες του (που να ήξερε ο καϋμένος τι σημαίνει «κοινωνία του Θεάματος»!) καθώς έχει εντοπιστεί τουλάχιστον μια περίπτωση σε 28 (απ’ τα σχεδόν 200) κράτη του πλανήτη, οι αντι-σινικές θεωρείες συνωμοσίας οργιάζουν. Συγκλίνοντας στο ότι το Πεκίνο «λέει ψέμματα», «κρύβει τα πραγματικά στοιχεία» (που, προφανώς, δείχνουν ότι ο 2019-nCoV είναι σκέτο δρεπανηφόρο) κλπ κλπ.

Το ενδιαφέρον του πως κατασκευάζονται αυτές οι ενέσεις αποβλάκωσης για μαζική χρήση δεν είναι μόνο στο τι υποστηρίζουν αλλά και στο τι κρύβουν. Όντως, είναι πολύ δύσκολο να υποστηρίξει κάποιος ότι «αποκλείεται, το κινεζικό κράτος είναι τιμιότατο»! Συνεπώς είναι δύσκολο να αμφισβητηθούν κατευθείαν οι ισχυρισμοί των συνωμοσιολόγων / αντι-σινιστών.

Υπάρχει όμως κάτι που κρύβουν, κάτι που πετάνε έξω απ’ τον ορίζοντα των θεωρημάτων τους, κι ωστόσο είναι πασίγνωστο. Στα 27 κράτη (το 28ο είναι το κινεζικό) έχουν ως τώρα εντοπιστεί 259 περιπτώσεις «κρουσμάτων» μόλυνσης απ’ τον «ιό τον Αναμενόμενο» – και συνολικά 2 θάνατοι. Ένας στις φιλιππίνες και ένας στο χονγκ κονγκ.

Με 2 νεκρούς σε 274 διαπιστωμένα κρούσματα, το ποσοστό θνησιμότητας είναι 0,77%. Ένα μέγεθος εντυπωσιακά μικρότερο απ’ την κινεζική θνησιμότητα 2% στη βάση των επίσημων στοιχείων του κινεζικού κράτους.

Όταν, λοιπόν, το εκτός κίνας διεθνές ποσοστό θνησιμότητας απ’ τον τρομοκράτη κορονωϊό είναι 0,77% και εντός κίνας είναι 2% τί μπορεί να κρύβει το Πεκίνο; Μήπως το ότι εντός κίνας η θνησιμότητα είναι 5%, 15% ή 25% (ενώ διεθνώς μόνο 0,77% – συγγνώμη για την κουραστική επανάληψη…) δηλαδή ότι όλος ο πλανήτης είναι βιολογικά πανίσχυρος ενώ οι κινέζοι υπήκοοι είναι ευάλωτοι σαν μύγες; Αυτό υποστηρίζουν οι συνωμοσιολόγοι ότι αποκρύβεται;

Δεν βγαίνει άκρη με την βλακεία…

Απ’ το συριακό στο λιβυκό πεδίο μάχης

Τετάρτη 5 Φλεβάρη. Ειδωμένη απ’ την γεωγραφική θέση του Idlib η (τουρκική) μεταφορά σύρων αντικαθεστωτικών ενόπλων στη λιβύη για λογαριασμό του Sarraj, είναι μέρος της προσπάθειας της Άγκυρας να αδυνατίσει την άμυνα του θύλακα (με το προφανές όφελος να ενισχύσει την άμυνα του Sarraj). Το κίνητρο είναι οικονομικό. Ο Sarraj πληρώνει τα τετραπλάσια απ’ αυτά που πληρώνει ο τοξικός· και, επιπλέον, στη λιβύη οι ένοπλοι ενδέχεται να πολεμήσουν πολύ λιγότερο απ’ ότι στο Idlib· άρα να ζήσουν.

Στο λιβυκό πεδίο μάχης ο “τζενεράλ” Haftar όχι μόνο έχει αποτύχει να καταλάβει την Tripoli· έχει σταματήσει καν να το προσπαθεί. Απασχολεί τους δικούς του μισθοφόρους γύρω απ’ τη Σύρτη, χωρίς ωστόσο αποτελέσματα άξια λόγου. Ουσιαστικά στο λιβυκό πεδίο μάχης η προέλαση του «τζενεράλ» έχει σταματήσει προ πολλού· και είναι απίθανο να επαναληφθεί οποτεδήποτε στο μέλλον.

