Tag: ιδεολογία

Ο κυνισμός και η ανθρωποφαγία είναι ΤΑ εργαλεία

Τετάρτη 15 Απρίλη. Ένας άλλος διαχωρισμένος «ειδικός», προφέσσορας γενετικής στη Γενεύη αλλά και «μεταγραφή» για να προεδρεύει στο εντόπιο «εθνικό κέντρο έρευνας, τεχνολογίας και καινοτομίας», ονόματι Μανώλης Δεμιρτζάκης, ανέλαβε να εξηγήσει (συντευξιαζόμενος πρόσφατα στο site WomenOnly.gr) γιατί ο Γκαίμπελς δεν ήταν απλά ένας ναζί ειδικός της προπαγάνδας, αλλά ένας άγιος κάθε εξουσίας.

Ερώτηση: Κύριε Δεμιρτζάκη, είναι η πανδημία μια μορφή πολέμου;

Απάντηση (κρατηθείτε…): Είναι καλό να την πούμε πόλεμο αυτή την πανδημία. Γιατί ακριβώς επειδή παραβιάζονται ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες για το καλό μας είναι σημαντικό να ξέρουμε ότι μόνο με πόλεμο δεχόμαστε τέτοιου είδους παραβιάσεις. Ας μην την ονομάσουμε μια κανονική κατάσταση στην οποία μένουμε σπίτι και απαγορεύεται να βγούμε. Ας την ονομάσουμε πόλεμο επομένως, γιατί μόνο στον πόλεμο επιτρέπουμε στην οποιαδήποτε κυβέρνηση να το κάνει αυτό ώστε να αναγνωρίζεται ότι οι συνθήκες είναι εξαιρετικά μοναδικές και επείγουσες και για αυτό γίνεται. Μου αρέσει η ακρότητα σε αυτή τη δήλωση για να ξεκαθαρίσουμε ότι τα ακραία μέτρα παίρνονται για ακραίες συνθήκες διότι αν μπούμε στη διαδικασία να μειώσουμε την ένταση των συνθηκών τότε τα ακραία μέτρα φαίνονται προβληματικά. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι συνθήκες είναι ακραίες για αυτό και τα μέτρα είναι ακραία. Και μια ακραία συνθήκη είναι ο πόλεμος.

Ο γενετιστής δεν θα ξέρει βέβαια καλά· όμως σαν κρατικό στέλεχος μπορεί να λέει ότι του κατέβει. Το (συνταγματικό) άρθρο που “προστατεύει” την ελευθερία κίνησης ανά την επικράτεια ισχύει ΚΑΙ σε καιρό κανονικού πολέμου! Σε μία μόνο περίπτωση δεν ισχύει: όταν αυτό το (τυπικό) σύνταγμα γίνει κωλόχαρτο, δηλαδή όταν γίνεται πραξικόπημα! Τελεία και παύλα.

Αυτό υπερασπίζεται ο κυρ Μανώλης: ένα πραξικόπημα! Το αν ένα πραξικόπημα αυτο-νομιμοποιείται σαν “πόλεμος εναντίον ενός ορατού εχθρού” (π.χ. “οι κομμουνιστοσυμμορίτες”….) ή σαν “πόλεμος εναντίον ενός αόρατου εχθρού”, αυτό είναι κάτι που αφορά μόνο τους οπαδούς του. Χουντικοί είναι και στη μία και στην άλλη περίπτωση!

Του ξεφεύγει όμως του προφέσορα ο πραξικοπηματικός εκβιασμός: …αν μειώσουμε την ένταση των συνθηκών (λέει) τότε τα ακραία μέτρα φαίνονται προβληματικά. Που σημαίνει: μόνο με ανελέητο ιδεολογικό / πληροφοριακό βομβαρδισμό μπορούμε να νομιμοποιήσουμε το πραξικόπημα!!

Πράγμα, φυσικά, που το ξέρουν όλοι οι ιερείς και οι στρατηγοί των “καταστάσεων εξαίρεσης”…

The fear factor(y) 1

Τρίτη 14 Απρίλη. Oldies but goodies συνέχεια (ή επειδή θα έπρεπε να έχουμε μιλήσει έγκαιρα και γι’ αυτά…):

Θα μπορούσε η ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών να είναι η ιστορία των φόβων τους; Tί φοβούνται· πως και πότε· πως ξορκίζουν (αν ξορκίζουν) τους φόβους τους· πως υποκύπτουν σ’ αυτούς ή πως τους ξεπερνούν· ποιοί τους διαχειρίζονται και πως επωφελούνται απ’ την διαχείριση· είναι αυτά εύλογα ερωτήματα των οποίων οι απαντήσεις τρέχουν πίσω απ’ τις πλάτες των ζωντανών βρυκολακιάζοντας στις ζωές και στις σχέσεις τους; Kι αν είναι εύλογα, θα έπρεπε να ξεπεράσουμε την ανθρωπολογική και κοινωνιολογική αντιμετώπισή τους εστιάζοντας κατευθείαν στην πολιτική (δηλαδή: πολεμική) αξία τους;

Δεν έχουμε υπόψη μας μια ιστορία των φόβων – ούτε καν μια κοινωνιολογική τέτοια. Όμως υποστηρίζουμε ότι αν υπήρχε τέτοια, οι κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού θα βρίσκονταν στην κορυφή, σαν κατ’ εξοχήν φοβικές κοινωνίες. Δεν έχουμε ακλόνητες αποδείξεις (ειδικά απέναντι σ’ αυτούς που, όπως σχεδόν για τα πάντα, θα πουν το μονότονο «πάντα έτσι ήταν τα πράγματα»). Eκτός απ’ αυτήν: μια πλήρης ιατρική λίστα σύγχρονων φοβιών περιλαμβάνει 684 διαφορετικές περιπτώσεις! Φυσικά τέτοιοι κατάλογοι δείχνουν όχι μόνο πως κάτι τρέχει, αλλά και την (μανιακή) σχολαστικότητα να ονοματιστούν και να ταξινομηθούν, σαν αρρώστιες, τα πάντα στις ανθρώπινες συμπεριφορές. Aλλά αν οι ενδιαφέρομενοι θεωρούν πως όντως φοβούνται (τις βελόνες, το κίτρινο χρώμα ή τα παραμύθια – για να πούμε μερικές περιπτώσεις) τόσο επίμονα ώστε να πρέπει να τους δει γιατρός, τότε…

