Tag: ιδεολογία

Ψηφιακό λυντσάρισμα…

Παρασκευή 27 Μάρτη. Ναι, ναι, ναι… Μην πείτε «όχι»! Χρειάζεται! Η ψηφιακή / μηντιακή «διαπόμπευση όσων παραβιάζουν όρους της καραντίνας» (του είδους: κάνουμε βόλτα αγκαλιά δίπλα στο ποτάμι…) είναι απαραίτητος όρος για την «προστασία της δημόσιας υγείας» σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες κρατικές εντολές. Μάλιστα (θα προσθέταμε…) πρέπει να φτιαχτούν αμέσως τάγματα υγιεινιστικής εφόδου για να συνδράμουν το έργο της αστυνομίας και του στρατού. Όχι ψηφιακά τάγματα. Κανονικά περίπολα…

Υπάρχει πάντως και η υποστηρίξη των «ειδικών». Στο χθεσινό ρεπορτάζ της καθεστωτικής καθημερινής μπορούν να την λάβουν απλόχερα:

… Η Τζένινερ Ζακέ, καθηγήτρια περιβαλλοντικών σπουδών στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, η οποία έχει γράψει βιβλίο για τη χρήση της δημόσιας διαπόμπευσης, θεωρεί ότι αυτή μπορεί να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Ωστόσο, ο Ντάνιελ Σνίσερ, ψυχολόγος στο πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ, επισημαίνει ότι η δημόσια διαπόμπευση μπορεί να περιορίσει συγκεκριμένη συμπεριφορά, αλλά μόνο όταν αυτή λαμβάνει χώρα δημόσια, όπως η μη τήρηση αποστάσεων….

Στεναχωρημένος φαίνεται αυτός ο τελευταίος. Αλλά τι μπορούν να συνεισφέρουν τα social media; Δεν μπορεί το λυντσάρισμα να τρυπώσει και στο «μένω σπίτι»; Μπορεί! Τόσος κόσμος έχει αυτοκτονήσει χάρη σ’ αυτό…

(Πώς γίνεται και φυτρώνουν οι κοινωνικοί φασισμοί εκεί που χέζουν τα έντρομα πλήθη; Ας απαντήσουν οι «επαναστατικές» φράξιες των πειθαρχημένων στρατιωτών…)

Ο σπασμένος καθρέφτης 1

Πέμπτη 26 Μάρτη. Καθώς «ο καιρός της μόλυνσης» περνάει και κάθε μέρα μοιάζει απελπιστικά το ίδιο φοβισμένη με την προηγούμενη, εκτός απ’ την συστηματική κυκλοφορία θεωριών συνωμοσίας, συμβαίνει κάτι πιο σημαντικό. Αρχίζουν να αναδύονται μεταξύ «ειδικών» (το ιερό δισκοπότηρο) διαφωνίες ως προς την αντιμετώπιση του «φαινομένου». Και ειδικά ως προς τις δρακόντιες, δικτατορικές απαγορεύσεις. Ο Ιωαννίδης έχει υπονοήσει παγκόσμιο φιάσκο (δεν έχει τις αναστολές και τις ενοχές που προσπαθούν διάφοροι να φορτώσουν όσους αμφισβητούν την τωρινή βιοπολιτική – του – θανάτου!) – και δεν είναι μόνος του.

Αυτές οι διαφωνίες ή αμφισβητήσεις της υγιεινιστικής ορθότητας των απαγορεύσεων έχουν ραγίσει σε κάποιο βαθμό την Τ.Ι.Ν.Α. της επιστημονικής άγνοιας που έχει γίνει κρατική τυραννία πάνω στις κοινωνικές σχέσεις. Αλλά δεν θα εμποδίσουν τις εξελίξεις· το νερό έχει μπει στο αυλάκι. (Τα τσιράκια που βάφτισαν «κορονοηλίθιους» όσους δεν γίνονται πειθαρχημένα στρατιωτάκια σ’ αυτόν τον «πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού» δεν πρόκειται να αλλάξουν βιολί…) Αξίζει πάντως να δούμε, σχηματικά, τα βασικά αυτών των διαφωνιών.

Η πρώτη (και σημαντική εφόσον κτυπάει τον σκληρό πυρήνα της παραγωγής του φόβου) έχει δύο πλευρές. Απ’ την μία τον πραγματικό αριθμό των κρουσμάτων. Και, απ’ την άλλη, τις πραγματικές αιτίες των θανάτων που αποδίδονται στον covid 19.

Το πρώτο ζήτημα αφορά αυτήν καθ’ εαυτήν την παράσταση της θνησιμότητας του covid 19. Όσο πιο μεγάλη είναι η βάση των απλών κρουσμάτων (είτε χωρίς συμπτώματα είτε με τα ελαφριά μιας συνηθισμένης γρίπης…) τόσο μικραίνει η αναλογία όσων πεθαίνουν προς τους συνολικά μολυσμένους. Τα επιχείρηματα όσων αμφισβητούν την προπαγανδιστική αριθμητική του φόβου είναι πραγματικά και ισχυρά. Τα περισσότερα δημόσια συστήματα υγείας έχουν παραιτηθεί απ’ τα τεστ σε κάθε «ύποπτη» περίπτωση, επειδή δεν έχουν αρκετές ποσότητες απ’ αυτά, και επειδή δεν έχουν καμμία αποκεντρωμένη διάταξη των τόπων που θα μπορούσαν αυτά τα τεστ να γίνονται· η υπερφόρτωση κάποιων λίγων σημείων θα δημιουργούσε διάφορα προβλήματα. Μεταξύ των οποίων και η καθυστέρηση στα αποτελέσματα: οι «υγιεινομικές βόμβες» θα κυκλοφορούσαν κανονικά με ευθύνη των διαγνωστικών μηχανισμών.

Το δεύτερο ζήτημα είναι εξίσου σοβαρό αλλά πιο επικεντρωμένο. Μόνο οι νεκροψίες δείχνουν την ακριβή αιτία οποιουδήποτε θανάτου. Αλλά τέτοιες δεν γίνονται στην περίπτωση της πανδημίας, ή γίνονται ενδεικτικά και σε ελάχιστους αριθμούς. Είτε λόγω των διάχυτων φοβιών (ακόμα και των «ειδικών» στο θέμα), είτε λόγω μεγάλου αριθμού περιπτώσεων. Τόσο η ιατρική / ιατροδικαστική εμπειρία απ’ τους θανάτους από πνευμονίες που αποδίδονται στην κοινή γρίπη, όσο και οι ενδεικτικές νεκροψίες στους τωρινούς θανάτους που αποδίδονται στον covid 19, δείχνουν επίμονα το ίδιο: ότι οι πνευμονικές επιπλοκές που οφείλονται πράγματι στον covid 19 είναι μικρό ποσοστό στους τωρινούς θανάτους από πνευμονία! Το κλειδί είναι τα «υποκείμενα νοσήματα» που βαραίνουν την υγεία της συντριπτικής πλειοψηφίας των θυμάτων. Προκύπτει ότι η κορονο-ίωση επιβαρύνει περισσότερο οργανισμούς ήδη επιβαρυμένους από άλλες αιτίες· αλλά δεν είναι η μόνη (και συχνά η βασική) αιτία των θανατηφόρων επιπλοκών. Αποδεικνύεται επίσης πια αναμφισβήτητα πως (σαν «μόδα»…) όποιος μπει σε νοσοκομείο με διάγνωση covid 19, αν του συμβεί το μοιραίο, θα βγει απ’ την εντατική γραμμένος στο κοντέρ των «αυξάνεται ο αριθμός των θυμάτων». Στο σωρό. Αυτό μπορεί ιατρικά και επιδημιολογικά να είναι απάτη. Πολιτικά όμως είναι μια χάρα.