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τι δουλειά έχουν αντικαθεστωτικοί του συριακού πεδίου μάχης στη λιβύη. Είναι μια ερώτηση που αξίζει απάντηση για την υποκειμενική πλευρά της· πέρα απ’ τον γεωπολιτικό ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Αρκετοί απ’ τους αντικαθεστωτικούς του συριακού πεδίου μάχης είναι λίβυοι! Πέρα απ’ αυτό, μετά από μια σχεδόν δεκαετία proxies πολέμων τόσο στη μέση Ανατολή όσο και στην αφρική, έχει διαμορφωθεί ένας όγκος πολλών δεκάδων χιλιάδων για τους οποίους ο μόνος τρόπος βιοπορισμού είναι ο πόλεμος. Είτε απ’ τους μισθούς τους, είτε απ’ τις λεηλασίες και τα λαθρεμπόρια που κάνουν.

Τα «ιδεολογικά» ζητήματα και οι σχετικές επιλογές, γι’ αυτό το είδος ανθρώπων που δεν έχουν (ή δεν βλέπουν) πια κανένα μέλλον εκτός απ’ το να είναι μισθοφόροι (και που δεν έχουν κανένα άλλο συμφέρον εκτός απ’ το να υπάρχει ζήτηση για αυτό που μπορούν να προσφέρουν…), υποχωρούν πολύ εύκολα μπροστά στο ζήτημα του μισθού του νοικιασμένου οπλοφόρου. Αυτό είναι το όχι και τόσο παράπλευρο αποτέλεσμα του (αμερικανοκρατούμενου) «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»: διαμόρφωσε πολλές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων που, ακόμα κι αν ξεκίνησαν με ιδεολογικά (ουαχαβίτικα) κίνητρα, βρίσκονται πλέον σε ένα παγκοσμιοποιημένο limbo: δεν μπορούν να τα παρατήσουν και να γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους (γιατί θα καταλήξουν σε μπουντρούμια σαν «τρομοκράτες»), και δεν μπορούν να ζήσουν τους εαυτούς τους και τις όποιες οικογένειες έχουν με άλλο τρόπο εκτός απ’ τα κουπόνια του πολέμου.

Σαν «επαγγελματίες» πια, κάνουν μια χαρά σε κάθε academi του οποιουδήποτε Eric Prince. Υπάρχουν πάντως πολύ περισσότεροι και διαφορετικοί εργοδότες. Τελικά, το να μετακομίσει κάποιος που επί 9 χρόνια βιοπορίζεται με το όπλο στο χέρι απ’ το συριακό στο λιβυκό ή στο αφγανικό πεδίο μάχης (ή και σε οποιοδήποτε άλλο) δεν είναι «σκάνδαλο». Είναι η φυσιολογική «επαγγελματική» κινητικότητα σ’ αυτό το είδος δουλειάς…

Σχεδόν 20 χρόνια «προληπτικού πολέμου κατά της τρομοκρατίας» (που μόνο τέτοιος δεν ήταν…) έχουν κατασκευάσει δεκάδες χιλιάδες guns for hire. Απ’ τον «πρώτο» κόσμο, απ’ τον «τρίτο» – από παντού. Ένα απ’ τα κατορθώματα του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στον 21ο αιώνα είναι αυτό: η μαζική κατασκευή μισθοφορικών σκυλιών του πολέμου. Πολύ περισσότερο από τους διακηρυγμένους στόχους αυτά τα σχεδόν 20 χρόνια έχουν δημιουργήσει μια χειροπιαστή λούμπεν επαγγελματική προοπτική, που παρά τα «εργατικά ατυχήματά» της εξακολουθεί να είναι η μόνη εκδοχή (ή η βασική προτίμηση…) για εκατοντάδες χιλιάδες αρσενικών σε πάμπολλα μέρη του κόσμου.

Αυτή η στρατιωτικοποίηση, που είναι ιδιωτική, «εθελοντική» και «απ’ τα κάτω», δένει μια χαρά με την στρατιωτικοποίηση «απ’ τα πάνω». Που έχει διάφορες μορφές. Απ’ το πρωτοκοσμικό «κατατάξου για να ζήσεις την περιπέτεια» (ή “για να πληρώσεις τα δίδακτρα του πανεπιστημίου σου”) μέχρι την (συχνά επίσης πρωτοκοσμική) αξιοποίηση του διάχυτου δυναμικού που λέγεται «ο θάνατος των άλλων είναι η ζωή μου».