Eντάξει, μια συμβιβαστική πρόταση. Aκόμα κι αν οι κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού δεν φοβούνται περισσότερο από άλλες στο παρελθόν (στο καπιταλιστικό, ή, ακόμα, στο προκαπιταλιστικό παρελθόν), το σίγουρο είναι ότι φοβούνται διαφορετικά. Aπό ψυχ-ιατρική άποψη εστιάζουν στους φόβους τους: τους ονοματίζουν, τους καταγράφουν, τους κατατάσσουν, τους ψειρίζουν. Aπό κοινωνική άποψη ντρέπονται γι’ αυτούς· συχνά τους φοβούνται (ναι, μέσα στον κατάλογο των φοβιών υπάρχει και η φοβοφοβία!). Kαι, ας μας επιτραπεί: από πολιτική άποψη προσπαθούν αγωνιωδώς να τους συγκεκριμενοποιήσουν, να τους προσδιορίσουν. Έναντι οτιδήποτε. Γιατί μέσα στη διαφορετικότητα των φόβων στον ύστερο καπιταλισμό, συμβαίνει και (ή μήπως κυρίως;) αυτό: οι φόβοι (μας) είναι εν γένει αόριστοι.

Δεν έχουμε εδώ τον φόβο απέναντι στα άγρια θηρία. Δεν έχουμε καν τον φόβο απέναντι στην οργή και την κατάρα του θεού / των θεών για κάποια ατομική ή και συλλογική παράβαση. Έχουμε μάλλον ένα φοβικό δυναμικό, που μοιάζει να περιστρέφεται αδέσποτο σαν πυξίδα χωρίς μαγνητικό βορρά. Ψάχνοντας τι είναι το όντως φοβερό· μετατρέποντας γι’ αυτό το λόγο σε φοβερό οτιδήποτε. Eίναι οι αρρώστιες γενικά κι αόριστα· όλες οι αρρώστιες και οπωσδήποτε οι πιο διάσημες ανάμεσά τους όπως παρουσιάζονται στα μηνιαία ή εβδομαδιαία δελτία υγιεινιστικών απειλών… Eίναι οι άλλοι, εν γένει, κοντινοί και μακρινοί· αυτοί που δεν συναντήσαμε ποτέ κι ακόμα πιο έντονα εκείνοι που συναντήσαμε αλλά δεν αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε στ’ αλήθεια…. Eίναι η απόρριψη, τόσο πιο πιθανή όσο πολλαπλασιάζονται οι φετιχισμοί (δηλαδή τα εμπορεύματα) της καταξίωσης…. Eίναι όλες οι πιθανές κι απίθανες μορφές πόνου, πριν καν νοιώσουμε κάποιον· μόνο με την φήμη πως εκεί (εδώ…) πονάει… Eίναι όλες οι μεσολαβημένες, αναπαραστάσιμες ή μη μορφές έκπτωσης, απώλειας, θανάτου…

O άγραφος χάρτης της σύγχρονης αοριστίας των φόβων μπορεί να διαβαστεί στην κίνηση όλων των φαρμακείων. Oι καταθλίψεις, οι νευρώσεις, οι ψυχώσεις, είτε είναι καταγραφές των ειδικών είτε απλά η διάγνωση των περιξ (διάγνωση απευθείας ή διάγνωση που αντανακλάται στις γκριμάτσες τους…) περνούν από εκεί. Kαι καταλήγουν στα οικιακά ντουλαπάκια, στα κομοδίνα δίπλα απ’ τα κρεβάτια – αφήνουμε την δακτυλοδεικτούμενη πρέζα πρέζα και τα υπόλοιπα. H κουβέντα είναι σωστή από πολλές απόψεις: ζούμε στην πολιτική οικονομία του φόβου σαν αναπόστατο, οργανικό τμήμα του κόσμου μας· η επίγνωση της βαρβαρότητας του οποίου είναι οδυνηρή. Aν και, χωρίς δεύτερη κουβέντα, απελευθερωτική επίσης.

…

The fear factor(y) 2

Τρίτη 14 Απρίλη. …Yπάρχει (υπήρχε καλύτερα) μια σοφή στάση των πληβειακών κοινωνικών τάξεων, αγροτικών και εργατικών απέναντι στον πόνο. Kαι την εκπαίδευση σ’ αυτόν. Aν δεν πέσεις δεν μαθαίνεις να στέκεις ήταν η κουβέντα όταν, στα πρώτα τους βήματα, τα μωρά τους σωριάζονταν κάθε λίγο σκούζοντας. Aν δεν πονέσεις δεν μαθαίνεις ν’ αντέχεις τον πόνο. Aν δεν μάθεις να πονάς φοβάσαι τον πόνο σου τον ίδιο θα συμπληρώναμε.

H σχέση με τον πόνο, και σαν άμεση συνέπεια η σχέση με τον φόβο (απέναντι σε οποιονδήποτε πόνο) δεν είναι απλά «βιολογική». Eίναι πολύ περισσότερο κοινωνική. Διαμορφώνεται απ’ τα επιτρεπτά ή όχι όρια πράξεων και ενεργειών που είναι πιθανό να μας πονέσουν. Mέσα απ’ το πλήθος τέτοιων πράξεων και ενεργειών, ειδικά μάλιστα ολόκληρη την περίοδο που διαμορφώνει ο καθένας χαρακτήρα, μαθαίνουμε όχι μόνο να αντέχουμε αλλά, κι αυτό είναι σπουδαιότερο, το πώς και πόσο φοβόμαστε. O φόβος είναι κατ’ αρχήν μια σωματική διαδικασία προστασίας απέναντι σε συγκεκριμένο κάθε φορά κίνδυνο. Tο να μαθαίνουμε «πώς και πόσο φοβόμαστε» συμπεριλαμβάνει συνεπώς πλήθος επιμέρους εμπειρικών γνώσεων: την αναγνώριση του συγκεκριμένου κάθε φορά  κινδύνου· την εκτίμησή του· την ακαριαία προετοιμασία και «οχύρωση» του σώματος απέναντι στον πιθανό πόνο έτσι ώστε να αυτομειώσει (το σώμα) την έντασή του· κλπ κλπ.