Πολύ περισσότερα ήπια ή και ασυμπτωτικά κρούσματα· και αισθητά λιγότεροι θάνατοι που να οφείλονται άμεσα στον covid 19: η παραγωγή του φόβου και το θέαμα του φονιά ιού, στηριγμένα σ’ ένα στημένο κλάσμα, θα κατέρρεαν αν υπήρχε στοιχειώδης αξιοπρέπεια μεταξύ των «ειδικών» (για τις πολιτικές βιτρίνες δεν υπάρχει τέτοιο θέμα). Κι έτσι, ενώ πράγματι ανακυκλώνται διαδικτυακά (και όχι μόνο) διάφορες φήμες και ψευτιές, η στρατηγική παραγωγή τους γίνεται απ’ το «νόμιμο» κέντρο της εξουσίας!

Είναι τα γνήσια ψέμματα.

Το κεφάλαιο… και οι «εχθροί» του

Τετάρτη 25 Μάρτη. Οι κομμουνιστές μπροστά στην «απαγόρευση κυκλοφορίας» τιτλοφορεί κάποιος μπλόγκερ την άποψή του για την σχέση κομμουνισμού και τρέχουσας επιδημίας. Και μας βάζει στη θέση μας με ένα ή δύο απλά αλλά δυνατά κτυπήματα (αποσπάσματα, η ορθογραφία του πρωτότυπου):

Συγνώμη για το βαρύγδουπο του τίτλου, αλλά σήμερα οφείλουμε να ρωτήσουμε τι πρόβλημα αντιμετωπίζουμε: Πρόβλημα δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ή πρόβλημα δημόσιας υγείας και επιβίωσης; Αν δεν μπορεί κάποιος να συλλάβει το μέγεθος της υγειονομικής απειλής, ας τσιτάρει Αγκάμπεν ή Φουκώ, αλλά ας μην έχει την παραμικρή προσδοκία να παίξει ρόλο στη διαμόρφωση της πραγματικότητας. Γιατί το πρώτο πράγμα που απαιτείται για να αλλάξεις την πραγματικότητα, είναι να την καταλάβεις…

… Και αν για κάτι ελέγχεται ο Μητοστάκης δεν είναι γιατί περιορίζει τις «άσκοπες μετακινήσεις». Ελέγχεται γιατί δεν τις περιόρισε νωρίτερα… Όλη η Ευρώπη ελέγχεται γιατί δεν έπραξε νωρίτερα… Μέχρι που ήρθαν κατά χιλιάδες οι νεκροί…

Υποθέτουμε πως ο συγκεκριμένος μπλόγκερ, όπως και η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, έχει «συλλάβει το μέγεθος της υγειονομικής απειλής» και την «πραγματικότητα»… όπως ακριβώς του την σερβίρουν τα καθεστωτικά μήντια. Χωρίς καμμία αμφιβολία – αυτό είναι το εθνικό καθήκον άλλωστε… Είναι, κατά συνέπεια, άχρηστο να ψιθυρίσουμε καν και καν οτιδήποτε για τους ιδεολογικούς μηχανισμούς (του κράτους και του κεφάλαιου), την προπαγάνδα (του κράτους και του κεφάλαιου) και τα λοιπά: αυτά δεν είναι (μας λέει όχι μόνον αυτός…) μέρος της πραγματικότητας (που πρέπει να καταλαβαίνουμε), ούτε των μεγεθών (που πρέπει να συλλαμβάνουμε).

Να λοιπόν, ενδεικτικά, κάποια ασύλληπτα μεγέθη, εντελώς πρόσφατα. Απ’ την 1η Οκτώβρη 2019 ως και την 14η Μάρτη 2020:

ασθενείς: από 38.000.000 ως 54.000.000…

νοσηλείες: από 390.000 ως 710.000…

θάνατοι: από 23.000 ως 59.000…

Τους τελευταίους 5,5 μήνες αυτό…. Είναι, άραγε, «μέγεθος υγειονομικής απειλής» που θα έπρεπε να το θεωρούμε μέρος της πραγματικότητας; Απ’ ότι φαίνεται όχι…

Σε ποιό μέρος του κόσμου έγιναν αυτά; Στις ηπα… Απ’ τον κορονοτσαχπίνη φυσικά, ε; Όχι: απ’ την κοινή, εποχική γρίπη…

Πονηρή πραγματικότητα και πονηρή υγιεινομική απειλή η παλιογρίπη: διέφυγε της προσοχής και του κάθε ρημαδοΚούλη, και του κάθε «κομμουνιστή» (: «αργήσατε να μας κλείσετε φυλακή στα σπίτια μας· και θα σας καταγγείλουμε γι’ αυτό…»).

Οπωσδήποτε οι μηχανισμοί απώθησης είναι σε πλήρη ετοιμότητα: το ψοφιοκουναβιστάν έχει άθλιο δημόσιο σύστημα υγείας, και αφήνει τους ανθρώπους να πεθαίνουν – από γρίπη. Εντάξει. Πιο κάτω έχει και μερικά ακόμα νούμερα· ντόπια αυτά.

Ο φιλότιμος μπλόγκερ θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του: όλο τον χρόνο πρέπει να απαγορευτούν οι «άσκοπες μετακινήσεις»! (Ποιός, είπαμε, θα ορίζει την «σκοπιμότητα»;) Είμαστε, διάβολε, περικυκλωμένοι από διαρκείς υγειονομικές απειλές, πολύ πιο σκοτώστρες απ’ τον έρμο τον covid 19!!! Ακόμα πιο σωστά: ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ “ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΕΣ ΒΟΜΒΕΣ”!!!

ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΒΟΜΒΑ, ΜΙΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΔΙΔΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΣΕΞ!!!!

Φυλακιστείτε – και μετανοήστε!!!

Η εικονική πραγματικότητα είναι ήδη εδώ – 2

Τετάρτη 25 Μάρτη. Υπάρχει η άποψη πως ναι μεν τα τωρινά «μεγέθη» τα σχετικά με τον covid 19 είναι ελάχιστα και ασήμαντα μπροστά στις επιδημίες γρίπης, αλλά κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον… Πράγματι, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το μέλλον, όχι μόνο σ’ ότι αφορά τον covid 19 αλλά και σε σχέση με οτιδήποτε. Μια γλάστρα από ένα μπαλκόνι, ένα τροχαίο… ή ένας καταστροφικός σεισμός: τίποτα από πάμπολλες αιτίες θανάτου δεν προαναγγέλεται.

Όμως η κατάσταση «έκτακτης υγιεινομικής ανάγκης» χρησιμοποιεί τρομοκρατικές απειλές απ’ το μέλλον (με την μορφή αυξανόμενων αριθμών: κοντέρ!) τώρα. Ούτε οι κατασκευαστές αυτού του «σκοτεινού μέλλοντος» με τα εκατομμύρια των νεκρών ξέρουν οτιδήποτε … για το μέλλον. (Εκτός αν τα διαγράμματα και οι στατιστικοί πίνακες θεωρούνται κάτι άλλο εκτός απ’ τα ματζούνια των τεχνοκρατών!!) Αγνοούμε, λοιπόν, οι πάντες τα πάντα· όμως ΑΥΤΟΙ έχουν την εξουσία! Και το εννοούν: την χρησιμοποιούν τώρα!!!

Οι εξουσίες δεν ξέρουν το μέλλον (ακόμα κι όταν παριστάνουν ότι το ξέρουν). Οι εξουσίες κατασκευάζουν το μέλλον (τους, σας, μας)!!!! Όπως, άλλωστε, κατασκευάζουν και το παρόν. Αυτό είναι που έχουμε πάντα να αντιμετωπίσουμε.

Αν υπήρχε ανταγωνιστικό κίνημα της προκοπής, θα έπρεπε να έχει αναθέσει σε μέλη του την προσεκτική, συστηματική και διεξοδική μελέτη των επιμέρους τακτικών της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, για να προσφέρουν την βάση των αναγκαίων (πολιτικά και διανοητικά) αντιμέτρων. Η αναφορά στους αριθμούς (απ’ την μεριά μας) είναι μέρος μιας τέτοιας μελέτης· για λογαριασμό ενός ανταγωνιστικού κινήματος της προκοπής, που δυστυχώς δεν υπάρχει.