Έχει φτάσει το σημείο εκείνο στο οποίο η «προσφορά» δολοφονικής εργασίας είναι τόσο μαζική ώστε να αποκτήσει και την δυνατότητα πολιτικών πρωτοβουλιών, με άλλα λόγια να συντηρεί πολέμους που θα μπορούσαν να έχουν λήξει; Δύσκολη ερώτηση και ακόμα πιο δύσκολη η απάντηση. Φαίνεται ωστόσο πως για όσο καιρό υπάρχουν εργοδότες ή «πόροι προς λεηλασία» (κι εδώ η πιο γνωστή περίπτωση είναι οι ypg και τα συριακά πετρέλαια, αλλά υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις και στην αφρική) το Παράδειγμα του τριαντακονταετούς πολέμου στη ευρώπη, όπου οι μισθοφόροι (καθώς πληρώνονταν με το κεφάλι…) είχαν αυτονομήσει σε κάποιο βαθμό την «επαγγελματική δεοντολογία» τους απ’ τα στενά συμφέροντα των εργοδοτών τους, αυτό λοιπόν μπορεί να επαναλαμβάνεται – σε διάφορα μέρη του κόσμου και σε διάφορες παραλλαγές.

Φυσικά τώρα το σύστημα λέγεται καπιταλισμός και όχι φεουδαρχία. Σωστά. Γι’ αυτό και δεν αναμένεται μια “συνθήκη της Βεστφαλίας”!… Αν αυτός ο καπιταλισμός είναι τώρα σε μεγάλο βαθμό μαφιόζικος (είναι!), αν δηλαδή στο χείλος της 4ης βιομηχανικής επανάστασης ένα απ’ τα βασικά ζητούμενα είναι και πάλι η άγρια, πρωταρχική συσσώρευση (κάτι που κατά τη γνώμη μας ισχύει!), τότε οι αναλύσεις που στηρίζονται αποκλειστικά στα «νόμιμα» χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής λειτουργίας δεν ισχύουν…

(φωτογραφία: Ο Άσαντ στο Idlib τον περασμένο Οκτώβρη…)

Αντισινισμός

Σάββατο 1 Φλεβάρη. Με ένα ποσοστό θνησιμότητας (από πνευμονία) σαφώς κάτω απ’ το μέσο ποσοστό θνησιμότητας της γρίπης (και πάλι από πνευμονία) ο «κορονοϊός» δεν προσφέρεται για την Αποκάλυψη, τον Αντίχριστο, το «Τέλος των Ημερών» και όλα όσα ταΐζουν την βλακεία και την δουλοπρέπεια…

Φαίνεται όμως ότι προσφέρεται για κάτι άλλο: την δαιμονοποίηση του κινεζικού καθεστώτος. Έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν, με κάθε «σοβαρότητα», διάφορες «απόψεις» – που πιάνουν εύκολα τους δυτικούς πληθυσμούς, ειδικά όταν πρόκειται για «απειλές κατά της υγείας τους».

Μία «άποψη»: το Πεκίνο κρύβει τον «πραγματικό αριθμό» των κρουσμάτων, κι ακόμα περισσότερο τον «πραγματικό αριθμό των νεκρών»… (Γιατί άραγε να το κάνει αυτό; Οι διασπορείς αυτής της φήμης δεν δίνουν καμμία λογική εξήγηση, επειδή η δουλειά τους είναι το υπονοούμενο: αυτοί οι κινέζοι είναι δόλιοι και ψεύτες…)

Άλλη «άποψη»: ο κορονοϊός δεν μεταδόθηκε από νυχτερίδα, αλλά διέφυγε από ένα εργαστήριο βιολογικού πολέμου, είναι μεταλλαγμένος σαν όπλο μαζικής καταστροφής, και η βιολογική του δομή έχει κάποιες ομοιότητες με τον HIV… Είναι, φυσικά, παρανοϊκό να υποστηρίζει κανείς ότι απ’ όλες τις πιθανές άγνωστες βιολογικές καταστροφές που θα μπορούσαν να προκαλέσουν τα όποια βιολογικά όπλα, οι κινέζοι «βιοπολεμιστές» σκέφτηκαν να βάλουν λίγο HIV (πασίγνωστο, εύκολα αναγνωρίσιμο και σαφώς διαχειρίσμο πλέον…) για να οπλοποιήσουν έναν κορονοϊό… Δεν έχει σημασία: αρκεί και πάλι το συμπέρασμα ότι το Πεκίνο είναι έτοιμο να κηρύξει βιολογικό πόλεμο στη δύση…

Στην ίδια διαδικασία ψυχολογικού πολέμου, ο κορονοϊός έχει αρχίσει να ονομάζεται από διάφορους δημαγωγούς διεθνώς «κινέζικος ιός»… Βολικό και εύκολο, αλλά βρώμικο. Μήπως η γρίπη των χοίρων είχε ονομαστεί «μεξικάνικος ιός»; Όχι.