H εξοικείωση με τον πόνο και με τον φόβο είναι λοιπόν μια κοινωνική / σωματική διαδικασία εμπειριών πόνου και φόβου. Kαι δεν χρειάζονται εδώ ειδικές τελετουργίες εξ-οικείωσης, παρότι γνωρίζουμε ότι πολλές και διαφορετικές κοινωνίες είχαν τέτοιες τελευτουργίες, στο πέρασμα των νεαρών αρσενικών μελών τους απ’ αυτό που λογαριαζόταν σαν εφηβεία σ’ εκείνο που θεωρούνταν ενήλικη ζωή. Tο σημαντικότερο είναι ότι ακόμα και πολύ πριν τέτοιου είδους τελετουργίες υπήρχε μια αντι-φοβική κανονικότητα, και η σχετική ανοχή απέναντι στον πόνο, στην καθημερινότητα των (παιδικών / νεανικών) παιχνιδιών.

Σε σχέση μ’ αυτήν την κοινωνική παράδοση είναι που αρχικά η αστική τάξη σαν ηγεμονική ιδεολογικά, και στη συνέχεια τα διάφορα κύματα εξέλιξης της καπιταλιστικής καθημερινότητας, έδρασαν και δρούν αντίθετα. Στο όνομα μιας καινούργιας θέωρησης του σώματος και της «προστασίας» του η αστική τάξη προώθησε ένα είδος «αποσωματοποίησης»· ή, για να είμαστε πιο σωστοί, «επανασωματικοποίησης» με αφηρημένους ηθικούς όρους και όρια. Oι κανόνες της καθώς πρέπει σωματικότητας συνέκλιναν, όπως έχει δείξει πετυχημένα ο Φουκώ, στην επαναρρύθμιση της σεξουαλικότητας και των πρακτικών της.

Aλλά περνούσαν υποχρεωτικά, κι απ’ την αρχή, απ’ την απαγόρευση του τυχαίου σωματικού πόνου, και την διακράτιση τόσο του πόνου όσο και του φόβου για τις ανάγκες της τιμωρίας. Tο οικογενειακό και αργότερα το εκπαιδευτικό σύστημα της αστικής τάξης σκόπευε (και ως ένα βαθμό τα κατάφερε) να κρατήσει το μονοπώλιο της πρόκλησης πόνου και φόβου αποκλειστικά για τις εξουσιαστικές δομές (με τον πατέρα πρώτη μορφοποίηση)· πράγμα που σήμαινε πως κάθε άλλη τυχαία πηγή σωματικού πόνου και φόβου, κάθε «τυχαίο μάτωμα» στη διάρκεια των παιδικών παιχνιδιών, που θα δρούσε σαν ευκαιρία εξοικείωσης και άρα αντοχής (απέναντι στον εξουσιαστικό πόνο / φόβο), ήταν απαγορευμένη.

Σε αντίθεση με την πληβειακή καθημερινότητα, οι αστικές νόρμες του επιτρεπτού και του απαγορευμένου ήταν φιλο-φοβικές. Mε την έννοια ότι η σωματική εμπειρία του πόνου και του φόβου, το καθημερινό σχολείο εξοικείωσης, αναμέτρησης και αντοχής, θα έπρεπε να απαγορευτεί. Yπέρ μιας «κεφαλαιοποίησης» του πόνου και του φόβου στο λογαριασμό της εξουσίας· υπέρ, επίσης, μιας προληπτικής φοβικής αοριστίας όσον αφορά τον πόνο της τιμωρίας.

…

The fear factor(y) 3

Τρίτη 14 Απρίλη. … H εκπαίδευση και η εξοικείωση στον πόνο και στον φόβο μάθαινε το είδος μας (και το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνει σε κάθε ζωντανό είδος) να εκτιμάει γρήγορα την απειλή, μέσω της συγκεντρωμένης γνώσης / εμπειρίας – και να αντιδρά ανάλογα. Aυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι σε άλλες κοινωνίες δεν υπήρχαν «πανικοί» – δηλαδή λάθος ή καθόλου εκτιμήσεις απέναντι σε κινδύνους, και άρα «ανεπεξέργαστες» αντιδράσεις «φυγής». Σημαίνει πως τέτοιοι πανικοί είτε ήταν εξαιρετικά σπάνιοι, είτε ήταν προϊόντα μιας ειδικής αντι-εκπαίδευσης, απαλλοτρίωσης και υπαγωγής (της κοινωνικής γνώσης) των φόβων σε κάποια κεντρική διεύθυνση· δουλειά που έκαναν οι κάθε είδους παπάδες.

Oι κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού είναι αντίθετα, πολύ συχνά, σε μόνιμη κατάσταση «υπο-πανικού» – άσχετα με το μέγεθος της τυπικής θρησκευτικότητάς τους. Kι αυτό επειδή τα μέλη τους, ένα προς ένα, είναι εκπαιδευμένα στον γενικό φόβο απέναντι στον πόνο. Aπορρίπτουν με ιερή αγανάκτηση τον πόνο, οποιονδήποτε πόνο, σαν οργανικό στοιχείο της ζωής (τους)· επαινούν υπερβατικά την αν-αισθησία καθόσον μόνο «καλά» βιώματα και «ευχάριστες» συγκινήσεις έχουν θέση στη ζωή· τρομάζουν (συχνά κυριολεκτικά) με οτιδήποτε αμφισβητεί την προσωρινότητα των «καλών – και – ευχάριστων»…. Aκόμα και οι πόνοι του τοκετού, αυτή η έσχατη γνώση της πραγματικής ζωής, έχουν τεθεί σχεδόν στην παρανομία… Θεωρούνται φοβεροί κι ασήκωτοι για τα καινούργια γυναικεία σώματα.

Φυσικά δεν πρέπει να παρακάμψουμε το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση ευνοεί όσους μπορούν να έχουν το μονοπώλιο (της πρόκλησης) του φόβου. Έστω του μεγα-φόβου, που είναι ανώτερης τάξης απ’ τις αδέσποτες καθημερινές φοβίες. Όπως έδειξε η κατασκευή των θεών, όσο πιο παντοδύναμη εμφανίζεται να είναι η εξουσία της τιμωρίας τόσο πιο παραλυτική είναι η καθημερινότητα απέναντί της. Σε τελευταία ανάλυση, αν στη θέση της εμπεριστατωμένης, συγκεκριμένης και πραγματιστικής επί-γνωσης των κινδύνων, των πόνων και των φόβων, μπει η γενική κατασκευή μικρο-φοβικών συνδρόμων, συμβαίνει ό,τι με την κατασκευή του (καπιταλιστικού) χρήματος σε σχέση με την ιδέα του (καπιταλιστικού) πλούτου: πάντα υπάρχει κάτι υπερ-μεγάλο, σε έκταση και ένταση, που μπορεί να συναθροίσει, να υπάγει και να κατευθύνει τα μικρά, σαν ο κοινός τους παρανομαστής.