Συμβαίνει όμως και κάτι επιπλέον, που είναι κάπως πιο σύνθετο αλλά εξίσου σημαντικό. Αν η αποκάλυψη των ψεμμάτων προκύπτει αρχικά απ’ την σύγκριση της θανατολαγνείας με τα ξερά νούμερα, αποδεικνύεται πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν «μεγέθη»! Υπάρχει μόνο η διαχείρισή τους! Η τρέχουσα και μεγαλόφωνη καταμέτρηση των «κρουσμάτων» και των νεκρών απ’ τον covid 19 δεν είναι καν μια στατιστική για λογαριασμό των δημόσιων συστημάτων υγείας. Είναι μια βιοπολιτική διαδικασία, για λογαριασμό των συστημάτων δημόσιας τάξης! (Σύντομα θα δείτε εδώ και άλλες σημαντικές αποδείξεις…)

Αυτό δίνει μια στέρεη απάντηση για το μέλλον. Όχι «προφητεία» – μια ανταγωνιστική πολιτική εκτίμηση. Στο βαθμό που τα απαγορευτικά, δικτατορικά «μέτρα υπέρ της δημόσιας υγείας» εδραιωθούν, χωνευτούν, νομιμοποιηθούν, ΔΕΝ θα χρειάζεται για καιρό το body counting! Ακόμα και στη χειρότερη περίπτωση όπου πάρα πολλοι θα συνέχιζαν να πεθαίνουν, αυτοί θα «εξαφανίζονταν» σαν νούμερα! Το μέτρημα των νεκρών και των «κρουσμάτων» θα έδειχνε σταθερή μείωση, και «σιγά σιγά» οι κοινωνίες θα έμπαιναν στην «μετατραυματική κανονικότητά» τους. Όπως είπαν κάποιοι (σύντομα θα μάθετε ποιοί) ο θανατηφόρος κορονοϊός θα γινόταν μια απλή παιδική αρρώστια…

Ο λόγος γι’ αυτό είναι υπερβολικά απλός. Αν οι Αποκαλυψιακές «καμπύλες» των διαγραμμάτων που προβάλλονται τώρα σαν απειλή και νομιμοποίηση, σαν το «αν δεν πειθαρχήσετε τότε…» αποδεικνύονταν πραγματικές παρά την εφαρμογή αυτών των μαζικών απαγορεύσεων· αν οι εκατόμβες που ανεμίζουν στον ορίζοντα «αν δεν κλειστείτε σπίτια σας» συνέβαιναν παρά την κρατική / καπιταλιστική ολοκληρωτικη έφοδο, τότε εκείνο που θα κατέρρεε (σαν «αναποτελεσματικό») θα ήταν … ο νεοκρατισμός!! Ε, το λοιπόν τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά για τον καπιταλιστικό 21ο αιώνα απ’ το να αφήσουν τα αφεντικά να συμβεί τέτοιο λάθος! Τα φώτα της δημοσιότητας θα άρχιζαν να χαμηλώνουν σιγά σιγά, τα μικρόφωνα, οι κάμερες και τα πληκτρολόγια θα έκοβαν τη νεκροφιλία τους, και όλα θα προχωρούσαν όπως πρέπει…

Αυτό είναι που εξασφαλίζει η ανταγωνιστική πολιτική εκτίμηση (τουλάχιστον απ’ την μεριά μας) όταν συγκρίνουμε μεγέθη: στο υπαρκτό κρατικό / καπιταλιστικό «matrix» όλα τα νούμερα που έχουν επιστρατευτεί για τον συγκεκριμένο σκοπό είναι «ανύπαρκτα» με την φυσική, κλασσική έννοια· είναι, απλά, μια αντανάκλαση, ένας αντικαπτοτρισμός των πολιτικών χειρισμών των αφεντικών, και καθόλου η αιτία αυτών των χειρισμών. Μοιάζουν με αριθμούς· αλλά είναι νοήματα και διαταγές! Όπως θα μπορούσε να κάνει λιανά κάποιος Carroll (σε όσους τους πέφτει βαρύς ο Φουκώ..):

«Όταν χρησιμοποιώ ένα νούμερο» είπε με μάλλον περιφρονητικό ύφος ο Χάμπτι Ντάμπτι στην Αλίκη «η σημασία του είναι ακριβώς αυτή που διαλέγω εγώ – τίποτα λιγότερο και τίποτε περισσότερο». «Το θέμα είναι» προσπάθησε να απαντήσει η Αλίκη «αν πράγματι μπορείς να δίνεις στους αριθμούς τόσο διαφορετικές σημασίες». «Το θέμα είναι» κατέληξε αποστομωτικά ο Χάμπτι Ντάμπτι «ποιός είναι το αφεντικό – τίποτα άλλο»….

«Πολλά πράγματα έβαλες αυτούς τους αριθμούς να σημαίνουν» είπε η Αλίκη κάπως συλλογισμένα. «Όταν βάζω τα νούμερα να κάνουν τόση δουλειά» απάντησε ο Χάμπτι Ντάμπι «τα πληρώνω πάντα κάτι παραπάνω»…

Έτσι. Αλλά δεν είναι παραμύθι…

(φωτογραφία: Αν δεν κάνουμε λάθος αυτό παλιά λεγόταν «αυτοϊκανοποίηση»…)

Οι τσάτσοι – και οι άλλοι

Τρίτη 24 Μάρτη. Κατ΄αρχήν δείτε το πιο κάτω τετράλεπτο βίντεο: ένας «μεγαλο»δημαγωγός στήνει (κυριολεκτικά) προβοκατόρικη συνέντευξη με τον Γιάννη Ιωαννίδη.

Αν δεν έχετε διαβάσει το κείμενο του Γ. Ιωαννίδη (Σάββατο 21 Μάρτη: Η γάτα και ελέφαντας 1 και 2) δεν θα καταλάβετε τι συμβαίνει εδώ, και το βάθος που έχει. Όσοι το έχετε διαβάσει θα καταλάβετε – τουλάχιστον κατ’ αρχήν.

Ο Γ.Ι., σ’ ένα άρθρο με τον δηλωτικό τίτλο Ένα φιάσκο υπό κατασκευή; Ενώ η πανδημία του κορονοϊού εδραιώνεται, λαμβάνουμε αποφάσεις χωρίς αξιόπιστα δεδομένα… αμφισβήτησε, όσο πιο κομψά επιτρέπει η πανεπιστημιακή θέση και η φήμη του διεθνώς, την ορθότητα τόσο των τρομοκρατικών ρητοριών όσο και των κυμάτων απαγορεύσεων – για την ανάσχεση (υποτίθεται) της πανδημίας του covid 19. Χωρίς καμμία αμφιβολία ή κενό, η θέση του είναι εναντίον, όσο δεν υπάρχουν συγκεκριμένα και σαφή δεδομένα, συμβατά με τις πάγιες πρακτικές της επιδημιολογίας, που να στηρίζουν τόσο τις ρητορίες όσο και τις αστυνομίες.

Ο μεγαλοδημαγωγός βλάκας δεν είναι, και γράμματα ξέρει. Προφανώς κατάλαβε πολύ καλά τι υποστηρίζει ο Γ.Ι. Την επιλογή της σύντομης συνέντευξης (ο Γ.Ι. δεν μιλάει πάνω από 2 λεπτά) την έκανε επειδή πρόκειται για πασίγνωστο «ειδικό». Αλλά και για έναν άλλο λόγο: με μια «στημένη» εισαγωγή, επιλεγμένες ερωτήσεις και κατάλληλους υπότιτλους, για να διαστρέψει / αντιστρέψει την άποψη του Γ.Ι. Αντί, π.χ., για την βασική ερώτηση «μιλάτε για φιάσκο· θεωρείτε πως αυτά που λέγονται και γίνονται είναι στον αέρα;», η ερώτηση είναι …. για τον αριθμό των κρουσμάτων. Απομονώντας δυο νούμερα, ο μεγαλοδημαγωγός έκανε την δουλειά του. Πέρασε την άποψη (στο γενικά άσχετο και φοβισμένο κοινό του) πως και ο Γ.Ι. υποστηρίζει ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απ’ όσο μας λένε (!!).