Η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει πριν καιρό ότι καθώς οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός διακρατικός ανταγωνισμός θα παραχθεί υποχρεωτικά η δαιμονοποίηση του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου, επειδή η ιδεολογία και η κατασκευή εσωτερικών μπλοκ ιδεολογικής συναίνεσης είναι βασική προϋπόθεση των πρωτοκοσμικών ιμπεριαλισμών. Το ότι η Huawei και η 5G τεχνολογία της «μπορεί να κάνει υποκλοπές» δεν βοηθάει σε μια τέτοια δαιμονοποίηση, για διάφορους λόγους.

Η υγεία όμως; Ο υγιεινισμός μπορεί να οπλοποιηθεί – δεν το είχατε σκεφτεί;

Μετρώντας παγκόσμιους

Πέμπτη 30 Γενάρη. Ο σωματοφύλακας John Bolton, σύμβουλος ασφάλειας του ψόφιου κουναβιού, φανατικός υπέρμαχος της «γραμμής Pence», απολύθηκε – ως γνωστον – τον περασμένο Σεπτέμβρη. Διάφοροι εκτίμησαν πως η απόλυσή του σήμαινε ότι το ψόφιο κουνάβι «χειραφετήθηκε» απ’ τους σωματοφύλακες· έχει αποδειχθεί το ανάποδο. (Θυμίζουμε ότι η εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής παραμένει πως το ψόφιο κουνάβι είναι εξαιρετικά πιθανό να απολυθεί επίσης, και να αντικατασταθεί απ’ το Pence· αν συμβεί αυτό, θα είναι ο Pence που θα κατέβει σαν υποψήφιος των συντηρητικών στις εκλογές του ερχόμενου Νοέμβρη).

Πριν λίγες ημέρες, οι καθεστωτικοί new york times προδημοσίευσαν αποσπάσματα από επερχόμενο (τον Μάρτη) βιβλίο του Bolton. Στο οποίο ο πρώην σωματοφύλακας δίνει το ψόφιο κουνάβι. Τόσο σε σχέση με την υπόθεση για την οποία δικάζεται ήδη (τους εκβιασμούς στον ουκρανό πρόεδρο Zelensky), όσο και σε σχέση με τις παρτίδες του με τον Erdogan και τον Xi: υποστηρίζει ότι «τους κάνει χάρες» για προσωπικό όφελος.

Ο Bolton δεν έχει να κληθεί να καταθέσει επίσημα στην επιτροπή τους γερουσίας – σε βάρος του ψόφιου κουναβιού. Αυτό δεν μειώνει καθόλου το γεγονός ότι ανήκει στους σκληροπυρηνικούς «νεοσυντηρητικούς» που δεν είναι καθόλου ευχαριστημένοι με την αποτυχία της «γραμμής Trump» (: των οικονομικών κυρώσεων και τιμωριών), ειδικά εφόσον επανέρχεται τακτικά στην απόσυρση του αμερικανικού στρατού απ’ τη μέση Ανατολή… Οπότε αναγκάζονται να τον «κυνηγάνε», να τον «μαζεύουν» και να ακυρώνουν τις αρχικές του δηλώσεις…

Είναι φανερό ότι δεύτερη τετραετία, απ’ το 2021 ως το 2024 σ’ αυτό το ψοφιοκουναβικό «στυλ» δεν αντέχεται – για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Μια δεύτερη τετραετία τέτοιου είδους, θα σημαίνει ότι το Πεκίνο θα αγοράσει την μισή αμερική – για να πούμε κάτι όχι υπερβολικό. Το ότι βγαίνει, λοιπόν, ο Bolton, και σκάβει τον λάκο του ψόφιου κουναβιου γραπτά, μέσω βιβλίου (με ανοικτή την προοπτική να καταθέσει κιόλας) είναι υπολογισμένη κίνηση, όχι απλά προσωπικής αντεκδίκησης («με απέλυσες – θα φροντίσω να απολύσουν και σένα») αλλά εκ μέρους κάποιου κυκλώματος «νεο»συντηρητικών.