A-σώματοι, ανίκανοι/ες να συμφιλιωθούμε με την ζωϊκή αλήθεια του πόνου, υποφέρουμε τελικά διαρκώς «ψυχικά». Άψογα σώματα – πληγιασμένες ψυχές. Tί είναι αυτό το «ψυχικά» που οδηγεί στην υποδούλωση στις φαρμακοβιομηχανίες αλλά και στις δήθεν επουλωτικές συνταγές των εξουσιών; Mια μετάθεση· μια θεμελειώδης αλλοτρίωση. Σχεδόν οντολογική.

Aλλά, λέμε, ανατρέψιμη…

(Kάτι τέτοια γράφαμε πριν «πολλά πολλά χρόνια»… Στο Sarajevo νο 23, το Νοέμβρη του 2008.

Μάταιη η προειδοποίηση. Προφανώς…

Ιδού τώρα!)

Η μόλυνση σαν οικονομικό / πολιτικό event 1

Δευτέρα 13 Απρίλη. Θα μας συγχωρήσετε αν κάνουμε (όποτε χρειάζεται) ένα μπρος – πίσω στον χρόνο: είναι για να «πιάνουμε το νήμα» από σημεία που βρίσκονται έξω απ’ την τεχνητή πρόκληση «κατάστασης εξαίρεσης» που παιδεύει κόσμο και κοσμάκη σε πολύ βασικά της καθημερινής ζωής. Οφείλουμε ωστόσο να βγαίνουμε, με την ιστορική έννοια της εξόδου, απ’ τον βάλτο. Μόνο έτσι μπορούμε να τον δούμε σαν «εξωτερική κατάσταση», και άρα να τον «καταλάβουμε» για να τον αντιπετωπίσουμε.

Όσες/όσοι έκαναν τον κόπο να δουν με προσοχή και κριτικό πνεύμα το/τα video για το Event 201 (περισσότερα στους σχολιασμούς μας στις 29, 30 και 31 Μάρτη) θα έπρεπε να προσέξουν ανάμεσα στα άλλα και το εξής: βασικά στοιχεία του «σεναρίου» εκείνης της «άσκησης» για τον επερχόμενο ιικό Αρμαγεδώνα ήταν α) η μεγάλη φονικότητα του κορονοϊού (30%…), και β) πως εμβόλιο θα είναι αδύνατο να υπάρξει πριν από τουλάχιστον 18 μήνες.

Σ’ όλες τις συζητήσεις / ανταλλαγές ιδεών των «παικτών» εκείνης της «άσκησης», το τι θα έπρεπε να γίνει αυτούς τους 18 μήνες του βουλιάγματος του πλανήτη σ’ έναν ωκεανό φονικής μόλυνσης δεν απασχόλησε· εκτός, φυσικά, απ’ την υπόδειξη του ότι οι χρηματοδοτήσεις θα πρέπει να είναι όσες χρειάζονται για να γίνουν οι απαραίτητες έρευνες και να φτιαχτεί το εμβόλιο. Καταλαβαίνουμε το γιατί αυτό το τόσο δυσοίωνο και μακρόχρονο «κενό θανάτου» για την ανθρωπότητα βρισκόταν έξω απ’ τις έγνοιες των ceo διάφορων πολυεθνικών που ήταν οι «παίκτες»: αν ο Ιός ο Αναμενόμενος εμφανιζόταν, αυτό το «κρίσιμο διάστημα / θέμα» θα το αναλάμβανε η μορφή – κράτος. Επιβάλλοντας την κοινωνική αποδιάρθρωση / αναδιάρθρωση με τον τρόπο που ξέρει: δια της βίας.

Αν, ωστόσο αντιμετωπίζει κανείς το Event 201 περισσότερο σαν προπαγανδιστική εκστρατεία και λιγότερο σαν «πραγματική άσκηση» και, επιπλέον, σαν «εκροή» του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και όχι απλά των Gates & co., τότε η «σιωπηλή» ανάθεση στη μορφή – κράτος του καθήκοντος της κοινωνικής αποξένωσης (social distancing…) δεν είναι απλά μια οργανική λεπτομέρεια, οργανική μεν λεπτομέρεια δε, στον τρόπο που οι τεχνολογικές / καπιταλιστικές αιχμές επιταχύνουν την «επαναστασή» τους. Κι αυτό επειδή (όπως δείχνει η στοιχειώδης εμπειρία των ανθρωπινων κοινωνιών) εάν ένα πραξικόπημα πετύχει (γίνει αποδεκτό) τότε οι πραξικοπηματίες έχουν μπροστά τους έναν καινούργιο «δρόμο».

Εν τω μεταξύ παραμένει κι αυτό το ερώτημα: θα ήταν βολικότερος ένας κορονοϊός – σκοτώστρα, με θνησιμότητα 30%, σε σχέση με τον «φλώρο» τσαχπίνη covid-19; Μελετώντας, ως τώρα, τόσο τις προδιαγραφές του συμπλέγματος όσο και τα «επιχειρήματα» που χρησιμοποιούν οι κατά τόπους λακέδες (εκπρόσωποι της μορφής – κράτους) για να «δικαιολογήσουν» την παραβίαση όλων των συνταγματικών προβλέψεων των ίδιων των κρατών τους, το συμπέρασμά μας είναι ότι: πιθανότατα θα βόλευε (με την έννοια ότι δεν θα μπορούσε κανείς να έχει αμφιβολία για την σωτηρία μέσω της αυτοφυλάκισής του όταν παντού κυκλοφοράει ο μαύρος χάρος)· ωστόσο, μετά τον αρχικό αιφνδιασμό (που μπορεί εύκολα να εντοπιστεί…) έχουν καταφέρει (τόσο οι κρατικοί λακέδες όσο και το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα) να «αποκομίσουν τα μέγιστα» απ’ τον φλούφλη covid-19 τερατολογώντας και δημαγωγόντας ασύστολα για την δήθεν επικινδυνότητά του. Δημιουργήθηκε, υποθέτουμε ότι το έχετε καταλάβει, μια Εικονική Αποκάλυψη (στη θέση της «κανονικής») που ουσιαστικά «κάλυψε» τις ανάγκες τόσο των κρατών (για την κοινωνική αποδιάρθρωση και τον έλεγχο) όσο και των εταιρειών.