Ως εδώ έχουμε μια καραμπινάτη περίπτωση «χειρουργικής» λαθροχειρίας / ψέματος· εκ μέρους του μεγαλοδημαγωγού. Που δεν κάνει την προβοκάτσιά του κατά λάθος, επειδή δεν κατάλαβε. Αντίθετα: την κάνει με πλήρη συναίσθηση. Την κάνει επειδή την τρομοκρατία υπηρετεί συνειδητά, έχοντας τα όποια οφέλη… Αλλά αυτό είναι η αρχή και όχι το τέλος της ιστορίας.

Ο μεγαλοδημαγωγός είναι ιδιοκτήτης επιχείρησης μέσων «επικοινωνίας». Με πολλούς υφιστάμενους / υπαλλήλους. Σαν αφεντικό έχει δώσει τις οδηγίες / διαταγές υποστηρίξης της υγιεινιστικής τρομοκρατίας. Σαν αφεντικό, όμως, έχει και ανταγωνιστές. Αν κινδύνευε κάποιος ή κάποιοι απ’ αυτούς να τον κάνουν «ρόμπα», σχολιάζοντας (ή κοροϊδεύοντας) την στάση του στη συνέντευξη με τον Γ.Ι., θα είχε άλλη. Ξέρει όμως ότι δεν κινδυνεύει: την ίδια γραμμή ακριβώς υπηρετεί το σύνολο των ντόπιων δημαγωγικών μήντια.

Εξ’ όνυχος τον λέοντα; Ακριβώς. Η προβοκάτσια του μεγαλοδημαγωγού απέναντι στον συνομιλητή του (δηλαδή: η διατροφή των απόψεών του) είναι μια σημαδούρα της δημαγωγικής προβοκάτσιας του συνόλου των μηχανισμών απέναντι στην «πραγματική» πραγματικότητα της επιδημίας! Αυτό θα πρέπει να αναγνωριστεί χωρίς ίχνος αμφιβολίας.

Τα ερωτήματα που ακολουθούν λογικά είναι: γιατί αυτές οι οδηγίες στο σύνολο των ντόπιων δημαγωγικών μηχανισμών;· για ποιον σκοπό;· και έναντι ποιας ανταμοιβής; Δεν είναι εύκολες οι ακριβείς απαντήσεις· και δεν θα παραστήσουμε πως τις ξέρουμε.

Ωστόσο γενικά καταλαβαίνετε – υποθέτουμε…

Δεν ανοίγουμε την πόρτα σε αγνώστους!

Τρίτη 24 Μάρτη. …Ας γίνει κάθε σπίτι οχυρό ζωής, κι ας κλείσουμε την πόρτα στον κορονοϊό… Αυτό το μελοδραματικό κελάηδησε χτες η κεντρική πολιτική βιτρίνα, ο ρημαδοΚούλης. Τα μικροαστικά διαμερίσματα είναι έτσι κι αλλιώς «οχυρωμένα» (και συχνά κάτεργα) εδώ και δεκαετίες – σκέφτηκε λοιπόν ο ρημαδο- να σερβίρει κάτι απ’ τα έτοιμα.

Αλλά ταυτόχρονα και παράλληλα, χάρη και στην «έκτακτη υγιεινιστική ανάγκη» (ξαναλέμε: άλμα στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση) οι ιδιωτικοί χωρο/χρόνοι γίνονται το αντίθετο: «διαφανείς», στο έλεος των εταιρειών (και των κρατών) επιτήρησης και εκμετάλλευσης. Και βρισκόμαστε ακόμα σχετικά στην αρχή: το internet of things βρίσκεται σχεδόν έξω απ’ τις πόρτες· και θα ανοίξουν όλες για τις χάρες του…

Το ότι η «ιδιωτικότητα» έχει γίνει το αντίθετό της χάρη στις antisocial μηντιακές μεσολαβήσεις είναι γεγονός εδώ και χρόνια. Η τωρινή (γενικευμένη στον πρώτο κόσμο) διαταγή «κλειστείτε σπίτια σας» ανοίγει ακόμα περισσότερο τον «ναό» της άλλοτε ιδιωτικότητας στις ηλεκτρονικές / ψηφιακές χρήσεις, καταγραφές – δηλαδή, τελικά, στην ηλεκτρονική επιτήρηση. Αυτή η μετάβαση γίνεται απ’ την μια μεριά πατώντας στην υπαρκτή εξοικείωση των υπηκόων με τις ψηφιακές επικοινωνίες· και απ’ την άλλη με την απαγόρευση των όποιων φυσικών σχέσεών τους.

Είναι τα έτσι αναδιαρθρωμένα σπίτια / φυλακές («προσωρινά» λένε το δεύτερο…) «οχυρά ζωής»; Περίπου: προορίζονται για πυκνώσεις των καπιταλιστικών και των κρατικών μεσολαβήσεων στην καθημερινή ζωή. Και μ΄ αυτή την έννοια γίνονται πράγματι «οχυρά»: για την ζωή του κεφάλαιου…

No retreat baby, no surrender!

Δευτέρα 23 Μάρτη. Μια ψυχή κάπου μακριά έστειλε αυτό το γράμμα… Και δέχτηκε να το μοιραστεί με την ασταμάτητη μηχανή.

Φίλες και συναδέλφισσες γεια σας,

Σας γράφω από την πιο τρομακτική μοναξιά, για να σας πω κάποια πράγματα που δεν είναι αυτά που λέγονται συνήθως αυτές τις μέρες. Δεν είναι γλυκά, δεν είναι αισιόδοξα, δεν χαϊδεύουν, δεν καθησυχάζουν, δεν παρηγορούν. Μάλλον είναι ο ενοχλητικός αντίλογος σε ένα σύστημα αξιών που σήμερα προωθείται ως αλληλέγγυο, υπεύθυνο και ένα σωρό άλλα επίθετα που για μένα έχουν μια έννοια τελείως διαφορετική από αυτή που τους δίνουν οι αρχές και η κοινωνία γενικότερα αυτές τις ζοφερές μέρες. Αυτή τη φορά, πραγματικά λυπάμαι που είμαι η αντιφρονούσα. Σας το ορκίζομαι. Θα μου άρεσε να μη νιώθω τόσο μόνη μου μ’αυτές τις σκέψεις και γι αυτό ακριβώς τις μοιράζομαι μαζί σας. Δεν σας ζητάω να συμφωνήσετε, μόνο σας ζητάω να με ακούσετε και -αν γίνεται- με λίγο ανοιχτό μυαλό, επειδή μάλλον δεν θα σας αρέσουν, θα σας κάνουν να νιώσετε άβολα, μπορεί να σας ενοχλήσουν, ακόμη και να σας θυμώσουν. Στην τελική, ποια είμαι εγώ για να σας πω πώς πρέπει να σκέφτεστε αυτές τις σκοτεινές στιγμές; Μόνο σας λέω πως κι εγώ έτσι νιώθω: άβολα, ενοχλημένη, αλλά και μόνη και  ηττημένη σε μια μάχη που δεν μπόρεσα καν να δώσω.