Εν τω μεταξύ το ψόφιο κουνάβι κελάηδησε σε άψογα ψοφιοκουναβικά εναντίον του πρώην συμβούλου του:

Έναν τύπο που δεν μπόρεσε να επιλεγεί σαν πρεσβευτής στον οηε πριν χρόνια, δεν μπορούσε να επιλεγεί για οτιδήποτε έκτοτε, «με παρακάλεσε» για ένα πόστο που δεν χρειαζόταν την έκριση της γερουσίας, το οποίο του το έδωσα παρότι πολλοί μου έλεγαν «Μην το κάνετε αυτό κύριε», οπότε παίρνει την δουλειά, λανθασμένα αναφέρεται στο «Λιβυκό μοντέλο» στην τηλεόραση, και κάνει πολύ περισσότερα λάθη στη γνώμη του, οπότε τον απολύω επειδή, έντιμα, αν τον άκουγα θα βρισκόμασταν τώρα στον Παγκόσμιο Πόλεμο νο 6, και φεύγει και ΑΜΕΣΩΣ γράφει ένα απαίσιο βιβλίο γεμάτο ψέμματα. Με στοιχεία εθνικής ασφάλειας διαβαθμισμένα. Ποιός θα έκανε κάτι τέτοιο;

Παγκόσμιος πόλεμος νούμερο 6 κύριε ψοφιοκούναβε; Όχι, είναι μεγάλο το νούμερο… Για έναν με σειρά κατάταξης νο 4 υπάρχει όμως καιρός (και αναγκαιότητα…)

Παλαιστίνη

Πέμπτη 30 Γενάρη. Η πρώτη ημέρα του «deal του αιώνα» πέρασε όπως περιμέναμε. Με την εξαίρεση των παλαιστινιακών διαδηλώσεων στη δυτική Όχθη, τα υπόλοιπα ήταν χλιαρές δηλώσεις και «προβληματισμένα» σχόλια.

Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί: μα αφού αυτή η συμφωνία είναι παράνομη πώς θα εφαρμοστεί; Η απάντηση είναι: ποιός θα εμποδίσει την όποια εφαρμογή της; Είναι μια διμερής συμφωνία μεταξύ συμμάχων, που θα σύρει και τα υπόλοιπα κράτη / μέλη της συμμορίας (μεταξύ των οποίων και το ελληνικό) και θα αμφισβητείται από άλλες κρατικές πλευρές… Αλλά θα αμφισβητείται φιλολογικά, αφού – έτσι κι αλλιώς – το λεγόμενο «παλαιστινιακό πρόβλημα» εγγράφεται απ’ την μεριά όλων των κρατικών πολιτικών σε πολύ ευρύτερες διακρατικές, ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Όσοι δεν είναι οπαδοί της τελικής όξυνσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου (απ’ την έκβαση του οποίου να ελπίζουν ότι θα «λυθεί» ή όχι το «παλαιστινιακό πρόβλημα»…) έχουν καθήκον να αντιληφθούν ότι το δίκαιο της παλαιστινιακής αντίστασης δεν θα αποδοθεί με βομβαρδιστικά. Γιατί, πολύ απλά, αν το ισραηλινό φασισταριό αντιληφθεί ότι χάνει έναν τέτοιο πόλεμο, θα συμπεριφερθεί όπως ακριβώς το γερμανικό, ναζιστικό κράτος, το οποίο αντιγράφει βήμα βήμα: θα επιταχύνει την εξόντωση των αιχμαλώτων του.

Ενώ, λοιπόν, τυπικά το deal κατηγορείται ήδη σαν «παράνομο με βάση το διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις του οηε» πρακτικά θα εφαρμοστεί. Θα εφαρμοστεί με τον ειδικό τρόπο που προβλέπει το άρθρο του που φωνάζει ότι «αν οι παλαιστίνιοι δεν δεχτούν αυτή τη συμφωνία και τους όρους της, το Τελ Αβίβ θα προχωρήσει κανονικά». Δηλαδή με κάθε βία που μπορεί να ασκήσει.

Και (θα) έχει πολλές μορφές αυτή η βία, κάποιες ήδη γνωστές. Απ’ την καταστολή των διαδηλώσεων και κάθε πράξης αντίστασης, μέχρι την ακόμα πιο συστηματική καταστροφή σπιτιών και καλλιεργειών, στις περιοχές που η Ουάσιγκτον παραχωρεί στο Τελ Αβίβ. Είναι όμως πιθανό ότι θα υπάρξουν και καινούργιες μορφές εθνοκάθαρσης.