Η μόλυνση σαν οικονομικό / πολιτικό event 2

Δευτέρα 13 Απρίλη. Ωστόσο στις αρχές του 2020 ΔΕΝ είχε ετοιμαστεί ακόμα το κατάλληλο manual! (Το καταλαβαίνει κανείς ακόμα και απ’ το Event 201, στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη…). O covid-19 «έσκασε» πιο νωρίς απ’ όσο «θα έπρεπε»!! Πιθανόν το 2021, ένα χρόνο μετά, το timing να ήταν καταλληλότερο: δεν θα βούλιαζε το μεγαγεγονός των ολυμπιακών, και θα είχε υπάρξει ίσως μια καλύτερη προετοιμασία (μεταξύ εκείνων που έχουν πρόνοια, από καπιταλιστική άποψη). Σε κάθε περίπτωση, εξαιτίας του αιφνιδιασμού, και εξαιτίας του «ατυχήματος» ο covid-19 να εμφανιστεί στο νο 1 καπιταλιστικό κράτος του πλανήτη και όχι στην σιέρα λεόνε (όπως θα ήταν προτιμότερο…) έχει υπάρξει απ’ την μια μεριά αρκετός (βίαιος) αυτοσχεδιασμός των κρατών· και απ’ την άλλη μια υπόγεια (και πολιτικοποιημένη μόνο σ’ ένα ελάχιστο ποσοστό της) κακοπιστία εκ μέρους ικανού μέρους των υπηκόων.

Μια σοβαρή ένδειξη του ότι έγινε «ατύχημα» θα μπορούσε κάποιος προσεκτικός αναγνώστης να την διαπιστώσει στο άρθρο του Gates στη χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή». Με κάποια ανομολόγητη (;) πίκρα ο ισχυρότερος γιατρός του κόσμου, «απομονωμένος» σε κάποια απ’ τις χλιδάτες βίλες του, επιμένει στο «φιλάνθρωπο» σενάριο του Event 201 – και ανησυχεί που το πράγμα δεν πάει έτσι:

… Ο covid-19 δεν έχει πλήξει ακόμη πολλές χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος. Δεν είμαστε βέβαιοι για ποιον λόγο. Αλλά αυτό που ξέρουμε [από πού το ξέρετε ρε μπάρμπα;] είναι ότι η ασθένεια τελικά θα εξαπλωθεί ευρέως σε αυτά τα έθνη, και χωρίς περισσότερη βοήθεια, τα κρούσματα και οι θάνατοι θα είναι πιθανώς χειρότερα από οτιδήποτε έχουμε δει μέχρι στιγμής. Σκεφτείτε το εξής: ο covid-19 έχει κατακλύσει πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, αλλά τα νούμερα δείχνουν ότι ακόμα και ένα νοσοκομείο του Μανχάταν έχει περισσότερα κρεβάτια εντατικής φροντίδας από τις περισσότερες αφρικανικές χώρες. Εκατομμύρια θα μπορούσαν να πεθάνουν…

Ο συγκεκριμένος αλτρουϊσμός δείχνει να ζει (προς το παρόν;) σε κάποια απόγνωση: οτιδήποτε κι αν χρειαστούν οι «περισσότερες αφρικανικές χώρες» το έμπειρο στον covid-19 Πεκίνο είναι πιο κοντά απ’ την έδρα της microsoft και την Ουάσιγκτον! Λογικά ο Gates θα πρέπει να το έχει καταλάβει… Όμως για λόγους που δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς, όλα τα “υγιεινιστικά” κόλπα του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος θα ήταν ευκολότερο να επιβληθούν (και να τσεκαριστούν) στον “τρίτο κόσμο” (αυτή φαίνεται πως ήταν η ελπίδα…), έτσι ώστε να έρθουν εξελιγμένα στις μητροπόλεις. Τώρα; Τώρα, από μια αναποδιά της ιστορίας, πρέπει να εφαρμοστούν κατευθείαν σ’ αυτές. Ανώριμα όχι μόνο από τεχνική αλλά και από πολιτικο-ιδεολογική άποψη….

Υπάρχουν διάφορα επιμέρους περιστατικά που σκιαγραφούν ικανοποιητικά τόσο την γελοιότητα όσων τυραννούν την ζωή μας, όσο και τους πραγματικούς τους στόχους (πολύ μακριά απ’ την καλή μας υγεία!…). Για παράδειγμα: θυμάστε το «imperial college» του Λονδίνου; Είναι καθοδηγητής και του εντόποιου αρχι-ιερέα της «προσευχής των 6.00». Είχαμε προσπαθήσει να το φτύσουμε (για να μην το ματιάσουμε φυσικά!) στις 28 Μάρτη (οι τρομοκράτες!). Μια μέρα νωρίτερα οι 47 «ειδικοί» του (τα πιο καλοπληρωμένα άλογα της αγγλικής «επιστήμης») είχαν ανακοινώσει το σοφό τους πόρισμα, που διέτρεξε σαν αστραπή όλον τον μηντιακό πλανήτη, ότι αν δεν ληφθούν μέτρα θα πεθάνουν 40 εκατομμύρια (το «σενάριο» του Event 201 ήθελε 65 εκατομμύρια νεκρούς)· ενώ αν ληφθούν αυστηρά μέτρα θα πεθάνουν … 1,3 εκατομμύρια…

Μετά από σχεδόν 4 μήνες κλιμακωτών δικτατορικών μέτρων και άφθονης κρατικής βίας σε πολλά μέρη του πλανήτη (σαν κι αυτά που ήθελαν οι ειδικοί του imperial college), δηλαδή ακριβώς μ’ αυτά τα «δεδομένα» που (υποτίθεται ότι) έβαλαν στους υπολογιστές τους για να τους ξεράσουν το εντυπωσιακό νούμερο 1.300.000, οι νεκροί του covid-19 παγκόσμια είναι λιγότεροι απ’ τους μισούς του κατώτερου ορίου μιας συνηθισμένης, κλασσικής επιδημίας γρίπης… Αυτό το κατώτερο όριο θανάτων από επιπλοκές της γρίπης είναι 250.000, και οι νεκροί του covid-19 ως χτες ήταν 113.000…. Ενώ παραμένει ισχυρή η πιθανότητα, εξαιτίας της «δημιουργικής λογιστικής θανάτου» που ασκούν πλέον συγχρονισμένα όλα τα κράτη, ότι οι πραγματικοί νεκροί που οφείλονται σε επιπλοκές της μόλυνσης απ’ τον covid-19 (και όχι σε άλλες αιτίες) μπορεί να είναι λιγότεροι από 20 ή και 15 χιλιάδες…. Παγκόσμια….