Τι θέλω να πω: Αυτές τις μέρες, με τον υποχρεωτικό εγκλεισμό εκατομμυρίων υγιών ανθρώπων στα σπίτια τους, με τα ΜΜΕ να μας βομβαρδίζουν με συμβουλές-οδηγίες για να παραμείνουμε στο σπίτι, τα εμμονικά hastags “εγώ μένω σπίτι”, τον στρατό και την αστυνομία που “ξαγρυπνούν” για την υγεία, την ασφάλειά μας και την τήρηση της απαγόρευσης κυκλοφορίας, τον ανυπόφορο κοινωνικό έλεγχο που εκφράζεται με τις αποδοκιμαστικές ματιές και τις προσβολές των γειτόνων όταν βλέπουν να ξεμυτίζουν παιδιά στο δρόμο, την αυταρέσκεια του ότι είμαστε τόσο μα τόσο “πολιτισμένοι”, την ιδέα πως οποιαδήποτε άποψη που αμφισβητεί την μοναδική αλήθεια των δεδομένων που μας διοχετεύουν είναι απολύτως αντικοινωνική και αντιαλληλέγγυα, την ταχύτητα με την οποία κλείνουν σύνορα, την ματιά προς τον Άλλο ως απειλή, το φόβο που κυριαρχεί, τα drones που ουρλιάζουν στον ουρανό της Μαδρίτης “Πρέπει να παραμείνετε μέσα στο σπίτι!”, τα περιπολικά με τα μεγάφωνα που γυροφέρνουν στις γειτονιές μας και απειλούν με πρόστιμα όποιον βγει αδικαιολόγητα, τους μπάτσους με πολιτικά που κυνηγάνε πιτσιρικάδες που -ευτυχώς- ακόμη συναντιούνται σε κάτι εγκαταλελειμμένα γιαπιά, τα γεμάτα μίσος σχόλια αντιπροσώπων αντίπαλων γειτονικών εθνοτήτων σχετικά με το ποιος έχει περισσότερο δικαίωμα στις αποστειρωμένες μάσκες που αρχίζουν να εκλείπουν απ’όλη τη χώρα, τον παράλογο ανταγωνισμό ανάμεσα στους πολιτικούς για το ποιος θα δώσει τις πιο αυταρχικές και αυθαίρετες διαταγές, την υποκρισία εκείνων που διατάζουν εγκλεισμό στο σπίτι για τους μισούς εργαζόμενους, στέλνοντας τους άλλους μισούς -το πρεκαριάτο, φυσικά- στη δουλειά (και κατόπιν στην ανεργία, πάλι), όλα αυτά φτιάχνουν ένα σκηνικό βγαλμένο από την πιο ζοφερή επιστημονική φαντασία…

Μόλις πριν από δυο εβδομάδες θα έμοιαζε μια άσκηση ολοκληρωτισμού και απαράδεκτης τυραννίας. Και τώρα κανείς δεν το αμφισβητεί. Κανείς! Τι συνέβη στην κριτική σκέψη; Τι μας συνέβη; Γιατί μας πούλησαν τόσο εύκολα ως κοινωνικά υπεύθυνη και αλληλέγγυα στάση την ακριτική απομόνωση όλων μας; Η αλληλεγγύη δεν προέρχεται ποτέ από κανένα κράτος, φίλες μου. Η αλληλεγγύη δεν  μπορεί ποτέ να είναι αποτέλεσμα διαταγμάτων. Το λέει και το σύνθημα. Κανένα κράτος δεν θα μας απελευθερώσει. Η αλληλεγγύη γεννιέται από τον κόσμο, τους ανθρώπους, δεν επιβάλλεται με πρόστιμα. Εδώ και τώρα αυτό που κάνουμε είναι απλώς να υπακούουμε (λόγω παράλογου φόβου, κομφορμισμού, άγνοιας, παραιτημένης αποδοχής) και δεν βλέπω πώς αυτό μπορεί να είναι μια πράξη αλληλεγγύης. Λυπάμαι πολύ, τόσο που με πονάει, αλλά το να βγαίνουμε στις ταράτσες και να τραγουδάμε ή να χειροκροτάμε το ιατρικό προσωπικό μπορεί να μας δώσει μια παρηγοριά, αλλά δεν αποτελεί πράξη αντίστασης. Έχουμε παραιτηθεί απέναντι στη ματαιότητα μιας πραγματικότητας που μας διαφεύγει, απλώς και μόνο επειδή μας διέταξαν να το κάνουμε και μας έπεισαν για την χρησιμότητα των διαταγών τους.

Κι όμως, η πανδημία του κορωνοϊού, όπως τελικά και όλα σε αυτή τη ζωή πολύ φοβάμαι, είναι ένα ιδεολογικό ζήτημα. Ούτε εγώ, ούτε εσείς έχουμε τα αντικειμενικά δεδομένα για να αντιπαρατεθούμε εδώ πάνω στην ύπαρξή και την επικινδυνότητά του. Δεν τα έχουν ούτε οι γιατροί, ούτε το ιατρικό προσωπικό, ούτε κανείς. Η ερμηνεία των δεδομένων είναι υποκειμενική, ξεκάθαρα ιδεολογική. Όποιος θέλει να ψάξει λίγο κάτω από την επιφάνεια μπορεί να βρει ενδιαφέροντα δεδομένα, αλλά τώρα δεν θα κάνω κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να σας πείσω για τίποτα. Μόνο θέλω να σας ζητήσω ένα πράγμα: Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, μην αφήσετε τα παιδιά σας να θεωρήσουν φυσιολογική αυτή την κατάσταση, μην τα αφήσετε  να πιστέψουν πως αλληλεγγύη σημαίνει να βλέπεις τον Άλλο ως ένα κίνδυνο, μην τα αφήσετε να χάσουν την ικανότητα να ρωτούν, να αντιδρούν, να αντιστέκονται… Έχουμε μετατραπεί όλες σε ένα Ρομπέρτο Μπενίνι στο “Η Ζωή είναι Ωραία”, προσπαθώντας να κρύψουμε τον τρόμο ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης από τα παιδιά και τους μαθητές μας. Αλλά ο τρόμος δεν παύει να υπάρχει επειδή εμείς φτιάχνουμε συνταγές για κουλουράκια, βλέπουμε tutorials για ζούμπα ή ζωγραφίζουμε αισιόδοξα ουράνια τόξα μαζί τους. Ή τουλάχιστον αυτό είναι που νιώθω εγώ: να βασανίζομαι, υποταγμένη ενάντια στη θέλησή μου, ενώ ράβω κουκλάκια ή παίζω επιτραπέζια με την κόρη μου.

Επειδή ο τρόμος, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ο κορωνοϊός, είναι ο ολοκληρωτισμός και η απάθεια με την οποία τον αποδεχτήκαμε, το δηλητήριο της υποταγής, που δηλητηριάζει τον αέρα πολύ περισσότερο απ’ότι τα μολυσματικά σταγονίδια του βήχα ενός παιδιού, ύποπτου φορέα ποιος-ξέρει-ποιού-αόρατου-θανατηφόρου-κινδύνου. Αν τόσα εκατομμύρια άτομα είπαμε τόσο γρήγορα “αμήν” σε μια κατάσταση τόσο λίγο διαφανή, αν αποδεχόμαστε οτιδήποτε μας λένε χωρίς κανένα αντανακλαστικό κριτικής σκέψης, αν η μόνη πράξη αντίστασης που μας επιτρέπουμε είναι να πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ περισσότερες φορές απ’όσες πραγματικά χρειαζόμαστε, σημαίνει πως ζούμε σε μια κοινωνία πολύ πιο υποταγμένη και άβουλη απ’ότι πίστευα. Και πως το μέλλον φαίνεται πολύ μαύρο. Από τώρα σκέφτομαι την επόμενη κατάσταση συναγερμού. Επειδή θα υπάρξει κι άλλη. Σίγουρα… Κι αυτή η σκέψη μου είναι αβάσταχτη. Ένας εφιάλτης που δεν μπορώ να αποδιώξω. Η ζωή δεν είναι αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες, παιδιά… Είναι κάτι άλλο. Δεν μπορούμε να το ξεχνάμε αυτό. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Πριν πολλά χρόνια, το 1995 ήταν, πέθανε ένας φίλος στην Αθήνα, από AIDS. Ήταν ένα από τα πρώτα θύματα αυτής της αρρώστιας κι ένας ακτιβιστής ενάντια στην απομόνωση, την κουλτούρα του φόβου και της απόρριψης προς τους φορείς εκείνου του θανατηφόρου και στιγματιστικού ιού. Ακόμη έχω μια μπλούζα από τότε που λέει:

ΧΑΔΙΑ, ΦΙΛΙΑ, ΑΓΚΑΛΙΕΣ:  ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ AIDS.