Για παράδειγμα Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ απαιτούν απ’ τους παλαιστίνιους να αναγνωρίσουν το ισραήλ σαν εβραϊκό κράτος. (Πρόκειται για την πρόσφατη ρατσιστική / εθνικιστική συνταγματική ρύθμιση, που καταγγέλθηκε ακόμα και από ισραηλινούς σα ναζιστική…). Μονοεθνικό / μονοθρησκευτικό κράτος σημαίνει ότι οι παλαιστίνιοι που είναι ακόμα (τυπικά) πολίτες αυτού του κράτους, μουσουλμάνοι ή και χριστιανοί, αποτελούν επίσημα υποτελή μειονότητα. Που μπορεί να θεωρηθεί εχθρική αφού δεν αναγνωρίζουν τη μονοεθνικότητα / μονοθρησκευτικότητα. Επικίνδυνη, για λόγους “δημόσιας τάξης”…

Αυτός ο όρος σημαίνει ότι το ρατσιστικό, φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ μπορεί να αρχίσει όποτε κρίνει τον βίαιο εξανδραποδισμό / εκκαθάριση των αράβων που ζουν ακόμα στη (διευρυμένη) επικράτειά του· αν κρίνει ότι μπορεί να τους αντικαταστήσει από άλλους φτηνούς εργάτες. Ουσιαστικά αυτή η εθνοκάθαρση έχει ήδη ξεκινήσει τόσο στην ανατολική Ιερουσαλήμ / al Quds όσο και στη Χεβρώνα. Ένα επόμενο βήμα (που υπόγεια έχει αναγγελθεί…) θα είναι η αφαίρεση της (ισραηλινής) υπηκοότητας από κάμποσες χιλιάδες άραβες / παλαιστίνιους, που ζουν τώρα μέσα στην ισραηλινή επικράτεια (άλλη μια κίνηση ναζιστικής έμπνευσης). Η εθνοθρησκευτική ομογενοποίηση υπονοείται σαφώς στην απαίτηση περί αναγνώρισης της «εβραϊκότητας» του ισραηλινού κράτους – κι αυτό είναι επιστέγασμα προηγούμενων ενεργειών και βημάτων του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ.

Τώρα είναι η στιγμή που τόσο οι παλαιστίνιοι της αντίστασης όσο και η διεθνής συμπαράσταση πρέπει να ξεμπερδεύουν με την αυταπάτη των «δύο κρατών». Οι προϋποθέσεις έχουν δημιουργηθεί· αλλά είναι μόνο προϋποθέσεις.

(Μικρή διόρθωση: Χτες γράφαμε ότι το πολυβόλο δικαίωσης του ισραηλινού απαρτχάιντ, το «deal του αιώνα», είναι 80 σελίδες. Τώρα που το έχουμε στα χέρια μας διορθώνουμε: είναι 180 σελίδες… Θέλει φλυαρία την σήμερον ημέρα για να υπερασπιστεί κανείς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των αυτοχθόνων…)

Όχι και τόση αισιοδοξία…

Κυριακή 19 Γενάρη. Η έρευνα έγινε (απ’ την διεθνή επιτροπή του ερυθρού σταυρού – ICRC) ανάμεσα στις 29 Ιούνη και στην 1η Οκτώβρη του 2019. Σε 16.288 άτομα, ηλικίας από 20 έως 35 χρονών, από 16 εθνικότητες. Το θέμα ήταν η γνώμη των ερωτώμενων για τον πόλεμο. Οι μισοί / ες απ’ το «δείγμα» είχαν ήδη εμπειρία πολέμου (συρία, ιράκ, αφγανιστάν, κατεχόμενη παλαιστίνη, νιγηρία, κολομβία). Οι άλλοι μισοί / ες είχαν μεγαλώσει «εν ειρήνη».

Οι μισοί (47%) εκτιμούν ότι στη διάρκεια της ζωής θα ζήσουν έναν παγκόσμιο πόλεμο, έναντι σχεδόν άλλων τόσων (46%) που θεωρούν κάτι τέτοιο απίθανο. Τα ποσοστά υπέρ της απαισιόδοξης εκτίμησης είναι μεγαλύτερα στη μαλαιστία (το 68%). Αντίθετα οι πιο αισιόδοξοι είναι οι άγγλοι, οι ελβετοί (γιατί όχι αυτοί;) με το 60% και το 76% να θεωρούν ότι είναι απίθανο να επηρεαστεί η ζωή τους από κάποιον πόλεμο στο μέλλον. (Ίσως επειδή είναι ανάλογα σίγουροι ότι αυτός ο βίαιος θάνατος θα συμβαίνει μόνο στους Άλλους, κάπου μακριά – στις «κτήσεις»…).