Θυμάται κανείς ότι το μόνο «ειδικό» που κατέχουν αυτοί οι προφέσσορες είναι το «κύρος» που προσθέτουν στην τρομοκρατία; Όχι. Την δουλειά τους την έκαναν και την κάνουν πάντως.

Όπως τα λέμε…

Κυριακή 12 Απρίλη. Είναι να κτυπάει κανείς το κεφάλι του στον τοίχο. Υπάρχουν ακόμα τόσοι πολλοί, και μάλιστα γερμανοί υπήκοοι (που υποτίθεται ότι εξάπτoνται ιδιαίτερα με την τύχη των προσωπικών δεδομένων τους) που ΔΕΝ ξέρουν ότι όταν χρησιμοποιούν οποιαδήποτε ηλεκτρονική συσκευή και, ακόμα, περισσότερο τα κινητά τους, τα data τους ΔΕΝ υποκλέπτονται υποχρεωτικά απ’ τους παραλήπτες ή/και τους αποδέκτες των επικοινωνιακών σημάτων τους, αλλά (και) απ’ τους τεχνικούς «ενδιάμεσους»; Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι τύποι που δεν ξέρουν ότι ο «προσδιορισμός της θέσης» ενός κινητού, καθώς και η «ταυτότητά» του εκτίθενται αυτόματα, ακόμα κι αν αυτό είναι κλειστό, και ότι γι’ αυτό δεν χρειάζεται να τους ζητήσει κανείς την άδεια, μιας και όποιος τα θέλει να βρίσκει χωρίς καν να το καταλαβαίνουν; Τον Snοwden τον ξέρουν; Τον ξέχασαν; Υπάρχουν «ανήσυχοι για τα προσωπικά τους δεδομένα» που δέχονται να τους παρακολουθούν ψηφιακά ακόμα και στον ύπνο;

Κι όμως, υπάρχουν… Το γερμανικό Robert Koch Institut που είναι η «ιατρική ναυαρχίδα» (δηλαδή νομιμοποίηση) των απαγορεύσεων και των περιορισμών στη γερμανία στο όνομα του covid19, με το θράσος που έχει αποκτήσει σαν «στρατηγός», προχώρησε στο επόμενο βήμα. Κάλεσε τον «εθελοντισμό» των γερμανών για να τους φακελώνει ψηφιακά (δεν το φώναξε έτσι, δυνατά…)

Κι αυτοί; Μια πρώτη μάζα εθελοντών ξεπέρασε τις προσδοκίες του R.K.I. (όπως λέει το ίδιο), αν και αυτό το νούμερο είναι μόνο η αρχή: μέσα σε δυο μέρες απ’ την κυκλοφορία της εφαρμογής, 160.000 (λέει το R.K.I.) κινητά (συγγνώμη: χρήστες…) την κατέβασαν… Εθελοντικά βέβαια.

Εντάξει, δεν θα κοπανήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο… Θα το κοπανήσουν αυτοί….

Πρόλογος στον οικοφασισμό;

Κυριακή 12 Απρίλη. Το μέλλον είναι ήδη εδώ. Δεν έφτασε σταδιακά, στο ρυθμό της ανόδου της στάθμης της θάλασσας, ούτε σύμφωνα με την πρόοδο που έχει ανακοινωθεί από κάποιο μαθηματικό μοντέλο. Ήρθε σαν μια τσεκουριά και (όπως παραδόξως θα έπρεπε να περιμένουμε) με τον πιο απρόβλεπτο τρόπο. Το μέλλον δεν είναι πια μέσα σε 30 χρόνια, είναι τώρα, και η χρονομηχανή δεν είναι καμιά εφεύρεση εργαστηρίου, αλλά το αποτέλεσμα ενός συνόλου από διαδράσεις που συμπεριλαμβάνουν από την οικολογική καταστροφή και τις αλυσίδες παραγωγής και διανομής της αγροβιομηχανίας, έως τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης και περικοπών στην υγεία ή τον πολλαπλασιασμό της ποσότητας και της ταχύτητας των διασυνδέσεων σε γη, θάλασσα και αέρα. Το μέλλον εμφανίστηκε αιφνιδίως, αν και όχι ακριβώς χωρίς να ειδοποιήσει.

Ενώ έχουμε βουτήξει σε μια δυστοπία, σίγουρα μια από τις απόψεις κοινής λογικής που περισσότεροι μοιράζονται είναι το “πρέπει να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία”. Ξαφνικά έχει γίνει ηγεμονική μια εκδοχή sui generis του όσο – χειρότερα – τόσο – καλύτερα, και τόσο η ίδια η κρίση όσο και ο χειρισμός της μέσω της διαταγής για το γενικό εγκλεισμό και τον περιορισμό των δικαιωμάτων έχουν μετατραπεί σε μια ευκαιρία για την “αποανάπτυξη”, για την “αλλαγή των ζωών μας”, για το “κατέβασμα των ρυθμών”… λες κι αυτή η στιγμή μπορεί με κάποιο τρόπο να γίνει το εφαλτήριο προς μια αλλαγή.

Η πρώτη ερώτηση είναι προφανής: γίνεται μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης να είναι μια ευκαιρία για κάτι διαφορετικό από τη διαιώνισή της ή τη διατήρηση -αύξηση των αυταρχικών μέτρων; Δεν αρνούμαι εδώ την ανάγκη για προληπτικά υγειονομικά μέτρα. Μπορώ ακόμη και να κατανοήσω τις συνεχείς αλλαγές κριτηρίου των αρχών, αναπόφευκτες όταν το αιφνίδιο – αν και όχι απαραίτητα απρόβλεπτο – εισβάλει σε ένα κόσμο πατριαρχικών θεσμών που υπερηφανεύονται για το ότι έχουν τα πάντα υπό έλεγχο. Αλλά το ότι η πραγματικότητα που ζούμε μας επιβάλλει την υιοθέτηση κάποιων ανεπιθύμητων μέτρων δεν σημαίνει πως η σύζευξη μεταξύ μιας καταστροφής και μιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης ευνοημένης από αυτή την καταστροφή μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για μια αλλαγή προς το καλύτερο. Το πιο πιθανό είναι το αντίθετο. 