Μ’αυτό το σύνθημα σας αφήνω.

Α.

Ναι… Τότε θέλαμε και είχαμε το δικό μας εμβόλιο… για πολύ πιο ζόρικη αρρώστια… Τότε πάλι λίγοι είμασταν, αλλά τα βάζαμε με το θηρίο: μπορούσαμε να το αναγνωρίσουμε, και ήταν απόλυτος εχθρός μας.

Τώρα δεν μετράμε χεσμένους που γίνονται ρουφιάνοι, ιδεολόγους που υποκλίνονται στο κράτος, δεν μετράμε το πόσο κοινότοπος είναι ο συμβιβασμός αν σου αμολύσουν ένα ποντίκι ή μια κατσαρίδα στα πόδια. Τώρα δεν μετράμε την επιτυχία της τρομοπαραγωγής των “ειδικών” και της άνευ όρων παράδοσης όσων τρώνε τον βομβαρδισμό των ψεμμάτων χωρίς να προλαβαίνουν καν να τα χωνέψουν.

Τώρα μετράμε ξανά εκείνους κι εκείνες που έχουν το κουράγιο να ξέρουν τι γίνεται και γιατί. Τώρα μετράμε εκείνους που δεν ντρέπονται να θυμώσουν για τον ακρωτηριασμό της ζωής, της δικής τους και όλων των άλλων· και να θυμώσουν απέναντι στους σωστούς στόχους, αντί ο ένας με τον άλλο στα κλουβιά της παράνοιας, όπως είναι το ζητούμενο απ’ τους “κυρίους”.

Τώρα μετράμε όσους σηκώνουν το κεφάλι και αναγνωρίζουν το κτήνος…

(To video είναι βέβαια αφιερωμένο special στη φιλενάδα – και στην κοράκλα της. Άντε: και σε όλους και όλες που δεν έχουν παρασυρθεί απ’ τον χείμαρρο… Άμα θέλετε το κάνουμε και τον δικό μας ύμνο:

I want to sleep beneath peaceful skies in my lover’s bed. With a wide open country in my eyes αnd these romantic dreams in my head… Cause we made a promise we swore we’d always remember: no retreat baby, no surrender! 

Και ναι, βέβαια, δεν θα μας έχουν δεμένους ισόβια… Και ναι, βέβαια, θα «μας λύσουν» λίγο λίγο, όταν κρίνουν ότι ο φόβος πότισε βαθιά, κι ότι η εξουσία τους έφτασε στο μεδούλι. Και ναι, βέβαια, θα ξαναγιορτάσουμε… Κάπως…

Μόνο που η εξουσία τους θα έχει εξασφαλίσει την δική της ανοσία! Μόνο που – αυτοί το ξέρουν καλά – θα έχουν εγχαράξει ήδη ανεξίτηλα στις ζωντανές μνήμες τη νομιμότητα, την αναγκαιότητα, και την μαζική αποδοχή του ακρωτηριασμού μας. Και θα τον ξανα-απαιτήσουν.

Όχι αργά. Όχι μετά από 2 γενιές. Το συντομότερο κατά τα συμφέροντά τους…)

 

Έξω οι ξένοι, κι όχι μόνον αυτοί!

Δευτέρα 23 Μάρτη. Η μικροαστική φρίκη των πειθαρχημένων στρατιωτών έδωσε άλλο ένα στιβαρό δείγμα του πόσο μακριά μπορεί να πάει. Το έδωσε και στην ελλάδα, και στην ιταλία, και στην ισπανία – και δεν ξέρουμε που αλλού.

Οι «τοπικές κοινωνίες» (ξέρετε τί βρίσκεται κάτω απ’ αυτές τις λέξεις; Οι «άγιοι παντελεήμονες» βρίσκονται…) διώχνουν με κάθε διαθέσιμο τρόπο όσους δεν θεωρούν δικούς τους! Όχι τους μετανάστες ή τους πρόσφυγες πια. Όχι. Όλους τους υπόλοιπους… Αυτούς που έρχονται από άλλες περιοχές της ίδιας κρατικής επικράτειας – και θα τους μολύνουν! Οι «ξένοι» είναι πια μια διευρυμένη έννοια, μια εχθρική κατάσταση, σώματα γεμάτα μικρόβια, απειλές θανάτου. Μιάσματα… Μπορεί να είναι φοιτητές που σπουδάζουν αλλού, μπορεί να είναι συγγενείς που μένουν αλλού… Δεν έχει σημασία. Είναι “επικίνδυνοι φορείς”…

Διάφοροι προτιμούν να βλέπουν αυτό το πρωτόγονο μίσος με τις βολικές τους παραμορφώσεις. Όταν οι μαδριλένοι που έχουν εξοχικά στην Murcia την έκαναν προς τα εκεί για να αποφύγουν τις απαγορεύσεις που ως τότε επρόκειτο να επιβληθούν μόνο στην πρωτεύουσα, ή όταν η βορειοϊταλοί φόρτωσαν τα ι.χ. τους κατεβαίνοντας νοτιότερα (σε εξοχικά ή συγγενείς) για να ξεφύγουν απ’ τις καραντίνες στη Λομβαρδία, η βολική ερμηνεία ήταν ότι “ο φτωχός νότος εκδικείται τον πλούσιο βορρά” λέγοντας Έξω! Δεν θα μας κολλήσετε τις αρρώστιες σας…

Λάθος! Το ίδιο ακριβώς έκαναν και οι πλουσιώτατοι καταλανοί απέναντι στους υπόλοιπους ισπανούς – αλλά και οι “επαρχιώτες” της περιφέρειας απέναντι στους “πρωτευουσιάνους”! Τότε ήταν που το κεντρικό ισπανικό κράτος, προκειμένου να αποφύγει τον “υγιεινιστικό εμφύλιο” (ποιος ξέρει που μπορούν να φτάσουν οι υγειο-φοβισμένοι που φρενιάζουν;) ή αρπάζοντας απλά την ευκαιρία, κήρυξε σε αποκλεισμό ολόκληρη την επικράτειά του. Ισότητα – προς τα κάτω!

Ευκαιρίας δοθείσης έκανε όμως και κάτι ακόμα το γκουβέρνο της Μαδρίτης. Αφαίρεσε απ’ τις ημιανεξάρτητες περιφερειακές εξουσίες τις αρμοδιότητες της δημόσιας υγείας και της αστυνομίας! Αυτό κτύπησε ιδιαίτερα την Βασκία (η πλουσιότερη περιφέρεια της ισπανίας) και την Καταλωνία (η δεύτερη πλουσιότερη), μιας και αυτές οι δύο αρμοδιότητες ήταν απ’ τις βασικές της ημιανεξαρτησίας τους… Τι μπορούσαν όμως να κάνουν αφού οι ίδιες οι εξουσίες εκεί (και το μεγάλο μέρος του πληθυσμού) είχαν δείξει τέτοια παλιανθρωπιά με ελατήρια “τοπικής κοινωνίας”;

Το “πρόβλημα της μόλυνσης” έγινε ακαριαία πολιτικό με όρους εξουσίας! Λάδι στα γρανάζια δηλαδή – με ισπανικό τρόπο…

(φωτογραφία: οι πρωτοκοσμικές στρατιωτικές στολές εξελίσσονται… ακολουθούν την civilian “μόδα”)

Τα χρυσόψαρα χαμογελούν

Κυριακή 22 Μάρτη. Φαίνεται ότι ακόμα κι η «μνήμη χρυσόψαρου» γίνεται πια πολυτέλεια (πότε πότε καταλαβαίνει ότι υπάρχει γυάλα…). Λίγο πριν (ελάχιστα πριν με κριτήρια ιστορικού χρόνου) εμφανιστεί η ιική Αποκάλυψη είχε εμφανιστεί και δουλευόταν η κλιματική Αποκάλυψη. Ο Μεγάλος Φόβος, η Επερχόμενη Καταστροφή, ο Μαζικός Θάνατος είχε την μορφή της ανόδου της θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας… Θα ήταν ένας Μαζικός Θάνατος από ασφυξία· όχι του αέρα αλλά του πνιγμού στην θάλασσα που θα κατάπινε τα παράλια· από πείνα (αφού οι καλλιέργειες θα καταστρέφονταν)· ίσως και από επιδημίες (αφού η φυσική μικροκλίμακα των ιών και των βακτηριδίων θα εξαγριωνόταν…)