Παρόλα αυτά, σε μέσους όρους, τόσο αυτοί έχουν μεγαλώσει εν ειρήνη (το 70% τους) όσο κι εκείνοι που έχουν μεγαλώσει μέσα σε κάποιον πόλεμο (το 71% τους) θεωρούν ότι την επόμενη πενταετία θα γίνονται περισσότεροι πόλεμοι στον πλανήτη. Και, για το καπάκι, το 54% του συνόλου θεωρεί ότι ένας πυρηνικός πόλεμος είναι πιθανός την επόμενη δεκαετία…

Η ασταμάτητη μηχανή ορκίζεται ότι δεν έχει καμμία σχέση μ’ αυτήν την απαισιοδοξία! Απ’ την άλλη μεριά, ενώ τέτοιου είδους dark mood (και τέτοιου είδους φόβοι) κατείχαν μεγάλα μέρη των πληθυσμών και στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού πολέμου») όπου το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου πυρηνικού πολέμου μεταξύ ηπα / νατο και εσσδ / συμφώνου της Βαρσοβίας πλανιόταν στην ατμόσφαιρα, τώρα η υποκειμενική κατάσταση των πληθυσμών είναι διαφορετική.

Παράγοντες άσχετοι (φαινομενικά τουλάχιστον) απ’ την πιθανότητα (ε;) ενός παγκόσμιου πολέμου, όπως η κρίση / αναδιάρθρωση και οι συνέπειές της, έχουν ενισχύσει αυτήν την ειδική εκδοχή ατομισμού που παρήγαγε ο νεοφιλελευθερισμός· την εκδοχή που συνοψίζεται στη λέξη «selfie» και απλώνεται πολύ μακρύτερα απ’ την αυτο-φωτογράφηση.

Δεν υπάρχει, βέβαια, κανένας νόμος της Ιστορίας ή της Φύσης που να λέει ότι ο ναρκισσισμός είναι η οριστική, η τελική και αιώνια κατάσταση του υπηκόου του καπιταλισμού· ότι το κάψιμο απ’ τις ντρόγκες και τις «δημόσιες σχέσεις» στην καθημερινή ζωή είναι το τελικό στάδιο της εξέλιξης του homo capitalisticus· και ότι αυτό το είδος ανθρώπου είναι καταδικασμένο να πνιγεί μαζικά στα αδιέξοδα και στα σκατά του, ως τον τελευταίο. Για πολλούς / πολλές, ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό, έτσι θα συμβεί· συμβαίνει ήδη…

Στην καλύτερη των περιπτώσεων ωστόσο, για τους «millennials» που σήμερα είναι ανάμεσα στα early ‘20s και στα middle ‘30s και θα καταφέρουν να αποδράσουν απ’ τις χρυσές (;) αλυσίδες των εγωϊκών post modern κομφορμισμών τους, οι αφετηριακές θέσεις τους για να οργανωθούν και να πολεμήσουν εύστοχα και με διάρκεια το σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου είναι (και θα είναι) χειρότερες από εκείνους κι εκείνες που, κάτω απ’ την μαύρη σκέπη παρόμοιων φόβων, μεγάλωσαν στα ‘50s και στα ‘60s.

Τότε η κοινωνικότητα στην καθημερινή ζωή δεν είχε γίνει απάτη όπως τώρα. Τότε δεν έτρεχαν στους ψυχο- για επισκευή. Τότε δεν ήταν ντροπή να είσαι αδύναμος…

Πολύ ζόρικη εποχή να μεγαλώνεις· ακόμα και (φαινομενικά…) «εν ειρήνη».