Θα έπρεπε ήδη να μας ανησυχεί το ίδιο το κλίμα που παράγεται γύρω από αυτή τη διαμόρφωση μιας εθνικής ενότητας, οικοδομημένης με βάση τον εγκλεισμό, και που ξαφνικά λειτουργεί ως ένας νέος κανόνας κοινωνικής αναγνώρισης. Πέρα από τις ταξικές διαφορές, που ήδη έχουν καταγγελθεί, ή τις ακραίες καταστάσεις όπως εκείνες των γυναικών που βρίσκονται φυλακισμένες με τον βασανιστή τους, ή τους άστεγους που ζουν στο δρόμο – πραγματικότητες που αφθονούν σε μια συγκυρία που οι βάσκες φεμινίστριες έχουν χαρακτηρίσει ως μια κρίση της φροντίδας -, η ψυχική κατάσταση που προκαλείται γύρω από τον εγκωμιασμό του εγκλεισμού έχει μια σειρά ανησυχητικές  πλευρές.

Αν και η επίσημη εκδοχή του #Μένουμε σπίτι έχει επικεντρώσει στη φροντίδα του υγειονομικού προσωπικού και την προστασία των πιο ευπαθών πληθυσμών, γύρω από αυτήν αναπτύσσονται άλλα φαινόμενα που καλό θα ήταν να μην τα υποτιμήσουμε. Από τη μια, ο χαζοχαρούμενος ακτιβισμός “Hello Kitty”, που μέσω μιας σκόπιμης μπανάλ εξοικείωσης με την κατάργηση των δικαιωμάτων και μέσω της πρακτικής σούπερ φανταστικών παιχνιδιών, τραγουδιών, χορών, ημερολογίων και άλλων διαφόρων αναπαραστάσεων, έχει οικοδομήσει μια ροζ εκδοχή coach του μαζικού εγκλεισμού του πληθυσμού (και δεν εννοούμε με αυτό πως δεν πρέπει να έχουμε αίσθηση του χιούμορ ή να αναζητούμε την αξιοπρέπεια και τη χαρά, ακόμη και στις πιο σκληρές στιγμές. Μιλάμε για την ολοκληρωτική αποπολιτικοποίηση και άρνηση της εγγενούς σύγκρουσης που σημαίνει η ακραία στιγμή που ζούμε.)

Aπό την άλλη, ο σπλάτερ ακτιβισμός κάποιων άλλων – που συμπίπτει σε μερικές περιπτώσεις με εκείνες τις φασιστοτάσεις που απαιτούν δημοτικές πολιτικές σεκιουριτάδικου χαρακτήρα – οι οποίοι επιδεικνύουν ένα άγρυπνο πάθος για την παρακολούθηση των ζωών των άλλων. Αν τα δύο άκρα, εκείνο της ευτυχούς αυτοπειθαρχίας κι εκείνο που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε βιοπολιτικό αυταρχισμό των άγρυπνων φρουρών ασφαλείας, συγκροτούν μια ταυτότητα γύρω από μια κοινή τραγική εμπειρία όπως αυτή που ζούμε, η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει τα πιο εφιαλτικά φουτουριστικά σενάρια.

Εκτός από αυτές τις ανθρωπολογικές μεταλλάξεις, αυτή η απαγόρευση κυκλοφορίας που ζούμε δεν είναι καλή και δεν μπορεί να θεωρηθεί με κανένα θετικό πρόσημο, τόσο λόγω της αιτίας της όσο και για το επερχόμενο ωστικό κύμα που θα προκαλέσει. Κατά πρώτον, επειδή είναι η πολυαιτιακή συνέπεια ενός συνόλου πολιτικών – στους τομείς της υγείας, διατροφής, οικολογίας, βιομηχανίας, τουρισμού – που επιβλήθηκαν και εφαρμόστηκαν συνειδητά σε παγκόσμιο επίπεδο και που αυτή τη στιγμή έχουν δείξει την εξαιρετικά υψηλή καταστροφική ικανότητα που μπορούν να κατακτήσουν όταν συνδυάζονται μεταξύ τους. Κατά δεύτερον, επειδή καθιερώνει ένα μηχανισμό χειρισμού που ίσως τώρα να φτάσει να θεωρηθεί αναπόφευκτος, αλλά που, αν μετατραπεί σε ένα παραδειγματικό προηγούμενο, μπορεί να προκαλέσει κοινωνικές μετακινήσεις ιδεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα, που από τώρα και στο εξής δεν θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ανύποπτους, και που πολύ πιθανά θα μπορούσαν να επιταχύνουν την πρωτοφασιστική καμπύλη.

Η πανδημία έχει ανοίξει τρία κουτιά της Πανδώρας μαζί. Το πρώτο, την υλικότητα του καπιταλιστικού αφανισμού μέσω της  μολυσματικής μετάδοσης, των θανάτων και της βαθιάς τρωτότητας των θεσμών του υποκράτους πρόνοιας. Το δεύτερο, που λειτουργεί ως μεταφορά, με τον ιό να μετατρέπεται σε ένα αφήγημα της θανατηφόρας ταχύτητας των λογικών του κεφαλαίου, αλλά όπου “ο κίνδυνος είμαστε εμείς” και όπου το να κρατήσουμε μακριά και να ελέγξουμε τον ιό σημαίνει να κρατήσουμε μακριά και να ελέγξουμε τον πληθυσμό. Και το τρίτο, το πρότυπο αυταρχικής διαχείρισης, με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης ως το μόνο δυνατό χειρισμό υπέρ της δημόσιας υγείας.

Αυτή η τριάδα, που καθιερώθηκε σε τούτη τη στιγμή ως μια ολοκληρωτική και αναπόσπαστη πραγματικότητα, μπορεί να μας έχει φέρει τον οικοφασιστικό, ή το λιγότερο, τον οικοαυταρχικό κίνδυνο πιο κοντά από ό,τι περιμέναμε. Ξέροντας πως αυτό που ζούμε θα σημαδέψει βαθιά την συλλογική ψυχολογία και θα προκαλέσει μια μετακίνηση των συναισθημάτων και της ματιάς εκατομμυρίων ανθρώπων, η έκκληση στην δημόσια υγεία και στην υπεράσπιση της ζωής μπορεί εύκολα να μετατραπεί στο άλλοθι ενός συλλογικού πνεύματος που αποδέχεται την ενδυνάμωση των συνόρων, την διεύρυνση των αστυνομικών αρμοδιοτήτων, ακόμη περισσότερους περιορισμούς στην πρόσβαση στην ιδιότητα του πολίτη ή στην δημόσια υγεία (όπως ήδη κάνει το ακροδεξιό κόμμα VOX), όλα αυτά ως αναπόφευκτα μέτρα στο όνομα του κοινού, μεγαλύτερου καλού.