Γράφαμε και ξαναγράφαμε, αναλύαμε και ξανα-αναλύαμε (και τότε δεν μας έβριζαν οι … πειθαρχημένοι στρατιώτες…) πως άσχετα με το 100%, το 50% ή το 0% της «ανθρωπογενούς προέλευσης» της κλιματικής αλλαγής, το εντελώς καπιταλιστικο-γενές ήταν και είναι η αλλαγή ενεργειακού μοντέλου. Γράφαμε και ξαναγράφαμε (πως διέφυγε απ’ τους πειθαρχημένους στρατιώτες;) ότι η διαδικασία «αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής» είναι μια τεράστια χρηματική, ηθική, διανοητική και κοινωνική απο-επένδυση / επαν-επένδυση για λογαριασμό της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και των «πράσινων», «φιλικών προς το περιβάλλον» μηχανών της. Αντιγράψαμε τον ξεχασμένο George Caffetzis (στο πρόσφατο cyborg 17):

… Κάθε περίοδος καπιταλιστικής ανάπτυξης έχει τα αποκαλυψιακά της οράματα… Αναφέρομαι στις λειτουργικές Αποκαλύψεις που σημαδεύουν κάθε περίοδο σημαντικών αλλαγών στην καπιταλιστική ανάπτυξη και σκέψη. Γιατί η Αποκάλυψη εμφανιζόταν και σε άλλες περιόδους της καπιταλιστικής ιστορίας όταν … ο ταξικός ανταγωνισμός έφτανε ένα επίπεδο έντασης που αμφισβητούσε τον έλεγχο του κεφάλαιου… Η Αποκάλυψη δεν είναι ατύχημα. Οποτεδήποτε το τρέχον μοντέλο εκμετάλλευσης γίνεται μη βιώσιμο, το κεφάλαιο αρχίζει τους υπαινιγμούς περί θανάτου με την μορφή του τέλους του κόσμου…

Ο Caffetzis τα έγραφε αυτά το 1980, όταν ο εργατικός ανταγωνισμός είχε όντως την πρωτοβουλία των κινήσεων και είχε οδηγήσει την καπιταλιστική συσσώρευση σε αδιέξοδο. Μακάρι να συνέβαινε το ίδιο και τώρα! Δυστυχώς δεν είναι μόνο ο συνειδητός πόλεμος απ’ την μεριά της τάξης μας που προκαλεί «κρίσεις»! Είναι και ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός. Σε τέτοια φάση βρισκόμαστε, και τα αφεντικά δεν το κρύβουν (για όσους καταλαβαίνουν…): τα υπαρκτότατα προβλήματα συσσώρευσης δεν εντοπίζονται τόσο στην εργατική αρνησικυρία όσο στην «υπερσυσσώρευση» της προηγούμενης περιόδου, και στις συνεπειές της: την απαίτηση για το βίαιο ξαναμοίρασμα του κόσμου (και του ηλιακού συστήματος).

Η «Ενεργειακή Αποκάλυψη» (a ka «κλιματική αλλαγή»), ο «Θάνατος εξαιτίας του υγρογονανθρακικού ενεργειακού μοντέλου» είχε και έχει πολλά ατού Μεγάλου Φόβου· έχει όμως και ένα στρατηγικό μειονέκτημα: μπορεί να απωθηθεί ατομικά, καθώς αφορά το μέλλον. Τα δεκαετή πλάνα είναι σημαντικό από την άποψη του καπιταλιστικού σχεδιασμού, και το χρηματοδοτικό πρόγραμμα της κυρίας Ursula von der Leyen, μια τεράστια ΣΔΙΤ για “πράσινο καπιταλισμό” στην ευρώπη είναι καίριο – αλλά πως να προλάβει κανείς τον κινέζικο καπιταλισμό και την ευρασιατική του επκράτεια; Και δεν επιβάλλει (ο Ενεργειακός Θάνατος) καμμία αυστηρή κοινωνική πειθαρχία εδώ και τώρα! Όμως ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται πολύ γρηγορότερα (δυστυχώς η ασταμάτητη μηχανή έχει ξεστρατίσει απ’ την θεματολογία της, ελπίζει να διορθωθεί σε κάποιο βαθμό σύντομα…)

Όχι, δεν εφηύρε κανένας τον covid-19! Όχι δεν ο κακόβουλος pico Φραγκενστάιν που διέφυγε από κάποιο εργαστήριο. Προσφέρεται όμως για Φοβική αξιοποίηση· κι αυτό συμβαίνει.

Κάποιοι επιμένουν ότι τα αφεντικά δεν θα προκαλούσαν «μόνα τους» τέτοια ζημιά όση το γιγα-πάγωμα των οικονομικών δραστηριοτήτων… Για να συμπεράνουν μέσα από ανιστόρητη “είς άτοπον απαγωγή” ότι η απειλή (του covid-19) είναι πραγματική, συνεπώς πρέπει να συμμαχήσουμε τώρα, «σ’ αυτήν την μάχη», με τους κυρίους μας (και μετά; μετά θα τα ξαναπούμε κουφάλες!). Οφείλουμε να θυμίσουμε ότι τα αφεντικά εδώ και πάνω από έναν αιώνα καπιταλισμού έχουν προκαλέσει ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ καταστροφές απ’ το τωρινό γενικό lock out στον πρώτο κόσμο!

Θα επανερχόμαστε τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες με πιο συστηματικές προσεγγίσεις.

Μερικά απ’ τα βασικότερα των βασικών 1

Παρασκευή 20 Μάρτη. Οι υγιεινιστικές φοβίες (κάθε κλίμακας και έντασης) είναι άμεση έκφραση των φόβων των σχετικών με την αρτιμέλεια, τη νεότητα – και τον θάνατο. Η (αιώνια) νεότητα και η αθανασία είναι εδώ και έναν αιώνα (μετρημένο!) τα βασικά (έως τα μοναδικά) κλισέ της διαφήμισης· της προώθησης εμπορευμάτων. Το νοηματικό υλικό που αλέθουν, το υπονοούμενό τους. Απ’ το πιο ασήμαντο ως το πιο εντυπωσιακό όλα τα εμπορεύματα υπόσχονται έμμεσα ή και άμεσα την (κοινωνικά εννοημένη) νεότητα και την (κοινωνικά εννοημένη) υπέρβαση της φυσικής, ζωϊκής φθοράς.

Μετά από έναν αιώνα σκληρής εκπαίδευσης σ’ αυτούς τους φόβους και στη «λύτρωση» μέσα απ’ την κατανάλωση (εμπορευμάτων, υπηρεσιών και σχέσεων)· μετά από τόσες γενιές μαζικής εμπέδωσης και ενσωμάτωσης αυτής της «υγείας» κι αυτής της «αθανασίας» που είναι η «υγεία και η αθανασία» της εμπορευματικής μεσολάβησης, άρα μια ιδέα για την υγεία ξένη και εχθρική προς την πραγματικότητα των σωμάτων, μια ιδέα τυρρανική, καταστροφική· μετά από έναν αιώνα θητείας σε μια «υγιεινιστική αλήθεια» που κατέληξε να είναι δείκτες, μετρήσεις και στατιστικές, δεν είναι πρωτότυπη η τρομοεκστρατεία στο όνομα του covid-19. Δεν είναι πρωτότυπος ούτε ο διάχυτος φόβος, που μπορεί μεν ο καθένας να τον βιώνει ατομικά, αλλά είναι μαζικός και απρόσωπος.