Άλλος για μάλι;

Τετάρτη 15 Γενάρη. Δεν είναι μόνο το γαλλικό κράτος με το δάκτυλο στη σκανδάλη. Είναι και το γερμανικό: η στρατολόγηση έχει μπει στη δημόσια ζωή και εκεί. Για την υποσαχάρια αφρική υποτίθεται, όπου το αυθεντικό μαύρισμα εναλλάσσεται με «αμμόλουτρα»· και φέρετρα. Ποιός, όμως, είναι τόσο ανόητος; Μπες εσύ στο χακί, και μην σε νοιάζει· πάντα θα υπάρχει «περιπέτεια»…

Πολύς καιρός πέρασε από τότε που στη γερμανία υπήρχε ένα δυναμικό αντιπολεμικό (και αντιπυρηνικό, και… και…) κίνημα… Για να μπορεί τώρα η bundeswehr να μοστράρεται σαν καριέρα, και για να μπορεί να διαφημίζει τόσο δημόσια, ανοικτά και πρόστυχα ότι υπάρχουν νεαροί και νεαρές με «κλίση» στον μιλιταρισμό, πάει να πει ότι πολύς καιρός πέρασε…

Άλλοτε έλεγαν: «Κατατάξου! Η πατρίς σε χρειάζεται!». Πέρασε καιρός όμως, κι αυτά τα παλιά είναι αντιεμπορικά. Τώρα λένε:

Καθοδήγησε / ακολούθησε την κλίση σου…

Αγωνίσου / ακολούθησε την κλίση σου…

Τεχνολογία / ακολούθησε την κλίση σου…

Και το τελευταίο κτύπημα: τα video games στα καλύτερά τους! Σκοτώστε αληθινά!!

Είναι σαφές το πολιτικό νόημα σ’ όλη την ευρύτητά του;

(Στ. η μηχανή ευχαριστεί!)

Ο Αναμενόμενος

Τετάρτη 15 Γενάρη. Η punk ψυχή της ασταμάτητης μηχανής καταλαβαίνει πολύ καλά τον νταλκά του παπαδαριού και των οπαδών του για τα «αγέννητα παιδιά». Σου λένε: μια φορά κι ένα καιρό το αφεντικό (ο «μεγαλοδύναμος») έκανε το κόλπο του, βίασε μ’ έναν κρίνο το Μαράκι, επειδή ήθελε να στείλει ένα γυιό να κάνει κανά μεροκάματο παριστάνοντας ότι θα σώσει τους ανθρώπους… Κι αν θελήσει να του κάνει – του γυιού – ένα αδερφάκι; Κι αν θέλει να ξαναστείλει κανάν σωτήρα; Nα πάει στράφι το θεϊκό σχέδιο εξαιτίας μιας έκτρωσης;

Έχουν κι αυτοί το δίκιο τους. Φυσικά υπάρχει και η άλλη όψη του ζητήματος. Αν η Μαρία είχε κάνει έκτρωση η ανθρωπότητα θα είχε γλυτώσει πάμπολλα δεινά – απ’ τους οπαδούς του αφεντικού. Δεν φταίει βέβαια η Μαρία· έτσι τα έφερε η ζωή…

Ωστόσο όλα αυτά είναι άχρηστος διάλογος και τσάμπα καυγάς. Τα νέα έρχονται από μακρυά· αλλά αυτό δεν τα κάνει λιγότερο έγκυρα. Υπάρχει εκεί στο αμέρικα ένας τύπος με καροτί μαλλί, που κελαηδάει, και υποστηρίζει ότι είναι ο Αναμενόμενος! Και μάλιστα δεν το υποστηρίζει μόνον αυτός. Το υποστηρίζει και ο αντιπρόεδρός του (ο εκ δεξιών Pence), και ο υπουργός του επί των εξωτερικών (ο γνωστός Πομπηίας), καθώς και μερικά εκατομμύρια ψηφοφόρων.

Λόγω ηλικίας αυτού του Αναμενόμενου δεν είναι εύκολο να βρεθούν τα στοιχεία της σύλληψής του. Κι όποιος πει «να γιατί είναι χρήσιμη επιλογή η έκτρωση» θα είναι σα να λέει «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτη». Όμως αν ο Αναμενόμενος είναι ήδη εδώ, ας πάψουν οι πράκτορες και οι ατζέντηδές του να τον ψάχνουν στα biological waste των γυναικολογικών κλινικών!

Ενώ Εκείνος δουλεύει για το Τέλος του Κόσμου αυτοί χάνουν τον χρόνο τους με ξεπερασμένα κηρύγματα – οι δειλοί!

(φωτογραφία: Θα ήταν η προέλευση του κόσμου, του Courbet, αλλά πρόκειται εδώ για την αλλοτρίωση του κόσμου. Όσοι φοβούνται την αυτοτέλεια του γυναικείου σώματος – και κάθε σώματος – μπορεί να θεωρήσουν το smart phone σαν σεμνότυφη συσκότιση· πράγμα που ενδεχομένως ισχύει γενικά…)