Αν αποδεχτούμε αυτή τη στιγμή ως μια ιδρυτική πράξη αντί να δημιουργήσουμε ένα κλίμα αντίδρασης, αμφισβήτησης και αποδόμησής της, θα είναι σαν να αποδεχόμαστε τη συμμετοχή μας σε ένα γεγονός, που πανεύκολα θα χρησιμοποιηθεί ως θετική αναλογία για αυταρχικές διαδικασίες Προφανώς, οποιοσδήποτε αγώνας έχει ως αφετηρία πάντα μια δεδομένη και όχι επιλεγμένη πραγματικότητα, αλλά τα διαβάσματα και οι λέξεις έχουν σημασία, και δεν χρειάζεται να “εκμεταλλευτούμε τη στιγμή” αλλά να θέσουμε από τώρα ένα “ποτέ πια” που θα αμφισβητεί και θα επιτίθεται τόσο στην λογική του συστήματος που μας έχει φέρει ως εδώ – και που  συγκεντρώνεται σε επιβεβλημένες πολιτικές που εφαρμόζονται τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο -, όσο και στην αυταρχική διαχείριση, που μπορεί σήμερα να θεωρείται ένα αναγκαίο κακό, αλλά που πρέπει να καταγγελθεί οπωσδήποτε ως ένα κακό (και όχι ελάσσον), καρπό ενός άλλου μεγαλύτερου κακού.

 Το μέλλον είναι ήδη εδώ, ο παράγοντας κινδύνου είναι το κεφάλαιο, και η στρατιωτικοποίηση των ζωών μας μόνο μπορεί να σημαίνει τον πρόλογο του οικοφασισμού.

Miguel Martin (απ’ τον πλανήτη spain – μετάφραση A.)

(φωτογραφίες: η «ζύμωση» έχει αρχίσει…)

Το κοινωνικό εργοστάσιο υπό κατοχή

Κυριακή 12 Απρίλη. Είναι τέτοια τα όπλα (και τα «συνθήματα») του υγιεινιστικού καπιταλιστικού πραξικοπήματος και, επιπλέον, του πως θα συνεχιστεί (μεταξύ άλλων και σαν βίαιη κλιμάκωση της «συμμετοχικής επιτήρησης») ώστε κουρελιάζονται οι, ας τις πούμε έτσι, «ιδεολογικές σταθερές» (των όποιων αντιθέσεων ή και συγκρούσεων) που στην συντριπτική τους πλειοψηφία κατάγονται απ’ τον 20ο αιώνα (αν όχι ακόμα νωρίτερα). Υπάρχουν πολλές άμεσες αντιδράσεις ή και αντιστάσεις. Τολμάμε να τις πούμε ζωϊκές: όταν έχει ανοιξιάτικη λιακάδα, παντού σ’ αυτόν τον πλανήτη, είναι αμφίβολο αν υπάρχει μέλος του είδους μας (και πολλών ακόμα ανώτερων θηλαστικών…) που δεν νοιώθει την ανάγκη και την επιθυμία να λιαστεί… (Το ότι υπάρχουν ακόμα και σοβαροί λόγοι καλής υγείας γι’ αυτό είναι κάτι που το προσπερνάμε: στην υγιεινιστική δικτατορία υπάρχουν άφθονοι «ειδικοί», ατζέντηδες του βιοπληροφορικού κάτεργου, που κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεχάσει το είδος μας ακόμα και τα πιο βασικά…)

Το πιο συγγενικό, το πιο κοντινό σ’ αυτήν την εύλογη και απόλυτα δικαιολογημένη ζωϊκή αντίδραση είναι ο μόνιμος προσανατολισμός του φυλακισμένου στην απόδραση. Ενώ ακόμα κι αυτό το τελευταίο αναγνωρίζεται σαν λογικό (ή φυσιολογικό) παρότι προσβάλει όλο το οικοδόμημα του «συνετισμού – μέσω – εγκλεισμού», η βόλτα στον ήλιο έχει κηρυχτεί αυτόν τον καιρό όχι απλά εκτός νόμου αλλά – έτσι διατάσσουν τ’ αφεντικά εδώ κι εκεί, υποθέτουμε ανάλογα με την “θέση” τους στην κρίση / αναδιάρθρωση… – εκτός κοινωνικής ευθύνης και ηθικής! Το ίδιο, φυσικά, ισχύει για το κολύμπι στη θάλασσα: αυτό που δεν θα απαγορευόταν ούτε σε κανονικές πολεμικές συνθήκες τώρα θεωρείται το έσχατο σημείο της «παραφροσύνης»: θεωρείται κακό παράδειγμα! Θα υπέθετε κανείς ότι η τρέχουσα «κρατική ιατρική συμβουλή» είναι η ζωή σε κατακόμβες· και, φυσικά, σε ατομικά κελιά. Αλλά όχι, δεν είναι αυτή η συμβουλή, για καθαρά τεχνικούς λόγους: στις κατακόμβες ΔΕΝ πιάνουν τα κινητά / ρουφιάνοι…

Όχι λοιπόν. Οι άμεσοι και έμμεσοι εκπρόσωποι του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος δεν θέλουν να μας στερήσουν την βόλτα στον ήλιο για πάντα. Θέλουν να μας κλέψουν όλη την κοινωνική ζωή «για λίγο». Πρώτον για να μας αποδείξουν ότι μπορούν να το κάνουν όποτε θέλουν («για το καλό μας» φυσικά), και δεύτερον για να μας την επιστρέφουν λίγο – λίγο, πότε – πότε, σε υγιεινιστικά ασφαλείς δόσεις· και πάντα μέσα στο Νεο Πανοπτικό. Δεν θέλουν το κακό μας· θέλουν το δικό τους καλό, που περνάει υποχρεωτικά (και ισοπεδωτικά) μέσα απ’ την «εθελοντική» προσαγωγή μας στην καθολική, αλγοριθμική, ψηφιακή φυλακή. Δεν θέλουν να μας σκοτώσουν (σ’ αυτή τη φάση, για την επόμενη βλέπουμε…)· θέλουν να μας σπάσουν. Δεν θέλουν να συμφωνήσουμε μαζί τους· θέλουν να παραδοθούμε.

(φωτογραφία: 1,5 μέτρο ή 3 ή 4 ή 10 απ’ το πλησιέστερο δείγμα του είδους σου· και μίλια μακριά απ’ τον εαυτό σου. Σχίζο, σχίζο!!!)