Όλα – μα όλα – είναι ιστορικά και κοινωνικά προσδιορισμένα! Η ιδέα που έχουν οι υπήκοοι σήμερα για την υγεία τους δεν έχει καμμία σχέση με την ιδέα που είχαν οι πρόγονοί τους πριν 1 αιώνα· και δεν έχει καμμία σχέση με την ιδέα που θα έχουν μετά από 1 αιώνα οι τότε υπήκοοι του τότε καπιταλιστικού κόσμου.

Ένα μόνο παράδειγμα, ενδεικτικό. Κάποτε η φράση τον έφαγε η κλεισούρα ήταν τόσο κυριολεκτική όσο δεν μπορεί να διανοηθεί η φοβισμένη μάζα σήμερα. Η κλεισούρα, το να είναι κάποιος κλεισμένος σ’ έναν εσωτερικό χώρο, σ’ ένα δωμάτιο ή σε ένα σπίτι, τον έτρωγε κυριολεκτικά. «Έτρωγε» τις σάρκες του· τον έκανε αδύναμο, φιλάσθενο, μίζερο. Ο «περιορισμός» σ’ έναν εσωτερικό χώρο ανθρώπων που ήταν ικανοί να κινούνται ήταν τιμωρία. Από γονική (: πήγαινε στο δωμάτιό σου και δεν θα βγεις αν δεν σου πω εγώ!) έως κοινωνικά πειθαρχική (: η φυλακή).

Σήμερα οι κρατικές «υγιεινιστικές» διαταγές του είδους «κάτσε σπίτι σου» εμφανίζονται και γίνονται αποδεκτές όχι μόνο σαν «σωστές» αλλά και σαν ο δρόμος της προφύλαξης της υγείας… την ίδια στιγμή που η κλεισούρα συνεχίζει να «τρώει» τις ζωντανές πλευρές του καθενός. Γιατί αυτή η απαγόρευση επικροτείται; Επειδή η «κλεισούρα» έχει γίνει ήδη νόρμα για την συντριπτική πλειοψηφία (σπίτι / αμάξι / γραφείο / γυμναστήριο / διασκεδάδικο)· και επειδή οι τηλε-επικοινωνίες έχουν αναπτυχθεί (και έχουν υιοθετηθεί) τόσο ώστε το κοινωνικώς σχετίζεσθαι γίνεται ήδη όλο και λιγότερο κάτω απ’ το φως της ημέρας και το σκοτάδι της νύχτας· γίνεται μπροστά σε οθόνες, αδιάφορο και αδιάκριτο για οτιδήποτε έξω απ’ αυτές.

Όλα – μα όλα – είναι ιστορικά και κοινωνικά προσδιορισμένα! Στα διαλείματα των φόβων της αρρώστιας / του θανάτου (τα τελευταία 20 χρόνια έχουν σκηνοθετηθεί απ’ τους αρμόδιους αρκετά τέτοια κύματα) ο φόβος της άμεσης συσχέτισης με τον άγνωστο (και το Άγνωστο) έχει γίνει βασική κοινοτοπία. Η Αρρώστια (με κεφαλαίο γράμμα) είναι ένας επικίνδυνος, θανατηφόρος Άγνωστος. Αφού οι τεχνικές του κεφάλαιου και της εξουσίας του μεσολαβούν την σχέση του καθενός με τον εαυτό του, οτιδήποτε υποδείξουν αυτές σαν «επικίνδυνο» θεωρείται αυτόματα τέτοιο! Ακόμα και το «δεν ξέρουμε» των συγκεκριμένων ειδικών (προκειμένου, τώρα, για τον covid 19), ακόμα κι αυτή η άγνοια που κάποτε θα θεωρούνταν η αισχύνη τους, και σίγουρα θα κλόνιζε την εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους, ακόμα κι αυτό βαραίνει υπέρ του χειρότερου (φαντασιακά) ενδεχόμενου. Από έναν μετεωρολόγο δεν θα γινόταν ποτέ δεκτό το «δεν ξέρω τι καιρό θα κάνει αύριο»· και πάντως κανείς δεν θα συμπέραινε ότι η άγνοια του ειδικού σημαίνει ότι θα ξαναγίνει ο κατακλυσμός του Νώε… Από έναν λοιμωξιολόγο / επιδημιολόγο γίνεται δεκτή η άγνοια, αντιμετωπίζεται συγκαταβατικά, μιας και δεν αποκλείει καθόλου ότι «θα καταστραφεί ο κόσμος / θα πεθάνω Εγώ…».

Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή, καθώς η εμπορευματική πένσα και η γενικευμένη μηχανική μεσολάβηση σφίγγουν όλο και περισσότερο, καθώς ο Εαυτός – Κεφάλαιο γίνεται αναγκαστικά και Εαυτός – Εμπόρευμα, η υπόγεια και ανομολόγητη αίσθηση πως ο καθένας είναι ανταλλάξιμος με οποιονδήποτε άλλον (στις δουλειές, στις κοινωνικές σχέσεις…) όχι μόνο γιγαντώνει τις καθημερινές ανασφάλειες, αλλά επιβάλει την αναζήτηση του Ίδιου· όχι του Άλλου, σε καμμία περίπτωση του Διαφορετικού· και ανάθεμα στο Άγνωστο! Η «άγνωστη αρρώστια» (που μπορεί να είναι πολύ γνωστή στην υλικότητα του είδους μας, άγνωστη μόνο στους ειδικούς) μόνο φρικτή μπορεί να είναι· αφού «έτσι μας λένε». Η γρίπη σκοτώνει εκατό φορές παραπάνω, αλλά αυτήν «την ξέρουμε»… Οι πρωτοκοσμικοί στρατοί σκοτώνουν άμεσα ή μέσω εργολάβων εκατοντάδες χιλιάδες· αλλά αυτόν τον θάνατο των Άλλων «τον ξέρουμε», και δεν είναι θέμα… Για τον covid 19 μας είπαν ότι είναι «άγνωστος» – κι αυτό είναι αρκετό για να πυροδοτήσει όλες τις ανασφάλειες και τους φόβους μαζεμένους…

Ο «υγιής» υπήκοος σήμερα θα χαρακτηριζόταν κοινωνικά άρρωστος μόλις πριν 2 γενιές: θα τον έλεγαν μόνοχνωτο, υποχόνδριο…

Αυτά είναι κάποια απ’ τα βασικότερα των βασικών. Ό,τι και να λέμε εμείς, ό,τι και να λένε τα αφεντικά, οι ιστορικοί προσδιορισμοί ξεπερνούν τα θηριώδη Εγώ και τις φοβίες τους. Και δεν υπάρχει άλλη διαφυγή, άλλη απόδραση, εκτός απ’ την αναγνώριση της ιστορικότητας (και εν τέλει της κοινωνικότητας) τόσο ημών των ίδιων (των ηθών μας, των πεποιθήσεών μας – ακόμα και των ανασφαλειών μας) – όσο και των συνθηκών μέσα στις οποίες ζούμε. Πολύ απλά: χωρίς τις 4G επικοινωνίες κανένα αφεντικό και κανένα κράτος δεν θα διανοούνταν να διατάξει τον μαζικό κατ’ οίκον περιορισμό μας! Χάρη στις 5G επικοινωνίες αύριο, οι περισσότεροι θα φορούν με χαρά «βραχιολάκι» – στο χέρι. Στην πραγματικότητα υπάρχει ήδη ο προπομπός του: στην τσέπη ή στην τσάντα. Είναι το τηλεχειριστήριο της καθημερινής ζωής…

Αυτό που κάποτε ήταν «εναλλακτική έκτιση ποινής» θα γίνει (γίνεται ήδη μπροστά στα μάτια μας) «απόδειξη κοινωνικής ευθύνης»· δηλαδή «καθήκον», όποτε ζητηθεί αρμοδίως… Πατριωτικό καθήκον μάλιστα – ο εθνικός ύμνος είναι η απόδειξη ότι οι αιχμάλωτοι έχουν χάσει κάθε αίσθηση της πραγματικότητάς (τους).

(φωτογραφία: Dead don’t die…)